Wallonië krijgt van de federale regering een lening van 1,2 miljard euro voor de wederopbouw van de overstroomde gebieden langs de Vesder en de Maas. Tot daar niets abnormaals, ook al zal dat federale geld grotendeels uit Vlaanderen moeten komen. De solidariteit, weet je wel. Wallonië zal die lening al dan niet renteloos pas terugbetalen over een periode van 10 jaar vanaf 2025.
Volgens het akkoord van de zesde staatshervorming van 2014 moet Wallonië ook de beruchte noord-zuid transfers afbouwen vanaf 2024 tot 2035, wanneer ze zouden uitgedoofd moeten zijn. Dat akkoord werd mede ondertekend door de PS, om toen Elio Di Rupo in 2014 federaal premier te kunnen laten worden.
Zoals lezer Ottorongo in zijn reactie van 30 september reeds stelde, gaan we die 1,2 miljard euro waarschijnlijk nooit meer terug zien. Bij de transfers gaat het om zo’n 6 miljard en dan zullen we nog geen Waalse euro gezien hebben voor het mede afbetalen van de staatsschuld waaraan Wallonië tot op heden geen cent heeft bijgedragen en waarbij het ook over miljarden gaat.
De geschiedenis zal zich blijven herhalen zolang dit onzalige land in zijn huidige vorml zal blijven bestaan.
In Duitsland zullen ze na de pas gehouden bondsverkiezingen waarschijnlijk voor de eerste keer sinds lang een regering met meer dan twee partijen krijgen. Christen- en sociaaldemocraten zouden nog wel een ‘Große Koalition’ (GroKo) kunnen vormen, maar daarvoor lijkt het water nu wel te diep. Dat de partij van Merkel zo’n opdonder gekregen heeft (± -10%), werd verwacht en was niet louter omdat haar gedoodverfde opvolger Laschet zich had laten verrassen door gefilmd te worden toen hij stond te lachen bij een bezoek aan de onlangs overstroomde gebieden. De keuze van de eerder saaie Laschet als kandidaat ten koste van de populaire Beier Markus Söder was een grote vergissing. Dat Söder het in de voorverkiezing niet haalde had niets met de man zelf te maken maar met het feit dat zijn partij, de Beierse CSU, in feite het kleine broertje is van Merkels CDU, waarmee het sinds lang een kartel vormt.
Tenslotte was men, na een bewind van 16 jaar, op Merkel uitgekeken. Zowat hetzelfde wat in de UK vorige eeuw gebeurde met Margareth Thatcher. Alleen had die laatste op Europa niet de invloed die ‘das Mädchen’ heeft gehad.
Voor Duitsland én Europa wordt het afwachten wat het gaat worden nu zowel de liberalen als de groenen op de wip zitten en zouden kunnen deel uitmaken van de volgende Bondsregering. Die wacht de zware taak wat orde te scheppen in de chaos die Merkel heeft achtergelaten*, Denk maar aan de immigratie (‘Wir schaffen das’), de nood aan betaalbare woningen, de verbetering van de infrastructuur en de gevolgen van de eveneens door Merkel gestarte ‘Klimatwende’.
*De titel van The Economist van 25 september : ‘The mess Merkel leaves behind’..
---
Voor de petite histoire: Merkels echte achternaam is Kasner. Merkel is de naam van haar eerste man, die zij behield na de scheiding. Dat dit ook in Duitsland mogelijk was, wist ik niet. In de Angelsaksische landen komt dat meer voor. Denk maar aan Tina Turner en Raquel Welch, die allebei carrière maakten onder de naam van hun ex.
De Franse gemeenschap, door de francofonen de ‘Fédération Bruxelles-Wallonie’ genoemd, alhoewel die benaming niet eens in de Belgische Grondwet staat, bestaat 50 jaar. In feite 50 jaar onwettelijk, maar heeft momenteel wel een schuld van meer dan één miljard euro. Zij behartigt o.m. Onderwijs en Cultuur en andere zaken die in Vlaanderen door het gewest worden beheerd. In Francofonië kan dat blijkbaar niet en heeft men dus alles dubbel: twee minister-presidenten, twee regeringen en twee keer een kabinet vol ministers. Vooral sinds corona en de overstromingen in de Vesder-vallei gaan er nu in Wallonië toch stemmen op om e.e.a. over te dragen van de Franse Gemeenschap naar het Waalse gewest. Het zou eindelijk eens een signaal zijn dat men in het zuiden van dit land nog iets anders kent dat potverteren, al zou de beste oplossing zijn die Fédération helemaal op te doeken. Als de Vlamingen dat zakkenvullen konden vermijden, waarom de francofonen niet? Terwijl deze laatsten het geld over de balk gooien, mag Vlaanderen hun overbodige benoemingen mee betalen. Om nog te zwijgen over de rekening van de overstromingen en de staatsschuld..
N.a.v. de eerste verjaardag van Paarsgroen+ en het 20 jarig bestaan van de N-VA, herinnerde PS-voorzitter Magnette de pers eraan dat ook hij nog wel degelijk bereid is straks met de N-VA te onderhandelen over hoe het verder moet met België. Een voortzetting, zeg maar, van de gesprekken die ze al hadden bij de poging om vorig jaar tot een paarsgele federale regering te komen, wat verhinderd werd door de kazakdraaierij van Open VLD-voorzitter Lachaert die zijn eigen diepblauwe achterban voor schut zette eens hij zeker was van het voorzitterschap.
Wat in een mogelijke tweede kans op onderhandelen tussen PS en N-VA vergeten wordt is, dat beide partijen volgens de diverse peilingen die we dit jaar meemaakten, nog zowat half zo groot zullen zijn als voorheen. De N-VA ligt momenteel flink achter bij het Vlaams Belang en zal die achterstand niet inlopen als De Wever hardnekkig blijft weigeren tegen 2024 samen te werken, iets wat een huidige meerderheid van de eigen N-VA’ers wél wenst. De PS heeft zelfs dié keuze niet meer. Ook zij verloor zowat de helft van haar kiezers aan de Waalse communisten en moet met lede ogen aanzien dat die de Waalse tak van het ABVV hebben overgenomen.
Als PS en N-VA tegen 2024 geen meerderheid meer zullen hebben en zelfs niet eens meer de grootste partij zullen in de eigen regio, zal er geen reden meer zijn tot praten zonder rekening te houden met de andere partijen .
*Zoals het liedje: ‘Das gibt nur einmal. Das kommt nicht wieder. Das ist zu schön um wahr zu sein’.
Vrijdag was er nog eens een grote vakbondsbetoging. Dat was al even geleden, ging alleen uit van het ABVV en was hoofdzakelijk bedoeld als protest tegen het nieuwe Interprofessioneel Loonakkoord (IPA), waarbij besloten werd dat er voor de komende twee jaar plaats was voor niet meer dan 0,4% loonsverhoging. Daarvoor was er een zeer nipte meerderheid bij het ABVV en dan nog bijna uitsluitend in Vlaanderen. In Wallonië is de socialistische vakbond zo goed als helemaal gekaapt door de communisten van de PTB, de Waalse tak van de PvdA.
Wat, zoals steeds bij discussies over dat IPA verzwegen werd, is dat die 0,4% bovenop de index komt, zodat de verhoging in werkelijkheid 4,04% bedraagt. Als – zoals het ABVV vraagt - bepaalde sectoren de kans zouden krijgen apart te onderhandelen, omdat ze het goed gedaan hebben tijdens de corona pandemie, dan kan men even goed de index afschaffen. Dat systeem is trouwens een van de punten ‘Only in Belgium’. Elders bestaat dat nergens meer en kan men dan ook apart onderhandelen.
Tenslotte in de marge van bovenstaande, even vermelden dat de betoging, die inderdaad in Franstalig België een succes was, weer niet toevallig op een vrijdag gebeurde en dus zorgde voor een extra verlengd weekeinde. Weeral een dag minder werken!
Terwijl onze groenen van de kernenergie af willen, wordt er elders nog in geïnvesteerd en experimenteert men in landen zoals de States en China zelfs met nieuwe generaties kerncentrales. Het nieuwe daarbij is dat die niet meer met radium, maar met thorium werken. Dit product heeft bijna niets anders dan voordelen: het is niet gevaarlijk, is bijna overal op aarde in ruime hoeveelheden te vinden en heeft ook geen schadelijke afval. Men kan de centrales ook kleiner maken, zelfs prefabriceren en ze dan plaatsen waar men wil. Ze kunnen bv de functie overnemen van de nu geplande vervuilende gascentrales en kunnen zelfs aan elkaar in serie geschakeld worden.
In hoever men met deze thoriumcentrales gevorderd is, is mij niet duidelijk. Als dat echter niet te lang moet duren, zou het best mogelijk zijn onze huidige kerncentrales nog even aan te houden om ze daarna te vervangen met die van de nieuwe generatie.
---
Buiten het inzetten van die nieuwe generatie kerncentrales, heeft Xi Jinping (klinkt als ‘k zie pingping’, gemakkelijker om te onthouden) besloten dat zijn China geen steenkoolcentrales meer zal opstarten buiten de eigen grenzen. In eigen land zal het nog wel even duren vooraleer dat zal gebeuren. Het onmetelijke land met zijn bijna anderhalf miljard inwoners heeft nog altijd stroom tekort.
Carles Puigdemont, de gewezen minister-president van Catalonië, die al vier jaar bij ons in ballingschap leeft, is aangehouden geworden in het Sardische havenstadje Alghero. Hij zou daar een politieke meeting (voor onafhankelijkheid?) hebben bijgewoond. Men zou zich kunnen afvragen wat hij juist dáár ging doen. Wel, de regio Alghero (‘Alguero’ in het Catalaans), was enkele eeuwen een Catalaanse kolonie. De streektaal is er nog steeds Catalaans en de straatnamen zijn er tweetalig: Italiaans en Catalaans.
Puigdemont raakte bij de laatste Europese verkiezingen verkozen tot EU-parlementslid, maar dat laffe EU-parlement speelde de kaart van de Spaanse inquisitie en had hem zes maand geleden zijn parlementaire onschendbaarheid afgenomen. Hij kon echter (nog) niet naar Spanje – dat zijn uitlevering vraagt - uitgewezen worden, daar zijn Vlaamse advocaat Paul Bekaert – een specialist in Spaanse materies en miseries - in beroep was gegaan en daarover nog steeds geen uitspraak is gevallen. Ondertussen blijkt dat ‘Pokemon,’ op Sardinië toch vrij mag rondlopen, maar het eiland de eerste twee weken niet mag verlaten. De zoveelste Europese klucht.
Catalaans is een van de vele talen die op Sardinië gesproken wordt. In tegenstelling tot het Siciliaans is Sardisch geen Italiaans dialect. Er bestaat zelfs geen Sardische standaardtaal, zoals bv bij ons het ABN, maar verschillende dialecten, al naargelang vroegere bezettingen beïnvloed door het Spaans, Catalaans, Arabisch en Ligurees dat men ook op Corsica spreekt. In het centrale bergland van Sardinië – de Barbagia - spreekt men nog een soort Latijn (‘andamus a domu’, ‘vai con Deus’, ‘tres panes in bertula’)
Alghero was de eerste plaats op Sardinië die toeristisch werd. Dat gebeurde toen na WO II de Britse luchtvaartmaatschappijen BEA en BOAC er op het nabij gelegen vliegveld van Fertilia een tussenlanding maakten op hun vluchten naar Malta. Mijn oudste zus Lucia, die samen met haar man met mij mee naar Sardinië trok in de jaren 1960, is in Alghero blijven wonen, waar ze in het stadcentrum (‘centro storico’) een B&B heeft (vierde verdieping met groot ontbijtterras met zicht op zee en op de jachthaven). Haar twee zonen zijn er met ‘Sardinekens’ getrouwd.
Uit de jaarrekeningen van de Vlaamse centrumsteden blijken de Open VLD burgemeesters de kroon te spannen voor wat het maken van schulden betreft. Ze bezetten de eerste vier plaatsen, met op kop het Mechelen van Bartje Somers, gevolgd door Gent, Oostende en Kortrijk. Met Somers’ ervaring als promotor van o.m. El Kaouakibi is dat zelfs geen verrassing. In zijn Mechelen draagt elke inwoner een gemiddelde schuld van meer dan 3.000 euro.
Tegelijk met de schuldenlast was er ook een rangschikking met het overschot of tekort per stad per inwoner en hier kwam de koekenstad van die andere Bart als eerste, met een overschot per inwoner van iets meer dan 400 euro. Tekorten waren er voor Gent, Oostende en weer Mechelen, terwijl het Kortrijk van Quicky hier de schade kon beperken en elke burger in zijn stad gemiddeld er zelfs zo’n 100 euro aan over hield.
Erg liberaal klinkt het echter niet, al zijn we sinds de paarsgroene regeringen van Verhofstadt op dat gebied al e.e.a. gewend. De ‘actieve welvaartstaat’, weet je wel. De Economist noemt dat het ‘illiberalisme’ .
Persoonlijk vond ik het mij nabije Turnhout een verrassing. Ondanks de eerder rommelige politiek van de laatste legislaturen heeft ze van de Vlaamse centrumsteden toch de minste schulden per inwoner, die er zelfs een overschot van 278 euro aan over houdt.
Twee maanden na de overstromingsramp in de Waalse Vesdervallei lijkt er daar maar geen schot te komen in de zaak. Het leger zal langer n voorzien ter plaatse moeten blijven voor het bezorgen van de maaltijden, brandweer en civiele bescherming blijven maar puin ruimen. Aan vrijwilligers – ook uit Vlaanderen - ontbreekt het nog steeds niet, maar de politiek laat het afweten. Met de Vesder-tragedie valt niet te scoren.
Staatssecretaris voor de Relance, Thomas Dermine (PS) is nu afgekomen met het voorstel voor een solidariteitsfonds van 1,2 miljard euro waarvan de helft van het federaal niveau zou moeten komen. Op zich nog te begrijpen, ware het niet dat Dermine, net zoals zijn partijgenote Lalieux van Pensioenen, met zijn voorstel eerst naar de media is gelopen, zonder overleg met de federale partners, die zich nog maar eens bekocht voelen. PS nieuwe stijl, zullen we maar zeggen, waarbij de Waalse socialisten, met de hete adem van de Waalse communisten in de nek, hun federale regeringspartners voor een voldongen feit willen stellen en een een puur gewestelijke bevoegdheid federaal wil financieren, Zo werkt het echter niet. Na de reeds vermelde heisa omtrent de pensioenen, waren er ook al de discussies over het loonoverleg en de sans papiers, waarbij de PS cavalier seul wou spelen op kosten van in de eerste plaats de Vlaamse partners Open VLD en CD&V.
---
Ik ben eens curieus hoe lang het zal duren vóór men de overstromingsschade, die inderdaad enorm is, zal hebben opgelost. Het doet me zo’n beetje denken aan wat ik tijdens mijn verblijf in Italië heb meegemaakt in de jaren 1960. Italië is ook een land met een noord-zuid tegenstelling, met dit verschil dat beide streken er wel eenzelfde officiële taal hebben. Rond die tijd was er een verwoestende aardbeving op Sicilië. Vijf jaar lader was er ook een in het noordelijke Veneto. Nog eens twee jaar later was het puin in Veneto geruimd en had men de zaak daar weer onder controle, terwijl men op Sicilië nog steeds tussen het puin leefde.
Of het in Wallonië ook zo lang gaat duren, is nog af te wachten, maar geduld zal er zeker van pas komen. Er valt daar voor geen enkele partij iets te rapen.
In mijn blog van 16 dezer (‘Een dure winter’) had ik het reeds over de stijgende prijzen voor gas en elektriciteit. Uit een artikel in de weekeindeditie van De Tijd blijkt dat de werkelijke kostprijs van onze stroom maar 36% is van wat we ervoor moeten betalen. Daarbovenop komt 19% voor de netwerken van Elia en Fluvius, nog eens 19% voor allerlei belastingen (BTW e.d.) en 26 voor allerlei belastingen, die we rustig verdoken taksen kunnen noemen, zoals openbare dienstverplichtingen en toelagen voor o.m. de windmolenparken.
Al deze heffingen, bijdragen en taksen zijn op elektriciteit veel hoger dan op gas. Juist in een tijd waarin men meer wil inzetten op elektriciteit – denk maar aan de auto’s –zal het dus allemaal nٕóg duurder worden. Als het voorstel van federaal minister zonder Financiën Van Peteghem om te komen tot een energiehervorming ooit werkelijkheid wordt, dan zal dat alleen zijn omdat het moet van Europa. De E.U. gaat nl niet akkoord met de Belgische vrijstelling voor grote industriële verbruikers – de windmolenparken bv - voor groene energie, terwijl de kleine eindverbruiker die niet heeft en er zelfs voor moet opdraaien. Voor deze laatste is de stroomfactuur steeds meer een belastingbrief aan het worden.
Rusland kende het vorige weekeinde de oneerlijkste verkiezingen sinds de val van de Sovjet Unie. Het leek wel een kopie van wat in het Wit-Rusland van Loekasjenko gebeurd is. Verenigd Rusland, de partij van Poetin, had in de vorige legislatuur een twee derde meerderheid in de Doema, het Russische parlement. Daardoor kon ze de grondwet aanpassen en er o.m. voor zorgen dat Poetin zo goed als president voor het leven werd (‘officieel’ tot 2036). Tegelijk besliste Poetin dat hij voortaan partijloos zou zijn, zodat niet hij maar zijn partij straks de schuld zal krijgen van alles wat er daar nog zou kunnen mislopen.
In de peilingen haalde Verenigd Rusland nu nog amper 30%. Om daaraan iets te doen, werden de verkiezingen er op grote schaal vervalst. Volgens de eerste uitslagen zou Poetins partij nog steeds de twee derde meerderheid hebben, maar niemand gelooft dat het daar eerlijk gegaan is.
Het verhaal van Navalny kennen we ondertussen. Poetins kwaadste tegenstander werd eerst vergiftigd en zou het niet gehaald hebben als men hem niet naar een Duits hospitaal had gebracht. Navalny heeft geen eigen partij, maar raadde zijn medestanders aan ‘slim’ te stemmen en daarmee bedoelde hij te stemmen voor oppositiekandidaten die werden toegelaten op de verkiezingslijsten. Dat kan nog altijd gebeuren, zelfs met Navalny in de gevangenis. En daar hield het niet bij op.
Apple en Google werden verplicht een app ter zake uit circulatie te halen en zelfs de benaming ‘slim stemmen’ werd verboden. Buitenlandse waarnemers waren niet welkom en in de meeste stembureaus werden zelfs de veiligheidscamera’s uitgeschakeld. Dat laatste is echter niet meer van deze tijd, want iedereen met een smartphone kan tegenwoordig alles filmen. Daaruit bleek dat er massaal gefraudeerd werd – men spreekt van duizenden klachten - met extra stembrieven, dubbelgangers op de kieslijsten, terwijl men kon zien dat bepaalde kiezers zich omkleedden en een tweede of derde keer gingen stemmen onder een andere naam. Puur boerenbedrog dat bij de telling van de stemmen wel eens een vervolg zou kunnen gekregen hebben.
Ondertussen is de Russische economie er slecht aan toe en zijn de voedselprijzen er de hoogte in geschoten. Voeg daarbij de openlijke corruptie en de pandemie die er nog verre van onder controle is en kan men begrijpen dat de Rus in de straat er zo stilaan genoeg van krijgt.
---
In verhouding tot het verhaal hierboven is de Belgische politiek een lachertje. Zo was er vorige week ook nog eens de zgz ‘grote peiling’, waarin zowat alle partijen een of twee procenten omhoog of omlaag gingen t.o.v. de vorige peiling. Met een foutenmarge van 3% betekent dat echter driemaal niks. Het werd haast aandoenlijk als men zag en hoorde hoe VTM en RTL zich uitsloofden om wereldnieuws te maken van een dode mus.
Het gesjachel over de gascentrales blijft aanhouden. De kans dat er in Vlaanderen van die vervuilende en kostelijke spullen komen is miniem, maar bij onze zuiderburen zullen wél enkele vergunningen afgeleverd worden. Voor zover dat nog bevestigd moet worden, nog maar eens een bewijs dat dit land twee verschillende landen kent die steeds verder uit elkaar groeien. Van de oorspronkelijke Waalse eis dat bij hen die vergunningen er zouden komen mits
er garanties waren dat de uitgestoten CO2 zou worden opgevangen, hoort men niets meer.
Wie in deze zaak ook een zoveelste modderfiguur slaat is de E.U. die akkoord blijft om die gascentrales te laten subsidiëren, terwijl klimaatpaus Timmerfrans maar blijft toeteren dat zijn miljarden verslindend klimaatplan er moet komen
Om de kernuitstap te overbruggen zal men 2,3 gigawatt extra productie moeten kunnen produceren. Als dat al zou lukken – dat is ± de helft van de huidige totale productie - zal dat alleen gaan ten koste van extra heffingen voor de eindverbruikers, waarvan de meerderheid in Vlaanderen woont. Die geschiedenis zal zich blijven herhalen zolang dit onzalige land in zijn huidige vorm blijft bestaan.
Na de Amerikaanse terugtrekking uit Afghanistan, zonder voorafgaandelijk overleg met de bondgenoten, wordt Europa nog eens voor schuit gezet door de oprichting van een in de eerste plaats militaire alliantie tussen Australië, de UK en de USA, samengevat in het logo AUKUS. Het gaat in de eerste plaats om een strategisch antwoord te bieden aan de opbouw van een sterk China binnen de Stille Oceaanzone, al kan men de aanwezigheid van de Britten alleen verklaren door hun historische aanwezigheid die tegenwoordig voltooid verleden tijd is.
In het kader van deze nieuwe Angelsaksische alliantie heeft Australië alvast bij de USA een serie met kernenergie aangedreven duikboten besteld en werd eenzelfde bestelling bij Frankrijk afgezegd met als excuus dat de Franse duikboten nog op diesel werken en de Amerikaanse op kernenergie. Het Franse protest daartegen lijkt mij vrij hypocriet omdat datzelfde Frankrijk op tijd en stond haantje de voorste wil spelen in het kader van de klimaatdiscussies. Die duikboten zullen (voorlopig?) wel geen kerkwapens vervoeren.
Dat Europa in het AUKUS-verhaal niet meespeelt is ook de logica zelf. De EU-landen hebben in totaal een militair budget dat vier keer groter is dan bv dat van Rusland. In tegenstelling tot wat Poetin ermee bereikt, zijn wij een bende amateurs. Zo loopt er het gerucht dat de Franse troepen, die in Mali al enkele jaren tevergeefs proberen de terreurgroep Boko Haram te verdrijven, zich binnenkort ook daar zullen terugtrekken en dat er gesprekken zijn van de Malinese overheid met Moskou om er Russische huurlingen in te zetten...
Over onze pensioenen is het laatste woord nog niet gezegd. Wie hier zijn hele leven officieel gewerkt heeft en veel heeft bijgedragen, krijgt in verhouding een eerder laag pensioen. Wie weinig heeft bijgedragen, moet niet wanhopen, want zal een pensioen krijgen dat in verhouding meer zal bedragen. Reden daarvoor zijn de mee tellende gelijkgestelde periodes zoals bv ziekte en werkloosheid, een soort basispensioen dat sommigen willen terugdraaien en anderen, zoals die Lalieux (PS), willen beschikbaar maken voor iedereen.
Er zijn landen vergelijkbaar met het onze, zoals bv Denemarken en Nederland waar men al zo’n basispensioen heeft. Et alors? Wel, het verschil met het onze is dat dat basispensioen daar maar ongeveer de helft is van het minimumpensioen dat men hier aan iedereen wil uitkeren. De voorwaarde daar is verder dat men er lang genoeg zal hebben gewoond en/of gewerkt. Bij dat lager basispensioen voor iedereen kan dan nog een bedrijfspensioen, een groepsverzekering of iets dergelijks gevoegd worden, maar ook daarvoor moet men een aantal jaren gewerkt hebben.
Tenslotte is een pensioenstelsel een contract tussen generaties dat alleen in stand kan worden gehouden als het betaalbaar blijft. Daar waar pensioenen betaald moeten worden uit lopende premieontvangsten, zoals bij ons, kan dat serieuze problemen opleveren bij grotere vergrijzingskosten, wanneer meer werknemers op pensioen gaan dan er nieuwe bijkomen.
Ik heb het vaccin voor mijn reguliere griepprik besteld en zal dat gezet krijgen zodra mijn huisarts mij dat aanraadt. Dat doe ik al sinds 1995 en sindsdien heb ik geen griep meer gehad. Dit jaar zijn er ook de 2 Covid-19 prikjes bijgekomen en hoop ik daarmee het najaar en de winter door te komen. Ik heb ook besloten mijn mondmasker te blijven dragen waar dat aanbevolen blijft, al wordt het zo stilaan een mission impossible.
Vandaag komt het beruchte veiligheidscomité nog maar eens samen en wordt er weer godweetwat beslist. Daarover uitweiden heeft nu geen enkele zin en zelfs daarna zal God en klein pierke er weer zijn zeg over hebben, want het zal nooit voor iedereen goed zijn. In het verdeelde en ingewikkelde land dat België is, zal het nooit lukken een duidelijke uitleg of toepassing geregeld te krijgen. ‘Elk voordeel hep se nadeel’, wist Johan Cruyff al en elke regio een specifiek probleem.
Enige positieve noot in de coronakakofonie is dat de ziekenhuisopnames weer zakken. Ook al gebeurt dat zachtjesaan, het gevaar van een volgende golf n.a.v. de buitenlandse vakanties lijkt beperkter dan gevreesd. Hoop doet leven en wie leeft zal zien (dat laatste letterlijk).
Er is dezer dagen nogal wat te doen over de prijzen van gas en elektriciteit. Die blijven maar stijgen, vooral door een tekort aan het eerste, waarmee ook het tweede wordt geproduceerd. Gas kan men zo maar niet maken, elektriciteit wel. Door de relance na de Covid-19 epidemie, waar men zo stilaan hoopt vanaf te geraken, is er echter grote vraag naar gas – vooral in China - waardoor hier tekorten dreigen en de prijzen blijven stijgen.
Of dat alles nog niet erg genoeg is, dreigt er in Europa nog een extra probleem bij de komen. In Noorwegen, dat de grootste Europese producent van gas en olie is, zijn er verkiezingen geweest, waarbij de mogelijkheid bestaat dat er een linkse regering komt, bestaande uit de eerder gematigde Arbeiderspartij en enkele kleinere linkse partijen die de Noorse productie van zowel gas als olie willen stilleggen. Alhoewel de opbrengst van gas en olie meer dan 40% uitmaakt van de Noorse export en voor 200.000 banen zorgt, zou dat voor Noorwegen zelf niet veel uitmaken. Zij zitten daar op een superspaarpot, nadat men er besloten had de opbrengsten van gas en olie uit de Noordzee niet onmiddellijk uit te geven, maar te beleggen om ook latere generaties ervan te laten genieten. Sinds enkele jaren vloeit er nauwelijks nog oliegeld naar het fonds, wel in de omgekeerde richting. In de eerste helft van dit jaar ging er 14 miljard euro oliegeld naar de Noorse begroting.
Uit klimaatoverwegingen willen enkele kleinere linkse partijen, mochten ze deel uitmaken van de volgende Noorse regering, nu de productie stilleggen, wat Noorwegen zelf niet veel armer zal maken. Het fonds heeft aandelen in zowat alle belangrijke Europese bedrijven. Voor landen die zelf weinig of geen olie hebben, zal het echter betekenen dat de prijzen voor de olieproducten nóg hoger zullen komen te liggen. Helemaal geen prettig vooruitzicht. Het zou wel eens een dure winter kunnen worden.
---
Als het met die gasprijzen de spuigaten blijft uitlopen, zal dat een reden te meer zijn om hier niet meer met gascentrales te beginnen. Buiten het feit dat ze te vervuilend zijn, gaan ze dan ook nog teveel verbruikskosten hebben, mét daarbij het risico dat ze wel eens zonder gas zouden kunnen komen te zitten .
In mijn blog van 11 dezer kondigde ik nog het boek ‘Botsende beschavingen?’ aan dat Bart De Wever en de Gentse Imam Khalid Benhaddou samen hadden geschreven en uitgegeven. In tegenstelling tot wat ik halvelings vreesde, was de reactie op dat boek in onze media eerder gelaten. Er werd in feite weinig in verteld dat men al niet wist.
Dat er een zekere toenadering tussen de twee culturen zou zijn, is omdat het meestal moetens is, zeker in de steden waar ze op elkaars tenen lopen. Voor De Wever komt daar nog bij dat zijn voorzitterschap van de N-VA erdoor wel onder druk komt te staan. Men schat dat het aantal moslims dat in Antwerpen voor de N-VA stemt amper 3% zou zijn en in heel Vlaanderen niet veel meer. De meeste moslims kiezen bij ons voor de linkse partijen.
Zoals ik al eens stelde, zou het beter zijn dat Bart zijn N-VA- voorzitterschap zou doorgeven en zich uitsluitend nog zou bezig houden met zijn diverse stad, die hem werk genoeg bezorgt. Antwerpen is al bij al een wereldstad en mag niet vergeleken worden met een stadje zoals bv Aarschot, waar Gwendolientje destijds het burgemeesterschap combineerde met dat van de partij en zelfs dat niet goed werkte.
Volgens de Nationale Bank (NBB) zijn de ‘intergewestelijke overdrachten,’ zoals zij de transfers van noord naar zuid noemt, lichtjes gedaald en bedragen ze nu ‘maar’ zo’n 7 miljard euro. Die komen uit de Sociale Zekerheid, de belastingen en de financieringswet. Men zou ermee kunnen lachen, want dit cijfer houdt geen rekening met een vierde pijler, nl het afbetalen van de jaarlijkse intrestlasten voor de Belgische staatsschuld die voor 90% door Vlaanderen en voor 10% door Brussel wordt afgelost en waarbij Wallonië 0,0% bijdraagt, omdat het zegt geen geld over te hebben. Dat maakt dat de werkelijke transfers van Vlaanderen naar Wallonië geen 7 maar 12 tot 13 miljard bedragen, per jaar a.u.b., een deel van onze welvaart die we zomaar weggeven. Dat is een gegeven dat we allemaal jammer genoeg al jaren kennen. Het wordt alleen ergerlijk als de Nationale Bank, waarover we sinds de komst van Pierre Wunsch als nieuwe gouverneur een betere indruk hadden gekregen, daar zomaar overheen stapt.
Nu het coronagebeuren toch stilaan lijkt deemsteren, zou de politiek terug de draad moeten opnemen en zou de federale regering werk moeten maken van enkele heikele punten uit haar eigen regeerakkoord. Gemakkelijk zal dat niet worden, zoals we reeds hebben kunnen zien bij het lanceren van het PS-pensioenvoorstel en de groene kernuitstap. En dan hebben we het nog niet gehad over de werkzaamheidsgraad die – zoals in Nederland en Duitsland – boven de 80% zou moeten komen te liggen. Voor Vlaanderen lijkt dat haalbaar. Daar zit men nu reeds aan 75%, in Wallonië ligt het 10% lager en in Brussel – waar 35% van de huidige bevolking een vreemde nationaliteit blijkt te hebben - geraakt men zelfs niet verder dan 61%. Eenzelfde verhaal voor wat de vaccinaties betreft, waarbij vooral het verschil met datzelfde Brussel nóg groter is. Zelfs in Wallonië krijgt men zo stilaan genoeg van de fameuze ‘Fédération Wallonië-Bruxelles’ die alleen maar uitblinkt in het maken van schulden. Zoals ik hier reeds meermaals geschreven heb, wordt het tijd die tweede regionale Waalse regering af te schaffen. Wat nut heeft men daar alles dubbel te hebben: twee regeringen, twee minister-presidenten en een dubbele hele reeks ministers. En daar houdt het niet eens bij op. De ‘Service Publique de Wallonie’ (SPW), die officieel moet zorgen voor de wederopbouw na de overstromingen in de Vesder- en Maasvalleien, telt al 5 directeurs-generaal, 1 secretaris-generaal en ook een hele serie directeurs. Doet zo’n beetje denken aan bepaalde ngo’s die ook zoveel ‘administratieve kosten’ hebben, dat er voor de echte gedupeerden amper iets overblijft.
De Chinezen hebben daar een spreekwoord voor, dat zegt, dat tegen bureaucratie en cholera niets te beginnen is.
In de heisa omtrent de herdenkingen van de aanslagen van 9/11 van 20 jaar geleden in New York, zou men het haast vergeten, maar 2001 was ook het jaar van de instorting van de Volksunie en het ontstaan van de N-VA, de vroegere rechtervleugel ervan. Het werd bijna een mislukte start, want bij de eerstvolgende verkiezingen, twee jaar later, haalde de nieuwe partij maar één zetel in de Kamer en die was voor Geert Bourgeois, de eerste voorzitter en toen de drijvende kracht achter de nieuwe partij. Die partij zou twee jaar later een kartel aangaan met CD&V, maar dat hield maar stand tot 2008, grotendeels omdat de christendemocraten vonden dat de Vlaamse lat voor hen te hoog lag. Voor N-VA zouden het echter geen windeieren worden, mede dank zij nieuwe voorzitter Bart De Wever. Die zette resoluut in op wat hij het confederalisme noemde. Dat is nog steeds het doel van de partij, maar veel vooruitgang is daarbij niet geboekt. Alhoewel minder sterk dan de N-VA had de ter ziele gegane Volksunie in feite meer gewogen op de tot dan tot stand gekomen staatshervormingen.
Vooral het feit dat de partij van De Wever haar communautair programma voor 4 jaar in de ijskast stopte om deel te kunnen nemen aan een regering zonder socialisten, heeft haar veel kiezers doen verliezen. Met de uitstap in de discussie over het verdrag van Marrakech hoopte de partij nieuwe verkiezingen uit te lokken waarbij de immigratie centraal zou staan. Dat draaide verkeerd uit. De regering Michel ging door met een minderheidsregering die gedoogd werd door een oppositie van socialisten en groenen, deed dat nog eens over met de regeringen Wilmès en kostte de N-VA tenslotte bijna een derde van haar kiezers bij de volgende verkiezingen. En daarmee was het nóg niet gedaan. Bij de laatste regeringsvorming werd de partij opnieuw bij de bok gezet, waardoor er zelfs een federale regering kwam met een minderheid in Vlaanderen en de twee Vlaamsnationale partijen in de oppositie, ondanks het feit dat die twee de grootste van het land waren geworden.
Het wordt nu uitkijken naar de verkiezingen van 2024, die regionaal een Vlaamsnationale meerderheid zouden kunnen opleveren. Een groot akkoord tussen N-VA en PS, waarover al te doen was in de aanloop naar de laatste verkiezingen, mag men vergeten. De kans is zelfs groot dat geen van die twee partijen dan nog sant in eigen land zal zijn.
Als De Wever het VB blijft schuwen, kan de N-VA het misschien nog eens proberen met Geert Bourgeois om opnieuw te komen tot een kartel met CD&V. Geert heeft daar ervaring mee. Om zo – al dan niet samen met het VB – tot een meerderheid te komen in het eigen parlement en die oh zo nodige eerste stap naar een (quasi) autonoom Vlaanderen te verwezenlijken.
