In de E.U. begroting voor de periode 2014-2020 staat voor Turkije een bedrag van 4,4 miljard euro ingeschreven in het kader van de pre-toetredingsassistentie. Dat lang en ingewikkeld woord betekent dat dat land nog steeds kandidaat zou zijn om tot de Unie toe te treden en dat het de kosten daarvoor nog voorgeschoteld krijgt. Er is geen enkel ander kandidaat land dat zoveel zou kunnen ontvangen. Als voornaamste reden wordt er opgegeven dat het moet dienen om de democratie in het land te bevorderen. Uitgerekend in een land waar een paar honderdduizend mensen gebroodroofd zijn en er enkele tienduizenden zonder enig serieus proces achter de tralies zitten, de plaatselijke voorzitter van Amnesty International inbegrepen.
Daarbij houdt het trouwens niet op, want sultan Erdogan heeft zopas zijn Turkse onderdanen, die het geluk hebben in Duitsland te wonen en er in september ook mogen gaan stemmen, gevraagd niet te stemmen voor de drie grootste Duitse partijen. M.a.w. hij mengt zich openlijk in de binnenlandse politiek van een ander land, in dit geval dus Duitsland.
Wat houdt de E.U. nog tegen om Turkije eens en voor altijd te schrappen als kandidaat deelstaat? In het beste geval tot ná Erdogan en op voorwaarde dat de toestand van vóór de laatste Turkse verkiezingen hersteld wou worden. Het excuus dat Turkije het vluchtelingenakkoord met de E.U. zou kunnen opzeggen, moeten we er maar bij nemen. Het zal op de route trouwens zo’n vaart niet meer lopen, nu zowat alle landen van de Balkan en Centraal Europa hun grenzen letterlijk hebben afgegrendeld.
Onze politiekers en vooral onze media zouden zich beter wat meer bezig houden met Erdogan i.pl.v. al die zever over Trump. Wat die laatste ook doet of zegt, of men daar nu vóór of tegen is, raakt Europa niet of nauwelijks. Met wat die gek uit Ankara uitspookt hebben we meer te maken.
---
En dan nog iets heel anders. Titel in De Standaard van gisteren, maandag: ‘Hoe meer vossen, hoe minder teken’. Vossen zouden vooral muizen eten, diertjes die ook drager zijn van teken. Dat die vossen zelf hondsdolheid kunnen overdragen, leek de auteur van het artikel niet te vatten. We zullen het maar een bericht uit de komkommertijd noemen, want voor hetzelfde geld had de titel kunnen zijn: ‘Hoe meer vossen, hoe minder kippen’. Bij een van mijn dochters heeft een vos er recentelijk nog twee meegenomen, die buiten sliepen…
Het is nu bijna drie maand geleden dat Benoît Lutgen, voorzitter van het CdH, de stekker trok uit de samenwerking met de volgens hem terecht corrupte genoemde PS. Een maand later slaagde hij erin een nieuwe Waalse regering te installeren, samen met de MR. Hetzelfde verwezenlijken met de Brusselse regering of met die van de Franse Gemeenschap bleek andere koek te zijn. Bijna twee maand na de vorming van de Waalse deelregering is er verder niets meer gebeurd. De reden is, dat CdH en MR samen in die twee andere deelregeringen geen meerderheid hebben en dat degenen die hen daarbij zouden kunnen helpen, Ecolo en Défi, daar blijkbaar niet voor te vinden zijn of eisen stellen die niet te verwezenlijken zijn. Ze gaan daarover deze week opnieuw onderhandelen, maar de kans op succes is uiterst klein.
De reden van dit laatste is dat Joëlle Milquet, de beruchte Madame Non en voorgangster van Lutgen aan het hoofd van de partij, nu opeens niet meer bereid zou zijn met de MR verder te willen samenwerken en ook niet de samenwerking met de PS op te zeggen. Ze wordt daarin gesteund door de ‘éminence grise’ van de partij Philippe Maystadt, Minister van Staat en voormalig federaal vice-premier. Hoe dat gaat aflopen is voorlopig nog koffiedik kijken, maar Milquet kennende wordt dit een fiasco. Het mens heeft al zo dikwijls op de zenuwen van de anderen – zowel van de eigen partij als erbuiten – gewerkt dat men van haar manier van werken een werkwoord heeft gemaakt: ‘milquettiseren’, wat betekent alles zodanig uitpluizen tot er zo goed als niets van overblijft en er zoveel tijd verloren gaat dat er geen serieus resultaat meer uit de bus kan komen. Haar manier van werken was mede de oorzaak van de langste regeringsvorming ooit, die van 2010/2011 van 541 dagen, een wereldrecord waaruit tenslotte de regering Di Rupo ontstond. Bart De Wever weet er alles van!
De hoofdreden, waarom Lutgen de samenwerking met de PS opzegde was, omdat uit peilingen bleek dat er van het CdH bij een volgende verkiezingen anders zo goed als niets zou overblijven. Als Milquet, tegen wie o.a. nog een gerechtelijk onderzoek loopt wegens fraude bij de vorige verkiezingen, haar zin krijgt, zou het resultaat wel eens hetzelfde dreigen te worden en zou de verkiezingsdrempel voor de voormalige Waalse christendemocraten wel erg dichtbij kunnen komen…
Tenslotte nog dit: waarom hebben onze francofonen een Franse Gemeenschap nodig? In Vlaanderen hebben we toch geen Vlaamse (of Nederlandstalige) Gemeenschap. Zo’n instelling kost alleen extra geld, vooral voor het betalen van een extra deelregering met politiekers die anders misschien uit de boot zouden vallen. Het feit alleen al dat Francofonië met minder inwoners meer ministers en politieke mandaten heeft dan het meer bevolkte Vlaanderen, zegt genoeg.
Het is een publiek geheim dat ge als Nederlandstalige beter niet terecht komt in een Brussels ziekenhuis. De kans dat ge er personeel tegenkomt dat u verstaat, is klein en wordt steeds kleiner. De Brusselse gemeentebesturen en OCMW’s zijn wettelijk verplicht tweetaligen aan te werven, maar lappen die regels aan hun laars, zoals ze steeds doen als een wet of verordening hen niet bevalt. Benoemingen die niet voldoen kunnen echter geschorst worden door de Brusselse vice-gouverneur en die man, een zekere Jozef Ostyn, doet dat ook. Vorig jaar schorste hij zo’n 45% van alle Brusselse benoemingen. Die schorsing is echter maar tijdelijk. Zij moet bevestigd worden door de Brusselse regering, maar de Franstalige leden weigeren dat te doen. De zaak is nu bij het kabinet van Jambon aangeklaagd door Hendrik Vuye, de luis in de N-VA pels, maar wel een grondwetspecialist, die weet waarover hij het heeft. Bij Jambon heeft men nog geprobeerd de schuld te geven aan de Vlaamse politici die mee Brussel besturen (het typische Belgische zwartepieten), maar Vuye trapt daar niet in. Volgens hem heeft de Vaste Commissie voor Taaltoezicht de bevoegdheid daaraan iets te doen en moet Binnenlandse Zaken maar zorgen dat dat gebeurt, zodat bv die vice-gouverneur de beslissingen niet alleen kan schorsen, maar ook vernietigen.
We kunnen alleen maar hopen dat Vuye en zijn compagnon Wouters hun best blijven doen om de Vlaamse ministers in de federale regering - en zeker die van de N-VA - het vuur aan de schenen te blijven leggen. Ze kunnen dat nog zeker tot de volgende federale verkiezingen, wat vooral zou moeten leiden tot initiatieven van hun ex-partij om een beetje geloofwaardig te blijven met hun verkiezingenbeloften, waarnaar we nu reeds nieuwsgierig naar uitkijken.
---
Iets heel anders. Bij de (gas)bomexplosie in Alcanar, die de terreurdaden in en rond Barcelona voorafging, verloren twee jihadisten het leven. Eén ervan was een imam! En dan maar ontkennen – zoals de media blijven doen – dat de islam iets met terreur zou te maken hebben...
Zo’n half jaar geleden werd er – na een discussie die al 20 jaar aansleept (!) – in Antwerpen een gentlemen’s agreement gesloten tussen de stad, het Vlaams gewest en de diverse burgerbewegingen die niet alleen een oplossing eisten voor het verkeer over de Antwerpse Ring, maar tevens dat er over die Ring een overkapping zou komen. Door dat laatste zou de stad er een bebouwbare oppervlakte bij krijgen, zo groot als het huidige Borgerhout (± 400 hectaren). E.e.a. kwam tot stand dank zij de inspanningen van een speciaal daarvoor aangenomen intendant. Eergisteren kwam Vlaams minister van Mobiliteit Ben Weyts vertellen dat het hele overkappingproject te groot is om in één keer uitgevoerd te worden en daarom in zes stukken zal worden verdeeld die aan evenveel geïnteresseerde ontwerpteams zouden worden voorgesteld. Die krijgen dan acht maanden de tijd om e.o.a. plan te ontwikkelen en te komen voorstellen. Voor de eerste fase van die overkapping zou de Vlaamse overheid 1,25 miljard euro opzij zetten.
Allemaal leuk en wel, zeker zolang iedereen met alles akkoord blijft gaan. Het probleem is echter (en daarvan heb ik niets gelezen) dat men niet aan die overkapping kan beginnen vóór de Antwerpse Ring zelf wordt aangepakt, de stilaan beruchte Oosterweelverbinding. Die overkapping is pas het tweede deel van het verhaal en zal op zich er niet voor zorgen dat de huidige dagelijkse files erdoor zullen worden opgelost.
Net zoals bij de zgz ‘Antwerpse knip’, een aan de gang zijnde herstructurering van het verkeer in de binnenstad, zal men het verkeer weinig of niet weghouden van de Ring door de pendelaars winkel- en restaurantbonnen te geven als ze op de spitsuren uit het Antwerps verkeer wegblijven. Dat is iets dat uit Nederland is overgewaaid en dat gecontroleerd kan worden door een app en de gps, waardoor men op elk ogenblik kan zien waar de auto zich bevindt. En dan maar hopen dat de privacycommissie daar niet over zal vallen!
Kortom, ook hier geldt het motto: ‘First things first’, dus eerst die Oosterweelverbinding en dan de overkapping. Ik heb zo het vage idee dat, mocht het eerste slagen – want ik blijf beweren het niet meer mee te zullen maken - men voor het tweede geen geld meer over zal hebben. Voor de Oosterweelverbinding heeft men al miljoenen euro’s weggegeven, gaat de realisatie ervan nog miljarden euro’s kosten en zou – voor zover ik het mij herinner – de overkapping zo’n miljard euro per kilometer kosten, in totaal dus maal 6 of 7 het bedrag dat de Vlaamse overheid nu opzij wil zetten.
In mijn blog van 8 dezer had ik het er nog over dat het in Nederland toch ook niet allemaal politieke rozengeur en maneschijn was. Ondertussen zit het land nl al zo’n 5 maanden zonder regering, iets wat daar uiterst uitzonderlijk is. Ondanks die handicap blijkt het Nederland economisch toch voor de wind te gaan, in elk geval beter dan dit land. De overheidsschuld bedraagt er momenteel 62% van het bbp (bijna dus de Maastricht norm) en het doel is die nog verder te verlagen tot 45% in 2021. In België is dat 106%! In datzelfde 2021 voert Nederland de nieuwe pensioenleeftijdsgrens van 67 is. In België is dat pas in 2030 (en dan wordt er nog op gereclameerd). Nederland heeft ook een lagere werkloosheid dan België: 6 tegen 8%, maar dan hebben we het wel over het totale Belgische grondgebied, want Vlaanderen op zich houdt hierbij wel stand.
De belangrijkste reden waarom het Nederland blijkbaar meer voor de wind gaat dan dit land is, omdat onze noorderburen bij het begin van de crisis meteen zijn gaan besparen, terwijl men hier is blijven voortboeren alsof er niets gebeurd was. Wij hebben, zeker in het begin, die crisis dan ook minder gevoeld dan onze buurlanden (ook Duitsland volgde het Nederlandse voorbeeld), maar hebben het nu veel moeilijker om er weer bovenop te komen. Nederland blijkt nu in één kwartaal evenveel welvaart te hebben gecreëerd dan België in de afgelopen twaalf maanden. Minder staatsschuld betekent minder rentekosten. Als men daar dan nog de hogere werkzaamheidsgraad en de eerdere pensioensverlating bij rekent, zal het land ook de vergrijzingskosten beter aan kunnen, iets waarvan men in dit land nog steeds geen benul heeft.
---
Wat de kritiek op het besluit van Homans m.b.t. Gent betreft, is het inderdaad zeker voor de betrokkenen een spijtige zaak. Men kan zich echter wel afvragen waarom dat nu gebeurd is, uitgerekend nadat de wet er omtrent veranderd werd. Waarom gebeurde dat niet eerder? Ofwel hebben ze dat in Gent niet gevolgd – en dat is niet slim – ofwel hebben ze het met opzet gedaan, zoals Homans beweert, om dwars te gaan liggen. De opschorting van de vaste benoemingen geldt trouwens niet alleen voor Gent, maar voor heel Vlaanderen. Mogelijks zal de Raad van State uitsluitsel moeten geven, maar de wet blijft nog altijd de wet. Dat wisten de Romeinen al: ‘dura lex, sed lex’ (de wet is hard, maar is de wet).
Een gratis smartphone krijgen, zoals bij de stad Antwerpen staat te gebeuren, is niet te vergelijken met een vaste benoeming voor de rest van het leven, dik pensioen inbegrepen. Persoonlijk vind ik het zelfs helemaal geen geschenk, want op die manier kan het goed zijn dat die medewerkers waarschijnlijk steeds bereikbaar zullen moeten zijn en is de kans groot dat zo’n smartphone hoe dan ook voor heel wat mensen extra stress zal meebrengen. Daar staan ze nu niet bij stil, maar daar komen ze nog wel achter, na hun eerste burn-out bv (ikzelf heb mijn smartphone weer ingeruild voor eentje met het oude Nokia-systeem)…
Pluimpje voor la Homans, die zo’n 500 vaste benoemingen van de stad Gent annuleerde. Het gaat hier om contractuelen, die allemaal van de stad een vast statuut gekregen hadden, wat in strijd is met de door Vlaanderen besliste wervingsstop voor statutairen, zoals ik ook al meldde in mijn blog van 2 dezer (‘De syndicale wanhoop’) en die de belangrijkste reden is waarom de vakbonden dreigen te staken in september. Die Gentse benoemingen waren wel degelijk gebeurd met voorbedachte rade. De contractuelen zullen hun job wel kunnen behouden als ze slagen in hun jaarlijkse evaluatie. Maar dat past natuurlijk niet in het progressieve imago van de Vlaamse krakerstad…
Over Gent gesproken, het gaat ook al niet goed met hun overroepen voetbalploeg (en dito trainer). De reden van het minder presteren bij het begin van te competitie zou volgens AA Gent directeur Louwagie te wijten zijn aan het feit dat ze niet genoeg Belgen kunnen opstellen. Met ‘Belgen’ bedoelt hij dan ‘voetbalbelgen’. Dat kunnen ook buitenlanders zijn die minstens drie jaar in de Pro League spelen of er al in speelden vóór hun 23ste, maar dat laatste telt dan weer alleen voor Europeanen. Als men die regels afschaft, zoals Louwagie zou willen, speelt er straks helemaal geen echte Belg meer in de Jupiler Pro League competitie. Het is nu al schrikken als er nog eens een Belg een doelpunt maakt.
---
Dan was het in de haven van Antwerpen even spannender, toen een reuze containerschip met een lengte van liefst 366 meter zich vast voer in de gevreesde bocht van Bath. Buiten wat kleinere vaartuigen kon geen schip nog de haven in of uit. Gelukkig slaagde men erin met een gecoördineerde actie van liefst 15 sleepboten het gevaarte bij het eerstvolgende hoogtij weer vlot te trekken. 24 uur na het vastlopen was het in de haven weer business as usual, wat een opsteker is voor Antwerpen én voor Vlaanderen dat op gebied van waterbeheersing momenteel Top of the World is. Niet alleen door zijn havens, maar ook door de prestaties van firma’s zoals Deme en Jan De Nul, die wereldwijd grote contracten versieren. Het vastlopen van de CSCL Jupiter, eigendom van de China Shipping Line, zal nog enkele miljoenen euro kosten, maar dat is klein bier met wat het had kunnen worden, mocht het lostrekken niét gelukt zijn. Om het nog niet te hebben over de imagoschade. De kosten van deze grap zullen trouwens grotendeels niet voor de haven zelf zijn, want het ongeval gebeurde niet door menselijk falen (van bv de loodsen), maar door een technische fout van het schip zelf.
De Zwitserse Carla Del Ponte, achtereenvolgens openbare aanklager van een groots onderzoek naar het geld van de Italiaanse maffia in Zwitserland, hoofdaanklager van het Rwanda-tribunaal en het Joegoslavië-tribunaal en lid van de Syrië-commissie, houdt het voor bekeken. Ze zegt niets gerealiseerd te krijgen doordat de politiek, in de eerste plaats de VN-veiligheidsraad, haar dat belet. Het heeft wel lang geduurd vóór zij daar achter is gekomen. Ondertussen is ze 70 en zal ze zo’n 40 jaar zeker niet onderbetaald zijn geweest, om het beleefd uit te drukken (ze heeft tussendoor, in 2008, ook nog een boek over haar werk geschreven: ‘Mevrouw, de aanklager’). Van het hoofd van de juridische dienst van de VN kreeg ze ooit te horen dat ze juridisch wel gelijk had, maar dat de Veiligheidsraad een politiek orgaan is en de politiek het laatste woord heeft. Dat laatste heeft ze moeten ondervinden in het Rwanda-tribunaal waar ze bewijzen te over had tegen Kagame, maar botste op het veto van de USA en in de Syrië-kwestie waar ze hetzelfde meemaakte met Rusland, dat Assad dekt, alhoewel Del Ponte zegt voldoende bewijzen te hebben om die laatste te beschuldigen van oorlogsmisdaden.
Del Ponte is echt niet de enige die aan al die internationale commissies en tribunalen, die nooit iets ernstig hebben opgelost, een aardig centje zal hebben overgehouden. En dan vergeten we nog dat Internationaal Gerechtshof van Den Haag, waar ook massa’s rechters, advocaten, vertalers, tolken en toebehoren luxueuze erelonen en verblijfskosten krijgen uitbetaald en waar grote criminelen, dikwijls verantwoordelijk voor volkerenmoorden met tienduizenden doden op hun geweten, meestal na lang aanslepende en dure processen er vanaf komen met enkele tientallen jaren cel. Aan die komedie in Den Haag doen de States trouwens niet mee. Een beslissing die al genomen was vóór Trump aantrad, zodat men dat – jammer genoeg – nu eens niet in zijn schoenen kan schuiven…
Niets nieuws onder de zon. In de zeventiende eeuw schreef Joost van den Vondel het al: ‘De wereld is een schouwtoneel. Elk speelt zijn rol en krijgt zijn deel’…
De ene president blijkt de andere niet te zijn. In mijn blog van gisteren vroeg ik mij nog af wie het allemaal blijft interesseren wat men over Trump schrijft. De criticasters staan blijkbaar aan te schuiven om hun zeg te kunnen doen en de media lijken geen plaats genoeg te hebben om alles te kunnen mededelen. In tegenstelling tot wat Trump overkomt lijkt de nieuwe Franse president een aureool van ongenaakbaarheid te koesteren. Zou het?
Na zijn eerste 100 dagen als president blijkt nl dat de populariteit van Macron ook niet meer dat is. Van de 62% bijval die hij kreeg bij zijn aanstelling zou nu nog zo’n 36% aan populariteit overblijven. Dat is zelfs 10% minder dan het percentage dat ‘monsieur normale’ Hollande na dezelfde periode had. Net als Trump heeft Macron al enkele van zijn medewerkers moeten laten vertrekken of doen vertrekken, zoals François Bayrou voorzitter van de centrumpartij MoDem en vooral de opperbevelhebber van de Franse strijdkrachten, die de eer aan zichzelf hield. Dat werd wel gemeld door onze media, maar daarmee was ook de kous af. Voor elke medewerker die bij Trump vertrekt (of moet vertrekken) is er plaats te weinig om dat allemaal dik in de verf te zetten. Ik heb alleen de naam Scaramucci onthouden. ‘Scaramuccia’ betekent in het Italiaans ‘schermutseling’, een naam die de man alle eer aandeed.
In De Standaard van 9 augustus schreef Mia Doornaert (ex-medewerkster, nu barones met pensioen en wonende in Frankrijk) dat iedereen daar smelt voor de nieuwe Première Dame in het Elysée. Dat Macron haar een speciaal statuut wou geven (met een extra budget), werd wel vermeld (en afgeschoten), maar daar bleef het bij. Tegenover de inderdaad mooie benen van Brigitte spreekt de First Lady in het Witte Huis wel vijf talen, maar daar smelt men blijkbaar niet voor...
Het is het verhaal van de klassieke twee maten en twee gewichten. Trump zou inderdaad zijn woorden wat beter mogen wikken vóór hij ze uitspreekt of op Twitter zet, maar de man is nu eenmaal geen raspolitieker en dat speelt hem parten. Daar zullen we mee moeten leven, alsook met de nodige correcties die later meestal volgen. Hopelijk krijgen we van onze media na de komkommertijd wat ander en beter nieuws dan altijd datzelfde anti-Trump gezeur.
Het blijft moeilijk iets interessants te vinden om over te schrijven in deze komkommertijd. We gaan nu de week in van de 15de augustus, een feestdag met moedersdag in en rond Antwerpen en in de zuiderse landen het hoogtepunt van het toeristisch seizoen. Eens deze week voorbij zitten we in de laatste twee weken van de grote vakantie, zal het overal weer wel rustiger worden en business as usual. Een beetje raar doet het wel, als men iedereen hoort praten over dit verlengde weekeinde, terwijl vandaag, maandag, het officieel een gewone werkdag is en veel zaken open zullen zijn. Dat verlengde weekeinde is er dus niet voor iedereen. Doet me denken aan de elfde juli.
Over de eiersoap met het Fipronil schandaal heeft iedereen ondertussen wel zijn zeg gehad en worden de verdere commentaren niet veel meer dan bladvulsel. Als er deze week al iets zal gebeuren, zal dat in het buitenland zijn. Wat met Noord-Korea en/of met bv Venezuela, waarover Trump liet verstaan dat ook daar militair geweld niet uitgesloten is? Het feit dat zijn minister van Buitenlandse Zaken deze week persoonlijk gaat praten met ex-buschauffeur Maduro duidt echter eerder op het tegendeel. We zullen dan ook moeten leren de uitspraken van The Donald met een korreltje zout te nemen. Op elk van die uitspraken volgt wel een protest of een correctie, zelfs door dochter Ivanka, dit laatste na Trump’s veroordeling van de rellen in Charlottesville, waarbij hij het geweld wel aanklaagde maar, volgens zowat iedereen, het te algemeen deed. Wat de man ook nog zal zeggen en doen, het zal nooit goed zijn. Ik vraag me wel eens af of ons dat hier moet blijven interesseren…
In de weekeindeditie van De Tijd was er heel wat te doen over de financiering van de politieke partijen door de staat. Dat is niets nieuws en is grotendeels nog het gevolg van de Agusta affaire, waarna men wou vermijden dat partijen geld zouden zoeken in de zakenwereld en daardoor geneigd/verplicht (schrappen wat niet past) zouden zijn die relaties op e.o.a. manier te bevoordelen. Als men echter leest dat alleen al de Vlaamse politieke partijen vorig jaar in totaal zo’n 40 miljoen euro hebben gekregen, dan kan men zich daarbij toch afvragen of de slinger niet te ver in de andere, verkeerde richting is geslagen. Dat geld wordt verdeeld naargelang de stemmen die de onderscheidene partijen bij de laatste verkiezingen in 2014 hebben gekregen. In dat jaar werd de N-VA veruit de grootste partij in Vlaanderen, waardoor ze dus ook met de meeste centen ging lopen. Toen gebeurde er wel iets opmerkelijks.
De N-VA huurde nl op dat moment één verdieping van een groot appartementsblok in hartje Brussel, in de Koningsstraat. Daar de partij blijkbaar niet wist wat met dat extra geld aan te vangen, kocht ze het hele blok met acht verdiepingen (5.000 m²), waarvan ze de helft doorverhuurde. Die huur bracht haar vorig jaar zo’n miljoen euro op, waardoor men redelijkerwijze kan aannemen dat men met de huidige goedkope leningen die aankoop snel zal kunnen afbetalen. Op die manier van werken kwam er vanwege de andere partijen nu eens geen kritiek. Ergens logisch, want zeker de traditionele partijen hadden dat ook kunnen doen toen zij, vóór 2014, groter waren dan de N-VA en toen dus ook meer geld kregen. Open VLD en CD&V hebben trouwens ook een eigen hoofdkwartier in Brussel, maar die brengen hen niets op. Vraag die men daarbij wel kan stellen is, of het deontologisch wel verantwoord is dat partijen (álle partijen) zoveel staatssteun moeten krijgen. Vroeger viel dat minder op, maar een aankoop van vastgoed met geld van de kiezer/belastingbetaler, is m.i. toch een stap te ver en een duidelijk bewijs dat partijen zoveel geldelijke steun niet nodig hebben. Bijkomende vraag is daarbij wat de andere partijen, die dat niét deden, met dat eigenlijk overbodige geld dat ook zij toen kregen, wél deden?
Men zou er m.i. dan ook beter aan doen al die subsidies af te schaffen (plus die aan de media). Waarom zouden partijen en media geen geld mogen krijgen van derden, zolang dat allemaal maar transparant blijft voor iedereen?
Ook in Noorwegen zijn er dit jaar verkiezingen. Hoofdthema daar wordt de vermogensbelasting (‘formuesskat’ på norsk/in het Noors). Die belasting bestaat er al, maar het land heeft dat geld feitelijk niet nodig, het verdient genoeg aan de exploitatie van olie en gasvoorraden uit de Noordzee. Voor de linkse oppositie is ook daar genoeg blijkbaar nog niet genoeg, want die wil de taks van 0,85 op 1,2% brengen. Zo eens iets anders dan die van 25% (over enkele jaren pas) bij ons. De centrumrechtse partijen, die in Noorwegen momenteel de regering vormen, willen die vermogensbelasting laten uitdoven. Ondanks het belachelijke percentage dat bedrijven daar gevraagd wordt, is men er zich wel bewust dat een verhoging psychologisch kan meespelen en leiden tot kapitaalvlucht of gemiste investeringen.
Gelukkig land dat geen andere (financiële) problemen kent. Iets heel anders dan bv wat in Venezuela aan het gebeuren is. Het land met de grootste olievoorraden ter wereld (groter dan die van Saoedi-Arabië!) is zo goed als failliet na twee decennia socialistisch bewind*, eerst onder generaal Chavez en daarna onder Maduro, een gewezen buschauffeur. Venezuela heeft een inflatie van bijna 1.000% (nee, hier staat geen 0 teveel!), 85% van de geneesmiddelen zijn er niet meer te verkrijgen, de kindersterfte is er met 30% toegenomen en door de voedselschaarste weegt de gemiddelde Venezolaan zo’n 9 kilo minder dan 10 jaar geleden. Bij betogingen tegen het regime zijn al meer dan 100 demonstranten omgekomen, de meeste door politiekogels…
Bij onze PvdA wordt die Maduro opgevoerd als een held. Hij belichaamt nl hun partijprogramma: hoge belastingen, nationaliseringen en het boycotten van elk ondernemerschap. Dat diezelfde partij de Noord-Koreaan Kim Jong-Oen** bewondert is, zeker in de huidige tijdsgeest, te gek voor woorden. Vergeten we niet dat de kans bestaat dat de PTB, de Waalse tak van de ex-Amadezen, bij de volgende verkiezingen de grootste partij van Wallonië dreigt te worden…
* Doet denken aan dat mopje dat zegt als de Sahara socialistisch zou worden, er na 10 jaar geen zand meer zou zijn…
** Onze media schrijven Kim Jung-Un, maar spreken de naam uit op zijn Engels. Als ze hem in Noord-Korea Kim Jong-Oen noemen, moet men die naam hier met onze ‘oe’ schrijven, niet met de Engelse ‘u’. Dat laatste gedeelte past in het Nederlands trouwens beter bij zijn persoon…
In mijn blog van 16 mei van dit jaar, schreef ik i.v.m. het doorberekeningssysteem van de verkiezingsbeloften in de verschillende Europese landen, dat we best geen vergelijkingen meer moesten maken met Nederland, waar men traditioneel met twee partijen een regering vormde, maar daar nu niet in slaagt en men thans vier partijen nodig heeft. Toen waren onze noorderburen al twee maanden na hun laatste verkiezingen aan het ‘ouwehoeren’, om het op zijn Hollands te zeggen, maar kwamen er niet uit. Wel, ze zijn er nog steeds niet uit, straks al 5 maanden na de stembusslag van 15 maart.
Nederland is lange tijd een soort gidsland geweest, waar men naar opkeek, ook van bij ons. Dat lijkt voorbij te zijn, zoals ook de huidige eiersoap lijkt te bevestigen. Half mei mislukte een eerste poging tot vorming van een nieuwe regering omdat GroenLinks had afgehaakt. Die wereldverbeteraars wilden nl in het regeerakkoord de bevestiging hebben dat het land minstens 5.000 extra vluchtelingen zou opnemen, wat de andere drie partijen (PvdA, CDA en D66) niét wilden. Er komt nu een nieuwe poging, met deze keer de conservatieve ChristenUnie als vierde partner. Daardoor blijft D66 als enige linkse partij over in een voor de rest conservatieve regering en zal deze partij enkele ethische problemen mogen vergeten. Die thema’s (hun visie op euthanasie en wetenschappelijk onderzoek op embryo’s) hoopt men nu bij de nieuwe besprekingen achterwege te kunnen laten. Zo’n beetje zoals vorig jaar bij ons gebeurd is bij het toenmalig akkoord over de budgetcontrole en men overeenkwam de vennootschapsbelasting en de meerwaardetaks even te vergeten. Als het daar in Nederland nog lang duurt, gaan ze straks ons record van regeringsvorming nog verbeteren. Allemaal op zijn Belgisch, zeg maar, de omgekeerde wereld.
Vanaf 2018 zullen bedrijven voordeligere winstpremies (bonussen, zeg maar) kunnen uitdelen aan hun medewerkers. Ze moeten die dan wel geven aan ál hun werknemers. Dat is een van de beslissingen uit het zomerakkoord, waardoor bedrijven in feite de regel van de eerder afgesproken maximale loonsverhoging van 1,1% boven de indexaanpassing kunnen omzeilen. De werknemers houden aan die winstpremie ook meer over dan bij een gewone bonus. Iedereen tevreden dus? Nee, want de vakbonden zijn er tegen. Die vrezen nl dat de bedrijven een deel van de lonen zullen vervangen door bonussen, waardoor de staat (zeg maar: de Sociale Zekerheid) minder geld zal binnen krijgen. Helemaal onterecht is die kritiek niet, maar voor de vakbonden zal het ook nooit goed zijn. Naar buiten uit lijkt het er weer op dat ze liever hebben dat de werknemers minder krijgen, terwijl ze op manifestaties en betogingen steeds staan te roepen dat ze méér willen. De uiteindelijke wetteksten moeten echter nog gemaakt worden en het blijft dus mogelijk dat ook hier weer enkele ‘aanpassingen’ op zijn Belgisch kunnen gebeuren om kool en geit te sparen.
Wat in bovenstaand verhaal echter ook meespeelt is, dat de bedrijven niet meer langs de vakbonden moeten passeren om winstpremies uit te keren en denkelijk ligt daar het varkentje gebonden. Ook als het goed gaat zouden bedrijven dus eerst de toestemming van de syndicaten moeten krijgen, zodat die steeds een vinger in de pap kunnen blijven houden. Dat doet denken aan Peeters’ oplossing voor het nieuwe aanwervingsysteem binnen de havens, waar men, in tegenstelling tot vroeger, nu wel mensen kan aanwerven buiten ‘het kot’, maar eerst na toestemming van de vakbonden die, uiteraard, geen akkoord zullen geven als die mensen niet de juiste partij- en/of vakbondslidkaart hebben.
Zo fopt men Frederik en blijft de geschiedenis zich herhalen…
Of het allemaal waar is, wat ze er over schrijven, is nog steeds koffiedik kijken, maar – hoe men er ook tegen aankijkt en hoe het zal aflopen – dat eierschandaal, als we het zo mogen noemen, is wel een godsgeschenk voor onze media. Uitgerekend in de komkommertijd wanneer men meer dan zijn best moet doen om kranten, bladen en journaals volgeschreven en -gepraat te krijgen, komt er iets in de bus te vallen waar ze nog enkele weken, misschien wel maanden zoet mee zijn. Het is wel erg voor bedrijven, die helemaal geen Fipronil gebruikt hebben, maar óók tijdelijk gesloten werden (en worden). Het kan goed zijn dat daaruit nog een flink pak schadeclaims komen, waarvan men op dit ogenblik nog niet eens weet aan wie ze zullen moeten geadresseerd worden. Nu zijn ze bij ons wel straf in het zwartepieten, maar dit probleem is grensoverschrijdend, met zelfs veel grotere schade in Nederland, alhoewel daar dan wel de labcontroles gebeurden, ook voor België. Men is er ook nog niet uit hoe het komt dat de verschillen zo groot zijn tussen bv Nederland en België of tussen de verschillende testen onderling, terwijl men het in Duitsland stilletjes gehad heeft met de controles die hier van staatswege gebeuren. Dat laatste heeft trouwens niet alleen te maken met onze eierproductie, maar ook met onze kerncentrales – in de eerste plaats die van Tihange – die de Duitsers gesloten willen zien. Daarenboven blijft het een raadsel waarom de voedselcontrole in dit land valt onder Landbouw en niet onder Volksgezondheid.
Gelukkige mensen, zoals ondergetekende, die zelf enkele kippetjes in de tuin hebben lopen en die het doen met een dagelijks bakje granen, tafel- en groenteafval. Ik eet elke morgen een zachtgekookt, vers eitje als nagerecht bij mijn ontbijt. Om nog te zwijgen over de lekkere advocaat die ik af en toe van die eitjes maak, en dat allemaal gegarandeerd zonder Fipronil!
Er is de laatste week nogal te doen geweest over de presidentsverkiezingen in Rwanda. Dat landje wordt, sinds de massamoorden van 1994, geleid door Paul Kagame, een Tutsi, die de grondwet heeft laten ‘aanpassen’ en – als hij in leven blijft – nu verder kan regeren tot ergens in de jaren 2030. Hij haalde het met een Stalinistische monsterscore van bijna 99% en dat heeft veel weg van een dictatuur, iets dat door onze media dik in de verf wordt gezet. Toch is het kleine Rwanda momenteel een land waar vrede heerst en het economisch niet slecht gaat. Een groot verschil met de meeste landen van het zwarte continent, waar er – ongeacht het politiek systeem - miserie, armoede, uitbuiting en onderdrukking is, soms zo erg dat de mensen die kunnen, er gaan lopen.
Over Kagame wordt in onze media gezegd dat hij de oorlog in 1994 begon, maar dat is niet helemaal correct. Toen Rwanda – een vroegere kolonie van Duitsland, die daarna een Belgische protectoraat werd – van ons land zijn onafhankelijkheid kreeg (o.m. door de tussenkomsten van Willy Claes, toen minister van Buitenlandse Zaken) en het democratisch stemrecht werd ingevoerd, werden de Hutu’s er de baas nadat ze eeuwenlang overheerst geweest waren door de grotere en – volgens sommige – meer ontwikkelde Tutsi’s, die wel altijd een minderheid waren geweest. Het resultaat was een eerste genocide, waarbij heel wat Hutu’s vluchtten naar Oeganda. De oorlog die aanleiding was van de tweede genocide in 1994, werd misschien wel door Kagame begonnen, maar moet gezien worden als een vervolg van de eerste, met de terugtocht van de verdreven Hutu’s uit Oeganda die op hun beurt wraak namen. Opmerkelijk daarbij is dat in Rwanda sindsdien het Engels het Frans heeft vervangen als voertaal. De Tutsi’s hadden die laatste taal verleerd in het Engelstalige Oeganda.
Afrika is tegenwoordig één grote ramp, zowel humanitair als economisch. Als het dan ergens een beetje beter gaat – zoals nu in Rwanda – staan onze zedenprekers op de eerste rij om het systeem daar af te breken. Het is er inderdaad niet zoals wij denken dat het hoort, maar dat is het bijna nergens in Afrika, te beginnen met ‘onze’ Kongo waar men er zelfs niet meer in slaagt een presidentsverkiezing te houden, omdat Kabila Jr dan zou moeten aftreden. Ook daartegen wordt dan wel door de oppositie geprotesteerd via o.m. een regelmatige ver-van-mijn-bedshow in het voor hen veilige Brussel, maar dat verandert niets aan de hopeloze situatie van een land dat gewoon te groot is om efficiënt bestuurd te worden.
In de marge van bovenstaande nog dit: Peter Verlinden, de vaste VRT-correspondent voor Afrika in het algemeen, maar voor Kongo, Rwanda en Burundi in het bijzonder, is gehuwd met een Rwandese Hutu.
Onbevooroordeeld kan men hem dan ook niet noemen. Voor hem zal die Kagame het wel nooit goed doen, evenmin als Trump voor Björn Soenens, de VRT-specialist voor de States…
Die Zuhal Demir, onze nieuwste federale staatsecretaris, is een bezig bijtje. Dochter van Koerdische ouders uit Turkije, is zij hier bijna perfect geïntegreerd. Het enige wat haar nog stoort is haar dubbele nationaliteit en nu heeft ze bij de Turkse ambassade hier een aanvraag lopen om haar Turkse nationaliteit in te trekken. Nu maar zien of dat gaat lukken, want normaal doen ze dat daar niet. Als het aan haar alleen zou liggen, was het al gebeurd. Uitgerekend als staatssecretaris voor Gelijke Kansen is dit wel een statement dat kan tellen.
Feitelijk zouden allen die hier aan politiek doen, van het ogenblik dat ze zich kandidaat stellen, hun eventuele tweede nationaliteit moeten opgeven. Het gaat nl niet op dat hier verkozen politici straks misschien in het buitenland een tweede politieke carrière zouden kunnen beginnen. Wie maar één nationaliteit heeft, kan dat ook niet zomaar. Politici van allochtone afkomst die hun dubbele nationaliteit willen behouden – zeker als ze uit een land komen van buiten de E.U. - zouden daarvoor minstens een sluitende reden moeten hebben.
---
Ondertussen is ook Groen op het karretje van ‘den John’ gesprongen en eisen ze meer klaarheid in de toch onverkwikkelijke zaak van de met Fipronil besmette kippenstallen. Dat is hun recht, maar het ziet er niet naar uit dat die eierkwestie een regeringscrisis gaat worden. Zeker niet als het klopt dat de waarde van de vervuiling bij ons niet eens één tiende zou zijn van wat is toegelaten. We zijn nog niet aan dioxinecrisis 2.0 toe, al is het voor sommige politiekers wel leuk meegenomen in volle komkommertijd. Het is nog geen ‘kiep kwaait’, zoals in dat oude mopje.*
* Rijdt een Brit met zijn auto in Groningen in een groep kippen. Komt de boer aangelopen, helemaal over zijn toeren: ‘Keep quiet’, zegt de Brit. ‘Kiep kwaait, kiep kwaait?’, roept de boer, ‘het zijn er minstens vijf!’
De Britten horen inderdaad niet thuis in Europa. Tot die conclusie kan men komen als men ziet dat Groot-Brittannië het enige Europese land is waar de socialisten merkelijk vooruit zijn gegaan, met dank aan de Brexit en de flaters van Trees May. In Duitsland, waar links had gehoopt op een verbetering nadat Martin Schulz, de ex-voorzitter van het Europarlement, het op zou nemen tegen ‘das Mädchen’, lukt het ook niet. Nadat de socialisten in mei nog de deelstaatverkiezingen in Noordrijn-Westfalen hadden verloren – evenals hun roodgroene meerderheid aldaar – spelen ze, zeven weken vóór de nationale verkiezingen, die ook kwijt in Nedersaksen. Daar was zelfs niet eens een verkiezing voor nodig. Nadat een groen parlementslid overstapte van haar partij naar de CDU, was de roodgroene coalitie ook daar haar nipte meerderheid kwijt. Nedersaksen is de regio van Hannover, de op één na grootste Duitse deelstaat met op drie na de meeste inwoners en o.m. de thuisbasis van Volkswagen. Over twee weken gaan ze daar nu opnieuw kiezen, maar dat zal niet veel aan de zaak veranderen. Ook tegen Schulz zal Mutti het wel halen in september.
Bij ons is het al niet veel beter. John Crombez vecht hier ook tegen de bierkaai. De schandalen van zijn Waalse zusterpartij hebben ermee voor gezorgd dat SP.a – in de peilingen althans – de 10% drempel niet meer haalt. Misschien had ‘den John’ nog gehoopt op een herhaling van het dioxineschandaal dat de laatste regering Dehaene de das omdeed, maar dat ging toen om kippen, niet om eieren.
Zijn francofone partijgenoot Rudy Demotte, voorlopig nog minister-president van de Franse Gemeenschap – bij de gratie van Groen/Ecolo en D/Méfi – mag dan al beweren dat het bij de volgende verkiezingen weer business as usual zal worden, ‘Motje’ vergeet daarbij dat de grootste uitdager van de PS nu (én straks) niet de combinatie MR/CdH zal zijn, maar PTB/PvdA. Als de PS weer wil meespelen zal het óf een akkoord moeten maken met de cryptocommunisten óf een meerderheid vormen met de groenen en/of Maingain. Pest of cholera, zeg maar…
Trouwe lezers van deze rubriek weten dat ik geen fan ben van Kris Peeters en zijn CD&V, om het beleefd uit te drukken. Na wat ze in het zgn zomerakkoord hebben bereikt, kan ik gerust stellen dat de tsjeven wel echt een bende politieke amateurs zijn. Hun hoofdeis in dat akkoord was de meerwaardebelasting, die nu abonnementstaks wordt genoemd en in feite een vermogensbelasting is. Het is niet de eerste keer dat de partij er mee afkomt. De vorige keren heetten ze de rijkentaks en de speculatietaks. Beide belastingen zijn ondertussen reeds afgevoerd omdat ze de staat meer kostten dan dat ze opbrachten. Daarmee heeft de partij bij de vorige onderhandelingen feitelijk niets uit de brand kunnen slepen. Met de abonnementstaks zal het gegarandeerd niet anders gaan.
Die abonnementstaks is nl in feite een belasting op de effectenrekeningen. Om de pil voor de eigenaars ervan te verzachten, werd beslist dat die pas zou geïnd worden op rekeningen van 500.000 euro en meer. Een klein kind kan zich voorstellen dat huidige eigenaars van dergelijke constructies alles zullen doen om hun rekening zo te herschikken dat ze hoogstens tot 499.999 euro te komen. Dat kan, bv bij koppels, die voortaan twee in plaats van één dergelijke rekening zullen hebben, maar ook door het geld anders te investeren, bv in niet-beursgenoteerde aandelen of in de aankoop van postzegel- en kunstverzamelingen, van wijn, munten, oldtimers of vastgoed.
Het niveau van die nieuwe taks verlagen kan moeilijk, want dan gaat men weer de middenklasse treffen, iets waar Open VLD en N-VA nooit mee akkoord zullen gaan. De belasting op effectenrekeningen van 500.000 euro en meer, die nu slechts 0,15% is, zou later – eventueel door een meer linkse regering, verhoogd kunnen worden, maar het resultaat zal wel blijven dat hij niets gaat opbrengen, evenmin als de ondertussen afgevoerde rijken- en speculatietaks. Met als resultaat dat CD&V voor de derde keer voor de aap zal gehouden worden. Men zal maar op die mensen moeten rekenen, als Arco-coöperant bv…
Lode Vereeck, professor Economie, ex-LDD’er en tegenwoordig gecoöpteerd senator voor de Open VLD, heeft eens nagerekend wat er zou bespaard kunnen worden moest men de Senaat afschaffen én de federale en Vlaamse parlementen herleiden tot 100 respectievelijk 80 leden. Dat zou, volgens hem, 30 miljoen euro opleveren. Wat dat laatste betreft, zou het een slechte zaak zijn voor de kleinere partijen (en dat kunnen ze straks allemaal zijn!), die in verhouding de meeste parlementsleden zouden verliezen, waardoor sommige regio’s zelfs helemaal niet meer in het parlement vertegenwoordigd zouden zijn. Om die reden denkt Vereeck dat er van die afschaffing en die inkrimping dan ook niet veel in huis zal komen.
De geleerde professor maakt daarbij wel een (bewuste?) denkfout. Wie zegt dat de afschaffing van de Senaat en de inkrimping van het aantal volksvertegenwoordigers aan elkaar moeten gekoppeld worden? Er is nl een groot verschil tussen beide zaken. Als de Senaat volledig wordt opgedoekt, vallen ook alle werkings- en logistieke kosten weg en kan men het gebouw voor iets anders gebruiken (of desnoods verkopen). Bij een inkrimping van het aantal volksvertegenwoordigers is dat niet het geval en blijft men met een deel van die (grote) kosten zitten, zoals we dat nu meemaken bij de Senaat. Het koppelen van beide zaken door Lode Vereeck lijkt me dan ook eerder een pleidooi pro domo en een poging om zijn eigen politieke hachje te redden (en ook dat van enkele onmisbare grootheden zoals Bert Anciaux en Jan Becaus, om er maar een paar te noemen).
Tenslotte vind ik dat de provincieraden dezelfde weg op moeten als de Senaat. Daarom alleen al zou ik wensen dat centrumrechts in Wallonië aan het bewind blijft, want één van hun programmapunten is net het afschaffen van die provincieraden. Alleen de gouverneur, met een beperkte hofhouding, zou daar mogen blijven. Die zou verantwoordelijk blijven voor o.m. de coördinatie bij rampen en de culturele uitstraling van zijn provincie. Als Wallonië er in zou slagen die provincieraden af te schaffen, zie ik niet in waarom wij dat in Vlaanderen ook niet zouden doen.
Het Brussels gerecht mag dan al wel de klacht voor fraude van de N-VA’ers Jambon en Peter De Decker tegen wat nu Beweging.net heet verworpen hebben (na vier jaar a.u.b.!), de opvolger van het ACW blijft in de hoek zitten waar de Arco-klappen vallen. Europa had al gedecreteerd dat de Arco-coöperanten geen spaarders waren, maar beleggers en zodoende niet op staatsgeld zouden kunnen rekenen. Via het zgn zomerakkoord had CD&V het toch gedaan gekregen dat zo’n 400 miljoen euro aan de door het ACW bedrogen mensen door de staat zou kunnen worden uitgekeerd. Dit zou dan gebeuren na een verkoop van een deel aandelen van de staatsbank Belfius, maar dat schijnt niet te zullen lukken. Beweging.net zou dan 200 miljoen bijpassen, al zou dat gebeuren via allerlei transacties waarbij tenslotte slechts zo’n 30 miljoen van het vroegere ACW effectief bij de coöperanten zou terecht komen.
Tony Joris, prof aan de Vrije Universiteit van Brussel (VUB) en specialist in Europees recht, zegt nu dat die Belfius aandelen ook staatsgeld zijn en dus evenmin in aanmerking kunnen komen voor de (gedeeltelijke) schadeloosstelling van de 800.000 (!) gedupeerden. Het blijft dan ook een heikele zaak, voor de regering Michel in het algemeen, maar voor CD&V in het bijzonder, dat – na het debacle van de speculatietaks - weer eens het gelag dreigt te betalen van een politiek akkoord. Steeds volgens Joris, toch een specialist ter zake, kan het een paar maanden duren vóór de zaak kan worden aangekaart bij de Europese mallemolen en daarna nog 18 maanden vóór er een definitieve uitspraak kan komen. Daartegen zijn de gemeentelijke verkiezingen al voorbij en zitten we volop in de verkiezingsmodus van de reeks verkiezingen voor de gewestelijke, federale en Europese stembusgangen. Met zo’n zwaard van Damokles boven het hoofd worden die verkiezingen een mission impossible voor de tsjeven.
Men zou zich kunnen afvragen wanneer Beweging.net zelf eens in beweging zal komen en bv het initiatief zou nemen door met iets over de brug te komen, maar dat gebeurt niet. Die koepelorganisatie bestaat uit zo’n honderd(!) vzw’s en vennootschappen, waaronder het ACV, de CM, Okra, Femma en de KWB. Uit een onderzoek dat De Tijd in zijn laatste weekeindeditie publiceerde, blijkt dat de organisatie beschikt over een ‘spaarpotje’ van minstens 460 miljoen euro. Het zou zelfs nog een pak meer kunnen zijn, want zo’n beetje de helft van die aangesloten verenigingen blijkt geen jaarrekeningen te publiceren…Dat terwijl men er alles aan doet om de belastingbetaler ervoor te laten opdraaien (à rato van ± 35 euro per Belg). Ook voor de Beweging-netters blijkt de slogan ‘Les affaires, c’est l’argent des autres’ doorslaggevend…
