ZEB is nog eens in het nieuws. De kledingketen, die extra aandacht kreeg omdat ze zich niet houdt aan de sperperiode, daarvoor ettelijke keren werd aangeklaagd, maar nooit veroordeeld, zegt nu dat ze haar webshop uit België weg zal trekken. De reden daarvoor is dat er in dit land een verbod bestaat op nachtwerk in de handel, tussen 20.00 en 06.00 uur. Als gevolg daarvan kunnen bestellingen, die ’s avonds via de website binnenkomen, pas de dag daarop verpakt en verstuurd worden. In Nederland kent men dat probleem niet en wordt een bestelling op eenzelfde tijdstip, de ochtend daarop al geleverd, ook bij klanten in België. Door deze situatie werken de Belgische handelaars in het algemeen, maar de Vlaamse in het bijzonder (wegens de Nederlandse nabijheid) met een serieus handicap dat hen veel geld kost en straks nog meer zal kosten, omdat de e-handel nu eenmaal in de lift zit. Als ZEB zijn webshop naar het buitenland verhuist, verliezen tien mensen hier hun baan. Volgens sectorfederatie Comeos heeft de Belgische handel vorig kaar op die manier 2,4 miljard euro verspeeld en 8.300 jobs. Dat laatste aantal kan over een drietal jaren oplopen tot 30.000, steeds volgens Comeos. En nu maar afwachten of de Belgische en Vlaamse overheden daarop gaan reageren. Als ze niet méér doen dan wat ze voor die sper- en soldenperiodes hebben gepresteerd hebben, dan wordt het een zoveelste afgang.
---
Ondertussen zou er een akkoord zijn tussen regering, werkgevers en twee van de drie vakbonden over het sociaal overleg waarover de zgz groep van tien zich de hele week gebogen heeft. Ik schrijf wel ‘zou’, want het ABVV doet niet mee en bij de andere twee vakbonden moet de achterban nog groen licht geven. Dat de roden niet meedoen, is geen verrassing. Dat deden ze evenmin onder de regering van kameraad Di Rupo. Hoofdreden nu is dat de centrumrechtse federale regering niet afstapt van de indexsprong, die geen enkele werknemer geld afneemt, maar er alleen voor zorgt dat hij er eenmalig geen extra loon bij krijgt. Als men weet dat België het enige land in Europa (en misschien in de hele wereld) is dat nog een index kent, is het bijna om mee te lachen dat een vakbond hier de sociale onderhandelingen boycot voor een systeem dat elders niet eens bestaat. Datzelfde geldt trouwens ook voor de solden en de sperperiode. Only in Belgium!
De Chinezen hebben een spreekwoord dat zegt dat, bij een dispuut, hij die eerst begint te slaan geen argumenten meer heeft, waaruit blijkt dat hij ongelijk heeft. Wij hebben daar bij ons een variant van. Wie het hier in de politiek niet meer kan halen, sleurt er de jaren dertig en de nazi’s bij. Dat komt op hetzelfde neer.
Dat laatste bleek nog eens bij de uitval van Rudy Vervoort, minister-president van het Brussels gewest, toen hij het afnemen van de nationaliteit van Syrië-strijders vergeleek met wat in Frankrijk tijdens WO II gebeurd is onder het Vichy regime, dat collaboreerde met de Duitsers. Toen nam men nl de Joden hun Duitse nationaliteit af. Op die manier vergeleek hij de joodse gemeenschap met het zootje ongeregeld dat van hieruit naar het Syrische oorlogsgeweld trekt.
Ondertussen heeft die Vervoort zich al verontschuldigd, want hij kreeg de hele Belgische politiek over zich, francofonen inbegrepen (op PS-ideoloog Flup Moustache na). De Brusselse minister-president is feitelijk maar een grijze politieke muis, een bij gebrek aan gewicht omhoog gevallen amateur, die waarschijnlijk ook alleen maar de wenken van het PS-partijbestuur uitvoerde, waarin Laurette Onkelinx zich nu in die materie koest dient te houden. Op de (in voorwaardelijke wijs gestelde) beschuldiging van het Brusselse satirische blad UbuPan, dat haar grootouders ook gecollaboreerd hadden, werd nog steeds niet gereageerd, laat staan iets ontkend.
Onkelinx, Vervoort en Co maken deel uit van de nakomelingen van verfranste Vlamingen, die door overacteren persé willen bewijzen dat ze meer dan goede francofonen zijn geworden. Een typische reactie van inwijkelingen die willen laten zien dat ze wel degelijk goed ingeburgerd zijn. Vergelijk het een beetje met figuren zoals Napoleon, die eigenlijk een Italiaan was en Hitler (jaja, hij weer!) een Oostenrijker. Hopelijk gaan de francofonen er eindelijk eens mee ophouden, want het zegt alleen maar, dat ze meestal geen valabele argumenten meer hebben in discussies die op zich niets met de jaren dertig te maken hebben.
Dinsdag was er even paniek in het land, toen bekend werd dat drie ‘jongeren’ waren aangehouden in Harelbeke. Ze zaten in een auto en bleken iets te veel interesse te hebben voor het plaatselijke politiekantoor. Sinds bekend is dat bepaalde terroristen plannen hebben om onze politie aan te vallen (in Verviers vond men, naast wapens, ook politie-uniformen), nam men geen risico en werden de drie opgepakt. In hun wagen werden twee pistolen en een keukenmes aangetroffen. Na ondervraging en een nachtje in de cel, werden de kerels echter de dag daarop weer vrijgelaten. Volgens een woordvoerster van de politie had de zaak niets met terrorisme te maken. De drie wachtten er op een vierde makker, die bij de politie verhoord werd en de wapens waren alarmpistolen en een keukenmes. Tot daar de officiële berichtgeving die door de meeste media klakkeloos werd overgenomen zonder daar verdere vragen bij te stellen. Dan zal ik het maar doen, zeker?
Om te beginnen, is nergens vermeld waarover die vierde man, nota bene: een Tsjetsjeense moslim, werd ondervraagd. Dat zal wel niet geweest zijn over zijn eventuele schoonmoeder of iets dergelijks, neem ik aan.
Een van de drie in de wagen was de broer van de ondervraagde, ook een Tsjetsjeen* dus en de twee andere waren zgz ‘bekeerde Belgen’. Het is al langer bekend dat bekeerlingen tot een fundamentele zaak meestal veel radicaler zijn dan de oorspronkelijke belijders.
De wapens waren inderdaad twee luchtdruk alarmpistolen, waarvoor men geen licentie nodig heeft, die echter wel kunnen gebruikt worden om iemand te bedreigen, want een toevallig slachtoffer kent waarschijnlijk het verschil niet tussen echte en nepwapens. Om met een alarmpistool te mogen rondlopen, moet men trouwens ook een gegronde reden hebben. Hadden die lui er een? Wat doet men trouwens met een keukenmes in een auto?
Het gebeurde op een gewone werkdag. Hadden die ‘jongeren’ niets anders te doen dan met z’n drieën te wachten op hun kompaan? Moest geen van de drie werken of leven die ook al van de gebruikelijke vluchtelingensteun en/of OCMW-geld? Zouden daar vragen over gesteld zijn?
Enfin, om een lang verhaal kort te maken, het lijkt erop dat men de zaak met de mantel der liefde wil bedekken. Alleen voor de nepwapens en het mes riskeren de kerels nog vervolgd te worden. Het kan natuurlijk wel zijn, dat de politie meer weet dan ze kwijt wil. Laat ons hopen dat dat zo is en dat men die kerels blijft schaduwen, ook al zijn ze niet direct als terroristen te omschrijven. Mocht dat immers het geval zijn en er straks met hen toch iets zou voorvallen, dan is de morele schade niet te overzien, noch bij de politie, noch bij de media, die dat spel meespelen.
* Vergeten we niet dat de steekpartij in Brugge vorig jaar, waarbij een jonge man werd doodgestoken, ook het werk was van een Tsjetsjeen, die daarna meteen het land uitvluchtte…
Dat de uiterst linkse Syriza-partij de Griekse verkiezingen gewonnen heeft, is geen verrassing. Dat ze een coalitiepartner nodig zou hebben om een regering te vormen, behoorde ook al tot de mogelijkheden. Dat die partner een uiterst rechtse partij zou worden, was wel een verrassing, tenminste toch voor de Europese politiekcorrecten van allerlei pluimage. Op het eerste zicht is dat ook zo, maar in de Griekse context is het dat niet. Syriza had een partner nodig die niet moeilijk zou doen en die met haar in de eerste plaats de Griekse confrontatie met Europa wou aangaan. Op economisch vlak zou dat nog kunnen lukken, politiek gesproken is Syriza echter een radicaal neo-communistische partij, die zelfs niet wil meedoen met de E.U. boycot tegen Rusland. Hoe dat gaat aflopen, is nog koffiedik kijken, maar veel kan er niet veranderen, tenzij het land uit de E.U. zou stappen, een Grexit dus. Dat laatste zou voor Griekenland, zeker op de korte termijn, veel slechter uitvallen dan voor de E.U., omdat het op economisch en financieel gebied zwaar geteisterde land slechts iets van een 3% van de totale Europese markt uitmaakt en de nog bestaande schulden ondertussen grotendeels door de andere staten worden gedragen. Niet voor niets reageerden de beurzen zo goed als niet op de Griekse verkiezingsuitslag.
Een dieper onderliggende reden voor een Grexit is dat men in Griekenland de Verenigde Staten van Verhofstadt beu is. En niet alleen in Griekenland. Denk maar aan de opkomst van de eurosceptische partijen bij de laatste Europese verkiezingen. Die combinatie links-rechts vindt men trouwens ook terug in Catalonië, waar de regerende centrumrechtse CiU een akkoord heeft gesloten met de linkse ERC oppositiepartij. Beide partijen gaan wel afzonderlijk naar de stembusgang van 27 september, maar met eenzelfde programma, waarmee ze denken de onafhankelijkheid van hun regio te kunnen bewerkstelligen. De nieuwe, linkse Podemos* partij, die zich spiegelt aan Syriza en misschien straks in Spanje ook de grootste partij wordt, zal daar rekening mee moeten houden.
Als we de links-rechtse problematiek doortrekken naar Vlaanderen, dan valt het op dat die hier heel anders is. De uiterst linkse PvdA vormt één partij met haar Waalse tegenhanger, Groen sluit overal coalities met Ecolo en wordt verondersteld de Waalse groenen te moeten depanneren na het debacle van de laatste verkiezingen (Ecolo verloor toen 10 van haar 14 zetels!). De Vlaamse socialisten hebben nooit iets anders gedaan dan aan te schurken bij hun Waalse tegenhanger, in de eerste plaats om mee te kunnen regeren en profiteren. Wat de linkse partijen in Vlaanderen gemeen hebben, is de verwaarlozing van hun eigen volk, iets wat bij Syriza en Podemos zeker niet het geval is. Misschien verklaart dat wel het succes van deze laatsten en de achteruitgang van links in Vlaanderen.
* In de Zevende dag van vorige zondag verwarde De Gucht de Griekse partij To Potami met Podemos. To Potami betekende volgens hem ‘wij kunnen het’, terwijl dat de vertaling is van het Spaanse ‘podemos’. In het Oudgrieks betekende Potamos ‘de stroom’ en daarmee bedoelde men de Nijl. Een nijlpaard werd dan een hippopotamos (in het Frans nu nog hippopotame). Hoe men ertoe gekomen is om een politieke partij ‘de stroom’ te noemen, is iets dat ik nog nergens heb kunnen vernemen.
Toen bij mijn vrouw in de zomer van 2006 borstkanker werd vastgesteld, hadden we geen hospitalisatieverzekering. Daar ik ondertussen de 65 voorbij was, kreeg ik die niet meer van de Christelijke Mutualiteiten (CM), waarbij wij toen aangesloten waren**. Via een familielid, dat bij Ethias verzekerd was, bleek dat we daar nog wel terecht konden, ik voor een algemene hospitalisatieverzekering en mijn vrouw voor alles wat niets met haar kanker of de gevolgen ervan te maken had. Dat kostte flink wat, maar dat hadden we er voor over. Toen ik eind 2012, na zes jaar afbetaald te hebben, een prostaatoperatie onderging (geen kanker, maar een overactieve blaas), testte ik het Ethias systeem eens uit. Het werd een fiasco, want ik kreeg helemaal niets terugbetaald (0,0 euro, stond letterlijk op het verslag). Ik heb die verzekering toen meteen opgezegd en kon er het jaar daarop dan toch een afsluiten bij de CM, die hun voorwaarden ondertussen hadden aangepast tot de leeftijd van 75 jaar. Ook niet goedkoop, maar wel iets goedkoper dan Ethias.
Nu lees ik in de kranten dat datzelfde Ethias in grote geldproblemen zit. De maatschappij, die de opvolger is van het socialistische OMOB, dat ook niet onbesproken was, zou gezakt zijn in de zgz Europese stresstest voor banken en verzekeraars, en werd vorig jaar door het Hof van Beroep van Luik zelfs veroordeeld tot een boete van 360 miljoen euro vanwege het niet betalen van de roerende voorheffing op beleggingsproducten. Het bedrijf werd tijdens de bankencrisis al eens gered door de Belgische staat, die er anderhalf miljard euro in stak, geld dat de staat – en dus elke belastingbetaler – nu dreigt kwijt te spelen. Buiten die boete verliest het ook hopen geld aan haar zgz First-portefeuille formule (met een mogelijke looptijd van .. 99 jaar!), die ondertussen is stopgezet, maar waarbij enkele tienduizende klanten, tot ze zelf het contract opzeggen of sterven, steeds nog 4,75% interest krijgen, wat in de huidige financiële situatie moordend is. In het licht daarvan is het waarschijnlijk ook daarmee, dat men probeert geld uit te sparen door zoveel mogelijk mensen met verzekeringen niét uit te betalen, zoals ikzelf heb meegemaakt. Alle baten helpen (zei de mug en ze piste in zee!).
Hoe het met Ethias verder moet, is nog af te wachten, maar - naar socialistische traditie, blijkbaar nog steeds aanwezig bij Ethias - is de kans huizenhoog dat Honoré Gepluimd – de belastingbetaler – er weer mee voor zal mogen opdraaien. De maatschappij zou geheel of gedeeltelijk kunnen verkocht worden, maar dan ver onder de normale prijs of een fusie kunnen aangaan met bv Belfius, dat ook al in staatshanden is. Op dat laatste wordt gespeculeerd vanuit de PS, die hoopt op die manier een vinger in de pap te kunnen houden. Te mijden dus en zolang de regering Michel het uithoudt ook weinig waarschijnlijk. Al weet men in dit land nooit.
* Vrij naar de tekst uit het credo van de Latijnse liturgie. ‘Etias pro nobis’ (zonder de ‘h’): ‘Gij waart (er) voor ons’…
** Mijn Vlaamsnationale vrienden zullen zich misschien afvragen, waarom ik toen geen lid ben geworden van het Vlaams Onafhankelijk Ziekenfonds. Wel, ik was daarvóór, via mijn werk, 27 jaar in Nederland verzekerd. Toen ik met pensioen ging, was dat voor mij financieel niet meer interessant en heb ik bij dat Vlaams Fonds gesolliciteerd. Ik werd er echter afgewezen o.w.v. mijn ouderdom. Bij de CM nam men mij (en mijn echtgenote) wél aan, omdat ik vóór mijn Nederlandse periode daar ook klant was geweest en ik indertijd door de CM zelf werd aangeraden over te schakelen op het Nederlands systeem dat toen (nu niet meer) voordeliger was.
Na het bericht van super Mario (Draghi) om de geldkraan open te zetten, stegen de beurzen wereldwijd met gemiddeld 2%. In totaal betekent dat een winst van 1.340 miljard dollar op 24 uur, meer dus dan de 1.140 miljard die de ECB denkt te pompen in de markten op negentien maanden. Vreugde alom, dus. Waar maken we ons nog druk over?
Wel, misschien om dat geografisch én financieel verhakkelde land dat Griekenland heet. Dat zich tot over zijn nek in de schulden gestoken had en er maar niet uitgeraakt. Dat denkt nu een oplossing gevonden te hebben nadat een uiterst linkse partij er de verkiezingen gewonnen heeft. Een partij die zinnens is de resterende schulden helemaal niet meer terug te betalen, tenzij met St. Juttemis, onze variant van de Griekse kalenden. Anders dreigt het land uit de E.U. te stappen.
Voor één keer ben ik het eens met wijnboer De Gucht uit Berlare. De man heeft nu eenmaal Europese ervaring en zegt dat een terugval op de Griekse drachme zal maken dat die munt geen fluit waard zal zijn. Dat Griekenland daarmee in het buitenland niets zal kunnen kopen en dat niemand trouwens nog zal willen zaken doen met een land dat zijn schulden niet betaalt. Met wat export van olijfolie en fetakaas, waarbij de eerste felle concurrentie heeft en de tweede overal wordt nagemaakt, zal dat niet lukken.
‘Kalimera’ is het Griekse woord voor goeie dag. Bij ons staat dat ( maar dan als ‘Calimero’) voor iemand die zich bekocht voelt omdat hij klein is en het niet kan halen tegen de groten. Dat is exact wat er te gebeuren staat. Alleen weten ze dat bij Syriza blijkbaar nog niet. Ze komen er wel achter als het zover is, zoals ook wij er misschien wel achter komen dat Draghi’s geldkraan alleen maar gebakken lucht zou kunnen gegeven hebben…
Koen Geens, kersvers minister van Justitie, is in hoogsteigen persoon twee uur gaan praten met Frank Van den Bleeken, die al zo’n 25 jaar in de cel zit voor moord en verkrachting en die recentelijk zelf gevraagd had om euthanasie. Het probleem van de man is, dat hij destijds ziek werd verklaard en geïnterneerd diende te worden, maar dat niet kon omdat dit land daarvoor niet was uitgerust en dan maar opgesloten werd in een gevangenis zonder enige behandeling. Dat is ook nu nog steeds zo en Geens wil daar wat aan doen. De dokter die de euthanasie wou toepassen, had afgehaakt een week voor die zou plaatsvinden. Of dit gebeurd is op vraag van Geens, is niet bekend, maar het is in elk geval een zaak van empathie die kan tellen en die Geens tot eer strekt.
De demarche van Geens is uniek in dit land en men zou haast zeggen: ‘voor herhaling vatbaar’, ware het niet dat met alle geïnterneerden die in Belgische gevangenissen zitten, het een mission impossible zou worden.
Misschien zou de minister ook eens een ‘klapke’ kunnen gaan doen buiten zijn werkterrein en wel binnen zijn eigen politieke partij, met Wouter Beke om juist te zijn. Die man is plots weer in de actualiteit verschenen, met interviews aan De Tijd, De Standaard en de VRT en dit na een paar maanden, waarbij men de indruk kreeg dat niet hij, maar ACV’er Leemans de grote baas van CD&V geworden was. Het feit dat de partij gisteren haar nieuwjaarsreceptie hield was daar waarschijnlijk niet vreemd aan.
Beke zegt nu tegen de aanwezigheid van de para’s in het straatbeeld te zijn (hij heeft daar ‘geen goed gevoel bij’) en zegt dat het geld daarvoor beter kan gebruikt worden. De joodse gemeenschap zal het graag horen. Hij is ook tegen verdere besparingen (dus vóór nieuwe belastingen, maar dat zegt hij niet openlijk). Verder vertelt hij (maar alleen in de kranten) dat hij de tussenkomsten van Leemans toch maar matig kan appreciëren. Bij het binnengaan van de ‘Eskimo fabriek’, een tot evenementenhal omgebouwde 19eeuwse Gentse textielfabriek, waar de receptie plaatsvond, moesten de deelnemers wel spitsroede lopen tussen een haag van groen beklede Leemans aanhangers (én studenten, die blijven protesteren tegen het verhoogde inschrijvingsgeld, daar waar de steeds talrijkere Nederlanders aan onze hogescholen en universiteiten dat belachelijk laag vinden). Van Arco demonstranten was er dit jaar, in tegenstelling tot een jaar eerder, geen sprake.
Enfin, het wordt nu afwachten of Beke straks de leiding van zijn partij in handen zal nemen of dat Leemans weer zijn neus voor het CD&V-venster zal (mogen) steken.
De kogel is door de kerk. De lang aangekondigde ‘bazooka’ (het opendraaien van de geldkraan) van de Europese Centrale Bank (ECB) is sinds donderdag een feit. Hoe het allemaal in elkaar zit, kan men lezen in de serieuze kranten. Zelf wil ik me beperken tot enkele randbemerkingen.
Eerst en vooral is er de vergelijking met de States, waar eenzelfde actie er mede voor gezorgd heeft dat de economie daar weer fatsoenlijk draait. Dat het daarom ook hier zou lukken, is wishful thinking. In de USA heb je één begroting, één minister van Financiën en één centrale bank. In de eurozone, waar het gaat om een veelvoud van dat alles, heeft men er de centrale nationale banken bij moeten betrekken, omdat anders het risico bestond dat bv de Duitse belastingbetaler zou opdraaien voor Griekse schulden. Nu kan dat hoogstens nog voor 20%, de andere 80% moeten door de eigen nationale banken worden opgekocht. Daardoor is de eurozone nog altijd geen monetaire unie, maar eerder een federatie.
En dan is er onze nieuwste minister zonder Financiën, Van Overtveldt, die op dezelfde dag komt verklaren dat de spaarders de dupe zullen zijn. De man heeft gelijk, dat wel, maar dat dit te gebeuren stond wist men al zo lang, dat hij dat wel op een eerder tijdstip had kunnen zeggen. Nu zorgt hij alleen maar voor nodeloos gekibbel. Hij zal nog veel moeten leren om een lepe politieker te worden. Trouwens, of de mensen voor hun spaargeld straks 0,25% of 0,15% krijgen, iets daartussen of net erboven (of eronder), zal voor de meeste onder ons worst wezen. We worden er trouwens ook op een andere manier allemaal armer van, ook de niet-spaarders. Door deze kwantitieve versoepeling (QE voor de aficionados) zakt de waarde van de euro, wat goed is voor de export, maar slecht voor wie naar buiten de eurozone bv op vakantie wil of voor de producten die van buiten de zone moeten worden ingevoerd. Eigenaardig, dat men daar weinig over hoort.
Tenslotte krijgt het nieuwe systeem de volgende weken waarschijnlijk al zijn eerste vuurdoop, als de uitslag van de Griekse verkiezingen bekend zal zijn en men zal weten of de uiterst linkse Syriza partij al dan niet de volstrekte meerderheid (in zetels) zal halen. In dat geval zal het moeilijk worden die zaak naar de Griekse kalenden te sturen…
In een interview met Knack zou de Waalse furie Laurette Mitraillette gezegd hebben, dat ze nu eenmaal een vurig temperament heeft. Ze voegde daar nog aan toe, dat ze zich boos zal blijven maken over de banden die N-VA’ers zouden hebben met groepen die de collaboratie vergoelijken. Het wordt stilaan tijd dat iemand die kletstante de mond snoert, want ook haar eigen familie blijkt, i.v.m. de collaboratie, boter op het hoofd te hebben. Dat beweert althans het satirische Brusselse blad UbuPan, dat – evenals ’t Pallieterke – in de poco media wordt doodgezwegen. Ze kennen daar alleen nog Charlie Hebdo.
UbuPan schrijft dat Laurette’s grootouders ‘zwarten’ waren en dat men haar grootmoeder bij de bevrijding zelfs kaalgeschoren zou hebben. Verder, maar dan in de voorwaardelijke wijze, vraagt het blad zich af, of het waar is dat Maurice en Simone Onkelinx, haar grootouders, in Ougrée een café voor Vlaamse mijnwerkers hadden, waar een Duitse vlag aan de muur hing en dat een centrum van collaboratie was. Het café zou door het verzet kort en klein zijn geslagen en vol hakenkruisen geschilderd. Het blad vroeg een reactie daarover bij Onkelinx’ woordvoerder, die zei daarover met haar niet eens te willen spreken.
Ik kan erover meepraten. Mijn familie is ook onrechtvaardig getroffen geweest bij de repressie. Mijn vader werd aangehouden, maar al na twee dagen weer vrij gelaten omdat men zag dat de beschuldiging nergens op sloeg en het gevolg was van burenafgunst. Ondertussen had men wel ons hele huis leeggeplunderd – inbegrepen vaders complete schoenmakerij - en zijn we daarvoor nooit vergoed geworden. Onkelinx’ grootouders kunnen ook zo iets meegemaakt hebben. Maar als dat zo was, zou Laurette er best op reageren. Door dat niet te doen blijft de twijfel en zou het beter zijn dat de PS’ster haar grote bek houdt als het nog eens gaat over al dan niet vermeende vergoelijking van de collaboratie.
Het is de bedoeling dat de Vlaamse OCMW’s zoals ze nu bestaan, na de gemeentelijke verkiezingen van 2018 zullen verdwijnen, of – beter gezegd – zullen geïntegreerd worden in de gemeenten. Dat is recentelijk nog eens bevestigd door la Homans, bevoegd minister. Ondanks het feit dat daartegen nu al geprotesteerd wordt, is dat een evolutie die al jarenlang bezig is.
In de jaren 90 ontstond het zgz ‘sociaal huis’, waarbij de sociale dienstverlening van het OCMW en die van de gemeenten inzake leefloon schuldbemiddeling, daklozen, staatlozen, energiemeters en nog een hele resem andere voorzieningen werd gebundeld. Al sinds 2004 moeten gemeenten en OC&W’s samen een sociaal beleidsplan opstellen. Alle personeel kreeg reeds hetzelfde statuut en in heel wat gemeenten is er voor de twee instellingen al een gezamenlijke secretaris en/of ontvanger. Als ik me niet vergis, maakt het hoofd van het OCMW ook reeds deel uit van het gemeentelijke schepencollege. Het is een evolutie die niet meer te stoppen is en die de totale werking binnen de gemeenten alleen maar efficiënter en dus goedkoper zal maken.
Vanwaar dan dat protest? Officieel is dat omdat de ‘individuele maatschappelijke dienstverlening’ eronder zou lijden. Daaraan is echter een mouw te passen. De echte reden zal wel zijn dat er een aantal postjes gaan verdwijnen, dikwijls van mensen die daarbuiten nog andere mandaten of bestuursposten hebben. Dat was al te merken bij de reactie van Kurt De Loor (SP.a), OCMW-voorzitter van Zottegem maar ook Vlaams volksvertegenwoordiger, zoals ik al melde in mijn blog (‘OCMWeeën’) van 4 dezer.
In de marge van bovenstaande is het misschien wel nuttig ook te vermelden dat het inkomen van meer dan 2 miljoen Belgen door de overheid wordt betaald. Dat is ruim 40% van de bevolking en dan zijn daar de werknemers van autonome overheidsbedrijven, zoals de NMBS, Infrabel en Belgocontrole nog niet eens bij. Dat die aantallen in Franstalig België in verhouding nog een stuk hoger liggen, daarvan ligt niemand nog wakker. Het tegenovergestelde zou eerder het geval zijn. Voor wat de OCMW’s betreft, zijn de Franstaligen niet eens vragende partij om ook hun OCMW’s op te doeken regen 2019, waarbij nog maar eens bevestigd wordt dat we hier met twee verschillende landen te maken hebben.
---
Tenslotte nog iets over de overdracht van de bevoegdheden van het federale naar het gewestelijk niveau, waarop lezer Ludo reageerde. Die overhevelingen zonder financiering is inderdaad niet mogelijk, als men ziet dat de overgehevelde bevoegdheden in het kader van de zesde staatshervorming, waaraan een financiering zat van 85%, haast niet te verteren zijn en er mee voor zorgen dat ook Vlaanderen zijn begroting niet meer in evenwicht krijgt. Wallonië doet daar zelfs niet eens moeite voor. Waals minister-president Magnette schuift die rekening gewoon door naar de federale regering van aartsvijand Michel, in de hoop dat die erover zal vallen, al dan niet via Europa.
Er is al enige tijd heel wat te doen over een maatregel van – nota bene - de regering Di Rupo, waarbij de zgn ‘inschakelingsuitkering’, een financiële tegemoetkoming voor wie twaalf maanden na het beëindigen van zijn studies nog steeds geen werk had gevonden, na drie jaar zou eindigen. Net zoals de werkloosheidsuitkering was die maatregel nl daarvoor niet beperkt in de tijd en zou men daarvan theoretisch kunnen genieten tot aan het wettelijk pensioen. Niet meer dus. De maatregel uit 2012 gaat vanaf deze maand gelden voor wie al drie jaar (of langer) ervan genoten had. De vakbonden, de oppositie en Di Rupo zelf willen nu dat die inschakelingsuitkering behouden blijft. Dat zal echter niet gebeuren en dat is maar goed ook.
Het blijkt nl dat 73% van de mensen die ervan genoten, al ouder waren dan 30 jaar. Verder – en dat zal wel hebben meegespeeld bij Di Rupo – woont bijna 70% van de uitkeringsgerechtigden van dit systeem in Wallonië, dat toch maar 35% van de totale Belgische bevolking uitmaakt. Er wordt daar, nog maar eens, naar slechte Waalse gewoonte, ferm geprofiteerd van ons sociaal systeem. De klassieke linkse uitleg dat er ook onschuldige slachtoffers zullen vallen, wordt – net zoals bij de mogelijke indexsprong - ontkracht doordat werkzoekers met ernstige medische, mentale of psychiatrische problemen hun uitkering met twee jaar kunnen verlengen via de VDAB. Voor wie daar niet onder valt, worden de voorwaarden om een inschakelingsuitkering te krijgen echter verstrengd. Zo kan voortaan iemand die ouder is dan 25 geen eerste aanvraag meer doen en wie jonger is dan 21 zal een diploma moeten kunnen voorleggen. Wie echt uit de boot valt zal terug moeten vallen op het OCMW, op zijn familie of voorlopig een andere job moeten aanvaarden dan die waarvan hij/zij gedroomd had. De tijd van dromen en van een gemakkelijk extra inkomen lijkt voorbij.
Dat laatste geldt ook voor wie nu nog van een leefloon ‘geniet’.Ook op dat gebied is er een complete scheeftrekking tussen Vlaanderen en Wallonië. 46% van de leeflonen gaat naar het Waalse gewest, 27% naar Brussel en slechts 20% naar Vlaanderen, waar toch bijna 60% van de Belgische bevolking woont. Dat is een bijkomende transfer van meer dan 184 miljoen euro! Komt daar nog bij dat een kwart van die leefloners geen Belg is en dat het gemiddelde jaarlijkse leefloon aan niet-Europese vreemdelingen bijna dubbel zo hoog is als dat van de eigen mensen (5.325 euro t.o.v. 2.990). Een omgekeerde wereld en een reden temeer om er eens met de grove borstel door te gaan, want in totaal kosten die leeflonen de staat nu jaarlijks meer dan een half miljard euro.
Het worden harde tijden voor wie gewend was van de staat te leven. Tegelijk duidt bovenstaande nog maar eens aan dat decennia van PS-bestuur Wallonië niet veel vooruit geholpen hebben. Vergeten we niet dat er daarenboven in die regio 40% van de inwoners van de staat leeft, een percentage dat 15% hoger ligt dan dat van Vlaanderen (én dat van de E.U.). Bij de recente vaststelling dat België de Europese begrotingsnorm van 3% voor 2014 niet gehaald heeft, zou Vlaanderen met 58% van de bevolking er mee tussen zitten voor 800 miljoen euro en Wallonië met 35% voor één miljard. Het zou juist andersom moeten zijn. Hoe men het ook draait of keert, als er moeten getrokken worden staan onze zuiderburen altijd op de eerste rij, als er moet betaald worden, zijn ze niet te zien.
De nieuwjaarsreceptie van de SP.a van zondag was niets om over naar huis te schrijven. Sinds de zoveelste electorale afstraffing, die van 25 mei 2014, zit de partij meer dan ooit in zak en as, maakt ze geen deel meer uit van welke regering ook en ziet ze haar mandatarissen uit het merendeel van de bestuurspostjes verwijderd worden. Dat zorgde in het najaar van 2014 al voor een eerste opstoot tegen wat velen in de partij het dictatoriaal gedrag van voorzitter Bruno Tobback vonden. Dat vinden ze de dag van vandaag ook nog, maar de oppositie binnen de partij krijgt een steeds sterkere tegenstand van de groep rond Tobback, die steun krijgt van de oude krokodillen, type Claes, Tobback Sr natuurlijk en – je houdt het niet voor mogelijk: Steve Stevaert, die achter de schermen nog steeds mee aan de touwtjes schijnt te trekken. Of het veel gaat uithalen is nog de vraag, want bij de Limburgse voorzittersverkiezingen haalde de ‘tegenkandidaat’ Peter Vanvelthoven het recentelijk gemakkelijk van deze die door de oude garde werd gesteund, Ingrid Lieten, en wel met liefst 2/3 van de stemmen. Ook werd er op de nieuwjaarsreceptie met bijna geen woord gerept over de ‘zaak Tobback’, misschien ook al omdat die receptie plaats vond in het hol van de leeuw, Leuven, waar de familie Tobback nog altijd de scepter zwaait (tot de volgende gemeenteverkiezingen in 2018 althans). Tekenend en haast beschamend is wel dat uitgerekend in het verkiesdistrict Leuven de partij daar pas op de vijfde plaats uit de stembus kwam. Tobback Jr heeft wel bevestigd dat de nieuwe voorzittersverkiezingen pas zullen plaatsvinden in de zomer en dat een congres in februari alleen de kandidaten ervoor zal aanduiden. Vast staat alleen dat John Crombez, de beschermeling van Vande Lala, zich al kandidaat heeft gesteld. De keizer van Oostende komt in de hele huidige discussie voorlopig niet voor. Hij blijkt toch iets geleerd te hebben van de affaire Gennez. En dan hebben we het nog niet gehad over de georkestreerde afgang van Frank Vandenbroucke. Miserie troef, zeg maar.
Een ander vraagteken is wat Freya Van den Bossche gaat doen. Zeker is het niet, maar men zegt dat zij de initiatiefneemster was van de brief, waarbij Tobbackske werd aangeraden af te treden. Sommigen socialisten noemen haar zelfs de Lucrezia Borgia van de partij, verwijzend naar de bekende gifmengster van de patriciërsfamilie die hoogwaardigheidsbekleders in het Italië van de Rinascita maakte of kraakte (pausen inbegrepen!).
Als Tobback Jr zich op het congres in februari toch kandidaat stelt én er nog een derde hond in het kegelspel zou komen, dat wordt het voor de partij een lange lijdensweg alvorens men deze zomer (misschien) enige duidelijkheid zal krijgen. Veel ‘animo’ – toevallig ook de naam van de SPa-jongeren! – zit er in elk geval niet meer in en de toenadering tot Groen wijst erop dat ze zelf niet meer geloven het alleen nog waar te kunnen maken.
Ik kom even terug op de reactie van onze vriend Walter n.a.v. mijn artikel van eergisteren over de islam dreiging. Hij heeft daarin overschot van gelijk als hij zegt dat het Vlaams Blok/Belang dit gevaar al zeker 30 jaar aankaart. Dat werd trouwens duidelijk tijdens de bespreking die men daaraan gewijd heeft in de Kamer. Filip Dewinter mocht daar als elfde spreker komen opdraven en heeft die kans niet onbenut gelaten om erop te wijzen dat zijn partij inderdaad al decennia lang het moslimfundamentalisme aanklaagt, maar dat diezelfde vergadering daar al even lang geen oren naar heeft en de hoofdverantwoordelijke is voor het ontsporen van heel die affaire. Hij was de enige die geen applaus kreeg. De schaamte moet diep gezeten hebben.
Dat neemt niet weg dat de gevolgen van de oorlog in Syrië slechts het voorlopig laatste hoofdstuk is van de islamisering van onze samenleving. De acties van De Wever en Bonte zijn dan toch een nuttige, zij het laattijdige reactie op de nieuwe situatie. Voor wat Jambon betreft, die het na de aanslagen in Parijs niet nodig vond het alarm hier te verhogen naar fase 3, moet men ook enigszins nuanceren. Als het nl waar is dat de staatsveiligheid al weken bezig was die criminelen in Verviers te schaduwen, dan was het inderdaad niet opportuun hen op te schrikken door het alarm te verhogen en dit pas te doen nadat ze waren uitgeschakeld.
Tenslotte is er de kritiek van onze dhimmis, die ons willen doen geloven dat de aanwezigheid van para’s in het straatbeeld contraproductief zou zijn. Onze politie mag dan al haar best doen, tegen dergelijk brutaal geweld is de doorsnee politieagent hier niet opgewassen. Misschien was dit allemaal niet nodig geweest, mocht België zijn Rijkswacht niet hebben afgeschaft. Dat was een militair getrainde elite-eenheid die de nieuwe taak van de para’s even goed had kunnen uitvoeren, maar zelfs dan had men het leger nog kunnen inschakelen, zoals in Frankrijk, dat nog wel een Gendarmerie heeft.
En wie denkt ge trouwens dat de Rijkswacht bij ons heeft afgeschaft? Tobback Sr, als voormalig minister van Binnenlandse Zaken, terwijl het nu Tobback Jr (toekomstig ex-partijvoorzitter?) is die de para’s weg wil hebben. It’s all in the family!
Terwijl onze media plaats tekort komen om verder uit te weiden over de terreurdreigingen die er boven ons hoofd zouden hangen, zou men nog vergeten dat er ook nog wat anders gebeurt. Zo speelt zich in Europa een verhaal af dat wel eens veel belangrijker zou kunnen zijn, want het gaat om onze centen.
Toen de eurocrisis in 2011 uit de pan dreigde te slaan, waren er heel wat mensen die hun euro’s begonnen om te zetten in andere valuta, waaronder de sterke Zwitserse frank. Daardoor kwam de economie van dat land in de problemen en besloot de nationale bank van Zwitserland in september van dat jaar een plafond in te voeren, waarbij men voor 1 euro nooit meer dan 1,2 Zwitserse frank kon krijgen. Om de munt onder dat plafond te houden heeft die centrale bank steeds meer vers bijgedrukt geld in omloop moeten brengen. Tegelijkertijd verlaagde ze haar belangrijkste rentetarief van -0,25 naar -0,75 procent, negatief dus. Al die maatregelen hebben niet mogen baten.
Nu heeft diezelfde nationale bank dat plafond opgeheven. Dat gebeurde eergisteren en vond plaats zonder enige voorafgaande kennisgeving, als een donderslag bij heldere hemel. De frank schoot dezelfde dag met liefst 40% omhoog en eindigde tenslotte op +16%. De Zwitsers werden meteen 16% rijker, maar dat geldt ook voor hun export die met hetzelfde percentage duurder is geworden. Al wie een of meerdere productiebedrijven heeft in het land van Willem Tell zal daar rekening mee moeten houden. Voor Belgische bedrijven geldt dat vooral bij wie in de chemische of farmaceutische sector bezig is. Ook de toeristische industrie in Zwitserland zal het geweten hebben, in de eerste plaats de skioorden, die daarvoor al niet van de goedkoopste waren. Verder zullen steeds meer Zwitsers hun aankopen over de grens gaan doen en daar het een klein land is, is dat daar voor velen nooit ver rijden. Toeval of niet, maar volgende week is er in Zwitserland ook het jaarlijks terugkomend ‘Wereld Economisch Forum’ in Davos, al zullen de deelnemers daarvan niet wakker liggen van de diverse hotel- en restaurantrekeningen die meestal toch door derden worden betaald.
Wat hebben wij daar mee te maken? Dat valt nog te bezien. Nu al is het duidelijk dat er ook in het buitenland valutahandelaars en beurshuizen failliet (zullen) gaan. Een eerste bekend geval is Alpari UK, de hoofdsponsor van de Engelse premier league voetbalclub West Ham. Er is er zelfs al een slachtoffer gevallen aan de andere kant van de wereld, in Nieuw-Zeeland. Om maar te zeggen hoe klein de wereld tegenwoordig geworden is.
Tenslotte hangt er ons nog e.e.a. boven het hoofd. Uitgerekend donderdag a.s. zal de Europese Centrale Bank (ECB) waarschijnlijk aankondigen dat het een ‘kwantitatieve versoepeling’ zal doorvoeren, in technische termen ‘Quantitive Easing’ genoemd (QE), waarbij – om het in gewone mensentaal te zeggen – vers geld wordt bijgedrukt, waarmee staatsobligaties kunnen worden opgekocht. Dit hangt al lang in de lucht en is in feite een kopie van wat al enkele jaren bestaan heeft in de States, waar het mee gezorgd heeft voor een heropleving van de economie. Of dat in Europa hetzelfde effect zal hebben, is maar de vraag. De USA is maar één land, de E.U. is een kluwen van landen, waarbij het risico bestaat dat bv de Duitse belastingbetaler straks zal mogen opdraaien voor de schulden die gemaakt zijn in Griekenland en omstreken. Of het zover komt is niet zeker, maar de kans is groot dat er hier weer een oplossing uit de bus komt met de nodige uitzonderingen en achterpoortjes. Iets op zijn Belgisch, zeg maar. De economen zullen in elk geval de volgende weken wel weten waarover te schrijven.
‘Partir, c’est mourir un peu’. Ça c’est une blague; il faut mourir à fond. Je vous salue. Alice Nahon’ (1897/1933). De Vlaamse dichteres wist waarover ze schreef. Ze stierf op haar 38ste aan tbc. Als ge ziet met welk gemak tegenwoordig ‘jongeren’ ten oorlog trekken, weer terugkomen (als ze het overleven tenminste) en dan hier mensen vermoorden, dan heb ik (en ik alleen niet) daar wel enkele vragen bij. Het lijkt daar in Syrië wel oorlogvoeren op parttime basis.
Ik kan desnoods nog aannemen dat geradicaliseerde moslim jongeren het hier niet meer zien zitten (ze horen hier ook niet thuis) en tenslotte beslissen aan dat oorlogsgeweld te gaan meedoen. Als men echter ten oorlog trekt, begrijp ik niet goed dat men daarmee zomaar kan ophouden zolang die oorlog niet gedaan is. Deserteren ze daar of laat men ze zo maar gaan, misschien omdat die amateurs daar meer in de weg lopen dan wat anders? Er is nog een derde optie, nl dat men ze – eens voldoende geïndoctrineerd en thuis in het gebruik van allerlei wapens – met opzet terug naar Europa stuurt met de klare bedoeling daar chaos en wanorde te stichten. Wat nog schijnt te lukken ook.
Hans Bonte en Bart De Wever, in hun functie van burgemeester van respectievelijk Vilvoorde en Antwerpen, kan men weinig verwijten. Zij voorspellen al langer dat men die Syrië strijders harder moet aanpakken en monitoren. Dat laatste gebeurt nu wel, maar te weinig en te laat. Het is het gebruikelijke recept: er moet eerst iets gebeuren en dan schiet de steekvlampolitiek in actie. Zelfs na de drama’s in en rond Parijs was een fase 3 hier niet nodig. Pas na wat in Verviers gebeurd is, zijn ze plotseling wakker geschoten en dan nog in de eerste plaats omdat bleek dat die gangsters het op de politie zelf gemunt hadden.
Tenslotte hoort men weinig of niets over de rol van Turkije in de Syrische kwestie. Bijna alle jihadisten komen Syrië binnen en weer buiten via dat land en klaarblijkelijk ongestoord. Het land van de nieuwe sultan Erdogan speelt tegenwoordig een bedenkelijke rol in de wereldpolitiek, ook t.o.v. Rusland en is onbetrouwbaarder dan ooit. En zeggen dat hier lui rondlopen die dat moslimland in de EU willen hebben. Of zou o.m. Verhofstadt daarover ondertussen van mening veranderd zijn? Ik moet het altijd nog vernemen.
Ik denk niet dat Marc Descheemaecker al veel spijt heeft gehad de NMBS achter zich gelaten te hebben. In 2013 was hij kandidaat voor een bestuursfunctie bij de zoveelste hervorming van de NMBS, maar werd hij niet verkozen. Hij hield er wel een bestuursfunctie aan over bij het goederenvervoer, maar trad daar af na de publicatie van zijn boek ‘dwarsligger’, waarin hij geen al te mooi beeld van ons rijdend faillissement ophing en de nieuwe NMBS leiding hem liever zag vertrekken..
Descheemaecker was van liberale strekking, zoals men dat hier politiek verwoordt. Of hij ook een lidkaart van een liberale partij had, is mij niet bekend. Wel koos hij na zijn vertrek bij de NMBS meteen voor de N-VA en kwam hij zelfs op een kieslijst voor die partij te staan. Hij werd niet verkozen, maar wat hem daarna in de schoot viel, was ook niet niks: voorzitter van Brussels Airport én bestuurder bij de Gimv (de Gewestelijke Investeringsmaatschappij Vlaanderen). Nu wordt zijn naam ook vermeld als kandidaat om Eddy Bruyninckx op te volgen als hoofd van het Gemeentelijk Havenbedrijf Antwerpen. Zeker is dat niet, maar zijnde een expert in logistiek, maakt hij een goede kans. Vraag is maar of zoiets nog te combineren zal zijn met de twee andere functies die hij al heeft. Waarschijnlijk komen die vrij, zodat ook daar een nieuw topjob rondje kan beginnen.
In totaal zijn er sinds de laatste verkiezingen 145 mandaten onder Vlaams bestuur bevestigd of veranderd geworden. In de meeste ervan werden de socialisten aan de dijk gezet (het zgn ‘Soske shot’), maar CD&V en Open VLD moesten ook enkele van hun mannetjes en vrouwtjes terugtrekken of naar elders overhevelen. Bij de grootste instellingen behield alleen CD&V’er Luc Van den Brande zijn post als CEO van de VRT en dat dankt hij waarschijnlijk aan het feit dat hij steeds een Vlaamse reflex heeft gehad. Minder goed verging het Open VLD’er Clair Ysebaert (ooit kabinetschef van Verhofstadt), die na een periode van 14 jaar zijn topjob bij PMV (Participatie Maatschappij Vlaanderen) moet afgeven aan een N-VA’er. De man had het niet zo slecht gedaan, maar zijn betrokkenheid bij het Electrawinds debacle (van Vande Lala) is hem zuur opgebroken.
Kortom, het is niet voor iedereen crisis en misschien kunnen we er ons alleen maar bij troosten dat er in de meeste van die mandaten nu meer Vlaamsgezinden en minder belgicisten zitten. Nu nog afwachten of Vlaanderen daar enig voordeel uit zal halen.
Vandaag hebben we dan de eerste samenscholing van de federale regering met de zgz groep van 10. Ondertussen heeft Leemans van het ACV (hij weer) al een schot voor de boeg gegeven, door een nieuwe deadline te stellen voor de zgz taxshift. Tegen 10 februari moet hij definitief nieuws hebben over e.o.a. vorm van vermogenswinstbelasting. Rechtuit gezegd, als ik van die regering was, zou ik me daarover niet te druk maken. Er was al gesteld dat dit onderwerp bespreekbaar zou zijn. Wel, bespreek het dan en maak niet meer de fout die gemaakt is bij het verhogen van de pensioenleeftijd naar 67. Daarmee had men rustig nog een paar jaar kunnen wachten (gaat pas in in 2025!) en er eerst voor gezorgd dat zoveel mogelijk mensen ondertussen tenminste tot hun 60ste zouden werken, wat nu verre van het geval is.
Als men de vakbonden e.o.a. vorm van vermogenswinstbelasting kan aansmeren, dan moet men dat ook doen. Volgens professor emeritus fiscaliteit Frans Van Istendael is de invoering van zo’n taks voorlopig een lege doos. De man, die er iets van afweet, zegt dat men eerst moet vastleggen welke vermogens men gaat belasten. Dan moeten die vermogens geschat worden om ze een startwaarde toe te kennen. Daar men geen nieuwe belasting kan invoeren met terugwerkende kracht, zal zo’n vermogenswinstbelasting pas echt gaan opbrengen over enkele jaren en in het beste geval pas over 10 jaar op kruissnelheid draaien. M.a.w. ergens rond 2020, wanneer de huidige legislatuur er al op zal zitten (als deze regering er tenminste in slaagt ze uit te doen).
Het enige zinnige wat deze regering kan doen om op korte termijn de meubelen te redden, is besparen waar het ook maar enigszins kan op de staatsuitgaven. Alles wat niets (meer) opbrengt, moet van de hand gedaan worden. Alle diensten die elkaar overlappen moeten worden hervormd en alle overtollige instellingen en ambten moeten worden geschrapt. Simple comme bonjour. Met moet er alleen de moed voor hebben eraan te beginnen.
N.a.v. de gebeurtenissen in Parijs is het andere nieuws wat op de achtergrond geraakt. Voor wat Griekenland betreft, tikt de klok echter verder en wordt het uitkijken hoe de verkiezingen daar op 25 januari zullen verlopen. Die vinden plaats, daar men er niet in slaagde een nieuwe president te kiezen, omdat die in de eerste twee stemronden geen tweederde meerderheid van de stemmen kon halen en in de derde ronde ook geen drievijfde*. Ondanks het feit dat de gedoodverfde overwinnaar van die verkiezingen, de uiterst linkse Syriza partij, in de peilingen de grootste wordt maar slechts 35% van de stemmen zou halen, bestaat er een kans dat ze toch de volstrekte meerderheid van de zetels haalt. Griekenland is in veel opzichten geen normaal land en één van de electorale regels daar is dat de winnende partij er 50 extra zetels bij krijgt (op 300). Door die bonus zou een percentage van 40% van de stemmen al volstaan. Die 40% slaan dan alleen op de partijen die de kiesdrempel van 3% haalden, niet op het totaal uitgebrachte stemmen. Op die manier kan men al een absolute meerderheid halen met minder dan 40%. Dan zit Syriza gebeiteld en zullen de Europese poppetjes aan het dansen gaan. Eender hoe het zal aflopen, dat het in Griekenland een chaos gaat worden, is zo goed als zeker. Dan zal het alleen nog de vraag zijn of het land echt uit de eurozone gaat stappen of dat Syriza gaat onderhandelen voor nog maar eens een schuldkwijtschelding of een uitstel van enkele decennia(!) voor de terugbetalingen. Het zal Europa én Griekenland veel geld kosten, maar het waren wel de Grieken die willens nillens frauduleus in de eurozone zijn binnengeraakt en wie zijn gat verbrandt…
Tenslotte hebben de beleidsmakers van de eurozone ook boter op hun hoofd. Zij hadden de rekeningen van het armlastige Hellas beter moeten controleren en het zijn ook zij die verantwoordelijk zijn voor het feit dat men, bij het opmaken van het verdrag van Maastricht, wel bepaald heeft hoe een land tot de eurozone kon toetreden, maar niet hoe men eruit kon stappen. Voor een instelling met zowat de duurste ambtenaren ter wereld, is dit een blamage die kan tellen.
* Voor de toetreding van Griekenland tot de eurozone was 51% voldoende, zodat het lijkt alsof de verkiezing van een toch maar protocollaire president (met resp. 66 en 60%) er belangrijker is…
Zoals te verwachten, blijven de reacties op de moordpartijen in Frankrijk nazinderen en staan de media er nog bol van. Eindelijk zijn bij velen de ogen opengegaan en laat ook de zwijgende meerderheid eens van zich horen. Hopelijk blijft dat niet een eenmalige gebeurtenis. Een valse noot bij ons kwam er van spraakwaterval Meyrem Almaci, kersvers voorzitster van Groen en zelf niet toevallig van Turkse afkomst. Zij vindt nog altijd dat er meer openheid en dialoog moet komen. Dat moet ge dan horen van een partij die steeds zowat het tegenovergestelde beweerde als het om rechts ging (Charlie Hebdo is uitgesproken links) en die het ook vroeger allemaal zo erg niet vond als hier gediscrimeerd werd.
Vergeten we niet dat het Jos Geysels* was, van het toenmalige Agalev, de voorloper van Groen, die als secretaris van de partij (die toen, in navolging van de communistische partijen in Oost-Europa, geen voorzitter had, maar een secretaris), die het cordon sanitair tegen het Vlaams Blok uitvond. En zopas was het de groene fractie in de Brusselse gemeenteraad die een toegangsverbod vroeg voor de Franse schrijver Eric Zemmour, die de islamisering van zijn land aankloeg. En dat was nog vóór de slachtpartij bij Charlie Hebdo. Dat kan eveneens gezegd worden van de betogingen van Tegida in Duitsland, die al hun veertiende week in gaan en waartegen ook daar een verbod werd geëist door niet toevallig de co-voorzitster van die Grünen. Nog door zo eentje met een naam die e.e.a. laat vermoeden (Cem Ördemir!). Voor Groen blijkt de vrijheid van meningsuiting niet voor iedereen weggelegd.
Echte asielzoekers blijven hier welkom, zelfs met hun eigen cultuur en geplogenheden. Voor zover dat kan natuurlijk, want men kan alleen echt integreren als men zich aanpast. Wie dat niet doet, integreert niet, maar zal echter wel respect moeten hebben voor onze eigenheid en levenswijze, zich in het openbare leven moeten aanpassen aan onze cultuur en gewoonten, en niet andersom. Wie dat niet kan, hoort hier niet thuis. Daarover moet, zeker na wat er de afgelopen week is gebeurd, niet meer gediscuteerd worden. Zoals de titel van Houllebeque’s boek zegt, betekent de islam immers niét verdraagzaamheid, maar onderwerping (‘soumission’). Wie geen moslim is, hoeft zich daaraan niet te onderwerpen.
* Die Geysels is later door Verhofstadt en Co beloond met diverse openbare functies, waaronder die van directeur van de jaarlijkse boekenbeurs. In die functie zorgde hij er o.m. mee voor, dat een Vlaamsgezinde uitgeverij zoals Egmont er geen standplaats krijgt en haar boeken ook niet in de openbare bibliotheken te vinden zijn. Van een nestbevuiler gesproken…
Voor Jan met de pet zit de eerste werkweek van 2015 er al op, maar de dames en heren politici beginnen er pas vandaag aan. Er zal dan al een eerste vergadering zijn van de groep van tien (vakbonden en werkgevers) over het loonrapport van de Centrale Raad voor het Bedrijfsleven (CRB). Dinsdag gaan de vakbonden beraad houden over de stakingen van december en donderdag komt de groep van tien samen met de federale topminister, Kris Peeters op kop. I.v.m. met dat laatste heeft dikke nek Leemans van het ACV nog eens flink van zijn oren gemaakt in de weekeindkranten, waarbij men de indruk krijgt dat hij en niemand anders leider is van de syndicale strijde tegen centrumrechts. Ofwel speelt de man komedie, ofwel is hij zich stilaan aan het opblazen zoals die kikker die even groot wou zijn als de os. We weten, hoe dat geëindigd is…
In De Tijd zegt Leemans o.a. minachtend dat CD&V maar een kleine coalitiepartner meer is. Hij heeft daarin gelijk, maar het moet wel hard aankomen als de christendemocraten zoiets moeten horen van een gelijkgezinde vakbondsleider, die doet voorkomen dat CD&V een onderdeel is van zijn ACV. Dat laatste is niét het geval, want bij die partij zitten, gelukkig maar, ook nog mensen van het middenveld, die niet precies warm lopen voor de barse syndicale taal van de heer Leemans. Dat CD&V van een grote partij verworden is tot een meelopertje komt o.m. ook omdat het gros van de ACV’ers meer dan waarschijnlijk niet meer CD&V stemt. Dat ze nog bij de vakbond zijn is, omdat ze daar nog enig profijt in zien, vooral als het fout begint te lopen (ontslagen e.d.), maar niet o.w.v. de opgeblazen retoriek van Leemans.
Ik heb dat vroeger als eens meer geschreven, maar ik zou willen dat het ACV en de andere vakbonden bij de politieke verkiezingen eens opkwamen met een eigen partij, dan kon men de neuzen eens tellen. Het zou voor lawaaimaker Leemans wel eens een ontnuchtering kunnen zijn. Bij de laatste gemeentelijke verkiezingen hebben ze dat bv in Turnhout geprobeerd en eindigde hun lijst op de derde plaats, na N-VA en de lijst van CD&V. Dat de ACV-lijst daar tenslotte toch in de bestuursmeerderheid is geraakt, was niet hun verdienste, maar de interne ruzie bij N-VA.
