Wie herinnert zich nog Electrawinds, het fameuze groene stroombedrijf, actief in windmolens, zonnepanelen en biodiesel, met vertakkingen van Servië tot Zuid-Afrika? Met Vande Lala als ‘tijdelijke’ voorzitter, waardoor overheidsbedrijven als PMV, FPIM en Gimv erin gingen investeren en later honderden miljoenen euro van de belastingbetaler kwijtspeelden? Via een uitverkoop kon het bedrijf het faillissement toen vermijden, maar tenslotte bleef er alleen de biomassacentrale in Oostende over. Die laatste produceert elektriciteit op basis van dierlijke vetten, afkomstig van slachtafval en o.a. aangespoelde potvissen. Welnu, dat laatste bedrijf – de biomassacentrale – is nu ook op sterven na dood. De huidige directie van wat tegenwoordig de groene stroomproducent Bio Power Oostende heet, heeft de intentie tot sluiting aangekondigd. Bij de vakbonden vreest men dat de boeken zullen worden dichtgedaan. Na de gascentrales die de concurrentie op de elektriciteitsmarkt niet meer aan kunnen, is dit een tweede tak van de stroomproductie die met zware verliezen werkt.
Bij een tweede, ook al in Oostende gevestigde biocentrale met de naam Greenpower, gaat het al niet veel beter. Een Nederlandse fabriek van dezelfde firma in Terneuzen ging vorig jaar ook al failliet. Raar genoeg werkt een andere centrale van hetzelfde type wél in Moeskroen. Reden daarvoor is dat deze gesubsidieerd wordt door de Waalse overheid, met overheidsgeld van de belastingbetaler, dus.
Vande Lala wordt natuurlijk niets ten laste gelegd. Evenmin als Flup Moustache na al wat er in ‘Meulebeik’ aan het licht is gekomen. Dat zijn nl onbaatzuchtige mensen die alleen aan het algemeen welzijn dachten.
Terloops ook niet vergeten dat er in dit land nog drie biocentrales in aanbouw zijn: twee in Vlaanderen en één in Wallonië, waarvan we nu al weten dat ze het zonder staatssteun niet zullen redden en waarvan de stroomverbruikers straks riskeren nog eens een extra energierekening te zullen moeten betalen…
Over de verlaging van de vennootschapsbelasting blijft men maar discussiëren. Dat laatste is eigenlijk pas begonnen nadat bekend werd dat Europa dit land beval zo’n 700 miljoen (ondertussen zouden dat er al meer dan een miljard zijn) euro kwijtgescholden belastingen terug te vragen van 35 maatschappijen die ze, volgens een ruling overeengekomen met de regering Verhofstadt, hier niet hoefden te betalen. In mijn blog van 2 dezer (‘taxshift 2.0) schreef ik reeds dat zoiets op het eerste zicht leuk leek voor de Belgische staatskas, maar dat het wel de reputatie van het land schaadt en de Belgische concurrentiepositie op gebied van investeringen op een laag pitje zal doen branden. Minister Van Overtveldt was er dan ook als de kippen bij om te vragen tegen het besluit van de E.U. in beroep te mogen gaan. Dat laatste werd hem bijna meteen kwalijk genomen door zijn ‘collega’ Kris Peeters die vindt dat er aan de huidige financieringswet niets mag veranderd worden als het niet in het regeerakkoord staat. Dat regeerakkoord was echter van vóór de Europese eis tot terugbetaling door de betrokken firma’s, die al bij al toch hier investeren (en mede voor werkgelegenheid zorgen).
Nu blijkt dat Unizo, de middenstandsorganisatie waarvan diezelfde Peeters jarenlang voorzitter was, al in 2014 een nieuw systeem van vennootschapsbelasting had voorgesteld, bijna identiek aan het huidige voorstel van Van Overtveldt met de twee keuzetarieven. De meeste kmo’s hebben nl niet de middelen om de berekeningen van al die achterpoortjes en uitzonderingen te laten uitvoeren, laat staan bekostigen en zouden met een lagere heffing, maar dan aan een vast tarief zonder uitzonderingen en achterpoortjes, beter af zijn. Unizo rekende daarbij uit dat – in tegenstelling tot wat de partij van hun oud-voorzitter nu beweert - zo’n regeling de staat amper geld zou kosten. De organisatie schat dat het tussen de 30 en de 381 miljoen euro kon liggen. Dat is nog veel geld, maar een peulschil t.o.v. het bedrag dat ‘Markske’ Beke voorhoudt en dat volgens de pas herverkozen ‘high potential’ tussen de 3 en de 3,5 miljard euro zou liggen.
Kris Peeters is trouwens niet de enige CD&V’er die om de haverklap dwars gaat liggen in de federale regering waarvan hij zelf deel van uitmaakt. Hij wordt momenteel in zijn partij op links zelfs voorbijgestoken door zuurpruim Eric Van Rompuy uit de natte dweilfamilie die, o.m. in de zevende dag, zo tegen het plan van Van Overtveldt tekeer ging, dat hij er de felicitaties voor kreeg van de SP.a. Met zo’n dwarsligger in eigen kamp heeft deze federale regering geen oppositie meer nodig!
Ik kom even terug op de reacties die ik gekregen heb over mijn Syrië-blog van gisteren.
- Het is inderdaad zo dat onder bloedige dictators de meeste van die Arabische landen een zekere soort vrede kenden. Dat 98% van de Syrische bevolking tevreden was, is wel een lachertje. De vader van Assad heeft ooit een opstandige stad met de grond gelijk gemaakt, inwoners (40.000!) inbegrepen. Die kregen zelfs niet eens een massagraf, omdat de plaats daarna helemaal, met inwoners en al, plat gebulldozerd werd. Toen kreeg het Westen het verwijt dat het de wreedheden van de Assad clan niet veroordeelde, nu dat ze het wél doet. Bij de aanvang van het huidige conflict heeft zoon Assad in eerste instantie geprobeerd die slachting door zijn vader over te doen (in Homs). Ondertussen zien die mensen daar echter ook Tv, hebben ze Internet en zijn ze steeds minder zinnens dergelijk moorddadig regime te blijven ondergaan.
- Het klopt dat de minderheden in Syrië gerespecteerd werden. Dat was vroeger ook zo in Irak (de christen Tarak Aziz werd daar zelfs minister). De reden waarom ze gerespecteerd werden, was omdat Assad, net zoals Sadam in Irak, hun aantallen nodig had om de eigen minderheid te versterken. De Alawieten van Assad, een sjiïetische sekte, vertegenwoordigden maar 15% van de totale bevolking. Wie in Syrië echter niét gerespecteerd werd was de meerderheid van de bevolking (65%).
- Assad en zijn Russen hebben ondertussen de dorpen en steden van die 65% inderdaad plat gebombardeerd, maar dit heeft niet voor stabiliteit gezorgd en het is juist door dat bombarderen dat ze de mensen het land uitgejaagd hebben, richting Europa, zoals we op dit moment weer meemaken in de regio Aleppo. De maniakken van IS gaan niet lopen voor de bombardementen, wel de burgers (die het overleven).
- Voor Syrië en de andere Arabische landen in opstand is er, jammer genoeg inderdaad, geen democratische oplossing. Misschien heeft men het nog best aangepakt in Egypte, waar men de moslimbroeders de verkiezingen heeft laten winnen, dan gewacht heeft tot al de ondergedoken jihadisten boven water kwamen en ze daarna opgepakt en/of geliquideerd. Egypte zit terug in de situatie van vóór Morsi, maar de ondergrondse van de moslimsbroeders (die ook al Sadat hadden vermoord) is daar voorlopig verleden tijd.
Ik zie geen oplossing voor Syrië. Met steeds meer landen die daar gaan bombarderen, zullen er steeds meer vluchtelingen komen, waarvan er ook steeds meer naar hier zullen afzakken. Misschien is de oplossing eerst IS uit Irak weg krijgen en dan elke bevolkingsgroep een eigen land beloven (ook de Alawieten met of zonder Assad) en de grenzen veranderen zodat er geen minderheden meer over meerderheden kunnen heersen. Men kan toch niet eisen dat bevolkingsgroepen die nu haast worden uitgemoord, straks weer in het gelid zouden moeten lopen onder dezelfde dictator die hen naar het leven stond.
Hoe het met dat Syrië gaat aflopen, wordt hoe langer hoe meer een raadsel. De zoveelste poging om tot een vredesgesprek te komen, was al afgelopen vóór men eraan kon beginnen. Reden daarvoor was dat een van de partijen tussendoor gewoon doorging met oorlogsvoeren. Hoe kan je nu in godsnaam vredesgesprekken voeren en tegelijkertijd het oorlogsgeweld onderling i.pl.v. tegen IS opvoeren? In opdracht van het zgz officiële Syrische leger, voerden de Russen in enkele dagen liefst 250 bombardementen uitvoeren op twee dorpen boven Aleppo, doodden er honderden Assad tegenstanders – hoofdzakelijk burgers - en joegen er tienduizenden op de vlucht naar Turkije, waarvan een groot deel straks waarschijnlijk de vluchtelingenstroom naar Europa zal vervoegen. Het lijkt er steeds meer op dat Poetin via de oorlog in Syrië het Westen wil ontwrichten. Officieel bestrijdt ook hij IS, maar dat is maar een excuus om in werkelijkheid alleen Assad te helpen zijn binnenlandse rebellen te vernietigen.
Het blijft mij trouwens een raadsel hoe overtuigde Vlamingen – zoals een Filip De Winter – de kant van die Assad kiezen. In eigen land gaan ze niet akkoord met het feit dat een Waalse minderheid van 40% binnen België ons Vlamingen het leven zuur maakt, maar in het buitenland steunen ze een dictator die op slechts 15% van de bevolking kan rekenen en de gruwelijkste oorlogswapens niet schuwt om baas te blijven. Dat Assad daarbij de steun van Rusland krijgt, is niet van dien aard om ook maar ergens een vreedzaam excuus te vinden. Het Rusland van Poetin schuwt evenmin de brute macht niet en komt er nog mee weg ook. Zie maar wat hij al aanrichtte in Georgië en Oekraïne. Het Westen staat erbij en kijkt ernaar.
Tenslotte nog dit. Ook België zou nu ook van plan zijn in Syrië te gaan bombarderen. Dat lost daar niets op, buiten nog wat meer platgooien, nog meer burgerslachtoffers, maar geen meter grond terugwinnen van IS. Hallucinant is daarvoor zelfs een te zacht woord.
Ik kom even terug op mijn blog van 4 dezer (‘Licht uit in Avondland’), waarin ik in de marge vermeldde dat het ACV het statuut van onderneming in moeilijkheden had aangevraagd en waarin o.a. stond dat 123 medewerkers vanaf hun 55 jaar een ‘landingsbaan’ kregen. Uit de reacties daarop vanuit N-VA en Open VLD heb ik nog een paar interessante zaken kunnen pikken.
Die landingsbanen maken dat medewerkers van het ACV vanaf 55 jaar minder zullen moeten werken, terwijl door de regering beslist was dat zoiets voortaan pas vanaf 60 zou kunnen. Nog een ander verschil met de andere bedrijven, die bij herstructurering een beroep willen doen op het brugpensioen, is dat deze hun jaarrekeningen moeten voorleggen. De vakbonden blijken echter geen open boekhouding te hebben, weer zoiets als de bekende rechtspersoonlijkheid die ze ook niet hebben…
De reden waarom het ACV in nauwe schoentjes zit, heeft in de eerste plaats te maken met het Arco debacle dat de vakbond zo’n 100 miljoen euro heeft gekost. Dat is algemeen geweten. Daarbovenop blijkt nu, dat de bond verlies maakt op de werkloosheidsuitkeringen. Als dat zo is, waarom geeft ze die dan niet terug aan de overheid, die daarvoor een eigen Hulpkas heeft? De reden van dit eerder onverwachte verlies komt, doordat er de laatste jaren, vooral in Vlaanderen, minder werklozen zijn, terwijl de vakbond voor elke werkloze een administratievergoeding krijgt. De grootste vakbond van dit land zou de werkenden moeten verdedigen, maar blijkt in werkelijkheid meer gebaat te zijn bij in de eerste plaats veel langdurig werklozen, bij degenen dus die niét werken. Waarbij de stelling van Frans Van Massenhove (zie mijn blog van eergisteren) blijkt te kloppen.
De werklozenadministratie blijkt trouwens niet de enige materie te zijn waarbij verschillende instanties een taak uitvoeren die beter door slechts één zou worden uitgevoerd. Zo wordt het kindergeld in dit land uitbetaald door niet minder dan dertien (13!) fondsen. Dat blijkt uit een kosten-batenanalyse uitgevoerd door consultant Deloitte. Door ze samen te voegen zou er tot 20% bespaard kunnen worden. Dat is meer dan één miljard euro… Hallo?
---
En dan iets heel anders. Sinds gisteren heeft de VRT een nieuwe CEO, de vijfde in zes jaar tijd. De man is gediplomeerd veearts, wat hem het juiste profiel zou moeten geven om die stal eens op te kuisen! Of hij erg Vlaamsgezind is, valt nog te betwijfelen. Hij woont nl in Waals- Brabant, dus in Wallonië. Dat zegt misschien niets, er wonen daar wel meer Vlamingen. Meestal gaan die daar echter wonen o.w.v. de lagere vastgoedprijzen. Voor iemand, die er o.a. ook nog een bankierscarrière op heeft zitten en er warmpjes in zou moeten zitten, zal dat echter wel de reden niet zijn. Het wordt dus weer even hart vasthouden…
In mijn blog van 31 januari had ik het er reeds over: de voorstadsnetten, die vooral in Vlaanderen nodig zijn, maar die door minister Galant op de (heel) lange baan dreigden geschoven te worden, omdat ze eerst absolute voorrang wil geven aan het Brusselse net en meer bepaald aan de verbinding ermee naar Wallonië toe. Dat Brusselse net heeft, zoals ik reeds schreef, tot nu toe meer dan het dubbele gekost van wat geraamd was (2,2 i.pl.v. 1 miljard euro) en zou daar nog minstens 600 miljoen moeten bij krijgen. In een eerste reactie had Galant nog gezegd dat een deel van het traject, o.w.v. besparingen, maar twee sporen zou krijgen i.pl.v. de vier die gepland waren. Daarop zijn Brussel en Wallonië op hun achterste poten gaan staan en binnen de 24 uur slikte de minister haar nieuw plan weer in.
Het resultaat van dat alles is wel, dat we weer met een communautair probleem te maken krijgen, waarbij – zoals bijna altijd – de Vlamingen mee mogen betalen, maar zelf de vruchten niet plukken. Buiten de afwerking van dat dure Brusselse net zouden nl de lijnen naar Wallonië voorrang krijgen, omdat daar al een deel van de infrastructuur is gerealiseerd. Komt daar nog bij dat dit project voor de Walen niet prioritair is o.w.v. de slechte staat van de Waalse begroting, wat zou kunnen betekenen dat Vlaanderen nóg langer zal mogen wachten. Vooral voor Antwerpen, waar men in 2017 wil beginnen met de eerste werken voor de Oosterweelverbinding, zou dat een kleine ramp zijn, al heb ik daar zelf nooit in geloofd (en doe ik dat nog niet).
Er wordt de laatste jaren in onze samenleving nogal wat papier vuil gemaakt over de achteruitstelling van de vrouwen op alle gebied: in de politiek, de economie e.a. sectoren, maar het is wel duidelijk dat de twee zwakste punten in de regering Michel uitgerekend de dames Galant en Marghem zijn, die er na anderhalf jaar nog steeds niet in geslaagd zijn iets serieus te realiseren, tenzij op tijd en stond wat controverse. Het was wel te verwachten dat er bij de MR, die nu plots zeven ministers moest leveren, enkele lichtgewichten zouden zitten. Dat dat nu al dan niet toevallig twee dames zijn, is een pijnlijke vaststelling.
‘Belgische vakbonden kijken naar werk zoals creationisten, die de Bijbel woordelijk geloven en er dus van overtuigd zijn dat God de mensen strafte voor hun appel eten in het aards paradijs door hen tot het eind der dagen te laten werken in het zweet hunner aanschijn. Wat doet een vakbond die ervan overtuigd is dat werknemers uitgebuit worden en werk dus een straf is? Op elk overleg met de werkgever eisen dat er meer mensen in dienst komen, dat er minder gewerkt wordt en dat er meer wordt betaald. En dus zet men systematisch de voet dwars als bedrijven efficiënter willen werken. Het syndicale devies blijft: strijden voor het behoud van stokers op elektrische treinen.’
Bovenstaande komt niet van mij, maar van Frans Van Massenhove, voorzitter van de FOD Sociale Zekerheid, die wekelijks een weekeindcolumn vult in De Tijd. Het wordt nog interessanter, als men weet dat die Frans eerder van linkse signatuur is. Zo werd hij eerst door Vande Lala voorgesteld als opvolger van spoorbaas Marc De Scheemaecker, waarvoor hij bedankte zogezegd om gezondheidsredenen. Van Massenhove werd ook al eens bekroond als overheidsmanager van het jaar.
Uitgerekend gisteren stond in de media dat Alphabet, het voormalige Google, het bedrijf met de grootste beurswaarde ter wereld is geworden. De top tien bedrijven op die lijst zijn allemaal Amerikaans, de top vier hightech firma’s die twintig jaar geleden niet eens bestonden. ‘Silicon Valley companies’, zoals ze genoemd worden. Zo’n bedrijven hebben wij ook in Europa gehad, niet eens zolang geleden. Denk maar aan Nokia, Alcatel of Ericsson. Sinds 1975 is er echter in de hele huidige eurozone slechts één (1) nieuw bedrijf begonnen dat nog bij de eerste 500 staat: Inditex (Zara), dat niet eens hightech is, maar een keten van kledingwinkels...
Bij ons hebben we genoeg jonge mensen die nieuwe hightech bedrijfjes opstarten. Als ze echter succes willen hebben, moeten ze verhuizen naar de States of worden zij door Amerikaanse bedrijven opgekocht en een van de redenen is het zgz sociaal klimaat hier dat o.m. verpest wordt door vakbonden die nog in negentiende-eeuwse termen denken. Europa is inderdaad een mislukt continent, zoals John Crombez het verwoordde in zijn gewraakte uitspraken in de Zevende Dag en daarover is zijn eigen entourage niét gevallen.
---
In de marge van bovenstaande nog dit: het ACV heeft het statuut van onderneming in moeilijkheden aangevraagd, waardoor 103 eigen medewerkers vanaf 58 jaar op vervroegd pensioen kunnen, terwijl nog eens 123 een ‘landingsbaan’ krijgen vanaf 55 jaar. Liefst niet vertellen aan Amerikanen…
N.a.v. de heisa rond de uitspraak van John Crombez in de Zevende Dag over het terugdringen van bootvluchtelingen en de reactie van zijn eigen partijgenoten daarop, moest ik ongewild denken aan die ‘Dear John Letter’, uit de jaren 50, o.m. gezongen door Pat Boone.
Ondertussen heeft ‘den John’ zijn woorden weer ingeslikt, maar zijn toch al niet zo fraai imago heeft er nog een lelijke deuk bij gekregen. Hij zal voortaan wel twee keer nadenken alvorens hij nog een voorstel van e.o.a. buitenlandse partijgenoot klakkeloos zal overnemen en zeker van die Samsom, wiens partij (nog) wel in een (minderheids)regering zit, maar die in alle peilingen bij een volgende verkiezing op zwaar verlies mag rekenen. Socialisme heeft bij de zich bedrogen voelende oudere generaties afgedaan en is niet ‘cool’ genoeg meer voor de hedendaagse jeugd. In Vlaanderen komt er nog bij dat de SP.a nog steeds de belangen van de eigen Vlaamse mensen ondergeschikt houdt aan die van een Belgische staat die naar adem snakt (hetzelfde bedje waarin ook de Open VLD ziek is). Dat Crombez daarenboven als protegee van Vande Lala aan die job is geraakt, heeft ‘den John’ al evenmin geholpen. Zeg maar: gewogen en te licht bevonden.
Niet treuren echter, want de partij heeft desnoods een ervaren opvolger, die zijn kritiek op ‘den John’ i.v.m. de vluchtelingen niet spaart én die al meer dan een partij heeft geleid: ‘Den Bert’! Bert Anciaux, die voorlopig zijn tijd zit te verdoen in de waardeloos geworden Belgische senaat, heeft gezegd na 2019 ‘nog dromen te hebben’. ‘Ofwel krijg ik een interessante plaats’, zegt hij, ‘ofwel stopt mijn politieke loopbaan’. Dat laatste kan de partij die man niet aandoen, na het prachtige parcours dat hij gelopen heeft vanaf de Volksunie over Idee 21 tot bij Spirit. Met ‘den Bert’ op die ‘interessante’ plaats blijft letterlijk alles mogelijk!
Op één punt heeft Crombez wel gelijk, nl dat Europa een mislukt continent is. Er zijn geen mirakeloplossingen voor de huidige vluchtelingencrisis. Griekenland binnen de Eurozone houden nadat het er frauduleus was in gekomen, was een eerste grote blunder. De tweede was die van ‘Wir schaffen es’. Met als resultaat, om in het Duits verder te gaan: ‘Wird schon schief gehen’…
In de weekeindeditie van De Tijd kwam federaal minister van Financiën Van Overtveldt met het idee dat we onze vennootschapbelasting best nog eens aanpassen en de bedrijven de kans zouden moeten geven te kiezen tussen twee belastingssystemen: het oude aan 34% met de klassieke uitzonderingen en achterpoortjes of een nieuwe aan 20/22% waar niets meer van afgetrokken kan worden. Zoals verwacht is Kris Peeters daar meteen op gesprongen om te zeggen dat er aan de financieringswet in deze legislatuur niets meer zal veranderd worden (het regeerakkoord, weet je wel) en dat de taxshift voor zijn partij (en zeker voor hem) al erg genoeg was. Daar valt iets voor te zeggen, ware het niet dat er ondertussen wel iets fundamenteels veranderd is, sinds Europa België heeft teruggefloten over de zgz ‘excess profit rulings’, waarbij de Europese commissaris ter zake eist dat dit land zo’n 700 miljoen euro moet terugvorderen van bedrijven die van die ruling genoten hebben. Zo’n som geld bij in kas krijgen zou voor elk land leuk zijn, zeker voor het met schulden geplaagde België. Als men dat doet, mogen we echter ons imago van degelijk investeringsland vergeten, zullen nieuwe investeringen uitblijven en zullen er waarschijnlijk bedrijven zijn die dat elders zullen doen. Denk maar aan Ierland dat zijn financiële crisis van 2008/12 te boven is gekomen omdat dat land, ondanks het protest van de E.U., is blijven vasthouden aan zijn vennootschapsbelasting van amper 12,5%.
Een ideale wereld zou er een zijn waarin helemaal geen subsidies en financiële achterpoortjes bestonden, maar dat lijkt een utopie te blijven. Denk maar aan die notionele intrestaftrek, een uitvinding van de regering Verhofstadt van tien jaar geleden, toen de partij van Van Overtveldt nog niet meespeelde op federaal niveau. Net zoals Turtelboom met haar stroomtaks, moet Van Overtveldt wel de fouten uit dat verleden zien op te lossen. Met dat linkse CD&V-blok aan zijn been zal hij er echter weinig aan kunnen doen, zal onze concurrentiekracht er nog verder op achteruit gaan en deze keer eens niet o.w.v. de loonkloof.
In mijn blog van gisteren had ik het over de Belgische reizigers die bij het binnenkomen van de States tegenwoordig grondiger gecontroleerd worden. Dat nieuws klopt, maar is niet volledig. Die extra controle geldt nl niet alleen voor de Belgen, maar voor alle buitenlanders. Vooral diegenen die de laatste vijf jaar in het Midden-Oosten geweest zijn (wat kan gecontroleerd worden op hun visa) en wie een dubbele nationaliteit heeft (voornamelijk met daarbij een nationaliteit uit Noord-Afrika of het Midden-Oosten). Deze maatregelen zijn er evenwel pas gekomen nadat bleek dat de bloedige aanslagen van 13 november 2015 waren voorbereid in Molenbeek en dat een deel van de terroristen een dubbele nationaliteit hadden, waaronder de Belgische en de Franse.
In de States hebben ze het met die controles wel een stuk gemakkelijker dan in Europa, waar al dan niet echte moslim vluchtelingen geen oceaan moeten oversteken om er te geraken. Datzelfde geldt ook voor Canada, dat af en toe uitpakt met reclame pro domo om maar te laten horen wat voor warm hart ze daar de vluchtelingen toedragen. Recentelijk kwam de Canadese directeur-generaal voor immigratie nog speciaal naar Brussel om zijn herbevestigingsprogramma toe te lichten. Dat is echter voor een groot deel hypocrisie. Canada is het tweede grootste land ter wereld (na Rusland) en heeft zelfs met een bevolking van 35 miljoen nog ruimte zat. Het land heeft steeds inwijkelingen nodig gehad en verwelkomde er de laatste jaren tussen de 260.000 en de 280.000. Vanaf nu zullen daar zo’n 35.000 tot 40.000 Syriërs bij zijn. Tot daar het officiële verhaal.
In werkelijkheid worden alle in Canada toegelaten vluchtelingen eerst grondig gescreend door de VN vóór ze worden opgehaald. Dat screenen gebeurt op basis van diploma’s en professionele vaardigheden. De knapste koppen, zeg maar. Slechts een minderheid geniet van de gezinshereniging en moet dan door de reeds in Canada aanwezige familie mee ondersteund worden. Iets heel anders dan de massa’s die het al overbevolkte Europa overspoelen, met daarbij een aanzienlijk aantal analfabeten en werklozen, die in de eerste plaats hopen op bijstand en sociale tegemoetkomingen.
Tenslotte zou ik even willen wijzen naar de p.r.-rol van Canada’s nieuwe premier, Julien Trudeau, zoon van een vader die eveneens premier van het land was en eerder bekend raakte door zijn rockster allures (zie mijn blog van 22.10.2015: ‘Canada in de kijker’) en voor de rest nog alles te bewijzen heeft. Het Canadees model is in Europa niet toepasbaar.
Ik zou hier straks best een aparte rubriek over Brussel beginnen, want de hoofdstad, die niemand ons nog benijdt, blijft maar negatief in het nieuws komen. Het zou allemaal nog zo erg niet zijn, mochten we kunnen zeggen dat ze er hun plan maar trekken. Jammer genoeg zijn ook Brussels buren – en daar horen wij bij – daar meestal mee de dupe van.
Het laatste nieuws over wat er in Broekzele niét werkt, is het zgn ‘voorstadsnet’ – het vroegere GEN (Gewestelijk Express Net) - dat het verkeer rond de stad moest verbeteren door een optimalisering van het openbaar vervoer. De werken er omtrent hadden in 2012 moeten klaar zijn, maar nu blijkt dat de volledige oplevering pas verwacht wordt in … 2025! De federale overheid – niét de stad of het gewest Brussel – heeft er tot nu toe al 2 miljard euro ingestoken. Dat is het dubbele van wat er oorspronkelijk geraamd werd en dat is nog maar een begin. Eén van de discussiepunten is dat de Walen vinden dat de hen toegewezen 40% van de investering niet genoeg is. Dat terwijl bv het reizigersverkeer per spoor voor 75% in Vlaanderen gebeurt. En daar houdt het niet bij op.
Met een federale begroting die al een groter tekort zal hebben dan gepland, blijkt er nergens nog geld over te zijn, niet alleen voor dat Brussels net, dat men tegenwoordig ook wel eens de S-Bahn noemt, maar ook voor de plannen van voorstadsnetten in Gent, Antwerpen, Luik en Charleroi. Minister Galant heeft daar een oplossing voor: die steden moeten maar wachten tot het Brusselse net klaar zal zijn. Tot Sint Juttemis, zeker? Voor Antwerpen betekent het de zoveelste vertraging van de Oosterweelverbinding, die ikzelf al nooit meer dacht mee te maken, ook zonder dat voorstadsnet gedoe.
---
In de marge van het nieuws over Brussel, nog dit: Belgische reizigers die in de States arriveren, krijgen sinds kort een extra visumcontrole. Kwestie van er zeker van te zijn dat er geen terroristen tussen zitten. Met dank aan het Molenbeek van Flup Moustache, de ware schuldige van de uit de hand gelopen situatie aldaar. Het is wel oorverdovend stil geworden rond de ideoloog van de PS…
Na de terreurschande van Molenbeek en de instortende tunnels, blijft Brussel (‘Hellegat’, volgens Donald Trump en straks krijgt hij nog gelijk ook) negatief in het nieuws komen. Deze keer via haar justitie, die ook al niet fatsoenlijk blijkt te werken. Een van moord of betrokkenheid tot moord verdacht iemand, die was aangehouden, moest weer worden vrijgelaten omdat de onderzoeksrechter 'vergeten was' het aanhoudingsbevel te ondertekenen...
Laat ons duidelijk zijn, de man in kwestie – ‘Vlaams’ parlementslid Christian Van Eycken – zal pas schuldig zijn wanneer hij veroordeeld zou worden. Dat ‘Vlaams’ staat tussen haakjes omdat de man wel lid is van het Vlaams parlement, maar dan wel als enige francofone verkozene voor het UF (Unie der francofonen), zeg maar het Vlaamshatende FDF, nu omgedoopt tot Défi (Démocrate Fédéraliste Indépendante). Dé vraag, die in onze media weer eens niét gesteld wordt, is of men die handtekening ook vergeten zou zijn als de verdachte een echte Vlaming zou geweest zijn en geen franskiljonse ex-burgemeester van Linkebeek, niet toevallig de voorganger van de door la Homans afgezette Damien Thiéry. En of die onderzoeksrechter voor zo’n fout dan ook niet gestraft zou geworden zijn, omdat Luc Hennart, de voorzitter van de Brusselse rechtbank van Eerste Aanleg, de man nu een hand boven het hoofd houdt en weigert een tuchtprocedure op te starten. Zoals ik reeds schreef in mijn blog van 16 dezer (‘Just-ice’), is die Hennart van PS-strekking en dat verklaart al veel. De uitleg die hij nu geeft, nl dat zijn rechtbank te weinig personeel heeft, is onzin. Ook met weinig personeel is een handtekening onder een reeds gemaakt aanhoudingsbevel een kwestie van seconden. Tenslotte heeft het Brusselse Franstalige Gerecht via de zesde ‘staatsmisvorming’ al extra middelen én versterking gekregen waarbij de Nederlandstalige afdeling personeel heeft moeten afstaan aan de francofonen. Die laatste zou eerder daarover kunnen klagen, maar – bij mijn weten – gebeuren daar zo’n fouten niet. Het klassieke Belgische verhaal: wij Vlamingen werken harder en doen meer met minder volk. Doet me denken aan dat mopje tijdens de aanleg van de Boudewijn autosnelweg. Toen de werken aan de taalgrens kwamen, stond er de dag daarop aan Waalse kant een plakkaat met daarop ‘Ici on parle le français’. Waarop een dag later ook aan Vlaamse kant een bord kwam te staan, met daarop ‘Hier wordt gewerkt’.
Een klein berichtje in De Tijd van gisteren: ‘Catalonië stopt onafhankelijkheid in koelkast’. De Catalanen doen dus een N-VA’tje en eigenlijk is dat geen grote verrassing. De meerderheid die de independisten daar hebben is flinterdun en bestaat dan nog uit een hele waaier van partijen, van uiterst links naar uiterst rechts. Het duurde tot in blessuretijd om op de valreep toch nog een nieuwe regering te vormen en dat had in de eerste plaats te maken met de ego’s van de verschillende partijleiders.
In feite zitten Catalanen, Schotten én Vlamingen in hetzelfde schuitje: de meerderheid van de eigen bevolking is niét voor de echte afscheuring en zolang dat niet het geval is zal die er nooit komen. Als er in de aan de gang zijnde promotiecampagne voor een nieuw federaal België iets klopt, dan is het dat waar belgicisten en liberalen zeggen dat er bv ook bij de V-partijen een deel van de kiezers niét het einde van België wil. Om bij de volgende verkiezingen een meerderheid te halen, moeten de V-partijen echter ook met die kiezers rekening houden. Doen ze dat niet, dan lopen ze het gevaar dat het deel van hun kiezerskorps, dat in de eerste plaats Vlaams stemt om economische redenen, afhaakt en is men nog verder van huis.
Er zal dus niets anders opzitten dan voort te doen met de zogeheten ‘Baert-doctrine’ uit een ver Volksunie verleden: ‘Indien een stap in de staatshervorming een stap vooruit betekent, waarvoor geen onredelijke prijs moet worden betaald en geen toekomstige stappen worden geblokkeerd, dan moet deze stap gezet worden’. Zolang de onafhankelijkheid een stap te ver is, zal het eerste doel dan ook het confederalisme blijven. Daarbij zullen Vlaanderen en Wallonië uitmaken wat het federale niveau nog mag doen en de rest voor eigen rekening nemen. De taak om dat verder uit te werken is de opdracht die N-VA’ers Hendrik Vuye en Veerle Wouters zopas gekregen hebben en die ten laatste tegen 2019 duidelijk moet zijn.
Zoiets noemt men Realpolitik, gewoon omdat er voorlopig geen alternatief is.
Ik kom even terug op mijn blog van eergisteren over dat Belgische offensief in De Standaard. Blijkt dat die Sinardet en Co niet de enigen waren die werden ingeschakeld om België via die krant weer federaal te promoten. Er heeft vorige week in dezelfde Standaard ook een uitgebreid interview gestaan met Bruno De Wever, broer van en evenals Bart historicus, maar daarmee lijkt elke verdere vergelijking uitgesloten. In elke familie is er wel een dwarsligger, een zgz ‘zwart schaap’ en bij de De Wevers blijkt dat ‘den Bruno’ te zijn. De man is wel hoogleraar aan de Universiteit van Gent en heeft nog een hele waslijst andere bestuurstaken en hobby’s. Vlaamsgezindheid is daar echter niet bij, eerder het tegendeel. Waarschijnlijk als gevolg van de frustratie een broer te hebben die hem, ondanks al zijn titels en bevoegdheden, helemaal overschaduwt. Gelukkig voor hem is daar nog De Standaard.
Volgens ‘den Bruno’ zou België een meerwaarde hebben, omdat er zoveel compromissen worden gemaakt, is België een functionele en transparante staat die zijn legitimiteit haalt uit het democratische gehalte van zijn beslissingen en zou het land best uitgerust zijn voor de superdiversiteit die we de dag van vandaag meemaken. En zo gaat de man maar door. Bij ons noemen ze dat ‘rijp voor Geel’.
Men zou eerder kunnen spreken van superabsurditeit zoals hij zich dit land voorstelt. In tegendeel tot ‘zijn’ België, is dit een ondoorzichtelijk land met o.a. bijzondere meerderheden, gemeenschapscommissies, alarmbellen en -procedures, belangenconflicten, pariteiten, bilaterale benoemingen, een gesplitst integratiebeleid, de laagste Europese pensioenen, de hoogste belastingen en zo zou men even kunnen doordraven. Dat die Bruno zo op de automatische piloot doordraaft tot in het absurde, is zijn zaak. En dat een blad dat zichzelf kwaliteitskrant noemt zo iemand een interview van drie bladzijden geeft, is er ver over.
---
De Tijd, misschien wel het enige dagblad in Vlaanderen waarin men politiek en economie nog rationeel bekijkt en becommentarieert, reageerde er in haar editie van dinsdag trouwens op door te stellen dat men met belgicisme hier geen verkiezingen wint. De krant wees ondermeer op de mislukte poging van Verhofstadt bij de verkiezingen van 2007, toen die ook opteerde voor een federale kieskring – dat nu stilaan het stokpaardje van Don Quichote Calvo* is geworden - en die verkiezingen verloor. Ze had er ook Omer Vanaudenhove bij kunnen halen die, als oprichter van de PVV**, ooit een verkiezing verloor door in de verkiezingscampagne met de Belgische vlag te staan zwaaien. Opmerkelijk genoeg zijn het ook nu de liberalen die dat oude België blijven verdedigen. Die masochisten zullen het blijkbaar pas leren als ze met de kiesdrempel geconfronteerd zullen worden!
* De echte Don Quichote vocht tégen, Don Calvo vóór de windmolens!
** Die afkortingen werden in Vlaanderen het synoniem van ‘Pest Voor Vlaanderen*.
Vergeet de scheurtjes in de kernreactoren. Dat was maar om te lachen. Die in de Brusselse tunnels zijn veel gevaarlijker. Wie daar door rijdt, riskeert stukken beton op zijn auto te krijgen. Die tunnels hebben normaal een leeftijd van honderd jaar, maar zijn in Brussel na amper veertig jaar al aan het instorten, bij gebrek aan fatsoenlijk onderhoud. De eerste reactie van de Brusselse politiekers was, dat Vlaanderen maar best eens met geld over de brug kwam voor de herstelling*. Het argument daarvoor was, dat de tunnels het meest gebruikt zouden worden door de Vlaamse pendelaars die in Brussel komen werken. Men zegt er niet bij dat de meeste van die pendelaars veeltalig moeten zijn, iets dat van Brusselaars en Walen niet kan gezegd worden en dé reden is, waarom men er daar niet veel mee kan aanvangen (behalve in de politiek). Doet me denken aan dat mopje van de leraar die de klas vraagt wat een polyglot is. ‘Een veeltalige’, klinkt het in koor. ‘En wat is dan een monoglot? Heel de klas: ‘Een Waal’!
Alle gekheid op een stokje. Bij de zesde staatsmisvorming heeft het Brussels gewest er 461 miljoen euro bij gekregen – ondermeer voor de hoofdstedelijke mobiliteit - terwijl Vlaanderen anderhalf miljard moest inleveren. Brussel heeft wel honderden miljoenen euro veil voor een nieuw voetbalstadion buiten zijn eigen territorium (terwijl de renovatie van het Koning Boudewijn stadion maar helft zou kosten), maar geen geld voor de mobiliteit in de hoofdstad van Europa en tevens die van de langste files ter wereld!
‘Het is beter voor iedereen om Brussel te verlaten’ is een uitspraak van Olivier Willocx, de gedelegeerde bestuurder van niets minder dan de Brusselse Kamer van Koophandel. Men zal er maar een handel of bedrijf hebben, waar de eigen werknemers, de toeleveranciers en de klanten telkens uren in de files staan om er te geraken en weer te vertrekken. Willocx staat met dit statement trouwens niet alleen, hij wordt bijgetreden door VOKA en Agoria Brussel, die zeker niet beschuldigd kunnen worden van enig extremisme.
Bedrijven die Brussel ontvluchten, vertrekken echter best niet naar Wallonië, want daar is de minister van Begroting (Lacroix) zinnens de grootste verdieners meer te belasten. ‘Het geld halen waar het zit’, heet dat in Marxistische termen. Vlaanderen kan er alleen maar beter van worden. Alleen eerst nog e.e.a. splitsen…
* Volgens de laatste berichten daaromtrent zou Brussel nu toch géén geld van Vlaanderen willen, maar straks een tol gaan heffen voor al wie de tunnels gebruikt. Min of meer komt dat neer op hetzelfde, daar de overgrote meerderheid van de gebruikers Vlaamse pendelaars zullen zijn…
De Standaard pakte op maandag uit met als hoofdartikel op de eerste bladzijde:’Sterker België geen taboe meer’. Volgens een studie van politicoloog Sinardet en twee collega’s van de Franstalige universiteit van Louvain-la-Neuve zou er in dit land momenteel een tendens zijn dat er bij ons steeds meer mensen wensen dat men zou ophouden met te regionaliseren en zelfs dat men opnieuw zou federaliseren. Nu is het zo dat overtuigde Vlamingen, die de media een beetje volgen, weten dat die Sinardet een belgicist is. Als zo iemand dan nog een studie maakt samen met twee francofonen dan kan men die als Vlaming best minstens voorzichtig wantrouwen.
Dat men ten zuiden van de taalgrens er zo ver denkt, is niet meer dan logisch. Zoals we maar al te best weten, blijft dit land bestaan dank zij het geduld (en de centen) van de Vlamingen. Wallonië hoeft niet voor zichzelf te zorgen; de Vlamingen zullen dat wel doen. Denk maar aan het Vlaamse aandeel van 83% in de Belgische export, waarmee we dit land voor nog groter onheil behoeden.
Voor wat Vlaanderen betreft – en in tegenstelling tot wat de krantentitel laat vermoeden - geven de drie musketiers trouwens toe, dat het in Vlaanderen zo’n vaart niet loopt. VB en N-VA blijven ervan overtuigd dat er verder moet geregionaliseerd worden. SP.a, Open VLD en Groen vinden van niet en zouden eerder de zaak willen terugdraaien. Uitgerekend de drie partijen die in Vlaanderen niet veel meer voorstellen, waarbij alleen Groen er de laatste tijd in de peilingen lichtjes op vooruit is gegaan. Het zou een verrassing geweest zijn, mocht het anders zijn, maar bij de tsjeven vindt men dan weer beide strekkingen en is het weer van dat: ‘ja maar, enerzijds anderzijds’. Dat die partij van tweezakken in de laatste peiling – door Le Soir/RTL/VTM – als enige Vlaamse partij serieus achteruit gaat, is dan ook geen verrassing. De mensen worden het links gehannes van Peeters en Co hier dan ook stilaan spuugzat. Evenals de steun die ze krijgen van onze media, De Standaard op kop.
In deze laatste week van de eerste maand (het zal weer snel Pasen zijn!) zou er eindelijk op Europees vlak eens iets concreets moeten beslist worden i.v.m. de vluchtelingenproblematiek en meer bepaald of er nog iets kan gedaan worden om het Schengen akkoord te redden. Er is o.m. al voorgesteld Schengen ‘on hold’ te zetten, voorlopig op te schorten dus en dit tot 2018. Ondertussen zouden de grenscontroles weer worden ingevoerd, zeker deze op de Balkan route en vanuit de Middellandse Zee. Of dat effectief gaat gebeuren weten we misschien morgen, wanneer een vergadering van de EU-ministers van Binnenlandse Zaken daarover bijeenkomt in Amsterdam (Nederland leidt sinds 01.01.2016 de Unie voor zes maanden). Als er geen akkoord komt, zullen zeker de oostgrenzen gesloten worden, valt Griekenland - dat steeds meer op een ‘failed state’ begint te lijken - in elk geval uit dat Schengen verdrag en zullen we zien wat we zullen zien. Het ongeloof dat het allemaal effectief iets gaat oplossen, is groot.
In eigen land begint Peter De Roover aan zijn nieuwe politieke carrière, deze van fractieleider (het kan ook ‘lijder’ worden) van de N-VA in de Kamer en Hendrik Vuye aan zijn opdracht om voor de partij een draaiboek te schrijven om tegen juni 2019 tot een echt confederalisme te komen. Vergeet de onafhankelijkheid, want daarvoor is geen meerderheid, zelfs niet in Vlaanderen. Vuye, die weet waar hij mee bezig is – hij is niet voor niks professor staatsrecht en dan nog aan de Waalse universiteit van Namen – wil daarbij de Belgische Grondwet links laten liggen en de hervorming laten doorvoeren door het Vlaams parlement. Daarmee zit hij op dezelfde golflengte als zijn collega professor, wijlen Robert Senelle, die stelde dat, bij een onbestuurbaar worden van België: ‘ Het Vlaamse parlement Vlaanderen moet uitroepen tot deelstaat van het federale België, met als grenzen de bestaande grenzen van het Nederlandse taalgebied’ en ook dat is grondwettelijk niet volgens het boekje, maar democratisch volstrekt legitiem, ‘omdat - nog steeds volgens Senelle* - het Vlaams parlement, verkozen om Vlaanderen te besturen, de uitdrukking is van het Vlaamse volk’. In dat parlement moeten de V-partijen in 2019 dan wel de meerderheid halen, wat in 2014 niet het geval was.
* De volledige tekst daarvan is terug te vinden in het boek ‘O2, De Ordelijke Opdeling van België’ van Gerolf Annemans en Steven Utzi (blz 165).
En de meerderheidspartijen in zowel de federale als de Vlaamse deelregering blijven maar kibbelen. Op federaal niveau is het meestal CD&V tegen de rest omdat de tsjeven hoe dan ook de linkervleugel blijven dekken en liefst van al nog wat nieuwe belastingen zouden willen heffen, terwijl ze anderzijds dwars blijven liggen voor elke toegeving t.o.v. het bedrijfsleven en de zelfstandigen. Peeters blijft zijn rol als linksbuiten spelen en wordt daarin flink geholpen door ACV’er Verherstraeten.
Binnen de Vlaamse meerderheid in Vlaanderen zelf zit het er eveneens bovenop, omdat minister-president Bourgeois gezegd heeft de volgende 11 juli niet meer te laten plaatsvinden in het Brusselse stadhuis, maar op een andere Brusselse locatie, zoals bv de KVS, waar meer plaats is voor de deelnemers die dit jaar zo niet alleen door de Vlaamse regering maar ook door het parlement zouden kunnen worden uitgenodigd. Mocht dit doorgaan, dan was de Vlaamse gemeenschap ook verlost van een inleidende rede van een Brussels schepen, iets waarover men zich de laatste jaren al flink geërgerd heeft omdat die voordracht meestal niet al te Vlaams klonk, om het voorzichtig uit te drukken. Wat de media er niet bij vertellen is, dat die voordracht door de vroegere burgemeester, fuifnummer Tielemans, zelf gegeven werd en dat die – alhoewel ook die van PS signatuur was – meestal te pruimen was. Huidig burgemeester Majeur is anti-Vlaams en liet zich bij de vorige 11 juli feesten zelfs niet eens zien.
Open VLD en CD&V zijn het met Bourgeois (én met Peumans) gloeiend oneens en staan te roepen dat Vlaanderen Brussel weer eens in de steek gaat laten, terwijl dat niet het geval is. Er zou alleen van locatie veranderd worden, niet van stad. Maar zelfs als dat laatste ooit zou gebeuren, zou dat nog niet het einde van de wereld zijn. Wat zijn we met een stadsgewest met 19 burgemeesters, evenveel schepencolleges en OCMW's en daar bovenop nog 6 politiezones, die hun eigen (Molenbeekse) criminelen niet eens in het vizier hadden, maar die Vlaanderen bergen geld kosten en waar Vlamingen voor de rest nog amper gedoogd worden.
Gelukkig land dat schijnbaar geen andere problemen kent.
‘Jammer genoeg bestaat politiek veelal uit een onoverzichtelijke rompslomp van kleine miseries en intriges, uit baatzucht en geknoei’
(Dwight ‘Ike’ Eisenhower).
Ik moest aan bovenstaande boutade denken van de generaal die de ontscheping in Normandië in 1944 tot een goed einde bracht en later president werd van de States. Hij zal wel geweten hebben waarover hij sprak. Bij mij kwam het in mij op, toen ik de argumenten las waarmee Di Pippo, tegenwoordig PS-voorzitter, uitpakte op de nieuwjaarsreceptie van zijn partij. Zijn uitspraak dat de N-VA dit land wil ‘vernietigen’ bv. Dat terwijl het uitgerekend de Waalse deelregering, waarin zijn partij de lakens uitdeelt, allerlei maatregelen neemt die mee helpen aan de splitsing van België. De dag dat de Walen van dit land niet meer kunnen profiteren, zullen ze het wel zelf opblazen.
Zo wil Wallonië niet dat er exportbeperkingen komen voor de wapenindustrie van FN naar Saoedi-Arabië en noemt de PS de Vlaamse kritiek ‘pesterijen’. Wallonië wil ook vanaf van de 4% die het bezit in de luchthaven van Zaventem, met als enige argument dat die op Vlaams grondgebied ligt. Hetzelfde geldt voor het nationaal voetbalstadion, omdat dat in het Vlaamse Grimbergen zou komen te liggen (dat zou wel goed uitkomen voor de Vlaamse actievoerders die er ook tegen zijn!). De PS is tegen besparingen in de sociale zekerheid, omdat die Wallonië harder zouden treffen en vóór belastingverhogingen, omdat het de Vlamingen zijn die ze dan zullen mogen betalen. En zo zouden we nog even kunnen doorgaan, maar als het Wallonië goed uitkomt, mag splitsen wél. Wat Vlaanderen doet, is gewaagd. Wat Wallonië doet, is gedurfd. ’t Is maar hoe men het bekijkt, maar het is inderdaad zoals Eisenhower het stelde: miseries, intriges, baatzucht en geknoei. Aan zoiets kan men beter een einde maken. Als dat niet meteen kan, dan maar in 2019. Of zoals Peter De Roover, de nieuwe N-VA fractieleider in de Kamer het zegt: ‘We gaan ons houden aan de federale afspraken, maar België blijft voor ons een aflopend verhaal’.
De beslissing van Bart De Wever om het communautaire binnen de eigen partij weer op de agenda te plaatsen, zonder afbraak te doen aan de belofte het binnen de huidige federale legislatuur niet meer ter sprake te brengen, blijft reacties uitlokken, niet in het minst binnen de eigen N-VA. Tegelijk met wat men een koerswijziging zou kunnen noemen, was er ook de polemiek over wie Hendrik Vuye als fractieleider van de partij in de Kamer zou opvolgen. Het idee van Bart om daarvoor Peter De Roover aan te duiden stuitte nl op nogal wat tegenstand van andere ‘papabili’. Daar blijkt ondertussen een mouw aan gepast te zijn: het wordt toch de Antwerpenaar De Roover, zodat de grote communicator zijn zin krijgt, maar de nieuwe fractieleider moet er een viertal vice’s bij nemen, een uit elke andere provincie. Een systeem dat al bestond onder Jambon. Of daarmee ‘Jempi’ Rondas, voorzitter van de vzw ‘Stem in ’t kapittel’ dat o.m. de website Doorbraak uitgeeft, zal tevreden zijn is een ander paar mouwen. Rondas – ex-Canvas! - is, samen met politicoloog Bart Maddens, zowat de grootste criticus binnen de Vlaamse Beweging, zeker daar waar het gaat over het bevriezen van het communautaire.
Wat trouwens in heel deze zaak ook niet is geklaard en waarover weinig duidelijkheid bestaat, is het feit dat men op de nieuwjaarsreceptie van de N-VA zei geen volgende staatshervorming meer te willen en men dan in 2019 desnoods zou weigeren er nog eens vijf jaar bij te doen, maar dat De Wever vier dagen later het communautaire weer boven water hield (zie mijn blogs van 11 en 15 dezer), iets wat moeilijk kan zonder e.o.a. hervorming. De vraag is nu hoe Vuye zoiets gaat geregeld krijgen. Wel, misschien is er een oplossing.
Een zekere Raf Geenens, die Ethiek en Rechtsfilosofie doceert aan de KULeuven, stelt dat men moet ophouden de staatshervorming aan de regeringsvorming te koppelen. Dus dat beide zaken apart van elkaar een eigen leven zullen kennen en niet langer verbonden zullen zijn met deadlines e.d. Op die manier volgt België dan het N-VA voorbeeld. Het schijnt trouwens dat zoiets ook al bestaat in Canada en Zwitserland, niet toevallig confederale staten. Door dat te doen kan de N-V A of welke partij ook een loyale regeringspartner zijn en in een afgescheiden forum een gehele of gedeeltelijke staatshervorming uitwerken. Hij stelt – volgens mij terecht – dat een staatshervorming nooit afgerond zal zijn. ‘Panta Rhei’*, alles wat leeft, blijft veranderen. Men zou het kunnen vergelijken met een taal die ook regelmatig moet worden aangepast terwijl ondertussen iedereen zich verder redt met de bestaande versie. Politiek gesproken zou ook het trauma van de 541 regeringloze dagen op die manier van de baan zijn.
Iets om even bij stil te staan en over na te denken.
* Uitspraak van Heraclitus, Griekse filosoof (540 – 480 v Chr.)
