Er was dezer dagen nogal wat politieke commotie binnen de Vlaamse regering, omdat Schauvliegje in een interview bij een zondagkrant geopperd had dat haar regering best wel even een begroting met rode cijfers zou mogen hebben. Dat heeft te maken met het feit dat een aantal instellingen en PPS-projecten volgens Europa mee in de begroting moeten worden opgenomen, iets waarop in eerste instantie niet gerekend werd. Vanwege de woordvoerders van de coalitiepartners N-VA en Open VLD kwam daartegen meteen protest, omdat in het Vlaams regeerakkoord zou staan dat er geen begroting onder nul mag gepresenteerd worden. Vlaanderen heeft dat nooit gedaan en dat wil men zo houden. Persoonlijk vond en vind ik dat nog altijd lulkoek. Als privé bedrijven zo zouden redeneren, dan zouden er de dag van vandaag nog minder overblijven dan nu al het geval is. Als het nodig is, moet men tijdelijk in het rood kunnen gaan, zeker als men weet dat men daar later beter van wordt. Dat beter worden betekent in dit geval dat er dan geen nieuwe belastingen moeten komen en dat er wéér geen extra besparingen moeten worden aangekondigd, bv op het gebied van het onderwijs of de gezondheidszorg. Tijdens deze Vlaamse legislatuur – ik dacht in 2017 – zal KBC het Vlaams gewest nog iets van zo’n anderhalf miljard terugbetalen. Wat maakt men zich dan zorgen om ondertussen enkele tientallen miljoenen voor te schieten?
Een tweede reden is trouwens dat de andere gewesten – en zeker het Waalse – constant onder nul staan met hun begroting en dat, als de federale regering de gewesten vraagt bij te passen, die andere gewesten dan verwijzen naar de lamentabele toestand van hun eigen budget én naar het feit dat Vlaanderen ‘geld genoeg heeft’, juist o.w.v. die verplicht sluitende begroting.
Als er ergens wél kan en moet bespaard worden, dan is dat op federaal niveau. Alleen al door de totaal nutteloze provincies en de senaat volledig af te schaffen, wordt er één miljard bespaard en dit elk jaar. M.a.w. structureel, wat Europa ons steeds vraagt. Hetzelfde geldt voor de NMBS, waar nog zo’n 500 kaderleden rondlopen, waarvan men soms niet eens weet wat ze daar doen in een van de 80(!) dochterbedrijven, maar die gemiddeld wel zo’n 200.000 euro kosten (totaal: 100 miljoen!) kosten (niet verdienen, de meeste althans) en die er meestal alleen maar geraakt zijn mits de juiste politieke lidkaart.
Verder is er het vereenvoudigen van de wetgeving, waar sinds het vertrek van Quicky uit de federale regering niet veel meer aan gedaan is én bv het integreren van de OCMW’s in de gemeenten, waartoe men wel bereid is, maar waarvoor nog altijd een eerste serieuze aanzet moet gegeven worden. Ook zou men best een einde maken aan de archaïsche assisenprocessen, die onnodig veel tijd én geld kosten aan een departement dat virtueel failliet is.
Kortom, iedereen weet dat er in dit land nog veel kan bespaard worden, maar dan moet men bereid zijn aan de bestaande heilige huisjes van de politiek te raken. Zeker als men weet dat dat voor heel wat van de mensen die daarvan de dag van vandaag profiteren, maar een bijverdienste is.
Dat het met Griekenland slecht gaat aflopen, wordt hoe langer hoe zekerder. Met de nieuwe, uiterst linkse regering valt geen land te bezeilen, omdat zij zich niet houdt aan wat met de vorige is overeengekomen. Dat heeft niets meer met links en/of rechts te maken; dat noemt men democratie, ironisch genoeg een Griekse uitvinding. Net zoals de woorden drama en tragedie. Of nog zoiets Grieks: de Gordiaanse knoop, die door Alexander De Grote – eigenlijk een Macedoniër, die de Hellenistische cultuur buiten Griekenland heeft verspreid – werd uiteengerafeld. Hij deed dat niet zoals alle anderen vóór hem het geprobeerd hadden, door hem handmatig uiteen te halen, maar hakte hem door met zijn zwaard. De Syriza regering wil ook zoiets doen met het uitzichtloze Griekse probleem – de harde aanpak, zeg maar - maar dat zal deze keer niet lukken, omdat ondertussen iedereen het vervolg van het verhaal wel kent.
Dat de toetreding van Griekenland tot de eurozone alleen mogelijk werd door Griekse fraude en nalatigheid van de andere eurolanden, weten we al. Ondertussen heeft het land al zo’n 240 miljard euro aan leningen gekregen en nog is het niet genoeg. Waar m.i. te weinig over wordt gesproken en geschreven, is het feit dat de Griekse economie of wat daarvoor moet doorgaan, gewoon te zwak is om er weer bovenop te komen, ongeacht wat voor maatregelen men nog zal treffen. Met alleen een seizoensgebonden toerisme en wat archaïsche landbouw, zonder een industrie die met het buitenland kan concurreren, lukt dat nooit. Geïndustrialiseerde landen als Spanje, Italië en Frankrijk kunnen dat wel, Portugal amper, maar Griekenland niet. Ondertussen blijken de Grieken, die zo’n 93% van hun spaargeld op lopende rekeningen hebben staan (t.o.v. een Europees gemiddelde van 40%), sinds november van vorig jaar al enkele tientallen miljarden euro’s (cijfers gaan van 20 tot 60 miljard!) bij de banken hebben weggehaald. Die gaan richting Zwitserland (of de matras!). Wat een Grexit in werkelijkheid ook voor de andere landen mee zal brengen, weten we waarschijnlijk sneller dan verwacht. Vrijdag is er een derde zgz ultieme vergadering en eind dezer maand de bijna letterlijke deadline. Volgens de Griekse minister zonder Financiën zou hij de oplossing hebben binnen de 48 uur. ‘Eerst zien’, zei de blinde, want anders zou het wel eens over and out kunnen zijn…
Groot nieuws: Johan Vande Lanotte, de keizer van Oostende, de peetvader van de SP.a en de ideoloog van de regering Di Rupo, zou overwegen uit de politiek te stappen. Niet meteen, maar ergens in september, zodat – hem kennende - hij meer dan waarschijnlijk wel een verborgen agenda zal hebben.
Eerst dacht ik nog dat het te maken had met een ander opmerkelijk nieuwtje van vorige week: de spooktrein, ‘zijn’ Thalys, wordt op 1 april opgedoekt en dit is geen aprilgrap. Samen met de Waalse tweelingtrein kost die de staat zo’n 7 miljoen euro per jaar en dat voor een gemiddelde bezetting van … 5 personen van Oostende tot Brussel. De Waalse versie, van Luik over Brussel naar la douce France wordt maar gedeeltelijk afgeschaft. Verschil moet er altijd blijven in dit landje. Alleen het traject Luik-Brussel verdwijnt daar. Dat is dat treinspoor waarop Lewie Lawijt ooit zei te zullen gaan liggen, mocht die er ooit komen. Hij heeft dat echter nooit gedaan…
Een meer aannemelijke reden van het mogelijk vertrek van Vande Lala uit de politiek is, dat hij plaats maakt voor zijn opvolger in Oostende en erbuiten, John Crombez, die zich kandidaat gesteld heeft voor het voorzitterschap van de SP.a. Dat Vande Lanotte zich de laatste tijd erg gedeisd houdt, voorspelt niet veel goeds. Het is zo goed als zeker dat hij achter de coulissen nog e.e.a. aan het bekokstoven is dat het daglicht niet mag zien. Denk maar aan zijn vroegere betrokkenheid bij Sabena, ABX, de NMBS en Electrawinds, allemaal zaken die faliekant zijn afgelopen, maar waarbij Vande Lala telkens vertrokken was toen het onheil was geschied.
Een andere mogelijkheid is dat de geleerde professor, die ook les geeft aan de Ugent, een andere riant betaalde job buiten de politiek op het oog heeft, de papa van Freya achterna (Brussels Airport, Optima). In hoever dit alles zijn partij zal helpen, zal hem worst zijn. Na de afbraakpolitiek van Vande Lala schiet er van de partij niet veel over. Zolang die de eigen Vlaamse zaak ondergeschikt houdt aan het Belgische belang, zal ze verder wegzakken.
De Vlaamse regering heeft eergisteren, na een ongewone marathonzitting, de goedkeuring gegeven voor het Uplace winkelcentrum bij Machelen. Nog maar eens, want een eerdere goedkeuring werd in juni van vorig jaar afgeschoten door de Raad van State. De nieuwe versie bevat een aantal wijzigingen en beperkingen, maar of dat allemaal veel zal uithalen is een ander paar mouwen. De vele tegenstanders van dit project zijn niet overtuigd en blijven het – volgens mij zelfs terecht – bekampen. Een van de redenen om het toch door te laten gaan zou wel kunnen zijn dat bij een niet-goedkeuring de Vlaamse regering een schadevergoeding wacht die tot 70 miljoen euro kan oplopen. Na de 35 miljoen die ze al heeft moeten ophoesten aan Noriant omdat ze de engagementen in het Oosterweel dossier niet nakwam, zou dit een brug te ver zijn. Even erbij vertellen dat de SP.a nu tegen is, maar het eerste project wel mee had goedgekeurd en – na Oosterweel – nu een tweede keer kazak keert.
Ik vraag me af waar men zich druk om maakt. Dat hele Uplace project, hoe men het ook bekijkt, is een draak. Mocht het gerealiseerd worden volgens de nieuwe goedkeuring, met enkele inkrimpingen, extra verbindingen e.d. meer, dan zal het nog betekenen dat er zo’n 8 miljoen bezoekers per jaar zouden kunnen komen. Mochten die allemaal met de auto komen (en dat zit er dik in) betekent dat zo’n 25.000 wagens meer per dag op de Brusselse Ring, die het huidige verkeer al niet meer aan kan. Stel je eens in de plaats van zo’n would-be koper: zou jij gaan winkelen in een shopping center waar je riskeert telkens twee keer, misschien urenlang, in de file te moeten staan?
Verder is het niet aan te nemen dat zelfs bij een verdere gunstige gang van zaken, dit project, waarmee men al acht jaar bezig is, over twee jaar klaar zal zijn. Oosterweel sleept al 20 jaar aan en de Noord-Zuid verbinding in Limburg (tussen Eindhoven en Hasselt) al 40! In mijn eigen Kasterlee heeft het bijna 30 jaar geduurd vóór er een rondweg kwam langs het dorp waardoor het drukke verkeer tussen de E34 en de E313 niet meer door het centrum moest daveren.
Tenslotte wordt er weinig of niets gezegd over twee andere winkelprojecten in diezelfde buurtten zuiden van Brussel, nl het NEO van de Brusselse regering en het ‘Just Under the Sky’, recentelijk herdoopt tot ‘Docks Bruxsel’, die voor evenveel of zelfs nog meer ongemak gaan zorgen. Om nog te zwijgen over het nieuw geplande voetbalstadion, waar Anderlecht zijn thuismatchen zou gaan spelen en dat ook multifunctioneel wordt. Maar Brussel mag blijkbaar wel wat Vlaanderen niet vermag en dat dan nog met geld uit de zesde staatshervorming die Vlaanderen mag ophoesten. De geschiedenis blijft zich herhalen…
Volgens het jaarrapport van de Liga voor de Mensenrechten, waarvan al e.e.a. verscheen in La Dernière Heure, is het 70-puntenprogramma van destijds het Vlaams Blok nu zo goed als verwezenlijkt. Voorzitter Alexis Deswaef van de Liga is dat ook op de VRT-radio komen vertellen en was daar zeer verontwaardigd over. ‘Het Vlaams Blok/Belang heeft die punten niet verwezenlijkt’, zei hij, ‘alle andere partijen hebben ze overgenomen. En zelfs over de enkele punten die nog niet verwezenlijkt zijn, kan nu open en bloot gecommuniceerd worden, zonder dat iemand daar nog aanstoot aan neemt’.
Als dat zou kloppen, is bewezen, dat – ten eerste - het Vlaams Blog/Belang destijds gelijk had en – ten tweede – dat de andere partijen vol schijnheiligaards zaten en nog zitten. De Liga heeft het trouwens over de regeringspartijen van de laatste 20 jaar en dat zijn inderdaad álle andere partijen.
De belangrijkste reden waarom men het Blok indertijd heeft kunnen veroordelen had weinig of niets te maken met mensenrechten of wat ook, maar was in de eerste plaats bedoeld om een concurrerende partij, die electoraal steeds meer aanhang kreeg, via Justitie te nekken. Net zoals dat vroeger in de Sovjet Unie en het bezette Oostblok gebeurde onder Stalin. Onze Stalin heette Verhofstadt, die bij een paar gerechtshoven bot ving, tot hij tenslotte een rechter vond in zijn eigen regio die – samen met de Liga - bereid was het spel mee te spelen.
De rest van het verhaal is bekend. Het VB verloor, o.m. door het cordon sanitaire, daarna veel van zijn aanhang en de N-VA kon daarvan profiteren om niet roemloos ten onder te gaan als laatste bolwerk van een uitgebluste Volksunie. Die N-VA was wel verplicht de nieuwe regels van het spel mee te spelen en kon zich daarmee indekken tegen een tweede cordon sanitair, hoe graag men dat ook in francofoon België gewenst had (en nog steeds wenst). De regels die o.m. Theo Francken de dag van vandaag uitvoert zijn nodig, maar kunnen zo uit het 70-puntenplan van vroeger worden gekopieerd.
Wat tenslotte die Liga voor de Mensenrechten betreft, die zou zich beter de ‘Liga voor de Mensenrechten van de Anderen’ noemen. Zeker als men ziet wat er de dag van vandaag uit de moslimwereld op ons af komt, zijn we hier nog niet half streng genoeg. Het zijn niet wij, maar de moslims die radicaliseren en dat schijnen ze bij die Liga nog altijd niet gesnapt te hebben.
Het is zo’n beetje traditie aan het worden dat mensen van een zeker niveau tegen dat ze met pensioen gaan dingen durven zeggen en schrijven, die ze vroeger stil moesten houden (ook al was het de waarheid) omdat het hun carrière had kunnen schaden. Wie men dat betaald gezet heeft (o.w.v. van zijn Vlaamse overtuiging) is bv Herman De Bode, die in het Amerikaans consultancybedrijf, waarin hij werkzaam was, op een zijspoor werd gezet nadat hij meegewerkt had aan het Warande Manifest. Ook Remi Vermeire, topman bij het nochtans Vlaamse KBC, heeft gewacht tot hij met pensioen ging alvorens hij zijn boek ‘België, de onmogelijke opdracht’ schreef en uitgaf. Zo zijn er nog wel enkele namen bekend (Crols, Verbeke) en meestal gaat het dan om Vlaamsgezinde mensen die in dit land op hun woorden moeten letten zolang ze actief zijn.
Bovenstaande geldt ook, zij het dan niet op het niveau van zijn Vlaamsgezindheid, maar dat van Financiën, voor Luc Coene, tot ergens in mei (dacht ik) nog gouverneur van de Nationale Bank van België (NBB). De man heeft – rechtuit gezegd – al wel eens meer een visie verkondigd die hem door partijen en zeker vakbonden niet in dank werd afgenomen. Nu het hem echter allemaal niet zoveel meer kan schelen, heeft hij nog eens de puntjes op de ‘i’ gezet over de zo druk besproken taxshift, die niet eens in de regeerverklaring van de Zweedse coalitie stond, maar waarover nu iedereen wil dat die er komt. Coene trouwens ook, maar dan wel iets genuanceerder.
In tegenstelling tot huidig minister zonder Financiën, Van Overtveldt, gaat het bij Coene niet over drie, maar over vier punten: we leven boven onze stand, we verdienen teveel, we werken met te weinig en het is alleen de overheid die echt banen schept, maar dan wel op kosten van de belastingbetalers.
België blijkt het enige land van de eurozone te zijn, waar de staatsuitgaven blijven stijgen. Daarbij komt nog dat die stijging in de eerste plaats te vinden is bij de gemeenschappen, de gewesten en de sociale zekerheid, terwijl het federale niveau, dat van alles en nog wat de schuld krijgt, hier vrijuit gaat.
België heeft nog altijd de hoogste uurloonkosten van de eurozone en de loonkloof is sinds 1996 niet met 2,9% geëvolueerd, zoals wel eens beweerd wordt, maar met 10%. Die loonkloof heeft niets te maken met nettolonen, maar met de totale loonkost die de werkgever moet betalen. De lonen nu mogelijk verhogen, zoals voorzien in het loonakkoord, vindt Coene dan ook geen goede zaak. Volgens hem is er geen marge voor.
Met een activiteitsgraad van 68% scoort dit land slecht. Alleen de Middellandse Zeelanden doen het nog slechter, alhoewel we daar liever niet mee vergeleken willen worden. Mocht dit land in 2018 haar begroting in evenwicht hebben, zoals beloofd door de regering Michel en daarna overschotten boeken, dan zullen deze laatste slechts de helft dekken van de vergrijzingskosten.
Alleen de overheid creëert nog banen, maar die moeten betaald worden door de belastingbetaler. Verhofstadt beloofde vroeger al eens 300.000 banen en die kwamen er ook, maar dan bij de overheid! Nu pas lekte nog uit dat één dienstenchequebaan de staat bijna 50.000 euro kost (in totaal 1,9 miljard euro per jaar!)! Waar zijn we mee bezig? De mensen die erin werken, komen niet (meer) uit het zwartwerk of langdurige werkloosheid en de dienstencheques bedreigen steeds meer vaste jobs, terwijl slechts 5% van de werknemers met dat statuut aan een vaste baan geraakt.
Kortom, als Coene min of meer gelijk heeft – wat ik geloof – dan zijn we er nog niet, verre van zelfs.
---
Tenslotte een rechtzetting. ‘Beweging.net’ is niet de nieuwe naam van het ACV, maar van het ACW. Ik heb het daar vroeger al eens meer moeilijk mee gehad, zodat ik dikwijls de term ACV/W gebruikte. Het ACW was vroeger zowat het politieke doorgeefluik tussen de vakbond en de politieke partij CD&V. Sinds het Arco-debacle is die schakel grotendeels weggevallen, wat er mede voor gezorgd heeft dat partij en vakbond zich onafhankelijker van elkaar opstellen.
Ik kom nog even terug op die algemene raad van het ACV. De uitslag daarvan was feitelijk een echt staaltje tsjevenpolitiek: ‘ja, maar’, ‘enerzijds, anderzijds’. Ze keuren een loonakkoord goed, maar gaan verder acties ondernemen, waarbij stakingen niet uitgesloten zouden zijn. Dan wel samen met het ABVV dat de akkoorden niét goedkeurde. Dat zou tegen eind april kunnen zijn, dus binnen twee maanden waarin nog van alles kan gebeuren. Dit gaat gewoon in tegen de basisregels van het sociaal overleg, waarbij vakbonden, in ruil voor toegevingen, sociale vrede beloven. Leemans en Co nemen de toegevingen wel aan, maar beloven zo goed als niets en misschien zelfs helemaal niets. Als gespletenheid kan dat tellen. Daarbij wordt wel voorbijgegaan aan het gegeven dat, bij stakingen, de overeengekomen punten van het loonoverleg (met o.m. de mogelijke loonsverhogingen) dan ook afgevoerd zullen worden. Tenslotte kosten die stakingen de vakbonden veel geld en beschadigen ze in eerste plaats de bedrijven en niet de regering.
Verder zal het CD&V zijn die ‘collatoral damage’ zal oplopen, mocht het fout lopen. Uit het slagen van het loonoverleg kon de partij van Peeters al geen voordeel halen, met dank aan de domme anti-para campagne van dezelfde Peeters. Ondertussen heeft het Grondwettelijk Hof roet in het eten gegooid door de zwarte piet voor het Arco-debacle door te schuiven naar Europa en naar het jaar stilletjes. Volgens een peiling van Het Laatste Nieuws van 8 december 2014 had toen reeds 20% van de CD&V-kiezers spijt voor die partij gekozen te hebben. Dat zouden er nog veel meer kunnen worden en niet alleen vanwege de Arco-affaire. Oppositie spelen binnen de federale regering is één ding, eruit stappen is helemaal geen optie voor een partij waarvan 98% van de leden in oktober nog stemde vóór regeringsdeelname en die de vermogenstaks toen zelfs niet eens in haar verkiezingsprogramma had staan. De tijd dat de partij sterk genoeg was om zich dergelijke spelletjes te kunnen veroorloven, is nu wel degelijk voorbij…
Het zou wel eens een belangrijke week kunnen worden: vakbondsvergaderingen bij ons, een poging om een oplossing te vinden voor het absurde oorlogsgeweld in Oekraïne en hopen op een vergelijk voor het Griekse drama binnen de eurozone.
Gisteren werd het startschot gegeven met de algemene raad van de christelijke vakbond waarop gestemd moest worden over het loonsakkoord dat de leiding mee had goedgekeurd. De vakbond heeft – zij het met een zeer nipte meerderheid – haar fiat gegeven over de loonsonderhandelingen tussen regering en de acht van de tien sociale onderhandelaars. Dat maakt dat de regering toch een stapje verder is en er in de nabije toekomst normaal gesproken geen stakingen zullen komen, wel andere vormen van protest (dixit Leemans). Dat laatste was ook te horen bij Herwig Jorissen, voorzitter van de Vlaamse ABVV metaalsector, die een stuk gematigder is dan dikke nek De Leeuw, die als geboren leider eerst ziet naar waar de massa loopt en dan voorop gaat lopen.
Het blijft opmerkelijk dat de tegenstanders, ook bij het ACV, het moeilijk blijven hebben met die indexsprong, een systeem waar men nergens anders problemen mee heeft, simpelweg omdat de index nergens nog bestaat. Only in Belgium. Het Belgisch systeem is een weerspiegeling van de (doorgaans oudere) Belgische huizen, met al hun koterijen. Hoe meer aanhangsels, hoe meer zorgen.
Wat ook blijft verbazen is dat veel van die vakbondsmensen het normaal blijven vinden dat ze elk jaar meer zullen verdienen door juist hetzelfde werk te blijven doen. In de huidige tijd van constante veranderingen, is dat niet meer te verwezenlijken. Dat ze op die manier op een gegeven ogenblik juist te duur zullen worden, komt bij hen niet op. Dat ze dan ontslagen en/of afgevoerd zullen worden evenmin. In Nederland heb ik zelf meegemaakt dat men vanaf zijn 55ste geen loonsverhoging meer kreeg, maar ook geen verlaging. Men weet daar dan tenminste waar men aan toe is en loopt er niet zo snel de kans ontslagen te worden omdat men ouder wordt. Hier denkt men nog steeds dat de bomen tot in de hemel groeien en dat de staatsschuld maar door anderen moet betaald worden. Tot wat dat kan leiden, heeft men in Griekenland ondervonden.
Vroeger had ik af en toe mijn bedenkingen met bepaalde uitspraken van Mie(ke) Van Hecke, tot voor kort topvrouw van het katholiek onderwijs, maar met de recente uitspraken van haar opvolger, ene Lieven Boeve, begin ik stilaan heimwee naar Mie(ke) te krijgen. De man mag dan al doctor in de godgeleerdheid zijn, van klein pierke en zijn dagdagelijkse problemen schijnt hij niet veel af te weten.
Enkele weken geleden maakte Boeve al ophef, toen hij voorstelde moslimleraars aan te werven om in het katholiek onderwijs niet alleen islamonderricht te geven, maar ook alle andere vakken. ‘Dat is hetzelfde’, schreef een krantenlezer terecht, ‘als cardiologen hersenoperaties te laten uitvoeren’. Boeve is daar klaarblijkelijk niet van onder de indruk, want nu komt hij af met het voorstel het hoofddoekenverbod in alle onderwijstakken af te schaffen. Volgens de geleerde, maar niet verstandige man, moeten levensbeschouwelijke tekenen kunnen. Daarmee staat hij lijnrecht tegenover bv Karin Heremans, de directrice van het Koninklijk Atheneum van Antwerpen, die er twee jaar geleden in slaagde die hoofddoeken in haar onderwijs te laten verbieden en daarin gesteund werd door Raymonda Verdyck, de topvrouw van het gemeenschapsonderwijs (GO). Dat heeft toen even voor ophef gezorgd, maar sindsdien zijn daar de plooien glad gestreken, zijn er geen multiculturele of –religieuze discussies meer en komt iedereen er naar school zonder duidelijk aan de anderen te laten zien wat zijn of haar godsdienstige overtuiging is, die tot discussies zouden kunnen leiden. Met zijn ondoordacht voorstel gaat Boeve alleen maar voor nieuwe heisa zorgen.
Ondertussen weten we zo wel stilaan wat de islam kan voorstellen. Er zijn inderdaad ook gematigde moslims, maar er bestaat geen gematigde islam, wiens koran krak dezelfde is voor álle moslims, van de gematigde tot en met IS, Boko Haram, Taliban en hoe ze ook mogen heten. Zolang daar geen verandering in komt, is het gewoon te mijden om een dergelijke leer nog maar de kans te geven bij ons te infiltreren, met of zonder hoofddoeken. De zgz gematigde islam is een verzinsel voor Europees gebruik.
Als het gemeenschapsonderwijs het been stijf houdt, kan dat haar alleen maar ten goede komen. Straks gaan katholieke mensen hun kinderen niet meer naar dat van dhimmi Boeve sturen. Hopelijk komen onze bisschoppen in deze zaak tussenbeide en laten ze zich niet in slaap wiegen zoals destijds ‘watje’ Danneels. De kerken zijn al leeg genoeg…
* Iedereen noemt haar Mieke, maar ik heb het er moeilijk mee een volwassene met een verkleinwoord aan te spreken. En dan hebben we het niet eens over de omvang gehad!
Vorige week verscheen er in de media het bericht dat heel wat studenten in ons hoger onderwijs en de universiteiten de regel van drie niet (meer) kennen. Voor mij was dat geen verrassing, daar ik dat tien jaar geleden al eens had meegemaakt op het einde van mijn carrière bij DAF. Daar hoorde ik van schoolverlaters van de Technische Hogeschool Eindhoven (o.m. bekend van zijn wagen op zonne-energie) die dat ook niet wisten. Ik dacht toen dat het misschien kon zijn dat men daar in Nederland een andere term voor gebruikte. Waarschijnlijk niet dus. Het kan nu wel zijn, dat die studenten de regel van drie in de praktijk gebruiken, maar niet meer weten hoe men die noemt. In dit google tijdperk denkt men immers niets meer te moeten onthouden.
Toevallig was er dit weekeinde ook sprake van een regel van drie in onze politiek. Johan Van Overtveldt (N-VA), kersvers federaal minister van Financiën en iemand die niet in de politiek is opgegroeid (dus betrouwbaarder), heeft ook een regel van drie uitgestippeld om de taxshift – het verplaatsen van de belastingen van arbeid naar andere inkomsten – uit te werken. Dat wil hij doen door een verhoging van het btw-tarief, een milieubelasting en een vermogenswinstbelasting (in die volgorde). Net wat Angel Gurria, topman van de Oeso vorige week aan Charles Michel is komen vragen. Van Overtveldt gaat ervan uit dat men:
1) bij het belasten van vermogen, er rekening mee moet houden dat dit niet zal opbrengen wat men verwacht en verwijst daarbij naar Frankrijk, waar men een soortgelijke wet al weer heeft afgevoerd. Zo’n tax, zegt Van Overtveldt terecht, kan één keer werken, maar de tweede keer is dat kapitaal weg.
2) Dat dat ook geldt voor milieubelastingen, die zullen leiden tot gedragswijzigingen, waarbij op termijn de inkomsten alleen maar zullen dalen.
3) Dat men best de btw verhoogt, niet door het hoogste tarief van 21% te verhogen, maar wel door een einde te maken aan een hele reeks van uitzonderingen, typisch voor de Belgische aanpak van de laatste decennia. Het knip- en plakwerk, zeg maar. Zo’n btw-verhoging kan aanvankelijk tot minder inkomsten leiden, maar dat is maar tijdelijk, omdat ook bij hogere belastingen mensen blijven consumeren.
Dat lijkt mij een aanvaardbare uitleg, zeker als men weet dat een dergelijke maatregel op een termijn van pakweg 5 jaar miljarden euro’s kan opbrengen, nodig om het Belgisch loonhandicap weg te werken en de staatsschuld onder de 100% van het bbp te brengen, zoals gevraagd door de E.U., de Oeso en het IMF. Wie kan daar nu niét mee akkoord gaan?
Wel, Hypokris van de CD&V, daarin gesteund door azijnpisser Van Rompuy, broer van. Die zijn beiden op hun achterste poten gaan staan omdat de voorstellen van Van Overtveldt niet in het regeerakkoord zouden staan. Wat er dan wél moet gebeuren, zeggen ze er niet bij. Die Peeters begint zich zo stilaan als dé gedroomde linksbuiten van de ploeg Michel te etaleren. En dat voor iemand die ooit voorzitter van Unizo is geweest. Voorganger Marsboom en opvolger Van Eetvelde weten niet wat ze horen of zien. Een ex-voorzitter van een zelfstandigenorganisatie, die spreekbuis is geworden van de vakbond. Men zou stilaan gaan geloven dat Peeters zelf ook redelijk wat geld in Arco zou hebben gestoken en daardoor maar wat wild om zich heen slaat. De George Clooney van de onze politiek is eerder een Archie Bunker geworden…
Eén op de drie leefloners in dit land blijkt jonger te zijn dan 25 jaar. In absolute cijfers zijn dat er momenteel meer dan 30.000 en dat aantal zou nog stijgen door de strengere normen bij de inschakelingsuitkering, waarover ik het al had in mijn blog van 21 januari. Zelfs het aantal studenten met een leefloon is het laatste jaar met 8% gestegen, volgens cijfers van de FOD Maatschappelijke Integratie. Ik vraag mij al langer af wat jonge mensen, die geen vaste job hebben of nog studeren, bezielt om niet meer thuis te blijven wonen. Elders wonen betekent immers huurkosten, verzekeringen, verwarming en andere extra’s die men in de ‘casa di mama’ niet heeft.
Volgens het Centrum voor Budgetadvies en Onderzoek (Cebud) geven inwonende jongeren, die hun ouders geen kostgeld betalen, maandelijks meer dan 1.000 euro minder uit. Zelfs bij een minimumbudget bedraagt dat verschil nog 750 euro. Et alors? Het zou misschien eens interessant zijn te vernemen, hoeveel van die steuntrekkers er al een kaartje hebben voor Tomorrowland, dat op één uur tijd 90.000 dure tickets verkocht of voor een ander zomerfestival. Of hoeveel er al één of meerdere vakanties geboekt hebben. Volgens de laatste gegevens van onze reisagentschappen zijn er nl al meer dan 12 miljoen reizen geboekt voor de periode tussen april en Kerstmis van dit jaar en gaan er steeds meer Belgen twee of meer keren per jaar op reis. En dan hebben we het nog niet gehad over het geld dat wordt uitgegeven voor smartphones e.d., waarmee bij het OCMW zelfs geen rekening meer wordt gehouden. Bij de banken gebeurt dat laatste wel, want die geven geen leningen meer aan wie zijn telefoonrekeningen niet betaalt.
Straks staan die jongeren weer te protesteren, omdat ze een hoger inschrijvingsgeld moeten betalen aan de hogeschool of universiteit. Want daar blijken ze dan weer geen geld voor te hebben, alhoewel buitenlandse jongeren die hier studeren juist vinden dat het hier een stuk goedkoper is.
Ik heb zo stilaan het idee dat heel wat jonge mensen hier rotverwend zijn en het woord crisis alleen maar gebruiken als het hen uitkomt. Jongeren tussen 18 en 24 jaar maken slechts 10,7% uit van de totale bevolking, maar 32,9% van de leefloners, wat een absurde situatie is. Zeker voor wie kan terugvallen op casa di mama…
Tenslotte, zoals ik al vermeldde in mijn blog van 21 januari, leeft 46% (dus bijna de helft) van de leefloners in Wallonië, wat Vlaanderen (met slechts 20% leefloners op bijna 60% van de totale bevolking) een extra transfer oplevert van 184 miljoen euro…
Vooreerst mijn dank voor de diverse felicitaties. Toen ik jong was, hoopte ik 60 te kunnen worden om het jaar 2000 mee te kunnen maken. Dat is alvast gelukt. Oud worden vindt men vandaag de dag normaal, maar men moet wel wat geluk hebben. Een jeugdvriend, die drie dagen ouder was, haalde 2000 niet. Hij stierf aan dezelfde ziekte die later ook mijn echtgenote fataal zou worden en werd slechts 58, net zoals een schoonbroer en mijn moeder.
Maar het leven gaat verder…
---
Vandaag is er het SP.a congres, waarop de kandidaten voor de voorzittersverkiezing bevestigd zullen worden. Op dit ogenblik heeft alleen John Crombez zijn kandidatuur officieel ingediend, maar zowat iedereen verwacht dat huidig voorzitter Bruno Tobback dat ook nog gaat doen, waarschijnlijk in blessuretijd, om de spanning er wat in te houden. Veel meer dan dat zit er voorlopig ook niet in, zoals ik al stelde in mijn blog van 20 januari ll (‘To(b)back or not To(b)back?’). Tobbacks voorzitterschap werd al publiekelijk in vraag gesteld door o.m. Vanvelthoven en Bonte, maar de man wordt nog wel steeds gesteund door de oude krokodillen, waarbij zelfs Steve Stevaert nog eens van zich heeft laten horen. Of de steun van die laatste nu nog een voordeel is, valt te betwijfelen.
Ondertussen is er in Antwerpen een rode paleisrevolutie aan de gang, op geen slechter moment denkbaar. Yasmine Kherbache, sinds het rode debacle van de laatste gemeentelijke verkiezingen, de voorzitster van de Antwerpse SP.a én fractie’lijdster’ in de nieuwe gemeenteraad, heeft die laatste functie neergelegd, omdat ze het niet langer neemt, dat ze het slachtoffer is van een fluistercampagne tegen haar, waar haar vrouwelijke collega’s Monica De Coninck en Kathleen Van Brempt achter zouden zitten. Een sacochengevecht dus (in de media heet dat tegenwoordig een ‘catfight’). Die laatste twee zouden het niet langer aanvaarden dat Kerbache in Antwerpen het nummer één blijft, terwijl ze toch maar op de derde plaats stond op de Vlaamse verkiezingslijst. Lijst die, nota bene, werd samengesteld door dezelfde De Coninck en Van Brempt, die Caroline Gennez – nóg een ‘sacoche’, die vier jaar onzichtbaar was in de politiek - het nummer één cadeau gaven. Dat de Vlaamse partijtop achter Kerbache blijft staan en zich zo met de zaak bemoeit, wordt in Antwerpen niet geapprecieerd, evenmin als het feit dat Crombez een running mate heeft gekozen uit Borgerrokko. Dat vinden ze in de koekenstad inmenging en doet denken aan de nodeloze perikelen in Aalst en Denderleeuw. Enfin, voer voor de ‘boekskens’.
Daarmee blijft het problematisch hoe de verscheurde partij uit de problemen zal geraken, net nu ze overal in de oppositie zit, haar mandatarissen op de meeste plaatsen worden uitgerangeerd en ze zelfs niet meer kan rekenen op de PS, die federaal ook niet meer meetelt. Als het hen een troost mocht zijn: bij CD&V, die wél mee aan de macht is, valt er ook nog weinig eer te rapen. Na de facebook fratsen van ‘Hypokris’ (cfr Kaaiman), ziet het er nu uit dat ook het verhaal van de Arco-spaarders naar de Griekse kalenden is verwezen. Bij Open-VLD mogen ze al blij zijn Maggie De Block nog te hebben. Die houdt op haar eentje de partij in de schijnwerpers, zelfs in Wallonië, waar ze populairder dreigt te worden dan Di Pippo. Er valt ook moeilijk naast te kijken!
Gisteren stierf Rik Coppens, een van de beste voetballers die dit land gekend heeft en zeker de beste dribbelaar. Het mooiste doelpunt dat ikzelf ooit live heb meegemaakt, kwam van zijn voet. Dat was ergens eind december 1960, toen een versterkt Beerschot een vriendenmatch speelde tegen het Braziliaanse Santos, dat op tournee was in Europa. Brazilië had twee jaar eerder voor de eerste keer het wereldkampioenschap voetbal gewonnen in Zweden, met sterren zoals Pele (toen 18 jaar, net zo oud als ik), Didi, Garrincha en Pepe. Die laatste was er met Santos ook bij op Beerschot. De Brazilianen wonnen met 1-11! Het mooiste doelpunt was echter dat van Beerschot en werd gemaakt door Coppens.
Beerschot kreeg op een gegeven ogenblik een hoekschop en Rik stond op de eerste hoek van de grote backlijn, met zijn rug naar het doel. Hij kreeg de bal strak over de grond toegespeeld, tikte hem aan zodat hij verticaal vóór zijn neus naar boven vloog en trok hem met een retro in de verste hoek. Jammer, dat dat toen niet verfilmd werd, het zou hét beeld geweest zijn van de reeks in memoriams die er nu over Coppens te zien zijn*.
---
Een neef van mijn vader, John Van Alphen, heeft ook samen met Rik gespeeld bij Beerschot. John werd 11 keer geselecteerd als rode duivel en was er ook bij in 1946, bij de eerste naoorlogse interland tegen Nederland, in die tijd een gebeurtenis. John Van Alphen had niet de klasse van een Coppens, maar hield wel een record: hij is de enige die zowel vóór als na de oorlog in het nationaal elftal heeft gespeeld.
John Van Alphen werd slechts 47. Hij was instructeur op de cadettenschool in Lier en stierf aan een hartaderbreuk. Het gevolg, zei men, van het feit dat hij zich 100% fysiek bleef inzetten en niet onder wou doen voor de jonge gasten die hij trainde…
* Een van de filmbeelden, die men gisteravond van Coppens liet zien, toont hem bij de huldiging op het Antwerps stadhuis bij zijn 75ste verjaardag. ‘75 noemen ze een historisch getal’, zei Rik. ‘Voor mij is dat een getal zoals een ander, net zoals 76 bijvoorbeeld’. Ik zal het maar geloven, want vandaag word ik dat ook: 75…
Alvorens deze federale centrumrechtse regering tot stand kwam, was de eerste benaming – nog vóór men sprak van de Zweedse coalitie – een ‘kamikaze coalitie’. Het lijkt er al langer hoe meer op dat dit wel de juiste definitie was. Nog opmerkelijker is dat men dat toen zei o.w.v. van de ondervertegenwoordiging aan Waalse kant, terwijl het nu blijkt dat het probleem in Vlaanderen zit.
De – volgens Crootje – ‘vuile oorlog’ tussen CD&V en N-VA n.a.v. de belachelijke oproep van eerstgenoemde partij om via de zgz sociale media de tweede onder druk te zitten om de militairen uit het straatbeeld te houden leek dan wel geluwd, het is verre van gedaan. Er loopt nog een discussie tussen dezelfde partijen over bv de aanpak van de ‘binnenlandse’ adoptie, iets waar de modale burger niet van wakker ligt. Daarover komen beide coalitiepartijen nl met een eigen voorstel af, i.pl.v. eerst eens met elkaar te praten en dan één voorstel in te dienen. Verder herneemt N-VA een eigen voorstel van vóór de verkiezingen om de werklozensteun te beperken in de tijd. Volgens N-VA Kamerlid Zuhal Demir verwacht nl het Planbureau tegen 2019 liefst 160.000 nieuwe banen en daar zouden er nog eens 60.000 bijkomen als de plannen van de regering Michel worden gerealiseerd. Door een stopzetting van het dopgeld in het vooruitzicht te stellen, meent de politica dat werklozen harder hun best zullen doen om aan werk te geraken, zodat bedrijven hier niet langer verplicht zullen zijn buitenlanders aan te werven omdat ze hier de gezochte medewerkers niet vinden kunnen. Ze heeft daar natuurlijk een punt, maar het verhaal staat niet in het regeerakkoord en wordt daarom door de Vlaamse coalitiepartners afgeschoten. Zien of dat zo blijft, want hetzelfde geldt voor de zoveel besproken taxshift die ook niet als dusdanig in dat regeerakkoord staat.
Die Zuhal Demir is trouwens een vrij actieve dame, wat men niet meteen zou verwachten van iemand met een allochtone achtergrond. Het is ook zij die de kat de bel aanbond om de Senaat helemaal af te schaffen. Dat idee bestaat al langer, maar nu blijkt die compleet overbodige instelling een budget te hebben dat hoger ligt dan de hele begroting voor de staatsveiligheid, uitgerekend de dag van vandaag, nu veiligheid een prioriteit is geworden.
Enfin, ze doen maar, maar het is wel geen zicht dat partijen, die pas een nieuwe regering hebben gevormd, zo bezig zijn. Aan dergelijke praktijken kan men zich verwachten in het vooruitzicht van nieuwe verkiezingen, terwijl ik me zo kan indenken dat niemand bij centrumrechts daar nu op zit te wachten, ongeacht wat tussentijdse peilingen ook zouden zeggen. Het is in dit land trouwens een ongeschreven wet dat de partij die een regering doet vallen waarvan ze zelf deel uitmaakt, de daaropvolgende verkiezingen verliest. Wie dat niet gelooft, vraagt het maar aan Crootje, die bij zijn eerste deelname aan een regering er de stekker uittrok en daarna zijn partij inderdaad de verkiezingen zag verliezen.
Albert Frère, de rijkste man van België, treedt af als CEO en bestuurder, zeg maar als grote baas van zijn eigen GBL-holding. De man is 89 en alhoewel hij ooit gezegd heeft nooit met pensioen te gaan, ziet het er toch naar uit dat hij het iets kalmer aan gaat doen. Petje af voor iemand die een heel leven hard heeft gewerkt en die zich als zoon van een veredelde schroothandelaar (in Wallonië heette dat toen een ijzerwarengroothandel) toch zo heeft opgewerkt. Al was dat niet altijd volgens het boekje.
Om het zover te kunnen brengen heeft de man meer dan eens gebruik gemaakt van zijn goede relaties met een aantal Belgische, voornamelijk francofone en belgicistische politici, die daarvoor ook wel tijdig beloond zullen geweest zijn. Dat zijn zaken die hier nu eenmaal gebeur(d)en en die in de eerste plaats nog niet zo erg zouden zijn, mocht het land er zelf ook beter van geworden zijn. Jammer genoeg is dat niet het geval.
Frère verkocht het Belgische Petrofina aan Total, Royale Belge aan Axa en het energiebedrijf Tractebel aan Suez en is er mede verantwoordelijk voor dat al die Belgische maatschappijen in Franse handen zijn gevallen en er mee voor zorgen dat dit land daardoor aan Frankrijk financieel schatplichtig blijft. Datzelfde Frankrijk dat momenteel ook een deel van onze banken beheert maar het zelf economisch slecht doet en waarvan men niet verwacht dat het op korte termijn zal verbeteren. Een van de redenen waarom België bij de laatste Europese tussenkomst trouwens niet op het strafbankje is terecht gekomen, is juist het feit dat Frankrijk het nóg slechter doet en dat men dat land niet op de vingers durft tikken. Bij een nog steeds mogelijke splitsing van de eurozone zou dit er wel eens mee voor kunnen zorgen dat België – als het dan zelf niet zou gesplitst worden - zal verhuizen naar de mediterrane zone i.pl.v. naar de Noord-Europese. Voor Vlaanderen zou dat een ramp zijn.
Frère verkocht ook de bank BBL aan ING, dat was dan eens niet aan de Fransen, wat kan beschouwd worden als de uitzondering die de regel bevestigt. Tenslotte slaagde hij erin het verlieslatende Cockerill-Sambre (door ’t Pallieterke ‘Cockerill-Sombre’ genoemd) kwijt te raken, waarbij hij wel zijn centen redde, maar de miljardenverliezen bij de Belgische staat terechtkwamen. Toch kreeg hij in België nog de titel van baron, al was dat een stuk minder dan die van het Franse Grand Croix de la Légion d’Honneur, die hij van Sarkozy ontving, daarbij de bevestiging dat hij veel meer voor dat land betekende dan voor zijn eigen geboorteland, waar hij wel de lusten kreeg maar niet de lasten moest dragen. De hoofdzetel van zijn holding bevindt zich trouwens in Zwitserland…
In verhouding tot dat van Frère, stelt het fortuin van bv een Marc Coucke niets voor. Toch was er over laatstgenoemde een hele heisa omdat hij teveel zou verdiend hebben. De winsten van eerstgenoemde vindt men in dit land schijnbaar normaal…
Sinds de uitschakeling van de twee terroristen in Verviers, zo’n twee weken geleden, zijn er in dit land al 35 bommeldingen geweest, de meeste weliswaar vals. Dat neemt niet weg dat de politie ze niet ernstig neemt. Ze gaat overal achteraan en schakelt DOVO in waar dat nodig lijkt. De man van de bommelding bij de krant Le Soir heeft men ondertussen al opgepakt. Hij riskeert 2 jaar cel, een zware boete plus het betalen van alle bijkomende kosten, o.m. die van DOVO.
Daarmee houdt het echter niet op. Gisteren was er een bommelding bij Dancing Carré in Willebroek. Op dat moment, 05.30 uur, waren daar nog liefst 500 mensen aanwezig! Dat zal wel wegens de crisis zijn zeker, want ik kan bezwaarlijk denken dat die dezelfde dag nog zullen gaan werken. Door het feit dat die dancing naast de A12 ligt, de hoofdweg van Antwerpen via Boom naar Brussel, moest die weg wel anderhalf uur dicht in beide richtingen en dit tijdens het begin van de ochtendspits. Ge zult er maar in staan met uw wagen.
In Brussel zelf waren er drie bommeldingen op één dag. Eerst bij het justitiepaleis, waar een verdacht persoon met zijn gsm foto’s nam van het gebouw. Na een controle van de nummerplaat van de bestelwagen, waarmee de man reed, bleek het te gaan om iemand die ooit al eens een veroordeling had gekregen wegens terrorisme en die een van de pas aangehouden mannen uit Maaseik kende. Na controle bleek er niets aan de hand, want er werd niets gevonden en de man moest op het gerechtshof zijn voor een familiale zaak. Het had ook anders kunnen aflopen…
Men zou kunnen zeggen dat die zaken veel gescheer om weinig wol betekenen, maar in de buurt van het parlement pakte men nóg een verdachte persoon op die – raar genoeg - rondliep in een camouflagepak. In diens auto vond men een vuurwapen en een … kettingzaag, waar men in Brussel weinig mee kan aanvangen op een serieuze manier, dacht ik. Die werd wél aangehouden.
Kortom, de politie doet haar werk, heeft dezer dagen meer dan haar handen vol, kan – door een tekort aan manschappen – niet al haar taken behoorlijk uitoefenen en mag dan ook blij zijn dat enkele van die taken worden overgenomen door het leger. Wie daar graten in vindt, moet maar eens uitleggen hoe het anders kan en/of zou moeten. En daarna niet komen vertellen dat het mobiliseren van de sociale media tegen de militairen in het straatbeeld maar een ludieke actie was. Tenzij ze van zichzelf vinden dat ze ook maar behoren tot een ludieke partij…
Er was vorige week nogal wat commotie over een nieuwe aanpak van de privacy verklaringen en algemene voorwaarden bij Facebook. De meeste mensen zullen daarvan niet wakker liggen, maar degenen die dat wel doen en de nieuwe voorwaarden hebben gelezen, vinden het niet kunnen. In feite gaat het erom dat de Facebook organisatie zich wil indekken tegen allerlei mogelijke klachten en tegelijkertijd een beetje zijn zin wil doen om nóg meer geld binnen te rijven. Het laatste kwartaal haalde Facebook 3,1 miljard euro uit alleen al de verkoop van advertenties en persoonlijke gegevens van zijn gebruikers.
Bart Tommelein Belgisch staatssecretaris voor Privacy zegt dat er bij ons ‘al’ 165 klachten zijn binnengekomen. Als men schat dat er alleen in dit land zo’n 5 miljoen mensen op Facebook zitten, is dit een lachertje. Er loopt ook een lijst van 25.000 klachten via een Oostenrijks blogger, maar ook dat verzinkt in het niet bij de misschien wel 100 miljoen Europeanen die erbij betrokken zijn. Tommelein is trouwens zo eerlijk te stellen dat een officiële klacht tegen Facebook alleen maar kan lukken als een grote groep landen dat samen zou doen. Dat laatste is echter twijfelachtig, omdat de meeste landen diverse criteria hanteren en men in sommige ervan er niet eens van wakker ligt.
Privacy bestaat niet meer in onze moderne samenleving. Wie echt privacy wil, moet zich alles ontzeggen: Facebook, om te beginnen, maar ook Twitter en alles wat ermee te maken heeft. En zelfs dan is het niet zeker dat men privacy zal hebben, want alles wat ooit al eens op Facebook gepubliceerd werd, foto’s inbegrepen en wat werd overgenomen door derden, kan door Facebook ook bij die derden worden opgepikt als die niet zouden hebben afgezegd. Ook buiten het Internet heeft men geen privacy meer, of men zou al zijn kredietkaarten, klantenkaarten, gsm’s en andere smartphones e.d. moeten wegdoen. M.a.w. gaan leven als een kluizenaar en alles weer betalen met cash geld.
Moraal van het verhaal: we zullen er mee moeten leven en er zelf moeten op letten geen zaken wereldkundig te maken waar men later spijt van zou krijgen. Bij CD&V Antwerpen weet men er alles van…
‘Wat bezielt Kris Peeters?’, is de vraag die politiek Vlaanderen zich dezer dagen stelt. Nadat hij als vice-premier in het federale kernkabinet mede de extra bewaking door militairen (fase 3 van de terrorismedreiging) had goedgekeurd, probeert hij sinds een week er alles aan te doen om die militairen weer uit het straatbeeld te krijgen. Dat doet hij niet in het kernkabinet, waar zo’n discussie thuis hoort, maar wel via een soort eenmansoppositie. Eerst ging hij met zijn vrouw (zo krijgen we die ook eens te zien) shoppen op de Antwerpse Meir, daarbij vergezeld van een VRT-cameraploeg, om toch maar te laten zien dat alles veilig was. Nu, een week later, heeft hij, via zijn Antwerpse afdeling, de partijmilitanten opgeroepen om op facebook openlijk vragen te stellen bij die militaire aanwezigheid, met waarschijnlijk als bedoeling straks te kunnen zeggen dat ‘de mensen’ (dixit Leterme) zich toch ongerust voelen als ze gewapende para’s zien.
Blijkbaar is de man nog steeds gefrustreerd als gevolg van het feit dat hij het in Vlaanderen bij de laatste verkiezingen moest afleggen tegen la Homans, dat hij zijn droomjob als Vlaams minister-president kwijt is, dat hij zijn verwachtingen binnen de federale regering moest bijstellen om Marianne Thyssen aan een Europese tweederangsjob te helpen en dat hij nu ‘slechts’ vakminister is binnen die regering, iets waarvoor hij vroeger gezegd had te zullen passen. Het heeft veel weg van een burn-out en, mocht dat waar zijn, dan doet zijn partij er goed aan in te grijpen. Het feit dat noch Peeters noch de rest van de partijtop onmiddellijk wilde reageren, spreekt boekdelen. Toch is er daarvoor een verklaring.
Uitgerekend deze week stond er nl in alle kranten een postelectorale analyse van socioloog Marc Swyngedouw. Deze had de resultaten van de verkiezingen van 25 mei 2014 ontleed en was tot de bevinding gekomen dat de N-VA in de eerste plaats groot geworden was door de stemmen van ex-VB kiezers en niet door die van Open VLD of CD&V. Dat zou een volgende keer wel eens anders kunnen worden. Nu CD&V binnen centrumrechts steeds resoluter naar links opschuift, komt er in het electorale centrum een vacuüm en krijgt de N-VA de kans om ook in die richting op te schuiven en kiezers te winnen. Een ruk naar links zal CD&V in verhouding weinig opbrengen, want dan zal ze daar moeten gaan concurreren met SP.a, Groen en PvdA, die het met z’n drieën moeten stellen met amper aan kwart van de kiezers. Zo ziet het er meer dan ooit naar uit dat de N-VA inderdaad de grootste Vlaamse volkspartij zal worden. Met dank aan de concurrentie.
ZEB is nog eens in het nieuws. De kledingketen, die extra aandacht kreeg omdat ze zich niet houdt aan de sperperiode, daarvoor ettelijke keren werd aangeklaagd, maar nooit veroordeeld, zegt nu dat ze haar webshop uit België weg zal trekken. De reden daarvoor is dat er in dit land een verbod bestaat op nachtwerk in de handel, tussen 20.00 en 06.00 uur. Als gevolg daarvan kunnen bestellingen, die ’s avonds via de website binnenkomen, pas de dag daarop verpakt en verstuurd worden. In Nederland kent men dat probleem niet en wordt een bestelling op eenzelfde tijdstip, de ochtend daarop al geleverd, ook bij klanten in België. Door deze situatie werken de Belgische handelaars in het algemeen, maar de Vlaamse in het bijzonder (wegens de Nederlandse nabijheid) met een serieus handicap dat hen veel geld kost en straks nog meer zal kosten, omdat de e-handel nu eenmaal in de lift zit. Als ZEB zijn webshop naar het buitenland verhuist, verliezen tien mensen hier hun baan. Volgens sectorfederatie Comeos heeft de Belgische handel vorig kaar op die manier 2,4 miljard euro verspeeld en 8.300 jobs. Dat laatste aantal kan over een drietal jaren oplopen tot 30.000, steeds volgens Comeos. En nu maar afwachten of de Belgische en Vlaamse overheden daarop gaan reageren. Als ze niet méér doen dan wat ze voor die sper- en soldenperiodes hebben gepresteerd hebben, dan wordt het een zoveelste afgang.
---
Ondertussen zou er een akkoord zijn tussen regering, werkgevers en twee van de drie vakbonden over het sociaal overleg waarover de zgz groep van tien zich de hele week gebogen heeft. Ik schrijf wel ‘zou’, want het ABVV doet niet mee en bij de andere twee vakbonden moet de achterban nog groen licht geven. Dat de roden niet meedoen, is geen verrassing. Dat deden ze evenmin onder de regering van kameraad Di Rupo. Hoofdreden nu is dat de centrumrechtse federale regering niet afstapt van de indexsprong, die geen enkele werknemer geld afneemt, maar er alleen voor zorgt dat hij er eenmalig geen extra loon bij krijgt. Als men weet dat België het enige land in Europa (en misschien in de hele wereld) is dat nog een index kent, is het bijna om mee te lachen dat een vakbond hier de sociale onderhandelingen boycot voor een systeem dat elders niet eens bestaat. Datzelfde geldt trouwens ook voor de solden en de sperperiode. Only in Belgium!
De Chinezen hebben een spreekwoord dat zegt dat, bij een dispuut, hij die eerst begint te slaan geen argumenten meer heeft, waaruit blijkt dat hij ongelijk heeft. Wij hebben daar bij ons een variant van. Wie het hier in de politiek niet meer kan halen, sleurt er de jaren dertig en de nazi’s bij. Dat komt op hetzelfde neer.
Dat laatste bleek nog eens bij de uitval van Rudy Vervoort, minister-president van het Brussels gewest, toen hij het afnemen van de nationaliteit van Syrië-strijders vergeleek met wat in Frankrijk tijdens WO II gebeurd is onder het Vichy regime, dat collaboreerde met de Duitsers. Toen nam men nl de Joden hun Duitse nationaliteit af. Op die manier vergeleek hij de joodse gemeenschap met het zootje ongeregeld dat van hieruit naar het Syrische oorlogsgeweld trekt.
Ondertussen heeft die Vervoort zich al verontschuldigd, want hij kreeg de hele Belgische politiek over zich, francofonen inbegrepen (op PS-ideoloog Flup Moustache na). De Brusselse minister-president is feitelijk maar een grijze politieke muis, een bij gebrek aan gewicht omhoog gevallen amateur, die waarschijnlijk ook alleen maar de wenken van het PS-partijbestuur uitvoerde, waarin Laurette Onkelinx zich nu in die materie koest dient te houden. Op de (in voorwaardelijke wijs gestelde) beschuldiging van het Brusselse satirische blad UbuPan, dat haar grootouders ook gecollaboreerd hadden, werd nog steeds niet gereageerd, laat staan iets ontkend.
Onkelinx, Vervoort en Co maken deel uit van de nakomelingen van verfranste Vlamingen, die door overacteren persé willen bewijzen dat ze meer dan goede francofonen zijn geworden. Een typische reactie van inwijkelingen die willen laten zien dat ze wel degelijk goed ingeburgerd zijn. Vergelijk het een beetje met figuren zoals Napoleon, die eigenlijk een Italiaan was en Hitler (jaja, hij weer!) een Oostenrijker. Hopelijk gaan de francofonen er eindelijk eens mee ophouden, want het zegt alleen maar, dat ze meestal geen valabele argumenten meer hebben in discussies die op zich niets met de jaren dertig te maken hebben.
