Na zijn persconferentie van dinsdag jl (zie mijn blog van 4/12: ‘Twee jaar Sinterklaasregering’), mocht Di Rupo zijn hoera verhaal nog eens overdoen in de weekeindeditie van De Standaard. Veel succes zal hij ook hiermee niet oogsten, want uitgerekend in dezelfde krant stond o.m. het bericht te lezen, dat gouverneur Coene (weer hij!) vastgesteld heeft dat de staatsschuld opnieuw boven de 100% van het bbp is gestegen. Herinner u nog de federale triomfkreten, toen de regering Di Rupo erin geslaagd was haar aandelen in BNP Paribas Fortis aan de Franse bank te verkopen voor 3,25 miljard euro, ze daarbij een winst maakte van 800 miljoen of iets dergelijks en de staatsschuld daarmee onder de door Europa gevraagde limiet van de 100% zou gedaald zijn? ‘Positivo’ Geens is er nu als de kippen bij, om te zeggen dat hij nog deze maand maatregelen zal treffen om ervoor te zorgen dat de schuld weer onder die 100% zou zakken. Hij ‘werkt eraan’ (doet denken aan de klassieke uitspraak van watje Declerck toen die minister van Justitie was). Men zou zich kunnen afvragen, hoe het komt dat deze regering er maar niet in slaagt die staatsschuld ook maar een beetje terug te dringen, maar het antwoord is vrij eenvoudig: ze doet er zo goed als niets aan. De zopas afgesproken lastenverlaging van 1,35 miljard euro bv, dan nog gespreid over vijf jaar, is een lachertje als men weet dat de loonkostenhandicap t.o.v. onze buurlanden 22 miljard bedraagt (nota bene: cijfers van de experts van het eigen Planbureau!). Een kortingetje links, een kortingetje rechts, zoals dat nu gaat, zal niets oplossen. Wat Geens deze maand nog uit zijn mouw zal schudden zal weer van ‘dattem’ zijn.
Diezelfde Geens heeft echter een plan: in navolging van Albert Heyn, die er in Nederland vroeger ooit ook eens als reclame mee uitpakte, vertelt hij, dat hij op de kleintjes gaat letten en hij zinnens is de muntjes van één en twee cent af te schaffen. Handelaars zullen dan hun prijzen mogen afronden op 5 cent. De productie van die centjes kost nl meer dan ze intrinsiek waard zijn. Bovendien circuleren ze amper, waardoor de Nationale Bank verplicht is steeds nieuwe muntjes in omloop te brengen. Of Geens hiermee ook de staatsschuld onder de 100% zal kunnen brengen, zal zelfs hijzelf wel niet geloven. In Finland heeft men die muntjes nooit gebruikt en in Nederland worden de prijzen al sinds 2004 afgerond. Dat gebeurt daar echter aan de kassa. De producten in de rekken blijven er de juiste prijs hebben, die kunnen eindigen op 1,2,3 of 4 cent. Het is het totaal aan de kassa dat daar wordt afgerond, naar nul als het eindbedrag er eindigt op één of twee cent en naar vijf, als het drie of vier cent is. Het is nu alleen nog de vraag of Geens zo’n simpele oplossing zal kiezen. Op een totaalbedrag aan de kassa, zoals in Nederland, is het effect op algemene prijsstijgingen verwaarloosbaar, op een afronding per product kan dat in een heel land echt oplopen, zeker als die afronding alleen naar boven zou gebeuren. Het zou absurd zijn, maar in het land van de sperperiode, de solden en de index verschiet men van niets meer. ‘Waarom iets gemakkelijk doen, als het moeilijk ook kan?’, lijkt hier wel het adagium te zijn.
En daarmee zit de Sinterklaasperiode erop en kunnen we vooruitkijken naar de eindejaarsfeesten en het nieuwe jaar, 2014. In dat jaar gaan er enkele serieuze gebeurtenissen plaatsvinden, die op e.o.a. manier voor Vlaanderen belangrijk kunnen zijn.
Om te beginnen is er de herdenking van ‘den Grooten Oorlog’, die het hele jaar door tot allerlei plechtigheden en activiteiten zal leiden. Als Vlamingen leven we daar met gemengde gevoelens naartoe en hopen we dat het geen soort Vlaamse kermis zal worden. Goed voor de neringdoeners en zo, maar we mogen niet vergeten dat de Vlaamse Beweging, zoals we die nu kennen, grotendeels het gevolg is geweest van de Belgische bevestiging dat Vlamingen in 14-18 maar tweederangs burgers waren en heel wat Vlaamse jongens hun leven hebben gegeven voor een land dat hen niet leek te appreciëren. ‘Sterven voor het vaderland’ noemde men dat. De vraag is wel: ‘Voor welk vaderland?’. Bruno De Winter, de stichter van ’t Pallieterke, had daarvoor zijn eigen uitleg. ‘Een soldaat’, zei hij, ‘sterft niet vóór zijn vaderland, maar alleen tégen zijn goesting’.
2014 wordt voor dit land ook het jaar van de moeder aller verkiezingen. We krijgen nog maar eens de kans de traditionele overlooppartijen af te straffen. Als dat nu eens echt zou lukken, dan hoop ik dat de V-partijen hun les geleerd hebben en het initiatief deze keer niet meer uit handen zullen geven, noch federaal, noch regionaal. Vooral dat laatste wordt belangrijk, omdat een consensus – bij een volstrekte meerderheid – er sneller kan bekomen worden en Vlaanderen in staat stelt de Senelle doctrine toe te passen en zich uit te roepen tot deelstaat binnen het federale België binnen de reeds bestaande grenzen. Dat is nog geen onafhankelijkheid, maar wel een definitieve stap er naartoe.
Een derde belangrijk feit zal het wereldkampioenschap voetbal in Brazilië zijn. De belgicisten zullen met alle middelen proberen dat uit te buiten in een soort Belgische recuperatie. Of het zo’n vaart zal lopen, is helemaal nog niet zo zeker. De eigen spelers blijken momenteel een groter vraagteken te zijn dan die van de tegenstrevers. Zo’n half dozijn rode duivels zit bij de eigen (buitenlandse) club niet eens in het kernelftal en zal – als dat niet verandert – er in Brazilië niet eens bij zijn. Na de twee oefenmatchen die de Duivels gespeeld (en verloren) hebben, is duidelijk geworden dat spelers zonder wedstrijdritme in een wereldkampioenschap niet thuis horen. Dat gaat voor de nodige problemen en discussies zorgen, waarvan men nu nog niet weet hoe het zal aflopen. Komt daarbij nog dat het zeer de vraag is of de Braziliaanse voetbalstadions en – meer nog - de infrastructuur er rond, tegen half 2014 zullen klaar zijn. Brazilië mag dan nog een half continent zijn (zo’n vier keer ‘onze’ Kongo, twee keer de U.S.A.!), het blijft een ontwikkelingsland, dat momenteel zelfs haar zgz ‘BRIC’ statuut niet (meer) kan waarmaken.
Stof genoeg dus om deze laatste maand van het jaar vol te praten. Zet de kerstboom maar op (en vergeet de pakjes niet!).
Toen ik het in mijn blog van gisteren had over de lichtheid van onze Vlaamse socialisten, die weinig of niets meer voorstellen, ben ik inderdaad – zoals lezer Rob terecht opmerkt – nog iemand vergeten, nl Freya Van den Bossche. Die was ik vergeten, maar als ik ze zou vermeld hebben, zou ik ze wel naast Smetje en Lieten gezet hebben, want ook Freya is een lichtgewicht, zowel letterlijk als figuurlijk, die er nooit zou geraakt zijn zonder haar papa en het feit dat ze daardoor toen bij de Teletubies is verzeild geraakt. Ik had er ook nog Bruno Tobback bij kunnen vermelden, nog een ‘zoon van’, die in een artikel in De Standaard van gisteren het presteerde om misbruik te maken van het feest van Sinterklaas. Hij insinueerde daarin dat alleen het voorstel van zijn partij een echte garantie was voor het behoud van het kindergeld. Daarmee is hij één echo van wat zijn pa vroeger vertelde over de pensioenen. Tobback Sr won er toen nog de verkiezingen mee, dan zal zoonlief nooit meer lukken.
De reden waarom de Vlaamse socialisten als de dood zijn voor een zelfstandiger Vlaanderen – of hoe men het ook mag noemen – is omdat ze weten dat ze daarin helemaal niet meer zullen meespelen en de kiesdrempel inderdaad akelig nabij zou komen. Ze zijn gewoon te beginselloos, te opportunistisch en al te gretig om te kunnen profiteren in de ‘slipstream’ van de PS, waardoor ze schaamteloos kunnen blijven genieten van allerlei ambten, subsidies en andere voordelen waarvan ze in de oppositie alleen maar kunnen dromen. Dat Vlaanderen daarvoor 15% van zijn welvaart moet afstaan, zal hen een zorg zijn. Ze zijn zo gewend geraakt aan de politieke graaicultuur, dat het hen allemaal als vanzelfsprekend lijkt. Erbij zijn is de boodschap en daarvoor worden zowat alle principes overboord gezet. Electrawinds past helemaal in dat plaatje.
Aan de zaak Electrawinds lijkt maar geen einde te (kunnen) komen. Normaal gesproken had de firma al failliet kunnen verklaard zijn, maar het bestuur heeft het neerleggen van de boeken nog maar eens uitgesteld. Vandaag zou de firma normaal 40 miljoen euro aan de banken moeten terugbetalen. Hoe dat gaat gebeuren, mag Joost weten. Of misschien Johan? De hele affaire wordt nl doorkruist door de verklaring van Johan Vande Lanotte eergisteren op Canvas, dat hij het beu is valselijk beschuldigd te worden van belangenvermenging en geldgewin en dat hij zinnens is klacht neer te leggen bij het gerecht. Hij noemde geen namen, maar het is een publiek geheim, dat het gaat om ‘Deckerken’, die zich in de handel en wandel van Vande Lala heeft vastgebeten.
De Electrawinds affaire loopt feitelijk al vanaf het einde van de jaren negentig en Vande Lanotte was daar vanaf het begin rechtstreeks of onrechtreeks bij betrokken, zowel als minister die zorgde voor het verlenen van vergunningen, als effectieve voorzitter. Feitelijk was het nog straffer: hij richtte zelf een bedrijf op met 120.000 euro, samen met garagist De Sender die op zijn beurt Electrawinds gesticht had en laat dit laatste bedrijf dat van hem overkopen. Tijdens zijn aanstelling als voorzitter, maar ook later, krijgt Electrawinds tientallen miljoenen rechtstreekse en/of onrechtstreekse steun vanwege diverse staatsfondsen. In totaal zou het om meer dan 150 miljoen euro gaan. Geld van de belastingbetaler, van u en mij.
Dedecker blijft bij zijn beschuldigingen, zegt dat er vier open brieven daaromtrent op zijn Internetsite staan en dat hij zijn gegevens uit het Staatsblad heeft gehaald. Meer nog, ‘Deckerken’ hoopt dat Vande Lala zijn dreiging zal hard maken en liefst zo snel mogelijk, zodat alles nog kan behandeld worden vóór de komende verkiezingen. Als men zoiets kan zeggen, moet men toch stevig in zijn schoenen staan, zou ik denken. Hoe het verder zal lopen, zullen we wel zien, maar nu al is het duidelijk, dat Vande Lanotte de perceptie tegen zich heeft. Weinigen hier in dit land die de politiek een beetje volgen, geloven dat een politicus die zich zo’n vijftien jaar aan een stuk afslooft voor de start en de ontwikkeling van een bedrijf in zijn eigen regio, daaruit geen voordelen heeft verkregen. Er zal nog minder begrip zijn bij de ± 4.000 coöperanten van Groenkracht, die van Vande Lanotte mochten horen dat hij er inderdaad 20.000 euro in had geïnvesteerd, maar die er ondertussen weer heeft uit gehaald. Wie zijn geld daar nu nog niet heeft uitgehaald, mag vrezen voor een Lernout & Hauspie scenario.
Tenslotte nog dit. Zaterdag komt de SP.a bijeen in Gent om te discussiëren over ‘Het Vlaanderen van morgen in de praktijk’, een congres dat voor de partij op geen slechter tijdstip had kunnen vallen. Vande Lanotte ís de SP.a. Hij is de man die Gennez voorzitster heeft gemaakt, nadat hijzelf moest aftreden na een smadelijke electorale nederlaag tegen Leterme en Di Rupo. Hij is de man die destijds, onder Verhofstadt, de federale begrotingen heeft laten ontsporen door overheidsgebouwen te verkopen en (duur) terug te leasen en pensioenfondsen te nationaliseren. Hij is de man achter de flop die het Zilverfonds heet. Buiten Vande Lala is er momenteel nog één Vlaamse socialist van betekenis en dat is John Crombez, zeg maar de uitzondering die de regel bevestigt. Of is er iemand die lichtgewichten als Smetje en Lieten (die laatste alleen figuurlijk) belangrijk vindt? Het zal voor de partij dan ook een harde dobber worden om Vlaanderen uit te leggen, hoe het morgen verder moet. Zeker dit Vlaanderen dat voor de socialistische partij nooit iets ernstig betekend heeft.
‘Goede wijn behoeft geen krans” luidt het adagium en daarmee bedoelen we dat een goede zaak voor zichzelf spreekt en niet hoeft te worden opgehemeld. Dat geldt meestal voor – inderdaad – wijnen, maar ook voor schilderijen, andere kunstwerken en bv muziekstukken. Hoe meer uitleg men er vooraf over geeft, hoe zekerder men kan zijn dat het niet veel zaaks zal worden.
Bovenstaande geldt ook voor de politiek en ik moest daarbij denken aan de speciale persconferentie die Di Rupo gisteren gegeven heeft om zijn balans van twee jaar regeren in het zonnetje te zetten. Vrijdag, 6 december, zal het inderdaad twee jaar geleden zijn dat zijn zgz ‘Sinterklaasregering’ tot stand kwam. Die regering heeft inderdaad e.e.a. verwezenlijkt, een 20 miljard aan schulden weggewerkt, een zesde staatshervorming doorgevoerd en nog wel e.e.a. Wat dat laatste betreft wordt het wel uitkijken naar het eindresultaat om te zien hoe alles zal zijn uitgewerkt. Nu immers weet men al dat bv de federale regering een hele berg bevoegdheden zal doorgeven aan de gewesten, maar niet alle geld dat zijzelf daar momenteel voor uitgeeft. Toevallig (?) was er daarover ook gisteren een hevig debat in een commissie van het Vlaamse parlement, waarin niet alleen meerderheid en oppositie in elkaars haar zaten, maar zelfs de meerderheidspartijen onderling. Zoals stilaan de gewoonte daar geworden is, was het weer azijnpisser Eric Van Rompuy, broer van, die daarover zijn gal moest spuwen. Feit is wel, dat de volgende Vlaamse regering een kleine acht miljard euro niét zal krijgen en – zelfs na de nu al geplande besparingen – er nog zo’n 2,5 miljard extra voor zal moeten gaan zoeken. En zo zijn er nog wel enkele 'realisaties' die Di Rupo (die vergezeld was van zijn zes (6!) vice-premiers) voor zich opeist, maar waarvan niemand weet hoe het daarmee gaat aflopen. Denk maar aan zijn zgz relancemaatregelen, die ook al worden doorgeschoven naar een volgende regering en tot jaren later.
Zo moet loonkloof met de buurlanden gedicht worden. Is het niet die van de ondernemers (15/16%), dan tenminste die van de regering (5,1%), alhoewel die ook niet klopt. Die werd nl berekend t.o.v. alleen maar Nederland, Frankrijk en Duitsland in 1996, toen de euro er nog niet was en zou nu moeten berekend worden t.o.v. de hele eurozone, waardoor een correcter cijfer 5,8% zou zijn. In ruil voor het toegeven aan het tijdelijk verlagen van de btw op elektriciteit krijgt ‘meneerke’ Peeters wel lastenverlagingen maar die gespreid zijn in de tijd, tot in 2019 en van de 5% die hij vroeg, krijgt hij er dan nog maar 3 en moeten Vlaanderen en de andere entiteiten maar zien hoe ze eruit komen.
Hét probleem met de huidige federale regering is, dat ze inderdaad e.e.a. verwezenlijkt heeft, maar dat dit steeds gebeurd is met niet-structurele maatregelen, waardoor allerlei problemen elk jaar opnieuw opduiken en dan weer met knip en plakwerk dienen opgelost te worden. Zolang dit land niet kiest voor structurele oplossingen, zoals ook de E.U. dat elke keer opnieuw vruchteloos vraagt, geraakt het nooit uit de impasse en dreigt het gevaar, dat het straks zal worden ingehaald en zelfs voorbijgestoken door de zgz ‘perifere’ landen, waar men nu nog meewarig over durft doen.
De troonsoverdracht leek vlekkeloos verlopen. De onafscheidelijke peilingen gaven nieuwe koning Philippe goede punten. Dat kwam natuurlijk ook door het feit dat zijn papa het nogal bont had gemaakt met de affaire Delphine, zijn smeekbede om meer geld en zijn steeds terugkomende mededelingen van ‘luister naar mijn woorden, maar zie niet naar mijn daden’. Anderzijds was er de laatste maanden niet zoveel spectaculairs gebeurd, buiten enkele blijde en minder blijde intreden en gold het motto van de natte dweil: ‘Wie niets doet, maakt geen fouten’. Daar is nu vrij bruusk een eind aan gekomen. Philippe heeft eens iets gedaan en het blijkt fout te zijn.
De genadeverlening aan verkeerszondaars is inderdaad fout, zeker nu dat uitgerekend gebeurt in een vervroegde en verstrengde Bobcampagne en eindejaarscontroles. Het kon op geen slechter ogenblik gebeurd zijn. Het excuus dat de koning ‘gedekt’ wordt door de politiek, hier in de eerste plaats door heksemie Turtelboom en haar departement, zal daar weinig aan veranderen. Als haar partij na de verkiezingen van mei volgend jaar nog mag meedoen op federaal vlak, zie ik haar dat postje bij justitie niet meer innemen, tenzij men geen ander ‘slachtoffer’ vindt om de slangenkuil, die de Belgische justitie is, te beheersen.
Zo gezien treft de politiek dan ook meer blaam dan het kersverse koninkje, maar men heeft het wel altijd over ‘de koninklijke prerogatieven’ en ‘de koning die gratie heeft verleend’, niet de politiek. Daarenboven zou hij wel moeten beseffen dat hij het is die de gratieverlening heeft ondertekend, niet de minister. Vroeger, bij Albert II, was er meer dan eens wrevel, toen bleek dat het merendeel van de overtreders die gratie kreeg ‘toevallig’ mensen waren die hem in het Frans hadden aangeschreven. Enfin, de kans wordt nu steeds groter dat die middeleeuwse gratieverlening straks tot het verleden zal behoren en dat ook het Belgische koningschap tot een protocollaire bedoening zal herleid worden. Dit in afwachting dat het helemaal wordt afgeschaft, liefst nadat België zal hebben opgehouden te bestaan.
Er werd al jaren gevreesd dat Philippe, eens hij koning werd, blunders zou maken. Tot nu toe was dat meegevallen, maar met de electorale campagne die vertrokken is en de verkiezingen die eraan komen, is duidelijk gebleken dat de anderen voor hem moeten nadenken. Anders had hijzelf kunnen beseffen dat hij bij de start van een veiligheidscampagne en eindejaarscontroles beter geen gebruik maakt van zijn ‘voorrechten’ om uitgerekend dan verkeersovertreders uit de wind te zetten, waardoor hij minstens de perceptie tegen krijgt beslissingen te nemen die het zonlicht niet mogen zien.
Het hele groene stroomverhaal is zo stilaan een soort loterij aan het worden. Denk maar aan de zonnepanelen, die eerst zwaar (over)gesubsidieerd werden. Toen bleek, dat dit zo niet verder kon, werden die subsidies afgebouwd. Mede daardoor en door een alles behalve koosjere concurrentie uit China, gingen heel wat plaatsingfirma’s over de kop, waardoor reparaties en onderhoud hier en daar in het gedrang kwamen. Dan zouden de eigenaars van die panelen een netvergoeding hebben moeten betalen. Dat werd bij justitie aangevochten en herroepen, maar als gevolg daarvan zouden nieuwe installaties in de toekomst geen subsidies meer nodig hebben. Blijf het maar volgen. Straks heeft een kandidaat voor zonnepanelen nog een advocaat en/of een specialist nodig om uit te vissen of het nog wel loont en hoe het dan moet aangepakt worden.
Min of meer hetzelfde gebeurt bij de installatie van isolatie. Eerst worden er volop subsidies gegeven, dan weer verminderd of ingetrokken en dan verviervoudigt men weer de subsidie mits te voldoen aan bepaalde nieuwe eisen, zoals het combineren van zonnewerend dubbel glas én isolatie. In deze materie is het zeer de vraag in hoever electorale overwegingen meetellen. Iemand die daar op inspeelt, zeker als ze dat telkens op het Tv scherm mag komen vertellen, zoals Vlaams minister Van den Bossche (dochter van), moet er wel rekening mee houden dat er ook mensen zijn die zich bedrogen gaan voelen als de regels aanhoudend veranderd worden.
Ditzelfde gevoel speelt, volgens mij, ook bij het al dan niet aankopen van een elektrische wagen. Die worden nog steeds van allerlei taksen vrijgesteld, maar kandidaat kopers kunnen zich niet van het gevoel ontdoen, dat dat morgen misschien weer eens verandert, waardoor die nog vrij dure voertuigen nóg duurder zouden worden, wat natuurlijk ook meespeelt.
---
Maar al het bovenstaande verzinkt in het niet tegenover wat er zich afspeelt met de groene stroommaatschappij Electrawinds. Daar heeft een voormalig garagist uit Oostende het klaargespeeld meer dan 150 miljoen euro (6 miljard oude befkes!) investeringen te krijgen van allerlei staatsfondsen, zowel federale als regionale en dat zonder dat die fondsen in zijn bedrijf ook maar iets te vertellen hebben. Hoe geraakt een voormalig garagist aan zoveel geld? Wel, dit werd hem mogelijk gemaakt door stadsgenoot Johan Vande Lanotte, die vier jaar voorzitter van Electrawinds was en ook betrokken was bij de coöperatief Groenkracht, die eveneens geld leende aan Electrawinds en die tot voor kort aan zijn spaarders hoge dividenden beloofde, terwijl het daarvoor geen echte dekking heeft. In gerechtelijke kringen noemt men zoiets een piramidespel...
Vanavond zullen we weten of Electrawinds de boeken neerlegt en dus failliet gaat of niet. In dat eerste geval zal de belastingbetaler, dus gij en ik, het gelag betalen en kan men zich redelijkerwijze afvragen in hoever de ‘keizer van Oostende’ daarvoor aansprakelijk kan worden gesteld. Volgens Ivan Van de Cloot, hoofdeconoom bij de Itinera denktank, die Vande Lanotte in het VRT-journaal van gisteren met naam noemde, geldt dat ook voor Vlaams minister-president Peeters en Vlaams minister Lieten…
In zijn reactie op mijn blog van gisteren heeft lezer Diederik de Vos groot gelijk, waar hij stelt dat ‘mijnheerke’ Peeters een grote duts is. Het was inderdaad die Peeters die al een tijd aandringt op een concurrentiepact en die zich als doel gesteld had dat er minstens 5% af moest van de loonkloof tussen onze bedrijven en die van de buurlanden.
Die 5% krijgt Peeters niet. Hij moet zich tevreden stellen met 3% en de rest mag hij straks zelf bijpassen, na akkoord met de andere gewesten, hetgeen verre van zeker is. En zelfs daar houdt het niet bij op. De financiering van het hele zaakje wordt een klus voor een volgende regering, die het hele verhaal evengoed zou kunnen afblazen. Door de minderinkomsten, wegens de btw-korting op de elektriciteit, krijgt de overheid immers nóg minder geld binnen.
Even herhalen, dat die 5% het verschil zou zijn met de lonen in de buurlanden. Dat is tenminste wat officieel op federaal niveau wordt gesteld. Volgens het bedrijfsleven is dat verschil echter 15%, zodat 5% (en zeker 3) een doekje voor het bloeden wordt. In absolute cijfers spreekt men zelfs van een verschil van 15 miljard euro. Daartegen is de besparing van Di Rupo – alles bijeengeteld 4 miljard – een peulschil, zeker als men weet dat het gaat over een bedrag dat uitgesmeerd wordt over vijf jaar en dat door een volgende regering nog moet worden bekrachtigd. Zowel de Boerenbond, Unizo als VBO zijn het daar niet mee eens zonder verder ingebouwde garanties over lonen en termijnen. En de BTW-korting pas in te laten gaan op 1 april i.pl.v. 1 januari 2014 betekent voor ‘de privé’ een verloren jaar. Ook heeft men er het raden naar wat ermee na 2015 zal gebeuren. Alleen het VBO blijft gematigd optimistisch (het vindt het akkoord ‘een eerste stap’), maar dat heeft waarschijnlijk te maken met de ‘B’ (voor ‘Belgisch’) in de naam…
Het akkoord dat eergisteren gesloten werd heeft veel weg van de overdrachten van het federale naar het regionale niveau van de zesde staatshervorming. Daar krijgen de gewesten ook meer bevoegdheden, maar minder geld, waardoor het de federale regering zal zijn die, samen met Brussel, de financiële winnaar ervan zal worden en Vlaanderen, zoals steeds, de betalende regio.
Enfin, CD&V heeft zich nog maar eens blij laten maken met een dooie mus, wat een zoveelste bevestiging is van de ruggengraatloosheid van deze partij. Nu men dacht, dat ze voor één keer eens serieus dwars zouden gaan liggen, of eieren voor hun geld zouden kiezen, komt er weer niets van in huis. Peeters mag dan als persoon nog populair zijn, als hij met zijn partij niet beter doet, dan is er geen enkele reden waarom hij zichzelf volgend jaar op zal volgen. Evenmin als de N-VA bereid zal zijn Di Rupo een tweede keer het premierschap aan te bieden, zal ze dat ook aan hem niet doen. De dagen van de onervarenheid van een plots uit zijn voegen gebarsten partij zijn zo stilaan voorbij.
Tenslotte blijft er het vraagteken, dat ik gisteren zelf plaatste: hoe men denk te reageren als de loonsituaties in onze buurlanden zouden veranderen? De loonkloof zal niet alleen afhangen van wat men in dit land doet, maar ook wat daarbuiten gebeurt. Mede door het feit dat geen enkele van die landen een automatische indexering heeft, is daar veel meer mogelijk dan bij ons, waarvan niemand nu al weet van kan hebben. Nu zeggen dat de loonkloof met onze buurlanden in 2018 zal verdwenen zijn, is pure demagogie.
De wonderen zijn nog niet de wereld uit. CD&V heeft zich dan toch ietwat stug gehouden, e.e.a. uit de brand kunnen slepen i.v.m. het zgz concurrentiepact en zou daarom akkoord zijn met de paarse voorstellen om de btw op de elektriciteit te verlagen van 21 naar 6%. Juich, België, juich! Of toch niet?
Om te beginnen gaat die energiekostenverlaging pas in op 1 april (géén grap!) 2014 en niet op 1 januari zoals de werkgevers het gewild hadden. Verder duurt ze voorlopig maar tot einde 2015, dus amper anderhalf jaar. Daar het politiek debat diezelfde maand in dit land zal stilvallen o.w.v. de verkiezingen van einde mei, betekent dit dat het probleem verschoven wordt naar de volgende regering, die de kosten ervan zal moeten dragen.
Samen met de bovenvermelde beslissing komen er voor de bedrijven drie loonlastenverlagingen van telkens 450 miljoen euro, maar de eerste schijf pas in 2015, de tweede in 2017 en de derde in 2019. Zelfde verhaal: ten laste van de volgende regering. Na ons…
Er zijn nog enkele kleinere kostenverlagingen, wat maakt dat de totale loonkosten zo’n 3% zouden moeten zakken, niet de 5% die Kris Peeters vroeg. De resterende 2% zullen ten laste komen van de deelregeringen, die daarover hun fiat nog zullen moeten geven op 11.12.13 (leuke datum voor cijferfanaten!). Niettegenstaande Vlaanderen een budget in evenwicht heeft, heeft het er toch al 166 miljoen euro voor opzij gezet. Dat is niet voldoende in verhouding tot wat nu federaal is afgesproken, maar in elk geval meer dan de andere ‘entiteiten’, die – bij mijn weten – nog altijd in het rood zitten en momenteel zeker geen extra geld opzij kúnnen zetten.
Tenslotte is er iets dat ik nergens gehoord heb: hoe kan men nu weten tegen 2018 vijf procent te hebben ingehaald aan loonkosten t.o.v. de ons omliggende landen? Gaat men die landen vragen a.u.b. niets meer te doen aan hun eigen lasten? Of misschien dat ze hun (minimum)lonen wat zouden verhogen, zoals waarschijnlijk in Duitsland zal gebeuren? Wat dat laatste betreft, zegt men er trouwens ook nergens bij dat bv het uurloon in de Duitse vleesverwerkende nijverheid ook na de opslag tot een minimumloon van 8,5%, nog altijd anderhalve keer lager zal liggen dan bij ons…
Kortom, ook dit akkoord dat, op vraag van CD&V, in wetteksten zal gegoten worden, is in feite een zoveelste (en dan nog tijdelijke) wijziging van een bestaande toestand en weer eens geen structurele verandering. Het blijft plakken en knippen, hét handelsmerk van de regering Di Rupo. Crootje mag dan op Tv al komen vertellen dat de huidige federale regering de laatste twee jaar al twee miljard euro heeft bespaard, hij ‘vergeet’ erbij te zeggen dat het Europese deficit van dit land ondertussen met in totaal 9 miljard euro gestegen is. Ook dat zal door de nieuwe regering moeten worden bijgepast om de volgende Europese begrotingsronde goedgekeurd te krijgen.
* Pieter De Crem noemt het huidige akkoord een ‘als dan’ verhaal. Dat doet me denken aan een oude mop, toen feesten en dansavonden nog werden opgeluisterd door een orkest. Wie wou kon toen aan het orkest – al dan niet tegen betaling of traktatie – vragen een bepaald nummer te spelen. Nu was er ene die dat kwam doen en aan de orkestmeester vroeg het ‘als dan’ liedje te spelen. Toen die niet meteen begreep waarover dat ging, zei de man: ‘Wel dat van “als dan we toffe jongens zijn, dat willen we wezen”!
Het kan de Vlaamse liberalen misschien een troost zijn, maar bij CD&V loopt het ook van geen kanten meer. Na hun Innesto congres is het bedroevend stil bij de christendemocraten. Om te beginnen werden ze schaakmat gezet in de commissie voor justitie i.v.m. de euthanasiewet voor minderjarigen, dank zijn een wisselmeerderheid van de andere regeringspartijen met een deel van de oppositie. Die wet mag dan iets zijn dat nergens anders ter wereld bestaat, in een land waar zo met solidariteit geschermd wordt, is het niet leuk vast te stellen dat die solidariteit niet eens bestaat in de federale regering waarvan de partij deel uitmaakt. Vanuit CD&V hoek wordt nu gesteld dat de partij zich straks in andere materies stugger zou gaan opstellen. ‘Eerst zien’, zei de blinde. Als er één partij is die haar woord niet kan houden dan is het wel die van de tsjeven.
Dan is er de kwestie van de eventuele vermindering van de BTW op elektriciteit, waartegen de partij gekant is, omdat men vreest dat die op termijn een gat van rond de 350 miljoen euro in de staatskas zou slaan. De partij blijkt nu halvelings bereid daarin toch toe te geven, maar dan op voorwaarde dat er een soort garantie zou komen dat de loonhandicap t.o.v. de buurlanden tegen 2018 zou zijn weggewerkt, iets waar vooral Kris Peeters steeds heeft op aangedrongen. Wie kan er nu zoiets garanderen? Als de christendemocraten daarin trappen, zijn ze blij met een dooie mus. Van een vergadering daarover, die vandaag zou plaats grijpen, wordt nu al gezegd dat ze waarschijnlijk zal worden uitgesteld.
Verder ligt kersvers minister zonder financiën Geens overhoop met de socialisten van zowel boven als onder de taalgrens met zijn voorstellen voor een nieuwe bankenwet. Geens mag dan wel een financieel expert zijn (die het voor de camera goed kan uitleggen), als puntje bij paaltje komt zie ik zijn nieuwe wet er nog niet zo snel komen, tenzij in een erg verwaterde versie.
Kortom, ik wil wel eens zien in welke materies CD&V zich straks stugger zal gaan opstellen, iets wat nooit het sterkste punt van deze partij is geweest. Als dat niét zou gebeuren, maakt ze zich alleen maar belachelijk en bevestigt ze dat deze regering wel degelijk beheerst en gedirigeerd wordt door de PS, die 6 maanden vóór de verkiezingen weet dat geen enkele Vlaamse partij nu nog uit de meerderheid kan stappen zonder nog zwaarder gezichtsverlies te lijden.
Er is nogal wat politieke commotie over enkele uitspraken van Luc Coene, de gouverneur van de Nationale Bank (NBB) i.v.m. de pensioenen. Deze laatste is men nog maar eens gaan aanpassen, voor de zoveelste keer zoals dat hier met Belgische wetten schering en inslag is. Toen de Sinterklaasregering van Di Rupo amper gevormd was (op 6 december 2011!), kwam toenmalig kersvers minister Van Quickenborne meteen met een nieuwe pensioenwet op de proppen, wet die ondertussen al een paar keer is ‘bijgesteld’ door Quicky’s opvolger De Croo Jr. Coene, eveneens van liberale strekking, wiens mandaat eind 2014 ten einde loopt, dan met pensioen gaat en daardoor vrijer kan spreken, vindt dat het niet normaal is dat men door de laatste wijzigingen ook pensioenrechten kan opbouwen als men werkloos is. Dat houdt in, dat iemand die 10 jaar werkloos was (bv een brugpensioen kreeg op 55) evenveel pensioen krijgt als iemand die de rit tot 65 heeft uitgereden.
Ik ga me in deze discussie onder liberalen, die het dezer dagen al zo moeilijk hebben om nog au sérieux genomen te worden, niet bemoeien, maar het toont nog maar eens aan dat men in dit land uitgerekend sinds de dagen van de actieve welvaartstaat van superliberaal Verhofstadt niet meer in staat is nog een wet te maken die meteen goed in elkaar zit. Als we tenslotte zien hoeveel geld hier wordt weggegeven aan mensen die noch werken noch bijdragen - denk bv ook maar aan de leefloners en de zgz ‘asielzoekers’– dan kan men zich alleen maar de vraag stellen hoelang men zoiets zal kunnen blijven volhouden vóór dit land finaal insolvabel wordt. Dat dergelijke ontsporingen kunnen gebeuren onder de verantwoordelijkheid van een liberaal minister, verklaart ook mede de gestadige afgang aan van diens partij.
In Brussel was er gisteren nog maar eens een betoging, deze keer van de taxichauffeurs. Die protesteren omdat ze vanaf begin volgend jaar zich een digitale taximeter moeten aanschaffen, waarbij sjoemelen niet (meer) mogelijk is en waarbij de klant exact betaalt wat hij moet betalen en daarbovenop nog een kasticket krijgt waarop alles staat aangeduid. Niet alleen de kostprijs, maar ook het traject, de datum enz. Dat nieuwe toestel, waarvan de werking een beetje vergelijkbaar is met het nieuwe kasregister dat eraan komt in de horeca, kost zo’n 2.500 euro, waarbij het Brussels gewest 1.000 euro bij legt en het de chauffeurs dus zo’n 1.500 euro kost, wat zij teveel vinden. Ze willen het gratis ende voorniks hebben.
Diezelfde digitale taximeter is in Vlaanderen al drie jaar in voege. Hier kostte het de eigenaars echter 3.000 euro en die hebben het allemaal alleen mogen betalen. En zo gaat het in dit landje. Vlamingen betalen en morren niet, Brusselaars en ook Walen morren, zelfs als ze minder of niets moeten betalen. Dat is mogelijk omdat Vlaanderen zowat 10% van zijn bruto binnenlands product (bbp) moet afstaan om Brusselaars en Walen toe te laten boven hun stand te blijven leven. Deze cijfers stonden zopas in ‘De Tijd’ en komen van professor Louis Verbeke, voorzitter van de Vlerick Business School. Ter vergelijking: de transfers van West- naar Oost-Duitsland sinds de val van de muur lagen nooit hoger dan 3% en het algemeen Europees transfer gemiddelde zit rond de 1%.
Aan deze toestand zal nooit iets veranderen zolang België in zijn huidige vorm blijft bestaan. Mensen die dat wel vinden, zoals de Open VLD zopas nog stelde, of opmerkingen die we daarover hoorden vanuit Voka en zelfs Unizo, zijn eraan voor hun moeite. Dit is niet vol te houden, zeker niet in de huidige situatie, waarbij overal moet bespaard worden en er op een drastische heropleving van de economie niet moet gerekend worden. En op enig begrip of medewerking van de francofone politici moeten we echt niet rekenen. Die weten beter dan wie ook dat ze de huidige, voor de Vlamingen wraakroepende situatie, moeten behouden.
De laatste triomfkreten van het zgz ‘Toekomstcongres’ van Open VLD waren amper uitgestorven, of er kwam een anticlimax die kan tellen. Annick De Ridder, vroegere voorzitster van de jong liberalen, ex-fractieleidster van de partij in de Antwerpse gemeenteraad en tot gisteren Vlaams parlementslid voor Open VLD, heeft ontslag genomen uit de partij en is overgestapt naar de N-VA.
Annick De Ridder is 34 en was reeds meer dan 15 jaar actief bij de Vlaamse liberalen. Haar hele politieke leven, zeg maar. Liberaler kan moeilijk. Twee jaar geleden kreeg ze een job aangeboden bij de Katoennatie van Fernand Huts, diepblauwe maar eveneens diep in de eigen politiek ontgoochelde liberaal, al zal die wel niet veel met het ontslag van De Ridder te maken hebben gehad. Toch heeft de job bij ‘de privé’ Annicks ogen geopend. Ze kwam daar nl in rechtstreeks contact met de Vlaamse bedrijven in het algemeen en de bedrijfsleiders in het bijzonder en kon niet anders dan vaststellen dat de Vlaamse bedrijven het leven steeds ondragelijker wordt gemaakt door de huidige regering Di Rupo, die dus ook gesteund wordt door Open VLD, haar eigen partij. Net zoals zopas Johan Van Overveldt, die vanuit een ander gezichtsveld besliste dat het zo niet verder kan, is ook Annick De Ridder tot de conclusie gekomen dat het programma van de N-VA en dan zeker het economisch-sociale luik ervan, beter aansluit bij het liberale denken dan het retro-programma dat nu door het komische duo Rutten-De Block als alleen zaligmakend wordt verkocht.
Ik heb zo de indruk dat er ons de volgende weken en maanden nog spectaculaire overstappen te wachten staan. Vlaanderen is Di Rupo gewoon beu en niet alleen hem, maar ook de partijen die hem vanuit een Vlaamse minderheidspositie steunen. Annick De Ridder heeft het verschil ingezien tussen de officiële politieke excuusuitleg van de Open VLD en de werkelijke impact van de PS-dominantie op het Vlaamse bedrijfsleven. Als de zaken in die richting blijven evolueren, zou een meerderheid in het Vlaamse parlement na 25 mei 2014 geen utopie meer kunnen zijn en zouden de Vlaamsnationalisten straks over de hefboom kunnen beschikken om dat Belgische carcan eindelijk te doorbreken.
Het zgz ‘Toekomstcongres’ van de Vlaams liberalen stond bol van het hoera, hoera geroep, maar had in feite weinig om het lijf. Het duo Rutten-De Block deed vooral zijn best hilarisch te zijn en had alleen op dat vlak best bijval. ‘De vrouwen gaan het doen’, zegden ze, wat feitelijk inhield dat het de mannen niet gelukt was en daarin hebben ze nog gelijk ook. Maar voor de rest was het een mager beestje.
Hoe kan men nu spreken van een toekomstcongres, als men pleit voor een terugkeer naar het vroegere, eenvoudige federalisme en naar een eveneens voorbijgestreefde nationale kieskring? Dat is ‘back to the future’, geen toekomst, maar nostalgisch verleden. Ook het opnieuw opvoeren van Verhofstadt past in dat kader. Als de Open-VLD mannen het niet konden, dan was dat in de eerste plaats zijn schuld, nadat hij een links PS-programma uitvoerde i.pl.v. de door hemzelf uitgetekende projecten uit zijn burgermanifesten. ‘De EU-nationalist’, zoals iemand hem onlangs noemde, is feitelijk nog best te vergelijken met Hugo Schiltz. Die zette zijn partij ook op de sporen om haar daarna vakkundig in de afgrond te laten rijden. Verhofstadt doet het dan ook nog eens letterlijk, want ‘afgrond’ betekent in het Italiaans ‘dirupo’!
Eergisteren raakte nog bekend dat de treinen in België tegenwoordig trager rijden dan in 1935. Dat geldt blijkbaar ook voor de Vlaamse liberalen. Het ontbreekt er alleen nog aan dat ze, in navolging van Omer Vanaudenhoven, met de Belgische driekleur zouden gaan zwaaien. De partij werd toen de PVV, die al snel tot ‘Pest Voor Vlaanderen’ werd gedoopt. Het ziet er nu al niet veel beter uit.
Kortom, het komische blauwe duo, dat nu de show probeert te stelen, is een momentopname. Hun succes zal niet zo lang duren als dat van Pat en Patachon of van de Dikke en de Dunne. Politiek mag in dit land al een vaudeville zijn, voor Vlaanderen worden de verkiezingen van mei 2014 een té serieuze zaak om toe te vertrouwen aan enkele lachebekjes.
Er is de laatste tijd nogal wat te doen geweest over het feit dat men in Nederland de leefloners één dag per week klusjes wil laten opknappen, zodat ze zo iéts terug doen voor het geld dat ze van de maatschappij krijgen. Voorbeeld in deze materie is de stad Rotterdam, de stad van Pim Fortuyn, waar zoiets al bestaat. Niet overal in Nederland is men daar gelukkig mee en ook bij ons zijn er van die wereldverbeteraars die het altijd erg vinden als mensen moeten werken. Er zijn ook economen die het systeem in vraag stellen, omdat ze vinden dat ook het aanzetten van leefloners om iets te doen, geld kost, supervisie vraagt en toch allerlei onkosten met zich mee brengt. Daar valt iets op te zeggen, ware het niet dat er in heel deze zaak iets belangrijks verzwegen wordt. In Rotterdam is nl gebleken dat zowat een kwart van de opgeroepen leefloners niet is komen opdagen en op die manier verzaakt aan dat leefloon, zonder hetwelke men zgz niet kan leven. Daar zullen wel enkele sukkelaars tussen zitten die het (weer) niet gesnapt zullen hebben of die het gewoon niet willen snappen, maar als er zoveel afvallen kan dat evengoed zijn omdat die mensen nog iets anders deden of gewoon niet wilden dat men erachter kwam met wat ze bezig waren. Een kwart minder leefloners zou in elk geval voor elk OCMW een flinke besparing zijn en de extra kosten waarvan hierboven sprake ruimschoots compenseren. Ook in dit land zijn er enkele honderdduizenden die geen werk vinden/hebben en dat terwijl er tienduizende vacatures niet worden ingevuld, dit laatste dan vooral in Brussel en Wallonië, maar ook in Vlaanderen. Een duidelijk voorbeeld van wat er op dat gebied fout loopt, kregen we nog te lezen in hetzelfde interview dat Michel Delbaere, voorzitter van Voka, in Trends gaf over de staatshervorming. In Zuid West-Vlaanderen is de werkeloosheid minder dan 3%. Men vindt geen volk. West-Vlaanderen draait voor 40% op Fransen. De weekeindploegen komen van over de grens, niet uit het nabijere Henegouwen waar de werkeloosheid dubbele cijfers haalt. Bij Delbaere, die een voedingsbedrijf heeft in Ooigem, is ooit een Waals minister op bezoek geweest, die de zaak zou doorgeven aan de Forem, de Waalse tegenhanger van onze VDAB. Dat was drie jaar geleden. Men heeft er niets meer van gehoord…
Delbaere zegt er dan nog bij dat die Fransen hun loon mee over de grens nemen en het gros daarvan in Frankrijk uitgeven, niet hier. En dan ‘vergeet’ hij nog te vertellen dat die mensen waarschijnlijk alleen Frans spreken en de Vlaamse werkgevers zich daar moet aan aanpassen, zodat ook daar verfransing geen ijdel woord meer is...
Vorige week was er een congres van Voka, de vereniging van Vlaamse Ondernemers en Kamers van koophandel, waarbij nog maar eens straffe taal werd verkondigd. Moeilijk is dat niet in dit land waarin men niets structureel durft veranderen. Denk maar aan de mobiliteitsproblemen, waarmee de bedrijven en hun werknemers mee rekening moeten houden, de fiscale druk die stoemelings maar blijft verhogen, evenals de uitgaven in de sociale zekerheid. Verder de steeds terugkomende problemen omtrent de automatische index en de verschuiving van de belasting naar consumptie (voor de aandachtige lezer: dit is een uitspraak van Voka, niet van mij of van e.o.a. econoom).
Maar het opmerkelijkste voor mij was de verklaring van de Voka-voorzitter, dat er geen nieuwe staatshervorming moest komen. Althans dit was wat verteld werd in de diverse media, waarvan we als Vlamingen weten niet teveel te moeten geloven. Dit zou eerder een bevestiging zijn van het zgz Bracke syndroom dat ook die richting uitging en niet de mening van o.m. Bart De Wever, die ooit zei dat Voka zijn werkgever was.
De aap kwam uit de mouw tijdens een interview dat Voka-voorzitter Michel Delbaere gaf aan Trends en dat deze week verscheen (voor de eerste keer zonder Van Overtveldt en met een volle pagina reclame voor het VB!). Voka wil inderdaad niet meteen een zevende staatshervorming, maar wel een ‘zesde bis’! Wat is nu het verschil? Wel, men wil dat min of meer alles dat bij de zesde staatshervorming beslist is, eerst wordt uitgevoerd, maar dat er daarna moet worden verder gepraat. M.a.w. het kind heeft een andere naam gekregen en wat uitstel. Het zal er nu op aankomen dat dat uitstel geen afstel wordt, wat zal afhangen van de verkiezingsuitslag van mei 2014. Als er een Di Rupo II komt, met misschien Vlaamse partijen* die nóg minder zullen voorstellen dan vandaag, dan kan dat uitstel duren tot Sint Juttemis. Als er een andere regering zou komen, een echte herstelregering, dan zou dat allemaal veel sneller kunnen geklonken zijn.
En zo zijn we terug bij af. 25 mei 2014 wordt meer dan ooit een sleutelmoment.
* CD&V heeft op zijn ‘Innesto congres’ gesteld dat de partij niet meer in een federale regering zal stappen als die geen meerderheid heeft in Vlaanderen. Maar wie gelooft er nog een partij die er al elfendertig bochten op heeft zitten?
Recentelijk had het Vlaams Belang aan het bekende enquêtebureau iVox uit Leuven gevraagd een peiling te doen bij een panel van mensen die zich hadden aangemeld voor een internetpeiling. De vragen waren eenvoudig:
- Is de invloed van de islam voelbaar in de samenleving?
- Kost de euro de Vlaming geld?
- Moet er een definitieve stop komen op het bouwen van moskeeën?
Het antwoord was driemaal een overweldigend ‘ja’! En dit ingevuld door bijna vierduizend vrijwillige respondenten! Om het hele verhaal nog aannemelijker te maken, was het VB zo voorzichtig geweest de peiling te laten superviseren door niemand minder dan Frank Thevissen, voormalig VUB-docent en promotor van de destijds razend populaire ‘Stemmenkampioen’ in Het Laatste Nieuws, een peiling die door de krant werd afgevoerd toen duidelijk werd dat de liberalen van de ene nederlaag in de andere sukkelden (wat bij latere verkiezingen bevestigd werd).
Dat er op de uitslag van de VB-peiling kritiek zou komen vanuit het politiekcorrect wereldje, stond als een rots boven water. De criticasters van dienst waren deze keer Jaak Billiet en de onvermijdelijke Marc Hooge, onderzoekers aan de KU-Leuven, maar in de eerste plaats loepzuivere belgicisten. Nochtans hoeft men maar het internet af te surfen om de bevestiging te krijgen van hoe de man in de straat er in Vlaanderen over denkt en dat is niet zoals die geleerde onderzoekers het zouden willen.
Enquêtes blijven wat ze zijn, maar deze hier is wel geen momentopname zoals die voor de verkiezingen. Dat de modale Vlaming de verdoken islamisering van zijn samenleving meer dan beu is, is niets nieuw en dat zal ook morgen zo zijn. Hopelijk herinnert hij het zich als hij volgend jaar in het stemhokje zal staan…
---
P.S. In mijn vorige blog over de clash tussen Jan Neckers en Mark Grammens in ’t Pallieterke, schreef ik dat het gewraakte artikel van eerstgenoemde misschien wel zijn laatste was in dat blad. Ik heb me daarin vergist: Jan heeft in ‘t Pallieterke van deze week de draad weer opgenomen. De soep zal dan ook wel niet zo heet gegeten worden als ze werd opgediend en daar kunnen we alleen maar blij om zijn. Wij Vlamingen moeten meer samenwerken, over onze meningsverschillen heen.
Zoals ik eerder reeds meldde, was Marc Grammens op zijn 80ste gestopt met zijn ‘Journaal’ en waren heel wat Vlamingen blij dat hij daarna toch bereid bleek elke week een artikel te schrijven in ’t Pallieterke. Tot hij dan frontaal in aanvaring kwam met een andere vaste columnist van het weekblad, die luistert naar de naam Jan Neckers, een historicus op pensioen, die het bracht tot afdelingshoofd bij de toenmalige BRT, waar hij zijn Vlaamsgezindheid niet onder stoelen of banken stak.
Reden tot de clash met Grammens, zoon van Flor en wereldberoemd in Vlaamsnationale kringen, was een artikel waarin die – in de nasleep van de hetze tegen Jan Jambon - stelde dat de collaboratie tijdens de Tweede Wereldoorlog niét fout was. Het Belgische leger had eind mei 1940 gecapituleerd, waardoor hier het bezettingsrecht gold, dat deel uitmaakt van het volkenrecht en o.m. gewapend verzet verbiedt. Verder was er rond 1940 een golf van sympathie voor Duitsland in diens steun voor onderdrukte en opstandige volkeren. De collaboratie was trouwens bij ons geen louter Vlaamsnationale zaak. De eerste die in België opriep tot collaboratie was Hendrik De Man, de voorzitter van de Belgische Werkliedenpartij, de voorloper van de socialistische partij. De eerste die de bezetter smeekte om een eigen collaboratiedagblad te mogen uitgeven was Jos Van Eynde, de latere hoofdredacteur van De Volksgazet. Tenslotte was de repressie, na de oorlog, een regelrechte gruwel, waarbij heel wat onschuldige mensen werden vervolgd voor feiten die het sop van de kool niet waard waren, zaken die ze soms wel met hun leven betaalden.
Op dat artikel van Grammens in ’t Pallieterke, kwam in hetzelfde weekblad een vlijmscherp antwoord van Neckers, die vond dat de collaboratie met de Duitsers tijdens de Tweede Wereldoorlog wél degelijk fout was en dé reden waarom zoveel mensen in dit land de Duitsers én de collaborateurs ook na die oorlog haatten. Na die column van Neckers kreeg het blad een stortvloed van lezersbrieven en mails die hun eigen verhaal over die repressie vertelden en waarbij ikzelf me ook kan aansluiten. Ook mijn vader werd beschuldigd van collaboratie omdat hij als schoenmaker moest toelaten dat Duitse militairen, die in onze straat gelegerd waren, bij hem hun schoenen kwamen repareren. Vader werd na één dag weer vrijgelaten, omdat men inzag dat hij helemaal niets verkeerd had gedaan, maar ondertussen hadden de helden van het verzet wel heel ons huis leeggehaald – tot het kleinste stukje leder toe – en die inboedel hebben we nooit teruggezien. We zijn er dan nog goedkoop vanaf gekomen, want voor eenzelfde aanklacht, meestal burenjaloezie, zijn er mensen jarenlang opgesloten en zelfs doodgeschoten. In totaal werd een half miljoen Belgen door het gerecht vervolgd, vooral in Vlaanderen, terwijl de grootste collaborateur, Léon Degrelle, een Waals politicus en bekende Waalse figuren zoals Simenon en Hergé, die ook gecollaboreerd hadden, gerust werden gelaten.
Dat Neckers zo zwaar naar Grammens uithaalde, is opmerkelijk, maar niet uitzonderlijk. Wij blijven een rancuneus volkje. In dit land blijkt men immers niet te kunnen vergeven, ook niet na bijna 70 jaar. In onze buurlanden werd er in de jaren 50 van de vorige eeuw al amnestie verleend aan politieke collaborateurs, 10 jaar later gebeurde dat in Frankrijk zelfs voor de politieke misdaden tijden de Algerijnse oorlog en zopas eiste het Europees Hof zelfs dat terroristen van de Baskische ETA moeten worden vrijgelaten. Als enig land in Europa blijkt dat bij ons niet te kunnen. Een reden te meer om er een eind aan te maken.
Tenslotte nog dit. Het artikel van Neckers tegen Grammens was het laatste dat (voorlopig?) van hem in het spotblad verschenen is. Grammens is wél blijven schrijven en kwam deze week ruim aan bod n.a.v. de hulde die hem te beurt is gevallen voor zijn hele carrière en t.g.v. zijn 80ste verjaardag in de rector Dhanis aula van de universiteit van Antwerpen. Een initiatief van o.m. Richard Celis, Frans Crols, Matthias Daneels, Wim Merckx, Herman Suykerbuyk en Mia Uyterhoeven. Of Neckers er zelf mee gestopt is, of aan de kant werd gezet, is mij niet duidelijk.
Ik kom even terug op mijn blog van eergisteren, 18 dezer (‘Het btw-snoepje’) en de reactie daarop van lezer Rob. Hij is blijkbaar een zelfstandige met werknemers en vindt het niet kunnen dat men de BTW hier verhoogt, terwijl we nu al moeten concurreren tegen lagere tarieven in Duitsland (19%), Luxemburg (15%), Frankrijk (19,6%) en Nederland (21%, pas verhoogd van 19). Voor wie duurdere zaken wil kopen, die vlot draagbaar en te verbergen zijn, is er dan nog het Zwitserland dat de laatste tijd steeds meer in beeld komt (met slechts 8,5%).
Laten we Zwitserland even vergeten, dan zou één oplossing kunnen zijn dat de E.U., die anders overal wil zorgen voor eenheidsworst, zich dáár eens ernstig mee bezig hield en bv de btw-tarieven op gelijke hoogte zou brengen. Zoiets zou moeten kunnen, maar dan moeten de staten weer iets aan Europa afgeven en dat doen ze nu steeds met minder goesting.
Hetzelfde verhaal voor het betalen met cash: in België tot 5.000 euro, straks nog tot 3.000, terwijl dat in de buurlanden niet het geval zou zijn. Ook hier hetzelfde verhaal. Bij ons lijkt de overheid een masochistische instelling te zijn die niets liever doet dan haar eigen burgers te pesten en achteruit te stellen t.o.v. het buitenland. Het wordt pas hilarisch als daar tegenover wordt gesteld dat de lonen hier hoger liggen, terwijl diezelfde hogere lonen ervoor zorgen dat we steeds minder kunnen exporteren.
Zowel de btw verhogen als hem verlagen lijkt dus geen oplossing om te bezuinigen. De reden daarvoor is onze automatische indexering, een unicum in Europa en misschien ver erbuiten. Stijgen de prijzen als bv het gevolg van een btw-verhoging, dan stijgen lonen en uitkeringen met hetzelfde percentage. Exact hetzelfde gebeurt in de andere richting, bij een verlaging. Daardoor betalen loon- en uitkeringsgerechtigden in dit land eigenlijk geen btw-wijzigingen.
Volgens Rob kan men alleen ernstig bezuinigen door bv het aantal ambtenaren drastisch te verminderen*. Zoals Rob schrijft en ikzelf al enkele keren in deze rubriek vermeld heb, heeft België het dubbel aantal ambtenaren als Nederland, waarbij ookhet adagium ‘teveel koks bederven het eten’ geldt. Daar wil ik nog aan toevoegen dat een hele rits nutteloos geworden instellingen best zouden verdwijnen, zoals de senaat en de provincieraden, structuur en ambtenaren in begrepen. De provincies worden ook geviseerd in de ontwerpteksten voor het congres van de Open VLD, maar dat is ‘déjà vu’, want Verhofstadt stelde dat al voor in zijn burgermanifesten van de jaren negentig, waarvan niets in huis is gekomen.
Kortom, het heeft geen zin in dit kleine landje zaken te gaan veranderen zonder rekening te houden met gelijkaardige situaties in onze buurlanden. Het wordt hoog tijd dat we eens meer over de grens kijken. De tijd dat dit land ophield in De Panne, Turnhout en Maasmechelen, is verleden tijd.
De stad Antwerpen geeft in elk geval het goede voorbeeld, waar het aantal personeelsleden moet dalen met 1420 voltijdse krachten. Ondanks de linkse tegenstand lijken Gent en zelfs Brussel dezelfde weg op te gaan. Het zou een begin kunnen zijn van het besef dat de bomen niet meer tot in de hemel reiken.
‘Verkiezingsprogramma’s zijn een goede samenvatting van wat partijen in
de vorige regering hadden willen/moeten uitvoerenÂ’.
Bovenstaande is niet van mij, maar van ‘economisch dwarsligger’ Geert
Noels en geeft perfect weer waarover het gaat. Partijen die de laatste decennia
mee in de verschillende regeringen hebben gezeten, moeten nu niet afkomen met
beloftes, waarvoor ze de kans gekregen hebben ze al te realiseren of tenminste
kunnen pogen hadden dat te doen. En dat geldt in de eerste plaats voor de drie
zgz traditionele Vlaamse partijen. Een nuchtere burger die vaststelt dat
partijen de beloftes niet hebben waargemaakt toen ze ertoe in staat waren, is
niet langer bereid ze nog te geloven, laat staan ervoor te stemmen.
