Er is nog steeds geen nieuwe gouverneur benoemd voor de provincie Oost-Vlaanderen. Naar slechte Belgische traditie was het bij de laatste wissel aan de N-VA als grootste partij toe om daar een gouverneur aan te duiden en kwam men tot de keuze van Jan Briers, de organisator van het Festival van Vlaanderen, toen nog een partijloze*. Neutraler kon moeilijk, maar Open VLD die vóór Briers een mannetje had op die plaats, was het daar niet mee eens en eiste dat er voortaan een ernstige test zou komen om uit te maken wie er in Vlaanderen nog provinciegouverneur zou worden. Bij de pensionering van Briers, vier maand geleden, vond die test plaats en van de 15 uiteindelijk overgebleven kandidaten kwam een zekere Wim Leerman, personeelsdirecteur bij de stad Aalst, als eerste uit de bus. Open-VLD was het daarmee echter weer niet eens (en in feite dus niet akkoord met de voorwaarden die ze zelf gesteld had!). Als dooddoener verklaarde destijds Gwendolientje dat die heer Meersman in een vorig leven ooit gemeenteraadslid van …de Volksunie was geweest! Erg, hé? De eigen kandidaat, Carina Van Cauter, die Open VLD op de Oost-Vlaamse gouverneurszetel wou hebben, was pas vierde geëindigd en zit momenteel nog als volksvertegenwoordiger in het federaal parlement. M.a.w. járen geleden gemeenteraadslid geweest zijn voor een niet meer bestaande partij was voor Gwendolientje een reden om een benoeming niet te aanvaarden, terwijl dit wel het geval zou zijn voor iemand die actueel nog met de federale politiek bezig is en waarschijnlijk minder neutraal zou zijn, wat voor een gouverneur toch belangrijk is. Kinderachtiger kan moeilijk!
Het verhaal is nog niet ten einde, want door de weigering van Open VLD komt er in Oost-Vlaanderen waarschijnlijk geen nieuwe gouverneur meer vóór de verkiezingen van 26 mei en bestaat de kans dat dat ook daarna niet meteen het geval zal zijn. E.e.a. heeft ook te maken met het feit dat Wim Leerman – m.i. terecht – ermee dreigt een klacht te gaan neerleggen bij de Raad van State en daar normaal gelijk zou moeten krijgen. Ook de andere 13 overgebleven kandidaten kunnen dat trouwens doen. Waar gaan we naartoe als een partij de eigen regels aan haar laars lapt als ze haar gelijk niet denkt te krijgen? La Homans, druk in de weer dezer dagen, zet de lopende procedure echter niet stil en noemde Gwendolientje’s uitleg ‘platte partijpolitiek’ en dat zal er niet ver naast zitten.
* Jan Briers, destijds via de N-VA als partijloze provinciegouverneur geworden, staat nu op de kieslijst van CD&V, partij waarvan hij ondertussen wél een partijkaart heeft. Als onafhankelijke kan niemand hem verbieden zoiets te doen, maar erg loyaal lijkt het allemaal niet.
Theo Francken zal zich zijn trip naar Verviers, waar hij een lezing ging geven, nog lang herinneren. Bij zijn aankomst werd hij nog net niet gelyncht door een honderdtal linkse betogers. Men kan zich natuurlijk afvragen wat hij daar ging doen. Het stadje is een broednest van would-be jihadi, zoals we al eens hebben kunnen meemaken toen enkele ervan ‘geneutraliseerd’ werden in de aanloop naar de aanslagen in Parijs en Brussel. Die bleken banden te hebben met soortgenoten, uit de Europese Jihadi hoofdstad Molenbeek, ‘the quaint neighbourhood of Brussels’ (‘de rare buurt’), zoals The Economist ze noemt. Later moest er een islamitische haatprediker worden uitgewezen en werd diens zoon tijdelijk aangehouden, ook al wegens haatberichten. Dat de vrouwelijke burgemeester van PS-signatuur, verantwoordelijk voor de veiligheid in haar gemeente, mee in een linkse betoging tegen een Vlaams nationalist liep, is in Wallonië geen nieuws meer. Dat mag van de partij waarbij de vroegere Waalse minister-president Magnette zelfs voor een nieuw cordon sanitair pleit, maar dan ook tegen de N-VA. Dezelfde Magnette die zich bleef verzetten tegen het handelsverdrag met Canada, omdat het Vlaanderen zgz teveel bevoordeligde (iets dat klopt, maar komt omdat Vlaanderen nu eenmaal meer dan 80% van de Belgische uitvoer voor haar rekening neemt).
Overtuigde Vlamingen blijken in Wallonië niet meer welkom te zijn, hun centen wel, zoals die van Marc Coucke. Het doet zo’n beetje denken aan wat tegenwoordig in Frankrijk gebeurt. Daar zijn de joden de klos, in Wallonië de Vlamingen.
In Brussel is het al niet veel beter. Zopas werd daar nog een zekere Laurence Massart benoemd tot nieuwe voorzitter van het zgz ‘tweetalig’ Hof van Beroep. Laurence spreekt zo goed als geen Nederlands en daar heeft men een Belgische oplossing voor gevonden: ze krijgt een raadsheer die haar zal bijstaan in de Nederlandstalige kwesties. Een taalslaafje, zeg maar. Volgens een wet uit de negentiende eeuw moet een derde van de raadsheren er kennis hebben van de andere landstaal en daarmee moeten we het in Broekzele weer stellen …
---
En dan nog dit:
Niet alleen in Verviers was de politie niet voorbereid om de orde te herstellen, dat gebeurde ook zo op oudejaarsavond in Molenbeek. Zelfs toen bleek dat ‘jongeren’ er in het centrum van die ‘rare buurt van Brussel’ van alles kort en klein aan het slagen waren, werd er niet eens versterking aangevraagd door de nieuwe burgemeester, de dochter van Flup Moustache onzaliger gedachtenis. Een reden temeer om een einde te maken aan de zes aparte Brusselse politiezones en tot één corps te komen, zoals dat het geval is in elke grootstad die gerespecteerd wil worden.
Trouwe lezers van deze rubriek weten al langer dat ik een voorstander ben van het afschaffen van o.m. zowel de Belgische Senaat als de provincieraden. Nu blijkt vooral dat eerste niet zo’n eenvoudige klus te zijn, want om die nutteloze Senaat af te schaffen moet de Grondwet worden aangepast en dat laatste kan pas als de ontslagnemende federale regering het artikel 195 van die Grondwet voor herziening vatbaar maakt. Dat laatste bleek nadat de francofone partijen, daarin gesteund door de Vlaamse linkse oppositie - gelukkig tevergeefs - getracht hadden een klimaatwet te laten stemmen. Zo’n wet kan er nl ook alleen maar komen mits een meerderheid in elk taalgroep en een tweederden meerderheid in Kamer én Senaat. Die is er, voor wat het klimaat betreft, gelukkig niet gekomen, maar geldt dus ook voor het opdoeken van de overjaarse Senaat zelf.
Voor wat die Senaat betreft kreeg ik trouwens de eerder onverwachte steun van Jean-Marc Nollet, medevoorzitter van Ecolo, de Waalse Groenen, die met één voorzitter niet toekomen. ‘Wij hebben lak aan de Senaat’, zei hij (letterlijk: ‘On s’en fout du sénat’). Eindelijk blijken ook ten zuiden van de taalgrens zelfs de linksen het licht gezien te hebben.
E.e.a. maakt dat, om in dit land iets serieus in gang gezet te krijgen, deze regering Michel Light, vóór ze definitief ontslag neemt, het artikel 195 moet opnemen in een eventuele volgende regeerverklaring, waarbij de Grondwetsartikelen die voor verandering, vervanging of afschaffing vatbaar zijn, moeten vermeld worden. Het wordt hoog tijd dat de oorspronkelijke tekst van de Belgische Grondwet, die stamt uit de 19de eeuw (!), eindelijk eens wordt aangepast. Als dat niét zou gebeuren, zal dit land blijven voort klooien in de impasse waarin het geraakt is. Als de economie het wat minder gaat doen – zoals verwacht wordt – en de historisch lage renten tot het verleden gaan behoren, dan zal het gat in de begroting, nu geschat op een kleine 8 miljard euro, snel de helft meer bedragen en dan mogen niet alleen de klimaatbrossers, maar alle inwoners van dit land het wel vergeten.
Om duidelijker het verschil met Groen te maken, heeft John Crombez tijdens een zoveelste verkiezingscongres van zijn zieltogende SP.a vorig weekeinde nog maar eens uitgepakt met een aantal gratis beloften à la Steve Stevaert. Met een partij die al blij mag zijn straks nog mee te kunnen spelen is het gemakkelijk hemel en aarde te beloven. Als er daarna niks van in huis komt zal het dan weer de schuld van de anderen zijn. Dat geldt trouwens voor alle partijen die regeringsakkoorden moeten sluiten met drie of meer andere partijen. In dergelijke situaties, die tegenwoordig in bijna alle zgz democratische landen de regel zijn geworden, kan men inderdaad best alles beloven. De vraag is maar of de kiezer er zal blijven intrappen…
---
Het ziet er naar uit dat de tweemansfractie Vuye-Wouters nergens onderdak zal vinden voor de volgende stembusgang. Voor Vlaanderen is dat geen goede zaak, want met hun tweetjes hebben die op gebied van Grondwetkennis meer knowhow in huis dan allee andere Vlaamse partijen samen.
---
Onze voorlopig nog nationale Charel blijft niet alleen (nog even) eerste piet van dit land, hij wordt ook opnieuw voorzitter van zijn Mouvement Réformateur (MR), de francofone liberalen. De huidige voorzitter, Olivier Chastel, indertijd de klokkenluider die de PS schandalen in Charleroi aan het licht bracht, wordt daarvoor nu beloond als lijsttrekker voor de MR bij de Europese verkiezingen. Onze Charel had natuurlijk op meer gehoopt, zelfs op e.o.a. internationaal mandaat, maar dat zit er na zijn Marrakech debacle niet meer in. Wie niet horen wil, moet voelen.
----------------
Tenslotte lijkt er een soort samenwerkingsverband tot stand te komen tussen Groen en de Open VLD, welke laatste partij, vooral bij monde van Crootje, terug naar het Belgique à papa wil en om dat te bereiken e.e.a. wil ‘herfederaliseren’. Een van de thema’s is de energiesector. Nu is het wel zo dat het Franse Engie, dat Electrabel overnam, er ook een potje van gemaakt heeft, zeker wat de kerncentrales betreft. Als die sector echter zou geherfederaliseerd worden, betekent dat dat alles weer Belgisch wordt. De Fransen hebben onze energiemarkt afgeroomd en nu het niet meer opbrengen zal, riskeren we – bij een overname door de Belgische staat - zelf de rekening ervoor te betalen, wat zeker geen argument is om die sector over te nemen. Want officieel zal België dan wel betalen, maar met (bijna) uitsluitend Vlaamse centen.
In mijn blog van gisteren had ik het er al over: Guantanamo, de Amerikaanse basis op Cuba, waarin in Afghanistan gevangen genomen vermoedelijke terroristen diverse jaren werden opgesloten. De meesten van hen die er na jaren gevangenschap vrij kwamen, sloten zich daarna opnieuw aan bij allerlei terreurgroepen en hebben waarschijnlijk weer bloed aan hun handen.
Wie zat daar feitelijk in Guantanamo? Wel, dat waren buitenlanders, die officieel beweerden niets met de Taliban en konsoorten in Afghanistan te maken te hebben, maar niet konden bewijzen wat ze daar dan wél deden. De uitleg dat ze daar als toeristen waren, werd – terecht - niet aanvaard. Als men die kerels - IS-strijders avant la lettre, zeg maar – daar in Afghanistan geliquideerd had, had er geen haan over gekraaid. Door ze naar Guantanamo te brengen, werden ze door onze media afgeschilderd als slachtoffers van het Amerikaans imperialisme.
Nu zit men in Syrië en Irak met eenzelfde probleem, alleen weet men nu met zekerheid dat het gaat om gemene terroristen, die niet aarzelden om meestal onschuldige mensen de keel over te snijden, te kruisigen of zonder enige vorm van proces koelbloedig te doden, dat nog aan de wereld te tonen via het Internet en die regelmatig de Westerse wereld verketterden en verbaal met de ondergang bedreigden. Een reden temeer om die nooit ofte nimmer naar België terug te halen, wat familie, advocaten en linkse politici (waarbij het liberale Crootje!) er hier ook over mogen zeggen. Als het Kalifaat in het Midden-Oosten gewonnen had, was de barbarij niet te overzien geweest. Als ze nu in Syrië of Irak de doodstraf riskeren – wat daar wettelijk kan worden uitgevoerd – krijgen ze van hetzelfde laken een broek. Erg, hé?
Donald Trump wil dat de Europese leden van de internationale interventiemacht die samen met de Amerikanen in Syrië tegen IS hebben gevochten, de daar nog gevangen gehouden IS-strijders van Europese nationaliteit naar hun landen terughalen, daar berechten en in de gevangenis stoppen. The Donald wil blijkbaar geen tweede Guantanamo en men kan hem daar geen ongelijk in geven. Trump had het in de eerste plaats over Duitsland, Frankrijk en Groot-Brittannië, maar ook België heeft aan die interventiemacht deelgenomen en riskeert dus een deel van die doorgedraaide gekken te moeten terugnemen en daarna kost en inwoon te geven. Theo Francken heeft zondagmiddag in een interview op VTM te kennen gegeven, dat men die kerels, die meestal een dubbele nationaliteit hebben, beter hun Belgische nationaliteit zou afpakken, het desnoods met een nieuwe wet vast te leggen en ze niet naar hier te laten terugkomen. Daarmee zit hij wel op één lijn met het VB, waarvan voorzitter Van Grieken zowat hetzelfde gezegd heeft op het voorzittersdebat op dezelfde VTM n.a.v. de laatste electorale peiling, maar niét met zijn eigen voorzitter De Wever, voor wie ‘sommige gevallen’ geen taboe zouden te zijn.
Het ziet er echter niet naar uit dat federaal ontslagnemend minister van Justitie Koen Geens daar wil op in gaan, omdat daar – volgens hem - in ons land geen draagvlak voor zou zijn. Als dat echter niét gebeurt, riskeert dit land ermee te blijven zitten, ook als die IS-strijders hun straf hier zouden hebben uitgezeten en niet naar hun land van afkomst zouden kunnen worden uitgewezen, zoals al enkele malen is voorgevallen. Met de wetenschap dat dergelijke individuen in onze gevangenissen eerder verder radicaliseren dan deradicaliseren, staan er we goed voor. Er waren zelfs gevangenen die vrijkwamen uit Guantanamo en daarna weer terug boven water kwamen bij e.o.a. terreurgroep. Wie zegt dat het hier anders zou zijn?
Ondertussen heeft Maggy De Block, ontslagnemend federaal minister en ook opvolger van Theo Francken op Asiel en Migratie, liefst 87 miljoen euro vrijgemaakt voor nieuwe extra opvangmogelijkheden voor inwijkelingen. Zo blijven ze hier maar verder klooien en is er inderdaad geen enkele garantie dat teruggekomen IS-strijders - nota bene: met moorden op hun geweten! - hier mits de voorhanden zijnde gespecialiseerde advocaten God weet wat nog zullen uitspoken…
Dat Groen/Ecolo het zou halen in de recentste electorale peiling van VTM/RTL en Het Laatste Nieuws, is helemaal geen verrassing. Met de hype die er rond het klimaat heerst als gevolg van de marsen der klimaatspijbelaars (ook wel eens ‘bosbrossers’ genoemd) konden de groenen zich geen betere campagnestart dromen. Vraag is maar of ze dat momentum nog honderd dagen gaan kunnen vasthouden. Ik denk het niet. We mogen ons gelukkig achten dat Anuna en Co er zo vroeg mee begonnen zijn, té vroeg zoals later waarschijnlijk zal blijken. Ook al brengen ze wat variaties in hun marsen – veranderen van stad en het uitnodigen van o.m. die Zweedse Pipi Langkous - zo’n hype kun je niet blijven aanhouden, zeker niet als kinderen er de schoolplicht mee aan hun broek lappen.
Voor de andere partijen zit er niets anders op dan deze evolutie nog even uit te zweten en er vooral op te blijven wijzen dat – hoe goed misschien ook bedoeld – het de mensen veel geld zal kosten, geld dat straks hoofdzakelijk zal moeten worden opgehoest door de eindverbruikers van alle vormen van energieverwekking. Ik schrijf hier al jaren dat we ons nog blauw gaan betalen aan de groene stroom en derivaten. Zeker in een land als het onze dat nu al niet staat is zijn staatsschuld onder controle te krijgen. Als we de kernenergie al dan niet vroegtijdig uitschakelen en daarenboven allemaal elektrisch willen gaan rijden, dan zullen we een veelvoud nodig hebben van wat er nu aan stroom geproduceerd worden. En dan hebben het nog niet over die prijs van de Tesla’s en andere zgn e-auto’s, die eveneens een veelvoud kosten van de karretjes waarmee we nu rondrijden. Ik ben aan mijn 15de auto toe - ik rij al meer dan 60 jaar, van mijn 16de, toen er nog geen verplicht rijbewijs was - maar heb er nooit meer dan 17.000 euro voor betaald (en er waren drie BMW’s, een Alfa en een Audi bij). Aan die prijzen koopt men ze nu niet meer, maar mochten de groenen het voor het zeggen krijgen, dan mag men het helemaal vergeten. De goedkoopste elektrische wagens kosten minstens het dubbele. Een huis (ver)bouwen is voor Jan met de pet nu al niet meer haalbaar, grotendeels o.w.v. de huidige milieueisen. Dat zou nog erger kunnen worden. Wie zonnepanelen geplaatst heeft, voelt zich bedrogen o.w.v. de nieuwe zgz ‘slimme’ meters. Alternatieven met nieuwe, dure gascentrales of van armoe terugvallen op steen- en bruinkool, zoals nu gebeurt in Duitsland, zijn nu precies geen aan te raden alternatieven, al was het alleen maar om de uitstoot van de CO2, die er bij kerncentrales niet is.
En, om even terug te komen op die peiling, buiten Groen/Ecolo gingen alle partijen achteruit, met uitzondering van het Vlaams Belang dat helemaal niet meedoet aan de klimaatheisa en wier kiezers blijkbaar beter kunnen relativeren na al wat die reeds hebben meegemaakt. We kunnen alleen maar hopen dat die trend zich blijft doorzetten.
In mijn blog van 11 dezer (‘Oude en nieuwe politieke cultuur’) had ik het er reeds over dat CD&V via Pieter De Crem een bocht naar rechts lijkt te maken. De kersverse ontslagnemende minister van Binnenlandse Dinges pleit nu ook voor het langer openhouden van de kerncentrales, dit in tegenstelling tot zijn voorzitter ‘Markse’ Beke die enkele weken geleden nog zowat het tegenovergestelde zegde. Die andere rechtse CD&V- vertegenwoordiger, ‘Straffe’ Hendrik Bogaert, wil een strenger immigratiebeleid en Beke zelf ziet een eerder linkse infiltratie in de klimaatbetogingen. In het hoofdartikel van ’t Pallieterke van deze week gelooft ook hoofdredacteur Karl Van Camp er niet veel van. We gaan immers naar verkiezingen en de tsjeven hebben feitelijk nooit iets anders gedaan dan warm en koud tegelijk blazen, zeker in pre-electorale tijden. Als straks de verkiezingen voorbij zijn, schiet daar meestal niet veel van over. In de huidige centrumrechtse zgn ‘Zweedse” combinatie heeft CD&V, vooral bij monde van Kris Peeters, steeds de linkse zaak verdedigd en al de rest waar mogelijk geboycot. In een volgende regering van hetzelfde soort zal dat niet anders zijn en in een eventuele linkse of centrumlinkse regering zullen ze het spelletje wél meespelen. Het probleem is echter er weer bij te kunnen zijn en dat zou voor CD&V wel eens een hachelijke klus kunnen worden. De partij heeft niet meer de politieke macht van weleer en het ziet er niet naar uit dat daaraan veel zal veranderen. Er wordt zelfs nu al gespeculeerd dat men lichtgewicht Beke liever kwijt wil als voorzitter en dat hij vervangen zou worden door Hilde Crevits. Als we Kris Peeters even buiten beschouwing laten – die wordt afgevoerd naar Europa – dan is Crevits wel de meest linkse van alle huidige CD&V-ministers en staatssecretarissen. Als het ooit zover komt dan zullen mensen als De Crem en Bogaert ook weer netjes in het gareel moeten lopen, willen ze kans maken nog op het hoogste niveau mee te mogen spelen.
Dat alles op voorwaarde dat CD&V hoegenaamd als partij nog mee zal mogen spelen. Als de komende Vlaamse deelregering weer een weerspiegeling zou worden van de federale – zoals in 2014 – dan zie ik CD&V er geen deel meer van uitmaken.
In De Tijd van vorig weekeinde verscheen een dubbelinterview met ex-minister van Financiën Van Overtveldt en zijn Nederlandse eveneens ex-collega Dijsselbloem. De eerste een rechtse Vlaamsnationalist, de tweede een linkse sociaal democraat. Opmerkelijk aan het interview was, dat beide heren, toch behorend tot tegengestelde politieke strekkingen, het aardig over wat eens waren.
Zo is er in Nederland een tewerkstellingsgraad van 77,6%, bij ons hier is dat 70%. Per procentpunt scheelt dat in de begroting 1,5 miljard euro aan minder uitkeringen en meer inkomsten. Met een Nederlandse tewerkstellingsgraad zouden we in België 10 miljard euro extra in kas hebben en zou het budgettair probleem in dit land grotendeels zijn opgelost. Iets om eens over na te denken.
Daar houdt het trouwens niet bij op. In Nederland heeft men de pensioenleeftijd niet alleen op 66 gebracht, men heeft hem ook gekoppeld aan de officiële levensverwachting. M.a.w. als die blijft stijgen, zoals overal in de Westerse wereld het geval is, dan gaat de pensioenleeftijd er automatisch mee omhoog, misschien zelfs ooit tot 70 of meer. In deze zaak mag men trouwens niet vergeten dat we de dag van vandaag dooreen genomen langer studeren, dus later gaan werken, ook langer gezond blijven en daarom ook langer zouden kunnen blijven werken. Mensen zoals Di Rupo, die pleiten om de klok terug te draaien, zijn exponenten van een beweging die niet bereid is tot werken, wel tot meer profiteren en anderen daarvoor te laten opdraaien. Zoiets kan men zelfs geen socialisme meer noemen. Eerlijk socialisme staat voor het rechtvaardig verdelen van de welvaartstaart. Dat kan alleen maar als die taart er is, iets wat in heel wat landen tegenwoordig niet het geval is. Wie dergelijke onzin uitkraamt, zoals di Rupo, verdient niet meer een maatschappelijke positie van enige aard te bekleden. Meer dan ooit betekent ‘dirupo’ in Wallonië ‘afgrond’, de Italiaanse vertaling van het woord . De man lijkt wel een voorbestemde naam gekregen te hebben. ‘Con Di Rupo al dirupo!’ zou een goede slogan zijn voor de komende verkiezingen (‘Met Di Rupo naar de afgrond!’).
‘Arbeid adelt’ is een oud Vlaams gezegde. Het Vlaams Blok had daar destijds al een variant op: ‘Staken schaadt, werken baat’. Iets om dezer dagen eens stil bij te blijven staan, nu één nationale stakingsdag enkele honderden miljoenen euro kan gekost hebben. Als men weet dat alleen al de luchthaven van Zaventem tussen de 10 en de 12 miljoen eraan verloor, kan men zich voorstellen wat daar nog bijkomt voor de vliegtuigmaatschappijen en de touroperators voor het annuleren van de vluchten zelf, het verplaatsen van duizenden passagiers naar het buitenland, het gedeeltelijk blokkeren van de havens en het al dan niet volledig stilleggen van bedrijven. En dan hebben we het nog niet gehad over de imagoschade die dit landje ondertussen heeft opgelopen. Dat alles o.w.v. een ‘misschien’ toekomstige verminderde koopkracht in een land dat nog steeds meer geld uitgeeft dan het binnen krijgt. M.a.w. een land dat boven zijn stand leeft en waar de vakbonden – in tegenstelling tot de meeste van onze buurlanden – niet samenwerken met de overheid, maar ze meestal tegenwerken.
---
Er is in onze overwegend linkse media weinig aandacht aan besteed, maar in de regionale verkiezingen in het bergachtige Abruzzo, ten Oosten van Rome, behaalde de rechtse Lega van Matteo Salvini vorig weekeinde bijna de volstrekte meerderheid. Men verwacht dat dergelijk resultaat er ook zal komen in de rest van Centraal en Zuid-Italië, waar de Lega vroeger niet opkwam. Dat deed ze toen alleen in het rijkere noorden, waar ze opkwam als de Lega Nord. Dat tweede deel van haar naam heeft ze laten vallen en dat heeft haar blijkbaar geen windeieren gelegd.
De rechtse Lega zit in de nationale Italiaanse regering, samen met de eerder linkse Vijfsterrenbeweging, die in dezelfde Abruzzen de helft van de vorige keer behaalde stemmen verloor en er nog 20% van over heeft. Als ze akkoord blijven, halen de nationale meerderheidspartijen in Abruzzo wel 70% en dus ook daar de meerderheid. Abruzzo is, politiek gesproken, wel niet zo belangrijk, maar de uitslag kan wel een graadmeter zijn voor de Europese verkiezingen van einde mei. Italiaans grootgrondbezitter Verhofstadt en Co zijn verwittigd.
Ik heb in deze rubriek al meermaals geschreven dat, om in dit land iets te bereiken, we eindelijk eens serieus moeten gaan besparen, in de eerste plaats door een deel van de instellingen, die nutteloos zijn geworden, af te schaffen. Niet iedereen schijnt het daarmee eens te zijn en daar kan ik inkomen. Waar ik niet bij kan is, dat ook instellingen zoals de Vereniging van Belgische Ondernemingen (VBO) en die van de Vlaamse Ondernemers en Kamers van Koophandel (Voka) dat niet lijken te snappen. Die vinden ook wel dat er moet bespaard worden en dat er best een slankere overheid komt, maar zitten nog altijd te zeuren over besparingen binnen de instellingen zelf, zoals bv in de ambtenarij, waar al heel wat bespaard werd, zeker in Vlaanderen, dat zijn begrotingsevenwicht ongeveer heeft bereikt. Waarom zowel VBO als Voka nog steeds niet wensen dat bv de compleet overbodige Senaat en de provincieraden worden afgeschaft, is mij een raadsel.
Ondertussen blijkt dat Vlaanderen de laatste jaren voor de aanmaak van hernieuwbare energie in totaal liefst 29 miljard euro aan subsidies uitgaf, een pak ervan aan zonnepanelen. Letterlijk weggegooid geld. Dat laatste staat te lezen op de webstek van Energyville. We riskeren zelfs nog meer kwijt te raken als men zou toegeven aan de smeekbeden van organisaties zoals o.a. die ‘Sign for my future’, in het nieuws gekomen door de klimaatmarsen.
Buiten de reeds hierboven vermelde geldverkwisters, is er de NMBS, die momenteel nog steeds 2,5 miljard euro per jaar subsidie krijgt toegestoken. Met een deel van dat geld worden treinverbindingen uit de negentiende eeuw in stand gehouden zoals bv de lijnen Turnhout-Binche, Antwerpen-Charleroi en Oostende-Eupen, waarin - eens Brussel voorbij - bijna geen kat meer zit. Treinen die trouwens bij de eerste de beste staking in Wallonië – en die zijn er regelmatig - niet meer terug richting Vlaanderen rijden. Om nog te zwijgen over de honderden miljoenen euro die zijn gestoken in nieuwe spoorwegstations die dat niet waard zijn, met als toppunt dat van Bergen (niet toevallig de stad van Di Pippo), waar dagelijks amper 9.000 reizigers gebruik van maken, maar die 275 miljoen euro heeft gekost…
Kortom, organisaties zoals VBO en zeker het Vlaamse Voka zouden zich beter echt bekommeren om hun de belangen van hun leden en niet om persé dit overjaars België in stand te houden. Want dat dreigt steeds meer een ‘zilverfondseconomie’ te worden, zoals econoom Geert Noels het verwoordt. Een lege doos.
Staken is een vorm van protest en verzet die zijn tijd heeft gehad. De stakingen van de laatste decennia – zeg maar vanaf de periode Dehaene - hebben weinig of geen succes gekend, alleen maar schade aangericht. De staking die er nu aankomt op woensdag 13 februari moet zowat de meest nutteloze en duurste ééndagsstaking worden die er in dit land al zal geweest zijn en dat wil wat zeggen.
De algemene staking, die misschien het hele land zou kunnen lamleggen, is het gevolg van het afspringen van de loononderhandelingen in de privésector, waarbij de vakbonden zelf van de tafel zijn weggelopen en niet verder meer wilden praten. Oorzaak was dat de werkgevers voor de komende twee jaar geen hoger loon willen geven dan 0,8%, maar dan wel bovenop de index. Als die bv met 3% zou stijgen, wordt dat 3,8%, wat dan meer zou zijn dan in de meeste van onze buurlanden, die zo’n index al lang niet meer kennen en waar loonsverhogingen per sector worden onderhandeld – soms zelfs per bedrijf – en die niet meer werkt voor een land met twee snelheden zoals het onze.
Wat er fout zit bij deze staking is, dat de vakbonden de mensen willen wijsmaken dat het om de koopkracht gaat die – volgens hen – daalt. Dat is een leugen, want die is de laatste jaren juist gestegen omdat steeds meer mensen aan werk zijn geraakt en er bovendien enkele lastenverlagingen zijn doorgevoerd. Ook de laagste uitkeringen (voor pensioenen, ziekte en werkloosheid) zijn gestegen, al is die stijging minder dan voor wie werkt..
Tenslotte zullen heel wat bedrijven woensdag wel werken, vooral die waar een minimum dienstverlening nu wettelijk verplicht is geworden (zoals bij de NMBS) en daar waar medewerkers via het Internet thuiswerk kunnen doen. Iets dat vroeger niet bestond, maar steeds meer uitbreiding neemt en waar de vakbonden, die nog altijd denken in 19eeuwse termen, blijkbaar nog niet zijn achter gekomen.
Bert Anciaux zal, in strijd met eerdere berichten, dan toch geen lijsttrekker worden bij de SP.a voor het Vlaamse parlement. Bij de vorige verkiezingen stond hij op de tweede plaats en werd toen niet eens verkozen. Als compensatie voor al het werk dat hij al heeft gedaan (vooral voor zichzelf) werd hij toen opgevist als senator. Dat laatste wil hij trouwens eventueel wel blijven, want is – volgens hem – mogelijk te combineren met zijn andere bezigheden (hij is momenteel o.m. afgevaardigde bestuurder in een woonzorgcentrum in Neder-Over-Heembeek). Bij de huidige versie van de Senaat verdient men, bij wijze van spreken, geld al slapende. Acht keer bijeenkomen op een heel jaar!
Mocht dat allemaal niet lukken, stel ik voor dat hij nog eens een nieuwe partij opricht, iets waarin hij al aardig wat ervaring heeft (VU-ID, Spirit, ID 21). Hij zou ook een ministerie van tafelspringerij kunnen oprichten…
---
Nog zo iemand van ‘luister naar mijn woorden, maar zie niet naar mijn daden’ is die Anuna De Wever. Voor de klimaatfanaat betekent dat: ‘zorg voor het verkleinen van uw ecologische voetafdruk, maar kijk niet naar de mijne’ Op de sociale media circuleren nl allerlei berichten over haar buitenlandse reizen, de meeste met het vliegtuig. Dat zouden er zo’n dozijn kunnen zijn in het laatste anderhalf jaar, zowat de halve wereld rond. Simpele zielen die achter zo’n rattenvanger gaan lopen…
Of die hele heisa tot 26 mei zal blijven duren, is erg twijfelachtig. Heel wat ouders beginnen zich nu al zorgen te maken als hun kinderen één of twee keer spijbelen. Slimmer zullen ze er in elk geval niet van worden.
---
Jan Briers, die o.w.v. het bereiken van de pensioenleeftijd, eind vorig jaar ontslag nam als gouverneur van de provincie Oost-Vlaanderen, komt daar op 26 mei op als eerste plaatsvervanger op de CD&V-lijst. Een rare evolutie, als men weet dat Briers voor de job van gouverneur als onafhankelijke werd opgevist door de N-VA. Als onafhankelijke kan hij zoiets natuurlijk doen en is het misschien een teken aan alle politieke partijen dat van onafhankelijken niet kan verwacht worden dat ze dat zullen blijven.
E.e.a. zou wel eens te maken kunnen hebben met een bocht naar rechts van een verrezen Pieter De Crem om zijn zieltogende CD&V weer wat nieuw leven in te blazen. Tegen de beweringen van ‘Markske’ Beke in pleit De Crem nu ook – net zoals de N-VA – voor het langer openhouden van een aantal kerncentrales. Ook het vasthouden van Schauvliegje als lijsttrekker in hetzelfde Oost-Vlaanderen past in dat kader, want men rekent er (volgens mij terecht) op dat de sms-terreur op haar persoontje de groene klimaatfundi’s electoraal daar geen goed zal doen. Al bij al behaalde Schauvliegje bij de vorige verkiezingen er liefst 55.000 stemmen.
In mijn blog van gisteren had ik het er al over: het feit dat er weer heisa is i.v.m. het akkoord over de artsenquota, dat door de Franstaligen zo’n 20 jaar geboycot is geweest. Franstalige studenten die slaagden op de universiteit riskeerden echter daarna geen Riziv-nummer te krijgen, omdat die beperkt zijn, waardoor ze het artsenberoep niet konden uitoefenen. Op een gegeven ogenblik ging het om liefst zo’n 3.000 studenten. Minister De Block besliste toen de bijkomende attesten toch af te leveren tot 2020, op voorwaarde dat ook de Franstaligen een toelatingsexamen zouden afleggen. Dat heeft twee jaar gewerkt, tot nu blijkt dat de verantwoordelijke Waalse minister van de Franse Gemeenschap, Marcourt (PS), weigert het protocolakkoord te ondertekenen dat de normalisatie van het akkoord moet bestendigen. Het is nu aan De Block om te beslissen geen verdere attesten meer te zullen uitreiken. Hopelijk houdt big Maggie, zelfs arts van beroep, het been stijf en moet Vlaanderen anders achter het voorstel gaan staan van Valerie Van Peel (N-VA), om dan maar een begin te maken met de splitsing van de Gezondheidszorg, een van de peilers van de beruchte transfers, onder het motto dat wie niet horen wil, moet voelen. Volgens grondwetspecialist Hendrik Vuye zou dit zelfs kunnen gebeuren zonder grondwetswijziging en tijdens een regering in lopende zaken. Dat zal niet voor meteen zijn, maar zou wel kunnen na 26 mei o.m. als een Vlaamse voorwaarde om een nieuwe federale regering te vormen.
I.v.m. de artsensituatie is er trouwens nóg nieuws. N.a.v. een Europees Besluit komen er steeds meer artsen van andere E.U.-landen hier hun praktijk uitoefenen. Heel wat van hen spreken geen woord Nederlands en zouden in principe alleen in Franstalig België kunnen werken, als ze tenminste Frans spreken. Het gaat soms over jonge artsen die pas hun diploma hebben gehaald in landen zoals Letland of Roemenië en die – nota bene – helemaal geen testen hebben moeten afleggen buiten een (Franse) taaltest, zich gaan vestigen in Brussel en omgeving en zo hun steentje bijdragen tot de verfransing van de Vlaamse Rand. Dat alles terwijl er in de Ardennen al heel wat gemeenten zijn die geen eigen arts meer hebben of een laatste die straks met pensioen gaat…
In mijn blog van 8 dezer had ik nog over het feit dat men de Franse Gemeenschap in dit land beter kon opdoeken. ‘Er is geen Nederlandse Gemeenschap, waarom moet er dan een Franse zijn?’, was mijn redenering. En dan nog een met een aparte regering en bevoegdheden op gebied van cultuur, delen van de gezondheidsdienst en het onderwijs. Vooral dat laatste blijkt een pijnpunt te zijn. Het Franstalig onderwijs is niet alleen een van de slechtste van Europa, het is ook het duurste. Dank zij de voorbije staatshervormingen kon het al een paar keer worden gered van het faillissement (met Vlaams geld of wat dacht je?). Dat laatste geldt in de eerste plaats voor het onderwijs in Brussel dat nóg slechter is dan dat in Wallonië. Het zijn meestal zgz concentratiescholen, waar door gebrek aan bekwame leraars of een gebrek aan leraars tout court bepaalde vakken (waaronder natuurlijk het Nederlands) niet gegeven kunnen worden
Nu blijkt dat er bij onze zuiderburen toch politici zijn die de Franse Gemeenschap willen opdoeken en overhevelen naar het Waalse gewest, net zoals dat in Vlaanderen een eeuwigheid geleden al gebeurd is. Het gaat hier wel in hoofdzaak om leden van het MR en CdH. Bij de PS, die wel uit de Waalse deelregering is gezet, maar niet uit die van Brussel en de Franse Gemeenschap, denkt de strekking Di Rupo, die het in de partij nog steeds voor het zeggen heeft, er nog niet aan. Niet voor niets wil de man met het strikje niet praten over confederalisme en komt hij er openlijk voor uit dat ze de Vlaamse transfers niet willen kwijt raken.
Het zal dus nog niet voor morgen zijn, maar er beweegt toch al iets. Mocht het ooit lukken, dan kan meteen ook de term ‘Fédération Wallonie Bruxelles’, waarmee de Franse Gemeenschap in de Franstalige media wordt geduid, geschrapt worden. Het is een term die niet terug te vinden is in de Belgische Grondwet en dan ook onwettelijk is. Iets waar onze francofonen zich geen barst van aantrekken, evenmin als ze dat doen van officiële wetten die niet in hun kraam passen. Denk maar aan die over de toelatingsexamens voor geneesheer waar, na een eerste akkoord, opnieuw heisa over is.
In mijn blog van 15 januari (‘Intermezzo Italiano’) had ik er nog over dat Luigi Di Maio, de voorzitter van de Italiaanse Vijfsterrenbeweging en Italiaans vice-premier, de Franse ‘gilets jaunes’ had aangeraden met een eigen politieke partij te beginnen, net zoals zijn voorganger, de komiek Beppe Grillo’ het in Italië had voorgedaan, met als voorlopig resultaat dat de anti-systeempartij daar nu mee in de nationale regering zit. Welnu, men lijkt daar in Frankrijk werk van te gaan maken. Men heeft er tegenwoordig zelfs niet één, maar twee nieuwe partijen die uit de gele hesjesbeweging komen. Na een bezoek van diezelfde Di Maio aan twee kopstukken van de gilets jaunes in Frankrijk, zorgde dit wel voor een zware diplomatieke rel tussen Frankrijk en Italië, waarbij Frankrijk zelfs zijn ambassadeur terugriep, iets dat niet meer gebeurd was na WO II. Matteo Salvini van de rechtse Lega, de andere vice-premier, mag nu proberen de scherven te lijmen en heeft een gesprek gevraagd met Macron.
De eerste nieuwe gele hesjespartij is opgericht door een assistente verpleger uit Normandië, een zekere Ingrid Levavaseur (31), die al wil meedoen aan de Europese verkiezingen van 26 mei. Haar partij heet de RIC, wat staat voor ‘Referendum d’Initiative Citoyenne’. Een tweede dame, Jacline Mouraud, een hypnotherapiste(!) uit Bretagne, heeft een tweede gele hesjes partij opgericht die ze l’Émergence (de opstanding) heeft genoemd, maar die pas voor de eerste keer wil meedoen aan de Franse gemeentelijke verkiezingen van 2020.
Een recente poll wees uit dat, indien de twee nieuw opgerichte partijen zouden samensmelten, ze momenteel zo’n 13% van de Franse stemmen zouden krijgen, tegen 17,5% voor het FN van Le Pen, 11,5% voor Les Républicains en 8% voor de ex-communisten van Mélenchon. ‘En Marche’ van Macron leidt nog steeds met 22,5%, wat wel een steile terugval is van toen die de vorige nationale verkiezingen won. Het toont in elk geval aan hoe verdeeld la douce France momenteel is. Of het ooit in Frankrijk tot één gele hesjes partij zal komen is wel twijfelachtig, daar de beweging zowel uit uiterst linkse als uiterst rechtse hesjes bestaat en de kans groot is dat de verdeeldheid binnen de Franse gele hesjesbeweging al even groot zal blijven als deze tussen de nationale politieke partijen.
Uitgerekend deze week dinsdag was er in Frankrijk trouwens weer een gewelddadige betoging, waarbij gele hesjes zich hadden aangesloten bij een vakbondsprotest en waarbij de aanwezigheid van de gele hesjes voornamelijk bestond uit uiterst linkse elementen, die nog maar eens zorgden voor serieuze vernielingen.
N.a.v. de klimaatheisa heeft men het werkwoord ‘herfederaliseren’ weer uit de kast gehaald. Vooral de belgicisten van de Open VLD vinden dat zoiets zou moeten gebeuren. Ze vinden het niet kunnen dat dit landje vier ministers voor klimaatbeleid en leefmilieu moet hebben. Dat lijkt inderdaad niet werkbaar. De waarheid is echter een beetje genuanceerder.
In werkelijkheid kan er in dit land op klimaatgebied niet geherfederaliseerd worden, om de eenvoudige reden dat het klimaatbeleid hier nooit een federale bevoegdheid is geweest. Dat beleid heeft niet alleen te maken met het leefmilieu, maar ook met de (hernieuwbare) energie, de mobiliteit, de huisvesting en de landbouw. Alleen al in de Vlaamse deelregering zijn daar vier ministers mee bezig (buiten nu Van den Heuvel, ook Weyts, Muyters en Homans). Daardoor ligt het zwaartepunt van het klimaatbeleid in dit land bij de gewesten. Gewesten, die politiek stabieler zijn dan het nationaal niveau, zoals we momenteel weer eens meemaken. Tijdens de 541 dagen die we in 2014 zonder federale regering zaten, werkte de Vlaamse wél en dat is ook het geval nu de federale in lopende zaken zit en in feite bijna machteloos is.
Veel problemen, waar Vlaanderen nu nog onder lijdt, zijn trouwens het gevolg van het vroegere Belgische wanbeleid. In werkelijkheid willen de belgicisten van Gwendolientje en Calvo via het klimaat straks heel België herfederaliseren en dreigt die herfederalisering dan weer uit te draaien op een nieuwe, zoveelste transfer van Vlaanderen naar Wallonië, want het zal weer (Vlaams) geld kosten. Om nog te zwijgen over de verhuis van Vlaamse ambtenaren naar het federale niveau en de discussies die er dan zullen zijn over milieudecreten, die telkens op maat van de drie gewesten zullen moeten worden ‘aangepast’…
Joke Schauvliege is afgetreden als Vlaams minister voor Omgeving en Landbouw, dit n.a.v. een toespraak voor het Algemeen Boerensyndicaat, waar ze had verteld dat ze van de Staatsveiligheid vernomen had dat al die klimaatmarsen opgezet spel waren om haar te beschadigen. Dat bleek een leugen te zijn, waarvoor ze zich later wel verontschuldigde, maar het onheil was geschied.
Schauvliege lag al langer onder vuur en was eerder een lichtgewicht binnen de Vlaamse regering. Niet voor niets noemde ik ze normaal altijd ‘Schauvliegje’, omdat ik ze steeds te licht bevonden heb, als minister dan nog van een partij zonder ruggengraat. Toen iemand CD&V ooit een moslimpartij noemde, vond ik dat het eerder een mosselpartij was. Dat is ze altijd geweest en dat is ze nog. Schauvliegje paste daar helemaal in, evenals ‘Markske’ Beke bv, die wel regelmatig in onze media wordt opgevoerd en dan wat algemeenheden uitkraamt waar niemand iets aan heeft. Zijn grote principes, weet je wel. Zelfs een De Crem, die eerst wijselijk besloten had te stoppen met de federale politiek, is daarop teruggekomen nadat hij nog even had mogen proeven van een (nota bene ontslagnemend) ministerschap. Ze kunnen niet iedereen naar Europa sturen nadat ze de partij plaatselijk in de vernieling hebben gespeeld, zoals met Kris Peeters staat te gebeuren, vooral nu de postjes eerder zeldzaam zullen worden in een partij die in Vlaanderen steeds minder te betekenen heeft. Wie stemt er in deze tijden van sociale media nog voor een partij die nooit een duidelijke mening of standpunt heeft?
Schauvliegje heeft tenslotte de eer aan zichzelf gehouden om op te stappen, nu er over een kleine vier maanden verkiezingen zijn, waarbij ze voor Oost-Vlaanderen wel CD&V-lijsttrekker blijft voor het Vlaams parlement. Misschien de minst slechte keuze, daar heel wat van haar plaatselijke supporters het ook wel niet zullen vinden kunnen dat een openbare figuur geterroriseerd wordt door duizenden sms’jes van milieuactivisten.
Zoals ik in mijn blog van 27 januari (‘Pippi Langkous verovert Davos’) reeds stelde, kunnen we het klimaat zomaar niet veranderen, wel proberen ons aan te passen. Of dat persé geld moet kosten is een andere zaak en als dat al het geval zou zijn, kan dat in de eerste plaats best gebeuren door te besparen en niet door te belasten. Als voorbeeld haalde ik toen aan de afschaffing van de federale Senaat en de provincieraden (die al zijn afgeslankt, maar worden niet afgedankt) en een grondige reorganisatie van intercommunales en andere tussenorganisaties die momenteel alleen maar dienen om o.m. gebuisde politici te depanneren. Er kan echter nog heel wat meer bespaard worden, vooral dan in Brussel.
Waarom moet er naast de wereldstad Brussel nog een Brussels gewest zijn? Laat die twee samenvallen, zodat er daar één kostelijk niveau wegvalt. Herleid de stad met nu 19 gemeenten tot een met één en met ook maar één politiezone i.pl.v. de huidige zes. Als een stad zoals New-York, met een veelvoud aan inwoners (meer dan 11 miljoen!) er slechts één nodig heeft, waarom dan Brussel zoveel? Als datzelfde Brussel het doet met één brandweercorps, waarom dan niet met één politiecorps? En er is meer.
Waarom heeft de Franse Gemeenschap in dit land een aparte regering nodig? De Vlamingen hebben toch ook geen aparte Nederlandse Gemeenschap. Dat terwijl de Vlaamse gemeenschap in datzelfde Brussel eerder een bedreigde soort is dan de Franstalige?
Kortom, als ze voor het wegwerken van alle mogelijke scheeftrekkingen op het klimaatniveau geld nodig hebben, is het geen probleem dat terug te vinden bij het federale België en het Brusselse waterhoofd, zonder dat de man/vrouw in de straat daarvoor zijn/haar spaarcenten moet aanspreken. Voor de meeste politiekers is het wegvallen van een mandaat niet het einde van de wereld. Ze hebben er meestal meer dan één. Voor Jan met de pet en zijn Julia is dat niét het geval.
Ik heb het al eens meer geschreven: Walen en werken hebben maar één ding gemeen: de eerste letter. Voor wie dat niet gelooft: de PS, gevolgd door de Waalse groenen van Ecolo en de communisten van de PTB (de Waalse vleugel van de PvdA), pleiten voor een werkweek van slechts vier dagen. Op die manier denken ze meer jobs te kunnen creëren. Tot daar lijkt er misschien e.e.a. bespreekbaar, maar dat houdt snel op als men daar bij voegt ‘zonder verlies van loon’. Dat laatste zou dan betekenen dat de lonen in de bedrijven 20% omhoog zouden gaan, waardoor de producten een stuk duurder worden en veel bedrijven het er in Wallonië voor bekeken zullen houden, vooral diegenen die bepaalde werkzaamheden niet verder kunnen automatiseren.
Bij die vierdaagse werkweek houdt het trouwens niet op. De partij van Di Pippo wil ook de pensioenleeftijd terugdraaien van 67 naar 65, nu zo vastgelegd tegen 2030, als ik me niet vergis. Ik zou er geen probleem mee hebben, mochten ze dat in Francofonië doen, maar dan wel na een afspraak over e.o.a. vorm van confederatie, waarbij de huidige transfers van Vlaanderen naar Wallonië zouden worden afgeschaft of tenminste worden afgebouwd binnen een redelijk korte termijn. Daarna mogen ze voor mijn part in Wallonië naar een werkweek van één dag gaan, zoals in het mopje, waarbij een betoger roept: ‘Maar niet op een maandag, hé!’.
Bij bovenstaande francofone wensen blijft het trouwens niet. Er circuleert daar zelfs een voorstel om op het werk rustruimten te voorzien en werknemers aan te moedigen af en toe een uiltje te vangen! Kan het nog zotter? Op het werk een dutje kunnen doen, om daarna thuis of onderweg in de trein niet in slaap te vallen!
Ik zou zeggen: ‘Ze doen maar’. De verschillen kunnen niet groot genoeg worden, zodat uiteindelijk ook de grootste Vlaamse Lamme Goedzak zal moeten inzien dat dit land van tegenstellingen geen verder bestaansrecht meer heeft.
