Het worden moeilijke tijden voor Wouter Van Besien. Na zijn klacht bij
de Hoge Raad voor Justitie tegen Antwerps procureur Herman Dams, zou hij in
feite nu ook moeten optreden tegen de federale politiediensten van de provincie
Antwerpen. In twee Antwerpse gemeenten, Ranst en Zandhoven, gaat die politie nl
burgers, die het ermee eens zijn, opleiden tot een soort seingevers voor
mogelijke inbraken. Een plan dat naadloos aansluit met de oproep van de
procureur. De twee gemeenten liggen nl vlakbij opritten van de E313 én de E34,
uitgelezen doelwitten voor vreemde inbrekersbenden, die van daaruit snel kunnen
ontsnappen. In en rond Antwerpen waren er vorig jaar zon 4.400 woninginbraken,
waarvan amper een kwart werd opgelost.
Zoals ik in mijn blog van gisteren reeds stelde, is er feitelijk weinig
nieuws onder de zon, want bestaat er reeds zoiets als de BIN, de buurtinformatiewerken
en was dat nog een initiatief van uit de tijd van de actieve welvaartstaat van
Verhofstadt, waar ook de toenmalige groene excellenties het eens waren. Dat Van
Besien daar niets vanaf wist, of althans daar geen rekening mee houdt, pleit
niet voor zijn intelligentie.
Het wordt voor de boskabouter dus alleen maar erger, nu er een soort
BIN-bis komt, waarbij bewoners, die regelmatig in hun eigen buurt rondwandelen,
meestal om er hun hond uit te laten, instructies kunnen krijgen, waardoor die
in staat zullen zijn beter in te schatten of er in hun omgeving personen
rondhangen wier gedrag niet koosjer lijkt. De politie is zelfs bereid die
bewoners een fluohesje (mooi woord, hé!) cadeau te doen, zodat ze een would-be
inbreker wel eens in de war zouden kunnen brengen.
Het initiatief van de wandelaars, al dan niet vergezeld van een
viervoeter, is trouwens geen Antwerpse uitvinding. Het wordt reeds enkele jaren
toegepast in het Nederlandse Utrecht. Daar is het aantal inbraken sindsdien met
30% gedaald.
Zou Van Besien zich niet beter bezig houden met zijn groene core
business: the birds and the bees, the flowers and the trees?
Na
de historische nederlaag van links bij de Antwerpse gemeenteverkiezingen (uit
het schepencollege weggestemd na zon 90 jaar mee aan het bewind te zijn
geweest!), was het zo klaar als een klontje dat elke nieuwe maatregel in de
stad op linkse kritiek zou onthaald worden, hierin gevolgd door de belgicistische
media. Het schrappen van de slogan t Stad is van iedereen, was er al een
voorbeeld van. Het verbod tot samenscholing op de Turnhoutsebaan, de
toegangsweg tot Borgerokko waar een linkse meerderheid het district beheert
dank zij de medewerking van de communisten van de PvdA, lokte ook al meteen een
striemende kritiek uit van de nieuwe rode districtsburgemeester. Belgicist Luc
ven der Kelen, hoofdredacteur van Het Laatste Nieuws, verweet De Wever dat hij
niets gedaan had om de laatste Kongoboot van de sloop te redden. Barts
voorgangers hebben dat ook niet gedaan en die hebben daar twintig jaar de tijd
voor gehad. Van hypocrisie gesproken...
Het zal alleen maar erger worden. Het hoeft zelfs niet eens een
uitspraak meer te zijn van De Wever zelf of iemand van zijn kamp om de linksen
in de koekenstad te doen steigeren. Dat hebben we zopas nog meegemaakt na het
interview van procureur Dams over de aanpak van de kleine én grote
criminaliteit in de koekenstad. Wouter groene boskabouter Van Besien diende
hierover zelfs klacht in bij de Hoge Raad van Justitie. M.a.w. een klacht van
een politieker tegen een procureur. Du jamais vu. En dan nog over een zaak die
feitelijk niet eens nieuw is. Al van bij de besprekingen over de
politiehervorming was er - op nationaal vlak, nota bene reeds afgesproken de
burgers er meer bij te betrekken en bestaan er al buurtinformatiewerken, de zgn
BINs. Dat gebeurde al zon tien jaar geleden en werd toen mede goedgekeurd
door de toenmalige groene divas Magda Aelvoet en Isabelle Durant
Het siert haar dat Annemie Turtelboom toch nog altijd federaal
minister van Justitie in deze zaak achter procureur Dams blijft staan, samen
met De Wever trouwens. Als het goed is, zeggen we het ook. We kunnen alleen
maar hopen dat Van Besien in deze zaak op zijn bebaarde bek gaat. Ook hij bezondigt
zich aan populisme, uitgerekend iets dat de linksen de anderen steeds
verwijten als het niet in hun kraam past. Of is groen populisme misschien wél
salonfähig?
Morgen, woensdag, is er een bijeenkomst tussen regering, vakbonden en
werkgeversorganisaties. Officieel heeft dat te maken met het Inter
Professioneel Akkoord (IPA). In werkelijkheid is dat sociaal overleg op sterven
na dood.
Om
te beginnen had de regering al de maximale loonsverhogingen voor de komende
twee jaren vastgelegd, iets wat de vakbonden nog steeds niet kunnen aanvaarden.
Daarenboven is het echt uitkijken wat er eventueel zal beslist worden over de
andere hete hangijzers, zoals bv het gelijkstellen van de statuten van
arbeiders en bedienden, iets wat vóór de zomer van dit jaar beslist zou moeten
worden en dat enorm veel geld zal kosten als men alles tot het bediendenniveau
zou optrekken, zoals de bonden dat willen.
Dat het sociaal overleg zo goed als dood is, werd reeds duidelijk
gesteld door ACV-voorzitter Marc Leemans in een kranteninterview aan De
Standaard van vorig weekeinde. Hij is dat trouwens nog eens komen herhalen in
de Zevende Dag en dat werd gisteren ook nog eens bevestigd door zijn collega
Rudy De (rode) Leeuw. De stijgende armoede en de steeds groter wordende
begrotingsproblemen zorgen er volgens Leemans voor dat zij, de vakbonden,
alleen nog een soort verdelers van de miserie zijn geworden.
En
dan hebben we het nog niet gehad over wat zich momenteel bij Ford Genk (en
toeleveranciers) afspeelt, over het dispuut van staatssecretaris Bogaert en
zijn ambtenaren en de vaststelling van senator De Padt, die zegt dat het hoog
tijd wordt dat de politie een deel van haar taken privatiseert. Allemaal
gebeurtenissen die de achterban de gordijnen in jagen en inderdaad, zoals ik
reeds schreef in mijn blog van 10 dezer, zouden kunnen zorgen voor een
syndicale hete lente.
De
vakbonden hebben ondertussen gezegd, dat zij bij een gebrek aan een Inter
Professioneel Akkoord hun looneisen sector per sector zullen aankaarten en
dan daar acties zullen voeren. Dan zou het inderdaad een hete lente kunnen
worden. Of het allemaal veel zal oplossen, is een ander paar mouwen.
Er
is bij de gemeenteraadsverkiezingen iets gebeurd waaraan men zich niet
verwachtte: het aantal stemmen voor de Franstalige of tweetalige lijsten in de
Vlaamse Rand is voor de allereerste keer gedaald. Niet dat we kunnen spreken
over een spectaculaire daling, maar het blijft in elk geval een daling. Wij,
Vlamingen, zouden dan ook gematigd tevreden kunnen zijn, ware het niet dat we
met een dubbel gevoel blijven zitten.
Het is nl niet zo dat de Rand ontfranst wordt, zoals in enkele
krantenartikels al werd gesteld, sommige aan de hand van zgz specialisten,
zoals een Guido Fonteyn, voormalig journalist en Wallonië kenner. Eerder dan
van een ontfransing, zouden we beter spreken van een internationalisering van
de Rand. Dat is het gevolg van een tweede exodus uit het dure, lawaaierige en
vervuilde Brussel. Eerst was er de uittocht van de (meestal Franstalige)
Brusselse middenklasse; nu ontvluchten steeds meer allochtonen en buitenlandse
werknemers van de E.U. en de NAVO het hoofdstedelijk gewest.
Van
op onze twee oren slapen is dus helemaal nog geen sprake. Ook de nieuwkomers
die thuis geen Frans, maar een derde taal spreken, moeten zich aanpassen aan
hun nieuwe Vlaamse omgeving. Raar genoeg blijkt dat gemakkelijker te gaan voor de
allochtone Brusselse middenklasse, omdat die hun kinderen in Brussel meestal
naar de Nederlandstalige scholen stuurden. Dit als gevolg van het slechte
onderwijsniveau van de Franstalige scholen in de hoofdstad. Toch wordt het zaak
ervoor te zorgen, dat er straks daar geen onderstroming tot stand komt van
mensen die in de Vlaamse Rand onder elkaar Engels gaan praten, een taal die nu
al de lingua franca is in Brussel zelf.
Brussel zelf wordt steeds minder een Franstalige stad, steeds meer een
internationaal amalgaam, waar het Engels straks de hoofdtaal wordt. Dan nog
blijven dromen van een WalloBrux wordt dan ook stilaan lachwekkend.
De
eerste werkweek van 2013 zit erop voor de regering Di Rupo en onze media hebben
geen woorden van lof genoeg om ze te prijzen, want er is heel wat gepresteerd,
zeggen ze. Zou het? Er is inderdaad heel wat werk verricht, maar zal het ook
iets opbrengen?
Er
is een verstrenging gekomen van de beruchte wet Lejeune, waardoor criminelen na
amper één derde van hun straf konden vrijkomen. Nu wordt dat allemaal wat
moeilijker gemaakt, maar de wet wordt niet drastisch gewijzigd, laat staan
afgeschaft en met slimme advocaten en de nodige poen blijven er tal van
mogelijkheden.
Het zou ook moeilijker worden om criminelen vrij te krijgen wegens
procedurefouten, in theorie althans. Wat dat in de praktijk gaat worden, is nog
koffiedik kijken. Ook voor deze materie geldt het bovenstaande verhaal van die
slimme advocaten, waarvan men verwacht dat ze naar het Grondwettelijk Hof
zullen stappen, waarna de hele zaak misschien weer eens moet worden overgedaan.
Er
zal geknabbeld worden aan de dotaties van het koningshuis, maar dat geldt voorlopig alleen voor tante Faby, die wat te kort door de bocht was gegaan.
Dat ook de francofone volksvertegenwoordiging zo snel daarop reageerde, heeft
waarschijnlijk te maken met het feit dat de weduwe van de heilige Boudewijn
niet alleen aan haar Spaanse neefjes en nichtjes had gedacht, maar ook aan
enkele katholieke instellingen en dat laatste mag natuurlijk niet de PS.
In
t kort, zoals ik al menig keer in deze rubriek heb herhaald, was er ook in
deze zgz drukke week geen tijd om een echte hervorming door te voeren, maar
bleef alles voor de zoveelste keer bij knippen en plakken. Wie daarover
triomfantelijk doet, maakt zich blij met een dooie mus.
Met de regelmaat van een klok worden we om de oren geslagen met columns
en andere uiteenzettingen waarmee gesteld wordt hoe belangrijk Brussel voor dit
land is, ook voor Vlaanderen. Niet zelden gebeurt dat in het kader van
politieke vaststellingen omtrent separatisme of confederalisme. Als echter
puntje bij paaltje komt, gaat het altijd om hetzelfde: geld.
Dat is zopas nog maar eens gebleken, nu blijkt dat de Brusselse regering
in haar begroting voor 2013 al inkomsten heeft ingeschreven die ze pas zal
krijgen als de zo geroemde zesde staatshervorming van Elio en zijn acolieten
zal zijn uitgevoerd. Dat het nog dit jaar zal gebeuren is zeer twijfelachtig.
Het is trouwens niet de eerste keer dat de kiekenfretters zich op die
manier vergaloperen. De afspraak bij de akkoorden voor de zesde
staatshervorming was, dat Brussel inderdaad extra geld zou krijgen, 461 miljoen
euro om juist te zijn. Dat zou echter in verschillende fazen gebeuren. Zo zou
de stad de eerste schijf krijgen na de splitsing van B-H/V. Ook toen had het
hoofdstedelijk gewest echter het bedrag al in haar begroting (die van vorig
jaar) ingeschreven nog vóór de splitsing een feit was. Daar er niet tegen
geprotesteerd werd, heeft men gedacht die truc nog maar eens te herhalen. Het
lijkt allemaal zon beetje op chantage, waarin de meerderheidspartijen
blijkbaar geen graten zien. Volgens Guy Vanhengel, Brussels minister van
Begroting, heeft zijn gewest daar recht op*. En wat als er straks een kink in
de staatshervorming komt? Gaat dat zgz rijke gewest dan dat geld
terugstorten?
Er
is dezer dagen heel wat aan de hand in dit land: de commotie bij Ford Genk, de
koninklijke dotaties**, de aanpassing van de wet Lejeune, het wereldnieuws rond
Denderleeuw, de zaak Kim De Gelder en ga zo maar verder. Men zou beter opletten
dat we ondertussen niet in stilte gepakt worden in de communautaire themas
die voor ons belangrijker zijn en die ons echt geld gaan kosten. Voor
Vlaanderen, dat nu al teveel betaalt om dit land recht te houden, is elke extra
communautaire uitgave er een teveel.
* Een van de redenen, waarom Brussel extra
geld krijgt is, omdat het zogezegd geld moet derven doordat de tienduizenden
pendelaars van buiten het gewest in Brussel geen belasting betalen. Waarover
men niet spreekt is over de steeds talrijker wordende inwoners van het
hoofdstedelijke gewest die in de Vlaamse Rand komen werken en daar ook geen
belasting betalen. Een zoveelste berekening met twee maten en twee gewichten
waarbij het tenslotte steeds Vlaanderen is dat betaalt.
** De beste quote in de verhitte discussies
over de dotaties vond ik die van Jan Jambon: Hoe blauwer het bloed, hoe rode
de diesel! Doordenkertje
Ons koningshuis is, nog maar eens, in opspraak gekomen. Deze keer dank
zij Fabiola de Mora y Aragon, die haar bezittingen in een privéfonds heeft
gestopt en op die manier haar erfgenamen in Spanje de Belgische successierechten
bespaart. Ze heeft daarbij niets onwettigs gedaan. De Belgische wetten zijn nu
eenmaal wat ze zijn en slimme immigranten hebben snel door hoe ver ze hierin
kunnen gaan. Wie genoeg geld heeft en het zich kan veroorloven, vindt hier gespecialiseerde
advocaten die het allemaal voor u zullen uitvissen. De Belgische wetgeving is
zo ingewikkeld geworden dat advocaten wel verplicht zijn zich te specialiseren
in één bepaald gebied van de rechtspraak (de zgn niche), maar er dan ook álles
van weten. Dit in tegenstelling tot de rechters, die over alles zouden moeten
kunnen oordelen, maar al lang niet meer het bos zien van de bomen.
Wat Fabiola betreft, die is met haar Pereos fonds trouwens niet aan
haar proefstuk. Hoe zou het zitten met haar onwettig gebouwd klooster in
Opgrimbie? Voor zover ik het nog weet, werd de bouwvergunning daarvoor
ingetrokken, maar staat het klooster, dat gebouwd werd in 1994, er nog steeds.
Om
nog even op dat Belgisch Gerecht terug te komen, is er ook een voorstel om
vrijlatingen na procedurefouten in te perken. De advocaten gespecialiseerd in
deze materie, Hans Rieder op kop, staan nu op hun achterste poten om deze
wijziging te betwisten en noemen het een gepruts aan de grondrechten.
Buitenlandse criminelen de kans geven te gaan lopen, zoals reeds meermaals
gebeurd is na stomweg onnozele procedurefouten, zouden dus grondrechten zijn in
dit efficiënte land (de natte droom van Kris Peeters).
Nu
nog de kieswet veranderen zodat er geen tweede Denderleeuw kan plaatsvinden
en dan kunnen onze superdemocraten weer op hun twee oren slapen.
Het gaat niet goed met onze vakbonden. Ze mogen dan nog steeds veel
leden hebben, het lijkt er steeds meer op dat hun greep op wat er in dit landje
gebeurt en nog te gebeuren staat, steeds zwakker wordt. Eén uitleg kan zijn dat
het ACV, toch nog altijd de grootste bond, een serieuze financiële aderlating
heeft moeten ondergaan met het Arco/Dexia debacle, maar er is meer aan de hand.
Neem nu de herrie bij Ford Genk. Na maanden van onrust en acties werd er
een zeer kleine meerderheid (54%) bereid gevonden om nog tijdelijk voort te
werken, op basis van een akkoord tussen directie én vakbonden. Bij de
toeleveranciers ligt voorlopig echter nog alles plat, zodat ook diegenen die
willen werken, het voorlopig niet kunnen. Bijkomende vraag is, hoe lang de werkweigeraars
het gaan volhouden, want zij krijgen op dit ogenblik helemaal niets meer, zelfs
geen stakingsgeld. Er zal m.i. nog veel moeten gepraat worden alvorens men de
situatie daar onder controle zal krijgen.
En
dan is er de NMBS, waarover eindelijk een beslissing is gevallen in het
kernkabinet en die voortaan nog uit twee eenheden zal bestaan (plus een interim
aanwervingsdienst) en niet meer uit drie zoals sinds enkele jaren het geval was,
iets dat niet werkte. Of het nu zal werken is nog zeer de vraag, want de NMBS
zal voortaan in feite uit twee en een halve eenheid bestaan, weer zon
oplossing à la belge. De vakbonden zijn het daarmee trouwens niet eens en het
ABVV dreigde al met acties, waarbij de reizigers waarschijnlijk nog maar eens
de dupe zullen worden. Dit alles terwijl zowel de regering als de vakbonden
zeggen dat zij in de eerste plaats de belangen van die reizigers voor ogen
hebben. Probeer er maar eens aan uit te kunnen. Ik heb zo het idee dat de
hoofdreden van al dat gehakketak het feit is dat de Spoorwegen, eens de nieuwe
structuur er zal zijn, niet meer de Nationale Maatschappij der Belgische
Syndicalisten zal zijn en dat daar het schoentje wringt. De NMBS is altijd door
de vakbonden als hun speeltuin beschouwd. Zij deelden er de lakens en de
postjes uit. Er zal nu moeten bespaard worden op die postjes, te beginnen met
de topjobs, maar ook verder in de kaders en dit pikken de vakbonden niet. Alle
andere argumenten dienen maar als rookgordijn.
Waar is de tijd toen er door de vakbonden bijna elk jaar gedreigd werd
met een hete herfst, als de zaken niet liepen zoals zij het wilden? Die
periode lijkt nu achter de rug. Het Inter Professioneel Akkoord (IPA), waarover
altijd zo veel te doen was, is in sourdine voorbereid en zal waarschijnlijk
stoemelings worden gesloten. De vraag is maar, of er dit jaar wel eens geen hete
lente zal komen. Met een ACV dat op zijn centen moet letten is de kans klein
dat men daar een vakbondsfront voor zal vinden. Anderzijds wordt het voor de
rode vakbond steeds moeilijker om verzet te plegen tegen een regering die door
gelijkgezinden gerund wordt. De man achter het nieuwe NMBS-plan, Paul Magnette,
is dan uitgerekend nog de coming man van de PS. De syndicale soep zal dan
straks waarschijnlijk ook niet zo heet gegeten worden als ze werd opgediend.
Dat is althans te hopen voor de treinreizigers, maar ook voor de werknemers van
de betrokken maatschappijen.
Ik
heb het nog altijd moeilijk met de uitspraak van Vlaams minister-president Kris
Peeters in de Zevende Dag van vorig weekeinde, waarbij hij beweerde geen
voorstander te zijn van een onafhankelijk Vlaanderen, maar van een efficiënt
België. Hoe kan een man in een dergelijke positie zon stommiteiten zeggen?
Een efficiënt België!
Dat is dat land:
-met een staatsschuld van meer
dan 100% en die nog grandioos kan oplopen mocht het fout lopen met de
restholding van Dexia (Frankrijk, dat ook al geen voorbeeld van goed beheer is
en in die zaak heel wat minder riskeert dan België, heeft daarvoor al geld
opzij gezet. België niet);
-dat nog altijd moet beginnen
geld opzij te zetten voor de aanstormende vergrijzing, iets wat in al onze
buurlanden al járen geleden werd gedaan;
-met zijn overvolle
gevangenissen, waarvoor maar geen serieuze oplossingen voor gevonden wordt. Het
toezicht op korte straffen, vooropgesteld voor september 2013, is zopas nog met
twee jaar uitgesteld omdat er geen geld voor is. Wie voor een enkelband in
aanmerking komt, komt op een wachtlijst te staan en weet hoegenaamd niet of dat
nog maanden of jaren gaat duren. En zo blijven veroordeelde criminelen vrij rondlopen.
-waar geen geld meer is voor het
vernieuwen van de onderhoudscontracten voor de boten en de helikopters van de
zeevaartpolitie, waardoor o.m. die van Gent met een opblaasbare zodiac moet
uitvaren
-waar we de hoogste
energieprijzen betalen, de hoogste consumptieprijzen, de hoogste
telefoontarieven en op één na de hoogste belastingen van heel Europa;
-met het hoogste aantal
ambtenaren, ministers en kabinetten van heel West-Europa;
-met zowat de laagste pensioenen
van Europa;
-waarvoor de Walen kiezen dat
het zou blijven bestaan omdat ze op die manier door de Vlamingen onderhouden
worden, iets waartoe ze zelf niet in staat blijken te zijn;
Als Kris Peeters wacht op een efficiënt België, dan kan hij even goed
wachten op Godot. Als hij ook dat verkiest boven een onafhankelijk Vlaanderen,
dan is de man niet waardig nog langer minister-president van datzelfde
Vlaanderen te blijven.
N.a.v. de discussies over de uitspraken van Di Rupo in twee Vlaamse
gratiskranten schreef ik gisteren al, dat hijzelf daar electoraal geen last van
zal hebben, maar de Vlaamse partijen in zijn regering wél. Als we bij die
uitspraken dan ook nog eens het initiatief van Reynders tellen die een Vlaamse
ambassadeur terug roept uit Congo-Brazzaville omdat hij daar teveel Nederlands
heeft gesproken of de verklaringen van Loulou Michel die ons komt zeggen dat
wij het cordon sanitaire* niet mogen doorbreken, dan vraag ik me af waarmee we
bezig zijn.
Bovenstaande uitspraken maken het nog maar eens duidelijk, dat we met
deze zesde staatshervorming de problemen van dit land nog verre van opgelost
hebben. Zolang politici, zowel francofone als Vlaamse, mensen in een andere
regio kunnen schofferen zonder daar zelf electoraal voor gestraft te worden, is
het duidelijk dat dit land nog verre van hervormd is en dat we die zevende
staatshervorming zeker nodig zullen hebben.
Wie trouwens bij de bespreking van deze problemen uit zijn rol gevallen
is, is Vlaams minister-president Kris Peeters. Tot nu toe was hij zon beetje
het enige CD&V boegbeeld dat ontsnapte aan de federale malaise die zijn
partij doormaakt en waar ze maar niet uit geraakt. De spreidstand die Peeters nu al
enkele jaren uitvoert, wordt echter steeds hachelijker. Hij kan niet de Vlaamse
kool en de Belgische geit blijven sparen. Peeters vertelde in de Zevende Dag dat
men eerst de zesde staatshervorming moet doorvoeren en dan pas aan de zevende
kan beginnen. Als er echter nog lang getreuzeld wordt (tweederde van die zesde
moet nog gerealiseerd worden) dan geeft hij de federale regering van Di Rupo
een uitstekend excuus om alles inderdaad te rekken en te trekken, iets waarin
Di Rupo al bewezen heeft een crack te zijn. En mogen we het confederalisme voor
2014 vergeten. Tenzij de V-partijen dan een volstrekte meerderheid zouden halen
in het Vlaamse parlement, wat inhoudt dat ze dan ook de partij van Peeters niet
langer nodig zouden hebben en Peeters zelf dus ook niet. De brave man moet dan ook
geen uitspraken doen dat hij geen voorstander is van een onafhankelijk
Vlaanderen, maar wel van een efficiënt België. Peeters mag dan al een
achtenswaardig man zijn, die tot nu toe zo slim was zich niet aan de Belgische
brij te verbranden, met uitspraken zoals die hierboven riskeert hij dat wél.
Een efficiënt België, laat me niet lachen
* Ondertussen zijn de vier 'grote' partijen het in Dendcrleeuw niet eens geraakt en 'gedoogt' het VB er het kartel N-VA/CD&V. Het eerste resultaat was al dat de OCMW voorzitter uit dat kartel is gekozen. De schepenen volgen een dezer dagen. Denderleeuw is hopelijk een beginpunt om een eind te maken aan het cordon en de daarbij behorende totalitaire democratie.
Wat bezielt ACV-militanten om een nieuwjaarsreceptie van de N-VA te gaan
verstoren? Om te beginnen doet men zoiets niet bij zon gelegenheid. Ten tweede
hebben die mensen zich van partij vergist. In de federale regering zit N-VA in
de oppositie en in de Vlaamse regering werkt ze samen met CD&V, toch
officieel nog altijd de partij waarmee de christelijke arbeidersbeweging
verbonden is. Dat ze in haar hetze tegen de Vlaamsnationalisten dan nog de
steun krijgen van Peter Mertens, de communist uit de Antwerpse gemeenteraad, is
helemaal te gek voor woorden.
Leven die mensen misschien op een andere planeet? Weten die nog altijd
niet dat De Wever niets liever vraagt dan aangevallen te worden? Ze kregen
trouwens bij Barts openingsspeech meteen lik op stuk, toen diezelfde die
hen herinnerde aan de vuile spelletjes die ze zelf gespeeld hebben via Arco bij
Dexia en het Gemeentelijk Fonds en waarbij ze voor de vuigste kapitalisten niet
moesten onderdoen. Wat gaan ze nu verder doen? De N-VA leden uit hun vakbond smijten
zoals ze dat met de VB-leden hebben gedaan? Er zal straks in Vlaanderen niet
veel volk meer overblijven in de tot nu toe grootste vakbond van het land.
Uitgerekend de dag daarop, één dag vóór verloren maandag*, valt Di Rupo
diezelfde Vlaamsnationalisten frontaal aan in de gratiskrant van bij de warme
bakker. Hij vindt dat er in die kerstboodschap van Albert II waarvoor hij als
premier verantwoordelijk is - niets
verkeerd staat, dat hij daar achter blijft staan en zegt dat de N-VA zéér
gevaarlijk is voor dit land. Dat laatste klopt, zeker voor wat hij zijn land noemt.
Want zijn land is al lang niet meer ons land en de vraag is alleen nog hoe lang
de collaborerende Vlaamse partijen van de huidige federale meerderheid
dergelijke aanvallen tegen Vlaanderen in het algemeen en tegen Vlaanderens
grootste partij in het bijzonder gaan blijven steunen. Twee van die partijen
hebben nl enkele jaren geleden zelf ook gekozen voor een overgang naar het
confederalisme, maar doen nu alsof dat maar om te lachen was. Iets duidelijker:
om de mensen wat wijs te maken. Waar is de tijd toen Verhofstadt dat nog zwart
op wit in zijn burgermanifesten schreef en Leterme het daarover met De Wever
roerend eens was? Zelf durven CD&V en Open VLD De Wever en de zijnen niet openlijk
meer aanvallen. Ze zijn al te dikwijls van een kale reis thuis gekomen. Ze
laten het vuile werk dan maar over aan hun vakbonden en aan hun grote vriend Di
Rupo, zonder schijnbaar te beseffen dat ze zich op die manier nog meer in de
vernieling gaan rijden, want Di Rupo kan in Vlaanderen niet worden weggestemd;
zij wél.
Er
is maar één uitleg voor de hevigheid waarmee de Vlaamsnationalisten in het
algemeen en de N-VA in het bijzonder worden aangevallen: de schrik zit er diep
in bij tsjeven en liberalen. Hun
gebruikelijke argumenten doen het niet meeren ze hopen dan maar op e.o.a. soort schoktherapie of een deus ex
macchina. De tijd die nog rest tot de volgende verkiezingen wordt voor hen wel
akelig kort
* 'Verloren maandag' wordt in het Antwerpse gevierd op de eerste maandag na Driekoningen. Het was vroeger de dag waarop de ambtenaren weer aan de slag gingen en nieuwe medewerkers werden onthaald. Dat werd er zodanig gevierd, dat er van werken die dag niet veel meer in huis kwam. Nu beperkt men zich tot het uitdelen en eten van worstenbroden en appelbollen.
De
uitspraak van Ben Weyts (N-VA) in de gratiskrant Metro, dat we in dit land
eerst naar een confederalisme zullen moeten, omdat er (nog) geen draagvlak is
voor een Vlaamse onafhankelijkheid, heeft de discussie daaromtrent nog maar
eens doen oplaaien. Ikzelf heb het daarover in deze rubriek al enkele keren
gehad, o.a. op 31 oktober 2012 (De moeilijke confederale discussie) en nu
woensdag, 2 januari, nog terloops in mijn artikel over de fluwelen scheiding
in Tsjecho-Slowakije en ik ga daarover niet opnieuw beginnen. In feite is het
allemaal verloren energie. Het eerste wat moet gebeuren is, dat de V-partijen
bij de volgende verkiezingen de volstrekte meerderheid halen en dit zeker in
het Vlaamse parlement. Pas dan kan men serieus gaan praten hoe het verder moet.
Dat alles neemt niet weg, dat het geen kwaad zou kunnen, mocht men ook
in Vlaanderen eens werk gaan maken van een Plan B, nóg iets waarover ik
recentelijk geschreven heb n.a.v. van een vraag daarover van Peter De Roover
(VVB). Die ergerde zich eraan dat een heleboel geleerde universiteitsprofessoren
over alles en nog wat studies maken, maar niet over een eventueel plan B, als
het straks met België finaal mis loopt. Een zekere professor Maarten Goos (KU
Leuven) blijkt zelfs een studie gemaakt te hebben over het verdubbelen van de
koopzondagen*. Zo heeft iedereen zijn problemen
We
kunnen misschien wel eens heimelijk lachen met de francofone plannen die er
zouden bestaan omtrent een plan B (en zelfs een plan W), buiten de echte
plannen die ze daar al hebben (2 Marshall plannen en Horizon 2020), maar het enige wat
daar aan Vlaamse kant tegenover staat is een wel degelijk uitgekiend boekwerk dat echter
niet aanvaard wordt because geschreven door twee niet politiek-correcten.
Hopelijk wordt het straks geen pijnlijk ontwaken met een Vlaamse
verkiezingsoverwinning waarvan we de vruchten niet zullen kunnen plukken omdat
er niet is over vóórgedacht
* Die professor stelt, dat het verdubbelen
van de koopzondagen 15.000 extra jobs zou kunnen opleveren. Die man gaat er
waarschijnlijk van uit dat de mensen hun geld twee keer kunnen uitgeven. De studie
wordt niet eens serieus genomen door Unizo, de middenstandsorganisatie die er
de grootste baten bij zou hebben
Gisteren had ik het reeds over enkele toppolitici van de traditionele
partijen, die moord en brand schreeuwen omdat het Vlaams Belang in een van hun
gemeentelijke speeltuinen de rust komt verstoren. Eén van die verongelijkten is
Étienne Schouppe, die er zich over beklaagde dat er in zijn Liedekerke een
VB-man was verkozen voor de politieraad. Erg, he?
Schouppe, die ressorteert onder de christen-democratie, is bij het grote
publiek vooral bekend als ex-gedelegeerd bestuurder van de NMBS. Hij werd uit
die functie ontheven door groene Isabel Durant, die tijdens Paarsgroen minister
van Verkeer was geworden. Buiten zijn jaarloon van 750.000 euro, dat hij 14
(veertien!) jaar lang heeft ontvangen (met daar bovenop nog de zitpenningen als voorzitter
van verschillende Europese spoorwegverenigingen), kreeg Schouppe van Paarsgroen
een gouden handdruk van 2 miljoen euro, terwijl hij nota bene de NMBS
achterliet met een schuld van bijna 2 miljard euro! Dat was tijdens het
verlichte bewind van Verhofstadt, toen de bomen van diens actieve welvaartstaat
nog tot in de hemel groeiden.
Voor wie denkt dat bovenstaande een eenmalige incasso werd, dient nog te
worden vermeld dat dezelfde Schouppe in zijn carrière ook nog kabinetsadviseur
was van Chabert, schepen en burgemeester van Liedekerke en kabinetschef bij
moederke DHondt. Ik neem aan dat men hem daarbij niet met peeschijven heeft
betaald. Tot voor kort stond hij met stip aangeduid als dé kanshebber op de job
van Belgacom voorzitter, nóg zon vet betaalde job. Dat gaat echter niet door
en als compensatie wordt hij nu, op zijn zeventigste (hoe zat dat ook weer men
die Innesto verjonging van Beke?) gecoöpteerd senator, ter vervanging van
Peter Van Rompuy, die de familietraditie in ere houdt door op zijn beurt omhoog
te vallen bij gebrek aan gewicht.
Schouppe noemt zich christen-democraat. Mocht hij geleefd hebben ten
tijde van Jesus Christus, dan had die hem waarschijnlijk samen met de andere
farizeeërs de tempel uitgejaagd
Gaat er dan toch eindelijk eens iets veranderen in onze politiek? Op
gemeentelijk vlak lijkt het er wel op. De kopstukken van de grote traditionele
partijen zien met lede ogen aan dat hun totalitaire democratie zijn beste tijd
heeft gehad. Zelfs bij elke verkiezing stemmen verliezen, leek hen niet te
deren, maar nu hun eigen gemeentelijke verkozenen het cordon sanitaire
doorbreken en het naar de prullenmand verwijzen, worden ze met hun neus op de
feiten gedrukt.
Het begon allemaal feitelijk al in Aalst, waar SP.a baasje Tobback Jr
niet kon beletten dat zijn plaatselijke afdeling scheep ging met de N-VA, die
er geen graten in vond ex-Vlaams Belanger Karim Van Overmeire niet alleen in
het schepencollege op te nemen, maar hem bovendien schepen van Vlaamse
Aangelegenheden te maken.
Nu
zijn er al electorale lekken in Kortrijk, Zandhoven, Ham, Buggenhout, Liedekerke
en Denderleeuw, waar Vlaams Belangers op e.o.a. manier mee het beleid zullen
bepalen of toch eigen mensen in bepaalde functies verkozen zien worden. Vooral
Denderleeuw wordt een test case, daar de twee grote blokken CD&V/N-VA en
Paarsgroen er even sterk staan. Het VB zit er niet alleen op de wip, maar heeft
al te kennen gegeven het eerste blok te zullen steunen en desnoods te zullen
gedogen, waarmee de zittende SP.a burgemeester de weg van Patrick Janssens op
kan.
Het is nu al zon twintig jaar geleden dat Jos Geysels, toen secretaris
van het groene Agalev politburo, op het idee van dat cordon sanitair kwam en meteen
op een einde aan een echte democratie in Vlaanderen. Als het Vlaams Blok/Belang
niet democratisch genoeg was, had men het wettelijk moeten verbieden deel te nemen
aan verkiezingen. Sindsdien mag die partij nog altijd wél deelnemen aan die
verkiezingen, maar mag ze daarna niet meer meespelen. Erger nog, de verzamelde
media hebben de partij zodanig geboycot, dat ze niet eens publiciteit ervoor
wilden opnemen, ook niet tegen betaling. Dat gebeurt nergens anders en kan best
geklasseerd worden bij de andere curiosa van dit land: de index, de
recupereerbare weekeindfeestdagen, de sper- en soldenperiodes, het uitdelen van staatsgeld voor
werklozensteun door de vakbonden en ga zo maar door. Only in Belgium.
Hopelijk houdt het kartel N-VA/CD&V het been stijf in Denderleeuw,
ondanks de zware druk die er al geweest is van Rudy De Leeuw (notionele interestaftrekker), Herman De Croo (hofnar), 'Markske' Beke en geldschepper Ètienne Schouppe, enkele van de ware zelfverklaarde democraten
en zet de trend zich verder in Vlaanderen, zodat we straks weer over een
normale democratie kunnen spreken. En dat er dan in Denderleeuw een
socialistische vakbondsman is die zegt te zullen verhuizen als dat gebeurt
met, nota bene, het excuus dat hij vreest dat vooral de allochtonen en de
Franstalige inwijkelingen er het slachtoffer van zullen worden dat hij dan
maar vertrekt. In Wallonië is nog plaats genoeg voor hem.
Alhoewel er, dooreen genomen, nogal wat scepsis heerst over wat ons dit jaar te wachten staat, is er deze eerste dagen toch verrassend veel goed nieuws te rapen:
- De Amerikaanse fiscal cliff/afgrond/dirupo is vermeden, voorlopig althans. De twee grote, ruziemakende Amerikaanse partijen hebben zichzelf twee maand uitstel gegeven om hun gigantisch scheef gelopen begroting weer wat in orde te brengen. - De nieuwe Noord-Koreaanse dictator Kim Jong 'Oen' heeft een opmerkelijke toespraak gehouden met de wens tot een toenadering met Zuid-Korea. Het was trouwens 19 jaar gelden dat een staatshoofd daar nog een nieuwjaarsboodschap had gegeven. Misschien is die Oen dan toch niet zo'n oen als eerst gedacht werd. - De Anglicaanse Kerk heeft sinds 01.01.2013 een nieuwe leider. De man komt uit de olie-industrie, zodat men mag aannemen dat daar straks alles gesmeerd gaat lopen. - 'Onze' Janssen Farmaceutica mag van de Amerikaanse overheid een nieuw, revolutionair medicijn tegen TBC op de markt brengen en dit nog vóór alle officieel vereiste proeven zijn afgerond. Zie je zoiets al gebeuren in Europa? - Verrassend goed nieuws over het sociaal overleg in eigen land. In alle stilte hebben vertegenwoordigers van werkgevers en vakbonden enkele voorakkoorden bereikt i.v.m. pensioenen en werkgeverslasten. Dat dit in alle stilte gebeurde, is grotendeels het werk van de zgz 'sherpa's' die - in tegenstelling tot de hoofdspelers - niet de behoefte hebben om elke zucht vóór de camera's openbaar te maken. - Er is een 'Stichting Michel Daerden' in de maak. Waarover? Wel, een prijs voor studententheses over de openbare financiën. Ge weet wel: 'Het oewiede boek' en zo. Waarover anders?
Nu nog de Lotto winnen en 2013 kan niet meer stuk!
Gisteren was het twintig jaar geleden dat Tsjecho-Slowakije gesplitst werd. Het land bestond toen uit twee regio's met elk zijn eigen bevolking. De talen, Tsjechisch en Slowaaks, zijn beide Slavische talen en verschillen niet zoveel, zoiets als het onderscheid tussen Hollands en Vlaams. Voor de rest leek de tot dan toe verenigde republiek vrij goed op België: in de regio waar de meeste mensen woonden (Tsjechië) was er ook de meeste welvaart, te vergelijken met het huidige Vlaanderen en in Slowakije was het dus het tegenovergestelde, zoals nu Wallonië. Er waren ook transfers van de rijkere naar de armere regio en die laatste voelde zich, niettegenstaande dat, steeds tekort gedaan. Waar hebben we dat nog gehoord? Maar de toenmalige politiekers leiders van Tsjechië en Slowakije, Vaclav Kraus en Vladimir Meciar, besloten er een einde aan te maken en kwamen op een vreedzame manier tot een akkoord om het land te splitsen. Na de fluwelen revolutie, waarbij het land zich bevrijdde van het communisme, volgde er zo een fluwelen scheiding. Nadat Slowakije na enkele jaren van wanordelijke beleid, onder de linkse Meciar, koos voor een centrumrechtse regering, is deze achtergestelde regio er flink op vooruit gegaan, in zoverre dat men begon te spreken van een 'Oost-Europese Tijger'. Niemand die er de dag van vandaag nog aan denkt de klok terug te draaien. Beide volkeren, die vroeger regelmatig met elkaar overhoop lagen, komen nu goed overeen, gewoon omdat er geen redenen meer zijn om nog ruzie te maken. Wanneer gebeurt er zoiets bij ons? De verschillen tussen Vlamingen en Walen zijn veel groter dan die in het vroegere Tsjecho-Slowakije (denk nog maar aan de taal) en wat ginder - toch ook in Europa - mogelijk was, moet hier toch ook kunnen. Er zijn natuurlijk wel enkele verschillen. Tsjechen en Slowaken konden twintig jaar geleden hun land splitsen vóór hun toetreding tot de E.U. en de euro. Bij ons zal dat niet zo vlot verlopen en moeten we waarschijnlijk een ommetje maken via een soort confederatie. Verder hebben wij het probleem Brussel, alhoewel ook dat op te lossen is. Brussel is omgeven door Vlaanderen en heeft er alle (financiële) belang bij met Vlaanderen nauw te blijven samenwerken, ongeacht haar verdere relatie met het armlastige Wallonië. Tenzij men daar zou kiezen voor de oplossing die onlangs door een lezer van de Frankfurter Allgemeine werd vooropgesteld: 'Verkoop Brussel aan het meestbiedende Noord-Afrikaanse land. De bevolking is er al'!
Bij Daf-Trucks in Eindhoven, waar ik vroeger werkte, hing er bij de kassier een bordje aan de muur waarop stond: 'Nadenken is goed, voordenken is beter'. Daaraan moest ik denken, toen in gisteren in de krant een artikel las van enkele geleerde universiteitsprofessoren, die reageerden op een eerder verschenen column van Peter De Roover van de Vlaamse Volksbeweging (VVB). Die vroeg zich nl af waarom er in onze universiteiten over alles en nog wat studies worden gemaakt, maar geen enkele op de kosten die een splitsing van België met zich zou meebrengen. Vanuit Belgicistische hoek krijgen we wel regelmatig te horen dat Vlaanderen er niet beter van zal worden, maar cijfers staan daar nooit bij. Onze professoren schijnen daar geen behoefte aan te hebben, omdat dit - volgens de meeste van hen - geen wetenschappelijke, maar een politieke keuze is. 'De separatisten moeten, dat zelf maar eens uitrekenen', was een reactie. Wel, de separatisten hebben dat al eens uitgerekend, grosso modo dan, en wel in het boek van Annemans en Utsi, 'De Ordentelijke Opdeling van België'. Daar bovenvernoemde heren echter niet als politiekcorrect worden aanvaard, spreekt men er liever niet over. Waar evenmin over gesproken wordt is, wat België Vlaanderen nu kost. Het is een publiek geheim dat de Vlaamse belastingbetaler minstens driekwart van de Belgische staatsschuld voor zijn rekening neemt en samen met Brussel zowat de hele schuld. Als het op betalen op aan komt, heeft Wallonië nooit overschot, alleen maar schulden. Een reden waarom er aan onze Vlaamse universiteiten niet gedacht wordt aan het berekenen van de scheidingskosten, zou kunnen zijn, omdat daarvoor geen subsidies gegeven worden. Net zoals het artistieke wereldje, draait ook dat van die professoren grotendeels op staatssteun en voelen die zich beter beschermd in de Belgische situatie. Officieel doen ze nog niet aan zelfcensuur, maar veel scheelt het niet.
Aan de moedigen die de 'Wende' overleefd hebben en nog fit genoeg zijn om op deze eerste dag van het nieuwe jaar deze rubriek te lezen, nogmaals mijn beste wensen aan hen en aan hunne dierbaren!
Na de aftocht in mineur van 'P' van 'A', is Yasmine Kherbache de SP.a-fractieleidster geworden van de socialistische oppositie in de Antwerpse gemeenteraad. De dame is een advocate van Algerijnse origine (vader Algerijn, moeder Vlaams) en woont op het intussen in Vlaanderen wereldberoemd geworden De Coninckplein (Pieter, niét Herman!), bij de Sinjoren bekend als 'Keuningsplentje'. Nog specialer is het feit, dat ze sinds de laatste regeringsvorming kabinetschef is geworden van niemand minder dan Elio Di Rupo. Voor die laatste job was ze wel een tweede keuze. Normaal had het Anne Poutrain moeten worden, de dame die 'Cliff' door de lange regeringsonderhandelingen had geloodst, maar tenslotte voor de topjob moest afhaken omdat ze geen Nederlands sprak. Dat laatste is blijkbaar geen hinderpaal om eerste minister van dit land te worden, wel voor de baan van kabinetschef. In het kader van de campagne 'Shoot De Wever' - de laatste in de voorlopige rij is Wilfried Martens - mocht ook mevrouw Kherbache in de media haar beklag komen doen over de nieuwe burgemeester van 'haar' stad. Dat gebeurde o.m. in een uitgebreid interview in De Standaard met als titel 'Een burgemeester moet een bestuurder zijn, geen commentator'. Dat zou kunnen, maar is te begrijpen als het om een tijdelijke overbrugging gaat. Eenzelfde situatie is vroeger ook al voorgekomen, o.m. met Tobback Sr, nota bene: een partijgenoot van Kherbache. Het wordt er trouwens alleen maar lachwekkender op, als men weet dat Kherbache zelf ook van twee walletjes eet: kabinetschef van de federale premier én SP.a-fractieleidster op het Schoon Verdiep. Het verhaal van de pot die de ketel verwijt. De Wever is trouwens niet zinnens de twee taken te blijven combineren en we hopen voor mevrouw Kherbache hetzelfde. In hetzelfde interview bekent de advocate trouwens dat ze de nota voor de beruchte toespraak van Albert II niet te zien heeft gekregen. 'In een onderhoud met de premier wordt wel alles voorgelegd' zegt ze, 'maar daar was ik dus niet bij'. Waaruit we kunnen afleiden dat Di Pippo de nota ofwel alléén heeft gelezen en de finesse ervan niet snapte, ofwel ze helemaal niét heeft gelezen, wat de zaak alleen maar erger maakt. Daaraan koppelen, dat de Vlamingen onbetrouwbaar zijn, zoals ouwe veeltrouwer Martens (officieel nog altijd katholiek!), is er helemaal over. Hoe moeten we nu zo'n man noemen? Een 'Cliffhanger'? (doordenkertje).
Ray de Bouvere van Angeltjes heeft het, jammer genoeg, niet gehaald en is bezweken aan de hersenbloeding die hij vorige week vrijdag opliep. Deze week vrijdag is zijn uitvaart. Gegevens daarover vindt men op de site van Angeltjes. Ik heb zijn echtgenote mijn medeleven betuigd, zoals ook Ray dat mij gedaan had, een kleine twee jaar geleden (wat vliegt die tijd!), toen ik mijn echtgenote verloor na meer dan 48 jaar huwelijk...
De storm na de Kerstboodschap van Albert deux gaat maar niet liggen. De kranten blijven hun kolommen ter beschikking stellen van zowat iedereen die vindt dat de koning gelijk had en die stelt dat er wel degelijk een link is tussen de jaren dertig van vorige eeuw en het Vlaamsnationalisme, ook al werd dat laatste in Alberts rede niet met naam genoemd. Het blijft verbazen hoe onwetend bij ons de man in de straat blijft over de collaboratie met Nazi-Duitsland. Het is een gevolg van een uitgekiende desinformatie, die begon bij de naoorlogse repressie van 1945 en blijkbaar nog altijd voortduurt. Dit komt mede door het feit dat in Brussel en Wallonië het merendeel van de bewijzen over de plaatselijke collaboratie vernietigd werd. In Vlaanderen heeft men alles keurig bijgehouden en zo lijkt het nu alsof collaboratie uitsluitend een Vlaamse zaak was. In de heisa rond Alberts toespraak werd er zelfs een 'grondwetspecialist' als Francis Delpérée (CdH) opgevoerd die met een uitgestreken gezicht (en een sarcastisch glimlachje) kwam vertellen dat, volgens hem, de koning niets verkeerd gezegd had. De Walen hebben wel degelijk gecollaboreerd met Nazi-Duitsland en zeker niet minder dan de Vlamingen. De grootste collaborateur van België was een Waal: Léon Degrelle. Degrelle was de oprichter van de Rex, een rechtse, Waalse partij, die later openlijk met de nazi's zou verbroederen. De Walen kregen een eigen legioen binnen het Duitse leger, het 'légion Wallonie', dat samen met de Duitsers naar het Oostfront trok om er te gaan vechten tegen de Russische bolsjewieken. Degrelle zelf startte in dat legioen als luitenant en bracht het tot luitenant-kolonel en werd gelauwerd met een IJzeren Kruis. Toen hij zag, dat de oorlog verloren was, slaagde hij erin met een vliegtuig te ontsnappen naar het Spanje van Franco, waar hij de rest van zijn leven ongestoord heeft kunnen doorbrengen. Dat men de man nooit weer naar België heeft kunnen halen, was mede het gevolg van duistere Belgische krachten die maar al te veel schrik had dat hij de waarheid zou hebben komen vertellen over de Waalse collaboratie. Als we bovenstaande vergelijken met wat de Vlaamse Oostfrontstrijders, dikwijls jonge idealisten die door hun dorpspastoor werden aangemoedigd om te gaan vechten tegen de communisten*, hebben meegemaakt, was er het grote verschil dat de Vlamingen geen eigen legioen hadden en ingedeeld werden bij de Duitse eenheden. M.a.w. voor de Duitsers waren de Walen belangrijker. Het verhaal doet zelfs de ronde, dat Hitler ooit gezegd zou hebben dat, als hij een zoon had gehad, hij gewild wou hebben dat die het karakter had van Degrelle...
* De Vlamingen, die aan het Oostfront tegen de communisten gingen vechten en het er overleefden, werden later bij hun terugkeer in België veroordeeld als oorlogsmisdadigers. Vrijwilligers die in de jaren vijftig tegen diezelfde communisten gingen vechten in Korea, werd onthaald als helden. Het kan verkeren, wist Bredero al!
Zoals trouwe lezer Vic Van Vosselaer gisteren reeds meldde in een reactie, is Ray de Bouvere, de promotor van Angeltjes, getroffen door een hersenbloeding. Na een operatie is zijn toestand stabiel, maar of er van zijn rubriek nog veel in huis zal komen, blijft twijfelachtig. Het zou echt jammer zijn, want samen met het Journaal van Marc Grammens, dat eveneens ophoudt te bestaan, zou dit een groot verlies zijn voor het Vlaamse gedachtengoed. Bij deze wens ik Ray een spoedig herstel, ook al weet ik dat dat 'spoedig' niet voor morgen zal zijn.
Vorige week verscheen er in onze media een studie over de voorbije gemeenteraadsverkiezingen, waarin gesteld werd dat in slechts 8% van de Vlaamse gemeenten een zittende meerderheid had stand gehouden. In alle andere waren er ofwel andere partijen aan de macht gekomen, ofwel andere coalities gevormd. E.e.a. heeft te maken met de opkomst van de N-VA die ook op gemeentelijk vlak de electorale kaarten grondig door elkaar heeft geschud en in vele gemeenten voor een alternatief heeft gezorgd dat er voorheen niet was. Er was dus wel degelijk een 'kracht van de verandering' al valt natuurlijk nog af te wachten wat het straks gaat opbrengen. Op plaatsen, waar de zittende meerderheid zich wél heeft kunnen handhaven, zou men er dan ook van uit kunnen gaan, dat die de vorige legislatuur goed bestuurd heeft. Raar genoeg blijkt dat niet altijd zo te zijn. Neem nu Gent, waar de SP.a zich heeft kunnen handhaven, een beetje als de grote uitzondering op de regel, die bevestigt dat die partij in Vlaanderen van nederlaag naar nederlaag strompelt. Termont wordt door de socio's dan ook de hemel in geprezen. Zo'n goeie hebben ze nooit gehad. Zou het? Enkele vergelijkende cijfers met de verkiezingen van 2006 bewijzen het tegendeel. Sinds 2006 zijn er in Gent zo'n duizend werklozen bijgekomen (men zit nu aan bijna 14.000). Ook bij het OCMW zijn de aantallen steunzoekenden flink opgelopen. Hetzelfde geldt voor de criminaliteit, waarbij steeds meer Gentenaren geconfronteerd worden met woning- en auto-inbraken, om nog te zwijgen van de drugsrelateerde misdrijven. In 2011 werden er 35.000 misdaden vastgesteld, 5.000 meer dan drie jaar eerder. Het aantal bedelaars in de stad is de laatste jaren fors toegenomen en er zijn steeds meer problemen om het stedelijk zwerfvuil opgeruimd te krijgen. De laatste jaren is er ook geen enkele sociale woning bijgekomen. Er zijn er wel bijgebouwd, maar ook afgebroken. Het is zo erg, dat men de universiteitsstudenten al moet afdreigen met belastingen als ze een gewone woning betrekken. De stadsreserves zijn sinds 2006 met de helft geslonken en de vraag is maar hoe de stad aan extra geld denkt te geraken om de vele prestigieuze projecten die de nieuwe ploeg belooft te kunnen waarmaken. Kortom, als Termont, die met de groenen scheep is gegaan en de blauwen erbij heeft genomen omdat er een Declercq moest bij zijn, de stad gaat besturen zoals hij dat de vorige legislatuur heeft gedaan, stevent Gent af op een faillissement, op een 'fiscal cliff''* om het eens met een actueel modewoord te zeggen. Een volkswijsheid zegt dat men de leider(s) krijgt die men verdient. Voorwaar geen prettig vooruitzicht voor de Stroppen.
* 'Fiscal cliff', het begrotingsprobleem waar de USA op dit ogenblik mee worstelen (fiscale afgrond), heet in het Italiaans 'Dirupo fiscale'!!
