In de UK is David Cameron weer opgedoken. De man had in 2016 ontslag genomen als premier van het land, nadat een meerderheid van Britten had gekozen voor de Brexit. Cameron had die verkiezing zelf georganiseerd, maar hoopte dat Groot-Brittannië in de EU zou blijven, wat dus niet gebeurde.
Na een zoveelste herschikking in de huidige Britse regering, wordt Cameron nu meteen minister van Buitenlandse Zaken. Daar hij destijds ook ontslag had genomen als parlementslid, kon dat feitelijk niet, maar daar werd een Britse mouw aan gepast door hem eerst nog snel de titel van Lord toe te kennen, waardoor hij automatisch in het Hogerhuis zetelt en op die manier toch minister kan worden.
Wij zouden ons daar niet te druk over maken. Het is bij ons ook gebeurd. Cameron heeft gewoon een ‘Gwendolientje’ gedaan…
Hoe de politieke toekomst er volgend jaar gaat uitzien, is nog koffiedik kijken. Ik geloof echter niet dat er een Vivaldi bis zal komen. Alle Vlaamse partijen die er nu deel van uitmaken zullen achteruitgaan, evenals de N-VA, als Bart De Wever zou volharden in de boosheid. Mocht het VB blijven vooruitgaan, wat waarschijnlijk is, gaat men zelfs geen Vlaamse regering met drie, misschien zelfs met vier meer kunnen maken, als men met het VB geen rekening wil houden. Of denkt men aan een deelregering met de communisten?
Hoe kan men trouwens een federale regering maken met partijen die – al was het maar plaatselijk – de kiesdrempel niet meer halen? Dat geldt in de eerste plaats voor Open VLD, maar ook voor Groen dat in Vlaanderen niet veel meer voorstelt. Groen is synoniem geworden van duur. Dat werd pas nog bevestigd op kanaal Z door econoom Gunter Pauli, die al drie boeken heeft geschreven over ‘De blauwe economie’, die circulair is, maar mét extra meerwaarden. Cd&v* idem, vooral als men weet dat die partij het nog bijna uitsluitend moet hebben van oudere kiezers, die geen boodschap hebben aan een dragqueen-partijvoorzitter en een ex-voorzitter die de bewoners van de woonzorgcentra in de steek liet en die de partij nu wil belonen met een postje bij Europa. Tenslotte is het helemaal niet zeker dat Vooruit nog vooruit zal gaan, na de fratsen van ons mateke. Ergens zijn er grenzen, ook voor salon- en kaviaarsocialisten.
--
*Dat cd&v voordeel zou halen uit het succes van de staatsbons, een idee van minister Van Peteghem, is ondertussen ook achterhaald, nu blijkt dat één op de vier vermogenden erop intekenden, maar dat dat bij de kleine spaarders maar één op de honderd was…
Toen bij de moord in Brussel op twee Zweedse voetbalsupporters bleek dat het Brussels parket grof had gefaald en dat men dat had kunnen vermijden, nam Quicky zijn verantwoordelijkheid en trad hij af als minister van Justitie, nadat hij daarvoor al eens in een slecht daglicht was komen te staan in het zgn ‘Pipigate’, waarbij gasten op zijn verjaardagsfeest tegen een (leegstaande) politiecombo hadden geplast. Quicky bleef geen ogenblik zonder werk, want als titelvoerend burgemeester kon hij in zijn thuisstad Kortrijk meteen weer aan de slag als uitvoerend burgemeester.
Quicky werd opgevolgd door zijn adjunct bij Justitie, Paul Van Tigchelt, wat dan weer protest uitlokte bij andere gegadigden, waaronder Gwendolientje. Die laatste, ook al titelvoerend burgemeester maar dan van Aarschot én juriste, werd niet eens geraadpleegd en dat was voor haar genoeg om ook met de federale politiek te stoppen. Dat laatste dan tot Bartje Somers ook al ontslag nam, dit keer als Vlaams minister en vice-president, om misschien straks in zijn Mechelen burgemeester te worden. Waarop Gwendolientje dit jaar wél prijs had en dan toch maar verder zou meedraaien als Vlaams viceminister-president in de regering Pasbon.
‘Heerlijk, heerlijk’, zou Toon Hermans gezegd hebben!
Tussendoor was er het intermezzo van de Zweedse coalitie, waarbij de Waalse liberalen het voor het zeggen kregen, nadat de N-VA het communautaire in de diepvries had gezet. Na Marrakech was dat niet meer houdbaar, maar de federale regering ging voort in lopende zaken, zonder de N-VA.
En na een volgende verkiezing kwam Paarsgroen+. De zgz Vivaldi regering kreeg een Vlaams-liberaal als premier, Alexander De Croo – zoon van – en dit ondanks het feit dat de Waalse PS de grootste partij in de nieuwe regering met liefst zeven partijen was en Open VLD de kleinste. Als compensatie moest dan wel het PS-programma worden uitgevoerd en hoopte Open VLD dat het premierschap de partij geen windeieren zou leggen, de zo geheten ‘Kanseliersbonus’, weet je wel.
Het tij zou echter keren. Bij een zoveelste voorzittersverkiezing stonden Egbert Lachaert en Gwendolien Rutten tegenover elkaar als rechts- en linksgezinde liberalen. Eerstgenoemde zou het halen, nadat hij zijn diepblauwe achterban had beloofd een Paars-gele federale regering te schenken (dus, mét de N-VA). Eens verkozen werd het juist het omgekeerde, het werd een Paarsgroene regering, zonder N-VA maar mét de Groenen. Drie jaar zou hij deze spreidstand uithouden, maar nadat alle peilingen uitwezen dat Open-VLD achteruit bleef gaan, gaf Lachaert dan toch zijn voorzitterschap op en diende er een nieuwe voorzitter verkozen te worden. Dat laatste gebeurde in beperkte kring, tegen alle partij-reglementen in en had als gevolg dat enkele vaste waarden, zoals Els Ampe, uit de partij stapten en anderen, zoals De Block en Schiltz beslisten bij de volgende verkiezingen niet meer federaal op te komen.
De nieuwe voorzitter, Tom Ongena, was een nobele onbekende en werd niet verondersteld zelf beslissingen te nemen. Die kwamen er steeds meer van federaal premier De Croo zelf, die nattigheid voelde en vreesde voor zijn verdere Europese carrière.
Het begon feitelijk al bij Verhofstadt. Toen die na 15 jaar oppositie – waarin hij zijn burgermanifesten schreef – in 1999 eindelijk de kans zag zelf een regering te vormen met socialisten en groenen, verloochende hij compleet zowat alles wat in die burgermanifesten stond en leidde hij twee regeringen die in de eerste plaats aan potverteren dacht. Hij verkocht staatsgebouwen met het sale & leaseback systeem en nam pensioenfondsen over, waardoor hij zijn budget wel in evenwicht kon houden, maar de staat opzadelde met een schuld tot in de jaren stilletjes. Toen het Zilverfonds dat daar tegenover moest staan - een uitvinding van de socialist Vande Lala – een lege doos bleek te zijn, zat het land met een staatsschuld om U tegen te zeggen, waarvan we de dag van vandaag nog de gevolgen van dragen, maar dan in een veelvoud. Tussendoor zorgde hij ook nog eens voor de Snel-Belg-Wet, die als enig voordeel had dat het groene Agalev bij de volgende verkiezingen de kiesdrempel niet meer haalde, terwijl de liberalen wel deel bleven uitmaken van de volgende federale regeringen.
Dat de aanstelling van een nieuwe Vlaamse vice-president voor nogal wat heisa heeft geleid, is goed te begrijpen. Eerst zeggen dat ge er mee stopt en daarna de tweede hoogste functie pakken, is ook niet meer normaal. Na de ‘Bocht van Bracke’ is er nu die van Gwendolientje. ‘Politiek’ noemen ze dat!
Hierbij moest ik denken aan Toon Hermans zaliger die ooit ‘politiek’ als volgt beschreef:
Politiek is handjes drukken, dreigen, sjoemelen en bukken, katten uit de bomen kijken, overreden, over-lijken, schipperen of schaakmat zetten, lange speeches, korte metten, witte voetjes, pan uitvegen, passen, meten, wikken, wegen, lachjes, dansjes, Judas-kusjes, loeren draaien, dooie musjes, veel beloven, vleien, paaien, de kunst om om iets heen te draaien, d'r is geen liefde, regelrecht, en daar is alles mee gezegd.
Men houdt het niet voor mogelijk wat in dit land allemaal kan gebeuren. Neem nu dat probleem met het Brussels parket n.a.v. de moord op die twee Zweedse voetbalsupporters. In de nasleep daarvan heeft de federale regering – Paarsgroen+ dus – besloten dat, om verdere verwarring bij dat parket te voorkomen, alleen juristen met een Franstalig diploma voortaan nog in aanmerking zullen komen om in het officieel tweetalige Brussel procureur des Konings te worden. Die procureur zou worden bijgestaan door een Nederlandstalige adjunct, die alleen mag optreden als de procureur verhinderd is.
Hoe blijven ze het verzinnen? En dat gebeurt dus in 2023, 193 jaar na het ontstaan van dit onland en 133 jaar nadat het Nederlands – al sinds 1830 de taal van de meerderheid – hier erkend werd als officiële taal.
Het schijnt dat bovenstaande regeling reeds in 2014 vernietigd werd door het Grondwettelijk Hof, wat de logica zelf was, maar dat daaraan tot op de dag van vandaag geen gevolg is gegeven.
De korpschef van het belangrijkste parket wordt in dit land dus niet geselecteerd op basis van competentie en visie, maar op de taal van zijn diploma. Discriminatie op zijn Belgisch, zeg maar…
Ondertussen gaat de leegloop bij Open VLD onverstoord verder. De voorlopig laatste in de rij is Bartje Somers, die maandag zijn ontslag heeft gegeven als Vlaams minister van Binnenlands Bestuur én vice minister- president. Hij wordt van vanaf volgende week opnieuw burgemeester van Mechelen, waar hij titelvoerend burgemeester is. Volgend jaar komt hij daar bij de verkiezingen weer op als kandidaat burgemeester en misschien als lijstduwer op een andere lijst, en volgt hij daarbij het voorbeeld van zijn partijgenoot Van Quickenborne in Kortrijk.
Daar hoorde ook ons Gwendolientje bij, die echter van gedacht is veranderd nu ze is aangezocht om Bartje te vervangen. Dit nadat ze twee weken geleden – als juriste, nota bene - door het eigen partijbestuur - niet eens geraadpleegd noch goed genoeg bevonden werd voor het ambt als federaal minister van Justitie. Kan allemaal in dit ingewikkelde land dat terecht nooit meer zou uitgevonden worden mocht het niet bestaan.
Waar de ratten die het zinkend Open VLD-schip verlaten, zich wel eens op zouden kunnen verkijken is, dat de gemeentelijke verkiezingen volgend jaar zo’n drie maand vallen ná de andere verkiezingen. Als in die eerste ronde Open VLD het niet beter doet, waarschijnlijk in Vlaanderen de laatste partij blijft en zelfs hier en daar de kiesdrempel niet zal halen, wie gaat dan drie maand later stemmen voor die losers, die nu al coalities moeten aangaan om plaatselijk – denk maar aan Gent - mee aan de macht te kunnen blijven?
--
* Variant op ons mateke’s uitspraak over de terugkeer van Brouckie.
In mijn blog van 19.05.2021, dus al een tijdje geleden, schreef ik reeds dat, volgens mij, de Bitcoin een nieuw piramidespel was waarbij men feitelijk gebakken lucht kocht zonder enige waarde-garantie. Ik schreef die blog toen n.a.v. de beslissing van fantast Elon Musk om zijn Tesla’s ook te verkopen voor bitcoins. Diezelfde Musk kwam daar later echter op terug, wat niet belette dat de markt voor cryptomunten bleef bloeien, ondanks het feit dat er ook nu nog steeds geen enkele waarborg is voor de waarde ervan, waardoor die blijft lijken op het verkopen van gebakken lucht.
Begin februari van vorig jaar was er nog een waarschuwing van de financiële waakhond in eigen land, de FSMA, die meldde dat de Bitcoin einde 2021 crashte en op één maand tijd 44% van zijn waarde verloor. De hele cryptomarkt zakte toen wereldwijd ruim 1.000 miljard dollar in waarde.
Recentelijk kwam Fix, de op vier na grootste cryptobeurs ter wereld, in de problemen. Even leek het erop dat Binance, de grootste van die cryptobeurzen, Fix zou overnemen, maar dat feest ging niet door. Het resultaat daarvan was, dat crypto-miljardair, ene Sam Bankman-Fried, de waarde van zijn Fix op enkele dagen zag zakken van 26 naar 16 miljard dollar, waarvan wat later zo goed als niets overbleef. En de koers van de Bitcoin, de bekendste cryptomunt, had eerder weg van een rollercoaster. Sam Bankman-Fried pleegde een van de grootste financiële fraudes in de Amerikaanse geschiedenis en riskeert tientallen jaren cel.
Er zijn beleggers die met cryptomunten veel geld hebben kunnen incasseren (‘verdienen’ is hier het juiste woord niet), maar alleen door er tijdig uit te stappen. Puur speculeren, niet beleggen. Wie achter blijft, betaalt de rekening, net zoals in een simpel piramidespelletje. Een gratis lunch bestaat nog steeds niet, ook niet in Cryptoland.
Ondertussen is Sam Bankman-Fried door een rechtbank in Manhattan schuldig bevonden aan de frauduleuze ondergang van zijn Fix. Bij ons is oud CVP-minister en ex-burgemeester van Roeselare Luc Martens in de problemen geraakt en daarvoor veroordeeld door de rechtbank van Kortrijk. In totaal moet hij 260.000 euro terugbetalen aan vijf particulieren of ondernemers van wie hij geld geleend had om cryptomunten te kopen. Voor sommigen, zal genoeg nooit genoeg zijn …
Met in zijn achterhoofd de coalities van Groen en Vooruit in Zelzate, maar vooral in ‘zijn’ Borgerhout (‘Borgerokko’ voor de afecionados) met de communisten van de PvdA, fulmineerde Bart De Wever donderdag 2 dezer in ‘De tafel van Gert’ op Play4 dat links hier eender wat mag doen, maar de rechterzijde niets. Daarin had hij gelijk, maar tegelijkertijd is hij ook de man die daaraan iets kan doen.
Als bij een volgende verkiezing Bart’s N-VA en het Vlaams Belang de meerderheid zouden halen in het Vlaams parlement, zullen ze geen derde partij nodig hebben om een nieuwe Vlaamse regering te maken. Iets wat trouwens een meerderheid binnen Bart’s eigen partij wil. Dat niét doen omdat er bij de tegenpartij enkele zwarte schapen zouden zitten, is geen excuus meer. Die zitten er in alle partijen.
Daar komt nog bij dat zonder het VB men de volgende keer waarschijnlijk geen drie maar minstens vier partijen nodig zal hebben om een nieuwe regering te vormen nu de traditionele partijen plus Groen het bijzonder slecht blijven doen in de diverse peilingen en dat het Vlaams Belang waarschijnlijk als grootste partij het eerste initiatief zal kunnen nemen.
Ik zou zeggen, laat Bart zich maar beter wat meer bezig houden met zijn haven en de politiek zijn gang laten gaan. Op het bekend gezegde: ‘Antwerpen is de stad. De rest is parking’, is mijn variant: ‘Antwerpen is de haven, de rest is ’t stad’.
In ’t Pallieterke van deze week verscheen een interview met Lode Vereeck die na een academische loopbaan passeerde bij Open VLD en Lijst Dedecker, alvorens zich tot het VB te bekeren. Hij gaat voor die partij de lijsttrekker worden voor de Kamer. Hij is altijd Vlaamsgezind geweest, schreef samen met Barbara Pas het boek ‘Bodemloos’ en wil een sterk en welvarend Vlaanderen. Om dat te bereiken moeten onze Vlaamse economische programma’s betaalbaar zijn mits onze hoge werkzaamheidsgraad en dat kan – volgens Vereeck (en mij) - niet binnen de huidige Belgische constructie. Verder moeten we kiezen voor een sociale markteconomie en die is niet financierbaar met open grenzen. Net zoals ik, wil Vereeck als start een soevereiniteitsverklaring vanuit het Vlaams parlement – de Senelle-doctrine, zeg maar – om nadien rechtstreeks te onderhandelen met Wallonië. Zoiets zoals gebeurd is bij de splitsing van Tsjechoslowakije, met dit verschil dat daar geen Brussel tussen zat. Vereeck ziet – net als Annemans - Brussel hoofdstad van Vlaanderen blijven, maar zegt er niet bij hoe hij dat gaat verwezenlijken. De meeste Brusselaars zullen dat, volgens mij, niet aanvaarden en de voorwaarden die ik daarvoor al stelde – een einde maken aan de 19 baronieën, de zes (straks misschien zeven) politiezones en het eigen gewest – al evenmin. Om nog te zwijgen over de onwettige ‘Fédération Bruxelles-Wallonie’. De regio’s en gemeenschappen willen baas zijn in eigen huis, maar het huis wordt bekostigd vanuit de federale ruif. Zolang dat zo blijft, zijn de feitelijke faillissementen van het Brussels gewest en van die ‘Fédération’, én de budgettaire nood van Wallonië een zorg voor de Vlaamse Gemeenschap. Dat kost Vlaanderen elk jaar zo’n 8 miljard euro via de Sociale Zekerheid – wat bekend is – maar daar bovenop nog eens zo’n 4 miljard extra voor de afbetaling van de staatsschuld en daarover is het oorverdovend stil. Voor de Europese Unie maakt het geen verschil wie verantwoordelijk is voor de Belgische schulden. De federale overheid blijft voor de controleurs van Eurostat het enige aanspreekpunt.
Peilingen blijven momentopnames. Als men ze echter blijft volgen en vergelijken, geven ze wel een trend weer. Het is dan ook uitkijken naar de volgende politieke peiling in Vlaanderen, al was het maar om te zien hoe het allemaal verder blijft gaan: de implosie bij Open VLD, de achteruitgang bij Groen, de stand bij Vooruit na Transconnah’s outing, diens zattemanspraat en de pogingen van de partij om eigen de grensoverschrijdingen af te kopen. Dat neemt zelfs La Gauche Caviar niet.
Het zal moeilijk worden voor Bart De Wever om straks nog een Vlaamse regering te vormen met socialisten en een derde traditionele partij. Zelfs met vier wordt het moeilijk als al die partijen pluimen verliezen, de zijne inbegrepen. Vergeet niet dat bij de laatste peiling nog steeds zo’n 75% van de N-VA-kiezers wilde samenwerken met het Vlaams Belang, als beide partijen samen de meerderheid zouden halen in het eigen parlement.
Als die trend zich voortzet, kunnen we niet beter wensen dan de N-VA-kiezers te vragen om volgend jaar tenminste gewestelijk voor het Vlaams Belang te stemmen en er zo mee voor te zorgen dat Vlaanderen eindelijk een eerste stap zal kunnen zetten naar meer zelfstandigheid.
--
En dan nog dit:
Bij de covid-19 vaccinaties van dit najaar is slechts de helft van de bestelde voorraad opgebruikt. Nog opmerkelijker, 80% de wel toegediende vaccins gebeurde in Vlaanderen. Hoe men er ook tegenaan kijkt, nog eens een zoveelste bewijs is dat het in dit land om twee verschillende volkeren gaat, op alle gebied.
Aldo wie? Wel de Brusselse zakenman Baron Aldo Vastapane die zopas overleden is. Dat meldde de Franstalige krant La Libre en het nieuws werd bevestigd door VTM en Kanaal Z. Vastapane, Italiaan van afkomst, werd 97 jaar oud. Hij was van vele markten thuis en kende ook veel invloedrijke mensen. Hij maakte fortuin nadat hij Martini, het bekende Italiaanse vermouth-merk, was beginnen te importeren in België. Daarnaast was hij ook actief in de Brusselse vastgoedsector, in de taxfree shops van Zaventem en na het faillissement van Sabena, van 2002 tot 2004, had hij ook Sobelair in zijn portefeuille, tot die charter luchtvaartmaatschappij uiteindelijk failliet ging.
Volgens de roddelpers had Vastapane ooit een relatie met koningin Paola, toen die – nog als prinses - tijdelijk niet meer bij Albert was en zou Aldo Vastapane (uitspraak ‘Vastapanee’ ,op zijn Italiaans, niet ‘Vastapan’, op zijn Frans) de natuurlijke vader van prins Laurent zijn. In tegenstelling tot de buitenechtelijke dochter van Albert II, waar heel wat is komen kijken vóór die haar erkende, is er over Laurent nooit herrie geweest, althans niet officieel. Feit is wel dat ‘Lorenzo’ niet gelijkt op welke Saksen-Coburger ook en Alberts dochter wél…
--
En dan nog iets heel anders. De storm die ons dezer dagen teistert heeft men Ciarán genoemd. Aan het accent te zien, moet dat een woord van Spaanse afkomst zijn. Woorden die in het Spaans eindigen op een klinker, op ‘n’ of ‘s’ hebben de klemtoon op de voorlaatste lettergreep. Als dat niét zo is, moet er een accent staan op de klinker met de klemtoon. Verder wordt een ‘c’ vooraan op een woord in geen enkele taal als ‘k’ uitgesproken als er een ‘i’ of een ‘e’ volgt.
Al onze nieuwslezers spreken het woord ciarán dan ook verkeerd uit. Dat doen ze trouwens ook met veel Spaanse namen van plaatsen en voetbalploegen, waar ze de Spaanse dubbele ‘ll’ op zijn Frans uitspreken (‘j’) en niet op zijn Spaans (‘lj’). Dus ‘Sevija’ i.pl.v. ‘Sevilja’. Als ze het echter hebben over de befaamde Spaanse visschotel Paella, spreken ze die wél goed uit. Aan hun buikgevoel zal het dus niet liggen…
In het vooruitzicht van de verkiezingen van 2024 is de N-VA met een soort pre-campagne op de proppen gekomen, gepaard met een videoboodschap van Bart De Wever, die pleit voor begrotingen in evenwicht, een eerlijke Sociale Zekerheid, lagere belastingen en investeringen in innovatie. Daar kan niemand iets tegen hebben. Voor een Vlaamsnationale partij die de zelfstandigheid van de regio als eerste partijprogrammapunt heeft, is dat echter niet genoeg, misschien de reden waarom Bart het heeft over een ‘pre-campagne’. Daar zijn ook nog punten zoals woke, identiteit, veiligheid en migratie. Zonder die laatste punten – als we even de migratie vergeten – lijkt de precampagne eerder iets déjà vu: een bijsturing door mister Stratego himself, weg van de communautaire confrontatie. Een ‘Herontdekking van de bocht van Bracke’, zoals journalist Bart Brinkman het noemde in De Standaard van 31 oktober, als een lelijke eerste misrekening van de partij.
--
Wat Vlaanderen nodig heeft, is in eerste instantie in het eigen parlement een Vlaamsnationale meerderheid, die de soevereiniteitsverklaring kan uitspreken, dan een ronde tafel met de andere regio’s, waarbij duidelijk afgesproken wordt wat ze nog samen gaan doen en wat niet, het opheffen van de nutteloze Senaat en de provincieraden en de verplichting voor elke regio om verantwoordelijk te worden voor eigen budget en begroting. Een einde dus aan de transfers en een afspraak hoe we de staatschuld zullen verdelen. Brusselaars en Duitstaligen krijgen de gelegenheid zelf te kiezen of ze apart blijven dan wel een (con)federatie willen aangaan met een andere regio. Als Brussel bij Vlaanderen wil blijven – wat weinig waarschijnlijk is - zal het flink moeten afslanken. Als de Brusselaars dat niet willen, zij het zo en wordt Antwerpen de nieuwe Vlaamse hoofdstad.
Open VLD is niet de enige Vlaamse traditionele partij die grote problemen kent. Ook het Vooruit van ons mateke raakt niet weg uit het grensoverschrijdend MeToo-straatje. Na Transconnah’s outcoming en zijn problemen met wat hij allemaal zou gezegd (en misschien gedaan) hebben, krijgt nu ook het bestuur van de partij de wind van voren n.a.v. allerlei wanpraktijken binnen datzelfde bestuur, waaruit het zich vrij dubieus trachtte vrij te kopen.
Alleen cd&v lijkt zich voorlopig min of meer te handhaven na het succes van de staatsbons, die de mensen niet rijker, alleen een beetje minder armer heeft gemaakt. Vraag is maar of die euforie er op 9 juni 2024 nog zal zijn. Ook het voordragen van Wouter Beke als lijsttrekker bij de volgende Europese verkiezingen was geen goed idee, uitgerekend voor een partij die het nog overwegend van kiezers van de derde (en vierde) leeftijd moet hebben.
Tenslotte is er nog Groen waar ook al enkele bekende figuren er de brui aan geven. Eerst was er al Kristof Calvo, daarna Bjorn Zroska en nu ook Wouter Devriendt die het voor bekeken houden, dat terwijl Meyrem Almaci zich onopgemerkt in het Vlaams parlement verscholen heeft. Voeg daarbij dat het koppel voorzitters dat de partij ‘rijk’ is, voor het grote publiek nobele onbekenden blijven en men kan zich serieus gaan afvragen wat daar volgende zomer nog van zal overschieten.
Meer dan ooit worden de volgende verkiezingen dan ook een electorale gebeurtenis zoals Vlaanderen er nog nooit een heeft meegemaakt en zal het er op aankomen dat de twee Vlaams nationale partijen verder blijven inbeuken op de trado’s plus Groen en elkaar niet in de wielen rijden. Alleen dan kan er volgend jaar een Vlaamsnationale meerderheid komen in het eigen parlement, de ‘conditio sine qua non’ om een eerste stap te zetten richting Vlaamse zelfstandigheid. Als Open VLD, cd&v en Groen achteruit blijven gaan en de opmars van de partij van ons mateke stokt – wat in de lijn der verwachtingen ligt – kan er moeilijk iets anders komen dan een Vlaamse deelregering met uitsluitend Vlaamsnationalisten. Tot spijt van wie ’t benijdt.
Bartje Somers heeft het zondag nog eens mogen komen uitleggen op het VTM-nieuws. Hij gaf ruiterlijk toe dat er een hoop is misgelopen in zijn liberale partij en vertelde wel een tiental keren dat ze nu met nieuwe gezichten en verse ideeën gaan komen en dat het allemaal weer beter gaat worden. ‘Morgen scheert men weer gratis!’. Daarbij noemde hij in de eerste plaats zijn poulain Ongena en die van Quicky, Van Tigchelt. Die laatste zit er reeds, al heeft die ook heel wat van zijn eigen Vlaamse kiezers niet mee. Als het een troost mag zijn: Gwendolientje zou erger – zeg maar linkser en minder technisch ter zake – geweest zijn.*
Somers zelf zou niet meer opkomen, toch niet meer als minister, hoogstens nog als lijstduwer, maar wel kandidaat voor het burgemeesterschap in zijn Mechelen. Quicky achterna, zeg maar, die ondertussen in zijn Kortrijk de burgemeestersjerp reeds weer heeft omgord.
De miserie bij Open VLD is er gekomen bij de federale regering Verhofstadt I, toen de man die sneller loog dan zijn schaduw, dat bevestigde door exact het tegenovergestelde te doen wat hij zwart op wit voorop gezet had in zijn eerste drie burgermanifesten. Zijn vierde was al een eerste poging om te zeggen ‘dat het maar voor te lachen was’. Later deed Lachaert dat nog eens over. Geen van beide heren - en bij uitbreiding de hele Open VLD - beseft nog steeds niet dat vertrouwen iets is dat men slechts krijgt als men doet wat men zegt, niet het tegenovergestelde.
--
* Doet me denken aan dat mopje over het verschil van een specialist en een manager:
- Een specialist is iemand die veel weet over weinig, steeds meer komt te weten over steeds minder en op de duur alles weet over niets.
- Een manager weet weinig over veel, komt steeds minder te weten over steeds meer en weet op de duur niets van alles.
Het valt op dat uitgerekend Egbert Lachaert momenteel oproept tot samenhorigheid in de versplinterde Open VLD. De man beweert nog altijd de diepblauwe achterban van de partij te vertegenwoordigen, nadat hij bij het tot stand komen van Vivaldi juist diezelfde achterban in de steek had gelaten. Dat hij tenslotte is afgetreden als voorzitter van de partij had hij drie jaar eerder moeten doen nadat bleek dat hij de belofte aan zijn achterban niet had kunnen waarmaken en dat niet zijn voorstel, Paarsgeel, maar dat van Gwendolientje, Paarsgroen, het had gehaald. Gwendolientje heeft er zelf ook geen voordeel uit kunnen halen. Het was: ‘Alles voor Alexander en niks voor een ander’. In werkelijkheid heeft Open VLD zich grof vergist door te denken dat de zgz ‘kanseliersbonus’ de partij er weer bovenop zou helpen. Die bonus heeft alleen gediend om de federale Paarsgroene regering een in de eerste plaats linkse koers te laten varen. Straks krijgt Crootje, zoals ik hem altijd genoemd heb (zoon van), nog een troostprijs in de vorm van e.o.a. internationale betrekking zoals gebruikelijk bij gebuisde federale politici. Denk maar aan Michel, Turtelboom en Peeters, om ‘Selfservice’ Wouter Beke (dixit Kaaiman) niet te vergeten, die van cd&v de eerste plaats heeft gekregen voor de komende Europese verkiezingen. Belgische politiekers zijn als katjes, die bij het vallen ook steeds op hun pootjes terecht komen.
--
‘politique politicienne’ is een aanduiding die in de Vlaamse media vaak wordt gebruikt voor een politiek die zich meer concentreert op politieke strategieën en machtsverhoudingen dan op inhoudelijke kwesties.
In mijn blog van 22 dezer (‘Exit Quicky’) schreef ik reeds dat het opmerkelijk was dat het steeds Vlaamse ministers waren die zelf ontslag namen als er federaal iets mis loopt. Daarbij gaf ik nog als voorbeeld wat Lowie Tobback was overkomen in de zaak Semira Adamu en later Stefaan Declerck en Vande Lanotte bij de ontsnapping van Dutroux. In zijn wekelijkse column in De Tijd komt Rik Van Cauwelaert daar ook op terug. Meer nog, hij breit er nog een verlengstuk aan.
Van Cauwelaert noemt het ontslag van Declerck en Vande Lanotte ‘Het meest onzinnige ontslag in de Belgische politieke annalen’. Ze waren, bij manier van spreken, hun bureau nog aan het opruimen toen Dutroux alweer was gevat (met de hulp van een boswachter!). En daar hield het niet bij op.
Eén jaar later moest niet alleen toenmalig minister van Volksgezondheid, Marcel Colla (SP,) ontslag nemen na het uitbreken van de dioxinecrisis, maar ook de minister van Landbouw Karel Pinxten(CD&V), ook al twee Vlaamse ministers. Die laatste moest opstappen op vraag van de SP als tegengewicht voor het eigen verlies.
Onder de regering Michel waren er de aanslagen in Brussel en Maalbeek, en toen wilde de minister van Binnenlandse zaken, Jan Jambon, zelf ontslag nemen. Nadat diens partij eiste dat dan ook de minister van Justitie, Koen, Geens (CD&V), moest opstappen werd hun beider ontslag door Michel geweigerd, maar het waren toch weer twee Vlamingen die de eer aan zichzelf wilden houden.
Zelfs nu, na het ontslag van Quicky, die zelf besliste dat te doen, wou men dat Annelies Verlinden (cd&v) bij wijze van compensatie dat ook deed, maar dat laatste is (voorlopig?) niet doorgegaan.
We leven in onzekere tijden. Een gevolg daarvan is dat heel wat bedrijven het moeilijk krijgen. Dat heeft te maken met de aan de gang zijnde oorlogen in Oekraïne en Gaza, maar ook met onze automatische index (‘Only on Belgium’) waar in de eerste plaats onze bedrijven het slachtoffer van zijn. Wat daarbij opvalt, is wel dat er zo goed als geen ontslagen vallen, wel dat er tijdelijke werkloosheid wordt ingevoerd. De reden daarvoor is dat men bij veel bedrijven denkt, dat de huidige impasse maar tijdelijk is en men er hoopt weer bovenop te komen. Als dat gebeurt en men ondertussen mensen zou hebben ontslaan, bestaat er het gevaar dat men niet meer aan genoeg personeel zal geraken, gezien de huidige krapte op de markt.
Ondertussen blijkt op de arbeidsmarkt dat de Vlaamse economie al sinds 2008 elk jaar met 0,3% méér groeit dan de Waalse en men er gemiddeld met een werkzaamheidsgraad van achter in de 70% blijft – in Oost- en West-Vlaanderen de 80% al voorbij - t.o.v. 61% voor Henegouwen en 65% in Luik. Door het feit dat het verschil er al zo lang is, heeft dat niets te maken met de vergrijzing, zoals sommige Waalse politici ons (en hun kiezers) proberen wijs te maken. Ook t.o.v. regio’s net buiten de Belgische grenzen liggen de percentages een stuk lager dan de Waalse. In enkele regio’s in Noord-Frankrijk, zoals die van Pas-de-Calais, waar het ook wat minder ging, is niet alleen de Franse Staat, maar ook een deel West-Vlaamse bedrijven aan het investeren omdat die laatsten nu al heel wat Noord-Fransen tewerk stellen in de eigen regio en vrezen ze anders kwijt te zullen spelen.
Ik ben het niet gemakkelijk eens met Brouckie, maar de nieuwe maatregelen van de aspirant geldverbrander tegen het roken bij jongeren kan ik wel bijtreden.
Zoals ik vroeger al eens heb geschreven, is er een groot verschil tussen stoppen met drinken en stoppen met roken. Bij wie stopt met drinken (van alcohol), past het lichaam zich daaraan aan. Voor wie er niet aan verslaafd is, kan een matig gebruik van alcohol zelfs helpen om de aders uit te zetten, wat eenzelfde resultaat heeft als het bloed verdunnen.
Bij wie stopt met roken, past zich het lichaam zich daaraan ook aan, maar alleen voor wat de nicotine betreft, die de verslaving veroorzaakt. Bij het roken komt er echter ook teer in de longen, waarbij de luchtblaasjes rond de longen verstopt raken. Met de teer – die bij jointjes zeven keer meer kan zijn dan bij tabak – komt het met die longblaasjes nooit meer goed. Dat maakt dat de longen tenslotte het bloed niet meer zuiveren zoals het hoort en heel wat rokende mensen niet zozeer sterven van longziektes, maar van verstopte hart- en bloedvaten.
Met roken stoppen is een kwestie van karakter. Men hoeft dat niet te doen door allerlei medicamenten en andere middeltjes te gebruiken, maar gewoon ermee op te houden. Ik heb dat ook gedaan, 50 jaar geleden, na 10 jaar gerookt te hebben. Nooit spijt van gehad en veel geld mee uitgespaard.
