In mijn blog van 8 dezer had ik nog over het feit dat men de Franse Gemeenschap in dit land beter kon opdoeken. ‘Er is geen Nederlandse Gemeenschap, waarom moet er dan een Franse zijn?’, was mijn redenering. En dan nog een met een aparte regering en bevoegdheden op gebied van cultuur, delen van de gezondheidsdienst en het onderwijs. Vooral dat laatste blijkt een pijnpunt te zijn. Het Franstalig onderwijs is niet alleen een van de slechtste van Europa, het is ook het duurste. Dank zij de voorbije staatshervormingen kon het al een paar keer worden gered van het faillissement (met Vlaams geld of wat dacht je?). Dat laatste geldt in de eerste plaats voor het onderwijs in Brussel dat nóg slechter is dan dat in Wallonië. Het zijn meestal zgz concentratiescholen, waar door gebrek aan bekwame leraars of een gebrek aan leraars tout court bepaalde vakken (waaronder natuurlijk het Nederlands) niet gegeven kunnen worden
Nu blijkt dat er bij onze zuiderburen toch politici zijn die de Franse Gemeenschap willen opdoeken en overhevelen naar het Waalse gewest, net zoals dat in Vlaanderen een eeuwigheid geleden al gebeurd is. Het gaat hier wel in hoofdzaak om leden van het MR en CdH. Bij de PS, die wel uit de Waalse deelregering is gezet, maar niet uit die van Brussel en de Franse Gemeenschap, denkt de strekking Di Rupo, die het in de partij nog steeds voor het zeggen heeft, er nog niet aan. Niet voor niets wil de man met het strikje niet praten over confederalisme en komt hij er openlijk voor uit dat ze de Vlaamse transfers niet willen kwijt raken.
Het zal dus nog niet voor morgen zijn, maar er beweegt toch al iets. Mocht het ooit lukken, dan kan meteen ook de term ‘Fédération Wallonie Bruxelles’, waarmee de Franse Gemeenschap in de Franstalige media wordt geduid, geschrapt worden. Het is een term die niet terug te vinden is in de Belgische Grondwet en dan ook onwettelijk is. Iets waar onze francofonen zich geen barst van aantrekken, evenmin als ze dat doen van officiële wetten die niet in hun kraam passen. Denk maar aan die over de toelatingsexamens voor geneesheer waar, na een eerste akkoord, opnieuw heisa over is.
In mijn blog van 15 januari (‘Intermezzo Italiano’) had ik er nog over dat Luigi Di Maio, de voorzitter van de Italiaanse Vijfsterrenbeweging en Italiaans vice-premier, de Franse ‘gilets jaunes’ had aangeraden met een eigen politieke partij te beginnen, net zoals zijn voorganger, de komiek Beppe Grillo’ het in Italië had voorgedaan, met als voorlopig resultaat dat de anti-systeempartij daar nu mee in de nationale regering zit. Welnu, men lijkt daar in Frankrijk werk van te gaan maken. Men heeft er tegenwoordig zelfs niet één, maar twee nieuwe partijen die uit de gele hesjesbeweging komen. Na een bezoek van diezelfde Di Maio aan twee kopstukken van de gilets jaunes in Frankrijk, zorgde dit wel voor een zware diplomatieke rel tussen Frankrijk en Italië, waarbij Frankrijk zelfs zijn ambassadeur terugriep, iets dat niet meer gebeurd was na WO II. Matteo Salvini van de rechtse Lega, de andere vice-premier, mag nu proberen de scherven te lijmen en heeft een gesprek gevraagd met Macron.
De eerste nieuwe gele hesjespartij is opgericht door een assistente verpleger uit Normandië, een zekere Ingrid Levavaseur (31), die al wil meedoen aan de Europese verkiezingen van 26 mei. Haar partij heet de RIC, wat staat voor ‘Referendum d’Initiative Citoyenne’. Een tweede dame, Jacline Mouraud, een hypnotherapiste(!) uit Bretagne, heeft een tweede gele hesjes partij opgericht die ze l’Émergence (de opstanding) heeft genoemd, maar die pas voor de eerste keer wil meedoen aan de Franse gemeentelijke verkiezingen van 2020.
Een recente poll wees uit dat, indien de twee nieuw opgerichte partijen zouden samensmelten, ze momenteel zo’n 13% van de Franse stemmen zouden krijgen, tegen 17,5% voor het FN van Le Pen, 11,5% voor Les Républicains en 8% voor de ex-communisten van Mélenchon. ‘En Marche’ van Macron leidt nog steeds met 22,5%, wat wel een steile terugval is van toen die de vorige nationale verkiezingen won. Het toont in elk geval aan hoe verdeeld la douce France momenteel is. Of het ooit in Frankrijk tot één gele hesjes partij zal komen is wel twijfelachtig, daar de beweging zowel uit uiterst linkse als uiterst rechtse hesjes bestaat en de kans groot is dat de verdeeldheid binnen de Franse gele hesjesbeweging al even groot zal blijven als deze tussen de nationale politieke partijen.
Uitgerekend deze week dinsdag was er in Frankrijk trouwens weer een gewelddadige betoging, waarbij gele hesjes zich hadden aangesloten bij een vakbondsprotest en waarbij de aanwezigheid van de gele hesjes voornamelijk bestond uit uiterst linkse elementen, die nog maar eens zorgden voor serieuze vernielingen.
N.a.v. de klimaatheisa heeft men het werkwoord ‘herfederaliseren’ weer uit de kast gehaald. Vooral de belgicisten van de Open VLD vinden dat zoiets zou moeten gebeuren. Ze vinden het niet kunnen dat dit landje vier ministers voor klimaatbeleid en leefmilieu moet hebben. Dat lijkt inderdaad niet werkbaar. De waarheid is echter een beetje genuanceerder.
In werkelijkheid kan er in dit land op klimaatgebied niet geherfederaliseerd worden, om de eenvoudige reden dat het klimaatbeleid hier nooit een federale bevoegdheid is geweest. Dat beleid heeft niet alleen te maken met het leefmilieu, maar ook met de (hernieuwbare) energie, de mobiliteit, de huisvesting en de landbouw. Alleen al in de Vlaamse deelregering zijn daar vier ministers mee bezig (buiten nu Van den Heuvel, ook Weyts, Muyters en Homans). Daardoor ligt het zwaartepunt van het klimaatbeleid in dit land bij de gewesten. Gewesten, die politiek stabieler zijn dan het nationaal niveau, zoals we momenteel weer eens meemaken. Tijdens de 541 dagen die we in 2014 zonder federale regering zaten, werkte de Vlaamse wél en dat is ook het geval nu de federale in lopende zaken zit en in feite bijna machteloos is.
Veel problemen, waar Vlaanderen nu nog onder lijdt, zijn trouwens het gevolg van het vroegere Belgische wanbeleid. In werkelijkheid willen de belgicisten van Gwendolientje en Calvo via het klimaat straks heel België herfederaliseren en dreigt die herfederalisering dan weer uit te draaien op een nieuwe, zoveelste transfer van Vlaanderen naar Wallonië, want het zal weer (Vlaams) geld kosten. Om nog te zwijgen over de verhuis van Vlaamse ambtenaren naar het federale niveau en de discussies die er dan zullen zijn over milieudecreten, die telkens op maat van de drie gewesten zullen moeten worden ‘aangepast’…
Joke Schauvliege is afgetreden als Vlaams minister voor Omgeving en Landbouw, dit n.a.v. een toespraak voor het Algemeen Boerensyndicaat, waar ze had verteld dat ze van de Staatsveiligheid vernomen had dat al die klimaatmarsen opgezet spel waren om haar te beschadigen. Dat bleek een leugen te zijn, waarvoor ze zich later wel verontschuldigde, maar het onheil was geschied.
Schauvliege lag al langer onder vuur en was eerder een lichtgewicht binnen de Vlaamse regering. Niet voor niets noemde ik ze normaal altijd ‘Schauvliegje’, omdat ik ze steeds te licht bevonden heb, als minister dan nog van een partij zonder ruggengraat. Toen iemand CD&V ooit een moslimpartij noemde, vond ik dat het eerder een mosselpartij was. Dat is ze altijd geweest en dat is ze nog. Schauvliegje paste daar helemaal in, evenals ‘Markske’ Beke bv, die wel regelmatig in onze media wordt opgevoerd en dan wat algemeenheden uitkraamt waar niemand iets aan heeft. Zijn grote principes, weet je wel. Zelfs een De Crem, die eerst wijselijk besloten had te stoppen met de federale politiek, is daarop teruggekomen nadat hij nog even had mogen proeven van een (nota bene ontslagnemend) ministerschap. Ze kunnen niet iedereen naar Europa sturen nadat ze de partij plaatselijk in de vernieling hebben gespeeld, zoals met Kris Peeters staat te gebeuren, vooral nu de postjes eerder zeldzaam zullen worden in een partij die in Vlaanderen steeds minder te betekenen heeft. Wie stemt er in deze tijden van sociale media nog voor een partij die nooit een duidelijke mening of standpunt heeft?
Schauvliegje heeft tenslotte de eer aan zichzelf gehouden om op te stappen, nu er over een kleine vier maanden verkiezingen zijn, waarbij ze voor Oost-Vlaanderen wel CD&V-lijsttrekker blijft voor het Vlaams parlement. Misschien de minst slechte keuze, daar heel wat van haar plaatselijke supporters het ook wel niet zullen vinden kunnen dat een openbare figuur geterroriseerd wordt door duizenden sms’jes van milieuactivisten.
Zoals ik in mijn blog van 27 januari (‘Pippi Langkous verovert Davos’) reeds stelde, kunnen we het klimaat zomaar niet veranderen, wel proberen ons aan te passen. Of dat persé geld moet kosten is een andere zaak en als dat al het geval zou zijn, kan dat in de eerste plaats best gebeuren door te besparen en niet door te belasten. Als voorbeeld haalde ik toen aan de afschaffing van de federale Senaat en de provincieraden (die al zijn afgeslankt, maar worden niet afgedankt) en een grondige reorganisatie van intercommunales en andere tussenorganisaties die momenteel alleen maar dienen om o.m. gebuisde politici te depanneren. Er kan echter nog heel wat meer bespaard worden, vooral dan in Brussel.
Waarom moet er naast de wereldstad Brussel nog een Brussels gewest zijn? Laat die twee samenvallen, zodat er daar één kostelijk niveau wegvalt. Herleid de stad met nu 19 gemeenten tot een met één en met ook maar één politiezone i.pl.v. de huidige zes. Als een stad zoals New-York, met een veelvoud aan inwoners (meer dan 11 miljoen!) er slechts één nodig heeft, waarom dan Brussel zoveel? Als datzelfde Brussel het doet met één brandweercorps, waarom dan niet met één politiecorps? En er is meer.
Waarom heeft de Franse Gemeenschap in dit land een aparte regering nodig? De Vlamingen hebben toch ook geen aparte Nederlandse Gemeenschap. Dat terwijl de Vlaamse gemeenschap in datzelfde Brussel eerder een bedreigde soort is dan de Franstalige?
Kortom, als ze voor het wegwerken van alle mogelijke scheeftrekkingen op het klimaatniveau geld nodig hebben, is het geen probleem dat terug te vinden bij het federale België en het Brusselse waterhoofd, zonder dat de man/vrouw in de straat daarvoor zijn/haar spaarcenten moet aanspreken. Voor de meeste politiekers is het wegvallen van een mandaat niet het einde van de wereld. Ze hebben er meestal meer dan één. Voor Jan met de pet en zijn Julia is dat niét het geval.
Ik heb het al eens meer geschreven: Walen en werken hebben maar één ding gemeen: de eerste letter. Voor wie dat niet gelooft: de PS, gevolgd door de Waalse groenen van Ecolo en de communisten van de PTB (de Waalse vleugel van de PvdA), pleiten voor een werkweek van slechts vier dagen. Op die manier denken ze meer jobs te kunnen creëren. Tot daar lijkt er misschien e.e.a. bespreekbaar, maar dat houdt snel op als men daar bij voegt ‘zonder verlies van loon’. Dat laatste zou dan betekenen dat de lonen in de bedrijven 20% omhoog zouden gaan, waardoor de producten een stuk duurder worden en veel bedrijven het er in Wallonië voor bekeken zullen houden, vooral diegenen die bepaalde werkzaamheden niet verder kunnen automatiseren.
Bij die vierdaagse werkweek houdt het trouwens niet op. De partij van Di Pippo wil ook de pensioenleeftijd terugdraaien van 67 naar 65, nu zo vastgelegd tegen 2030, als ik me niet vergis. Ik zou er geen probleem mee hebben, mochten ze dat in Francofonië doen, maar dan wel na een afspraak over e.o.a. vorm van confederatie, waarbij de huidige transfers van Vlaanderen naar Wallonië zouden worden afgeschaft of tenminste worden afgebouwd binnen een redelijk korte termijn. Daarna mogen ze voor mijn part in Wallonië naar een werkweek van één dag gaan, zoals in het mopje, waarbij een betoger roept: ‘Maar niet op een maandag, hé!’.
Bij bovenstaande francofone wensen blijft het trouwens niet. Er circuleert daar zelfs een voorstel om op het werk rustruimten te voorzien en werknemers aan te moedigen af en toe een uiltje te vangen! Kan het nog zotter? Op het werk een dutje kunnen doen, om daarna thuis of onderweg in de trein niet in slaap te vallen!
Ik zou zeggen: ‘Ze doen maar’. De verschillen kunnen niet groot genoeg worden, zodat uiteindelijk ook de grootste Vlaamse Lamme Goedzak zal moeten inzien dat dit land van tegenstellingen geen verder bestaansrecht meer heeft.
N.a.v. het Tv-debat van vrijdagavond tussen Bart De Wever en Meyrem Almaci, dat ik niet gevolgd heb, buiten dan het verslag binnen de Tv-journaals, heeft eerstgenoemde gezegd dat we ons in de eerste plaats zullen moeten aanpassen aan een extremer klimaat. Al wat er tot nu is fout gelopen, is zomaar niet te herstellen met een druk op een alarmknop (in het Deens hebben ze daar een mooi woord voor: ‘katastrofeblink’). Die uitleg is geen uitvinding van Bart, maar stond zo’n maand geleden al in de media en kwam van klimaattopman Patrick Verkooijen, die de leiding heeft van het nieuwe VN-instituut met de toepasselijke naam ‘klimaatadaptatie’, met hoofdkwartier in Rotterdam.
Het zou nl wel eens sneller fout kunnen gaan dan we denken en er is geen tijd meer om een keuze te kunnen maken tussen afremmen of aanpassen. We zullen beide moeten doen en als dat gebeurt zijn wij – en niet de nu betogende tieners en pubers - de scharniergeneratie. Wij moeten nu al bomen bij planten, terrassen en spaarbekkens aanleggen en dijken verhogen, aan de kusten kunstmatige eilanden aanleggen en, waar het klimaat het toelaat, mangrovebossen. Klimaat zal niet langer een sideshow zijn van de groenen, maar harde economie worden.
Feitelijk geldt deze redenering ook voor een deel voor wat de energiebevoorrading betreft. We zullen nog ettelijke jaren verder moeten met wat we nu hebben en zeker niet afhankelijk mogen worden van één soort. Dat geldt zowel voor de herbruikbare stroom als voor de kernenergie. Men stapt er allemaal heel gemakkelijk over, maar vergeet dat we ondertussen steeds meer energie zullen nodig hebben, zeker als we ons wagenpark ooit elektrisch aangedreven willen zien en onze huizen verwarmd. De tijd dat er miljarden euro werden weggegeven aan subsidies voor zonnepanelen, waar we in de winter geen optimaal rendement van krijgen, is gelukkig voorbij. Dat geld nu gaan weggeven aan auto’s die voor de meesten onder ons onbetaalbaar blijven, is echter evenmin een valabel alternatief. We zullen letterlijk moeten leren ‘rijden en omzien’, zoals de volksspreuk zegt.
De Nederlandse minister van Onderwijs verklaarde donderdag jl dat hij alle begrip en bewondering heeft voor de jeugd die ook in zijn land op straat wil komen om te ijveren voor het klimaat en een betere wereld, maar dat dit niet ten koste kan gaan van het onderwijs en hij dan ook niet te vinden is voor klimaatspijbelen.
De vraag is maar hoe lang men dat hier bij ons zal blijven volhouden. Bij de vierde spijbelbetoging donderdag, waren er in Brussel alvast nog maar een derde van de week ervoor. Daar nog bijna vier maanden mee doorgaan lijkt me dan ook niet erg realistisch. Dat in Leuven die dag ook kinderen van het basisonderwijs op straat kwamen, lijkt me eerder een initiatief van ouders en leeraars en niet van de kinderen zelf. Straks nog de kleuters en de peuters?
Dat er donderdag in Brussel zoveel minder betogers kwamen opdagen, alhoewel er zgz ook veel studenten van het hoger en universitair onderwijs zouden hebben meegedaan (die nu hun examens achter de rug hebben), omdat er in Luik die dag meer jeugdige betogers waren komen opdagen, klopt ook al niet. Buiten enkele uitzonderingen waren die van Luik er de week ervoor ook niet bij in Brussel. Dat Turks tateraar Almaci, die zich al de nieuwe minister-president van Vlaanderen waant, de schuld steekt op de NMBS-tarieven, die – volgens haar – hoger uitvallen dan te vliegen naar Carcassonne, is eveneens flauwe kul. Moet onze nationale spoorwegmaatschappij, die zo al de eindjes niet aan elkaar geknoopt krijgt en moet rekenen op een jaarlijkse subsidie van 2,5 miljard euro, nog meer verlies boeken omdat duizenden jochies dank zij een nieuwe Pippi Langkous het licht denken gezien te hebben?
Laat ons even de voetjes op de grond houden. 26 mei is nog een kleine vier maanden ver. Een eeuwigheid in de politiek. Zelfs al moet er iéts gebeuren, wachten op een volgende Belgische federale regering zou wel eens iets met Godot te maken kunnen krijgen…
Wij klagen nog al eens, dikwijls terecht overigens, over de beslissingen van wat wij ondertussen ‘wereldvreemde rechters’ zijn gaan noemen. Welnu, dat blijkt geen Belgisch fenomeen te zijn. Het kan nog erger.
N.a.v. de Balkanoorlogen en de volkerenmoorden in Rwanda en Burundi, werd in 2002 in Den Haag het Internationaal Strafhof opgericht, met de bedoeling de daders van ergerlijke aberraties te straffen, iets wat in eigen land voordien zelden of niet gebeurde. Het Hof startte meteen met een handicap omdat grote landen als de States en China er niet aan meededen en ook Israël zich onthield. Obama heeft nog tot een zekere toenadering gezocht, maar met The Donald kunnen ze het wel definitief vergeten en niet helemaal onterecht, als men weet dat in de hele periode van het bestaan van dat Hof, dat jaarlijks liefst 145 miljoen euro kost, er slechts 4 (vier) veroordelingen werden uitgesproken. De terechte vraag is dat ook of zo iets de dag van vandaag nog zin heeft, zeker als men weet dat bepaalde beschuldigden, zoals bv de president van Soedan, vrij en ongestoord de halve wereld kunnen blijven rondreizen.
De kritiek op het Hof kwam o.m. van voormalig Belgisch rechter Chris Van den Wyngaert, die er een boekje over open deed in de weekeindeditie van De Standaard. Zoals gebruikelijk komt die kritiek – ook al zal die wel terecht zijn - wel rijkelijk laat, nadat ze bij het Hof is opgestapt. Ondertussen heeft ‘onze’ rechter er wel goed haar zakken gevuld en er zelfs een baronestitel aan over gehouden…
Volgens de Nederlandse Volkkrant stevenen wij in Europa af op een Transferunie. In menselijke termen heet dat, dat de E.U. een België in het groot wordt, iets wat ik in deze rubriek al enkele keren heb aangekaart. Zoals bij ons de Vlaamse transfers naar Wallonië gaan, omdat dat landsgedeelte niet in staat is zichzelf financieel te bedruipen, zijn de landen rond of tegen de Middellandse Zee, de zgn ‘Club Medlanden’, daartoe ook steeds minder in staat. Dat betekent dat de sterkere landen in de E.U. de zwakkere zullen moeten bijspringen. Er zal waarschijnlijk niets anders opzitten, omdat het alternatief zal zijn dat anders deze landen geen lid meer kunnen blijven, uit de E.U. zullen stappen en hun nieuwe munten zullen moeten devalueren tot ze weer concurrentieel zullen zijn.
Deze vooruitzichten zijn geen goed nieuws voor het België van vandaag, waar Vlaanderen in staat is mee te spelen met Duitsland, Nederland, Oostenrijk, Zwitserland en de Scandinavische landen, maar Wallonië al blij mag zijn mee te zullen kunnen doen met de ‘Club Medlanden’. E.e.a. betekent dat, als de E.U. een transferunie wordt, Vlaanderen straks niet alleen zal moeten blijven bijdragen om Wallonië boven water te houden, maar daarenboven ook riskeert mee te moeten betalen voor Spanje, Portugal, Italië, Griekenland en – wie weet – Frankrijk. Wat dit laatste land betreft, is het geen verrassing dat Macron een sterker Europa wil en een Europees leger. Daarmee hoopt hij dat de E.U. – dus de anderen - een deel van de kosten zal dragen die Frankrijk ander zelfs moet ophoesten.
Volgens een titel op de eerste bladzijde van de gratis Metro krant van 29 januari, komt één Belg op vijf moeilijk rond. Als men straks de klimaatwetten gaat ‘aanpassen’, zal dat er niet op beteren. De meeste spijbelaars voor het milieu behoren zelf wel tot de gegoede, stedelijke, milieubewuste maatschappij, die niets tekort komt, op geen wagen moet kijken (liefst een SUV) en geregeld op vakantie kan gaan (liefst met het vliegtuig). Als men allerlei nieuwe belastingen zou gaan invoeren om de kosten van die klimaatplannen te bekostigen – en die zullen niet mis zijn - zullen het in de eerste plaats de minder begunstigden zijn die de rekening zullen mogen betalen. Zo haalt slechts drie procent van de woningen in Vlaanderen vandaag de klimaatnorm die de huidige Vlaamse gewestregering tot doel gesteld heeft … tegen 2050. De te verwachten nieuwe groene milieueisen zullen er voor zorgen dat er een veelvoud van onze mensen armer zal worden en dat we ons inderdaad blauw zullen betalen aan groene belastingen.
Zelfs het motto ‘De vervuiler betaalt’ wordt een lachertje. Wie rijdt met een bedrijfswagen vervuilt ook, maar betaalt niet. De diverse subsidies die nu reeds worden gegeven gaan in de eerste plaats naar wie het zich kan veroorloven en daar hoort die ene Belg op vijf, die het nu al moeilijk zou hebben, niet bij. Die mag straks wel mee de extra kosten betalen via zijn rekeningen voor water, elektriciteit e.d.
Nog zoiets: Uit een studie van Greenpeace zou blijken dat zeven Belgen op tien ‘klaar’ zouden zijn voor de elektrische wagen. Men zegt er wel bij dat die elektrische wagens dan niet méér zouden mogen kosten dan de nu bestaande met de verbrandingsmotor. De groene jongens en meisjes die blijkbaar hun wensen voor waarheid nemen, zullen nog wel even geduld moeten beoefenen. We moeten momenteel nog steeds vrezen voor black-outs omdat onze elektriciteitsproductie de huidige vraag niet kan volgen. Pas als men eerst dat probleem wil oplossen – en dan nog zonder kernenergie – kan men eens gaan nadenken hoe we dat hele wagenpark op elektrische stroom zullen laten rijden. Als we daar deze eeuw in slagen, zal het al een groot succes zijn. Over zo’n 80 jaar, dus.
De besprekingen over het nationaal loonakkoord tussen vakbonden en werkgevers zijn afgesprongen, nadat eerstgenoemden zelfs geweigerd hebben terug aan de onderhandelingstafel te komen en er nog langer over te praten. De reden is dat men de volgende twee jaar bovenop de index slechts een maximale loonsverhoging van 0,8% zou mogen geven. Misschien is dit dé kans om dat soort van besprekingen voor eens en altijd af te schaffen. Het is immers niet meer van deze tijd dat die op nationaal vlak worden gehouden. Terwijl men in Vlaanderen schreeuwt om arbeidskrachten, heeft men in Wallonië nog steeds een leger van werklozen waarmee men niet weet wat aanvangen. Zeker als men weet dat bv Waalse werklozen uit Henegouwen het vertikken om te gaan werken in het aangrenzende West-Vlaanderen, waar men volk tekort heeft en op dit ogenblik al een kleine 20.000 Noord-Fransen aan het werk heeft, die wél bereid zijn om hier te komen werken, omdat ze in eigen land geen werkloosheidsvergoeding meer krijgen. Die is daar beperkt in de tijd (iets wat bijna in heel Europa het geval is, behalve in België dat nog maar eens de uitzondering is)*. Het is er momenteel zo erg dat men begonnen is Roemenen aan te trekken, die – nota bene – op vrij korte tijd onze taal leren, iets waartoe Franstaligen blijkbaar niet in staat zijn …
Als men dat nationaal loonakkoord zou afschaffen en het zou herleiden tot akkoorden op plaatselijk vlak, zou dat heel wat efficiënte bedrijven ten goede komen en minder efficiënte (in Wallonië meestal overheidsbedrijven) aansporen om er iets aan te doen. ‘All-in akkoorden’, zoals men die noemt, zouden zowel de compensatie voor inflatie als de reële marge voor loonsverhogingen kunnen omvatten. Omdat het bv in de haven van Antwerpen goed gaat, hoeven de werknemers van de door de Waalse overheid beheerde FN-fabrieken in Herstal, waar om de haverklap gestaakt wordt, geen loonverhoging te krijgen, iets wat met nationale akkoorden tot nu toe wel het geval was.
Als er niets gebeurt, zoals nu, gaan de vakbonden op 13 februari weer eens een nationale stakingsdag houden. Een andere oplossing dan zo’n 19eeuwse beslissing hebben ze nog steeds niet…
* Wij zijn ook het enige Europese land waar nog een index, vastgelegde koopjesperiodes en sperperiodes bestaan.
Na de verkiezingen van 2014 was Pieter De Crem zijn ministerpost bij Defensie kwijt geraakt en gedegradeerd tot staatssecretaris van Buitenlandse Handel, een post waarbij hij enkele taken moest delen met het Vlaams niveau. Erg leuk was dat niet en, na de gemeentelijke verkiezingen van 14 oktober 2018, die hij in zijn Aalster met alle gemak won, besliste hij uit de nationale politiek te stappen. Dat, tot hij in regering van lopende zaken van Michel Light weer federaal minister werd, nu van Binnenlandse Dinges. Blijkbaar heeft hij daardoor de smaak weer te pakken gekregen, want nu blijkt dat hij toch op federaal vlak zal blijven meespelen. Hij wordt CD&V-lijsttrekker voor Oost-Vlaanderen.
Daarbij behoudt CD&V nog een soort rechtervleugel over, feitelijk een tweemansfractie die De Crem deelt met Hendrik Bogaert. Volgens De Crem is de reden van zijn ommekeer te verklaren omdat zijn partij zich niet meer zou identificeren met de syndicale agenda. Ook wil hij straks liever niet samenwerken met de PS en ziet hij wel een opening naar het CdH, dat zichzelf in Wallonië ook van de PS gedistantieerd heeft. Dat datzelfde CdH niet veel meer voorstelt, doet er blijkbaar niet toe.
E.e.a. klopt trouwens niet met de uitspraken van Peter Wouters, de voorzitter van Beweging.net op de jaarlijkse nieuwjaarsreceptie van het ACW. Die zei daar klaar en duidelijk, dat ook CD&V nu eens duidelijke keuzes moet maken. En die keuzes zijn, volgens Peters, het afschaffen van zowel de bedrijfswagens, de belastingvermindering bij het pensioensparen en de hospitalisatieverzekering. Als CD&V daarop zou ingaan, zitten ze meteen in het goede gezelschap van de socialisten en de groenen en zal er voor de christendemocratische rechtervleugel niet veel overblijven.
M.i. zou De Crem, die een minnelijk man is, beter toch maar alleen burgemeester van Aalter blijven, een familietraditie trouwens. Het zou hem veel ontgoochelingen kunnen besparen.
---
Bij de Tv-journaals, waarbij het afscheid van Philippe De Backer aan de politiek haast leidde tot een echte comedia dell’arte waarbij de leiding van Open VLD net niet in tranen uitbarstte en De Backer in Gwendolientje’s armen viel, vergat men wel erbij te vertellen dat het vertrek van De Backer misschien ook wel eens zou te maken kunnen hebben met het feit dat de plaats van blauwe lijsttrekker in Antwerpen dit keer voorbehouden was aan een vrouw en De Backer die dus moest afgeven. In deze MeToo tijden gebeuren er wel meer van die zaken, maar bij een partij die van de postjespakkerij een prioriteit heeft gemaakt (denk maar aan het incident voor de opvolging van de nieuwe gouverneur van Oost-Vlaanderen en de koehandel in Gent) komt zoiets nog harder aan.
Het wordt me wat met die klimaatdiscussie. Kers op de taart was het bezoek van Greta Thunberg, het Zweedse miepie dat heel die heisa in gang had gestoken, aan Davos tijdens de jaarlijkse bijeenkomst van het jaarlijkse Wereld Economisch Forum aldaar. Ze is amper zestien, maar ziet er zelfs een paar jaar jonger uit als ze tussen de ‘groten’ der aarde staat. Mij leek het alsof Pippi Langkous terug was!
Ondertussen is haar initiatief overgenomen door eerst de Vlaamse- en later door de Belgische scholieren en studenten, die steeds meer succes hebben met hun wekelijkse klimaatspijbeldagen. De politiek is er al opgesprongen, in de eerste plaats de groenen natuurlijk en de vraag is waar dat gaat eindigen.
Dat er aan dat klimaat iets moet gedaan worden, zeker naar de toekomst toe, is een open deur intrappen. De vraag is alleen maar hoe dat zal moeten gebeuren, zeker in een land als het onze, dat hopeloos verdeeld is, niet alleen tussen politiek links en rechts, maar ook tussen Nederlands- en Franstaligen, met daarbij dan momenteel nog een regering in lopende zaken die voor de eerste vier maanden geen zinnig initiatief ter zake meer kan nemen.
Verder zal er op moeten gelet worden dat de bevolking er niet armer op wordt. Men kan dan wel stellen, zoals onze media regelmatig doen, dat zoveel Belgen de eindjes niet meer aan elkaar geknoopt krijgen en dat zoveel meer kindjes in de armoede geraken. Door nieuwe extra belastingen te heffen, zoals met de klimaatplannen dreigt, zal men die problemen alleen maar verergeren. Als men er echt iets aan wil doen, dan moet er dringend ernstig bespaard worden en dat kan. Bv door de senaat en de provincieraden af te schaffen, de intercommunales en allerlei andere tussenorganisaties te hervormen. Zopas raakte nog bekend dat sociale secretariaten, vzw’s die feitelijk niets anders doen dan geld doorsluizen van de bedrijven naar de Sociale Zekerheid en de Fiscus, daar zo’n kwart miljard euro aan overhouden.
Wat de kinderkruistochten voor het klimaat betreft, zou ik wel eens willen weten hoeveel van die jochies nog mee zouden doen als die zouden plaatsvinden op woensdagnamiddagen of tijdens het weekeinde. Als die immers voet bij stek houden en tot 26 mei ermee doorgaan, hebben ze zo’n 20 halve dagen gespijbeld en zouden daar wettelijk voor kunnen gestraft worden. Zelfs als dat niet zal gebeuren – zoals het er naar uit ziet – gaan heel wat van die kinderen een stuk van hun leerstof straks niet meer onder de knie hebben, wat hen zelf geen soelaas zal brengen.
Tenslotte zullen heel wat nieuwe maatregelen alleen kunnen worden doorgevoerd als deze regering in lopende zaken nog vóór de verkiezingen e.e.a. bespreekbaar maakt om daarna de Grondwet te kunnen veranderen. De weigering van de Franstaligen om niet tot enige volgende staatshervorming te komen, zal eveneens inhouden dat eventuele beslissingen i.v.m. het klimaat er niet zullen kunnen komen.
N.a.v. een uitspraak van Bart De Wever tijdens de N-VA Nieuwjaarsreceptie om na de verkiezingen het debat over het confederalisme weer op te rakelen (iets waar PS én MR niet van willen weten), stond daarover in De Tijd van 19 januari een interessant artikel. Schrijver ervan, een zekere Stefan Sottiaux, grondwetspecialist aan de KULeuven, heeft, samen met Karel Reybrouck, een collega neem ik aan, daarover een boek geschreven van liefst 700 bladzijden, waaraan beide zo’n 2,5 jaar hebben gewerkt en waarin zowat alle federale bevoegdheden zijn opgelijst.
Om te beginnen vergissen onze politiek én de media zich wanneer ze het over confederalisme hebben. Dat blijkt nl alleen maar mogelijk als samenwerkingsverband tussen onafhankelijke staten, wat in België niet het geval is. Afgezien daarvan, is het zo dat ook het federale België na zes staatshervormingen verre van ‘af’ is en feitelijk nog steeds een vrij unitair land. Zeker in vergelijking met andere federale staten zoals de VS, Canada of Duitsland. Als er bij ons iets wordt overgeheveld van het federale naar het regionale niveau, dan gebeurt dat meestal met uitzonderingen en achterpoortjes, waardoor de gewesten maar een beperkte manoeuvreerruimte hebben. Bij ons is iedereen zowat voor alles bevoegd, maar nooit helemaal, iets dat ikzelf ook reeds vermeldde in mijn blog van 20 januari (‘Waarom confederalisme’).
In feite komt het hier op neer, dat het geen zin heeft een zevende, achtste of verdere staatshervorming door te voeren, maar ervoor te zorgen dat de volgende ook de laatste wordt. Nog iets dat ik ook reeds enkele keren heb aangehaald. Pas na die laatste hervorming zal dit land een echte federale staat zijn en kan men gaan denken aan een confederatie. Dat zal dus nog niet voor morgen zijn.
Een voormalig speurder naar de Bende van Nijvel, nu gepensioneerd rijkswachter van 62, is opgepakt op verdenking informatie over de zaak te hebben achter gehouden en bendewapens in het kanaal van Ronquières in 1986 met opzet te hebben gedumpt of laten dumpen enkele dagen of weken nadat binnen de speurderskring bekend was dat men ernaar zou gaan zoeken in dat kanaal en dat die er niet enkele jaren eerder al in zouden gelegen hebben zoals eerst werd gedacht. De man ontkent alles. Dat lijkt tegenwoordig de gewone gang van zaken: Nemouche en Kucam ontkennen ook alles, al zijn die zaken niet te vergelijken, zeker niet als men weet dat de zaak van de Bende van Nijvel al meer dan dertig jaar achter ons ligt. Opmerkelijk is wel, dat het weer om een rijkswachter gaat, net zoals het vorige bericht over die zgz reus, dat later niet bleek te kloppen.
Persoonlijk blijf ik erbij dat de Cellules Communistes Combatants (CCC) er iets mee te maken hadden. CCC, Bende van Nijvel, Bende Haemers, het waren allemaal Franstalige criminelen en eerder linksgezinden. Mocht de Bende van Nijvel Vlaamsgezind of simpel nog maar rechts geweest zijn, was het allemaal al lang uitgekomen. Desnoods zou de VRT het zelf ontdekt hebben. Het feit alleen al dat het dossier, toen het te heet werd, van Dendermonde naar Charleroi moest verhuizen – waar het stof ging vergaren in de kasten van het plaatselijk justitiepaleis, zegt genoeg. Van het ogenblik dat de CCC werd opgerold, was het plots gedaan met de overvallen van de bende. Dat was m.i. te opmerkelijk om toeval te zijn.
---
Ondertussen zwelt het protest van de klimaatspijbelaars, die eisen dat deze onmachtige federale regering iets concreets gaat doen ter zake. Wat dat moet zijn, is niet meteen duidelijk, maar hier en daar beseft men wel dat een landje zoals het onze op dat gebied weinig concreets kan doen als de andere landen niet meedoen. Als kostprijs voor heel Europa circuleert al het bedrag van duizend miljard euro per jaar (1.000.000.000.000 euro, geen Befkes deze keer!) en wordt nog eens duidelijk dat het in de eerste plaats veel, veel geld zal kosten, zonder garantie dat de wereld er beter van zal worden als de andere continenten niet mee (hoeven te) doen. Gelukkig kunnen de meeste van die protesterende jochies op 26 mei a.s. nog niet gaan stemmen. Als ze dat over 5 jaar wél zullen kunnen doen en ze ondertussen stilaan aan werk zullen zijn geraakt, is het maar de vraag of zij er dan ook nog voor zullen willen betalen…
Onze nationale Charel heeft vanuit Davos, waar hij een laatste poging doet om zijn eigen internationale carrière te redden, nog eens scherp uitgehaald naar de N-VA én de PS, die – volgens hem – ‘zijn’ België om zeep willen helpen. Hij heeft daarbij niet helemaal ongelijk, maar beseft blijkbaar niet dat hij daar zelf heeft aan meegewerkt. Als hij niet naar Marrakech was getrokken – ook al in functie van zijn eigen internationale carrière – was zijn federale regering waarschijnlijk niet uiteen gevallen, wat hem nu tot een machteloze premier heeft gemaakt.
Dat Michel het tot federaal Belgische premier heeft kunnen brengen, was omdat hij wilde samenwerken met de N-VA, die zelf daarin een middel zag om eindelijk eens op het federaal niveau mee te kunnen spelen en dit zonder de socialisten. Die kans krijgt hij meer dan waarschijnlijk nooit meer. Voor een volgende federale Belgische regering, zullen ze hem en zijn MR normaliter niet meer nodig hebben, steeds in de veronderstelling dat er nog zo’n regering komt.
Voor Vlaanderen komt het er meer dan ooit op aan een einde te maken aan dit België. Om dat te bereiken moet er – als eerste stap – voor gezorgd worden dat op 26 mei a.s. de Vlaamsnationalisten de meerderheid halen in het Vlaamse parlement. Daarvoor zal men niet alleen de stemmen nodig hebben van kiezers die nu stemmen voor N-VA en VB, maar ook van zij die vroeger kozen voor een van de traditionele partijen, aan wie we het te danken hebben dat Vlaanderen in België nog steeds de lasten maar niet de lusten krijgt. De Vlaamsnationalisten moeten dan ook ophouden met zich blij te maken met een dode mus door elkaars kiezers af te pakken, maar er werk van te maken de kiezers weg te halen bij de partijen die Vlaanderen alleen maar blijven opzadelen zijn met de miljardentransfers en de grote Belgische staatsschuld.
Dat de heisa over het misbruik bij het toekennen van humanitaire visa maar blijft duren, heeft in de eerste plaats te maken met de reeds aan de gang zijnde kiescampagne, waarin men Theo Francken – tot voor kort een goudhaantje voor de N-VA – wil beschadigen. Of hij daar echt schuld in treft, zal het gerechtelijk onderzoek moeten uitwijzen. Het Mechels N-VA -gemeenteraadslid ontkent niet dat hij gezorgd heeft dat die Assyrische christenen naar hier konden komen, maar wél dat hij er grof geld aan zou verdiend hebben. De regel, dat men pas schuldig is als men veroordeeld wordt, geldt ook voor hem én voor Francken, maar blijkbaar niet voor onze media, die haast over elkaar tuimelen om de affaire toch maar tegen de N-VA te kunnen blijven uitspelen. Volgens de advocaat van die Kucam is er touwens nergens bewezen dat zijn klant geld zou gekregen hebben. Als er al duizenden euro’s zouden betaald zijn, zijn andere tussenpersonen ermee weg of had het alleen te maken met te maken onkosten van overbrenging en/of in orde brengen van documenten.
Belangrijk in deze zaak is, dat men zo’n 200 christenen uit het Midden-Oosten gered heeft uit een regio waar ze gediscrimineerd, vervolgd werden en voor hun leven vreesden. Zelfs in het zgz verdraagzame Egypte zijn christenen (daar ‘Kopten’ genoemd, een woord afgeleid van de naam Egypte. Ze waren er vóór de eerste moslims) vervolgd en niet meer veilig. Van de Oosterse christenen die hier zijn geraakt via die humanitaire visa, moeten we niet vrezen dat ze straks hier aanslagen en andere terroristische activiteiten gaan plegen, iets waarvan we niet zo zeker zijn mochten het moslims geweest zijn.
E.e.a. betekent niet, dat de affaire met die visa goed te praten is en als men er grof geld voor zou gevraagd hebben, wat nog moet bewezen worden, verandert de zaak. Zoiets kan natuurlijk niet en als bewezen wordt wie dat gedaan heeft, moeten de verantwoordelijken daarvoor gestraft worden.
Maar zelfs al zou straks bewezen worden dat in deze Visa-zaak er ettelijke duizenden euro’s zijn betaald aan wie ook, het blijft nog altijd een peulschil t.o.v. de meer dan de 40 miljoen euro van ons belastingsgeld dat Crootje daar in Zuid-Afrika ongestoord is kunnen gaan weggeven en waartegen men blijkbaar niét protesteert…
Ik ben het zo goed als nooit eens met de ex-Amadezen, de huidige PvdA/ PTB, niet alleen o.w.v. hun uiterst linkse opstelling (‘Links ervan gaapt alleen de afgrond’, om het met Franz-Joseph Strauß te zeggen), maar ook o.w.v. het feit dat hun partij nog steeds unitair Belgisch is, met zelfs maar één voorzitter, in casu Peter Mertens van de PvdA. Voor één keer moest ik hem dit weekeinde wel gelijk geven, toen hij kritiek had over de toenadering tussen Groen/Ecolo, die andere unitaire opstelling (wel met twee voorzitters) en Open VLD, en zei dat we ons nog blauw zullen betalen aan groene belastingen, mocht die samenwerking enig politiek succes kennen. Nu Groen het nieuwe Rood lijkt te worden, wordt Groen/Blauw zo het nieuwe Paars. In de schilderkunst kan dat niet, in de politiek blijkbaar wel.
E.e.a. komt enerzijds door de linkse bocht van Open VLD die steeds meer gaat gelijken op de links-liberalen (een contradictio in terminis: er zijn ook geen rechtse communisten) van het Nederlandse D66. Een recent voorbeeld daarvan was het optreden met rockster gehalte van Crootje op dat migratie-congres in Zuid-Afrika, waar hij met de glimlach voor de micro kwam uitroepen dat België er een dikke veertig miljoen euro weggaf. De partij was ook voorstander van het zgz niet-bindend akkoord van Marrakech en had geen bezwaar voor een samenwerking met Groen na de gemeentelijke verkiezingen in Gent, Mechelen en Oostende.
Voor de eerste keer hielden Groen en Ecolo dit jaar trouwens samen een nieuwjaarsreceptie. De voorzitters Almaci en Nollet speechten er hun voorbereide teksten in twee talen, al vraag ik me af of ze dat ook voor de vuist zouden kunnen. Zoals te verwachten springen de Groenen mee op de trein van de klimaatspijbelaars. Ze willen niets minder dan een ‘Klimaatregering’ na de verkiezingen van einde mei. Als dat zou lukken en alleen hier bij ons, dan zal het verhaal van het blauw betalen aan groene belastingen meteen duidelijk worden.
Tenslotte nog dit: verenigd Groen en Open VLD moeten het hebben van kiezers uit de hogere sociale klassen, meestal met een zekere, goedbetaalde job, niét van de werkende mensen. In Duitsland noemen ze dat soort ‘die Bionade Bourgoisie’, een variant op het Franse ‘la Gauche Caviar’.
Op de gratis krant Metro verscheen vorige week een verkiezingsreclame voor de SP.a. Op de roodgekleurde voorste en achterste bladzijde vraagt men voor de partij te stemmen ‘om zeker te zijn van uw pensioen’. Een variant op dezelfde slogan die Lowie Lawijt einde van de jaren 1990 gebruikte en waarmee hij toen de verkiezingen won. Het zal deze keer niet pakken, want ondertussen leverden de socialistische partijen achttien jaar lang de federale minister van Pensioenen. Als de pensioenen er niet beter op geworden zijn, hadden die er toen maar iets aan moeten doen. Huichelaars!
--------------------
Bart De Wever, pas herkozen als burgemeester van de koekenstad, heeft zich kandidaat gesteld om bij de volgende verkiezingen Vlaams minister-president te worden. Grote kritiek alom, alhoewel er helemaal nog niets vast staat en er nog meer dan vier maanden verlopen vóór die verkiezingen er zullen zijn, men eerst de uitslag moet kennen en er een akkoord moet zijn tussen partijen die tot een meerderheid kunnen komen. God weet wat er nog allemaal te gebeuren staat vóór het zover is. Antwerpen moet nu eenmaal haar reputatie van plezante stad met plezante mensen in ere houden en onze Lieve Heer moet ook daar zijn aantal hebben. Misschien is het inderdaad maar om te lachen, zoals Wouter de stadskabouter insinueerde …
---
Benoît Lutgen stapt op als voorzitter van het CdH, de vroegere Waalse christendemocraten. Hij volgde indertijd Joëlle Milquet op en heeft zijn best gedaan het brokkenparcours van ‘Madame Non’ verder te zetten. Meteen na de vorige verkiezingen sloot hij snel een akkoord met Di Rupo voor de vorming van Waalse en Brusselse gewestregeringen in de hoop de Waalse liberalen ook uit de federale regering te kunnen houden. Dat mislukte door de vorming van de Zweedse coalitie, al werd Lutgen ook gevraagd daaraan mee te doen, wat hij weigerde. Na de schandalen binnen de PS, met de Publifin affaire en het Samusocial schandaal, sloot hij dan toch een akkoord met het MR en zette hij de PS uit de Waalse deelregering. Bij de Brusselse lukte dat niet. Tussendoor won hij ook de gemeentelijke verkiezingen in zijn thuisstad Bastenaken, waar hij het moest opnemen tegen niemand minder dan zijn oudere broer Jean-Pierre – producent van de Ice-Watch polshorloges – die een soort lijst van Gemeentebelangen trok.
Nu stopt hij dus als voorzitter, maar blijft wel politiek geëngageerd. Ook in Luxemburg moet Onze Lieve Heer blijkbaar zijn aantal hebben. Aan Lutgen zal het niet liggen…
