Ik snap niet goed waarom men zich bij de Vlaamse partijen zo druk maakt over het feit dat Didier Reynders door de ontslagnemende federale regering is voorgedragen als nieuwe Europese commissaris, ter vervanging van Marianne Thijssen. Zeker als hij straks hetzelfde commissariaat zou krijgen, want dat stelt niets voor. Wie kan zeggen wat Marianne zoal gedaan heeft tijdens de nu eindigende legislatuur? Wie vóór Reynders is, zal het hem dat postje gunnen na 20 jaar ministerschap als minister van Buitenlandse Dingens en Financiën, die zwaarder waren dan dat klusje van Marianne en waardoor hij ook buiten onze grenzen vrij bekend is. Wie ertegen is, kan blij zijn er vanaf te zijn, niet zoals wij van Kris Peeters.
Hoe was het ook weer? ‘Wat we zelf doen, moeten we zien beter te doen’, of zoiets. Dat is binnen de E.U. meestal niet zo erg veel. Het zijn ook meestal dezelfde figuren die men te zien krijgt. Dat er nu twee Waalse liberalen naar Europa trekken, betekent ook dat – mocht er een nieuwe federale Belgische regering komen – de MR niet veel eisen meer zal kunnen stellen, voor zover ze nog zullen mogen meespelen. De partij steunde op twee blokken: die van Reynders en die van Michel. Nu ze waarschijnlijk allebei van het Belgische toneel verdwijnen; zullen ze bij wat er van die MR overblijft hun handen vol hebben. Ze gaan straks nog blij zijn geen federale regering meer te kunnen vormen.
---
In Biarritz hebben de zgz G7 dan toch iets meer gedaan dan verwacht werd. Er werd niet alleen over anderen gesproken, maar ook mét anderen en alles eindigde (voorlopig?) niet op een valse noot. We kunnen alleen maar hopen dat men op die in geslagen weg verder gaat.
De G7-top in Biarritz is een raar gebeuren. Het gaat hier om de zgz zeven rijkste geïndustrialiseerde landen die er de grootste problemen wereldproblemen komen bespreken. Maar niet alle mensen die verantwoordelijk zijn voor e.e.a. op de plaatsen waar het misloopt, zijn uitgenodigd.
Zo kreeg de nieuwe president van Brazilië, nog vóór de top begon, zowat alle schuld voor de bosbranden in het Amazonewoud, terwijl dat helemaal niet zeker is. Bepaalde getoonde filmpjes en foto’s blijken immers al enkele jaren oud te zijn of niet met het Amazonegebied te maken te hebben. Daar komt nog bij dat Bolsonaro, de Braziliaanse president, als ex-militair een rechts imago heeft en zoiets volstaat blijkbaar om hem te veroordelen.
De Iraanse minister van Buitenlandse Zaken wordt dan weer onverwachts verwelkomd door Macron en heeft diverse gesprekken, maar – zover ik weet – niet met de Amerikanen, waarmee zijn land overhoop ligt.
Dat gebeurt ook niet over de andere probleemgebieden. Zoals die in Oost-Oekraïne, waar de Russen al enkele jaren onrust stoken. Als gevolg daarvan wordt Rusland op economisch gebied geboycot. Of men daar nu vóór of tegen is, bij dergelijke discussies, waar men de kans krijgt e.e.a. uit te praten, zou het toch logisch zijn dat de Russen daar ook uitgenodigd worden, zodat men tot een gesprek kan komen, maar dat gebeurt niet.
Hetzelfde met het niet uitnodigen van Poetin. Die behoorde vroeger tot hetzelfde clubje, toen de G8 genoemd. Na de annexatie van de Krim en de bedekte oorlog in de Don-Bas, heeft men hem buiten spel gezet. Evenals bij het vorige item had men hem minstens moeten uitnodigen en eventueel – als men eruit kwam – hem terug lid kunnen maken.
Tenslotte is er de aan de gang zijnde handelsoorlog tussen de States en China. Ook hier had men het Chinese staatshoofd moeten uitnodigen. De kans is groot dat Xi- Jinping helemaal niet wakker ligt van dat G7-clubje daar in Biarritz. Dat zou niet zo zijn als hij erbij zat.
Kortom, heel dat G7-vcrhaal doet denken aan een soort inquisitie, waarbij iemand veroordeeld kan worden zonder kans op verdediging. Met democratie heeft dat helemaal niets meer te maken.
Het was reeds bekend dat er bij de traditionele partijen dit najaar voorzittersverkiezingen zouden komen. Vooral bij de SP.a en CD&V zou het er wel eens kunnen stuiven na de dubbele nederlagen in de voorbije verkiezingen .
Bij de socialisten heeft zich al een nobele onbekende gemeld. Een zekere Hannes De Reu, een Gentenaar van 33, voormalig directeur Netwerk en Beweging bij de Spa, die in zijn functie van campagneleider bij de verkiezingen werd ontslagen door niemand minder dan John Crombez himself. ‘Den John’ zou daar nog wel eens spijt van kunnen krijgen. Of De Reu er de partij weer bovenop zal krijgen, zoals hij beweert, zal wel een ander verhaal zijn, maar veel slechter dan Crombez kan het moeilijk worden, al was het maar omdat die – als puntje bij plaatje kwam – zijn woord niet hield. Tussen haakjes: De Reu is een ex-kampioen roeien, maar als hij ooit voorzitter wordt zal ook hij moeten roeien met de riemen die hij dan zal hebben…
Ook bij CD&V gaat de onrust niet liggen. De kopstukken Crevitz en Beke verloren beiden de verkiezingen in de eigen regio, maar meer nog dan dat was er de aanpak van de herschikkingen na de verkiezingen van 2014. De benoeming van Marianne Thijssen tot Eurocommissaris van een te verwaarlozen commissariaat maakte dat Kris Peeters moest verzaken aan de verhoopte post van premier, wat leidde tot een spelletje zwartepieten die de partij naar links deed opschuiven, wat haar geen goed heeft gedaan. Dat betert er niet op nu rechtsbuiten Hendrik Bogaert gesolliciteerd heeft naar de voorzittersplaats en Pieter De Crem – die eigenlijk ook het slachtoffer werd van de affaire Thijssen (hij werd gedegradeerd tot staatssecretaris) - een paar keer van gedacht veranderde of hij al dan niet in de federale politiek zou verder doen.
Bij de liberalen is het al niet veel beter, al hebben zich ook al enkele nieuwe kandidaten gemeld voor de post van voorzitter. Een bekende: Vincent Van Quickenborne en een minder bekende: de nog jeugdige Francesco Vanderjeugd (what’s in a name?) Tegelijk azen een paar oudgedienden op e.o.a. ministerpost, waarbij het gevaar bestaat dat het hen geen barst kan schelen in welke regering dat zal zijn, ook niet in een met een Vlaamse minderheid. Wie het onderste wil uit de kan …
Kortom, het kan nog een woelige herfst worden, als men weet dat ook bij Groen en N-VA de verkiezingen tegen sloegen, waarbij de laatste het geluk heeft nog de grootste partij te zijn, anders zou het daar ook wringen worden. Tenslotte hebben ze allemaal verloren en zullen sommige al blij zijn met e.o.a. status quo.
Als we de specialisten mogen geloven, dan gaat het niet goed met de economie. Er is niet alleen de nog steeds dreigende handelsoorlog tussen de States en China en de eventuele gevolgen van de Brexit, maar ook in Duitsland, toch nog altijd de economische motor van de EU, kijkt men aan tegen een mogelijk recessie en zoiets is men al jaren niet gewend in het land van ‘die Schwarze Null’. Met die uitdrukking bedoelde men dat het land geen schulden mocht maken, iets waar de meeste andere landen alleen van kunnen dromen. Om zeker te spelen heeft men er ook nog een zgn ‘Schuldenbremse’, die er mee voor moet zorgen dat het land minstens een budget in evenwicht houdt. Dat laatste wordt nu betwist door de eigen Duitse economie, die wil dat er meer geïnvesteerd wordt in infrastructuur, door de oppositie en zelfs door de SPD, die mee in de Bondsregering zit.
Momenteel liggen enkel de Christendemocraten van CDU/CSU nog dwars, maar als er geen spectaculaire veranderingen zouden komen, zal ook de Bondsrepubliek straks moeten bijdraaien, al is er een uitweg. Duitsland had zich nl voorgenomen klimaatneutraal te worden en wil daarover binnenkort een beslissing nemen. Als dat meteen of op korte termijn zou gebeuren, dan gaat dat zo’n honderd miljard euro kosten en dan zal de recessie voor Duitsland een feit zijn. Wat het dan zal worden voor al die andere landen met hun nu al grotere staatsschuld (en daar is België gloeiend bij), is maar de vraag…
Anuna De Wever zou zinnens zijn met een zeilschip van Scheveningen naar Chili te varen – een reis van bijna twee maanden - om daar een zoveelste klimaatconferentie bij te wonen. Ze wil daarbij het voorbeeld volgen van het Zweedse kindsoldaatje dat momenteel met een zeilboot onderweg is naar New-York, waar ze volgende maand eveneens zo’n bijeenkomst zal bijwonen. Dat Pippi Langkous een zeilboot neemt (en Anuna denkt hetzelfde te zullen doen) heeft te maken met beider afkeer van die vervuilende vliegtuigen die er – volgens hen – mede de schuld van zijn dat we onze aarde om zeep aan het helpen zijn.
Het verhaal klopt echter niet.
De kapitein van de zeilboot en zijn vijfkoppige bemanning, waarmee Greta Thunberg onderweg is naar New-York, wordt – eens aangekomen in The Big Apple - per vliegtuig weer overgevlogen naar Europa, terwijl een andere bemanning vanuit Europa naar New-York wordt overgevlogen om de eerste af te lossen! Zo iets zou volgens de regels van de nieuwe klimaatreligie zijn, op voorwaarde dat deze mensen, als een soort boetedoening, een financiële schenking zouden doen aan e.o.a. milieuorganisatie…M.a.w. men kan a.h.w. een aflaat kopen, zoals indertijd in de Kerk gebeurde, wat mede de oorzaak was van het ontstaan van het protestantisme. Maarten Luther moet zich omdraaien in zijn graf.
---
In de marge van bovenstaande, nog dit. Volgens de laatste berichten zijn er bij het Parket nog steeds geen klachten binnengekomen over het werpen met flessen en allerhande naar de tenten van de klimaatbetogers op Pukkelpop. Dat is wel degelijk gebeurd, maar door wie, daar heeft men nog steeds het raden naar. Het zou zelfs geënsceneerd kunnen zijn…
De commedia dell’ arte is in de Italiaanse politiek nooit ver af. Alleen al de vorming van de laatste regering – waarin zowel uiterst links als uiterst rechts in vertegenwoordigd was – was gedoemd om niet lang stand te houden en dat is ook gebeurd. Twee weken geleden heeft Salvini van de Lega het vertrouwen van zijn partij opgezegd. Gisteren heeft premier Conte – feitelijk een partijloze advocaat - het ontslag van zijn regering aangeboden aan president Mattarella, die zelf ook al vele politieke watertjes doorzwommen heeft en moet die laatste beslissen wat de volgende stap zal worden.
De hele zaak draait om Matteo Salvini, de sterke man van de Lega, die uit de sociale media niet is weg te slaan. Zij zijn voor hem wat de Tv-stations waren voor Silvio Berlusconi. Hij is alom tegenwoordig en won zowat alle tussentijdse verkiezingen en opiniepeilingen, meestal ten koste van de linkse 5 Sterren Beweging van Komiek Beppe Grillo. De voornaamste reden daarvoor is zijn m.i. terecht verzet tegen de immigratie, waarvoor hij vindt dat Italië al meer dan genoeg gedaan heeft en dat de andere EU-landen er zich te gemakkelijk vanaf maken.
Het zijn slechte tijden voor de potentaten van deze wereld. In China weet de almachtige Xi Jinping niet wat hem in Hong Kong overkomt. Nu heeft die vroegere Britse kroonkolonie officieel nog altijd een speciaal statuut, zoals afgesproken bij de overdracht in 1997, maar de man is zo gewend zijn zin te krijgen, dat hij na een drie maanden vrij burgerlijke oproer niet echt weet wat te doen. Zich houden aan de regels, lijkt hem te simpel. Moedige mensen daar in Hong Kong.
Ook in Moskou krijgt de nieuwe tsaar steeds meer tegenwind. Deze keer gaat het om de plaatselijke verkiezingen in de hoofdstad, waar men de oppositie zelfs amper de kans wil geven mee te kunnen doen. Dat is nog gebeurd, maar ondertussen zijn er de sociale media, die het volk op de hoogte houden en krijgt Poetin kritiek die kan tellen. Zo blijkt het Russische bbp sinds de inval in de Krim met de daaropvolgende Westerse sancties met liefst 30% gezakt te zijn, wat tenslotte iedereen daar zal raken. Dat terwijl diezelfde Poetin bij de laatste algemene verkiezingen beloofd had de grote armoede in zijn land te zullen halveren. Dat Russische bbp, dat al niet veel groter is dan dat van de Benelux, is op het ogenblik nog één zesde van het Chinese. Tijdens het bewind van Stalin was het het dubbele…
Zelfs Erdogan, nieuwe sultan van Turkije, die dacht dat hem, na de mislukte coup tegen hem, zowat alles gepermitteerd was, moest bij plaatselijke verkiezingen in de grote steden de macht afstaan aan wat er daar aan oppositie overblijft. In zijn eigen stad, Istanbul, zelfs tot tweemaal toe.
De wereld is duidelijk aan het veranderen. Opvallend daarbij is wel dat het bijna overal – ook bij ons – de jongeren zijn die op straat komen en zich weren. De vraag is maar hoe het verder zal gaan.
Op 1 december a.s. gaat de wet in voege over het afronden naar boven of naar beneden van de zgz ‘rosse centjes’, die van 1 en 2 eurocent, iets wat al vroeger was afgesproken, dat in feite hier en daar al gebeurde, maar dan op zijn Belgisch. In Nederland bestaat dat gebruik al van rond de eeuwwisseling, in Finland heeft men die muntjes moeten ‘slaan’, zoals men dat heet, maar nooit uitgegeven, tenzij aan verzamelaars. Nota bene: die ‘rosse’ centjes kosten de dag van vandaag meer dan wat ze nominaal waard zijn. M.a.w. de staat verliest er geld aan.
Met de wetenschap dat men in dit land nooit in één keer een fatsoenlijke wet kan maken zonder de gebruikelijke achterpoortjes en uitzonderingen, heeft men een verschil gemaakt tussen wie cash betaalt en wie dat met een betaalkaart of op een andere manier doet. Het gevolg wordt gegarandeerd weer iets dat later nog enkele keren zal dienen te worden ‘aangepast’.
---
In de media was er enkele weken geleden nogal wat te doen over het feit dat steeds meer Belgen de grens over trekken om daar hun wekelijkse inkopen te doen. Een reden daarvoor is dat de taksen op vooral voedingsproducten zowel in Frankrijk als in Nederland een stuk lager liggen dan bij ons, waardoor daar kopen dus ook voordeliger wordt. Vorig jaar zouden onze landgenoten 5% meer dan het jaar ervoor in het buitenland hebben aangekocht, in de eerste plaats voeding.
Nota bene, dat dit niets te maken heeft met de concurrentie binnen de e-commerce, waar men schat dat er jaarlijks via die diensten zo’n 5 miljard euro naar het buitenland verdwijnt…
Zoals ik reeds schreef in mijn laatste blogs (of wat daarvoor moest doorgaan),
is er de laatste weken weinig gebeurd dat de moeite was om veel over te schrijven. Tot er dan het incident was met de Vlaamse strijdvlaggen, die in eerste instantie door de organisatie van Pukkelpop in beslag werden genomen. De reactie was er meteen, iets dat we in ons brave Vlaanderen niet altijd kunnen zeggen. Peter De Roover (N-VA) zette meteen de puntjes op de ‘i’, maar vooral de Vlaams Belang jongeren lieten zich niet onbetuigd en deelden de volgende ochtend liefst 500 strijdvlaggen uit, waarna het Pukkelpopcomité niets anders kon doen dan zich te verontschuldigen. Laat ons hopen dat zowel de Vlaamsnationale partijen als leden deze trend blijven verder zetten ,want de strijd is nog niet gestreden, zeker mochten er tegen het einde van dit jaar al nieuwe verkiezingen kunnen komen zoals hier en daar wordt gesuggereerd.
Opmerkelijk was ook de reactie van Bruno De Winter, broer van Bart en eveneens historicus, die het echter niet altijd eens is met de uitvinder van de startnota. Hij zei dat als men de eeuwenoude Vlaams strijdvlag een collaboratievlag wil noemen, men de Belgische vlag een koloniale vlag moet noemen na al die tijd van koloniale bezetting in Afrika.
Eerst was er de zwartgele vlag. Het rood is er pas bijgekomen omdat die kleur deel uitmaakte van de Brabantse leeuwenvlag en later van de Belgisch onstaat. En dat gebeurde reeds honderden jaren vóór er van België sprake was.
Tenslotte moet het bij festivals om muziek blijven gaan. Als de milieubeweging haar strijd wil verengen tot een anti-Vlaams discours, verdient ze onze steun helemaal niet meer.
Ook de vierde test is goed meegevallen. Het enig probleem blijft dat men ook nu, na drie scans en een echografie van de pancreas, niet gevonden heeft hoe en waar ik dat ijzer in mijn bloed verloren heb. Het wordt nog even uitbollen (observatie), maar dan wel thuis. Ik hoop na dit weekeinde terug te kunnen aanknopen met mijn dagelijkse blog. Dat ik daarenboven met die hernia op mijn voorlaatste ruggenwervel zit, moet ik er maar bij nemen. Met ouder worden, wordt alles een beetje afstandelijker. Doet me denken aan het versje dat men vroeger vertelde:
’20 jaar groeien,
20 jaar bloeien,
20 jaar blijven staan en
20 jaar achteruit gaan’
---------------------
Ondertussen blijk ik twee collaboratievlaggen in huis te hebben! Dat ze die Anuna voor de rest van de festivalperiode maar ergens ‘detacheren’. Na het verloop van het schooljaar overhoop te hebben gehaald, was dit er wel teveel aan.
Ik vraag mij ook af waarover Peppi en Kokki bij Flup anderhalf uur gepraat hebben, terwijl er officieel niets nieuws onder de zon was. Op 9 september mogen ze nog eens (een vierde keer) komen vertellen dat ze geen nieuws hebben
Vooreerst een dankwoordje aan de lezers en vrienden, die me rechtrechts en/of onrechtstreeks hun steun toezegden n.a.v. mijn gezondheidsproblemen. Ik ben sinds gisteren terug uit het hospitaal, maar moet vrijdag nog terug voor een echo-endoscopie – wat te maken heeft met de pancreas - en dit na drie scans, waarbij niets gevonden werd.. Dit alles door een combinatie van een hernia op mijn voorlaatste ruggenwervel met een tekort aan ijzer in mijn bloed, wat ervoor zorgde dat ik snel erg moe werd.
Men zal het mij hopelijk dan ook niet kwalijk nemen dat ik het politieke nieuws even niet meer erg gevolgd heb, al valt er in feite niet veel over te vertellen. Reeds sinds 26 mei heb ik in deze rubriek regelmatig geschreven dat de huidige Vlaamse regering – alhoewel bestaande uit uitsluitend verliezende partijen - toch nog genoeg over hield om verder te regeren, omdat de drie aan de macht zijnde partijen een meerderheid behielden in het Vlaamse parlement. Het hele spel gaat hem, volgens mij, meer om te vermijden dat het mis zou lopen met de vorming van een nieuwe federale regering.
Ik hoop dat ik die echografie van mijn pancreas kan verteren en probeer dan de draad weer op te nemen.
Mijn dank voor de reacties en wensen. Deze knaap gaat naar de tachtig. Ik werd geboren op zes februari 1940. Dat was tijdens de zgz ‘mobilisatie’, nog net vóór WO II in België belandde. Toen ik jong was hoopte ik 60 te kunnen worden (zoals ook mijn vrienden). Wij hoopten zo het jaar 2.000 mee te maken. Ik mag dus niet klagen en hoop er nog een stukje bij aan te breien. Gelukkig zitten we momenteel in een politiek dipje, zodat ik even op adem kan komen.
Ondertussen is De Wever met zijn tweede gespreksronde begonnen. Daar dit inhoudt dat hij minstens twee andere partijen over de drempel zal moeten krijgen en de traditionele partijen al bij voorbaat zeggen niet met het VB in zee te zullen gaan, maakt dat dat De Wever opgescheept zal zitten met een regering met verliezers, de zijn partij inbegrepen. Als het doorgaat, lijkr me dat een valse start
Vandaag geen blog, met mijn verontschuldigingen. Een combinatie van komkommertijd en een probleem met mijn gezondheid (hernia op ruggenwervel en een tekort aan ijzer in het bloed). Hopelijk lukt het me de volgende dagen weer wel
Ik kom nog even terug op dat smerig interview waarin Karel De Gucht zondag op VTM het klassieke verhaaltje kwam vertellen over de jaren 1930. Zal daar nooit een einde aan komen? Zeker niet in Vlaanderen waar geen ergere zaken gebeurd zijn dan elders, waar sommige mensen fouten hebben gemaakt (waar gebeurde dat niet?), maar waar belgisistische politiekers met een stilaan verjaarde datum, nog steeds denken mee in het nieuws te moeten komen. De Gucht is daarbij geen uitzondering. Denk maar aan wat Tobback Sr, Decroo Sr, De ‘kleine Eyskens’, Guy Verhofstadt, Erik Van Rompuy en ik vergeet er waarschijnlijk nog enkele, daarover verklaard hebben. Allemaal figuren die er zich ondertussen wel warmpjes hebben ingenesteld.
En bij dat laatste moest ik denken aan Marianne Thyssen die na de vorige verkiezingsnederlaag van haar partij een Europees commissariaat kreeg, waar bijna iedereen zijn neus voor ophaalde. Zijzelf verklaarde in de weekeindkrant van De Standaard, dat ze zeiden dat ze de overschot kreeg, maar dat zij daar dolgelukkig mee was.
---
Ondertussen heeft ook de Waalse regeringsvorming haar nieuwe record vast. Nooit duurde het ook daar zo lang. Het vorige record (van 2014) was slechts 58 dagen.
Nadat een zgz rondetafel conferentie over de regeringsvorming op zondagavond niets uithaalde omdat Ecolo zelfs niet in eenzelfde zaal met N-VA wilde praten, is dat standpunt, na de consultatie met de koning, nog eens bevestigd door Ps’er Magnette. Peppie en Kokkie mogen dan nog eens een extra dikke maand respijt gekregen hebben, op die manier komt er niets van en zou men best meteen overschakelen naar een splitsing van dit land.
Elke maand dikt de federale schuld aan met zo’n 160 miljoen euro alleen al aan vergrijzings- en verzorgingskosten, die nu al oplopen tot zo’n 10 miljard euro en die niet ver meer af zullen zijn van de 18 miljard die VOKA-econoom Bart Van Craeynest voorspelde. Als de man gelijk krijgt, mag een eventuele nieuwe federale regering meteen beginnen met de vraag hoe ze zo’n gat zal vullen. Niemand staat dan ook te drummen om persé straks mee te spelen, tenzij misschien de liberalen, die als enige partijen de afgelopen 20 jaar constant in de federale regering hebben gezeten en beter dan welke andere partijen dus weten wat geld opmaken betekent.
Ik heb er in deze rubriek al enkele keren over geschreven, maar het kan geen kwaad dat scenario nog eens te herhalen. Om nl België in de eurozone te krijgen, moesten de belastingen verhoogd worden, het goud van de nationale Bank verkocht worden, de sale-and-leaseback operaties van de NMBS-treinen worden doorgevoerd. Het resultaat van Dehaene’s inspanning was een primair overschot van 6%, zoals aan Europa was beloofd. Tot Guy Verhofstadt in 1999 uitpakte met zijn paarsgroene regering, die – na ettelijke jaren in de oppositie te zijn weggekwijnd - die paarse miljarden volledig opsoupeerde.
Vande Lanotte en Reynders hebben trouwen sinds 1999 in bijna alle federale regeringen meegespeeld als minister van Financiën en/of Begroting Beter dan wie ook weten zij dat dit een mission impossible wordt. Ze zijn dan ook mede verantwoordelijk voor heel wat van de achtergelaten puinhoop.
Nadat donderdagavond al een afspraak tussen PS en N-VA was misgelopen doordat de socio’s gewoon niet kwamen opdagen, probeerde men het zondagavond opnieuw. Het lijkt wel alsof de partijen, die bij de laatste verkiezingen – ondertussen al weer negen weken geleden - flink op hun donder hebben gekregen, stilaan schrik krijgen van hun eigen schaduw. De uitdagingen waarvoor ze staan zijn dan ook niet van de minste. Enfin, de voorzitters van 7 van de 8 uitgenodigde partijen zouden er geweest zijn, met uitzondering van de Waalse groenen, die niet eens in eenzelfde zaal met de vertegenwoordigers van de N-VA willen praten. Als men weet dat Groen en Ecolo in het federaal parlement één fractie vormen, maar apart komen opdagen als ze uitgenodigd worden, kan men zich vragen stellen bij zoveel huichelarij.
De bijeenkomst op het Egmontpaleis, waarover weinig werd losgelaten, zal eerder passen in de informatieopdracht van Vande Lanotte en Reynders, waarover we waarschijnlijk vandaag iets meer zouden kunnen vernemen, na hun zoveelste bezoek aan de koning.
Heel bovenstaand verhaal wordt tenslotte doorkruist door een vraaggesprek op de blauwe VTM, waarbij Karel De Gucht nog eens zijn gal mocht komen spuwen tegen al wat Vlaams en zeker Vlaamsnationaal is. Op een moment dat 800.000 kiezers voor het VB hebben gekozen, steeds weer blijven terugkomen op situaties van 80 jaar geleden die niet meer te vergelijken zijn, is gewoon hatelijk. Als Tom Van Grieken voet bij stek houdt en De Gucht daarvoor gaat aanklagen, moet hij daar niet langer mee wachten.
De uitstap van de UK uit de E.U. doet de vraag rijzen in hoever het Engels als een van de drie basistalen binnen de Unie de Brexit gaat overleven. Wel, dat zal geen probleem zijn. Na de uitstap mag Engels dan nog de (tweede) officiële taal zijn van maar twee kleine landjes (Malta en Ierland), 80% van alle documenten binnen de E.U. worden in eerste instantie nog altijd geschreven in het Engels en het ziet er niet naar uit dat daarin veel verandering zal komen. Engels is niet alleen de lingua franca van Europa, maar van zowat de hele wereld.
Vergeten we trouwens niet dat Engels het resultaat is van een samensmelting van Latijn en Germaans en daarom feitelijk een van oorsprong oer-Europese taal. Verder zijn bijna alle termen op gebied van luchtvaart, zeewezen en internet momenteel in het Engels en ook daaraan zal weinig gewijzigd worden na de Brexit. Hetzelfde gebeurt steeds meer met de on-line versies van heel wat publicaties, dag- en weekbladen, ook in landen als Duitsland en Spanje. Opmerkelijk was trouwens de bijeenkomst van de nationalistische partijen uit zowat heel de E.U. net vóór de Europese verkiezingen in Milaan. Die gebeurde volledig in het Engels.
Kortom, we zijn er zo maar niet vanaf en dat zal vooral een tegenslag zijn voor de Franssprekenden, in de eerste plaats de Fransen zelf, maar ook bv onze francofonen die het al zagen gebeuren dat hun taal de belangrijkste zou worden na de Brexit. Frans zal, naast Duits en Engels, de belangrijkste werktaal blijven binnen de E.U., maar ze zal nooit de rol van het Engels kunnen overnemen. Zelfs in de diplomatie, vroeger hét werkterrein van het Frans, wordt steeds meer het Engels gebruikt. Zelfs de tijd dat men aan de Europese Hoven bijna uitsluitend Frans sprak, is stilaan voltooid verleden tijd aan het worden.
In mijn blog van 7 juli ll maakte ik reeds gewag van het jongste rapport van het VN-Klimaatpanel (IPCC) dat stelde dat een massale herbebossing van onze planeet niet alleen voldoende zou zijn om de klimaatopwarming onder de 2 graden te houden, maar dat het ook de goedkoopste oplossing zou zijn.
Om de klimaatopwarming onder de twee graden te houden, volstaat het wereldwijd 1 miljard hectaren bomen te planten. Voor Vlaanderen betekent dat het planten van 6 miljoen bomen en ervoor te zorgen dat het onderhoud van ons bosbestel normaal verloopt. Daar waar gekapt wordt, moet worden bij geplant. Bomen bieden niet alleen schaduw, zij doen ook water verdampen en zorgen ervoor dat hun wortels het nodige water vasthouden.
Op de hele planeet is er plaats genoeg om miljarden bomen te planten. Als men grosso modo rekent dat een boom ongeveer 0,3 dollar kost, dan komt men wereldwijs aan 300 miljard dollar. Dat is een heel bedrag, maar t.o.v. het hele aardoppervlak is dat spotgoedkoop; in elk geval een stuk goedkoper dan allerlei experimenten waarmee de klimaatdoordrammers ons om de oren slaan en waarvan men alleen maar kan hopen dat ze effectief iets zullen bijdragen aan de verbetering aan de bestaande situatie.
In The Economist van 20 juli stond trouwens een interessant artikel ter zake over Frankrijk. Het blijkt nl dat het bosbestand bij onze zuiderburen momenteel uitbreidt, dus niet kleiner maar groter wordt. Datzelfde gebeurt ook in Spanje, Zweden en Finland, allemaal landen met een grote oppervlakte, waar meer plaats voor uitbreiding is dan in onze kleine overbevolkte landjes aan de Noordzee, maar alle baten helpen. Het is dus allemaal geen kommer en kwel als men de zaken maar rationeel en tijdig aanpakt. Het bosherstel is geen oplossing voor het hele probleem, wel een eerste stap die doenbaar en betaalbaar is.
Peppie en Kokkie, die normaal maandag a.s. een eindrapport zouden moeten uitbrengen bij Flup de Laatste, hebben nu al laten verstaan dat ze er aan denken een soort rondetafel te zullen organiseren. Dat is zoveel als zeggen dat ze helemaal geen oplossing hebben voor het vormen van een nieuwe federale regering noch van enige gewestregering voor Vlaanderen en/of Wallonië. Er van uitgaand dat ze het Vlaams Belang en de communisten niet zullen uitnodigen en anderzijds het CdH zichzelf uit mogelijke besprekingen heeft teruggetrokken, zou betekenen dat ze nog acht partijen aan die tafel zouden moeten krijgen. De ridders van King Arthur hadden er nog iets van kunnen leren.
Alle gekheid op een stokje, al die partijen op een dergelijke manier uitnodigen is nog nooit gebeurd. Het betekent zoveel dat die partijen maar moeten trachten er zelf iets van te maken, omdat het de informateurs niet lukt, waardoor hun bezigheidstherapie haar grenzen bereikt schijnt te hebben.
De verhoopte linkse Waalse deelregering komt er niet, omdat PS en Ecolo daar aan geen meerderheid geraken. De MR erbij nemen, betekent dat men alle voorafgemaakte akkoorden tussen PS en Ecolo moet herbekijken en dat men feitelijk Ecolo in Wallonië niet eens meer nodig zou hebben. Voor de PS wordt het een harde kluif om dat aan de achterban te vertellen. Het zal nog erger worden als ze die straks voor de vorming van een nieuwe federale regering zal moeten vertellen dat er zal moeten gepraat worden met de N-VA, die hetzelfde probleem heeft met haar Vlaamse achterban.
In Vlaanderen heeft men in feite nog een werkbare deelregering met een parlementaire meerderheid. Alleen komt die niet tot stand omdat de verschillende partijen elkaar niet (meer) betrouwen en men er bij de Vlaamsnationalisten als de dood voor is dat de traditionele partijen straks nog maar eens verraad zouden plegen door in te stemmen met een centrumlinkse federale regering zonder meerderheid in Vlaanderen.
Tenslotte kunnen we alleen maar hopen dat de lijnen tussen N-VA en VB open zullen blijven, zodat enige vorm van confederalisme tot de mogelijkheden blijft behoren, waarbij het afgesproken uitdoven van de transfers, zoals afgesproken bij de zesde staatshervorming, stand zal houden. Laat ons a.u.b. voor één keer eens op onze strepen staan en daarover geen toegevingen meer doen. Het heeft geen zin nieuwe akkoorden te sluiten als de oude niet worden nageleefd. En als de Franstaligen morgen weer geld tekort komen om hun kosten en schulden te dekken, dat ze dan maar eens leren sparen en beginnen met e.e.a. op te doeken, zoals hun nutteloze ‘Fédération Wallonie-Bruxelles’ (De Franse Gemeenschap) en het gros van de overlappende functies binnen het Brussels Gewest en de stad.
In afwachting dat er zich iets zal bewegen in de vorming van de Waalse, de Vlaamse én de federale regeringen, kom ik even terug op het fenomeen Sven Gatz, dat toch enige uitleg behoeft.
Na zijn universitaire studies was Gatz begonnen bij de Volksunie, waar hij zich met de jongerenwerking bezig hield. Van daaruit was het maar stap om in de politiek te rollen en werd hij o.m. kabinetsmedewerker van Vic Anciaux. Later stapte Gatz mee in het nieuwe Spirit-project van zoon Bert, tot laatstgenoemde zich ‘bekeerde’ tot het socialisme. Terwijl Bert Anciaux overstapte naar de SP.a trok Gatz naar de liberalen, voor wie hij met wisselend succes meedeed aan allerlei plaatselijke verkiezingen in het Brusselse. In 2011 stapte hij zelfs uit de politiek, toen hij de kans kreeg directeur te worden van de Federatie van Belgische Brouwers. Toen Open VLD in 2014 inbrak bij de vorming van de Vlaamse regering – toen lukte in Vlaanderen wél wat in Brussel nu mislukte - kwam hij opnieuw in het vizier van de politiek terecht, daar men een Brusselaar nodig had als Vlaams minister en het enige alternatief bij Open VLD Noël Slangen was, die echter niet in Brussel gedomicilieerd was. Gatz was dat wel.
Net zoals zijn politieke peetvader Guy Vanhengel, is Gatz in de eerste plaats een Brusselaar, pas daarna een liberaal en behoort hij niet tot de gevestigde waarden van de Open VLD.. Gwendolientje heeft dat tot haar scha en schande moeten ondervinden. Zelfs nadat ze Gatz van al zijn Vlaamse bevoegdheden had ontheven, hield hij er toch nog Brussel aan over, omdat haar partij ook nu geen valabel alternatief had.
‘No Gatz, no glory’ is zijn slogan en hij lijkt het nog waar te maken ook.
