Het wordt afwachten hoe de groep van tien – en dan in de eerste plaats de vakbonden – vandaag gaat reageren op de subtiele maar belangrijke wijzigingen die de federale regering heeft aangebracht op de sociale akkoorden, gesloten tussen werkgevers en werknemers. Het zou van zeer slechte smaak getuigen, mochten de vakbondsleiders star vasthouden aan elke letter van het akkoord i.pl.v. aan de geest ervan. Het lijkt er trouwens hoe langer hoe meer op dat de interventie van VDAB-topman Leroy bij de regeringsbesprekingen van doorslaggevende aard is geweest en hij – zoals ik al aangaf – moeilijk te negeren valt o.w.v. zijn expertise ter zake én het feit dat hij eerder van linkse signatuur is. Daarenboven heeft Leroy reeds de gezegende leeftijd van 60 bereikt en is ook hij niet zinnens nu te stoppen. M.a.w. hij geeft het goede voorbeeld.
Waar tenslotte ook veel te weinig aandacht aan geschonken wordt, is het feit dat wij in dit land zowat de enigen zijn die percentsgewijs zoveel bruggepensioneerden hebben en is er geen ander land dat aan brugpensioenen méér uitgeeft. In de zorg om de vergrijzing betaalbaar te houden, moest er iets gebeuren en dat zou nu moeten kunnen. Voor zij die verder willen gaan, Open VLD en N-VA, is er het vooruitzicht dat tegen het einde van deze federale legislatuur toch de meeste van hun doelstellingen zullen gehaald worden.
Bij dergelijke discussies vraag ik me steeds af, waarom dit land telkens alles anders moet doen dan onze buurlanden. Hebben de mensen het daar dan zo slecht? Leven tot 80 en minder werken dan tot 55/60 bestaat nergens anders. Dat werkgevers bij ons meegaan in dat verhaal, is ronduit pervers te noemen. Op het einde van de rit zijn zij dan wel van hun oudere, duurdere werknemers vanaf, maar moet de belastingbetaler ervoor opdraaien. Door het feit dat er steeds meer gepensioneerden bijkomen en steeds minder nieuwe arbeidsplaatsen voor jongeren, prijzen wij ons helemaal uit de markt, krijgen we nog meer werklozen en/of mensen die niet meer willen werken en riskeren we vroeg of laat een Griekenland scenario…
Terwijl het aftellen wordt naar een reactie van de sociale partners op de correcties die de federale regering maakte op hun akkoord, dat eerder als een ultimatum werd gepresenteerd, blijven in Wallonië de lijken uit de kast vallen. Na de waarschijnlijke malversaties van de twee MR kopstukken Kubla en Dedeckèr (het accent is van mij), heeft er zich, na de socialist Mathot, een tweede rode partijgenoot gemeld in het denk-rechts/leef-links circuit. De man heet Luc Joris, zoals zoveel huidige Walen waarschijnlijk van Vlaamse origine, onbekend voor het grote publiek, zeker het Vlaamse, maar een intimus van Di Pippo, die momenteel weer partijvoorzitter is van de PS en burgemeester van de eerste Waalse stad die zich culturele hoofdstad van Europa mag noemen, maar wel met een voetbalploeg die zopas failliet werd verklaard.
Die Luc Joris zat in de Raad van Bestuur van de Nationale Maatschappij van Belgische Syndicalisten (NMBS), was ook bestuurder bij wapenfabrikant FN (100% in handen van het Waalse gewest!), plus twee investeringsmaatschappijen die ook al afhangen van de Waalse overheid (SRIW en Sogepa). Geen kleine garnaal dus. De reden van zijn vertrek bij al deze instellingen is, omdat de man ook een zaak had opgericht in Luxemburg (Bremco Management) die zich bezig hield/houdt(?) met ‘consultancy’ in de financiële sector. In eenvoudige mensentaal betekent dat, dat het andere bedrijven vertelt hoe ze aan de Belgische fiscus kunnen ontsnappen. Dat terwijl het vooral zijn partij, de PS, is die ijvert voor een vermogenstaks, die taks die men zopas in Frankrijk nog heeft afgeschaft wegens niet rendabel…
Daarmee verdwijnt een zoveelste vertrouweling van Di Pippo van het politieke toneel. Didier Bellens, de oude baas van Belgacom, die de Staat enkele miljoenen euro’s per jaar kostte en Edmée De Groeve, die was moeten opstappen na klachten over schriftvervalsing en verduistering, waren hem al voorgegaan*. Allemaal echte socialisten die, zoals Di Pippo, erg begaan zijn met het lot van de Waalse arbeiders, die het alles behalve breed hebben. Nog maar goed dat Vlaanderen hen elk jaar zo’n 12 miljard euro (het kan ook meer zijn) bezorgt om de pijn te verzachten.
* Geen vertrouwelinge van Di Pippo, maar ook wel van de PS, is Anne-Marie Lizin, ooit voorzitster van de Senaat en burgemeester van Hoei, die uit haar vorige functies al was moeten opstappen wegens allerlei onregelmatigheden en een té kwistig gebruik van overheidsgeld. Zij werd zopas daarvoor zelfs veroordeeld, zij het (voorlopig?) voorwaardelijk. Dat laatste doet echter niets af van de gretigheid waarmee de Waalse socialisten met andermans geld blijven omgaan. Het verhaal van de hond en de worst…
Na een marathonvergadering van 12 uur heeft de federale regering besloten de akkoorden van de groep van tien grotendeels te volgen, maar hier en daar wel haar eigen accenten te leggen. Welke die zijn, is mij bij het schrijven van onderstaande nog niet duidelijk, maar alleen al het feit dat de regering Michel niet klakkeloos alles heeft overgenomen – mede uit schrik voor de aangekondigde syndicale represailles – is hoopvol. Het betekent, dat centrumrechts toch bereid is een vuist(je) te maken waar dat nodig is en zo een reden heeft tot bestaan. Het dictaat ondergaan van de sociale partners betekende, dat men eigenlijk geen regering meer nodig zou gehad hebben, tenzij dan om de rekeningen van die club te betalen. Het wordt nu afwachten hoe Führer Leemans gaat reageren, of de vakbondsbobo’s hun troepen nog onder controle zullen houden en –indien niet – of ze straks gaan staken voor punten en komma’s.
Terwijl men zich ondertussen in Vlaanderen druk blijft maken om de indexering van de huurprijzen, ongeacht het feit dat het maar om peanuts gaat wegens de haast onbestaande inflatie, heeft de Waalse deelregering beslist de indexsprong in Wallonië ook toe te passen op diezelfde huurprijzen, daar waar in Vlaanderen la Homans gezegd heeft dit niet te zullen doen. In tegenstelling tot Kris Peeters, zegt Liesbeth dat te kunnen doen, omdat de huurprijzen een gewestmaterie zijn. Het besluit ten zuiden van de taalgrens lijkt dat te bevestigen. Mocht de George Clooney van onze politiek toch nog gelijk krijgen, dan moet de Waalse beslissing weer ongedaan worden gemaakt, waarmee nog maar eens bewezen wordt in wat voor onmogelijk land wij leven.
Vandaag zou de federale regering de knoop over de brugpensioenen moeten doorhakken. Hopelijk gaat ze daarbij niet toegeven aan de al te doorzichtige chantage van de vakbonden. Als ze dat doet, is het hek van de dam en kunnen die straks wel alles boycotten als het niet naar hun zin is. Gelukkig krijgt de regering Michel hulp uit een onverwachte hoek, nl van Fons Leroy, de topman van de Vlaamse Dienst voor Arbeidsbemiddeling (VDAB), zopas nog verkozen tot overheidsorganisatie van het jaar en – wat in deze context bijzonder belangrijk is – van linkse signatuur (hij werkte 15 jaar op kabinetten van socialistische ministers).
Leroy vindt wel, dat de wet moet worden bij geschroefd: de bestaande contracten moeten geëerbiedigd en dat er rekening moet gehouden worden met de aard van het werk (nachtdiensten, bouwvakkers e.d.), maar dat iedereen die niet tot de uitzonderingen behoort, voortaan tot zijn 65ste bereid zal moeten zijn een (desnoods andere en/of lichtere) job te aanvaarden als die hem/haar wordt aangeboden. Zijn VDAB wil daar 100% aan meewerken.
Als we het piepkleine en welvarende Luxemburg er even buiten laten, is België het land waar men het vroegst op pensioen gaat. Door het uitbollen van de babyboomgeneratie, stijgt het pensioenbudget in dit land jaarlijks met anderhalf miljard euro, dat is evenveel als het volledige budget van de NMBS of van Justitie. Dat moest straks opgehoest worden door de volgende generaties, die dat ofwel niet meer zullen aankunnen ofwel er zo goed als niets meer voor zullen krijgen. De zgz groep van tien zou, nog steeds volgens Leroy, beter uitsluitend uit opa’s en oma’s bestaan, die meedenken aan wat hun nakomelingen te wachten staat en dus verder vooruitkijken dan vakbondsmensen en politici die alleen reageren op steekvlampolitiek.
Nu afwachten wat het wordt. Open VLD en N-VA willen dat de voorgestelde wetten er komen, mits desnoods enkele aanpassingen. Zij nemen het niet dat de zgz sociale partners onderling akkoorden blijven maken en daarna de rekening doorschuiven naar een regering die zich nu al kapot moet besparen. Dat is reeds twee keer gebeurd: eerst over de afwijkingen bij het zgn brugpensioen*, daarna bij het verhogen met 0,8% van de loonmarge. CD&V, met linksbuiten Peeters, speelt nog maar eens stoorzender en wat MR gaat doen, is nog af te wachten. Maar als de regering het dictaat van Führer Leemans en zijn troepen blijft ondergaan, komt er van de geplande structurele veranderingen niets meer in huis, riskeert men opnieuw Europese sancties en blijft N-VA met lege handen achter.
* Dat brugpensioen heet tegenwoordig ‘Stelsel van Werkloosheid met Bedrijfstoeslag’ (SWT). Probeer zoiets maar te onthouden. Waarom het makkelijk doen als het moeilijk ook kan?
Na een eerder akkoord tussen werkgevers en twee vakbonden over de lonen, is er nu ook een over een versoepeling van de brugpensioenregels. Dat tweede akkoord moet echter nog worden goedgekeurd door de regering Michel en dat loopt niet van een leien dakje. CD&V heeft ook nu weer de leiding in dit contraoffensief tegen de eigen regering en lijkt daarin nu zelfs de medewerking te krijgen van de MR. N-VA is tegen en heeft het geluk dat tenminste Open VLD niet zinnens is alles te slikken wat de sociale partners de regering blijven dicteren. Het heeft er zo stilaan aan beetje van weg dat niet de regering, maar werkgevers en vakbonden dit land aan het besturen zijn en dat was/is niet de bedoeling, dacht ik.
De N-VA is akkoord geraakt tot de vorming van wat nu de federale regering is, op voorwaarde dat er iets in huis zou komen van een structurele verandering, slogan waarmee de partij naar de stembus trok op 25 mei van vorig jaar. Met het afzwakken van de ene regeringsmaatregel na de andere, blijkt daar weinig van over te blijven en lijkt deze regering Michel steeds meer op die van haar voorganger. Er was dus al het loonakkoord, nu komen daar de wijzigingen van het brugpensioen bij en straks misschien nog deze van de huurprijzen. Om daarna, als klap op de vuurpijl, de indexsprong zelf op de korrel te nemen?
Dat het moeilijk blijft bepaalde veranderingen aanvaardbaar te maken, is te begrijpen. Dat was te verwachten en als beide partijen bereid zijn water in de wijn te doen en hun standpunten dichter bijeen te brengen, is dat nog altijd te doen. Zoals men nu bezig is, lijkt het er eerder op dat dit land straks bestuurd gaat worden door een dictaat van de zgz sociale partners. Dit is niet zo, maar komt wel zo over en is vooral te wijten aan de houding van ene Marc Leemans, voorman van het ACV, die zich schaamteloos opwerpt als voorman van iedereen. De manier waarop hij afdreigt met nieuwe sociale onrust als ‘zijn’ programma niet in zijn geheel wordt aangenomen, doet de wenkbrauwen fronsen. Het lijkt zo’n beetje op een modern Dr Jekyll en Hyde verhaal, waarbij hij de rol van laatstgenoemde speelt en de andere overlaat aan Kris Peeters.
De regering Michel heeft de voorstellen van de sociale partners besproken, maar nog niet bekrachtigd. Ze zal daarover pas vrijdag beslissen. Door echter de dictaten van Führer Leemans onvoorwaardelijk te blijven slikken, maakt de regering in het algemeen en de N-VA in het bijzonder een slechte beurt. Voor laatstgenoemde partij een reden te meer om zich ernstig te bezinnen of een voortzetting van de Zweedse coalitie op federaal niveau wel degelijk nodig blijft, zoals ik al stelde in mijn blog van 3 dezer.
En daarmee is de kogel door de kerk. De Vlaamse regering heeft op een persconferentie gezegd dat ze het Oosterweel probleem heeft opgelost! Van een privaat-publieke-samenwerking (PPS) is geen sprake meer. Noriant krijgt de 35 miljoen euro schadevergoeding. Het hele Oosterweelproject wordt in 5 stukken gehakt. In het ‘Belgisch’ heet dat ‘gesaucissoniseerd’. Dat zou de zaak goedkoper maken, maar de Vlaamse belastingbetaler zal er nu wel zelf voor opdraaien, vanaf 2017. Dat jaar zal de eerste spadesteek plaatsvinden (21 jaar na het eerste akkoord ter zake!), maar nog dit jaar zullen de eerste ‘schuppekes’ (dixit Ben Weyts, die nog altijd niet van een spade wil weten) uitgevoerd worden. Het hele project zal 3,2 tot 3,4 miljard euro kosten en zes jaar in beslag nemen. In 2023 klaar, dus. En daarmee zou de kous af moeten zijn.
Verboden te lachen. StRaten-generaal, Groen, Ademloos en nog wat loslopend spul hebben nu al laten weten tegen alles en nog wat klachten te zullen indienen tot en met de Raad van State en wijzen erop dat er nog steeds geen enkele vergunning is voor het nieuwe project. Ik blijf erbij dat ik het einde van die werken niet meer zal meemaken.
En dan is er de stad Antwerpen, die eerst – nog bij monde van Patrick Janssens – gezegd had 350 miljoen euro te zullen bijdragen aan de Oosterweelverbinding. Dat gaat niet door, omdat dat geld nu bestemd zal worden voor de overkapping van de bestaande Ring, zoals gevraagd wordt door Ringland, iets waar nu ook De Wever voor gewonnen is. Hij zou er goed aan doen zijn gezond verstand te gebruiken en dat geld alleen ter beschikking te stellen als het Oosterweelproject volledig zal zijn goedgekeurd. Met een overkapping alleen zal het huidige verkeersinfarct niet opgelost worden, integendeel.
Tenslotte nog dit: Groen en SP.a kunnen nu wel veel kritiek hebben, maar ze stonden in 1996 mee achter het eerste akkoord én achter de latere wijzigingen, toen een farce van een volksraadpleging hen electoraal van mening deed veranderen. Een vlot verkeer door en rond Antwerpen en zijn haven is ook van belang voor de rest van Vlaanderen, die toen niet mee mocht stemmen maar nu wel mee mag betalen...
Dat het bij de centrumrechtse federale regering niet lekker loopt is een publiek geheim. Buiten het feit dat ze in Wallonië maar 20% van de kiezers vertegenwoordigt, vormt ze aan Vlaamse kant geen hecht geheel. Daarbij komt dat de grootste partij, de N-VA, nog nooit een regeringsbeleid heeft moeten dragen en dat nu op twee niveaus tegelijk moet doen. Een deel van haar verkozenen zijn neofieten die het misschien wel goed bedoelen, maar de politieke ervaring missen (zeg maar: niet leep genoeg zijn). Om een federale regering zonder socialisten tot stand te kunnen brengen, was de partij al verplicht haar communautair programma voor vijf jaar in de koelkast te zetten. Zelfs dat blijkt momenteel niet voldoende te zijn. Haar sociaal-economisch programma, met de klemtoon op geen nieuwe belastingen, wordt doorkruist door de intentie de implementatie van de zesde staatshervorming, waarmee ze het op vele punten niet eens was, toch door te voeren. Dat laatste breekt haar nu zuur op.
Die laatste staatshervorming blijkt immers een verdoken federale besparing te zijn die vooral voor Vlaanderen nadelig uitvalt. Ze is nl gebaseerd op het belastbaar inkomen en de opbrengst van de personenbelasting, die beide in Vlaanderen hoger liggen dan in Brussel en Wallonië. Vlaanderen dreigt dus ook nu, mét Vlaamsnationalisten in de federale Belgische regering, het kind van de rekening te worden. Van de verkiezingsbeloften van De Wever en Co, van een structurele hervorming zonder extra belastingen, dreigt niet veel in huis te komen. Daar komt nog bij dat men er in dit ingewikkelde land nog steeds niet uit is, welke materies nu federaal en welke gewestelijk zijn. Denk maar aan de discussies over het activeren van werklozen, het verplichten van werk zoeken voor bruggepensioneerden of de indexsprong voor de huurgelden. Als de N-VA er niet uit komt, kan ze er beter mee ophouden en rest haar niets anders dat het eerste punt van haar partijstatuut weer voorop te stellen: opnieuw 100% te gaan voor de Vlaamse onafhankelijkheid, al dan niet via een confederalisme. Het alternatief zou een bestendiging zijn van een Staat in ontbinding zoals The Economist België noemde in zijn vooruitzichten voor 2015…
En daarmee zijn we alweer beland in maart, de maand waarin de eerste begrotingscontroles eraan komen. Dat zal geen makkie worden. Men kan er niet naast kijken, maar er heerst in dit land een algemeen onbehagen over de hele reeks maatregelen die eraan zitten te komen en die ofwel niet goed verkocht worden ofwel verkeerd begrepen, of beide. Iedereen bekijkt de meeste van die al dan niet verdoken besparingen vanuit zijn eigen luie zetel en vindt dat niet hij of zij daarvoor moeten opdraaien, maar ‘de anderen’. Het beste zou zijn dat men de meeste van die maatregelen er zou doorjagen met de ‘karwats’, zoals wijlen Hugo Schiltz dat destijds verwoordde. Om zoiets te kunnen verwezenlijken, moet men echter één blok vormen, zonder het probleem van de ingebouwde stoorzender, die CD&V heet en die belichaamd wordt door een ex-middenstander die de kaart van de vakbonden trekt. Telkens een reeds gemaakte afspraak uit het regeringsakkoord afzwakken en/of bijstellen, al dan niet met de hulp van onze linksgezinde media, zou geen optie meer mogen zijn..
Stel, dat morgen de regering Michel het niet meer ziet zitten en zou aftreden. Wat dan? Nieuwe verkiezingen, die niemand wil, zelfs de SP.a niet die nochtans in de oppositie zit? Het zou daarna een hele krachttoer worden een nieuwe federale regering te vormen en – mocht dat al lukken (een half mirakel) – dan zal die nieuwe regering zowat hetzelfde moeten doen als de aftredende. Het doet me denken aan de situatie ten tijde van de eenheidswet van Gaston Eyskens. Diens regering werd ook wandelen gestuurd, waarna een nieuwe regering dezelfde omstreden wet naadloos uitvoerde. We riskeren weer zoiets mee te maken. De geschiedenis blijft zich herhalen…
Vrijdag was er op Terzake een interview met Alain Gerlache, journalist bij de RTBf en ooit woordvoerder van Verhofstadt tijdens diens paarsgroene regering. De man is een Waal, maar spreekt vlekkeloos Nederlands. Ik ben hem ooit eens tegen gekomen in de opera van Luik maar daar gaat het nu niet over.
Aan Gerlache werd zijn mening gevraagd over twee zaken die de politiek in Wallonië momenteel beroeren i.v.m. mogelijke malversaties door enkele MR-kopstukken. Eerst de zaak Kubla, de burgemeester van Waterloo, die – zoals ik al geschreven heb – enkele dagen in de gevangenis van Sint-Gillis heeft doorgebracht n.a.v. een vermeend omkoopschandaal in ‘onze’ Kongo. Een tweede affaire is deze waarin Armand Dedecker, ooit Senaatsvoorzitter, beschuldigd wordt van steekpenningen om een Belgische wet te hebben laten veranderen zodat een Kazakse zakenman van e.e.a. kon worden vrijgepleit, waarna diens land bij Frankrijk een serie helikopters kon bestellen. Ik bespaar u de verdere details van een onverkwikkelijke zaak, waarin ook de naam van Sarkozy is gevallen, toen président de la République. Evenals Kubla, ontkent Dedecker alle betrokkenheid. Het geld dat hij toegeeft gekregen te hebben, was niet in hoofde van zijn politiek mandaat, zegt hij, maar een ereloon als advocaat van die Kazak.
In het interview in Terzake werd de nadruk gelegd op het feit, dat het hier om twee MR-kopstukken gaat die misschien enkele riante buitenverdiensten hadden, wat in de huidige politieke constellatie, waarbij onder een liberale premier iedereen moet besparen, slecht overkomt, zeker in de eigen regio, Wallonië.
Waar in de uitzending van Terzake met geen woord over gesproken werd, was over een derde politiek schandaal dat loopt bij onze zuiderburen. Het Gerecht heeft daar nl een aanvraag gedaan om de politieke onschendbaarheid op te heffen van Alain Mathot, volksvertegenwoordiger en burgemeester van Seraing, die betrokken zou zijn in een witwasoperatie, waarbij sprake is van honderdduizenden euro’s. Waarom dat bij onze rode VRT niet ter sprake kwam (bij RTL wél) was, omdat die Mathot geen liberaal is, maar een socialist en niet de eerste de beste. De man blijkt nl een ‘aardje naar zijn vaartje’ te hebben. Die vader was Guy Mathot, ooit ook burgemeester van Seraing en verscheidene keren minister in diverse regeringen, tot hij moest aftreden n.a.v. de Agusta affaire – ook al over helikopters! - en een zaak met een ongedekte cheque. Buiten alle malversaties om is Guy Mathot vooral bekend geworden als minister van Begroting in de regeringen Martens IV en die van Mark Eyskens. Niet om wat hij daarin verwezenlijkte, maar om zijn beruchte uitspraak dat ‘het gat in de begroting er vanzelf gekomen was en ook wel vanzelf zou weggaan’!
Nu is zoonlief aan de beurt. Een appel valt nooit ver van de boom…
Nadat de Europese commissie deze week gesteld had dat België (voorlopig?) niet weer onder verstrengd Europees toezicht komt, werd er in onze Wetstraat een zucht van verlichting geslaakt. De regering denkt zo dat ze goed bezig is. Ze zou beter moeten weten. Dé reden, waarom België niet opnieuw op het Europese strafbankje beland is, heeft alles te maken met grote(re) broers Frankrijk en Italië, die in hetzelfde bedje ziek zijn en weer uitstel hebben gekregen om hun begrotingstekort onder de drie procent te krijgen. Frankrijk krijgt er zelfs twee jaar de tijd voor en het is al de tweede keer dat dat gebeurt. Dat de Eurocommissaris ter zake een Fransman is, zal ook wel geholpen hebben. Vraag is maar hoe geloofwaardig die handel nog is. Van de 19 landen die aan de eurozone deelnemen, zijn er momenteel slechts 6 die aan alle eisen voldoen en hun begroting onder controle hebben: de drie Baltische staten, Finland, Luxemburg en Slowakije. Alleen Estland en Luxemburg hebben de limieten nooit overschreden.
En dan blijft er het probleem Griekenland. Alhoewel nog enkele parlementen de verlenging van het Griekse reddingsplan moeten goedkeuren, is het zo goed als zeker dat het armlastige land een extra uitstel van 4 maanden krijgt om tot een definitief akkoord te komen. Dat is maar uitstel van executie, want Griekenland zal ook straks niet in staat zijn staatsschuld, die ergens rond de 175% van zijn bbp zit, ernstig naar beneden te krijgen. Zoals ik al eens vertelde, is een van de redenen dat het land geen economie of export heeft die op de wereldmarkten kan concurreren. Een andere reden, waarover men ook zo goed als niets hoort, is het Grieks openbaar vervoer, dat heel anders is dan in de rest van de eurozone. Griekenland telt honderden eilanden die met elkaar en met het vasteland verbonden zijn door ferry’s die nooit renderend zullen zijn. Ik heb zelf eens meegemaakt, in mijn vorige leven bij de pechdienst van DAF, dat een Britse filmploeg op zo’n eiland een probleem had met een vrachtwagen en we daar een monteur met servicewagen naartoe moesten krijgen. Dat heeft toen twee dagen geduurd vóór die vanuit Athene kon vertrekken, niet omdat er geen verbinding was, maar omdat de boten tijdens de zomermaanden volzet waren. De monteur zelf kon mee, zijn servicewagen niet…
Kortom, over vier maanden is het zomer en kan de Griekse economie misschien iets optrekken o.w.v. het toerisme, maar daarna wordt het weer een troosteloze ellende, die niet zal opgelost worden door de communistische amateurs van Syriza, die daarvan geen kaas gegeten hebben.
In Waterloo herdenken ze dit jaar de tweehonderdste verjaardag van de laatste nederlaag van Napoleon(e) Bonaparte. In de aanloop ervan heeft de gemeente al wat publiciteit gekregen die ze liever niet had gehad. Haar burgemeester, Serge Kubla, heeft nl al enkele dagen in de gevangenis van Sint-Gillis mogen doorbrengen. De man is beschuldigd van corruptie in een affaire in Kongo, waar hij (letterlijk zwart) geld zou ontvangen hebben van het bedrijf Duferco, ook actief in Wallonië, maar met hoofdzetel in Zwitserland. Kubla werd in Vlaanderen iets bekender toen hij, als MR-minister van economie in de Waalse deelregering, als kabinetchef de ‘Vlaming’ Rudy Aernoudt had. Diezelfde Aernoudt werd later kabinetschef bij Fientje Moerman in de Vlaamse regering en zorgde ervoor dat haar carrière in de kortste tijd voorbij was!
Waterloo staat zo’n beetje synoniem voor mislukking en dat is de term die we zo stilaan kunnen gebruiken voor al die winkel- en andere centra die momenteel aan de andere kant van Brussel in het nieuws zijn gekomen. Uplace, Neo, Dockx Bruxsel en nog enkele kleinere projecten gaan, als ze definitief zouden worden goedgekeurd, 215.000 m² nieuwe winkelruimte beslaan, allemaal in Vlaams Brabant. Eergisteren is over Uplace een beschamend debat geweest in het Vlaamse parlement. Beschamend, omdat de partijen die het Uplace project in eerste instantie goedkeurden (de drie traditionele), er nu allemaal in zekere zin afstand van genomen hebben. Van CD&V zijn we zo’n politiek met twee gezichten stilaan gewend, maar zelfs de SP.a, nu in de oppositie, doet schijnheilig. In het Vlaams parlement keurt ze het Uplace project af, maar als Brussels regeringspartner keurt ze dat van Neo goed, dat amper 5 km verderop komt te liggen. Verder is de partij ook voorstander van ‘The Loop’ het nieuwe winkelcomplex in het Gentse, waar de partij het (voorlopig?) nog voor het zeggen heeft.
Tenslotte blijken er tot op heden helemaal geen kandidaten te zijn om het nationaal voetbalstadion, dat eveneens op een boogscheut er vandaan ligt, te financieren, zelfs niet om de financiering ervan te willen waarborgen. Dat stadion, waarin men in 2020 mede het Europees Kampioenschap wil laten doorgaan, zou - om minimaal te renderen - jaarlijks dertig grote evenementen moeten kunnen organiseren om rendabel te zijn. De Belgische voetbalbond, die momenteel zelf met een financiële kater zit, kan er slechts zes garanderen. De stad Brussel, eigenaar van de gronden, wil volgend jaar al de eerste spadesteek zien, maar vertikt het ook zelf borg te staan voor de 300 miljoen die die grap zou kosten. Tenslotte liggen de gronden in Vlaanderen en blijkt er een probleem te zijn met een vervuilde bodem. Voor de Vlaamse regering een reden te meer om zich niet te verbranden. Oosterweel heeft al genoeg gekost en Uplace kan daarvan een veelvoud worden. Dat ze maar elders Europees gaan sjotten!
Van een Waterloo gesproken…
---
Tenslotte nog dit: het winkelcentrum Docks Bruxsel, waarvan ik gisteren schreef dat er verder wordt gebouwd ondanks een weigering van de Raad van State om de socio-economische vergunning goed te keuren, kan inderdaad verder bouwen, maar zal – als dat zo blijft – geen vergunning krijgen om open te gaan…
Er is de laatste weken nogal wat te doen geweest over de taaltest die universiteitsprofessoren in Leuven moeten afleggen, alvorens carte blanche te krijgen om er te kunnen onderwijzen in het Engels. 10% van de huidige generatie zou daarin niet geslaagd zijn, terwijl anderzijds heel wat professoren die buiten hun Leuvense baan ook nog werken in of voor internationale instellingen (in het Engels, nota bene) erdoor gefrustreerd raken en sommige van hen die test zelfs niet eens meer willen doen. Als de regelneven van het Vlaamse gewest voet bij stek houden, zou er wel eens een tekort aan professoren kunnen voor het volgende academisch jaar.
Uit bovenstaande discussie, waar ik me niet mee wil bemoeien wegens niet competent genoeg, is gebleken dat er in dit land nog een tweede taaltest bestaat, maar dan voor het Frans. Die gebeurt in de hogere zeevaartschool, die enkel in Vlaanderen bestaat. Wallonië heeft nl geen zee en dus ook geen zeevaartschool. Het blijft nog logisch dat daar dan ook in twee talen onderwezen wordt. Niet meer logisch is, dat Vlaanderen die school wel eenzijdig mag financieren. Een zoveelste scheve Belgische situatie, waarbij de francofonen alleen de lusten hebben, maar wij ook de lasten.
Het wordt stilaan een eentonig verhaal. Zo blijkt uit cijfers die het Vlaams Belang onlangs opvroeg, dat Franstalige ambtenaren in álle Belgische overheidsinstellingen oververtegenwoordigd zijn en blijft men in Brussel en Wallonië de term ‘Fédération Wallonie-Buxelles’ gebruiken, terwijl die onwettig is. De reden daarachter is dat men op die manier hoopt een argument te hebben om heel Brussel bij Wallonië in te lijven, mocht de gelegenheid zich voordoen, mocht het bv ooit tot een splitsing van dit land komen.
Tenslotte heeft de Raad van State de socio-economische vergunning van het winkelcentrum Docks Bruxsel, het vroegere ‘Just under the sky’, vernietigd. Daar wordt ondertussen echter reeds duchtig gebouwd en is men niet zinnens de werken er stop te zetten. Het zijn immers alleen de Vlamingen die in dit land verondersteld worden de Belgische wetten na te leven. En ondertussen durft niemand nog voorspellen of en wanneer het met Uplace goed zal komen…
---
En dan nog dit: vóór eind februari 2015 moeten alle restaurants geregistreerd zijn om vanaf 01.01.2016 verplicht met een zgz ‘slimme’ kassa te kunnen werken. In Vlaanderen is dat grotendeels al gebeurd. In Wallonië zou nog bijna geen enkele zaak dat gedaan hebben. Het is niet denkbeeldig dat men straks ook op dat gebied met twee maten en twee gewichten zal werken, waarbij de Vlamingen moeten en de Walen mogen (denk maar aan de ingangsexamens voor (tand)artsen , waar dat al jaren gebeurt ondanks een Belgische wet ter zake).
In Antwerpen gaat café De Leeuw dicht, ‘de beest’ in de volksmond. De naam verwijst wel naar de Vlaamse leeuw, maar was ook de achternaam van de man die er in 1957 mee begon: Marcel De Leeuw, een voormalig oostfrontstrijder. De zaak werd hét trefpunt van de Vlaamsnationalisten en daaraan veranderde zelfs het faillissement van 2010 niet. Het café werd toen overgenomen door een vzw, waarin o.m. Staf Neel zat, een ex-SP.a’er die naar het VB was overgestapt. Sindsdien werd de zaak uitgebaat door Staf’s broer Theo. Die man is ondertussen echter de 70 voorbij en ziet het niet meer zitten. Een nieuwe uitbating zit er niet meteen aan te komen, wegens de veranderde tijden en de komst van de witte kassa. Het zal voor heel wat Vlaamsnationalisten wel vreemd aandoen als ze, bij een volgend bezoek aan de koekenstad, hun klassiek bezoek aan ‘de beest’ zullen missen. Zeker de Vlaams Belangers zullen er met weemoed aan terugdenken, want ‘de beest’ werd bijna hun tweede partijlokaal, waar ze de laatste jaren heel wat ontgoochelingen hebben moeten wegspoelen.
Als het de aficionados van De Leeuw een troost mag wezen: de twee zaken die Vincent Company, tricolore boegbeeld van voetballend België, opstartte in zowel Brussel als Antwerpen, zijn alweer gesloten en dit binnen een jaar na de opening. ‘Good Company’ kan dan nog sympathiek geklonken hebben in Brussel, in Antwerpen zeker niet. Voetballers zijn tegenwoordig ook geen echte sporters meer, eerder een soort huurlingen die hun diensten aan de hoogstbiedende verkopen voor grof geld. Geld dat sommige rode duivels dan nog in Luxemburg beleggen om er geen belastingen op te moeten betalen in België, het land waarop ze zogezegd zo fier zijn ervoor te mogen voetballen! Company zal nooit een herdenking krijgen zoals Rik Coppens er zopas een heeft gekregen. Die had tenminste nog echte supporters, niet de hooligans en malloten die we o.m. tegenwoordig bij Standard en Feyenoord aantreffen.
Gisteren was er ergens overdag het bericht bij het nieuws op Klara, dat een vooraanstaande imam uit het Midden-Oosten, verbonden aan e.o.a. universiteit aldaar, vond dat het tijd werd dat de koran zou worden aangepast aan de tijd van nu. Een soort nieuw testament, dus of koran 2.0 om het in newspeak te zeggen. Op de diverse Tv-journaals van gisteravond heb ik vruchteloos gezocht naar een bevestiging ervan, omdat ikzelf ook al meermaals geschreven heb dat de koran niet meer van deze tijd is en zeker niet (meer) letterlijk mag opgevat worden.
I.v.m. bovenstaande stond er in Kerk en Leven van vorige week een brief van een zekere Ignace Van Steenberge, die zegt jarenlang in islamitische landen te hebben geleefd en stelt dat het nare i.v.m. het huidige islamitisch geweld is, dat het letterlijk en historisch voortvloeit uit wat moslims plichtmatig als het woord van God erkennen. Doodslag en geweld tegen wie de islam niet aankleeft, zijn voor moslims naar omstandigheden een heilige plicht, waaraan zij zich als gelovigen niet mogen onttrekken. ‘Gematigde imams’, schrijft hij, vindt men alleen waar de islam niet overheersend is’. Met die imam, waarvan sprake in het radiojournaal, doorbreekt men die vaststelling, waarbij het alleen jammer is dat onze media daar dan weer niét op inhaken. Past waarschijnlijk niet in hun Obama verhaal…
Eenzelfde verhaaltje maken we mee met die steeds terugkerende uitspraken dat moslim jongeren radicaliseren omdat ze achtergesteld worden en/of arm zouden zijn. Uit de laatste studie van Marion Van San, een specialiste ter zake die onze poco’s hier liever kwijt dan rijk zijn, wordt nog eens bevestigd dat de meeste van die geradicaliseerde jongeren niét uit arme gezinnen komen en dat ze meestal een goede opleiding hebben genoten. De terroristen van 9/11 waren allemaal goed opgeleid. De Duitse wijsgeer Nietzsche vertelde al in de negentiende eeuw dat grote revoluties nooit het werk zijn van verschoppelingen, maar van wat hij ‘rabiat gewordene Kleinbürger’ noemde (advocaat Robespierre bv of Lenin, zoon van een schooldirecteur).
‘Voor wie opgevoed wordt met het idee de heren van de schepping te zijn, aan wie de enige echte waarheid is bekend gemaakt, terwijl alle andere volkeren in onwetendheid leven of de waarheid hebben vervalst en daarna tot de vaststelling moet komen dat die andere volkeren wetenschappelijk en technologisch veel verder staan, zorgt dat voor een grote frustratie, die tot overspanning (en/of radicalisering) leidt’
Bovenstaande alinea komt van Matthias Storme (N-VA), jurist aan de KU Leuven. Beter zou ik het niet kunnen zeggen. Storme, die ook verwijst naar Van San, stelt daarbij dat de radicalisering van moslimjongeren in Europa niet het gevolg is van een gebrek aan sociale of maatschappelijke, maar wel aan culturele integratie.
In deze rubriek heb ik het al een paar keer gehad over onze OCMW’s en de heisa die er nu al is over de plannen van de regeringen om die tegen het einde van deze legislatuur onder te brengen in de gemeenten. De tegenkantingen dacht ik eerst te moeten onderbrengen in het verlies van diverse postjes, die politiekers dan meestal nog combineren met andere functies en mandaten, maar ik moet mijn mening daarover herzien. Er is nl veel meer aan de hand.
Onze OCMW’s krijgen niet alleen een bom geld van de overheden, ze zijn zelf daarbij steenrijk. Dat blijkt uit een reportage uit De Tijd van dit weekeinde. De laatste vijf jaar hebben de tien grootste Vlaamse OCMW’s meer dan 100 miljoen euro verdiend aan de verkoop van vastgoed (hoeves, gronden en huizen). En dat blijkt nog maar het topje van de ijsberg.
Zo heeft bv het Gentse OCMW 2.450 hectaren bossen en weilanden in zijn bezit, waarvan 161 in woongebieden. Daarnaast bezit het 28 hoeves en 23 woningen en 452 hectaren vruchtbaar polderland over de grens in Zeeuws Vlaanderen. In Antwerpen gaat het om 43 woningen, een kantoorgebouw, twee hotels, vijf exporuimten en vele hectaren bos- en weidegronden tot ver buiten de stad.
Nu is het niet zo, dat men direct moet denken dat OCMW-medewerkers daar malversaties hebben verricht. Het geld dat de verkopen opbrengt, gaat in de eerste plaats om rusthuizen, woonzorgcentra en serviceflats mee te financieren en zorgt ervoor dat OCMW’s er niet meteen armer op worden. Toch kan ik me best voorstellen dat voor mensen die politiek benoemd worden en met zoveel geld en waarden moeten omgaan, de verleiding groot kan zijn om er zelf ook beter van te worden. Het idee om de OCMW’s onder te brengen in de gemeentelijke structuren zal de zaken dan ook een stuk transparanter maken om eventuele misbruiken te voorkomen. Voor mijn part hoeft men daarmee dan ook niet te wachten tot 2019.
N.a.v. een zoveelste gerichte studie van de Leuvense professor Bart Maddens en zijn medewerkers, staat er in De Tijd van dit weekeinde een (ook zoveelste) interessant artikel van Rik Van Cauwelaert over de partijfinanciering in dit land. Maddens houdt daarbij een vergelijking met eenzelfde studie die hij gemaakt had in 2009 en komt tot de bevinding dat die financiering sinds 2009 is opgelopen van 53 naar 73 miljoen euro. Nota bene: in een periode van zware crisis en besparingen, zonder dat daarvoor enige aanvaardbare verklaring is. De dag van vandaag maakt die financiering de partijen bijna compleet afhankelijk van wat men de ‘dotaties’ noemt en dat voor 85 tot 91%. Het percentage dat ze nog innen aan lidgelden zit tussen de 3 en de 5%...
De Belgische partijfinanciering vindt zijn oorsprong in een reactie op de financiële schandalen i.v.m. Agusta, Dassault, Uniop e.a. maar zijn nu volledig hun doel voorbij geschoten. Nogal logisch dat geen enkele partij, ook niet uit de oppositie daar nog vragen bij stelt. Zelfs een zieltogend partijtje als LDD heeft nog geld over om bij de volgende gemeentelijke verkiezingen hier en daar mee te doen (wat ik Deckerken trouwens gun). In totaal hebben de partijen momenteel activa van zo’n 127 miljoen euro, waarbij de proletarische PS de kroon spant met bijna 20 miljoen en zelfs daar houdt het niet mee op. Als deze federale regering haar termijn zou uitzitten tot 2019, dan hebben de politieke partijen nog bijna 300 miljoen extra te verwachten, zonder dat er in die periode spectaculaire uitgaven voorzien zijn. Daarbij valt ook op dat de kosten voor kiescampagne van vorig jaar een stuk lager zijn uitgevallen dan verwacht door het gebruik van de sociale media en de nieuwe communicatiemethodes.
De bedragen van hierboven houden dan nog geen rekening met de lopende kosten van parlementen en verkozenen, noch met ‘tegemoetkomingen’ vanwege Europa. Geen wonder dat partijvoorzitters niet graag een stapje opzij zetten of dat men zomaar akkoord zal gaan over bv het afschaffen van de voorkeurstem, waarbij men de controle over die vele miljoenen zou kunnen kwijtspelen. Op die manier wordt de partijideologie tegenwoordig alleen nog geconditioneerd door de opiniepeilingen.
Er moet bespaard worden, is het adagium. Blijkbaar geldt dat zowat voor alles en iedereen, behalve voor de politiek, zelfs niet in een periode van jaren zonder verkiezingen.
---
En dan nog even iets heel anders. Prins Laurent zegt dat hij elke dag contact heeft met zijn spirituele voorvaderen, ook al zijn ze dood. Dat moet dan wel in het Italiaans zijn!
Het consumentenvertrouwen stijgt nu reeds drie maanden na elkaar. Wie zijn geld op de Brusselse beurs gezet heeft, haalde dit jaar al een winst van 10%. Een recente peiling vond dat driekwart van de Vlamingen thuis niet over geld praten, omdat ze er geen problemen mee hebben. Deze krokusvakantie trok een nieuw recordaantal mensen van hieruit weer op vakantie. Waar maken we ons nog zorgen over?
Wel, als men het nieuws bij onze media hoort en leest, zou men eerder de indruk krijgen dat het hier alleen maar kommer en kwel is. Elk nieuwtje dat uitkomt wordt vergroot en in een slecht daglicht gesteld, of het nu gaat om de woonbonus, de indexering van de huurprijzen, de mantelzorg voor bepaalde categorieën en ga zo maar door (vergeet vooral de indexsprong niet!). En het is allemaal de schuld van de centrumrechtse regeringen, de federale en de Vlaamse wel te verstaan.
M.i. is de voornaamste reden van dit defaitisme het feit dat de linkse oppositie zich na driekwart jaar nog steeds niet kan neerleggen bij de verkiezingsnederlaag van 25 mei 2014. Zelfs de twee vakbonden die het loonakkoord met de federale regering sloten, waren tegen diezelfde regering al weer aan het ageren nog vóór de inkt van dat akkoord droog was.
Een tweede reden is dat onze media meer dan ooit linksgezind zijn, alle faits divers uitvergroten en aan heel dat negatieve verhaal hun steentje bijdragen. Vlaanderen heeft meer dan ooit nood aan een minstens neutrale pers, geen zgz progressieve die haar politieke gezindheid niet kan verbergen en het nog steeds niet kan verkroppen dat de socialisten uit de federale en Vlaamse regering zijn verdreven.
Het zou wel eens een speciaal weekeinde kunnen worden. Dat geldt in de eerste plaats voor de toestand in Oekraïne, waar – na de val van Debaltseve – het uitkijken wordt of dat rebellenoffensief nu gaat stoppen. Beschietingen van het havenstadje Mariupol, de verbinding tussen Rusland en de Krim, laten wel het ergste vermoeden. Positief is dan weer dat de vier internationale onderhandelaars weer gepraat hebben en dat vooral Bondskanselier Merkel daarin een hoofdrol speelt. Ze heeft duidelijk gesteld dat ze Rusland als partner wil houden en niet als tegenstrever en wordt daarin gesteund door zowat alle Duitse partijen, ook zij die het met haar niet eens zijn over haar binnenlandse politiek. Frau Merkel is opgegroeid in het toen communistische Oost-Duitsland, kent Rusland vrij goed en spreekt vloeiend Russisch (Poetin trouwens ook vloeiend Duits). ‘Mutti’ wil in elk geval een escalatie vermijden en daarmee een confrontatie tussen Rusland en Amerika, waarbij tenslotte Europa het slachtoffer wordt. Als wij de vrede in Europa willen bewaren, zullen we steeds met Rusland rekening moeten houden.
---
Vandaag zou er ook een beslissing komen over Griekenland. Dat land heeft gisteren dan toch een aanvraag gedaan om een uitstel van zes maanden te krijgen voor de bestaande situatie. Die aanvraag is wel niet conform aan wat het land gevraagd werd, maar kan wel de aanzet zijn voor de besprekingen van de laatste kans deze namiddag in Brussel. Twistpunt daarbij is het feit dat de nieuwe Griekse regering enkele reeds gemaakte afspraken en bezuinigingen heeft teruggedraaid, zoals het gratis verstrekken van elektriciteit aan bepaalde groepen gebruikers, het weer in dienst nemen van afgedankte ambtenaren en het blijven uitbetalen van pensioenen die niet te rechtvaardigen zijn. Griekenland, met slechts een kwart van de bevolking van Nederland, geeft meer geld uit aan pensioenen dan onze Noorderburen (die – nota bene – op hun beurt meer uitgeven dan België!). Er zijn er die daar pensioen krijgen voor werk dat ze nooit verricht hebben of voor gezinsleden die al x-aantal jaren dood zijn. En dat is nog maar het topje van de corruptieberg…
Enfin, we zullen maar duimen dat e.e.a. goed komt en dat Europa er wat beter zal doorkomen in het Chinese jaar van de geit. Of is het van het schaap? Ik wist al dat Chinezen het moeilijk hebben met de L en de R, maar het verschil tussen een geit en een schaap is toch wat anders. Doet me denken aan dat mopje over het verschil tussen een schaap en een bok: een schaap geeft wol, een bok geeft katoen!
‘Drôle de guerre’ ( ‘een klucht van een oorlog’) was de naam die men gaf aan de periode tussen begin september 1939 en begin april 1940. Duitsland had in september 1939 Polen aangevallen o.w.v. van de corridor naar Danzig. Engeland en Frankrijk, die daarover een akkoord hadden met Polen, verklaarden Duitsland de oorlog, maar deden meteen niets. Pas toen diezelfde Duitsers in april 1940 Denemarken én Noorwegen binnenvielen, zat het spel op de wagen en begon de echte oorlog (op 10 mei van datzelfde jaar was ook België aan de beurt).
Wat zich op het ogenblik afspeelt in Oekraïne is ook zo’n toestand waarbij men zich kan blijven afvragen of dit nu al dan niet een echte oorlog is. Na meer dan 5.000 duizend doden wordt het tweede akkoord van Minsk min of meer nageleefd, met uitzondering dan van Debaltseve, een stadje tussen Donetz en Loegansk, dat volgens de ‘rebellen’ niet begrepen was in het akkoord van Minsk, iets dat nergens vermeld stond. Het Oekraïense leger is geen partij voor de door Rusland met zwaar oorlogsmateriaal gesteunde en bewapende opstandelingen. Het is alsof een amateursclub uit de provincie speelt tegen een profclub uit de eerste afdeling. De Oekraïense soldaten hebben amper bevoorrading van eten, brandstof en wapens, waarbij die laatste dan nog meestal bestaan uit verouderd Russisch materiaal. Amerika heeft al gedreigd de Oekraïners echte wapens te leveren, maar dat gaat niet van vandaag op morgen, vraagt ook bijstand van instructeurs en is niet van dien aard om het conflict op een vreedzamere manier op te lossen. Een echte oorlog zal vooral Europa schaden.
Debaltseve is voor Oekraïne een verloren zaak en het is maar de vraag of daarmee nu het conflict zal stoppen en wat erna zal gebeuren. Dat zal grotendeels afhangen van Moskou, waar Poetin harder blijft liegen dan Pinocchio. Hij is het die daar een oorlog voert, maar dan via onderaannemers en zijn ontkenningen daarover zijn een lachertje.
Laat ons hopen dat het in Oekraïne bij een ‘drôle de guerre’ blijft. Het zo goed als failliete land kan dan aan zijn wederopbouw beginnen te denken, al dan niet met de Donbas, zoals de regio van Donetz genoemd wordt. Ik zou de wederopbouw van die Donbas maar aan Rusland overlaten. Het zijn tenslotte de door haar gesteunde troepen die hun eigen streek tot een puinhoop hebben herleid. En dat in het Europa van de 21ste eeuw… ---
Ook twee woordjes over wat in Libië aan het gebeuren is. Onze media maken er zich druk over dat dat land tegenwoordig twee regeringen heeft. Wat is daar speciaal aan? Wij hebben er wel zes!
Er was dezer dagen nogal wat politieke commotie binnen de Vlaamse regering, omdat Schauvliegje in een interview bij een zondagkrant geopperd had dat haar regering best wel even een begroting met rode cijfers zou mogen hebben. Dat heeft te maken met het feit dat een aantal instellingen en PPS-projecten volgens Europa mee in de begroting moeten worden opgenomen, iets waarop in eerste instantie niet gerekend werd. Vanwege de woordvoerders van de coalitiepartners N-VA en Open VLD kwam daartegen meteen protest, omdat in het Vlaams regeerakkoord zou staan dat er geen begroting onder nul mag gepresenteerd worden. Vlaanderen heeft dat nooit gedaan en dat wil men zo houden. Persoonlijk vond en vind ik dat nog altijd lulkoek. Als privé bedrijven zo zouden redeneren, dan zouden er de dag van vandaag nog minder overblijven dan nu al het geval is. Als het nodig is, moet men tijdelijk in het rood kunnen gaan, zeker als men weet dat men daar later beter van wordt. Dat beter worden betekent in dit geval dat er dan geen nieuwe belastingen moeten komen en dat er wéér geen extra besparingen moeten worden aangekondigd, bv op het gebied van het onderwijs of de gezondheidszorg. Tijdens deze Vlaamse legislatuur – ik dacht in 2017 – zal KBC het Vlaams gewest nog iets van zo’n anderhalf miljard terugbetalen. Wat maakt men zich dan zorgen om ondertussen enkele tientallen miljoenen voor te schieten?
Een tweede reden is trouwens dat de andere gewesten – en zeker het Waalse – constant onder nul staan met hun begroting en dat, als de federale regering de gewesten vraagt bij te passen, die andere gewesten dan verwijzen naar de lamentabele toestand van hun eigen budget én naar het feit dat Vlaanderen ‘geld genoeg heeft’, juist o.w.v. die verplicht sluitende begroting.
Als er ergens wél kan en moet bespaard worden, dan is dat op federaal niveau. Alleen al door de totaal nutteloze provincies en de senaat volledig af te schaffen, wordt er één miljard bespaard en dit elk jaar. M.a.w. structureel, wat Europa ons steeds vraagt. Hetzelfde geldt voor de NMBS, waar nog zo’n 500 kaderleden rondlopen, waarvan men soms niet eens weet wat ze daar doen in een van de 80(!) dochterbedrijven, maar die gemiddeld wel zo’n 200.000 euro kosten (totaal: 100 miljoen!) kosten (niet verdienen, de meeste althans) en die er meestal alleen maar geraakt zijn mits de juiste politieke lidkaart.
Verder is er het vereenvoudigen van de wetgeving, waar sinds het vertrek van Quicky uit de federale regering niet veel meer aan gedaan is én bv het integreren van de OCMW’s in de gemeenten, waartoe men wel bereid is, maar waarvoor nog altijd een eerste serieuze aanzet moet gegeven worden. Ook zou men best een einde maken aan de archaïsche assisenprocessen, die onnodig veel tijd én geld kosten aan een departement dat virtueel failliet is.
Kortom, iedereen weet dat er in dit land nog veel kan bespaard worden, maar dan moet men bereid zijn aan de bestaande heilige huisjes van de politiek te raken. Zeker als men weet dat dat voor heel wat van de mensen die daarvan de dag van vandaag profiteren, maar een bijverdienste is.
