Uit de nieuwste editie van de Stadsmonitor blijkt dat Turnhout nog altijd aan de staart bengelt van de 13 zgz centrumsteden van Vlaanderen. En dit zowel op gebied van de veiligheid, de armoede en het percentage van eigen burgers dat fier is op zijn stad of zijn stadsbestuur betrouwt. Wie al enkele jaren mijn blogs volgt, weet dat ik daar al meer dan één artikel over geschreven heeft en dat dus niets laat vermoeden dat het er beter op wordt.
Met zijn politiekantoor buiten de stad, zijn ontbreken van parkeerplaatsen in het centrum (waardoor het leven er ’s avonds doodbloedt), zijn zwembad dat maar niet hersteld raakt, zijn voetbalploeg die voor de zoveelste keer zakt (en moet gered worden door een fusie met een pas opgerichte amateursploeg, die het wél goed doet), met de boycot door het stadsbestuur van een efficiënt werkend privéwinkelcentrum ten voordele van een eigen door de stad niet eens gerealiseerd project op de oude Brepolssite, zijn ontbreken van klasse restaurants (het enige met een vermelding van Gault-Millau – de Savoury – ligt buiten de stad), is Turnhout feitelijk geen centrumstad, maar eerder een soort randstad, een uithoekstad.
Om van Turnhout een weer een levendige stad te maken, zou men de nu doodlopende spoorlijn moeten doortrekken naar het Nederlandse Tilburg, maar daarvoor bestaan zelfs niet eens plannen. Die lijn was er tot aan de Eerste Wereldoorlog en het tracé bestaat nog, zij het nu in de vorm van een wandelpad. Met een dergelijke verbinding zou Turnhout een doorgangsstad worden, waarbij zelfs een variant op de IJzeren Rijn tot de mogelijkheden zou behoren. Maar daar heeft men in Turnhout geen oren naar. Men denkt er nog steeds in oude Belgische termen, waarbij de stad in een uithoek van het land lag. Dat dat, binnen de E.U. momenteel niet meer het geval is, heeft politiek Turnhout nog steeds niet door. De politieke partijen hebben er alleen maar als doel elkaar zo weinig mogelijk te gunnen. Een soort afgunstmaatschappij, zeg maar, waar CD&V met twee lijsten naar de gemeenteverkiezingen trok en de N-VA uiteen viel na de verkiezingsoverwinning.
Ondertussen verloedert het centrum waar steeds meer zaken met naam (Blokker, Casa) wegtrekken en vervangen worden door kebabs en andere zaken van dat allooi, terwijl de drugsproblematiek vanuit Nederland welig tiert. De Stadsmonitor zou Turnhout beter schrappen van die lijst van centrumsteden. Misschien worden ze er dan eens wakker.
De federale regering maakt zich klaar voor een begrotingscontrole die spannend beloofd te worden. Niet alleen omdat er (weer) enkele miljarden extra moeten gevonden worden, maar ook omdat alles laat vermoeden dat er weer de nodige (?) bekvechterij bij zal zijn tussen de ‘partners’ CD&V en N-VA. Het wordt zo stilletjesaan gênant, ook omdat dat gekrakeel ook al schering en inslag wordt in het Vlaamse parlement. Een fait divers lijkt daar stof op te leveren tot interne discussies, zelfs over een gestoord meisje van 17 dat één (1) nacht in een politiecel moest slapen. Dat zal voor dat kind en haar familie verre van leuk geweest zijn, maar is dat nu iets om tot op het hoogste niveau over te redetwisten en als eerste item op alle journaals?
Waarover CD&V en N-VA (nog) niet bekvechten, is over de NMBS. Belangrijkste reden daarvoor is dat de Vlaamsnationalisten in het bestuur van ons rijdend faillissement hun mannetje nog niet hebben kunnen droppen. Geen paniek echter, dat kan nog komen, nu die PS’er met zijn consultancybureau in Luxemburg daar is moeten opstappen en de N-VA recht heeft op een bestuurszetel o.w.v. haar aantal zetels in het parlement.
Ondertussen is het spoorbaas Cornu, gesteund door minister van Verkeer Galant, menens met zijn hervormingen en besparingen. Eerste slachtoffer daarvan wordt de vastgoedafdeling van de NMBS, die zich niet alleen bezig blijkt te houden met (veel te dure) spoorwegstations in eigen land, maar ook daarbuiten. Een project in India (kan het niet wat verder?) werd nog tijdig afgeblazen. In eigen land kosten de nieuwe spoorwegstations van Luik en Bergen (stad van Di Rupo) respectievelijk 437 en 150 miljoen euro. Als compensatie kregen ook Mechelen en Oostende een nieuw station aangeboden, weliswaar maar aan 109 en 35 miljoen. Het gebruikelijke Belgische verschil. Een zekere Herwig Persoons, NMBS-topman voor de Vlaamse filiaal, is al ontslagen, zijn Waalse tegenhanger nog niet. Reden daarvoor is dat de Vlaming behoort tot de SP.a, die bij de laatste regeringsvorming uit de boot is gevallen en de Waalse zich beschermd weet door de PS, die het in Wallonië voor het zeggen heeft, gesteund door de Waalse vakbonden. Als troostprijs krijgt Persoons wel een afscheidspremie van 180.000 euro. Moest het gaan om een bankdirecteur, dan stonden de media al roodgloeiend. De man is ondertussen trouwens 69, heeft dus ruim de tijd gehad om zijn zakken te vullen en kan niet meer op brugpensioen!
Voor wie het nog steeds niet zou weten: die NMBS kost de staat jaarlijks zo’n 3 miljard euro, dat is één derde meer dan het bedrag waarnaar de federale regering op zoek is om haar begroting voor één jaar te laten kloppen…
Ecolo, de partij van de Waalse Groenen, pleit voor een samengaan met Groen. Het is niet de eerste keer dat dit gebeurt en het feit dat ‘les Verts’ bij de laatste verkiezingen flink op hun donder hebben gekregen, is daar niet vreemd aan. In het Waalse gewest verloor de partij 10 van zijn 14 zetels en verdwenen ze uit de gewestregering.
Het is ook niet de eerste keer dat er pogingen zijn om tot één federale groene partij te komen, net zoals dat nu al het geval is met de communisten van de PvdA, die ook maar één partij hebben in heel België. Zeker met het steeds verder uit elkaar groeien van de landshelften (denk maar aan de voornemens van de Waalse deelregering om – in tegenstelling tot Vlaanderen - de indexsprong voor de huren en het instellen van een vermogensbelasting in te voeren) is het oprichten van een nieuwe unitair Belgische partij een terugkeer naar de negentiende eeuw. Het ziet er voorlopig niet naar uit dat Almaci gaat toehappen. Zó gek is ze dan ook weer niet.
Vergeten we tenslotte niet dat er in Vlaanderen een stroming op links aanwezig is die wil komen tot een gemeenschappelijk front met de SP.a. Ook dat idee zit voorlopig in de koelkast, zeker als gevolg van de aanslepende malaise i.v.m. de voorzittersverkiezing bij die laatste partij. Het is armoe troef bij links in Vlaanderen en daar dan nog een zieltogende Waalse club bijpakken zou helemaal niet bijdragen tot een toeloop van nieuwe leden, integendeel. Een van de hoofdredenen waarom de linkse haring in Vlaanderen niet braadt, is juist omdat de linkse partijen niet Vlaams genoeg zijn. Zeker bij de jeugd overtuigt het ‘Belgische’ label niet meer*, tenzij misschien bij het voetbal, maar dat zal ook maar zo lang duren dat er resultaten zullen zijn en dat kan verkeren. Bredero wist dat al. Als links in Vlaanderen nog iets te betekenen wil hebben, moet het Vlaamser worden. De enkele initiatieven ter zake, zoals Meervoud en de Gravensteengroep, worden niet politiek gedragen.
* Uit een onderzoek in verschillende Europese landen, blijkt dat slechts één op vier Vlamingen akkoord gaat met de stelling dat de Belgische voedingsproducten de beste zijn, zeker als het de koper meer geld gaat kosten. Versheid, smaak en afwezigheid van hormonen vindt de Vlaming belangrijker. En dat hebben we het niet gehad over de Vlaamsnationalist die, alleen al uit principe, niets koopt waar een Belgische vlag op staat afgebeeld...
Mijn geloof in electorale peilingen is nooit groot geweest. Dat is nog zo, al is het wel dat, als men verschillende uitslagen naast elkaar legt, men wel enkele tendensen kan waarnemen. Vorige week was er weer een, dit keer van de Libre Belgique en de RTBf, uitgevoerd door Ipsos. Het was een peiling voor heel België, waarbij de beoordeling van de Vlaamse partijen als vrij neutraal kan beschouwd worden. Daarbij bleek dat CD&V, ondanks al haar zgz sociaal gezicht binnen centrumrechts, achteruit is gegaan. Al dat gekonkelfoes van Peeters en Co blijkt de partij geen voordeel te brengen. Peeters zelf wordt trouwens populairder in Wallonië en minder populair in eigen streek, waar hij straks moet proberen stemmen te halen.
Een tweede opvallend feit van dit weekeinde, was het terugfluiten door CD&V-voorzitter Beke van woelwater Eric Van Rompuy, nadat die in zijn blog premier Michel de wacht had aangezegd door te stellen dat de taxshift vóór de zomer van dit jaar in wetteksten moet gegoten zijn. Die Van Rompuy, broer van, is al langer een luis in de centrumrechtse pels. De man die ooit, als voorzitter van de CVP-jongeren, een Vlaamse reflex had, is die volledig kwijt geraakt nadat hij door de Belgische politiek werd gerecupereerd. Het feit dat broer Herman, zowat de incarnatie van het gezegde ‘wie niets doet, maakt geen fouten. Wie geen fouten maakt wordt bevorderd’, het tot premier van dit land en president van Europa heeft gebracht, speelt daarin mee. In tegenstelling tot de ‘natte dweil’ raakte Eric nooit verder dan de functie van fractieleider, waarbij de man zo verzuurd is geraakt dat hij eerder als een fractielijder overkomt. Hij is gewoon pisnijdig en schiet al langer zijn giftige pijlen af op Bart De Wever en zijn N-VA, waarmee hij vooral bij de francofonen succes boekt. Dat werd door zijn partij ook gedoogd. Nu hij echter Charles Michel aanvalt, blijkt dat toch een brug te ver. De officiële reden van Beke is, dat zijn partij loyaal wil blijven aan deze centrumrechtse regering. De echte reden zal wel zijn, dat Beke ook de resultaten van de Waalse enquête heeft gezien en terecht heeft opgemerkt dat het mollenwerk van Peeters en Co (ACV inbegrepen) niet loont. Als zijn partij zo voort doet, strandt ze straks op het bedroevende niveau van de SP.a, waar de twee kandidaat-voorzitters nog drie maanden extra tijd krijgen om elkaar de duivel aan te doen en hun partijtje helemaal in de vernieling te rijden. In een zeldzaam interview noemde Luc Van den Bossche, vader van, hen dit weekeinde nog ‘simpele duiven’…
Vorige week pakte De Standaard – die steeds meer op De Morgen begint te trekken - uit met een zware titel op de voorpagina, waaruit moest blijken, dat de huidige federale regering bij het vastleggen van de zgz Kaaimantaks het zwarte geldcircuit ongemoeid zou laten. Dit bericht blijkt een kwakkel te zijn. Volgens minister Van Overtveldt, is er nog helemaal niets beslist, zijn de gesprekken daarover nog steeds aan de gang en zal er pas sprake zijn van een oplossing als alle achterpoortjes definitief gesloten zullen zijn. Het had er veel van weg dat het hele artikel was opgezet om John Crombez een politieke voorzet te geven die hij maar hoefde binnen te koppen, wat de man ook probeerde te doen. Later moest worden toegegeven dat het maar om een ‘voorlopige’ versie ging. Het is ver gekomen dat een gazet die zichzelf kwaliteitskrant noemt zelf een scoop moet uitvinden, die daarna niet eens blijkt te kloppen.
Een tweede bericht van hetzelfde gehalte kwam van de VRT, alhoewel we uit die linkse hoek al heel meer wat gewend zijn. Daar mocht een ACV-militant komen verklaren dat de fiscus jaarlijks miljarden verspeelt omdat ze de belastingbetalers niet grondig genoeg controleert. Ook dat is een kwakkel, want ondanks alles werkt de fiscus een stuk beter dan enkele jaren geleden. Reden daarvoor is de steeds verder doorgedreven automatisering, waardoor heel wat vrij nutteloze controles niet meer hoeven uitgevoerd te worden. De oplossing die door de ACV-militant werd aangereikt was trouwens meer personeel in dienst nemen. Juist het tegenovergestelde van wat nu moet gebeuren. Teveel koks bederft het eten en dat is wat de laatste decennia juist gebeurd is bij onze overheidsdiensten. Door een efficiënt werkende automatisering heeft men zoveel ambtenaren niet meer nodig. Zelfs nu hebben we hier nog altijd het dubbele aantal van bv Nederland, waar men – met 50% meer inwoners - een stuk efficiënter werkt.
Tenslotte kwam een troela van het ACOD in De Zevende Dag vertellen, dat haar vakbond de aangekondigde staking van 22 april zou afgelasten, mocht de regering Michel de geplande besparingen bij de ambtenaren teniet doen en zo voldoen aan de eisen van haar vakbond. Unizo’er Van Eetvelt, die mee aan de debattafel zat, zei daarop dat hij onder die bedreiging er niet aan dacht nog verder te onderhandelen met een vakbond. Dat was nog heel beleefd gezegd, want wat hij bedreiging noemde, was zonder meer chantage.
En zo wordt de politiek in dit landje steeds meer een scenario van modder smijten en verdachtmakingen, waarbij alle middelen goed lijken, maar de linkse oppositie en de vakbonden steeds meer riskeren hun argumenten als een boemerang in het gezicht terug te krijgen. Zoals ik al eens gesteld heb, ware het best dat de federale regering er gewoon met de karwats door zou gaan en het regeerprogramma zo snel mogelijk uitvoeren. Met in het achterhoofd de woorden van Don Quichot (die ik ook al eens heb aangehaald): ‘Laat de honden blaffen, Sancho. Het is een teken dat we vooruitgaan”.
Bij de betoging van de vakbonden op 11 maart kwam op een gegeven ogenblik ook de ABVV-delegee van Audi Brussels in beeld. De man zal er waarschijnlijk naartoe moeten komen zijn i.v.m. zijn functie binnen de vakbond, want ik betwijfel of hij over ook maar iets te klagen zou hebben. Volgens een recent bericht van Audi, kunnen de medewerkers van de Brusselse vestiging nl een bonus verwachten van (houdt u vast) 3.574 euro! En dat was dan voor het jaar 2014, dat iets minder goed was dan het jaar ervoor.
Die bonus, die ze bij onze oosterburen de ‘Mitarbeitererfolgsbeteiligung’ noemen (écht Duits, in het Frans hebben ze daar een hele zin voor nodig!), heeft te maken met wat we maar ‘het Duitse model’ zullen noemen. In Duitse bedrijven profiteren de werknemers even goed mee als de aandeelhouders als het goed gaat. Als het slecht gaat, maakt men ook de andere zijde van de medaille mee en moet men inleveren. In tegenstelling tot bij ons heeft Duitsland geen index (net zoals trouwens de rest van Europa). Dat systeem bestaat alleen nog bij ons en zorgt ervoor dat iedereen een opslag krijgt als de index stijgt, ongeacht of het bedrijf waar men werkt winst maakt of niet. Bedrijven waar het niet zo goed gaat, moeten hun werknemers dan toch meer betalen. Dat extra verlies wordt op die manier dus niet mee betaald door de werknemers, maar door de bedrijven en de belastingbetaler. Dat daardoor de loonkost steeds hoger wordt en de loonkloof met de omliggende landen steeds groter, zal de vakbonden een zorg wezen. Daarom dat deze laatsten zo hevig tekeer blijven gaan tegen de indexsprong, waarbij – voor één keer – de lonen niet zullen stijgen.
In Duitsland hebben vakbonden, bedrijven én werknemers één gezamenlijk doel: het bedrijf vooruit helpen om daarna de vruchten te kunnen plukken. Hier bij ons is men nog steeds bezig met een soort klassenstrijd uit de negentiende eeuw. ‘Den boas is ne smeirlap’ doet het hier nog steeds, zeker bij het ABVV.
Vande Lala kwam deze week nog eens in het nieuws. Nee, niet over de moeilijkheden binnen zijn eigen SP.a, inbegrepen de voorzittersverkiezingen waarin de geleerde professor achter de schermen duchtig lobbiet voor John Crombez, zijn poulain en opvolger uit Oostende. Als die laatste het haalt, wat waarschijnlijk lijkt, zal de Keizer van Oostende zijn taak als souffleur gegarandeerd verder zetten. Of dat een voordeel is, mag men ook aan Caroline Gennez vragen…
Nee, Vande Lala had deze week openlijke kritiek op de nieuwe regering o.w.v. de fiscale regularisatie voor mensen die met zwart geld vanuit het buitenland nog steeds naar hier willen terugkomen. Volgens ‘den baard’ is dit een stap terug, waardoor we weer in het ‘ancien régime’ zijn belanden.
Nu blijkt dat de permanente regularisatie, waarop Vande Lala’s kritiek slaat, eerst werd afgeschaft, maar daarna terug in eer hersteld door de regering Di Rupo, die ook geld tekort had en in 2013 gebetonneerd door diezelfde regering, waarvan diezelfde Vande Lala toen deel uitmaakte. Wie wilde regulariseren, kon dat al vanaf 2014 en dat is nog zo. Vergeten we tenslotte niet dat de allereerste zgz ‘bevrijdende aangifte’ een uitvinding was van de onzalige regering Verhofstadt II, waarin Vande Lala minister van Begroting was.
Het is trouwens niet de eerste keer dat de huidige centrumrechtse regering klachten krijgt vanuit linkse hoek, terwijl het meestal gaat om de voortzetting van maatregelen die werden getroffen tijdens het bewind van Di Rupo. Denk maar aan de inschakelingsuitkering, waarvoor ‘strikje’ zich al bij zijn eigen kiezers heeft moeten verontschuldigen. Verder zijn er heel wat huidige beslissingen die moeten genomen worden in het kader van de zesde staatshervorming, waarvoor Vande Lala’s partij ook al mee tekende. Het is trouwens opmerkelijk, dat de regering Michel uitgerekend nu kritiek krijgt van o.m. De Tijd omdat ze niet genoeg verandert. ‘De financiële druk om te hervormen is weggevallen’, schrijft die krant ‘en de politieke tegenstand blijft groot’. Als de centrumrechtse regering tot nu toe te weinig zou verwezenlijkt hebben*, dan is het juist omdat ze nog teveel met dat ancien régime bezig moet zijn. Vande Lala, die zelf het ancien régime vertegenwoordigt, zou er dan ook beter het zwijgen toe doen, vóór hij centrumrechts beschuldigt van zaken die hijzelf mee in gang heeft gezet. Het verhaal van de pot en de ketel…
* Ondanks alle kritiek van oppositie en onze overwegend linkse media, heeft de regering Michel toch al e.e.a. verwezenlijkt: het veiligheidsplan, het nieuwe plan voor de kerncentrales, de indexsprong, de sociale akkoorden, het optrekken van de pensioenleeftijd, het verhogen van de laagste pensioenen en waarschijnlijk een nieuwe regeling voor de brugpensioenen. Niet slecht voor een club die elke dag in onze media wel van iets beschuldigd wordt. Men zou er haast nog sympathie voor krijgen!
In tegenstelling tot wat eerst voorop was gesteld, komt er dan toch een staking. Ze is aangezegd door de rode overheidsvakbond ACOD en zal plaatsgrijpen op 22 april. Nadat de bonden de stille week vóór Pasen met allerlei acties zullen verpest hebben, gaan ze na de paasvakantie nog maar eens het openbaar leven trachten stil te leggen. Dit nadat haar ambtelijke leden tijdens de paasvakantie nog eens uitgebreid gebruik hebben kunnen maken om met de familie naar zonnigere oorden te vertrekken. Waarna ze, tijdens de staking, weer kunnen uithalen naar deze asociale federale regering die hun het leven onmogelijk maakt en hun centen afpakt. Centen die ze ondertussen al hebben opgemaakt bij de reisbureaus en bij de aankoop van de laatste nieuwe smartphones e.d. Wegens de crisis, weet je wel.
Ik zou zeggen: laat ze staken, laat ze desnoods dit land kapot staken, dan komt er misschien iets in huis van de Vlaamse onafhankelijkheid en krijgt onze vriend Jean zicht op zijn Vlaamse republiek. Jammer genoeg zal het zover weer niet komen en zullen er nog maar eens duizend en één compromissen uit de mouw worden geschud. Het blijft voorlopig trouwens de vraag of de andere twee grotere vakbonden gaan meedoen. Bij het ACV zit men krap bij kas en dreigt – bij een echte ontsporing – er helemaal niets in huis te komen van welke oplossing ook voor de Arco-spaarders/coöperanten (schrappen wat niet past).
Ondertussen heeft de Waalse deelregering lak aan de Belgische schoonmoeder en is ze al duchtig bezig gebruik te maken van de extra bevoegdheden die ze gekregen heeft via de zesde staatshervorming. Zo zal ze op eigen houtje de indexsprong invoeren op de huurprijzen (daar waar la Homans al laten verstaan heeft dit in Vlaanderen niét te zullen doen) en zal er een soort vermogensbelasting komen, waarbij de Franse inwijkelingen, die hun douce France om die reden ontvlucht waren en nu officieel in Wallonië wonen, best uitkijken naar een tweede safe haven. Vlaanderen misschien?
Tenslotte komt er geen nieuwe munt voor de 200ste herdenking van de slag bij Waterloo in 1815. Frankrijk vindt dit nl een belediging voor hun Corsicaanse massamoordenaar, die in het moederland blijkbaar nog steeds een heldenstatus heeft. Straks gaan ze nog vertellen dat Napoleon in Waterloo gewonnen heeft. In 2015 weliswaar…
Er circuleren dezer dagen enkele flagrante onwaarheden over werkgelegenheid en pensioenen die momenteel zowel door vakbonden als media verkocht worden en die hoegenaamd niet stroken met de werkelijkheid.
Zo is er het verhaaltje dat jongeren geen werk zouden vinden als ouderen verplicht worden (iets) langer te moeten werken. Dat is zonder meer een leugen. Het brugpensioen werd ingevoerd einde van de jaren zeventig met hetzelfde doel. De ouderen zijn vanaf toen in steeds grotere getale op vervroegd pensioen gegaan – mét medewerking van de werkgevers, nota bene – zonder dat hun plaatsen door jongeren werden ingenomen. In de plaats van de bruggepensioneerden kwam er meer automatisering en het was daardoor dat de productiviteit werd opgedreven. Die automatisering werd nog versneld door de digitalisering die we sindsdien kennen en die nog steeds aan de gang is.
Dat er zoveel jongeren in België werkloos zijn, is verder geen federaal, maar een regionaal probleem. In Vlaanderen ligt dat rond de 5% (wat ik al eens geschreven heb), maar in Wallonië is dat 12 en in Brussel zelfs 18%. Door het feit dat het probleem om de ouderen aan het werk te houden zich vooral in Vlaanderen stelt, is de kans klein dat Wallonië en Brussel, waar ze daarentegen met een probleem van jeugdwerkloosheid zitten, zich zullen inspannen om voor ouderen zonder werk een nieuwe job te gaan zoeken. De N-VA mag dan al zijn communautair programma in de koelkast gestoken hebben, dat probleem blijft steeds terugkomen in dit onmogelijke land.
De hoge jeugdwerkloosheid in Wallonië en Brussel is het gevolg van een gebrekkige opleiding, een mismatch tussen onderwijs en arbeidsmarkt en te hoge minimumlonen. Daarbij komt nog, dat het Franstalig onderwijs van die jongeren alleen maar perfecte ééntaligen maakt, waardoor ze – zeker in het Brusselse – geen kans meer krijgen om aan een aantrekkelijke job te raken. Terwijl onze Vlaamse scholieren Frans als verplichte tweede taal krijgen, mag men in Wallonië kiezen tussen Nederlands en Engels. Bijna 60% kiest daar tegenwoordig voor Engels, maar dat is geen garantie om bij een bedrijf, waar de voertaal Nederlands is, aan werk te geraken.
De discussie over de brugpensioenen en de daarbij zgn ‘aangepaste beschikbaarheid’ zal waarschijnlijk eindigen zoals die over de lonen: het ABVV doet weer niet mee en de andere vakbonden zijn er niet blij mee maar zijn bereid te blijven praten. Leemans noemde zijn vakbond een met verantwoordelijkheid, wat inhoudt dat hij (en ook de andere gesprekspartners) het ABVV beschouwen als een onverantwoorde vakbond, waarvan nota.
Om de heethoofden binnen de syndicale beweging de kans te geven toch wat stoom af te blazen en de indruk te geven dat ze nog meetellen, worden de reeds geplande acties wel voortgezet, maar zou er verder geen sprake zijn van nieuwe acties of welke staking ook. Dat laatste geldt dan in de eerste plaats voor Vlaanderen, want in Wallonië zullen ze hun geliefde regionale bezigheid gegarandeerd blijven beoefenen. De eerste reeds geplande actie komt er vandaag al met een betoging van allerlei vakbondsmilitanten in Brussel, waarbij nu reeds vast staat dat die invloed zal hebben op gedeeltelijke vervoerstakingen in het DDR gedeelte van dit land. Vóór die betoging begint zullen de drie vakbonden eerst nog even samen overleggen met de werkgevers en zal de groep van tien (of misschien maar van acht) morgen overleg plegen met de regering Michel, die – terecht – zegt in deze materies het laatste woord te hebben. Mocht dat immers niet het geval zijn dan kan men best – zoals ook De Wever suggereert – de regering laten aftreden en het land laten besturen door de vakbonden.
Tenslotte mag Kris Peeters trouble shooter blijven spelen. Ik schreef haast ‘loodgieter’, maar die term zullen we maar voor Dehaene blijven houden en dat was een echte ACV’er, die ooit gezegd heeft, als hij opnieuw had kunnen beginnen, hij socialist zou geworden zijn. Dat was wel in een tijd toen die partij in Vlaanderen nog iets voorstelde...…
Het ABVV heeft het tegenvoorstel van de federale regering afgewezen en dat is helemaal geen verrassing. De rode vakbond keurt gewoon alles af. Ze heeft dat al gedaan met de twee vorige akkoorden, waarbij dat over de lonen toen 8 op de 10 sociale onderhandelaars wél akkoord gingen. Ze heeft zelfs onder de vorige regering, die toen gedragen werd door hun eigen rode PS, geen enkel akkoord goedgekeurd. Van negativisme gesproken!
Het wordt nu afwachten hoe de twee andere vakbonden vandaag zullen reageren. Zelfs mochten de troepen van dictator Leemans eveneens een njet geven, wordt het toch afwachten of zij, die toch een bevriende partij in die federale regering hebben, dan ook tot harde acties zullen overgaan. Zonder de steun van de andere vakbonden is het ABVV niet in staat te zorgen voor de hete lente die ze nu al voorspelt, zeker niet in Vlaanderen. Dat er in Wallonië wél zal gestaakt worden is de evidentie zelf. Van zodra ze daar het woord ‘grève’ nog maar horen, valt alles stil.
Volgens Eurostat, de Europese instelling voor de statistieken, kent België een werkloosheid van 8,4%. Als dat getal echter naar de gewesten wordt vertaald, blijkt dat voor Vlaanderen maar 5% te zijn. Alleen Duitsland (4,8) en Oostenrijk (4,9) doen beter. Op twee na heeft Vlaanderen dus momenteel het laagste aantal werklozen van de hele E.U. Als men in de discussie die nu bezig is over brug- en andere pensioenen zich alleen toespitst op het Belgische gemiddelde, zit men voor Vlaanderen grondig fout. Daarenboven is de kans groot dat Wallonië en Brussel straks zullen afzien van de begeleiding van de nieuwe kandidaat bruggepensioneerden omdat dat hen teveel geld zal kosten. Op die manier groeit dit land wel steeds verder uiteen.
Eric Stoffelen, de voorzitter van het jaarlijkse Vlaamse zangfeest, heeft zondag in de Antwerpse Lotto Arena alle Vlaamsnationalisten duidelijk opgeroepen dat ze het einddoel, de Vlaamse onafhankelijkheid, niet mogen opgeven. De zesde staatshervorming (mee opgemaakt door socialisten en groenen, nota bene) zorgt er nl niet alleen voor dat de gewesten meer bevoegdheden gaan krijgen, maar ook dat ieder steeds meer zijn eigen potje zal koken en de andere steeds minder nodig zal hebben. Zonder het misschien zelf te willen hebben de traditionele partijen, plus Groen, op die manier een verdere stap gezet in de richting van het confederalisme…
Het wordt afwachten hoe de groep van tien – en dan in de eerste plaats de vakbonden – vandaag gaat reageren op de subtiele maar belangrijke wijzigingen die de federale regering heeft aangebracht op de sociale akkoorden, gesloten tussen werkgevers en werknemers. Het zou van zeer slechte smaak getuigen, mochten de vakbondsleiders star vasthouden aan elke letter van het akkoord i.pl.v. aan de geest ervan. Het lijkt er trouwens hoe langer hoe meer op dat de interventie van VDAB-topman Leroy bij de regeringsbesprekingen van doorslaggevende aard is geweest en hij – zoals ik al aangaf – moeilijk te negeren valt o.w.v. zijn expertise ter zake én het feit dat hij eerder van linkse signatuur is. Daarenboven heeft Leroy reeds de gezegende leeftijd van 60 bereikt en is ook hij niet zinnens nu te stoppen. M.a.w. hij geeft het goede voorbeeld.
Waar tenslotte ook veel te weinig aandacht aan geschonken wordt, is het feit dat wij in dit land zowat de enigen zijn die percentsgewijs zoveel bruggepensioneerden hebben en is er geen ander land dat aan brugpensioenen méér uitgeeft. In de zorg om de vergrijzing betaalbaar te houden, moest er iets gebeuren en dat zou nu moeten kunnen. Voor zij die verder willen gaan, Open VLD en N-VA, is er het vooruitzicht dat tegen het einde van deze federale legislatuur toch de meeste van hun doelstellingen zullen gehaald worden.
Bij dergelijke discussies vraag ik me steeds af, waarom dit land telkens alles anders moet doen dan onze buurlanden. Hebben de mensen het daar dan zo slecht? Leven tot 80 en minder werken dan tot 55/60 bestaat nergens anders. Dat werkgevers bij ons meegaan in dat verhaal, is ronduit pervers te noemen. Op het einde van de rit zijn zij dan wel van hun oudere, duurdere werknemers vanaf, maar moet de belastingbetaler ervoor opdraaien. Door het feit dat er steeds meer gepensioneerden bijkomen en steeds minder nieuwe arbeidsplaatsen voor jongeren, prijzen wij ons helemaal uit de markt, krijgen we nog meer werklozen en/of mensen die niet meer willen werken en riskeren we vroeg of laat een Griekenland scenario…
Terwijl het aftellen wordt naar een reactie van de sociale partners op de correcties die de federale regering maakte op hun akkoord, dat eerder als een ultimatum werd gepresenteerd, blijven in Wallonië de lijken uit de kast vallen. Na de waarschijnlijke malversaties van de twee MR kopstukken Kubla en Dedeckèr (het accent is van mij), heeft er zich, na de socialist Mathot, een tweede rode partijgenoot gemeld in het denk-rechts/leef-links circuit. De man heet Luc Joris, zoals zoveel huidige Walen waarschijnlijk van Vlaamse origine, onbekend voor het grote publiek, zeker het Vlaamse, maar een intimus van Di Pippo, die momenteel weer partijvoorzitter is van de PS en burgemeester van de eerste Waalse stad die zich culturele hoofdstad van Europa mag noemen, maar wel met een voetbalploeg die zopas failliet werd verklaard.
Die Luc Joris zat in de Raad van Bestuur van de Nationale Maatschappij van Belgische Syndicalisten (NMBS), was ook bestuurder bij wapenfabrikant FN (100% in handen van het Waalse gewest!), plus twee investeringsmaatschappijen die ook al afhangen van de Waalse overheid (SRIW en Sogepa). Geen kleine garnaal dus. De reden van zijn vertrek bij al deze instellingen is, omdat de man ook een zaak had opgericht in Luxemburg (Bremco Management) die zich bezig hield/houdt(?) met ‘consultancy’ in de financiële sector. In eenvoudige mensentaal betekent dat, dat het andere bedrijven vertelt hoe ze aan de Belgische fiscus kunnen ontsnappen. Dat terwijl het vooral zijn partij, de PS, is die ijvert voor een vermogenstaks, die taks die men zopas in Frankrijk nog heeft afgeschaft wegens niet rendabel…
Daarmee verdwijnt een zoveelste vertrouweling van Di Pippo van het politieke toneel. Didier Bellens, de oude baas van Belgacom, die de Staat enkele miljoenen euro’s per jaar kostte en Edmée De Groeve, die was moeten opstappen na klachten over schriftvervalsing en verduistering, waren hem al voorgegaan*. Allemaal echte socialisten die, zoals Di Pippo, erg begaan zijn met het lot van de Waalse arbeiders, die het alles behalve breed hebben. Nog maar goed dat Vlaanderen hen elk jaar zo’n 12 miljard euro (het kan ook meer zijn) bezorgt om de pijn te verzachten.
* Geen vertrouwelinge van Di Pippo, maar ook wel van de PS, is Anne-Marie Lizin, ooit voorzitster van de Senaat en burgemeester van Hoei, die uit haar vorige functies al was moeten opstappen wegens allerlei onregelmatigheden en een té kwistig gebruik van overheidsgeld. Zij werd zopas daarvoor zelfs veroordeeld, zij het (voorlopig?) voorwaardelijk. Dat laatste doet echter niets af van de gretigheid waarmee de Waalse socialisten met andermans geld blijven omgaan. Het verhaal van de hond en de worst…
Na een marathonvergadering van 12 uur heeft de federale regering besloten de akkoorden van de groep van tien grotendeels te volgen, maar hier en daar wel haar eigen accenten te leggen. Welke die zijn, is mij bij het schrijven van onderstaande nog niet duidelijk, maar alleen al het feit dat de regering Michel niet klakkeloos alles heeft overgenomen – mede uit schrik voor de aangekondigde syndicale represailles – is hoopvol. Het betekent, dat centrumrechts toch bereid is een vuist(je) te maken waar dat nodig is en zo een reden heeft tot bestaan. Het dictaat ondergaan van de sociale partners betekende, dat men eigenlijk geen regering meer nodig zou gehad hebben, tenzij dan om de rekeningen van die club te betalen. Het wordt nu afwachten hoe Führer Leemans gaat reageren, of de vakbondsbobo’s hun troepen nog onder controle zullen houden en –indien niet – of ze straks gaan staken voor punten en komma’s.
Terwijl men zich ondertussen in Vlaanderen druk blijft maken om de indexering van de huurprijzen, ongeacht het feit dat het maar om peanuts gaat wegens de haast onbestaande inflatie, heeft de Waalse deelregering beslist de indexsprong in Wallonië ook toe te passen op diezelfde huurprijzen, daar waar in Vlaanderen la Homans gezegd heeft dit niet te zullen doen. In tegenstelling tot Kris Peeters, zegt Liesbeth dat te kunnen doen, omdat de huurprijzen een gewestmaterie zijn. Het besluit ten zuiden van de taalgrens lijkt dat te bevestigen. Mocht de George Clooney van onze politiek toch nog gelijk krijgen, dan moet de Waalse beslissing weer ongedaan worden gemaakt, waarmee nog maar eens bewezen wordt in wat voor onmogelijk land wij leven.
Vandaag zou de federale regering de knoop over de brugpensioenen moeten doorhakken. Hopelijk gaat ze daarbij niet toegeven aan de al te doorzichtige chantage van de vakbonden. Als ze dat doet, is het hek van de dam en kunnen die straks wel alles boycotten als het niet naar hun zin is. Gelukkig krijgt de regering Michel hulp uit een onverwachte hoek, nl van Fons Leroy, de topman van de Vlaamse Dienst voor Arbeidsbemiddeling (VDAB), zopas nog verkozen tot overheidsorganisatie van het jaar en – wat in deze context bijzonder belangrijk is – van linkse signatuur (hij werkte 15 jaar op kabinetten van socialistische ministers).
Leroy vindt wel, dat de wet moet worden bij geschroefd: de bestaande contracten moeten geëerbiedigd en dat er rekening moet gehouden worden met de aard van het werk (nachtdiensten, bouwvakkers e.d.), maar dat iedereen die niet tot de uitzonderingen behoort, voortaan tot zijn 65ste bereid zal moeten zijn een (desnoods andere en/of lichtere) job te aanvaarden als die hem/haar wordt aangeboden. Zijn VDAB wil daar 100% aan meewerken.
Als we het piepkleine en welvarende Luxemburg er even buiten laten, is België het land waar men het vroegst op pensioen gaat. Door het uitbollen van de babyboomgeneratie, stijgt het pensioenbudget in dit land jaarlijks met anderhalf miljard euro, dat is evenveel als het volledige budget van de NMBS of van Justitie. Dat moest straks opgehoest worden door de volgende generaties, die dat ofwel niet meer zullen aankunnen ofwel er zo goed als niets meer voor zullen krijgen. De zgz groep van tien zou, nog steeds volgens Leroy, beter uitsluitend uit opa’s en oma’s bestaan, die meedenken aan wat hun nakomelingen te wachten staat en dus verder vooruitkijken dan vakbondsmensen en politici die alleen reageren op steekvlampolitiek.
Nu afwachten wat het wordt. Open VLD en N-VA willen dat de voorgestelde wetten er komen, mits desnoods enkele aanpassingen. Zij nemen het niet dat de zgz sociale partners onderling akkoorden blijven maken en daarna de rekening doorschuiven naar een regering die zich nu al kapot moet besparen. Dat is reeds twee keer gebeurd: eerst over de afwijkingen bij het zgn brugpensioen*, daarna bij het verhogen met 0,8% van de loonmarge. CD&V, met linksbuiten Peeters, speelt nog maar eens stoorzender en wat MR gaat doen, is nog af te wachten. Maar als de regering het dictaat van Führer Leemans en zijn troepen blijft ondergaan, komt er van de geplande structurele veranderingen niets meer in huis, riskeert men opnieuw Europese sancties en blijft N-VA met lege handen achter.
* Dat brugpensioen heet tegenwoordig ‘Stelsel van Werkloosheid met Bedrijfstoeslag’ (SWT). Probeer zoiets maar te onthouden. Waarom het makkelijk doen als het moeilijk ook kan?
Na een eerder akkoord tussen werkgevers en twee vakbonden over de lonen, is er nu ook een over een versoepeling van de brugpensioenregels. Dat tweede akkoord moet echter nog worden goedgekeurd door de regering Michel en dat loopt niet van een leien dakje. CD&V heeft ook nu weer de leiding in dit contraoffensief tegen de eigen regering en lijkt daarin nu zelfs de medewerking te krijgen van de MR. N-VA is tegen en heeft het geluk dat tenminste Open VLD niet zinnens is alles te slikken wat de sociale partners de regering blijven dicteren. Het heeft er zo stilaan aan beetje van weg dat niet de regering, maar werkgevers en vakbonden dit land aan het besturen zijn en dat was/is niet de bedoeling, dacht ik.
De N-VA is akkoord geraakt tot de vorming van wat nu de federale regering is, op voorwaarde dat er iets in huis zou komen van een structurele verandering, slogan waarmee de partij naar de stembus trok op 25 mei van vorig jaar. Met het afzwakken van de ene regeringsmaatregel na de andere, blijkt daar weinig van over te blijven en lijkt deze regering Michel steeds meer op die van haar voorganger. Er was dus al het loonakkoord, nu komen daar de wijzigingen van het brugpensioen bij en straks misschien nog deze van de huurprijzen. Om daarna, als klap op de vuurpijl, de indexsprong zelf op de korrel te nemen?
Dat het moeilijk blijft bepaalde veranderingen aanvaardbaar te maken, is te begrijpen. Dat was te verwachten en als beide partijen bereid zijn water in de wijn te doen en hun standpunten dichter bijeen te brengen, is dat nog altijd te doen. Zoals men nu bezig is, lijkt het er eerder op dat dit land straks bestuurd gaat worden door een dictaat van de zgz sociale partners. Dit is niet zo, maar komt wel zo over en is vooral te wijten aan de houding van ene Marc Leemans, voorman van het ACV, die zich schaamteloos opwerpt als voorman van iedereen. De manier waarop hij afdreigt met nieuwe sociale onrust als ‘zijn’ programma niet in zijn geheel wordt aangenomen, doet de wenkbrauwen fronsen. Het lijkt zo’n beetje op een modern Dr Jekyll en Hyde verhaal, waarbij hij de rol van laatstgenoemde speelt en de andere overlaat aan Kris Peeters.
De regering Michel heeft de voorstellen van de sociale partners besproken, maar nog niet bekrachtigd. Ze zal daarover pas vrijdag beslissen. Door echter de dictaten van Führer Leemans onvoorwaardelijk te blijven slikken, maakt de regering in het algemeen en de N-VA in het bijzonder een slechte beurt. Voor laatstgenoemde partij een reden te meer om zich ernstig te bezinnen of een voortzetting van de Zweedse coalitie op federaal niveau wel degelijk nodig blijft, zoals ik al stelde in mijn blog van 3 dezer.
En daarmee is de kogel door de kerk. De Vlaamse regering heeft op een persconferentie gezegd dat ze het Oosterweel probleem heeft opgelost! Van een privaat-publieke-samenwerking (PPS) is geen sprake meer. Noriant krijgt de 35 miljoen euro schadevergoeding. Het hele Oosterweelproject wordt in 5 stukken gehakt. In het ‘Belgisch’ heet dat ‘gesaucissoniseerd’. Dat zou de zaak goedkoper maken, maar de Vlaamse belastingbetaler zal er nu wel zelf voor opdraaien, vanaf 2017. Dat jaar zal de eerste spadesteek plaatsvinden (21 jaar na het eerste akkoord ter zake!), maar nog dit jaar zullen de eerste ‘schuppekes’ (dixit Ben Weyts, die nog altijd niet van een spade wil weten) uitgevoerd worden. Het hele project zal 3,2 tot 3,4 miljard euro kosten en zes jaar in beslag nemen. In 2023 klaar, dus. En daarmee zou de kous af moeten zijn.
Verboden te lachen. StRaten-generaal, Groen, Ademloos en nog wat loslopend spul hebben nu al laten weten tegen alles en nog wat klachten te zullen indienen tot en met de Raad van State en wijzen erop dat er nog steeds geen enkele vergunning is voor het nieuwe project. Ik blijf erbij dat ik het einde van die werken niet meer zal meemaken.
En dan is er de stad Antwerpen, die eerst – nog bij monde van Patrick Janssens – gezegd had 350 miljoen euro te zullen bijdragen aan de Oosterweelverbinding. Dat gaat niet door, omdat dat geld nu bestemd zal worden voor de overkapping van de bestaande Ring, zoals gevraagd wordt door Ringland, iets waar nu ook De Wever voor gewonnen is. Hij zou er goed aan doen zijn gezond verstand te gebruiken en dat geld alleen ter beschikking te stellen als het Oosterweelproject volledig zal zijn goedgekeurd. Met een overkapping alleen zal het huidige verkeersinfarct niet opgelost worden, integendeel.
Tenslotte nog dit: Groen en SP.a kunnen nu wel veel kritiek hebben, maar ze stonden in 1996 mee achter het eerste akkoord én achter de latere wijzigingen, toen een farce van een volksraadpleging hen electoraal van mening deed veranderen. Een vlot verkeer door en rond Antwerpen en zijn haven is ook van belang voor de rest van Vlaanderen, die toen niet mee mocht stemmen maar nu wel mee mag betalen...
Dat het bij de centrumrechtse federale regering niet lekker loopt is een publiek geheim. Buiten het feit dat ze in Wallonië maar 20% van de kiezers vertegenwoordigt, vormt ze aan Vlaamse kant geen hecht geheel. Daarbij komt dat de grootste partij, de N-VA, nog nooit een regeringsbeleid heeft moeten dragen en dat nu op twee niveaus tegelijk moet doen. Een deel van haar verkozenen zijn neofieten die het misschien wel goed bedoelen, maar de politieke ervaring missen (zeg maar: niet leep genoeg zijn). Om een federale regering zonder socialisten tot stand te kunnen brengen, was de partij al verplicht haar communautair programma voor vijf jaar in de koelkast te zetten. Zelfs dat blijkt momenteel niet voldoende te zijn. Haar sociaal-economisch programma, met de klemtoon op geen nieuwe belastingen, wordt doorkruist door de intentie de implementatie van de zesde staatshervorming, waarmee ze het op vele punten niet eens was, toch door te voeren. Dat laatste breekt haar nu zuur op.
Die laatste staatshervorming blijkt immers een verdoken federale besparing te zijn die vooral voor Vlaanderen nadelig uitvalt. Ze is nl gebaseerd op het belastbaar inkomen en de opbrengst van de personenbelasting, die beide in Vlaanderen hoger liggen dan in Brussel en Wallonië. Vlaanderen dreigt dus ook nu, mét Vlaamsnationalisten in de federale Belgische regering, het kind van de rekening te worden. Van de verkiezingsbeloften van De Wever en Co, van een structurele hervorming zonder extra belastingen, dreigt niet veel in huis te komen. Daar komt nog bij dat men er in dit ingewikkelde land nog steeds niet uit is, welke materies nu federaal en welke gewestelijk zijn. Denk maar aan de discussies over het activeren van werklozen, het verplichten van werk zoeken voor bruggepensioneerden of de indexsprong voor de huurgelden. Als de N-VA er niet uit komt, kan ze er beter mee ophouden en rest haar niets anders dat het eerste punt van haar partijstatuut weer voorop te stellen: opnieuw 100% te gaan voor de Vlaamse onafhankelijkheid, al dan niet via een confederalisme. Het alternatief zou een bestendiging zijn van een Staat in ontbinding zoals The Economist België noemde in zijn vooruitzichten voor 2015…
En daarmee zijn we alweer beland in maart, de maand waarin de eerste begrotingscontroles eraan komen. Dat zal geen makkie worden. Men kan er niet naast kijken, maar er heerst in dit land een algemeen onbehagen over de hele reeks maatregelen die eraan zitten te komen en die ofwel niet goed verkocht worden ofwel verkeerd begrepen, of beide. Iedereen bekijkt de meeste van die al dan niet verdoken besparingen vanuit zijn eigen luie zetel en vindt dat niet hij of zij daarvoor moeten opdraaien, maar ‘de anderen’. Het beste zou zijn dat men de meeste van die maatregelen er zou doorjagen met de ‘karwats’, zoals wijlen Hugo Schiltz dat destijds verwoordde. Om zoiets te kunnen verwezenlijken, moet men echter één blok vormen, zonder het probleem van de ingebouwde stoorzender, die CD&V heet en die belichaamd wordt door een ex-middenstander die de kaart van de vakbonden trekt. Telkens een reeds gemaakte afspraak uit het regeringsakkoord afzwakken en/of bijstellen, al dan niet met de hulp van onze linksgezinde media, zou geen optie meer mogen zijn..
Stel, dat morgen de regering Michel het niet meer ziet zitten en zou aftreden. Wat dan? Nieuwe verkiezingen, die niemand wil, zelfs de SP.a niet die nochtans in de oppositie zit? Het zou daarna een hele krachttoer worden een nieuwe federale regering te vormen en – mocht dat al lukken (een half mirakel) – dan zal die nieuwe regering zowat hetzelfde moeten doen als de aftredende. Het doet me denken aan de situatie ten tijde van de eenheidswet van Gaston Eyskens. Diens regering werd ook wandelen gestuurd, waarna een nieuwe regering dezelfde omstreden wet naadloos uitvoerde. We riskeren weer zoiets mee te maken. De geschiedenis blijft zich herhalen…
Vrijdag was er op Terzake een interview met Alain Gerlache, journalist bij de RTBf en ooit woordvoerder van Verhofstadt tijdens diens paarsgroene regering. De man is een Waal, maar spreekt vlekkeloos Nederlands. Ik ben hem ooit eens tegen gekomen in de opera van Luik maar daar gaat het nu niet over.
Aan Gerlache werd zijn mening gevraagd over twee zaken die de politiek in Wallonië momenteel beroeren i.v.m. mogelijke malversaties door enkele MR-kopstukken. Eerst de zaak Kubla, de burgemeester van Waterloo, die – zoals ik al geschreven heb – enkele dagen in de gevangenis van Sint-Gillis heeft doorgebracht n.a.v. een vermeend omkoopschandaal in ‘onze’ Kongo. Een tweede affaire is deze waarin Armand Dedecker, ooit Senaatsvoorzitter, beschuldigd wordt van steekpenningen om een Belgische wet te hebben laten veranderen zodat een Kazakse zakenman van e.e.a. kon worden vrijgepleit, waarna diens land bij Frankrijk een serie helikopters kon bestellen. Ik bespaar u de verdere details van een onverkwikkelijke zaak, waarin ook de naam van Sarkozy is gevallen, toen président de la République. Evenals Kubla, ontkent Dedecker alle betrokkenheid. Het geld dat hij toegeeft gekregen te hebben, was niet in hoofde van zijn politiek mandaat, zegt hij, maar een ereloon als advocaat van die Kazak.
In het interview in Terzake werd de nadruk gelegd op het feit, dat het hier om twee MR-kopstukken gaat die misschien enkele riante buitenverdiensten hadden, wat in de huidige politieke constellatie, waarbij onder een liberale premier iedereen moet besparen, slecht overkomt, zeker in de eigen regio, Wallonië.
Waar in de uitzending van Terzake met geen woord over gesproken werd, was over een derde politiek schandaal dat loopt bij onze zuiderburen. Het Gerecht heeft daar nl een aanvraag gedaan om de politieke onschendbaarheid op te heffen van Alain Mathot, volksvertegenwoordiger en burgemeester van Seraing, die betrokken zou zijn in een witwasoperatie, waarbij sprake is van honderdduizenden euro’s. Waarom dat bij onze rode VRT niet ter sprake kwam (bij RTL wél) was, omdat die Mathot geen liberaal is, maar een socialist en niet de eerste de beste. De man blijkt nl een ‘aardje naar zijn vaartje’ te hebben. Die vader was Guy Mathot, ooit ook burgemeester van Seraing en verscheidene keren minister in diverse regeringen, tot hij moest aftreden n.a.v. de Agusta affaire – ook al over helikopters! - en een zaak met een ongedekte cheque. Buiten alle malversaties om is Guy Mathot vooral bekend geworden als minister van Begroting in de regeringen Martens IV en die van Mark Eyskens. Niet om wat hij daarin verwezenlijkte, maar om zijn beruchte uitspraak dat ‘het gat in de begroting er vanzelf gekomen was en ook wel vanzelf zou weggaan’!
Nu is zoonlief aan de beurt. Een appel valt nooit ver van de boom…
