In mijn blog van 11 dezer (‘Oude en nieuwe politieke cultuur’) had ik het er reeds over dat CD&V via Pieter De Crem een bocht naar rechts lijkt te maken. De kersverse ontslagnemende minister van Binnenlandse Dinges pleit nu ook voor het langer openhouden van de kerncentrales, dit in tegenstelling tot zijn voorzitter ‘Markse’ Beke die enkele weken geleden nog zowat het tegenovergestelde zegde. Die andere rechtse CD&V- vertegenwoordiger, ‘Straffe’ Hendrik Bogaert, wil een strenger immigratiebeleid en Beke zelf ziet een eerder linkse infiltratie in de klimaatbetogingen. In het hoofdartikel van ’t Pallieterke van deze week gelooft ook hoofdredacteur Karl Van Camp er niet veel van. We gaan immers naar verkiezingen en de tsjeven hebben feitelijk nooit iets anders gedaan dan warm en koud tegelijk blazen, zeker in pre-electorale tijden. Als straks de verkiezingen voorbij zijn, schiet daar meestal niet veel van over. In de huidige centrumrechtse zgn ‘Zweedse” combinatie heeft CD&V, vooral bij monde van Kris Peeters, steeds de linkse zaak verdedigd en al de rest waar mogelijk geboycot. In een volgende regering van hetzelfde soort zal dat niet anders zijn en in een eventuele linkse of centrumlinkse regering zullen ze het spelletje wél meespelen. Het probleem is echter er weer bij te kunnen zijn en dat zou voor CD&V wel eens een hachelijke klus kunnen worden. De partij heeft niet meer de politieke macht van weleer en het ziet er niet naar uit dat daaraan veel zal veranderen. Er wordt zelfs nu al gespeculeerd dat men lichtgewicht Beke liever kwijt wil als voorzitter en dat hij vervangen zou worden door Hilde Crevits. Als we Kris Peeters even buiten beschouwing laten – die wordt afgevoerd naar Europa – dan is Crevits wel de meest linkse van alle huidige CD&V-ministers en staatssecretarissen. Als het ooit zover komt dan zullen mensen als De Crem en Bogaert ook weer netjes in het gareel moeten lopen, willen ze kans maken nog op het hoogste niveau mee te mogen spelen.
Dat alles op voorwaarde dat CD&V hoegenaamd als partij nog mee zal mogen spelen. Als de komende Vlaamse deelregering weer een weerspiegeling zou worden van de federale – zoals in 2014 – dan zie ik CD&V er geen deel meer van uitmaken.
In De Tijd van vorig weekeinde verscheen een dubbelinterview met ex-minister van Financiën Van Overtveldt en zijn Nederlandse eveneens ex-collega Dijsselbloem. De eerste een rechtse Vlaamsnationalist, de tweede een linkse sociaal democraat. Opmerkelijk aan het interview was, dat beide heren, toch behorend tot tegengestelde politieke strekkingen, het aardig over wat eens waren.
Zo is er in Nederland een tewerkstellingsgraad van 77,6%, bij ons hier is dat 70%. Per procentpunt scheelt dat in de begroting 1,5 miljard euro aan minder uitkeringen en meer inkomsten. Met een Nederlandse tewerkstellingsgraad zouden we in België 10 miljard euro extra in kas hebben en zou het budgettair probleem in dit land grotendeels zijn opgelost. Iets om eens over na te denken.
Daar houdt het trouwens niet bij op. In Nederland heeft men de pensioenleeftijd niet alleen op 66 gebracht, men heeft hem ook gekoppeld aan de officiële levensverwachting. M.a.w. als die blijft stijgen, zoals overal in de Westerse wereld het geval is, dan gaat de pensioenleeftijd er automatisch mee omhoog, misschien zelfs ooit tot 70 of meer. In deze zaak mag men trouwens niet vergeten dat we de dag van vandaag dooreen genomen langer studeren, dus later gaan werken, ook langer gezond blijven en daarom ook langer zouden kunnen blijven werken. Mensen zoals Di Rupo, die pleiten om de klok terug te draaien, zijn exponenten van een beweging die niet bereid is tot werken, wel tot meer profiteren en anderen daarvoor te laten opdraaien. Zoiets kan men zelfs geen socialisme meer noemen. Eerlijk socialisme staat voor het rechtvaardig verdelen van de welvaartstaart. Dat kan alleen maar als die taart er is, iets wat in heel wat landen tegenwoordig niet het geval is. Wie dergelijke onzin uitkraamt, zoals di Rupo, verdient niet meer een maatschappelijke positie van enige aard te bekleden. Meer dan ooit betekent ‘dirupo’ in Wallonië ‘afgrond’, de Italiaanse vertaling van het woord . De man lijkt wel een voorbestemde naam gekregen te hebben. ‘Con Di Rupo al dirupo!’ zou een goede slogan zijn voor de komende verkiezingen (‘Met Di Rupo naar de afgrond!’).
‘Arbeid adelt’ is een oud Vlaams gezegde. Het Vlaams Blok had daar destijds al een variant op: ‘Staken schaadt, werken baat’. Iets om dezer dagen eens stil bij te blijven staan, nu één nationale stakingsdag enkele honderden miljoenen euro kan gekost hebben. Als men weet dat alleen al de luchthaven van Zaventem tussen de 10 en de 12 miljoen eraan verloor, kan men zich voorstellen wat daar nog bijkomt voor de vliegtuigmaatschappijen en de touroperators voor het annuleren van de vluchten zelf, het verplaatsen van duizenden passagiers naar het buitenland, het gedeeltelijk blokkeren van de havens en het al dan niet volledig stilleggen van bedrijven. En dan hebben we het nog niet gehad over de imagoschade die dit landje ondertussen heeft opgelopen. Dat alles o.w.v. een ‘misschien’ toekomstige verminderde koopkracht in een land dat nog steeds meer geld uitgeeft dan het binnen krijgt. M.a.w. een land dat boven zijn stand leeft en waar de vakbonden – in tegenstelling tot de meeste van onze buurlanden – niet samenwerken met de overheid, maar ze meestal tegenwerken.
---
Er is in onze overwegend linkse media weinig aandacht aan besteed, maar in de regionale verkiezingen in het bergachtige Abruzzo, ten Oosten van Rome, behaalde de rechtse Lega van Matteo Salvini vorig weekeinde bijna de volstrekte meerderheid. Men verwacht dat dergelijk resultaat er ook zal komen in de rest van Centraal en Zuid-Italië, waar de Lega vroeger niet opkwam. Dat deed ze toen alleen in het rijkere noorden, waar ze opkwam als de Lega Nord. Dat tweede deel van haar naam heeft ze laten vallen en dat heeft haar blijkbaar geen windeieren gelegd.
De rechtse Lega zit in de nationale Italiaanse regering, samen met de eerder linkse Vijfsterrenbeweging, die in dezelfde Abruzzen de helft van de vorige keer behaalde stemmen verloor en er nog 20% van over heeft. Als ze akkoord blijven, halen de nationale meerderheidspartijen in Abruzzo wel 70% en dus ook daar de meerderheid. Abruzzo is, politiek gesproken, wel niet zo belangrijk, maar de uitslag kan wel een graadmeter zijn voor de Europese verkiezingen van einde mei. Italiaans grootgrondbezitter Verhofstadt en Co zijn verwittigd.
Ik heb in deze rubriek al meermaals geschreven dat, om in dit land iets te bereiken, we eindelijk eens serieus moeten gaan besparen, in de eerste plaats door een deel van de instellingen, die nutteloos zijn geworden, af te schaffen. Niet iedereen schijnt het daarmee eens te zijn en daar kan ik inkomen. Waar ik niet bij kan is, dat ook instellingen zoals de Vereniging van Belgische Ondernemingen (VBO) en die van de Vlaamse Ondernemers en Kamers van Koophandel (Voka) dat niet lijken te snappen. Die vinden ook wel dat er moet bespaard worden en dat er best een slankere overheid komt, maar zitten nog altijd te zeuren over besparingen binnen de instellingen zelf, zoals bv in de ambtenarij, waar al heel wat bespaard werd, zeker in Vlaanderen, dat zijn begrotingsevenwicht ongeveer heeft bereikt. Waarom zowel VBO als Voka nog steeds niet wensen dat bv de compleet overbodige Senaat en de provincieraden worden afgeschaft, is mij een raadsel.
Ondertussen blijkt dat Vlaanderen de laatste jaren voor de aanmaak van hernieuwbare energie in totaal liefst 29 miljard euro aan subsidies uitgaf, een pak ervan aan zonnepanelen. Letterlijk weggegooid geld. Dat laatste staat te lezen op de webstek van Energyville. We riskeren zelfs nog meer kwijt te raken als men zou toegeven aan de smeekbeden van organisaties zoals o.a. die ‘Sign for my future’, in het nieuws gekomen door de klimaatmarsen.
Buiten de reeds hierboven vermelde geldverkwisters, is er de NMBS, die momenteel nog steeds 2,5 miljard euro per jaar subsidie krijgt toegestoken. Met een deel van dat geld worden treinverbindingen uit de negentiende eeuw in stand gehouden zoals bv de lijnen Turnhout-Binche, Antwerpen-Charleroi en Oostende-Eupen, waarin - eens Brussel voorbij - bijna geen kat meer zit. Treinen die trouwens bij de eerste de beste staking in Wallonië – en die zijn er regelmatig - niet meer terug richting Vlaanderen rijden. Om nog te zwijgen over de honderden miljoenen euro die zijn gestoken in nieuwe spoorwegstations die dat niet waard zijn, met als toppunt dat van Bergen (niet toevallig de stad van Di Pippo), waar dagelijks amper 9.000 reizigers gebruik van maken, maar die 275 miljoen euro heeft gekost…
Kortom, organisaties zoals VBO en zeker het Vlaamse Voka zouden zich beter echt bekommeren om hun de belangen van hun leden en niet om persé dit overjaars België in stand te houden. Want dat dreigt steeds meer een ‘zilverfondseconomie’ te worden, zoals econoom Geert Noels het verwoordt. Een lege doos.
Staken is een vorm van protest en verzet die zijn tijd heeft gehad. De stakingen van de laatste decennia – zeg maar vanaf de periode Dehaene - hebben weinig of geen succes gekend, alleen maar schade aangericht. De staking die er nu aankomt op woensdag 13 februari moet zowat de meest nutteloze en duurste ééndagsstaking worden die er in dit land al zal geweest zijn en dat wil wat zeggen.
De algemene staking, die misschien het hele land zou kunnen lamleggen, is het gevolg van het afspringen van de loononderhandelingen in de privésector, waarbij de vakbonden zelf van de tafel zijn weggelopen en niet verder meer wilden praten. Oorzaak was dat de werkgevers voor de komende twee jaar geen hoger loon willen geven dan 0,8%, maar dan wel bovenop de index. Als die bv met 3% zou stijgen, wordt dat 3,8%, wat dan meer zou zijn dan in de meeste van onze buurlanden, die zo’n index al lang niet meer kennen en waar loonsverhogingen per sector worden onderhandeld – soms zelfs per bedrijf – en die niet meer werkt voor een land met twee snelheden zoals het onze.
Wat er fout zit bij deze staking is, dat de vakbonden de mensen willen wijsmaken dat het om de koopkracht gaat die – volgens hen – daalt. Dat is een leugen, want die is de laatste jaren juist gestegen omdat steeds meer mensen aan werk zijn geraakt en er bovendien enkele lastenverlagingen zijn doorgevoerd. Ook de laagste uitkeringen (voor pensioenen, ziekte en werkloosheid) zijn gestegen, al is die stijging minder dan voor wie werkt..
Tenslotte zullen heel wat bedrijven woensdag wel werken, vooral die waar een minimum dienstverlening nu wettelijk verplicht is geworden (zoals bij de NMBS) en daar waar medewerkers via het Internet thuiswerk kunnen doen. Iets dat vroeger niet bestond, maar steeds meer uitbreiding neemt en waar de vakbonden, die nog altijd denken in 19eeuwse termen, blijkbaar nog niet zijn achter gekomen.
Bert Anciaux zal, in strijd met eerdere berichten, dan toch geen lijsttrekker worden bij de SP.a voor het Vlaamse parlement. Bij de vorige verkiezingen stond hij op de tweede plaats en werd toen niet eens verkozen. Als compensatie voor al het werk dat hij al heeft gedaan (vooral voor zichzelf) werd hij toen opgevist als senator. Dat laatste wil hij trouwens eventueel wel blijven, want is – volgens hem – mogelijk te combineren met zijn andere bezigheden (hij is momenteel o.m. afgevaardigde bestuurder in een woonzorgcentrum in Neder-Over-Heembeek). Bij de huidige versie van de Senaat verdient men, bij wijze van spreken, geld al slapende. Acht keer bijeenkomen op een heel jaar!
Mocht dat allemaal niet lukken, stel ik voor dat hij nog eens een nieuwe partij opricht, iets waarin hij al aardig wat ervaring heeft (VU-ID, Spirit, ID 21). Hij zou ook een ministerie van tafelspringerij kunnen oprichten…
---
Nog zo iemand van ‘luister naar mijn woorden, maar zie niet naar mijn daden’ is die Anuna De Wever. Voor de klimaatfanaat betekent dat: ‘zorg voor het verkleinen van uw ecologische voetafdruk, maar kijk niet naar de mijne’ Op de sociale media circuleren nl allerlei berichten over haar buitenlandse reizen, de meeste met het vliegtuig. Dat zouden er zo’n dozijn kunnen zijn in het laatste anderhalf jaar, zowat de halve wereld rond. Simpele zielen die achter zo’n rattenvanger gaan lopen…
Of die hele heisa tot 26 mei zal blijven duren, is erg twijfelachtig. Heel wat ouders beginnen zich nu al zorgen te maken als hun kinderen één of twee keer spijbelen. Slimmer zullen ze er in elk geval niet van worden.
---
Jan Briers, die o.w.v. het bereiken van de pensioenleeftijd, eind vorig jaar ontslag nam als gouverneur van de provincie Oost-Vlaanderen, komt daar op 26 mei op als eerste plaatsvervanger op de CD&V-lijst. Een rare evolutie, als men weet dat Briers voor de job van gouverneur als onafhankelijke werd opgevist door de N-VA. Als onafhankelijke kan hij zoiets natuurlijk doen en is het misschien een teken aan alle politieke partijen dat van onafhankelijken niet kan verwacht worden dat ze dat zullen blijven.
E.e.a. zou wel eens te maken kunnen hebben met een bocht naar rechts van een verrezen Pieter De Crem om zijn zieltogende CD&V weer wat nieuw leven in te blazen. Tegen de beweringen van ‘Markske’ Beke in pleit De Crem nu ook – net zoals de N-VA – voor het langer openhouden van een aantal kerncentrales. Ook het vasthouden van Schauvliegje als lijsttrekker in hetzelfde Oost-Vlaanderen past in dat kader, want men rekent er (volgens mij terecht) op dat de sms-terreur op haar persoontje de groene klimaatfundi’s electoraal daar geen goed zal doen. Al bij al behaalde Schauvliegje bij de vorige verkiezingen er liefst 55.000 stemmen.
In mijn blog van gisteren had ik het er al over: het feit dat er weer heisa is i.v.m. het akkoord over de artsenquota, dat door de Franstaligen zo’n 20 jaar geboycot is geweest. Franstalige studenten die slaagden op de universiteit riskeerden echter daarna geen Riziv-nummer te krijgen, omdat die beperkt zijn, waardoor ze het artsenberoep niet konden uitoefenen. Op een gegeven ogenblik ging het om liefst zo’n 3.000 studenten. Minister De Block besliste toen de bijkomende attesten toch af te leveren tot 2020, op voorwaarde dat ook de Franstaligen een toelatingsexamen zouden afleggen. Dat heeft twee jaar gewerkt, tot nu blijkt dat de verantwoordelijke Waalse minister van de Franse Gemeenschap, Marcourt (PS), weigert het protocolakkoord te ondertekenen dat de normalisatie van het akkoord moet bestendigen. Het is nu aan De Block om te beslissen geen verdere attesten meer te zullen uitreiken. Hopelijk houdt big Maggie, zelfs arts van beroep, het been stijf en moet Vlaanderen anders achter het voorstel gaan staan van Valerie Van Peel (N-VA), om dan maar een begin te maken met de splitsing van de Gezondheidszorg, een van de peilers van de beruchte transfers, onder het motto dat wie niet horen wil, moet voelen. Volgens grondwetspecialist Hendrik Vuye zou dit zelfs kunnen gebeuren zonder grondwetswijziging en tijdens een regering in lopende zaken. Dat zal niet voor meteen zijn, maar zou wel kunnen na 26 mei o.m. als een Vlaamse voorwaarde om een nieuwe federale regering te vormen.
I.v.m. de artsensituatie is er trouwens nóg nieuws. N.a.v. een Europees Besluit komen er steeds meer artsen van andere E.U.-landen hier hun praktijk uitoefenen. Heel wat van hen spreken geen woord Nederlands en zouden in principe alleen in Franstalig België kunnen werken, als ze tenminste Frans spreken. Het gaat soms over jonge artsen die pas hun diploma hebben gehaald in landen zoals Letland of Roemenië en die – nota bene – helemaal geen testen hebben moeten afleggen buiten een (Franse) taaltest, zich gaan vestigen in Brussel en omgeving en zo hun steentje bijdragen tot de verfransing van de Vlaamse Rand. Dat alles terwijl er in de Ardennen al heel wat gemeenten zijn die geen eigen arts meer hebben of een laatste die straks met pensioen gaat…
In mijn blog van 8 dezer had ik nog over het feit dat men de Franse Gemeenschap in dit land beter kon opdoeken. ‘Er is geen Nederlandse Gemeenschap, waarom moet er dan een Franse zijn?’, was mijn redenering. En dan nog een met een aparte regering en bevoegdheden op gebied van cultuur, delen van de gezondheidsdienst en het onderwijs. Vooral dat laatste blijkt een pijnpunt te zijn. Het Franstalig onderwijs is niet alleen een van de slechtste van Europa, het is ook het duurste. Dank zij de voorbije staatshervormingen kon het al een paar keer worden gered van het faillissement (met Vlaams geld of wat dacht je?). Dat laatste geldt in de eerste plaats voor het onderwijs in Brussel dat nóg slechter is dan dat in Wallonië. Het zijn meestal zgz concentratiescholen, waar door gebrek aan bekwame leraars of een gebrek aan leraars tout court bepaalde vakken (waaronder natuurlijk het Nederlands) niet gegeven kunnen worden
Nu blijkt dat er bij onze zuiderburen toch politici zijn die de Franse Gemeenschap willen opdoeken en overhevelen naar het Waalse gewest, net zoals dat in Vlaanderen een eeuwigheid geleden al gebeurd is. Het gaat hier wel in hoofdzaak om leden van het MR en CdH. Bij de PS, die wel uit de Waalse deelregering is gezet, maar niet uit die van Brussel en de Franse Gemeenschap, denkt de strekking Di Rupo, die het in de partij nog steeds voor het zeggen heeft, er nog niet aan. Niet voor niets wil de man met het strikje niet praten over confederalisme en komt hij er openlijk voor uit dat ze de Vlaamse transfers niet willen kwijt raken.
Het zal dus nog niet voor morgen zijn, maar er beweegt toch al iets. Mocht het ooit lukken, dan kan meteen ook de term ‘Fédération Wallonie Bruxelles’, waarmee de Franse Gemeenschap in de Franstalige media wordt geduid, geschrapt worden. Het is een term die niet terug te vinden is in de Belgische Grondwet en dan ook onwettelijk is. Iets waar onze francofonen zich geen barst van aantrekken, evenmin als ze dat doen van officiële wetten die niet in hun kraam passen. Denk maar aan die over de toelatingsexamens voor geneesheer waar, na een eerste akkoord, opnieuw heisa over is.
In mijn blog van 15 januari (‘Intermezzo Italiano’) had ik er nog over dat Luigi Di Maio, de voorzitter van de Italiaanse Vijfsterrenbeweging en Italiaans vice-premier, de Franse ‘gilets jaunes’ had aangeraden met een eigen politieke partij te beginnen, net zoals zijn voorganger, de komiek Beppe Grillo’ het in Italië had voorgedaan, met als voorlopig resultaat dat de anti-systeempartij daar nu mee in de nationale regering zit. Welnu, men lijkt daar in Frankrijk werk van te gaan maken. Men heeft er tegenwoordig zelfs niet één, maar twee nieuwe partijen die uit de gele hesjesbeweging komen. Na een bezoek van diezelfde Di Maio aan twee kopstukken van de gilets jaunes in Frankrijk, zorgde dit wel voor een zware diplomatieke rel tussen Frankrijk en Italië, waarbij Frankrijk zelfs zijn ambassadeur terugriep, iets dat niet meer gebeurd was na WO II. Matteo Salvini van de rechtse Lega, de andere vice-premier, mag nu proberen de scherven te lijmen en heeft een gesprek gevraagd met Macron.
De eerste nieuwe gele hesjespartij is opgericht door een assistente verpleger uit Normandië, een zekere Ingrid Levavaseur (31), die al wil meedoen aan de Europese verkiezingen van 26 mei. Haar partij heet de RIC, wat staat voor ‘Referendum d’Initiative Citoyenne’. Een tweede dame, Jacline Mouraud, een hypnotherapiste(!) uit Bretagne, heeft een tweede gele hesjes partij opgericht die ze l’Émergence (de opstanding) heeft genoemd, maar die pas voor de eerste keer wil meedoen aan de Franse gemeentelijke verkiezingen van 2020.
Een recente poll wees uit dat, indien de twee nieuw opgerichte partijen zouden samensmelten, ze momenteel zo’n 13% van de Franse stemmen zouden krijgen, tegen 17,5% voor het FN van Le Pen, 11,5% voor Les Républicains en 8% voor de ex-communisten van Mélenchon. ‘En Marche’ van Macron leidt nog steeds met 22,5%, wat wel een steile terugval is van toen die de vorige nationale verkiezingen won. Het toont in elk geval aan hoe verdeeld la douce France momenteel is. Of het ooit in Frankrijk tot één gele hesjes partij zal komen is wel twijfelachtig, daar de beweging zowel uit uiterst linkse als uiterst rechtse hesjes bestaat en de kans groot is dat de verdeeldheid binnen de Franse gele hesjesbeweging al even groot zal blijven als deze tussen de nationale politieke partijen.
Uitgerekend deze week dinsdag was er in Frankrijk trouwens weer een gewelddadige betoging, waarbij gele hesjes zich hadden aangesloten bij een vakbondsprotest en waarbij de aanwezigheid van de gele hesjes voornamelijk bestond uit uiterst linkse elementen, die nog maar eens zorgden voor serieuze vernielingen.
N.a.v. de klimaatheisa heeft men het werkwoord ‘herfederaliseren’ weer uit de kast gehaald. Vooral de belgicisten van de Open VLD vinden dat zoiets zou moeten gebeuren. Ze vinden het niet kunnen dat dit landje vier ministers voor klimaatbeleid en leefmilieu moet hebben. Dat lijkt inderdaad niet werkbaar. De waarheid is echter een beetje genuanceerder.
In werkelijkheid kan er in dit land op klimaatgebied niet geherfederaliseerd worden, om de eenvoudige reden dat het klimaatbeleid hier nooit een federale bevoegdheid is geweest. Dat beleid heeft niet alleen te maken met het leefmilieu, maar ook met de (hernieuwbare) energie, de mobiliteit, de huisvesting en de landbouw. Alleen al in de Vlaamse deelregering zijn daar vier ministers mee bezig (buiten nu Van den Heuvel, ook Weyts, Muyters en Homans). Daardoor ligt het zwaartepunt van het klimaatbeleid in dit land bij de gewesten. Gewesten, die politiek stabieler zijn dan het nationaal niveau, zoals we momenteel weer eens meemaken. Tijdens de 541 dagen die we in 2014 zonder federale regering zaten, werkte de Vlaamse wél en dat is ook het geval nu de federale in lopende zaken zit en in feite bijna machteloos is.
Veel problemen, waar Vlaanderen nu nog onder lijdt, zijn trouwens het gevolg van het vroegere Belgische wanbeleid. In werkelijkheid willen de belgicisten van Gwendolientje en Calvo via het klimaat straks heel België herfederaliseren en dreigt die herfederalisering dan weer uit te draaien op een nieuwe, zoveelste transfer van Vlaanderen naar Wallonië, want het zal weer (Vlaams) geld kosten. Om nog te zwijgen over de verhuis van Vlaamse ambtenaren naar het federale niveau en de discussies die er dan zullen zijn over milieudecreten, die telkens op maat van de drie gewesten zullen moeten worden ‘aangepast’…
Joke Schauvliege is afgetreden als Vlaams minister voor Omgeving en Landbouw, dit n.a.v. een toespraak voor het Algemeen Boerensyndicaat, waar ze had verteld dat ze van de Staatsveiligheid vernomen had dat al die klimaatmarsen opgezet spel waren om haar te beschadigen. Dat bleek een leugen te zijn, waarvoor ze zich later wel verontschuldigde, maar het onheil was geschied.
Schauvliege lag al langer onder vuur en was eerder een lichtgewicht binnen de Vlaamse regering. Niet voor niets noemde ik ze normaal altijd ‘Schauvliegje’, omdat ik ze steeds te licht bevonden heb, als minister dan nog van een partij zonder ruggengraat. Toen iemand CD&V ooit een moslimpartij noemde, vond ik dat het eerder een mosselpartij was. Dat is ze altijd geweest en dat is ze nog. Schauvliegje paste daar helemaal in, evenals ‘Markske’ Beke bv, die wel regelmatig in onze media wordt opgevoerd en dan wat algemeenheden uitkraamt waar niemand iets aan heeft. Zijn grote principes, weet je wel. Zelfs een De Crem, die eerst wijselijk besloten had te stoppen met de federale politiek, is daarop teruggekomen nadat hij nog even had mogen proeven van een (nota bene ontslagnemend) ministerschap. Ze kunnen niet iedereen naar Europa sturen nadat ze de partij plaatselijk in de vernieling hebben gespeeld, zoals met Kris Peeters staat te gebeuren, vooral nu de postjes eerder zeldzaam zullen worden in een partij die in Vlaanderen steeds minder te betekenen heeft. Wie stemt er in deze tijden van sociale media nog voor een partij die nooit een duidelijke mening of standpunt heeft?
Schauvliegje heeft tenslotte de eer aan zichzelf gehouden om op te stappen, nu er over een kleine vier maanden verkiezingen zijn, waarbij ze voor Oost-Vlaanderen wel CD&V-lijsttrekker blijft voor het Vlaams parlement. Misschien de minst slechte keuze, daar heel wat van haar plaatselijke supporters het ook wel niet zullen vinden kunnen dat een openbare figuur geterroriseerd wordt door duizenden sms’jes van milieuactivisten.
Zoals ik in mijn blog van 27 januari (‘Pippi Langkous verovert Davos’) reeds stelde, kunnen we het klimaat zomaar niet veranderen, wel proberen ons aan te passen. Of dat persé geld moet kosten is een andere zaak en als dat al het geval zou zijn, kan dat in de eerste plaats best gebeuren door te besparen en niet door te belasten. Als voorbeeld haalde ik toen aan de afschaffing van de federale Senaat en de provincieraden (die al zijn afgeslankt, maar worden niet afgedankt) en een grondige reorganisatie van intercommunales en andere tussenorganisaties die momenteel alleen maar dienen om o.m. gebuisde politici te depanneren. Er kan echter nog heel wat meer bespaard worden, vooral dan in Brussel.
Waarom moet er naast de wereldstad Brussel nog een Brussels gewest zijn? Laat die twee samenvallen, zodat er daar één kostelijk niveau wegvalt. Herleid de stad met nu 19 gemeenten tot een met één en met ook maar één politiezone i.pl.v. de huidige zes. Als een stad zoals New-York, met een veelvoud aan inwoners (meer dan 11 miljoen!) er slechts één nodig heeft, waarom dan Brussel zoveel? Als datzelfde Brussel het doet met één brandweercorps, waarom dan niet met één politiecorps? En er is meer.
Waarom heeft de Franse Gemeenschap in dit land een aparte regering nodig? De Vlamingen hebben toch ook geen aparte Nederlandse Gemeenschap. Dat terwijl de Vlaamse gemeenschap in datzelfde Brussel eerder een bedreigde soort is dan de Franstalige?
Kortom, als ze voor het wegwerken van alle mogelijke scheeftrekkingen op het klimaatniveau geld nodig hebben, is het geen probleem dat terug te vinden bij het federale België en het Brusselse waterhoofd, zonder dat de man/vrouw in de straat daarvoor zijn/haar spaarcenten moet aanspreken. Voor de meeste politiekers is het wegvallen van een mandaat niet het einde van de wereld. Ze hebben er meestal meer dan één. Voor Jan met de pet en zijn Julia is dat niét het geval.
Ik heb het al eens meer geschreven: Walen en werken hebben maar één ding gemeen: de eerste letter. Voor wie dat niet gelooft: de PS, gevolgd door de Waalse groenen van Ecolo en de communisten van de PTB (de Waalse vleugel van de PvdA), pleiten voor een werkweek van slechts vier dagen. Op die manier denken ze meer jobs te kunnen creëren. Tot daar lijkt er misschien e.e.a. bespreekbaar, maar dat houdt snel op als men daar bij voegt ‘zonder verlies van loon’. Dat laatste zou dan betekenen dat de lonen in de bedrijven 20% omhoog zouden gaan, waardoor de producten een stuk duurder worden en veel bedrijven het er in Wallonië voor bekeken zullen houden, vooral diegenen die bepaalde werkzaamheden niet verder kunnen automatiseren.
Bij die vierdaagse werkweek houdt het trouwens niet op. De partij van Di Pippo wil ook de pensioenleeftijd terugdraaien van 67 naar 65, nu zo vastgelegd tegen 2030, als ik me niet vergis. Ik zou er geen probleem mee hebben, mochten ze dat in Francofonië doen, maar dan wel na een afspraak over e.o.a. vorm van confederatie, waarbij de huidige transfers van Vlaanderen naar Wallonië zouden worden afgeschaft of tenminste worden afgebouwd binnen een redelijk korte termijn. Daarna mogen ze voor mijn part in Wallonië naar een werkweek van één dag gaan, zoals in het mopje, waarbij een betoger roept: ‘Maar niet op een maandag, hé!’.
Bij bovenstaande francofone wensen blijft het trouwens niet. Er circuleert daar zelfs een voorstel om op het werk rustruimten te voorzien en werknemers aan te moedigen af en toe een uiltje te vangen! Kan het nog zotter? Op het werk een dutje kunnen doen, om daarna thuis of onderweg in de trein niet in slaap te vallen!
Ik zou zeggen: ‘Ze doen maar’. De verschillen kunnen niet groot genoeg worden, zodat uiteindelijk ook de grootste Vlaamse Lamme Goedzak zal moeten inzien dat dit land van tegenstellingen geen verder bestaansrecht meer heeft.
N.a.v. het Tv-debat van vrijdagavond tussen Bart De Wever en Meyrem Almaci, dat ik niet gevolgd heb, buiten dan het verslag binnen de Tv-journaals, heeft eerstgenoemde gezegd dat we ons in de eerste plaats zullen moeten aanpassen aan een extremer klimaat. Al wat er tot nu is fout gelopen, is zomaar niet te herstellen met een druk op een alarmknop (in het Deens hebben ze daar een mooi woord voor: ‘katastrofeblink’). Die uitleg is geen uitvinding van Bart, maar stond zo’n maand geleden al in de media en kwam van klimaattopman Patrick Verkooijen, die de leiding heeft van het nieuwe VN-instituut met de toepasselijke naam ‘klimaatadaptatie’, met hoofdkwartier in Rotterdam.
Het zou nl wel eens sneller fout kunnen gaan dan we denken en er is geen tijd meer om een keuze te kunnen maken tussen afremmen of aanpassen. We zullen beide moeten doen en als dat gebeurt zijn wij – en niet de nu betogende tieners en pubers - de scharniergeneratie. Wij moeten nu al bomen bij planten, terrassen en spaarbekkens aanleggen en dijken verhogen, aan de kusten kunstmatige eilanden aanleggen en, waar het klimaat het toelaat, mangrovebossen. Klimaat zal niet langer een sideshow zijn van de groenen, maar harde economie worden.
Feitelijk geldt deze redenering ook voor een deel voor wat de energiebevoorrading betreft. We zullen nog ettelijke jaren verder moeten met wat we nu hebben en zeker niet afhankelijk mogen worden van één soort. Dat geldt zowel voor de herbruikbare stroom als voor de kernenergie. Men stapt er allemaal heel gemakkelijk over, maar vergeet dat we ondertussen steeds meer energie zullen nodig hebben, zeker als we ons wagenpark ooit elektrisch aangedreven willen zien en onze huizen verwarmd. De tijd dat er miljarden euro werden weggegeven aan subsidies voor zonnepanelen, waar we in de winter geen optimaal rendement van krijgen, is gelukkig voorbij. Dat geld nu gaan weggeven aan auto’s die voor de meesten onder ons onbetaalbaar blijven, is echter evenmin een valabel alternatief. We zullen letterlijk moeten leren ‘rijden en omzien’, zoals de volksspreuk zegt.
De Nederlandse minister van Onderwijs verklaarde donderdag jl dat hij alle begrip en bewondering heeft voor de jeugd die ook in zijn land op straat wil komen om te ijveren voor het klimaat en een betere wereld, maar dat dit niet ten koste kan gaan van het onderwijs en hij dan ook niet te vinden is voor klimaatspijbelen.
De vraag is maar hoe lang men dat hier bij ons zal blijven volhouden. Bij de vierde spijbelbetoging donderdag, waren er in Brussel alvast nog maar een derde van de week ervoor. Daar nog bijna vier maanden mee doorgaan lijkt me dan ook niet erg realistisch. Dat in Leuven die dag ook kinderen van het basisonderwijs op straat kwamen, lijkt me eerder een initiatief van ouders en leeraars en niet van de kinderen zelf. Straks nog de kleuters en de peuters?
Dat er donderdag in Brussel zoveel minder betogers kwamen opdagen, alhoewel er zgz ook veel studenten van het hoger en universitair onderwijs zouden hebben meegedaan (die nu hun examens achter de rug hebben), omdat er in Luik die dag meer jeugdige betogers waren komen opdagen, klopt ook al niet. Buiten enkele uitzonderingen waren die van Luik er de week ervoor ook niet bij in Brussel. Dat Turks tateraar Almaci, die zich al de nieuwe minister-president van Vlaanderen waant, de schuld steekt op de NMBS-tarieven, die – volgens haar – hoger uitvallen dan te vliegen naar Carcassonne, is eveneens flauwe kul. Moet onze nationale spoorwegmaatschappij, die zo al de eindjes niet aan elkaar geknoopt krijgt en moet rekenen op een jaarlijkse subsidie van 2,5 miljard euro, nog meer verlies boeken omdat duizenden jochies dank zij een nieuwe Pippi Langkous het licht denken gezien te hebben?
Laat ons even de voetjes op de grond houden. 26 mei is nog een kleine vier maanden ver. Een eeuwigheid in de politiek. Zelfs al moet er iéts gebeuren, wachten op een volgende Belgische federale regering zou wel eens iets met Godot te maken kunnen krijgen…
Wij klagen nog al eens, dikwijls terecht overigens, over de beslissingen van wat wij ondertussen ‘wereldvreemde rechters’ zijn gaan noemen. Welnu, dat blijkt geen Belgisch fenomeen te zijn. Het kan nog erger.
N.a.v. de Balkanoorlogen en de volkerenmoorden in Rwanda en Burundi, werd in 2002 in Den Haag het Internationaal Strafhof opgericht, met de bedoeling de daders van ergerlijke aberraties te straffen, iets wat in eigen land voordien zelden of niet gebeurde. Het Hof startte meteen met een handicap omdat grote landen als de States en China er niet aan meededen en ook Israël zich onthield. Obama heeft nog tot een zekere toenadering gezocht, maar met The Donald kunnen ze het wel definitief vergeten en niet helemaal onterecht, als men weet dat in de hele periode van het bestaan van dat Hof, dat jaarlijks liefst 145 miljoen euro kost, er slechts 4 (vier) veroordelingen werden uitgesproken. De terechte vraag is dat ook of zo iets de dag van vandaag nog zin heeft, zeker als men weet dat bepaalde beschuldigden, zoals bv de president van Soedan, vrij en ongestoord de halve wereld kunnen blijven rondreizen.
De kritiek op het Hof kwam o.m. van voormalig Belgisch rechter Chris Van den Wyngaert, die er een boekje over open deed in de weekeindeditie van De Standaard. Zoals gebruikelijk komt die kritiek – ook al zal die wel terecht zijn - wel rijkelijk laat, nadat ze bij het Hof is opgestapt. Ondertussen heeft ‘onze’ rechter er wel goed haar zakken gevuld en er zelfs een baronestitel aan over gehouden…
Volgens de Nederlandse Volkkrant stevenen wij in Europa af op een Transferunie. In menselijke termen heet dat, dat de E.U. een België in het groot wordt, iets wat ik in deze rubriek al enkele keren heb aangekaart. Zoals bij ons de Vlaamse transfers naar Wallonië gaan, omdat dat landsgedeelte niet in staat is zichzelf financieel te bedruipen, zijn de landen rond of tegen de Middellandse Zee, de zgn ‘Club Medlanden’, daartoe ook steeds minder in staat. Dat betekent dat de sterkere landen in de E.U. de zwakkere zullen moeten bijspringen. Er zal waarschijnlijk niets anders opzitten, omdat het alternatief zal zijn dat anders deze landen geen lid meer kunnen blijven, uit de E.U. zullen stappen en hun nieuwe munten zullen moeten devalueren tot ze weer concurrentieel zullen zijn.
Deze vooruitzichten zijn geen goed nieuws voor het België van vandaag, waar Vlaanderen in staat is mee te spelen met Duitsland, Nederland, Oostenrijk, Zwitserland en de Scandinavische landen, maar Wallonië al blij mag zijn mee te zullen kunnen doen met de ‘Club Medlanden’. E.e.a. betekent dat, als de E.U. een transferunie wordt, Vlaanderen straks niet alleen zal moeten blijven bijdragen om Wallonië boven water te houden, maar daarenboven ook riskeert mee te moeten betalen voor Spanje, Portugal, Italië, Griekenland en – wie weet – Frankrijk. Wat dit laatste land betreft, is het geen verrassing dat Macron een sterker Europa wil en een Europees leger. Daarmee hoopt hij dat de E.U. – dus de anderen - een deel van de kosten zal dragen die Frankrijk ander zelfs moet ophoesten.
Volgens een titel op de eerste bladzijde van de gratis Metro krant van 29 januari, komt één Belg op vijf moeilijk rond. Als men straks de klimaatwetten gaat ‘aanpassen’, zal dat er niet op beteren. De meeste spijbelaars voor het milieu behoren zelf wel tot de gegoede, stedelijke, milieubewuste maatschappij, die niets tekort komt, op geen wagen moet kijken (liefst een SUV) en geregeld op vakantie kan gaan (liefst met het vliegtuig). Als men allerlei nieuwe belastingen zou gaan invoeren om de kosten van die klimaatplannen te bekostigen – en die zullen niet mis zijn - zullen het in de eerste plaats de minder begunstigden zijn die de rekening zullen mogen betalen. Zo haalt slechts drie procent van de woningen in Vlaanderen vandaag de klimaatnorm die de huidige Vlaamse gewestregering tot doel gesteld heeft … tegen 2050. De te verwachten nieuwe groene milieueisen zullen er voor zorgen dat er een veelvoud van onze mensen armer zal worden en dat we ons inderdaad blauw zullen betalen aan groene belastingen.
Zelfs het motto ‘De vervuiler betaalt’ wordt een lachertje. Wie rijdt met een bedrijfswagen vervuilt ook, maar betaalt niet. De diverse subsidies die nu reeds worden gegeven gaan in de eerste plaats naar wie het zich kan veroorloven en daar hoort die ene Belg op vijf, die het nu al moeilijk zou hebben, niet bij. Die mag straks wel mee de extra kosten betalen via zijn rekeningen voor water, elektriciteit e.d.
Nog zoiets: Uit een studie van Greenpeace zou blijken dat zeven Belgen op tien ‘klaar’ zouden zijn voor de elektrische wagen. Men zegt er wel bij dat die elektrische wagens dan niet méér zouden mogen kosten dan de nu bestaande met de verbrandingsmotor. De groene jongens en meisjes die blijkbaar hun wensen voor waarheid nemen, zullen nog wel even geduld moeten beoefenen. We moeten momenteel nog steeds vrezen voor black-outs omdat onze elektriciteitsproductie de huidige vraag niet kan volgen. Pas als men eerst dat probleem wil oplossen – en dan nog zonder kernenergie – kan men eens gaan nadenken hoe we dat hele wagenpark op elektrische stroom zullen laten rijden. Als we daar deze eeuw in slagen, zal het al een groot succes zijn. Over zo’n 80 jaar, dus.
De besprekingen over het nationaal loonakkoord tussen vakbonden en werkgevers zijn afgesprongen, nadat eerstgenoemden zelfs geweigerd hebben terug aan de onderhandelingstafel te komen en er nog langer over te praten. De reden is dat men de volgende twee jaar bovenop de index slechts een maximale loonsverhoging van 0,8% zou mogen geven. Misschien is dit dé kans om dat soort van besprekingen voor eens en altijd af te schaffen. Het is immers niet meer van deze tijd dat die op nationaal vlak worden gehouden. Terwijl men in Vlaanderen schreeuwt om arbeidskrachten, heeft men in Wallonië nog steeds een leger van werklozen waarmee men niet weet wat aanvangen. Zeker als men weet dat bv Waalse werklozen uit Henegouwen het vertikken om te gaan werken in het aangrenzende West-Vlaanderen, waar men volk tekort heeft en op dit ogenblik al een kleine 20.000 Noord-Fransen aan het werk heeft, die wél bereid zijn om hier te komen werken, omdat ze in eigen land geen werkloosheidsvergoeding meer krijgen. Die is daar beperkt in de tijd (iets wat bijna in heel Europa het geval is, behalve in België dat nog maar eens de uitzondering is)*. Het is er momenteel zo erg dat men begonnen is Roemenen aan te trekken, die – nota bene – op vrij korte tijd onze taal leren, iets waartoe Franstaligen blijkbaar niet in staat zijn …
Als men dat nationaal loonakkoord zou afschaffen en het zou herleiden tot akkoorden op plaatselijk vlak, zou dat heel wat efficiënte bedrijven ten goede komen en minder efficiënte (in Wallonië meestal overheidsbedrijven) aansporen om er iets aan te doen. ‘All-in akkoorden’, zoals men die noemt, zouden zowel de compensatie voor inflatie als de reële marge voor loonsverhogingen kunnen omvatten. Omdat het bv in de haven van Antwerpen goed gaat, hoeven de werknemers van de door de Waalse overheid beheerde FN-fabrieken in Herstal, waar om de haverklap gestaakt wordt, geen loonverhoging te krijgen, iets wat met nationale akkoorden tot nu toe wel het geval was.
Als er niets gebeurt, zoals nu, gaan de vakbonden op 13 februari weer eens een nationale stakingsdag houden. Een andere oplossing dan zo’n 19eeuwse beslissing hebben ze nog steeds niet…
* Wij zijn ook het enige Europese land waar nog een index, vastgelegde koopjesperiodes en sperperiodes bestaan.
Na de verkiezingen van 2014 was Pieter De Crem zijn ministerpost bij Defensie kwijt geraakt en gedegradeerd tot staatssecretaris van Buitenlandse Handel, een post waarbij hij enkele taken moest delen met het Vlaams niveau. Erg leuk was dat niet en, na de gemeentelijke verkiezingen van 14 oktober 2018, die hij in zijn Aalster met alle gemak won, besliste hij uit de nationale politiek te stappen. Dat, tot hij in regering van lopende zaken van Michel Light weer federaal minister werd, nu van Binnenlandse Dinges. Blijkbaar heeft hij daardoor de smaak weer te pakken gekregen, want nu blijkt dat hij toch op federaal vlak zal blijven meespelen. Hij wordt CD&V-lijsttrekker voor Oost-Vlaanderen.
Daarbij behoudt CD&V nog een soort rechtervleugel over, feitelijk een tweemansfractie die De Crem deelt met Hendrik Bogaert. Volgens De Crem is de reden van zijn ommekeer te verklaren omdat zijn partij zich niet meer zou identificeren met de syndicale agenda. Ook wil hij straks liever niet samenwerken met de PS en ziet hij wel een opening naar het CdH, dat zichzelf in Wallonië ook van de PS gedistantieerd heeft. Dat datzelfde CdH niet veel meer voorstelt, doet er blijkbaar niet toe.
E.e.a. klopt trouwens niet met de uitspraken van Peter Wouters, de voorzitter van Beweging.net op de jaarlijkse nieuwjaarsreceptie van het ACW. Die zei daar klaar en duidelijk, dat ook CD&V nu eens duidelijke keuzes moet maken. En die keuzes zijn, volgens Peters, het afschaffen van zowel de bedrijfswagens, de belastingvermindering bij het pensioensparen en de hospitalisatieverzekering. Als CD&V daarop zou ingaan, zitten ze meteen in het goede gezelschap van de socialisten en de groenen en zal er voor de christendemocratische rechtervleugel niet veel overblijven.
M.i. zou De Crem, die een minnelijk man is, beter toch maar alleen burgemeester van Aalter blijven, een familietraditie trouwens. Het zou hem veel ontgoochelingen kunnen besparen.
---
Bij de Tv-journaals, waarbij het afscheid van Philippe De Backer aan de politiek haast leidde tot een echte comedia dell’arte waarbij de leiding van Open VLD net niet in tranen uitbarstte en De Backer in Gwendolientje’s armen viel, vergat men wel erbij te vertellen dat het vertrek van De Backer misschien ook wel eens zou te maken kunnen hebben met het feit dat de plaats van blauwe lijsttrekker in Antwerpen dit keer voorbehouden was aan een vrouw en De Backer die dus moest afgeven. In deze MeToo tijden gebeuren er wel meer van die zaken, maar bij een partij die van de postjespakkerij een prioriteit heeft gemaakt (denk maar aan het incident voor de opvolging van de nieuwe gouverneur van Oost-Vlaanderen en de koehandel in Gent) komt zoiets nog harder aan.
