Na de terreurschande van Molenbeek en de instortende tunnels, blijft Brussel (‘Hellegat’, volgens Donald Trump en straks krijgt hij nog gelijk ook) negatief in het nieuws komen. Deze keer via haar justitie, die ook al niet fatsoenlijk blijkt te werken. Een van moord of betrokkenheid tot moord verdacht iemand, die was aangehouden, moest weer worden vrijgelaten omdat de onderzoeksrechter 'vergeten was' het aanhoudingsbevel te ondertekenen...
Laat ons duidelijk zijn, de man in kwestie – ‘Vlaams’ parlementslid Christian Van Eycken – zal pas schuldig zijn wanneer hij veroordeeld zou worden. Dat ‘Vlaams’ staat tussen haakjes omdat de man wel lid is van het Vlaams parlement, maar dan wel als enige francofone verkozene voor het UF (Unie der francofonen), zeg maar het Vlaamshatende FDF, nu omgedoopt tot Défi (Démocrate Fédéraliste Indépendante). Dé vraag, die in onze media weer eens niét gesteld wordt, is of men die handtekening ook vergeten zou zijn als de verdachte een echte Vlaming zou geweest zijn en geen franskiljonse ex-burgemeester van Linkebeek, niet toevallig de voorganger van de door la Homans afgezette Damien Thiéry. En of die onderzoeksrechter voor zo’n fout dan ook niet gestraft zou geworden zijn, omdat Luc Hennart, de voorzitter van de Brusselse rechtbank van Eerste Aanleg, de man nu een hand boven het hoofd houdt en weigert een tuchtprocedure op te starten. Zoals ik reeds schreef in mijn blog van 16 dezer (‘Just-ice’), is die Hennart van PS-strekking en dat verklaart al veel. De uitleg die hij nu geeft, nl dat zijn rechtbank te weinig personeel heeft, is onzin. Ook met weinig personeel is een handtekening onder een reeds gemaakt aanhoudingsbevel een kwestie van seconden. Tenslotte heeft het Brusselse Franstalige Gerecht via de zesde ‘staatsmisvorming’ al extra middelen én versterking gekregen waarbij de Nederlandstalige afdeling personeel heeft moeten afstaan aan de francofonen. Die laatste zou eerder daarover kunnen klagen, maar – bij mijn weten – gebeuren daar zo’n fouten niet. Het klassieke Belgische verhaal: wij Vlamingen werken harder en doen meer met minder volk. Doet me denken aan dat mopje tijdens de aanleg van de Boudewijn autosnelweg. Toen de werken aan de taalgrens kwamen, stond er de dag daarop aan Waalse kant een plakkaat met daarop ‘Ici on parle le français’. Waarop een dag later ook aan Vlaamse kant een bord kwam te staan, met daarop ‘Hier wordt gewerkt’.
Een klein berichtje in De Tijd van gisteren: ‘Catalonië stopt onafhankelijkheid in koelkast’. De Catalanen doen dus een N-VA’tje en eigenlijk is dat geen grote verrassing. De meerderheid die de independisten daar hebben is flinterdun en bestaat dan nog uit een hele waaier van partijen, van uiterst links naar uiterst rechts. Het duurde tot in blessuretijd om op de valreep toch nog een nieuwe regering te vormen en dat had in de eerste plaats te maken met de ego’s van de verschillende partijleiders.
In feite zitten Catalanen, Schotten én Vlamingen in hetzelfde schuitje: de meerderheid van de eigen bevolking is niét voor de echte afscheuring en zolang dat niet het geval is zal die er nooit komen. Als er in de aan de gang zijnde promotiecampagne voor een nieuw federaal België iets klopt, dan is het dat waar belgicisten en liberalen zeggen dat er bv ook bij de V-partijen een deel van de kiezers niét het einde van België wil. Om bij de volgende verkiezingen een meerderheid te halen, moeten de V-partijen echter ook met die kiezers rekening houden. Doen ze dat niet, dan lopen ze het gevaar dat het deel van hun kiezerskorps, dat in de eerste plaats Vlaams stemt om economische redenen, afhaakt en is men nog verder van huis.
Er zal dus niets anders opzitten dan voort te doen met de zogeheten ‘Baert-doctrine’ uit een ver Volksunie verleden: ‘Indien een stap in de staatshervorming een stap vooruit betekent, waarvoor geen onredelijke prijs moet worden betaald en geen toekomstige stappen worden geblokkeerd, dan moet deze stap gezet worden’. Zolang de onafhankelijkheid een stap te ver is, zal het eerste doel dan ook het confederalisme blijven. Daarbij zullen Vlaanderen en Wallonië uitmaken wat het federale niveau nog mag doen en de rest voor eigen rekening nemen. De taak om dat verder uit te werken is de opdracht die N-VA’ers Hendrik Vuye en Veerle Wouters zopas gekregen hebben en die ten laatste tegen 2019 duidelijk moet zijn.
Zoiets noemt men Realpolitik, gewoon omdat er voorlopig geen alternatief is.
Ik kom even terug op mijn blog van eergisteren over dat Belgische offensief in De Standaard. Blijkt dat die Sinardet en Co niet de enigen waren die werden ingeschakeld om België via die krant weer federaal te promoten. Er heeft vorige week in dezelfde Standaard ook een uitgebreid interview gestaan met Bruno De Wever, broer van en evenals Bart historicus, maar daarmee lijkt elke verdere vergelijking uitgesloten. In elke familie is er wel een dwarsligger, een zgz ‘zwart schaap’ en bij de De Wevers blijkt dat ‘den Bruno’ te zijn. De man is wel hoogleraar aan de Universiteit van Gent en heeft nog een hele waslijst andere bestuurstaken en hobby’s. Vlaamsgezindheid is daar echter niet bij, eerder het tegendeel. Waarschijnlijk als gevolg van de frustratie een broer te hebben die hem, ondanks al zijn titels en bevoegdheden, helemaal overschaduwt. Gelukkig voor hem is daar nog De Standaard.
Volgens ‘den Bruno’ zou België een meerwaarde hebben, omdat er zoveel compromissen worden gemaakt, is België een functionele en transparante staat die zijn legitimiteit haalt uit het democratische gehalte van zijn beslissingen en zou het land best uitgerust zijn voor de superdiversiteit die we de dag van vandaag meemaken. En zo gaat de man maar door. Bij ons noemen ze dat ‘rijp voor Geel’.
Men zou eerder kunnen spreken van superabsurditeit zoals hij zich dit land voorstelt. In tegendeel tot ‘zijn’ België, is dit een ondoorzichtelijk land met o.a. bijzondere meerderheden, gemeenschapscommissies, alarmbellen en -procedures, belangenconflicten, pariteiten, bilaterale benoemingen, een gesplitst integratiebeleid, de laagste Europese pensioenen, de hoogste belastingen en zo zou men even kunnen doordraven. Dat die Bruno zo op de automatische piloot doordraaft tot in het absurde, is zijn zaak. En dat een blad dat zichzelf kwaliteitskrant noemt zo iemand een interview van drie bladzijden geeft, is er ver over.
---
De Tijd, misschien wel het enige dagblad in Vlaanderen waarin men politiek en economie nog rationeel bekijkt en becommentarieert, reageerde er in haar editie van dinsdag trouwens op door te stellen dat men met belgicisme hier geen verkiezingen wint. De krant wees ondermeer op de mislukte poging van Verhofstadt bij de verkiezingen van 2007, toen die ook opteerde voor een federale kieskring – dat nu stilaan het stokpaardje van Don Quichote Calvo* is geworden - en die verkiezingen verloor. Ze had er ook Omer Vanaudenhove bij kunnen halen die, als oprichter van de PVV**, ooit een verkiezing verloor door in de verkiezingscampagne met de Belgische vlag te staan zwaaien. Opmerkelijk genoeg zijn het ook nu de liberalen die dat oude België blijven verdedigen. Die masochisten zullen het blijkbaar pas leren als ze met de kiesdrempel geconfronteerd zullen worden!
* De echte Don Quichote vocht tégen, Don Calvo vóór de windmolens!
** Die afkortingen werden in Vlaanderen het synoniem van ‘Pest Voor Vlaanderen*.
Vergeet de scheurtjes in de kernreactoren. Dat was maar om te lachen. Die in de Brusselse tunnels zijn veel gevaarlijker. Wie daar door rijdt, riskeert stukken beton op zijn auto te krijgen. Die tunnels hebben normaal een leeftijd van honderd jaar, maar zijn in Brussel na amper veertig jaar al aan het instorten, bij gebrek aan fatsoenlijk onderhoud. De eerste reactie van de Brusselse politiekers was, dat Vlaanderen maar best eens met geld over de brug kwam voor de herstelling*. Het argument daarvoor was, dat de tunnels het meest gebruikt zouden worden door de Vlaamse pendelaars die in Brussel komen werken. Men zegt er niet bij dat de meeste van die pendelaars veeltalig moeten zijn, iets dat van Brusselaars en Walen niet kan gezegd worden en dé reden is, waarom men er daar niet veel mee kan aanvangen (behalve in de politiek). Doet me denken aan dat mopje van de leraar die de klas vraagt wat een polyglot is. ‘Een veeltalige’, klinkt het in koor. ‘En wat is dan een monoglot? Heel de klas: ‘Een Waal’!
Alle gekheid op een stokje. Bij de zesde staatsmisvorming heeft het Brussels gewest er 461 miljoen euro bij gekregen – ondermeer voor de hoofdstedelijke mobiliteit - terwijl Vlaanderen anderhalf miljard moest inleveren. Brussel heeft wel honderden miljoenen euro veil voor een nieuw voetbalstadion buiten zijn eigen territorium (terwijl de renovatie van het Koning Boudewijn stadion maar helft zou kosten), maar geen geld voor de mobiliteit in de hoofdstad van Europa en tevens die van de langste files ter wereld!
‘Het is beter voor iedereen om Brussel te verlaten’ is een uitspraak van Olivier Willocx, de gedelegeerde bestuurder van niets minder dan de Brusselse Kamer van Koophandel. Men zal er maar een handel of bedrijf hebben, waar de eigen werknemers, de toeleveranciers en de klanten telkens uren in de files staan om er te geraken en weer te vertrekken. Willocx staat met dit statement trouwens niet alleen, hij wordt bijgetreden door VOKA en Agoria Brussel, die zeker niet beschuldigd kunnen worden van enig extremisme.
Bedrijven die Brussel ontvluchten, vertrekken echter best niet naar Wallonië, want daar is de minister van Begroting (Lacroix) zinnens de grootste verdieners meer te belasten. ‘Het geld halen waar het zit’, heet dat in Marxistische termen. Vlaanderen kan er alleen maar beter van worden. Alleen eerst nog e.e.a. splitsen…
* Volgens de laatste berichten daaromtrent zou Brussel nu toch géén geld van Vlaanderen willen, maar straks een tol gaan heffen voor al wie de tunnels gebruikt. Min of meer komt dat neer op hetzelfde, daar de overgrote meerderheid van de gebruikers Vlaamse pendelaars zullen zijn…
De Standaard pakte op maandag uit met als hoofdartikel op de eerste bladzijde:’Sterker België geen taboe meer’. Volgens een studie van politicoloog Sinardet en twee collega’s van de Franstalige universiteit van Louvain-la-Neuve zou er in dit land momenteel een tendens zijn dat er bij ons steeds meer mensen wensen dat men zou ophouden met te regionaliseren en zelfs dat men opnieuw zou federaliseren. Nu is het zo dat overtuigde Vlamingen, die de media een beetje volgen, weten dat die Sinardet een belgicist is. Als zo iemand dan nog een studie maakt samen met twee francofonen dan kan men die als Vlaming best minstens voorzichtig wantrouwen.
Dat men ten zuiden van de taalgrens er zo ver denkt, is niet meer dan logisch. Zoals we maar al te best weten, blijft dit land bestaan dank zij het geduld (en de centen) van de Vlamingen. Wallonië hoeft niet voor zichzelf te zorgen; de Vlamingen zullen dat wel doen. Denk maar aan het Vlaamse aandeel van 83% in de Belgische export, waarmee we dit land voor nog groter onheil behoeden.
Voor wat Vlaanderen betreft – en in tegenstelling tot wat de krantentitel laat vermoeden - geven de drie musketiers trouwens toe, dat het in Vlaanderen zo’n vaart niet loopt. VB en N-VA blijven ervan overtuigd dat er verder moet geregionaliseerd worden. SP.a, Open VLD en Groen vinden van niet en zouden eerder de zaak willen terugdraaien. Uitgerekend de drie partijen die in Vlaanderen niet veel meer voorstellen, waarbij alleen Groen er de laatste tijd in de peilingen lichtjes op vooruit is gegaan. Het zou een verrassing geweest zijn, mocht het anders zijn, maar bij de tsjeven vindt men dan weer beide strekkingen en is het weer van dat: ‘ja maar, enerzijds anderzijds’. Dat die partij van tweezakken in de laatste peiling – door Le Soir/RTL/VTM – als enige Vlaamse partij serieus achteruit gaat, is dan ook geen verrassing. De mensen worden het links gehannes van Peeters en Co hier dan ook stilaan spuugzat. Evenals de steun die ze krijgen van onze media, De Standaard op kop.
In deze laatste week van de eerste maand (het zal weer snel Pasen zijn!) zou er eindelijk op Europees vlak eens iets concreets moeten beslist worden i.v.m. de vluchtelingenproblematiek en meer bepaald of er nog iets kan gedaan worden om het Schengen akkoord te redden. Er is o.m. al voorgesteld Schengen ‘on hold’ te zetten, voorlopig op te schorten dus en dit tot 2018. Ondertussen zouden de grenscontroles weer worden ingevoerd, zeker deze op de Balkan route en vanuit de Middellandse Zee. Of dat effectief gaat gebeuren weten we misschien morgen, wanneer een vergadering van de EU-ministers van Binnenlandse Zaken daarover bijeenkomt in Amsterdam (Nederland leidt sinds 01.01.2016 de Unie voor zes maanden). Als er geen akkoord komt, zullen zeker de oostgrenzen gesloten worden, valt Griekenland - dat steeds meer op een ‘failed state’ begint te lijken - in elk geval uit dat Schengen verdrag en zullen we zien wat we zullen zien. Het ongeloof dat het allemaal effectief iets gaat oplossen, is groot.
In eigen land begint Peter De Roover aan zijn nieuwe politieke carrière, deze van fractieleider (het kan ook ‘lijder’ worden) van de N-VA in de Kamer en Hendrik Vuye aan zijn opdracht om voor de partij een draaiboek te schrijven om tegen juni 2019 tot een echt confederalisme te komen. Vergeet de onafhankelijkheid, want daarvoor is geen meerderheid, zelfs niet in Vlaanderen. Vuye, die weet waar hij mee bezig is – hij is niet voor niks professor staatsrecht en dan nog aan de Waalse universiteit van Namen – wil daarbij de Belgische Grondwet links laten liggen en de hervorming laten doorvoeren door het Vlaams parlement. Daarmee zit hij op dezelfde golflengte als zijn collega professor, wijlen Robert Senelle, die stelde dat, bij een onbestuurbaar worden van België: ‘ Het Vlaamse parlement Vlaanderen moet uitroepen tot deelstaat van het federale België, met als grenzen de bestaande grenzen van het Nederlandse taalgebied’ en ook dat is grondwettelijk niet volgens het boekje, maar democratisch volstrekt legitiem, ‘omdat - nog steeds volgens Senelle* - het Vlaams parlement, verkozen om Vlaanderen te besturen, de uitdrukking is van het Vlaamse volk’. In dat parlement moeten de V-partijen in 2019 dan wel de meerderheid halen, wat in 2014 niet het geval was.
* De volledige tekst daarvan is terug te vinden in het boek ‘O2, De Ordelijke Opdeling van België’ van Gerolf Annemans en Steven Utzi (blz 165).
En de meerderheidspartijen in zowel de federale als de Vlaamse deelregering blijven maar kibbelen. Op federaal niveau is het meestal CD&V tegen de rest omdat de tsjeven hoe dan ook de linkervleugel blijven dekken en liefst van al nog wat nieuwe belastingen zouden willen heffen, terwijl ze anderzijds dwars blijven liggen voor elke toegeving t.o.v. het bedrijfsleven en de zelfstandigen. Peeters blijft zijn rol als linksbuiten spelen en wordt daarin flink geholpen door ACV’er Verherstraeten.
Binnen de Vlaamse meerderheid in Vlaanderen zelf zit het er eveneens bovenop, omdat minister-president Bourgeois gezegd heeft de volgende 11 juli niet meer te laten plaatsvinden in het Brusselse stadhuis, maar op een andere Brusselse locatie, zoals bv de KVS, waar meer plaats is voor de deelnemers die dit jaar zo niet alleen door de Vlaamse regering maar ook door het parlement zouden kunnen worden uitgenodigd. Mocht dit doorgaan, dan was de Vlaamse gemeenschap ook verlost van een inleidende rede van een Brussels schepen, iets waarover men zich de laatste jaren al flink geërgerd heeft omdat die voordracht meestal niet al te Vlaams klonk, om het voorzichtig uit te drukken. Wat de media er niet bij vertellen is, dat die voordracht door de vroegere burgemeester, fuifnummer Tielemans, zelf gegeven werd en dat die – alhoewel ook die van PS signatuur was – meestal te pruimen was. Huidig burgemeester Majeur is anti-Vlaams en liet zich bij de vorige 11 juli feesten zelfs niet eens zien.
Open VLD en CD&V zijn het met Bourgeois (én met Peumans) gloeiend oneens en staan te roepen dat Vlaanderen Brussel weer eens in de steek gaat laten, terwijl dat niet het geval is. Er zou alleen van locatie veranderd worden, niet van stad. Maar zelfs als dat laatste ooit zou gebeuren, zou dat nog niet het einde van de wereld zijn. Wat zijn we met een stadsgewest met 19 burgemeesters, evenveel schepencolleges en OCMW's en daar bovenop nog 6 politiezones, die hun eigen (Molenbeekse) criminelen niet eens in het vizier hadden, maar die Vlaanderen bergen geld kosten en waar Vlamingen voor de rest nog amper gedoogd worden.
Gelukkig land dat schijnbaar geen andere problemen kent.
‘Jammer genoeg bestaat politiek veelal uit een onoverzichtelijke rompslomp van kleine miseries en intriges, uit baatzucht en geknoei’
(Dwight ‘Ike’ Eisenhower).
Ik moest aan bovenstaande boutade denken van de generaal die de ontscheping in Normandië in 1944 tot een goed einde bracht en later president werd van de States. Hij zal wel geweten hebben waarover hij sprak. Bij mij kwam het in mij op, toen ik de argumenten las waarmee Di Pippo, tegenwoordig PS-voorzitter, uitpakte op de nieuwjaarsreceptie van zijn partij. Zijn uitspraak dat de N-VA dit land wil ‘vernietigen’ bv. Dat terwijl het uitgerekend de Waalse deelregering, waarin zijn partij de lakens uitdeelt, allerlei maatregelen neemt die mee helpen aan de splitsing van België. De dag dat de Walen van dit land niet meer kunnen profiteren, zullen ze het wel zelf opblazen.
Zo wil Wallonië niet dat er exportbeperkingen komen voor de wapenindustrie van FN naar Saoedi-Arabië en noemt de PS de Vlaamse kritiek ‘pesterijen’. Wallonië wil ook vanaf van de 4% die het bezit in de luchthaven van Zaventem, met als enige argument dat die op Vlaams grondgebied ligt. Hetzelfde geldt voor het nationaal voetbalstadion, omdat dat in het Vlaamse Grimbergen zou komen te liggen (dat zou wel goed uitkomen voor de Vlaamse actievoerders die er ook tegen zijn!). De PS is tegen besparingen in de sociale zekerheid, omdat die Wallonië harder zouden treffen en vóór belastingverhogingen, omdat het de Vlamingen zijn die ze dan zullen mogen betalen. En zo zouden we nog even kunnen doorgaan, maar als het Wallonië goed uitkomt, mag splitsen wél. Wat Vlaanderen doet, is gewaagd. Wat Wallonië doet, is gedurfd. ’t Is maar hoe men het bekijkt, maar het is inderdaad zoals Eisenhower het stelde: miseries, intriges, baatzucht en geknoei. Aan zoiets kan men beter een einde maken. Als dat niet meteen kan, dan maar in 2019. Of zoals Peter De Roover, de nieuwe N-VA fractieleider in de Kamer het zegt: ‘We gaan ons houden aan de federale afspraken, maar België blijft voor ons een aflopend verhaal’.
De beslissing van Bart De Wever om het communautaire binnen de eigen partij weer op de agenda te plaatsen, zonder afbraak te doen aan de belofte het binnen de huidige federale legislatuur niet meer ter sprake te brengen, blijft reacties uitlokken, niet in het minst binnen de eigen N-VA. Tegelijk met wat men een koerswijziging zou kunnen noemen, was er ook de polemiek over wie Hendrik Vuye als fractieleider van de partij in de Kamer zou opvolgen. Het idee van Bart om daarvoor Peter De Roover aan te duiden stuitte nl op nogal wat tegenstand van andere ‘papabili’. Daar blijkt ondertussen een mouw aan gepast te zijn: het wordt toch de Antwerpenaar De Roover, zodat de grote communicator zijn zin krijgt, maar de nieuwe fractieleider moet er een viertal vice’s bij nemen, een uit elke andere provincie. Een systeem dat al bestond onder Jambon. Of daarmee ‘Jempi’ Rondas, voorzitter van de vzw ‘Stem in ’t kapittel’ dat o.m. de website Doorbraak uitgeeft, zal tevreden zijn is een ander paar mouwen. Rondas – ex-Canvas! - is, samen met politicoloog Bart Maddens, zowat de grootste criticus binnen de Vlaamse Beweging, zeker daar waar het gaat over het bevriezen van het communautaire.
Wat trouwens in heel deze zaak ook niet is geklaard en waarover weinig duidelijkheid bestaat, is het feit dat men op de nieuwjaarsreceptie van de N-VA zei geen volgende staatshervorming meer te willen en men dan in 2019 desnoods zou weigeren er nog eens vijf jaar bij te doen, maar dat De Wever vier dagen later het communautaire weer boven water hield (zie mijn blogs van 11 en 15 dezer), iets wat moeilijk kan zonder e.o.a. hervorming. De vraag is nu hoe Vuye zoiets gaat geregeld krijgen. Wel, misschien is er een oplossing.
Een zekere Raf Geenens, die Ethiek en Rechtsfilosofie doceert aan de KULeuven, stelt dat men moet ophouden de staatshervorming aan de regeringsvorming te koppelen. Dus dat beide zaken apart van elkaar een eigen leven zullen kennen en niet langer verbonden zullen zijn met deadlines e.d. Op die manier volgt België dan het N-VA voorbeeld. Het schijnt trouwens dat zoiets ook al bestaat in Canada en Zwitserland, niet toevallig confederale staten. Door dat te doen kan de N-V A of welke partij ook een loyale regeringspartner zijn en in een afgescheiden forum een gehele of gedeeltelijke staatshervorming uitwerken. Hij stelt – volgens mij terecht – dat een staatshervorming nooit afgerond zal zijn. ‘Panta Rhei’*, alles wat leeft, blijft veranderen. Men zou het kunnen vergelijken met een taal die ook regelmatig moet worden aangepast terwijl ondertussen iedereen zich verder redt met de bestaande versie. Politiek gesproken zou ook het trauma van de 541 regeringloze dagen op die manier van de baan zijn.
Iets om even bij stil te staan en over na te denken.
* Uitspraak van Heraclitus, Griekse filosoof (540 – 480 v Chr.)
Dat het met Schengen verkeerd zal aflopen, is steeds meer een certitude aan het worden. Als zelf Europese ‘President’ Tusk het bevestigt zal het wel waar zijn. Onze natte dweil mag blij zijn dat hij weer eens tijdig de dans ontsnapt is. Het wordt zo stilaan legendarisch dat hij overal ongeschonden doorgeraakt zonder ook maar iets te moeten doen.
Met Europa ziet het er niet goed uit. Voorlopig gaat het alleen nog maar om Schengen, maar dat zou wel eens de eerste steen van het Europese dominospel kunnen worden. Er werd en wordt binnen Europa over alles en nog wat gediscussieerd en zelfs besloten, maar de uitvoering stelt niets voor, te beginnen met de zgz ‘hotspots’, die de binnenkomende vluchtelingen zouden moeten screenen en het spreidingsplan voor 160.000, waarvan er amper zo’n 300 officieel verspreid zijn. Er is nog altijd geen lijst met de zgz ‘veilige landen’. Van wat er met Turkije is afgesproken, hoort of ziet men ook nauwelijks iets. Griekenland verwaarloost o.a. de screening én opvang en verhindert zelfs de hulporganisaties dat in haar plaats te doen, terwijl in Duitsland blijkt slechts 40% van de daar arriverende vluchtelingen uit Syrië te komen. Het is zoals Sarkozy het zopas nog vertelde op de VOKA nieuwjaarsreceptie in Antwerpen: ‘Schengen est mort’. Tusk is iets optimistischer, maar geeft Europa toch ook maar twee maanden om eindelijk eens iets definitief uit te voeren. Als er niets gebeurt of Duitsland zijn grenzen straks ook zou sluiten, dan is het zover.
In mijn blog van gisteren schreef ik nog dat de bevoegdheden van de verschillende beleidsniveaus in dit land elkaar al te dikwijls overlappen, zodat de chaos nooit ver af is. Zopas is er daarvan weer een voorbeeld.
Zo blijkt de aankoop van een hybride auto (half elektrisch, half op benzine) 100% aftrekbaar te zijn in de vennootschapsbelasting op voorwaarde dat hij bepaalde uitstootnormen respecteert. Dat is dan een federale materie. Vlaanderen geeft dan weer een korting op de belasting op de verkeersinstelling, waardoor hoe duurder de catalogusprijs, hoe lager de subsidie is. Dat laatste is al meer zoals het hoort, maar mensen en bedrijven die het breed hebben - en zo schijnen er nogal wat te zijn in dit land - kiezen natuurlijk voor het federale systeem. Het blijkt trouwens dat een derde van de nu in dit land verkochte hybride wagens Porsches zijn. De Porsche SUV Cayenne is in zijn eentje goed voor 30% van de verkoop. Buiten het feit dat het fout zit met die bevoegdheden, wordt een groot fiscaal voordeel gegeven aan mensen en bedrijven die dat zo te zien niet nodig hebben. Nog maar eens een voorbeeld van een overbodige subsidie.
Om van deze wantoestanden af te raken moet men gaan naar een systeem waarbij bevoegdheden niet meer over twee of meer beleidsniveaus of twee of meer ministeries verdeeld worden. Het zal niet alleen de schatkist, maar ook de algemene efficiëntie van veel zaken ten goede komen. En de enige manier om dit algemeen te maken, is dit land splitsen of tenminste confederaal maken. En zo zijn we weer bij af.
---
En dan nog dit. Volgens Gwendolientje, op de nieuwjaarsreceptie van Open-VLD, zal wie dit land wil splitsen, het moeten doen zonder de liberalen. Dat is dan genoteerd. Vraag is maar, of die partij in 2019 nog 10% van de stemmen zal halen…
Het is eindelijk dan toch gaan winteren en dat zullen we geweten hebben. Eén dag winterweer was nog maar eens genoeg om een deel van dit land te ontredderen. Bij de eerste water- en sneeuwstorm liepen straten en kelders onder en viel in de regio Luik de stroom uit in meer dan dertig gemeenten. Dat kan daar dus ook zonder de gevreesde black-outs. Na drie dagen was alle schade er nog niet hersteld en heeft men hier en daar noodgeneratoren moeten installeren. Ook dit is België. En dan is er het klassieke verhaal bij het treinverkeer, al is het ooit erger geweest, toen NMBS stond voor ‘Niet Meer Bij Sneeuw’ ( voor de Franstaligen: ‘Sans Neige Ça Bouge’). Toch was het nog erg genoeg om Jacqueline Galant, de minister van Verkeer, tot de uitspraak te laten komen dat er ‘Met de NMBS in Noorwegen geen treinen meer reden’. En dan had ze het niet eens over de steeds mogelijke stakingen.
Enfin, de strenge vorst is voorlopig maar voor enkele dagen. En dan maar hopen dat het weer een kwakkelwinter wordt, zoals we die de laatste jaren gewend zijn, buiten dan die twee weken in februari 2012, toen er bijna weer een Elfstedentocht kon gereden worden en we daarna konden fluiten naar eigen fruit. Zeker met de fors gestegen energieprijzen is een echte winter hier niet meer wenselijk. Men zou haast blij zijn dat het klimaat hier wat opwarmt.
Moeten we ons daar verder druk over maken? Dat zal weinig uithalen, zeker in een landje als het onze met zijn diverse beleidsniveaus: parlementen, regeringen, provincies en ga zo maar door, die elkaar dan nog dikwijls overlappen. Vóór we eruit zijn of het een federale of regionale bevoegdheid is, is het probleem dikwijls al opgelost. Nicht ärgern, nur wundern…
---
Tenslotte nog dit: gisteren zou het ‘Blue Monday’ zijn geweest, zgz de meest deprimerende dag van het jaar. Als je er niets van gemerkt hebt, zoveel te beter: de rest van het jaar kan het dan alleen maar beter worden.
In mijn blog van 21.11.2015 (‘Vluchtverhaal’) schreef ik over het plan om in het luxueuze Residentie Hotel in Kasterlee 250 vluchtelingen onder te brengen, wat tot nogal wat protest van de buurtbewoners leidde. Dat hotel ligt immers volledig buiten de bebouwde kom, met aan de ene kant weilanden en een manege en aan de andere kant het Villapark naast Bobbejaanland. Vooral voor de bewoners van dat laatste leek deze beslissing een brug te ver. Even zag het er naar uit, dat het project niet zou doorgaan, maar nu blijkt dat wél het geval te zijn. Meer nog, i.pl.v. 250 worden het er 300. De 50 die erbij komen zouden allemaal jonge kereltjes zonder familie zijn, tussen de 12 en de 18 jaar. Tekeningetje bij maken?
De Corsendonk Hotels Groep, grotendeels gefinancierd door … Indiërs, heeft nog 4 andere van die projecten lopen en krijgt voor elke persoon 60 euro per dag. Big business, dus. Wat de gevolgen voor de omgeving zullen zijn, zal hen een zorg wezen.
In een krantenartikel dit weekeinde schrijft Brenda Stoter, de correspondente van De Tijd voor het Midden-Oosten waarover ze al zes jaar schrijft (én er rondtoert), dat ze moedeloos wordt van mensen die seksueel geweld onder asielzoekers bagatelliseren. De vrouw wordt in de islam nu eenmaal als minderwaardig beschouwd. Volgens de koran zou ze maar de helft van het verstand van de man hebben. Wie denkt dat je de Arabische wereld naar Europa kan halen zonder de sociale ongelijkheid, cultuurverschillen en de invloed van de religie te importeren, negeert de feiten, schrijft ze.
Die laatste waarschuwing zou men ook eens kunnen sturen aan Lieven Boeve, de opvolger van Mie(ke) Van Hecke als hoofd van het Katholiek Onderwijsnet, die al langer plat op zijn buik gaat voor allerhande eisen van onze dhimmis, zoals het verstrekken van hal-al maaltijden in scholen en zopas een voorstel lanceerde om moslim leerlingen tijdens de ramadan, die dit jaar in juni valt, de kans te geven bepaalde examens naar de maandagochtend te verplaatsen. Voor Vlaamse scholieren die weinig hebben kunnen genieten van hun kerstvakantie omdat ze moesten studeren voor examens die vlak erna plaatsvinden, heeft Boeve waarschijnlijk heel wat minder begrip…
‘Weg met ons’ wordt een kreet die steeds realistischer begint te klinken.
Waarschijnlijk n.a.v. de uitspraken van De Wever dat er nog heel wat kan bespaard worden in de Sociale Zekerheid, is De Tijd eens e.e.a. gaan uitzoeken. Het resultaat daarvan is iets om even bij stil te staan.
Vorig jaar blijken de uitgaven voor het sociaal beleid (werkloosheidsuitkeringen, pensioenen, kinderbijslag en de financiering van de gezondheidszorg) voor de eerste keer de kaap van de 100 miljard euro te hebben overschreden (102, om juist te zijn). Een getal om van te duizelen (voor de nostalgici: 4.000.000.000.000 oude Befkes!).
Daar zal het niet bij blijven, want zonder nieuwe maatregelen zouden die kosten tegen het einde van deze federale legislatuur (2019) opgelopen zijn tot 119 miljard. Dat laatste zal niet gebeuren, omdat door de hervormingen van de huidige federale en regionale regeringen het er nu ‘maar’ 114,5 miljarden zullen worden en ook dat zal niet genoeg zijn. Big Maggie mag dan nog van de daken schreeuwen dat zij al genoeg bespaard heeft en dat er in de uitkeringen niet mag gesnoeid worden, ergens moet er iets gebeuren.
De simpelste remedie blijft natuurlijk: meer mensen aan het werk krijgen. Dat is echter de dag van vandaag sneller gezegd dan gedaan. De conjunctuur zit wel mee, maar het economisch herstel is er toch een van het trage type. Misschien krijgt De Wever straks nog gelijk waar hij stelt dat e.e.a. beter beheerd kan worden, bv de uitbetalingen van de werkloosheid, die nu zowel door een hulpkas als door de vakbonden gebeuren. Nu mag men zelfs nog gelijk hebben dat de uitbetalingen door de vakbonden een stuk goedkoper uitvallen dan die door de staat, als men die twee echter samen brengt zal er op het beheer alvast bespaard kunnen worden, ook al zal dat de begroting niet redden. Daarbij wordt het ook stilaan tijd dat men geen honderden miljoenen kan blijven geven aan organisaties die niet eens een rechtspersoonlijkheid hebben, afgezien van wat ze presteren of kosten. Misschien is het een reden om de vakbonden te dwingen dat maffiastatuut op te geven.
Voor de rest wordt het werk voor specialisten, waarbij ik niet thuis hoor. Met de groeiende vergrijzing – iets wat men al 20 jaar weet, maar waar nooit iets ernstigs aan gedaan werd -
honderdduizenden werklozen én de toename van de vluchtelingenstroom zal er ergens toch iets moeten gebeuren. Alles afdoen met de dooddoener dat het verworven rechten zouden zijn, gaat niet meer op.
In Parijs hebben ze nu ook de identiteit van de achtste terrorist kunnen achterhalen. Verrassing: hij heette Chakib Akrouh, was een Belg van Marokkaanse origine en komt uit de ‘Jihadi-hoofdstad’ Molenbeek. Van de negen terroristen waarvan men nu de identiteit kent, waren er liefst vijf ‘Belgen’. Men heeft de nummer acht kunnen identificeren aan de hand van het DNA dat men op zijn overblijfselen heeft gevonden en dat vergeleken werd met die van zijn vermoedelijke moeder in Molenbeek. Dat hele verhaal raakte bekend via de Franse media, nog vóór de Belgische antiterreureenheid het wist. Het gevolg daarvan was dat de omgeving van de terrorist het eerder te weten kwam en er daarna natuurlijk in Molenbeek niets bezwarend meer te vinden was. Daar hield het verhaal trouwens niet op. De familie van die Akrouh beweerde met hun Chakib al anderhalf jaar niets meer te maken hebben gehad, maar gaf een Tv-ploeg van de RTL toch een pak slaag, toen die in hun straat kwamen filmen!
Men kan zich afvragen wat de Franse gerechtelijke diensten bezielt om zomaar uit de biecht te klappen. Het is nl al de tweede keer dat zoiets gebeurt, waardoor het onderzoek in Brussel telkens ernstig in gevaar wordt gebracht. Toch is het niet alleen bij het Franse gerecht dat daar individuen rondlopen die overdreven bezorgd zijn om de criminelen. Dat gebeurt ook bij ons. Denk maar aan die Luc Hennart, voorzitter van de Brusselse rechtbank van Eerste Aanleg, die zich zopas nog verzet heeft tegen de verlenging van de voorlopige hechtenis en het opheffen van het verbod op nachtelijke huiszoekingen, twee zaken die na aanslagen zoals die in Parijs van groot belang kunnen zijn om te voorkomen dat bewijsstukken te snel verdwijnen. Het zal misschien iets duidelijker worden, als men weet dat Hennart een spilfiguur is van de Parti Socialiste, partijgenoot van o.a. Flup Moustache. Wijlen zijn echtgenote was Brussels parlementslid voor de PS. Hennart speelde ook een bedenkelijke rol in het tot stand komen van de ‘misvorming’ van het gerechtelijk arrondissement Brussel bij de ‘oplossing’ van de voor Vlaanderen nadelige zesde staatshervorming.
Leuk met zo’n mensen de terreur te moeten bestrijden!
Meester tacticus De Wever blijft de politieke agenda beheersen. Na zijn voorstel om de conventie van Genève te herzien en zijn uitspraak om het tekort op de begroting te gaan zoeken bij Sociale Zaken, heeft hij nu de Belgische poppenkast in de gordijnen gejaagd met zijn uitspraak dat hij het confederalisme weer uit de diepvries zal halen. Hij zegt er meteen bij, dat dit verhaal in deze legislatuur niet op de tafel van de federale regering zal belanden, want dat hij de afgesproken regeerakkoorden zal honoreren tot het einde van de lopende regeerperiode. In tegenstelling tot bv CD&V en Open VLD die de volgende verkiezing al voorbereiden door hun voorzitter te laten herkiezen, zal de N-VA al vóór 2019 en niet erná weer de communautaire tour opgaan. Om dat te concretiseren, heeft De Wever Hendrik Vuye en Veerle Wouters opdracht gegeven een project daarvoor uit te werken en de eigen congresteksten ter zake tegen die tijd om te zetten in wetteksten. Om alle discussies erover te vermijden zal Vuye aftreden als fractievoorzitter en Wouters als fractieondervoorzitster. Beide partijleden weten van wanten: Vuye is een professor staatsrecht en Wouters een handelsingenieur, die de laatste maanden ook samenwerkten en o.m. opiniestukken publiceerden op de Knack-website over geladen communautaire dossiers. Daar is toen niemand over gevallen. Mocht De Wever zoiets gedaan hebben, dan was telkens het kot te klein geweest…
Vanwege de linkse oppositie - zeker uit Wallonië - en onze even linkse media, kreeg De Wever al meteen de nodige kritiek, maar daarvan zal hij wel niet meer wakker liggen. De dag dat hij zou zeggen dat de aarde rond is, zullen die hem dat nog betwisten. Hij doet er best aan voor een keer eens niet de Romeinen te parafraseren, maar Cervantes, die Don Quichote liet zeggen: ‘Laat de honden blaffen, Sancho, het is een teken dat we in de goede richting gaan’.
Alle gekheid op een stokje. De Wever zal ook wel gehoord en gevoeld hebben dat zijn rechtse achterban het communautaire non-beleid van zijn partij niet langer slikte. Het voorbeeld van Catalonië zal hem daarenboven aangezet hebben om ook hier te blijven volharden en de hatelijke uitspraak van PS’er Flahaut die vond dat een verbod op de heruitgave van Hitler’s ‘Mein Kampf’ ( een ‘Mein Kampf for dummies’ dan nog) best kon worden doorgetrokken naar de voorstellen van de N-VA, zal wel helemaal de laatste druppel geweest zijn.
‘De wereld is een schouwtoneel. Elk krijgt zijn rol en speelt zijn deel’ (Vondel, Nederlands grootste dichter uit de Gouden Eeuw, ook al afkomstig uit Antwerpen).
Nadat Open VLD al beslist had nog dit jaar een voorzittersverkiezing te houden (twee jaar vroeger dan voorzien) en huidig voorzitster Rutten te kennen had gegeven dat ze er nog een termijn bij wou doen, gaat CD&V net hetzelfde doen en ook hier werd dat aangekondigd door voorzitter Beke die eveneens verklaarde er nog enkele jaartjes bij te willen doen. De officiële reden voor beide partijen is, dat de voorziene voorzittersverkiezingen anders te kort vóór de gemeentelijke verkiezingen van 2018 zouden vallen en de eventuele nieuwe voorzitter dan niet genoeg tijd zou krijgen om alles goed voor te bereiden.
Bij Open VLD zal dit wel kloppen. Of men het nu al dan niet eens is met het beleid van arendsoog Rutten – ze overdrijft en overacteert nog al eens – men kan niet ontkennen dat ze haar partij tegen alle verwachtingen in toch in de federale (dat was voorzien) én de Vlaamse regering (dat was niét voorzien) heeft gekregen. In dat laatste geval zelfs zonder enige inspraak in de al gemaakte overeenkomst tussen CD&V en N-VA.
Bij CD&V zit dat wel enigszins anders. Wouter Beke mag dan een aimabele man zijn, niet van gisteren en intellectueel, dat hij een stemmenkanon zou zijn valt te betwijfelen. Al bij al heeft zijn partij onder zijn leiding nog niet veel potten gebroken en al twee verkiezingen verloren. Van de grote volkspartij die de christendemocratie in Vlaanderen ooit was, schiet niet veel meer over en van de verzuiling binnen de partij nog minder. Men zou eerder denken dat CD&V in de eerste plaats nog staat voor het ACV (of hoe ze dat tegenwoordig ook mogen heten). Zeker het voortdurende obstructiewerk van de grote verongelijkte Kris Peeters is daar niet vreemd aan. Eventuele uitdagers moet Beke echter niet vrezen, zeker niet omdat hij die nieuwe verkiezingen al aangekondigd heeft voor februari, een veel te korte periode om eventuele andere kandidaten de kans te geven zich te organiseren. Dat maakt dat de partij het saaie imago dat ze nu heeft – en dat door Beke wordt belichaamd (cfr de vergelijking met ‘Markske’ van de Kampioenen) - zeker niet zal verfraaid hebben. Volgens Beke zelf is hij trouwens geen saaie man, althans als we de quote van hem mogen geloven die Koen Meulenaere (‘Kaaiman’ voor de aficionados) hem toedicht: ‘Ik ben niet zo saai als men denkt. Als ik laat thuis kom, drink ik wel eens samen met mijn vrouw een glas wijn’. ‘Heerlijk, heerlijk’, zou Toon Hermans gezegd hebben…
Dat verhaal over Montasser Alde’emeh begint zo stilaan te gelijken op dat van de boswachter die stroper werd. Het moet allemaal nog bewezen worden en niemand is schuldig zolang hij niet veroordeeld is, maar toch is het niet de eerste keer dat de man eerder negatief in het nieuws komt. Denk maar aan toen hij in de weken rond terreurniveau 4 door de politie werd ondervraagd, nadat hij door Brussel reed en blijkbaar wat té veel aandacht had voor de politiewagens (die hij of iemand anders vanuit zijn auto fotografeerde).
Het is op zijn minst geheimzinnig dat zo’n man enkele weken naar Syrië trekt, naar het front nog wel om daar zijn jihadi’s, die hij zegt te willen deradicaliseren, aan het werk te zien. Enfin, het hele verhaaltje is in alle kranten te lezen. Waar m.i. te weinig aandacht aan besteed wordt, is het feit dat hij het attest, waarmee hij een kandidaat Syrië-strijder hier uit de gevangenis wou krijgen (en waarvoor hij nu riskeert vervolgd te worden, omdat het vervalst zou geweest zijn), geschreven zou hebben na vraag van de broer van de man in kwestie. Die broer blijkt nl een imam te zijn en blijkbaar kan men aan zo’n mensen best niets weigeren. Dat bevestigt wat ik hier al langer schrijf, nl dat de vroomste moslim morgen – bij manier van spreken – een zelfmoordterrorist kan worden als zijn imam hem komt zeggen dat hij dat moét doen. Het zou me niet verwonderen dat ook in de zaak Montasser zich iets dergelijks heeft voorgedaan. Zijn bezoek aan het Syrische front zou hem wel eens zuur kunnen opbreken…
Onze nationale Charel is zinnens een soort reis om de wereld te maken om België te promoten. Het doet denken aan eenzelfde initiatief van Verhofstadt tijdens diens termijn als hoofd van het federale België. De bedoeling was en is grote buitenlandse bedrijven warm te maken om te investeren in dit land. Verhofstadt trok toen de boer op met zijn notionele intrestaftrek. Dat ding bestaat nog, maar wel in een afgeslankte vorm. Michel gaat het proberen met zijn taxshift. De slagzin zou dezelfde kunnen zijn: ‘Only in Belgium’. Alleen zit er bij onze Charel een haar in de boter en zou hij zijn promotiereis best even uitstellen.
Net nu komt Europees Commissaris voor Mededinging Margrethe Vestager nl vertellen dat de overeenkomsten die dit land sinds 2004 (ook al tijdens Verhofstadt) gemaakt heeft met een dertigtal grote bedrijven om minder belasting te betalen, de beruchte ‘rulings’, niet kunnen. Erger nog, ons land zou die bedrijven moeten vragen de belastingverminderingen die zij toen gekregen hebben, terug te geven. Feitelijk komt dat er op neer dat België geld terug moet vragen dat het feitelijk niet wil. In totaal zo’n 700 miljoen euro a.u.b. Het feit trouwens dat de regering Michel zelf geen nieuwe rulings in die zin meer heeft gemaakt, is op zich al een schuldbekentenis. Van Overtveldt zal er nog zijn werk mee hebben en zal meer dan waarschijnlijk tegen de Europese beslissing in beroep gaan. Enkele andere landen, ook Nederland bv, die hetzelfde meemaken, hebben dat al gedaan. Maar hoe men het ook draait of keert, voor Michel wordt het zolang wel een mission impossible en zou hij beter ervan afzien, hoe leuk zo’n wereldreizen ook mogen zijn.
Bij bovenstaande wel één bemerking: is dat nu echt zo moeilijk om iedereen de belasting te laten betalen die men verschuldigd is? De bedrijven die nu van een belastingvermindering genoten hebben, waren alle multinationals. Onze eigen bedrijven, die in eenzelfde marktsegment werken, zijn dat niet en worden zo dus benadeeld. Pure discriminatie en dat geldt niet alleen voor België, maar ook voor de andere landen waarmee de Europese Commissie overhoop ligt. Europa kan dan vele gebreken hebben, in deze zaak heeft ze gelijk: iedereen gelijk voor de wet en niet de ene van gelijker als de andere zoals tot nu toe gebeurd is.
Het is de tijd van de nieuwjaarsrecepties, ook voor de politieke partijen. Veel nieuws is daar niet te rapen buiten de klassieke eigen bewierokingen en de plattituden die we zo stilaan kennen. Van de receptie van de N-VA valt niet zozeer te onthouden dat er nog veel kan bespaard worden (iets waar de andere partijen over vallen), maar wel dat de partij bedankt voor een volgende staatshervorming. Dat betekent dat ze er in 2019 voor zou weigeren er nog eens vijf jaar bij te doen met de communautaire thema’s in de diepvries, zoals nu gebeurt. De verklaring van la Homans, dat zij hoopt dat België in 2025 niet meer zal bestaan, heeft toch e.e.a. los gemaakt. Een zoveelste nieuwe staatshervorming heeft geen zin, het zou weer zo’n verhaal worden met achterpoortjes en uitzonderingen, waarbij dit land alleen nóg ingewikkelder zou worden. Denk maar aan de ‘oplossing’ voor Brussel-Halle/Vilvoorde van de zesde staatshervorming die een draak is geworden. Het alternatief wordt onderhandelen tot er definitief iets uit de bus komt dat dit land wel degelijk zal splitsen, hoe dan ook. Mocht men daarbij het record van de 451 dagen van vóór Di Rupo breken, dan weze het maar zo. Als we horen dat de Waalse vakbonden nu al de Waalse verkozenen een mandaat willen geven om uitsluitend nog voor Wallonië op te komen, kunnen we dat alleen maar toejuichen. Als de spoorstakingen iets bewezen hebben, dan is het dat dit land inderdaad bestaat uit twee werelden, werelden die best gescheiden worden.
Het probleem blijft echter dat we pas tot een al dan niet definitieve splitsing van dit land kunnen komen als de Vlaamsnationalisten tenminste de meerderheid halen in de eigen regio. Met die wetenschap in het achterhoofd heeft men in Catalonië in blessuretijd toch nog een oplossing gevonden om een meerderheidsregering te vormen met voorstanders van de onafhankelijkheid, waardoor er geen nieuwe verkiezingen nodig zijn en men verder kan gaan op het pad naar de scheiding van Spanje. Dit kan ook voor ons in Vlaanderen een opsteker zijn om er ook hier mee door te gaan. ‘Junts pel sí’, naar hier vrij vertaald: ‘ondanks de verschillen, samen’. Als een partij zoals de N-VA erin slaagt haar eerste programmapunt voor vijf jaar in de koelkast te zetten, dan moet die partij voor een volgende termijn ook bereid zijn haar medestanders op rechts mee in de dans te betrekken, ook al wordt dat iets voor ná 2019.
