In Antwerpen gaat café De Leeuw dicht, ‘de beest’ in de volksmond. De naam verwijst wel naar de Vlaamse leeuw, maar was ook de achternaam van de man die er in 1957 mee begon: Marcel De Leeuw, een voormalig oostfrontstrijder. De zaak werd hét trefpunt van de Vlaamsnationalisten en daaraan veranderde zelfs het faillissement van 2010 niet. Het café werd toen overgenomen door een vzw, waarin o.m. Staf Neel zat, een ex-SP.a’er die naar het VB was overgestapt. Sindsdien werd de zaak uitgebaat door Staf’s broer Theo. Die man is ondertussen echter de 70 voorbij en ziet het niet meer zitten. Een nieuwe uitbating zit er niet meteen aan te komen, wegens de veranderde tijden en de komst van de witte kassa. Het zal voor heel wat Vlaamsnationalisten wel vreemd aandoen als ze, bij een volgend bezoek aan de koekenstad, hun klassiek bezoek aan ‘de beest’ zullen missen. Zeker de Vlaams Belangers zullen er met weemoed aan terugdenken, want ‘de beest’ werd bijna hun tweede partijlokaal, waar ze de laatste jaren heel wat ontgoochelingen hebben moeten wegspoelen.
Als het de aficionados van De Leeuw een troost mag wezen: de twee zaken die Vincent Company, tricolore boegbeeld van voetballend België, opstartte in zowel Brussel als Antwerpen, zijn alweer gesloten en dit binnen een jaar na de opening. ‘Good Company’ kan dan nog sympathiek geklonken hebben in Brussel, in Antwerpen zeker niet. Voetballers zijn tegenwoordig ook geen echte sporters meer, eerder een soort huurlingen die hun diensten aan de hoogstbiedende verkopen voor grof geld. Geld dat sommige rode duivels dan nog in Luxemburg beleggen om er geen belastingen op te moeten betalen in België, het land waarop ze zogezegd zo fier zijn ervoor te mogen voetballen! Company zal nooit een herdenking krijgen zoals Rik Coppens er zopas een heeft gekregen. Die had tenminste nog echte supporters, niet de hooligans en malloten die we o.m. tegenwoordig bij Standard en Feyenoord aantreffen.
Gisteren was er ergens overdag het bericht bij het nieuws op Klara, dat een vooraanstaande imam uit het Midden-Oosten, verbonden aan e.o.a. universiteit aldaar, vond dat het tijd werd dat de koran zou worden aangepast aan de tijd van nu. Een soort nieuw testament, dus of koran 2.0 om het in newspeak te zeggen. Op de diverse Tv-journaals van gisteravond heb ik vruchteloos gezocht naar een bevestiging ervan, omdat ikzelf ook al meermaals geschreven heb dat de koran niet meer van deze tijd is en zeker niet (meer) letterlijk mag opgevat worden.
I.v.m. bovenstaande stond er in Kerk en Leven van vorige week een brief van een zekere Ignace Van Steenberge, die zegt jarenlang in islamitische landen te hebben geleefd en stelt dat het nare i.v.m. het huidige islamitisch geweld is, dat het letterlijk en historisch voortvloeit uit wat moslims plichtmatig als het woord van God erkennen. Doodslag en geweld tegen wie de islam niet aankleeft, zijn voor moslims naar omstandigheden een heilige plicht, waaraan zij zich als gelovigen niet mogen onttrekken. ‘Gematigde imams’, schrijft hij, vindt men alleen waar de islam niet overheersend is’. Met die imam, waarvan sprake in het radiojournaal, doorbreekt men die vaststelling, waarbij het alleen jammer is dat onze media daar dan weer niét op inhaken. Past waarschijnlijk niet in hun Obama verhaal…
Eenzelfde verhaaltje maken we mee met die steeds terugkerende uitspraken dat moslim jongeren radicaliseren omdat ze achtergesteld worden en/of arm zouden zijn. Uit de laatste studie van Marion Van San, een specialiste ter zake die onze poco’s hier liever kwijt dan rijk zijn, wordt nog eens bevestigd dat de meeste van die geradicaliseerde jongeren niét uit arme gezinnen komen en dat ze meestal een goede opleiding hebben genoten. De terroristen van 9/11 waren allemaal goed opgeleid. De Duitse wijsgeer Nietzsche vertelde al in de negentiende eeuw dat grote revoluties nooit het werk zijn van verschoppelingen, maar van wat hij ‘rabiat gewordene Kleinbürger’ noemde (advocaat Robespierre bv of Lenin, zoon van een schooldirecteur).
‘Voor wie opgevoed wordt met het idee de heren van de schepping te zijn, aan wie de enige echte waarheid is bekend gemaakt, terwijl alle andere volkeren in onwetendheid leven of de waarheid hebben vervalst en daarna tot de vaststelling moet komen dat die andere volkeren wetenschappelijk en technologisch veel verder staan, zorgt dat voor een grote frustratie, die tot overspanning (en/of radicalisering) leidt’
Bovenstaande alinea komt van Matthias Storme (N-VA), jurist aan de KU Leuven. Beter zou ik het niet kunnen zeggen. Storme, die ook verwijst naar Van San, stelt daarbij dat de radicalisering van moslimjongeren in Europa niet het gevolg is van een gebrek aan sociale of maatschappelijke, maar wel aan culturele integratie.
In deze rubriek heb ik het al een paar keer gehad over onze OCMW’s en de heisa die er nu al is over de plannen van de regeringen om die tegen het einde van deze legislatuur onder te brengen in de gemeenten. De tegenkantingen dacht ik eerst te moeten onderbrengen in het verlies van diverse postjes, die politiekers dan meestal nog combineren met andere functies en mandaten, maar ik moet mijn mening daarover herzien. Er is nl veel meer aan de hand.
Onze OCMW’s krijgen niet alleen een bom geld van de overheden, ze zijn zelf daarbij steenrijk. Dat blijkt uit een reportage uit De Tijd van dit weekeinde. De laatste vijf jaar hebben de tien grootste Vlaamse OCMW’s meer dan 100 miljoen euro verdiend aan de verkoop van vastgoed (hoeves, gronden en huizen). En dat blijkt nog maar het topje van de ijsberg.
Zo heeft bv het Gentse OCMW 2.450 hectaren bossen en weilanden in zijn bezit, waarvan 161 in woongebieden. Daarnaast bezit het 28 hoeves en 23 woningen en 452 hectaren vruchtbaar polderland over de grens in Zeeuws Vlaanderen. In Antwerpen gaat het om 43 woningen, een kantoorgebouw, twee hotels, vijf exporuimten en vele hectaren bos- en weidegronden tot ver buiten de stad.
Nu is het niet zo, dat men direct moet denken dat OCMW-medewerkers daar malversaties hebben verricht. Het geld dat de verkopen opbrengt, gaat in de eerste plaats om rusthuizen, woonzorgcentra en serviceflats mee te financieren en zorgt ervoor dat OCMW’s er niet meteen armer op worden. Toch kan ik me best voorstellen dat voor mensen die politiek benoemd worden en met zoveel geld en waarden moeten omgaan, de verleiding groot kan zijn om er zelf ook beter van te worden. Het idee om de OCMW’s onder te brengen in de gemeentelijke structuren zal de zaken dan ook een stuk transparanter maken om eventuele misbruiken te voorkomen. Voor mijn part hoeft men daarmee dan ook niet te wachten tot 2019.
N.a.v. een zoveelste gerichte studie van de Leuvense professor Bart Maddens en zijn medewerkers, staat er in De Tijd van dit weekeinde een (ook zoveelste) interessant artikel van Rik Van Cauwelaert over de partijfinanciering in dit land. Maddens houdt daarbij een vergelijking met eenzelfde studie die hij gemaakt had in 2009 en komt tot de bevinding dat die financiering sinds 2009 is opgelopen van 53 naar 73 miljoen euro. Nota bene: in een periode van zware crisis en besparingen, zonder dat daarvoor enige aanvaardbare verklaring is. De dag van vandaag maakt die financiering de partijen bijna compleet afhankelijk van wat men de ‘dotaties’ noemt en dat voor 85 tot 91%. Het percentage dat ze nog innen aan lidgelden zit tussen de 3 en de 5%...
De Belgische partijfinanciering vindt zijn oorsprong in een reactie op de financiële schandalen i.v.m. Agusta, Dassault, Uniop e.a. maar zijn nu volledig hun doel voorbij geschoten. Nogal logisch dat geen enkele partij, ook niet uit de oppositie daar nog vragen bij stelt. Zelfs een zieltogend partijtje als LDD heeft nog geld over om bij de volgende gemeentelijke verkiezingen hier en daar mee te doen (wat ik Deckerken trouwens gun). In totaal hebben de partijen momenteel activa van zo’n 127 miljoen euro, waarbij de proletarische PS de kroon spant met bijna 20 miljoen en zelfs daar houdt het niet mee op. Als deze federale regering haar termijn zou uitzitten tot 2019, dan hebben de politieke partijen nog bijna 300 miljoen extra te verwachten, zonder dat er in die periode spectaculaire uitgaven voorzien zijn. Daarbij valt ook op dat de kosten voor kiescampagne van vorig jaar een stuk lager zijn uitgevallen dan verwacht door het gebruik van de sociale media en de nieuwe communicatiemethodes.
De bedragen van hierboven houden dan nog geen rekening met de lopende kosten van parlementen en verkozenen, noch met ‘tegemoetkomingen’ vanwege Europa. Geen wonder dat partijvoorzitters niet graag een stapje opzij zetten of dat men zomaar akkoord zal gaan over bv het afschaffen van de voorkeurstem, waarbij men de controle over die vele miljoenen zou kunnen kwijtspelen. Op die manier wordt de partijideologie tegenwoordig alleen nog geconditioneerd door de opiniepeilingen.
Er moet bespaard worden, is het adagium. Blijkbaar geldt dat zowat voor alles en iedereen, behalve voor de politiek, zelfs niet in een periode van jaren zonder verkiezingen.
---
En dan nog even iets heel anders. Prins Laurent zegt dat hij elke dag contact heeft met zijn spirituele voorvaderen, ook al zijn ze dood. Dat moet dan wel in het Italiaans zijn!
Het consumentenvertrouwen stijgt nu reeds drie maanden na elkaar. Wie zijn geld op de Brusselse beurs gezet heeft, haalde dit jaar al een winst van 10%. Een recente peiling vond dat driekwart van de Vlamingen thuis niet over geld praten, omdat ze er geen problemen mee hebben. Deze krokusvakantie trok een nieuw recordaantal mensen van hieruit weer op vakantie. Waar maken we ons nog zorgen over?
Wel, als men het nieuws bij onze media hoort en leest, zou men eerder de indruk krijgen dat het hier alleen maar kommer en kwel is. Elk nieuwtje dat uitkomt wordt vergroot en in een slecht daglicht gesteld, of het nu gaat om de woonbonus, de indexering van de huurprijzen, de mantelzorg voor bepaalde categorieën en ga zo maar door (vergeet vooral de indexsprong niet!). En het is allemaal de schuld van de centrumrechtse regeringen, de federale en de Vlaamse wel te verstaan.
M.i. is de voornaamste reden van dit defaitisme het feit dat de linkse oppositie zich na driekwart jaar nog steeds niet kan neerleggen bij de verkiezingsnederlaag van 25 mei 2014. Zelfs de twee vakbonden die het loonakkoord met de federale regering sloten, waren tegen diezelfde regering al weer aan het ageren nog vóór de inkt van dat akkoord droog was.
Een tweede reden is dat onze media meer dan ooit linksgezind zijn, alle faits divers uitvergroten en aan heel dat negatieve verhaal hun steentje bijdragen. Vlaanderen heeft meer dan ooit nood aan een minstens neutrale pers, geen zgz progressieve die haar politieke gezindheid niet kan verbergen en het nog steeds niet kan verkroppen dat de socialisten uit de federale en Vlaamse regering zijn verdreven.
Het zou wel eens een speciaal weekeinde kunnen worden. Dat geldt in de eerste plaats voor de toestand in Oekraïne, waar – na de val van Debaltseve – het uitkijken wordt of dat rebellenoffensief nu gaat stoppen. Beschietingen van het havenstadje Mariupol, de verbinding tussen Rusland en de Krim, laten wel het ergste vermoeden. Positief is dan weer dat de vier internationale onderhandelaars weer gepraat hebben en dat vooral Bondskanselier Merkel daarin een hoofdrol speelt. Ze heeft duidelijk gesteld dat ze Rusland als partner wil houden en niet als tegenstrever en wordt daarin gesteund door zowat alle Duitse partijen, ook zij die het met haar niet eens zijn over haar binnenlandse politiek. Frau Merkel is opgegroeid in het toen communistische Oost-Duitsland, kent Rusland vrij goed en spreekt vloeiend Russisch (Poetin trouwens ook vloeiend Duits). ‘Mutti’ wil in elk geval een escalatie vermijden en daarmee een confrontatie tussen Rusland en Amerika, waarbij tenslotte Europa het slachtoffer wordt. Als wij de vrede in Europa willen bewaren, zullen we steeds met Rusland rekening moeten houden.
---
Vandaag zou er ook een beslissing komen over Griekenland. Dat land heeft gisteren dan toch een aanvraag gedaan om een uitstel van zes maanden te krijgen voor de bestaande situatie. Die aanvraag is wel niet conform aan wat het land gevraagd werd, maar kan wel de aanzet zijn voor de besprekingen van de laatste kans deze namiddag in Brussel. Twistpunt daarbij is het feit dat de nieuwe Griekse regering enkele reeds gemaakte afspraken en bezuinigingen heeft teruggedraaid, zoals het gratis verstrekken van elektriciteit aan bepaalde groepen gebruikers, het weer in dienst nemen van afgedankte ambtenaren en het blijven uitbetalen van pensioenen die niet te rechtvaardigen zijn. Griekenland, met slechts een kwart van de bevolking van Nederland, geeft meer geld uit aan pensioenen dan onze Noorderburen (die – nota bene – op hun beurt meer uitgeven dan België!). Er zijn er die daar pensioen krijgen voor werk dat ze nooit verricht hebben of voor gezinsleden die al x-aantal jaren dood zijn. En dat is nog maar het topje van de corruptieberg…
Enfin, we zullen maar duimen dat e.e.a. goed komt en dat Europa er wat beter zal doorkomen in het Chinese jaar van de geit. Of is het van het schaap? Ik wist al dat Chinezen het moeilijk hebben met de L en de R, maar het verschil tussen een geit en een schaap is toch wat anders. Doet me denken aan dat mopje over het verschil tussen een schaap en een bok: een schaap geeft wol, een bok geeft katoen!
‘Drôle de guerre’ ( ‘een klucht van een oorlog’) was de naam die men gaf aan de periode tussen begin september 1939 en begin april 1940. Duitsland had in september 1939 Polen aangevallen o.w.v. van de corridor naar Danzig. Engeland en Frankrijk, die daarover een akkoord hadden met Polen, verklaarden Duitsland de oorlog, maar deden meteen niets. Pas toen diezelfde Duitsers in april 1940 Denemarken én Noorwegen binnenvielen, zat het spel op de wagen en begon de echte oorlog (op 10 mei van datzelfde jaar was ook België aan de beurt).
Wat zich op het ogenblik afspeelt in Oekraïne is ook zo’n toestand waarbij men zich kan blijven afvragen of dit nu al dan niet een echte oorlog is. Na meer dan 5.000 duizend doden wordt het tweede akkoord van Minsk min of meer nageleefd, met uitzondering dan van Debaltseve, een stadje tussen Donetz en Loegansk, dat volgens de ‘rebellen’ niet begrepen was in het akkoord van Minsk, iets dat nergens vermeld stond. Het Oekraïense leger is geen partij voor de door Rusland met zwaar oorlogsmateriaal gesteunde en bewapende opstandelingen. Het is alsof een amateursclub uit de provincie speelt tegen een profclub uit de eerste afdeling. De Oekraïense soldaten hebben amper bevoorrading van eten, brandstof en wapens, waarbij die laatste dan nog meestal bestaan uit verouderd Russisch materiaal. Amerika heeft al gedreigd de Oekraïners echte wapens te leveren, maar dat gaat niet van vandaag op morgen, vraagt ook bijstand van instructeurs en is niet van dien aard om het conflict op een vreedzamere manier op te lossen. Een echte oorlog zal vooral Europa schaden.
Debaltseve is voor Oekraïne een verloren zaak en het is maar de vraag of daarmee nu het conflict zal stoppen en wat erna zal gebeuren. Dat zal grotendeels afhangen van Moskou, waar Poetin harder blijft liegen dan Pinocchio. Hij is het die daar een oorlog voert, maar dan via onderaannemers en zijn ontkenningen daarover zijn een lachertje.
Laat ons hopen dat het in Oekraïne bij een ‘drôle de guerre’ blijft. Het zo goed als failliete land kan dan aan zijn wederopbouw beginnen te denken, al dan niet met de Donbas, zoals de regio van Donetz genoemd wordt. Ik zou de wederopbouw van die Donbas maar aan Rusland overlaten. Het zijn tenslotte de door haar gesteunde troepen die hun eigen streek tot een puinhoop hebben herleid. En dat in het Europa van de 21ste eeuw… ---
Ook twee woordjes over wat in Libië aan het gebeuren is. Onze media maken er zich druk over dat dat land tegenwoordig twee regeringen heeft. Wat is daar speciaal aan? Wij hebben er wel zes!
Er was dezer dagen nogal wat politieke commotie binnen de Vlaamse regering, omdat Schauvliegje in een interview bij een zondagkrant geopperd had dat haar regering best wel even een begroting met rode cijfers zou mogen hebben. Dat heeft te maken met het feit dat een aantal instellingen en PPS-projecten volgens Europa mee in de begroting moeten worden opgenomen, iets waarop in eerste instantie niet gerekend werd. Vanwege de woordvoerders van de coalitiepartners N-VA en Open VLD kwam daartegen meteen protest, omdat in het Vlaams regeerakkoord zou staan dat er geen begroting onder nul mag gepresenteerd worden. Vlaanderen heeft dat nooit gedaan en dat wil men zo houden. Persoonlijk vond en vind ik dat nog altijd lulkoek. Als privé bedrijven zo zouden redeneren, dan zouden er de dag van vandaag nog minder overblijven dan nu al het geval is. Als het nodig is, moet men tijdelijk in het rood kunnen gaan, zeker als men weet dat men daar later beter van wordt. Dat beter worden betekent in dit geval dat er dan geen nieuwe belastingen moeten komen en dat er wéér geen extra besparingen moeten worden aangekondigd, bv op het gebied van het onderwijs of de gezondheidszorg. Tijdens deze Vlaamse legislatuur – ik dacht in 2017 – zal KBC het Vlaams gewest nog iets van zo’n anderhalf miljard terugbetalen. Wat maakt men zich dan zorgen om ondertussen enkele tientallen miljoenen voor te schieten?
Een tweede reden is trouwens dat de andere gewesten – en zeker het Waalse – constant onder nul staan met hun begroting en dat, als de federale regering de gewesten vraagt bij te passen, die andere gewesten dan verwijzen naar de lamentabele toestand van hun eigen budget én naar het feit dat Vlaanderen ‘geld genoeg heeft’, juist o.w.v. die verplicht sluitende begroting.
Als er ergens wél kan en moet bespaard worden, dan is dat op federaal niveau. Alleen al door de totaal nutteloze provincies en de senaat volledig af te schaffen, wordt er één miljard bespaard en dit elk jaar. M.a.w. structureel, wat Europa ons steeds vraagt. Hetzelfde geldt voor de NMBS, waar nog zo’n 500 kaderleden rondlopen, waarvan men soms niet eens weet wat ze daar doen in een van de 80(!) dochterbedrijven, maar die gemiddeld wel zo’n 200.000 euro kosten (totaal: 100 miljoen!) kosten (niet verdienen, de meeste althans) en die er meestal alleen maar geraakt zijn mits de juiste politieke lidkaart.
Verder is er het vereenvoudigen van de wetgeving, waar sinds het vertrek van Quicky uit de federale regering niet veel meer aan gedaan is én bv het integreren van de OCMW’s in de gemeenten, waartoe men wel bereid is, maar waarvoor nog altijd een eerste serieuze aanzet moet gegeven worden. Ook zou men best een einde maken aan de archaïsche assisenprocessen, die onnodig veel tijd én geld kosten aan een departement dat virtueel failliet is.
Kortom, iedereen weet dat er in dit land nog veel kan bespaard worden, maar dan moet men bereid zijn aan de bestaande heilige huisjes van de politiek te raken. Zeker als men weet dat dat voor heel wat van de mensen die daarvan de dag van vandaag profiteren, maar een bijverdienste is.
Dat het met Griekenland slecht gaat aflopen, wordt hoe langer hoe zekerder. Met de nieuwe, uiterst linkse regering valt geen land te bezeilen, omdat zij zich niet houdt aan wat met de vorige is overeengekomen. Dat heeft niets meer met links en/of rechts te maken; dat noemt men democratie, ironisch genoeg een Griekse uitvinding. Net zoals de woorden drama en tragedie. Of nog zoiets Grieks: de Gordiaanse knoop, die door Alexander De Grote – eigenlijk een Macedoniër, die de Hellenistische cultuur buiten Griekenland heeft verspreid – werd uiteengerafeld. Hij deed dat niet zoals alle anderen vóór hem het geprobeerd hadden, door hem handmatig uiteen te halen, maar hakte hem door met zijn zwaard. De Syriza regering wil ook zoiets doen met het uitzichtloze Griekse probleem – de harde aanpak, zeg maar - maar dat zal deze keer niet lukken, omdat ondertussen iedereen het vervolg van het verhaal wel kent.
Dat de toetreding van Griekenland tot de eurozone alleen mogelijk werd door Griekse fraude en nalatigheid van de andere eurolanden, weten we al. Ondertussen heeft het land al zo’n 240 miljard euro aan leningen gekregen en nog is het niet genoeg. Waar m.i. te weinig over wordt gesproken en geschreven, is het feit dat de Griekse economie of wat daarvoor moet doorgaan, gewoon te zwak is om er weer bovenop te komen, ongeacht wat voor maatregelen men nog zal treffen. Met alleen een seizoensgebonden toerisme en wat archaïsche landbouw, zonder een industrie die met het buitenland kan concurreren, lukt dat nooit. Geïndustrialiseerde landen als Spanje, Italië en Frankrijk kunnen dat wel, Portugal amper, maar Griekenland niet. Ondertussen blijken de Grieken, die zo’n 93% van hun spaargeld op lopende rekeningen hebben staan (t.o.v. een Europees gemiddelde van 40%), sinds november van vorig jaar al enkele tientallen miljarden euro’s (cijfers gaan van 20 tot 60 miljard!) bij de banken hebben weggehaald. Die gaan richting Zwitserland (of de matras!). Wat een Grexit in werkelijkheid ook voor de andere landen mee zal brengen, weten we waarschijnlijk sneller dan verwacht. Vrijdag is er een derde zgz ultieme vergadering en eind dezer maand de bijna letterlijke deadline. Volgens de Griekse minister zonder Financiën zou hij de oplossing hebben binnen de 48 uur. ‘Eerst zien’, zei de blinde, want anders zou het wel eens over and out kunnen zijn…
Groot nieuws: Johan Vande Lanotte, de keizer van Oostende, de peetvader van de SP.a en de ideoloog van de regering Di Rupo, zou overwegen uit de politiek te stappen. Niet meteen, maar ergens in september, zodat – hem kennende - hij meer dan waarschijnlijk wel een verborgen agenda zal hebben.
Eerst dacht ik nog dat het te maken had met een ander opmerkelijk nieuwtje van vorige week: de spooktrein, ‘zijn’ Thalys, wordt op 1 april opgedoekt en dit is geen aprilgrap. Samen met de Waalse tweelingtrein kost die de staat zo’n 7 miljoen euro per jaar en dat voor een gemiddelde bezetting van … 5 personen van Oostende tot Brussel. De Waalse versie, van Luik over Brussel naar la douce France wordt maar gedeeltelijk afgeschaft. Verschil moet er altijd blijven in dit landje. Alleen het traject Luik-Brussel verdwijnt daar. Dat is dat treinspoor waarop Lewie Lawijt ooit zei te zullen gaan liggen, mocht die er ooit komen. Hij heeft dat echter nooit gedaan…
Een meer aannemelijke reden van het mogelijk vertrek van Vande Lala uit de politiek is, dat hij plaats maakt voor zijn opvolger in Oostende en erbuiten, John Crombez, die zich kandidaat gesteld heeft voor het voorzitterschap van de SP.a. Dat Vande Lanotte zich de laatste tijd erg gedeisd houdt, voorspelt niet veel goeds. Het is zo goed als zeker dat hij achter de coulissen nog e.e.a. aan het bekokstoven is dat het daglicht niet mag zien. Denk maar aan zijn vroegere betrokkenheid bij Sabena, ABX, de NMBS en Electrawinds, allemaal zaken die faliekant zijn afgelopen, maar waarbij Vande Lala telkens vertrokken was toen het onheil was geschied.
Een andere mogelijkheid is dat de geleerde professor, die ook les geeft aan de Ugent, een andere riant betaalde job buiten de politiek op het oog heeft, de papa van Freya achterna (Brussels Airport, Optima). In hoever dit alles zijn partij zal helpen, zal hem worst zijn. Na de afbraakpolitiek van Vande Lala schiet er van de partij niet veel over. Zolang die de eigen Vlaamse zaak ondergeschikt houdt aan het Belgische belang, zal ze verder wegzakken.
De Vlaamse regering heeft eergisteren, na een ongewone marathonzitting, de goedkeuring gegeven voor het Uplace winkelcentrum bij Machelen. Nog maar eens, want een eerdere goedkeuring werd in juni van vorig jaar afgeschoten door de Raad van State. De nieuwe versie bevat een aantal wijzigingen en beperkingen, maar of dat allemaal veel zal uithalen is een ander paar mouwen. De vele tegenstanders van dit project zijn niet overtuigd en blijven het – volgens mij zelfs terecht – bekampen. Een van de redenen om het toch door te laten gaan zou wel kunnen zijn dat bij een niet-goedkeuring de Vlaamse regering een schadevergoeding wacht die tot 70 miljoen euro kan oplopen. Na de 35 miljoen die ze al heeft moeten ophoesten aan Noriant omdat ze de engagementen in het Oosterweel dossier niet nakwam, zou dit een brug te ver zijn. Even erbij vertellen dat de SP.a nu tegen is, maar het eerste project wel mee had goedgekeurd en – na Oosterweel – nu een tweede keer kazak keert.
Ik vraag me af waar men zich druk om maakt. Dat hele Uplace project, hoe men het ook bekijkt, is een draak. Mocht het gerealiseerd worden volgens de nieuwe goedkeuring, met enkele inkrimpingen, extra verbindingen e.d. meer, dan zal het nog betekenen dat er zo’n 8 miljoen bezoekers per jaar zouden kunnen komen. Mochten die allemaal met de auto komen (en dat zit er dik in) betekent dat zo’n 25.000 wagens meer per dag op de Brusselse Ring, die het huidige verkeer al niet meer aan kan. Stel je eens in de plaats van zo’n would-be koper: zou jij gaan winkelen in een shopping center waar je riskeert telkens twee keer, misschien urenlang, in de file te moeten staan?
Verder is het niet aan te nemen dat zelfs bij een verdere gunstige gang van zaken, dit project, waarmee men al acht jaar bezig is, over twee jaar klaar zal zijn. Oosterweel sleept al 20 jaar aan en de Noord-Zuid verbinding in Limburg (tussen Eindhoven en Hasselt) al 40! In mijn eigen Kasterlee heeft het bijna 30 jaar geduurd vóór er een rondweg kwam langs het dorp waardoor het drukke verkeer tussen de E34 en de E313 niet meer door het centrum moest daveren.
Tenslotte wordt er weinig of niets gezegd over twee andere winkelprojecten in diezelfde buurtten zuiden van Brussel, nl het NEO van de Brusselse regering en het ‘Just Under the Sky’, recentelijk herdoopt tot ‘Docks Bruxsel’, die voor evenveel of zelfs nog meer ongemak gaan zorgen. Om nog te zwijgen over het nieuw geplande voetbalstadion, waar Anderlecht zijn thuismatchen zou gaan spelen en dat ook multifunctioneel wordt. Maar Brussel mag blijkbaar wel wat Vlaanderen niet vermag en dat dan nog met geld uit de zesde staatshervorming die Vlaanderen mag ophoesten. De geschiedenis blijft zich herhalen…
Volgens het jaarrapport van de Liga voor de Mensenrechten, waarvan al e.e.a. verscheen in La Dernière Heure, is het 70-puntenprogramma van destijds het Vlaams Blok nu zo goed als verwezenlijkt. Voorzitter Alexis Deswaef van de Liga is dat ook op de VRT-radio komen vertellen en was daar zeer verontwaardigd over. ‘Het Vlaams Blok/Belang heeft die punten niet verwezenlijkt’, zei hij, ‘alle andere partijen hebben ze overgenomen. En zelfs over de enkele punten die nog niet verwezenlijkt zijn, kan nu open en bloot gecommuniceerd worden, zonder dat iemand daar nog aanstoot aan neemt’.
Als dat zou kloppen, is bewezen, dat – ten eerste - het Vlaams Blog/Belang destijds gelijk had en – ten tweede – dat de andere partijen vol schijnheiligaards zaten en nog zitten. De Liga heeft het trouwens over de regeringspartijen van de laatste 20 jaar en dat zijn inderdaad álle andere partijen.
De belangrijkste reden waarom men het Blok indertijd heeft kunnen veroordelen had weinig of niets te maken met mensenrechten of wat ook, maar was in de eerste plaats bedoeld om een concurrerende partij, die electoraal steeds meer aanhang kreeg, via Justitie te nekken. Net zoals dat vroeger in de Sovjet Unie en het bezette Oostblok gebeurde onder Stalin. Onze Stalin heette Verhofstadt, die bij een paar gerechtshoven bot ving, tot hij tenslotte een rechter vond in zijn eigen regio die – samen met de Liga - bereid was het spel mee te spelen.
De rest van het verhaal is bekend. Het VB verloor, o.m. door het cordon sanitaire, daarna veel van zijn aanhang en de N-VA kon daarvan profiteren om niet roemloos ten onder te gaan als laatste bolwerk van een uitgebluste Volksunie. Die N-VA was wel verplicht de nieuwe regels van het spel mee te spelen en kon zich daarmee indekken tegen een tweede cordon sanitair, hoe graag men dat ook in francofoon België gewenst had (en nog steeds wenst). De regels die o.m. Theo Francken de dag van vandaag uitvoert zijn nodig, maar kunnen zo uit het 70-puntenplan van vroeger worden gekopieerd.
Wat tenslotte die Liga voor de Mensenrechten betreft, die zou zich beter de ‘Liga voor de Mensenrechten van de Anderen’ noemen. Zeker als men ziet wat er de dag van vandaag uit de moslimwereld op ons af komt, zijn we hier nog niet half streng genoeg. Het zijn niet wij, maar de moslims die radicaliseren en dat schijnen ze bij die Liga nog altijd niet gesnapt te hebben.
Het is zo’n beetje traditie aan het worden dat mensen van een zeker niveau tegen dat ze met pensioen gaan dingen durven zeggen en schrijven, die ze vroeger stil moesten houden (ook al was het de waarheid) omdat het hun carrière had kunnen schaden. Wie men dat betaald gezet heeft (o.w.v. van zijn Vlaamse overtuiging) is bv Herman De Bode, die in het Amerikaans consultancybedrijf, waarin hij werkzaam was, op een zijspoor werd gezet nadat hij meegewerkt had aan het Warande Manifest. Ook Remi Vermeire, topman bij het nochtans Vlaamse KBC, heeft gewacht tot hij met pensioen ging alvorens hij zijn boek ‘België, de onmogelijke opdracht’ schreef en uitgaf. Zo zijn er nog wel enkele namen bekend (Crols, Verbeke) en meestal gaat het dan om Vlaamsgezinde mensen die in dit land op hun woorden moeten letten zolang ze actief zijn.
Bovenstaande geldt ook, zij het dan niet op het niveau van zijn Vlaamsgezindheid, maar dat van Financiën, voor Luc Coene, tot ergens in mei (dacht ik) nog gouverneur van de Nationale Bank van België (NBB). De man heeft – rechtuit gezegd – al wel eens meer een visie verkondigd die hem door partijen en zeker vakbonden niet in dank werd afgenomen. Nu het hem echter allemaal niet zoveel meer kan schelen, heeft hij nog eens de puntjes op de ‘i’ gezet over de zo druk besproken taxshift, die niet eens in de regeerverklaring van de Zweedse coalitie stond, maar waarover nu iedereen wil dat die er komt. Coene trouwens ook, maar dan wel iets genuanceerder.
In tegenstelling tot huidig minister zonder Financiën, Van Overtveldt, gaat het bij Coene niet over drie, maar over vier punten: we leven boven onze stand, we verdienen teveel, we werken met te weinig en het is alleen de overheid die echt banen schept, maar dan wel op kosten van de belastingbetalers.
België blijkt het enige land van de eurozone te zijn, waar de staatsuitgaven blijven stijgen. Daarbij komt nog dat die stijging in de eerste plaats te vinden is bij de gemeenschappen, de gewesten en de sociale zekerheid, terwijl het federale niveau, dat van alles en nog wat de schuld krijgt, hier vrijuit gaat.
België heeft nog altijd de hoogste uurloonkosten van de eurozone en de loonkloof is sinds 1996 niet met 2,9% geëvolueerd, zoals wel eens beweerd wordt, maar met 10%. Die loonkloof heeft niets te maken met nettolonen, maar met de totale loonkost die de werkgever moet betalen. De lonen nu mogelijk verhogen, zoals voorzien in het loonakkoord, vindt Coene dan ook geen goede zaak. Volgens hem is er geen marge voor.
Met een activiteitsgraad van 68% scoort dit land slecht. Alleen de Middellandse Zeelanden doen het nog slechter, alhoewel we daar liever niet mee vergeleken willen worden. Mocht dit land in 2018 haar begroting in evenwicht hebben, zoals beloofd door de regering Michel en daarna overschotten boeken, dan zullen deze laatste slechts de helft dekken van de vergrijzingskosten.
Alleen de overheid creëert nog banen, maar die moeten betaald worden door de belastingbetaler. Verhofstadt beloofde vroeger al eens 300.000 banen en die kwamen er ook, maar dan bij de overheid! Nu pas lekte nog uit dat één dienstenchequebaan de staat bijna 50.000 euro kost (in totaal 1,9 miljard euro per jaar!)! Waar zijn we mee bezig? De mensen die erin werken, komen niet (meer) uit het zwartwerk of langdurige werkloosheid en de dienstencheques bedreigen steeds meer vaste jobs, terwijl slechts 5% van de werknemers met dat statuut aan een vaste baan geraakt.
Kortom, als Coene min of meer gelijk heeft – wat ik geloof – dan zijn we er nog niet, verre van zelfs.
---
Tenslotte een rechtzetting. ‘Beweging.net’ is niet de nieuwe naam van het ACV, maar van het ACW. Ik heb het daar vroeger al eens meer moeilijk mee gehad, zodat ik dikwijls de term ACV/W gebruikte. Het ACW was vroeger zowat het politieke doorgeefluik tussen de vakbond en de politieke partij CD&V. Sinds het Arco-debacle is die schakel grotendeels weggevallen, wat er mede voor gezorgd heeft dat partij en vakbond zich onafhankelijker van elkaar opstellen.
Ik kom nog even terug op die algemene raad van het ACV. De uitslag daarvan was feitelijk een echt staaltje tsjevenpolitiek: ‘ja, maar’, ‘enerzijds, anderzijds’. Ze keuren een loonakkoord goed, maar gaan verder acties ondernemen, waarbij stakingen niet uitgesloten zouden zijn. Dan wel samen met het ABVV dat de akkoorden niét goedkeurde. Dat zou tegen eind april kunnen zijn, dus binnen twee maanden waarin nog van alles kan gebeuren. Dit gaat gewoon in tegen de basisregels van het sociaal overleg, waarbij vakbonden, in ruil voor toegevingen, sociale vrede beloven. Leemans en Co nemen de toegevingen wel aan, maar beloven zo goed als niets en misschien zelfs helemaal niets. Als gespletenheid kan dat tellen. Daarbij wordt wel voorbijgegaan aan het gegeven dat, bij stakingen, de overeengekomen punten van het loonoverleg (met o.m. de mogelijke loonsverhogingen) dan ook afgevoerd zullen worden. Tenslotte kosten die stakingen de vakbonden veel geld en beschadigen ze in eerste plaats de bedrijven en niet de regering.
Verder zal het CD&V zijn die ‘collatoral damage’ zal oplopen, mocht het fout lopen. Uit het slagen van het loonoverleg kon de partij van Peeters al geen voordeel halen, met dank aan de domme anti-para campagne van dezelfde Peeters. Ondertussen heeft het Grondwettelijk Hof roet in het eten gegooid door de zwarte piet voor het Arco-debacle door te schuiven naar Europa en naar het jaar stilletjes. Volgens een peiling van Het Laatste Nieuws van 8 december 2014 had toen reeds 20% van de CD&V-kiezers spijt voor die partij gekozen te hebben. Dat zouden er nog veel meer kunnen worden en niet alleen vanwege de Arco-affaire. Oppositie spelen binnen de federale regering is één ding, eruit stappen is helemaal geen optie voor een partij waarvan 98% van de leden in oktober nog stemde vóór regeringsdeelname en die de vermogenstaks toen zelfs niet eens in haar verkiezingsprogramma had staan. De tijd dat de partij sterk genoeg was om zich dergelijke spelletjes te kunnen veroorloven, is nu wel degelijk voorbij…
Het zou wel eens een belangrijke week kunnen worden: vakbondsvergaderingen bij ons, een poging om een oplossing te vinden voor het absurde oorlogsgeweld in Oekraïne en hopen op een vergelijk voor het Griekse drama binnen de eurozone.
Gisteren werd het startschot gegeven met de algemene raad van de christelijke vakbond waarop gestemd moest worden over het loonsakkoord dat de leiding mee had goedgekeurd. De vakbond heeft – zij het met een zeer nipte meerderheid – haar fiat gegeven over de loonsonderhandelingen tussen regering en de acht van de tien sociale onderhandelaars. Dat maakt dat de regering toch een stapje verder is en er in de nabije toekomst normaal gesproken geen stakingen zullen komen, wel andere vormen van protest (dixit Leemans). Dat laatste was ook te horen bij Herwig Jorissen, voorzitter van de Vlaamse ABVV metaalsector, die een stuk gematigder is dan dikke nek De Leeuw, die als geboren leider eerst ziet naar waar de massa loopt en dan voorop gaat lopen.
Het blijft opmerkelijk dat de tegenstanders, ook bij het ACV, het moeilijk blijven hebben met die indexsprong, een systeem waar men nergens anders problemen mee heeft, simpelweg omdat de index nergens nog bestaat. Only in Belgium. Het Belgisch systeem is een weerspiegeling van de (doorgaans oudere) Belgische huizen, met al hun koterijen. Hoe meer aanhangsels, hoe meer zorgen.
Wat ook blijft verbazen is dat veel van die vakbondsmensen het normaal blijven vinden dat ze elk jaar meer zullen verdienen door juist hetzelfde werk te blijven doen. In de huidige tijd van constante veranderingen, is dat niet meer te verwezenlijken. Dat ze op die manier op een gegeven ogenblik juist te duur zullen worden, komt bij hen niet op. Dat ze dan ontslagen en/of afgevoerd zullen worden evenmin. In Nederland heb ik zelf meegemaakt dat men vanaf zijn 55ste geen loonsverhoging meer kreeg, maar ook geen verlaging. Men weet daar dan tenminste waar men aan toe is en loopt er niet zo snel de kans ontslagen te worden omdat men ouder wordt. Hier denkt men nog steeds dat de bomen tot in de hemel groeien en dat de staatsschuld maar door anderen moet betaald worden. Tot wat dat kan leiden, heeft men in Griekenland ondervonden.
Vroeger had ik af en toe mijn bedenkingen met bepaalde uitspraken van Mie(ke) Van Hecke, tot voor kort topvrouw van het katholiek onderwijs, maar met de recente uitspraken van haar opvolger, ene Lieven Boeve, begin ik stilaan heimwee naar Mie(ke) te krijgen. De man mag dan al doctor in de godgeleerdheid zijn, van klein pierke en zijn dagdagelijkse problemen schijnt hij niet veel af te weten.
Enkele weken geleden maakte Boeve al ophef, toen hij voorstelde moslimleraars aan te werven om in het katholiek onderwijs niet alleen islamonderricht te geven, maar ook alle andere vakken. ‘Dat is hetzelfde’, schreef een krantenlezer terecht, ‘als cardiologen hersenoperaties te laten uitvoeren’. Boeve is daar klaarblijkelijk niet van onder de indruk, want nu komt hij af met het voorstel het hoofddoekenverbod in alle onderwijstakken af te schaffen. Volgens de geleerde, maar niet verstandige man, moeten levensbeschouwelijke tekenen kunnen. Daarmee staat hij lijnrecht tegenover bv Karin Heremans, de directrice van het Koninklijk Atheneum van Antwerpen, die er twee jaar geleden in slaagde die hoofddoeken in haar onderwijs te laten verbieden en daarin gesteund werd door Raymonda Verdyck, de topvrouw van het gemeenschapsonderwijs (GO). Dat heeft toen even voor ophef gezorgd, maar sindsdien zijn daar de plooien glad gestreken, zijn er geen multiculturele of –religieuze discussies meer en komt iedereen er naar school zonder duidelijk aan de anderen te laten zien wat zijn of haar godsdienstige overtuiging is, die tot discussies zouden kunnen leiden. Met zijn ondoordacht voorstel gaat Boeve alleen maar voor nieuwe heisa zorgen.
Ondertussen weten we zo wel stilaan wat de islam kan voorstellen. Er zijn inderdaad ook gematigde moslims, maar er bestaat geen gematigde islam, wiens koran krak dezelfde is voor álle moslims, van de gematigde tot en met IS, Boko Haram, Taliban en hoe ze ook mogen heten. Zolang daar geen verandering in komt, is het gewoon te mijden om een dergelijke leer nog maar de kans te geven bij ons te infiltreren, met of zonder hoofddoeken. De zgz gematigde islam is een verzinsel voor Europees gebruik.
Als het gemeenschapsonderwijs het been stijf houdt, kan dat haar alleen maar ten goede komen. Straks gaan katholieke mensen hun kinderen niet meer naar dat van dhimmi Boeve sturen. Hopelijk komen onze bisschoppen in deze zaak tussenbeide en laten ze zich niet in slaap wiegen zoals destijds ‘watje’ Danneels. De kerken zijn al leeg genoeg…
* Iedereen noemt haar Mieke, maar ik heb het er moeilijk mee een volwassene met een verkleinwoord aan te spreken. En dan hebben we het niet eens over de omvang gehad!
Vorige week verscheen er in de media het bericht dat heel wat studenten in ons hoger onderwijs en de universiteiten de regel van drie niet (meer) kennen. Voor mij was dat geen verrassing, daar ik dat tien jaar geleden al eens had meegemaakt op het einde van mijn carrière bij DAF. Daar hoorde ik van schoolverlaters van de Technische Hogeschool Eindhoven (o.m. bekend van zijn wagen op zonne-energie) die dat ook niet wisten. Ik dacht toen dat het misschien kon zijn dat men daar in Nederland een andere term voor gebruikte. Waarschijnlijk niet dus. Het kan nu wel zijn, dat die studenten de regel van drie in de praktijk gebruiken, maar niet meer weten hoe men die noemt. In dit google tijdperk denkt men immers niets meer te moeten onthouden.
Toevallig was er dit weekeinde ook sprake van een regel van drie in onze politiek. Johan Van Overtveldt (N-VA), kersvers federaal minister van Financiën en iemand die niet in de politiek is opgegroeid (dus betrouwbaarder), heeft ook een regel van drie uitgestippeld om de taxshift – het verplaatsen van de belastingen van arbeid naar andere inkomsten – uit te werken. Dat wil hij doen door een verhoging van het btw-tarief, een milieubelasting en een vermogenswinstbelasting (in die volgorde). Net wat Angel Gurria, topman van de Oeso vorige week aan Charles Michel is komen vragen. Van Overtveldt gaat ervan uit dat men:
1) bij het belasten van vermogen, er rekening mee moet houden dat dit niet zal opbrengen wat men verwacht en verwijst daarbij naar Frankrijk, waar men een soortgelijke wet al weer heeft afgevoerd. Zo’n tax, zegt Van Overtveldt terecht, kan één keer werken, maar de tweede keer is dat kapitaal weg.
2) Dat dat ook geldt voor milieubelastingen, die zullen leiden tot gedragswijzigingen, waarbij op termijn de inkomsten alleen maar zullen dalen.
3) Dat men best de btw verhoogt, niet door het hoogste tarief van 21% te verhogen, maar wel door een einde te maken aan een hele reeks van uitzonderingen, typisch voor de Belgische aanpak van de laatste decennia. Het knip- en plakwerk, zeg maar. Zo’n btw-verhoging kan aanvankelijk tot minder inkomsten leiden, maar dat is maar tijdelijk, omdat ook bij hogere belastingen mensen blijven consumeren.
Dat lijkt mij een aanvaardbare uitleg, zeker als men weet dat een dergelijke maatregel op een termijn van pakweg 5 jaar miljarden euro’s kan opbrengen, nodig om het Belgisch loonhandicap weg te werken en de staatsschuld onder de 100% van het bbp te brengen, zoals gevraagd door de E.U., de Oeso en het IMF. Wie kan daar nu niét mee akkoord gaan?
Wel, Hypokris van de CD&V, daarin gesteund door azijnpisser Van Rompuy, broer van. Die zijn beiden op hun achterste poten gaan staan omdat de voorstellen van Van Overtveldt niet in het regeerakkoord zouden staan. Wat er dan wél moet gebeuren, zeggen ze er niet bij. Die Peeters begint zich zo stilaan als dé gedroomde linksbuiten van de ploeg Michel te etaleren. En dat voor iemand die ooit voorzitter van Unizo is geweest. Voorganger Marsboom en opvolger Van Eetvelde weten niet wat ze horen of zien. Een ex-voorzitter van een zelfstandigenorganisatie, die spreekbuis is geworden van de vakbond. Men zou stilaan gaan geloven dat Peeters zelf ook redelijk wat geld in Arco zou hebben gestoken en daardoor maar wat wild om zich heen slaat. De George Clooney van de onze politiek is eerder een Archie Bunker geworden…
Eén op de drie leefloners in dit land blijkt jonger te zijn dan 25 jaar. In absolute cijfers zijn dat er momenteel meer dan 30.000 en dat aantal zou nog stijgen door de strengere normen bij de inschakelingsuitkering, waarover ik het al had in mijn blog van 21 januari. Zelfs het aantal studenten met een leefloon is het laatste jaar met 8% gestegen, volgens cijfers van de FOD Maatschappelijke Integratie. Ik vraag mij al langer af wat jonge mensen, die geen vaste job hebben of nog studeren, bezielt om niet meer thuis te blijven wonen. Elders wonen betekent immers huurkosten, verzekeringen, verwarming en andere extra’s die men in de ‘casa di mama’ niet heeft.
Volgens het Centrum voor Budgetadvies en Onderzoek (Cebud) geven inwonende jongeren, die hun ouders geen kostgeld betalen, maandelijks meer dan 1.000 euro minder uit. Zelfs bij een minimumbudget bedraagt dat verschil nog 750 euro. Et alors? Het zou misschien eens interessant zijn te vernemen, hoeveel van die steuntrekkers er al een kaartje hebben voor Tomorrowland, dat op één uur tijd 90.000 dure tickets verkocht of voor een ander zomerfestival. Of hoeveel er al één of meerdere vakanties geboekt hebben. Volgens de laatste gegevens van onze reisagentschappen zijn er nl al meer dan 12 miljoen reizen geboekt voor de periode tussen april en Kerstmis van dit jaar en gaan er steeds meer Belgen twee of meer keren per jaar op reis. En dan hebben we het nog niet gehad over het geld dat wordt uitgegeven voor smartphones e.d., waarmee bij het OCMW zelfs geen rekening meer wordt gehouden. Bij de banken gebeurt dat laatste wel, want die geven geen leningen meer aan wie zijn telefoonrekeningen niet betaalt.
Straks staan die jongeren weer te protesteren, omdat ze een hoger inschrijvingsgeld moeten betalen aan de hogeschool of universiteit. Want daar blijken ze dan weer geen geld voor te hebben, alhoewel buitenlandse jongeren die hier studeren juist vinden dat het hier een stuk goedkoper is.
Ik heb zo stilaan het idee dat heel wat jonge mensen hier rotverwend zijn en het woord crisis alleen maar gebruiken als het hen uitkomt. Jongeren tussen 18 en 24 jaar maken slechts 10,7% uit van de totale bevolking, maar 32,9% van de leefloners, wat een absurde situatie is. Zeker voor wie kan terugvallen op casa di mama…
Tenslotte, zoals ik al vermeldde in mijn blog van 21 januari, leeft 46% (dus bijna de helft) van de leefloners in Wallonië, wat Vlaanderen (met slechts 20% leefloners op bijna 60% van de totale bevolking) een extra transfer oplevert van 184 miljoen euro…
Vooreerst mijn dank voor de diverse felicitaties. Toen ik jong was, hoopte ik 60 te kunnen worden om het jaar 2000 mee te kunnen maken. Dat is alvast gelukt. Oud worden vindt men vandaag de dag normaal, maar men moet wel wat geluk hebben. Een jeugdvriend, die drie dagen ouder was, haalde 2000 niet. Hij stierf aan dezelfde ziekte die later ook mijn echtgenote fataal zou worden en werd slechts 58, net zoals een schoonbroer en mijn moeder.
Maar het leven gaat verder…
---
Vandaag is er het SP.a congres, waarop de kandidaten voor de voorzittersverkiezing bevestigd zullen worden. Op dit ogenblik heeft alleen John Crombez zijn kandidatuur officieel ingediend, maar zowat iedereen verwacht dat huidig voorzitter Bruno Tobback dat ook nog gaat doen, waarschijnlijk in blessuretijd, om de spanning er wat in te houden. Veel meer dan dat zit er voorlopig ook niet in, zoals ik al stelde in mijn blog van 20 januari ll (‘To(b)back or not To(b)back?’). Tobbacks voorzitterschap werd al publiekelijk in vraag gesteld door o.m. Vanvelthoven en Bonte, maar de man wordt nog wel steeds gesteund door de oude krokodillen, waarbij zelfs Steve Stevaert nog eens van zich heeft laten horen. Of de steun van die laatste nu nog een voordeel is, valt te betwijfelen.
Ondertussen is er in Antwerpen een rode paleisrevolutie aan de gang, op geen slechter moment denkbaar. Yasmine Kherbache, sinds het rode debacle van de laatste gemeentelijke verkiezingen, de voorzitster van de Antwerpse SP.a én fractie’lijdster’ in de nieuwe gemeenteraad, heeft die laatste functie neergelegd, omdat ze het niet langer neemt, dat ze het slachtoffer is van een fluistercampagne tegen haar, waar haar vrouwelijke collega’s Monica De Coninck en Kathleen Van Brempt achter zouden zitten. Een sacochengevecht dus (in de media heet dat tegenwoordig een ‘catfight’). Die laatste twee zouden het niet langer aanvaarden dat Kerbache in Antwerpen het nummer één blijft, terwijl ze toch maar op de derde plaats stond op de Vlaamse verkiezingslijst. Lijst die, nota bene, werd samengesteld door dezelfde De Coninck en Van Brempt, die Caroline Gennez – nóg een ‘sacoche’, die vier jaar onzichtbaar was in de politiek - het nummer één cadeau gaven. Dat de Vlaamse partijtop achter Kerbache blijft staan en zich zo met de zaak bemoeit, wordt in Antwerpen niet geapprecieerd, evenmin als het feit dat Crombez een running mate heeft gekozen uit Borgerrokko. Dat vinden ze in de koekenstad inmenging en doet denken aan de nodeloze perikelen in Aalst en Denderleeuw. Enfin, voer voor de ‘boekskens’.
Daarmee blijft het problematisch hoe de verscheurde partij uit de problemen zal geraken, net nu ze overal in de oppositie zit, haar mandatarissen op de meeste plaatsen worden uitgerangeerd en ze zelfs niet meer kan rekenen op de PS, die federaal ook niet meer meetelt. Als het hen een troost mocht zijn: bij CD&V, die wél mee aan de macht is, valt er ook nog weinig eer te rapen. Na de facebook fratsen van ‘Hypokris’ (cfr Kaaiman), ziet het er nu uit dat ook het verhaal van de Arco-spaarders naar de Griekse kalenden is verwezen. Bij Open-VLD mogen ze al blij zijn Maggie De Block nog te hebben. Die houdt op haar eentje de partij in de schijnwerpers, zelfs in Wallonië, waar ze populairder dreigt te worden dan Di Pippo. Er valt ook moeilijk naast te kijken!
Gisteren stierf Rik Coppens, een van de beste voetballers die dit land gekend heeft en zeker de beste dribbelaar. Het mooiste doelpunt dat ikzelf ooit live heb meegemaakt, kwam van zijn voet. Dat was ergens eind december 1960, toen een versterkt Beerschot een vriendenmatch speelde tegen het Braziliaanse Santos, dat op tournee was in Europa. Brazilië had twee jaar eerder voor de eerste keer het wereldkampioenschap voetbal gewonnen in Zweden, met sterren zoals Pele (toen 18 jaar, net zo oud als ik), Didi, Garrincha en Pepe. Die laatste was er met Santos ook bij op Beerschot. De Brazilianen wonnen met 1-11! Het mooiste doelpunt was echter dat van Beerschot en werd gemaakt door Coppens.
Beerschot kreeg op een gegeven ogenblik een hoekschop en Rik stond op de eerste hoek van de grote backlijn, met zijn rug naar het doel. Hij kreeg de bal strak over de grond toegespeeld, tikte hem aan zodat hij verticaal vóór zijn neus naar boven vloog en trok hem met een retro in de verste hoek. Jammer, dat dat toen niet verfilmd werd, het zou hét beeld geweest zijn van de reeks in memoriams die er nu over Coppens te zien zijn*.
---
Een neef van mijn vader, John Van Alphen, heeft ook samen met Rik gespeeld bij Beerschot. John werd 11 keer geselecteerd als rode duivel en was er ook bij in 1946, bij de eerste naoorlogse interland tegen Nederland, in die tijd een gebeurtenis. John Van Alphen had niet de klasse van een Coppens, maar hield wel een record: hij is de enige die zowel vóór als na de oorlog in het nationaal elftal heeft gespeeld.
John Van Alphen werd slechts 47. Hij was instructeur op de cadettenschool in Lier en stierf aan een hartaderbreuk. Het gevolg, zei men, van het feit dat hij zich 100% fysiek bleef inzetten en niet onder wou doen voor de jonge gasten die hij trainde…
* Een van de filmbeelden, die men gisteravond van Coppens liet zien, toont hem bij de huldiging op het Antwerps stadhuis bij zijn 75ste verjaardag. ‘75 noemen ze een historisch getal’, zei Rik. ‘Voor mij is dat een getal zoals een ander, net zoals 76 bijvoorbeeld’. Ik zal het maar geloven, want vandaag word ik dat ook: 75…
