Net vóór de regering Di Rupo in juli met vakantie ging had men geen
woorden genoeg om uit te bazuinen hoe knap men alles voor elkaar had gekregen.
De zesde staatshervorming was goedgekeurd en zou na het reces geïmplementeerd
worden en over alle eventueel nog hangende zaken zou er een consensus geweest
zijn, waarbij ook die knelpunten in de eerste week van september zouden worden
weggewerkt.
Die eerste week van september moest alle werk echter even opzij gezet
worden om toe te laten eerst eindelijk klare wijn te schenken voor een
honderdtal ambtelijke benoemingen, waarvan sommige jobs al enkele jaren vacant waren.
Ondanks het feit dat de staat zelf een selectie-instelling heeft (Selor), ging
men het via zgn headhunter bureaus regelen, die voor elke topjob vijf
kandidaten mochten voorstellen. Ook daarvan kwam niets in huis, tot plots
een wit konijn te voorschijn werd getoverd in de persoon van Frans Van
Massenhove, ooit manager van het jaar voor overheidsdiensten en een alom
gerespecteerd persoon. Het zat al wel niet lekker, dat de man - alhoewel van
socialistische strekking - in het begin gecoacht zou worden door enkele
PS-garnituren, maar dat moest hij er maar bij nemen.
Nu
blijkt Van Massenhove zijn mandaat al te hebben opgegeven nog vóór hij ermee
zou starten. De reden is persoonlijk en zou plots met zijn gezondheid te maken
hebben. Kan natuurlijk, maar daar kan iedereen het zijne van denken. Nog
straffer is het feit dat men binnen de 24 uur, opnieuw zonder enige
selectieprocedure, een ander wit konijn vond, dat bereid was de NMBS mastodont
te komen leiden: Jo Cornu, ex Agfa-Gevaert, ex Alcatel en momenteel directeur
bij groene stroomfabrikant Electrawinds* in Oostende. Niet toevallig in
Oostende, waar ook hij bevriend is met de plaatselijke Keizer. Net zoals Van
Massenhove trouwens. M.a.w. terwijl men jaren nodig had om tot een consensus te
komen over de leiding van de NMBS, blijkt Vande Lala dat nu tweemaal op zijn
eentje binnen de 24 uren geregeld te krijgen. De coalitiepartners stonden erbij en keken ernaar. Daar mag ook iedereen het zijne
van denken, maar erg professioneel klinkt dat allemaal niet.
Wat al evenmin professioneel klinkt is dat Monica De Coninck, al even toevallig
een socialiste, zij het een eerder gematigde, aan haar eigen akkoord over het
eenheidsstatuut tussen arbeiders en bedienden zit te morrelen en dit nog vóór
dat akkoord in wetteksten is gegoten. Op dat statuut heeft men eerst 27 jaar
moeten wachten en nu blijkt het een gatenkaas te zijn, vol uitzonderingen en
achterpoortjes. Typisch Belgisch, zeg maar. De Landelijke Bedienden Centrale
(LBC, niet verwarren met Lierse Bicycle Club, want die bestaat ook onder die
afkortingen) wil er nog een paar uitzonderingen aan toevoegen en is daar gisteren
zelfs voor op straat gekomen. Helemaal ongelijk hebben die CD&Vers zelfs niet, want dergelijke situaties zouden er niet zijn, mocht men in dit land eindelijk
eens wetten gaan maken zónder uitzonderingen en achterpoortjes.
Tenslotte blijkt onze Belgacom ook al drie jaar afgeluisterd te worden
door de Britse geheime dienst en dit onder de naam operatie socialist.
Waarschijnlijk slaat dat laatste op de miljoenen euros incasserende CEO Didier
Bellens, die inderdaad ook al van rode signatuur is. Wat hem niet belet heeft
deze week nog voor een dikke drie miljoen euro van zijn aandelen te hebben
verkocht. I.pl.v. bij de Lotto te spelen kun je in dit land beter solliciteren
voor een topjob, maar dan wel met de rode partijkaart op zak. Je weet wel: die
van de partij van de werkman.
* Dat Electrawinds stelt het niet zo goed.
Het bedrijf heeft een schuld van liefst 361,3 miljoen euro en kon begin juli een
aantal achtergestelde leningen van overheidsfondsen (gekregen via Vande Lala?) niet
terugbetalen. Om daaraan te verhelpen, plande men een kapitaalverhoging, maar
niet alle aandeelhouders blijken in staat te zijn daaraan mee te kunnen doen.
Van zon bedrijf over te kunnen stappen naar de NMBS, dat elk jaar zon drie
miljard van de staat krijgt, wie zou dat kunnen weigeren?
Met de regelmaat van een klok krijgt men in onze Vlaamse media te horen
en te lezen, dat Wallonië het toch niet zo slecht doet en soms zelfs dat het
Vlaanderen zal inhalen op economisch gebied. Het laatste nieuws ter zake komt
nog maar eens van Rudy Demotte (PS), de Waalse minister-president, die na zijn
Marshall plannen en zijn oproep tot meer Waals nationalisme, nu komt vertellen
dat Wallonië tegen 2025 volledige werkloosheid moet realiseren. Zou het? Geen
zinnig mens die zoiets gelooft.
Om
te beginnen is de werkloosheid in Wallonië structureel en bedraagt ze nog
altijd zowat het dubbele van die in Vlaanderen. De loonlasten zijn er ook niet
lager dan bij ons en het gros van de nieuwe banen in het laatste decennium zit er
nog altijd bij de overheid.
Die Waalse hoera verhalen zijn begonnen, toen bleek dat Wallonië vorig
jaar de beste economische prestatie van de drie Belgische regios had
geleverd. Eigenlijk had men beter van de minste slechte gesproken. Het Waals
gewest noteerde toen een groei van 0,1%, terwijl Vlaanderen een krimp van
0,3% liet optekenen en Brussel zelfs iets meer. Ergens herinner ik me dat
iemand in Doorbraak had uitgedokterd dat, aan dat tempo, Wallonië Vlaanderen
zou inhalen rond 2075
Om
tegen 2025 een economie te hebben met volledige tewerkstelling, zou Wallonië
elk jaar meer dan 22.000 jobs moeten creëren en dat enkel in de privésector
waarvoor een groei van minstens 3% nodig is. Momenteel is die groei 1,5% en
worden er ± 10.000 jobs bij gecreëerd. Met een werkloosheidsgraad die zowat het
dubbele is van de Vlaamse, zal er veel moeten veranderen om zoiets waar te
kunnen maken. Dat Demotte met zon berichten af komt, heeft alles te maken met
de verkiezingen van 2014 en kan hem dan ook als politicus niet echt kwalijk
genomen worden ('Morgen scheert men gratis'). Dat men in de Vlaamse media steeds journalisten vindt die dat
zo maar geloven of althans doen alsof is eerder pervers te noemen. Zij
weten immers maar al te goed, dat Wallonië het nog steeds hebben van de geldelijke steun die het
officieel van België krijgt, maar in werkelijkheid via de Vlaamse transfers.
Normaal had er reeds half juni een conferentie moeten zijn van de
federale en de drie gewestregeringen over het zgz conferentiepact (zie mijn
blog van 14.06 daarover). Die werd toen uitgesteld, eerst naar een volgende
week, daarna tot na de vakantie. Gisteren was het dan eindelijk zover.
De vier entiteiten kwamen bijeen, ze dronken een glas,
loosden een plas en lieten alles zoals het was. M.a.w.: er is wéér niets gebeurd en alles is dan nog maar eens uitgesteld. Reden daarvan was deze
keer dat de federale regering zgz haar huiswerk nog niet klaar zou gehad hebben. Dit
ondanks het feit dat het loonverschil met onze buurlanden zelfs volgens Luc
Coene, de gouverneur van de Nationale bank, wel degelijk 16% bedraagt, eerder
oploopt dan vermindert en dat dat laatste ook het geval is met onze
staatsschuld.
Coene vertelde dit in een interview in de weekeindeditie van De
Standaard en wist daarbij ook nog te zeggen dat het niet toevallig is, dat
België het land is met de hoogste loonkost per uur en dat wij tegelijk het
minste aantal mensen aan het werk hebben. Met de huidige loonhandicap is het
uitgesloten dat we een echte economische relance krijgen. De uitleg van
Tobbackske, dat ze dat gaan kunnen oplossen met de opbrengst van de strijd
tegen de fiscale fraude, is praat voor de vaak, een steeds terugkomend drogargument
met virtuele cijfers, waarmee men de mensen al decennialang wat probeert wijs
te maken.
Nog volgens Coene zijn alle landen momenteel volop bezig met grondige
structurele hervormingen. Alleen in België gebeurt dat niet. In de plaats
daarvan maakt de regering Di Rupo zich wijs dat ze goed bezig is omdat ze het
tekort van bijna 200 miljoen op de begroting van dit jaar zou kunnen opvangen
met technische aanpassingen, een geleerd woord voor boekhoudkundige truken. Het gebruikelijke knip- en plakwerk, zeg maar. De partijen van de federale
meerderheid maken zich regelmatig druk over het woord confederaal, ze zouden
dat beter doen over het woord structureel.
En
dan is er trouwens nog die begroting voor volgend jaar, waarvan men nu al weet,
dat die ook de nodige aanpassingen zal kennen. Vraag is maar in hoeverre de
huidige federale regering dat spelletje zal kunnen volhouden in de aanloop van
de komende verkiezingen. Als immers de loonhandicap niet verkleint, zullen steeds meer internationaal werkende maatschappijen het in België voor bekeken houden en zullen steeds meer mensen hier hun job verliezen. De kans dat die (nog)voor de huidige regeringspartijen zullen gaan stemmen zal dan ook verwaarloosbaar zijn.
Ik
had beloofd er woensdag terug te zijn en dat is met deze gebeurd, zij het dan
met wat vertraging. Naar nieuwe stof moest ik trouwens niet lang zoeken, daar
uitgerekend vandaag onze media de cijfers gegeven hebben van een laatste
peiling i.v.m. het gebruik van de auto. 70% van de Vlamingen blijkt nog altijd
de voorkeur te geven aan de auto i.pl.v. het openbaar vervoer. Misschien zouden
we Crevitz eens naar Zürich kunnen sturen om te zien hoe ze het daar hebben
opgelost. Ik ben er vier dagen geweest en heb er de hele tijd de stad doorkruist
met het openbaar vervoer. Mijn gastheren hadden me trouwens vooraf al laten
weten niét met de auto te komen, want dat je daar in die stad meestal in één
grote file terecht komt en het een half mirakel is als je een parkeerplaats
kunt vinden. Het verschil met het openbaar vervoer in de stad, zowel voor bussen,
trolleybussen als trams, met wat wij hier kennen, kan niet groter zijn.
Bij elke
tram- en bushalte staat een automaat waar je met zowel Zwitserse franken, euro of
betaalkaarten terecht kan. Je kan er één enkele rit nemen, een kaartje voor één
uur of voor een hele dag (waarbij je die hele dag van de ene tram in de andere bus
kan stappen). Buiten de klassieke aanduidingen met de trajecten van de tramlijnen
die er voorbij komen, staan ook de trams die in aantocht zijn aangeduid op een
scherm en komen die pünktlich op het aangekondigde tijdstip aan.
De
doorsnee Züriger heeft wel een auto, maar gebruikt die niet in de stad. De stiptheid
van het tram- en busverkeer vindt je er trouwens ook terug bij de treinen, die al
even correct werken. Het enige verschil is, dat er op de treinen gegarandeerd
gecontroleerd wordt, bij het stadsverkeer heb ik daarvan niet veel gemerkt. Zo eens
iets anders dan onze NMBS die er maar niet in slaagt zijn treinen op tijd te
laten rijden, ondanks de drie miljard euro die de maatschappij elk jaar van onze
overheid krijgt.
Ondergetekende gaat er enkele dagen tussenuit. Ik vlieg naar Zürich in
Zwitserland. Ik ga daar niets uitzoeken over hun confederaal model, maar ben er uitgenodigd door een bevriend koppel uit Sardinië dat
daar woont en vorig jaar enkele dagen bij mij te gast was. De man is ingenieur
en werkt er op de Zwitserse hoofdzetel van Alstom, de Franse constructeur van
o.m. treinstellen (maar dan van een betere soort dan de Fyras van AnsaldoBreda*)
en Noordzee windmolens. Zijn vrouw is er kinderpsychiater en is de dochter van
een landmeter waarmee ik in een vroeger leven op Sardinië heb samengewerkt en
die op jeugdige leeftijd gestorven is. Op Sardinië zijn ze mij niet vergeten en
af en toe verschijnt daar nog een artikel over mij in de plaatselijke kranten
en andere bladen**. N.a.v. van een ervan en tevens omdat mijn naam bij hen in
de familie was blijven hangen, was ze mij, via het Internet, gaan zoeken en
heeft ze mij gevonden. Dat was in september 2011 en sindsdien voeren wij een
correspondentie in het Italiaans en het Duits (niet in het plaatselijke Schwyzerdütsch,
dat zij voor haar werk in Zürich ook moet kennen).
Het reisje naar Zürich is voor mij ook een emotioneel gebeuren. Het is
de eerste keer dat ik echt van huis ga sinds het overlijden van mijn echtgenote
op 24.01.2011. Het is ook de eerste keer sinds februari 2006 dat ik enkele
dagen na elkaar geen blog zal schrijven (dit is nr 2.335!), wat ik vooral sneu
vind voor eventuele nieuwe lezers die nu
pas aanklikken via Vlaanderen Radio Nationaal. Dat bezoek lag al een tijdje
vast. Vanaf woensdag hoop ik er weer te zijn en zal ik de draad weer opnemen.
*Alstom, dat al treinstellen heeft gemaakt
voor o.m. de NMBS, had ook meegedaan aan de uitbesteding op de nieuwe treinen,
maar hun trein was te duur. Het zou de goedkopere Fyra worden en het vervolg
van dat verhaal kennen we ondertussen.
** Men zou zich kunnen afvragen wat er dan
zo speciaal was aan mijn aanwezigheid op Sardinië. Wel, ik was toen (in 1963) 23
jaar jong (mijn vrouw 20). We waren 19 maanden getrouwd en ons eerste kindje
was negen maanden. Ik had op dat eiland een ongerepte kuststrook ontdekt,
die we daar ontwikkeld hebben en er zelfs een naam aan gegeven (Costa Rei). Blijkbaar
blijft het de Sarden tot de verbeelding spreken dat een buitenlands kereltje
van amper 23 de toeristische ontwikkeling van de streek er in gang zette. Volgens een beoordeling van Lonely Planet op het Internet behoort het strand van de Costa Rei tot een van de vijf mooiste van onze aarde. Telkens
er artikel over de Costa Rei verschijnt en de geschiedenis erbij gehaald wordt,
word ik vermeld. Er is zelfs iemand bezig men een thesis over De kolonisatie
van zuidoost Sardinië door de Belgen in de jaren zestig. Er waren daar toen
ook Franstalige Belgen die uit onze Kongo terugkwamen en er
citrusaanplantingen begonnen waren. Die werden door de Sarden echter geen Belgen
genoemd, maar Congolesus, zoals de Italiaanse pieds noirs, die uit Tunis
verdreven waren, er als Tunisini werden bestempeld.
Radio Vlaams Nationaal, een Internetradio van en voor
Vlaamsnationalisten, met ook veel aandacht voor Zuid-Afrika, heeft mijn blog
ontdekt. Meer nog, ze hebben voor mij een logo gemaakt, zodat hun bezoekers mij
kunnen terugvinden bij verwijzing. Radio Vlaams Nationaal is terug te vinden via
Golfbrekers.be, de opvolger van Angeltjes en op www.vlaamseradio.tk waarbij ook
ik mijn lezers aanraad de site eens te bezoeken. In onze media wordt Vlaanderen
al genoeg doodgezwegen en/of tegengewerkt, zodat we elk Vlaamsnationaal
initiatief ter zake alleen maar kunnen toejuichen.
Wat die Vlaamse poco media betreft, die hebben nu weer een been om op te
knagen, na de uitspraken van Bart De Wever in Terzake. Graag zouden ze hebben
dat zijn partij, die de laatste tijd inderdaad tegelijk warm en koud blaast,
eens met concrete uitspraken voor de dag zou komen. Bart doet dat wijselijk
niet en heeft trouwens in dezelfde uitzending duidelijk gezegd dat de media,
maar ook de andere politieke partijen, zullen moeten wachten tot het congres
van zijn partij, ergens begin 2014. Daar de andere Vlaamse partijen allemaal
nog congressen hebben in dit najaar, kan Bart het zich veroorloven ondertussen
de kat uit de boom te kijken en het achterste van zijn tong (nog) niet te laten
zien. Dit tot grote ergernis van Vlaamse nestbevuilers van het type Bart Brinckman
(de man die Bracke erin luisde), Yves Desmet en andere Hugo Campsen, die koortsachtig
op zoek zijn naar antwoorden op argumenten die er nog niet zijn. Men zou voor
minder nerveus worden!
De
Wever zou dus bereid zijn Kris Peeters te steunen mocht die zich kandidaat
stellen voor het premierschap van België, terwijl diezelfde Peeters zopas nog
gezegd heeft dat hij voor het minister-presidentschap gaat van Vlaanderen, niét
voor dat van België, waarvan ook hij weet dat dit hoe dan ook een mission
impossible wordt. Er is in Vlaanderen geen zinnig mens die gelooft dat
CD&V, SP.a en Open VLD bij de volgende verkiezingen ook maar enige
vooruitgang zullen maken op federaal niveau. Diezelfde Vlaming beseft ook wel
dat, als de V-partijen volgend jaar in het Vlaamse parlement de volstrekte
meerderheid niet halen of er niet in zouden slagen tot een akkoord te komen,
een plan B wel eens een coalitie zou kunnen worden van N-VA en CD&V. Dan
zou De Wever Peeters misschien toch het Vlaams minister-presidentschap kunnen
aanbieden, maar dan op zijn voorwaarden. Tacticus De Wever kennende is dat heus
geen waanbeeld en het is niet de eerste keer dat ik dit schrijf. De steun die
De Wever aan Peeters zou geven om op de 16 een soort herstelregering te gaan
leiden, is m.i. dan ook maar bedoeld om Peeters en zijn partij wat te jennen.
Voor De Wever mag CD&V op Vlaams niveau immers ook niet té groot worden
want dan zal die nooit akkoord gaan met het verdedigen van N-VA standpunten.
Op federaal vlak is er dan ook geen eer meer
te halen. Als de zesde staatshervorming toch zou worden uitgevoerd, hebben de
deelregeringen een groter budget dan de nationale. En tegelijkertijd zou deze
laatste dan ook nog werk moeten maken van het wegwerken van een deel
pijnpunten, zoals het concurrentievermogen t.o.v. de buurlanden, de
energievoorziening en de kostprijs ervan, het verlagen van de lasten op arbeid,
het verminderen van het ambtenarenkorps en het opvangen van de extra kosten
voor de vergrijzing. En dan hebben we het nog eens gehad over wat nog kan
gebeuren met de tijdbom die Dexia heet. Peeters zou gek zijn zich in dat
wespennest te begeven, zolang hij op Vlaams niveau zijn kansen gaaf kan houden.
In
mijn blog van zondag gaf ik Kris Peeters gelijk, waar hij zei dat het nu (nog)
niet het moment was om met de verkiezingscampagne te beginnen. Dat wordt vooral
het grote probleem voor de partijen die in de diverse regeringen zitten en
verplicht zullen zijn, vóór het zover is, heel wat knopen te moeten doorhakken
die niet altijd even gemakkelijk zullen zijn en die hier en daar ook niet op
veel sympathie zullen kunnen rekenen. Een daarvan is de benarde
concurrentiepositie van onze bedrijven.
Dat laatste punt werd gisteren nog eens heel duidelijk gemaakt door
Fernand Huts, de zoveelste Vlaamse bedrijfsleider die hierover een boekje kwam
opendoen in de media. De man heeft sinds 1996 een verpakkingsbedrijf in de
Antwerpse Haven, waar alle medewerkers sinds de start het bediendestatuut
hebben. Datzelfde statuut waarover al zoveel te doen is geweest en waarvan de
Raad van State eiste dat het er voor iedereen zou zijn op 8 juli van dit jaar.
Welnu, dat statuut, waarbij Huts al zestien jaar op de actualiteit vooruitloopt, mag niet bij
zijn verpakkingsbedrijf. Omdat het in het Antwerps havengebied ligt, zouden
Huts medewerkers voor het inpakken van Internetbestellingen (orderpicking
noemen ze dat) een statuut van havenarbeider moeten hebben. Zestien jaar lang
heeft niemand er graten in gevonden, nu mag het opeens niet meer. Dat terwijl
Bpost en Delhaize in datzelfde havengebied gerust worden gelaten. Bij Bpost is de Belgische staat aandeelhouder en Delhaize is in de eerste plaats een francofone bedoening. Huts is 'maar' een Vlaming, vandaar.
De
kans is groot dat Huts enkele geplande en reeds goedgekeurde investeringen in
die haven niet zal doorvoeren en het geld daarvoor (zon dikke 200 miljoen
euro) zal investeren in Frankrijk waar de loonkosten 25% lager liggen. Buiten de gemiste investering zou het ook gaan om zo'n 800 arbeidsplaatsen. Nu mag Huts
een buitenbeentje zijn, de man heeft 3.000 medewerkers in België en 11.000
erbuiten. Niet slecht voor iemand die uit de Antwerpse Seefhoek komt, net zoals
bv Panamarenko en Jan Fabre, om maar iets te zeggen. Zoek de acht verschillen
Na
de komkommerenquête van VTM, De Morgen en Ipsos, is er nu ook een al even
waardeloze verschenen van La
Libre Belgique en de RTBf. Om even de absurditeit van
peilingen in deze zomerperiode aan te geven: de nieuwste geeft de N-VA 5% meer
dan de vorige en dit met een verschil van twee weken. Ze hadden in deze tijd
van het jaar even goed een enquête kunnen houden over de Elfstedentocht!
Vlaams minister-president Kris Peeters is voor de media komen vertellen
wat alle insiders (deze knaap inbegrepen, zie mijn blog van 6 dezer) al wisten,
nl dat hij alleen meedoet aan de verkiezing op regionaal vlak. Tegelijkertijd
zegt hij nog niet met zijn campagne begonnen te zijn en roept hij alle Vlaamse
medestanders op zich nog niet met de verkiezingen bezig te houden, want dat
tegen die tijd nog wat anders te doen is.
De
man heeft gelijk, maar hij zou dat beter eens duidelijk vertellen aan de leden
van zijn eigen partij die daar blijkbaar anders over denken. Zo kwam Markske
Beke in de Zevende dag al zijn kandidatuur stellen om zichzelf op te volgen als
partijvoorzitter, om zijn partij als voorzitter over de verkiezingen van
volgend jaar te tillen, terwijl de voorzittersverkiezing dit najaar nog plaats
grijpt op een partijcongres. De N-VA, die pas begin volgend jaar een
verkiezingscongres houdt en in feite daarmee Peeters raad volgt, wordt dan
door Beke verweten te lang te wachten vooraleer een officieel partijstandpunt
bekend te maken. Het Brabantse trekpaard uit Brugge is ondertussen komen vertellen
dat hij het volgend jaar voor bekeken houdt. Hij weet niet eens hoe hij zijn
geld zal opkrijgen en geeft daarom zijn collectie hanen weg voor een goed doel. Dat is niet moeilijk als men nog enkele miljoenen van AB Inbev achter de hand heeft. Daarmee zal hij dat niet doen. Volgens Dehaene heeft
het geen zin dat hij nog langer politiek actief blijft, de aflossing van de
wacht is er al volgens hem. De vraag is alleen wie dat dan mogen zijn. De high
potentials?
Tenslotte zijn ze er bij de VRT achter gekomen, dat de Vlaamse partijen
geen kandidaat hebben voor het federale premierschap. Ook dat heb ik reeds
geschreven in dezelfde blog van6 dezer
(Vlaanderens federale onmacht). Misschien heb ik dan toch een glazen bol (hé,
Vic)?
Er
is nu een alternatief voor Win for Life. Denkt men managerskwaliteiten te
hebben; sluit dan aan bij de PS. Die zal garant staan voor een leuke carrière
en ervoor zorgen dat alles lekker blijft lopen, ook als het officieel fout zou
gaan.Een eerste voorbeeld kregen we al in
de wissel bij de NMBS. De enige topman die mocht aanblijven, Lallemand, is van
PS-signatuur. Uit wat er de laatste weken allemaal bekend is geworden i.v.m. de
benoemingen van de Belgische topambtenaren, blijkt de redding van Lallemand
feitelijk nog een fait divers.
De
CEO van de FSMA, zeg maar de marktentoezichthouder, een zekere Jean-Paul
Servais (ook PS) had al een bewijs van onbekwaamheid geleverd door de
bankencrisis niet te hebben zien aankomen, maar ook hij mag blijven. Als
compensatie heeft men het bankentoezicht bij de FSMA weggehaald en het bestuur
van deze instelling werd zo aangepast dat Servais zijn stem bij het
directiecomité kwijt is. Alhoewel minder belangrijk, verandert aan zijn loon
natuurlijk niets. Ook dit is België.
Wie echter de kroon spant is deze carrousel is een andere SPer met de
onwaarschijnlijk naam Tintin (Kuifje). Deze heeft men wél kunnen afzetten als
CEO van Belgocontrol, het overheidsbedrijf voor de veiligheid van het
luchtverkeer. De man zou een ontslagvergoeding krijgen van 400.000 euro, maar
eist er nog 100.000 bovenop. Dat voor zijn geweldige prestaties die ervoor
zorgden dat Belgocontrol elk jaar onder zijn bewind 17 tot 22 miljoen verloor
en het totaaltekort te hebben laten oplopen tot 100 miljoen euro
Op
het laatste rapport van het World Economic Forum voor 2013/2014 voor wat
betreft de overheidsefficiëntie staat België op plaats 56. Hoe zou dat toch
komen?
In
de marge van bovenstaande nog dit. Frank Van Massenhove, de nieuwe CEO van de
NMBS, zal het volgens poenschoupper kwaad krijgen omdat hij geen ervaring
heeft bij het Spoor. Had Schouppe dat dan wél toen hij aan die riante carrière
begon? Het zal Van Massenhove zeker niet op een presenteerblaadje aangereikt
worden, al was het alleen maar omdat hij eerst zal gecoacht worden door twee
francofonen: Jean-Pierre Hansen (ex-Electrabelbaas en vriend ten huize bij heel wat
Waalse excellenties) en dezelfde Lallemand waarvan hierboven sprake. Vergeten
we niet dat Van Massenhove, alhoewel zelf van socialistische origine, het ABVV
ooit eens de vakbond van de luiaards heeft genoemd. Ik denk niet dat ze dat
bij de PS al vergeten zullen zijn
---
In de marge van bovenstaande was het niet
zo opmerkelijk dat Jannie Haeck, toch ook een socialist (maar een Vlaamse),
zijn vertrekpremie bij de NMBS liet vallen, maar wel hoe hij dat verwoordde:
Geen haar op mijn hoofd denkt daaraan, zei hij tot driemaal toe in de Canvas
uitzending ter zake. Hoe kan dat nu bij een man wiens hoofd zo kaal is als een
biljartbal?
Wouter Beke vergelijk ik in deze rubriek nogal eens met Markse van De
Kampioenen. Hij heeft zowat dezelfde fysionomie en komt dikwijls even
lachwekkend over. De laatste tijd denkt hij, dat hij echt geestig is. Enkele
dagen geleden vertelde hij bv dat hij De Crem een moppentapper vond, iets wat
voor velen verwonderlijk overkomt. Hij zei nl op Qmusic dat Crembo, waarmee hij gaan eten was, op
het einde als pousse-café een whisky dry bestelde, waarop de kelner, een
Antwerpenaar, antwoordde; Draai? Zoude nie beginne mee ene? Dit was een goeie, maar geen van De Crem, maar van de kelner, wat de interviewer van Qmusic ook meteen gevat opmerkte. De grap was trouwens nog weinig
origineel ook, want eigenlijk een variant op een oude mop in het Duits. Voor
wie ze nog niet zou kennen:
- Komen twee mannen een bar binnen. Een van
hen zegt tegen de barman: Zwei Martini, bitte. Waarop de barman vraagt dry?
en de man antwoordt: Nein, zwei. (doordenkertje)
Ook geen knaller is de sneer van Beke in Le
Vif-Express, dat de communicatie van de N-VA meer bochten vertoont dan het
circuit van Francorchamps (20, voor de niet-kenners). Over Francorchamps zou
Beke beter zwijgen, zeker in een Franstalig blad. De uitgave van de Grand Prix
van dit jaar heeft de Waalse deelregering nl weer eens een dikke zes miljoen
euro gekost. Daarover zou men ook moppen kunnen vertellen, maar we zullen ons
maar eens onthouden van verder leedvermaak. Het blijft trouwens opmerkelijk, hoe
weinig ruchtbaarheid gegeven wordt aan de slechte staat van de Waalse (én de
Brusselse) solvabiliteit. Wij in Vlaanderen maken ons zorgen omdat we straks,
als men tenminste die zesde staatshervorming werkelijk zal hebben uitgewerkt,
wel extra bevoegdheden krijgen, maar niet alle geld ervoor. M.a.w. wij zullen
straks dezelfde service moeten geven met minder geld in kas. Men vergeet hier
echter dat dat ook geldt voor de andere entiteiten, terwijl iedereen
weet dat zowel de Waalse als de Brusselse begroting deficitair zijn. Reden
waarom insiders niet geloven dat die staatshervorming er zal komen zoals
beloofd. Misschien is de hele zaak wel met opzet zo in elkaar gestoken om de
uitvoering ervan op een zo lang mogelijke baan te schuiven, zodat er inderdaad
van een volgende staatshervorming helemaal geen sprake meer kan zijn. Er zal
dan meer nodig zijn dan wat moppen van Markske Beke. Of van Servais
Verherstraeten, die Vlaanderen ook regelmatig wat wijs komt maken over zijn
hervorming.
Vlaams minister-president zou definitief gekozen hebben om te gaan voor
de regionale verkiezingen in mei 2014. Daarmee lijkt het er steeds meer op dat
CD&V van die verkiezingen haar hoofddoel te maken. Met Peeters, maar ook
met Crevits en Van Deurzen, zet ze haar nog overblijvende zwaargewichten
daarvoor in. Mocht het Peeters niet lukken Vlaams minister-president te
blijven, dan denkt hij er zelfs sterk aan weer te keren aan de privé. Dat
zijn althans geruchten uit betrouwbare bron. Feit is, dat de partij met
dergelijke kopstukken inderdaad een kans maakt om verder mee te kunnen spelen
op Vlaams niveau en dat het alleen de vraag zal zijn wie eventueel, indien
überhaupt nodig, de vuile derde zal worden. Dit alles op voorwaarde dat de
N-VA of de V-partijen samen in Vlaanderen de meerderheid niet halen. Want, laat
ons duidelijk zijn, het verdere verloop van het Belgische establishment zal
bepaald worden door de uitslag bij de Vlaamse regionale verkiezingen. Dat is
niet alleen mijn mening, maar werd deze week (op dinsdag 3 september, in De
Standaard) nog duidelijk gesteld door Bart Maddens, politicoloog van de KU
Leuven en belichaming van de zgz Maddens doctrine, dit n.a.v. de Bracke
oprisping.
Dat
het zwaartepunt bij de verkiezingen van 25 mei 2014 in Vlaanderen zal
komen te liggen, heeft ook te maken met het feit dat geen van de traditionele
Vlaamse meerderheidspartijen uit de regering Di Rupo een alternatief heeft om
de man met het strikje van een tweede ambtstermijn weg te houden. CD&V
houdt alleen has beens over (Thyssen, Vanackere, Leterme), terwijl De Crem,
de enige die nog iets zou kunnen betekenen, aast op de topjob bij de NATO.
Vande Lala zal zich geen tweede keer belachelijk willen maken zoals in 2007,
toen hij gesandwiched werd tussen Leterme en Verhofstadt, terwijl heel de
federale politieke arena zijn adem zou inhouden mocht de burgemeester van
Berlare o, gruwel! - zich kandidaat stellen. Voor paars komt er nog bij dat
hun kandidaten alleen maar een kans zullen maken als hun partij de grootste van
de coalitie wordt, hetgeen een ander mirakel zou vergen. Blijft dan over: de
N-VA. Die partij heeft ook geen valabel alternatief meer sinds Bart De Wever
besloten heeft burgemeester van de koekenstad te blijven.
Het eindresultaat van dit alles betekent wel dat een regering Di Rupo II
wel degelijk in 2014 tot de mogelijkheden behoort, tenzij de traditionele
Vlaamse partijen van de huidige federale meerderheid, misschien gesterkt door
een zoveelste electorale nederlaag, eindelijk zullen hebben ingezien dat het zo
niet verder kan. Een zoveelste bocht van CD&V, die ondertussen ook wel zal
bemerkt hebben dat het Vlaamse budget volgend jaar hoger zal liggen dan het
federale (38 tegen 31 miljard), behoort dan ook tot de mogelijkheden. We mogen dan blijven herhalen dat we de meerderheid vormen in dit land. Op federaal vlak moet Vlaanderen naar de pijpen dansen van de francofone meerderheid en de enige mogelijkheid om daaraan een einde te maken is die carrousel stop te zetten via het Vlaamse parlement.
Volgens een enquête door het Centrum voor Politicologie van de KU
Leuven, die in het voorjaar van 2013 werd gehouden bij iets meer dan 3.000
jongeren uit 61 scholen, zijn de socialisten in Vlaanderen slechts populair bij
8% ervan. De liberalen doen het al niet veel beter. Paars blijkt in Vlaanderen werkelijk
afgedaan te hebben, waarover we helemaal niet rouwig moeten zijn.
Om
een reactie op bovenstaande gevraagd, wist Tobback Jr alleen te antwoorden dat
hij dat enigszins kon begrijpen, want dat de jeugd van vandaag minder solidair
blijkt te zijn. Hij heeft daarbij zelfs niet helemaal ongelijk, alleen vergeet
hij erbij te vertellen dat dit zeker geldt voor Vlaanderen en dat de hoofdreden
daarvan is dat onze jeugd beter dan de traditionele Vlaamse partijen blijkt te
beseffen dat solidariteit hier een verliespost is. Het betekent immers dat we
een deel van onze welvaart moeten blijven afgeven aan een andere groep die er
in feite niets voor doet en niet mee doet. En zolang de partij van Tobback dat
niet wil inzien en achter de PS de grote bevoordeelde van dit systeem
blijft aanlopen zou dat lage percentage in de toekomst nog wel eens verder
kunnen dalen, niet alleen bij de jeugd, maar bij de hele Vlaamse bevolking.
Het is trouwens niet alleen paars dat bij ons passé lijkt. Dat geldt ook
steeds uitdrukkelijker voor de vakbonden. Dat laatste hebben we kunnen
vaststellen bij het door de vakbonden geëiste referendum in Sint-Niklaas*, waar
slechts 17% van de kiesgerechtigden kwam opdagen en er in absolute cijfers
eigenlijk slechts 15% van de bevolking zich uitsprak voor het syndicale
standpunt. Dat de vakbonden en een deel van de poco media het een schande vonden
dat de stad de uitslag verwierp, tekent die mensen hun mentaliteit. Ze zijn
niet overal zo gek als in Antwerpen, waar in absolute cijfers slechts 25%
van de kiesgerechtigden zich uitsprak tegen het Lange Wapperproject en dan nog
gelijk kreeg ook. De afrekening kregen de linksen wel bij de eerstvolgende
gemeentelijke verkiezingen in de koekenstad: na 90 jaar vlogen zij uit het
stadsbestuur
* Dat vakbondsreferendum in Sint-Niklaas heeft de
stad wel 200.000 euro gekost. Gelukkig kan dat op een half jaartje
gerecupereerd worden door de privatisering van de vuilnisophaaldienst, waarover
dit referendum ging.
Trouwe lezers van deze rubriek weten al langer dat Turnhout zo stilaan
een grote puinhoop is geworden*. Dat de stad nu helemaal onbestuurbaar is
geworden door een opstand van zes van de elf N-VA verkozenen die tegen hun
eigen burgemeester stemden, is feitelijk geen verrassing. Hetzelfde gebeurde immers in
de vorige gemeentelijke legislatuur ook al door drie CD&Vers, waardoor het
toenmalige schepencollege zich verplicht zag de groenen mee op te nemen in de
bestuursmeerderheid om een omstreden mobiliteitsplan verder te kunnen afwerken. De beelden die men in de Tv-journaals
van Turnhout te zien krijgt, zijn steeds die van een markt vol kraampjes. Dat
beeld is bedrieglijk, want is dat van de zaterdagmarkt. De andere dagen ligt de
markt er doods en verlaten bij. Men mag er nl niet meer parkeren en verderop
parkeren doet niemand graag, zeker s avonds niet, daar het stadscentrum
onveilig is geworden. Reden dáárvoor is het feit dat het politiecommissariaat
een heel eind verhuisd is naar buiten het centrum en de pakkemannen onmogelijk nog snel op de
markt ende omliggende straten kunnen
geraken. Als gevolg daarvan doen heel wat mensen zelfs de moeite niet meer die
politie te bellen als er iets fout loopt. Na de politie vertrokken van de markt
ook de stadsdiensten, de post en sloten twee bioscopen er hun deuren, alsmede
een zwembad met eigen warmwaterbron. Dat laatste werd vervangen door een hyper
modern zwembad buiten het centrum dat al enkele jaren gesloten blijft o.w.v.
kortsluitingsproblemen veroorzaakt door een te snelle officiële opening waarbij
men niet kon wachten tot het beton degelijk opgedroogd was. In de drukste
winkelstraat, de Lange Gasthuisstraat, staan er al enkele zaken een tijdje leeg,
iets wat vroeger nooit gebeurde en in de zijstraten is dat een veelvoud.
De
schuld van dat alles nu in de schoenen van de N-VA schuiven, is er ver over.
Zoals ik reeds vermeldde in mijn blog van gisteren heeft de uit haar voegen
gebarsten N-VA, zeker op gemeentelijk vlak, nogal wat amateurs in haar rangen en
in Turnhout is dat niet anders. Turnhout is wel een extreem voorbeeld en ik zie
niet in wie daar de in het verleden geschoten kemels gaat repareren.
Zoals ik al voorspelde in mijn blog van 1 dezer, is er inderdaad al wat
gepalaverd over die uitspraak van Bracke. De man heeft ondertussen
toegegeven voor zijn beurt gesproken te hebben, maar het onheil is wel geschied.
Hij is er feitelijk ingeluisd door Standaard journalist Bart Brinckman, van wie
hij had kunnen weten dat dit een linkse rakker is in hart en nieren. Brinckman
lijkt soms neutraal over te komen, maar is dat niet. Zeker politieke amateurs á la
Bracke steekt Brinckman in zijn zak. Jammer genoeg heeft een uit zijn voegen
gegroeide partij zoals de N-VA nog heel wat van die amateurs in zijn rangen en
kunnen misstappen zoals die van Bracke nog voorkomen (zie maar wat er momenteel in
Turnhout gebeurt). Vraag is alleen maar of de kiezer dat zal blijven appreciëren.
Dat de N-VA in de komkommer-enquête enkele percenten verliest is
trouwens verwaarloosbaar, zoals ik ook al schreef in mijn blog van 21 augustus.
Politieke peilingen in en over een vakantieperiode zijn m.i. waardeloos. Dat
een hoofdredacteur als Van der Kelen daar nog intrapt, bevestigt alleen maar dat het inderdaad hoog tijd wordt dat de man met pensioen gestuurd wordt.
De hele discussie die nu gevoerd wordt over
die combinatie van confederalisme en economie, die het vormen van een volgende
federale regering weer eens op de lange baan zou kunnen schuiven, is voorbarig.
Als de N-VA echt dat confederalisme wil als eerste stap naar een latere Vlaamse
onafhankelijkheid, dan hoeft zij zich daarvoor niet federaal uit te sloven. Het
zal na mei 2014 volstaan de volstrekte meerderheid te halen in het Vlaams
parlement en daarna van daaruit de Senelle doctrine* toe te passen. Eens dat
gebeurd is zal een federale regering, of wat daarvoor nog moet doorgaan, op
apengapen liggen en zullen de Franstaligen verplicht worden met de Vlamingen
overeen te komen wat ze nog wel en wat niet samen zullen willen doen, al dan
niet volgens artikel 35 van de Belgische grondwet. Dat zal dan hopelijk kunnen
gebeuren door een meerderheid waarbij de N-VA op e.o.a. manier kan gesteund
worden door het Vlaams Belang, de partij die hét alternatief blijft voor alle
Vlamingen die uitschuivers á la Bracke beu zijn.
* Als
België onbestuurbaar zou worden, bv omdat er geen federale regering meer kan
worden gevormd, dan moet het Vlaams parlement Vlaanderen uitroepen tot
deelstaat van het federale België, met als grenzen de bestaande grenzen van het
Nederlandse taalgebied. Dat is weliswaar grondwettelijk niet volgens het
boekje, maar democratisch volstrekt legitiem, want het Vlaams parlement,
verkozen om Vlaanderen te besturen, is de uitdrukking van het Vlaamse volk. En
de wil van het soevereine volk is voor overtuigde democraten het enige wat
telt. (Grondwetspecialist Robert Senelle in De Ordelijke Opdeling van België, blz 165)
Er
kan België dit jaar niets meer overkomen. Het grootste probleem van de laatste
jaren is plots opgelost geraakt: de benoeming van de topambtenaren bij de openbare
diensten. Geen enkele verliest zijn gezicht, allemaal stappen ze over de ene
topjob naar een andere. Het doet me denken aan die boer die de raven wou
wegjagen die in een boom achter zijn veld zaten. Hij schoot ernaar, ze gingen
vliegen en kwamen daarna weer terug naar de boom, waar ze op een andere tak
gingen zitten.
Van
de drie topmanagers bij de NMBS is er maar één die zijn job behoudt en is dat
toch, o toeval, weer een Waal, zeker? Het loonplafond van 290.000 euro per jaar
(eventueel aangedikt met 10%), geldt alleen voor de nieuwe benoemingen. Zij die
een veelvoud daarvan krijgen (verdienen is hier weer het goede woord niet),
zoals bij Bpost en Belgacom, zullen het behouden. Kan het Belgischer?
Daarmee wil ik echter geen kwaad woord kwijt over Frans Van Massenhoven,
nu nog hoofd op de FOD Sociale Zekerheid. De man mag al een linkse stempel
hebben, in 2007 was hij al eens overheidsmanager van het jaar en hij behoort tot de
pragmatische vleugel (zoals bv ook Monica De Coninck). Het feit dat hij
kabinetschef geweest is bij Brouckie doet daar niet toe. Die was ook te
pragmatisch voor de partaai,wat hem tenslotte zijn politieke carrière heeft
gekost. Van Massenhoven was trouwens een last minute keuze en werd a.h.w. in
blessuretijd als compromisfiguur te voorschijn getoverd. Een deus ex macchina
zoals in de beste Griekse treurspelen. Hopelijk houdt daarmee elke verdere vergelijking met Griekenland op...
Over de uitspraken van Siegfried Bracke, oud VRT-journalist en N-VA
boegbeeld van de niet zo Vlaamse flank van de partij, dat zijn partij in de
verkiezingscampagne naar mei 2014 de economie boven de confederatie zal stellen
en eventueel toch in een federale regering zal stappen zonder voorafgaand
communautair akkoord, zal nog wel een aardig stukje gepalaverd worden. Alhoewel
Bart De Wever er snel bij was om e.e.a. te relativeren, gelooft de partij er blijkbaar
niet (meer) in dat het straks die confederatie erdoor zal kunnen krijgen en dat
is niet zo verwonderlijk. Om dat immers te bereiken zullen de V-partijen
volgend jaar over een volstrekte meerderheid moeten beschikken en dat blijft
verre van zeker, ook als men bereid zou zijn dat trapsgewijs te doen. In dit
land is nu eenmaal alles communautair, van de economie tot zelfs het voetbal.
Er bestaat dan ook geen mogelijkheid het communautair te splitsen met een
economie die op apengapen zou liggen. Het heeft allemaal met elkaar te maken. Het
is een en/en verhaal. Voor de partij komt het er dan op aan in de eerste plaats
te zorgen zoveel mogelijk stemmen te behalen en daarna te zien wat ze ermee zal
kunnen aanvangen.
Wie bij zon scenario verweesd achter blijft is de overtuigde Vlaamsnationalist,
zeker hij/zij die het Vlaams Belang ingeruild had voor de N-VA. Dat hoeft geen
ramp te zijn. Zoals de N-VA vroeger voor veel Vlamingen een alternatief was
voor het VB, zo zal de partij van Annemans en Co nu steeds uitdrukkelijker een
alternatief worden voor de N-VA. Laat de partij van De Wever maar eens proberen
zoveel mogelijk zgz gematigde Vlamingen warm te maken voor hun economisch
programma en het Vlaams Belang diegenen terugwinnen die dit land gesplitst
willen zien, al dan niet via e.o.a. vorm van confederatie. Mochten beide
partijen in hun opzet slagen en de V-partijen in mei 2014 samen een volstrekte
meerderheid halen, dan volgt pas de echte lakmoesproef na de verkiezingen. Als
de N-VA ook dan geen gebruik van maakt van één Vlaamsnationale meerderheid, dan
zal ze de geschiedenis ingaan als de Volksunie bis en zullen wij een kruis
mogen maken over onze Vlaamse verzuchtingen.
Het wordt bijna dagelijks bewezen dat België voor Vlaanderen geen
meerwaarde betekent. De Vlaamse optie moet dan ook een en/en verhaal worden, een
gezonde economie én onafhankelijkheid, geen en/of.
Wie
haalt het in zijn hoofd om na anderhalve maand politiek reces en een
uitgebreide zomerse komkommertijd met een politieke enquête af te komen? Men
zou haast van ambtenarij spreken mocht het niet zijn dat het gaat om een
peiling door Ipsos uitgevoerd voor De Morgen en VTM. Van de cafézender uit
Nossegem kan men alles verwachten, voor een dagblad dat zich kwaliteitskrant
noemt is dit eerder beschamend. Bij het enquêtebureau Ipsos heeft men het
gewoon gedaan omdat daarvoor waarschijnlijk termijnen zijn vastgelegd en men
ervoor betaald wordt, al lijkt ook bij dat bureau het geldgewin het te halen op
de professionaliteit.
Wat die enquête ook moge zijn ze komt pas officieel uit op zondag
het blijft een lachertje. Het enige wat er gisteren van bekend gemaakt werd op
VTM was, dat de populariteit van de regering Di Rupo lichtjes zou gestegen
zijn, terwijl slechts 38% van de Vlamingen de man met het strikje opnieuw als
premier zouden willen zien terugkeren. Dat percentage zou trouwens wel eens een
stuk lager komen te liggen als men ziet wat het kernkabinet deze week heeft
uitgespookt, of beter niét uitgespookt.
De
carrousel van de topbenoemingen blijkt nl nog altijd het belangrijkste punt op
de agenda van de federale regering te zijn. Door de betwistingen erover werd de
kabinetsraad van dinsdag al uitgesteld naar vrijdag en daarna naar volgende
week maandag. Over alle o zo belangrijke beslissingen die zouden moeten genomen
worden, geen woord. Toen het vroeger 451 dagen duurde alvorens er een nieuwe
regering kon komen, kreeg de N-VA daarvan de schuld. Bij deze
benoemingsvaudeville, die nu ook al maanden en voor sommige benoemingen jaren aansleept,
kan zelfs dat niet meer. Het is puur platte demagogie waar men nu mee bezig is,
waar bekwaamheid het moet afleggen tegen de kleur van de partijkaart.
In
het kader van wat er daar nu bezig is, afkomen met een politieke peiling na een
vakantieperiode is dan ook lachwekkend, tenzij men die enquête ook moet catalogeren
als komkommernieuws en dan is het zonde voor het geld dat die waarschijnlijk
gekost heeft.
Het voorstel van kuifje Reynders, gesteund door Crootje, om de staat
een deel van zijn aandelen van Bpost en Belgacom te laten verkopen, is nog zo
gek niet. Om te beginnen zou het flink wat geld kunnen opbrengen, waardoor de
Belgische staatsschuld weer eens onder de 100% van het bbp zou zakken. Zeker in
het vooruitzicht met de volgende palavers met Europa over de Belgische
begroting zou dat een pluspunt zijn. Verder zou men van de discussie over de
lonen van de topmanagers van die bedrijven vanaf zijn. Die zouden dan nl voortaan door
de gezamenlijke aandeelhouders, waaronder ook de Belgische staat (maar dan met
een minderheidsvertegenwoordiging) kunnen bepaald worden en eventueel
aangepast.
Dat voorstel zal echter nooit aanvaard worden, want de PS is tegen.
Daarmee wordt nog maar eens duidelijk gesteld, dat het de PS is die in dit land
de wetten stelt en de liberalen zullen dat moeten aanvaarden zo lang ze een
regering zoals de huidige van Di Rupo blijven steunen. De nieuwe minister van
Overheidsbedrijven Labille mag er dan beminnelijk uit zien, het is een
donkerrode apparatsjik die méér staat wil, niet minder. Het kan straks trouwens
nog erger worden, als men weet dat de eveneens nieuwe PS-voorzitter Magnette
een arbeidsduurverkorting met behoud van loon voorstelt. Helemaal de Franse
toer op, alhoewel iedereen weet dat zoiets Frankrijk niets heeft geholpen,
integendeel. Als het echter regent in Parijs, druppelt het wel in Brussel. Om
de Franse pensioenen betaalbaar te houden gaat de regering van monsieur normal
daar de lasten op arbeid verhogen. Juist het tegenovergestelde van wat Europa
vraagt. Dat een land zoals België, met een loonbeslag van 54%, straks misschien
ook zo iets gaat doen, hangt weer af in hoever de PS Magnette zal volgen. De
rest van de federale coalitie zit erbij en kijkt ernaar. Waarbij nog maar eens
duidelijk wordt aangetoond wie de baas is in dit landje.
Nu
de IJzerbedevaart van Diksmuide* verschoven is naar de kille novembermaand en daar
gerecupereerd zal worden door de Belgische vieringen i.v.m. de eerste
wereldoorlog, achten onze politiek-correcte media het ook niet eens meer nodig nog
een woord vuil te maken aan de IJzerwake, die vorige zondag in Steenstrate
heeft plaatsgevonden. Het lijkt wel als men bezig is met een
ontvlaamsingscampagne.
Neem nu de Gordel, die vanaf dit jaar zgz wordt uitgebreid en in een
nieuw kleedje gestoken. Dat nieuwe kleedje lijkt geen echt Vlaams kleedje te
zijn. Het heet nu officieel het Gordelfestival, eerder een muzikaal gebeuren
met een knipoog naar al die andere festivals die Vlaanderen tegenwoordig rijk
is, waarbij elke verwijzing naar Vlaanderen zoveel mogelijk vermeden wordt. In
alle communicatie er omtrent tot nu toe is het woord Vlaams amper te vinden.
VVB en TAK krijgen zelfs geen toelating om, zoals vroeger, een eigen stand te
hebben en evenmin om Vlaamse leeuwstickers uit te delen. De twee getroffen
organisaties hebben al gezegd zelf iets te zullen organiseren, zodat het nog
interessant kan worden, maar het officiële Vlaanderen houdt zich gedeisd. De
gemeenten waar vroeger problemen waren met franskiljons (Sint-Genesius-Rode,
Dilbeek, Zaventem en Overijse) zijn geen startplaatsen meer en het hele
gebeuren wordt, inderdaad, in de eerste plaats een soort festival met de
klemtoon op de muziek.
Van de Belgische voetbalbond weten we al dat de Vlaamse supporters beter
Engels zouden leren (de Franstaligen hoeven/kunnen dat niet), maar ook het
hockeygebeuren is op Franse leest geschoeid. Dat hebben we pas nog kunnen
meemaken tijdens de Europese kampioenschappen in Boom, waar de huistaal van het
team Frans bleek te zijn (dat kon men horen in de peptalk tijdens de matchonderbrekingen)
en waar de Nederlandse coach de spelersgroep in het Engels toesprak, omdat de
man waarschijnlijk geen Frans kent.
Kortom, er vindt momenteel op heel wat niveaus een ware ontvlaamsing
plaats en wordt het hoog tijd dat wij Vlamingen eens van ons af gaan bijten.
VVB en TAK zullen hopelijk volgend weekeinde het voorbeeld geven, maar daarbij
mag het niet ophouden. In het vooruitzicht van de belangrijke verkiezingen van
volgend jaar, kan men niet genoeg de aandacht vestigen op die zoveelste
recuperatiepoging van het Belgisch establishment.
* Voor wie de nieuwe Gordel nog te rechts
zou zijn, is er zondag in Diksmuide een alternatief: Daar vindt het Ten
Vrede festival plaats, ooit in gang gezet door Bert Anciaux en zijn linkse volgelingen.
Dit jaar zal daar ook ManiFiesta aanwezig zijn, een overkoepeling van uiterst
linksen, van de PvdA en Dokters voor het volk tot sympathisanten van Cuba en
Noord-Korea, indignados, tupamaros en alles wat de linkse kerk kan bieden.
Misschien krijgen die wél enige aandacht in onze media.