Eén op de drie leefloners in dit land blijkt jonger te zijn dan 25 jaar. In absolute cijfers zijn dat er momenteel meer dan 30.000 en dat aantal zou nog stijgen door de strengere normen bij de inschakelingsuitkering, waarover ik het al had in mijn blog van 21 januari. Zelfs het aantal studenten met een leefloon is het laatste jaar met 8% gestegen, volgens cijfers van de FOD Maatschappelijke Integratie. Ik vraag mij al langer af wat jonge mensen, die geen vaste job hebben of nog studeren, bezielt om niet meer thuis te blijven wonen. Elders wonen betekent immers huurkosten, verzekeringen, verwarming en andere extra’s die men in de ‘casa di mama’ niet heeft.
Volgens het Centrum voor Budgetadvies en Onderzoek (Cebud) geven inwonende jongeren, die hun ouders geen kostgeld betalen, maandelijks meer dan 1.000 euro minder uit. Zelfs bij een minimumbudget bedraagt dat verschil nog 750 euro. Et alors? Het zou misschien eens interessant zijn te vernemen, hoeveel van die steuntrekkers er al een kaartje hebben voor Tomorrowland, dat op één uur tijd 90.000 dure tickets verkocht of voor een ander zomerfestival. Of hoeveel er al één of meerdere vakanties geboekt hebben. Volgens de laatste gegevens van onze reisagentschappen zijn er nl al meer dan 12 miljoen reizen geboekt voor de periode tussen april en Kerstmis van dit jaar en gaan er steeds meer Belgen twee of meer keren per jaar op reis. En dan hebben we het nog niet gehad over het geld dat wordt uitgegeven voor smartphones e.d., waarmee bij het OCMW zelfs geen rekening meer wordt gehouden. Bij de banken gebeurt dat laatste wel, want die geven geen leningen meer aan wie zijn telefoonrekeningen niet betaalt.
Straks staan die jongeren weer te protesteren, omdat ze een hoger inschrijvingsgeld moeten betalen aan de hogeschool of universiteit. Want daar blijken ze dan weer geen geld voor te hebben, alhoewel buitenlandse jongeren die hier studeren juist vinden dat het hier een stuk goedkoper is.
Ik heb zo stilaan het idee dat heel wat jonge mensen hier rotverwend zijn en het woord crisis alleen maar gebruiken als het hen uitkomt. Jongeren tussen 18 en 24 jaar maken slechts 10,7% uit van de totale bevolking, maar 32,9% van de leefloners, wat een absurde situatie is. Zeker voor wie kan terugvallen op casa di mama…
Tenslotte, zoals ik al vermeldde in mijn blog van 21 januari, leeft 46% (dus bijna de helft) van de leefloners in Wallonië, wat Vlaanderen (met slechts 20% leefloners op bijna 60% van de totale bevolking) een extra transfer oplevert van 184 miljoen euro…
Vooreerst mijn dank voor de diverse felicitaties. Toen ik jong was, hoopte ik 60 te kunnen worden om het jaar 2000 mee te kunnen maken. Dat is alvast gelukt. Oud worden vindt men vandaag de dag normaal, maar men moet wel wat geluk hebben. Een jeugdvriend, die drie dagen ouder was, haalde 2000 niet. Hij stierf aan dezelfde ziekte die later ook mijn echtgenote fataal zou worden en werd slechts 58, net zoals een schoonbroer en mijn moeder.
Maar het leven gaat verder…
---
Vandaag is er het SP.a congres, waarop de kandidaten voor de voorzittersverkiezing bevestigd zullen worden. Op dit ogenblik heeft alleen John Crombez zijn kandidatuur officieel ingediend, maar zowat iedereen verwacht dat huidig voorzitter Bruno Tobback dat ook nog gaat doen, waarschijnlijk in blessuretijd, om de spanning er wat in te houden. Veel meer dan dat zit er voorlopig ook niet in, zoals ik al stelde in mijn blog van 20 januari ll (‘To(b)back or not To(b)back?’). Tobbacks voorzitterschap werd al publiekelijk in vraag gesteld door o.m. Vanvelthoven en Bonte, maar de man wordt nog wel steeds gesteund door de oude krokodillen, waarbij zelfs Steve Stevaert nog eens van zich heeft laten horen. Of de steun van die laatste nu nog een voordeel is, valt te betwijfelen.
Ondertussen is er in Antwerpen een rode paleisrevolutie aan de gang, op geen slechter moment denkbaar. Yasmine Kherbache, sinds het rode debacle van de laatste gemeentelijke verkiezingen, de voorzitster van de Antwerpse SP.a én fractie’lijdster’ in de nieuwe gemeenteraad, heeft die laatste functie neergelegd, omdat ze het niet langer neemt, dat ze het slachtoffer is van een fluistercampagne tegen haar, waar haar vrouwelijke collega’s Monica De Coninck en Kathleen Van Brempt achter zouden zitten. Een sacochengevecht dus (in de media heet dat tegenwoordig een ‘catfight’). Die laatste twee zouden het niet langer aanvaarden dat Kerbache in Antwerpen het nummer één blijft, terwijl ze toch maar op de derde plaats stond op de Vlaamse verkiezingslijst. Lijst die, nota bene, werd samengesteld door dezelfde De Coninck en Van Brempt, die Caroline Gennez – nóg een ‘sacoche’, die vier jaar onzichtbaar was in de politiek - het nummer één cadeau gaven. Dat de Vlaamse partijtop achter Kerbache blijft staan en zich zo met de zaak bemoeit, wordt in Antwerpen niet geapprecieerd, evenmin als het feit dat Crombez een running mate heeft gekozen uit Borgerrokko. Dat vinden ze in de koekenstad inmenging en doet denken aan de nodeloze perikelen in Aalst en Denderleeuw. Enfin, voer voor de ‘boekskens’.
Daarmee blijft het problematisch hoe de verscheurde partij uit de problemen zal geraken, net nu ze overal in de oppositie zit, haar mandatarissen op de meeste plaatsen worden uitgerangeerd en ze zelfs niet meer kan rekenen op de PS, die federaal ook niet meer meetelt. Als het hen een troost mocht zijn: bij CD&V, die wél mee aan de macht is, valt er ook nog weinig eer te rapen. Na de facebook fratsen van ‘Hypokris’ (cfr Kaaiman), ziet het er nu uit dat ook het verhaal van de Arco-spaarders naar de Griekse kalenden is verwezen. Bij Open-VLD mogen ze al blij zijn Maggie De Block nog te hebben. Die houdt op haar eentje de partij in de schijnwerpers, zelfs in Wallonië, waar ze populairder dreigt te worden dan Di Pippo. Er valt ook moeilijk naast te kijken!
Gisteren stierf Rik Coppens, een van de beste voetballers die dit land gekend heeft en zeker de beste dribbelaar. Het mooiste doelpunt dat ikzelf ooit live heb meegemaakt, kwam van zijn voet. Dat was ergens eind december 1960, toen een versterkt Beerschot een vriendenmatch speelde tegen het Braziliaanse Santos, dat op tournee was in Europa. Brazilië had twee jaar eerder voor de eerste keer het wereldkampioenschap voetbal gewonnen in Zweden, met sterren zoals Pele (toen 18 jaar, net zo oud als ik), Didi, Garrincha en Pepe. Die laatste was er met Santos ook bij op Beerschot. De Brazilianen wonnen met 1-11! Het mooiste doelpunt was echter dat van Beerschot en werd gemaakt door Coppens.
Beerschot kreeg op een gegeven ogenblik een hoekschop en Rik stond op de eerste hoek van de grote backlijn, met zijn rug naar het doel. Hij kreeg de bal strak over de grond toegespeeld, tikte hem aan zodat hij verticaal vóór zijn neus naar boven vloog en trok hem met een retro in de verste hoek. Jammer, dat dat toen niet verfilmd werd, het zou hét beeld geweest zijn van de reeks in memoriams die er nu over Coppens te zien zijn*.
---
Een neef van mijn vader, John Van Alphen, heeft ook samen met Rik gespeeld bij Beerschot. John werd 11 keer geselecteerd als rode duivel en was er ook bij in 1946, bij de eerste naoorlogse interland tegen Nederland, in die tijd een gebeurtenis. John Van Alphen had niet de klasse van een Coppens, maar hield wel een record: hij is de enige die zowel vóór als na de oorlog in het nationaal elftal heeft gespeeld.
John Van Alphen werd slechts 47. Hij was instructeur op de cadettenschool in Lier en stierf aan een hartaderbreuk. Het gevolg, zei men, van het feit dat hij zich 100% fysiek bleef inzetten en niet onder wou doen voor de jonge gasten die hij trainde…
* Een van de filmbeelden, die men gisteravond van Coppens liet zien, toont hem bij de huldiging op het Antwerps stadhuis bij zijn 75ste verjaardag. ‘75 noemen ze een historisch getal’, zei Rik. ‘Voor mij is dat een getal zoals een ander, net zoals 76 bijvoorbeeld’. Ik zal het maar geloven, want vandaag word ik dat ook: 75…
Alvorens deze federale centrumrechtse regering tot stand kwam, was de eerste benaming – nog vóór men sprak van de Zweedse coalitie – een ‘kamikaze coalitie’. Het lijkt er al langer hoe meer op dat dit wel de juiste definitie was. Nog opmerkelijker is dat men dat toen zei o.w.v. van de ondervertegenwoordiging aan Waalse kant, terwijl het nu blijkt dat het probleem in Vlaanderen zit.
De – volgens Crootje – ‘vuile oorlog’ tussen CD&V en N-VA n.a.v. de belachelijke oproep van eerstgenoemde partij om via de zgz sociale media de tweede onder druk te zitten om de militairen uit het straatbeeld te houden leek dan wel geluwd, het is verre van gedaan. Er loopt nog een discussie tussen dezelfde partijen over bv de aanpak van de ‘binnenlandse’ adoptie, iets waar de modale burger niet van wakker ligt. Daarover komen beide coalitiepartijen nl met een eigen voorstel af, i.pl.v. eerst eens met elkaar te praten en dan één voorstel in te dienen. Verder herneemt N-VA een eigen voorstel van vóór de verkiezingen om de werklozensteun te beperken in de tijd. Volgens N-VA Kamerlid Zuhal Demir verwacht nl het Planbureau tegen 2019 liefst 160.000 nieuwe banen en daar zouden er nog eens 60.000 bijkomen als de plannen van de regering Michel worden gerealiseerd. Door een stopzetting van het dopgeld in het vooruitzicht te stellen, meent de politica dat werklozen harder hun best zullen doen om aan werk te geraken, zodat bedrijven hier niet langer verplicht zullen zijn buitenlanders aan te werven omdat ze hier de gezochte medewerkers niet vinden kunnen. Ze heeft daar natuurlijk een punt, maar het verhaal staat niet in het regeerakkoord en wordt daarom door de Vlaamse coalitiepartners afgeschoten. Zien of dat zo blijft, want hetzelfde geldt voor de zoveel besproken taxshift die ook niet als dusdanig in dat regeerakkoord staat.
Die Zuhal Demir is trouwens een vrij actieve dame, wat men niet meteen zou verwachten van iemand met een allochtone achtergrond. Het is ook zij die de kat de bel aanbond om de Senaat helemaal af te schaffen. Dat idee bestaat al langer, maar nu blijkt die compleet overbodige instelling een budget te hebben dat hoger ligt dan de hele begroting voor de staatsveiligheid, uitgerekend de dag van vandaag, nu veiligheid een prioriteit is geworden.
Enfin, ze doen maar, maar het is wel geen zicht dat partijen, die pas een nieuwe regering hebben gevormd, zo bezig zijn. Aan dergelijke praktijken kan men zich verwachten in het vooruitzicht van nieuwe verkiezingen, terwijl ik me zo kan indenken dat niemand bij centrumrechts daar nu op zit te wachten, ongeacht wat tussentijdse peilingen ook zouden zeggen. Het is in dit land trouwens een ongeschreven wet dat de partij die een regering doet vallen waarvan ze zelf deel uitmaakt, de daaropvolgende verkiezingen verliest. Wie dat niet gelooft, vraagt het maar aan Crootje, die bij zijn eerste deelname aan een regering er de stekker uittrok en daarna zijn partij inderdaad de verkiezingen zag verliezen.
Albert Frère, de rijkste man van België, treedt af als CEO en bestuurder, zeg maar als grote baas van zijn eigen GBL-holding. De man is 89 en alhoewel hij ooit gezegd heeft nooit met pensioen te gaan, ziet het er toch naar uit dat hij het iets kalmer aan gaat doen. Petje af voor iemand die een heel leven hard heeft gewerkt en die zich als zoon van een veredelde schroothandelaar (in Wallonië heette dat toen een ijzerwarengroothandel) toch zo heeft opgewerkt. Al was dat niet altijd volgens het boekje.
Om het zover te kunnen brengen heeft de man meer dan eens gebruik gemaakt van zijn goede relaties met een aantal Belgische, voornamelijk francofone en belgicistische politici, die daarvoor ook wel tijdig beloond zullen geweest zijn. Dat zijn zaken die hier nu eenmaal gebeur(d)en en die in de eerste plaats nog niet zo erg zouden zijn, mocht het land er zelf ook beter van geworden zijn. Jammer genoeg is dat niet het geval.
Frère verkocht het Belgische Petrofina aan Total, Royale Belge aan Axa en het energiebedrijf Tractebel aan Suez en is er mede verantwoordelijk voor dat al die Belgische maatschappijen in Franse handen zijn gevallen en er mee voor zorgen dat dit land daardoor aan Frankrijk financieel schatplichtig blijft. Datzelfde Frankrijk dat momenteel ook een deel van onze banken beheert maar het zelf economisch slecht doet en waarvan men niet verwacht dat het op korte termijn zal verbeteren. Een van de redenen waarom België bij de laatste Europese tussenkomst trouwens niet op het strafbankje is terecht gekomen, is juist het feit dat Frankrijk het nóg slechter doet en dat men dat land niet op de vingers durft tikken. Bij een nog steeds mogelijke splitsing van de eurozone zou dit er wel eens mee voor kunnen zorgen dat België – als het dan zelf niet zou gesplitst worden - zal verhuizen naar de mediterrane zone i.pl.v. naar de Noord-Europese. Voor Vlaanderen zou dat een ramp zijn.
Frère verkocht ook de bank BBL aan ING, dat was dan eens niet aan de Fransen, wat kan beschouwd worden als de uitzondering die de regel bevestigt. Tenslotte slaagde hij erin het verlieslatende Cockerill-Sambre (door ’t Pallieterke ‘Cockerill-Sombre’ genoemd) kwijt te raken, waarbij hij wel zijn centen redde, maar de miljardenverliezen bij de Belgische staat terechtkwamen. Toch kreeg hij in België nog de titel van baron, al was dat een stuk minder dan die van het Franse Grand Croix de la Légion d’Honneur, die hij van Sarkozy ontving, daarbij de bevestiging dat hij veel meer voor dat land betekende dan voor zijn eigen geboorteland, waar hij wel de lusten kreeg maar niet de lasten moest dragen. De hoofdzetel van zijn holding bevindt zich trouwens in Zwitserland…
In verhouding tot dat van Frère, stelt het fortuin van bv een Marc Coucke niets voor. Toch was er over laatstgenoemde een hele heisa omdat hij teveel zou verdiend hebben. De winsten van eerstgenoemde vindt men in dit land schijnbaar normaal…
Sinds de uitschakeling van de twee terroristen in Verviers, zo’n twee weken geleden, zijn er in dit land al 35 bommeldingen geweest, de meeste weliswaar vals. Dat neemt niet weg dat de politie ze niet ernstig neemt. Ze gaat overal achteraan en schakelt DOVO in waar dat nodig lijkt. De man van de bommelding bij de krant Le Soir heeft men ondertussen al opgepakt. Hij riskeert 2 jaar cel, een zware boete plus het betalen van alle bijkomende kosten, o.m. die van DOVO.
Daarmee houdt het echter niet op. Gisteren was er een bommelding bij Dancing Carré in Willebroek. Op dat moment, 05.30 uur, waren daar nog liefst 500 mensen aanwezig! Dat zal wel wegens de crisis zijn zeker, want ik kan bezwaarlijk denken dat die dezelfde dag nog zullen gaan werken. Door het feit dat die dancing naast de A12 ligt, de hoofdweg van Antwerpen via Boom naar Brussel, moest die weg wel anderhalf uur dicht in beide richtingen en dit tijdens het begin van de ochtendspits. Ge zult er maar in staan met uw wagen.
In Brussel zelf waren er drie bommeldingen op één dag. Eerst bij het justitiepaleis, waar een verdacht persoon met zijn gsm foto’s nam van het gebouw. Na een controle van de nummerplaat van de bestelwagen, waarmee de man reed, bleek het te gaan om iemand die ooit al eens een veroordeling had gekregen wegens terrorisme en die een van de pas aangehouden mannen uit Maaseik kende. Na controle bleek er niets aan de hand, want er werd niets gevonden en de man moest op het gerechtshof zijn voor een familiale zaak. Het had ook anders kunnen aflopen…
Men zou kunnen zeggen dat die zaken veel gescheer om weinig wol betekenen, maar in de buurt van het parlement pakte men nóg een verdachte persoon op die – raar genoeg - rondliep in een camouflagepak. In diens auto vond men een vuurwapen en een … kettingzaag, waar men in Brussel weinig mee kan aanvangen op een serieuze manier, dacht ik. Die werd wél aangehouden.
Kortom, de politie doet haar werk, heeft dezer dagen meer dan haar handen vol, kan – door een tekort aan manschappen – niet al haar taken behoorlijk uitoefenen en mag dan ook blij zijn dat enkele van die taken worden overgenomen door het leger. Wie daar graten in vindt, moet maar eens uitleggen hoe het anders kan en/of zou moeten. En daarna niet komen vertellen dat het mobiliseren van de sociale media tegen de militairen in het straatbeeld maar een ludieke actie was. Tenzij ze van zichzelf vinden dat ze ook maar behoren tot een ludieke partij…
Er was vorige week nogal wat commotie over een nieuwe aanpak van de privacy verklaringen en algemene voorwaarden bij Facebook. De meeste mensen zullen daarvan niet wakker liggen, maar degenen die dat wel doen en de nieuwe voorwaarden hebben gelezen, vinden het niet kunnen. In feite gaat het erom dat de Facebook organisatie zich wil indekken tegen allerlei mogelijke klachten en tegelijkertijd een beetje zijn zin wil doen om nóg meer geld binnen te rijven. Het laatste kwartaal haalde Facebook 3,1 miljard euro uit alleen al de verkoop van advertenties en persoonlijke gegevens van zijn gebruikers.
Bart Tommelein Belgisch staatssecretaris voor Privacy zegt dat er bij ons ‘al’ 165 klachten zijn binnengekomen. Als men schat dat er alleen in dit land zo’n 5 miljoen mensen op Facebook zitten, is dit een lachertje. Er loopt ook een lijst van 25.000 klachten via een Oostenrijks blogger, maar ook dat verzinkt in het niet bij de misschien wel 100 miljoen Europeanen die erbij betrokken zijn. Tommelein is trouwens zo eerlijk te stellen dat een officiële klacht tegen Facebook alleen maar kan lukken als een grote groep landen dat samen zou doen. Dat laatste is echter twijfelachtig, omdat de meeste landen diverse criteria hanteren en men in sommige ervan er niet eens van wakker ligt.
Privacy bestaat niet meer in onze moderne samenleving. Wie echt privacy wil, moet zich alles ontzeggen: Facebook, om te beginnen, maar ook Twitter en alles wat ermee te maken heeft. En zelfs dan is het niet zeker dat men privacy zal hebben, want alles wat ooit al eens op Facebook gepubliceerd werd, foto’s inbegrepen en wat werd overgenomen door derden, kan door Facebook ook bij die derden worden opgepikt als die niet zouden hebben afgezegd. Ook buiten het Internet heeft men geen privacy meer, of men zou al zijn kredietkaarten, klantenkaarten, gsm’s en andere smartphones e.d. moeten wegdoen. M.a.w. gaan leven als een kluizenaar en alles weer betalen met cash geld.
Moraal van het verhaal: we zullen er mee moeten leven en er zelf moeten op letten geen zaken wereldkundig te maken waar men later spijt van zou krijgen. Bij CD&V Antwerpen weet men er alles van…
‘Wat bezielt Kris Peeters?’, is de vraag die politiek Vlaanderen zich dezer dagen stelt. Nadat hij als vice-premier in het federale kernkabinet mede de extra bewaking door militairen (fase 3 van de terrorismedreiging) had goedgekeurd, probeert hij sinds een week er alles aan te doen om die militairen weer uit het straatbeeld te krijgen. Dat doet hij niet in het kernkabinet, waar zo’n discussie thuis hoort, maar wel via een soort eenmansoppositie. Eerst ging hij met zijn vrouw (zo krijgen we die ook eens te zien) shoppen op de Antwerpse Meir, daarbij vergezeld van een VRT-cameraploeg, om toch maar te laten zien dat alles veilig was. Nu, een week later, heeft hij, via zijn Antwerpse afdeling, de partijmilitanten opgeroepen om op facebook openlijk vragen te stellen bij die militaire aanwezigheid, met waarschijnlijk als bedoeling straks te kunnen zeggen dat ‘de mensen’ (dixit Leterme) zich toch ongerust voelen als ze gewapende para’s zien.
Blijkbaar is de man nog steeds gefrustreerd als gevolg van het feit dat hij het in Vlaanderen bij de laatste verkiezingen moest afleggen tegen la Homans, dat hij zijn droomjob als Vlaams minister-president kwijt is, dat hij zijn verwachtingen binnen de federale regering moest bijstellen om Marianne Thyssen aan een Europese tweederangsjob te helpen en dat hij nu ‘slechts’ vakminister is binnen die regering, iets waarvoor hij vroeger gezegd had te zullen passen. Het heeft veel weg van een burn-out en, mocht dat waar zijn, dan doet zijn partij er goed aan in te grijpen. Het feit dat noch Peeters noch de rest van de partijtop onmiddellijk wilde reageren, spreekt boekdelen. Toch is er daarvoor een verklaring.
Uitgerekend deze week stond er nl in alle kranten een postelectorale analyse van socioloog Marc Swyngedouw. Deze had de resultaten van de verkiezingen van 25 mei 2014 ontleed en was tot de bevinding gekomen dat de N-VA in de eerste plaats groot geworden was door de stemmen van ex-VB kiezers en niet door die van Open VLD of CD&V. Dat zou een volgende keer wel eens anders kunnen worden. Nu CD&V binnen centrumrechts steeds resoluter naar links opschuift, komt er in het electorale centrum een vacuüm en krijgt de N-VA de kans om ook in die richting op te schuiven en kiezers te winnen. Een ruk naar links zal CD&V in verhouding weinig opbrengen, want dan zal ze daar moeten gaan concurreren met SP.a, Groen en PvdA, die het met z’n drieën moeten stellen met amper aan kwart van de kiezers. Zo ziet het er meer dan ooit naar uit dat de N-VA inderdaad de grootste Vlaamse volkspartij zal worden. Met dank aan de concurrentie.
ZEB is nog eens in het nieuws. De kledingketen, die extra aandacht kreeg omdat ze zich niet houdt aan de sperperiode, daarvoor ettelijke keren werd aangeklaagd, maar nooit veroordeeld, zegt nu dat ze haar webshop uit België weg zal trekken. De reden daarvoor is dat er in dit land een verbod bestaat op nachtwerk in de handel, tussen 20.00 en 06.00 uur. Als gevolg daarvan kunnen bestellingen, die ’s avonds via de website binnenkomen, pas de dag daarop verpakt en verstuurd worden. In Nederland kent men dat probleem niet en wordt een bestelling op eenzelfde tijdstip, de ochtend daarop al geleverd, ook bij klanten in België. Door deze situatie werken de Belgische handelaars in het algemeen, maar de Vlaamse in het bijzonder (wegens de Nederlandse nabijheid) met een serieus handicap dat hen veel geld kost en straks nog meer zal kosten, omdat de e-handel nu eenmaal in de lift zit. Als ZEB zijn webshop naar het buitenland verhuist, verliezen tien mensen hier hun baan. Volgens sectorfederatie Comeos heeft de Belgische handel vorig kaar op die manier 2,4 miljard euro verspeeld en 8.300 jobs. Dat laatste aantal kan over een drietal jaren oplopen tot 30.000, steeds volgens Comeos. En nu maar afwachten of de Belgische en Vlaamse overheden daarop gaan reageren. Als ze niet méér doen dan wat ze voor die sper- en soldenperiodes hebben gepresteerd hebben, dan wordt het een zoveelste afgang.
---
Ondertussen zou er een akkoord zijn tussen regering, werkgevers en twee van de drie vakbonden over het sociaal overleg waarover de zgz groep van tien zich de hele week gebogen heeft. Ik schrijf wel ‘zou’, want het ABVV doet niet mee en bij de andere twee vakbonden moet de achterban nog groen licht geven. Dat de roden niet meedoen, is geen verrassing. Dat deden ze evenmin onder de regering van kameraad Di Rupo. Hoofdreden nu is dat de centrumrechtse federale regering niet afstapt van de indexsprong, die geen enkele werknemer geld afneemt, maar er alleen voor zorgt dat hij er eenmalig geen extra loon bij krijgt. Als men weet dat België het enige land in Europa (en misschien in de hele wereld) is dat nog een index kent, is het bijna om mee te lachen dat een vakbond hier de sociale onderhandelingen boycot voor een systeem dat elders niet eens bestaat. Datzelfde geldt trouwens ook voor de solden en de sperperiode. Only in Belgium!
De Chinezen hebben een spreekwoord dat zegt dat, bij een dispuut, hij die eerst begint te slaan geen argumenten meer heeft, waaruit blijkt dat hij ongelijk heeft. Wij hebben daar bij ons een variant van. Wie het hier in de politiek niet meer kan halen, sleurt er de jaren dertig en de nazi’s bij. Dat komt op hetzelfde neer.
Dat laatste bleek nog eens bij de uitval van Rudy Vervoort, minister-president van het Brussels gewest, toen hij het afnemen van de nationaliteit van Syrië-strijders vergeleek met wat in Frankrijk tijdens WO II gebeurd is onder het Vichy regime, dat collaboreerde met de Duitsers. Toen nam men nl de Joden hun Duitse nationaliteit af. Op die manier vergeleek hij de joodse gemeenschap met het zootje ongeregeld dat van hieruit naar het Syrische oorlogsgeweld trekt.
Ondertussen heeft die Vervoort zich al verontschuldigd, want hij kreeg de hele Belgische politiek over zich, francofonen inbegrepen (op PS-ideoloog Flup Moustache na). De Brusselse minister-president is feitelijk maar een grijze politieke muis, een bij gebrek aan gewicht omhoog gevallen amateur, die waarschijnlijk ook alleen maar de wenken van het PS-partijbestuur uitvoerde, waarin Laurette Onkelinx zich nu in die materie koest dient te houden. Op de (in voorwaardelijke wijs gestelde) beschuldiging van het Brusselse satirische blad UbuPan, dat haar grootouders ook gecollaboreerd hadden, werd nog steeds niet gereageerd, laat staan iets ontkend.
Onkelinx, Vervoort en Co maken deel uit van de nakomelingen van verfranste Vlamingen, die door overacteren persé willen bewijzen dat ze meer dan goede francofonen zijn geworden. Een typische reactie van inwijkelingen die willen laten zien dat ze wel degelijk goed ingeburgerd zijn. Vergelijk het een beetje met figuren zoals Napoleon, die eigenlijk een Italiaan was en Hitler (jaja, hij weer!) een Oostenrijker. Hopelijk gaan de francofonen er eindelijk eens mee ophouden, want het zegt alleen maar, dat ze meestal geen valabele argumenten meer hebben in discussies die op zich niets met de jaren dertig te maken hebben.
Dinsdag was er even paniek in het land, toen bekend werd dat drie ‘jongeren’ waren aangehouden in Harelbeke. Ze zaten in een auto en bleken iets te veel interesse te hebben voor het plaatselijke politiekantoor. Sinds bekend is dat bepaalde terroristen plannen hebben om onze politie aan te vallen (in Verviers vond men, naast wapens, ook politie-uniformen), nam men geen risico en werden de drie opgepakt. In hun wagen werden twee pistolen en een keukenmes aangetroffen. Na ondervraging en een nachtje in de cel, werden de kerels echter de dag daarop weer vrijgelaten. Volgens een woordvoerster van de politie had de zaak niets met terrorisme te maken. De drie wachtten er op een vierde makker, die bij de politie verhoord werd en de wapens waren alarmpistolen en een keukenmes. Tot daar de officiële berichtgeving die door de meeste media klakkeloos werd overgenomen zonder daar verdere vragen bij te stellen. Dan zal ik het maar doen, zeker?
Om te beginnen, is nergens vermeld waarover die vierde man, nota bene: een Tsjetsjeense moslim, werd ondervraagd. Dat zal wel niet geweest zijn over zijn eventuele schoonmoeder of iets dergelijks, neem ik aan.
Een van de drie in de wagen was de broer van de ondervraagde, ook een Tsjetsjeen* dus en de twee andere waren zgz ‘bekeerde Belgen’. Het is al langer bekend dat bekeerlingen tot een fundamentele zaak meestal veel radicaler zijn dan de oorspronkelijke belijders.
De wapens waren inderdaad twee luchtdruk alarmpistolen, waarvoor men geen licentie nodig heeft, die echter wel kunnen gebruikt worden om iemand te bedreigen, want een toevallig slachtoffer kent waarschijnlijk het verschil niet tussen echte en nepwapens. Om met een alarmpistool te mogen rondlopen, moet men trouwens ook een gegronde reden hebben. Hadden die lui er een? Wat doet men trouwens met een keukenmes in een auto?
Het gebeurde op een gewone werkdag. Hadden die ‘jongeren’ niets anders te doen dan met z’n drieën te wachten op hun kompaan? Moest geen van de drie werken of leven die ook al van de gebruikelijke vluchtelingensteun en/of OCMW-geld? Zouden daar vragen over gesteld zijn?
Enfin, om een lang verhaal kort te maken, het lijkt erop dat men de zaak met de mantel der liefde wil bedekken. Alleen voor de nepwapens en het mes riskeren de kerels nog vervolgd te worden. Het kan natuurlijk wel zijn, dat de politie meer weet dan ze kwijt wil. Laat ons hopen dat dat zo is en dat men die kerels blijft schaduwen, ook al zijn ze niet direct als terroristen te omschrijven. Mocht dat immers het geval zijn en er straks met hen toch iets zou voorvallen, dan is de morele schade niet te overzien, noch bij de politie, noch bij de media, die dat spel meespelen.
* Vergeten we niet dat de steekpartij in Brugge vorig jaar, waarbij een jonge man werd doodgestoken, ook het werk was van een Tsjetsjeen, die daarna meteen het land uitvluchtte…
Dat de uiterst linkse Syriza-partij de Griekse verkiezingen gewonnen heeft, is geen verrassing. Dat ze een coalitiepartner nodig zou hebben om een regering te vormen, behoorde ook al tot de mogelijkheden. Dat die partner een uiterst rechtse partij zou worden, was wel een verrassing, tenminste toch voor de Europese politiekcorrecten van allerlei pluimage. Op het eerste zicht is dat ook zo, maar in de Griekse context is het dat niet. Syriza had een partner nodig die niet moeilijk zou doen en die met haar in de eerste plaats de Griekse confrontatie met Europa wou aangaan. Op economisch vlak zou dat nog kunnen lukken, politiek gesproken is Syriza echter een radicaal neo-communistische partij, die zelfs niet wil meedoen met de E.U. boycot tegen Rusland. Hoe dat gaat aflopen, is nog koffiedik kijken, maar veel kan er niet veranderen, tenzij het land uit de E.U. zou stappen, een Grexit dus. Dat laatste zou voor Griekenland, zeker op de korte termijn, veel slechter uitvallen dan voor de E.U., omdat het op economisch en financieel gebied zwaar geteisterde land slechts iets van een 3% van de totale Europese markt uitmaakt en de nog bestaande schulden ondertussen grotendeels door de andere staten worden gedragen. Niet voor niets reageerden de beurzen zo goed als niet op de Griekse verkiezingsuitslag.
Een dieper onderliggende reden voor een Grexit is dat men in Griekenland de Verenigde Staten van Verhofstadt beu is. En niet alleen in Griekenland. Denk maar aan de opkomst van de eurosceptische partijen bij de laatste Europese verkiezingen. Die combinatie links-rechts vindt men trouwens ook terug in Catalonië, waar de regerende centrumrechtse CiU een akkoord heeft gesloten met de linkse ERC oppositiepartij. Beide partijen gaan wel afzonderlijk naar de stembusgang van 27 september, maar met eenzelfde programma, waarmee ze denken de onafhankelijkheid van hun regio te kunnen bewerkstelligen. De nieuwe, linkse Podemos* partij, die zich spiegelt aan Syriza en misschien straks in Spanje ook de grootste partij wordt, zal daar rekening mee moeten houden.
Als we de links-rechtse problematiek doortrekken naar Vlaanderen, dan valt het op dat die hier heel anders is. De uiterst linkse PvdA vormt één partij met haar Waalse tegenhanger, Groen sluit overal coalities met Ecolo en wordt verondersteld de Waalse groenen te moeten depanneren na het debacle van de laatste verkiezingen (Ecolo verloor toen 10 van haar 14 zetels!). De Vlaamse socialisten hebben nooit iets anders gedaan dan aan te schurken bij hun Waalse tegenhanger, in de eerste plaats om mee te kunnen regeren en profiteren. Wat de linkse partijen in Vlaanderen gemeen hebben, is de verwaarlozing van hun eigen volk, iets wat bij Syriza en Podemos zeker niet het geval is. Misschien verklaart dat wel het succes van deze laatsten en de achteruitgang van links in Vlaanderen.
* In de Zevende dag van vorige zondag verwarde De Gucht de Griekse partij To Potami met Podemos. To Potami betekende volgens hem ‘wij kunnen het’, terwijl dat de vertaling is van het Spaanse ‘podemos’. In het Oudgrieks betekende Potamos ‘de stroom’ en daarmee bedoelde men de Nijl. Een nijlpaard werd dan een hippopotamos (in het Frans nu nog hippopotame). Hoe men ertoe gekomen is om een politieke partij ‘de stroom’ te noemen, is iets dat ik nog nergens heb kunnen vernemen.
Toen bij mijn vrouw in de zomer van 2006 borstkanker werd vastgesteld, hadden we geen hospitalisatieverzekering. Daar ik ondertussen de 65 voorbij was, kreeg ik die niet meer van de Christelijke Mutualiteiten (CM), waarbij wij toen aangesloten waren**. Via een familielid, dat bij Ethias verzekerd was, bleek dat we daar nog wel terecht konden, ik voor een algemene hospitalisatieverzekering en mijn vrouw voor alles wat niets met haar kanker of de gevolgen ervan te maken had. Dat kostte flink wat, maar dat hadden we er voor over. Toen ik eind 2012, na zes jaar afbetaald te hebben, een prostaatoperatie onderging (geen kanker, maar een overactieve blaas), testte ik het Ethias systeem eens uit. Het werd een fiasco, want ik kreeg helemaal niets terugbetaald (0,0 euro, stond letterlijk op het verslag). Ik heb die verzekering toen meteen opgezegd en kon er het jaar daarop dan toch een afsluiten bij de CM, die hun voorwaarden ondertussen hadden aangepast tot de leeftijd van 75 jaar. Ook niet goedkoop, maar wel iets goedkoper dan Ethias.
Nu lees ik in de kranten dat datzelfde Ethias in grote geldproblemen zit. De maatschappij, die de opvolger is van het socialistische OMOB, dat ook niet onbesproken was, zou gezakt zijn in de zgz Europese stresstest voor banken en verzekeraars, en werd vorig jaar door het Hof van Beroep van Luik zelfs veroordeeld tot een boete van 360 miljoen euro vanwege het niet betalen van de roerende voorheffing op beleggingsproducten. Het bedrijf werd tijdens de bankencrisis al eens gered door de Belgische staat, die er anderhalf miljard euro in stak, geld dat de staat – en dus elke belastingbetaler – nu dreigt kwijt te spelen. Buiten die boete verliest het ook hopen geld aan haar zgz First-portefeuille formule (met een mogelijke looptijd van .. 99 jaar!), die ondertussen is stopgezet, maar waarbij enkele tienduizende klanten, tot ze zelf het contract opzeggen of sterven, steeds nog 4,75% interest krijgen, wat in de huidige financiële situatie moordend is. In het licht daarvan is het waarschijnlijk ook daarmee, dat men probeert geld uit te sparen door zoveel mogelijk mensen met verzekeringen niét uit te betalen, zoals ikzelf heb meegemaakt. Alle baten helpen (zei de mug en ze piste in zee!).
Hoe het met Ethias verder moet, is nog af te wachten, maar - naar socialistische traditie, blijkbaar nog steeds aanwezig bij Ethias - is de kans huizenhoog dat Honoré Gepluimd – de belastingbetaler – er weer mee voor zal mogen opdraaien. De maatschappij zou geheel of gedeeltelijk kunnen verkocht worden, maar dan ver onder de normale prijs of een fusie kunnen aangaan met bv Belfius, dat ook al in staatshanden is. Op dat laatste wordt gespeculeerd vanuit de PS, die hoopt op die manier een vinger in de pap te kunnen houden. Te mijden dus en zolang de regering Michel het uithoudt ook weinig waarschijnlijk. Al weet men in dit land nooit.
* Vrij naar de tekst uit het credo van de Latijnse liturgie. ‘Etias pro nobis’ (zonder de ‘h’): ‘Gij waart (er) voor ons’…
** Mijn Vlaamsnationale vrienden zullen zich misschien afvragen, waarom ik toen geen lid ben geworden van het Vlaams Onafhankelijk Ziekenfonds. Wel, ik was daarvóór, via mijn werk, 27 jaar in Nederland verzekerd. Toen ik met pensioen ging, was dat voor mij financieel niet meer interessant en heb ik bij dat Vlaams Fonds gesolliciteerd. Ik werd er echter afgewezen o.w.v. mijn ouderdom. Bij de CM nam men mij (en mijn echtgenote) wél aan, omdat ik vóór mijn Nederlandse periode daar ook klant was geweest en ik indertijd door de CM zelf werd aangeraden over te schakelen op het Nederlands systeem dat toen (nu niet meer) voordeliger was.
Na het bericht van super Mario (Draghi) om de geldkraan open te zetten, stegen de beurzen wereldwijd met gemiddeld 2%. In totaal betekent dat een winst van 1.340 miljard dollar op 24 uur, meer dus dan de 1.140 miljard die de ECB denkt te pompen in de markten op negentien maanden. Vreugde alom, dus. Waar maken we ons nog druk over?
Wel, misschien om dat geografisch én financieel verhakkelde land dat Griekenland heet. Dat zich tot over zijn nek in de schulden gestoken had en er maar niet uitgeraakt. Dat denkt nu een oplossing gevonden te hebben nadat een uiterst linkse partij er de verkiezingen gewonnen heeft. Een partij die zinnens is de resterende schulden helemaal niet meer terug te betalen, tenzij met St. Juttemis, onze variant van de Griekse kalenden. Anders dreigt het land uit de E.U. te stappen.
Voor één keer ben ik het eens met wijnboer De Gucht uit Berlare. De man heeft nu eenmaal Europese ervaring en zegt dat een terugval op de Griekse drachme zal maken dat die munt geen fluit waard zal zijn. Dat Griekenland daarmee in het buitenland niets zal kunnen kopen en dat niemand trouwens nog zal willen zaken doen met een land dat zijn schulden niet betaalt. Met wat export van olijfolie en fetakaas, waarbij de eerste felle concurrentie heeft en de tweede overal wordt nagemaakt, zal dat niet lukken.
‘Kalimera’ is het Griekse woord voor goeie dag. Bij ons staat dat ( maar dan als ‘Calimero’) voor iemand die zich bekocht voelt omdat hij klein is en het niet kan halen tegen de groten. Dat is exact wat er te gebeuren staat. Alleen weten ze dat bij Syriza blijkbaar nog niet. Ze komen er wel achter als het zover is, zoals ook wij er misschien wel achter komen dat Draghi’s geldkraan alleen maar gebakken lucht zou kunnen gegeven hebben…
Koen Geens, kersvers minister van Justitie, is in hoogsteigen persoon twee uur gaan praten met Frank Van den Bleeken, die al zo’n 25 jaar in de cel zit voor moord en verkrachting en die recentelijk zelf gevraagd had om euthanasie. Het probleem van de man is, dat hij destijds ziek werd verklaard en geïnterneerd diende te worden, maar dat niet kon omdat dit land daarvoor niet was uitgerust en dan maar opgesloten werd in een gevangenis zonder enige behandeling. Dat is ook nu nog steeds zo en Geens wil daar wat aan doen. De dokter die de euthanasie wou toepassen, had afgehaakt een week voor die zou plaatsvinden. Of dit gebeurd is op vraag van Geens, is niet bekend, maar het is in elk geval een zaak van empathie die kan tellen en die Geens tot eer strekt.
De demarche van Geens is uniek in dit land en men zou haast zeggen: ‘voor herhaling vatbaar’, ware het niet dat met alle geïnterneerden die in Belgische gevangenissen zitten, het een mission impossible zou worden.
Misschien zou de minister ook eens een ‘klapke’ kunnen gaan doen buiten zijn werkterrein en wel binnen zijn eigen politieke partij, met Wouter Beke om juist te zijn. Die man is plots weer in de actualiteit verschenen, met interviews aan De Tijd, De Standaard en de VRT en dit na een paar maanden, waarbij men de indruk kreeg dat niet hij, maar ACV’er Leemans de grote baas van CD&V geworden was. Het feit dat de partij gisteren haar nieuwjaarsreceptie hield was daar waarschijnlijk niet vreemd aan.
Beke zegt nu tegen de aanwezigheid van de para’s in het straatbeeld te zijn (hij heeft daar ‘geen goed gevoel bij’) en zegt dat het geld daarvoor beter kan gebruikt worden. De joodse gemeenschap zal het graag horen. Hij is ook tegen verdere besparingen (dus vóór nieuwe belastingen, maar dat zegt hij niet openlijk). Verder vertelt hij (maar alleen in de kranten) dat hij de tussenkomsten van Leemans toch maar matig kan appreciëren. Bij het binnengaan van de ‘Eskimo fabriek’, een tot evenementenhal omgebouwde 19eeuwse Gentse textielfabriek, waar de receptie plaatsvond, moesten de deelnemers wel spitsroede lopen tussen een haag van groen beklede Leemans aanhangers (én studenten, die blijven protesteren tegen het verhoogde inschrijvingsgeld, daar waar de steeds talrijkere Nederlanders aan onze hogescholen en universiteiten dat belachelijk laag vinden). Van Arco demonstranten was er dit jaar, in tegenstelling tot een jaar eerder, geen sprake.
Enfin, het wordt nu afwachten of Beke straks de leiding van zijn partij in handen zal nemen of dat Leemans weer zijn neus voor het CD&V-venster zal (mogen) steken.
De kogel is door de kerk. De lang aangekondigde ‘bazooka’ (het opendraaien van de geldkraan) van de Europese Centrale Bank (ECB) is sinds donderdag een feit. Hoe het allemaal in elkaar zit, kan men lezen in de serieuze kranten. Zelf wil ik me beperken tot enkele randbemerkingen.
Eerst en vooral is er de vergelijking met de States, waar eenzelfde actie er mede voor gezorgd heeft dat de economie daar weer fatsoenlijk draait. Dat het daarom ook hier zou lukken, is wishful thinking. In de USA heb je één begroting, één minister van Financiën en één centrale bank. In de eurozone, waar het gaat om een veelvoud van dat alles, heeft men er de centrale nationale banken bij moeten betrekken, omdat anders het risico bestond dat bv de Duitse belastingbetaler zou opdraaien voor Griekse schulden. Nu kan dat hoogstens nog voor 20%, de andere 80% moeten door de eigen nationale banken worden opgekocht. Daardoor is de eurozone nog altijd geen monetaire unie, maar eerder een federatie.
En dan is er onze nieuwste minister zonder Financiën, Van Overtveldt, die op dezelfde dag komt verklaren dat de spaarders de dupe zullen zijn. De man heeft gelijk, dat wel, maar dat dit te gebeuren stond wist men al zo lang, dat hij dat wel op een eerder tijdstip had kunnen zeggen. Nu zorgt hij alleen maar voor nodeloos gekibbel. Hij zal nog veel moeten leren om een lepe politieker te worden. Trouwens, of de mensen voor hun spaargeld straks 0,25% of 0,15% krijgen, iets daartussen of net erboven (of eronder), zal voor de meeste onder ons worst wezen. We worden er trouwens ook op een andere manier allemaal armer van, ook de niet-spaarders. Door deze kwantitieve versoepeling (QE voor de aficionados) zakt de waarde van de euro, wat goed is voor de export, maar slecht voor wie naar buiten de eurozone bv op vakantie wil of voor de producten die van buiten de zone moeten worden ingevoerd. Eigenaardig, dat men daar weinig over hoort.
Tenslotte krijgt het nieuwe systeem de volgende weken waarschijnlijk al zijn eerste vuurdoop, als de uitslag van de Griekse verkiezingen bekend zal zijn en men zal weten of de uiterst linkse Syriza partij al dan niet de volstrekte meerderheid (in zetels) zal halen. In dat geval zal het moeilijk worden die zaak naar de Griekse kalenden te sturen…
In een interview met Knack zou de Waalse furie Laurette Mitraillette gezegd hebben, dat ze nu eenmaal een vurig temperament heeft. Ze voegde daar nog aan toe, dat ze zich boos zal blijven maken over de banden die N-VA’ers zouden hebben met groepen die de collaboratie vergoelijken. Het wordt stilaan tijd dat iemand die kletstante de mond snoert, want ook haar eigen familie blijkt, i.v.m. de collaboratie, boter op het hoofd te hebben. Dat beweert althans het satirische Brusselse blad UbuPan, dat – evenals ’t Pallieterke – in de poco media wordt doodgezwegen. Ze kennen daar alleen nog Charlie Hebdo.
UbuPan schrijft dat Laurette’s grootouders ‘zwarten’ waren en dat men haar grootmoeder bij de bevrijding zelfs kaalgeschoren zou hebben. Verder, maar dan in de voorwaardelijke wijze, vraagt het blad zich af, of het waar is dat Maurice en Simone Onkelinx, haar grootouders, in Ougrée een café voor Vlaamse mijnwerkers hadden, waar een Duitse vlag aan de muur hing en dat een centrum van collaboratie was. Het café zou door het verzet kort en klein zijn geslagen en vol hakenkruisen geschilderd. Het blad vroeg een reactie daarover bij Onkelinx’ woordvoerder, die zei daarover met haar niet eens te willen spreken.
Ik kan erover meepraten. Mijn familie is ook onrechtvaardig getroffen geweest bij de repressie. Mijn vader werd aangehouden, maar al na twee dagen weer vrij gelaten omdat men zag dat de beschuldiging nergens op sloeg en het gevolg was van burenafgunst. Ondertussen had men wel ons hele huis leeggeplunderd – inbegrepen vaders complete schoenmakerij - en zijn we daarvoor nooit vergoed geworden. Onkelinx’ grootouders kunnen ook zo iets meegemaakt hebben. Maar als dat zo was, zou Laurette er best op reageren. Door dat niet te doen blijft de twijfel en zou het beter zijn dat de PS’ster haar grote bek houdt als het nog eens gaat over al dan niet vermeende vergoelijking van de collaboratie.
Het is de bedoeling dat de Vlaamse OCMW’s zoals ze nu bestaan, na de gemeentelijke verkiezingen van 2018 zullen verdwijnen, of – beter gezegd – zullen geïntegreerd worden in de gemeenten. Dat is recentelijk nog eens bevestigd door la Homans, bevoegd minister. Ondanks het feit dat daartegen nu al geprotesteerd wordt, is dat een evolutie die al jarenlang bezig is.
In de jaren 90 ontstond het zgz ‘sociaal huis’, waarbij de sociale dienstverlening van het OCMW en die van de gemeenten inzake leefloon schuldbemiddeling, daklozen, staatlozen, energiemeters en nog een hele resem andere voorzieningen werd gebundeld. Al sinds 2004 moeten gemeenten en OC&W’s samen een sociaal beleidsplan opstellen. Alle personeel kreeg reeds hetzelfde statuut en in heel wat gemeenten is er voor de twee instellingen al een gezamenlijke secretaris en/of ontvanger. Als ik me niet vergis, maakt het hoofd van het OCMW ook reeds deel uit van het gemeentelijke schepencollege. Het is een evolutie die niet meer te stoppen is en die de totale werking binnen de gemeenten alleen maar efficiënter en dus goedkoper zal maken.
Vanwaar dan dat protest? Officieel is dat omdat de ‘individuele maatschappelijke dienstverlening’ eronder zou lijden. Daaraan is echter een mouw te passen. De echte reden zal wel zijn dat er een aantal postjes gaan verdwijnen, dikwijls van mensen die daarbuiten nog andere mandaten of bestuursposten hebben. Dat was al te merken bij de reactie van Kurt De Loor (SP.a), OCMW-voorzitter van Zottegem maar ook Vlaams volksvertegenwoordiger, zoals ik al melde in mijn blog (‘OCMWeeën’) van 4 dezer.
In de marge van bovenstaande is het misschien wel nuttig ook te vermelden dat het inkomen van meer dan 2 miljoen Belgen door de overheid wordt betaald. Dat is ruim 40% van de bevolking en dan zijn daar de werknemers van autonome overheidsbedrijven, zoals de NMBS, Infrabel en Belgocontrole nog niet eens bij. Dat die aantallen in Franstalig België in verhouding nog een stuk hoger liggen, daarvan ligt niemand nog wakker. Het tegenovergestelde zou eerder het geval zijn. Voor wat de OCMW’s betreft, zijn de Franstaligen niet eens vragende partij om ook hun OCMW’s op te doeken regen 2019, waarbij nog maar eens bevestigd wordt dat we hier met twee verschillende landen te maken hebben.
---
Tenslotte nog iets over de overdracht van de bevoegdheden van het federale naar het gewestelijk niveau, waarop lezer Ludo reageerde. Die overhevelingen zonder financiering is inderdaad niet mogelijk, als men ziet dat de overgehevelde bevoegdheden in het kader van de zesde staatshervorming, waaraan een financiering zat van 85%, haast niet te verteren zijn en er mee voor zorgen dat ook Vlaanderen zijn begroting niet meer in evenwicht krijgt. Wallonië doet daar zelfs niet eens moeite voor. Waals minister-president Magnette schuift die rekening gewoon door naar de federale regering van aartsvijand Michel, in de hoop dat die erover zal vallen, al dan niet via Europa.
Er is al enige tijd heel wat te doen over een maatregel van – nota bene - de regering Di Rupo, waarbij de zgn ‘inschakelingsuitkering’, een financiële tegemoetkoming voor wie twaalf maanden na het beëindigen van zijn studies nog steeds geen werk had gevonden, na drie jaar zou eindigen. Net zoals de werkloosheidsuitkering was die maatregel nl daarvoor niet beperkt in de tijd en zou men daarvan theoretisch kunnen genieten tot aan het wettelijk pensioen. Niet meer dus. De maatregel uit 2012 gaat vanaf deze maand gelden voor wie al drie jaar (of langer) ervan genoten had. De vakbonden, de oppositie en Di Rupo zelf willen nu dat die inschakelingsuitkering behouden blijft. Dat zal echter niet gebeuren en dat is maar goed ook.
Het blijkt nl dat 73% van de mensen die ervan genoten, al ouder waren dan 30 jaar. Verder – en dat zal wel hebben meegespeeld bij Di Rupo – woont bijna 70% van de uitkeringsgerechtigden van dit systeem in Wallonië, dat toch maar 35% van de totale Belgische bevolking uitmaakt. Er wordt daar, nog maar eens, naar slechte Waalse gewoonte, ferm geprofiteerd van ons sociaal systeem. De klassieke linkse uitleg dat er ook onschuldige slachtoffers zullen vallen, wordt – net zoals bij de mogelijke indexsprong - ontkracht doordat werkzoekers met ernstige medische, mentale of psychiatrische problemen hun uitkering met twee jaar kunnen verlengen via de VDAB. Voor wie daar niet onder valt, worden de voorwaarden om een inschakelingsuitkering te krijgen echter verstrengd. Zo kan voortaan iemand die ouder is dan 25 geen eerste aanvraag meer doen en wie jonger is dan 21 zal een diploma moeten kunnen voorleggen. Wie echt uit de boot valt zal terug moeten vallen op het OCMW, op zijn familie of voorlopig een andere job moeten aanvaarden dan die waarvan hij/zij gedroomd had. De tijd van dromen en van een gemakkelijk extra inkomen lijkt voorbij.
Dat laatste geldt ook voor wie nu nog van een leefloon ‘geniet’.Ook op dat gebied is er een complete scheeftrekking tussen Vlaanderen en Wallonië. 46% van de leeflonen gaat naar het Waalse gewest, 27% naar Brussel en slechts 20% naar Vlaanderen, waar toch bijna 60% van de Belgische bevolking woont. Dat is een bijkomende transfer van meer dan 184 miljoen euro! Komt daar nog bij dat een kwart van die leefloners geen Belg is en dat het gemiddelde jaarlijkse leefloon aan niet-Europese vreemdelingen bijna dubbel zo hoog is als dat van de eigen mensen (5.325 euro t.o.v. 2.990). Een omgekeerde wereld en een reden temeer om er eens met de grove borstel door te gaan, want in totaal kosten die leeflonen de staat nu jaarlijks meer dan een half miljard euro.
Het worden harde tijden voor wie gewend was van de staat te leven. Tegelijk duidt bovenstaande nog maar eens aan dat decennia van PS-bestuur Wallonië niet veel vooruit geholpen hebben. Vergeten we niet dat er daarenboven in die regio 40% van de inwoners van de staat leeft, een percentage dat 15% hoger ligt dan dat van Vlaanderen (én dat van de E.U.). Bij de recente vaststelling dat België de Europese begrotingsnorm van 3% voor 2014 niet gehaald heeft, zou Vlaanderen met 58% van de bevolking er mee tussen zitten voor 800 miljoen euro en Wallonië met 35% voor één miljard. Het zou juist andersom moeten zijn. Hoe men het ook draait of keert, als er moeten getrokken worden staan onze zuiderburen altijd op de eerste rij, als er moet betaald worden, zijn ze niet te zien.
De nieuwjaarsreceptie van de SP.a van zondag was niets om over naar huis te schrijven. Sinds de zoveelste electorale afstraffing, die van 25 mei 2014, zit de partij meer dan ooit in zak en as, maakt ze geen deel meer uit van welke regering ook en ziet ze haar mandatarissen uit het merendeel van de bestuurspostjes verwijderd worden. Dat zorgde in het najaar van 2014 al voor een eerste opstoot tegen wat velen in de partij het dictatoriaal gedrag van voorzitter Bruno Tobback vonden. Dat vinden ze de dag van vandaag ook nog, maar de oppositie binnen de partij krijgt een steeds sterkere tegenstand van de groep rond Tobback, die steun krijgt van de oude krokodillen, type Claes, Tobback Sr natuurlijk en – je houdt het niet voor mogelijk: Steve Stevaert, die achter de schermen nog steeds mee aan de touwtjes schijnt te trekken. Of het veel gaat uithalen is nog de vraag, want bij de Limburgse voorzittersverkiezingen haalde de ‘tegenkandidaat’ Peter Vanvelthoven het recentelijk gemakkelijk van deze die door de oude garde werd gesteund, Ingrid Lieten, en wel met liefst 2/3 van de stemmen. Ook werd er op de nieuwjaarsreceptie met bijna geen woord gerept over de ‘zaak Tobback’, misschien ook al omdat die receptie plaats vond in het hol van de leeuw, Leuven, waar de familie Tobback nog altijd de scepter zwaait (tot de volgende gemeenteverkiezingen in 2018 althans). Tekenend en haast beschamend is wel dat uitgerekend in het verkiesdistrict Leuven de partij daar pas op de vijfde plaats uit de stembus kwam. Tobback Jr heeft wel bevestigd dat de nieuwe voorzittersverkiezingen pas zullen plaatsvinden in de zomer en dat een congres in februari alleen de kandidaten ervoor zal aanduiden. Vast staat alleen dat John Crombez, de beschermeling van Vande Lala, zich al kandidaat heeft gesteld. De keizer van Oostende komt in de hele huidige discussie voorlopig niet voor. Hij blijkt toch iets geleerd te hebben van de affaire Gennez. En dan hebben we het nog niet gehad over de georkestreerde afgang van Frank Vandenbroucke. Miserie troef, zeg maar.
Een ander vraagteken is wat Freya Van den Bossche gaat doen. Zeker is het niet, maar men zegt dat zij de initiatiefneemster was van de brief, waarbij Tobbackske werd aangeraden af te treden. Sommigen socialisten noemen haar zelfs de Lucrezia Borgia van de partij, verwijzend naar de bekende gifmengster van de patriciërsfamilie die hoogwaardigheidsbekleders in het Italië van de Rinascita maakte of kraakte (pausen inbegrepen!).
Als Tobback Jr zich op het congres in februari toch kandidaat stelt én er nog een derde hond in het kegelspel zou komen, dat wordt het voor de partij een lange lijdensweg alvorens men deze zomer (misschien) enige duidelijkheid zal krijgen. Veel ‘animo’ – toevallig ook de naam van de SPa-jongeren! – zit er in elk geval niet meer in en de toenadering tot Groen wijst erop dat ze zelf niet meer geloven het alleen nog waar te kunnen maken.
