Er gaat bijna geen dag meer voorbij of er is wel e.o.a. organisatie die meldt op haar tandvlees te zitten en ofwel geen geld of niet genoeg personeel meer te hebben. In de hoop dat de staat of de deelstaat hierbij zal tussenbeide komen. Met steun bedoelt men dan in de eerste plaats dat er meer geld nodig is. Geld dat de overheid niet heeft tenzij ze die gaat lenen, waardoor zijzelf nóg armer wordt. De vraag is maar hoelang Europa dat nog zal blijven toestaan.
Volgens een interview met Bart Van Craeynest (VOKA) en Willem Sas (universitair onderzoeker) in De Standaard, staat dit land er op langere termijn slechter voor dan bv Italië en Spanje. Die staan er momenteel wel slechter voor, maar hebben tenminste al hun pensioensysteem hervormd. Om dat hier waar te maken moet er hier nog .e.e.a. bespaard worden. Enkele tips:
- Schaf de Senaat af. Het aantal senatoren is al tot een minimum herleid en komt nog maar acht keer per jaar bijeen. Maar de logistieke kosten (van verwarming, onderhoud en personeel) zijn nog altijd dezelfde als voorheen met een volledige bezetting.
- Hetzelfde geldt voor de provincieraden. Bij die van Antwerpen komt er nog bij dat ze daar een nieuw, verruimd onderkomen voor hebben dat straks meteen zou kunnen gebruikt worden als zetel voor de Vlaamse regering, mocht die uit Brussel wegtrekken.
- Idem voor de Fédération Bruxelles-Wallonië. Afschaffen die miljardenverkwisting, zoals ik dat hier reeds tot in den treure heb geschreven.
- Schaf alle mogelijke subsidies af, niet alleen aan de media – zoals ik eveneens al vermeldde – maar ook aan de politieke partijen, aan de vakbonden en aan een resem van tussenpersonen en –organisaties die dat niet meer zouden kunnen verantwoorden.
Het gaat hier om vele miljarden die elk jaar bijna nodeloos worden uitgegeven en die – zeker op termijn (voor sommige besparingen is nl een grondwetsherziening nodig) – iedereen ten goede zou komen.
Het nieuwe mobiliteitsplan van het Brussels Gewest, bedoeld om het gewest verkeersveiliger en leefbaarder te maken, ‘Good Move’ genoemd, had men beter ‘Bad Move’ geheten. Na hevig protest van de plaatselijke bevolking werd het plan afgevoerd in Kuregem en gedeeltelijk in Molenbeek. In Schaarbeek kwam het zelfs tot regelrechte gevechten met brandweer en politie, waarbij gewonden vielen.
Het hele verhaal van deze heisa zijn de spanningen in het gewest tussen de zgz groen-liberale bobo’s en de mensen met lager inkomen, meestal van allochtone afkomst en die zijn er wat in het Brussel met zijn 186 nationaliteiten. Vele van die laatste moeten, na de invoering van ‘Good Move’, soms een kwartier omrijden om op hun werk in Zaventem of Diegem te geraken.
Men kan in Brussel best wegblijven. Een eerste stap zou kunnen zijn van die stad niet meer de hoofdstad van Vlaanderen te laten zijn. Dan moeten in elk geval de pendelaars die er voor het Vlaams Gewest werken, er niet meer naartoe, want alles wijst erop dat het steeds moeilijker zal worden om er te geraken. Zoals het mopje erover zegt, is het leukst aan Brussel de trein naar huis’!
---
En dat nog dit:
In mijn blog van 29 oktober (‘Smart’ phone?’) had ik het er al over, dat men verslaafd kan geraken aan dat ding. Het kan zelfs nog erger, nu het Facebook van Zuckerberg is opgevolgd door Meta, waardoor men in een virtuele wereld kan terecht komen. Met een 3D-bril voor de ogen en een koptelefoon over de oren, kan je straks helemaal tureluur worden.
Volgende week woensdag, op 9 dezer, krijgen we weer een nationale stakingsdag van onze onvolprezen vakbonden. Ditmaal nog maar eens voor meer koopkracht. Niets nieuws. De vraag is maar wat het wat zal opbrengen. Het enige wat deze Paarsgroen+ regering kan doen is nóg meer geld weggeven, geld dat het zelf niet heeft en moet gaan lenen. Dat alles terwijl de automatische indexering (‘Only in Belgium’) ervoor gezorgd heeft dat de spilindex dit jaar al vijfmaal overschreven werd. Ambtenaren, gepensioneerden en uitkeringsgerechtigden, hebben die aanpassing ook al automatisch gekregen, in de privé indexeren sommige sectoren maandelijks, andere om de drie maanden en sommigen pas jaarlijks. Dat laatste zal dan gebeuren na 01.01.2023, wanneer naar schatting een klein miljoen werknemers in één keer een loonsverhoging zullen krijgen van ± 11/12% (dat laatste hangt af van de cijfers van november en december). Die mensen hebben er evenveel recht op als diegenen die het al gekregen hebben, wat niet wegneemt dat het voor sommige bedrijven – waar het al niet goed gaat – pompen of verzuipen wordt.
Een bijkomend probleem is nl dat de productiviteitsgroei in heel wat sectoren erg laag ligt. In de jaren 1970, toen we ook iets dergelijks meemaakten, kon dat worden opgevangen door automatisering. Dat kan men echter niet blijven doen.
Bij onze vakbonden lijkt men nog altijd te geloven in 19-eeuwse methodes, terwijl men vergeet dat we al in de 21ste zijn aanbeland. Zelfs de stakingsvergoeding stijgt, van 30 naar 40 euro. ‘Het enige dat nog zakt’, zegt men in Italië, ‘is Venetië’.
---
En dan nog dit: het feit dat ik de officiële zenders volg, heeft niets met enige sympathie te maken, maar gewoon om te weten wat de tegenpartijen uitspoken en ook om eventueel te weerleggen wat ze zeggen.
Ik volg de dagelijkse actualiteit meestal zappend op de Tv-journaals van VRT, VTM en RTL. Voor het wekelijk nieuws koop ik de weekeindkranten van De Standaard en De Tijd, en heb ik een abonnement op ’t Pallieterke en The Economist. Kwestie van bij te blijven met mijn blogs. De Franstalige zender RTL – zowat de tegenhanger van onze VTM – volg ik om wat op de hoogte te blijven van wat er zich in Francofonië afspeelt. Op die zender is er ’s middags gewoonlijk een gesprek met een ‘invité’ en praat men over cultuur en/of politiek. Vorige week was het de beurt aan Raoul Hedebouw, voorzitter van de communisten van de PTB/PvdA, zoon van een West-Vlaams koppel dat naar Wallonië uitweek en perfect tweetalig, dit in tegenstelling tot bv superbelg George-Louis Bouchez, die er na al die jaren als MR-voorzitter nog steeds niet in staat lijkt ook maar één keer de taal van de meerderheid te spreken van dat land, dat hem zo nauw aan het hart zou liggen.
Ik heb dat gesprek met Hedebouw toen trouwens niet verder gevolgd, want de man had het elke twee zinnen over ‘les travaillieurs’ en dat kan moeilijk in Wallonië geweest zijn (doordenkertje).
---
Bovenstaande doet me zo’n beetje denken aan de DDR, de Deutsche Demokratische Republik of la République Démocratique du Congo, landen die zichzelf democratisch moesten noemen omdat niemand anders het deed.
Terwijl Poetin zijn best blijft doen om Oekraïne verder te vernietigen en straks in de geschiedenisboeken in één adem vernoemd te worden met Stalin, Mao en Pol Pot, gaat het ook in de rest van de wereld verre van goed met de presidenten.
Na twee rondes presidentsverkiezingen blijft Brazilië achter als een verscheurd land. Een meerderheid van 51% is niet genoeg om zo’n half continent met warmbloedige samba-mensen te beheren. Zeker niet als de tegenstrever bijna evenveel stemmen haalt, zijn partij de meerderheid behoudt in het parlement en bovendien een hogere legerofficier is. Een staatsgreep is dan nooit veraf.
In China heeft ‘k Zie Pingping’ een derde ambtstermijn beet en is – tegen de regels in – zowat ‘president for life’ geworden . Over alle Chinezen, bijna anderhalf miljard. Wat hij blijkbaar niét de baas wordt, is de Covid-19 epidemie, die in datzelfde China begon, in de rest van de wereld zo goed als onder controle is, maar niet in China. De ene miljoenenstad na de andere krijgt nog steeds met lockdowns te maken. De reden lijkt tweevoudig: heel wat Chinezen laten zich niet vaccineren (‘Met alle Chinezen, maar niet met den deze’, zoals ze dat in Antwerpen zeggen, maar dan letterlijk) en de beschikbare Chinese vaccins schijnen niet effectief genoeg te werken.
---
En dan is er nog een quote uit de negentiende eeuw, die nog altijd actueel is, uit de scheurkalender De Druivelaar:
‘Iedereen probeert op kosten van de staat te leven. Men vergeet dat de staat op kosten van iedereen leeft’.
(Frédéric Bastiat, Frans econoom en klassiek-liberaal filosoof, die leefde van 1801 tot 1850).
De 65.000 federale ambtenaren, die dit land rijk is, willen zowaar gaan staken. Helemaal ongelijk hebben ze zelfs niet, als het klopt dat ze al 20 jaar wachten op een loonsverhoging en dat de groene minister van Ambtenarenzaken, Petra De Sutter, het hen deze zomer beloofd had. Daarmee gebeurt hier zowat hetzelfde als bij de politie, die ook een gemaakt akkoord ongedaan zag maken door Annelies van Binnenlandse Dinges. E.e.a. toont nogmaals aan dat ik gelijk had, toen ik in mijn blog van gisteren nog stelde dat deze regering er een van ‘malgoverno’ is. ‘Amateurs’, zeg maar.
Het moment van de stakingsdreiging lijkt echter wel wat op chantage. Zo slecht hebben onze ambtenaren het nu ook weer niet. Ze zijn o.m. de enige categorie, samen met de pensioenen en de uitkeringen, die bij een automatische indexverhoging meteen die verhoging krijgen. Het enige dat ze aan het akkoord met De Sutter nu nog zouden kunnen overhouden zijn ‘misschien’ maaltijdcheques en een 500 euro hogere eindejaarspremie.
---
E.e.a. doet me denken aan dat oude mopje, waarom ambtenaren, als ze op pensioen gaan, hun bureau mee naar huis krijgen. Dat zou nl de enige plaats zijn waarop ze slapen...
In de discussies over energie was er vorige week toch een lichtpuntje. In de tweede veiling van het CRM-capaciteitsmechanisme werd vrijdag beslist (voorlopig?) geen extra subsidies meer uit te keren voor nieuwe én bestaande gascentrales. ‘Voorlopig’, want e.e.a. zal afhangen van de doorstart van de kerncentrales Tihange 3 en Doel 4, waarover nog steeds geen definitieve beslissing genomen is. Alles laat echter vermoeden dat de regering van Crootje naar de pijpen van Engie zal moéten dansen, alle grootspraak van Magnette ten spijt. Regeringspartijen MR, Open VLD en cd&v blijven trouwens eisen dat het niet bij die twee kernreactoren zal blijven, terwijl zelfs de groenen niet langer kunnen ontkennen dat die centrales ten lange laatste milieuvriendelijker zullen zijn dan die op vervuilend gas.
Tenslotte blijft er ook het probleem van de automatische indexverhogingen – alleen dit jaar al vier - die heel wat exportgerichte bedrijven de das dreigt om te doen. Met stijgende inflatie en daaraan gekoppelde automatische loonindexering worden de brutolonen hier sneller en meer aangepast dan in de buurlanden, wat tot hogere productiekosten leidt en de Belgische bedrijven uit de markt prijst. Met jobverlies tot gevolg. Om de zoveel tijd moet dit concurrentienadeel worden opgelost door loonmatiging en zelfs indexsprongen, waardoor het onmogelijk wordt nog over loonnormen – een dada van onze vakbonden – te onderhandelen.
En uitgerekend deze federale regering, die niets meer concreet geregeld krijgt, zou – volgens Magnette – nog een tweede term van 5 jaar willen uitdoen.
In mijn blog van 27 dezer (‘De Waalse afgrond’) had ik het er al over dat ONAF, het maandblad van de Vlaamse VolksBeweging (VVB), schreef dat het WalloBruxverhaal van Magnette een prachtige utopie is. In een interview in de weekeindeditie van De Tijd blijft Magnette echter bij zijn standpunten en zegt hij o.m. dat Hij hoopt dat zijn zgz Vivaldi-coalitie (die ik Paarsgroen+ noem sinds cd&v er is ingestapt) tien jaar mee zal gaan en dat die federaal niet zal doen wat rechts in Vlaanderen wil.
Met andere woorden, als Bart De Wever denkt met Magnette als voorzitter van de grootste partij in de huidige federale regering - de ‘schaduwpremier’, zeg maar – te kunnen gaan praten over confederalisme, dan zal hij er voor de zoveelste keer aan zijn voor zijn moeite, en Vlaanderen met hem.
Vergeten we niet dat diezelfde De Wever bereid was datzelfde confederalisme voor de regeerperiode van de zgn Zweedse coalitie in de koelkast te stoppen, juist om de socialisten er buiten te houden en dat hij na de daaropvolgende contacten met Magnette steeds nul op het rekwest heeft gekregen. Een normaal mens zou voor minder wanhopig worden, maar historicus Bart blijft blijkbaat tevreden met een dooie mus.
Dat laatste is een reden te meer om bij de volgende verkiezingen – al was het alleen maar regionaal – Vlaams Belang te stemmen en ‘incontournable’ te maken, zodat Magnette en de Vlaamse overlopers de kans niet zullen krijgen voor een Vivaldi bis of hoe ze het ook zullen willen noemen.
Zoals de meeste van de lezers al wel weten, werkte ik 33jaar bij DAF-Trucks, eerst bij de afdeling Bezoeken, de laatste 22 jaar bij ITS (International Truck Service) een pechdienst voor DAF-voertuigen met problemen in het buitenland. Het was een 24 uursservice, 7 dagen op 7. Als je zo minstens acht uur per dag te maken krijgt met de miserie van pannes in het buitenland, was het logisch dat ik soms wel eens met een zwaar hoofd weer naar huis kon. Om mijn zinnen te verzetten, zette ik dan in mijn wagen een cd op van Mozart of Bach en tegen dat ik thuis was, zo’n drie kwartier later, was mijn geest weer helder.
Op mijn 55ste, in 1995, werd ITS geautomatiseerd en toen ik tien jaar later met pensioen ging, had ik al drie schermen vóór mij. Als ITS-verantwoordelijke voor Italië en Italiaanse strandingen in het buitenland, kreeg ik mijn eerste gsm van de zaak. De smartphone stond toen nog in zijn kinderschoenen. Ik heb die later zelf wel gekocht, maat na een half jaar weer geruild voor een gsm. Ik werd er gek van.
Daar moest ik aan denken toen ik de vaststelling las van Digimeter, een studie die jaarlijks peilt naar het mediagebruik in Vlaanderen. Volgens de laatste cijfers ervan spenderen we in Vlaanderen al meer dan drie uur per dag op onze smartphone. Als we er rekening mee houden dat dit een gemiddelde is en men vooral bij de oudere generaties dat veel minder of zelfs helemaal niet doet, betekent dat, dat sommige categorieën een veelvoud van tijd daaraan besteden. Voor die groep kan dat een nefast gevolg hebben op de gezondheid, doordat hun geest niet meer tot rust komt. Steeds volgens de studie van Digimeter, gaf 18% van de ondervraagden toe eraan verslaafd te zijn, 33% zegt er afhankelijk van te zijn en 36% ervaart druk om altijd bereikbaar te zijn. Dat laatste kan ook voorkomen voor wie een gsm heeft, maar loopt veel minder risico om afgeleid te worden, een black-out te krijgen of erger.
Er is de laatste dagen heel wat te doen over het al dan niet toekennen, vermeerderen of verminderen van subsidies. Denk maar aan de hele heisa over de opschorting van een subsidie van de Vlaamse regering aan de KU Leuven voor de feestelijke viering van het 600 jarig bestaan van de universiteit in 2025. Zoals het hoofdartikel van ’t Pallieterke deze week stelde, was die opschorting een fout middel voor een goed doel. We hebben er zelfs een nieuwe uitdrukking bij: ‘een Zuhalleke doen’ voor het beschrijven van een emotionele reactie.
Nu krijgt men soms wel het gevoel dat men niets meer georganiseerd krijgt, of het moet gesubsidieerd worden. Vooral in deze tijd van geldschaarste, is het maar de vraag of bepaalde subsidies nog wel gerechtvaardigd zijn. In principe zijn subsidies nu eenmaal een vervalsing van de kostprijs en de concurrentiekracht van allerlei activiteiten.
Ik kan aannemen dat men in de gezondheidszorg en – in mindere mate – in de cultuursector niet meer zonder subsidies kan en het zou zonde zijn het kind met het badwater weg te kappen. Anderzijds zijn er de laatste tijd enkele misbruiken aan het licht gekomen – denk maar aan die van El Kaouakibi - waar paal en perk dient gesteld te worden.
Subsidies die, volgens mij, best meteen zouden moeten afgeschaft worden zijn die aan onze overwegend linkse media, die Vlaanderen meer kwaad dan goed doen. In onze huidige steeds meer open samenleving zijn die subsidies niet meer nodig. Alles wordt bij manier van spreken op straat gegooid en dan verwijs ik nog eens naar ‘El keuken ribbedebi’.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 5/5 - (20 Stemmen) Tags: Er is de laatste dagen heel wat te doen over het al dan niet toekennen, vermeerderen of verminderen van subsidies. Denk maar aan de hele heisa over de opschorting van een subsidie van de Vlaamse regering aan de KU Leuven voor de feestelijke viering van
27-10-2022
De Waalse afgrond
‘De waarheid is dat Wallonië vandaag op de rand van het faillissement staat en dat de kloof tussen Wallonië en Vlaanderen kolossaal is. Vlaanderen is een echte natie geworden en wil niet langer financieel solidair zijn met een Waals gewest dat in zijn ogen een ongepast beleid voert. Een dergelijke ontwikkeling maakt het uiteraard onmogelijk om het federale systeem voort te zetten.
De ontmanteling van België zal onverminderd doorgaan tot op de dag waarop de Vlaamsnationalisten, met een absolute meerderheid in hun eigen parlement, zich eenzijdig zullen afscheuren. Wallonië, aan zichzelf overgelaten, zal onmiddellijk in een sociaal bloedbad belanden.
Een WalloBrux dat PS-voorzitter Magnette ‘perfect levensvatbaar’ acht, is bovendien niets meer dan een prachtige utopie. Uit een studie van Rudy Janssens, onderzoeker aan de VUB, uit 2013 blijkt dat 73,9% van de Brusselaars autonomie wil in het geval van het verdwijnen van België. Slechts 6,4% koos voor een vereniging met Wallonië en 4% met Vlaanderen. Je hoeft geen groot ziener te zijn om te begrijpen dat de Brusselaars geen zin hebben zich in de Waalse begrotingsafgrond te storten.’
---
Bovenstaande tekst heb ik integraal overgenomen uit de ONAF-magazine van de Vlaamse VolksBeweging (VVB) van november 2022, als open brief aan Elio Di Rupo, momenteel de Waalse minister-president. Er staat bijna letterlijk hetzelfde wat ik al enkele jaren in deze rubriek schrijf. Alleen bij die ‘afgrond’ had ik er waarschijnlijk nog bij geschreven dat die in het Italiaans ‘dirupo’ heet en de Waalse afgrond’ dus ‘Il dirupo vallone’
Stel eens voor dat de Vlaamsnationalisten in 2024 een volstrekte meerderheid halen in het eigen Vlaamse parlement. ‘Wat dan?’ zal menigeen S zich afvragen. Wel, dan past die meerderheid best zo snel mogelijk de Senelle-doctrine toe, die zegt dat het Vlaams parlement Vlaanderen dan moet uitroepen tot deelstaat van het federale België, met als grenzen de bestaande grenzen van het Nederlandse taalgebied, de zgn ‘soevereiniteitsverklaring’ als eerste stap naar de onafhankelijkheid. Eens dat gebeurd, moeten de regeringen van de vier gewesten, de zgn ‘deelstaten’ – Vlaanderen, Wallonië, Brussel en Duitstalig België - samen komen en onder elkaar uitmaken wat ze voortaan nog samen zullen doen. In principe zal dat alleen Defensie en de Buitenlandpolitiek zijn. Dan kan best gebeuren zoals dat bv al sinds jaar en dag bestaat in Zwitserland, de ‘Confederatio Helvetica’. En verder?
- De Sociale Zekerheid gaat integraal naar de deelstaten.
- Als Wallonië en Brussel denken de Franse Gemeenschap, die zij de ‘Fédération Bruxelles-Wallonie’ noemen, maar volgens de Belgische Grondwet niet eens bestaat, in stand willen houden, kan dat, maar moet die voortaan volledig door Brussel en Wallonië worden gefinancierd. Als dat niet blijkt te kunnen (alles is nu dubbel bemand en betaald), dan wordt die Franse Gemeenschap ondergebracht in het Waalse gewest, zoals de Nederlandstalige gemeenschap steeds in het Vlaams gewest is geïntegreerd geweest.
- In Brussel worden het huidige gewest en de stad één entiteit. Ook dat wordt een ontdubbeling van ambten. De Brusselaars zullen zelf beslissen of ze een aparte deelstaat worden of niet. Dat geldt ook voor de Oostkantonners, die eventueel wel zullen kunnen kiezen voor een terugkeer naar hun vroegere Heimat.
- De faciliteitengemeenten worden integraal Vlaams, wat betekent dat de faciliteiten zullen worden afgeschaft.
- Vlaanderen zal met Brussel akkoorden sluiten om de problemen inzake cultuur en gezondheid voor de Vlaamse Brusselaars op zich te nemen – iets wat ook nu reeds gebeurt - waarbij Brussel zal garanderen dat het Nederlands er een evenwaardige taal zal blijven naast Frans en eventuele andere talen.
- Antwerpen wordt Vlaanderens nieuwe hoofdstad. De Vlaams deelregering kan gehuisvest worden in het pas gerenoveerde en vergrote Antwerpse provinciehuis, dat momenteel half leeg staat.
- De provincieraden worden afgeschaft. Er blijft alleen een gouverneur over met een beperkte ‘hofhouding’, die zich in de eerste plaats zal bezig houden met cultuur en het coördineren bij rampenbestrijding. De resterende huidige taken zullen worden overgenomen door de gemeenten en/of de intercomunales.
- Tenslotte zal de Belgische staatsschuld verdeeld worden onder de vier deelstaten naar verhouding van de officiële bevolkingscijfers.
Er zal nog wel e.e.a. bijkomen, maar wat hierboven staat is al een eerste boterham. Het kan, hopelijk, niet snel genoeg 2024 worden!
Ik zal wel niet de enige overtuigde Vlaming zijn die zich afvraagt wat Bart De Wever bezielt om eventueel na de verkiezingen van 2024 met Magnette en zijn PS te gaan praten over confederalisme en dit zonder het Vlaams Belang, dat tegen die tijd wel eens de grootste Vlaamse partij zou kunnen zijn. Hij kan dan natuurlijk zeggen dat de PS met het VB niet eens wil praten omdat de francofone partijen (en niet alleen de PS) nog altijd het cordon sanitaire t.o.v. het VB handhaven. Dat doen ze niet omdat het VB te rechts zou zijn, te post-fascistisch of te neo-nazistisch (dat laatste afgekeken van Poetin), maar gewoon omdat, door het VB uit te sluiten, niet meer de francofonen, maar de Vlamingen in die besprekingen dan in de minderheid zullen zijn en het Belgisch gemodder kan worden voortgezet.
Zoals ik al meermaals geschreven heb, zouden alle Vlamingen die het goed menen met hun volk en gewest, in 2024 dan ook best VB stemmen en ermee voor zorgen dat die partij, tenminste bij de eigen regionale verkiezingen, incontournable wordt. Dat geldt niet alleen voor de N-VA-kiezers, maar ook voor die van de traditionele partijen en in de eerste plaats voor de gewestverkiezingen. Voor de andere, nationaal, gemeentelijk of Europees, kunnen ze dan nog voor de eigen partij stemmen. De reden daarvoor is niet alleen het cordon sanitaire – dat nergens anders bestaat, ‘only in Belgium’ - maar het feit dat Vlaanderen moet kunnen vertrekken vanop een wettelijke basis, in casu de soevereiniteitsverklaring, die de hoeksteen moet worden van een confederaal en later onafhankelijk Vlaanderen.
---
In een volgende blog ga ik enkele proefballonnetjes oplaten over het hoe en wat na 2024.
De asielcrisis is terug van nooit weg geweest. En het wordt alleen maar erger. Het aantal ‘vluchtelingen’ die zich hebben aangemeld bij het commissariaat-generaal, is gestegen van 5.304 einde 2018 (exit Francken/N-VA) naar 12.129 einde september 2020 (exit De Block/Open VLD) en naar 17.212 einde juni 2022 (Mahdi/cd&v). De cijfers zijn van Marc Bossuyt, ere-commissaris-generaal voor de vluchtelingen, die er zelfs een boek over schreef (‘Tussen demagogie en hypocrisie’/Uitgeverij Ertsberg).
Volgens Bossuyt en niet alleen hij, zijn er nog altijd veel te veel meervoudige aanvragen (jaarlijks tot meer dan 5.000). Van ongeveer de helft daarvan is aangetoond dat ze door andere E.U-staten moeten worden behandeld. Erger nog, maandelijks zijn er een honderdtal aanvragen van mensen die al in andere landen zijn erkend! Asiel à la carte, zeg maar, helemaal niets uit wanhoop.
Volgens Bossuyt, die al in zijn tijd ervoor waarschuwde; heeft het geen zin steeds meer plaatsen en personeel vrij te maken, als men geen werk maakt van een snellere screening en daadwerkelijk terugsturen. Het is zowat als emmers uitdelen bij overstromingen, terwijl men vergeet de dijken te verhogen,
Zo hoort men het ook eens van een insider, die indertijd – lang vóór ‘Wir schaffen das’, toenmalig premier Verhofstadt daarvoor al had gewaarschuwd. Maar die had het toen te druk met zijn ‘actieve welvaartstaat’ en zijn opvolgers deden het niet veel beter.
Bovenstaand achterhaald riedeltje uit de jaren 1990 werd vorige week toch nog eens actueel. Om te beginnen was er Lies Truus die haar rol als prima donna van de UK op 45 dagen verspeelde. In het Vlaams parlement kwam ‘El Keuken ribbedebi’ plots weer opdraven om een pleidooi pro domo te houden op de vergadering waarop haar parlementaire onschendbaarheid zou worden opgeheven. Verder moest Hilde Crevits, nog maar pas uitgeroepen tot de sterkhoudster van haar zwalpende partij, tijdens de begrotingsbesprekingen voor de septemberverklaring van Pasbon forfait geven wegens gezondheidsproblemen. Die laatste waren er ook bij staatsecretaris Meryame Kitir, die het ook al niet meer fysiek zag zitten, wat in het parlement voor heel wat heisa zorgde, waar men blijkbaar haar uitdelen van miljoenen in de rest van de wereld niet kon appreciëren.
Valt er dan niets goed te vertellen? Toch wel, Barbara Pas doet nog steeds meer dan haar best voor de Vlaamse zaak en schreef er zelfs als co-auteur (met Lode Vereeck) een boek over, met als titel een verwijzing naar de lege Belgische staatskas: ‘Bodemloos’. Italië heeft ondertussen met Giorgia Meloni een allereerste vrouwelijke premier, een vrouw van pas 45, maar die al wel 30 jaar in de comedia dell’arte van de ingewikkelde Italiaanse politiek meedraait en waarschijnlijk de stunts van Lies Truus niet zal herhalen.
Of de mannen in onze politiek dan geen fouten maken? Zeker weten, daar schrijf ik al het hele jaar over.
In de UK zijn ze ook nog niet klaar met de Scottish National Party, die opnieuw een aanvraag heeft lopen bij het Hoog Gerechtshof om een referendum voor onafhankelijkheid te houden. Mocht dat weer geweigerd worden, dan is voorzitster Nicola Sturgeon zinnens het thema bij de volgende algemene verkiezingen als eerste partijstandpunt te plaatsen. Zeker als de huidige malaise binnen de UK blijft duren of nog verergert. De Schotten zijn minder dan ooit bereid om de fratsen van London te blijven ondergaan en er steeds meer van overtuigd zijn dat ze zonder Londen beter af zullen zijn. Dan denken zij in de eerste plaats aan de mogelijkheden die de offshore business hen kan geven.
Vergeten we trouwens niet dat bij het Brexit-referendum er in Schotland een meerderheid was om in de EU te blijven.
---
Wij, Vlamingen, kunnen alleen maar hopen dat de Schotten slagen, want het zou een voorbeeld kunnen zijn, ook voor ons. Met onze zeehavens van Oostende, Zeebrugge, Gent en Antwerpen, onze luchthavens van Zaventem, Deurne en Oostende, onze offshore en onze werkzaamheidsgraad die naar de 80% gaat, zullen wij kunnen aansluiten bij de Hanse-landen en hét logistieke centrum van West-Europa worden
In de UK heeft Liz Truss de eer aan zichzelf gehouden en amper 45 dagen na haar aanstelling – de kortste ambtstermijn ooit in de UK - haar ontslag gegeven als voorzitster van de conservatieven en dus ook als premier. Volgens de partijstatuten was ze wel voor één jaar gevrijwaard van een vertrouwensstemming, maar ze heeft de vlucht vooruit genomen, nadat ze eerst haar minister zonder Financiën had ontslagen en ook die van Binnenlandse Dinges was opgestapt, terwijl de nieuwe minister zonder Financiën, Jeremy Hunt, zowat de hele ‘Quasi’-begroting geschrapt had. Liz stond erbij en keek ernaar. ‘Veni, vidi, ’t ging ni’*. Of, om het met de woorden van Norman Lamont, een ex-minister van Financiën, te zeggen – toen over John Major**, Thatcher’s opvolger – ‘Truss is in office, but not in power’.
Als gevolg van haar ontslag komt er volgende week een verkiezing voor een nieuwe partijvoorzitter/premier, waarbij de eerste kandidaten zich reeds gemeld zouden hebben en zelfs de naam van Boris Johnson weer opduikt. Van een vaudeville gesproken!
---
*Persiflage op de bekende uitspraak van Julius Caesar ‘Veni, vidi, vinci’ (Ik kwam, ik zag, ik overwon).
** Doet me denken aan dat mopje over Major en Dehaene destijds, zgz op een Europese bijeenkomst. Vraagt Major aan Dehaene wat zijn hobby’s waren.
‘Well’, zegt Dehaene ‘I like to see soccer and I fok horses’
De staking op ‘Brussels South Charleroi Airport’ heeft nog eens aangetoond waarin onze Waaltjes sterk zijn: in het niét werken. De staking van het veiligheidspersoneel was in zekere zin zelfs een primeur, want de klanten die hun reis al geboekt en betaald hadden, riskeren dat geld niet meer te zullen kunnen recupereren van de luchthaven, die elf een verlies lijdt van zo’n miljoen euro – om nog niet te spreken van de imago-schade - en hangen volledig af van de goodwill van de luchtvaartmaatschappijen, die evenmin verplicht zijn het te doen..
Ook Paul Magnette, tot nader order nog altijd burgemeester van datzelfde Charleroi (én PS-partijvoorzitter) deed vorige week zijn duitje in het ‘niet-werken’ dossier, met de uitspraak dat zijn partij de besprekingen met Engie over de kernuitstap wil stopzetten. Dat, terwijl die nog lopen tot eind dit jaar en ‘constructief’ worden genoemd. Typisch voor een demagoog als Magnette, met de hete adem van de communisten van de PTB/PvdA in zijn nek, is dat hij geen alternatief aanbiedt. Misschien de koolmijnen weer openen?
Voor wie het nog niet wist: Magnette is de man waarop Bart De Wever halvelings rekent om een volgende staatshervorming te bewerkstelligen. Succes verzekerd, althans voor de francofonen, zoals dat ook het geval was voor alle besprekingen met Magnette na Marrakech.
Na Zweden wordt het nu wachten op een nieuwe, rechtse Italiaanse regering die geen gedoogsteun van enige oppositie nodig heeft, maar met drie partijen een meerderheid haalt in beide kamers. We kunnen alleen maar hopen dat Giorgia Meloni het er beter vanaf brengt dan Liz Truss in de UK en dat de Vlamingen tegen de verkiezingen van 2024 genoeg gezond verstand zullen hebben om de trend naar rechts in Europa te volgen. Wij moeten niet langer hopen dat we in dit land iets kunnen verbeteren zolang we dat samen moeten doen met partijen zoals de PS, die zinnens zijn het niét te doen. Vlamingen reclameren dat ze niet genoeg krijgen om te werken, Walen om niét te werken. Om uit die vicieuze cirkel te geraken moet men niet verder met die laatsten praten, maar gewoon de eigen voorwaarden stellen. Dat laatste kan alleen maar door te zorgen voor een Vlaamsnationale meerderheid in het eigen Vlaamse parlement bij de verkiezingen van 2024. Ik heb dat al meermaals geschreven en zal dat blijven doen zolang het alternatief alleen maar verder aanmodderen betekent, waarbij Vlaanderen tenslotte weer de rekening zal mogen blijven betalen. 2024 kan voor Vlaanderen een historisch kantelpunt worden.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 5/5 - (18 Stemmen) Tags: Na Zweden wordt het nu wachten op een nieuwe, rechtse Italiaanse regering die geen gedoogsteun van enige oppositie nodig heeft, maar met drie partijen een meerderheid haalt in beide kamers. We kunnen alleen maar hopen dat Giorgia Meloni het er beter v
18-10-2022
Europa naar rechts (1)
Zweden krijgt een centrumrechtse minderheidsregering met twee liberale partijen en een christendemocratische. Die drie krijgen gedoogsteun vanuit de oppositie van de uiterst-rechtse Zweden-Democraten, die het regeerakkoord mee goedkeurden op voorwaarde dat de wetten i.v.m. immigratie en criminaliteit serieus verstrengd zullen worden. Met zijn 10 miljoen inwoners liet Zweden op tien jaar tijd zo’n miljoen asielzoekers binnen, wat zorgde voor een grote toename van problemen en criminaliteit. Daarmee komt er een einde een decennialang laks bewind door de sociaaldemocraten die grotendeels voor die toename van inwijkelingen en criminaliteit verantwoordelijk zijn.
Zweden zorgt nog voor een andere primeur: het opent de deur voor nieuwe kerncentrales. Het land heeft momenteel genoeg eigen stroomverwekkers via zes kerncentrales, waterkrachtcentrales en windturbines, maar voorziet dat de elektrificatie het verbruik zal doen toenemen en neemt daarom voorzorgen. Ons land, dat men niet meer zou uitvinden als het niet bestond (dixit The Economist), kan er een voorbeeld aan nemen.
