Voor zover nodig is er nog maar eens een studie verschenen over de loonkosten in Europa. Daaruit blijkt dat die, op Denemarken na, het hoogst zijn in dit land. Als men alleen de loonkost in de industrie neemt, staan we zelfs op de eerste plaats. Opmerkelijk aan deze studie is wel, dat ze uitgaat van een onderzoekinstelling van de Duitse vakbonden, Institut für Makroökonomie und Konjunkturforschung (IMK), waarop zelfs vanuit linkse hoek weinig kritiek kan gegeven worden. Eén uur arbeid kostte een Belgische werkgever in de privé vorig jaar gemiddeld 42,40 euro, t.o.v. bv 34,90 in Frankrijk, terwijl het Europees gemiddelde nog lager ligt, nl amper 23,90.
Daar houdt het niet mee op, want voor een Belgische werknemer moet de werkgever hier meer uitgeven, terwijl diezelfde werknemer minder mee naar huis neemt. Met het verschil gaat onze staat lopen. Jammer dat er van die verschillen geen vergelijkingen gemaakt worden met het buitenland. De loonkostenhandicap met de buurlanden bedraagt zo’n 16%. Ondanks de initiatieven ter zake vanwege de regering Michel, zal daar maar ongeveer een kwart vanaf gaan. Dan blijft er nog 12% over…
---
Ook het verhaal over een vermogensbelasting* blijft rondwaren. In een vorige blog had ik reeds geschreven dat het voor dit land bijna niet te verwezenlijken is, daar dit afhangt van het kadaster en dat blijkt hier (met opzet?) sinds 1975 niet meer te zijn aangepast. Daaraan zou natuurlijk een mouw kunnen gepast worden, maar dan stelt zich een volgend probleem. Men mag nu hier wel geen echte vermogensbelasting hebben, in werkelijkheid bestaan er reeds een hele reeks kleinere belastingen die op hetzelfde neerkomen en, zoals men weet, veel kleintjes maken groot. Even een bloemlezing: de roerende voorheffing, de registratierechten, de onroerende voorheffing, de successierechten, de schenkingsrechten, de taks op langetermijnsparen, de beurstaks, de hypotheekrechten en zo zijn er misschien nog wel enkele. Als men het kadaster weer in orde zou brengen en een vermogensbelasting invoeren die daarop gebaseerd zou worden, dan zou men in principe al die andere vormen ofwel moeten afschaffen ofwel moeten herzien. Men kan immers niet tweemaal voort hetzelfde belast worden. Ik denk niet dat het al voor morgen zal zijn.
* Voor een vermogenswinstbelasting, waar CD&V voorstander van is, zou dan wel ruimte zijn, alhoewel het mij meer overkomt als de zoveelste steekvlampolitiek. Het steekt sommigen de ogen uit dat er in dit land slechts 8% taksen geheven worden op meerwaarde op aandelen, waar dit zelfs in Luxemburg 29% is, in Duitsland 48, in Nederland 55 en in Frankrijk 60%. Coucke’s jackpot heeft hier voor een stroomversnelling gezorgd, maar ook dit wordt een verhaal van lange adem, waartegen zelfs de socialistische oppositie weinig kan inbrengen. Tijdens de laatste 25 jaar dat ze mee aan het bewind waren, hebben ze ook nooit aanstalten gemaakt er iets aan te doen…
In De Standaard van maandag (de enige dag dat ik die krant nog koop, omdat De Tijd dan niet verschijnt), schrijft Ludo Abicht dat hij niet begrijpt waarom de N-VA een resolutie om de Palestijnse staat te erkennen, niet onderschrijft. Zweden blijkt dat al gedaan te hebben en er zouden nog in enkele andere Europese landen resoluties in die zin in de pijplijn zitten..
Abicht is een linkse Vlaamsgezinde, maakt deel uit van de Gravensteen groep, maar ziet de situatie daar in het Midden-Oosten door een erg rooskleurige bril, meer zelfs: eerder door een rode bril. Dat de Palestijnen onrecht wordt aangedaan is een feit, maar is deels aan henzelf te wijten. In de Gaza strook heeft Hamas de touwtjes in handen en die organisatie streeft naar de vernietiging van Israel, zowat het enige democratische land van die hele regio. Nogal wiedes dat de joden zich daar moeten weren, ook al gebeurt dat niet altijd ‘koosjer’. Anderzijds kan Hamas op één lijn gesteld worden met de Moslim broeders, de groep die in Egypte weliswaar na een verkiezing aan de macht kwam, maar die ondertussen onthoofd en uitgeschakeld werd. De meeste linkse supporters van de Palestijnse zaak schijnen er zich niet van bewust te zijn dat de kans groot was dat de Moslim broeders, mochten ze in Egypte nog aan de macht zijn, het wel eens op een akkoordje hadden kunnen gooien met die Islamitische Staat waarvan we ondertussen de gruwelen kennen. God weet wat we dan zouden meegemaakt hebben.
Het is daar in het Midden-Oosten kiezen tussen pest en cholera, maar zolang die IS-barbaren en hun supporters niet zijn uitgeschakeld, heeft het geen zin te praten over democratie, want dat schijnt iets te zijn dat door moslims alleen maar elders aanvaard wordt, maar niet in hun eigen regio. Het blijft dan ook verbazen dat de linksen in West-Europa de hand blijven houden boven een gemeenschap, die als geheel als verdraagzaam wordt voorgesteld, maar die zoveel extremisme vertegenwoordigt dat 90% van de huidige bloedige wereldconflicten er het gevolg van zijn. Zolang groepen als Hamas, Hezbollah, Boko Haran, Al Shabaad, Al Qaeda, IS en Taliban in de naam van Allah blijven moorden, verkrachten en oorlog voeren, heeft het geen zin te denken dat de problemen zullen opgelost zijn met de erkenning een Palestijnse staat, als die staat zelf ook gedomineerd blijft door een extremistische organisatie zoals Hamas.
N.a.v. de verkiezing van Meyrem Almaci tot nieuwe voorzitster van Groen, heeft SP.a-voorzitter Tobbackske de hand naar de watermeloenen uitgestoken en de hoop uitgesproken dat ze straks meer zouden gaan samenwerken. ‘Wij zijn er voor de gewone mensen’, zei de ‘zoon van’. Dat zou betekenen dat al wie in Vlaanderen niet links is, geen gewone mensen zijn. Driekwart van de Vlamingen dus. Tobbackske lijkt in dit opzicht een beetje te redeneren in de trant van ‘monsieur normal’ in Frankrijk die er ook zo’n potje van gemaakt heeft dat men al vreest dat hij bij de volgende presidentiële stembusgang zelfs de tweede ronde niet zal halen. De man is zo normaal geworden dat zijn populariteit de laagste ooit is van een Franse president na WO II. Al bijna even laag als die van Tobbackske in zijn eigen SP.a. Niet te verwonderen dat Almaci daar zomaar niet in trapt.
Verder had Tobbackske het ook over het feit dat hij Groen en de SP.a ziet als de ‘progressieve krachten’ in onze regio. Dat terwijl de rode oppositie zich met hand en tand verzet tegen elke verandering. Zoiets heet niet progressief, maar conservatief. Als het in dit land fout loopt, dan heeft dat niets te maken met die nieuwe regering zonder socialisten, maar aan alle andere federale regeringen van de laatste 25 jaar mét daarin de linksen. Liberalen en christendemocraten zaten ook wel afwisselend in die regeringen, maar konden de veranderingen, die ze nu hopelijk beogen, niet verwezenlijken omdat uitgerekend de socialisten steeds dwars lagen. Schoolvoorbeeld daarvan is het mismagement van onze pensioenen, een departement dat 18 jaar aan één stuk door socialistische ministers werd mismeesterd.
Of is het misschien progressief te noemen dat men de dag van vandaag niets wil inleveren ondanks de torenhoge staatsschuld die ze hebben achtergelaten? ‘Na ons de zondvloed’ of, om het met de woorden van Luc Coenen, gouverneur van de Nationale Bank te zeggen: ‘Nu staken is zoveel als tegen je kinderen zeggen: jullie kunnen de pot op’ (Stond twee weken geleden op de cover van Trends).
In mijn blog van gisteren schreef ik dat Paul Magnette burgemeester is van Charleroi en tevens voorzitter van de PS. Dat laatste is een foutje. Dat was hij, maar nu is hij Waals minister-president. Dat ik daar geen enkele opmerking over kreeg, laat nog maar eens zien hoe weinig het ons kan schelen wat ten zuiden van de taalgrens gebeurt. Ikzelf kwam er trouwens ook maar pas bij uit, nadat ik in de Tv-journaals van gisteren de verkiezing van de nieuwe voorzitters van N-VA en Groen te zien kreeg.
Dat bij de N-VA Bart De Wever zichzelf zou opvolgen was zo goed als zeker, ook al is dat voor de tweede keer tegen het partijreglement (officieel mag slechts twee termijnen; Bart begint aan zijn vierde). Reden is dat er momenteel niemand beschikbaar is die voor die taak bekwaam genoeg lijkt om Bart’s succesvol beleid verder te zetten, ook al omdat al zijn naaste medewerkers ondertussen e.o.a. officiële functie hebben gekregen. Door de explosie van de partijmandaten heeft men er haast volk te kort voor. Bart haalde het met een stalinistische score van rond de 90%. Er was wel een tegenkandidaat (een ex-Sabena piloot), maar dat was maar om te lachen. Datzelfde was trouwens ook het geval bij het cdH, waar Lutgen enkele dagen geleden met ongeveer dezelfde score herkozen werd.
Bij Groen was het iets spannender, waarbij kletskous Almaci het tenslotte haalde met zo’n 60% van de stemmen. Gezien de populariteit van de partij bij de VRT nieuwsdienst valt het te vrezen, dat wij haar nog dikwijls te horen zullen krijgen, waarbij eventuele tegenstanders amper aan het woord zullen komen. Ik herinner me een debat in de laatste verkiezingscampagne, waarbij zelfs Bart De Wever er niet in slaagde een ernstig woordje er tussen te krijgen. Of het allemaal veel uit zal halen is een ander paar mouwen. De minuten aanwezigheid op het Tv scherm is ondertussen zowat omgekeerd evenredig gebleken met het aantal stemmen dat de linkse partijen halen...
Gisteren werd in Charleroi het nieuwe plaatselijke hoofdkwartier van de politie officieel geopend. Tegen alle tradities in, werd de minister van Binnenlandse Zaken, in casu Jan Jambon, daarbij niét uitgenodigd, dit alles ondanks het feit dat deze minister verantwoordelijk is – én de hoogste instantie is – voor de politie van het hele land. Het negeren van Jambon gebeurde op uitdrukkelijk verzoek van de burgemeester van Charleroi, tevens Waals minister-president: Paul Magnette. Als reden gaf Magnette op dat de uitspraken van Jambon over de collaboratie tijdens WO II in Wallonië niet te verteren zijn. Dat is er ver over en Magnette, die een intellectueel is met een universitair diploma, weet dat. Toch gedraagt hij zich in deze zaak als de eerste de beste geïndoctrineerde syndicale straatvechter, terwijl hij verduiveld goed weet dat Jambon bij zijn uitspraak uitdrukkelijk de collaboratie had veroordeeld en als besluit gezegd had dat sommigen, die collaboreerden, daar hun redenen voor hadden. Hij zei: niet ‘goede’ redenen. Wat is daar mis aan? Zelfs zij die de grootste misdaden uit de geschiedenis hebben begaan (Mao, Stalin en Co) zegden daarvoor een reden te hebben. Daarmee zijn hun daden niet goedgepraat.
Alhoewel het hele discours van Magnette onderdeel uitmaakt van de beschadiging van de MR in Wallonië via federaal regeringspartner N-VA, toont het ook nog maar eens duidelijk aan dat links Wallonië geen enkel, maar dan ook geen enkel respect heeft voor al wat ook maar iets met Vlaanderen kan te maken heeft. Dat de Walen zelf tijdens de bezetting boter op hun hoofd hadden en nog geen klein beetje, wordt stelselmatig verzwegen en onze media, ook de Vlaamse, doen daar duchtig aan mee. Dit is gewoon intellectueel oneerlijk.
Ondertussen heeft Jambon een tweede kabinetschef binnengehaald met een naam en palmares die kunnen tellen: Herman De Bode. De Bode schreef mee aan het Manifest van de Warande, voor een zelfstandig Vlaanderen in Europa, uit 2005. Als gevolg van het feit dat hij dat deed, moest hij als topman van McKinsey Benelux binnen het bedrijf een stapje opzij zetten, dit na klachten vanuit Wallonië over zijn Vlaamsgezindheid. Weer zo’n ‘Berufsverbot’ op zijn Belgisch. De Bode heeft er toch nog een geslaagde carrière van 34 jaar opzitten en adviseerde in die tijdspanne zowel nationale regeringen als internationale bedrijven bij het oplossen van strategische problemen, het uittekenen van reorganisaties en herstructureringen. Een betere kabinetschef kon Jambon zich nooit bedenken, ook al deelt De Bode die job met Joy Donné, de whizzkid die ook niet van gisteren is, maar voorlopig alleen de pers haalde met de Porsche Carrera affaire met dubbel kenteken waarmee hij De Wever ophaalde na een bespreking over de nieuwe centrumrechtse regering. Met Hendrik Vuye, Johan Van Overtveldt, Peter De Rover, Matthias Storme en Herman De Bode is de N-VA er in geslaagd een serie meer dan bekwame Vlamingen aan boord te hijsen voor jobs die anders toch maar in de handen van hoogstens middelmatige beroepspolitiekers zouden vallen.
Van De Wever gesproken, die krijgt van zijn Brusselse collega Mayeur nu de zwarte piet toegespeeld voor de onlusten tijdens de grote vakbondsbetoging! En dat terwijl het ABVV beweerde dat infiltranten van buitenaf de schuldigen waren. Ge moet maar durven. De Brusselse lafaard had zich tijdens de betoging weggestopt en deed niets om te vermijden dat zijn eigen politie in de vernieling werd geslagen. Mayeur, die beter Mineur zou heten, vergelijkt vakbondsmilitanten met voetbalhooligans, die men inderdaad kan tegenhouden als men denkt dat ze voor problemen gaan zorgen. Dat geldt echter niet voor andere categorieën, laat staan voor syndicalisten die o.m. door diezelfde Mayeur en zijn partij waren opgeroepen om te komen betogen. Onnodig te zeggen dat hij tot dezelfde partij behoort als de even kleinzielige Magnette, de familie waartoe ook het gros van de amokmakers behoorde.
Vergeet Luxleaks en aanverwanten. Dergelijke zaken gebeuren blijkbaar zowat overal, inbegrepen in dit land. Zopas geraakte bekend dat ABInBev, het vroegere Interbrew en nog vroegere Stella Artois, in België ook een financiële constructie heeft opgezet om zoveel mogelijk belastingen te ontwijken. Een postadres, niet in Leuven maar in de Brusselse Louizalaan, waarop niets gebeurt tenzij geldelijke transacties van honderden miljoenen, waarop een peulschil van 4% aan belastingen wordt betaald (± 5,5 miljoen op 140 miljoen in drie jaar). En dat alles, net zoals in Luxemburg, helemaal legaal, geregeld met de ‘bevoegde’ commissie van de Belgische belastingsadministratie, via een wetsartikel ingevoerd in 2004 door toenmalig minister zonder Financiën Reynders.
Elk land probeert onder de Europese regels onderuit te komen door kapitalen en/of internationale maatschappijen hier te houden of tenminste ervoor te zorgen dat ze niet elders naartoe trekken waar ze iets meer van hun winsten kunnen overhouden. Vroeger gebeurde dat via de zgn coördinatiecentra, daarna via de notionele intrestaftrek – die er nog altijd is maar feitelijk niet één extra arbeidsplaats opbrengt* - en nu dus via rechtstreekse afspraken met de inheemse fiscus. Het blijft een bizarre situatie waarvan sommige maatschappijen wel en andere niet blijken te kunnen genieten. Even bizar trouwens als het feit dat de bijzondere belastinginspectie (BBI) nu met een onderzoek naar die ABInBev affaire bezig is, terwijl diezelfde fiscus, zij het dan via een ander departement, er de toestemming voor gegeven had. De reden zou een navraag zijn van de Europese Commissie i.v.m. dat wetsartikel van Reynders.
* Dit laatste werd recentelijk gesteld door Wilfried Verstraete, als Vlaming voorzitter van het directiecomité van de Duitse kredietverzekeraar Euler, de grootste ter wereld - 6.200 medewerkers in 54 landen - die leverancierskredieten verzekert bij wanbetaling door de klant. Volgens Verstraete – in een interview met De Tijd op 21 oktober jl - zou men de notionele intrestaftrek, de subsidies en de ontelbare aftrekposten beter afschaffen. Het geld dat de overheid daar nu aan kwijt speelt zou dan kunnen gebruikt worden voor de afbouw van de overheidsschuld en/of in investeringen in de economie.
Er is al meer dan eens onvrede geweest met uitspraken van het Europese Hof van Justitie, maar als het goed is zeggen we het ook. En dat laatste was het geval met de bevestiging dat werklozen binnen de E.U. zomaar niet kunnen verhuizen om in een ander land te gaan genieten van allerlei uitkeringen zonder in dat land ooit hebben bijgedragen voor de sociale zekerheid. In concreto ging het om een klacht (jawel!) tegen de Duitse staat van een jonge werkloze Roemeense vrouw met een zoon, omdat haar een leefloon werd geweigerd. Ik herinner me nog mijn jeugd, toen men minstens 200 dagen officieel moest gewerkt hebben vóór men recht had op een uitkering. Tegenwoordig zijn er immigranten, stevig gesteund door allerlei al dan niet schimmige organisaties, die denken hier alleen maar rechten en geen plichten te hebben.
De zaak van de Roemeense, die – nota bene – in Duitsland wél kindergeld kreeg, wat feitelijk ook niet kan, is maar het topje van de ijsberg. Uitgerekend gisteren stonden in Brussel 15 beklaagden terecht voor wat – tot nu toe – als zowat de grootste fraude op sociaal gebied kan bestempeld worden. Jarenlang zorgde een bende ervoor dat zo’n 3.000(!) mensen zich konden laten inschrijven bij fictieve bedrijven die hen, tegen betaling, fictieve loon- en/of ontslagbrieven bezorgden, waarmee ze moeiteloos aan sociale- en werkloosheidsuitkeringen konden geraken, aan kinderbijslag, ziekte-uitkering en zelfs aan vakantiegeld. De totale schade, die waarschijnlijk nooit gerecupereerd zal worden, wordt op een kleine 20 miljoen euro geschat. Dat is althans de schadeclaim van de RVA.
Dat proces in Brussel werd vorig jaar al voorafgegaan door een soortgelijke zaak in Gent, waarin ‘maar’ 150 personen betrokken waren. De aantallen in Brussel zijn echter dermate groot, dat het proces in verschillende kleine zaken moest worden opgesplitst. Het gaat over een periode van 7 jaar die duurde tot 2006, nu dus reeds acht jaar geleden. Hoeveel van de beschuldigden men nog zal terugvinden, is een raadsel. Evenals de vraag of deze praktijken nu werkelijk tot het verleden zouden behoren.
De discussie over een mogelijke vermogensbelasting en/of een vermogenswinstbelasting loopt al van tijdens de vorming van de centrumrechtse regering. Voor wie het verschil niet zou kennen:
Een vermogensbelasting is er een waarbij het vermogen van iemand geschat wordt, waarop hij dan een belasting zou moeten betalen. In België is dat een onbegonnen zaak, vermits die belasting vooral uitgaat van het kadastraal inkomen. Dat laatste blijkt in dit land, nota bene: volgens de wet, om de tien jaar herzien te moeten worden, maar dit is in werkelijkheid niet meer gebeurd sinds 1975! Een vermogenswinstbelasting is geen belasting op het vermogen zelf, maar wel op wat dat vermogen opbrengt. Dat lukt alleen maar als de fiscus zicht heeft op alle roerend en ontroerend goed in binnen- en buitenland. Rekening houdend met de onmogelijkheid het eerste toe te passen, zal het tweede nog moeilijker worden en zullen de winnaars de fiscale advocaten zijn die eventueel voor hun klanten beroep zullen aantekenen, wat wettelijk mogelijk is.
In de meeste buurlanden bestaan er al dergelijke belastingen, in België feitelijk ook, maar die hebben hier een andere naam. Bedrijven en particulieren worden hier al belast op winsten en nog eens bij de uitkering van dividenden. Daar bovenop nog eens een vermogenswinstbelasting heffen zou betekenen dat men twee keer belast wordt, hetgeen eigenlijk niet kan. En dan zullen we het maar niet hebben over de vrijstellingen en achterpoortjes die in dit land eerder de regel dan de uitzondering zijn.
Dat heel die discussie nu weer oplaait, is het gevolg van de riante winst die Marc Coucke heeft gemaakt door de verkoop van zijn Omega Pharma én de zgz ‘Luxleaks’, waarbij grote fortuinen en nog grotere maatschappijen volledig legale geldconstructies ineen konden zetten in het Luxemburgse Groothertogdom. De voorspelbare reactie van de afgunstmaatschappij, zeg maar.
Nu hebben SP.a en Groen aan CD&V voorgesteld de vermogenswinstbelasting erdoor te krijgen via een wisselmeerderheid in het federale parlement. De christendemocraten zijn daar niet op ingegaan, niet omdat ze het idee niet ongenegen zouden zijn, maar gewoon omdat het niet in de regeringsverklaring staat en daardoor het vertrouwen binnen de nieuwe meerderheid zwaar op de proef zou gesteld worden, waarbij het wel eens amen en uit zou kunnen worden met Michel I (misschien was dat ook wel de onderliggende bedoeling van roodgroen). Dat is althans de officiële versie van ACV’er Verherstraten, CD&V-‘fractielijder’ (geen tikfout!), die erbij voegde dat men tegen het einde van deze legislatuur het er nog wel eens over zou kunnen hebben. Dit is een vrome leugen. De reden waarom CD&V akkoord moét gaan is, omdat zij de eis voor die belasting, die ze wel degelijk gesteld had tijdens de vorming van de Zweedse coalitie, heeft moeten laten vallen als tegenprestatie van een oplossing voor de Arco-coöperanten. Maar dat zegt Verherstraeten er natuurlijk niet bij en wordt ook niet verteld door de poco media.
We zitten nu in een zgz verlengd weekeinde. Helemaal klopt dat niet, maar het komt waarschijnlijk omdat heel wat werknemers op maandag, die officieel een werkdag is, de feestdag van 1 november – die in het weekeinde viel – recupereren. Die geplogenheid is typisch Belgisch. Bij mijn weten bestaat dat in geen enkel ander land. Zeker niet in Nederland, waar ik vele jaren gewerkt heb en nog heb meegemaakt dat zowel Kerst als tweede Kerstdag (die in Nederland ook een feestdag is) in het weekeinde vielen en daar dus vrije dagen waren die we kwijtspeelden. Als dat met Kerst zo was, verspeelden we trouwens ook nog eens de dag van Nieuwjaar. Niemand die zich er druk over maakte, het was daar nu eenmaal zo.
Hetzelfde gebeurt met de dertiende maand, nog zo iets ‘only in Belgium’, voor zover ik weet. Om nog te zwijgen van de eeuwigdurende werkloosheidsuitkering, die in bijna alle andere Europese landen beperkt blijft in de tijd, een systeem dat N-VA ook hier wou toegepast zien, maar die de partij in de koelkast heeft gezet, samen met haar Vlaamse eisen. Of met de index, die zogezegd onze koopkracht garandeert, maar die men elders in Europa daarvoor niet nodig blijkt te hebben. De meeste mensen in dit land beseffen echt niet hoe goed ze het nog hebben. Moesten ze dat beseffen, dan zouden ze tweemaal nadenken alvorens bereid te zijn het land mee plat te leggen omdat er enkele besparingen komen, waaronder één (1) indexsprong. Onder Martens hebben we er ooit drie meegemaakt (plús een devaluatie) en toen was het protest te verwaarlozen. Er was er zelfs een onder Dehaene, wanneer ook de socialisten mee in de regering zaten.
Voor mijn part mogen al die speciale regeltjes van ‘only in Belgium’ blijven bestaan. Om er echter voor te zorgen dat de werkloosheid niet uitbreidt en dat de sociale zekerheid betaalbaar blijft, moet er wel aan gedacht worden dat de staat ervoor zorgt dat onze lonen weer concurrentieel worden met die van de buurlanden. Momenteel zit de gemiddelde loonkost in dit land aan 39 euro/uur. In Frankrijk is dat 35 euro, in Duitsland en Nederland 32 euro en dan hebben we het nog niet gehad over Oost Europa en verderop. Reken daarbij de enorme kosten die de vergrijzing met zich mee zal brengen, welke ons 5 tot 6% van het bbp zullen kosten en waarbij centrumrechts eindelijk een eerste timide poging gaat doen door het brugpensioen geleidelijk af te schaffen en de pensioenleeftijd al even geleidelijk (over 10 tot 15 jaar pas) op te trekken met één en twee jaar.
In het kader van wat nu te gebeuren staat met de vakbondsacties lijken de syndicale slogans dan ook eerder een variant van het motto: ‘hoe meer zielen, hoe groter kerkhof’. Zelfs niet helemaal onbegrijpelijk, als men weet dat de vakbonden zo’n 160 miljoen euro per jaar krijgen om de doppers uit te betalen, terwijl dat via het bestaande officiële kader een stuk goedkoper zou kunnen. Ook dat is only in Belgium...
Het blijft verbazen dat die Leemans van het ACV volhardt in zijn vuilspuiterij en hatelijkheden tegen de regering Michel, waarin toch ook de politieke vleugel van zijn eigen beweging zit, nl CD&V. Als die man zo verder doet, zie ik niet in waarom centrumrechts ook maar één cent aan het Arco gebeuren zou spenderen. Dat het ACV/W, Beweging.net, of hoe ze het ook willen noemen, het maar zelf oplost en het geld terugbetaalt aan de 800.000 gedupeerden, die ze zelf misleid heeft. Ik heb zo de indruk dat Leemans er zelf trouwens niet meer in gelooft en dat de reden is waarom hij zo tekeer blijft gaan. Volgens betrouwbare schattingen beheert deze vakbond zo’n 10 miljard euro. Daar kan men bijna 10 Arco’s mee terugbetalen.
Verder wordt het afwachten hoe het onderzoek naar de baldadigheden van de vakbondsactie van vorige donderdag zal evolueren. Iets wat pertinent in het nieuws is geweest, kan men zo maar niet in de doofpot stoppen. Dat er nogal dokwerkers bij waren, is een feit. Het is trouwens niet de eerste keer dat deze potige categorie zich laat opmerken. Dat gebeurde al een keer in het voorjaar, maar ook vorig jaar bij die betoging voor de Wet Major in Straatsburg. Alleen was bij die laatste actie de Franse politie beter voorbereid, wat in Brussel niet het geval was. Dat de burgemeester van Broekzele, die verantwoordelijk is voor de veiligheid binnen zijn stad, een socialist is die de betoging genegen was, zal wel hebben meegespeeld. De liberale politievakbond heeft dan ook groot gelijk te stellen dat monsieur Majeur een volgende keer iets meer mag doen om zijn eigen stad van dergelijke vernielingen te vrijwaren, want dat heel wat agenten niet meer zinnens zijn zich te laten afranselen omdat monsieur le bourgmestre niet kan instaan voor hun veiligheid.
Tenslotte zal het wel zo zijn dat heel wat van die dokwerkers hun hoofd zelden aan de binnenkant gebruiken en dan ook wel misbruikt zouden kunnen zijn door radicale elementen die op voorhand zinnens waren amok te maken. Bewijs daarvan de (gas)maskers die ze reeds bij zich hadden. Maar als de mannen van ‘den basseng’ zich hebben laten rollen, geldt ook voor hen het spreekwoord dat wie zijn gat verbrandt, op de blaren zal moeten zitten. Of snappen ze dat ook al niet?
We moeten dus voortaan beter op het weerbericht van de Tv-zenders letten i.v.m. een eventueel stroomtekort. Een groene pictogram zal nl betekenen: ‘Doe maar’, een oranje: ‘Stoofvlees niet te lang laten sudderen’. Rood staat voor ‘Alarm!’ en zwart dat het boterhammen met confituur wordt…
Bovenstaande is een van de vele moppen die momenteel in het buitenland over dit landje circuleren. Waaraan misschien nog die van die eenpansgerechten kan toegevoegd worden: ‘You never wok alone’! Het blijft gewoon een schande dat een afschakeling van de stroom de dag van vandaag kan voorkomen in een land dat verondersteld wordt ontwikkeld te zijn. Daar waar men in de landen rondom ons ook opteert voor het stilleggen van kerncentrales en het overschakelen op duurzame stroom, heeft men tenminste voorzien in een overgangsperiode waarin zelfs centrales met steen- en bruinkool niet alleen nog geduld worden, maar zelfs gesubsidieerd. Dat laatste gebeurt dan nog in Duitsland, het land dat het verst staat in wat zij daar ‘die Energiewende’ noemen.
Hier gebeurt driemaal niets. Erger zelfs: wie wil er nog investeren in energie in een land waar de stroomprijs wordt geblokkeerd en de kosten van aanleg blijven stijgen? Zelfs het heropstarten van de stilgelegde reactoren van Doel 3 en Tihange 2, die zgz scheurtjes vertoonden, dreigt een processie van Echternach te worden. Het blijft mij trouwens een raadsel waarom er uitgerekend in dit land twee kernreactoren van dat type met dat probleem worden geconfronteerd, terwijl daarover in de andere Europese landen, waar er nog zo’n tiental reactoren staan van hetzelfde type, nergens alarm over wordt geslagen.
Het blijft daarbij een raadsel, dat er nog steeds geen nieuws is over wie mogelijks in augustus van dit jaar de centrale van Doel 4 heeft gesaboteerd. Het parket vraagt discretie daarover omdat het onderzoek zgz nog ‘loopt’. Momenteel worden er in vier verschillende fabrieken zo’n 2.500(!) nieuwe onderdelen voor die reactor aangemaakt. Kostenplaatje op dit ogenblik nog niet bekend. De kosten voor het onderzoek naar de scheurtjes bij de reactoren van Doel 3 en Tihange 2 lopen op tot ± 67 miljoen euro per maand! Driemaal raden wie dat straks zal mogen betalen.
Bij onze oosterburen was het boek ‘Deutschland schafft sich ab’ van Thilo Sarrazin een groot succes. Bij ons zijn we nog niet zover, maar 'België schakelt zich af' behoort al tot de mogelijkheden. Misschien iets voor de volgende boekenbeurs?
Peter De Roover, ooit hoofdredacteur van Doorbraak en erevoorzitter van de Vlaamse Volksbeweging, werd dit jaar lid van de N-VA, kwam mee op de kieslijsten te staan en werd verkozen tot federaal volksvertegenwoordiger. Recentelijk werd hij vrij verrassend verkozen tot tijdelijk voorzitter van de commissie Binnenlandse Zaken, een functie die hij overnam van Siegfried Bracke, die ondertussen voorzitter van de praatbarak werd. Alhoewel maar tijdelijk, werd zijn aanstelling ondertussen al gecontesteerd door de Franstalige oppositie die hem verweten een ‘separatist’ te zijn. Het houdt gewoon niet op met de hatelijkheden tegen iedereen die niet tot de traditionele partijen behoort en maar enige echte Vlaamse reflex heeft. Van zielige kleingeestigheid gesproken. Zelfs iemand die een tijdelijke functie bekleedt wordt meteen al als een pestlijder behandeld omdat hij een uitgesproken Vlaamse mening heeft. Ondertussen is die functie definitief naar partijgenoot Brecht Vermeulen gegaan. De Roover, een no-nonsense leraar in het technisch onderwijs die een zoveelste goede aanwinst was voor de partij, krijgt nu de leiding over de commissie Herziening van de Grondwet en Hervorming van de instellingen. Nu maar afwachten of de francofone aasgieren hem daar evenmin op zijn plaats zullen vinden en of ze bij Vermeulen ook geen stok zullen vinden om de hond te slaan.
De vraag is ook hoe lang men deze muggenzifterij zal volhouden. Misschien dooft ze wel uit zoals in Antwerpen gebeurd is. Daar viel de socialistische oppositie na de gemeentelijke verkiezing, ook over elke beslissing van het nieuwe schepencollege, tot men waarschijnlijk geen argumenten meer had, ook omdat heel wat van die beslissingen al genomen werden door de vorige meerderheid waar zij het zelf voor het zeggen had. Op federaal vlak liggen de roodjes er niet zo lang uit als in Antwerpen (25 t.o.v. 90 jaar!), maar hoop doet leven.
Er zal vandaag en ook de volgende dagen en weken nog heel wat papier vuil gemaakt worden over de vakbondsbetoging van gisteren en zijn naweeën. Vooral dan over het grote aantal betogers en de regelrechte charges tegen de ordehandhavers, waarvan er een dozijn in het ziekenhuis beland zijn en een tweetal er erg aan toe zijn. Om nog te zwijgen van de mensen die toevallig hun auto in de buurt hadden staan en er niet veel meer van teruggevonden hebben.
Wat mij nog het meest verwonderd heeft over de reacties van betogers was het antwoord op de vraag voor wat ze naar deze manifestatie gekomen waren. ‘Voor de kinderen en kleinkinderen’ klonk het dan. Die mensen zullen het op dat ogenblik wel goed gemeend hebben, want ze hopen dat hun nageslacht het even goed zal hebben als zij. Men moet echter geen helderziende zijn om te weten dat die kans zo goed als onbestaande is, als deze generatie politici verder de schulden blijft opstapelen. Het regeerakkoord van de regering Michel heeft als eerste doel het land van zijn schulden af te helpen. Dit kan niet pijnloos, zeker niet de eerste jaren. Nu schulden bijmaken en/of niets doen om de bestaande schulden weg te werken, zal ten koste gaan van de toekomstige generatie. Uitgerekend die van de kinderen en kleinkinderen, waarvoor ze kwamen betogen. Als er in dit land niets gebeurt, zitten we straks met een extra staatsschuld van meer dan 8 miljard euro en gaan we over dit en enkele jaren de weg op van Griekenland, waar zo’n kwart van de bevolking zonder werk zit. Daar praten ze niet meer over koopkracht.
En dan dat langer werken, een maatregel die in Duitsland en Nederland al enkele jaren geleden is vastgelegd en ook daar pas in gaat over tien jaar of later. Zijn die mensen in onze buurlanden dan beter bestand tegen die extra jaartjes? Zeker als men weet dat er zoveel uitzonderingen op zijn dat er – naar schatting - slechts 10% van de werkende bevolking voor in aanmerking zal komen. O.a. wie er een loopbaan van 42 jaar op zou hebben zitten, is daar niet meer bij*.
Hetzelfde geldt voor de indexsprong. Die hoeft men in de rest van Europa niet meer te maken, omdat men daar geen index meer heeft. Only in Belgium. De regering Martens heeft, om de staatsschulden en de inflatie onder controle te krijgen (in 1973, als ik me niet vergis) 3 (drie!) indexsprongen toegepast, plús een devaluatie van de Belgische frank. Dat laatste kan nu niet meer omdat we met de euro zitten. Ook toen is daartegen geprotesteerd geworden, met weinig resultaat, want het niet uitvoeren had ons allemaal nóg armer gemaakt. Datzelfde gebeurde onder de regering Dehaene, toen die de BTW drastisch verhoogde om de staatsschuld naar beneden te krijgen, met het risico anders niet mee te mogen doen met de euro.
Het is te hopen dat we geen betogingen meer krijgen zoals die van 1960 tegen de Eenheidswet van de regering van vader Eyskens, waarbij in Wallonië zelfs doden vielen. Die regering trad af, maar de Eenheidswet werd ook daarna bijna onveranderd doorgevoerd. Allemaal moeite voor niets.
Tenslotte nog dit: Di Pippo, Laurette Mitraillette en Co liepen mee in de betoging tegen een regering die wil uitvoeren wat zij zelf in gang hebben gezet of verzuimd hebben te doen. Een maand na hun ontslag is zoiets du jamais vu in een landje, waar men in de politiek toch al heeft wat gewend is. Zoiets getuigt van weinig respect en heeft een naam: demagogie.
* Voor wie 42 jaar teveel vindt: ondergetekende heeft 49 jaar gewerkt, van zijn 16de tot vier dagen vóór hij 65 werd. Feitelijk maar twee want er was een weekeinde bij…
Het wordt afwachten wat er vandaag op die eerste vakbondsbetoging in Brussel allemaal zal te zien zijn. Op veel medewerking vanwege de media moet de regering Michel alvast niet rekenen. Die doen allemaal hun best om alles zo zwart mogelijk voor te stellen, gewoon omdat ze links denken en rechts leven, aan dat leven niets willen veranderen en zeker niet inleveren. Na ons de zondvloed! Het zullen onze nakomelingen zijn die straks de rekening zullen mogen betalen. De betoging van vandaag is er een tegen de toekomst. Nu niet inleveren betekent dat de staatsschuld zal blijven groeien, de vergrijzing zal blijven genegeerd worden en de arbeidsmarkt geblokkeerd. Er is maar één middel om uit deze crisis te geraken en dat is te zorgen voor groei. Gisteren stond nog in de kranten dat België steeds verder wegzakt op dat gebied. In 2013 stond het land nog op plaats 6 binnen de E.U, dit jaar was dat op plaats 11, volgend jaar wordt dat waarschijnlijk plaats 15 en zakt het onder het E.U. gemiddelde. Het vooruitzicht voor 2016 is plaats 19…
Om een idee te geven hoe onze media hun nieuws manipuleren, een voorbeeld. Op Canvas liep zopas een talkshow over de toekomst van onze steden: ‘Studio de Stad’. Vlaanderens grootste stad, Antwerpen, kwam daarin niet voor. De enige deelnemende burgemeester was de linkse Termont van Gent. In de reeks “Atelier de Stad’, ook al op Canvas, komen Oostende, Gent, Brussel en Hasselt aan bod. Weer geen spoor van Antwerpen, noch van enige andere niet rode burcht. Allemaal toevallig, zeker? De linksen vertegenwoordigen in Vlaanderen amper een kwart van het totaal aantal kiezers, maar in de media, VRT op kop, blijven ze de lakens uitdelen. Hoe lang nog?
Volgens de vakbonden gaat de staking van donderdag in de eerste plaats om de koopkracht van de mensen te behouden. Dat is niet helemaal onterecht, alleen heeft niemand van de betogende bonden en organisaties er een alternatief voor. Dat terwijl het nu officieel bevestigd is door Europa: België sluit 2014 af met een tekort van 3%. Dat betekent een dikke 11 miljard euro schulden, zowat 1.000 euro voor iedere Belg, zuigelingen en honderdjarigen inbegrepen. Als daar niets aan gedaan wordt, dan betekent dat – zelfs als we Europa daar even buiten laten – we misschien nog wel even onze koopkracht kunnen behouden, maar dat onze kinderen en kleinkinderen straks de rekening zullen mogen betalen. ‘Het geld halen waar het zit’, bij de superrijken dus, is ook geen optie, want dat betekent dat die met hun geld hier vertrekken (dat kan tegenwoordig in een fractie van een seconde, met één druk op de juiste toets van de PC) en dat nog meer bedrijven zullen verhuizen of gewoon sluiten. De mensen die daarmee hun werk verliezen – tegenwoordig een bijna dagelijks gebeuren – zien hun koopkracht dalen met een veelvoud van wat nu moet worden ingeleverd. Tenslotte blijft eerst staken, dan praten een systeem dat naar chantage ruikt. De verdere eisen, zoals langer werken, verhoging van de pensioenleeftijd en het wegwerken van het brugpensioen zijn stuk voor stuk thema’s die al werden opgestart door de regering van socialist Di Rupo door toenmalig minister van Werk Monica De Coninck, eveneens socialist.
Achter de officiële eisen van de vakbonden verschuilt zich echter ook een actie tegen de N-VA, zeker vanuit Waalse hoek, waar men denkt de MR te kunnen raken via een aanval op de Vlaamsnationalisten. Nu is het echter zo dat de schulden en wantoestanden in dit land (denk maar aan het pas uit de kast gevallen lijk van onze Justitie, die zonder geld zit) niet de schuld van de huidige federale regering zijn, maar van alle vorige die het zover hebben laten komen. Waarbij de N-VA de enige partij is die daaraan niet heeft meegedaan, gewoon omdat ze er niet bij mocht zijn.
Tenslotte nog dit: notionele intrestaftrekker De Leeuw beweert bij elk optreden voor de camera’s dat de vakbonden vergeefs wachten op de uitgestoken hand van de nieuwe federale regering. Dat is gewoon niet waar. Bij de formatie waren ze al uitgenodigd en zijn ze niet komen opdagen. Daarna wilden ze alleen komen als bepaalde ministers er niét bij zouden zijn. De man liegt dat hij rood ziet. Evenals trouwens nazi-jager Lutgen die nu vindt dat de Franstaligen onvoldoende gerespecteerd worden in de regering Michel. Dit nadat hij zelf geweigerd had van die regering deel uit te maken. De man blijkt ook niet gebarsten van de eerste leugen.
In deze rubriek heb ik al meer dan eens mijn beklag gedaan over het ingangsexamen voor dokter en tandarts, waarbij de Vlamingen een ingangsexamen moeten doen en de Franstaligen niet. Ik heb een kleinzoon en zijn vriendin die voor dokter wilden gaan en niet meteen door die test geraakten, gewoon omdat die test met multiple choice vragen niets met geneeskunde te maken heeft. Zoals vele anderen was mijn kleinzoon dan ook verplicht eerst in te schrijven voor biomedische studies en kon hij, na daarin drie jaar later zijn bachelor te hebben behaald, overschakelen naar geneeskunde. Dat was dan wel een (duur) jaar verloren en dat gold ook voor zijn vriendin, die – nota bene – er steeds meer dan 75% van de punten haalt.
Voor de Franstaligen niets van dat alles, ondanks het feit dat ook zij dat volgens de wet hadden moeten doen. Zoals we zo stilaan gewend zijn in dit pseudo democratische land, vegen de francofonen nl hun voeten aan de wetten die ze zelf wel mee goedkeurden, eens dat blijkt dat ze hen niet uitkomen. Nu lijkt er toch gerechtigheid te geschieden, door het feit dat afgestudeerde dokters niet alleen hun eindexamen moeten halen, ze moeten ook een Riziv nummer krijgen alvorens ze met hun praktijk kunnen beginnen. Die nummers zijn echter beperkt, waardoor zowat de helft van afgestudeerde francofone studenten voor geneeskunde in feite geen dokterspraktijk kan beginnen. Er hen wél een geven, heeft trouwens geen zin, want de bestaande dokterspraktijken in Brussel en Wallonië blijken nu al gemiddeld minder patiënten te hebben dan de Vlaamse. Afgezien van de discriminatie is voor hen een praktijk beginnen in Vlaanderen, waar een tekort is aan spoedartsen, tandartsen, geriaters, kinderpsychiaters én huisartsen, geen optie omdat het merendeel van die afgestudeerden geen of geen behoorlijk Nederlands spreekt.
Het had trouwens nog erger kunnen zijn, want slechts 20 tot 30% van de studenten die zonder ingangsexamen een Franstalige opleiding beginnen, halen ook effectief hun einddiploma (in Vlaanderen is dat 85%!)*. Tegen 2018 schat men dat er in Franstalig België zo’n 1.000 (duizend!) geneesheren in spe geen praktijk zullen kunnen beginnen. Met dank aan hun eigen Franstalige politieke partijen die dachten (en nog steeds denken) zich in dit land boven de wet te kunnen stellen. Men kan zelfs de nieuwe federale regering daarvan de schuld niet geven, want de scheeftrekking bestaat al sinds 1995. Dat neemt niet weg dat de PS, met schreeuwboei Onkelinx op kop die – nota bene – de vorige minister van Volksgezondheid was, straks de nieuwe regering daarover gaan aanvallen. Wie zei daar weer dat het communautaire voor 5 jaar de ijskast in zou gaan?
* De hoofdreden dat zo weinig Franstaligen studenten hun einddiploma in geneeskunde niet halen, komt voornamelijk door de slechte kwaliteit van het middelbaar onderwijs in Wallonië. In een rangschikking volgens de Europese regio’s staat Vlaanderen, ondanks alles discussies ter zake, op gebied van onderwijs nog altijd bij de top vijf, Wallonië bengelt ergens achteraan in de twintig…
Het weer mag dan deze week eindelijk flink gaan afkoelen, in de politiek dreigen er zes hete weken van zware onrust, stakingen en betogingen. Het wordt de echte vuurdoop voor de regering Michel. In Vlaanderen zal CD&V het hard te verduren krijgen en dan nog vooral van de eigen syndicale achterban. In Wallonië maken PS en cdH zich belachelijk door de MR steeds af te schilderen als het hulpje van een ‘Vlaamse regering’. De Waalse socialisten en hun Luxemburgse cdH-aanhangsel vergeten daarbij dat ze zelf de MR in Wallonië én Brussel uitgesloten hebben, waardoor die geen schrik meer had van gelijk welke federale kamikaze operatie. Het levert trouwens die partij geen windeieren op. Volgens de laatste cijfers heeft de MR dit jaar al zo’n 10% meer leden gekregen.
In Wallonië en Brussel hebben ze al een voorsmaakje gekregen van de vakbondsacties. Dit verlengde weekeinde kregen deze regio’s geen post buiten de kranten. Een zoveelste wilde staking blokkeerde de sorteercentra. Wat er speciaal aan was, was dat het deze keer ging om een actie van de CSC, de Waalse tak van het ACV en dat die vakbond er voor uitkomt dergelijke acties in de nabije toekomst wél te zullen steunen. Iets wat bij de recente spoorstakingen door FGTB-militanten niet het geval was. Wat die laatste vakbond wél deed, was een soort dreigbrief sturen naar de Waalse werkgevers om hen erop te wijzen dat ze in Wallonië niets te vertellen hebben en dat nog minder het geval zal zijn, mochten zij zich tegen de komende syndicale acties verzetten. Pure demagogie van het ergste soort - Boko Haran op zijn Waals - waarbij die bond zijn sociaal-economische taak volledig ondergeschikt maakt aan de politiek, wat m.i. niet de bedoeling kan zijn. Het wordt dan ook uitkijken naar wat er allemaal te gebeuren staat en ook – zoals ik al eens eerder stelde – waar de grote syndicale breuklijnen zullen liggen tussen het linkse Wallonië en het centrumrechtse Vlaanderen.
Of we daar als Vlaamsnationalisten wakker van moeten liggen? Ik denk het niet. Hoe erg het ook kan worden, er is nog altijd Europa, waar zelfs de meest linkse politiek geen grip meer op heeft. Verder is er momenteel ook geen alternatief voor de huidige federale regering. Zelfs een nieuwe tripartite zal er niet meer in zitten, mocht Michel voortijdig afhaken. Misschien, heel misschien nog een dialoog tussen de gewesten, waarbij we dan weer met het confederalisme te maken krijgen, wat een eerste stap blijft naar een definitieve boedelscheiding. Op het einde gaat De Wever toch nog zijn zin krijgen.
Ik ben zeker geen fan van Yves Desmet, de hoofdredacteur van De Morgen. De man is te links en te anti-Vlaams, zeker t.o.v. de Vlaamsnationalisten. Ik moet nog altijd de eerste keer zijn krant kopen. Dat neemt niet weg dat hij soms wel eens zinnige dingen zegt. Zo hoorde ik vrijdag jl bij het overzicht van de binnenlandse pers na het nieuws van negen uur op Klara dat de waarschijnlijk ongelovige Desmet het gebeuren rond Allerzielen, waarbij de overledenen herdacht worden, toch geen slechte zaak vond. ‘Men is pas écht dood, als men vergeten wordt’, was zijn letterlijke uitspraak en dat is iets om over na te denken.
Ik stel me trouwens vragen bij al die alternatieve uitvaarten, waarover in de media dezer dagen nogal wat te doen is. Ieder diertje zijn pleziertje natuurlijk, maar nadat men al begonnen was de asse in urnen te begraven, mee naar huis te nemen of uit te strooien, is er nu weer iets nieuws. Men kan zich tegenwoordig laten verassen, de asse in een vercomposteerbare urne doen en deze begraven in e.o.a. bos, bij voorkeur een natuurgebied, waardoor men dus a.h.w. helemaal in de natuur verdwijnt. Een duurzaam einde, zeg maar. Als we in dat verband echter over die quote van Desmet nadenken, dan zal men die mensen zeker snel helemaal vergeten zijn. Echt dood, dus. Hoe zo’n begrafenis trouwens dan nog 4.000 euro kan kosten, is mij wel een raadsel. Betaalt men hier misschien nog auteursrechten voor of zoiets?
Mijn vrouw stierf bijna vier jaar geleden. Ze werd nog op de klassieke manier begraven en daar ze op slechts 300 meter van huis ligt, is het voor mij een grote troost dat ik er steeds nog naartoe kan. Ik durf er niet aan denken dat ik de vrouw van mijn leven, waarmee ik bijna een halve eeuw heb samen geleefd, in een bos zou laten verdwijnen hebben. Hupsakee, weg ermee!
Wie zijn/haar partner nog heeft, mag zich gelukkig achten. Ik ben jaloers als ik zo’n oudere koppels zie, ongeacht hoe ze er soms ook uitzien. ‘Ze hebben elkaar nog’, denk ik dan…
Denkelijk zal ik wel niet de enige geweest zijn die grote ogen heeft getrokken bij het zien van de foto van het nieuwe Turkse presidentieel paleis in Ankara. Het gebouw dat, net zoals in de States, het ‘Witte Huis’ wordt genoemd (‘Ak Saray’ heet dat in het Turks), is wel zes keer groter dan het Amerikaanse en liefst 27 keer groter dan het Èlysée, de woning van de Franse president. Feitelijk is het gebouw, qua grootte en bombast, nog het best vergelijkbaar met dat van wijlen Ceausescu, de vroegere communistische dictator in het Roemeense Boekarest, maar die vergelijking durven onze politiekcorrecte media natuurlijk niet maken. De officiële opening van het kolossale gebouw, dat – nota bene – niet gebouwd werd volgens de zelfs in Ankara geldende wettelijke voorschriften, gebeurde trouwens in mineur o.w.v. een zoveelste mijnramp in het halve ontwikkelingsland dat Turkije nog steeds is.
Het zal Recep Tayyip Erdogan een zorg wezen. Na twee termijnen als eerste minister heeft hij dit jaar de Turkse presidentsverkiezingen gewonnen en de man gedraagt zich gewoon zoals een vroegere Ottomaanse sultan. Of het land daar beter van wordt zal hem een zorg zijn.
Turkije wordt een land om in het oog te houden. Het mag dan al lid zijn van de NATO, veel plezier beleven de NATO-partners daar niet aan. Zo mogen de Amerikanen nog steeds geen gebruik maken van hun eigen luchtmachtbasis in Turkije, op een kleine honderd kilometer van de Syrische grens, om daar de gruwels van IS bij de Koerdische stad Kobane te bombarderen. Zelf ligt Erdogan overhoop met Assad van Syrië, waarbij hij de Syrische oppositie eerst gesteund heeft, maar daarbij ook IS. Zijn laatste actie was de toelating aan de Iraakse Koerden om hun volksgenoten in Kobane te komen helpen, maar de eigen Turkse Koerden krijgen die toestemming niet. Erger zelfs, bij betogingen ter zake werden er recentelijk nog enkele tientallen van hen gewoon doodgeschoten. Voor Erdogan en zijn partij zijn de eigen Koerden allemaal terroristen, iets wat in onze media zomaar wordt overgenomen, zonder erbij stil te staan dat ze 10% van de totale bevolking uitmaken. Waarom hij dan die Iraakse Koerden wél steunt? Daarmee doet hij zaakjes, hij koopt er nl olie van…
En zeggen dat Turkije ooit hoopte lid te worden van de E.U. met de zegen van o.m. Guy Verhofstadt. Dan nog liever Oekraïne!
In mijn blog van 6 oktober jl (‘De Oostendse spooktrein’) stelde ik mij de vraag of Vande Lanotte hier boven de wet staat. Ik ben blijkbaar niet de enige die zich die vraag stelt. In zijn dagelijkse roskam, die onder de titel ‘Kaaiman’ verschijnt in De Tijd, vroeg journalist Koen Meulenaere zich gisteren ronduit af, hoe het mogelijk is dat die vent nog niet in de gevangenis zit! Dit aan het einde van een opsomming van alle gelden die hij het land al heeft lichter gemaakt en die nog veel erger zijn dan wat ik in mijn blog destijds aanhaalde. Een overzicht:
- De anderhalf miljard euro die hij samen met Verhofstadt aan Swissair cadeau deed, waarbij de Belgische federale regering een klacht tegen de Zwitsers liet vallen in ruil voor bijkomende investeringen in nieuwe Airbussen bij Sabena, die er nooit gekomen zijn, terwijl ‘vergeten’ werd daarvoor garanties te vragen. Die overeenkomst met Swissair had feitelijk moeten gebeuren met de bevoegde minister, ‘Henri’ Daems, maar die werd door bovenstaand duo opzij geschoven, evenals de leiding van Sabena die over de zaak in het ongewisse werd gelaten.
- Nu dus die 1,7 miljard euro door het falende groene stroombeleid nadat Vande Lala de elektriciteitsprijzen blokkeerde, waardoor de netbeheerders het geld voor de groene stroomcertificaten niet konden recupereren, verplicht waren leningen aan te gaan om hun zaken draaiende te houden en het straks de belastingbetaler zal zijn die ervoor opdraait.
- 600 miljoen euro verloren bij de verkoop van ABX.
- Honderden miljoenen euro verkwist door de opsplitsing van de NMBS die weer zopas ongedaan diende gemaakt te worden, o.m. op last van Europa.
- ± 200 miljoen euro met de affaire Electrawinds, waarvan hij een tijdje voorzitter was.
- ± 100 miljoen euro die de PPS-verbinding met de diabolotreinen naar Zaventem extra gaat kosten, omdat ze niet rendeert en die de staat aan de privépartner zal moeten ophoesten.
- 30 miljoen euro verkwist op 10 jaar tijd met die Thalys spooktrein van Oostende naar Brussel waar gemiddeld slechts drie personen meereizen.
- 4 miljoen euro die naar zijn camerabedrijf in de Oostendse haven zijn gegaan en die hij o.m. gebruikte om ‘zijn’ basketclub mee te sponsoren. Die club kreeg ook nog enkele miljoenen aan subsidies en lottogiften.
En dan hebben we het nog niet gehad over zijn fameus zilverfonds dat de kosten van de vergrijzing ging opvangen en een lege doos is gebleven. Of over het faillissement van de door Europa op fraude betrapte Oostendse vismijn, waarvan hij ook al de voorzitter was.
Die man, die beschouwd wordt als de ideoloog van de SP.a (wat hij ook was in de regering Di Rupo), loopt inderdaad nog altijd vrij rond. Er zijn mensen die voor veel minder op water en brood zijn gezet…
