Mijnheer Lachaert is boos. De Open-VLD voorzitter neemt het niet dat Zuhal Demir de vergunning voor een nieuwe gascentrale in Vilvoorde heeft geweigerd en dit zonder voorafgaandelijk met de coalitiepartners in de Vlaamse regering gesproken te hebben. De man heeft gelijk, ware het niet dat Zuhalleke juist hetzelfde heeft gedaan wat de heer Lachaert deed tijdens de laatste voorzittersverkiezing van zijn partij. Toen heeft hij geen coalitiepartners, maar zijn eigen blauwe achterban voor de gek gehouden en kazak gedraaid. Veel erger vind ik dat dan wat Demir nu gedaan heeft. Die had ook op voorhand al laten verstaan dat ze het zou doen en ze deed het. Dat moet erg zijn in de politiek en zeker bij onze linksliberalen die Paarsgeel verkochten voor een bord linzensoep in de vorm van het federaal premierschap.
En nu maar hopen dat Zemir het been stijf houdt en dat Pasbon zich weer niet laat rollen op het volgende federale topoverleg. Als Lachaert niet verder akkoord kan gaan, kan hij altijd nog zijn fractie uit de Vlaamse regering terugtrekken en zal die maar verder moeten zonder hen. Desnoods kunnen de Vlaamse CD&V-ministers hetzelfde doen en wordt zo de deemstering van de traditionele partijen compleet. Met Open VLD en CD&V in zowel de federale als de gewestregering zal een Vlaamse oppositie toch maar machteloos blijven. De N-VA kan dan beter verder als minderheidsregering, mits gedoogd door het Vlaams Belang. Het zou eens iets anders zijn en misschien een voorspiegeling worden van wat in 2024 kan tot stand komen.
De klimaatperikelen en de coronamiserie hebben ook duidelijk gemaakt dat de Belgische gewesten steeds verder uit elkaar groeien. De tijd van de ‘ploeg van 11 miljoen’ ligt steeds verder achter ons. Dat heeft men zelfs in Glasgow kunnen vaststellen
Europa vraagt België nl haar CO2-uitstoot tegen 2030 te verminderen met 47%¨. Vlaanderen heeft beslist maar 40% te besparen, wat met zich mee zou brengen dat Wallonië en Brussel de bij Vlaanderen ontbrekende 7% mee voor hun rekening zouden nemen. Zakia Khattabi (Ecolo), federaal Klimaatminister is het daarmee niet eens en zegt dat Vlaanderens klimaatplan op niets trekt. Ze heeft niet helemaal ongelijk, maar het probleem daarbij is dat Wallonië niet eens een plan heeft die naam waardig. Tenslotte vergeet ze voor alle gemak dat Vlaanderen haar Waalse regio jaarlijks zo’n 12 miljard euro geeft via de transfers en het betalen van de Belgische staatsschuld. Maar als compensatie daarvoor een verschil van 7% (600 miljoen euro) op de extra CO2-uitstoot beloven, nee dat kan Wallonië niet.
Bij die Khattabi gaat het trouwens ook om een persoonlijke aversie van Vlaanderen, nadat de Vlaamse oppositie haar de functie van rechter aan het Grondwettelijke Hof had geweigerd. De federale ministerpost kreeg ze daarna van Paarsgroen+ als compensatie.
Vlaams minister van Omgeving, Zuhal Demir, redt in de regering Pasbon (voorlopig?) de meubelen door woord te houden en een vergunning te weigeren voor een nieuwe, grote, milieuvervuilende gascentrale in Vilvoorde. De ‘ijzeren’ dame (‘Demir’ betekent ‘ijzer’ in het Koerdisch) bevestigt daarmee een eerdere uitspraak en niet alleen voor Vilvoorde, maar ook voor de andere geplande grote vervuilende gascentrales. Alleen voor een kleine centrale in Wondelgem, bij Gent, geeft ze een akkoord. Hopelijk blijft dat de uitzondering die de regel bevestigt.
Het is te gek om los te lopen, wanneer de gasprijzen de pan uitrijzen, de burgers te horen krijgen dat ze bij nieuwbouw geen gasaansluitingen meer te verwachten hebben, maar
tegelijkertijd de overheid zou beslissen nieuwe grote gascentrales te bouwen met als enige reden de sluiting van kerncentrales die – nota bene - 0,0% CO2 uitstoten.
Als doekje voor het bloeden zeggen de voorstanders van die gascentrales dat het verder uitbaten van de kernreactoren veel geld zal kosten. Dat klopt, maar die gascentrales kosten ook miljarden euros, met dit verschil dat die laatsten het klimaat nog meer gaan vervuilen terwijl het de bedoeling is de CO2-uitstoot te verminderen. Als er tenslotte moet gekozen worden tussen twee dure systemen, wordt het die het minst CO2-uitstoot.
Het is trouwens niet alleen de oppositie die dwars ligt. Ook binnen Groen stinkt het. De actiegroep Tegengas heeft er zelfs al tegen betoogd en de Brusselse hoofdzetel van Ecolo en Groen tijdelijk bezet. Zelfs klimaatgodin Anuna is er tegen.
Als Paarsgroen+ haar groentjes laat doen, zal dit een collectieve verarming van dit land veroorzaken, waarbij de minder bedeelden straks hun huizen niet meer fatsoenlijk zullen kunnen verwarmen, laat staan renoveren en geen auto meer kunnen kopen tenzij – voorlopig nog – een occasie.
Tenslotte nog dit. Ons mateke is vóór de gascentrales, wat logisch is voor zijn gauche caviar achterban. Wie trouwfeesten kan gaan houden op een luxe jacht aan de Côte d’Azur maakt zich niet meer druk om wat CO2-uitstoot bij de boerkens van bij ons.
En daarmee zitten we weer aan de feestdag van 11 november waarin we een van de wereldoorlogen herdenken die we gewonnen hebben. Ik heb het hier al meer geschreven: in deze kille tijd van het jaar hebben we zo’n feestdag niet meer nodig. We moeten die WO I wel blijven herdenken, maar kunnen dat evengoed op een weekeinde vóór of na 11/11 doen, iets wat al lang gebeurt in bv de UK. De feestdag van 11 november zou men beter omzetten naar een voor de gewesten, dan zou 11 juli bv eindelijk een feestdag worden voor alle Vlamingen en geen apartheidsfeestdag meer voor alleen de happy few, zoals dat nu nog steeds het geval is.
Een andere zaak is wel het 11.11.11. gebeuren, een allegaartje van ngo’s en andere organisaties die uitgesproken links zijn. Denk maar aan Oxfam bv of vzw Vrede, Çavaria, de klimaatactivisten en ontwikkelingshelpers. Alleen al het feit dat een Jos Geysels, de uitvinder van het cordon sanitair, tien jaar lang voorzitter van 11.11.11 kon blijven, zegt genoeg. Later kreeg de man vanwege het traditionele establishment nog verscheidene lucratieve postjes als judaspenning.
11.11.11 blijft alleen bestaan om subsidies en giften om te zetten in een politieke propaganda die uitgesproken links en anti-Vlaams is.
Het zal velen niet zijn opgevallen, ook al omdat de traditionele media er weinig of geen lucht aan gaven, maar vorige week was er in Antwerpen een ideologisch congres van de jongerenafdeling van de N-VA. Op het programma stonden Justitie en Veiligheid, Welzijn, Europa, Economie en – last but not least: de Vlaamse onafhankelijkheid. Nu staat dat laatste ook in de partijstatuten en zelfs in de beginselverklaring van de N-VA, maar het is daarover eerder stil geworden. Het lijkt wel of ze bij de leiding schrik hebben gekregen van hun eigen schaduw.
In tegenstelling tot die partijleiding kiest de jongerenafdeling echter resoluut voor Vlaamse republikeinse onafhankelijkheid met een rechtstreeks verkozen president. Men is bereid ook over confederalisme te blijven praten – het stokpaardje van Bart De Wever - maar dan alleen als een tussenstap in de goede richting. De N-VA jongeren zien de Vlaamse onafhankelijkheid als het resultaat van een voortgezette democratische evolutie en vinden dat dat kan door een Grondwetswijziging of een onafhankelijkheidsverklaring vanuit het Vlaamse parlement.
Dat laatste is exact wat ik hier al jaren schrijf en wat zou kunnen als alle Vlaamsnationalisten samen in 2024 de meerderheid zouden halen in het eigen parlement. De zgz ‘Senelle doctrine’, zeg maar.
In de States lijkt Slow Joe een overwinning te heb behaald om zijn triljoenen kostende relance gefinancierd te krijgen. Niets is daar echter nog wat het lijkt, want hij had de steun van 11 republikeinen nodig omdat 6 van zijn eigen democraten tegenstemden.
Dat de republikeinen de gouverneursverkiezingen in Virginia gewonnen hebben (en in New- Jersey bijna) is grotendeels te danken aan het feit dat hun kandidaten zo slim waren zowel Trumpaanhangers als onafhankelijken te overtuigen en dit zonder Trumps naam te vernoemen. Met de tussentijdse parlementsverkiezingen van volgend jaar in het vooruitzicht, lijken de republikeinen de juiste formule te hebben gevonden om die te winnen.
---
En, nu we het toch over de States hebben, nog een woordje over het overlijden vorige maand van Colin Powell, de eerste kleurling die het bracht tot opperbevelhebber van het Amerikaanse leger en die in eigen land bijzonder populair was na de overwinning in de eerste Golfoorlog*. De tweede Golfoorlog was echter een smet op zijn blazoen, nadat het voorwendsel om die oorlog te beginnen een verzinsel bleek te zijn.
Toen het leger van Saddam Hoessein verslagen was na de inval in Koeweit, had men er beter aan gedaan meteen door te stoten richting Bagdad en was een tweede Golfoorlog misschien niet eens nodig geweest. Een tweede, politieke fout die toenmalig president Bush Sr maakte, was bij de volgende presidentsverkiezing de toen razend populaire Colin Powell niet als vicepresident voor te dragen. In de plaats daarvan bleef dat de kleurloze, onbekwame Dan Quayle die niets voorstelde. Bush Sr haalde dan ook geen tweede termijn.
*Wat de media de eerste Golfoorlog noemen, was in feite al de tweede. Enkele jaren voordien was er nl al een oorlog tussen Iran en Irak en was die feitelijk de eerste Golfoorlog.
Ook deze week zal het nieuws beheerst worden door de klimaattop van Glasgow, die – zoals Jurgen Ceder schreef in ’t Pallieterke - eerder een bedevaart lijkt van klimaatgelovigen, die elkaar daar komen opzwepen met doemvoorspellingen en onrealistische beloftes, waarvoor uiteindelijk de gewone man de rekening gepresenteerd zal krijgen. Het zal pas later zijn dat we zullen ervaren wat er zal veranderen cq verbeteren. Met al dat geleuter over de percentages CO2-uitstoten e.d. kan men alle kanten uit. We moeten ons echter geen illusies maken: het leven zal duurder worden, zelfs al blijft de lage rente nog even duren. De elektrische auto zal nog een hele tijd duur blijven, té duur voor Jan in de straat. Om nog te zwijgen over de miljarden euro die er nodig zullen zijn om de elektriciteit op peil te krijgen, met of zonder gascentrales.
Voor de gezinnen komt daar nog bij dat ze straks niet meer zullen kunnen verwarmen met gas en als alternatief een dure warmtepomp met of zonder eigen accu zullen moeten installeren. Om de pil wat te verzachten wordt er nog maar eens gestrooid met subsidies e.d. waarmee we al zo’n slechte ervaringen hebben gehad en waarvan nu al geweten is dat de premie ervoor uitdovend zal zijn. Waar men weinig of niets over hoort, is wat er gaan gebeuren met de 38.000 gezinnen in Vlaanderen die nu elektrisch verwarmen zónder warmtepomp, maar met bv accumulatievuren, aan een tarief dat (voorlopig nog) goedkoper is dan nachttarief. Ik hoor daarbij. Als men dat tarief ooit zou afschaffen, wat tot de mogelijkheden behoort, dan ga ik weer mijn open haard gebruiken. In mijn Kempen heb ik daa nooit hout voor moeten kopen (wel zagen).
Dat er een probleem is om de pensioenen in dit land betaalbaar te houden, is feitelijk al geweten van toen bleek dat Verhofstadt I het spaarpotje ervoor had opgemaakt.
De pensioenen worden in België betaald via een retributie-, zeg maar een piramidesysteem. Men betaalt daarvoor zijn hele werkende leven belastingen en als men op pensioen gaat, zijn er anderen nog werkenden die voor u betalen. Dit systeem wordt door de vergrijzing op losse schroeven gezet. Er komen elk jaar nl meer gepensioneerden bij en in verhouding minder bijdragende werkenden. Daar er in dit land zo goed als geen toekomstvisie is, betekent dit - althans volgens Pascal Paepen, docent Bank & Beurs aan de KU Leuven en Thomas More in ’t Pallieterke van 28 oktober - dat men op een punt zal komen dat de pensioenen niet meer betaalbaar zullen worden. De doorsnee Belg lijkt zich daarvan niet bewust. De Walen zijn er gerust in dat de Vlamingen het allemaal wel zullen betalen (’De Hollandse ziekte’*, mijn blog van 14 augustus) en bij de meeste Vlamingen lijkt dat nog niet te zijn doorgedrongen. Maar de spaarpot die Dehaene daarvoor had opzij gezet, is door Paarsgroen opgesoupeerd. Het Zilverfonds van Vande Lala had een alternatief moeten worden, maar bleek een lege doos .
Naast het heilig huisje dat in België het spaarboekje is, maar niets meer opbrengt, heeft zo’n driekwart van de mensen in dit land gelukkig een eigen woning. Dat zal velen uit de armoede houden, mocht het straks echt fout lopen, maar de politiek lijkt zich daarvan niet bewust. Die heeft het te druk met corona en het klimaat.
*Met ‘Hollandse ziekte’ bedoelt men een land of volk dat een inkomstenbron heeft die niet het gevolg is van een economische vooruitgang en daarom ook geen nood schept voor hervormingen, waardoor het eigenlijk achterstand oploopt. In Nederland gebeurde dat na de plotse winsten uit aardgas in de jaren 1970. Wat aardgas toen betekende voor Nederland, betekent Vlaanderen voor de Walen
Tenslotte is de regering Pasbon toch met een klimaatplan afgekomen, zodat ons Zuhalleke niet met een lege sacoche naar Glasgow had moeten gaan. Desondanks zal ze er toch niet bij zijn in Schotland, want ze heeft een week quarantaine aan haar been doordat haar kabinetschef besmet is geraakt door die vermaledijde covid-19. Er zit haar niets anders op dan alles te volgen online. Het leven kan wreed zijn.
Het hele plan is echter één grote intentieverklaring in de voorwaardelijke wijs, waar ik voorlopig liever niet teveel commentaar aan kwijt wil, met uitzondering dan i.v.m. de bedoeling dat men vanaf 2029 alleen nog elektrische auto’s zal inschrijven, maar wel op voorwaarde dat die tegen die tijd niet duurder meer zouden zijn dan de wagens op fossiele brandstoffen.
Momenteel kosten de elektrische wagens gemiddeld het dubbele van die op benzine, gas of diesel en krijgt men ze in de eerste plaats bijna alleen verkocht als bedrijfswagen of aan de happy few. Als men dat verschil tegen 2029 wil wegwerken, kan dat maar op twee manieren: ofwel worden de elektrisch aangedreven wagens een stuk goedkoper, ofwel gaat men de andere types duurder maken door ze meer taksen, accijnzen en god-weet-wat-nog op te leggen. Dat alles dan nog op voorwaarde dat de elektriciteit zelf niet duurder wordt. Wishful thinking, zeg maar.
Zeker is alvast het feit dat zowat álles duurder gaat worden. Niet alleen het rijden, maar ook het (ver)bouwen en verwarmen. Dat men dat alles binnen één decennium wil realiseren is waanzin, zeker voor een land als België dat nu al de op één na grootste staatsschuld heeft van Europa. Daartegen is voorlopig maar één remedie: de productiviteit verhogen. Vraag is maar: kan dat nog?
Om te beginnen zijn er nu al arbeidstekorten. De pandemie heeft die alleen maar vergroot doordat veel oudere mensen niet zullen terugkeren naar de arbeidsmarkt en waar dat nog kan, met vervroegd pensioen zullen gaan. De productiviteit vergroten zal alleen nog lukken door verdere digitalisatie, automatisering en thuiswerk. Dat is niet onmogelijk, maar is weer zoiets dat niet allemaal van vandaag op morgen kan. De nieuwe technologieën zullen andere banen niet persé doen verdwijnen, maar ze wel veranderen.
De werkloosheidsvergoedingen worden in België uitbetaald door een Hulpkas voor Werkloosheidsuitkeringen én door de vakbonden. Dit laatste is weer zo een van die maatregelen ‘Only in Belgium’. Bestaat nergens anders en is er mede de oorzaak van dat er in dit land in verhouding veel meer mensen gesyndikeerd zijn dan in de buurlanden. Het voordeel daarbij is nl dat men bij werkloosheid zijn uitkering veel vlotter krijgt dan bij de eerder vierkant draaiende hulpkas.
Nu was er een probleem. De werkloosheid zakt nl in België en dreigt nog verder te zakken nu het economische leven weer optrekt. Een gevolg daarvan is dat de vakbonden minder overheidssteun daarvoor krijgen, want minder doppers betekent voor hen ook minder geld. Met een centrumlinkse regering zoals die van Paarsgroen+ is dat echter geen probleem. Minister van Werk Pierre-Yves Dermagne (PS) geeft de vakbonden 7,2 miljoen euro extra voor het uitkeren van de werkloosheidsuitkeringen. Dat alles terwijl het ook zonder de vakbonden zou kunnen en men zich terecht kan afvragen of die hulpkas niet met opzet .wordt verwaarloosd.
Men kan zich afvragen wat de liberale partijen in die federale regering nog betekenen.
Het wordt hoe langer hoe meer duidelijk dat de proeftijd voor Amerikaans president Biden erop zit en dat ze hem “over there’ stilaan beu aan het worden zijn. Voor zover dat nog nodig was, heeft het verlies van de democraten in de gouverneursverkiezingen in Virginia dat duidelijk gemaakt, waar de zittende democratische kandidaat van de laatste 12 jaar verloor tegen een republikeinse nieuwkomer, die het ‘à la Trump’ speelde zonder diens naam te moeten noemen. Bij de presidentsverkiezingen wonnen de democraten er nog met een marge van 10%. Een blitzbezoek van Biden aan Virginia tijdens de verkiezingscampagne kon niet baten.
Ook wat zijn geplande, ver gaande investeringen betreft, heeft ‘Slow Joe’ een stap terug moeten zetten en dit omdat hij zelfs in zijn eigen partij de neuzen niet in dezelfde richting meer kreeg.
Het lijkt er steeds meer op dat de Amerikanen Biden alleen tot president verkozen hebben om verlost te raken van zijn voorganger. Zij zijn niet zeker van wat hij anders nog kan doen. In het vooruitzicht van tussentijdse congresverkiezingen volgend jaar ziet het er naar uit dat de democraten ook hun nu al minieme meerderheid helemaal zullen verspelen, waardoor de republikeinen daar de meerderheid zullen vormen en Biden meer dan ooit een ‘lame duck’ zal worden, een kreupele president.
Op de klimaattop in Glasgow zou men al één hindernis genomen hebben: er moet een einde worden gesteld aan de wereldwijde ontbossingen. De landen die dat onderschrijven, bezitten 80% van alle bossen op aarde. Die beslissing stond echter ook reeds in het akkoord van Parijs van 2015, maar daarvan is niets in huis gekomen. Het verschil met toen zou zijn dar men er nu een veelvoud aan geld tegenaan zou smijten, terwijl er reeds meermaals op gewezen werd dat (her)bebossen de goedkoopste vorm was om van de CO2 af te geraken. Zoals het nu wordt voorgesteld, lijkt heel die vergroening een verkapte vorm van belastingen. Ook al is het juist dat een planeet zoals de onze, met bijna 8 miljard inwoners die onmogelijk allemaal zomaar een beter leven kunnen krijgen, niet kan blijven werken op fossiele brandstoffen al was het maar door de schadelijke uitstoot die ze veroorzaken. Om daaraan te verhelpen, moeten groene energie, waterstof en kernenergie verder ontwikkeld worden, maar dat zal tijd vergen.
Het staat nu al vast dat de betrachting om de wereld tegen 2050 klimaatneutraal te hebben, niet zal lukken. Rusland en China zien het niet zitten vóór 2060 en India zelfs niet vóór 2070. En laat dat nu geen landjes zijn zoals er dertien zijn in een dozijn, maar eerder halve werelddelen.
In deze rubriek schrijf ik al jaren over de onrechtvaardigheden die plaatsvonden bij de ingangsexamens voor artsen en tandartsen. Ik heb dat van dichtbij kunnen volgen via een kleinzoon die het heeft meegemaakt en gelukkig met goed gevolg, maar er wel een jaar door verloor, omdat hij niet meteen slaagde in een multiple choice test die niets met geneeskunde te maken had. Heel wat jongelui die zich geroepen voelden om (tand)arts te worden, slaagden daar niet in, tenminste niet aan Vlaamse kant. De Franstaligen trokken er zich niets van aan, zoals ze steeds doen als een Belgische wet hen niet past en ‘slaagden’ zonder ingangsexamen, Als gevolg daarvan raakten heel wat Franstaligen wel aan een diploma, maar niet aan een RIZIV-nummer dat ze nodig hadden om de praktijk uit te oefenen.
Tijdens de regering Michel dacht onze Maggie De Block (na 25jaar!) de zaak te hebben opgelost door de overtollige Franstaligen alsnog een RIZIV-nummer te geven, op voorwaarde dat ze voortaan ook werkelijk elk jaar een ingangsexamen zouden doen.
Oplossing à la belge blijkt nu, want dit jaar zijn alweer bijna 300 Franstaligen meer afgestudeerd dan toegelaten en Brouckie doet er evenmin iets aan. De geschiedenis blijft zich herhalen. Ondertussen hebben we in Vlaanderen al wel een tekort aan huisartsen, spoedartsen en tandartsen.
Wat zijn wij, Vlamingen, toch een braaf volkje dat we zo met ons voeten laten blijven spelen. Een schoolvoorbeeld voor meelopers en kuddedieren, die nog heel wat zouden kunnen leren van bv de Catalanen, die het opnemen tegen een meerderheid in Spanje, terwijl wij hier zelf een politiek machteloze meerderheid vormen.
---
En dan nog dit:
Nadat er enkele weken geleden een staking was bij Lidl, die hoofdzakelijk plaats vond in Wallonië, is er nu ook een bij Aldi, maar dan uitsluitend in Wallonië. Ik verwijs daarbij naar mijn blog van 3 oktober (‘De Waalse werkzaamheid’), waarin ik het had over de staking bij Kühne + Nagel in het Waals-Brabantse Nijvel en waarbij dat omslagbedrijf haar activiteiten daar stopte en overbracht naar haar Vlaamse vestigingen van Kampenhout en Kontich, omdat ze vond dat de productiviteit in Nijvel te laag was. Een mening die gedeeld werd door de uiteindelijke klant, het Franse Carrefour en niet aan Vlaanderen kon verweten worden.
Het toont nogmaals aan dat, onafgezien van de aard van de klachten, de Waalse productiviteit er niet op verbetert.
In een interview in ’t Pallieterke van 28 oktober vertelt Bart Maddens, politicoloog aan de KU Leuven en vrij Vlaamsgezind (hij steunde de Gravensteengroep), dat je een Vlaamsnationale meerderheid nodig hebt om een echt Vlaamsnationaal beleid te voeren. Daar voegt hij in één adem aan toe – op de voorpagina dan nog - dat het voor de N-VA ontzettend dom zou zijn om nu aan te kondigen dat men wil samenwerken met het VB.
Nu weten we allemaal dat professoren geleerd, maar niet altijd verstandig zijn, dat ze verstrooid kunnen zijn en ook domme uitspraken kunnen doen. We nemen aan dat dit bij Bart ook het geval was. Want wat hij suggereert is, dat de N-VA zich nu officieel zou distantiëren van het VB – zoals die andere Bart dat momenteel doet – om dan op het goede moment kazak te keren en toch met het VB scheep te gaan, want op een andere manier geraakt de N-VA nooit aan een Vlaamsnationale meerderheid. Lachaert blijkt school te maken.
Vandaag begint de met veel tamtam aangekondigde klimaattop van Glasgow. Volgens onze klimaatactivisten en media de laatste kans om deze wereld te redden. Zou het?
Vóór Glasgow waren er reeds de bijeenkomsten in Berlijn (1995), Kyoto (1997), Bali (2007, Kopenhagen (2009) en Parijs (2015). Hopelijk wordt Glasgow een stap in de goede richting, maar zeker is dat niet, al was het maar omdat ’s werelds grootste vervuiler, China, er niet aan mee doet. Het land van Xi en Corona is goed voor 28% van de totale CO2 uitstoot en zal zijn piek pas bereiken in 2030, waarna het hoopt af te kunnen bouwen tot 2060.
Ik denk wel dat ondertussen iedereen ermee akkoord zal gaan dat er iéts moet gebeuren. Alleen moet dat zijn tijd krijgen en meer worden dan een trofee voor onze groenen. In tegenstelling tot die in onze buurlanden blijven onze groentjes 100% tegen kernenergie, ook tegen de nieuwe kleinere reactoren, die trouwens zullen werken met een andere, vrij ongevaarlijke brandstof die Thorium heet (zie mijn blog daarover van 26 september). Een systeem dat, nota bene, mee werd uitgewerkt in ons Vlaams kernonderzoekcentrum van Mol.
Positief tenslotte is dat in het kader van de klimaatbesprekingen ook het woord ‘adaption’ (aanpassing) is gevallen. Daar het klimaat niet van vandaag op morgen kan veranderd worden, zal men zich ondertussen aan de dagdagelijkse situaties moeten aanpassen. Dat de mens – homo sapiens – zich op deze wereld heeft kunnen handhaven is, omdat hij zich – in tegenstelling tot sommige andere levende wezens – steeds heeft kunnen aanpassen. Van de polen tot aan de evenaar, met of zonder klimaatrampen. Dat zal ook moeten gebeuren in de klimaatontwikkeling die we nu meemaken.
In mijn blog van 25 dezer (‘Het Brussels vervolgverhaal), had ik het al even over die professor Elchardus van de VUB, De reden waarom de man in het nieuws is gekomen, is de uitgave van een boek, ‘Reset’. Ondertussen negen jaar met pensioen, is het een boek geworden van liefst 606 bladzijden waarin hij schrijft over wat hij zoals denkt over de politieke wereld van vandaag. Opmerkelijk daarbij is dat het boek wordt uitgegeven door de nieuwe uitgeverij Ertsberg van Karl Krabbe, geen onbekende in Vlaamsnationale kringen. Het blijkt een succes te zijn, want een week na het verschijnen werd er al een tweede druk aangekondigd.
Elchardus was, zoals ik ook reeds meldde, zowat de huisideoloog van de Vlaamse socialisten ten tijde van Louis Tobback en was ook jarenlang voorzitter van het Nationaal Verbond van Socialistische Mutualiteiten. Niet mis dus, vooral voor wie het boek leest dat in de eerst plaats aan aanval is op het links liberalisme én Groen. Elchardus vindt dat de immigratie strenger zou moeten worden aangepakt, dat het fout loopt in parallelle samenlevingen waarin Europese moslims wonen en ‘dat er iets mis is met ons bestel als anderen niet met het Vlaams Belang willen regeren’. Sterke uitspraken voor een (ex?) socialist. Dat e.e.a. door onze politiek-correcten niet in dank zal worden afgenomen, is een open deur intrappen. Er waren trouwens al reacties met kritiek in De Standaard, o.m. van de eigen redacteur Ruud Goossens (zoon van Paul Goossens, oud hoofdredacteur van De Morgen) en Ive Marx, prof aan de Uantwerpen, die schreef ‘ontzet’ te zijn.
De schade, veroorzaakt door de overstromingen in Wallonië, zal zo’n 50% duurder uitkomen dan eerst geschat, tot meer dan 2 miljard euro. De cijfers zijn van de verzekeringsmaatschappijen. Deze zullen, samen het Waals gewest – deze laatste met geld van het Europese relanceplan - de kosten betalen. Het geld dat de verzekeringsmaatschappijen zullen uitkeren zal echter worden terugverdiend door een verhoging van de verzekeringspremies en dit voor heel België. Dat laatste betekent dat ook Brusselaars en Vlamingen straks meer premie zullen moeten betalen voor hun verzekeringen omdat het in Wallonië overstroomde..
Men zou dit solidariteit kunnen noemen, ware het niet dat Wallonië jaarlijks al 6,2 miljard van Vlaanderen krijgt via de beruchte transfers. Dat werd recentelijk nog bevestigd door de Nationale Bank (NBB). Die Belgische instelling ‘vergat’ echter erbij te zeggen, dat Vlaanderen ook nog eens 90% van de intrestlasten op de staatsschuld betaalt (Brussel 10%, Wallonië 0,0%), waardoor de totale transfers in werkelijkheid meer dan 12 miljard euro bedragen.
Buiten het afbetalen van de Belgische staatsschuld, gaan de bovengenoemde transfers voor 4 à 5 miljard via de Sociale Zekerheid, zo’n anderhalf miljard via de Belastingen en 2 miljard via de Financieringswet. En het zou nog meer kunnen worden van het ogenblik dat de intrest – die momenteel zeer laag staat – zou gaan stijgen. Dat alles buiten de effectieve schulden die door corona gestegen zijn tot ruim 50.000 euro per inwoner.
Zo’n situatie zou in de meeste landen voor veel ophef of erger zorgen. In dit land echter niet. De Walen kunnen dan wel financieel afhankelijk zijn van Vlaanderen, de Vlamingen zijn dat op politiek vlak van Wallonië. Wij maken geen gebruik van onze meerderheidspositie. Met dank aan de Vlaamse traditionele partijen, die het zover hebben laten komen, terwijl Groen en de PvdA zelfs de dag van vandaag uitgesproken Belgisch blijven.
Ik kom even terug op dat verhaal over Mathias Declerq in Gent. Het ziet er nl naar uit dat dit gewoon het gevolg is van het nieuwe decreet dat zegt dat hij/zij die bij de volgende gemeentelijke verkiezingen de meeste stemmen zal halen bij de grootste partij, automatisch burgemeester zal worden. Dat decreet is geen uitvinding van Bartje Somers, die er in Vlaanderen mee afkwam, want in Wallonië bestaat het al sinds 2006. Het resultaat is daar dat de traditionele centrumpartijen meestal samen opkomen en daarmee hun benaming opgeven om hun achteruitgang trachten te compenseren. In Nederland noemt men dat ‘de wet van Koole’. Ruud Koole was een oud-voorzitter van de Nederlandse PvdA die stelde dat in de politiek samenwerking en fusies alleen tot stand komen als alle betrokken partijen achteruitgaan. Een kartel van verliezers, zegt maar. Dat past uitstekend bij onze drie traditionele partijen die nationaal apart geen 12% meer halen en a.h.w. gedoemd zijn tot het vormen van zo’n kartel. Er is wel een verschil met vroeger. Het kartel moet er zijn vóór de verkiezingen en er zullen geen achterkamertjesdiscussies meer zijn over wie er burgemeester zal worden. Komt daar nog bij dat bij onze volgende gemeentelijke verkiezingen geen stemplicht meer zal zijn en het dus nog moeilijker zal worden enige voorspelling te doen, zeker op plaatsen waar geen populaire figuur boven de rest uitsteekt. In Blankenberge en De Panne kregen we daarvan reeds een voorsmaakje.
Concreet komen er in Vlaanderen waarschijnlijk kartels van christendemocraten met socialisten en/of liberalen, misschien hier en daar wat Groen en zullen die proberen de Vlaamsnationalisten eraf te rijden. Een reden temeer voor N-VA en VB om niet in de eerste plaats tegen elkaar te ageren, maar te trachten samen te werken, desnoods ook via een kartel. Op gemeentelijk vlak gaat dat misschien iets vlotter dan regionaal of federaal. Tenslotte heeft men nog bijna drie jaar om er iets aan te doen.
Dat Mathias De Clerq, burgemeester van Gent, nu al bezig zou zijn met de verkiezingen van 2024 en achter de rug van de Groenen reeds een kartel wil smeden met CD&V en Vooruit, is geen verrassing. E.e.a. heeft te maken met het nieuwe Vlaamse gemeentedecreet dat niet alleen voorschrijft dat bestaande coalities voortaan ook tijdens de legislatuur kunnen veranderen, maar ook dat vanaf de volgende gemeentelijke verkiezingen het stemmenkanon van de grootste partij de burgemeester wordt. Dat is nu in Gent niet het geval, waar De Clerq aan de sjerp geraakte dank zij een koehandel met CD&V. Alleen met een kartel dat meer kans maakt de grootste partij te worden, zal hij er nog in slagen in Gent burgemeester te blijven.
In feite speelde Declerq hetzelfde spel als Crootje op federaal vlak: Paarsgroen+. Hij steunt een centrumlinkse coalitie en heeft daarvoor zijn liberale principes over boord gegooid om toch maar burgemeester te kunnen worden. De postjes, weet je wel.
---
Dat de liberalen in Oost-Vlaanderen nog iets te vertellen hebben is niet omdat ze er de meeste stemmen zouden halen, maar omdat ze er beschikken over een kwartet familiale dynastieën die luisteren naar de namen De Croo, Verhofstadt, De Gucht en Declerq. Dat Carina Van Cauter er gouverneur van de provincie is kunnen worden, had ze daaraan te danken. In de toelatingstest, geëist door de Open VLD zelf, kwam ze slechts als vierde uit de bus.
N.a.v. de overstromingen in de Vesder- en de Maasvallei maakt men zich in Vlaanderen zorgen over het feit dat zoiets ook bij ons zou kunnen gebeuren. Vlaams minister van Mobiliteit, Lydia Peeters (Open VLD) laat daarvoor een onderzoek doen door de Vlaamse Waterweg, de overheidsinstantie die dergelijke zaken coördineert.
Dat er ook bij ons in Vlaanderen zo’n ‘waterbom’ zou kunnen barsten, wil ik niet betwisten. Alles is mogelijk en zand knopen blijft moeilijk (grapje). Toch geloof ik niet dat een eventuele waterbom bij ons dezelfde schade zou aanrichten zoals in Wallonië.
Om te beginnen is er vooral in de Vesdervallei, maar ook – zij het in mindere mate – in die van de Maas een landschap met meer reliëf. Door het feit dat Vlaanderen vlakker is zou dat hier in elk geval trager gaan. Dat hebben we trouwens in juli ook stroomafwaarts meegemaakt, waar de Maas niet echt door de dijken is geraakt. Er moet daar wel bij verteld worden, dat de dijken in Limburg en verderop in Nederland beter tegen hoogwater bestand zijn en waarschijnlijk ook beter onderhouden. Vlaanderen kent ook meer overstromingsgebieden en spaarbekkens.
Met mijn slecht karakter (ik lees al ± 65 jaar ’t Pallieterke*) durf ik wel in vraag te stellen of - mocht het hier ooit overstromen - er ook zoveel Waalse vrijwilligers naar Vlaanderen zouden komen als er Vlaamse naar ginder zijn getrokken (er zijn er ook nu nog).
***
*‘Weekblad voor mensen met een goed hart en een slecht karakter’ aldus stichter Bruno De Winter in wat hij zijn ‘rioolkrantje noemde.
