Wie deze rubriek regelmatig volgt, zal al wel weten dat ik niet erg hoog oploop met Kris Peeters, oud voorzitter van Unizo en ex-ministerpresident van de Vlaamse regering. De man is in de huidige centrumrechtse regering Michel zowat de linksbuiten geworden. Na zijn verleden bij Unizo leek dat een contradictio in terminis, maar later bleek dat zijn vader vroeger een bestuursfunctie had bij de Christelijke Mutualiteiten, zodat men daaruit kan besluiten dat Kris eerder bij Unizo niet op zijn plaats zat.
E.e.a. neemt niet weg dat Peeters een bezig bij blijft, ook al is het niet altijd in de positieve zin. Zo kreeg hij zopas te horen dat de EU-commissaris voor Transport, ene Violeta Bulc uit Slovenië, nu toch akkoord zou gaan met de light versie van de wet Major i.v.m. de havenarbeid. Peeters kan zich daarvoor op de borst kloppen, vooral omdat er geen stakingen bij te pas zijn gekomen, maar in feite verandert er weinig. Zo waren vakbonden, een overgrote meerderheid van dokwerkers en een deel van de havenwerkgevers het er sinds juli 2016 al over eens dat men voortaan geleidelijk ook arbeiders van buiten de pool (het zgn ‘kot’) kon aanwerven. Die moesten dan wel erkend worden door de vakbonden. Een echt tsjevenverhaal, zeg maar, dat het probleem bij de logistieke havendiensten (zoals de Katoennatie van Fernand Huts) niet oplost. Die worden nog altijd gediscrimineerd bij het concurreren met logistieke bedrijven buiten het havengebied, omdat ze hun personeel moeten betalen als havenarbeiders. Een gevolg daarvan is, dat grote logistieke bedrijven, van het gehalte van bv Nike, weigeren zich in de Vlaamse havenzones te vestigen.
Is daarmee het probleem van de baan? Misschien (tijdelijk?) voor Peeters, zeker niet voor mevrouw Bulc, die nu zware kritiek krijgt vanwege Spanje, dat voor hetzelfde havenprobleem wél serieus gestraft werd en nu eist dat die discriminatie ongedaan wordt gemaakt. De dame ligt ook nog onder vuur o.w.v. de Duitse wegentol, die door de buurlanden eveneens discriminerend wordt genoemd. Terecht, want Duitse onderdanen kunnen straks die taks aftrekken van de belastingen daar waar buitenlanders dat in eigen land niet kunnen. En dan maar verwonderd zijn dat menig Europeaan genoeg heeft van dit Europa.
Het is me wat daar in de States met die haast openlijke oorlog tussen de grote Amerikaanse media en de Trump administratie. Voor mij mogen ze rustig nog wat verder doen, alleen zou ik graag hebben dat onze Vlaamse media ophouden met over bijna niets anders meer te informeren, terwijl wij er hier feitelijk niets mee te maken hebben. We zullen wel zien hoe het afloopt.
De grootmacht Amerika is zich wel serieus belachelijk aan het maken. Straks reist Trump naar de jaarlijkse vergadering van de NAVO in Brussel en o.m. ook nog naar Israel. God weet wat we daar nog gaan meemaken, als men weet dat er – zeker in Brussel – al betogingen aangekondigd waren tegen Trump nog vóór het hele mediacircus begon.
Stel, dat Trump inderdaad dingen heeft gezegd en gedaan die niet kunnen volgens de Amerikaanse Grondwet en hij straks zou worden afgezet. Dan gaat, net zoals bij het Watergate schandaal, de vice-president hem vervangen, blijven de republikeinen de grootste partij met meerderheden in Kamer en Senaat en 2/3 van de gouverneurs. So, what? Ondertussen heeft het imago van het land dan wel een grote deuk opgelopen en is het zeer de vraag of het met Rusland nog ooit goed gaat komen. Het eerste slachtoffer daarvan zou wel eens Europa kunnen zijn. En de wereld zal er niet beter van worden.
Ik heb negen jaar in Italië doorgebracht, twee van mijn kinderen zijn daar geboren en later bij DAF ben ik feitelijk ook een hele tijd met dat land bezig geweest. Het was dan ook met meer dan gewone belangstelling dat ik opmerkte hoe de Transalpijnen al die massa’s bootvluchtelingen bleven opvangen, zonder veel protest, buiten die van het zootje van de Vijf Sterren partij. Het was natuurlijk wél zo, dat Italië dat niet voor niets moest doen. De E.U. steunde met grote budgetten (± 100 miljoen euro per jaar) en de vluchtelingen brachten extra werk mee voor de armste regio, de ‘mezzogiorno’, het Zuiden (dezelfde benaming als in Frankrijk de ‘midi’).
Nu blijkt er ook een derde reden te zijn, waarom ten minste een deel van de Italianen die vluchtelingenstroom zonder veel morren aanvaardde: de maffia had ontdekt dat migranten meer konden opbrengen dan drugs. Die laatste moesten immers altijd nog verwerkt en verstuurd worden, wat ook geld kost en de miljoenen van Europa voor de migranten kon men ter plaatse ‘verwerken’. Dat verwerken bleek erin te bestaan ze maar de helft van het eten te geven dat voor hen bestemd was, hen aan het werk te zetten voor een appel en een ei en – nóg erger – vrouwen ervan in de prostitutie te storten.
E.e.a. is uitgekomen, nadat de politie in het uiterste zuiden van de regio Calabrië liefst 68 maffiosi en hun medewerkers, waaronder een priester en het lokale hoofd van een liefdadigheidsinstelling, hebben aangehouden. De ‘Ndrangheta’, zoals de Calabrese maffia heet (de andere twee groten zijn ‘Cosa Nostra’ op Sicilië en ‘Camorra’ in Napels), stak zowat een derde van de Europese subsidies op zak, plus daarbij nog van wat de Italiaanse staat er zelf nog aan uitgaf. Sinds 2014 zijn er via Italië – voornamelijk Lampedusa, Sicilië en Calabrië - zo’n half miljoen migranten Europa binnengekomen. Kassa, kassa!
* Betekent: ‘Laten we de handen kussen’. Een begroeting die de Siciliaanse maffiosi onder elkaar gebruiken.
---
In de marge van bovenstaande loont het de moeite er even op te wijzen dat het eiland Sardinië – in tegenstelling tot wat wel eens verteld wordt - nooit een eigen maffia heeft gekend, wel banditisme dat zich in de eerste plaats bezig hield met het stelen van vee (vooral schapen). Tot ze daar tot de ontdekking kwamen dat het gemakkelijker en lonender was de herder te kidnappen, wat later leidde tot kidnappings van industriëlen en rijkere toeristen. Daar was het echter ieder voor zich en geen clanvorming in het sociale weefsel van de maatschappij zoals bij de maffia in Zuid-Italië en heeft men die problemen grotendeels onder controle gekregen.
Na Italië spreekt men er nu ook van om in Oostenrijk dit jaar nog verkiezingen te houden. Bij ons zal het zo’n vaart niet lopen, maar men heeft steeds meer de indruk dat we volop de verkiezingsmodus zitten. In de weekeindeditie van De Tijd verscheen een vraaggesprek met Bart De Wever over liefst twee bladzijden met in feite één grote vraag: hoe het nu verder moet bij de volgende verkiezingen. En met één duidelijk antwoord: Bart blijft tot zolang voorzitter van de N-VA. De doodgeverfde opvolger, Theo Francken, is er niet klaar voor en heeft inderdaad nog steeds genoeg te doen in de pispaaljob van staatssecretaris voor Asiel en Migratie. Over zijn prestaties zijn de meningen verdeeld, maar men moet er toch rekening mee houden dat al wat hij zegt en doet, gecontroleerd en (meestal) bekritiseerd wordt, terwijl hijzelf wel steeds moet werken binnen het kader van de Belgische en Europese wetgeving. Er zijn leukere jobs in de politiek.
Hét probleem voor de N-VA blijft haar communautair programma. Dat kan geen tweede regeerperiode in de ijskast blijven, zeker niet mocht de PTB, de Waalse versie van onze PvdA, in Wallonië blijven groeien. Daardoor schuift het Waals gewest steeds verder naar links en worden akkoorden tussen de twee gemeenschappen moeilijker dan ooit. Als de politieke problemen daar verder op de spits gedreven worden, zit het er misschien in dat ze zelf straks om e.o.a. vorm van confederalisme vragen. Zoals De Wever stelde in het interview, biedt het confederalisme dan misschien ook een uitweg voor de Franstaligen. Ze moeten dan wel hun ‘zotternijen’ voor eigen rekening houden i.pl.v. de factuur via België door te schuiven naar Vlaanderen, zoals ze in het huidige systeem gewend zijn met hun zgn cliëntelisme..
Buiten de PTB is er ook nog de afwikkeling van de dossiers van Kazachgate en Publifin, waarbij al wat lijken uit de Waalse kast zijn gevallen, maar waarover bij onze zuiderburen het laatste woord nog niet gevallen is. Terwijl men er in Gent niets meer over hoort, loopt in Wallonië nog altijd het parlementaire onderzoek ernaar en worden er daar nog steeds hoorzittingen gehouden.
Tenslotte is er in Vlaanderen het probleem met het CD&V, dat zo stilaan uit zijn tsjevenmodus moet stappen, wil de partij nog langer iets betekenen. Met verkiezingen in 2018 en 2019 is het helemaal niet zeker wat de toekomst ons brengen kan.
---
En dan nog dit: In mijn blog van 10 dezer (‘Het doorberekeningssysteem’) schreef ik o.m. dat men daarover geen vergelijkingen moest maken met Nederland, omdat ze daar voor de allereerste keer geconfronteerd worden met een regeringsvorming met 4 partijen. Welnu, gisteren raakte bekend dat die onderhandelingen mislukt zijn. Ze zijn afgesprongen op het thema Migratie, uitgerekend een van de dada’s van Geert Wilders, die men erbuiten wou houden…
Na de verkiezingen te hebben verloren in de Duitse deelstaten Saarland en Sleeswijk-Holstein, kregen de Duitse sociaaldemocraten nog maar eens het deksel op de neus, nu in Noordrijn-Westfalen. Net als in Sleeswijk-Holstein regeerde roodgroen daar al enkele decennia en is de CDU van Merkel er nu de grootste partij geworden. Niet alleen is Noordrijn-Westfalen de bevolkingsrijkste deelstaat van het land, maar ook uitgerekend de regio van de nieuwe SPD kopman, Martin Schulz ex-voorzitter van het Europees parlement. Daar komt nog bij dat dit de laatste plaatselijke verkiezing was vóór de nationale stembusgang in september.
E.e.a. betekent dat Merkels CDU ondanks alle eerdere berichten veel kans maakt ook die nationale verkiezingen te zullen winnen en te zullen uitmaken met wie ze verder zal regeren. Het negatief effect van ‘Wir schaffen das’ lijkt in Duitsland niet meer te werken. Het land heeft geen staatsschuld en een begroting met overschot en dat schijnt de doorsnee Duitser belangrijker te vinden dan de sociale retoriek, die trouwens ook niet heeft gepakt in Nederland noch in Frankrijk.
Vanavond ontmoet ‘das Mädchen’ in Berlijn de nieuwe Franse president Macron voor een eerste gesprek op diens allereerste werkdag. Als politiek signaal kan dat tellen. Alhoewel niet verwacht wordt dat daar veel potten zullen gebroken worden – er moet nog worden afgewacht wat het bij de Franse parlementsverkiezingen zal worden - zal het voor Mutti toch een extra opsteker zijn en voor Macron een bevestiging dat hij het meent met Europa.
Nadat er recentelijk eindelijk een akkoord was op federaal vlak i.v.m. de ingangsexamens voor (tand)artsen, waarbij ook de francofonen in dit land na 20 jaar de wet zouden gaan naleven, heeft Vlaams minister Crevits voor Vlaanderen een hervorming ingevoerd die hopelijk gaat werken. Zo worden de ingangsexamen voor artsen en tandartsen opgesplitst tussen de twee richtingen en op verschillende data ingericht, zodat kandidaten die nog niet hebben uitgemaakt wat ze gaan doen, aan beide examens kunnen meedoen. Er komt ook geen tweede zit meer, maar een rangschikking van de deelnemers naargelang hun score. De eersten gaan door, ongeacht het behaalde aantal punten. Voor de twee richtingen samen maakt dat, dat er in Vlaanderen 158 kandidaten per jaar meer zullen doorstromen. De nieuwe regeling komt er echter pas vanaf het schooljaar 2018/19, zodat we acht jaar (en niet zeven, zoals ik eerder schreef) zullen moeten wachten vóór de eerste nieuwe lichting zal afgestudeerd zijn en aan de bak zal komen.
---
In het Brusselse Sint-Lambrechts-Woluwe heeft men in de lagere scholen de vieringen van moeder- en vaderdag afgeschaft. Een zoveelste toegeving aan de zgz alternatieve maatschappij. Sint-Lambrechts-Woluwe is niet toevallig de gemeente waar Vlaminghater Maingain burgemeester is, maar ook die waar de broertjes Borlée in het lager onderwijs school liepen en ook lessen Nederlands kregen, een taal in dewelke ze nog steeds weigeren ook maar één woord te spreken. Dat laatste geldt trouwens voor de meeste bekende Waalse sporters, denk maar aan Darcis, Goffin en Nafi Thiam (en vroeger Henin). Ze kennen wél Engels, maar een woord in de taal van de meerderheid van dit land kan er niet af. Alleen Philippe Gilbert spreekt behoorlijk Nederlands, maar die is dan ook met een Nederlandse getrouwd…
---
Ten slotte blijkt dat onze scheepvaartpolitie over heel onze kust te beschikken over één (1!) boot, die ze dan nog geleend hebben gekregen van de Vlaamse overheid. Doet een beetje denken aan dat mopje over de Tweede Wereldoorlog. De reden waarom onze luchtmacht toen niet was opgestegen, was omdat de piloot ziek was (doordenkertje!)…
De vaudeville i.v.m. de Brusselse geluidsnormen blijft aanhouden. Na het Chinese Yangtze River Express, heeft nu ook de Slovaakse luchtvrachtmaatschappij Air Cargo Global besloten Zaventem niet meer aan te doen. Een derde bedrijf, Magma Aviation, overweegt hetzelfde te doen. Nu mag het Brussels gewest nog zeggen dat de boetes pas over anderhalf jaar of later zullen moeten betaald worden, ondertussen krijgen de carriers al wel de rekening toegestuurd en worden die in hun boekhouding vermeld. Vooral Brussels minister voor mobiliteit, Céline Fremault, houdt het been stijf. Fremault is een partijgenote van Madame Non, maar ook van Wathelet Jr die ondertussen van het politieke toneel verdwenen is, nadat hij – volgens zijn CdH collega’s – als federaal staatsecretaris de Brusselse belangen ter zake niet genoeg verdedigd had.
De Vlaamse gewestregering reclameert wel, maar kan er feitelijk weinig of niets aan doen. In elk geval niet meteen. Zelfs mocht ze er in slagen een derde belangenconflict in te roepen, zal dat maar uitstel van executie zijn. Ondertussen dreigen er op Zaventem al een paar honderd jobs op de helling te staan (de twee vertrekkers waren goed voor 12% van het vrachtvervoer) en dat kunnen er straks een paar duizend worden. Wat men wél kan doen is in de eerste plaats het personeel uit het Brussels gewest afdanken. Het is de schuld van hun eigen gewest dat zij overbodig zullen worden. Een tweede actie kan pas ondernomen worden als Brussel straks weer extra geld nodig heeft. Vlaanderen moet dan kortweg ‘neen’ zeggen. En geloof me, dat moment komt er, want Brussel zal nooit geld genoeg hebben voor het oplossen van haar enorme samenlevingsproblemen, haar torenhoge werkloosheid, haar verkeerscongestie en haar slecht werkende gemeentelijke diensten en ziekenhuizen.
Ondertussen zou Ryanair een oplossing gevonden hebben om de boetes voor de geluidshinder te vermijden. Ze laat van nu af al haar vliegtuigen starten vanaf het begin van de startbaan (tot nu toe begon men halfweg) en heeft haar piloten opdracht gegeven meteen volle gas te geven, waardoor hun vliegtuigen steiler gaan opstijgen en sneller boven de hoogte zitten waar de geluidsmeters actief zijn. Mochten alle maatschappijen dit voorbeeld volgen, dan zal men het aantal vluchten echter moeten beperken, omdat er meer tijd verloren gaat bij het taxiën, terwijl het niet meteen duidelijk is wat voor effect dat extra acceleren op langere termijn zal hebben op de vliegtuigmotoren.
Men zou ermee kunnen lachen, ware het niet dat Zaventem, na de haven van Antwerpen, Vlaanderens belangrijkste jobcreator is...
Zoals halvelings verwacht, komt er ook in Vlaanderen een allochtonenpartij. De promotoren daarvan zijn de Turk Ahmet Koç en de Libanees Abou Jahjah. Eerstgenoemde was vorige zomer uit de SP.a gezet wegens omstreden Facebook uitspraken i.v.m. de zgz Turkse opstand tegen Erdogan. De tweede is genoegzaam bekend wegens zijn continu weerwerk tegen onze Westerse samenleving, die voor hem wel goed genoeg was om er deel van uit te maken via een schijnhuwelijk.
Koç spiegelt zich waarschijnlijk aan het voorbeeld van het Nederlands partijtje ‘Denk’, ook opgericht door twee Turkse volksvertegenwoordigers die uit de Nederlandse PvdA waren gezet en dat bij de laatste verkiezingen zo’n 2% van de stemmen haalde, wat haar 3 zetels opleverde. In Nederland is er echter geen kiesdrempel. In Vlaanderen zal dat minstens 5% moeten zijn om mee te mogen spelen. Jahjah heeft het hier al eens geprobeerd met zijn Arabische Liga (of iets in dien aard) en haalde toen – in 2003 - samen met onze PvdA, amper 10.000 stemmen. In tegenstelling tot Koç is Jahjah eerder rechts en tégen Erdogan, omdat die Turkije in de NATO wil houden en relaties heeft met Israël. Water en vuur, dus.
Ik zou zeggen: laat ze doen. Zelfs als hun nieuwe partij bij ons de kiesdrempel zou halen, zal ze niets voorstellen. De slachtoffers van het hele gebeuren zullen onze linkse partijen zijn, die al die jaren een hoop energie hebben verspeeld om de allochtonen ter wille te zijn en tegenwoordig zelf heel wat allochtone kandidaten hebben op hun lijsten. Van de ene kant de feministische toer op gaan en anderzijds de moslims te vriend willen houden, blijkt geen goede remedie te zijn en is mede een van de oorzaken waarom links in bijna heel Europa electoraal slaag krijgt.
Volgens onze media was het een grote verrassing dat Rik Torfs zijn herverkiezing tot rector aan de KULeuven niet kon waarmaken en het moest afleggen tegen de vrij onbekende decaan economie Luc Sels. Die media hielden waarschijnlijk alleen maar rekening met de bijna constante aanwezigheid van Torfs op radio, Tv en in de kranten. Wat er evenmin bij verteld werd was, dat Torfs op de KULeuven zijn tweede verkiezingsnederlaag op drie meemaakt. Eerder verloor hij ook al eens tegen Mark Waer, hoogleraar immunologie, in 2009. Het verhaal dat Torfs de eerste zittende rector is die maar één term uitdoet, zoals eveneens verteld wordt, klopt ook al niet, want Waer deed ook maar één termijn uit, maar dan omdat hij zelf niet meer wilde opkomen.
Toen Torfs de eerste keer verloor, stortte hij zich o.m. op allerlei amusementsprogramma’s van de VRT, waaronder ‘De Slimste Mens’, waarbij hij in het panel zat. Op die manier werd hij een BV. Daarmee is hij daarna echter niet verkozen, wel omdat de zittende rector niet meer meespeelde. Het was trouwens een publiek geheim dat Torfs de studenten tegen zich had, zowel de eerste als de laatste keer en vooral zij ervoor gezorgd hebben dat hij het niet haalde. Die zien het blijkbaar niet zitten met een mediageile rector, die vroeger ook al eens senator was voor CD&V.
Enfin, in Leuven kunnen ze alleen maar het beste verhopen. Ze krijgen nu de jongste rector ooit, amper 50 en vader van vijf (!) kinderen. Het verschil met Torfs kon moeilijk groter zijn.
---
In Gent zijn ze trouwens zo ver nog niet. Daar hadden ze het lumineuze idee om van de rectorplaats van de UGent een duofunctie te maken, met telkens één man en één vrouw. De gendergelijkheid weet je wel. Echt iets voor dé progressieve stad, waar Gent zich voor verkoopt. Daar kwam dan nog bij dat het winnende duo een meerderheid moest hebben van minstens tweederden. Ze hebben daar nu al vier stemrondes achter de rug en nog steeds is er geen nieuwe leiding. Er komt nog een vijfde stemming, waarna nieuwe kandidaten zich kunnen aanmelden, met het risico dat heel die comedia dell’ arte opnieuw kan beginnen. ‘Heerlijk, heerlijk!’, zou Toon Hermans gezegd hebben.
In dit Europees verkiezingsjaar is bij ons de discussie over de doorrekening van de verkiezingsbeloften van de deelnemende partijen nog eens opgerakeld. Daarover zou in 2014, vlak vóór de vorige verkiezingen, zelfs al een wet over zijn gestemd, die bepaalde dat partijen verplicht werden hun verkiezingsprogramma’s te laten doorlichten door het Planbureau. Daarvan is tot op heden niet veel terecht gekomen.
Om te beginnen zegt het Planbureau dat het daar niet genoeg personeel voor heeft, zeker als men dat moet doen voor alle partijen en partijtjes die wensen deel te nemen. Dat kunnen er tientallen zijn. Daarbij kunnen we ons bij de besluiten van dat Planbureau al lang vragen stellen. Regelmatig moet het nl nu al zijn vaststellingen en voorspellingen bijstellen, waardoor het zelf ook al geen grote graad van betrouwbaarheid heeft.
Tenslotte zal het allemaal weinig uithalen. Veel beloven en weinig geven, doet ook bij ons nog steeds de gekken in vreugde leven. Hoe meer een partij belooft, hoe groter de kans is dat men ervoor gaat stemmen. En in een systeem zoals het onze, waarin men er niet in slaagt een meerderheid te halen met één, hoogstens twee partijen, lukt dat helemaal niet. Zelfs van het best berekende partijprogramma komt niets in huis, gewoon omdat men ná de verkiezingen steeds het excuus heeft dat de coalitiepartners er niet mee akkoord gaan. Dat het doorberekeningssysteem in Nederland reeds enkele decennia bestaat én werkte, kwam doordat men er gewoonlijk slechts twee partijen nodig had om een regering te vormen. Nu men het daar ook moet proberen met vier, lukt het (voorlopig?) ook niet.
Met alle heisa om de Franse presidentsverkiezingen zou men nog vergeten dat er buiten de parlementsverkiezingen in datzelfde Frankrijk – over één maand al – in het najaar ook federale verkiezingen aankomen in Duitsland, het grootste en rijkste land van Europa en – samen met Frankrijk – de motor van de Europese economie (enfin, dat hoopt men toch). Ondertussen zijn er in Duitsland ook nog de gewestelijke verkiezingen in de zgn ‘Länder’. Er was er al een in Saarland en dit voorbije weekeinde ook een in Sleeswijk-Holstein, de meest noordelijke Duitse deelstaat, tegen de Deense grens. Opmerkelijk daarbij was dat in beide verkiezingen de Duitse socialisten (SPD) verloren. In Sleeswijk-Holstein betekent dit trouwens het einde van de daar regerende roodgroene coalitie. Als dit scenario zich zou herhalen bij de volgende regionale verkiezingen in de bevolkingsrijkste deelstaat Noordrijn-Westfalen, dan wordt dat een dikke streep door de rekening van de mensen die dachten dat die partij het beter zou doen met het nieuwe boegbeeld Martin Schulz, zeker nu men dacht dat Merkel aan populariteit had ingeboet na haar ‘Wir schaffen das’. Schulz had zijn job als Europees parlementsvoorzitter daarvoor opgegeven. De man, die ooit door Berlusconi flink in zijn hemd werd gezet in zijn eigen Europees parlement*, blijkt ook geen sant in eigen land. Dat Duitsland het enige E.U. land zou zijn waar de socialisten het nog goed doen, wordt ook daar een fabeltje.
E.e.a. maakt, dat de kans groot is dat ‘das Mädchen’ ook de volgende federale Duitse verkiezingen zou kunnen winnen. De vraag is dan of de tandem Merkel-Macron het verstarde Europa nieuw leven zal kunnen inblazen, al wordt het eerst nog afwachten tot na de Franse parlementsverkiezingen om te weten hoe en met wie Macron ordentelijk zal kunnen regeren in een Vijfde Republiek op apengapen.
* Na kritiek van Schulz op de binnenlandse Italiaanse politiek, verklaarde Berlusconi dat er toen in Italië een film werd gedraaid over de nazi’s, dat men nog iemand zocht voor de rol van ‘capo’ (hoofd van een concentratiekamp) en dat misschien wel iets voor Schulz kon zijn!
Emmanuel Macron wordt dus de nieuwe president van Frankrijk. Geen verrassingen in la douce France, waar men voor de tweede keer een verkiezing wint dank zij de tegenstemmers. Marine Le Pen haalt wel enkele miljoenen stemmen meer dan haar vader vijftien jaar geleden en daar zal men rekening mee moeten houden. Als het immers met Macron fout zou lopen, gaat het FN alleen maar blijven groeien.
Macron heeft trouwens weinig om euforisch over te doen. De opkomst voor de tweede stemronde was de laagste in 30 jaar tijd. Op een groot deel van de mensen die voor hem gestemd hebben, zal hij straks niet kunnen rekenen. Zij stemden nl niet vóór hem, maar tégen Le Pen. Daarbij komt nog dat hij geen georganiseerde partij achter zich heeft staan, alleen een beweging, zoiets zoals ‘Hart tegen Hard’ bij ons, maar die zijn nog niet echt met politiek bezig. Dat kan echter nog komen met Macron als voorbeeld. Ook Renzi is ondertussen in Italië begonnen met een beweging, die bijna dezelfde naam heeft. De vraag is maar of Macron’s beweging ‘En Marche’ straks aan de parlementaire verkiezingen als partij zal kunnen meedoen. Die zijn er al in juni en zonder eigen partij zal Macron in het parlement overgeleverd zijn aan de traditionele partijen. De volgelingen van Fillon, Hanon en zeker van Mélenchon die in de tweede ronde voor Macron hebben gestemd, zullen dan weer zijn politieke tegenstrevers worden.
Macron heeft zich tot nu toe altijd geprofileerd als onafhankelijke. Het probleem daarbij is dat hij straks van iedereen afhankelijk dreigt te worden.
Er was al langer sprake van dat dit te gebeuren stond en vrijdag bevestigde Vlaams minister voor Energie Bart Tommelein dat distributienetbeheerders Eandis en Infrax gaan samensmelten tot één firma met de naam Fluvius, Latijn voor stroom. Tegelijk zouden er een paar honderd (!) bestuursmandaten worden geschrapt en zouden er bij de Intercommunales die nu onder de beheerders vallen geen betaalde mandaten meer zijn omdat de personen die ze er nu uitvoeren ook andere taken hebben waarvoor ze wél betaald worden. Steeds volgens Tommelein zou deze operatie op termijn een besparing geven van liefst 100 miljoen euro. Hoeveel dat voor de eindverbruikers van gas en elektriciteit zal zijn, kon hij nog niet zeggen, maar hij suggereerde wel dat er een kostenvermindering in zat.
Het is niet de eerste keer dat Bart ons allerlei energiekortingen belooft. Dat gebeurde al bij het niet doorgaan van de biomassacentrales van Gent en Langerlo, waarbij de Vlaamse regering op termijn zelfs miljarden euro’s zal besparen. En dat is nog niet alles.
Volgens De Tijd zouden Vlaamse gezinnen en bedrijven al twee jaar teveel betalen voor hun stroom. De krant spreekt van in totaal zo’n 75 miljoen euro tot nu toe, wat voor een gezin met een gemiddeld gebruik tussen de 8 en 12 euro uitmaakt. Het gaat om een foutieve berekening door de federale energieheffing. Dat zou al gecorrigeerd zijn door de Creg (de Commissie voor Regulering van Elektriciteit en Gas), maar moet nog bevestigd worden door federaal minister van Energie Marghem (MR). Zolang dat niet gebeurt, blijven we dat teveel echter betalen.
Het is al lang geweten dat stroom bij ons 13 procent meer kost dan in Nederland en zelfs 20% meer dan in Duitsland. Met Frankrijk zitten we op dezelfde lijn, maar dat land geeft fikse kortingen aan bedrijven en grootgebruikers, wat hier amper gebeurt. Mede als gevolg daarvan (er is ook nog de loonkloof) dreigen grote energieverbruikers hier te verhuizen, althans volgens een peiling van Febeliec, de federatie van Belgische energieverbruikers.
Tommelein doet er best aan zijn woord te houden voor wat de beloofde prijsverminderingen betreft. Hij zou niet de eerste liberaal zijn die er electoraal voor gestraft wordt als het niet gebeurt.
De Belgische overheid heeft dus een kwart van zijn aandelen in BNP Paribas verkocht en daarmee zo’n twee miljard euro gerecupereerd van het geld dat ze indertijd bij de bankencrisis van de grootste Franse bank kreeg toen ze die het failliete Fortis verkocht. Het is de bedoeling dat de resterende driekwart ooit ook verkocht zal worden als de financiële situatie daarvoor gunstig is. Dat men nu niet meer verkocht heeft, zou geweest zijn om te vermijden dat – met een te groot pakket aan te bieden – de beursprijs wel eens had kunnen zakken. In principe moet een overheid geen bank spelen, maar de Belgische – zoals nog enkele anderen – was dat indertijd wel verplicht om haar banken niet over de kop te zien gaan.
In de marge van die aandelenverkoop zijn er wel enkele interessante randbemerkingen te maken. O.m. dat de schuldgraad van dit land op het ogenblik van de verkoop (2007) ‘slechts’ 87% was en men toen dacht goed op weg te zijn om de Maastrichtnormen (60%) te halen. Ondertussen is die schuldgraad opgelopen tot over de 105% en zelfs de verkoop van dat kwart aandelen had slechts een impact van 0,48%. Het geeft een idee met wat voor monsterschuld dit land opgescheept zit. En daar is Yves Leterme weer, samen met Didier Reynders een van de protagonisten van de Fortis-deal in 2007. Hij klopt zich nu op de borst omdat hij toen zei dat het een goede belegging was, terwijl het in verhouding tot de echte staatsschuld om peanuts gaat. Dat laatste geldt ook voor Belfius. De enige bank die de staat werkelijk geld opbracht, was KBC (6 miljard!). Niet toevallig de enige echte Vlaamse bank. Dexia, de bank van de vakbonden, zorgde voor 3 miljard verlies (en dat kan nog meer worden) en Ethias, de bank/verzekeraar waar de PS het nog voor het zeggen heeft, bracht ook niets op en zit nog steeds niet in goede papieren. Voor zover dat nog nodig is, laten die laatste twee gevallen nog maar eens zien dat links wel in staat is het geld van anderen op te maken, maar niet zijn eigen geld fatsoenlijk te beheren.
---
En dan nog dit: Hoe erg het ook zal zijn voor de werknemers van Bombardier in Brugge: een bedrijf dat het uitsluitend moet hebben van overheidsbestellingen kan de dag van vandaag niet overleven. Kris Peeters heeft al laten weten dat in de laatste bestelling vanwege de NMBS, die niét zou doorgaan als ze niet in Brugge zou gemaakt worden, een clausule staat dat het in andere Bombardier-vestigingen, zoals die in Frankrijk waar de Brugse fabriek nu van afhangt, ook zou kunnen als die dezelfde kwaliteit zouden leveren. Hoe gaat men dat ooit kunnen controleren?
Ik heb hier al eens meerdere keren geschreven dat onze vakbonden vaak nog denken in termen uit de negentiende eeuw. Voor wie dat niet gelooft: bij het Spoor worden volgend jaar sociale verkiezingen gehouden, voor de allereerste keer in de geschiedenis en dan nog alleen maar alleen in de gewestelijke commissies!
Tot nu toe werden de zitjes in de verschillende comités verdeeld onder de twee toegelaten vakbonden, ACV en ABVV. Dat gebeurde volgens het ledenaantal. Ere wie ere toekomt: het was nieuwbakken minister van transport, de Waal Bellot, die de doorbraak geforceerd heeft. Dat hij er, als MR minister, tegelijkertijd voor gezorgd heeft dat straks ook zijn liberale vakbond mag meespelen, is niet meer dan logisch. De mensen die er straks zullen verkozen worden, zullen voor de allereerste keer ook effectieve vertegenwoordigers zijn van de werknemers. Betekenisvol is trouwens dat de verkiezingen er nog steeds niet zullen zijn op het nationaal niveau, waar de zitjes ook volgend jaar zullen worden aangeduid door de vakbonden zelf. Als reden daarvoor wordt aangegeven ‘dat er voor de nationale overlegorganen gespecialiseerde profielen nodig zijn, die goed op de hoogte zijn van alle spoorwegreglementeringen’. Voor wie tussen de regels kan lezen: ‘doorwinterde vakbondsgedelegeerden en/of mandatarissen met de juiste partijkaart’. Of die laatsten dan ook echt gespecialiseerd zullen zijn, is iets waarvoor ik mijn hand niet in het vuur zou steken…
Enfin, de spoorbonden hebben de 20ste eeuw ontdekt. Nu de 21ste nog…
Matteo Renzi is ex-burgemeester van de historische stad Firenze én ex-premier van Italië. Tussendoor was hij ook al eens voorzitter van de partito democratico (PD), een centrumlinkse partij die in Italië nog steeds de grootste regeringspartij is en de premier levert. Nadat hij in februari een nieuwe beweging binnen de partij had opgericht met de naam ‘In Cammino’ (een bijna letterlijke vertaling van Macron’s ‘En Marche’!) won hij vorige week opnieuw de verkiezing tot partijvoorzitter. ‘L’iconoclasta’ (de beeldenstormer), zoals ze hem ginder noemen, is amper 42 jaar en is niet zinnens het daarbij te laten. Meer dan waarschijnlijk zullen ook de Italianen eind dit jaar weer naar de stembus kunnen gaan voor vervroegde verkiezingen en bestaat de kans dat Renzi zijn partijgenoot en opvolger Paolo Gentiloni opzij zal zetten, net zoals hij dat al eerder had gedaan met Enrico Letta. Rot van ambitie, zeg maar, al zou het deze keer wel eens anders kunnen uitdraaien. Zowel de aanhang van de rechtse Lega Nord als die van het zootje ongeregeld van komiek Grillo zijn ondertussen serieus gegroeid en het is lang niet zeker dat Renzi’s partito democratico straks nog de grootste zal zijn. Als het niet lukt zal hij zijn plannen om de Italiaanse grondwet te veranderen moeten laten varen. Dat probeerde hij vorig jaar al eens, maar verloor het referendum erover en trad toen af als premier, omdat hij dat als een persoonlijke nederlaag beschouwde.
Wat hebben wij hier met heel die Italiaanse imbroglio te maken? Wel, hoe men het ook bekijkt, het land dat steeds meer begint te lijken op zijn toren van Pisa, is toch nog altijd de derde economie van de E.U., zeker als men er vanuit gaat dat de Brexit zou doorgaan. Italië is één van de zes stichtende leden van de E.U. en als die verkiezing er komt zal het zo zijn dat België het enige land van die zes zal zijn dat dit jaar géén verkiezingen zal hebben. Vergeten we even Luxemburg dat, althans volgens generaal De Gaulle, geen land is. Met dit jaar dubbele Franse verkiezingen (voor het presidentschap én het parlement), de Duitse verkiezingen in het najaar en daarbij nu waarschijnlijk ook in Italië, zou het politieke landschap wel eens goed door elkaar geschud kunnen worden en zullen ook wij daarmee te maken krijgen.
Ik heb het er in deze rubriek al meer dan eens over gehad: over het feit dat voor de Vlaamse scholieren bij het leren van een tweede taal het Frans verplicht is, terwijl de francofonen die kunnen kiezen. Heel wat van die laatsten kiezen dan voor Engels, maar schrikken zich later een hoedje als blijkt dat ze – vooral in en rond Brussel - maar ook in Wallonië bij firma’s die om e.o.a. reden een band hebben met Vlaanderen, niet aan werk raken omdat men er tweetaligen zoekt met als tweede taal Nederlands.
Nu blijkt dat keuzeverhaal geen exclusiviteit te zijn van het Franstalig onderwijs. Ook bij de Brusselse politie, waar tweetaligheid de regel zou moeten zijn, gaat de kennis van het Nederlands zienderogen achteruit. Normaal, volgens de wet, moeten politiemedewerkers in de hoofdstad een bewijs van tweetaligheid bezitten, waarvoor ze de zgn ‘tweetaligheidstest’ zouden hebben moeten afgelegd hebben. Het percentage dat daaraan tegenwoordig nog voldoet, ligt rond de 60%, 10% minder dan pakweg 10 jaar geleden, wat toen al te weinig was. Dat betekent dat zo’n 40% van de Brusselse politie de dag van vandaag niet in staat is een gesprek te voeren in het Nederlands. Anders dan in het onderwijs, praten we hier wel over de veiligheid van de burgers. En dat is nog niet alles.
Als er een proces-verbaal in het Frans wordt opgesteld na e.o.a. overtreding, dan wordt het slachtoffer (van bv een inbraak) verplicht dat te ondertekenen en wordt hij/zij meteen als Franstalige gecatalogeerd in de statistieken. Dat is gewoon wraakroepend, omdat mensen in een dergelijke situatie de politie nodig hebben en er op dat ogenblik niet tegen durven protesteren.
Het steeds meer ontbreken van mensen met een tweetaligheidsattest is een malafide praktijk die zich stilaan in alle gelederen van de Brusselse administratie verspreidt. Denk maar aan de dokters en de verpleegkundigen in de ziekenhuizen. Buiten het UZ-VUB houdt zich in het Brusselse geen enkel hospitaal aan de wettelijke regels ter zake. Daar komt dan bij dat, door het teveel aan afstuderende (tand)artsen in francofoon België, de meeste daarvan, die in het dunner bevolkte Wallonië geen werk vinden, naar Brussel en de Rand trekken en er daar mee voor zorgen dat die Vlaamse Rand steeds verder verfranst wordt.
Aan deze situatie is er meteen niet teveel te doen. Bij een volgende staatshervorming (die komt er zeker en hopelijk wordt het dan de laatste) moeten onze Vlaamse partijen echter allemaal op hun strepen staan en ervoor zorgen dat Brussel anders van Vlaanderen geen verdere kapitaalinjecties meer hoeft te verwachten, iets dat trouwens niet alleen geldt voor de taalproblemen op het niveau van de veiligheid en de gezondheid, maar ook voor de tewerkstelling in de Vlaamse Rand (denk maar aan Zaventem). Met de verkiezingen van 2018 en 2019 in het vooruitzicht, bieden zich daarvoor mogelijkheden. Men moet trouwens niet persé wachten tot een eventuele volgende staatshervorming. Vóór het zover is, is de kans groot dat Broekzele weer geld tekort heeft en dan zelf vraagt om een herfinanciering. Dat is voor Vlaanderen dan hét moment om de middelvinger op te steken, tenzij de kiekenfretters eindelijk bereid zouden zijn e.e.a. weer wettelijk in orde te brengen.
Het Europees economisch sentiment, zoals men dat noemt, kwam vorige maand uit op 109,6 dat is een niveau dat sinds augustus 2007 niet meer werd bereikt. We beleven als het ware een hoogconjunctuur. De werkloosheid daalt, de bedrijven investeren weer, de beurs stijgt en de economie groeit. Bedrijfsleiders en consumenten zien het weer zitten. En dit alles ondanks een politieke malaise op mondiaal vlak.
Als men tegen al dat goede nieuws van hierboven aan kijkt, kan men zich afvragen of de traditionele linkse sprekers op de 1 mei optochten en varia misschien op een andere planeet leven. Die hebben het nog altijd over de verdrukte massa’s die - raar genoeg – wel niet meer voor hen stemmen, over de te hoge belastingen en de te lage pensioenen. Op die laatste twee punten hebben ze trouwens gelijk. In België hebben we zowat de hoogste belastingen van heel Europa én de laagste pensioenen. Wat ze vergeten erbij te vertellen is, dat de socialisten, die nu het hardst roepen, tot aan de regering Michel zo’n twintig jaar hebben mee geregeerd in dit land en dus ruim de tijd hebben gehad om er iets aan te doen. Vergeten we niet dat Tobback Sr eind jaren 1990 ooit een verkiezing won met de slogan: ‘Red onze pensioenen!’. Als ge ook de dag van vandaag een dikgevreten salonsocialist als die Rudy De Leeuw de afgezaagde negentiende-eeuwse slogans hoort herhalen, terwijl zijn eigen familie lustig heeft mee geprofiteerd van o.m. de notionele intrestaftrek, dan keert mijn maag zich om.
Dat we nu meer belastingen betalen, klopt trouwens ook niet. Het is wél zo dat de staat meer belastingsgeld binnen krijgt. Dat komt omdat er het laatste jaar beduidend meer jobs zijn bijgekomen; allemaal mensen die nu (moeten) afdragen i.pl.v. e.o.a. steun te trekken. En dat we aardig wat meer moeten betalen voor onze energie, danken we in de eerste plaats aan het Sinterklaasbeleid van o.m. Freya Van den Bossche, die ook dit jaar weer meeliep en haar zegje mocht doen in de Gentse rode 1 mei stoet alsof er geen vuiltje aan de lucht was.
Voltaire zei het al: 'Als men maar blijft liegen, gelooft men het tenslotte wel'.
Lewie Lawijt heeft nog eens zijn gedacht mogen zeggen in onze media en is zo eerlijk toe te geven dat de socialisten er niets van gebakken hebben, hier niet en evenmin in de rest van Europa, tenzij misschien in Duitsland (dat weten we pas in het najaar). Het is wel erg laat dat hij daarmee af komt, in het laatste jaar dat hij dienst doet als burgemeester van Leuven, de enige Vlaamse stad van betekenis – samen met Gent - waar zijn partij nog de burgemeester levert. Zijn opvolger als SP.a-lijsttrekker voor de volgende gemeentelijke verkiezingen is een zekere Mohammed, wat m.i. geen garantie zal zijn voor een overweldigend succes. Dat het bij de christendemocraten al niet veel beter is, is maar een magere troost.
Wat mij van Tobback Sr altijd bij zal blijven is, dat hij – als minister van Binnenlandse Zaken - onze Rijkswacht gedemilitariseerd heeft, de eerste stap naar de ontmanteling van dat keurkorps. Iets wat in geen enkel Europees land gebeurde en dat de kosten voor de veiligheid die we nu kennen flink wat heeft doen stijgen. Niet alleen omdat de politie sindsdien zelf veel meer kost, maar ook omdat we, met een degelijk Rijkswachtkorps, geen half leger militairen de straat hadden moeten opjagen. Het is me trouwens een raadsel waarom men in de media daarover niet méér verneemt.
Zowel bij de laatste verkiezingen in Frankrijk als in Nederland haalden de socialisten nog amper 6% van de stemmen en is het – voor hen althans – bang uitkijken wat het straks wordt in de UK. In Vlaanderen wordt de SP.a voorbijgestoken door de groenen en in Wallonië riskeert de zusterpartij een aderlating aan de communisten van de PTB. Volgens een tweejaarlijkse peiling van TNS-media verlaten steeds meer arbeiders de rode partij. Zelfs de N-VA haalde bij de laatste verkiezingen bijna de helft van haar stemmen bij die arbeiders en heeft in verhouding meer arbeiders die voor haar kiezen dan de SP.a.
Enfin, ze zullen weer allemaal wel wat te vertellen hebben op deze 1 mei, maar de tijd van de klassenstrijd lijkt wel degelijk achter de rug. Er is momenteel geen enkele partij die weet hoe men de mensen weer in de politiek kan doen geloven. De presidentsverkiezingen in Frankrijk hebben dat duidelijk aangetoond. De kandidaten van de klassieke partijen slaagden er niet eens meer in de eindronde te bereiken en bij de elf die meededen in de eerste ronde was er zelfs geen enkele groene.
Na meer dan 20 jaar gebakkelei zou er dan eindelijk toch een akkoord zijn over de ingangsexamens voor kandidaat (tand)artsen. De Franstaligen zouden vanaf het volgend academiejaar nu dus ook de ingangsexamens gaan houden, iets wat ze al die tijd niet wilden doen. Nu nog hopen dat die examens voor de twee taalgroepen dezelfde zijn. Na alles wat er al gebeurd is, zijn die van beneden de taalgrens ook op dit gebied niet meer te betrouwen. Als beloning voor het ontduiken van de wet (en dit voor zo’n 20 jaar!) zullen alle Franstaligen die teveel zijn afgestudeerd geleidelijk aan een Riziv nummer krijgen waarmee ze het beroep van arts zullen kunnen uitoefenen.
Als compensatie zou Vlaanderen meer studenten voor (tand)arts mogen doorlaten. Men spreekt zelfs van een duizendtal op een zekere termijn. Dat is niets te vroeg, want in Vlaanderen is er door het stupide vasthouden aan die multiple choice examens nu al een tekort aan tandartsen, huisartsen en spoedartsen. Dat probleem wordt nog verergerd doordat heel wat oudere huisartsen bedanken voor de digitalisering van hun werk en er vroeger mee stoppen. Tenslotte zal het nog acht jaar duren vóór de lichting die vanaf volgend academiejaar gaat beginnen te studeren, afgestudeerd zal zijn. Wie leeft, zal zien.
Maggie De Block heeft voor een Belgische oplossing gezorgd. Een schoonheidsprijs zal ze er niet mee halen, maar beter dat dan blijven voortmodderen zoals men bezig was. Hetzelfde geldt voor haar plan om de ziekenhuizen te verplichten efficiënter met elkaar samen te werken en niet in elk hospitaal alles blijven aanpakken, zoals nu meestal nog het geval is. Met het mogelijk intrekken van subsidies als stok achter de deur, zal het haar wel lukken, want niet weinig van onze ziekenhuizen zijn onderbemand en werken met verlies.
