De Wever krijgt er dus nog een weekje bij. Volgens mij is dat een uitstel van executie. ‘Ze’ laten hem gewoon rondjes draaien tot hij er zelf wel genoeg van zal krijgen. “Ze”, dat zijn in eerste instantie het Hof en de francofonen, maar ook de traditionele Vlaamse partijen. ‘Chi troppo abbraccia, nulla stringe’. Dat is geen De Wevers Latijn, maar een Italiaans gezegde dat hier zeer toepasselijk is: ‘Wie te veel omarmt, houdt niets vast’.
Van zodra het na de verkiezingen duidelijk werd, dat de N-VA niet incontournable geworden was en dat ook de klassieke Vlaamse partijen een meerderheid konden vormen zonder de partij van De Wever, was het even duidelijk dat de partij alleen nog zou kunnen meespelen als ze veel water in haar wijn zou doen. ‘Driekwart van het eigen programma inslikken’, zoals Flup Moustache het al zei. Het valt nog af te wachten wat het op Vlaams niveau nog zou kunnen worden, maar op federaal vlak moet Bart zich geen illusies maken. De francofonen willen hem gewoon niet.
Als de traditionele partijen er op Vlaams niveau toch de N-VA bijnemen, dan zal het zijn om zichzelf in te dekken. Zoals ik reeds schreef in mijn blog van 29 mei (‘Zonder stok achter de deur’) zullen er de komende legislatuur nog harde noten te kraken vallen. Ik heb toen reeds een hele opsomming gegeven van de schulden die zullen moeten worden aangezuiverd, maar daarmee is de kous helemaal nog niet af. Ondanks het feit dat België door de Europese Commissie voorlopig van het strafbankje werd gehaald, omdat het land onder de 3% norm bleef, blijft er nog meer dan genoeg om zich zorgen over te maken. Een volgende federale regering, maar ook de deelregeringen, moeten de lasten op arbeid laten dalen, snoeien in de uitzonderingstarieven van het btw-systeem, financiële achterpoorten sluiten en de belastingen eenvoudiger maken. Ze zullen nog dit jaar een kleine twee miljard extra moeten vinden om de begroting op peil te houden, meer mensen aan het werk moeten krijgen, degenen die werken langer laten werken en de loonkloof moeten dichten om niet uit de markt geprezen te worden. De index zal hoe dan ook weer eens moeten worden ‘aangepast’ en er zal extra geld moeten gevonden worden om de pensioenen betaalbaar te houden. Allemaal ‘suggesties’ van Europa.
Als de N-VA straks nog zal mogen meespelen, dat zal dit grotendeels komen omdat de trado’s de verantwoordelijkheid voor al die zaken niet alleen zullen durven dragen. De Vlaamsnationale partij dreigt dan een soort CD&V-light te worden.
Louis Michel, oud minister van Buitenlandse Zaken in de voor Vlaanderen nefaste regering Verhofstadt I en vader van Charles, momenteel voorzitter van de MR, heeft verklaard dat zijn groep uit de liberale Europese fractie zal treden, mocht die de N-VA als lid aanvaarden. Daarmee blijft ‘big Loulou’ consequent met zichzelf en dan denken we aan zijn tijd bij Verhofstadt, toen hij zijn landgenoten aanspoorde niet meer naar Oostenrijk op vakantie gaan, omdat toen de partij van Haider deel ging uitmaken van de Oostenrijkse regering. Hoe democratisch Loulou was, bleek ook nog vorig jaar toen er een hele heisa was i.v.m. het tot stand komen van de Europese privacywet. Er werden toen nl door allerlei lobby’s zo’n 2.000 (!) amendementen ingediend, waarvan er 158 vanuit het kantoor van Michel bleken te komen. Daarmee ging hij in tegen een wetsvoorstel van zijn eigen fractie, de Alde (niet te verwarren met de Aldi, alhoewel…). Toen daarover een schandaal uitbrak werd niet hij, maar een medewerker ontslagen die de amendementen zgz op eigen initiatief had ingediend. Een truuk van luie Charel, die voorheen al eens werd toegepast door de kleine Eyskens toen die, als minister van Buitenlandse Zaken in een der regeringen Martens, een paspoort had toegekend aan een terrorist.
De verklaring van de oude Michel laat nog maar eens zien, dat De Wever op de MR niet moet rekenen voor de vorming van een centrumrechtse federale regering. Daarvoor heeft Bart nl de MR nodig, plus – voor Brussel – zelfs het FDF. De voorzitter van die Fransdolle Vlamingenhaters, Maingain, heeft zich trouwens ook al uitgesproken tegen een regering met de N-VA en men heeft ook die partij nodig, anders gaat de CdH evenmin meespelen. Hetzelfde is trouwens gebeurd met Yvan Mayeur, de huidige PS-burgemeester van Broekzele, die de informatieopdracht van De Wever ridiculiseerde.
Het ziet er dus weinig waarschijnlijk naar uit dat De Wever erin zal slagen om een federale regering op de been te brengen, waarin zijn partij vertegenwoordigd zal zijn, laat staan iets te zeggen zal hebben. Dat legt de bal terug in het kamp van de Vlaamse trado’s, die men zal aanbieden opnieuw deel te nemen in een centrumlinkse coalitie, iets waarnaar SP.a en Open VLD wel oren zullen hebben. Voor CD&V ligt de zaak anders, daar die partij alleen met de N-VA al een Vlaamse regering kan vormen. Dat laatste moet dan ook de topprioriteit worden, waarna men een Vlaamse regering zal hebben en het de Vlaming in de straat worst zal wezen hoelang de volgende federale regeringsvorming dan nog zal duren. In dat geval kan men trouwens – in tegenstelling tot 2011 – de N-VA niet meer de schuld geven dat er geen federale regering tot stand komt.
Het wordt even spannend deze week. Morgen moet De Wever zijn verslag als informateur bij Filip aanbieden en gaan we misschien al iets te weten komen. Eén week is absoluut onvoldoende, zeker als men tussendoor ook nog onderhandelen moet over de regionale regeringsvorming. Gaat de geschiedenis zich herhalen en krijgen anderen straks weer een veelvoud aan tijd om e.e.a. uit te zoeken?
Zoals ik hier al meermaals gesteld heb, is momenteel hét belangrijkste dat er zo snel mogelijk een Vlaamse regering komt. Zelfs Philippe Moreau, de (ex?) ideoloog van de PS, vindt dat dit voor De Wever het beste scenario is, al zegt hij erbij dat Bart wel driekwart van zijn programma zal moeten inslikken. Met de uitslag van de verkiezingen, die in feite niets hebben opgelost, blijft dat de enige mogelijkheid om straks ook federaal iets te forceren. Lukt dat niet, dan riskeert de winnaar van deze verkiezingen voor 5 jaar in de oppositie terecht te komen. En dat met een CD&V die de beoogde 20% niet haalde en de SP.a die nooit eerder zo weinig stemmen kreeg. Zelfs in haar eigen Leuven haalt de partij van de Tobbacks geen 14%, zowel voor de federale Kamer als voor het Vlaamse parlement en wordt ze daar de vijfde partij! Kan zo’n voorzitter zomaar aanblijven en zo’n partij mee blijven regeren?
Ik vraag me trouwens af, waarom sommigen blijven stellen dat er eerst een federale regering zou moeten komen. De Duitstaligen hebben hun nieuwe gewestregering toch ook al. Leven die misschien op een andere planeet?
In september van vorig jaar verklaarde De Wever, in een interview in De Tijd, dat hij er soms van wakker lag zijn werk niet af te kunnen maken. ‘Ik heb een groot deel van mijn leven heel intens aan politiek gedaan’, zei Bart toen, ‘Wanneer de ‘delivery time’ aanbreekt, zou het wel jammer zijn dat moment te missen’. Of dat moment eraan komt, weten we misschien deze week, al zal dat niet betekenen dat daarmee de problemen van dit land zullen zijn opgelost. Zelfs het verhaaltje dat er na de zesde staatshervorming geen communautaire problemen meer zouden zijn, is een fabeltje. Zeker voor wat Vlaanderen betreft, zal het voor de traditionele partijen geen wandeling door het park worden met één Vlaming op drie in de oppositie.
Nadat de Belgische poot van BNP Paribas deze week al negatief in het nieuws was gekomen door de hold-up van de Belgische staat op een tienduizend van haar klanten die samen anderhalf miljard euro verspeelden (zie mijn blog van gisteren), was het de beurt aan de Franse moeder om een klap te incasseren. En wat voor een klap! Het Amerikaanse ministerie van Justitie wil de Franse bank een monsterboete van 10 miljard dollar (±7,3 miljard euro) opleggen, omdat het bedrijf jarenlang dollartransfers heeft uitgevoerd naar zgz schurkenstaten zoals Iran, Syrië, Cuba en Soedan. Als dat doorgaat, zal dat de hoogste boete zijn die ook door een financiële instelling zal moeten betaald worden, zo’n vijf keer meer dan de hoogste boete tot nu toe.
Deze boete treft deze keer niet de klanten – zoals de verkoop met terugwerkende kracht bij de Belgische dochter – maar de bank zelf. I.pl.v. de klanten zal de Belgische staat er mee voor moeten opdraaien, de belastingbetaler zeg maar, u en ik. In de nasleep van de Fortis affaire had de Belgische staat nl door het doorverkopen van Fortis aan BNP Paribas zo’n 10% van de Franse aandelen gekregen plus 25% van het Belgische filiaal. Na het bekend maken van de mogelijke boete is het BNP Paribas aandeel zo’n 5% minder waard geworden en voor de Belgische staat betekent dat alleen al een verlies van minstens 350 miljoen euro. Daar houdt het niet mee op, want die boete komt overeen met zo ongeveer de winst van anderhalf jaar. Daardoor zou het goed kunnen, dat de bank straks een kapitaalsverhoging moet doorvoeren, waardoor België nog eens extra geld mag bovenhalen. Als het dat niét doet, zullen nl haar aandelen verwateren en mag men een verkoop met winst, waarop gehoopt werd, helemaal vergeten.
Vorig jaar verkocht minister Geens aan het Franse moederbedrijf de 25% die de Belgische staat nog bezat in de Belgische dochteronderneming en kon hij daarna triomfantelijk verklaren daarmee de Belgische staatsschuld onder de 100% van het bbp te hebben gekregen. Dat laatste is ondertussen achterhaald, zoals ik ook reeds vertelde in mijn blog van 29 mei (‘zonder stok achter de deur’) en het wordt nóg erger. Mocht Geens die 25% niét verkocht hebben, dan had de Belgische overheid nog een blokkeringsminderheid in BNP Paribas Fortis gehad, terwijl ze nu de impact van de hele zaak moet ondergaan zonder er nog iets aan te vertellen te hebben.
Een slecht examen dus voor een mogelijke kandidaat premier. Als het hem een troost mag wezen, een andere kandidaat, Didier Reynders, deed het al niet veel beter (denk maar aan Dexia) en werd, na een dienst van liefst tien jaar, beschouwd als een der slechtste ministers van Financiën die dit land ooit gehad heeft en die alleen maar goed was in het uitsturen van zijn kabinetschefs naar andere lucratieve overheidsbanen.
Een regering in lopende zaken mag geen nieuwe belastingen heffen. Het is daarom opmerkelijk dat nu, vlak ná de verkiezingen, er toch allerlei nieuwe belastingen worden aangekondigd. De beslissingen daarvoor waren dus al genomen vóór 25 mei, maar men heeft er wijselijk (sic) voor gekozen ze pas na de verkiezingen bekend te maken om de N-VA – die de ploeg van Di Rupo een belastingregering noemde – geen vers buskruit te geven.
Zo raakte maandag bekend, dat een nieuwe belasting op beleggingsfondsen de beleggers zo’n anderhalf miljard euro extra gaan kosten. Het gaat om tienduizende klanten (van BNP Paribas Fortis), maar hier en daar zal er zich wel iemand pijn doen. De belasting is door de bank van de rekening van de klanten gehaald op ‘the day after’, 26 mei dus en rekent op de verkoop van fondsen een belasting aan van 25% met een terugwerkende kracht van vijf jaar!
Eergisteren werd dan bekend dat de btw op renovatieprojecten stijgt van 6 naar 21 procent. Die korting was indertijd gegeven om bouwpromotoren aan te moedigen minder aan nieuwbouw te doen en eerder oudere gebouwen in een betere staat te brengen, waardoor o.m. meer mensen een betaalbare woning konden vinden in de steden. Tegelijkertijd zorgde ze ook voor het aanzwengelen van de bouwactiviteiten. Nu komt daar een eind aan en is het te verwachten, dat er niet alleen minder gaat gerenoveerd worden, minder werk dus, maar dat die renovatie ook behoorlijk duurder uit zal vallen, zodat minder mensen zich nog een nieuwe woning zullen kunnen veroorloven. Bij dit verhaal past ook de definitieve vernietiging door de Raad van State van de milieuvergunning voor Uplace. Nu kan men voor of tegen dat project zijn, feit is wel dat straks niemand in Vlaanderen nog bereid zal zijn de zgz ‘brownfields’ op te ruimen en dat de regio – zeg maar de belastingbetaler – er zelf voor op zal mogen draaien. ‘Wat we zelf doen…’
Het had nóg erger kunnen zijn, want de week vóór de verkiezingen lekte uit, dat er een derde nieuwe (pest)belasting zou komen op de ± 500.000 bedrijfswagens die er in dit land rondrijden. Die verhoging werd door Koentje Geens op de valreep (de vrijdag vóór de verkiezingen) ongedaan gemaakt. Het was echter diezelfde Geens die op 25 april van dit jaar de komst van die nieuwe taks had aangekondigd en ze later op geen enkel moment betwiste. Als Geens straks weer in een nieuwe regering mag meespelen, is de kans groot dat die taks er toch nog komt – desnoods met terugwerkende kracht - en zal Gwendolientje, mocht haar partij er ook weer bij zijn, zich nog eens kunnen komen verontschuldigen bij haar achterban. Van huichelaars gesproken!
---
N.a.v. de recente lezersreacties over de regeringsonderhandelingen (en t.a.v. Gina) nog dit. Als Peeters geen minister-president van Vlaanderen kan worden, zegt mijn glazen bol dat hij ook geen premier van België zal zijn. Zijn partij heeft daarvoor nl een wit konijn achter de hand en wel de hierboven vermelde supertsjeef Geens, die zelfs door de PS aanvaard zou worden. Bij een nieuwe federale regering zonder de PS is er trouwens ook nog een zekere Didier Reynders kandidaat. De keuze voor Di Rupo in 2011 heeft de instap tot de Wetstraat 16 wel erg laagdrempelig gemaakt…
In de voorbije verkiezingscampagne konden de media niet genoeg herhalen dat het ging over de tegenstelling tussen het N-VA en het PS-model. Daarbij werd duchtig op het N-VA programma ingehakt, terwijl er weinig verteld werd over wat dat van de PS feitelijk omvatte. Wallonië wordt nu al decennia lang door de PS beheerst met als resultaat een bittere armoede.
De werkloosheidgraad in Wallonië bedraagt 19,2% (t.o.v. 5% in Vlaanderen en 11,3% in Brussel). In een recente tabel van tewerkstellingsgraad van 266 Europese regio’s staan Oost- en West-Vlaanderen in de top 20 en de rest van de Vlaamse regio’s in de top 60. Geen enkele Waalse provincie haalt de top 100, Henegouwen (de thuisbasis van Di Rupo!) zelfs niet de top 200.
Vlaanderen heeft gemiddeld zo’n 3,7 leefloners per duizend inwoners, Wallonië 12,4 en Brussel liefst 23,8. Dat wordt allemaal officieel betaald door België, maar grotendeels met Vlaamse centen. In tegenstelling tot de zgz inhaalbeweging die Wallonië maakt via o.m. het even zgz Marshallplan, daalden de nieuwe investeringen er met 10%, terwijl er in Vlaanderen toch nog altijd een lichte stijging van 2% was.
En zo kunnen we nog een tijdje doorgaan. Feit is dat Wallonië er nooit bovenop zal komen als dat met de PS moet gebeuren. Er zijn daar nu weer communisten verkozen en die vinden zelfs de PS te rechts, stel u voor. Als de PS het in de volgende federale regering weer voor het zeggen zou krijgen zonder tegengewicht vanuit Vlaanderen (ttz zonder de N-VA), dan zal deze situatie alleen maar erger worden. De Vlaamse partijen die eventueel een Di Rupo II zouden steunen, zitten dan wel voor enkele jaren gebeiteld, maar het zouden wel eens hun laatste jaren kunnen zijn. Bij SP.a en Open VLD zijn ze zich daar niet van bewust, bij DC&V een beetje. Dat beetje zal straks het verschil moeten maken.
Ik zal mijn glazen bol nog eens moeten bovenhalen om te voorspellen wat er, volgens mij, zou kunnen gebeuren in onze politiek. Bart De Wever is nu wel een week aan zet, maar geen hond die gelooft dat het wat worden zal. Hij heeft nl geen ‘stok achter de deur’. Uitgerekend de slogan waarmee het VB naar de verkiezingen trok. Het lot kan wreed zijn.
Als de N-VA wil vermijden dat het misschien voor vijf jaar nergens nog zal kunnen meespelen, is de partij verplicht een knieval te doen richting CD&V. Als dat lukt, zeker op Vlaams niveau, kunnen die twee partijen samen optrekken richting federaal vlak en ook daar kan CD&V wegen op de besluitvorming. Eer het zover is, zullen de Vlaamsnationalisten nog heel wat water in hun wijn moeten doen, misschien zelfs Peeters opnieuw het minister-presidentschap moeten aanbieden. Het zal veel Vlamingen hard aankomen, maar zolang CD&V en de Waalse partijen een alternatief hebben – en dat hebben ze wel degelijk – zit rechts Vlaanderen in zak en as*. In tegenstelling tot bij het VB kan men het de leiding van de N-VA niet kwalijk nemen. Als het waar is dat de kiezer altijd gelijk heeft, kan de partij van De Wever nog wel meedoen, maar dan alleen als aanhangwagentje van de christendemocraten en zonder veel verdere eisen te stellen.
Of dat allemaal zo’n ramp zou zijn, valt trouwens nog te bezien. De volgende bewindsploegen, zowel op federaal als gewestelijk vlak, zullen nog dit jaar harde noten te kraken krijgen. Er was al geweten dat België de volgende jaren 13 miljard euro extra zal moeten besparen. Nadat eergisteren bekend werd dat het Vlaams tekort oploopt tot 1,3 miljard, kreeg de federale regering gisteren te horen dat het federale overheidstekort plots nog maar eens verhoogd wordt met 16 miljard. De reden voor Vlaanderen is, omdat Eurostat wil dat de pps-constructies* niet buiten de begroting kunnen gehouden worden. Voor het federale komt het doordat ook de schulden van de huisvestingsmaatschappijen mee moeten geteld worden. Dat laatste betekent dat, ondanks zelfs enkele meevallers, de staatsschuld straks boven de 103% zal komen, daar waar de regering Di Rupo recentelijk nog kraaide dat ze onder de magische 100% grens zou blijven. De partijen die de volgende regeringen gaan uitmaken, mogen dan ook beloofd hebben wat ze wilden, in het vooruitzicht van nog eens een pak extra besparingen, zal er weinig eer te rapen vallen en kunnen we er vanuit gaan dat de oplossing nieuwe belastingen zullen zijn. Uitgerekend dat wat een derde van de Vlaamse kiezers wilde vermijden door op N-VA te stemmen. Voor CD&V is het dan ook een nachtmerrie zoiets te moeten uitvoeren met uitgerekend de N-VA in de oppositie, met een Europa dat deze keer niet van plan is dit land weer eens uitstel te geven.
* In De Tijd van gisteren noemt een zekere Dirk Van Poucke, een onderhandelingsexpert van de UGent, de overwinning van de N-VA een ‘pyrruszege’. Dat was de titel van mijn blog van maandag…
** pps-constructies zijn samenwerkingsverbanden van de overheid met de privé-bedrijven, voor bv de bouw van scholen of sociale woningen.
Zoals ik in mijn blog van 26 dezer – the day after – al schreef is de kans groot dat de overweldigende overwinning van de N-VA al bij al voor de Vlaamsnationalisten een Pyrrusoverwinning zal worden. In die blog had ik er nog een vraagteken achter staan, dat mag weg, want de drie trado’s kunnen in principe nog een meerderheid halen en de N-VA is niet incontournable geworden. Het is CD&V die midden in het bed ligt en die waarschijnlijk alleen een akkoord zal sluiten als háár prioriteiten en niet die van de N-VA voorrang zullen krijgen. De Wever zal dan ook nog heel wat water in zijn wijn moeten doen om te verhinderen dat zijn partij straks helemaal uit de boot valt.
Er is, volgens mij, één lichtpuntje en dat is de vraag of CD&V het zal aandurven de N-VA buiten de regeringsvorming(en) te houden. De partij gaat dan alle verantwoordelijkheid krijgen voor een loodzware legislatuur, met extra bevoegdheden maar met minder geld. Daarenboven zal ze af te rekenen krijgen met een oppositie van 1 op de 3 Vlamingen en haar ware gelaat moeten laten zien in de communautaire kwesties die hoe dan ook zullen rijzen. Als puntje bij paaltje komt, is immers alles communautair in dit land. Verder weet ze dat het zakenleven en de middenstand grotendeels achter de partij van De Wever staan en dat ze nog meer jobs naar het buitenland zal zien vertrekken als de PS het weer voor het zeggen krijgt.
We zullen zien hoe super Bart het er deze week vanaf brengt. Als informateur van een federale regering mag hij het nu al vergeten, al vind ik dat persoonlijk nog niet zo erg. Mocht hij er ondertussen wél in slagen een Vlaamse coalitie bij elkaar te brengen, dan zou dat een stap vooruit kunnen zijn, al zal de inbreng van de N-VA dan wel in sourdine zijn. Als het de partij niet lukt er nog iets van te bakken, dan heeft het VB zeker nog niet afgedaan en zouden heel wat VB-kiezers die nu tactisch voor de N-VA gestemd hebben, wel eens terug kunnen keren naar het origineel. Tegen die tijd moet het VB dan wel orde op zaken hebben gesteld.
Voor de mensen die zich terecht boos maken over de huidige politiek in Vlaanderen, is het niet slecht bovenstaand gedichtje van Toon Hermans in herinnering te brengen. Men kan ermee lachen, maar in feite is het grotendeels de waarheid. Alleen noemen ze dat tegenwoordig ‘pragmatisch zijn’. Buiten het feit dat het VB genekt werd door het cordon sanitair, wat in Vlaanderen niet herhaalbaar was voor de N-VA, hoezeer de francofonen dat ook nu nog zouden willen, waren er inderdaad de eigen interne moeilijkheden en het feit dat de partijtop niet vatbaar was voor sjoemelen en andere ingrediënten die Toon zo raak beschreef. In navolging van het Franse FN, waar Jean-Marie Le Pen de leiding aan zijn dochter moest laten omdat hijzelf niet meer aanvaard werd, zou het geen kwaad kunnen dat ook bij ons het VB radicaal voor een verjonging kiest. Symptomatisch in dat opzicht is een artikel in The Economist van 17 dezer (dus van nog vóór de verkiezingen), waarbij een lange lijst voorkomt van zowat alle Europese partijen die het weekblad eurosceptisch noemt. Het Vlaams Belang wordt daar niet eens bij vermeld…De partij heeft nu (misschien) vijf jaar de tijd om dat te verwezenlijken. Met Tom Van Grieken en Barbara Pas heeft het VB alvast twee jongeren die geloofwaardiger kunnen overkomen dan een oudere generatie, die haar deel heeft gehad, maar duidelijk niet meer aanspreekt. Gerolf Annemans heeft dat al begrepen en stelt zijn functie als partijvoorzitter ter beschikking na de zomervakantie. Mocht straks blijken dat de N-VA het ook niet voor mekaar krijgt, is er nog altijd hoop. Mocht het tegendeel waar zijn, zullen we ons daar alleen maar over kunnen verheugen.
Ondergetekende heeft gisteren niet de hele namiddag en de avond naar de Tv gekeken. In het vooruitzicht op een natte maandag heb ik eerst enkele uren in de tuin gewerkt, waar ik e.e.a. heb verplant. Daarna had ik een afspraak met een dochter en een kleindochter en zijn we samen naar de cinema in Turnhout de opera Carmen van Georges Bizet gaan zien en beluisteren. Dat maakt dat ik pas laat op de avond thuis was, waar ik de uitslagen van de verkiezingen pas vernam. Dat gebeurde met een dubbel gevoel.
Om te beginnen bleek de vrees van een Vlaamsnationale afstraffing na de ongemeen harde en negatieve kiescampagne van de traditionele partijen ongegrond. Anderzijds was er ook weinig euforie omtrent de vooruitgang van de N-VA, omdat die grotendeels tot stand gekomen is met de overstap van nog maar eens een grote groep VB-kiezers. Een vestzakbroekzak operatie dus, waarbij de traditionele partijen al blij waren met een soort status quo. Het resultaat van dat alles is, dat het weer afwachten wordt, zowel voor de vorming van een Vlaamse als die van een federale regering. Eigenlijk is niet de N-VA, maar CD&V aan zet, want het is de enige partij die zowel met de N-VA als met rood en blauw een Vlaamse regering kan vormen en die bovendien alleen zeker is van het behoud van Peeters’ zetel als minister-president als ze voor de tweede formule kiest. Toch is dat helemaal niet zeker en is het bijna een blamage dat Peeters zo’n 15.000 voorkeurstemmen minder haalde dan tante Homans, door Tobbackske ooit een ‘tweederangsfiguur’ genoemd. Tenslotte blijft het nog altijd mogelijk dat Bart De Wever e.o.a. tactische zet uit zijn mouw schudt (door bv Peeters de post te laten behouden) en kennen we weer wat meer Latijn na Bart’s ‘Viti Vim Virtus’. En wat er verder nog volgt, kan best verwoord worden met de vaste uitspraak uit de fabeltjeskrant: ‘dat zien we morgen dan wel weer.”.
Kortom, de N-VA is de grote overwinnaar van deze verkiezingen. Vraag is maar: wat doet ze ermee, als CD&V tenslotte wel eens het laatste woord zou kunnen hebben?
Vandaag is het dan eindelijk zover: 25 mei 2014, de dag van de moeder aller verkiezingen. Menigeen zal een zucht van verlichting slaken, al was het maar om al het gezever over de politiek door partijen die alles beloven, maar waarvan men niets (meer) gelooft. Zoals ik terloops al eens gemeld heb, kan een partij alleen maar hopen dat een deeltje van al de gedane beloftes zal verwezenlijkt worden, dikwijls nog in een verwaterde uitvoering én op voorwaarde dat ze mee in de regering zit. Waar het voor Vlaanderen op aan komt, is vanavond te weten of de Vlaamsnationalisten het goed genoeg gedaan hebben, na deze ongewoon negatieve campagne van zowat alle traditionele partijen. N-VA was misschien negatief t.o.v. de PS, de Vlaamse trado’s echter t.o.v. een eigen Vlaamse partij. Open VLD had op dat gebied tenslotte afgehaakt, maar met slogans als ‘Mensen hebben vleugels’ en ‘Goesting voor de toekomst’ koopt men ook niet veel. Wat van deze verkiezingen zal blijven hangen is dat men de mensen gewoon angst heeft aangejaagd met bedreigingen die niet hard gemaakt konden worden. Het had soms meer weg van gemeentepolitiek, uitgerekend het enige niveau waarop deze keer niet gestemd hoeft te worden.
Ik vraag me soms af hoe men in het buitenland reageert op nieuwtjes van deze verkiezing, als men daar bv ziet dat ministers van huis tot huis gaan met foldertjes en dat in een wereld die steeds meer online gaat. Of dat bv een Vande Lanotte die op straat de index gaat verdedigen, een systeem dat in al onze buurlanden een relict is dat daar al jaren geleden is afgeschaft (en meestal vervangen is door all-in akkoorden, die het leven niet extra duurder maken, wat met de index wél het geval is). Voor diezelfde buitenlanders wordt het helemaal belachelijk als die te horen krijgen dat men hier ongeldig kan stemmen, maar men daarvoor wel naar het stemhoekje moet komen. Dat, als men niét komt, men een boete riskeert, waar haast nooit iets van in huis komt. Dat, wie vier keer in vijftien jaar niet komt opdagen, een andere straf krijgt: hij/zij mag dan helemaal niet meer gaan stemmen. Only in Belgium!
Enfin, mensen, stem voor de ‘goei’ en laten we maar hopen dat de trado’s straks stemmen tekort zullen komen om het onzalige beleid van Di Rupo voort te zetten, zelfs met Groen erbij.
Op de begrafenisdag van Dehaene hadden de politieke partijen hun campagne opgeschort. Een moratorium, zeg maar. Officieel althans, want men moest geen politieke analfabeet zijn om niet te verstaan wat er in de toespraken van de CD&V toppolitici gezegd werd. Het gebeurde echt op zijn tsjeefs, nooit rechtuit, maar steeds met in het achterhoofd dat een goed verstaander maar een half woord nodig had. Wat ze kwijt wilden, werd uitgebracht, op zijn Jean-Lucs. De vraag is maar, in hoever dat allemaal nog invloed zal hebben op de simpele zielen onder ons. ‘The collateral damage’, zoals dat in oorlogstaal heet.
Waar voor Vlaanderen wel minder gevaar van uit gaat dan verwacht, is het nationale voetbalgebeuren. In het stadion van RC Genk gingen woensdag wel tienduizend supporters naar de oefenmatch van de Rode Duivels kijken. De voetbalgekte ten top, al moet dat toch genuanceerd worden. Voor zover ik weet, was de toegang gratis en werden er allerlei gadgets kosteloos uitgedeeld aan de fans, meestal kinderen. Dat het aantal toeschouwers zo hoog lag, had ook te maken met de vrije schoolnamiddag.
Volgens een marktonderzoek van ING, spendeert de modale Belg gemiddeld immers slechts zo’n 12 euro aan de diverse Rode Duivelgadgets. De rest krijgt hij links en rechts gratis van allerlei sponsors. Deze laatsten riskeren zelf in de problemen te komen, nadat gebleken is dat de chartervluchten, die men al geregeld had voor de WK van volgende maand in Brazilië, niet eens volgeboekt geraken en er al toestellen geannuleerd moesten worden. De kostprijs zal wel de voornaamste reden zijn, al waren er de laatste tijd heel wat negatieve berichten over de stand van zaken in het land van koning Pele. Eerst werd er gewaarschuwd voor allerlei (erg jonge) prostituees die zich daar op de bezoekers zouden storten, dan was er het bericht over een soort muggen dat wij niet kennen, maar waarvan de beet o.m. de (soms dodelijke) knokkelziekte kan veroorzaken. Verder blijkt dat verschillende stadions niet eens tijdig zullen zijn afgewerkt en dat laatste geldt ook voor de toegangswegen er naartoe, wat voor heel wat chaos zou kunnen leiden. Tenslotte is er in Brazilië momenteel een echte stakingsgolf aan de gang, waar niet alleen het openbaar vervoer, maar zelfs de politie aan meedoet.
Nu nog afwachten wat de hoofdacteurs er op het terrein van terecht gaan brengen. Sinds het elftal zeker is van de kwalificatie, werd er geen enkele match meer gewonnen. Een overwinning straks tegen het minuscule Luxemburg zal daaraan niet veel veranderen. Als de ploeg de volgende maand ook in Brazilië geen resultaten behaalt, zou het wel eens snel gedaan kunnen zijn met de opgeklopte voetbalgekte. Dan wordt het ‘sic transit gloria mundi’ om het eens op zijn De Wevers te zeggen.
Als we de overdaad aan peilingen moeten geloven, dan zal het van enkele procenten meer of minder afhangen om te weten waar we na 25 mei aan toe zullen zijn. Krijgt de N-VA er enkele procenten bij, dan zit de partij in pole position, zeker voor wat de Vlaamse regeringsvorming betreft. Het zal dan echter aan CD&V zijn om te beslissen of ze met De Wever en Co in zee willen gaan. Op die manier zal men waarschijnlijk zelfs geen derde partij nodig hebben. Geen Open VLD en zeker geen SP.a. Vande Lala, die de bui al ziet hangen (dom is de man niet), heeft al gezegd er geen probleem mee te hebben samen met Groen een regering te moeten vormen. Dan is hij tenminste zeker er weer bij te zijn. De achterliggende gedachte van de Oostendse peetvader is echter dat hij hoopt op een regering zonder de N-VA, zowel voor het regionale als het federale vlak. Dat zou dan wel betekenen dat er vier partijen zouden komen te zitten in de nieuwe Vlaamse regering en acht in de federale. Als ge het mij vraagt, een blue print for disaster, zeker omdat in een dergelijke situatie men gegarandeerd eerst een federale regering zal willen vormen, terwijl de totstandkoming ervan ook zonder de N-VA niet op één,twee drie zal klaar zijn. Tijdens de crisis van de 451 dagen was er wel geen nieuwe federale regering, maar wel gewestregeringen die werkten. Bij een vertraging tot het maken van een nieuwe federale regering zullen ook de gewestregeringen in lopende zaken zitten, wat – zeker voor Vlaanderen – geen goede zaak zal zijn.
Ondertussen raakte bekend dat België verder wegzakt uit de top van wat men de ‘economische hitparade’ noemt. Dat betekent dat dit land steeds minder concurrentieel wordt. Het staat nu op plaats 28, terwijl drie Scandinavische landen bij de top tien staan, uitgerekend die landen waar de belastingen ook hoog zijn, maar waar de burgers er veel meer voor terugkrijgen. Uit dezelfde jaarlijkse lijst, gemaakt door de Zwitserse businessschool IMD, blijkt dat liefst 35 landen België hebben ingehaald voor wat de buitenlandse investeringen betreft. Zie je dat probleem al opgelost worden door een centrumlinkse Belgische regering met acht partijen?
Gelukkig is er nog de Waalse goednieuws show. De Waalse ondernemers, verenigd in de UWE, de tegenhanger van ons Vlaamse VOKA, erkennen dat de Waalse economie de crisis goed heeft doorstaan dank zij de subsidies van de Waalse overheid. Er kwamen daardoor liefst 55.000 banen bij. Kanttekening erbij is wel dat die jobs bij diezelfde overheid waren of door die overheid gesubsidieerd. Bijna zeker met Vlaams geld dat ze via het officiële België krijgt…
Zoals de politieke situatie evolueert, met Franstalige partijen die nu reeds zeggen niet met de N-VA op federaal vlak te willen samenwerken na 25 mei, zullen zij en niet de Vlaamsnationalisten de oorzaak zijn van een eventuele nieuwe 451 dagen, of erger. Als De Wever dan Di Rupo vraagt eens in duel te gaan, durft het ventje (sic) niet. Als Bart daarna dan maar een rechtstreekse boodschap in het Frans naar de francofone bevolking uitstuurt (in zijn allereerste Twitter), krijgt hij meteen niets anders dan negatieve reacties, net zoals hij die vroeger al eens gekregen heeft tijdens die 451 dagen, toen zijn programma binnen de 24 uur door de PS werd afgewezen*. Nu is het inderdaad zo dat De Wever en zijn partij inderdaad meestal vrij negatief waren t.o.v. Wallonië, maar blijkbaar heeft men dat daar liever dan dat hij van gedacht zou veranderen. M.a.w. het vijandbeeld dat men van de Vlaamsnationalisten heeft bij onze zuiderburen, lijkt hen goed uit te komen.
In deze rubriek heb ik al enkele keren geschreven, dat we ons niet moeten laten afdreigen met dat 451-syndroom, want dat België het toen absoluut niet slecht deed. Voornaamste reden was het feit dat de toenmalige regering in lopende zaken met de zgz ‘twaalfden’ moest werken, dus geen geld op overschot had om gekke dingen te doen en wel verplicht was te besparen, terwijl ze geen nieuwe belastingen kon opleggen.
Een tweede reden die wordt aangehaald om de mensen bang te maken, zou zijn dat zo’n periode met een regering in lopende zaken slecht is voor de rente die België moet betalen op zijn staatsschuld. Dat was in 2011 inderdaad zo, maar dat zal zo niét zijn als het straks weer misloopt. Luc Coene, de gouverneur van de Nationale Bank (NBB) heeft dat al gesuggereerd en dat wordt nu ook bevestigd door Capital Economics, de gezaghebbende economische denktank van de Londense City**. De reden waarom men nu geen impasse verwacht is, omdat het Belgisch begrotingstekort is gedaald en de Belgische banken ondertussen beter zijn gekapitaliseerd. De enige reden waarom de City zich zorgen maakt over een eventuele Belgische politieke impasse is de neergang van de Belgische concurrentiekracht, m.a.w. de steeds terugkomende discussie over de loonkloof. Dat laatste is trouwens niet alleen de bezorgdheid van de internationale financiële wereld, maar ook van een veertigtal Vlaamse industriëlen, die zich in een open brief aan de verkiezingskandidaten daarover uitspreken in de media. Als onze producten o.w.v. de loonkost duurder blijven dan die in de ons omliggende landen, zullen steeds meer bedrijven hier afhaken.
Zeker als de volgende federale regering – als die er ooit komt – blijft aanmodderen zoals Di Pippo met zijn circus dat de laatste twee en een half jaar heeft gedaan.
* De strafste uitspraak als reactie op de Twitter van De Wever vond ik nog die van Benoît Lutgen, voorzitter van het CdH, die zonder verpinken zei dat, volgens hem, over 10 jaar Wallonië de motor van België zal zijn (RTL journaal van gisteren,19.00 uur). Hij zei er wel niet bij van welk België…
** Een mening die ook gedeeld wordt door de Oeso, het IMF, ING en de ratingbureaus Standard & Poors en Moody’s, zoals Knack recentelijk nog meldde.
Een uitspraak van De Wever, dat wie een goed CV heeft, werk kan vinden, heeft de linkse tegenstanders nog maar eens collectief de gordijnen in gejaagd. Toch heeft Bart (weer eens) gelijk. In dit land zijn er een half miljoen werklozen, waarvan zo’n 200.000 al meer dan vijf jaar niet meer aan de slag is. En dat terwijl er meer dan 40.000 vacatures zijn en sommige firma’s wanhopig op zoek zijn naar personeel. Het kan altijd natuurlijk zijn, dat iemand niet de job vindt die hij graag zou hebben, of waarvoor hij/zij gestudeerd heeft. Wie geen werk heeft, daarvoor dan - nota bene – drie jaar de tijd krijgt om het uit te zoeken en toch werkloos blijft, zal een probleem krijgen, als het van de N-VA afhangt. Die valt dan nl terug op een leefloon, al zal dat laatste wel hoger liggen dan nu het geval is. Dat zal trouwens ook gelden voor de werkloosheiduitkering die men dan ondertussen krijgt. Dat zijn geen abnormale situaties, want ze bestaan reeds in alle ons omliggende landen.
Ook voor wat het al dan niet verhogen/verlagen van de pensioenen betreft, is er hetzelfde verhaal, inclusief het gehuil van de linkse media en partijen. De fout die deze laatste daarbij maken, is dat ze één item uit het N-VA programma nemen en moedwillig de rest van het plaatje verwaarlozen. Het is natuurlijk campagnetijd en overdrijvingen zijn daarin nooit ver af, maar ergens zou er toch een grens mogen zijn.
Tenslotte is de uitspraak van De Wever en het programma van de N-VA daaromtrent een antwoord op enkele schrijnende sociale toestanden in dit land en wie denk je dat daarvoor verantwoordelijk is? Niet De Wever en/of zijn partij, maar uitgerekend de partijen die hem nu daarover aanvallen en die tientallen jaren verwaarloosd hebben de mensen hier een fatsoenlijk pensioen te bezorgen. De hypocrisie is nooit ver af.
Voor CD&V wordt een beetje op eieren lopen deze week. In een videoboodschap heeft Kris Peeters de campagne van zijn partij weer opgestart en daarbij onder meer gezegd dat ze, na de vrij bitsige discussies van de voorbije weken, vanaf nu “een campagne op zijn Jean-Luc’s” zullen gaan voeren. Daarmee kan men wel alle kanten uit, ideaal voor een partij die steeds gewend is geweest op meerdere paarden te wedden en waarvan de toppolitici zelden het achterste van hun tong laten zien. Feit is wel dat de dood van de ex-premier niemand onberoerd heeft gelaten en heel deze week nog in herinnering zal gebracht worden, niet het minst op de staatsbegrafenis van vrijdag. Dat laatste brengt met zich mee dat deze gebeurtenis in het lang en het breed zal worden uitgesmeerd in de media en dat de weekeindkranten er vol van zullen staan.
Nu maar afwachten wat en of dit alles enige invloed zal hebben op het kiesgedrag van de onbesliste kiezer en in hoever dit de Vlaamse zaak zou kunnen schaden. Een niet onbelangrijk deel van het zgz ‘kiesvee’ in Vlaanderen bestaat nl uit mensen die nog altijd niet beseffen dat ze hun eigen welvaart in dit land aan het weggeven zijn en die daar pas achter zullen komen als het – ook voor hen – te laat zal zijn. Dehaene mag dan nog van zichzelf gezegd hebben dat hij een politicus van de vorige eeuw was, daarover zal waarschijnlijk de rest van de week angstvallig gezwegen worden. Een uitspraak van Miet Smet, ex Martens 3, dat dit land bruggenbouwers nodig heeft, had ze ook beter voor zichzelf gehouden.
Enfin, het wordt even nagelbijten. Net nu de voetbalgekte rond het WK in Brazilië even leek te luwen i.v.m. het einde van de eigen competitie, komt dit hele verhaal bijzonder ongelegen. We kunnen alleen maar hopen dat iedereen er zich van bewust is, dat verkeerde uitspraken ter zake ook als een boemerang kunnen terug komen.
Het wordt aftellen. Nog zes keer slapen en dan krijgen we de moeder aller verkiezingen. Nog eenmaal herhalen dat vooral de verkiezing op Vlaams niveau belangrijk wordt. Alleen als de Vlaamsnationalisten daar hun greep op krijgen, hebben ze het breekijzer in handen waarmee ze de Belgische onstaat pijn kunnen doen. Als het ooit zover komt – we zullen duimen én hout vasthouden – moeten we echter, meer dan ooit tevoren zien dat we dat wat we doen, we beter zullen doen. De huidige Vlaamse deelregering mag dan wel haar best gedaan hebben, een vlekkeloos parcours heeft ze zeker niet gelopen. Met de komst van nieuwe bevoegdheden, maar niet genoeg financiële ondersteuning (weer zo’n Belgische uitvinding), zal het er allemaal niet beter op worden. De tijd toen de Vlaamse regering geld zat had, ligt al een legislatuur achter ons. Die laatste termijn was het soms gewoon cententellerij geworden.
De nieuwe Vlaamse bewindsploeg zal moeten zorgen voor een verbetering in de zorgsector, de mobiliteit (Oosterweel!), het onderwijs, de sociale woningbouw, om er maar enkele te noemen. Verder zal zij erop moeten toezien dat de vele miljoenen van de Vlaamse overheidsinvesteringen niet meer in rook opgaan, zoals we op dit ogenblik nog meemaken bij zaken zoals Electrawinds en Groenkracht. Tenslotte moeten we af van een Vlaamse regelneverij die soms verstikkend kan zijn voor de verdere ontwikkeling van onze regio.
Het belangrijkste blijft echter, dat we na 25 mei een coherente Vlaamse ploeg krijgen die op federaal vlak met de francofonen wil onderhandelen aan haar voorwaarden, die een rem wil zetten op de miljardentransfers naar Wallonië, in de eerste plaats omdat die landshelft er niets mee onderneemt en dat ook niet zal doen zolang de PS het daar voor het zeggen heeft.
Om dit alles te verwezenlijken, moeten we niet rekenen op de SP.a, die haar treintje nu al aan de PS heeft gekoppeld, niet op de Open VLD, die het confederalisme heeft afgezworen en bereid is ook in een volgende federale regering zonder meerderheid in Vlaanderen te stappen. Met CD&V zullen we wat meer geduld moeten hebben, omdat we die partij waarschijnlijk nodig zullen hebben om een meerderheid te behalen. Tenslotte is er het VB, waarbij het uitkijken is of haar uitslag de slechte peilingen zal weerspiegelen. Een score rond de 10% zou echter al genoeg kunnen zijn om op de volgende Vlaamse regering te wegen, zowel op regionaal als op federaal vlak.
Het overlijden van Jean-Luc Dehaene heeft een merkwaardig bijeffect. De meeste partijen hebben hun verkiezingscampagne opgeschort, ofwel rechtstreeks, ofwel doordat de grotere partijen (CD&V/N-VA) het gedaan hadden en men besefte dat een ‘restdiscussie’ niet veel zou opbrengen. Dit is wel een streep door de plannen van de media die het allemaal zo geweldig begonnen te vinden en geen plaats genoeg hadden om de kandidaat stemmers ervan te overtuigen hoe en aan wie ze hun stem zouden geven. Een pauze, net tijdens een zomers zonnig weekeinde, daar zullen weinig mensen rouwig om zijn. Vraag is maar, of de heftigheid van de laatste campagnedagen nu zal verdwenen zijn en of sommigen opnieuw het vuur aan de lont zullen willen steken.
Opmerkelijk was deze week dat Maggie De Block in een onbewaakt moment, vergezeld van een journalist, niet alleen even serieus vloekte, maar ook zei dat ze feitelijk liever in de oppositie wou zitten. Mevrouw De Block is de hecktische drukte rond haar persoon duidelijk beu en dat strekt haar alleen maar tot eer. Vroeger had ze ook al eens te kennen gegeven dat ze haar huidige job niet meer wil voortzetten, een job waarin ze ooit deemoedig verklaarde alleen maar de wetten te willen laten toepassen. ‘Big Maggie’ is duidelijk niet van het streberstype, waaraan haar partij zo rijk is, in de eerste plaats de kringen rond de ‘zonen van’.
Tenslotte nog dit: de N-VA won de verkiezingen in India. Niet geloven? Kijkt dan maar eens naar de foto, die o.m. op de eerste pagina van De Tijd staat en waarop de overwinnaar van die verkiezingen, Narendra Modi, duidelijk met zijn twee vingers vooruit het V-teken van de partij toont, net zoals de NV-A’ers op hun campagnefoto’s. Modi is trouwens ook een nationalist.
Ik kreeg deze week een uitgebreide mail van een ex-collega uit Nederland, met de sprekende titel: ‘Waarom België nooit kan werken’. Ik heb dat verhaal naar enkele vrienden en kennissen gestuurd en geef er hieronder een resumé van, omdat de hele tekst 7 bladzijden omvat en heel wat ervan reeds bij ons bekend is*. Toch is het interessant omdat men nooit alles kan weten én omdat het een vaststelling is vanuit het buitenland. Zo hoort men het ook eens van een nuchtere Nederlander.
‘Men gaat er van uit, dat het onmogelijk is een maatschappij goed te laten functioneren wanneer maar iets meer dan een kwart van de bevolking moet zorgen voor de totale welvaart. Er bestaat op de wereld maar één ‘land’ die dat voor mekaar krijgt en dat land heet Wallonië. Van zijn 3,65 miljoen inwoners zijn er amper 1 miljoen aan de slag in de privésector, oftewel 28% van de totale bevolking. De rest ‘werkt’ voor de overheid (40%), is werkloos (15%) of te jong, te oud of te ziek om te werken. Wallonië slaagt hierin, omdat het kan rekenen op de solidariteit van Vlaanderen, waar 2,25 miljoen mensen in de privé werken. Deze laatsten moeten, uit solidariteit, een steeds groter deel van hun welvaart afstaan aan Wallonië. Bij elke nieuwe regering blijkt deze solidariteit, die momenteel geschat wordt op 16 miljard euro, toe te nemen. Als we dat bedrag delen door de 2,25 miljoen werkende Vlamingen, dan betekent dat, dat iedere Vlaming die in de privé werkt, gemiddeld jaarlijks 7.111 euro belasting betaalt die naar Wallonië gaat. Dat is net geen 600 euro per maand en zelfs daar houdt het niet mee op.
Die werkende Vlaming moet nl ook betalen voor de eigen overheid en de solidariteit met de andere Vlamingen. De kostprijs, voor alle overheden samen, bedroeg vorig jaar 208,5 miljard euro, een bedrag dat trouwens nog jaarlijks stijgt. Tien jaar geleden was het ‘maar’ 143 miljard, wat betekent dat we in dit land nu dus 65 miljard per jaar meer uitgeven dan toen. Alles samen maakt het, dat iedere werkende in de privé 4.858 euro per maand aan belastingen moet opbrengen om de overheidsuitgaven te financieren. En als ge de pech hebt in Vlaanderen te wonen, wordt dat nog meer, want dat bedrag is een gemiddelde voor heel België en daar bovenop komt er voor elke Vlaming nog eens 600 euro bij die naar Wallonië gaat.
Die financiering van de overheid, het ‘overheidsbeslag’ genoemd, bedraagt ondertussen 55%, geld dat dus naar die overheid gaat en waar de bevolking niets aan heeft. Dit is een bekend gegeven, waarbij de Vlaamse partijen die de overheid genegen zijn (SP.a en Groen) slechts ± 25% van de stemmen halen. In Wallonië gebeurt precies het omgekeerde. De Waalse partijen die streven naar méér overheid (PS, PTB,Ecolo en CdH) halen daar samen bijna 63% van de stemmen. Dat laatste is het gevolg van het feit dat driekwart van de Waalse bevolking die overheid nodig heeft om rond te komen, dikwijls dus zonder ervoor te moeten werken.
De conclusie is dan ook dat Wallonië en Vlaanderen twee gebieden zijn met een totaal verschillend idee over de rol van de overheid. Dat gaat niet alleen over de economie, maar ook o.m. over migratie en justitie. Op langere termijn kan België zo onmogelijk blijven functioneren. Wie dat negeert, werkt het einde van dit land zelf in de hand.’
* Wie de volledige originele tekst wil, met alle contactadressen, kan me die vragen: guido.vanalphen@skynet.be. Ik zal die dan apart doormailen.
Het plotse overlijden van Jean-Luc Dehaene was inderdaad toch nog een verrassing. De man had wel een verwijdering van de pancreas overleefd, nadat er kanker was vastgesteld, maar hij leek ook dat probleem te hebben opgelost, zoals al die andere uit zijn politieke loopbaan, die hij pas oploste ‘als die zich stelden’. Dat was in de politiek, in het echte leven blijft kanker een loterij. Ik heb er mijn vrouw aan verloren en deze dinsdag nog heb ik een aangetrouwde neef van 54 mee ten grave gedragen die eveneens aan kanker stierf. Evenals Gerard Mortier en Wilfried Martens, die Dehaene met enkele maanden vooraf gingen.
Het grote verschil tussen Dehaene en de politici van de huidige generatie is, dat men tenminste wist wat men aan hem had en dit gold zowel voor mede- als tegenstanders. Vergeten we niet dat hij, samen met Martens, niet één maar drie indexsprongen doorvoerde om de economie weer op de sporen te krijgen en de BTW met verscheidene procenten verhoogde om het land toe te laten mee te doen met de euro*. ‘Als men de sociale verworvenheden morgen wil behouden, moet men vandaag saneren’, was zijn uitleg. Nu schreeuwt men moord en brand als nog maar iemand beleefd durft stellen die indexsprong één keer te doen, laat staan de BTW te verhogen met één (1) procent. Alles moet nu pijnloos verlopen en mag niemand erop achteruitgaan, is de PS slogan (maar daarna is het wel Vlaanderen dat betaalt).
Wat in heel de commotie rond zijn overlijden niét verteld wordt, is dat Dehaene, bij zijn verkiezingsnederlaag in 1999, meteen het initiatief aan Verhofstadt liet en koos voor de oppositie. Dat hoefde toen feitelijk niet en hij had minstens een poging kunnen doen om, desnoods samen met Verhofstadt, een regering te vormen. Het was het begin van de afgang van de toenmalige CVP, die de klop nooit meer is te boven gekomen. Dehaene’s verdere carrière speelde zich grotendeels af in Europa, al werd hij enkele keren wel nationaal ter hulp geroepen, zonder veel succes trouwens, zoals in de Dexia affaire. Hijzelf noemde zich trouwens een politicus van de vorige eeuw en ook dat was juist.
Om het over Dexia te hebben, de raad van bestuur van dit failliete bedrijf, dat de Belgische staat al miljarden euro’s heeft gekost en nog kan kosten, mengt zich in de verkiezingscampagne, door te waarschuwen voor een politieke impasse na 25 mei. Dit ondanks het feit dat hetzelfde Dexia zich al voor een heel jaar heeft ingedekt en een mogelijke negatieve impact er pas kan zijn vanaf 2015. Dehaene heeft in de jaren negentig ook al eens honderd dagen nodig gehad om een regering te vormen en de laatste regering Leterme zelfs 290 dagen. Had dezelfde Leterme, samen met Reynders, indertijd Dexia niet overgenomen aan voor dit land ronduit slechte voorwaarden, dan zouden die problemen vandaag de dag niet geweest zijn. Ik denk niet dat Dehaene er zich zo in zou laten luizen hebben.
* Zelfs met die indexsprongen en BTW-verhogingen voldeed België toen niet aan alle voorwaarden om volwaardig mee te kunnen doen met de euro. De staatsschuld mocht nl niet meer zijn dan 60% en dat was toen helemaal niet het geval. Als Brussel de hoofdstad van de E.U. niet was geweest, waren wij er niet bij geweest en misschien nooit bijgekomen. De Belgische staatsschuld is later nl alleen maar groter geworden.
