De beurs van Londen, bij mensengeheugenis de grootste van Europa, is voor de allereerste keer voorbijgestoken door die van Parijs. De hoofdreden daarvoor zou de Brexit zijn. In 2016, het jaar van het Brexit-referendum, was de Londense beurs nog 1.500 dollar groter dan die van Parijs. De economische productie in het niet meer zo Verenigd Koninkrijk viel terug en hetzelfde gebeurde met de buitenlandse investeringen. De economische ellende werd er daarna nog groter door de politieke instabiliteit binnen de regeringspartij (drie premiers in enkele maanden tijd) na een mislukte belastinghervorming.
Een bijkomende factor is dat de omvang van de beurzen wordt uitgedrukt in Amerikaanse dollars. Tegenover die dollar verloor het Britse pond dit jaar 13%, nog altijd flink wat meer dan de 9% van de E.U.
Dat tenslotte de Parijse beurs het beter stelt, heeft hoofdzakelijk te maken met de goede prestaties van de luxehuizen zoals LVMH, het moederbedrijf van o.m. Louis Vuiton en Kering, dat van o.m. Gucci. ‘t Is crisis, weet je wel...
Na een klacht van de Belgische vakbonden heeft de Internationale Arbeidsorganisatie vorige week bevestigd dat de Belgische loonnormwet strijdig is met de vrijheid om in privébedrijven over lonen te onderhandelen.
Vreugde hierom bij onze vakbonden, zou men denken, maar dat is maar blij zijn met de dooie mus. Om te beginnen is die uitspraak juridisch niet bindend, waardoor men er dus nog alle kanten mee uit kan. Ten tweede betekent vrij onderhandelen ook dat men dan eveneens de automatisch indexering moet afschaffen, want die heeft met vrij onderhandelen niets te maken. Die bestaat alleen bij ons en verplicht álle bedrijven, ook die waar het niét goed gaat, hun medewerkers evenveel opslag te geven. Om de zaak hier niet helemaal uit de klauwen te laten lopen heeft men dan in 1996 een loonnormwet gestemd die moet verhinderen dat de kloof tussen de lonen van dit land en de buurlanden groter wordt.
Vrij onderhandelen kan alleen als men bedrijven of sectoren waar het goed gaat de kans geeft hun medewerkers navenant te belonen, maar de bedrijven waar het niét goed gaat te beschermen. Als dat laatste niet gebeurt, zoals nu bij ons het geval is, gaan die laatsten hun productie terugschroeven of zelfs stopzetten, waarbij de werknemers ook de dupe zijn.
In mijn blog van 19.05.2021, dus een tijdje geleden, schreef ik al dat, volgens mij, de Bitcoin een nieuw piramidespel was waarbij men feitelijk gebakken lucht kocht zonder enige waardegarantie. Ik schreef die blog toen n.a.v. de beslissing van fantast Elon Musk om zijn Tesla’s ook te verkopen voor bitcoins. Diezelfde Musk kwam daar later echter op terug, wat niet belette dat de markt voor cryptomunten bleef bloeien, ondanks het feit dat er ook nu nog steeds geen enkele waarborg is voor de waarde ervan, waardoor die blijft lijken op het verkopen van gebakken lucht.
Begin februari van dit jaar was er nog een waarschuwing van de financiële waakhond in eigen land, de FSMA, die meldde dat de Bitcoin einde 2021 crashte en op één maand tijd 44% van zijn waarde verloor. De hele cryptomarkt zakte toen wereldwijd ruim 1.000 miljard dollar in waarde.
Vorige week kwam Fix, de op vier na grootste cryptobeurs ter wereld, in de problemen. Even leek het erop dat Binance, de grootste van die cryptobeurzen, Fix zou overnemen, maar dat feest ging niet door. Het resultaat daarvan was, dat (ex?)crypto-miljardair, ene Sam Bankman-Fried, de waarde van zijn Fix op enkele dagen zag zakken van 26 naar 16 miljard dollar, waarvan begin vorige week zo goed als niets overbleef. En de koers van de Bitcoin, de bekendste cryptomunt, had eerder weg van een rollercoaster.
Er zijn beleggers die met cryptomunten veel geld hebben kunnen incasseren (‘verdienen’ is hier het juiste woord niet), maar alleen door er tijdig uit te stappen. Puur speculeren, niet beleggen. Wie achter bleef, betaalt de rekening, net zoals in een simpel piramidespelletje. Een gratis lunch bestaat nog steeds niet, ook niet in Cryptoland.
Ik heb altijd gezegd dar het leven bestaat uit 20 jaar groeien, 20 jaar bloeien, 20 jaar blijven staan en 20 jaar achteruit gaan. Als ge dat allemaal hebt kunnen meemaken, ben je 80 en kun je zeggen een leven te hebben gehad. Misschien niet altijd een goed leven, maar een leven.
Ikzelf ben nu 82 en dus de 80 voorbij en ben er me van bewust dat ik in de laatste rechte lijn zit. Als ik nog één betrachting heb, dan is dat ik mijn bescheiden steentje kan blijven bijdragen aan de pogingen om Vlaanderen zelfstandig en/of op e.o.a. manier onafhankelijk te maken. Om daarvan iets te bereiken, krijgen we in 2024, bij de gewestelijke verkiezingen, een unieke kans. Eerder kan het niet, daar de gewestregeringen legislatuurregeringen zijn, wat betekent dat ze wel kunnen vallen, maar dat hun val geen nieuwe verkiezingen kan uitlokken, wat nationaal wél kan.
De laatste peilingen tonen aan dat de Vlaamsnationalisten goed op weg zijn om in het eigen Vlaamse parlement de volstrekte meerderheid te behalen, een conditio sine qua non. Dit vooruitzicht wordt momenteel gedwarsboomd door het veto van Bart De Wever die al herhaaldelijk gezegd heeft dat zijn N-VA niet met het VB zal samenwerken, ook niet als ze samen die meerderheid in het eigen parlement zouden behalen. Daarom mijn herhaalde oproep, niet alleen aan de N-VA -sympathisanten, maar ook alle Vlaamsgezinden kiezers van de traditionele partijen, om in 2024 tenminste gewestelijk voor het VB te stemmen. Alleen zo zullen we zeker zijn van een sterke positie in de hopelijk daarna volgende onderhandelingen met Walen en Brusselaars. Het zou ook een einde maken aan het cordon sanitaire, dat in geen enkele democratisch land elders ter wereld nog bestaat. Only in Belgium.
---
----
En dan een vraag van één miljoen (doordenkertje, zelf bedacht!):
‘ Is dit artificiële Intelligentie (AI) of is er over nagedacht?’.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 5/5 - (15 Stemmen) Tags: Ik heb altijd gezegd dar het leven bestaat uit 20 jaar groeien, 20 jaar bloeien, 20 jaar blijven staan en 20 jaar achteruit gaan. Als ge dat allemaal hebt kunnen meemaken, ben je 80 en kun je zeggen een leven te hebben gehad. Misschien niet altijd een
13-11-2022
Politie
In mijn familie heb ik drie aangetrouwde politieagenten, twee ervan met een relatie met een collega-agente, dus straks misschien vijf in totaal. Twee ervan werken in Brussel-stad, gelukkig niet in Schaarbeek. Ze hebben het niet altijd gemakkelijk en vinden zich meestal tekort gedaan door de gerechtelijke instanties. Brussel, met zijn zes politiezones voor een stad van ± één miljoen inwoners – New-York, met elf miljoen, heeft maar één corps – is ook geen voorbeeld van goede organisatie.
E.e.a. neemt echter niet weg dat de moord op de politieagent in Brussel, hoe erg ook, nooit had plaatsgevonden als de politie de man niet alleen had achtergelaten in de wachtzaal van het ziekenhuis. Hij stond bij diezelfde politie bekend als een potentieel, gewelddadig jihadist, die al zes jaar in de gevangenis had doorgebracht. De man was geen illegaal, van Marokkaanse afkomst, maar had - nota bene - de Belgische nationaliteit gekregen en is niet de enige, zeker niet in het Brussel met zijn 186 nationaliteiten. Het is één van de redenen waarom ik Brussel bij een mogelijk toekomstig confederaal akkoord liever niet bij Vlaanderen zou willen. Er zijn in België, naar schatting, zo’n 200.000 illegalen, waarvan de meesten in en rond Brussel verblijven en ooit het bevel kregen het land te verlaten, maar daar bleef het bij.
---
Ook van de recente schietpartij in Merksem, waarbij een goudhandelaar, wapenfreak en – verzamelaar werd doodgeschoten, krijgen we niets meer te horen, o.m. op de vraag wie daar eerst schoot.
Zoals ik al meer geschreven heb, is in dit land iedereen bevoegd, maar niemand verantwoordelijk, maar het is toch een beetje te simpel deze excessen toe te schrijven aan de overheden zonder een alternatief aan te bieden. Strenger bestraffen alleen zal criminelen niet tegen houden. Een strenger beleid t.o.v. illegalen zou efficiënter zijn. Wie hier illegaal is, is hier onwettelijk en hoort hier niet thuis. Die moet men de grens overzetten, desnoods hardhandig, ‘manu militari’ zoals dat gerechtelijk heet.
De vergroening, waarover zoveel gepraat wordt i.v.m. de klimaatproblemen, treft voorlopig alleen de lagere inkomsten. Alleen de rijksten de rekening laten betalen – zoals ‘eco-socialist’ Magnette voorstelt – zal daar weinig aan veranderen. De lage emissiezones bv, die het klimaat in onze steden moeten verbeteren, zorgen er wel voor dat wie geen geld over heeft om zijn oud dieseltje te vervangen, straks helemaal geen auto meer zal hebben.
De nationale staking van woensdag, de eerste sinds Valentijn 2019, was een lachertje. Het is nl niét zo dat de werknemers in de privé géén opslag krijgen. Ze krijgen die wel – meer dan 11% zelfs – maar pas begin volgend jaar, over amper twee maanden, Ondertussen moet er echter niet minder gefeest kunnen worden en wordt door een failliete overheid daarvoor steeds meer geld uitgegeven, met als gevolg steeds grotere begrotingstekorten en hogere schulden.
Onlangs werd bekend dat de Waalse kabinetten 501 medewerkers hebben, de Brusselse 411 en de Vlaamse, och arme, slechts 209 en dat ondanks het feit dat 60% van de bevolking in Vlaanderen woont. Daar komt dan nog de ‘Fédération Bruxelles-Wallonie’ bij, die niet eens in de Belgische Grondwet vermeld wordt, in feite dus ongrondwettelijk is, maar het land elk jaar wel miljarden euro kost, terwijl de Vlaamse tegenhanger al meteen na de eerste federalisering van dit land werd geïntegreerd in het eigen gewest. Vlaanderen werkt, Wallonië verspilt.
Econoom Geert Noels sprak jaren geleden al van de ‘Wallonisering’ van België, het land dat nooit meer zou worden uitgevonden als het niet zou bestaan (dixit The Economist). Als we na de verkiezingen van 2024 zouden moeten gaan onderhandelen met socialist Magnette, die de hete adem van de Waalse links-groenen en de communisten in zijn nek voelt, dan zal er van de kreet van onze Vlaamse soldaten uit WO I (‘Hier ons bloed, wanneer ons recht?’) niet veel meer in huis komen.
En dan is er ook nog Ventilus, de West-Vlaamse hoogspanningslijn die rond 2027 de op zee door de windmolens geproduceerde stroom aan wal moet brengen, waarbij een traject van 12 km bovengronds. Tegen dat laatste zijn ettelijke burgemeesters, in hoofdzaak West-Vlaamse cd&v’ers, in opstand gekomen. Ze eisten een rapport daarover door een onafhankelijke derde partij, in dit geval de Duitse professor Westermann, Energie-Techniek specialist, door de burgemeesters zelf naar voor geschoven. Die man bevestigde dat een ondergrondse lijn niet alleen vijf miljard euro meer zou kosten, maar dat ook niet meteen realiseerbaar is, omdat de technologie hiervoor nog niet op punt staat, wat nog voor jaren vertraging zou zorgen. In principe zal het dus een bovengrondse lijn worden, al blijft het gevaar van een tweede Oosterweel-scenario bestaan (Pfos vinden, bv). En zo riskeren we straks wel heel wat stroom te kunnen produceren op de Noordzee, maar zullen we die niet kunnen gebruiken.
Heerlijk land, waar zowat iedereen bevoegd is, maar niemand verantwoordelijk. In de marge van bovenstaande is er ook de tweede afwijzing van cd&v binnen de Vlaamse regering. Na die van de indexering van het Kindergeld, nu dus die Ventilus-leiding die door West-Vlaams cd&v-land toch bovengronds zal komen. Er wordt binnen de partij al gevreesd dat heel wat cd&v-burgemeesters straks onder een andere naam naar de stembus zullen trekken.
De vakbonden hebben hun zin gekregen. Er is massaal gestaakt, het openbaar vervoer draaide op een klein pitje. De luchthavens eveneens, die van Charleroi was zelfs helemaal gesloten. Noblesse oblige, zeker in de wereld van de ‘travailleurs’. Met alleen al dit jaar vijf automatische indexaanpassingen (= meer dan 11% opslag) zullen de meeste bedrijven al blij zijn die aan te kunnen, vooral degenen die géén superwinsten zouden gemaakt hebben. Nu werkgevers en werknemers niet tot een loonakkoord zijn gekomen, komt de zaak op de tafel van de federale regering, die zelf al vijf
miljard euro heeft gestoken in diverse tegemoetkomingen en zo goed als failliet is. Met deze week nog een feestdag erbij, die in dit land kan gerecupereerd worden (‘Only in Belgium’), zal de productiviteit een zoveelste stap achteruit zetten en misschien wel bedrijven doen beslissen dit landje voortaan ‘links’ te laten liggen (doordenkertje), De loonkosten liggen hier momenteel nl zo’n 16% boven die in buurlanden Nederland, Duitsland en Frankrijk, terwijl de loonnorm-wet uit 1996 dat juist wilde verhinderen.
---
En dan nog dit:
N.a.v. de reactie van lezer Ottorongo i.v.m. de nieuwste uitgave van het Rekenhof , het zgz ‘blunderboek’, kan ik er nog bijvoegen dat het ook hier in de eerste plaats gaat om kosten in Wallonië gemaakt. Zelfs de Franstalige RTL sprak er schande over.
Een ondergrondse verbindingsgang van het Waals parlement bleek met drie miljoen euro driemaal zoveel gekost te hebben dan eerst geraamd. De totale kosten voor het gebouw, zo’n 40 miljoen, zijn zelfs viermaal hoger dan wat eerst gepland was. En dan hebben we het nog niet eens gehad over wat de vernieuwing van het station van Mons, niet toevallig de stad van Di Rupo, heeft gekost. Dat mocht niet onder doen voor dat van Luik, noch dat van Antwerpen, alhoewel Mons, in NMBS-termen, maar een tweederangs bestemming is.
Dinsdag 8 dezer overleed zanger-chansonnier Will Ferdy in de gezegende leeftijd van 95 jaar. Ferdy was zowat de eerste ‘andersgeaarde’ in de showbizz die bij ons ’uit de kast kwam’, wat voor velen – ook voor mij toen – een schok was, want de man zong liedjes met zinnige teksten, waaronder die van Brel in het Nederlands. Hij deed dat trouwens zonder te shockeren zoals sommigen dat wél bleven doen.
Ik heb Will Ferdy ooit in levende lijve ontmoet in de jaren 1990 na een klassiek concert in de Koningin Elisabethzaal in Antwerpen, toen ik hem eerst letterlijk bij het buitengaan tegen het lijf liep en hij daarna op een tafel naast ons zat, samen met een dame nota bene, in de café onder de zaal, waarbij ik met hem een rechtuit aangename babbel had over klassieke muziek en het feit dat mijn vrouw en ik een abonnement hadden op de opera van Luik, wat hij opmerkelijk vond.
Ondertussen is de wereld veranderd en wordt homofilie geen ziekte meer genoemd, maar een afwijking van de gewone norm; zoals bv linkshandigheid. Het tegenwerken ervan zou wel ongunstige gevolgen teweeg kunnen brengen in de hersenhelften (althans volgens Em. Prof. Dr. Karel Evrard, zenuwarts / mijn blog van 5 oktober). Ik heb er zowel in onze vriendenkring als op het werk mee te maken gehad, maar dat ging telkens om mensen die er niet expliciet mee uitpakten.
---
En dan is er vandaag de aangekondigde staking van de vakbonden, die zgz meer koopkracht eisen voor werknemers bij bedrijven die grote winsten zouden gemaakt hebben. In werkelijkheid staken er ook bij bedrijven die geen of weinig winst hebben gemaakt, zelfs verlies hebben geleden, zoals bv de NMBS en die zich de luxe van loonsverhogingen bovenop de automatische index (reeds vijfmaal dit jaar) niet kunnen veroorloven, zoals ik nog schreef in mijn blog van 4 dezer (‘De staakbonden’).
Het Amerikaanse e-commercebedrijf Amazon van Jeff Bezos, een van de rijkste mensen ter wereld, opende zopas ook in België een nieuw bezorgbedrijf en wel in Antwerpen. Tot daar niets abnormaals - hoe meer zielen, hoe meer vreugd - ware het niet dat er een reukje aan hangt. Vlaamse verkopers die hun koopwaar willen verkopen op Amazon, moeten hun productinfo in het Frans opgeven, in Antwerpen a.u.b.!. Daarbij negeert Amazon de taalwettelijkheid van België. Daar komt nog bij dat die info vertaald wordt naar het Nederlands via een computer, waarbij soms hilarische productbeschrijvingen ontstaan, die de verkoop van de producten niet altijd ten goede komen. Een Vlaamse klant die daartegen protesteerde, kreeg als antwoord dat Amazon.com.be eentalig Frans is. Bij Amazon daar in Antwerpen wordt het ‘Hoe meer zielen, hoe groter kerkhof’. Te mijden, dus. Er is genoeg concurrentie om dat te doen.
Ik vermeldde reeds het interview in De Standaard van de heren Bart Van Craeynest (VOKA) en Willem Sas (universitair onderzoeker) over de alles behalve rozige toekomst van dit landje. Buiten de begrotingsproblemen waarmee we zullen geconfronteerd worden – zeker als Europa straks de geldkraan weer dicht draait - is er ook dat van de werkzaamheidsgraad, waarin de lamentabele Waalse toestand wordt bevestigd. Daar waar Vlaanderen naar de 80% gaat, zit Wallonië niet eens aan de 70%. Ook het aantal Walen dat nog in Vlaanderen werkt, is aan het afnemen zonder dat er aanwijzingen zijn dat er in Wallonië veel arbeidsplaatsen bijkomen.
In West-Vlaanderen, de Belgische provincie met het minst aantal werklozen, werken momenteel dubbel zoveel Fransen als Walen en dit ondanks het feit dat de provincie ook grenst aan Henegouwen, de Belgische provincie met het groots aantal werklozen en het dus geen kwestie is van taal of afstand. De belangrijkste reden, waarom de Fransen wél komen, is omdat de werklozensteun in la douce France, waar de Walen zo naar opkijken, wordt beperkt in de tijd, terwijl men hier zelfs pensioenrechten kan blijven opbouwen, de zo genoemde ‘gelijkgestelde periode(s). ‘Only in Belgium’.
Er gaat bijna geen dag meer voorbij of er is wel e.o.a. organisatie die meldt op haar tandvlees te zitten en ofwel geen geld of niet genoeg personeel meer te hebben. In de hoop dat de staat of de deelstaat hierbij zal tussenbeide komen. Met steun bedoelt men dan in de eerste plaats dat er meer geld nodig is. Geld dat de overheid niet heeft tenzij ze die gaat lenen, waardoor zijzelf nóg armer wordt. De vraag is maar hoelang Europa dat nog zal blijven toestaan.
Volgens een interview met Bart Van Craeynest (VOKA) en Willem Sas (universitair onderzoeker) in De Standaard, staat dit land er op langere termijn slechter voor dan bv Italië en Spanje. Die staan er momenteel wel slechter voor, maar hebben tenminste al hun pensioensysteem hervormd. Om dat hier waar te maken moet er hier nog .e.e.a. bespaard worden. Enkele tips:
- Schaf de Senaat af. Het aantal senatoren is al tot een minimum herleid en komt nog maar acht keer per jaar bijeen. Maar de logistieke kosten (van verwarming, onderhoud en personeel) zijn nog altijd dezelfde als voorheen met een volledige bezetting.
- Hetzelfde geldt voor de provincieraden. Bij die van Antwerpen komt er nog bij dat ze daar een nieuw, verruimd onderkomen voor hebben dat straks meteen zou kunnen gebruikt worden als zetel voor de Vlaamse regering, mocht die uit Brussel wegtrekken.
- Idem voor de Fédération Bruxelles-Wallonië. Afschaffen die miljardenverkwisting, zoals ik dat hier reeds tot in den treure heb geschreven.
- Schaf alle mogelijke subsidies af, niet alleen aan de media – zoals ik eveneens al vermeldde – maar ook aan de politieke partijen, aan de vakbonden en aan een resem van tussenpersonen en –organisaties die dat niet meer zouden kunnen verantwoorden.
Het gaat hier om vele miljarden die elk jaar bijna nodeloos worden uitgegeven en die – zeker op termijn (voor sommige besparingen is nl een grondwetsherziening nodig) – iedereen ten goede zou komen.
Het nieuwe mobiliteitsplan van het Brussels Gewest, bedoeld om het gewest verkeersveiliger en leefbaarder te maken, ‘Good Move’ genoemd, had men beter ‘Bad Move’ geheten. Na hevig protest van de plaatselijke bevolking werd het plan afgevoerd in Kuregem en gedeeltelijk in Molenbeek. In Schaarbeek kwam het zelfs tot regelrechte gevechten met brandweer en politie, waarbij gewonden vielen.
Het hele verhaal van deze heisa zijn de spanningen in het gewest tussen de zgz groen-liberale bobo’s en de mensen met lager inkomen, meestal van allochtone afkomst en die zijn er wat in het Brussel met zijn 186 nationaliteiten. Vele van die laatste moeten, na de invoering van ‘Good Move’, soms een kwartier omrijden om op hun werk in Zaventem of Diegem te geraken.
Men kan in Brussel best wegblijven. Een eerste stap zou kunnen zijn van die stad niet meer de hoofdstad van Vlaanderen te laten zijn. Dan moeten in elk geval de pendelaars die er voor het Vlaams Gewest werken, er niet meer naartoe, want alles wijst erop dat het steeds moeilijker zal worden om er te geraken. Zoals het mopje erover zegt, is het leukst aan Brussel de trein naar huis’!
---
En dat nog dit:
In mijn blog van 29 oktober (‘Smart’ phone?’) had ik het er al over, dat men verslaafd kan geraken aan dat ding. Het kan zelfs nog erger, nu het Facebook van Zuckerberg is opgevolgd door Meta, waardoor men in een virtuele wereld kan terecht komen. Met een 3D-bril voor de ogen en een koptelefoon over de oren, kan je straks helemaal tureluur worden.
Volgende week woensdag, op 9 dezer, krijgen we weer een nationale stakingsdag van onze onvolprezen vakbonden. Ditmaal nog maar eens voor meer koopkracht. Niets nieuws. De vraag is maar wat het wat zal opbrengen. Het enige wat deze Paarsgroen+ regering kan doen is nóg meer geld weggeven, geld dat het zelf niet heeft en moet gaan lenen. Dat alles terwijl de automatische indexering (‘Only in Belgium’) ervoor gezorgd heeft dat de spilindex dit jaar al vijfmaal overschreven werd. Ambtenaren, gepensioneerden en uitkeringsgerechtigden, hebben die aanpassing ook al automatisch gekregen, in de privé indexeren sommige sectoren maandelijks, andere om de drie maanden en sommigen pas jaarlijks. Dat laatste zal dan gebeuren na 01.01.2023, wanneer naar schatting een klein miljoen werknemers in één keer een loonsverhoging zullen krijgen van ± 11/12% (dat laatste hangt af van de cijfers van november en december). Die mensen hebben er evenveel recht op als diegenen die het al gekregen hebben, wat niet wegneemt dat het voor sommige bedrijven – waar het al niet goed gaat – pompen of verzuipen wordt.
Een bijkomend probleem is nl dat de productiviteitsgroei in heel wat sectoren erg laag ligt. In de jaren 1970, toen we ook iets dergelijks meemaakten, kon dat worden opgevangen door automatisering. Dat kan men echter niet blijven doen.
Bij onze vakbonden lijkt men nog altijd te geloven in 19-eeuwse methodes, terwijl men vergeet dat we al in de 21ste zijn aanbeland. Zelfs de stakingsvergoeding stijgt, van 30 naar 40 euro. ‘Het enige dat nog zakt’, zegt men in Italië, ‘is Venetië’.
---
En dan nog dit: het feit dat ik de officiële zenders volg, heeft niets met enige sympathie te maken, maar gewoon om te weten wat de tegenpartijen uitspoken en ook om eventueel te weerleggen wat ze zeggen.
Ik volg de dagelijkse actualiteit meestal zappend op de Tv-journaals van VRT, VTM en RTL. Voor het wekelijk nieuws koop ik de weekeindkranten van De Standaard en De Tijd, en heb ik een abonnement op ’t Pallieterke en The Economist. Kwestie van bij te blijven met mijn blogs. De Franstalige zender RTL – zowat de tegenhanger van onze VTM – volg ik om wat op de hoogte te blijven van wat er zich in Francofonië afspeelt. Op die zender is er ’s middags gewoonlijk een gesprek met een ‘invité’ en praat men over cultuur en/of politiek. Vorige week was het de beurt aan Raoul Hedebouw, voorzitter van de communisten van de PTB/PvdA, zoon van een West-Vlaams koppel dat naar Wallonië uitweek en perfect tweetalig, dit in tegenstelling tot bv superbelg George-Louis Bouchez, die er na al die jaren als MR-voorzitter nog steeds niet in staat lijkt ook maar één keer de taal van de meerderheid te spreken van dat land, dat hem zo nauw aan het hart zou liggen.
Ik heb dat gesprek met Hedebouw toen trouwens niet verder gevolgd, want de man had het elke twee zinnen over ‘les travaillieurs’ en dat kan moeilijk in Wallonië geweest zijn (doordenkertje).
---
Bovenstaande doet me zo’n beetje denken aan de DDR, de Deutsche Demokratische Republik of la République Démocratique du Congo, landen die zichzelf democratisch moesten noemen omdat niemand anders het deed.
Terwijl Poetin zijn best blijft doen om Oekraïne verder te vernietigen en straks in de geschiedenisboeken in één adem vernoemd te worden met Stalin, Mao en Pol Pot, gaat het ook in de rest van de wereld verre van goed met de presidenten.
Na twee rondes presidentsverkiezingen blijft Brazilië achter als een verscheurd land. Een meerderheid van 51% is niet genoeg om zo’n half continent met warmbloedige samba-mensen te beheren. Zeker niet als de tegenstrever bijna evenveel stemmen haalt, zijn partij de meerderheid behoudt in het parlement en bovendien een hogere legerofficier is. Een staatsgreep is dan nooit veraf.
In China heeft ‘k Zie Pingping’ een derde ambtstermijn beet en is – tegen de regels in – zowat ‘president for life’ geworden . Over alle Chinezen, bijna anderhalf miljard. Wat hij blijkbaar niét de baas wordt, is de Covid-19 epidemie, die in datzelfde China begon, in de rest van de wereld zo goed als onder controle is, maar niet in China. De ene miljoenenstad na de andere krijgt nog steeds met lockdowns te maken. De reden lijkt tweevoudig: heel wat Chinezen laten zich niet vaccineren (‘Met alle Chinezen, maar niet met den deze’, zoals ze dat in Antwerpen zeggen, maar dan letterlijk) en de beschikbare Chinese vaccins schijnen niet effectief genoeg te werken.
---
En dan is er nog een quote uit de negentiende eeuw, die nog altijd actueel is, uit de scheurkalender De Druivelaar:
‘Iedereen probeert op kosten van de staat te leven. Men vergeet dat de staat op kosten van iedereen leeft’.
(Frédéric Bastiat, Frans econoom en klassiek-liberaal filosoof, die leefde van 1801 tot 1850).
De 65.000 federale ambtenaren, die dit land rijk is, willen zowaar gaan staken. Helemaal ongelijk hebben ze zelfs niet, als het klopt dat ze al 20 jaar wachten op een loonsverhoging en dat de groene minister van Ambtenarenzaken, Petra De Sutter, het hen deze zomer beloofd had. Daarmee gebeurt hier zowat hetzelfde als bij de politie, die ook een gemaakt akkoord ongedaan zag maken door Annelies van Binnenlandse Dinges. E.e.a. toont nogmaals aan dat ik gelijk had, toen ik in mijn blog van gisteren nog stelde dat deze regering er een van ‘malgoverno’ is. ‘Amateurs’, zeg maar.
Het moment van de stakingsdreiging lijkt echter wel wat op chantage. Zo slecht hebben onze ambtenaren het nu ook weer niet. Ze zijn o.m. de enige categorie, samen met de pensioenen en de uitkeringen, die bij een automatische indexverhoging meteen die verhoging krijgen. Het enige dat ze aan het akkoord met De Sutter nu nog zouden kunnen overhouden zijn ‘misschien’ maaltijdcheques en een 500 euro hogere eindejaarspremie.
---
E.e.a. doet me denken aan dat oude mopje, waarom ambtenaren, als ze op pensioen gaan, hun bureau mee naar huis krijgen. Dat zou nl de enige plaats zijn waarop ze slapen...
In de discussies over energie was er vorige week toch een lichtpuntje. In de tweede veiling van het CRM-capaciteitsmechanisme werd vrijdag beslist (voorlopig?) geen extra subsidies meer uit te keren voor nieuwe én bestaande gascentrales. ‘Voorlopig’, want e.e.a. zal afhangen van de doorstart van de kerncentrales Tihange 3 en Doel 4, waarover nog steeds geen definitieve beslissing genomen is. Alles laat echter vermoeden dat de regering van Crootje naar de pijpen van Engie zal moéten dansen, alle grootspraak van Magnette ten spijt. Regeringspartijen MR, Open VLD en cd&v blijven trouwens eisen dat het niet bij die twee kernreactoren zal blijven, terwijl zelfs de groenen niet langer kunnen ontkennen dat die centrales ten lange laatste milieuvriendelijker zullen zijn dan die op vervuilend gas.
Tenslotte blijft er ook het probleem van de automatische indexverhogingen – alleen dit jaar al vier - die heel wat exportgerichte bedrijven de das dreigt om te doen. Met stijgende inflatie en daaraan gekoppelde automatische loonindexering worden de brutolonen hier sneller en meer aangepast dan in de buurlanden, wat tot hogere productiekosten leidt en de Belgische bedrijven uit de markt prijst. Met jobverlies tot gevolg. Om de zoveel tijd moet dit concurrentienadeel worden opgelost door loonmatiging en zelfs indexsprongen, waardoor het onmogelijk wordt nog over loonnormen – een dada van onze vakbonden – te onderhandelen.
En uitgerekend deze federale regering, die niets meer concreet geregeld krijgt, zou – volgens Magnette – nog een tweede term van 5 jaar willen uitdoen.
In mijn blog van 27 dezer (‘De Waalse afgrond’) had ik het er al over dat ONAF, het maandblad van de Vlaamse VolksBeweging (VVB), schreef dat het WalloBruxverhaal van Magnette een prachtige utopie is. In een interview in de weekeindeditie van De Tijd blijft Magnette echter bij zijn standpunten en zegt hij o.m. dat Hij hoopt dat zijn zgz Vivaldi-coalitie (die ik Paarsgroen+ noem sinds cd&v er is ingestapt) tien jaar mee zal gaan en dat die federaal niet zal doen wat rechts in Vlaanderen wil.
Met andere woorden, als Bart De Wever denkt met Magnette als voorzitter van de grootste partij in de huidige federale regering - de ‘schaduwpremier’, zeg maar – te kunnen gaan praten over confederalisme, dan zal hij er voor de zoveelste keer aan zijn voor zijn moeite, en Vlaanderen met hem.
Vergeten we niet dat diezelfde De Wever bereid was datzelfde confederalisme voor de regeerperiode van de zgn Zweedse coalitie in de koelkast te stoppen, juist om de socialisten er buiten te houden en dat hij na de daaropvolgende contacten met Magnette steeds nul op het rekwest heeft gekregen. Een normaal mens zou voor minder wanhopig worden, maar historicus Bart blijft blijkbaat tevreden met een dooie mus.
Dat laatste is een reden te meer om bij de volgende verkiezingen – al was het alleen maar regionaal – Vlaams Belang te stemmen en ‘incontournable’ te maken, zodat Magnette en de Vlaamse overlopers de kans niet zullen krijgen voor een Vivaldi bis of hoe ze het ook zullen willen noemen.
Zoals de meeste van de lezers al wel weten, werkte ik 33jaar bij DAF-Trucks, eerst bij de afdeling Bezoeken, de laatste 22 jaar bij ITS (International Truck Service) een pechdienst voor DAF-voertuigen met problemen in het buitenland. Het was een 24 uursservice, 7 dagen op 7. Als je zo minstens acht uur per dag te maken krijgt met de miserie van pannes in het buitenland, was het logisch dat ik soms wel eens met een zwaar hoofd weer naar huis kon. Om mijn zinnen te verzetten, zette ik dan in mijn wagen een cd op van Mozart of Bach en tegen dat ik thuis was, zo’n drie kwartier later, was mijn geest weer helder.
Op mijn 55ste, in 1995, werd ITS geautomatiseerd en toen ik tien jaar later met pensioen ging, had ik al drie schermen vóór mij. Als ITS-verantwoordelijke voor Italië en Italiaanse strandingen in het buitenland, kreeg ik mijn eerste gsm van de zaak. De smartphone stond toen nog in zijn kinderschoenen. Ik heb die later zelf wel gekocht, maat na een half jaar weer geruild voor een gsm. Ik werd er gek van.
Daar moest ik aan denken toen ik de vaststelling las van Digimeter, een studie die jaarlijks peilt naar het mediagebruik in Vlaanderen. Volgens de laatste cijfers ervan spenderen we in Vlaanderen al meer dan drie uur per dag op onze smartphone. Als we er rekening mee houden dat dit een gemiddelde is en men vooral bij de oudere generaties dat veel minder of zelfs helemaal niet doet, betekent dat, dat sommige categorieën een veelvoud van tijd daaraan besteden. Voor die groep kan dat een nefast gevolg hebben op de gezondheid, doordat hun geest niet meer tot rust komt. Steeds volgens de studie van Digimeter, gaf 18% van de ondervraagden toe eraan verslaafd te zijn, 33% zegt er afhankelijk van te zijn en 36% ervaart druk om altijd bereikbaar te zijn. Dat laatste kan ook voorkomen voor wie een gsm heeft, maar loopt veel minder risico om afgeleid te worden, een black-out te krijgen of erger.
