Zaterdagavond, 20.08.22, werd de auto van Aleksandr Doegin, de officieuze, ultranationalistische huisideoloog van president Poetin, in de regio Moskou tot ontploffing gebracht. Zijn 30-jarige dochter, die alleen in de wagen en aan het stuur zat, stierf ter plekke. Het gaat in dit geval eens niet om een tegenstander, maar om een fanatieke voorstander van Poetin en het is niet meteen duidelijk of men die leuke dochter, journaliste en een even fanatieke Poetin fan als haar vader, wou elimineren of de vader zelf, aan wie de auto toebehoorde en die op het laatste ogenblik beslist had in een andere wagen te stappen. Die Doegin, die al de bijnaam ‘Raspoetin’ gekregen heeft, naar de beruchte monnik onder tsaar Nicolaas II (die, nota bene, ook werd vermoord) zou hij de man geweest zijn die Poetin zijn heimwee naar het grote Rusland van de Sovjet Unie zou gegeven hebben én de invasie van Oekraïne aangepraat.
Ze zijn daar in het Wilde Oosten al e.e.a. gewend op het gebied van aanslagen, al ging het tot nu toe meestal om tegenstanders van Poetin die werden geliquideerd. Hieronder een (ver van volledig) lijstje:
- Anna Politkovskaja, journaliste die een getuigenverslag schreef over de verwoesting van Grosny, de hoofdstad van Tsjetsjenie. In Moskou op straat doodgeschoten.
- Alexandr Litvinenko, vergiftigd met polonium in Londen, waar nog een tweede dissident en zijn dochter hetzelfde lot ondergingen, maar door de Britse gezondheidsdienst nog konden gered worden.
- Boris Nemtsov, politiek tegenstander van Poetin, in Moskou op straat doodgeschoten in de buurt van het Kremlin.
- Alexej Navalni, vergiftigd met novitsjok op een vlucht naar het buitenland. Door een Duits hospitaal gered en bij zijn terugkomst voor jaren gevangen gezet.
- Anatoli Tjoebajs, de architect van de privatiseringen na de val van de Sovjet Unie, werd recentelijk nog met vergiftingsverschijnselen opgenomen in een hospitaal in Olbia, op Sardinië. De man was een topadviseur van Poetin, maar was zelf opgestapt na de Russische inval in Oekraïne en had het land verlaten.
Oekraïne werd meteen verantwoordelijk gesteld voor de ontploffing van Doegins auto. Dat werd eerst niet officieel bevestigd, daarna weer wel, maar bijna niemand gelooft het. Integendeel, er blijkt in Rusland wel degelijk iets te groeien tégen het regime van Poetin en wel door e.o.a. organisatie die zich het ‘Nationaal Republikeins Leger’ noemt en niet zinnens is het daarbij te laten.
In de jaren 50 van de vorige eeuw wonnen de christendemocraten, toen nog onder de naam CVP, glansrijk de verkiezingen nadat ze een campagne hadden gevoerd onder het motto ‘De ziel van het kind’. Iets dergelijks zouden de Vlaamsnationalisten moeten doen naar de volgende verkiezingen toe, maar dan de ziel van de N-VA-kiezer’.
Het is een publiek geheim dat de leiding van de N-VA niet wil weten van een samenwerking met het VB, ook niet mochten beiden partijen straks samen de meerderheid behalen in het Vlaamse parlement. Dat zou voor Vlaanderen een ramp betekenen, zo na bij ’t doel gekomen. Eveneens bekend is echter dat liefst 81% van de N-VA-kiezers zo’n samenwerking wél ziet zitten.
Aan die N-VA- kiezers zou ik de gouden raad geven van hun hart voor één keer een steen te maken en in de regionale verkiezingen te stemmen voor het VB. Ze kunnen dan nationaal nog stemmen voor de N-VA.
Nu zouden De Wever, Demir, Francken & Co straks ook kunnen overwegen de stap naar het VB wél te zetten. Wie garandeert echter dat ze, ná de verkiezingen, geen ‘Lachaertje’ zullen doen en zich, voor de zoveelste keer na Marrakech, in de zak laten zetten door tovenaar Magnette en zijn linkse aanhang?
Als wij aan dit België – een land dat nooit meer zou worden uitgevonden als het niet bestond (dixit The Economist) – een eind willen maken, dan krijgen we daarvoor in 2024 een unieke kans. Ze niet benutten en voortgaan ‘à la belge’ zou een vreselijke vergissing zijn.
In deze rubriek heb ik het ooit al eens gehad over het Belgisch wielrennen, dat – zeker bij de profs – voor ± één (1) procent bestaat uit Franstaligen en de rest uit Vlamingen. Nu Philippe Gilbert ermee stopt, blijft er in feite nog één Waalse beroepsrenner over die naam waardig. Een zekere Arnaud De Lie, een Luxemburgse boerenzoon die als eerstejaars prof toch al een zestal koersen heeft gewonnen en die zich – evenals Gilbert – ook vrij behoorlijk in het Nederlands uitdrukt. Voor zover ik weet houdt het daarbij op. Toch blijft men het in onze media steeds hebben over Belgische, bijna nooit over Vlaamse renners.
Dat laatste geldt trouwens niet alleen voor het wielrennen, maar in zowat alle sporten. Zo hebben we deze zomer meegemaakt dat er in het nationale voetbalelftal voor dames, dat de finale haalde van het Europees Kampioenschap, 23 van de 24 speelsters Vlaamse waren en dat die o.m. verplicht werden de brabançonne te zingen.
En het kan nóg erger. De Nederlandsonkundige broertjes Borlée, die om financiële redenen ruzie kregen met hun Franstalige atletiekliga, stapten een jaar geleden over naar de Vlaamse liga en beloofden ook Nederlands te leren, iets wat ze trouwens in het Brusselse lager onderwijs ook gekregen hadden. Sindsdien heb ik hen nog steeds geen woord in die taal horen uitspreken bij de vele interviews door de Vlaamse media, die dat allemaal zonder protest ondergaan Engels kunnen ze wel, net zoals trouwens die Naffi Thiam. Vlaamse centen zijn welkom, maar Vlaams spreken is te moeilijk.
Het gaat niet goed met Open-VLD, die volgens de laatste peilingen onder de 10% grens is gezakt en richting kiesdrempel spoort. De partij wil daar iets aan doen en vond niets beter dan voorzitter Lachaert te laten interviewen op VTM, de bevriende zender die ook Het blauwe Laatste Nieuws onder haar hoede heeft.
Wat Lachaert op VTM ook verklaard heeft, niemand gelooft die man nog en zeker de eigen blauwe achterban niet meer die door diezelfde Lachaert bij zijn verkiezing tot voorzitter een Verhofstadtje deed en koos voor een federale centrumlinkse regering i.pl.v. de centrumrechtse die hij beloofd had. Wat toen ook meespeelde was, dat Crootje achter hem stond en zo meer kans maakte om federaal premier te worden, zeker na de toezeggingen aan de PS. Als Gwendolientje had gewonnen, was zij misschien zelf wel première geworden.
Men vergeet ook niet dat de Vlaamse liberalen de laatste 20 jaar in zowat alle regeringen hebben gezeten en daardoor mede verantwoordelijk zijn voor zowat alles wat er is misgelopen. Het is gewoon een postjespakkerspartij geworden zoals duidelijk werd bij de verkiezing van de nieuwe gouverneur van Oost-Vlaanderen, die de post kreeg o.w.v. haar partijkaart nadat ze pas als vierde was geëindigd in een proef die door de partij zelf was gevraagd. Dat dat in Oost-Vlaanderen kon gebeuren, is trouwens omdat het de enige provincie is waar de partij nog iets te vertellen heeft. Niet omdat ze het daar beter doet, wel o.w.v. de invloed van de plaatselijke politiek belangrijke families, zoals die van De Gucht, De Declerq, Verhofstadt en Decroo. Daarbuiten zijn er misschien nog de Bartjes Somers en Tommelein, beiden niet toevallig afkomstig uit de Volksunie waardoor ze soms nog een Vlaamse reflex schijnen te hebben.
Kortom, Open VLD zal meer moeten doen dan een ‘Lachaertje ‘ om te vermijden dat ze straks helemaal irrelevant wordt.
In ’t Pallieterke van deze week verscheen in de brievenrubriek mijn blog van 12 dezer: ‘Radicaal Jong-N-VA’. Ik weet het: eigen lof stinkt, maar het is dit jaar reeds de vierde keer dat een van mijn blogs die rubriek haalt. Eerder waren dat mijn blogs van 3 mei (‘Aan alle Vlamingen’), die van 18 juni (‘Het heft in eigen handen’) en die van 13 juli (‘Draaiboek voor 2024’).
Het ‘rioolkrantje’, zoals stichter Bruno De Winter zijn blad noemde, mag dan niet het einde van de wereld zijn, het heeft in elk geval een veel ruimer aantal lezers dan mijn bescheiden blog. Het is mijn bedoeling die trend aan te houden om reeds vanaf nu alle Vlaamsgezinden te blijven overtuigen van de belangrijkheid van de volgende verkiezingen, in de eerste plaats die voor het Vlaamse gewest. Met een mogelijke Vlaamsnationale meerderheid in het eigen parlement krijgen we een unieke gelegenheid om een eerste échte stap te zetten naar een Vlaamse onafhankelijkheid en daarvoor moeten alle Vlaamsnationalisten bereid zijn daartoe bij te dragen. Daartoe wil ik ook mijn eigen bescheiden stapje zetten onder de noemer van Albrecht Roodenbachs onsterfelijk gedicht::
Ik hou me al langer niet te veel meer bezig met de Amerikaanse politiek, waarin wij als buitenstaanders toch niets te vertellen hebben en waarbij ‘over there’ soms heel anders gereageerd wordt dan wij hier gewend zijn. Toch zijn er af en toe van die momenten, dat het loont er eens bij stil te staan. Een daarvan is de populariteit van Slow Joe’, Amerika’s oudste president, die er toch beter lijkt uit te komen dan halvelings verwacht en dat was voor hem nodig in het vooruitzicht van de tussentijdse verkiezingen dit najaar.
Met de goedkeuring van IRA (‘Inflation Reduction Act’, de eerste Amerikaanse Klimaatwet, niet te verwarren met het ‘Irish Republican Army’ van de kruiswoordraadsels) heeft de eerder onpopulaire president na twee jaar bewind toch al meer verwezenlijkt dan het wetgevend palmares van de democratische collega’s Obama en Bill Clinton in acht jaar.
Die IRA is het sluitstuk van een hele reeks verwezenlijkingen. Daarvoor was er reeds zijn wetgeving i.v.m. corona en het land weer te voorzien van functionele wegen, bruggen, breedbandverbindingen en energievoorzieningen. Daarbij kwamen daarna nog een nieuwe wapenwet, een opwaardering van de halfgeleiderproductie en onderzoek in eigen land.
De terugtrekking van de NATO uit Afghanistan, nu één jaar geleden, was geen beslissing van Joe Biden, maar van Donald Trump, die daarover in 2020 een akkoord bereikte met de Taliban in Doha. Die beschamende terugtrekking onder Biden was er misschien wél dc oorzaak van dat Poetin Oekraïne binnenviel, omdat die dacht dat de NATO te zwak en te verdeeld was geworden. Een grove misrekening blijkt nu.
Het is nu wel afwachten wat het in november wordt bij de tussentijdse verkiezingen in de States om te weten of Slow Joe’s democraten hun krappe meerderheid in de parlementen zullen kunnen behouden. Trumps kandidate won zopas al wel overtuigend de plaatselijke republikeinse voorverkiezingen in Wyoming, maar zo’n 30% stemde nog voor Liz Cheney, die Trump weg wil. Vraag is maar of die 30% straks nog republikeins zal stemmen. Het laatste woord daarover is nog lang niet gevallen.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 5/5 - (14 Stemmen) Tags: Ik hou me al langer niet te veel meer bezig met de Amerikaanse politiek, waarin wij als buitenstaanders toch niets te vertellen hebben en waarbij ‘,over there’, soms heel anders gereageerd wordt dan wij hier gewend zijn. Toch zijn er af en t
17-08-2022
Is just nog just ?
Een klein berichtje in onze media: Het parket van Brugge vraagt de doorwijzing van advocaat Walter Van Steenbrugge naar de correctionele rechtbank. Hij wordt verdacht van deelname aan een criminele organisatie i.v.m. de ontdekking van een groot drugslab in Lendelede, waarin hij advocaat was van een der verdachten.
Nu is het af te wachten of het allemaal zo ver zal lopen, maar zolang iemand niet veroordeeld is, gaat hij vrij uit en dat geldt ook voor advocaten. Feit is wel dat het advocatenkantoor van Walter Van Steenbrugge, waar tegenwoordig ook Johan Vande Lanotte* werkt, bekend staat om risicovolle zaken aan te pakken en het niet de eerste keer zou zijn dat hij een proces verliest. Volgens Kaaiman was hij de advocaat met de meeste verloren zaken in België.
*Vande Lanotte presenteerde zichzelf als de advocaat van El Kaouakibi in de ‘Keuken ribbedebie’ zaak. In hoever het advocatenbureau van Walter Van Steenbrugge daarin betrokken is, hebben we het raden naar. Daarover horen we niets meer. Het lijkt eerder een doofpotoperatie te worden, die voor Open VLD wel eens slecht zou kunnen uitvallen in een volgende peiling of verkiezingscampagne.
---
En dan nog dit: ons mateke dreigde ermee zijn schepenen terug te trekken uit de meerderheid die Ieper bestuurt, als er een toelating zou gegeven worden voor het Vlaamsnationalistisch Frontnacht festival op 27 deze. Feitelijk een logische beslissing voor belgicist ‘King Conna’, die ooit gezegd heeft van België, niét van Vlaanderen, het beste land ter wereld te maken!
Recentelijk overleed Juliaan Deckx, beter bekend als ‘Juul Kabas’, de broer van Marc Deckx en oom van Barbara, die ooit deelnam aan het Eurovisie Songfestival, allemaal zangers, waarbij Juul, die ik ooit ontmoette in zijn café in Retie, wel het buitenbeentje was die bekend raakte met zijn ’t Zijn zotten die werken’, wat de dag van vandaag nog steeds een beetje waarheid lijkt.
Heel wat mensen, vooral jongeren, hebben altijd geprobeerd iets bij te verdienen. Ze gingen babysitten, auto’s poetsen of klusjes doen voor de buren. Dat is nog zo, maar nu zijn er ook die dingetjes verkopen op eBay of Facebook, zaakjes doen met gerecycleerde smartphones of spulletjes verkopen die ze eerst zelf in China hebben aangekocht. Nog anderen houden zich bezig met cryptomunten, die veel meer zouden opbrengen dan het klassieke sparen, waar men tegenwoordig eerder armer van wordt. Voor velen betekent dat echter een soort piramidespel waarbij weinig garanties zijn, waarmee men inderdaad plots rijker kan worden, maar even plots ook zijn geld kan kwijtspelen. Zoals ook econoom Geert Noels onlangs stelde, is dat laatste niet meer beleggen, maar gokken. We hebben nood aan mensen die beleggen, niet aan mensen die gokken. Dat gebeurt in onze politiek al meer dan genoeg.
’t Zijn misschien zotten die werken, zoals Juul Kabas zaliger ooit zong, maar daar zullen we het toch van moeten hebben om welvaart te blijven creëren voor onszelf en onze samenleving..
Bij het KMI in Ukkel werd gisteren de warmste 14 augustus ooit waargenomen. Toch wordt dit het einde van de eerste en hopelijk laatste hittegolf van 2022. Dat einde ervan doet me denken aan het boek én toneelstuk ‘Dood van een handelsreiziger’ van de Amerikaanse schrijver Arthur Miller, die er in 1949 de Pulitzerprijs voor drama en de Tony Award voor het beste toneelstuk mee verwierf. ‘The hot spell is over’ was de laatste zin in de film uit 1985 geregisseerd door Volker Schlöndorff met in de hoofdrol Dustin Hoffman. Wat me is bijgebleven is dat zowel het boek, het toneelstuk als de film eindigden met diezelfde zin: ‘The hot spell is over’
Ik moest eraan denken nadat zowat alle weerberichten het einde van de voorlopig laatste hittegolf voorspelden, met als sluitstuk een zgz Pride parade in Antwerpen, waarbij men als normale mens niet meer denkt normaal te zijn. Wie er niet genoeg van kreeg, kon altijd nog terecht bij een jazzfestival met de nu 75-jarige, maar nog altijd knotsgekke Iggi Pop of in Kortrijk waar men een metal band had ingeschakeld om sollicitanten te ronselen voor gevangenisbewaking. Met de bereidwillige medewerking van vakantiepremier Quicky die zich voor de gelegenheid vestimentair had bijgesteld.
---
‘Dood van een handelsreiziger’ is trouwens niet het enige boek dat dezer dagen in de belangstelling staat. Denk maar aan ‘De duivelsverzen’ van Salman Rushdie die de schrijver na een fatwa van meer dan 30 jaar geleden bijna een gewelddadige dood kostte. Voor zover nodig wijst deze daad er nogmaals op dat de islam geen godsdienst is. Een systeem dat oproept tot wraak en moord kan geen godsdienst zijn.
Voor de liefhebbers: het boek wordt een dezer dagen opnieuw uitgegeven, ook in het Nederlands.
In De Tijd van dit weekeinde heeft Rik Van Cauwelaert het over de noodzaak om af te stappen van de huidige partijfinanciering in dit land. Die was ooit ingevoerd omdat daar eerder geen controle op was en men hier en daar over corruptie kon spreken. Die zaak is ondertussen volledig uit de hand gelopen en kost de staat tegenwoordig zo’n 157 miljoen euro. Uitschieter daarbij is de Senaat, die al een paar keer hervormd is geworden, feitelijk compleet nutteloos is, maar nog steeds handen vol geld kost voor amper 8 vergaderingen per jaar. Onlangs werd een van die vergaderingen dan nog geschrapt wegens gebrek aan agendapunten.
De enige oplossing, waarover ik het al eens heb gehad, is die nutteloze Senaat gewoon compleet af te schaffen. Dat geldt trouwens ook voor de Provincieraden, waar men ook gesnoeid heeft in het aantal verkozenen, maar waar de logistieke kosten blijven wat ze waren of zelf nog stegen. Zo heeft men ondertussen in Antwerpen een compleet gloednieuwe provinciale zetel gebouwd die voor meer dan de helft leeg staat. Eens de provincieraad afgeschaft, zou die kunnen dienen als zetel voor de Vlaamse regering nadat deze zou zijn teruggetrokken uit Brussel dat daarmee zou ophouden de Vlaamse hoofdstad te zijn. Niet twee, maar drie vliegen in één klap.
I.v.m. de oorlog in Oekraïne zijn er nog altijd mensen die het het Westen kwalijk nemen dat ze wapens levert aan dat land. Zonder die leveringen, zeggen ze, was die oorlog misschien al voorbij en door die leveringen neemt dat Westen de facto deel aan die oorlog. Dat laatste klopt niet.
Luchtaanvallen uitvoeren of grondtroepen inzetten zijn oorlogsdaden, wapenleveringen zijn dat niet. Oekraïne had zijn reusachtig kernwapenarsenaal, dat het van de Sovjet Unie had geërfd, in 1994 aan Rusland overgedragen in ruil voor de belofte van datzelfde Rusland, maar ook van de Uk en de States, dat de dan bestaande grenzen zouden gerespecteerd blijven. Dat verdrag werd in 1997 én 2003 nog eens bekrachtigd tussen Oekraïne en Rusland in twee zgz vriendschaps- en samenwerkingsakkoorden. In dat laatste akkoord, nota bene mede ondertekend door een zekere Vladimir Poetin in zijn hoedanigheid van nieuwe president, werd ook uitdrukkelijk vermeld dat de Krim beschouwd werd als een ‘onlosmakelijk deel van Oekraïne’.
Het is dus het Rusland van Poetin dat bovenvermelde akkoorden letterlijk aan stukken heeft geschoten en de schuld zal dragen van alles wat er nog van voortkomt. Als het Westen nl Oekraïne opgeeft, zullen straks de Baltische Staten, waar ook Russische minderheden zijn, aan de beurt komen en mogen de andere ex-Oostbloklanden het ergste vrezen.
Dé vraag blijft wel: hoe kan men nog diplomatische akkoorden sluiten met een regime waar de hoofdverantwoordelijke zijn eigen handtekening daarna verloochent?
In ’t Pallieterke van deze week verscheen er een interview met Jeroen Bergers (22), uit Vilvoorde, sinds maart van dit jaar voorzitter van Jong N-VA. De jongeman zegt hierin o.m. dat Jong N-VA radicaler is dan de moederpartij. Waar hebben we dat nog gehoord? Denk maar aan Eric Van Rompuy die destijds ook radicaal Vlaams was als voorzitter van Jong CVP. Het heeft niet veel mogen baten. Hij mocht al blij zijn dat hij ook daarna nog kon meespelen en dat was het. Broer Herman, die het levende voorbeeld was van dat men bevorderd wordt als men niets doet, bracht het tot Europees president.
We kunnen alleen maar hopen dat Jeroen Bergers het er bij de N-VA beter vanaf brengt en vooral dat hij erin zal slagen zijn partij te overtuigen resoluut te gaan voor een onafhankelijk Vlaanderen. Vooral nu we in 2024 een enige kans krijgen daaraan daadwerkelijk ook iets te doen. Ook Jeroen zal wel gezien hebben dat een peiling dit voorjaar heeft uitgewezen dat meer dan 80% van de N-VA- kiezers een samengaan met het VB wél ziet zitten en daar zullen ook de meeste N-VA jongeren wel bij geweest zijn. Als hij echt radicaler wil zijn dan de partijleiding, moet hij duidelijkheid brengen vóór die verkiezingen en zo die partijtop voor het blok te zetten.
Zoals ik al meermaals geschreven heb, kan alleen een Vlaamsnationale meerderheid – eventueel met wat er zal overblijven van cd&v - in het eigen parlement een begin van een einde maken aan de diverse Belgische discriminaties op politiek vlak én aan het cordon sanitaire dat de francofonen van dit land nog steeds misbruiken als zoveelste grendel om Vlaanderen te boycotten. In tegenstelling tot bv Catalanen, Basken en Schotten, die minderheden zijn in respectievelijk Spanje en de UK, zijn wij, Vlamingen, in België een meerderheid die federaal ondervertegenwoordigd is in zowel het parlement als in de regering en de ambtenarij..
En mochten de francofonen niet meer met de Vlaamse regering willen praten omdat het VB erbij zou zijn, dan houdt het automatisch op met dit België en wordt de voorspelling van de allerlaatste unitaire CVP-voorzitter, Robert Houben, werkelijkheid toen hij zei dat België zal ophouden te bestaan als de francofonen zelf zullen beslissen niet meer mee te willen.
In mijn blog van 7 dezer (‘De particratie’) had ik het er nog over dat in dit land de politiek grotendeels bepaald wordt door partijvoorzitters die zelf geen mandaat hebben, geen democratische verworvenheid noch wettelijke basis om te beslissen wie ons regeert. Daar komt nog bij dat de meeste van die voorzitters – zeker in Vlaanderen – weinig of niets meer voorstellen.
Lachaert heeft zich bij Open VLD onmogelijk gemaakt door t.o.v. zijn achterban zijn woord niet te houden, Bij cd&v zit men al aan de derde voorzitter in evenveel jaren, nadat Beke zichzelf benoemd had tot Vlaams minister (en ondertussen al uit die functie is opgestapt). Bij De N-VA kan De Wever zich nog handhaven, bij gebrek aan beter, maar dat zou kunnen veranderen als de man – historicus, nota bene - in 2024 zijn afspraak met de geschiedenis zou missen. Zelfs als hij nu nog van mening zou veranderen en zou zeggen bij een Vlaamsnationale meerderheid in het eigen parlement, tóch te willen samenwerken met het VB, gaat niemand nog geloven dat hij ook na de verkiezingen zijn woord zal houden.
Bij Groen is Almaci als voorzitster vervangen door een duo nobele politiek onbekenden. ‘Mateke’ Rousseau heeft de bloeding bij de Vlaamse socialisten voorlopig wel kunnen stoppen door zijn kiezers een ‘gauche caviar’ voor te spiegelen (‘denk links, leef rechts’), iets dat ook niet zal blijven duren. Alleen uiterst rechts en uiterst links houden stand, grotendeels omdat VB en PvdA zich houden aan een duidelijk partijstandpunt.
Bij de Franstaligen lijken Magnette en Nollet, bij respectievelijk PS en Ecolo, jammer genoeg voor Vlaanderen, vaste waarden, maar Bouchez bij MR eerder een ongeleid projectiel en zijn de voorzitters van Défi en ‘Les Engagés’ zelfs nobele onbekenden voor wie niet tot die partijtjes behoort.
Heel die verzameling voorzitters wil wel zijn zeg krijgen als er federaal wat beslist moet worden en zo komt men bijna automatisch tot regeringen van zes à zeven partijen en is er niets meer dat nog degelijk werkt.
Nergens ter wereld betaalt de werkende mens zoveel geld aan de fiscus als in België. En dat terwijl we te maken blijven hebben met een ondermaats openbaar vervoer, een gigantisch tekort aan sociale woningen en ellenlange wachttijden in de Zorg, om er maar enkele te noemen en verder te zwijgen over de gigantische staatsschuld.
Ondertussen worden er wel royaal subsidies uitgedeeld voor alles en nog wat. Alleen al de Vlaamse regering keerde vorig jaar meer dan 7 miljard euro aan subsidies uit, de coronasteun niet eens meegerekend. Dat maakt dat 1 euro op de 7 die de Vlaamse regering uitgeeft, subsidies zijn. Dat zou nog geen ramp zijn, mocht men die uitgaven op tijd en stond controleren. Denk maar aan de zonnepanelen, waarbij de subsidies om de zoveel tijd dienen te worden ‘aangepast’. En het kan nóg erger. De vzw’s van Sihane El Kaouakini kregen in enkele jaren meer dan een miljoen, die alles behalve koosjer waren (men hoort er trouwens niet veel meer over).
Als het uitgeven van subsidies niet beter kan gebeuren dan wat tot nu het geval is, kan men er beter mee ophouden ofwel de opvolging zó organiseren dat men alles op korte tijd en van nabij kan controleren. Met de moderne digitale middelen die tegenwoordig ter beschikking staan, moet dat een koud kunstje zijn. Of zie ik dat weer verkeerd?
----
En dan nog dit. Het apenpokkenvirus heeft niets gemeen met Corona of Covid 19. Als het ergens mee kan vergeleken worden is het met HIV (Aids) dat niet toevallig door dezelfde doelgroep wereldwijd verspreid geraakte.
In mijn blog van 25 mei (‘Défi/Méfi’) schreef ik als reactie op het nieuws van de apenpokken, dat die volgens mij een gevolg waren van ‘hoeren en boeren’ en van een gedegenereerde samenleving. Daar blijf ik bij, al kan e.e.a. genuanceerd worden. Zo kreeg ik van een trouwe lezer vorige week een mail met als ondertitel: ‘Zeg maar gewoon zoals het is’. Dat relaas is vrij objectief en ik geef het hieronder, integraal zoals ik het gekregen heb.
‘Na het coronavirus, waarvan niemand weet welke verrassingen het nog in de mouw heeft tegen de komende herfst en winter, kregen we deze zomer een fijn tussengerecht op ons bord met het apenpokkenvirus. Zoals vele kwaadaardige virussen van Afrikaanse origine, en overgedragen via nauw lichamelijk contact. De symptomen zijn deels gelijkaardig als deze van covid (koorts, hoofdpijn, vermoeidheid) maar anderzijds ook de zeer karakteristieke puistjes en blaasjes met korstvorming, zoals bij andere pokken.
Vaccinatie is mogelijk, vooral het Deense Imvanex is effectief. Geneesmiddelen zijn er niet, isolatie en uitzieken is de boodschap. In een aantal gevallen echter treden er complicaties op, en kan de ziekte dodelijk zijn (sterftecijfer ca 1%), meer nog bij kinderen dan volwassenen. Dat is niet dramatisch, er sterven ook elk jaar mensen aan de griep.
Om die reden is geen paniek maar wel waakzaamheid geboden. Opmerkelijk daarbij is dat volgens de WHO 99% van de besmettingen plaats heeft bij mannen die seks hebben met meerdere andere mannen. Het is dus, statistisch gezien, een homokwaal, waarbij het gedrag als een determinerende factor moet worden gezien.
In dat opzicht is het bizar dat er vrijwel dadelijk werd geroepen dat vooral de homogemeenschap ‘niet mag worden gestigmatiseerd’. Alsof dat een groter probleem is dan de ziekte zelf. De WHO stuurde zelf zo’n dubbelzinnig signaal uit (‘Stigma en discriminatie kunnen even gevaarlijk zijn als een virus en een uitbraak aanwakkeren’).
De WHO situeert het virus en zijn superverspreiders eerst correct, en begeeft zich vervolgens op een hellend vlak van de politiek correcte zelfcensuur. Men wil zelfs de naam ‘apenpokken’ door een andere vervangen, want ‘beledigingen tegen culturele, sociale, nationale, regionale, beroeps- of etnische groepen moeten vermeden worden’, zo klinkt het. Hoezo? Een belediging voor de apen? Of voor homo’s die met apen zouden kunnen geassocieerd worden? Namen vervangen om problemen te verdoezelen, waar hebben we dat nog gehoord en gezien?
De WHO situeert het virus en zijn superverspreiders eerst correct, en begeeft zich vervolgens op een hellend vlak van de politiek correcte zelfcensuur.
Nu houdt het woord ‘stigmatiseren’ op zich een waardeoordeel in, als zouden mannelijke homo’s, door de dingen klaar en duidelijk te benoemen, een brandmerk krijgen, waarbij men graag naar de HIV-virus verwijst, en zelfs naar de roze driehoek onder de nazi’s en de heksenjachten uit de middeleeuwen. Dat is naast de kwestie. De wetenschap heeft ons leren dingen benoemen, oorzaken achterhalen en remedies uitdenken. Binnen die ratio past geen wolligheid of omzwachteld taalgebruik.
Laat dus de statistieken primeren op de ideologische premissen. Als mannelijke homo’s effectief seksueel shoppen (60% volgens een VUB-onderzoek, vermoedelijk nog een onderschatting), en het apenpokkenvirus vindt langs die weg de grootste verspreiding (wat de WHO zelf bevestigt), dan moet men vooral niet flauw doen om die mensen op hun verantwoordelijkheid te wijzen: ofwel geen seks, of zich beperken tot een vaste partner, ofwel zich laten vaccineren. Dat is niet ingewikkeld, al is het een onaangename boodschap die impact heeft op het privéleven.
Dat was en is ook de reden waarom Rode Kruis Vlaanderen sinds de aids-epidemie niet te vinden is voor bloeddonatie van seksueel actieve homo’s. Het Grondwettelijk Hof oordeelde dat hier geen sprake is van discriminatie: niet de geaardheid maar het risicogedrag is bepalend. Een logica waar vooral groenlinks probeert onderuit te komen. Moreel bedenkelijk.’
Ik heb het hier al ergens eens geschreven, maar herhaal het nogmaals dat ook ik in de jaren 1990, na de val van de Sovjet Unie, hoopte dat Rusland een betere toekomst tegemoet zou gaan als democratisch land. De komst van Vladimir Poetin rond de eeuwwisseling leek daarin te passen. Ik heb me daarin vergist en ben blijkbaar niet de enige.
In De Standaard van het weekeinde verscheen op de laatste bladzijde een opiniestuk van Johan de Boose, schrijver en Ruslandkenner. De man, nu 60, bezocht het land als twintigjarige voor de eerste keer in 1982, sprak en verstond toen al Russisch, dat hij nog steeds de mooiste taal van de aarde vindt. Als operaliefhebber moet ik toegeven dat Russisch een taal is die zich laat zingen, maar – volgens mij - toch iets moet onderdoen voor het Italiaanse belcanto. Maar dit ter zijde.
Alhoewel hij er ondertussen al minstens twintig keer geweest is, is Rusland voor een kritische schrijver als de Boose verboden terrein geworden. Hoe is het mogelijk, vraagt hij zich af, dat het grootste land ter wereld een politieke elite heeft die niet gericht is op een progressieve bezorgdheid van haar bevolking, maar op de hardnekkige, bijna messianistische terugkeer naar een autoritaire, antidemocratische en oerconservatieve staatsvorm, die claimt de redder van de mensheid te zijn?
In de jaren 1990, te midden van een apocalyptische crisis, hoopten velen dat er in Rusland een voorhoede zou opstaan die tot een nieuwe, betere wereldorde zou kunnen leiden. We hebben ons vergist. Het was de Russische politieke elite niet te doen om vooruitgang, maar om herstel van alles wat verloren was gegaan: godsdienstwaanzin, morele superioriteit, imperiale macht, onverbloemde tirannie waarvoor de massa knielt, onderwerping en stabiliteit gebaseerd op repressie. Evenwichtige grenzen, mensenrechten, democratie, tolerantie, het is er allemaal verpletterd.
Zo hoort men het ook eens van een insider van bij ons, met 40 jaar ervaring ter plaatse.
De heisa over de Krim-reis van onze nieuwste federale minister van Buitenlandse Dingens, Hadja Lahbib, blijft nazinderen. Die reis gebeurde wel in een andere functie, nl als RTBF-journaliste, maar werd geregeld via en op kosten van Moskou. Dat ze daar in Oekraïne niet vrolijk van geworden zijn, is best te begrijpen. En er is meer.
Normaal gesproken verwachtte men in Brussel dat Sophie Wilmès zou worden opgevolgd door een collega van dezelfde partij uit het Brussels gewest. Lahbib is echter door baardman Bouchez gelanceerd als wit konijn, onervaren, onvoldoende gescreend en eerder bobo-links
Tenslotte is Lahbib al de zesde federale minister die niet verkozen werd. België wordt daarmee steeds meer een particratie, waar de voorzitters de politiek bepalen. Erg democratisch kan men dat niet noemen. Die voorzitters hebben nl geen mandaat, geen democratische verworvenheid noch wettelijke basis om te beslissen wie ons regeert en maken van de politiek in dit land een schijnvertoning, met als toppunt de zelfbenoeming van partijvoorzitter Beke (cd&v) tot Vlaams minister. Dat de man ondertussen is afgetreden had met de kern van de zaak zelf niets te maken. Jammer dat Kaaiman, die als enige die zelfbenoeming destijds bekritiseerde, er ondertussen mee gestopt is. Hij zou weer stof genoeg hebben gehad.
‘Na de val van de Sovjet Unie heeft men in Rusland het communisme vervangen door een soort Russisch fascisme. Het Kremlin heeft een personaliteitscultus gebouwd rond de persoon van Poetin én een dodencultus rond wat zij ‘de Grote Patriotische Oorlog’ van 1941/45 noemen.
Poetins regime snakt naar de terugkeer van het verloren, in hun ogen gouden tijdperk van de Sovjet Unie, indien nodig met daarbij een haast fanatisch geloof in de macht van de staat.
Poetins fascisme laat geen terugkeer naar af toe. Hij heeft zijn volk niets anders meer te bieden dan een slachtofferrol en het gebruik van geweld. Zolang hij het voor het zeggen zal hebben, zullen overeenkomsten met Rusland doorweven blijven met vijandigheid en minachting. Er kan straks geen business as usual noch echte vrede meer zijn met dit fascistische Rusland.
Voor Oekraïne betekent dat één lange oorlog. Poetins uiteindelijk doel is niet het veroveren van grondgebied, maar een einde te maken aan het democratisch ideaal dat leeft bij Ruslands buurlanden en aan hun gevoel van een aparte nationale identiteit.’
---
Bovenstaand relaas is niet van mij, maar een vrije vertaling die ik heb gemaakt van het begin van het hoofdartikel van het Britse ‘The Economist’ (wereldwijde wekelijkse oplage 1 miljoen!) van 30 juli 2022, met als titel ‘A dark state’.
Wat de kritiek op Zelenski betreft, moet men er rekening mee houden dat de man een acteur is, geen politicus en politiek niet leep genoeg. Maar hij is wel 100% voor zijn mensen en tegen de Russen die Oekraïne zijn binnengevallen, niet omgekeerd. We zouden in Vlaanderen, waar de meeste acteurs in de eerste plaats bezig zijn met hun subsidies, best enkele Zelenski’s kunnen gebruiken.
Anatoli Tsjoebajs, de architect van de privatiseringen in Rusland na de val van de Sovjet Unie, is dit weekeinde opgenomen in een ziekenhuis in Olbia aan de noordoostkust van Sardinië waar o.m. de Aga Khan enkele van zijn luxe hotels heeft aan de Costa Smeralda. De man blijkt symptomen te vertonen van een zeldzame neurologische aandoening. Het is niet uitgesloten dat hij vergiftigd werd.
Tsjoebajs, nu 67, was de man die Poetin zijn eerste job bezorgde in het Kremlin. Onder Poetin bekleedde hij diverse topfuncties bij grote staatsbedrijven, tot hij uiteindelijk benoemd werd tot topadviseur van de president. Een maand na de Russische inval in Oekraïne nam hij echter ontslag. Meer nog, hij verliet gedegouteerd het land dat hij mee gereorganiseerd had en waarin hij zich klaarblijkelijk niet meer thuis vond.
Men vreest dat Poetins gifmengers hem hebben willen liquideren, net zoals ze dat al eens geprobeerd hadden met oppositieleider Navalny, die nog tijdig gered werd in een Duits hospitaal, nadat hij vergiftigd was geworden met Novitsjok, en Alexander Litvinenko, die een vergiftiging met radioactief polonium in Londen niet overleefde.
De geschiedenis leert ons dat de revolutie haar eigen kinderen opeet. Dat blijkt in het Rusland van Poetin niet anders te zijn
---
Ondertussen is Poetins trollenleger weer aan het knoeien geraakt in de grootste kerncentrale van Oekraïne én van heel Europa. Die wordt bezet door onbekwame Russische militairen, misschien wel van dat vreemdelingenlegioen dat hoofdzakelijk bestaat uit Tsjetsjeense moslims, maar uitgebaat door daarvoor goed opgeleide Oekraïeners. Er wordt geschoten, er vliegen raketten rond en ze hebben er een wapenopslagplaats van gemaakt, tussen de reactoren. Als het daar morgen fout loopt, zal het een grotere ramp zijn dan die van Tsjernobil.
Vorige week vrijdag, de laatste werkdag van de maand juli, publiceerden de Amerikaanse en Europese bedrijven hun halfjaarcijfers voor 2022 en die waren verrassend goed. Rekening houdend met de corona-nasleep, de steeds groter wordende klimaatproblemen, de oorlog in Oekraïne, de krapte op de arbeidsmarkt en toeleveringsproblemen, was dit niet verwacht. Vraag is maar of het zo zal blijven, gezien de toenemende inflatie en het gevaar van een recessie. We hebben nog recessies gekend en nieuw aan deze is dat er enerzijds veel werklozen zijn maar men anderzijds zowat overal volk tekort komt. In een land zoals België komt daar nog bij dat de situatie in Vlaanderen en Wallonië compleet anders is, doordat zelfs werkloze Walen het meestal vertikken te gaan werken in Vlaanderen, waar men volk tekort komt.
Ondertussen wordt het leven wel steeds duurder en de vraag is maar of men na de solden, het toeristisch seizoen - dat veel goedmaakte - en de steun van overheden, straks de extra kosten zal kunnen blijven doorrekenen.
----
En dan is er nog Nancy Pe(rico)losi*. Die tante gaat eens gauw ook in het Verre Oosten de spanningen opdrijven door een bezoek te brengen aan Taiwan. Dit was helemaal niet nodig om het eiland te bewijzen dat de States en het Westen achter haar onafhankelijkheid staat. Maar Nancy, ondertussen 82, weet van geen ophouden en denkt er waarschijnlijk zelfs niet aan na de tussentijdse verkiezingen in de USA eind dit jaar ermee te stoppen.
*-‘pericoloso’ staat in het Italiaans voor ‘gevaarlijk’.
