De Nederlandse minister van Onderwijs verklaarde donderdag jl dat hij alle begrip en bewondering heeft voor de jeugd die ook in zijn land op straat wil komen om te ijveren voor het klimaat en een betere wereld, maar dat dit niet ten koste kan gaan van het onderwijs en hij dan ook niet te vinden is voor klimaatspijbelen.
De vraag is maar hoe lang men dat hier bij ons zal blijven volhouden. Bij de vierde spijbelbetoging donderdag, waren er in Brussel alvast nog maar een derde van de week ervoor. Daar nog bijna vier maanden mee doorgaan lijkt me dan ook niet erg realistisch. Dat in Leuven die dag ook kinderen van het basisonderwijs op straat kwamen, lijkt me eerder een initiatief van ouders en leeraars en niet van de kinderen zelf. Straks nog de kleuters en de peuters?
Dat er donderdag in Brussel zoveel minder betogers kwamen opdagen, alhoewel er zgz ook veel studenten van het hoger en universitair onderwijs zouden hebben meegedaan (die nu hun examens achter de rug hebben), omdat er in Luik die dag meer jeugdige betogers waren komen opdagen, klopt ook al niet. Buiten enkele uitzonderingen waren die van Luik er de week ervoor ook niet bij in Brussel. Dat Turks tateraar Almaci, die zich al de nieuwe minister-president van Vlaanderen waant, de schuld steekt op de NMBS-tarieven, die – volgens haar – hoger uitvallen dan te vliegen naar Carcassonne, is eveneens flauwe kul. Moet onze nationale spoorwegmaatschappij, die zo al de eindjes niet aan elkaar geknoopt krijgt en moet rekenen op een jaarlijkse subsidie van 2,5 miljard euro, nog meer verlies boeken omdat duizenden jochies dank zij een nieuwe Pippi Langkous het licht denken gezien te hebben?
Laat ons even de voetjes op de grond houden. 26 mei is nog een kleine vier maanden ver. Een eeuwigheid in de politiek. Zelfs al moet er iéts gebeuren, wachten op een volgende Belgische federale regering zou wel eens iets met Godot te maken kunnen krijgen…
Wij klagen nog al eens, dikwijls terecht overigens, over de beslissingen van wat wij ondertussen ‘wereldvreemde rechters’ zijn gaan noemen. Welnu, dat blijkt geen Belgisch fenomeen te zijn. Het kan nog erger.
N.a.v. de Balkanoorlogen en de volkerenmoorden in Rwanda en Burundi, werd in 2002 in Den Haag het Internationaal Strafhof opgericht, met de bedoeling de daders van ergerlijke aberraties te straffen, iets wat in eigen land voordien zelden of niet gebeurde. Het Hof startte meteen met een handicap omdat grote landen als de States en China er niet aan meededen en ook Israël zich onthield. Obama heeft nog tot een zekere toenadering gezocht, maar met The Donald kunnen ze het wel definitief vergeten en niet helemaal onterecht, als men weet dat in de hele periode van het bestaan van dat Hof, dat jaarlijks liefst 145 miljoen euro kost, er slechts 4 (vier) veroordelingen werden uitgesproken. De terechte vraag is dat ook of zo iets de dag van vandaag nog zin heeft, zeker als men weet dat bepaalde beschuldigden, zoals bv de president van Soedan, vrij en ongestoord de halve wereld kunnen blijven rondreizen.
De kritiek op het Hof kwam o.m. van voormalig Belgisch rechter Chris Van den Wyngaert, die er een boekje over open deed in de weekeindeditie van De Standaard. Zoals gebruikelijk komt die kritiek – ook al zal die wel terecht zijn - wel rijkelijk laat, nadat ze bij het Hof is opgestapt. Ondertussen heeft ‘onze’ rechter er wel goed haar zakken gevuld en er zelfs een baronestitel aan over gehouden…
Volgens de Nederlandse Volkkrant stevenen wij in Europa af op een Transferunie. In menselijke termen heet dat, dat de E.U. een België in het groot wordt, iets wat ik in deze rubriek al enkele keren heb aangekaart. Zoals bij ons de Vlaamse transfers naar Wallonië gaan, omdat dat landsgedeelte niet in staat is zichzelf financieel te bedruipen, zijn de landen rond of tegen de Middellandse Zee, de zgn ‘Club Medlanden’, daartoe ook steeds minder in staat. Dat betekent dat de sterkere landen in de E.U. de zwakkere zullen moeten bijspringen. Er zal waarschijnlijk niets anders opzitten, omdat het alternatief zal zijn dat anders deze landen geen lid meer kunnen blijven, uit de E.U. zullen stappen en hun nieuwe munten zullen moeten devalueren tot ze weer concurrentieel zullen zijn.
Deze vooruitzichten zijn geen goed nieuws voor het België van vandaag, waar Vlaanderen in staat is mee te spelen met Duitsland, Nederland, Oostenrijk, Zwitserland en de Scandinavische landen, maar Wallonië al blij mag zijn mee te zullen kunnen doen met de ‘Club Medlanden’. E.e.a. betekent dat, als de E.U. een transferunie wordt, Vlaanderen straks niet alleen zal moeten blijven bijdragen om Wallonië boven water te houden, maar daarenboven ook riskeert mee te moeten betalen voor Spanje, Portugal, Italië, Griekenland en – wie weet – Frankrijk. Wat dit laatste land betreft, is het geen verrassing dat Macron een sterker Europa wil en een Europees leger. Daarmee hoopt hij dat de E.U. – dus de anderen - een deel van de kosten zal dragen die Frankrijk ander zelfs moet ophoesten.
Volgens een titel op de eerste bladzijde van de gratis Metro krant van 29 januari, komt één Belg op vijf moeilijk rond. Als men straks de klimaatwetten gaat ‘aanpassen’, zal dat er niet op beteren. De meeste spijbelaars voor het milieu behoren zelf wel tot de gegoede, stedelijke, milieubewuste maatschappij, die niets tekort komt, op geen wagen moet kijken (liefst een SUV) en geregeld op vakantie kan gaan (liefst met het vliegtuig). Als men allerlei nieuwe belastingen zou gaan invoeren om de kosten van die klimaatplannen te bekostigen – en die zullen niet mis zijn - zullen het in de eerste plaats de minder begunstigden zijn die de rekening zullen mogen betalen. Zo haalt slechts drie procent van de woningen in Vlaanderen vandaag de klimaatnorm die de huidige Vlaamse gewestregering tot doel gesteld heeft … tegen 2050. De te verwachten nieuwe groene milieueisen zullen er voor zorgen dat er een veelvoud van onze mensen armer zal worden en dat we ons inderdaad blauw zullen betalen aan groene belastingen.
Zelfs het motto ‘De vervuiler betaalt’ wordt een lachertje. Wie rijdt met een bedrijfswagen vervuilt ook, maar betaalt niet. De diverse subsidies die nu reeds worden gegeven gaan in de eerste plaats naar wie het zich kan veroorloven en daar hoort die ene Belg op vijf, die het nu al moeilijk zou hebben, niet bij. Die mag straks wel mee de extra kosten betalen via zijn rekeningen voor water, elektriciteit e.d.
Nog zoiets: Uit een studie van Greenpeace zou blijken dat zeven Belgen op tien ‘klaar’ zouden zijn voor de elektrische wagen. Men zegt er wel bij dat die elektrische wagens dan niet méér zouden mogen kosten dan de nu bestaande met de verbrandingsmotor. De groene jongens en meisjes die blijkbaar hun wensen voor waarheid nemen, zullen nog wel even geduld moeten beoefenen. We moeten momenteel nog steeds vrezen voor black-outs omdat onze elektriciteitsproductie de huidige vraag niet kan volgen. Pas als men eerst dat probleem wil oplossen – en dan nog zonder kernenergie – kan men eens gaan nadenken hoe we dat hele wagenpark op elektrische stroom zullen laten rijden. Als we daar deze eeuw in slagen, zal het al een groot succes zijn. Over zo’n 80 jaar, dus.
De besprekingen over het nationaal loonakkoord tussen vakbonden en werkgevers zijn afgesprongen, nadat eerstgenoemden zelfs geweigerd hebben terug aan de onderhandelingstafel te komen en er nog langer over te praten. De reden is dat men de volgende twee jaar bovenop de index slechts een maximale loonsverhoging van 0,8% zou mogen geven. Misschien is dit dé kans om dat soort van besprekingen voor eens en altijd af te schaffen. Het is immers niet meer van deze tijd dat die op nationaal vlak worden gehouden. Terwijl men in Vlaanderen schreeuwt om arbeidskrachten, heeft men in Wallonië nog steeds een leger van werklozen waarmee men niet weet wat aanvangen. Zeker als men weet dat bv Waalse werklozen uit Henegouwen het vertikken om te gaan werken in het aangrenzende West-Vlaanderen, waar men volk tekort heeft en op dit ogenblik al een kleine 20.000 Noord-Fransen aan het werk heeft, die wél bereid zijn om hier te komen werken, omdat ze in eigen land geen werkloosheidsvergoeding meer krijgen. Die is daar beperkt in de tijd (iets wat bijna in heel Europa het geval is, behalve in België dat nog maar eens de uitzondering is)*. Het is er momenteel zo erg dat men begonnen is Roemenen aan te trekken, die – nota bene – op vrij korte tijd onze taal leren, iets waartoe Franstaligen blijkbaar niet in staat zijn …
Als men dat nationaal loonakkoord zou afschaffen en het zou herleiden tot akkoorden op plaatselijk vlak, zou dat heel wat efficiënte bedrijven ten goede komen en minder efficiënte (in Wallonië meestal overheidsbedrijven) aansporen om er iets aan te doen. ‘All-in akkoorden’, zoals men die noemt, zouden zowel de compensatie voor inflatie als de reële marge voor loonsverhogingen kunnen omvatten. Omdat het bv in de haven van Antwerpen goed gaat, hoeven de werknemers van de door de Waalse overheid beheerde FN-fabrieken in Herstal, waar om de haverklap gestaakt wordt, geen loonverhoging te krijgen, iets wat met nationale akkoorden tot nu toe wel het geval was.
Als er niets gebeurt, zoals nu, gaan de vakbonden op 13 februari weer eens een nationale stakingsdag houden. Een andere oplossing dan zo’n 19eeuwse beslissing hebben ze nog steeds niet…
* Wij zijn ook het enige Europese land waar nog een index, vastgelegde koopjesperiodes en sperperiodes bestaan.
Na de verkiezingen van 2014 was Pieter De Crem zijn ministerpost bij Defensie kwijt geraakt en gedegradeerd tot staatssecretaris van Buitenlandse Handel, een post waarbij hij enkele taken moest delen met het Vlaams niveau. Erg leuk was dat niet en, na de gemeentelijke verkiezingen van 14 oktober 2018, die hij in zijn Aalster met alle gemak won, besliste hij uit de nationale politiek te stappen. Dat, tot hij in regering van lopende zaken van Michel Light weer federaal minister werd, nu van Binnenlandse Dinges. Blijkbaar heeft hij daardoor de smaak weer te pakken gekregen, want nu blijkt dat hij toch op federaal vlak zal blijven meespelen. Hij wordt CD&V-lijsttrekker voor Oost-Vlaanderen.
Daarbij behoudt CD&V nog een soort rechtervleugel over, feitelijk een tweemansfractie die De Crem deelt met Hendrik Bogaert. Volgens De Crem is de reden van zijn ommekeer te verklaren omdat zijn partij zich niet meer zou identificeren met de syndicale agenda. Ook wil hij straks liever niet samenwerken met de PS en ziet hij wel een opening naar het CdH, dat zichzelf in Wallonië ook van de PS gedistantieerd heeft. Dat datzelfde CdH niet veel meer voorstelt, doet er blijkbaar niet toe.
E.e.a. klopt trouwens niet met de uitspraken van Peter Wouters, de voorzitter van Beweging.net op de jaarlijkse nieuwjaarsreceptie van het ACW. Die zei daar klaar en duidelijk, dat ook CD&V nu eens duidelijke keuzes moet maken. En die keuzes zijn, volgens Peters, het afschaffen van zowel de bedrijfswagens, de belastingvermindering bij het pensioensparen en de hospitalisatieverzekering. Als CD&V daarop zou ingaan, zitten ze meteen in het goede gezelschap van de socialisten en de groenen en zal er voor de christendemocratische rechtervleugel niet veel overblijven.
M.i. zou De Crem, die een minnelijk man is, beter toch maar alleen burgemeester van Aalter blijven, een familietraditie trouwens. Het zou hem veel ontgoochelingen kunnen besparen.
---
Bij de Tv-journaals, waarbij het afscheid van Philippe De Backer aan de politiek haast leidde tot een echte comedia dell’arte waarbij de leiding van Open VLD net niet in tranen uitbarstte en De Backer in Gwendolientje’s armen viel, vergat men wel erbij te vertellen dat het vertrek van De Backer misschien ook wel eens zou te maken kunnen hebben met het feit dat de plaats van blauwe lijsttrekker in Antwerpen dit keer voorbehouden was aan een vrouw en De Backer die dus moest afgeven. In deze MeToo tijden gebeuren er wel meer van die zaken, maar bij een partij die van de postjespakkerij een prioriteit heeft gemaakt (denk maar aan het incident voor de opvolging van de nieuwe gouverneur van Oost-Vlaanderen en de koehandel in Gent) komt zoiets nog harder aan.
Het wordt me wat met die klimaatdiscussie. Kers op de taart was het bezoek van Greta Thunberg, het Zweedse miepie dat heel die heisa in gang had gestoken, aan Davos tijdens de jaarlijkse bijeenkomst van het jaarlijkse Wereld Economisch Forum aldaar. Ze is amper zestien, maar ziet er zelfs een paar jaar jonger uit als ze tussen de ‘groten’ der aarde staat. Mij leek het alsof Pippi Langkous terug was!
Ondertussen is haar initiatief overgenomen door eerst de Vlaamse- en later door de Belgische scholieren en studenten, die steeds meer succes hebben met hun wekelijkse klimaatspijbeldagen. De politiek is er al opgesprongen, in de eerste plaats de groenen natuurlijk en de vraag is waar dat gaat eindigen.
Dat er aan dat klimaat iets moet gedaan worden, zeker naar de toekomst toe, is een open deur intrappen. De vraag is alleen maar hoe dat zal moeten gebeuren, zeker in een land als het onze, dat hopeloos verdeeld is, niet alleen tussen politiek links en rechts, maar ook tussen Nederlands- en Franstaligen, met daarbij dan momenteel nog een regering in lopende zaken die voor de eerste vier maanden geen zinnig initiatief ter zake meer kan nemen.
Verder zal er op moeten gelet worden dat de bevolking er niet armer op wordt. Men kan dan wel stellen, zoals onze media regelmatig doen, dat zoveel Belgen de eindjes niet meer aan elkaar geknoopt krijgen en dat zoveel meer kindjes in de armoede geraken. Door nieuwe extra belastingen te heffen, zoals met de klimaatplannen dreigt, zal men die problemen alleen maar verergeren. Als men er echt iets aan wil doen, dan moet er dringend ernstig bespaard worden en dat kan. Bv door de senaat en de provincieraden af te schaffen, de intercommunales en allerlei andere tussenorganisaties te hervormen. Zopas raakte nog bekend dat sociale secretariaten, vzw’s die feitelijk niets anders doen dan geld doorsluizen van de bedrijven naar de Sociale Zekerheid en de Fiscus, daar zo’n kwart miljard euro aan overhouden.
Wat de kinderkruistochten voor het klimaat betreft, zou ik wel eens willen weten hoeveel van die jochies nog mee zouden doen als die zouden plaatsvinden op woensdagnamiddagen of tijdens het weekeinde. Als die immers voet bij stek houden en tot 26 mei ermee doorgaan, hebben ze zo’n 20 halve dagen gespijbeld en zouden daar wettelijk voor kunnen gestraft worden. Zelfs als dat niet zal gebeuren – zoals het er naar uit ziet – gaan heel wat van die kinderen een stuk van hun leerstof straks niet meer onder de knie hebben, wat hen zelf geen soelaas zal brengen.
Tenslotte zullen heel wat nieuwe maatregelen alleen kunnen worden doorgevoerd als deze regering in lopende zaken nog vóór de verkiezingen e.e.a. bespreekbaar maakt om daarna de Grondwet te kunnen veranderen. De weigering van de Franstaligen om niet tot enige volgende staatshervorming te komen, zal eveneens inhouden dat eventuele beslissingen i.v.m. het klimaat er niet zullen kunnen komen.
N.a.v. een uitspraak van Bart De Wever tijdens de N-VA Nieuwjaarsreceptie om na de verkiezingen het debat over het confederalisme weer op te rakelen (iets waar PS én MR niet van willen weten), stond daarover in De Tijd van 19 januari een interessant artikel. Schrijver ervan, een zekere Stefan Sottiaux, grondwetspecialist aan de KULeuven, heeft, samen met Karel Reybrouck, een collega neem ik aan, daarover een boek geschreven van liefst 700 bladzijden, waaraan beide zo’n 2,5 jaar hebben gewerkt en waarin zowat alle federale bevoegdheden zijn opgelijst.
Om te beginnen vergissen onze politiek én de media zich wanneer ze het over confederalisme hebben. Dat blijkt nl alleen maar mogelijk als samenwerkingsverband tussen onafhankelijke staten, wat in België niet het geval is. Afgezien daarvan, is het zo dat ook het federale België na zes staatshervormingen verre van ‘af’ is en feitelijk nog steeds een vrij unitair land. Zeker in vergelijking met andere federale staten zoals de VS, Canada of Duitsland. Als er bij ons iets wordt overgeheveld van het federale naar het regionale niveau, dan gebeurt dat meestal met uitzonderingen en achterpoortjes, waardoor de gewesten maar een beperkte manoeuvreerruimte hebben. Bij ons is iedereen zowat voor alles bevoegd, maar nooit helemaal, iets dat ikzelf ook reeds vermeldde in mijn blog van 20 januari (‘Waarom confederalisme’).
In feite komt het hier op neer, dat het geen zin heeft een zevende, achtste of verdere staatshervorming door te voeren, maar ervoor te zorgen dat de volgende ook de laatste wordt. Nog iets dat ik ook reeds enkele keren heb aangehaald. Pas na die laatste hervorming zal dit land een echte federale staat zijn en kan men gaan denken aan een confederatie. Dat zal dus nog niet voor morgen zijn.
Een voormalig speurder naar de Bende van Nijvel, nu gepensioneerd rijkswachter van 62, is opgepakt op verdenking informatie over de zaak te hebben achter gehouden en bendewapens in het kanaal van Ronquières in 1986 met opzet te hebben gedumpt of laten dumpen enkele dagen of weken nadat binnen de speurderskring bekend was dat men ernaar zou gaan zoeken in dat kanaal en dat die er niet enkele jaren eerder al in zouden gelegen hebben zoals eerst werd gedacht. De man ontkent alles. Dat lijkt tegenwoordig de gewone gang van zaken: Nemouche en Kucam ontkennen ook alles, al zijn die zaken niet te vergelijken, zeker niet als men weet dat de zaak van de Bende van Nijvel al meer dan dertig jaar achter ons ligt. Opmerkelijk is wel, dat het weer om een rijkswachter gaat, net zoals het vorige bericht over die zgz reus, dat later niet bleek te kloppen.
Persoonlijk blijf ik erbij dat de Cellules Communistes Combatants (CCC) er iets mee te maken hadden. CCC, Bende van Nijvel, Bende Haemers, het waren allemaal Franstalige criminelen en eerder linksgezinden. Mocht de Bende van Nijvel Vlaamsgezind of simpel nog maar rechts geweest zijn, was het allemaal al lang uitgekomen. Desnoods zou de VRT het zelf ontdekt hebben. Het feit alleen al dat het dossier, toen het te heet werd, van Dendermonde naar Charleroi moest verhuizen – waar het stof ging vergaren in de kasten van het plaatselijk justitiepaleis, zegt genoeg. Van het ogenblik dat de CCC werd opgerold, was het plots gedaan met de overvallen van de bende. Dat was m.i. te opmerkelijk om toeval te zijn.
---
Ondertussen zwelt het protest van de klimaatspijbelaars, die eisen dat deze onmachtige federale regering iets concreets gaat doen ter zake. Wat dat moet zijn, is niet meteen duidelijk, maar hier en daar beseft men wel dat een landje zoals het onze op dat gebied weinig concreets kan doen als de andere landen niet meedoen. Als kostprijs voor heel Europa circuleert al het bedrag van duizend miljard euro per jaar (1.000.000.000.000 euro, geen Befkes deze keer!) en wordt nog eens duidelijk dat het in de eerste plaats veel, veel geld zal kosten, zonder garantie dat de wereld er beter van zal worden als de andere continenten niet mee (hoeven te) doen. Gelukkig kunnen de meeste van die protesterende jochies op 26 mei a.s. nog niet gaan stemmen. Als ze dat over 5 jaar wél zullen kunnen doen en ze ondertussen stilaan aan werk zullen zijn geraakt, is het maar de vraag of zij er dan ook nog voor zullen willen betalen…
Onze nationale Charel heeft vanuit Davos, waar hij een laatste poging doet om zijn eigen internationale carrière te redden, nog eens scherp uitgehaald naar de N-VA én de PS, die – volgens hem – ‘zijn’ België om zeep willen helpen. Hij heeft daarbij niet helemaal ongelijk, maar beseft blijkbaar niet dat hij daar zelf heeft aan meegewerkt. Als hij niet naar Marrakech was getrokken – ook al in functie van zijn eigen internationale carrière – was zijn federale regering waarschijnlijk niet uiteen gevallen, wat hem nu tot een machteloze premier heeft gemaakt.
Dat Michel het tot federaal Belgische premier heeft kunnen brengen, was omdat hij wilde samenwerken met de N-VA, die zelf daarin een middel zag om eindelijk eens op het federaal niveau mee te kunnen spelen en dit zonder de socialisten. Die kans krijgt hij meer dan waarschijnlijk nooit meer. Voor een volgende federale Belgische regering, zullen ze hem en zijn MR normaliter niet meer nodig hebben, steeds in de veronderstelling dat er nog zo’n regering komt.
Voor Vlaanderen komt het er meer dan ooit op aan een einde te maken aan dit België. Om dat te bereiken moet er – als eerste stap – voor gezorgd worden dat op 26 mei a.s. de Vlaamsnationalisten de meerderheid halen in het Vlaamse parlement. Daarvoor zal men niet alleen de stemmen nodig hebben van kiezers die nu stemmen voor N-VA en VB, maar ook van zij die vroeger kozen voor een van de traditionele partijen, aan wie we het te danken hebben dat Vlaanderen in België nog steeds de lasten maar niet de lusten krijgt. De Vlaamsnationalisten moeten dan ook ophouden met zich blij te maken met een dode mus door elkaars kiezers af te pakken, maar er werk van te maken de kiezers weg te halen bij de partijen die Vlaanderen alleen maar blijven opzadelen zijn met de miljardentransfers en de grote Belgische staatsschuld.
Dat de heisa over het misbruik bij het toekennen van humanitaire visa maar blijft duren, heeft in de eerste plaats te maken met de reeds aan de gang zijnde kiescampagne, waarin men Theo Francken – tot voor kort een goudhaantje voor de N-VA – wil beschadigen. Of hij daar echt schuld in treft, zal het gerechtelijk onderzoek moeten uitwijzen. Het Mechels N-VA -gemeenteraadslid ontkent niet dat hij gezorgd heeft dat die Assyrische christenen naar hier konden komen, maar wél dat hij er grof geld aan zou verdiend hebben. De regel, dat men pas schuldig is als men veroordeeld wordt, geldt ook voor hem én voor Francken, maar blijkbaar niet voor onze media, die haast over elkaar tuimelen om de affaire toch maar tegen de N-VA te kunnen blijven uitspelen. Volgens de advocaat van die Kucam is er touwens nergens bewezen dat zijn klant geld zou gekregen hebben. Als er al duizenden euro’s zouden betaald zijn, zijn andere tussenpersonen ermee weg of had het alleen te maken met te maken onkosten van overbrenging en/of in orde brengen van documenten.
Belangrijk in deze zaak is, dat men zo’n 200 christenen uit het Midden-Oosten gered heeft uit een regio waar ze gediscrimineerd, vervolgd werden en voor hun leven vreesden. Zelfs in het zgz verdraagzame Egypte zijn christenen (daar ‘Kopten’ genoemd, een woord afgeleid van de naam Egypte. Ze waren er vóór de eerste moslims) vervolgd en niet meer veilig. Van de Oosterse christenen die hier zijn geraakt via die humanitaire visa, moeten we niet vrezen dat ze straks hier aanslagen en andere terroristische activiteiten gaan plegen, iets waarvan we niet zo zeker zijn mochten het moslims geweest zijn.
E.e.a. betekent niet, dat de affaire met die visa goed te praten is en als men er grof geld voor zou gevraagd hebben, wat nog moet bewezen worden, verandert de zaak. Zoiets kan natuurlijk niet en als bewezen wordt wie dat gedaan heeft, moeten de verantwoordelijken daarvoor gestraft worden.
Maar zelfs al zou straks bewezen worden dat in deze Visa-zaak er ettelijke duizenden euro’s zijn betaald aan wie ook, het blijft nog altijd een peulschil t.o.v. de meer dan de 40 miljoen euro van ons belastingsgeld dat Crootje daar in Zuid-Afrika ongestoord is kunnen gaan weggeven en waartegen men blijkbaar niét protesteert…
Ik ben het zo goed als nooit eens met de ex-Amadezen, de huidige PvdA/ PTB, niet alleen o.w.v. hun uiterst linkse opstelling (‘Links ervan gaapt alleen de afgrond’, om het met Franz-Joseph Strauß te zeggen), maar ook o.w.v. het feit dat hun partij nog steeds unitair Belgisch is, met zelfs maar één voorzitter, in casu Peter Mertens van de PvdA. Voor één keer moest ik hem dit weekeinde wel gelijk geven, toen hij kritiek had over de toenadering tussen Groen/Ecolo, die andere unitaire opstelling (wel met twee voorzitters) en Open VLD, en zei dat we ons nog blauw zullen betalen aan groene belastingen, mocht die samenwerking enig politiek succes kennen. Nu Groen het nieuwe Rood lijkt te worden, wordt Groen/Blauw zo het nieuwe Paars. In de schilderkunst kan dat niet, in de politiek blijkbaar wel.
E.e.a. komt enerzijds door de linkse bocht van Open VLD die steeds meer gaat gelijken op de links-liberalen (een contradictio in terminis: er zijn ook geen rechtse communisten) van het Nederlandse D66. Een recent voorbeeld daarvan was het optreden met rockster gehalte van Crootje op dat migratie-congres in Zuid-Afrika, waar hij met de glimlach voor de micro kwam uitroepen dat België er een dikke veertig miljoen euro weggaf. De partij was ook voorstander van het zgz niet-bindend akkoord van Marrakech en had geen bezwaar voor een samenwerking met Groen na de gemeentelijke verkiezingen in Gent, Mechelen en Oostende.
Voor de eerste keer hielden Groen en Ecolo dit jaar trouwens samen een nieuwjaarsreceptie. De voorzitters Almaci en Nollet speechten er hun voorbereide teksten in twee talen, al vraag ik me af of ze dat ook voor de vuist zouden kunnen. Zoals te verwachten springen de Groenen mee op de trein van de klimaatspijbelaars. Ze willen niets minder dan een ‘Klimaatregering’ na de verkiezingen van einde mei. Als dat zou lukken en alleen hier bij ons, dan zal het verhaal van het blauw betalen aan groene belastingen meteen duidelijk worden.
Tenslotte nog dit: verenigd Groen en Open VLD moeten het hebben van kiezers uit de hogere sociale klassen, meestal met een zekere, goedbetaalde job, niét van de werkende mensen. In Duitsland noemen ze dat soort ‘die Bionade Bourgoisie’, een variant op het Franse ‘la Gauche Caviar’.
Op de gratis krant Metro verscheen vorige week een verkiezingsreclame voor de SP.a. Op de roodgekleurde voorste en achterste bladzijde vraagt men voor de partij te stemmen ‘om zeker te zijn van uw pensioen’. Een variant op dezelfde slogan die Lowie Lawijt einde van de jaren 1990 gebruikte en waarmee hij toen de verkiezingen won. Het zal deze keer niet pakken, want ondertussen leverden de socialistische partijen achttien jaar lang de federale minister van Pensioenen. Als de pensioenen er niet beter op geworden zijn, hadden die er toen maar iets aan moeten doen. Huichelaars!
--------------------
Bart De Wever, pas herkozen als burgemeester van de koekenstad, heeft zich kandidaat gesteld om bij de volgende verkiezingen Vlaams minister-president te worden. Grote kritiek alom, alhoewel er helemaal nog niets vast staat en er nog meer dan vier maanden verlopen vóór die verkiezingen er zullen zijn, men eerst de uitslag moet kennen en er een akkoord moet zijn tussen partijen die tot een meerderheid kunnen komen. God weet wat er nog allemaal te gebeuren staat vóór het zover is. Antwerpen moet nu eenmaal haar reputatie van plezante stad met plezante mensen in ere houden en onze Lieve Heer moet ook daar zijn aantal hebben. Misschien is het inderdaad maar om te lachen, zoals Wouter de stadskabouter insinueerde …
---
Benoît Lutgen stapt op als voorzitter van het CdH, de vroegere Waalse christendemocraten. Hij volgde indertijd Joëlle Milquet op en heeft zijn best gedaan het brokkenparcours van ‘Madame Non’ verder te zetten. Meteen na de vorige verkiezingen sloot hij snel een akkoord met Di Rupo voor de vorming van Waalse en Brusselse gewestregeringen in de hoop de Waalse liberalen ook uit de federale regering te kunnen houden. Dat mislukte door de vorming van de Zweedse coalitie, al werd Lutgen ook gevraagd daaraan mee te doen, wat hij weigerde. Na de schandalen binnen de PS, met de Publifin affaire en het Samusocial schandaal, sloot hij dan toch een akkoord met het MR en zette hij de PS uit de Waalse deelregering. Bij de Brusselse lukte dat niet. Tussendoor won hij ook de gemeentelijke verkiezingen in zijn thuisstad Bastenaken, waar hij het moest opnemen tegen niemand minder dan zijn oudere broer Jean-Pierre – producent van de Ice-Watch polshorloges – die een soort lijst van Gemeentebelangen trok.
Nu stopt hij dus als voorzitter, maar blijft wel politiek geëngageerd. Ook in Luxemburg moet Onze Lieve Heer blijkbaar zijn aantal hebben. Aan Lutgen zal het niet liggen…
I.v.m. dat witboek, waarover ik het had in mijn blog van gisteren, schijnt er zich toch e.e.a. te bewegen en zou men er in Vlaamsnationale middens mee bezig zijn. Het gaat nl niet alleen over de transfers, waarover al zoveel geschreven is, maar ook om het feit dat Vlaanderen en Wallonië steeds verder uit elkaar groeien. Zo is er bv het recente veto van de Franse Gemeenschapscommissie in Brussel, de zgn, ‘Cocof’, die zich verzet tegen de regelingen voor het inschrijven van studenten aan scholen, waardoor het kamperen aan de schoolpoorten, waaraan men in Vlaanderen een eind had gemaakt, door het inroepen van een belangenconflict toch blijft bestaan.
Door allerlei gebeurtenissen waardoor in Brussel de politie de zaken niet onder controle bleek te hebben, is de discussie om de zes politiezones te herleiden tot één, zoals in elke grootstad die naam waardig, weer in vraag gesteld. Zelfs Benoît Lutgen, enigszins verrassend uittredend voorzitter van de CdH, is daar voor gewonnen (maar dat zegt hij dan wel pas nadat hij vertrekt…).
Voormalig topadvocaat Louis Verbeke, waarvan reeds sprake in mijn blog van 18 dezer (toen hij zei dat de totale som van de transfers eerder 15 miljard euro betrof), schreef in hetzelfde Knack artikel ook dat het hoog tijd werd dat er een complete scheiding komt tussen de Vlaamse en de Franstalige justitie. Het pragmatische Vlaamse rechtssysteem zou, volgens hem, sneller en efficiënter kunnen werken en minder last hebben van o.a. wereldvreemde Franstalige rechters, zoals Bart De Wever al eens aankaartte.
Verder zijn er ook andere prioriteiten qua verkeer tussen Vlaanderen en Wallonië. In Vlaanderen wil men naar een slimme kilometerheffing, in Wallonië naar een verbieden van auto’s van vóór de Euro-5 norm.
Op gebied van klimaat- en migratienormen liggen de Vlaamse en Waalse standpunten steeds verder uit elkaar en op politiek vlak zijn er de gele hesjes die Wallonië teisteren en in Vlaanderen nauwelijks worden opgemerkt.
Tenslotte zijn er verschillende domeinen waarin op het ogenblik een deel onder de verantwoordelijkheid vallen van het federale niveau en ander onder dat van het gewestelijke. Zo zijn bv de gewesten verantwoordelijk voor de snelheidsbeperkingen, behalve op de snelwegen en zijn de gewesten bevoegd voor het plaatsen van de verkeersborden, maar bepaalt de federale staat wat er op die borden moet staan. Sinds de zesde staatshervorming – die steeds meer een miskleun blijkt te zijn geweest (met dank aan de traditionele partijen en Groen) – zijn de gewesten verantwoordelijk voor de regels van het verhuren van huizen, maar niét van bv garageboxen. Dat laatste is dan weer materie voor de federale staat. Te gek om los te lopen.
Kortom, men zou ermee kunnen lachen, maar als we er niet in slagen duidelijke afspraken te maken van wie wat gaat doen, wat alleen kan door van dit land een confederale staat van te maken, loopt vroeg of laat alles vast en zal men hier niets meer geregeld krijgen. En ondertussen maar lachen met de Amerikaanse shutdown!
Di Rupo wil zichzelf en zijn partij weer op het voorplan in de Belgische politiek. ‘La reconquista’(de herovering), noemt hij het, een term die de Spanjaarden gebruiken voor de herovering van hun land na de Moorse bezetting. Zijn eigen PS-partij heeft heel wat van haar pluimen verloren, werd zelfs uit de Waalse deelregering gezet en wordt vooral langs links bedreigd door Ecolo, de Waalse groenen en de communisten van de PTB, de Waalse tak van de PvdA. Of dat gaat lukken, is maar de vraag. Zoals ik al in mijn blog van 9 dezer (‘Des duivels oorkussen’) schreef, slaagt Wallonië er niet in recht te krabbelen. De herovering door de troepen van Di Rupo zou ook alleen maar betekenen dat alles bij het oude zal blijven, waarbij Vlaanderen bij het scheiden van de markt de rekening zal mogen blijven betalen. Een rekening waarvan de Walen zelf erkennen dat ze 6 miljard euro per jaar betreft, maar dan hebben we het alleen maar over de transfers in de sociale sector. Ik nam aan dat het wel eens het dubbele zou kunnen zijn, daar Vlaanderen voor 90% de Belgische staatsschuld betaalt (de overige 10% betaalt Brussel, Wallonië 0,0). Het blijkt nog erger te zijn. Louis Verbeke, een voormalig topadvocaat, schrijft in Knack dat we jaarlijks in totaal 15 miljard euro weggeven. De transfers van Vlaanderen naar Wallonië liggen in verhouding zelfs hoger dan die van West- naar Oost-Duitsland. Het wordt zo stilaan tijd dat de Vlaamsnationalisten eens een soort witboek maken met alle cijfers, niet alleen omtrent de transfers, maar ook over de andere prestaties die de gewesten al dan niet leveren, wie wat betaalt en wie wat krijgt. De meeste kiezers hebben daar geen benul van. Dat de Vlaamse traditionele partijen er niet wakker van blijken te liggen, zijn we zo stilaan gewend, maar zo’n witboek tegen de verkiezingen zou wel eens voor beroering kunnen zorgen.
Op de ‘spijbelbetoging’ van donderdag waren er in Brussel meer dan 12.000 deelnemers, zo’n vier maal meer dan de week ervoor. De meeste kwamen uit Vlaanderen, waarschijnlijk de reden waarom er alles vrij rustig bleef. Een geweldig succes dus, waarbij toch enkele vragen gesteld mogen worden.
Is het nu echt nodig om die scholieren te laten betogen op een donderdag? Kan dan niet op een vrije woensdagnamiddag of op een zaterdag of gaat hun idealisme nu net zo ver niet? Verder is het maar de vraag wat het antwoord op die manifestaties moet zijn. Denken die jongelui (of wie er achter zit…) nu echt dat een regering in lopende zaken die amper 30% van de verkozenen achter zich heeft, dergelijke wereldproblemen eens even gaat oplossen?
De 16-jarige initiatiefneemster, Anuna De Wever (wie geeft zijn kind zo’n voornaam?), blijkt vorig jaar zowat de halve wereld te hebben rondgereisd: de Franse Alpen, Bretagne, Tirol, de Azoren, Marokko en New-York. De meeste verplaatsingen heeft ze afgelegd met het vliegtuig, waarbij ze zeker geen rekening gehouden heeft met haar eigen zgz ‘ecologische voetafdruk’ (de luchtvaart is een van de grootste uitstoters van CO2). De Franse filosoof Jean Claude Mischéa noemt dergelijke gedrevenen, die de wereld blijven rondvliegen, ‘la gauche kérosène’. In New-York bleek het te gaan om een congres over vrouwenrechten, waarbij men zich af kan vragen wat dat met het klimaat te maken had. Een antwoord daarop is waarschijnlijk, dat ze haar moeder vergezelde, die zelfstandig consulent is voor ‘genderstudies en interculturaliteit’ waarvoor ze opleidingen en studies aanbiedt aan overheden allerhande.
Nu, ze doen maar, de wereldverbeteraars. Voor mijn part mogen ze alle weekeinden betogen, plus eventueel de woensdagnamiddagen, maar niet de dagen waarop les moet worden gegeven en zolang het maar vreedzaam blijft. Ik vind het niet kunnen dat ons onderwijs, dat de laatste jaren al achteruit blijkt te gaan, daarvan het slachtoffer moet worden. Een heel jaar door wordt over dat onderwijs al geklaagd. De schoolweek met een dag inkorten, om welke reden ook, lijkt me dan ook des Guten zuviel.
Tenslotte is het klimaatspijbelen geen Vlaamse uitvinding. Het kwam overgewaaid uit Zweden en past in de algemene tendens om ons, Westerlingen, een geweten te schoppen en desnoods te laten opdraaien voor alles wat op klimaatgebied misloopt, terwijl de rest van de wereld er zich weinig of niets van aantrekt, zoals al gebleken is met de plasticvervuiling van de oceanen.
The Donald heeft gedreigd Turkije economisch te zullen vernietigen, als dat land het zou wagen de Syrische Koerden aan te vallen, zoals Erdogan plant te doen. Die laatsten hebben met de internationale alliantie rond de USA met succes meegevochten tegen IS. Nu Trump zinnens is zijn troepen daar terug te trekken, wil de nieuwe sultan er een slag slaan, met het excuus dat – volgens hem - zowat alle Koerden terroristen zijn.
Trump zou beter even opletten, want Erdogan heeft al eens gezegd dat ‘zij’ (de Yankees) wel de dollars hebben, maar hij Allah!
---
Alle gekheid op een stokje, de terugtrekking van de Amerikaanse troepen uit Koerdisch Oost-Syrië zal toch niet voor meteen zijn. Dat werd recentelijk nog bevestigd door John Bolton, Trump’s nationale veiligheidsadviseur bij diens bezoek aan Israel. Trump had er in zijn gebruikelijke tweet trouwens aan toegevoegd dat hij de Koerden zou aanraden best Turkije niet uit te dagen en aan Erdogan voorgesteld een neutrale bufferzone van 32 km in te stellen tussen Turkije en Syrië. Of daarvan iets in huis zal komen valt nog af te wachten, maar zolang de Amerikaanse troepen ten oosten van de Eufraat blijven, zal de sultan wel twee keer nadenken vooraleer daar iets te ondernemen. Al bij al waren de Koerden er de meest efficiënte troepen in de strijd tegen IS en moesten ze daarvoor geen halve dorpen en steden plat bombarderen zoals Assad en diens Russische bondgenoten hebben gedaan.
Dé reden waarom Assad en Co azen op het gebied ten oosten van de Eufraat – één derde van het Syrische grondgebied – is de aanwezigheid daar van olie, gas en water. Assad wil dat voor zich en Turkije wil niet dat de Koerden het zouden krijgen. Als reden opgeven dat alle Koerden terroristen zijn, zoals Erdogan doet, is maar een voorwendsel om tegelijkertijd de Koerden in eigen land - ± 15% van de bevolking - te muilbanden.
Gisteren had men bij de VRT ontdekt dat in hun lijfkrant, De Morgen, een artikel de titel ‘May-day!, May-day!’had gekregen. Die titel gebruikte ik al boven mijn blog van 10 juni 2017 en later nog eens boven die van 6 december van datzelfde jaar, waarbij ik toen reeds schreef dat ze met die Brexit misschien wel eens niet klaar zouden komen. Dat May het niet ging halen in het Britse Lagerhuis was tenslotte de logica zelf. Het was wel al geleden van ergens in de jaren 1930 dat een Britse zittende regering nog zo’n zware nederlaag had geleden (432 stemmen tegen 202!). Binnen haar eigen partij had ze amper een meerderheid en in het parlement helemaal geen. Nog een gevolg van haar roekeloosheid om nieuwe verkiezingen uit te schrijven terwijl dat niet nodig was (haar partij had toen de meerderheid). Na meer dan twee jaar palaveren krijgt ze nu zelf waarschijnlijk niet eens meer de tijd om met een plan B af te komen, aangenomen dat ze zoiets heeft, omdat de Labour oppositie meteen erna een motie van wantrouwen indiende waarover vanavond al gestemd wordt.
Luigi Di Maio, de opvolger van stand-up comedian Beppe Grillo als voorzitter van de Italiaanse Vijfsterrenbeweging, heeft een opmerkelijk voorstel gedaan. Hij zegt dat de Franse gele hesjes beter een partij zouden vormen, die straks mee kan doen aan de verkiezingen. Dat is wat zijn partij in Italië gedaan heeft en nu zit die daar mee in de regering en is hij vice-premier. Het zou misschien ook wel een idee kunnen zijn voor de Belgische, bijna uitsluitend Waalse gele hesjes. Zo komen we misschien ooit nog wel eens te weten waarom die eigenlijk ageren en met hoe velen ze zijn. Tegelijkertijd zou het ook de mogelijkheid bieden te weten wie het daar voor het zeggen heeft of er tenminste een woordvoerder is, zodat er ook eens kan gepraat worden.
---
Een tweede verhaal dat uit Italië is overgewaaid, deze keer van de andere regeringspartij daar, de Lega van Matteo Salvini, is het geven aan iedereen van een pensioen van 1.500 euro, een verkiezingsbelofte die ze daar nog moeten waarmaken en hier nu ook in het campagnepakket zit van het VB. Dit is financieel niet te verwezenlijken, zeker niet in een land zoals het onze, met een staatsschuld die hoger ligt dan het bbp. In Nederland, waar de staat maar de helft van onze schuld heeft en zelfs miljarden over heeft op de begroting, bestaat er al zoiets, de WAO, maar die bedraagt slechts de helft van wat de Lega en het VB beloven. Nu is het zo dat bij de verschillende nieuwjaarsrecepties van zowat alle partijen er heel wat beloofd werd dat met een korreltje moet genomen worden, maar het mag geen boerenmarkt worden. Dat laatste geldt ook voor het nationaliseren van onze stroomvoorziening, op een ogenblik dat men juist minder staat wil bij bv de Post en Proximus. Wil men een tweede NMBS die ons jaarlijks bijna drie miljard extra kost zonder dat daar wat tegenover staat?
Het lijkt stilaan ‘in’ te worden: de onafhankelijke verkiezingskandidaat. Bij de SP.a in Antwerpen was Jinnih Beels ermee begonnen en toen leek het wel een beetje uit schrik om er toch niet té socialistisch voor te komen. Eens verkozen, kocht ze wel een partijkaart en madame is nu schepen van de stad. Het kan verkeren.
Na de gemeentelijke verkiezingen hebben op meerdere plaatsen (o.a. in Ninove en Berendrecht) gekozenen kazak gedraaid en zijn als onafhankelijken gaan zetelen om e.o.a. meerderheid te depanneren.
N-VA pakt in West-Vlaanderen straks uit met een déjà vu: niemand minder dan Jean-Marie Dedecker wordt daar weliswaar ‘maar’ lijstduwer, maar het zou me niet verwonderen dat hij het haalt en dan zal er weer wel wat meer animo in de debatten komen. Het oppikken van de nieuwe burgemeester van Middelkerke lokte wel wat protest uit bij de West-Vlaamse achterban, maar die had het zelf niet zo goed gedaan in de gemeentelijke verkiezingen in Brugge, Kortrijk en Roeselare en kon er feitelijk weinig tegenin brengen. Lijsttrekker Sander Loones, heel even federaal minister van Landsverdediging, zou straks nog blij kunnen zijn Deckerken erbij te hebben.
Bij het Vlaams Belang tenslotte heeft men voorlopig de eerste prijs binnen gehaald met Van Langenhove, ook al als onafhankelijke, maar dan lijsttrekker voor Vlaams-Brabant, waar hij het tegen Theo Francken mag opnemen. Die laatste mag dan wel een deftig parcours hebben afgelegd, volgens Tom Van Grieken was er te een groot verschil tussen Theorie en Theopraktijk. Goed gevonden in elk geval.
Het was voorspeld, het worden nog enkele hectische campagnemaanden.
