In dit Europees verkiezingsjaar is bij ons de discussie over de doorrekening van de verkiezingsbeloften van de deelnemende partijen nog eens opgerakeld. Daarover zou in 2014, vlak vóór de vorige verkiezingen, zelfs al een wet over zijn gestemd, die bepaalde dat partijen verplicht werden hun verkiezingsprogramma’s te laten doorlichten door het Planbureau. Daarvan is tot op heden niet veel terecht gekomen.
Om te beginnen zegt het Planbureau dat het daar niet genoeg personeel voor heeft, zeker als men dat moet doen voor alle partijen en partijtjes die wensen deel te nemen. Dat kunnen er tientallen zijn. Daarbij kunnen we ons bij de besluiten van dat Planbureau al lang vragen stellen. Regelmatig moet het nl nu al zijn vaststellingen en voorspellingen bijstellen, waardoor het zelf ook al geen grote graad van betrouwbaarheid heeft.
Tenslotte zal het allemaal weinig uithalen. Veel beloven en weinig geven, doet ook bij ons nog steeds de gekken in vreugde leven. Hoe meer een partij belooft, hoe groter de kans is dat men ervoor gaat stemmen. En in een systeem zoals het onze, waarin men er niet in slaagt een meerderheid te halen met één, hoogstens twee partijen, lukt dat helemaal niet. Zelfs van het best berekende partijprogramma komt niets in huis, gewoon omdat men ná de verkiezingen steeds het excuus heeft dat de coalitiepartners er niet mee akkoord gaan. Dat het doorberekeningssysteem in Nederland reeds enkele decennia bestaat én werkte, kwam doordat men er gewoonlijk slechts twee partijen nodig had om een regering te vormen. Nu men het daar ook moet proberen met vier, lukt het (voorlopig?) ook niet.
Met alle heisa om de Franse presidentsverkiezingen zou men nog vergeten dat er buiten de parlementsverkiezingen in datzelfde Frankrijk – over één maand al – in het najaar ook federale verkiezingen aankomen in Duitsland, het grootste en rijkste land van Europa en – samen met Frankrijk – de motor van de Europese economie (enfin, dat hoopt men toch). Ondertussen zijn er in Duitsland ook nog de gewestelijke verkiezingen in de zgn ‘Länder’. Er was er al een in Saarland en dit voorbije weekeinde ook een in Sleeswijk-Holstein, de meest noordelijke Duitse deelstaat, tegen de Deense grens. Opmerkelijk daarbij was dat in beide verkiezingen de Duitse socialisten (SPD) verloren. In Sleeswijk-Holstein betekent dit trouwens het einde van de daar regerende roodgroene coalitie. Als dit scenario zich zou herhalen bij de volgende regionale verkiezingen in de bevolkingsrijkste deelstaat Noordrijn-Westfalen, dan wordt dat een dikke streep door de rekening van de mensen die dachten dat die partij het beter zou doen met het nieuwe boegbeeld Martin Schulz, zeker nu men dacht dat Merkel aan populariteit had ingeboet na haar ‘Wir schaffen das’. Schulz had zijn job als Europees parlementsvoorzitter daarvoor opgegeven. De man, die ooit door Berlusconi flink in zijn hemd werd gezet in zijn eigen Europees parlement*, blijkt ook geen sant in eigen land. Dat Duitsland het enige E.U. land zou zijn waar de socialisten het nog goed doen, wordt ook daar een fabeltje.
E.e.a. maakt, dat de kans groot is dat ‘das Mädchen’ ook de volgende federale Duitse verkiezingen zou kunnen winnen. De vraag is dan of de tandem Merkel-Macron het verstarde Europa nieuw leven zal kunnen inblazen, al wordt het eerst nog afwachten tot na de Franse parlementsverkiezingen om te weten hoe en met wie Macron ordentelijk zal kunnen regeren in een Vijfde Republiek op apengapen.
* Na kritiek van Schulz op de binnenlandse Italiaanse politiek, verklaarde Berlusconi dat er toen in Italië een film werd gedraaid over de nazi’s, dat men nog iemand zocht voor de rol van ‘capo’ (hoofd van een concentratiekamp) en dat misschien wel iets voor Schulz kon zijn!
Emmanuel Macron wordt dus de nieuwe president van Frankrijk. Geen verrassingen in la douce France, waar men voor de tweede keer een verkiezing wint dank zij de tegenstemmers. Marine Le Pen haalt wel enkele miljoenen stemmen meer dan haar vader vijftien jaar geleden en daar zal men rekening mee moeten houden. Als het immers met Macron fout zou lopen, gaat het FN alleen maar blijven groeien.
Macron heeft trouwens weinig om euforisch over te doen. De opkomst voor de tweede stemronde was de laagste in 30 jaar tijd. Op een groot deel van de mensen die voor hem gestemd hebben, zal hij straks niet kunnen rekenen. Zij stemden nl niet vóór hem, maar tégen Le Pen. Daarbij komt nog dat hij geen georganiseerde partij achter zich heeft staan, alleen een beweging, zoiets zoals ‘Hart tegen Hard’ bij ons, maar die zijn nog niet echt met politiek bezig. Dat kan echter nog komen met Macron als voorbeeld. Ook Renzi is ondertussen in Italië begonnen met een beweging, die bijna dezelfde naam heeft. De vraag is maar of Macron’s beweging ‘En Marche’ straks aan de parlementaire verkiezingen als partij zal kunnen meedoen. Die zijn er al in juni en zonder eigen partij zal Macron in het parlement overgeleverd zijn aan de traditionele partijen. De volgelingen van Fillon, Hanon en zeker van Mélenchon die in de tweede ronde voor Macron hebben gestemd, zullen dan weer zijn politieke tegenstrevers worden.
Macron heeft zich tot nu toe altijd geprofileerd als onafhankelijke. Het probleem daarbij is dat hij straks van iedereen afhankelijk dreigt te worden.
Er was al langer sprake van dat dit te gebeuren stond en vrijdag bevestigde Vlaams minister voor Energie Bart Tommelein dat distributienetbeheerders Eandis en Infrax gaan samensmelten tot één firma met de naam Fluvius, Latijn voor stroom. Tegelijk zouden er een paar honderd (!) bestuursmandaten worden geschrapt en zouden er bij de Intercommunales die nu onder de beheerders vallen geen betaalde mandaten meer zijn omdat de personen die ze er nu uitvoeren ook andere taken hebben waarvoor ze wél betaald worden. Steeds volgens Tommelein zou deze operatie op termijn een besparing geven van liefst 100 miljoen euro. Hoeveel dat voor de eindverbruikers van gas en elektriciteit zal zijn, kon hij nog niet zeggen, maar hij suggereerde wel dat er een kostenvermindering in zat.
Het is niet de eerste keer dat Bart ons allerlei energiekortingen belooft. Dat gebeurde al bij het niet doorgaan van de biomassacentrales van Gent en Langerlo, waarbij de Vlaamse regering op termijn zelfs miljarden euro’s zal besparen. En dat is nog niet alles.
Volgens De Tijd zouden Vlaamse gezinnen en bedrijven al twee jaar teveel betalen voor hun stroom. De krant spreekt van in totaal zo’n 75 miljoen euro tot nu toe, wat voor een gezin met een gemiddeld gebruik tussen de 8 en 12 euro uitmaakt. Het gaat om een foutieve berekening door de federale energieheffing. Dat zou al gecorrigeerd zijn door de Creg (de Commissie voor Regulering van Elektriciteit en Gas), maar moet nog bevestigd worden door federaal minister van Energie Marghem (MR). Zolang dat niet gebeurt, blijven we dat teveel echter betalen.
Het is al lang geweten dat stroom bij ons 13 procent meer kost dan in Nederland en zelfs 20% meer dan in Duitsland. Met Frankrijk zitten we op dezelfde lijn, maar dat land geeft fikse kortingen aan bedrijven en grootgebruikers, wat hier amper gebeurt. Mede als gevolg daarvan (er is ook nog de loonkloof) dreigen grote energieverbruikers hier te verhuizen, althans volgens een peiling van Febeliec, de federatie van Belgische energieverbruikers.
Tommelein doet er best aan zijn woord te houden voor wat de beloofde prijsverminderingen betreft. Hij zou niet de eerste liberaal zijn die er electoraal voor gestraft wordt als het niet gebeurt.
De Belgische overheid heeft dus een kwart van zijn aandelen in BNP Paribas verkocht en daarmee zo’n twee miljard euro gerecupereerd van het geld dat ze indertijd bij de bankencrisis van de grootste Franse bank kreeg toen ze die het failliete Fortis verkocht. Het is de bedoeling dat de resterende driekwart ooit ook verkocht zal worden als de financiële situatie daarvoor gunstig is. Dat men nu niet meer verkocht heeft, zou geweest zijn om te vermijden dat – met een te groot pakket aan te bieden – de beursprijs wel eens had kunnen zakken. In principe moet een overheid geen bank spelen, maar de Belgische – zoals nog enkele anderen – was dat indertijd wel verplicht om haar banken niet over de kop te zien gaan.
In de marge van die aandelenverkoop zijn er wel enkele interessante randbemerkingen te maken. O.m. dat de schuldgraad van dit land op het ogenblik van de verkoop (2007) ‘slechts’ 87% was en men toen dacht goed op weg te zijn om de Maastrichtnormen (60%) te halen. Ondertussen is die schuldgraad opgelopen tot over de 105% en zelfs de verkoop van dat kwart aandelen had slechts een impact van 0,48%. Het geeft een idee met wat voor monsterschuld dit land opgescheept zit. En daar is Yves Leterme weer, samen met Didier Reynders een van de protagonisten van de Fortis-deal in 2007. Hij klopt zich nu op de borst omdat hij toen zei dat het een goede belegging was, terwijl het in verhouding tot de echte staatsschuld om peanuts gaat. Dat laatste geldt ook voor Belfius. De enige bank die de staat werkelijk geld opbracht, was KBC (6 miljard!). Niet toevallig de enige echte Vlaamse bank. Dexia, de bank van de vakbonden, zorgde voor 3 miljard verlies (en dat kan nog meer worden) en Ethias, de bank/verzekeraar waar de PS het nog voor het zeggen heeft, bracht ook niets op en zit nog steeds niet in goede papieren. Voor zover dat nog nodig is, laten die laatste twee gevallen nog maar eens zien dat links wel in staat is het geld van anderen op te maken, maar niet zijn eigen geld fatsoenlijk te beheren.
---
En dan nog dit: Hoe erg het ook zal zijn voor de werknemers van Bombardier in Brugge: een bedrijf dat het uitsluitend moet hebben van overheidsbestellingen kan de dag van vandaag niet overleven. Kris Peeters heeft al laten weten dat in de laatste bestelling vanwege de NMBS, die niét zou doorgaan als ze niet in Brugge zou gemaakt worden, een clausule staat dat het in andere Bombardier-vestigingen, zoals die in Frankrijk waar de Brugse fabriek nu van afhangt, ook zou kunnen als die dezelfde kwaliteit zouden leveren. Hoe gaat men dat ooit kunnen controleren?
Ik heb hier al eens meerdere keren geschreven dat onze vakbonden vaak nog denken in termen uit de negentiende eeuw. Voor wie dat niet gelooft: bij het Spoor worden volgend jaar sociale verkiezingen gehouden, voor de allereerste keer in de geschiedenis en dan nog alleen maar alleen in de gewestelijke commissies!
Tot nu toe werden de zitjes in de verschillende comités verdeeld onder de twee toegelaten vakbonden, ACV en ABVV. Dat gebeurde volgens het ledenaantal. Ere wie ere toekomt: het was nieuwbakken minister van transport, de Waal Bellot, die de doorbraak geforceerd heeft. Dat hij er, als MR minister, tegelijkertijd voor gezorgd heeft dat straks ook zijn liberale vakbond mag meespelen, is niet meer dan logisch. De mensen die er straks zullen verkozen worden, zullen voor de allereerste keer ook effectieve vertegenwoordigers zijn van de werknemers. Betekenisvol is trouwens dat de verkiezingen er nog steeds niet zullen zijn op het nationaal niveau, waar de zitjes ook volgend jaar zullen worden aangeduid door de vakbonden zelf. Als reden daarvoor wordt aangegeven ‘dat er voor de nationale overlegorganen gespecialiseerde profielen nodig zijn, die goed op de hoogte zijn van alle spoorwegreglementeringen’. Voor wie tussen de regels kan lezen: ‘doorwinterde vakbondsgedelegeerden en/of mandatarissen met de juiste partijkaart’. Of die laatsten dan ook echt gespecialiseerd zullen zijn, is iets waarvoor ik mijn hand niet in het vuur zou steken…
Enfin, de spoorbonden hebben de 20ste eeuw ontdekt. Nu de 21ste nog…
Matteo Renzi is ex-burgemeester van de historische stad Firenze én ex-premier van Italië. Tussendoor was hij ook al eens voorzitter van de partito democratico (PD), een centrumlinkse partij die in Italië nog steeds de grootste regeringspartij is en de premier levert. Nadat hij in februari een nieuwe beweging binnen de partij had opgericht met de naam ‘In Cammino’ (een bijna letterlijke vertaling van Macron’s ‘En Marche’!) won hij vorige week opnieuw de verkiezing tot partijvoorzitter. ‘L’iconoclasta’ (de beeldenstormer), zoals ze hem ginder noemen, is amper 42 jaar en is niet zinnens het daarbij te laten. Meer dan waarschijnlijk zullen ook de Italianen eind dit jaar weer naar de stembus kunnen gaan voor vervroegde verkiezingen en bestaat de kans dat Renzi zijn partijgenoot en opvolger Paolo Gentiloni opzij zal zetten, net zoals hij dat al eerder had gedaan met Enrico Letta. Rot van ambitie, zeg maar, al zou het deze keer wel eens anders kunnen uitdraaien. Zowel de aanhang van de rechtse Lega Nord als die van het zootje ongeregeld van komiek Grillo zijn ondertussen serieus gegroeid en het is lang niet zeker dat Renzi’s partito democratico straks nog de grootste zal zijn. Als het niet lukt zal hij zijn plannen om de Italiaanse grondwet te veranderen moeten laten varen. Dat probeerde hij vorig jaar al eens, maar verloor het referendum erover en trad toen af als premier, omdat hij dat als een persoonlijke nederlaag beschouwde.
Wat hebben wij hier met heel die Italiaanse imbroglio te maken? Wel, hoe men het ook bekijkt, het land dat steeds meer begint te lijken op zijn toren van Pisa, is toch nog altijd de derde economie van de E.U., zeker als men er vanuit gaat dat de Brexit zou doorgaan. Italië is één van de zes stichtende leden van de E.U. en als die verkiezing er komt zal het zo zijn dat België het enige land van die zes zal zijn dat dit jaar géén verkiezingen zal hebben. Vergeten we even Luxemburg dat, althans volgens generaal De Gaulle, geen land is. Met dit jaar dubbele Franse verkiezingen (voor het presidentschap én het parlement), de Duitse verkiezingen in het najaar en daarbij nu waarschijnlijk ook in Italië, zou het politieke landschap wel eens goed door elkaar geschud kunnen worden en zullen ook wij daarmee te maken krijgen.
Ik heb het er in deze rubriek al meer dan eens over gehad: over het feit dat voor de Vlaamse scholieren bij het leren van een tweede taal het Frans verplicht is, terwijl de francofonen die kunnen kiezen. Heel wat van die laatsten kiezen dan voor Engels, maar schrikken zich later een hoedje als blijkt dat ze – vooral in en rond Brussel - maar ook in Wallonië bij firma’s die om e.o.a. reden een band hebben met Vlaanderen, niet aan werk raken omdat men er tweetaligen zoekt met als tweede taal Nederlands.
Nu blijkt dat keuzeverhaal geen exclusiviteit te zijn van het Franstalig onderwijs. Ook bij de Brusselse politie, waar tweetaligheid de regel zou moeten zijn, gaat de kennis van het Nederlands zienderogen achteruit. Normaal, volgens de wet, moeten politiemedewerkers in de hoofdstad een bewijs van tweetaligheid bezitten, waarvoor ze de zgn ‘tweetaligheidstest’ zouden hebben moeten afgelegd hebben. Het percentage dat daaraan tegenwoordig nog voldoet, ligt rond de 60%, 10% minder dan pakweg 10 jaar geleden, wat toen al te weinig was. Dat betekent dat zo’n 40% van de Brusselse politie de dag van vandaag niet in staat is een gesprek te voeren in het Nederlands. Anders dan in het onderwijs, praten we hier wel over de veiligheid van de burgers. En dat is nog niet alles.
Als er een proces-verbaal in het Frans wordt opgesteld na e.o.a. overtreding, dan wordt het slachtoffer (van bv een inbraak) verplicht dat te ondertekenen en wordt hij/zij meteen als Franstalige gecatalogeerd in de statistieken. Dat is gewoon wraakroepend, omdat mensen in een dergelijke situatie de politie nodig hebben en er op dat ogenblik niet tegen durven protesteren.
Het steeds meer ontbreken van mensen met een tweetaligheidsattest is een malafide praktijk die zich stilaan in alle gelederen van de Brusselse administratie verspreidt. Denk maar aan de dokters en de verpleegkundigen in de ziekenhuizen. Buiten het UZ-VUB houdt zich in het Brusselse geen enkel hospitaal aan de wettelijke regels ter zake. Daar komt dan bij dat, door het teveel aan afstuderende (tand)artsen in francofoon België, de meeste daarvan, die in het dunner bevolkte Wallonië geen werk vinden, naar Brussel en de Rand trekken en er daar mee voor zorgen dat die Vlaamse Rand steeds verder verfranst wordt.
Aan deze situatie is er meteen niet teveel te doen. Bij een volgende staatshervorming (die komt er zeker en hopelijk wordt het dan de laatste) moeten onze Vlaamse partijen echter allemaal op hun strepen staan en ervoor zorgen dat Brussel anders van Vlaanderen geen verdere kapitaalinjecties meer hoeft te verwachten, iets dat trouwens niet alleen geldt voor de taalproblemen op het niveau van de veiligheid en de gezondheid, maar ook voor de tewerkstelling in de Vlaamse Rand (denk maar aan Zaventem). Met de verkiezingen van 2018 en 2019 in het vooruitzicht, bieden zich daarvoor mogelijkheden. Men moet trouwens niet persé wachten tot een eventuele volgende staatshervorming. Vóór het zover is, is de kans groot dat Broekzele weer geld tekort heeft en dan zelf vraagt om een herfinanciering. Dat is voor Vlaanderen dan hét moment om de middelvinger op te steken, tenzij de kiekenfretters eindelijk bereid zouden zijn e.e.a. weer wettelijk in orde te brengen.
Het Europees economisch sentiment, zoals men dat noemt, kwam vorige maand uit op 109,6 dat is een niveau dat sinds augustus 2007 niet meer werd bereikt. We beleven als het ware een hoogconjunctuur. De werkloosheid daalt, de bedrijven investeren weer, de beurs stijgt en de economie groeit. Bedrijfsleiders en consumenten zien het weer zitten. En dit alles ondanks een politieke malaise op mondiaal vlak.
Als men tegen al dat goede nieuws van hierboven aan kijkt, kan men zich afvragen of de traditionele linkse sprekers op de 1 mei optochten en varia misschien op een andere planeet leven. Die hebben het nog altijd over de verdrukte massa’s die - raar genoeg – wel niet meer voor hen stemmen, over de te hoge belastingen en de te lage pensioenen. Op die laatste twee punten hebben ze trouwens gelijk. In België hebben we zowat de hoogste belastingen van heel Europa én de laagste pensioenen. Wat ze vergeten erbij te vertellen is, dat de socialisten, die nu het hardst roepen, tot aan de regering Michel zo’n twintig jaar hebben mee geregeerd in dit land en dus ruim de tijd hebben gehad om er iets aan te doen. Vergeten we niet dat Tobback Sr eind jaren 1990 ooit een verkiezing won met de slogan: ‘Red onze pensioenen!’. Als ge ook de dag van vandaag een dikgevreten salonsocialist als die Rudy De Leeuw de afgezaagde negentiende-eeuwse slogans hoort herhalen, terwijl zijn eigen familie lustig heeft mee geprofiteerd van o.m. de notionele intrestaftrek, dan keert mijn maag zich om.
Dat we nu meer belastingen betalen, klopt trouwens ook niet. Het is wél zo dat de staat meer belastingsgeld binnen krijgt. Dat komt omdat er het laatste jaar beduidend meer jobs zijn bijgekomen; allemaal mensen die nu (moeten) afdragen i.pl.v. e.o.a. steun te trekken. En dat we aardig wat meer moeten betalen voor onze energie, danken we in de eerste plaats aan het Sinterklaasbeleid van o.m. Freya Van den Bossche, die ook dit jaar weer meeliep en haar zegje mocht doen in de Gentse rode 1 mei stoet alsof er geen vuiltje aan de lucht was.
Voltaire zei het al: 'Als men maar blijft liegen, gelooft men het tenslotte wel'.
Lewie Lawijt heeft nog eens zijn gedacht mogen zeggen in onze media en is zo eerlijk toe te geven dat de socialisten er niets van gebakken hebben, hier niet en evenmin in de rest van Europa, tenzij misschien in Duitsland (dat weten we pas in het najaar). Het is wel erg laat dat hij daarmee af komt, in het laatste jaar dat hij dienst doet als burgemeester van Leuven, de enige Vlaamse stad van betekenis – samen met Gent - waar zijn partij nog de burgemeester levert. Zijn opvolger als SP.a-lijsttrekker voor de volgende gemeentelijke verkiezingen is een zekere Mohammed, wat m.i. geen garantie zal zijn voor een overweldigend succes. Dat het bij de christendemocraten al niet veel beter is, is maar een magere troost.
Wat mij van Tobback Sr altijd bij zal blijven is, dat hij – als minister van Binnenlandse Zaken - onze Rijkswacht gedemilitariseerd heeft, de eerste stap naar de ontmanteling van dat keurkorps. Iets wat in geen enkel Europees land gebeurde en dat de kosten voor de veiligheid die we nu kennen flink wat heeft doen stijgen. Niet alleen omdat de politie sindsdien zelf veel meer kost, maar ook omdat we, met een degelijk Rijkswachtkorps, geen half leger militairen de straat hadden moeten opjagen. Het is me trouwens een raadsel waarom men in de media daarover niet méér verneemt.
Zowel bij de laatste verkiezingen in Frankrijk als in Nederland haalden de socialisten nog amper 6% van de stemmen en is het – voor hen althans – bang uitkijken wat het straks wordt in de UK. In Vlaanderen wordt de SP.a voorbijgestoken door de groenen en in Wallonië riskeert de zusterpartij een aderlating aan de communisten van de PTB. Volgens een tweejaarlijkse peiling van TNS-media verlaten steeds meer arbeiders de rode partij. Zelfs de N-VA haalde bij de laatste verkiezingen bijna de helft van haar stemmen bij die arbeiders en heeft in verhouding meer arbeiders die voor haar kiezen dan de SP.a.
Enfin, ze zullen weer allemaal wel wat te vertellen hebben op deze 1 mei, maar de tijd van de klassenstrijd lijkt wel degelijk achter de rug. Er is momenteel geen enkele partij die weet hoe men de mensen weer in de politiek kan doen geloven. De presidentsverkiezingen in Frankrijk hebben dat duidelijk aangetoond. De kandidaten van de klassieke partijen slaagden er niet eens meer in de eindronde te bereiken en bij de elf die meededen in de eerste ronde was er zelfs geen enkele groene.
Na meer dan 20 jaar gebakkelei zou er dan eindelijk toch een akkoord zijn over de ingangsexamens voor kandidaat (tand)artsen. De Franstaligen zouden vanaf het volgend academiejaar nu dus ook de ingangsexamens gaan houden, iets wat ze al die tijd niet wilden doen. Nu nog hopen dat die examens voor de twee taalgroepen dezelfde zijn. Na alles wat er al gebeurd is, zijn die van beneden de taalgrens ook op dit gebied niet meer te betrouwen. Als beloning voor het ontduiken van de wet (en dit voor zo’n 20 jaar!) zullen alle Franstaligen die teveel zijn afgestudeerd geleidelijk aan een Riziv nummer krijgen waarmee ze het beroep van arts zullen kunnen uitoefenen.
Als compensatie zou Vlaanderen meer studenten voor (tand)arts mogen doorlaten. Men spreekt zelfs van een duizendtal op een zekere termijn. Dat is niets te vroeg, want in Vlaanderen is er door het stupide vasthouden aan die multiple choice examens nu al een tekort aan tandartsen, huisartsen en spoedartsen. Dat probleem wordt nog verergerd doordat heel wat oudere huisartsen bedanken voor de digitalisering van hun werk en er vroeger mee stoppen. Tenslotte zal het nog acht jaar duren vóór de lichting die vanaf volgend academiejaar gaat beginnen te studeren, afgestudeerd zal zijn. Wie leeft, zal zien.
Maggie De Block heeft voor een Belgische oplossing gezorgd. Een schoonheidsprijs zal ze er niet mee halen, maar beter dat dan blijven voortmodderen zoals men bezig was. Hetzelfde geldt voor haar plan om de ziekenhuizen te verplichten efficiënter met elkaar samen te werken en niet in elk hospitaal alles blijven aanpakken, zoals nu meestal nog het geval is. Met het mogelijk intrekken van subsidies als stok achter de deur, zal het haar wel lukken, want niet weinig van onze ziekenhuizen zijn onderbemand en werken met verlies.
Kris Peeters heeft zich officieel kandidaat-burgemeester van de koekenstad gesteld. Zijn partij gaat de Sinjoren van nu af regelmatig bevragen om te weten te komen wat hen op het hart ligt. Dat is zoveel als zeggen: ‘vertel het maar, want wij weten het niet’. Dat wordt dan gesteld door een partij die de stad al decennia mee bestuurt, weliswaar tot voor kort steeds onder socialistisch bewind. Het idee van de bevraging is trouwens helemaal niet origineel, want groene Wouter de Boskabouter was vorig jaar reeds met eenzelfde initiatief gestart.
Volgens mij maakt die Peeters geen schijn van kans om met zijn partij straks meer stemmen te halen dat de N-VA van Bart De Wever. Dat heeft niet alleen te maken met Peeters zelf – misschien zijn er nog altijd mensen die de Belgische politiek niet volgen en hem daarom niet kennen – maar ook omdat hij voor de echte Sinjoren een inwijkeling is. Uit Puurs dan nog, hetzelfde dorp waaruit bij de vorige gemeentelijke verkiezingen Annemie Turtelboom ook verhuisde naar Antwerpen. Annemie was misschien wel iets minder bekend dan Peeters, maar was op dat ogenblijk ook minister of staatssecretaris (ik weet het al niet meer) en werd niets eens verkozen.
Wat Peeters wél zou kunnen bereiken, is een akkoord met Groen en SP.a, de linkse partijen die nu in de Antwerpse oppositie zitten. Hopelijk moet hij er dan ook de PvdA niet bijnemen, iets wat bij de vorige verkiezingen wel gebeurd is in het district Borgerokko. Al zou het kunnen dat alleen al het gedacht daaraan veel Sinjoren zal tegenhouden om te stemmen voor de man die nu al drie jaar de federale politiek saboteert.
---
En dan iets heel anders. Er is dezer dagen nogal wat te doen over het gebruik van pesticiden in land- en tuinbouw. De verkoop daarvan wil men verbieden aan particulieren, maar niet aan de grootverbruikers. Als het echt zo slecht zou zijn, kan zoiets niets. Nu ben ik ook een tuinliefhebber die er zich al enkele decennia mee bezig houdt en gebruik ik al even lang geen pesticiden mee. Enkele tips voor wie het nog niet zou weten:
- Onkruid en mos houdt men uit gazons door ze tweemaal per jaar te verticuteren (telkens in een andere richting) en dan meteen bij te zaaien met herstelgras. Het is wel aan te raden over het bijgezaaide stuk een net te leggen om te vermijden dat de vogels (bij mij koolduiven) met het zaad gaan lopen.
- In de moestuin is het aan te raden een paar weken vóór het zaaien de grond te frezen. Vóór men dan effectief gaat zaaien, nogmaals frezen (ik heb daarvoor een handfrees) en er zal niet veel onkruid meer groeien.
- Voor het verwijderen van mos en onkruid tussen stenen en klinkers gebruikt men één keer per jaar een mengsel van 1½ liter javel, 1 kg strooizout (is het goedkoopst) in een emmer die men dan verder vult met water. Goed roeren, uitkappen en met een borstel en/of aftrekker uitsmeren. Een goedkoop alternatief daarvoor is het vuil water te gebruiken na het opnemen van vloeren e.d., daar een goede scheut javel bij doen en dan uitkappen. Dat gaat dan niet in één keer, zeker als men een grote oppervlakte moet schoonmaken, maar kan rustig gedaan worden tijdens de wintermaanden en ten lange laatste geeft dat hetzelfde resultaat.
Monsanto zal dat niet leuk vinden, maar daar moet ge niet van wakker liggen!
België heeft er dus mee ingestemd om Saoedi-Arabië een zitje te geven als lid van de VN-Commissie voor Vrouwenrechten. Men zou ermee kunnen lachen, ware het niet dat Saoedi-Arabië een van die landen is waar vrouwen geen enkel recht hebben. Het is het enige land waar ze geen auto mogen rijden, maar ook een van de weinige waar ze niet eens alleen buiten huis mogen komen. In dat geval moeten ze steeds vergezeld zijn van iemand van het mannelijk geslacht. Ouderdom van die laatste maakt niets uit, het feit dat hij van het mannelijk geslacht is volstaat, want dat wordt daar superieur geacht. Een vrouw die daar verkracht wordt, doet er best aan geen klacht daarover neer te leggen, want dan loopt zij het risico zelf de schuld te krijgen en zelfs gestenigd te worden.
En aan zo’n land geeft het officiële België een zitje in een commissie die over dergelijke zaken zou moeten oordelen. In eerste instantie heeft men nog geprobeerd het te vergoelijken, daarna het niét te bevestigen, maar tenslotte was het duidelijk dat het toch gebeurd was en zat er onze nationale Charel niet anders op dan in het federaal parlement zijn excuses aan te bieden. De fout lag zgz bij onze diplomatie, waarvan iedereen weet dat de Franstaligen en de franskiljons er de dienst uitmaken. Enkele decennia geleden waren er zelfs zo goed als geen Vlaamse topdiplomaten. Dat pas beginnen veranderen met de opkomst van de Volksunie. De verantwoordelijke voor de diplomatie is de minister van Buitenlandse Zaken, ook al zou hij in bovenstaande kwestie niet geraadpleegd zijn, zoals men nu wil laten uitschijnen.
Wat in heel deze onverkwikkelijke zaak niét verteld wordt is, dat Saoedi-Arabië de grootste klant is van de FN-wapenfabriek, 100% eigendom van het Waalse gewest, dat recentelijk nog weigerde in te gaan op de vraag van het Vlaamse gewest om de wapenleveringen aan dat land te stoppen. Die wapens werden nl gebruikt in de burgeroorlog in buurland Jemen, hetzelfde land waarvoor onze mensen gevraagd wordt financiële steun te geven opdat de bevolking er niet zou sterven van de honger… De reden waarom onze door de francofonie beheerste diplomatie ook nu Saoedi-Arabië ter wille wou zijn heeft dezelfde reden.
Reynders benadrukte een dag voordien nog het belang van een dialoog, die men beter kan voeren met een land dat meespeelt dan met een dat wordt uitgesloten (zoals bv Noord-Korea). Die mening werd gedeeld door Crootje, waar de zoon van de vader nu al wel spijt van zal hebben, zeker na enkele uitspraken van de eigen Open VLD partijvoorzitster Gwendolientje, die bij de presentatie van haar nieuwste boek ‘Nieuwe vrijheid’ o.m. stelde dat mensen die een dag te vroeg met de kinderen op vakantie gaan, verketterd worden, terwijl we op 1 september de scholen zouden moeten sluiten omdat het dit jaar dan toevallig Offerfeest is…
Tenslotte nog dit: de uitspraken van Reynders en De Croo Jr werden gesteund door Amnesty International, een van die wereldwijd vertakte organisaties, zoals ook Human Right Watch en Artsen zonder Grenzen die helemaal niet liberaal gezind zijn. Een reden te meer om zich af te vragen waar onze liberalen mee bezig zijn.
Terwijl ons Vlaams onderwijs in alle internationale rangschikkingen bij de top wordt gerekend, lijkt het hier alsof het op niets trekt. Er gaat geen maand voorbij of er komt wel vanuit e.o.a. hoek kritiek op dat onderwijs, van lager over middelbaar naar hoger en zelfs op universitair niveau. Meestal met meteen daarop een reactie van Vlaams minister voor onderwijs Crevits, die er als een Duracel konijn achteraan gaat.
De laatste klacht gaat over het onderwijs van het Frans in ons Vlaams onderwijs. Dat blijkt al enkele jaren te bestaan vanaf het vijfde jaar (iets dat ik zelfs niet eens wist), maar ondermaats te zijn. Dat laatste zou kunnen, want – als ik me niet vergis vorig jaar nog – was er een andere klacht over de onvoldoende kennis van het Frans van de leraren in opleiding hier bij ons. Een derde van de leerkrachten in het basisonderwijs durft bij ons in de klas geen Frans te spreken, uit schrik gecorrigeerd te worden door tweetalige leerlingen…
Vroeger kregen we Frans pas vanaf het eerste jaar middelbaar onderwijs, wat m.i. beter was. Persoonlijk vind ik dat men eerst zijn eigen taal goed onder de knie moet hebben alvorens met een tweede taal te beginnen. De uitleg dat bij kinderen die thuis een andere taal spreken het aanleren van talen vlotter zou verlopen, klopt maar gedeeltelijk en blijft oppervlakkig. Als men een taal echt onder de knie wil hebben, moet men er wat voor over hebben. Niet wat papegaaien, waarbij geen aandacht wordt geschonken aan verbuigen en vervoegen, zelfs niet aan het geslacht der woorden. Vlot een tweede taal spreken lijkt geen probleem bij kinderen die tweetalig worden opgevoed, maar dan kan men die talen nog niet foutloos schrijven. Dat zou men op school moeten leren bij leraren Frans die zelf de taal grondig hebben bestudeerd.
Tenslotte blijf ik me afvragen waarom wij hier in Vlaanderen persé Frans moeten leren, terwijl Engels steeds meer de lingua franca is geworden in zowat heel Europa. Frans is feitelijk nog alleen interessant voor wie iets met Brussel te maken heeft, zoals onze federale politiekers. Misschien is het daarom dat het in Vlaanderen verplichte leerstof blijft. In Wallonië is er helemaal geen verplichting om Nederlands te leren. Daar mogen de kinderen zelf kiezen welke tweede taal ze willen leren. Maar ze dan wel goed leren, niet brabbelen.
Er was vorige week nogal wat commotie in de Wetstraat, n.a.v. een rapport van Björn Rzoska, Vlaams parlementslid voor Groen, die had aangekaart dat er niet alleen in de intercommunales veel geld aan de handen van politici en vrienden bleef hangen, maar dat dat ook het geval was bij de Vlaamse agentschappen: (advies)raden, handelsvennootschappen en andere overheidsdiensten. In feite ging het niet meteen om de poen zelf – sommige bestuurders doen er ook effectief werk - maar om het feit dat er al enkele jaren op Vlaams gebied beslist was dat die agentschappen tegen 1 juli 2018 voor één derde uit onafhankelijken zouden moeten bestaan. Daar zou tot op heden nog niet veel van in huis gekomen zijn.
Onze media waren er als de kippen bij om te stellen dat het gros van de postjes in die agentschappen tegenwoordig worden bezet voor N-VA’ers. Door leden dus van dezelfde partij die vroeger tégen die politieke benoemingen was. Dat argument klopt echter maar gedeeltelijk. Op de 29 nu bestaande agentschappen worden er inderdaad 10 geleid door N-VA’ers, maar ook 7 door CD&V’ers en 3 door liberalen. De overige 9 hebben geen partijetiket, wat toch al iets is. Daarenboven is de N-VA zowat de enige partij die links en rechts van die beheersfuncties uitdeelt aan niet partijgebonden personen. Dat heeft ook te maken met het feit dat ze het slachtoffer werd van haar eigen succes en in eigen rangen niet genoeg kandidaten vond die de diverse taken aankonden. Denk maar aan Jan Briers, de intendant van het Festival van Vlaanderen die zo, op voordracht van de Vlaamsnationalisten, provinciegouverneur kon worden van Oost-Vlaanderen.
De achterliggende reden van Rzoska’s betoog is natuurlijk dat er niemand van zijn eigen partij bij zit. Toen de groenen mee in de Vlaamse regering zaten, deelden ook zij mee in de benoemingen. Hetzelfde geldt voor de SP.a die haar mannetjes (en vrouwtjes) verwijderd zag toen de partij niet meer tot de meerderheid behoorde. Dat laatste in het kader van het zgz ‘soske shot’. Het is dus een verhaal van de pot die de ketel verwijt. Als een van de laatstgenoemde partijen morgen weer mee mag spelen, wordt het ook voor hun leden weer business as usual.
Het zijn trouwens niet altijd de politiek benoemden die op zo’n postjes uit zijn. Bij De Lijn zouden er vier posten moeten verdwijnen en was er een voorstel van de N-VA om die van de afgevaardigden van de vakbonden en werkgevers te schrappen. Groot alarm bij laatstgenoemden, die dat weigeren te doen.
‘Nicht ärgern, nur wundern’, zeggen onze oosterburen.
Trouwe lezer Frank kreeg gisteren zijn reactie i.v.m. de Franse presidentsverkiezingen niet gepost – ze maken het de mensen niet gemakkelijk bij SeniorenNet - en vroeg mij dat te doen. Hier komt ze:
‘Het blijft natuurlijk altijd een heikele bedoening om een verkiezing te voorspellen, maar hoop doet leven. En vermits alle a-wetenschappers, ook wel lullologen genoemd, voorspellen dat die Maquereau gaat winnen, staat er misschien toch het tegenovergestelde te gebeuren…men weet maar nooit heden ten dage…’
Die ‘Maquereau’ (makreel) is goed gevonden. De makreel is nl een vis die normaal in de tussenwateren zwemt, niet aan de oppervlakte en evenmin erg diep. In Italië noemen ze dat een ‘pesce di mezz’acqua’. Ik heb er ooit gevist. En wat dacht ge trouwens van Mac(a)ron(i)? Het wordt ginds pasta: macaroni of penne!
Zoals ik in mijn blog van gisteren al schreef, zal die Macron het in die tweede ronde wel halen, zeker nu zijn medekandidaten (op Mélenchon na) hun kiezers het advies gegeven hebben op hem te stemmen. Het zou echter ook kunnen dat er heel wat van die ontgoochelde kiezers bij de tweede stemronde thuis zullen blijven. In Frankrijk is er nl geen stemplicht.
In de eerste stemronde bleken de peilingen nu eens wél te kloppen. Tegenwoordig is het al een verrassing als het klopt. Verder is het wel de allereerste keer dat er in die tweede ronde geen kandidaat meer overblijft van de traditionele partijen. De kiezers zijn ze daar, net zoals bij ons, beu. En zoals in Nederland zijn vooral de socialisten er de kop van jut. Met dank aan monsieur normal.
Tenslotte nog dit: die tweede stemronde voor de Franse presidentsverkiezingen is geen eindronde, want daarna komen er in juni nog parlementsverkiezingen, waarbij de partijen weer zullen meespelen. Mocht Macron ondertussen tot president zijn verkozen, zal hij moeten schipperen om e.e.a. gedaan te krijgen. Want zelf heeft hij geen partij achter zich staan, die naam waardig. Zijn ‘En Marche’ beweging is voorlopig nog een zootje ongeregeld.
Er was vorige week een informele minitop tussen Nederland, Denemarken en Ierland. De bedoeling hiervan was, als kleinere landen binnen de E.U., een gezamenlijk standpunt in te nemen i.v.m. de Europese top van zaterdag over de Brexit. Er is zelfs sprake van dat er ook contact zou worden opgenomen met de Baltische staten. België komt in het plaatje niet voor. Een officiële verklaring hiervoor werd niet gegeven, maar het is duidelijk dat men dit land niet aanziet als een logische bondgenoot in de E.U. De hoofdreden daarvoor is dat Franstalig België meer Europese, harde standpunten inneemt en daarbij heeft men het, zonder zijn naam te noemen, over Waals minister-president Magnette die met zijn acties tegen het CETA-verdrag tussen de E.U. en Canada ei zo na dat verdrag deed kelderen. Magnette is voor bovenvernoemde landen wat Kris Peeters is voor de regering Michel.
Daarmee kom ik terug op mijn blog van 20 dezer (‘De Europese verkiezingsmodus), waarin ik o.m. schreef dat onze regio er best aan zou doen verdere samenwerking te zoeken met Duitsland en de Scandinavische landen. Het wordt meer dan hoog tijd dat we ophouden het Belgische voorbeeld te blijven volgen, dat in eerste instantie dat is van onze francofonie, die zich doodstaart op la douce France als een konijn op een lichtbak. Onze Franstalige media volgen de Franse presidentsverkiezingen alsof ze er zelf mee te maken hebben. Wie het niet gelooft, zet ’s avonds maar eens onze Franstalige journaals op.
Ondertussen lijken Macron en Le Pen de eerste ronde van die verkiezingen overleefd te hebben en wordt het weer waarschijnlijk allen tegen één, zoals vader Le Pen al eens heeft meegemaakt. Wat president Macron, een man zonder partij achter hem, er later van zou kunnen maken, is mij een raadsel.
Zoals ik reeds schreef in mijn blog van 21 dezer (‘Van moslim- naar afgunstpartij’) lijkt de regering Michel steeds meer op een van lopende zaken Dat blijkt ook de mening te zijn van Bart Maddens, politicoloog aan de KULeuven, overtuigd Vlaming met een links trekje. Bart maakt nl ook deel uit van de Gravensteengroep, waarvan men de laatste tijd nog weinig hoort. Hijzelf schrijft echter regelmatig columns in Doorbraak, ’t Pallieterke en De Tijd.
In zijn laatste column in De Tijd – deze van dit weekeinde – schrijft Maddens dat onze politici verslaafd lijken aan de peilingen, waarvan iedereen toch wel zo stilaan weet wat ze waard zijn. Die verslaving is het gevolg van het feit dat ze een panische angst hebben voor verkiezingen. Ze lijken te geloven in peilingen, omdat de nieuwe uitgewerkte regeling van verkiezingen om de vijf jaar een té groot tijdsspanne is voor een democratische inspraak*. Als de ‘mayonaise’ niet meer pakt, zoals het er steeds meer naar uitziet, zou men vervroegde verkiezingen kunnen houden, iets wat in een normaal democratisch land zou gebeuren. Zeker als de ene partij de andere beledigt en daarna weigert excuses aan te bieden, zoals zopas nog gebeurd is na de uitspraken van Zuhal Demir. De reden waarom CD&V niet eens dreigt deze regering te laten vallen is, omdat er in dit land een ongeschreven wet is, die zegt dat wie een regering laat vallen bij de daarop volgende verkiezingen verliest. Vraag het maar eens aan Crootje, toe die er enkele jaren geleden de stekker uit trok. En er is meer.
Het zal aartsmoeilijk worden om een nieuwe regering te vormen zonder de N-VA en dit zowel op federaal als op regionaal niveau. Reden daarvoor is dat de traditionele partijen momenteel zelfs niet meer in staat zullen zijn om de klassieke tripartite te vormen. In Vlaanderen komen ze er al langer niet meer aan toe. In Wallonië tegenwoordig ook niet meer, nu de PS kiezers daar in massa overlopen naar de Trotskisten van de PTB, de Waalse tak van de PvdA, die in Vlaanderen – gelukkig maar – niet van de grond komt. Mochten de drie traditionele partijen er nog Groen en Ecolo bij nemen, zou het nog kunnen lukken. Dan zouden ze echter al met acht partijen zijn, iets waarop niemand staat te wachten.
* Eén van de punten van kritiek van de Raad van Europa (niet te verwarren met de E.U.) op de nieuwe Turkse grondwet was, dat vijf jaar zonder een mogelijke democratische inspraak een te lange periode was. Voor België schijnt dat geen probleem te zijn…
Zelf heb ik er nooit bij stil gestaan, maar het blijkt nu dat het tot 2008 in dit land verboden was naast de Belgische nationaliteit er ook nog een andere te hebben. Dat blijkt uit de discussie die er nu is n.a.v. het referendum in Turkije. Dat de dubbele nationaliteit sindsdien bestaat, is nog maar eens iets dat we te danken hebben aan de regeringen Verhofstadt, samen met o.m. de snel-Belg-wet en het kiesrecht voor buitenlanders die hier wonen, althans voor de gemeentelijke verkiezingen. Destijds was het VB de enige partij die resoluut tegen was, N-VA had toen nog niet veel te vertellen en de traditionele partijen deden zoals altijd: niets. N-VA kaart het probleem nu opnieuw aan en zelfs een enkeling in CD&V, met name ‘Straffe’ Hendrik Bogaert, vindt dat er iets aan moet gebeuren, al was het maar voor de mensen die van buiten de E.U. komen. Bogaert’s CD&V partijgenoot, Koen Geens, op dit ogenblik verantwoordelijk in de materie als minister van Justitie, is echter niet zinnens hem daarin bij te treden. Typisch tsjevenwerk. Volgens Geens kan het niet de dubbele nationaliteit af te schaffen, ‘ omdat het de integratie van mensen met een andere origine in België belet’. So what?
I.v.m. het laatste gekibbel binnen de regering Michel, dit keer tussen Patrick Dewael en Wouter Beke, moet ik laatstgenoemde voor één keer zelfs gelijk geven, waar hij stelt dat Open VLD sinds 1999 onafgebroken in de regering zit en aan de problemen die de partij nu aankaart zelf nooit iets ernstig gedaan heeft. Die i.v.m. de immigratie heeft ze zelf mee veroorzaakt en die i.v.m. het feit dat dit land – op Frankrijk na – de hoogste belastingen ter wereld heeft is te danken aan het feit dat de regeringen Verhofstadt de buffer van 6% van het bnp, die de regering Dehaene had opgespaard om de kosten van de vergrijzing op te vangen, heeft opgesoupeerd.
En dan zijn er die verwonderd zijn dat de Vlaamse liberalen bij de volgende verkiezingen riskeren zelfs voorbijgestoken te zullen worden door de groenen. Van een afgang gesproken!
Na de moslimrel i.v.m. de rake opmerkingen van Zuhal Demir, zou er een niet aanvalspact gesloten zijn tussen CD&V en de N-VA (wel zonder de door Beke geëiste excuses). Nu maar zien of het stand houdt, want het volgende probleem komt er al aan: de door N-VA (en Open VLD) voorgestelde vermindering van de vennootschapsbelasting en de door CD&V daaraan gekoppelde meerwaardebelasting. Dat is vuur en water. Zelfs nu de federale regering gesteld heeft dat een begroting in evenwicht ook kan in 2019 i.pl.v. 2018, zal dat weinig verschil uitmaken. De Wever mag dan al gezegd hebben dat hij voor een zgz ‘rechtvaardige fiscaliteit’, de natte droom van Kris Peeters, de deur op een kier wil houden, de man weet goed genoeg dat de liberalen van Open VLD geen nieuwe belastingen willen en die hebben nog gelijk ook. Een meerwaardebelasting is geen rechtvaardige fiscaliteit, want het ondermijnt de droom van elke beginnende zelfstandige die hoopt straks een appeltje voor de dorst over te houden na een leven lang hard gewerkt te hebben. Niet ten onrechte noemde Patje Dewael het een afgunstbelasting. Hij noemde CD&V nog net niet een afgunstpartij, maar dat kan nog komen.
Er ziet er steeds meer naar uit dat deze federale regering er een wordt van een soort lopende zaken. Ze is niet in staat de staatsschuld en het overheidsbeslag te verminderen. Dat heeft trouwens niets specifiek met deze regering te maken. Geen enkele Belgische regering kan dat nog omdat die staatsschuld té hoog is en dit land evenmin als Griekenland nog een eigen munteenheid kan devalueren. Nu persé willen besparen of extra belastingen heffen, zou de prille groei die er thans is meteen fnuiken.
Door het bereiken van een begroting in evenwicht een jaar uit te stellen – nota bene: iets wat mag van Europa – zal men pas eind 2019, begin 2020 weten waar men staat. M.a.w., de evaluatie ervan wordt doorgespeeld naar een volgende regering. ‘Na ons de zondvloed’ en dit alles door een onuitgegeven meerderheid die de sociaal economische zaken nu eens op orde zou stellen – zonder de socialisten - en daarvoor het communautaire in de ijskast heeft gestopt. ‘Een ketting is zo sterk als zijn zwakste schakel’ leert ons het gezegde. Dat geldt voor België, waar Wallonië het zwakke broertje blijft, evenals voor Europa dat om dezelfde reden geen vooruitgang meer boekt.
