Op 1 december a.s. gaat de wet in voege over het afronden naar boven of naar beneden van de zgz ‘rosse centjes’, die van 1 en 2 eurocent, iets wat al vroeger was afgesproken, dat in feite hier en daar al gebeurde, maar dan op zijn Belgisch. In Nederland bestaat dat gebruik al van rond de eeuwwisseling, in Finland heeft men die muntjes moeten ‘slaan’, zoals men dat heet, maar nooit uitgegeven, tenzij aan verzamelaars. Nota bene: die ‘rosse’ centjes kosten de dag van vandaag meer dan wat ze nominaal waard zijn. M.a.w. de staat verliest er geld aan.
Met de wetenschap dat men in dit land nooit in één keer een fatsoenlijke wet kan maken zonder de gebruikelijke achterpoortjes en uitzonderingen, heeft men een verschil gemaakt tussen wie cash betaalt en wie dat met een betaalkaart of op een andere manier doet. Het gevolg wordt gegarandeerd weer iets dat later nog enkele keren zal dienen te worden ‘aangepast’.
---
In de media was er enkele weken geleden nogal wat te doen over het feit dat steeds meer Belgen de grens over trekken om daar hun wekelijkse inkopen te doen. Een reden daarvoor is dat de taksen op vooral voedingsproducten zowel in Frankrijk als in Nederland een stuk lager liggen dan bij ons, waardoor daar kopen dus ook voordeliger wordt. Vorig jaar zouden onze landgenoten 5% meer dan het jaar ervoor in het buitenland hebben aangekocht, in de eerste plaats voeding.
Nota bene, dat dit niets te maken heeft met de concurrentie binnen de e-commerce, waar men schat dat er jaarlijks via die diensten zo’n 5 miljard euro naar het buitenland verdwijnt…
Zoals ik reeds schreef in mijn laatste blogs (of wat daarvoor moest doorgaan),
is er de laatste weken weinig gebeurd dat de moeite was om veel over te schrijven. Tot er dan het incident was met de Vlaamse strijdvlaggen, die in eerste instantie door de organisatie van Pukkelpop in beslag werden genomen. De reactie was er meteen, iets dat we in ons brave Vlaanderen niet altijd kunnen zeggen. Peter De Roover (N-VA) zette meteen de puntjes op de ‘i’, maar vooral de Vlaams Belang jongeren lieten zich niet onbetuigd en deelden de volgende ochtend liefst 500 strijdvlaggen uit, waarna het Pukkelpopcomité niets anders kon doen dan zich te verontschuldigen. Laat ons hopen dat zowel de Vlaamsnationale partijen als leden deze trend blijven verder zetten ,want de strijd is nog niet gestreden, zeker mochten er tegen het einde van dit jaar al nieuwe verkiezingen kunnen komen zoals hier en daar wordt gesuggereerd.
Opmerkelijk was ook de reactie van Bruno De Winter, broer van Bart en eveneens historicus, die het echter niet altijd eens is met de uitvinder van de startnota. Hij zei dat als men de eeuwenoude Vlaams strijdvlag een collaboratievlag wil noemen, men de Belgische vlag een koloniale vlag moet noemen na al die tijd van koloniale bezetting in Afrika.
Eerst was er de zwartgele vlag. Het rood is er pas bijgekomen omdat die kleur deel uitmaakte van de Brabantse leeuwenvlag en later van de Belgisch onstaat. En dat gebeurde reeds honderden jaren vóór er van België sprake was.
Tenslotte moet het bij festivals om muziek blijven gaan. Als de milieubeweging haar strijd wil verengen tot een anti-Vlaams discours, verdient ze onze steun helemaal niet meer.
Ook de vierde test is goed meegevallen. Het enig probleem blijft dat men ook nu, na drie scans en een echografie van de pancreas, niet gevonden heeft hoe en waar ik dat ijzer in mijn bloed verloren heb. Het wordt nog even uitbollen (observatie), maar dan wel thuis. Ik hoop na dit weekeinde terug te kunnen aanknopen met mijn dagelijkse blog. Dat ik daarenboven met die hernia op mijn voorlaatste ruggenwervel zit, moet ik er maar bij nemen. Met ouder worden, wordt alles een beetje afstandelijker. Doet me denken aan het versje dat men vroeger vertelde:
’20 jaar groeien,
20 jaar bloeien,
20 jaar blijven staan en
20 jaar achteruit gaan’
---------------------
Ondertussen blijk ik twee collaboratievlaggen in huis te hebben! Dat ze die Anuna voor de rest van de festivalperiode maar ergens ‘detacheren’. Na het verloop van het schooljaar overhoop te hebben gehaald, was dit er wel teveel aan.
Ik vraag mij ook af waarover Peppi en Kokki bij Flup anderhalf uur gepraat hebben, terwijl er officieel niets nieuws onder de zon was. Op 9 september mogen ze nog eens (een vierde keer) komen vertellen dat ze geen nieuws hebben
Vooreerst een dankwoordje aan de lezers en vrienden, die me rechtrechts en/of onrechtstreeks hun steun toezegden n.a.v. mijn gezondheidsproblemen. Ik ben sinds gisteren terug uit het hospitaal, maar moet vrijdag nog terug voor een echo-endoscopie – wat te maken heeft met de pancreas - en dit na drie scans, waarbij niets gevonden werd.. Dit alles door een combinatie van een hernia op mijn voorlaatste ruggenwervel met een tekort aan ijzer in mijn bloed, wat ervoor zorgde dat ik snel erg moe werd.
Men zal het mij hopelijk dan ook niet kwalijk nemen dat ik het politieke nieuws even niet meer erg gevolgd heb, al valt er in feite niet veel over te vertellen. Reeds sinds 26 mei heb ik in deze rubriek regelmatig geschreven dat de huidige Vlaamse regering – alhoewel bestaande uit uitsluitend verliezende partijen - toch nog genoeg over hield om verder te regeren, omdat de drie aan de macht zijnde partijen een meerderheid behielden in het Vlaamse parlement. Het hele spel gaat hem, volgens mij, meer om te vermijden dat het mis zou lopen met de vorming van een nieuwe federale regering.
Ik hoop dat ik die echografie van mijn pancreas kan verteren en probeer dan de draad weer op te nemen.
Mijn dank voor de reacties en wensen. Deze knaap gaat naar de tachtig. Ik werd geboren op zes februari 1940. Dat was tijdens de zgz ‘mobilisatie’, nog net vóór WO II in België belandde. Toen ik jong was hoopte ik 60 te kunnen worden (zoals ook mijn vrienden). Wij hoopten zo het jaar 2.000 mee te maken. Ik mag dus niet klagen en hoop er nog een stukje bij aan te breien. Gelukkig zitten we momenteel in een politiek dipje, zodat ik even op adem kan komen.
Ondertussen is De Wever met zijn tweede gespreksronde begonnen. Daar dit inhoudt dat hij minstens twee andere partijen over de drempel zal moeten krijgen en de traditionele partijen al bij voorbaat zeggen niet met het VB in zee te zullen gaan, maakt dat dat De Wever opgescheept zal zitten met een regering met verliezers, de zijn partij inbegrepen. Als het doorgaat, lijkr me dat een valse start
Vandaag geen blog, met mijn verontschuldigingen. Een combinatie van komkommertijd en een probleem met mijn gezondheid (hernia op ruggenwervel en een tekort aan ijzer in het bloed). Hopelijk lukt het me de volgende dagen weer wel
Ik kom nog even terug op dat smerig interview waarin Karel De Gucht zondag op VTM het klassieke verhaaltje kwam vertellen over de jaren 1930. Zal daar nooit een einde aan komen? Zeker niet in Vlaanderen waar geen ergere zaken gebeurd zijn dan elders, waar sommige mensen fouten hebben gemaakt (waar gebeurde dat niet?), maar waar belgisistische politiekers met een stilaan verjaarde datum, nog steeds denken mee in het nieuws te moeten komen. De Gucht is daarbij geen uitzondering. Denk maar aan wat Tobback Sr, Decroo Sr, De ‘kleine Eyskens’, Guy Verhofstadt, Erik Van Rompuy en ik vergeet er waarschijnlijk nog enkele, daarover verklaard hebben. Allemaal figuren die er zich ondertussen wel warmpjes hebben ingenesteld.
En bij dat laatste moest ik denken aan Marianne Thyssen die na de vorige verkiezingsnederlaag van haar partij een Europees commissariaat kreeg, waar bijna iedereen zijn neus voor ophaalde. Zijzelf verklaarde in de weekeindkrant van De Standaard, dat ze zeiden dat ze de overschot kreeg, maar dat zij daar dolgelukkig mee was.
---
Ondertussen heeft ook de Waalse regeringsvorming haar nieuwe record vast. Nooit duurde het ook daar zo lang. Het vorige record (van 2014) was slechts 58 dagen.
Nadat een zgz rondetafel conferentie over de regeringsvorming op zondagavond niets uithaalde omdat Ecolo zelfs niet in eenzelfde zaal met N-VA wilde praten, is dat standpunt, na de consultatie met de koning, nog eens bevestigd door Ps’er Magnette. Peppie en Kokkie mogen dan nog eens een extra dikke maand respijt gekregen hebben, op die manier komt er niets van en zou men best meteen overschakelen naar een splitsing van dit land.
Elke maand dikt de federale schuld aan met zo’n 160 miljoen euro alleen al aan vergrijzings- en verzorgingskosten, die nu al oplopen tot zo’n 10 miljard euro en die niet ver meer af zullen zijn van de 18 miljard die VOKA-econoom Bart Van Craeynest voorspelde. Als de man gelijk krijgt, mag een eventuele nieuwe federale regering meteen beginnen met de vraag hoe ze zo’n gat zal vullen. Niemand staat dan ook te drummen om persé straks mee te spelen, tenzij misschien de liberalen, die als enige partijen de afgelopen 20 jaar constant in de federale regering hebben gezeten en beter dan welke andere partijen dus weten wat geld opmaken betekent.
Ik heb er in deze rubriek al enkele keren over geschreven, maar het kan geen kwaad dat scenario nog eens te herhalen. Om nl België in de eurozone te krijgen, moesten de belastingen verhoogd worden, het goud van de nationale Bank verkocht worden, de sale-and-leaseback operaties van de NMBS-treinen worden doorgevoerd. Het resultaat van Dehaene’s inspanning was een primair overschot van 6%, zoals aan Europa was beloofd. Tot Guy Verhofstadt in 1999 uitpakte met zijn paarsgroene regering, die – na ettelijke jaren in de oppositie te zijn weggekwijnd - die paarse miljarden volledig opsoupeerde.
Vande Lanotte en Reynders hebben trouwen sinds 1999 in bijna alle federale regeringen meegespeeld als minister van Financiën en/of Begroting Beter dan wie ook weten zij dat dit een mission impossible wordt. Ze zijn dan ook mede verantwoordelijk voor heel wat van de achtergelaten puinhoop.
Nadat donderdagavond al een afspraak tussen PS en N-VA was misgelopen doordat de socio’s gewoon niet kwamen opdagen, probeerde men het zondagavond opnieuw. Het lijkt wel alsof de partijen, die bij de laatste verkiezingen – ondertussen al weer negen weken geleden - flink op hun donder hebben gekregen, stilaan schrik krijgen van hun eigen schaduw. De uitdagingen waarvoor ze staan zijn dan ook niet van de minste. Enfin, de voorzitters van 7 van de 8 uitgenodigde partijen zouden er geweest zijn, met uitzondering van de Waalse groenen, die niet eens in eenzelfde zaal met de vertegenwoordigers van de N-VA willen praten. Als men weet dat Groen en Ecolo in het federaal parlement één fractie vormen, maar apart komen opdagen als ze uitgenodigd worden, kan men zich vragen stellen bij zoveel huichelarij.
De bijeenkomst op het Egmontpaleis, waarover weinig werd losgelaten, zal eerder passen in de informatieopdracht van Vande Lanotte en Reynders, waarover we waarschijnlijk vandaag iets meer zouden kunnen vernemen, na hun zoveelste bezoek aan de koning.
Heel bovenstaand verhaal wordt tenslotte doorkruist door een vraaggesprek op de blauwe VTM, waarbij Karel De Gucht nog eens zijn gal mocht komen spuwen tegen al wat Vlaams en zeker Vlaamsnationaal is. Op een moment dat 800.000 kiezers voor het VB hebben gekozen, steeds weer blijven terugkomen op situaties van 80 jaar geleden die niet meer te vergelijken zijn, is gewoon hatelijk. Als Tom Van Grieken voet bij stek houdt en De Gucht daarvoor gaat aanklagen, moet hij daar niet langer mee wachten.
De uitstap van de UK uit de E.U. doet de vraag rijzen in hoever het Engels als een van de drie basistalen binnen de Unie de Brexit gaat overleven. Wel, dat zal geen probleem zijn. Na de uitstap mag Engels dan nog de (tweede) officiële taal zijn van maar twee kleine landjes (Malta en Ierland), 80% van alle documenten binnen de E.U. worden in eerste instantie nog altijd geschreven in het Engels en het ziet er niet naar uit dat daarin veel verandering zal komen. Engels is niet alleen de lingua franca van Europa, maar van zowat de hele wereld.
Vergeten we trouwens niet dat Engels het resultaat is van een samensmelting van Latijn en Germaans en daarom feitelijk een van oorsprong oer-Europese taal. Verder zijn bijna alle termen op gebied van luchtvaart, zeewezen en internet momenteel in het Engels en ook daaraan zal weinig gewijzigd worden na de Brexit. Hetzelfde gebeurt steeds meer met de on-line versies van heel wat publicaties, dag- en weekbladen, ook in landen als Duitsland en Spanje. Opmerkelijk was trouwens de bijeenkomst van de nationalistische partijen uit zowat heel de E.U. net vóór de Europese verkiezingen in Milaan. Die gebeurde volledig in het Engels.
Kortom, we zijn er zo maar niet vanaf en dat zal vooral een tegenslag zijn voor de Franssprekenden, in de eerste plaats de Fransen zelf, maar ook bv onze francofonen die het al zagen gebeuren dat hun taal de belangrijkste zou worden na de Brexit. Frans zal, naast Duits en Engels, de belangrijkste werktaal blijven binnen de E.U., maar ze zal nooit de rol van het Engels kunnen overnemen. Zelfs in de diplomatie, vroeger hét werkterrein van het Frans, wordt steeds meer het Engels gebruikt. Zelfs de tijd dat men aan de Europese Hoven bijna uitsluitend Frans sprak, is stilaan voltooid verleden tijd aan het worden.
In mijn blog van 7 juli ll maakte ik reeds gewag van het jongste rapport van het VN-Klimaatpanel (IPCC) dat stelde dat een massale herbebossing van onze planeet niet alleen voldoende zou zijn om de klimaatopwarming onder de 2 graden te houden, maar dat het ook de goedkoopste oplossing zou zijn.
Om de klimaatopwarming onder de twee graden te houden, volstaat het wereldwijd 1 miljard hectaren bomen te planten. Voor Vlaanderen betekent dat het planten van 6 miljoen bomen en ervoor te zorgen dat het onderhoud van ons bosbestel normaal verloopt. Daar waar gekapt wordt, moet worden bij geplant. Bomen bieden niet alleen schaduw, zij doen ook water verdampen en zorgen ervoor dat hun wortels het nodige water vasthouden.
Op de hele planeet is er plaats genoeg om miljarden bomen te planten. Als men grosso modo rekent dat een boom ongeveer 0,3 dollar kost, dan komt men wereldwijs aan 300 miljard dollar. Dat is een heel bedrag, maar t.o.v. het hele aardoppervlak is dat spotgoedkoop; in elk geval een stuk goedkoper dan allerlei experimenten waarmee de klimaatdoordrammers ons om de oren slaan en waarvan men alleen maar kan hopen dat ze effectief iets zullen bijdragen aan de verbetering aan de bestaande situatie.
In The Economist van 20 juli stond trouwens een interessant artikel ter zake over Frankrijk. Het blijkt nl dat het bosbestand bij onze zuiderburen momenteel uitbreidt, dus niet kleiner maar groter wordt. Datzelfde gebeurt ook in Spanje, Zweden en Finland, allemaal landen met een grote oppervlakte, waar meer plaats voor uitbreiding is dan in onze kleine overbevolkte landjes aan de Noordzee, maar alle baten helpen. Het is dus allemaal geen kommer en kwel als men de zaken maar rationeel en tijdig aanpakt. Het bosherstel is geen oplossing voor het hele probleem, wel een eerste stap die doenbaar en betaalbaar is.
Peppie en Kokkie, die normaal maandag a.s. een eindrapport zouden moeten uitbrengen bij Flup de Laatste, hebben nu al laten verstaan dat ze er aan denken een soort rondetafel te zullen organiseren. Dat is zoveel als zeggen dat ze helemaal geen oplossing hebben voor het vormen van een nieuwe federale regering noch van enige gewestregering voor Vlaanderen en/of Wallonië. Er van uitgaand dat ze het Vlaams Belang en de communisten niet zullen uitnodigen en anderzijds het CdH zichzelf uit mogelijke besprekingen heeft teruggetrokken, zou betekenen dat ze nog acht partijen aan die tafel zouden moeten krijgen. De ridders van King Arthur hadden er nog iets van kunnen leren.
Alle gekheid op een stokje, al die partijen op een dergelijke manier uitnodigen is nog nooit gebeurd. Het betekent zoveel dat die partijen maar moeten trachten er zelf iets van te maken, omdat het de informateurs niet lukt, waardoor hun bezigheidstherapie haar grenzen bereikt schijnt te hebben.
De verhoopte linkse Waalse deelregering komt er niet, omdat PS en Ecolo daar aan geen meerderheid geraken. De MR erbij nemen, betekent dat men alle voorafgemaakte akkoorden tussen PS en Ecolo moet herbekijken en dat men feitelijk Ecolo in Wallonië niet eens meer nodig zou hebben. Voor de PS wordt het een harde kluif om dat aan de achterban te vertellen. Het zal nog erger worden als ze die straks voor de vorming van een nieuwe federale regering zal moeten vertellen dat er zal moeten gepraat worden met de N-VA, die hetzelfde probleem heeft met haar Vlaamse achterban.
In Vlaanderen heeft men in feite nog een werkbare deelregering met een parlementaire meerderheid. Alleen komt die niet tot stand omdat de verschillende partijen elkaar niet (meer) betrouwen en men er bij de Vlaamsnationalisten als de dood voor is dat de traditionele partijen straks nog maar eens verraad zouden plegen door in te stemmen met een centrumlinkse federale regering zonder meerderheid in Vlaanderen.
Tenslotte kunnen we alleen maar hopen dat de lijnen tussen N-VA en VB open zullen blijven, zodat enige vorm van confederalisme tot de mogelijkheden blijft behoren, waarbij het afgesproken uitdoven van de transfers, zoals afgesproken bij de zesde staatshervorming, stand zal houden. Laat ons a.u.b. voor één keer eens op onze strepen staan en daarover geen toegevingen meer doen. Het heeft geen zin nieuwe akkoorden te sluiten als de oude niet worden nageleefd. En als de Franstaligen morgen weer geld tekort komen om hun kosten en schulden te dekken, dat ze dan maar eens leren sparen en beginnen met e.e.a. op te doeken, zoals hun nutteloze ‘Fédération Wallonie-Bruxelles’ (De Franse Gemeenschap) en het gros van de overlappende functies binnen het Brussels Gewest en de stad.
In afwachting dat er zich iets zal bewegen in de vorming van de Waalse, de Vlaamse én de federale regeringen, kom ik even terug op het fenomeen Sven Gatz, dat toch enige uitleg behoeft.
Na zijn universitaire studies was Gatz begonnen bij de Volksunie, waar hij zich met de jongerenwerking bezig hield. Van daaruit was het maar stap om in de politiek te rollen en werd hij o.m. kabinetsmedewerker van Vic Anciaux. Later stapte Gatz mee in het nieuwe Spirit-project van zoon Bert, tot laatstgenoemde zich ‘bekeerde’ tot het socialisme. Terwijl Bert Anciaux overstapte naar de SP.a trok Gatz naar de liberalen, voor wie hij met wisselend succes meedeed aan allerlei plaatselijke verkiezingen in het Brusselse. In 2011 stapte hij zelfs uit de politiek, toen hij de kans kreeg directeur te worden van de Federatie van Belgische Brouwers. Toen Open VLD in 2014 inbrak bij de vorming van de Vlaamse regering – toen lukte in Vlaanderen wél wat in Brussel nu mislukte - kwam hij opnieuw in het vizier van de politiek terecht, daar men een Brusselaar nodig had als Vlaams minister en het enige alternatief bij Open VLD Noël Slangen was, die echter niet in Brussel gedomicilieerd was. Gatz was dat wel.
Net zoals zijn politieke peetvader Guy Vanhengel, is Gatz in de eerste plaats een Brusselaar, pas daarna een liberaal en behoort hij niet tot de gevestigde waarden van de Open VLD.. Gwendolientje heeft dat tot haar scha en schande moeten ondervinden. Zelfs nadat ze Gatz van al zijn Vlaamse bevoegdheden had ontheven, hield hij er toch nog Brussel aan over, omdat haar partij ook nu geen valabel alternatief had.
‘No Gatz, no glory’ is zijn slogan en hij lijkt het nog waar te maken ook.
Volgens Crootje, ontslagnemend minister zonder Financiën, moet de volgende federale regering dit jaar nog op zoek naar zo’n 4 miljard euro, die ze tekort komt om tot een sluitende begroting te komen. Rechtuit gezegd, valt dat nog mee, want de cijfers die we tot nu toe te horen kregen spraken van 8 tot 10 miljard. ‘Elke dag, elke week, elke maand verliezen we zo geld’, aldus nog Crootje. Ook dat kan kloppen, maar de schuld enkel en alleen geven aan het feit dat de Zweedse coalitie er vroegtijdig mee ophield, zoals Crootje stelt, is een brug te ver. Als dat inderdaad het geval was, waarom wilde Michel en zijn restregering dan persé aanblijven, in de wetenschap dat hij er veel geld mee zou verliezen? Als er toen vervroegde verkiezingen waren uitgeschreven, had het land waarschijnlijk geen half jaar moeten wachten op een volgende federale regering en had de situatie misschien heel anders kunnen zijn. Nu is de ontslagnemende regering al sinds einde 2018 gebonden aan de voorlopige twaalfden en is ze daarin inderdaad beperkt.
Trouwens, als het zo is dat er dagelijks, wekelijks, maandelijks nu zoveel geld verloren gaat, wat is er in 2010 dan niet verloren gegaan toen dit land het 541 dagen zonder federale regering moest stellen? Of was het toen niet zo erg omdat het een regering van alleen traditionele partijen was?
De reden, waarom Crootje nu zo paniekerig doet, heeft waarschijnlijk meer te maken met zijn vrees dat zijn postjespakkerspartij er straks niet meer bij zou kunnen zijn. Erbij zijn is voor de liberalen hét dogma, zoals we hebben kunnen meemaken bij de vorming van de Brusselse gewestregering.
Het ziet er naar uit dat we dit najaar in Vlaanderen een serie voorzittersverkiezingen gaan meemaken. Alhoewel onze media graag de nadruk leggen op het verlies van zowel N-VA in Vlaanderen als de PS in Wallonië, blijven beide partijen wel de grootste in hun eigen regio. Erger is het gesteld met de traditionele partijen, die bij elke verkiezing fors blijven achteruitgaan. De kans is daarbij groot dat er in het najaar koppen gaan rollen.
‘Markske’ Beke, bewezen lichtgewicht, heeft zelf al te kennen gegeven op te willen stappen als partijvoorzitter van CD&V, terwijl enkele van zijn partijgenoten al hebben laten uitschijnen dat ze het roer willen overnemen voor een meer rechtse politiek. Denk maar aan De Crem en ‘Straffe Hendrik’ Bogaert.
Bij de vaudeville tijdens de vorming van de nieuwe Brusselse gewestregering werd ook al duidelijk dat Gwendolientje van het blauwe fabriekje haar beste pijlen verschoten heeft. Aan ambitie ontbreekt het haar nog steeds niet, maar na de botsing met Sven Gatz, die op zijn strepen bleef staan en gesteund werd door oude rot Guy Vanhengel, ziet het voor de Aarschotse furie ook niet meer zo rooskleurig uit. Vincent Van Quickenborne, momenteel nog burgemeester van Kortrijk, vindt Gwendolientje zelfs te links en heeft al gesolliciteerd om haar eventueel te vervangen. Ook ‘Quicky’ vindt dat de partij al genoeg gezichtverlies heeft opgelopen door de francofonen achter na te lopen en rekent evenmin op ‘Rockster’ De Croo, die het erg vindt dat er nog geen nieuwe regering is, waarin hij zijn eigen postje kan veilig stellen.
Tenslotte zou het niet meer dan logisch zijn, mocht John Crombez ook de handdoek in de ring smijten. Zijn SP.a flirt nu al met de 10% grens, maar het zou nog erger kunnen worden. Hijzelf heeft al enkele keren gezegd op te zullen stappen als hij zijn doelen niet kon bereiken en zou dan ook consequent moeten zijn, want hij heeft ze niet gehaald.
Het wordt in Vlaanderen straks de herfst van de voorzittersverkiezingen, al zal ook dit geen garantie zijn dat het daarna voor de traditionele partijen veel beter zal worden. Ze hebben tientallen jaren de tijd gehad om e.e.a. recht te zetten en hebben er bitter weinig van gerealiseerd.
Er lijkt weer een nieuwe subsidiezwendel op ons af te komen. Na die van de zonnepanelen, de windmolens en de biomassacentrales, dreigt het nu de beurt te worden van de gascentrales die in 2025 de kerncentrales, die dan zouden gesloten moeten worden, moeten vervangen; o.m. omdat dit land zou kunnen voldoen aan de Parijse klimaateisen. Volgens N-VA kunnen echter niet alle kerncentrales tegen 2025 gesloten worden, zolang er geen garanties zijn dat er genoeg stroom voorhanden zal zijn én op voorwaarde dat die stroom betaalbaar zal blijven. Om dit waar te maken werkt de federale regering van lopende zaken aan een steunmechanisme voor nieuwe elektriciteitscentrales die op gas zullen werken. Volgens federaal ontslagnemend minister van Energie, Marghem, zou dat per gezin een jaarlijkse meerkost van 15 euro betekenen.
In een recent rapport van energieregulator CREG laat die echter weten dat dat wel eens driemaal zoveel zou kunnen kosten. Als dit bedrag gelijkmatig zou verdeeld worden tussen industrie en gezinnen, komt de CREG uit op 38,20 euro, maar zou het niet verwonderlijk zijn dat – o.m. om zgz het bedrijfsleven te sparen – de kans bestaat dat de gezinnen straks de gehele rekening zullen mogen betalen, wat het extra bedrag dan ergens zou brengen tussen de 108 en de 165 euro. Kortom, wie straks die gascentrales bouwt, krijgt subsidies die zullen worden doorberekend aan de eindverbruiker. Te gek voor woorden.
M.a.w. het wordt weer zo’n natte vingerwerk zoals we dat stilaan gewend zijn van onze overheidsinstanties. Dat het bedrag zo beduidend hoger zou komen te liggen – men spreekt tot 940 miljoen euro per jaar - zit hem in het feit dat niet alleen de nieuwe gascentrales gesubsidieerd zullen worden, maar ook de reeds bestaande, waarbij sommigen nu reeds tot op de draad versleten zijn. Of er iets van in huis gaat komen is helemaal niet zeker. Daar de eerste veiling voor de nieuwe gascentrales er pas komt in 2021, wordt het nog een race tegen de tijd. Oppassen blijft de boodschap.
Het is niet de eerste keer dat ik erover schrijf, maar vanaf 2024 begint het uitdoven van de Noord-Zuid transfers. Van dan af zal er elk jaar 10% af gaan en dit tot 2034 (ik dacht eerst 2033, maar dat is het grote probleem niet). In 2034 zou de teller van het compensatiemechanisme dan op nul moeten staan, zoals werd beslist tijdens het akkoord over de nieuwe financieringswet van de zesde staatshervorming in 2014, dat – nota bene – werd vastgelegd bij de installatie van de regering Di Rupo.
Bij de aan de gang zijnde politieke discussies i.v.m. hoe het verder moet met dit land, werden er vanuit de PS – o.a. door Magnette en Close - al enkele ballonnetjes opgelaten om dit akkoord van 2014 weer ‘bespreekbaar’ te maken. Als onze Vlaamse partijen één zaak niet moeten beginnen, dan is het een dergelijke discussie, waarbij voor een zoveelste keer de Vlaamse verworvenheden op de helling worden gezet en er in dit vastgeroeste land helemaal nog iets zal gebeuren. En dan denken we meteen aan de Open VLD, waarvan – tijdens de Brusselse regeringsvorming – nog gebleken is dat er aan de top van die partij nog steeds in de eerst plaats Belgisch wordt gedacht.
Als er al een nieuwe federale regering komt, dan zal het de laatste zijn waarbij vóٕór 2024 nog e.e.a. zou kunnen bedisseld worden, iets wat absoluut moet vermeden worden. In het licht daarvan is het dan ook niet meer dan logisch dat Vlaamse partijen er zich toe verbinden geen deel uit te zullen maken van een nieuwe federale regering als die geen meerderheid heeft in Vlaanderen. De verleiding om weer aan de transfers te gaan sleutelen zal groot zijn. De partijen die dat niet kunnen beloven, horen dan ook niet thuis in de nieuwe Vlaamse regering, ongeacht hoe lang die ook nog op zich zou laten wachten.
Zondag 21 juli is het de nationale Belgische feestdag, met in Brussel de troepenparade, de mogelijke ‘drache nationale’ en de gebruikelijke speeches. Ik ben wel eens curieus wat ze daar gaan vertellen, nu het land al een dik half jaar met een regering van lopende zaken zit en er, buiten Brussel, nergens al een schijn van overeenkomst is om een nieuwe regionale en een federale regering te vormen. En uitdagingen zijn er genoeg: de begroting op orde krijgen, nóg meer mensen aan het werk krijgen, zeker in Brussel en Wallonië, een werkbaar en betaalbaar klimaatplan maken, de e-commerce in eigen handen krijgen, het onderwijs bijsturen, de verkeersproblemen oplossen, de migratie onder controle krijgen, de staatsschuld effectief terugdringen, de kosten van vergrijzing en Sociale Zekerheid aanpakken. En zo zijn er nog wel enkele punten, die maken dat België een hopeloos geval blijft. De kans is groot dat we over al deze problemen zondag weinig of niets zullen horen. Een nieuwe federale regering zit er in de verste verte nog niet aan te komen, zeker niet in deze komkommertijd met een federale regering, die niet eens over een meerderheid in het parlement beschikt en waarvan de premier bezig is zijn koffers te pakken voor zijn vertrek naar Europa, daarbij een gat in de begroting achterlatend van om en bij de tien miljard euro….
Na ons, de zondvloed!
---
En dan was er het nieuws dat de volgende vijf jaar meer dan 40% van onze beroepsmilitairen met pensioen vertrekt. Een bevestiging van de bewering dat het Belgisch leger momenteel weinig méér is dan een uitzonderlijk goed bewapend pensioenfonds.
Gwendolientje, tot nader order nog altijd voorzitster van de Vlaamse liberalen, kan het nog altijd niet verwerken dat de MR, de francofone zusterpartij, niet werd opgenomen in de nieuwe Brusselse regering. Ze ligt zelfs op ramkoers met oude rot Guy Vanhengel en met Anciaux’ volgeling Sven Gatz, die zich niet lieten vermurwen door te dreigen uit de Brusselse bestuursbesprekingen te stappen. Hoe durven ze! Vooral Gatz heeft de boter gegeten en speelt op één na al zijn bevoegdheden kwijt als minister in de Vlaamse regering. Nu hij ondertussen beëdigd is als Brussels minister van Economie, Financiën en ‘meertaligheid’, zal hij daar niet van wakker liggen. In de Vlaamse deelregering blijft hij alleen nog verantwoordelijk voor datzelfde Brussel. Dat was vijf jaar geleden trouwens de reden waarom hij überhaupt Vlaams minister kon worden. Ze hadden daarvoor een Brusselaar nodig en het enige alternatief dat Open VLD toen dacht te hebben, Noël Slangen, bleek nl niet in Brussel gedomicilieerd te zijn en dat was een van de voorwaarden.
E.e.a. geeft nog maar eens aan dat de Belgische liberalen, van welk gewest ook, niet te vertrouwen zijn en men op hen niet moet rekenen voor de vorming van een nieuwe federale of Vlaamse regering, laat staan hun garanties daaromtrent zou geloven. Ze zijn in de eerste plaats nog altijd Belg en pas Vlaming als het hen uitkomt.
Wat de vorming van die regeringen betreft, blijft het uitkijken naar wat CD&V gaat doen. Vooral na de laatste verklaringen van Pieter De Crem, hierbij gesteund door Hendrik Bogaert; waarbij de partij naar rechts zou moeten opschuiven, is het uitkijken naar het volgend partijcongres in het najaar. De kans is groot dat er pas daarna schot zal komen in de diverse regeringsonderhandelingen.
In Brussel is er een bestuursakkoord, met aan Vlaamse kant socialisten, liberalen en groenen. Paarsgroen dus. Een reden temeer voor CD&V om eens ernstig na te denken over hoe het verder moet met de Vlaamse regering waar de christendemocraten wel welkom zijn als ze de garantie geven niet mee te zullen doen in een federale regering zonder meerderheid in Vlaanderen.. Aan Franstalige kant valt in Brussel de MR uit de boot, waartegen Open VLD reeds gereclameerd heeft en Gwendolientje in hoogst eigen persoontje mee naar de onderhandelingstafel was getrokken. Net zoals de Open VLD in 2014 bereid was al haar principes te laten vallen en de door de andere partijen reeds genomen Vlaamse akkoorden onveranderd te onderschrijven, wou de MR dat nu ook doen in Brussel. Voor de liberalen tellen alleen nog de postjes, maar dat heeft deze keer blijkbaar niet gepakt.
E.e.a. maakt dat Open VLD in Brussel meespeelt met een overwegend linkse club en dat de kans dat de Vlaamse liberalen straks enige garantie zouden geven dat niét te zullen doen bij een eventuele federale regeringsvorming zonder meerderheid in Vlaanderen, zo goed als nihil is.
