Dat eerder saaie Brexit verhaal blijkt nu plots toch nog erg spannend te worden. David Cameron had de Britten een referendum beloofd als hij de verkiezingen zou winnen. Tegen alle verwachtingen in, polls inbegrepen, won hij die ook, zodat het kans bestaat dat heel wat landgenoten vooral daarom voor de Tories gestemd hebben. Daar Cameron zelf liever in de E.U. wil blijven, zat er voor hem niets anders op dat bij die E.U. te gaan bedelen om voor Great Britain betere voorwaarden te krijgen. Na dertig uur dag en nacht vergaderen heeft hij in Brussel enkele toegevingen gekregen, maar veel meer dan de klassieke dooie mus was dat niet. Nu wordt het afwachten wat het resultaat van dat referendum - in juni al - zal worden. Als Cameron het verliest, zal er hem niet veel anders overblijven dan op te stappen als eerste minister. Dat zit er dik in, temeer omdat een deel van zijn eigen regering vóór een Brexit is. Die opposanten worden aangevoerd door de Londense burgemeester Boris Johnson en dat is niet toevallig. Die man heeft nl een niet zo erg verborgen eigen kalender: hij wil zelf baas van de partij worden en zo straks ook als prime minister in Downing Street 10 logeren. Men kan zich zelfs afvragen of de Tories niet met opzet verdeeld zijn over de mogelijke uitstap uit de E.U. Mocht Cameron winnen, dan blijft hij premier en partijleider. Verliest hij, dan wordt het populist Boris, maar in beide gevallen redden de conservatieven hun gezicht en hun regering. Tenzij het fout zou lopen met het buitengebeuren…
Dat buitengebeuren zijn de andere regio’s binnen de U.K.: Wales, Noord-Ierland en vooral Schotland. Het is nu reeds zo goed als zeker dat de Schotten overwegend zullen stemmen tégen de Brexit en nu al aangekondigd hebben in het andere geval een nieuw referendum te zullen vragen voor een Schotse afscheiding. Als Vlamingen kunnen we alleen maar hopen dat het dat laatste wordt, dan hebben we misschien een argument om straks weer zelf voor een onafhankelijke regio te gaan. We kunnen nog veel leren van de Schotten (én van de Catalanen). Vandaag over vier maanden zullen we meer weten.
In de weekeindeditie van De Standaard beklaagt een hoogleraar artsgeneeskunde van de UGent er zich over dat steeds meer eerstejaarsstudenten arts in de politiek kiezen voor rechts. De uiteraard linkse professor denkt zelfs dat, voor wat de studenten betreft, er tegenwoordig een rechtse meerderheid is van Open VLD’ers, N-VA’ers én VB’ers. Vooral dat laatste vindt hij ernstig. De man, een zekere Jan De Maeseneer, moet zelfs toegeven dat het gaat om studenten die gemotiveerd zijn om arts te worden, intelligent zijn en een open blik op de samenleving hebben. Erg, hé. Wat zou hij willen, dat die jonge mensen bekrompen zouden zijn en alles zouden blijven slikken wat onze linkse media de publieke opinie al enkele decennia willen wijsmaken?
De man moet trouwens, waarschijnlijk met de dood in het linkse hart, toegeven dat er in die eerste jaars amper studenten zitten van etnisch-culturele minderheden. Dit laatste komt – volgens de studenten zelf – omdat die minderheden niet genoeg hun best doen. Om dat te weten te komen, moet men trouwens geen geleerde professor zijn. Het volstaat eens te zien hoeveel mensen van die aangehaalde minderheden er te zien zijn bij culturele evenementen.
---
Een heel ander type professor was Urbain Vermeulen, die – jammer genoeg – recentelijk overleed in de leeftijd van 76 jaar. Vermeulen was bij ons misschien wel de meest beslagen historicus i.v.m. arabistiek en islam. Voor hem had de islam alleen met macht te maken. Zoals hij het uitdrukte: ‘Van meet af aan was het Mohammed’s bedoeling een staat te stichten met God als wetgever’.
Onnodig te vertellen dat Vermeulen zwaar aangevallen werd door onze linkse media. Vooral Yves Desmet spaarde hem niet in zijn hoofdartikels van De Morgen, daarin gevolgd door De Standaard en een aantal academici. Dat leidde tot een officieel onderzoek binnen de KU Leuven, waarbij Vermeulen echter volledig in het gelijk werd gesteld. Een erkenning van fouten is er van Desmet en Co echter nooit gekomen, zelfs na zijn overlijden niet. Slechte verliezers…
Urbain Vermeulen was een moedig mens die, zeker voor wat zijn beoordeling van de islam betreft, het gelijk aan zijn kant had, alhoewel dat tegenwoordig nog altijd niet voldoende lijkt. Vlaanderen zal hem missen.
Er was deze week het jaarlijks verslag van de Nationale Bank (NBB). Een gelegenheid waarbij de nieuwe gouverneur Jan Smets ook eens in de schijnwerpers kon treden. De man is echter de eenvoud zelf, wat hem siert maar er anderzijds ook voor zorgt dat hij het houdt bij algemeenheden en dat hij zeker geen potten breekt. Wat wel enige deining veroorzaakte was een lijvig bijgevoegd rapport van liefst 170 bladzijden van het Planbureau, dat in het jaarlijks verslag van de NBB werd herleid tot amper 4 (vier!).
Lezers van deze rubriek weten al langer dat ik met dat Planbureau niet hoog oploop. Vooral in de hoogdagen van Vande Lala bleek dat bureau zo’n beetje het verlengstuk van het kabinet van de Keizer van Oostende. Nu hij niet meer in de regering zit en zijn partij evenmin, lijkt zijn invloed wel degelijk afgeslankt, al blijven er nog steeds wel genoeg vragen hangen.
In ’t kort vertelt het Planbureau dat het goed gaat met Belgenland. De inkomensongelijkheid daalt, de loonkloof eveneens, de levensverwachting blijft stijgen, er wordt minder gerookt, het opleidingsniveau stijgt en we zouden elkaar steeds meer vertrouwen. Als kers op de taart stelt het bureau dat de financiële crisis nauwelijks invloed heeft gehad op de gemoedstoestand van de landgenoten. We kunnen alleen maar hopen dat, als het zo is, datzelfde Planbureau zijn verwachtingen niet om de haverklap bijstelt, zoals we dat in het verleden maar al te vaak hebben meegemaakt. Ik vraag me trouwens af, waar dat Planbureau zich allemaal mee bezig houdt, zeker als men weet dat er ook andere vaststellingen zijn die met de bovenvernoemden helemaal niet overeenkomen.
Zo zou de armoede toenemen, zouden er meer leefloners zijn, zouden er meer mensen diep in de schulden zitten en zou het aantal werklozen op lange termijn weer in stijgende lijn gaan. Voor elk wat wils blijkbaar. Daar valt wel e.e.a. bij op te merken. Zo weet iedereen dat de armoede in dit land zal blijven stijgen, omdat we ze zelf blijven invoeren. Dat de schulden stijgen heeft dan weer te maken met het feit dat steeds meer mensen gaan lenen om bv vastgoed te kopen, nu de rente zo laag blijft en het spaarboekje niets meer opbrengt. Of zoiets slecht is, valt pas te bezien, mocht die rente plots weer gaan stijgen, maar dat is voorlopig niet het geval. En wat de werklozen betreft hangt e.e.a. straks af van hoe het zal aflopen met ons investeringsklimaat dat nu zwaar op de proef wordt gesteld. Om nog te zwijgen over de integratie van al die vluchtelingen.
Kortom, dat jaarverslag van de NBB moet er nu eenmaal zijn. Hoeveel dat rapport van 170 bladzijden van het Planbureau heeft gekost, is maar de vraag. Het feit dat de NBB het zelf heeft herleid tot 4 pagina’s doet vermoeden dat het eerder een soort bezigheidstherapie is.
Het is misschien al een tijdje geleden, maar ik heb in deze rubriek al meer dan eens geschreven dat het ambtenarenbestand in dit land veel te groot was. Zowat het dubbele van dat in Nederland, dat een 50% grotere bevolking heeft. Eindelijk schijnt er ook hier bij ons wel iets te veranderen.
Volgens een studie van de Nationale Bank (NBB) is het aantal jobs bij de overheid (ambtenaren plus onderwijs) voor het eerst in 17 jaar gezakt. Dat was dus geleden van in 1999. Het excuus dat het aantal steeds maar bleef groeien was, dat ook de bevolking toenam, ook al klopte dat niet. De laatste twee decennia steeg die nl met 10%, terwijl het aantal ambtenaren steeg met 17%. Als men weet dat sindsdien de digitalisering enorm is toegenomen, weet men ook dat men met minder mensen meer kan doen, zeker op administratief gebied. Dat lijkt eindelijk te gaan werken, zodat heel wat ambtenaren die met pensioen gaan helemaal niet of slechts gedeeltelijk vervangen dienen te worden. Een bewijs dat het werkt is het feit dat ondanks de daling van het aantal ambtenaren, het totaal aantal jobs gestegen is met 37.200 eenheden, het laatste jaar in de privé zelfs met 19.000. Het grote voordeel daarvan is niet alleen dat zoveel meer mensen een reden van bestaan hebben (letterlijk dan nog), maar ook dat dit onze sociale zekerheid iets betaalbaarder maakt. Nu nog zien of er daarvoor ook een Europese oplossing gevonden wordt, niet alleen voor de enorme toename van asielzoekers e.d., maar ook van werknemers die hier toekomen uit andere E.U.-landen. Dat laatste was een van de grote twistpunten op de recente E.U.- besprekingen in Brussel. Voor zover ik het laatste nieuws daarover begrepen heb, krijgt Groot-Brittannië de gevraagde uitzonderingen en gaan we straks naar een Europe à la carte. Of we daar beter van gaan worden, is maar de vraag. Het voor iedereen goed doen zal wel nooit lukken, maar zoals het er nu uitziet, wordt het geen Europa met twee, maar straks met nog veel meer snelheden en uitzonderingen. Een België in ’t groot, zeg maar. Van een Verenigde Staten van Europa droomt alleen nog Verhofstadt.
In Brussel gaat het van kwaad naar erger. We weten al dat de tunnels er uit elkaar vallen en dat het er in officiële gebouwen en musea binnenregent. Het laatste opbeurende nieuws uit de verloederende hoofdstad is dat de archieven over de bruggen en wegen van de hoofdstad van Europa er sinds de jaren negentig zo’n 20 jaar werden bewaard in de brugpijlers (!) van het Reyerscomplex, samen met de verkeersborden en ander materiaal. Dit gebeurde wegens plaatsgebrek. De dienst mobiliteit was in die periode tijdelijk ondergebracht in een hotel. Pour la petite histoire vertelde een oud diensthoofd erbij dat die archieven ondertussen al voor deel zouden kunnen zijn opgegeten door de muizen. Heerlijk!
We zouden ermee moeten lachen, ware het niet dat datzelfde Brussel vindt dat het nog niet groot genoeg is en dat het voor zijn uitbreiding best een stuk van de Vlaamse Noordrand zou kunnen gebruiken. Daarmee denkt men in de eerste plaats aan het zgz Heizelplateau, waar een paar megalomane projecten op stapel staan. Denk maar aan dat nationale voetbalstadion, waarvoor het Brussels gewest wél geld heeft en zelfs enkele honderden miljoenen euro wil investeren, terwijl het dat niet zou hebben om zijn eigen stadstunnels te onderhouden, laat staan restaureren (men spreekt van een totaalkost van één miljard euro).
Gelukkig is er nog de Vlaamse Volksbeweging (VVB), die zich in die zaak heeft vastgebeten en die vraagt dat nieuwe anti-Vlaamse project te torpederen. Het kan ook niet zijn dat ook de eigen Vlaamse administratie in dit project meeloopt en er blijkbaar geen graten in ziet dat de Rand een ‘meertalige regio’ zou mogen worden. Want Brussel mag dan wel hopen op een nieuwe uitbreiding, als puntje bij paaltje komt zal het dan weer Vlaanderen zijn die de rekening zal mogen betalen van deze megalomane metropolitane aanpak.
De VVB heeft de zaak ook aangekaart bij Ben Weyts, die zelf in de Rand woont en niet toevallig ook de minister van de Rand is. Weyts bleek de teksten van de eigen administratie niet eens gezien te hebben, maar belooft wel dat hij zal blijven ijveren voor een versterking van het Vlaamse en groene karakter van ‘zijn’ Rand. Net als bij de discussies over het rituele slachten en de verkeersveiligheid rekent Vlaanderen erop dat Weyts bij zijn standpunten blijft. Hij wordt zo stilaan de minister die in de Vlaamse regering het verschil kan maken.
In de marge van bovenstaande trouwens even vermelden, dat de VVB op 20 maart a.s. een nationale betoging organiseert tegen de komst van dat Eurostadion. Er wordt om 11.00 uur verzameld aan het cultuurcentrum van Strombeek-Bever van waaruit men naar Parking C stapt aan de Romeinsesteenweg. De federale regering mag dan al het communautaire in de frigo hebben gestopt, de realiteit is dat ze terug is van nooit weg geweest.
Van een modernisering van het stakingsrecht komt voorlopig niets in huis. De vergaderingen daarover tussen vakbonden en werkgevers lopen al sinds oktober vorig jaar en ook de laatste bracht geen oplossingen. De vakbonden stapten op, volgens Rudy De Leeuw ‘omdat de syndicale rechten niet meer geëerbiedigd zouden worden’. Betekenisvol is, dat er zelfs geen nieuwe besprekingen zijn gepland. Dat wil zeggen dat het blokkeren van bedrijven, het ontzeggen van toegang voor werkwilligen en het ontregelen van spoorwegen en autosnelwegen ook in de toekomst bij stakingen en betogingen tot de mogelijkheden zullen blijven behoren. Dit ondanks het feit dat er bij de laatste betogingen in Luik twee onrechtstreekse doden vielen toen een opgeroepen chirurg niet tijdig in zijn hospitaal geraakte en een ambulance niet bij de file, waarin een man een hartaanval had gekregen. Dergelijke zaken zijn wel officieel verboden, maar er staan geen sancties tegenover en zolang de vakbonden geen rechtspersoonlijkheid hebben, kunnen ze daarvoor ook niet aansprakelijk worden gemaakt (zie daarover ook mijn blog van 12 dezer, (’transparantie of maffiapraktijken’). Door het mislukken van die laatste besprekingen is nu het woord aan de politiek en meer bepaald aan ‘linksbuiten’ Peeters, die waarschijnlijk zal temporiseren tot na de syndicale verkiezingen die later dit jaar plaatsvinden, om de linkervleugel van zijn partij te plezieren. De afgesprongen onderhandelingen waren wel op federaal niveau, wat een sprankeltje hoop laat. Dat laatste omdat Vlaams minister Muyters daar handig heeft op ingespeeld en de Vlaamse vakbonden heeft uitgenodigd om dan tenminste een akkoord te vinden op regionaal vlak. De laatste spoorstaking heeft nl laten zien dat men eindelijk ook op syndicaal vlak in Vlaanderen anders begint te denken dan in het laatste DDR gebied van West-Europa.
Die zgz ‘sociale’ verkiezingen, die er dus dit jaar aankomen, zijn bij ons ook al geen voorbeeld van democratie. In tegenstellingen tot wat in de meeste omliggende landen gebeurt, mogen er in dit land alleen ‘representatieve’ vakbonden aan deelnemen die minstens 50.000 leden tellen én in verschillende sectoren in het hele land aanwezig zijn. Zgn ‘huislijsten’, te vergelijken met bv ‘Gemeentebelangen’ bij de gemeentelijke verkiezingen, zijn hier niet mogelijk. Daar komt nog bij dat de lijststem bij onze syndicale verkiezingen veel zwaarder doorweegt dan bij de politieke stembusgangen. Kandidaten met zeer veel voorkeurstemmen, maar die onderaan op de lijsten staan, maken geen schijn van kans. De vergelijking met wat gebeurt in totalitaire regimes is nooit ver af.
En daar houdt het niet bij op. Alle bedrijven met meer dan 50 werknemers en zeker die met meer dan 100, worden zwaar belast door die vierjaarlijks terugkerende bollekenskermis. Het Verbond van Belgische Ondernemingen (VBO) schat die kostprijs op zo’n 160 miljoen euro! Dat heeft niet alleen te maken met de verkiezingen zelf, maar ook met de hele voorbereiding ervan en het extra werk voor de personeelsdiensten. Het is dan ook te begrijpen, dat sommige bedrijven daar vanaf willen en dat er zelfs zijn (zoals Accent Jobs) die de eigen werknemers een cadeautje willen geven als niemand zich kandidaat stelt. Volgens de laatste berichten zou Accent Jobs daarop moeten terugkomen, omdat de vakbonden bij het interim-bedrijf toch een kandidaat zouden gevonden hebben. Ik zou niet graag de kandidaat zijn die daar straks van zijn 1.500 collega’s de schuld zal krijgen dat zij daardoor een extra vakantiedag en een smartphone zullen zijn kwijtgespeeld…
CD&V krijgt het steeds moeilijker om zijn verzet tegen een verlaging van de vennootschapsbelasting te verrechtvaardigen. Na het verbod van Europa m.b.t. de overwinstrulings, waardoor België zo’n dik miljard euro zou moeten terug vragen aan een 35-tal grote firma’s – meestal multinationals – maar zo zijn imago van investeringsland zou zien wegkwijnen, is er nu ook oppositie vanuit de States m.b.t. onze door Verhofstadt ooit zo bezongen notionele intrestaftrek. Ook in de U.S. is men het stilaan beu aan het worden dat hun eigen multinationals elders gaan shoppen om belastingen te ontwijken.
De notionele intrestaftrek kwam er i.pl.v. de hier toen bestaande coördinatiecentra, waarbij multinationals een soort hoofdkwartier in dit land in stand hielden en daardoor ook weer genoten van e.o.a. achterpoortje. De regeling met die coördinatiecentra werd toen afgeschoten door de Europese Commissie, waarna enkele van die centra uit ons land verdwenen, maar internationale bedrijven dat dan weer konden goed maken via de nieuwe aftrekmogelijkheid. Ook daaraan zou nu een eind kunnen komen, wat momenteel wel minder zou gevoeld worden omdat de huidige lage rente op staatsleningen, waaraan de aftrek gekoppeld is, amper nog 1% bedraagt (t.o.v. 4,5% in de tijd van Verhofstadt).
Het afschaffen van de notionele intrestaftrek te compenseren door een verlaging van de vennootschapsbelasting wordt ook verdedigd door Axel Haelterman, fiscaal advocaat bij Freshfields Bruckhaus Deringer. Haelterman zouden ze bij CD&V moeten kennen: hij was destijds de advocaat van het ACV toen de vakbond in de Dexia problemen was verzeild. Een verklaring van zijnentwege kan dan door de partij zo maar niet van tafel worden geveegd. Volgens Haelterman zou het huidige tarief van de Belgische vennootschapsbelasting, dat nu bijna 34% bedraagt, tot 28% zou kunnen worden verlaagd zonder zelfs het budget te schaden. Hij voegt er meteen bij dat het wel wenselijker zou zijn een heel stuk verder te gaan, al was het maar om concurrentieel te blijven als investeringsland. Het Verenigd Koninkrijk verlaagde zijn tarief recentelijk nog tot 20%, terwijl het in Ierland – zoals ik hier al eens schreef – maar 12,5% is (niet voor niks heeft Google daar zijn Europees hoofdkwartier)..
Waar onze Hoge Raad voor Financiën de 3,5 miljard kosten vandaan haalde, waarmee Beke de geloofwaardigheid van Van Overtveldt in vraag stelde, mag Joost weten. Uitspraken van het Rekenhof, de Raad van State en het Grondwettelijk Hof – en dat zal bij die Hoge Raad wel niet anders zijn – bleken in het verleden wel eens politiek geïnspireerd te zijn en niet altijd even accuraat.
Als de notionele intrestaftrek er zou uitgaan, kan het tarief in elk geval verder zakken dan die 28%, die trouwens ook het Europees gemiddelde is (wat betekent dat er nog andere landen onder zitten) en zo ziet het er naar uit. De U.S. zijn nl de grootste buitenlandse investeerder in dit land. Amerikaanse bedrijven die van de notionele intrestaftrek zouden blijven genieten, zullen nl in de toekomst in Amerika een extra heffing krijgen van 30% op de intresten die ze in het buitenland betalen.
Wel slecht nieuws voor rooie Rudy De Leeuw, wiens familie ook op de trein van de notionele intrestaftrek was gesprongen…
Er zijn steeds meer Nederlanders die Vlaanderen ontdekken of tenminste denken te ontdekken. Een zoveelste in de rij is een zeker Paul Scheffer, hoogleraar Europese Studies aan de universiteit van Tilburg, net over de grens. Zo’n kijk op ons eigen landje vanwege een buitenstaander is altijd interessant om weten, al kan men niet nalaten de wenkbrauwen te fronzen met wat die geleerde man allemaal vertelt. Om het kort te houden: zijn interesse voor Vlaanderen werd gewekt door het Vlaams Blok/Belang, hij is zich daarna gaan interesseren in de aanpak van CD&V en is tenslotte via de Antwerpse SP.a. terecht gekomen bij Groen. Een grote bocht dus van rechts naar links, waarbij de man Vlaanderen nu zowat vereenzelvigt met een linksgezinde gemeenschap. Tot dat besluit was hij gekomen na gesprekken met – houdt u vast! – Yves Desmet, Stefan Hertmans, Geert van Istendael, Guy Verhofstadt, Karin Heremans, David van Reybrouck, Mark Elchardus, Saïda Sakali en … Abou Jahjah! Zoals men kan zien, allemaal figuren uit de politiekcorrecte en linkse tot uiterst linkse hoek, die in Vlaanderen een minderheid zijn die momenteel, politiek gesproken, weinig tot de verbeelding spreekt en politiek niet veel (meer) te vertellen heeft. Enfin, de man lijkt nog net goed genoeg om zijn column kwijt te raken aan De Standaard, volgens Kaaiman de islamkrant van Vlaanderen. ‘Europa begint bij de buren’, was de titel van zijn column. Arme leerlingen, die daar in Tilburg les moeten krijgen van zo’n vooringenomen geleerde professor en die straks over het nabije Vlaanderen nog minder zullen weten dan over Chamamaca.
---
Ondanks alles, toch enkele merkwaardige uitspraken vermelden:
- ‘België is het enige land ter wereld, waar de meerderheid zich aan het afsplitsen is van de minderheid.’ Dat klopt. In een normaal land gebeurt zoiets niet, omdat de meerderheid het daar voor het zeggen heeft. Dat dit bij ons niét zo is, is in de eerste plaats de schuld van de traditionele Vlaamse partijen, die zich continu hebben laten rollen, in zoverre dat confederalisme voorlopig het enige haalbare is op korte termijn.
- ‘België is ook het enige land, waar twee gemeenschappen zich door elkaar onderdrukt voelen.’ Een reden te meer om er mee op te houden. Dat dit niet gebeurt, heeft alles te maken met het feit dat de francofonen niet weten waar ze dan de miljarden zouden moeten halen die ze nu via de transfers van het gulle Vlaanderen krijgen.
- ‘België is vandaag blijkbaar een laboratorium voor de verwijdering tussen de volkeren’.
Die laatste is niet van Scheffers zelf, maar van Jean-Pierre Rondas, weliswaar overtuigde Vlaming, maar ook al links (komt niet voor niks van de VRT) en niet te benauwd om regelmatig steekvlamkritiek te geven op de N-VA. Niet dat hij altijd ongelijk zou hebben (dat geldt ook voor Bart Maddens), maar zolang in Vlaanderen zelf de Vlaamsnationalisten geen meerderheid halen, kan men daar geen enkele partij de schuld van geven. Zelfs een discussie, zoals die recentelijk tussen Barbara Pas en Peter De Roover in de Debatclub, blijft een dovemansgesprek omdat beide partijen, VB en N-VA, in dezelfde politieke vijver vissen. Pas als er bij een volgende verkiezing een Vlaamsnationale meerderheid zou zijn, zal blijken of beide partijen in staat zullen zijn hun huidige vooringenomenheid even te vergeten en tot een akkoord te komen.
Ikea heeft op zes jaar tijd zo’n miljard euro belasting kunnen ontwijken zonder enige overtreding te maken. Gewoon alles gedaan binnen het wettelijk kader van de verschillende landen waarin het werkt. Een zoveelste bewijs dat Europa niet functioneert en een zoveelste reden om bij ons de vennootschapsbelasting te hervormen, zoals ik reeds schreef in mijn blog van 2 dezer (‘Taxshift 2.0’). Het zou veel logischer zijn dat men de vennootschapsbelasting drastisch verlaagt (zoals Johan Van Overtveldt voorstelt) en men zo het investeringsklimaat in dit land wettelijk gunstiger maakt, dan al die achterpoortjes die er nu zijn te laten bestaan. Van Overtveldt heeft wel gesteld dat hij het huidige én het voorgestelde verlaagde tarief wil laten bestaan, maar dan als overgangsregeling. Dat CD&V het ook daarmee niet eens is, is tegenwoordig een constante waar men zich niet verder druk over maakt. Het is alleen maar ‘window dressing’ t.b.v. haar syndicale linkervleugel.
E.e.a. kwam trouwens ook aan de orde van de dag bij het interview met Ben Weyts over de NMBS. Zo willen sommigen bv af van de bescherming van de bedrijfswagens. Men vergeet daarbij echter dat die worden gegeven i.pl.v. een loonsverhoging, omdat het de werkgever minder kost. Als men straks het voordeel van de bedrijfswagen zou schrappen, zou men de mensen meer loon moeten geven, hetgeen moeilijk kan als men tegelijkertijd de loonkloof met de buurlanden wil verkleinen. Daarbij komt nog dat het afschaffen van het voordeel van de bedrijfswagen er niet toe zal leiden dat al die werknemers straks het openbaar vervoer zullen nemen. De meesten van hen zullen dan met de eigen wagen komen, waardoor o.m. het fileleed niet zal worden gelenigd.
En zo blijft men in dit landje maar rondjes draaien en aanmodderen met een ‘knutselbeleid’ zoals Herman Daems, voorzitter van de KU Leuven, het recentelijk nog noemde in een interview met De Tijd. Hij had het hierbij niet alleen over de bedrijfswagens, maar ook over de bijzondere regelingen voor ploegenarbeid, de maaltijdcheques, de kortingen voor onderzoeken, de flexi-jobs, de vrijstellingen voor de eerste aanwervingen en voor sommige doelgroepen. Straks komen daar misschien nog de uitzonderingen voor de vluchtelingen bij. Kortom, een kluwen van regeltjes waarin een kat haar eigen jongen niet meer vindt of van het bos dat men niet meer kan zien zijn o.w.v. de bomen. ‘If you can’t convince them, confuse them’ lijkt dan ook steeds meer de basisregel te worden.
‘Schupke’ Weyts stelt voor de NMBS te splitsen. Niet onmiddellijk, maar wel in de volgende legislatuur. Hij is Vlaams minister van mobiliteit, maar het treinverkeer is nog steeds federaal. In feite herhaalt Weyts wat De Wever reeds verkondigde bij de laatste treinstaking, die wel alleen in Wallonië werd opgevolgd, maar waar ook enkele Vlaamse verbindingen last van ondervonden. Treinen vanuit de Kempen, die naar Brussel reden en van daaruit verder naar Wallonië, vielen ook in Vlaanderen uit of hadden grote vertragingen. Ook het feit dat federaal minister Galant de werken aan de voorstadsnetten van Gent en Antwerpen on hold wil zetten zolang het in Brussel niet is opgelost, zet veel kwaad bloed. Weyts noemt dat ‘afgunstfederalisme’. Het moet niet altijd in Turnhout zijn...
De NMBS kán zonder meer gesplitst worden. 25 jaar geleden heeft men de bus- en tramlijnen gesplitst en ook de watervoorzieningen werden geregionaliseerd. Waarom zou het dan bij de NMBS niet lukken? Brussel? Wel, dat gewest krijgt sinds de zesde staatshervorming jaarlijks een half miljard extra, waarvan een deel voor zijn mobiliteit. Trouwens, niemand verbiedt Brussel mee op de Vlaamse trein te springen (doordenkertje), maar dan moet dat gewest wel ophouden zich de ‘Fédération Bruxelles-Wallonie’ te noemen, iets wat trouwens niet wettelijk is. Vergeten we ook niet dat er zowel in Nederland, in Duitsland als in Zwitserland er nu al regionale spoorwegmaatschappijen bestaan. Waarom zou dat hier niet kunnen, in een land dat (officieel althans) ook federaal is?
Zoals hierboven al vermeld, is dat iets voor tegen 2019. Werk voor Vuye en Wouters, dus. Het kan echter geen kwaad dat het nu reeds ter sprake wordt gebracht. Als het ooit zover komt, mogen de Walen daarna ook naar hartenlust bij ‘hun’ spoor hun geliefkoosde sport beoefenen: staken!
Open VLD’ers Van Quickenborn en Lachaert hebben deze week een wetsvoorstel ingediend om het mogelijk te maken de rekeningen van de vakbonden in te kijken. Eindelijk, zou men kunnen zeggen. Tegelijkertijd willen ze dat de vakbonden een rechtspersoonlijkheid krijgen, zodat die ook zelf verantwoordelijk kunnen worden gesteld voor wandaden van hun leden, zodat gerecht en politie niet langer verplicht zijn zelf te moeten uitzoeken wie de daders ervan waren. Het zou het werk van die bonden ook een stuk transparanter maken, iets wat deze wel eisen van de anderen maar zelf niet willen aanvaarden. In onze buurlanden Nederland en Frankrijk hebben de vakbonden wél al een rechtspersoonlijkheid, zodat er geen enkele reden is dat ze die bij ons niet zouden hebben. Tenzij ze misschien op gelijke voet willen gesteld worden met de maffia. Die beschikt ook over ruime financiële middelen die officieel niet bestaan.
Onnodig te zeggen dat de vakbonden op hun achterste poten staan. Ze dreigen ermee de herziening van het zgn ‘Herenakkoord’, overeengekomen na de in Vlaanderen mislukte spoorstaking van begin januari, op te blazen. ‘Herenakkoord’ is een stroeve vertaling van het Engelse ‘Gentlemen’s agreement’, wat in dit geval niet helemaal correct is, omdat enkele vakbondsvertegenwoordigers zich hier helemaal niet als heren gedragen, te beginnen met die hobbit van een Goblet van het Waalse ABVV.
Dat Herenakkoord bestond nl al langer en stelde o.m. dat vakbonden geen wegen en bedrijven zouden blokkeren en dat werkgevers geen juridische procedures zouden opstarten tegen stakende werknemers. Onnodig te zeggen dat dat akkoord door de vakbondsmilitanten met de voeten werd getreden, waardoor bij de laatste staking in Luik zelfs twee (onrechtstreekse) doden vielen.
Niemand die gelooft dat het goed zal komen, zelfs niet als die wet zou worden goedgekeurd. De syndicale diehards bevinden zich wel voornamelijk in Wallonië en daar veegt men zijn voeten aan Belgische wetten als die niet in hun voordeel zijn. Belgische wetten naleven is voor hen iets dat alleen geldt voor de sales Flamins.
In deze rubriek heb ik al enkele keren geschreven dat al die biomassa installaties dure grappen zijn, laatst nog in mijn blog over het mogelijke faillissement van Electrawinds (‘De bio verkwisting’ van 10 dezer). Nu blijkt er nóg zo’n zaak in vereffening te gaan: de tot biomassa nog om te bouwen elektriciteitscentrale van Langerlo bij Genk*. Daar was vanwege Vlaanderen een subsidie voor beloofd van liefst 2 miljard euro! Nu dat project bijna zo goed als zeker niet doorgaat, wil Mie Turtelboom dat vrijgekomen geld gebruiken om de belastingstoeslag die onterecht haar naam draagt, te verlagen. Voor alle duidelijkheid: al die Vlaamse engagementen i.v.m. de groene stroom, die in totaal liefst 9,2 miljard euro bedragen, zijn in de eerste plaats het gevolg van beslissingen van Turtelboom’s voorgangster, Freya Vandenbossche. Ze zouden beter spreken van een Freya-taks. De 2 miljard voorzien voor Langerlo maken deel uit van die 9,2 miljard en zijn het gevolg van het Vlaamse engagement om de afspraken van de recente klimaattop in Parijs na te leven.
Nu meteen de Turteltaks terugdraaien is echter geen goed idee. Het is gewoon een politieke reactie op een plots gebeuren, de zgn ‘steekvlam politiek’. Dat is iets dat tegenwoordig om de haverklap gebeurt omdat politiekers denken daarmee electoraal te kunnen scoren. Denk maar aan Geens en zijn kritiek op een uitspraak van het Antwerps gerecht op een verkrachtingszaak. Of aan de oprispingen bij CD&V over roken en drinken, waarbij straks de staat nog gaat zeggen waar en wanneer we dat nog zullen mogen doen. Of over een zoveelste wijziging aan de euthanasiewet omdat er ergens iets verkeerd is afgelopen. Of op al die reacties telkens de Raad van State of het Grondwettelijk Hof het ergens niet mee eens zijn (en dat komt steeds meer voor).
Zou het niet wenselijker zijn dat men eerst eens probeert de bestaande wetten uit te voeren en toe te passen of – beter nog – ze van de eerste keer goed te maken?
* Het ombouwen van de Langerlose elektriciteitscentrale naar een biomassacentrale zou minstens 150 miljoen euro kosten, terwijl een deel van wat daar zou verwerkt worden, straks zal moeten worden ingevoerd en er maar een klein gedeelte van de energie zal worden omgezet in stroom, dit in tegenstelling tot kleinere centrales, die daarvoor specifiek gebouwd zijn en o.m. ook de uitgestoten warmte recupereren. De kans dat zo’n grote centrale ooit winst zou maken is nihil.
In Rome zijn de ministers van Buitenlandse Zaken van Duitsland, Frankrijk, Italië en de Benelux, de stichtende landen van de E.U., bijeengekomen voor wat ze een ‘informele babbel’ noemden. Dat het met Europa niet goed gaat is een open deur intrappen. Dat de oorspronkelijke zes daar veel aan gaan kunnen doen, is zeer twijfelachtig. Een van de gespreksthema’s was het ‘Europa met twee snelheden’, nog zo’n uitdrukking die met de regelmaat van een klok terug komt. Tindemans gebruikte ze al in zijn tijd als minister van Buitenlandse Dinges.
Dat het zo niet verder kan zoals men bezig is (‘niet bezig’ zou een betere term zijn), is al even evident, maar niemand weet er blijkbaar een oplossing voor. Zelfs al zouden de zes afspreken voor een soort mini-Schengen (dat kwam ook ter sprake) dan is het maar de vraag in hoever Italië daar nog bij hoort. Bij de huidige babbel kon het land niet genegeerd worden, al was het maar omdat die plaats vond in de Italiaanse hoofdstad. Niet voor niets is Renzi de grootste tegenstander van zo’n mini-Schengen. Oostenrijk hoort daar eerder bij dan Italië.
Toch zal er iets moeten gebeuren, want het huidige Europa werkt niet meer. De bankencrisis kon nog min of meer worden opgevangen, de landencrisis niet. Denk maar aan Griekenland, dat als een molensteen aan de Europese nek blijft hangen. Daarbij komt dan nog een eventuele Brexit en de vluchtelingenstroom die maar niet onder controle raakt. Tussendoor moet men dan nog steeds rekening houden met de verschillende entiteiten binnen Europa: de E.U., de Eurozone, de Schengen-zone én het feit dat Frankrijk, zogezegd een van de sterkhouders van ons continent, in werkelijkheid een reus op lemen voeten is geworden die alleen nog teert op de zo gezegde as met Duitsland. Er is geen enkel serieus plan, laat staan een plan B.
Wie herinnert zich nog Electrawinds, het fameuze groene stroombedrijf, actief in windmolens, zonnepanelen en biodiesel, met vertakkingen van Servië tot Zuid-Afrika? Met Vande Lala als ‘tijdelijke’ voorzitter, waardoor overheidsbedrijven als PMV, FPIM en Gimv erin gingen investeren en later honderden miljoenen euro van de belastingbetaler kwijtspeelden? Via een uitverkoop kon het bedrijf het faillissement toen vermijden, maar tenslotte bleef er alleen de biomassacentrale in Oostende over. Die laatste produceert elektriciteit op basis van dierlijke vetten, afkomstig van slachtafval en o.a. aangespoelde potvissen. Welnu, dat laatste bedrijf – de biomassacentrale – is nu ook op sterven na dood. De huidige directie van wat tegenwoordig de groene stroomproducent Bio Power Oostende heet, heeft de intentie tot sluiting aangekondigd. Bij de vakbonden vreest men dat de boeken zullen worden dichtgedaan. Na de gascentrales die de concurrentie op de elektriciteitsmarkt niet meer aan kunnen, is dit een tweede tak van de stroomproductie die met zware verliezen werkt.
Bij een tweede, ook al in Oostende gevestigde biocentrale met de naam Greenpower, gaat het al niet veel beter. Een Nederlandse fabriek van dezelfde firma in Terneuzen ging vorig jaar ook al failliet. Raar genoeg werkt een andere centrale van hetzelfde type wél in Moeskroen. Reden daarvoor is dat deze gesubsidieerd wordt door de Waalse overheid, met overheidsgeld van de belastingbetaler, dus.
Vande Lala wordt natuurlijk niets ten laste gelegd. Evenmin als Flup Moustache na al wat er in ‘Meulebeik’ aan het licht is gekomen. Dat zijn nl onbaatzuchtige mensen die alleen aan het algemeen welzijn dachten.
Terloops ook niet vergeten dat er in dit land nog drie biocentrales in aanbouw zijn: twee in Vlaanderen en één in Wallonië, waarvan we nu al weten dat ze het zonder staatssteun niet zullen redden en waarvan de stroomverbruikers straks riskeren nog eens een extra energierekening te zullen moeten betalen…
Over de verlaging van de vennootschapsbelasting blijft men maar discussiëren. Dat laatste is eigenlijk pas begonnen nadat bekend werd dat Europa dit land beval zo’n 700 miljoen (ondertussen zouden dat er al meer dan een miljard zijn) euro kwijtgescholden belastingen terug te vragen van 35 maatschappijen die ze, volgens een ruling overeengekomen met de regering Verhofstadt, hier niet hoefden te betalen. In mijn blog van 2 dezer (‘taxshift 2.0) schreef ik reeds dat zoiets op het eerste zicht leuk leek voor de Belgische staatskas, maar dat het wel de reputatie van het land schaadt en de Belgische concurrentiepositie op gebied van investeringen op een laag pitje zal doen branden. Minister Van Overtveldt was er dan ook als de kippen bij om te vragen tegen het besluit van de E.U. in beroep te mogen gaan. Dat laatste werd hem bijna meteen kwalijk genomen door zijn ‘collega’ Kris Peeters die vindt dat er aan de huidige financieringswet niets mag veranderd worden als het niet in het regeerakkoord staat. Dat regeerakkoord was echter van vóór de Europese eis tot terugbetaling door de betrokken firma’s, die al bij al toch hier investeren (en mede voor werkgelegenheid zorgen).
Nu blijkt dat Unizo, de middenstandsorganisatie waarvan diezelfde Peeters jarenlang voorzitter was, al in 2014 een nieuw systeem van vennootschapsbelasting had voorgesteld, bijna identiek aan het huidige voorstel van Van Overtveldt met de twee keuzetarieven. De meeste kmo’s hebben nl niet de middelen om de berekeningen van al die achterpoortjes en uitzonderingen te laten uitvoeren, laat staan bekostigen en zouden met een lagere heffing, maar dan aan een vast tarief zonder uitzonderingen en achterpoortjes, beter af zijn. Unizo rekende daarbij uit dat – in tegenstelling tot wat de partij van hun oud-voorzitter nu beweert - zo’n regeling de staat amper geld zou kosten. De organisatie schat dat het tussen de 30 en de 381 miljoen euro kon liggen. Dat is nog veel geld, maar een peulschil t.o.v. het bedrag dat ‘Markske’ Beke voorhoudt en dat volgens de pas herverkozen ‘high potential’ tussen de 3 en de 3,5 miljard euro zou liggen.
Kris Peeters is trouwens niet de enige CD&V’er die om de haverklap dwars gaat liggen in de federale regering waarvan hij zelf deel van uitmaakt. Hij wordt momenteel in zijn partij op links zelfs voorbijgestoken door zuurpruim Eric Van Rompuy uit de natte dweilfamilie die, o.m. in de zevende dag, zo tegen het plan van Van Overtveldt tekeer ging, dat hij er de felicitaties voor kreeg van de SP.a. Met zo’n dwarsligger in eigen kamp heeft deze federale regering geen oppositie meer nodig!
Ik kom even terug op de reacties die ik gekregen heb over mijn Syrië-blog van gisteren.
- Het is inderdaad zo dat onder bloedige dictators de meeste van die Arabische landen een zekere soort vrede kenden. Dat 98% van de Syrische bevolking tevreden was, is wel een lachertje. De vader van Assad heeft ooit een opstandige stad met de grond gelijk gemaakt, inwoners (40.000!) inbegrepen. Die kregen zelfs niet eens een massagraf, omdat de plaats daarna helemaal, met inwoners en al, plat gebulldozerd werd. Toen kreeg het Westen het verwijt dat het de wreedheden van de Assad clan niet veroordeelde, nu dat ze het wél doet. Bij de aanvang van het huidige conflict heeft zoon Assad in eerste instantie geprobeerd die slachting door zijn vader over te doen (in Homs). Ondertussen zien die mensen daar echter ook Tv, hebben ze Internet en zijn ze steeds minder zinnens dergelijk moorddadig regime te blijven ondergaan.
- Het klopt dat de minderheden in Syrië gerespecteerd werden. Dat was vroeger ook zo in Irak (de christen Tarak Aziz werd daar zelfs minister). De reden waarom ze gerespecteerd werden, was omdat Assad, net zoals Sadam in Irak, hun aantallen nodig had om de eigen minderheid te versterken. De Alawieten van Assad, een sjiïetische sekte, vertegenwoordigden maar 15% van de totale bevolking. Wie in Syrië echter niét gerespecteerd werd was de meerderheid van de bevolking (65%).
- Assad en zijn Russen hebben ondertussen de dorpen en steden van die 65% inderdaad plat gebombardeerd, maar dit heeft niet voor stabiliteit gezorgd en het is juist door dat bombarderen dat ze de mensen het land uitgejaagd hebben, richting Europa, zoals we op dit moment weer meemaken in de regio Aleppo. De maniakken van IS gaan niet lopen voor de bombardementen, wel de burgers (die het overleven).
- Voor Syrië en de andere Arabische landen in opstand is er, jammer genoeg inderdaad, geen democratische oplossing. Misschien heeft men het nog best aangepakt in Egypte, waar men de moslimbroeders de verkiezingen heeft laten winnen, dan gewacht heeft tot al de ondergedoken jihadisten boven water kwamen en ze daarna opgepakt en/of geliquideerd. Egypte zit terug in de situatie van vóór Morsi, maar de ondergrondse van de moslimsbroeders (die ook al Sadat hadden vermoord) is daar voorlopig verleden tijd.
Ik zie geen oplossing voor Syrië. Met steeds meer landen die daar gaan bombarderen, zullen er steeds meer vluchtelingen komen, waarvan er ook steeds meer naar hier zullen afzakken. Misschien is de oplossing eerst IS uit Irak weg krijgen en dan elke bevolkingsgroep een eigen land beloven (ook de Alawieten met of zonder Assad) en de grenzen veranderen zodat er geen minderheden meer over meerderheden kunnen heersen. Men kan toch niet eisen dat bevolkingsgroepen die nu haast worden uitgemoord, straks weer in het gelid zouden moeten lopen onder dezelfde dictator die hen naar het leven stond.
Hoe het met dat Syrië gaat aflopen, wordt hoe langer hoe meer een raadsel. De zoveelste poging om tot een vredesgesprek te komen, was al afgelopen vóór men eraan kon beginnen. Reden daarvoor was dat een van de partijen tussendoor gewoon doorging met oorlogsvoeren. Hoe kan je nu in godsnaam vredesgesprekken voeren en tegelijkertijd het oorlogsgeweld onderling i.pl.v. tegen IS opvoeren? In opdracht van het zgz officiële Syrische leger, voerden de Russen in enkele dagen liefst 250 bombardementen uitvoeren op twee dorpen boven Aleppo, doodden er honderden Assad tegenstanders – hoofdzakelijk burgers - en joegen er tienduizenden op de vlucht naar Turkije, waarvan een groot deel straks waarschijnlijk de vluchtelingenstroom naar Europa zal vervoegen. Het lijkt er steeds meer op dat Poetin via de oorlog in Syrië het Westen wil ontwrichten. Officieel bestrijdt ook hij IS, maar dat is maar een excuus om in werkelijkheid alleen Assad te helpen zijn binnenlandse rebellen te vernietigen.
Het blijft mij trouwens een raadsel hoe overtuigde Vlamingen – zoals een Filip De Winter – de kant van die Assad kiezen. In eigen land gaan ze niet akkoord met het feit dat een Waalse minderheid van 40% binnen België ons Vlamingen het leven zuur maakt, maar in het buitenland steunen ze een dictator die op slechts 15% van de bevolking kan rekenen en de gruwelijkste oorlogswapens niet schuwt om baas te blijven. Dat Assad daarbij de steun van Rusland krijgt, is niet van dien aard om ook maar ergens een vreedzaam excuus te vinden. Het Rusland van Poetin schuwt evenmin de brute macht niet en komt er nog mee weg ook. Zie maar wat hij al aanrichtte in Georgië en Oekraïne. Het Westen staat erbij en kijkt ernaar.
Tenslotte nog dit. Ook België zou nu ook van plan zijn in Syrië te gaan bombarderen. Dat lost daar niets op, buiten nog wat meer platgooien, nog meer burgerslachtoffers, maar geen meter grond terugwinnen van IS. Hallucinant is daarvoor zelfs een te zacht woord.
Ik kom even terug op mijn blog van 4 dezer (‘Licht uit in Avondland’), waarin ik in de marge vermeldde dat het ACV het statuut van onderneming in moeilijkheden had aangevraagd en waarin o.a. stond dat 123 medewerkers vanaf hun 55 jaar een ‘landingsbaan’ kregen. Uit de reacties daarop vanuit N-VA en Open VLD heb ik nog een paar interessante zaken kunnen pikken.
Die landingsbanen maken dat medewerkers van het ACV vanaf 55 jaar minder zullen moeten werken, terwijl door de regering beslist was dat zoiets voortaan pas vanaf 60 zou kunnen. Nog een ander verschil met de andere bedrijven, die bij herstructurering een beroep willen doen op het brugpensioen, is dat deze hun jaarrekeningen moeten voorleggen. De vakbonden blijken echter geen open boekhouding te hebben, weer zoiets als de bekende rechtspersoonlijkheid die ze ook niet hebben…
De reden waarom het ACV in nauwe schoentjes zit, heeft in de eerste plaats te maken met het Arco debacle dat de vakbond zo’n 100 miljoen euro heeft gekost. Dat is algemeen geweten. Daarbovenop blijkt nu, dat de bond verlies maakt op de werkloosheidsuitkeringen. Als dat zo is, waarom geeft ze die dan niet terug aan de overheid, die daarvoor een eigen Hulpkas heeft? De reden van dit eerder onverwachte verlies komt, doordat er de laatste jaren, vooral in Vlaanderen, minder werklozen zijn, terwijl de vakbond voor elke werkloze een administratievergoeding krijgt. De grootste vakbond van dit land zou de werkenden moeten verdedigen, maar blijkt in werkelijkheid meer gebaat te zijn bij in de eerste plaats veel langdurig werklozen, bij degenen dus die niét werken. Waarbij de stelling van Frans Van Massenhove (zie mijn blog van eergisteren) blijkt te kloppen.
De werklozenadministratie blijkt trouwens niet de enige materie te zijn waarbij verschillende instanties een taak uitvoeren die beter door slechts één zou worden uitgevoerd. Zo wordt het kindergeld in dit land uitbetaald door niet minder dan dertien (13!) fondsen. Dat blijkt uit een kosten-batenanalyse uitgevoerd door consultant Deloitte. Door ze samen te voegen zou er tot 20% bespaard kunnen worden. Dat is meer dan één miljard euro… Hallo?
---
En dan iets heel anders. Sinds gisteren heeft de VRT een nieuwe CEO, de vijfde in zes jaar tijd. De man is gediplomeerd veearts, wat hem het juiste profiel zou moeten geven om die stal eens op te kuisen! Of hij erg Vlaamsgezind is, valt nog te betwijfelen. Hij woont nl in Waals- Brabant, dus in Wallonië. Dat zegt misschien niets, er wonen daar wel meer Vlamingen. Meestal gaan die daar echter wonen o.w.v. de lagere vastgoedprijzen. Voor iemand, die er o.a. ook nog een bankierscarrière op heeft zitten en er warmpjes in zou moeten zitten, zal dat echter wel de reden niet zijn. Het wordt dus weer even hart vasthouden…
In mijn blog van 31 januari had ik het er reeds over: de voorstadsnetten, die vooral in Vlaanderen nodig zijn, maar die door minister Galant op de (heel) lange baan dreigden geschoven te worden, omdat ze eerst absolute voorrang wil geven aan het Brusselse net en meer bepaald aan de verbinding ermee naar Wallonië toe. Dat Brusselse net heeft, zoals ik reeds schreef, tot nu toe meer dan het dubbele gekost van wat geraamd was (2,2 i.pl.v. 1 miljard euro) en zou daar nog minstens 600 miljoen moeten bij krijgen. In een eerste reactie had Galant nog gezegd dat een deel van het traject, o.w.v. besparingen, maar twee sporen zou krijgen i.pl.v. de vier die gepland waren. Daarop zijn Brussel en Wallonië op hun achterste poten gaan staan en binnen de 24 uur slikte de minister haar nieuw plan weer in.
Het resultaat van dat alles is wel, dat we weer met een communautair probleem te maken krijgen, waarbij – zoals bijna altijd – de Vlamingen mee mogen betalen, maar zelf de vruchten niet plukken. Buiten de afwerking van dat dure Brusselse net zouden nl de lijnen naar Wallonië voorrang krijgen, omdat daar al een deel van de infrastructuur is gerealiseerd. Komt daar nog bij dat dit project voor de Walen niet prioritair is o.w.v. de slechte staat van de Waalse begroting, wat zou kunnen betekenen dat Vlaanderen nóg langer zal mogen wachten. Vooral voor Antwerpen, waar men in 2017 wil beginnen met de eerste werken voor de Oosterweelverbinding, zou dat een kleine ramp zijn, al heb ik daar zelf nooit in geloofd (en doe ik dat nog niet).
Er wordt de laatste jaren in onze samenleving nogal wat papier vuil gemaakt over de achteruitstelling van de vrouwen op alle gebied: in de politiek, de economie e.a. sectoren, maar het is wel duidelijk dat de twee zwakste punten in de regering Michel uitgerekend de dames Galant en Marghem zijn, die er na anderhalf jaar nog steeds niet in geslaagd zijn iets serieus te realiseren, tenzij op tijd en stond wat controverse. Het was wel te verwachten dat er bij de MR, die nu plots zeven ministers moest leveren, enkele lichtgewichten zouden zitten. Dat dat nu al dan niet toevallig twee dames zijn, is een pijnlijke vaststelling.
‘Belgische vakbonden kijken naar werk zoals creationisten, die de Bijbel woordelijk geloven en er dus van overtuigd zijn dat God de mensen strafte voor hun appel eten in het aards paradijs door hen tot het eind der dagen te laten werken in het zweet hunner aanschijn. Wat doet een vakbond die ervan overtuigd is dat werknemers uitgebuit worden en werk dus een straf is? Op elk overleg met de werkgever eisen dat er meer mensen in dienst komen, dat er minder gewerkt wordt en dat er meer wordt betaald. En dus zet men systematisch de voet dwars als bedrijven efficiënter willen werken. Het syndicale devies blijft: strijden voor het behoud van stokers op elektrische treinen.’
Bovenstaande komt niet van mij, maar van Frans Van Massenhove, voorzitter van de FOD Sociale Zekerheid, die wekelijks een weekeindcolumn vult in De Tijd. Het wordt nog interessanter, als men weet dat die Frans eerder van linkse signatuur is. Zo werd hij eerst door Vande Lala voorgesteld als opvolger van spoorbaas Marc De Scheemaecker, waarvoor hij bedankte zogezegd om gezondheidsredenen. Van Massenhove werd ook al eens bekroond als overheidsmanager van het jaar.
Uitgerekend gisteren stond in de media dat Alphabet, het voormalige Google, het bedrijf met de grootste beurswaarde ter wereld is geworden. De top tien bedrijven op die lijst zijn allemaal Amerikaans, de top vier hightech firma’s die twintig jaar geleden niet eens bestonden. ‘Silicon Valley companies’, zoals ze genoemd worden. Zo’n bedrijven hebben wij ook in Europa gehad, niet eens zolang geleden. Denk maar aan Nokia, Alcatel of Ericsson. Sinds 1975 is er echter in de hele huidige eurozone slechts één (1) nieuw bedrijf begonnen dat nog bij de eerste 500 staat: Inditex (Zara), dat niet eens hightech is, maar een keten van kledingwinkels...
Bij ons hebben we genoeg jonge mensen die nieuwe hightech bedrijfjes opstarten. Als ze echter succes willen hebben, moeten ze verhuizen naar de States of worden zij door Amerikaanse bedrijven opgekocht en een van de redenen is het zgz sociaal klimaat hier dat o.m. verpest wordt door vakbonden die nog in negentiende-eeuwse termen denken. Europa is inderdaad een mislukt continent, zoals John Crombez het verwoordde in zijn gewraakte uitspraken in de Zevende Dag en daarover is zijn eigen entourage niét gevallen.
---
In de marge van bovenstaande nog dit: het ACV heeft het statuut van onderneming in moeilijkheden aangevraagd, waardoor 103 eigen medewerkers vanaf 58 jaar op vervroegd pensioen kunnen, terwijl nog eens 123 een ‘landingsbaan’ krijgen vanaf 55 jaar. Liefst niet vertellen aan Amerikanen…
