Het gebeurt niet alle dagen, maar de Belgische politie is nog eens uitdrukkelijk in het nieuws, nu met een probleem van vervroegde pensionering. Een kleinere politievakbond had de zaak aanhangig gemaakt bij het Grondwettelijk Hof, omdat ze – volgens mij terecht – vindt dat het gros van haar leden pas met 62 met pensioen kan, terwijl anderen dat soms al vanaf 54 konden. Discriminatie, zeg maar. Met die klacht hoopte de vakbond dat haar leden ook vroeger met pensioen zouden kunnen, zoals o.m. de ex-rijkswachters. Het is – voorlopig althans – heel anders uitgevallen, want dat Grondwettelijk Hof zegt – ook heel terecht – dat het de bedoeling is dat iedereen gelijk is voor de wet en dat dan ook iedereen niet met 54, maar pas met 62 jaar met pensioen zal kunnen gaan. Gevolg: de grote vakbonden op hun achterste poten en Madame Milnjet die al meteen belooft er iets aan te zullen doen, al vraag ik me af of zij dat zal kunnen in een regering in lopende zaken. Ook voor haar telt toch de wet, niet?
Bovenstaande toont nog maar eens aan dat men in dit land nog steeds niet in staat is ernstige wetten te maken die van de eerste keer kloppen, iets wat ik in deze rubriek al meermaals heb aangeklaagd. Steeds maar die uitzonderingen en achterpoortjes. Vergeten we niet dat het hier gaat om de nasleep van het integreren van de Rijkswacht in het politieapparaat, waarbij men na elf (11!) jaar nog steeds met toestanden zit die niet zijn opgelost. Er moet altijd eerst iets gebeuren, alvorens men wakker schiet en dan aan steekvlampolitiek gaat doen. Ik durf er heel wat op wedden, dat we straks hetzelfde nog gaan meemaken met dat eengemaakte statuut van bedienden en arbeiders. Ook dat hangt aan elkaar met haken en ogen, met steeds dezelfde fout dat men de lat niet gelijk legt voor iedereen.
---
En nu we het toch over de politie hebben, die van Brussel wil gaan staken omdat men, na nogal wat klachten, in de commissariaten camera’s wil gaan plaatsen. De heren en dames politieagenten hebben er geen probleem mee dat de burgers de camera’s moeten tolereren, maar als ze er zelf mee geconfronteerd dreigen te worden, is het hek van de dam. Hier in de Kempen bv worden tegenwoordig overal trajectcontrole’s geïnstalleerd, zelfs op plaatselijke wegen in beboste streken met bijna geen bebouwing én een apart fietspad. Waar dat goed voor is, buiten het klassieke burgertje pesten, weet ik ook niet. In dat laatste rijtje past ook de nieuwe aangekondigde flitsmarathon ergens dit najaar.
Tegenwoordig kan men een vreemde taal leren met DVD’s, computer en Internet, maar vroeger moest men daar een boekje voor kopen, type Assimil. Om de stof niet te zwaar te maken, stonden daar ook regelmatig moppen in. Ik herinner me er zo een uit een ‘Teach yourself Book’, waarmee ik ooit eens Deens beginnen leren ben.
Iemand stapt af op een groepje oude mannen, die op een bank bijeen zitten en vraagt hen wat zij doen. ‘Wel’ zegt er een, ‘wij zitten en denken’. ‘Oh’, zegt de vrager, ‘en wat doen jullie als jullie niét denken?’. ‘Wel’, luidt het antwoord,’dan zitten we alleen maar’.
Aan die uitspraak moest ik denken, toen men de kersverse gecoöpteerde senator Jan Becaus (N-VA) vroeg, wat men in de vernieuwde senaat zoal ging doen. ‘Wij gaan hier voornamelijk reflecteren’, zei Jan heel eerlijk. Hij en zijn gecoöpteerde collega’s moeten daarvoor jaarlijks negen maal bijeen komen en krijgen er 2.500 euro netto per maand voor. Becaus is trouwens een van de weinige gecoöpteerden die niet eens aan de verkiezingen had meegedaan. Anderen, zoals Lode Vereeck (Open VLD), Steven Vanackere (CD&V) en Bert Anciaux ‘SP.a) kregen de senaatspluche nadat ze het in de stembusgang niet gehaald hadden. Leuke troostprijs, zou ik zeggen. Dat de SP.a voor Anciaux koos is feitelijk nog aan te nemen. Wie kan beter het gedoogbeleid voor drugs van de jongsocialisten verdedigen dan iemand die zelf drugs neemt en wiens uitspraken geregeld navenant zijn (denk maar aan dat over de erfenissen). Vanackere vindt de nieuwe job zelfs iets te min, want hij droomt er nog altijd van ergens minister te worden. Uitgerekend hij die bewezen heeft dergelijk niveau niet aan te kunnen. We kunnen alleen maar hopen dat deze legislatuur voor de senaat de laatste zal zijn. Met de afschaffing ervan bespaart de staat zo’n 200 miljoen euro alleen aan werkingskosten.
Samen met de senaat zijn de provincieraden de uitgelezen kandidaten om afgeschaft te worden. De N-VA heeft het zelfs voorgesteld, maar CD&V wil er niet van weten. Deze partij mag dan federaal en regionaal niet zoveel meer voorstellen, in de plaatselijke besturen zoals de provincieraden is ze nog altijd oververtegenwoordigd. Tijdens de – hopelijk – laatste week van de vorming van een nieuwe Vlaamse deelregering is de afschaffing van die raden blijkbaar een twistpunt geworden en bestaat de kans dat ze zullen blijven, omdat er ernstigere dingen zijn om zich het hoofd over te breken. Maar vroeg of laat komt dat item toch weer aan de oppervlakte, zeker in een regering waar besparen zowat het enige is waar men mee bezig lijkt.
De afkorting SPQR van ‘Senatus populusque romanus’ (De senaat en het Romeinse volk) tegenwoordig in het Italiaans vertaald door ‘Sono pazzi quei Romani’ (Die Romeinen zijn gek), kan ook in de Belgische versie naadloos worden overgenomen…
Zoals halvelings te verwachten was, hebben we dus nog steeds geen nieuwe Vlaamse regering op de Vlaamse nationale feestdag van vandaag. Als voornaamste reden wordt opgegeven, dat er nog steeds gezocht wordt naar een boekhoudkundige oplossing voor een besparing van 1,3 tot 1,4 miljard euro. Die is in de eerste plaats een gevolg van de uitvoering van die zgz geweldige zesde staatshervorming, waarbij de gewesten wel meer bevoegdheden gekregen hebben, maar niet de volledige financiering en dus moeten bijpassen.
Een tweede probleem is dat Eurostat er zich nog maar eens mee gaan moeien is. Die wil nl dat er afgestapt wordt van de zgn pps-projecten (de publiek-private samenwerking). Daarmee diende de overheid niet alle nieuwe projecten meteen zelf te betalen, maar werden o.m. nieuwe scholen, sociale woningen en rusthuizen mede door een privébedrijf gefinancierd, terwijl dat bedrijf daarna jarenlang van de overheid een vergoeding kreeg tot het project was afbetaald. Ge vraagt u af, wat Europa daar mee te maken heeft, maar het mag dus niet meer, waardoor het Vlaams gewest in het vervolg weer zal moeten gaan lenen. Dat komt in feite op hetzelfde neer, maar maakt dat de schulden zichtbaarder zijn en men er dus in de begroting rekening mee moet houden en niet langer meer voor zich uit kan schuiven.
De mogelijkheid om eens voor een beperkte periode in het rood te gaan – waar ik al meerdere malen in deze rubriek voor gepleit heb - wordt dan weer door de vakbonden afgeschoten. Wat hebben die daar mee te maken?
Tenslotte is er nog mijnheerke Peeters. Doet me denken aan het gelijknamige stripverhaal dat ooit dagelijks in de Gazet Van Antwerpen verscheen. Jammer is het nu bittere ernst. De echte Peeters, Kris dus, wordt door zijn partij achter de hand gehouden om eventueel premier te worden van een nieuwe federale regering, die niet gevormd zou kunnen worden zonder CD&V. Het lijkt niet langer houdbaar te blijven rekenen op een verlenging van zijn mandaat als Vlaams minister-president. Zijn partij haalde maar de helft van de stemmen van coalitie kandidaat N-VA en hijzelf moest qua stemmen het onderspit delven tegen harde tante Homans. Als de partij echter wil wachten tot die federale regering er komt, kan ze even goed wachten op Godot. Het drama is wel dat Vlaanderen er het slachtoffer van zal worden.
Toch iedereen nog een leuke niet-officiële Vlaamse feestdag toegewenst.
Op vrijdag 4 juli werd in de DAF fabriek van Oevel/Westerlo de één miljoenste cabine afgeleverd. Een mijlpaal voor het bedrijf, die verdiende even onder aandacht gebracht te worden. De Belgische tak van DAF heet DAF Vlaanderen en het was dan ook logisch dat de Vlaamse regering daar bij zou zijn. Niet dus. Kris Peeters, die eerst had toegezegd te komen, bleek geen tijd te hebben wegens de drukte rond de vorming van een nieuwe Vlaamse deelregering (waarbij hijzelf het probleem zou zijn) en een ander zwaargewicht sturen bleek geen optie. Daarmee hield het trouwens niet op, want door het forfait van de Vlaamse voorman, bleek ook de pers plots niet meer geïnteresseerd te zijn en moest men in de media al naar e.o.a. klein berichtje gaan zoeken om te weten wat er bij DAF Vlaanderen gaande was.
Eigenlijk is dat een triestige zaak. De publieke opinie zal zich dat misschien niet meer herinneren, maar in 1993 ging de ‘oude DAF’ failliet*. De zaak kreeg een doorstart, nadat de helft van het personeel ontslagen werd en de Nederlandse én de Vlaamse regering die doorstart financierden. Eind jaren negentig, nog in hetzelfde decennium dus, kregen die driemaal hun geïnvesteerde geld terug toen DAF werd overgenomen door de Amerikaanse truckproducent Paccar. Ik denk dat het nog nooit is gebeurd dat overheidsgeld binnen enkele jaren driemaal terugverdiend werd bij een poging een bedrijf te redden. Daarom alleen al was een beetje dankbaarheid vanuit de Vlaamse politiek hier op zijn plaats geweest. Niet, dus.
Ondertussen gaat het DAF goed. 2013 was voor het bedrijf het beste jaar ooit. Dat had mede te maken met het feit dat nieuwe vrachtwagens vanaf 01.01.2014 moesten voldoen aan de Euro-6 norm, waardoor heel wat vervoerbedrijven in 2013 nog een resem trucks met Euro-5 kochten, die goedkoper waren. Maar het is allemaal geen koek en ei. Ondertussen dook vorige week het gerucht op dat het Volkswagenconcern een bod wil doen op Paccar, DAF’s Amerikaanse moederbedrijf. Als men weet dat datzelfde VW ook al de grootste aandeelhouder is bij concurrenten MAN en Scania, is dat voor DAF geen goed nieuws, want die vrachtwagenproducenten maken voertuigen in dezelfde segmenten. Dat zou kunnen leiden tot grote herstructureringen en daarbij moet ik geen tekeningetje maken.
Een teken vanuit de Vlaamse politiek, al was het maar door een kleine, maar betekenisvolle viering mee te maken, zou deze zaak niet veranderd hebben, zeker als men zegt met de nieuwe regering toch niet klaar te komen vóór 11 juli. Maar zelfs dat kon er blijkbaar niet af. Als er straks weer banen op de tocht staan, lopen ze weer de zolen van hun schoenen om hun diensten aan te bieden. Hoeveel dat helpt hebben we bij Opel en Ford meegemaakt…
* Voor de ‘petite histoire’:
Op een vrijdagavond in februari 1993 werd al het DAF-personeel naar huis gestuurd, uitgezonderd ondergetekende. De dag daarop kreeg iedereen thuis een omslag met één of twee brieven. In de eerste, die iedereen kreeg, stond dat men ontslagen was. In de tweede, die slechts de helft van het personeel ontving, stond dat men werd uitgenodigd om de daarop volgende maandag een arbeidscontract te komen tekenen bij het nieuwe DAF Trucks. De reden waarom ik niet naar huis werd gestuurd werd, was omdat ik bij de 24 uurservice van ITS werkte, de klantendienst (International Truck Service). Ik had uitgerekend dat weekeinde nachtdienst en moest ervoor zorgen dat klanten die belden, iemand aan de lijn kregen. Buiten de bewaking was ik de enige van de 6.000 medewerkers die nog ter plaatse was. Terwijl dooreen genomen op alle afdelingen de helft van het personeel ontslagen werd, was dat bij ITS niet het geval. De enige die men daar kon missen, was het hoofd van de afdeling…
John Crombez, uittredend staatssecretaris voor fraudebestrijding, wil dat België zijn aandelen in BNP Paribas verkoopt, nu gebleken is dat die bank zich heeft schuldig gemaakt aan het witwassen van geld voor transacties met schurkenstaten zoals Iran, Cuba en Soedan. Hij vindt het, m.i. terecht, onethisch dat de grootste privéaandeelhouder, die België in die bank is, daar nog langer deel van uit zou maken. Bij dat onethische komt nog bij dat de twee bestuurders die België had voorgedragen bij de Franse Bank, daar zitten met een statuut van onafhankelijke en niet eens verondersteld worden de belangen van de Belgische staat te verdedigen, maar die van de bank zelf. Het feit dat deze twee zelfs niet eens denken aan opstappen, laat vermoeden dat ze er een dikke pree aan overhouden. De federale regering heeft op die manier wel elke controle uit handen gegeven.
Crombez wordt in zijn betoog gesteund door de N-VA, door Groen en de Open VLD. Van CD&V hoort men voorlopig weer niets, zoals gebruikelijk is bij deze partij die gewend is de kat uit de boom te kijken. Komt daar nog bij dat uitgerekend Koen Geens (hij weer!) vond dat men die aandelen alleen mocht verkopen als er een fatsoenlijke winst op zat, zoals hij al eens gedaan had met Royal Park Investments en BNP Paribas Fortis. Die brengen de Belgisch staat 1,16 miljard euro op (in 4 jaar). De aandelen van BNP Paribas (zonder de naam Fortis erbij), de Franse moedermaatschappij dus, hebben een tijd geleden nog op 62 euro gestaan, nu schommelen die onder de 50. Meteen verkopen zou een ernstige aderlating betekenen.
Tenslotte kan men niet meteen verkopen o.w.v. de regering in lopende zaken (dat verhaaltje gaan we waarschijnlijk nog dikwijls te horen krijgen) en wint Geens (of zijn opvolger) daar flink wat tijd mee. Het zal pas de volgende federale regering zijn die over een eventuele verkoop zal beslissen. Als Geens gelijk krijgt, hij die altijd gezegd heeft die aandelen pas te zullen verkopen als ze 64/65 euro staan, zullen Crombez en Co nog even geduld moeten hebben.
Tijdens de laatste verkiezingscampagne, enkele weken vóór 25 mei, had staatssecretaris Wathelet Jr (cdH) het lumineuze idee de vliegnormen rond Zaventem nog eens te veranderen. In het voordeel van de Brusselaars en de franskiljonse villawijken en ten nadele van de Vlaamse Rand, zoals van een Waal verwacht kan worden. De Vlaamse deelregering liet toen eindelijk nog eens haar tanden zien en riep een belangenconflict in, waarbij de hele zaak met zestig dagen werd uitgesteld en dus over de verkiezingen getild. De affaire maakte dat madame Milnjet in het Brusselse slechte punten haalde bij de laatste verkiezingen en zorgde er mede voor dat Ecolo, de Franstalige versie van Groen, op 25 mei liefst 10 van haar 14 zetels verloor. En dan wil Groen, dat met Ecolo één fractie vormt, bij monde van Van Besien graag meeregeren, waar dan ook. Niet dus.
Die zestig dagen verstreken vorige nacht en dus zou er opnieuw over gepraat moeten worden. Dat gebeurde ook, in het kernkabinet. De uitslag was, dat een regering in lopende zaken hierover niet kan beslissen, gewoon omdat het overlegcomité niet meer bijeen komt vóór er een nieuwe federale regering zal zijn. Officieel zou het nog mogelijk zijn daarover te debatteren in het parlement, maar niemand gelooft daarin omdat we dan meteen in een communautaire ruzie terecht zouden komen. Dat de partijen, die het nieuwe Brusselse gewest gaan beheren, daar wel al een akkoord over hebben (pro Wathelet, wat dacht je, ook CD&V, Open VLD en SPa!) doet niets ter zake. We zitten weer helemaal in België.
Op nationaal vlak gezien, stelt heel dat verhaal over de vliegnormen op zich niet zoveel voor. Het laat echter wel zien dat de federale regering vleugellam is en dat de deelregeringen tot veel meer in staat kunnen zijn als ze dat willen. Daarom is het dubbel spijtig dat de Vlaamse regering nog steeds niet gevormd is, het meer dan waarschijnlijk niet zal zijn op 11 juli en we al blij mogen zijn, mocht er een zijn op 21 juli, al heeft Vlaanderen daar officieel niets mee te maken. Toch blijft dat een belangrijke zaak. Als er bv op de nationale feestdag nog geen federale regering zou zijn, maar wel overal gewestregeringen, dan is de logische volgende stap dat die deelregeringen het initiatief nemen en samen gaan overleggen wat ze voortaan zelf zullen gaan doen en wat er daarna nog zal overschieten voor de federale.
Het is niet altijd gemakkelijk een passende titel te vinden voor mijn blogs, maar deze keer moest ik er niet lang over nadenken. ‘The hot spell is over’, is de laatste zin van de roman ‘Dood van een handelsreiziger’ van Arthur Miller en ook die van de film die erover gemaakt werd (‘Death of a salesman’ met o.m. Elizabeth Taylor). ‘Spell’ betekent hierbij niet hetzelfde als in het Nederlands, maar ‘betovering’. Na de uitschakeling van de Rode Duivels op het WK in Brazilië zal de gekte daaromtrent wel gaan luwen, ook al omdat de spelers zelf niet (meteen) gevierd willen worden. Er komt een fandag op 6 september en dan is de kans groot dat het circus weer wordt opgestart, daar er al in het najaar de eerste voorrondes zijn voor het EK van 2016. Met de inderdaad goede ploeg die ze hebben en mits wat efficiënter te zijn in de afwerking, is een volgend succes niet uit te sluiten. Ondertussen kunnen onze ‘couch potatoes’ zich vergapen aan de Ronde van Frankrijk en de zomerfestivals.
Samen met ‘onze’ deelname aan het WK is ook het weer hier wat afgekoeld en kan het leven, vakanties incluis, weer zijn normale gang hervatten. Dat geldt ook voor de politiek, waar Patje Dewael, benoemd tot kersvers interim parlementsvoorzitter zegt niet stil te zullen zitten. Hij heeft minister zonder Financiën Geens uitgenodigd om in dat parlement eens te komen uitleggen wat hij nu denkt te doen met die Arco-affaire. Dewael hoopt daarmee CD&V onder druk te zetten om straks misschien toch een tripartite op poten te zetten, waarin zijn partij, Open VLD, zal mogen meespelen en dat zowel federaal als regionaal.
Het is trouwens opmerkelijk dat CD&V vorige week op de rem begon te staan tijdens de besprekingen over de vorming van een Vlaamse regering. De gestelde datum, 11 juli, de Vlaamse feestdag, zou nu ineens niet meer gehaald kunnen worden o.w.v. de discussie over de centen. Dit alles terwijl op voorhand geweten was dat er 1,3 miljard zou moeten worden bespaard en men akkoord was in het rood te gaan. Als dat nu ineens niet meer zou gaan, heeft dat in de eerste plaats* te maken met de Arco affaire en zoeken de tsjeven eerst garanties daarover bij de andere partijen. Zoiets ruikt naar chantage, maar in de politiek ligt men daarvan niet wakker, ook niet de mensen die zich nog altijd christelijk noemen.
* Een tweede reden zou kunnen zijn dat, bij het nog niet vormen van een nieuwe deelregering, Kris Peeters nog even eerste Vlaamse piet kan blijven spelen. Het lijkt kinderachtig, maar politieke ego’s kunnen groot zijn…
De media mogen dan zelf niet echt gereageerd hebben op de demarche van Koen Geens i.v.m. de Arco affaire, reacties waren er gisteren meer dan zat vanuit de zakenwereld en andere beleggers die zich gediscrimineerd voelen. Ook Luc Coene, nog altijd gouverneur van de Nationale Bank, mengde zich in het debat en keurt Geens’ mogelijke acties volledig af. Alleen uit de politiek – en dan nog uit zijn eigen partij – krijgt Geens steun. Zo vindt Étienne Schouppe, ex poenpakker bij de NMBS en in de politiek, dat ‘de begroting de uitbetaling aan de Arco-coöperanten aan kan’. Dat zal wel ja, maar dat is niet de kern van de zaak.
Om die Arco affaire te begrijpen, leest men best eens de aankondiging waarmee Arcopar destijds de ACW leden aanschreef over wat zij een ‘nieuwe’ vorm van beleggen noemde (uit De Tijd van 4 dezer):
- Hoog rendement (momenteel 4,25%)
- Geen kosten
- Belegging zonder risico
- Volwassenen EN kinderen
- Aandelen elektronisch op naam, geen problemen van diefstal of verlies.
- Ieder jaar terugbetaalbaar
Arcopar stuurde ook enkele brochures naar haar klanten, met o.m. als titel: ‘Gids voor de ARCOPAR-aandeelhouder’. Aandeelhouder dus en géén spaarder, zodat niet de belastingbetaler daarvoor moet opdraaien, maar degene die bovenstaande verstuurd heeft naar meestal gewone mensen, die inderdaad daarmee dachten een spaarpotje op te bouwen, maar wel degelijk een belegging aan hun been kregen.
Volgens een column van ‘Deckerken’ in dezelfde De Tijd was de deposito bescherming gelijk aan een omniumverzekering na een ongeval zonder vooraf een premie te betalen. Het ACW, dat waarschijnlijk mede door de affaire ondertussen van naam veranderd is, bezit – o.m. via de CM - een patrimonium van ettelijke miljarden euro’s, terwijl de spaarboeken van de vakbonden – die geen rechtspersoonlijkheid hebben (nog zoiets) – een Vaticaans geheim zijn. Aldus Jean Marie.
CD&V-figuren als Geens willen nu alle belastingbetalers er mee voor laten opdraaien en er eventueel de vorming van een nieuwe federale regering mee gijzelen, terwijl het hoe langer hoe duidelijker is dat het vroegere ACW zijn coöperanten zelf zou moeten vergoeden. Zoals een getroffen dame in het VRT-journaal stelde, is nog weinig christelijks aan zo’n houding.
Er zijn de vorige dagen enkele markante uitspraken gedaan, die wel in de media kwamen, maar waarop geen zinnige reactie kwam van de zgz ‘gespecialiseerde’ pers. Zijn die misschien ook al met vakantie?
Dé uitspraak van de dag kwam gisteren van een zekere Marc Lambotte van Agoria, het vroegere Fabrimetal, die beweerde dat elke dag zonder regering betekent dat men in zijn federatie 10 tot 12 arbeidsplaatsen verliest. Alsof een dergelijke uitspraak al niet hilarisch genoeg is, voegde hij er nog aan toen dat het voor Agoria niet uitmaakt wat voor kleur die volgende regering moet hebben. Alsof het programma van centrumlinks of centrumrechts geen verschil zou uitmaken. Zeker met nog 1,9 miljard extra te besparen dit jaar en 13 miljard binnen de komende drie jaar zie ik zoiets niet gebeuren met een centrumlinkse regering. Gaat Agoria dan bijpassen?
Als we trouwens de uitspraak van die Lambotte ernstig zouden nemen, dan zou dat – volgens hem - moeten betekenen dat elke dag mét een regering wel werkplaatsen zou opleveren. Laat er ons even van uitgaan dat dit niet het geval is, maar dat er dan tenminste geen enkele werkplaats zou verloren gaan. Welnu, de laatste zes maanden zijn er in dit land 6.000 (zes duizend!) arbeidsplaatsen verloren gegaan en dit terwijl er wél een regering was…
---
Lambotte was niet de enige die dezer dagen uit zijn nek kletste. Misschien lag het wel aan het warme weer. Zo verklaarde de nieuwe voorzitster van Elia, de nationale hoogspanningsbeheerder, dat het gevaar van een black-out de volgende winter niet zo dreigend is als wordt voorgesteld en dit ondanks het eventueel niet opstarten van Doel 3 en Tihange 2, noch van het sluiten van gascentrales omdat die verlieslatend zijn. In zo’n geval zal ze vragen aan bepaalde industriële producenten om hun productie op een laag pitje te zetten, waarvoor die dan een vergoeding krijgen. Die reeds bestaande regel wil ze nu ook uitbreiden naar de privéverbruikers, maar die krijgen er dan géén vergoeding voor. Dit is echt de wereld op zijn kop. De staat laat na de bevolking van energie te voorzien, maar die bevolking moet het zelf maar oplossen als het fout loopt. Diezelfde Trienemie, een zekere Miriam Maes, Nederlandse met een Franse partner die in Londen verblijft (als het hier fout loopt, heeft zij er alvast daar geen last van!) zegt dat er bovendien ook steeds meer energie kan worden ingevoerd uit de buurlanden. En wat als het nog eens echt wintert, ook in die buurlanden en die dan geen stroom op overschot hebben? Om nog te zwijgen van de extra kosten in zo’n geval.
---
Driemaal is scheepsrecht. Der Dritte im Bunde is hier onze onovertroffen nieuwe minister van Financiën, Supertsjeef Geens. In verband met de Arco affaire, moeten die mensen zich – volgens hem – geen zorgen maken. Hij zal dat eens regelen bij het Europese Hof van Justitie in Luxemburg en – mocht dat niet lukken – werkt hij een plan B uit. Moeten we die man geloven?
Om te beginnen, zat Geens, die het allemaal zo goed schijnt te weten, er bijna twee miljard euro naast voor wat de federale begroting voor dit jaar betreft. Verder heeft hij overhaast de verkeerde bank verkocht, allemaal om onder die 100% van het bbp te blijven, wat hem tenslotte toch niet gelukt is. Van de bank waarmee de staat is blijven zitten, BNP Paribas, zal men de eerste jaren ook wel niet vanaf geraken zonder verlies na de reuzenboete die ze in Amerika gekregen heeft. Verder nam hij recentelijk een loopje met de juiste basiscijfers van de Maastricht normen en van de Belgische deelneming eraan. Vergeten we tenslotte niet dat praatvaar Geens (hij kán het goed uitleggen) niet eens zeker is dat hij in een volgende federale regering nog iets ter zake te vertellen zal hebben en dat het hele Arco drama iets zou kunnen worden van ‘na mij de zondvloed’…
Het is een onmogelijke zaak ernaast te kijken, naast dat wereldkampioenschap voetbal. Zelfs een niet (meer) geïnteresseerde als ondergetekende die alleen nog de Tv-journaals volgt, krijgt ook daarin een overdaad aan herhalingen en infantiele uitspraken te verwerken dat het echt niet meer leuk is. Zeker als men weet dat het huidige Belgische elftal voor zowat de helft bestaat uit jongens met een vreemde afkomst. Feit is, dat dit elftal het meest Belgische is dat er ooit heeft rondgelopen. Die geïmporteerde helft zijn immers wel degelijk Belgen, geen Vlamingen of Walen. Nu is dat een verschijnsel dat zich niet alleen bij ons, maar zo’n beetje in heel West- en Zuid-Europa voordoet. Anderzijds kan de huidige massahysterie ook toe te schrijven zijn aan het feit dat het 12 jaar geleden is dat de Belgen nog eens mochten mee doen en 28 jaar sinds ze nog eens door die eerste ronde zijn geraakt. In Nederland, waar ze op dat gebied wat meer gewend zijn, is er ook wel een oranjegekte, maar die gaat telkens snel liggen als het avontuur ten einde is. Of dat hier ook gaat gebeuren is maar de vraag.
Om op Nederland terug te komen, dat elftal bestaat voor de helft uit spelers die uitkomen in de eigen competitie. Van de 23 geselecteerde Belgen is er maar één die in België speelt en dat is dan nog de derde doelman die mocht invallen omdat de eerste geselecteerde uitviel wegens blessure. Dit gegeven zegt ook iets over de kwaliteit van de zo geroemde ‘Jupiler League’, die zo laag ligt dat men zelfs de beste Belgische spelers ervan niet goed genoeg acht om mee naar een internationaal tornooi te sturen.
Van de geselecteerde nieuwe Belgen zijn er enkele die taalkundig wel goed voor de dag komen. Denk maar aan Lukaku, Dembele, Company en Origi. Toevallig allemaal jongens die bij ons in het Nederlands onderwijs hebben gezeten. Van Mirallas, Hazard, Witsel en Fellaini kan men dat niet zeggen, wat nog maar eens aantoont wat het dure Franstalig onderwijs hier waard is. Als ze dan toch zo van dat België houden zouden ze ook de taal van de andere landgenoten serieus mogen leren
---
Tenslotte nog een voetbalverhaaltje uit de oude doos. Volgens The Washington Post waren de verlengingen na de reguliere tijd in de wedstrijd België-USA de spannendste die men ooit heeft meegemaakt. De sportjournalist die dat geschreven heeft, heeft nooit gehoord van de halve finale in Mexico in 1970, tussen Italië en Duitsland, toen het na 90 minuten 1-1 was en de match tenslotte eindigde op 4-3! Dat was het jaar dat Cagliari in Italië voor de eerste (en tot nu toe enige) keer het Italiaanse kampioenschap gewonnen had en er een aantal rossoblu* in de nationale ploeg waren opgenomen (o.a. de spitsen Riva en Domenghini, en doelman Albertosi). Ik baatte toen een hotelletje uit aan de Costa Rei op Sardinië. We hadden slechts één Tv-toestel in de hall staan, waarop men, in zwart-wit, alleen RAI uno en RAI due kon ontvangen. De meeste klanten op dat moment waren Duitsers op vakantie en Italianen die er werkten. De match eindigde toen ook ergens na middernacht en sommige klanten zaten er in hun pyjama bij, nadat ze gewekt waren door het kabaal bij de doelpunten die maar bleven vallen. Dat uiteindelijk de Italianen wonnen, was een slechte zaak voor de bar. Het was wel het spannendste stukje voetbal dat ik ooit heb meegemaakt. Italië verloor tenslotte de finale tegen Brazilië, toen nog met Pele.
* roodblauw, 'sangmarin' voor de Luikenaars (FC Luik).
Gent is nog eens in het nieuws. De Gentse schepen van mobiliteit, Filip Watteeuw (Groen), heeft een eerste ontwerp voor een nieuw parkeerplan voor de stad gepresenteerd. Als dat ooit werkelijkheid wordt, kan je beter met de auto wegblijven uit de Arteveldestad, tenzij je de euromillions hebt gewonnen. Men gaat zich inderdaad blauw betalen aan parkeerkosten, gesteld dat men zijn wagen nog kwijt geraakt. Overal komt er betalend parkeren. Er zullen zelfs geen blauwe zones meer zijn. Alle tarieven gaan naar omhoog en dat geldt ook voor de boetes. De tijd dat de auto ergens mag blijven staan wordt beperkt. Hoe dat gaat uitdraaien voor wie gaat werken en zijn auto ergens moet achter laten of voor wie ’s avonds bv naar de opera wil komen, is voorlopig nog een raadsel. Er zullen straks trouwens minder parkeerplaatsen zijn. Zelfs de tarieven voor bewonerskaarten gaan serieus omhoog. Het plan van de volkscommissaris, pardon schepen, is de auto uit de stad te verjagen. Dat zoiets dan ook geldt voor de inzittenden heeft hij voorlopig blijkbaar nog niet door.
Er is ook goed nieuws. Ondanks het feit dat burgemeester Termont, volgens een enquête van Ivox aan populariteit inboet, staat hij vermeld op een shortlist van de ‘City Majors Foundation’, waaruit later de ‘World Major’ wordt gekozen. Zelf beweert ‘Gargamel’ dat hij niet weet hoe hij op die lijst gekomen is, alhoewel dat alleen maar gebeurt nadat men zichzelf kandidaat stelt. Sinds Termont in Gent burgemeester werd, zijn er daar 2,7% meer werklozen. Wel zijn er geen allochtonen meer, gewoon door de term ‘allochtoon’ uit alle officiële stukken te schrappen. Die categorie zal van het nieuwe parkeerplan trouwens weinig hinder hebben. Met OCMW-steun kan men nog steeds geen auto kopen…
Of het trouwens gezond wonen is in Gent en omstreken lijkt eerder twijfelachtig. Het laatste jaar verdwenen daar een hele rits bekende figuren, waarvan de meesten het links bewind zeker niet 'ongenegen' waren: André Denijs, Wilfried Martens, Jan Hoet, Gerard Mortier en nu Piet Van Eeckhaut. Zij zullen, jammer genoeg, niet meer kunnen genieten van de weldaden van de mogelijk nieuwe World Major…
Nu Michel Jr bij de PS en het CDH geen kans krijgt in te breken in de gewestregeringen die die twee partijen aan het opzetten zijn in Brussel en Wallonië, blijft er voor zijn partij, het MR, alleen de federale regering over. In een tripartite komen die drie Waalse partijen elkaar weer tegen, in de andere scenario’s is er telkens wel een partij die – voorlopig althans – een veto uitspreekt. In feite blijft er alleen de zgz ‘kamikaze’ regering over, centrumrechts met aan francofone kant alleen het MR met aan Vlaamse kant ook de Open VLD erbij. Die laatste moet dan wel de claim op het inbreken in de Vlaamse regering laten vallen. Dat willen althans CD&V en N-VA die met de vorming van die regering bezig zijn.
Bij de vorming van die nieuwe Vlaamse gewestregering wordt er wel doorgewerkt en hoopt men die nog altijd gevormd te krijgen vóór de Vlaamse feestdag van 11 juli. Nog acht dagen dus. Veel nieuws wordt er niet vrijgegeven, maar het feit dat men voor de Vlaamse begroting bereid zou zijn in het rood te gaan, vind ik een positief signaal, waarvoor ik zelf al meer dan eens in deze rubriek heb gepleit. Men moet geen zotte dingen doen door schulden te maken, maar ook niet door persé steeds maar een begroting in evenwicht te willen hebben. Zolang Wallonië (met een schuld van 16 miljard!) en Brussel zich daarvan niets aantrekken, kan Vlaanderen het zich permitteren eens de kat uit de boom te kijken, zonder het risico te lopen straks nog eens te mogen opdraaien voor de schulden van anderen, al dan niet via het federale België.
Er is trouwens iets waarvan ik tijdens deze Vlaamse besprekingen nog geen woord gehoord heb, nl het feit dat KBC vóór eind 2017, dus tijdens de komende legislatuur, de twee miljard staatssteun die het van de Vlaamse regering kreeg terugbetaalt, met daarbovenop nog eens één miljard boete. Alleen al in het licht daarvan is een tijdelijk tekort op de nieuwe begroting verwaarloosbaar. Vergeten we niet dat dat Vlaamse tekort er komt door het overnemen van federale bevoegdheden vanaf deze maand, een gevolg van de zesde staatshervorming, waarbij men wel de bevoegdheden, maar niet het volledig daarbij behorende geld krijgt.
Tenslotte ligt het slagen van een nieuwe Vlaamse regering in de handen van CD&V, de enige van de traditionele partijen met nog enige Vlaamse reflex. Ze mag nu eindelijk eens knopen doorhakken i.pl.v. steeds te wachten tot de anderen de kastanjes uit het vuur halen. Dat klassieke getalm van de tsjeven heeft in het verleden geleid tot een hoop miserie voor Vlaanderen (de grendels, de transfers, de Brusselse toestanden en een manke zesde staatshervorming, om er maar enkele te noemen). De oorspronkelijke CD&V eis dat er eerst een federale regering moest komen, heeft men moeten laten varen, niet omdat de partij dat leuk vond, maar omdat PS en CDH hen in hun regio’s voor een voldongen feit hadden gesteld. Uiteindelijk is het best mogelijk dat er straks toch een confederaal akkoord zal moeten komen tussen de twee grote gewesten om het federale België te redden, waarbij de liberalen op alle fronten uit de boot zullen vallen. Als alternatief rest er voor hen dan alleen nog die kamikaze regering…
De Vlaamse werkgevers en middenstanders laten van zich horen. Dat was al het geval tijdens de kiescampagne, denk maar aan de oproep van schoenenverkoper Wouter Torfs om voor de N-VA te kiezen. Nu dreigen ze desnoods met een regelrechte boycot, mocht er een nieuwe tripartite regering komen, een De Rupo II, zeg maar.
Uit een enquête van Unizo blijkt nl dat slechts 5% van de meer dan 1700 Vlaamse ondernemers nog gewonnen is voor die tripartite. Bijna driekwart van hen zijn bereid een dergelijke regering ‘uit te zweten’ en niet meer bereid te zijn nieuwe medewerkers aan te werven of hun bedrijf uit te breiden, ondanks het feit dat dit zal wegen op de rentabiliteit en de omzet. 12% denkt zelfs hier dan met hun activiteiten te stoppen en elders te gaan werken.
Dit is des te merkwaardiger, als men weet dat tijdens de 451 crisisdagen van 2011 dezelfde ondernemers aandrongen op een snellere vorming van een regering, waarbij het hen niets uitmaakte dat die een tripartite zou zijn. Ondertussen zijn de mensen echter wakker geworden, nadat ze gezien hebben dat die tripartite alleen maar gezorgd heeft voor meer belastingen en o.m. het verschil van statuut voor arbeiders en bedienden wel heeft opgelost, maar voor velen in hun nadeel.
Eigenlijk is zo’n tripartite een onding dat niet meer van deze tijd is. Vroeger had men de keuze tussen liberalen, socialisten en christendemocraten, die elk een specifiek programma hadden, waarbij men wist waar men aan toe was. Sinds de regering Di Rupo is dat allemaal één pot nat geworden en heeft men meegemaakt dat de voorzitster van de liberale partij, vroeger dé steunpilaar van de meeste ondernemers, haar verontschuldigingen aan haar kiezers moest aanbieden voor een pestbelasting waaraan haar partij had meegewerkt. Dat laatste belette haar niet de belasting te laten bestaan. Als diezelfde partij straks weer in zo’n tripartite stapt, waarmee Gwendolientje nu al gezegd heeft geen problemen te hebben, weten de ondernemers al hoe laat het is. Met slogans dat men ‘goesting heeft in de toekomst’ en dat ‘mensen vleugels hebben’ zal Open VLD geen Vlaamse ondernemers meer vangen. Met die laatste slogan zou de partij zich trouwens voortaan beter ‘Blue Bull’ noemen, dat zou tenminste nog tot de verbeelding spreken.
De Nationale Maatschappij der Belgische Syndicaten
De socialistische vakbond is nog eens bezig met een ouderwetse staking, een staking om te staken. Om te laten zien dat zij er ook nog zijn en dat men hen rekening moet gehouden worden. De staking is maar voor 24 uur en er wordt door de andere bonden niet aan mee gedaan. In principe kan dan toch één op de twee treinen rijden. Probleem is maar dat de treinreiziger vooraf niet weet welk trein er wél en welke er niet zal rijden, waardoor heel wat pendelaars, maar ook festivalgangers voor extra problemen (en kosten) worden gesteld. Verder volstaat het een of meerdere seinhuisjes stil te leggen en er rijdt dan helemaal niets meer. Onnodig hier bij te voegen dat de kans dat een trein in Wallonië niet rijdt een veelvoud is van die in Vlaanderen.
De staking zou zgz gaan over het feit dat de NMBS-medewerkers hun vakantiedagen niet tijdig kunnen opnemen of hun overwerk niet kunnen recupereren wanneer ze dat willen. En dat probleem zou voortkomen uit het feit dat er een tekort aan medewerkers is. Toevallig stond er vorige week nog een uitgebreid artikel over in De Tijd, waarin gesteld werd dat, als de NMBS zou werken zoals de Nederlandse Spoorwegen, men het werk met minstens 7.000 (zeven duizend!) medewerkers minder zou kunnen doen. En dan daarbij niet vergeten dat de Belgische staat elk jaar zo’n 3 tot 3,5 miljard euro steun geeft aan dit rijdend faillissement. Jammer genoeg is er in dit land niemand die aan het zgz ‘spoorstatuut’ durft raken, waardoor het hele land op tijd en stond gegijzeld kan worden. Iets dat ook kan gebeuren bij de luchtverkeersleiders, zoals we ook vorige week hebben meegemaakt, bij sluiswachters en andere vitale beroepen binnen onze economie.
Ik ben geen specialist ter zake, maar het verhaal dat men in Nederland bepaalde zaken met veel minder mensen kan doen, vindt men ook terug bij de ambtenarij in het algemeen. Bij onze noorderburen zijn maar de helft ambtenaren t.o.v. bij ons en dat voor een bevolking die 50% groter is. Het bekende verhaaltje van het teveel aan koks dat het eten bederft.
In het kader van bovenstaande zou het best kunnen, dat de aan de gang zijnde socialistische staking te maken heeft met de pogingen tot de vorming van een nieuwe federale regering. Centrumlinks of centrumrechts kan een heel verschil betekenen voor de houding van de nieuwe regering (áls ze er al komt) t.o.v. de vakbonden die, als van oudsher, menen dat de NMBS van hen is. De ‘Nationale Maatschappij der Belgische Syndicaten’.
Met Charles Michel aan de beurt om de mogelijkheden voor de vorming van een nieuwe federale regering uit te testen, valt er voorlopig weinig te vertellen. Al wat de Charel kan doen is voortborduren op een gekend thema, nl een regering van centrumrechts, maar dan zonder CDH en mét Open VLD. Vooral CD&V zou dat niet zien zitten en volgens e.o.a. enquête die men er in Vlaanderen over gedaan heeft, was een ruime meerderheid van de ondervraagden evenmin te vinden voor een nieuwe tripartite.
Ondertussen wordt het zaak ervoor te zorgen dat er zo snel mogelijk een Vlaamse deelregering komt. Er wordt – gelukkig maar - aan gewerkt en dit gebeurt niet zoals ‘watje’ Declerck dat vroeger altijd bedoelde. De voorbereidende werkgroepen, liefst 21 in totaal, die ermee bezig zijn sinds het principeakkoord tussen N-VA en CD&V, zouden met hun taak rond zijn en vanaf gisteren zijn de onderhandelaars van de twee partijen ermee aan de slag gegaan. Vanaf maandag zou het menens worden.
Laat ons hopen dat we tegen de Vlaamse feestdag een nieuwe Vlaamse regering hebben, die straks uit één mond kan spreken als men verder zou praten op het federale vlak. Het is nl onmogelijk een nieuwe federale regering te vormen zonder de beide grootste Vlaamse partijen. Anderzijds kan men hen voor de huidige gang van zaken de schuld niet meer geven, daar het de PS en het CDH geweest zijn die in Wallonië het voorbeeld gegeven hebben door niet te wachten op het vormen van een gewestregering vóór de federale in haar steigers staat, zoals ze eerst zelf hadden geëist.
Ondertussen is de Duitstalige gewestregering reeds geïnstalleerd, zodat er zelfs op dat vlak al een precedent is. Dat er tegen de nationale Belgische feestdag van 21 juli nog geen federale regering zou zijn en dit wel het geval zou kunnen zijn voor de gewestregeringen, is een duidelijk teken dat we onder weg zijn naar een confederale oplossing, tot spijt van wie het benijdt.
Tenslotte nog dit. Albert en Paola zullen er op 21 juli niet bij zijn. Ik begrijp niet, waarom sommigen zich daarover druk maken. Ik zal er ook niet zijn!
Het is merkwaardig hoe weinig nieuws er in de meestal bevriende media uitlekte over de fractiedag van de SP.a eergisteren in Sint-Laureins. Na de rechtstreeks aanval van het duo Vanvelthoven/Bonte in Knack, was er gesuggereerd dat partijvoorzitter Tobback Jr wel eens zijn ontslag zou kunnen gegeven hebben na de zoveelste nederlaag van de SP.a die op 25 mei het slechtste verkiezingsresultaat ooit haalde. De partij houdt in principe pas volgend jaar nieuwe voorzittersverkiezingen en zou het daarbij houden. Er komt wel een ‘vernieuwingsoperatie’ ergens in het najaar, waarop e.e.a. misschien zal worden bijgesteld.
Over die fractiedag zijn er twee opmerkelijke zaken te vertellen, die we weer niet bij onze media moeten gaan zoeken. In de eerste plaats is het woord Vlaanderen weer zo goed als niet te vinden in welke uitleg men er ook over geeft. Zolang de Vlaamse socialisten niet bereid zijn voluit te gaan voor hun eigen Vlaamse regio, moeten ze er niet op hopen ooit terug belangrijk te worden. Wie jong, links én belgicist is, stemt tegenwoordig voor Groen, zeker niet voor de SP.a.
Een tweede zaak is, dat over het hele huidige socialistische gedachtengoed in Vlaanderen de schaduw van Vande Lanotte blijft hangen. Men heeft nog altijd niet begrepen dat deze man misschien wel een uitgekookte ideoloog is die het zeer goed kan uitleggen, maar die door de massa niet meer geloofd wordt en eerder bekeken wordt als een maffiose godfather voor wie men, zeker in de regio Oostende, beter uitkijkt als men zelf wat ambitie heeft. Deckerken kan erover meepraten. Vande Lala heeft zopas nog zijn partijgenoten voorgehouden hoe ze campagne moeten voeren*. Juist hij die in de verkiezingen van 2007 een blamage van formaat opliep, toen hij de strijd aanbond met Leterme en Verhofstadt. De eerste haalde 800.000 stemmen, de tweede 600.000 en Vande Lala amper 32.684. Hij is toen afgetreden als partijvoorzitter, maar niet zonder eerst zelf zijn opvolger aan te duiden. Dat werd Caroline Gennez en die bakte er helemaal niets van, in zoverre dat Tobback Sr haar op een gegeven ogenblik zelfs, nota bene: vóór de camera’s, ‘dom en lomp tegelijk’ noemde. Dat Gennez, die moest aftreden, dan werd opgevolgd door Tobback Jr, was weer zoiets dat vragen opriep. Tobbackske gunde haar daarna zelfs geen ministerpost meer, waarna Carolientje voor vier jaar in de anonimiteit van het parlement verdween tot ze net vóór deze laatste verkiezingen weer opdook als lijsttrekker in Antwerpen. Dat zijn zaken die gebeuren, maar het zou dom zijn te denken dat de kiezers dit niet snappen. Zoals het even dom zou zijn als straks Tobback Jr zou aftreden en opgevolgd worden door John Crombez, zoals nu in de wandelgangen verteld wordt. Wat is er mis met die Crombez? Ogenschijnlijk niets, maar hij is wel de volgende poulain van de ‘keizer van Oostende’. Als de geschiedenis zich blijft herhalen – wat dikwijls het geval is – dan wordt het weer niks.
* Vande Lala was tijdens de verkiezingscampagne, samen met John Crombez, van huis tot huis gegaan en had in West-Vlaanderen zowat de minst slechte uitslag voor de partij behaald. Dat laatste was een verrassing na de affaires van Electrawinds, Groenkracht en de zo goed als lege Thalystrein van Oostende naar Brussel die jaarlijks miljoenen verlies lijdt…
Na het ontslag van Bart De Wever als informateur, maar met diens uitspraak dat ‘het verhaal nog niet ten einde’ is, zit de federale regeringsvorming muurvast. Als we er van uitgaan dat er geen regering komt waarin zowel N-VA als de PS zullen zitten, blijven er in feite nog twee opties over: de tripartite die feitelijk al even moeilijk te herhalen valt o.w.v. de animositeit tussen PS en MR én een centrumrechtse regering met aan francofone kant alleen het MR, maar aan Vlaamse kant CD&V, N-VA en Open VLD. Als die optie ter sprake komt, valt steeds te horen dat die laatste partij alleen mee zou spelen als ze ook in de Vlaamse regering kan inbreken, iets wat CD&V dan weer niet wil. Dat laatste is iets wat ik betwijfel. Als de Vlaamse liberalen straks voor de keuze worden gesteld alleen mee te doen op het federale niveau (zoals ze ook onder Di Rupo deden) of anders nergens bij te zijn, zie ik ze zomaar niet afhaken. Om dezelfde reden sluit ook het MR niets uit: ofwel er bij zijn, desnoods als enige francofone partij, ofwel noppes. Die keuze is niet moeilijk te maken. In elk geval is de kans op een 451 bis (of erger) niet onmogelijk, zeker als men weet dat de taak van de volgende federale regering geen lachertje zal worden.
Als men de Europese afspraken wil naleven, zou België in 2017 een begrotingsoverschot moeten hebben van 0,75% van het bbp. Bij ongewijzigd beleid (bv via een tripartite) zal dit land dan nog aankijken tegen een begrotingstekort van 2,2%, een verschil dus van 3% wat in gewone mensentaal komt op zo’n 13 miljard euro. Daarbij zijn dan niet eens de 1,9 miljard meegerekend die de begroting van 2014 te kort heeft. Om dat probleem op te lossen zonder extra besparingen of taksen, zouden er elk jaar 125.000 vacatures moeten worden ingevuld op de arbeidsmarkt. Het Planbureau berekent de huidige toename van jobs op 32.000 en die zijn dan nog hoofdzakelijk in de diensten en de gezondheidszorg
Het kan trouwens nog erger. Als men bv de huidige Belgische werkzaamheidsgraad op 7 jaar tijd van 67 naar 73% wil brengen, zou men voor die periode 420.000 nieuwe jobs moeten creëren en de bruto loonkosten met ± 15% moeten verlagen. Een gemiddeld uurloon in de Belgische industrie bedraagt 40 euro, t.o.v. slechts 32 in Nederland en Duitsland en 35 in Frankrijk. Zoals geweten wordt die werkzaamheidsgraad ook naar beneden gehaald door onze allochtonen, die maar een kleine 40% bedraagt, een getal dat men in onze media niet tegenkomt.
Kortom, een nieuwe federale Belgische regering is zo goed als niet te verwezenlijken via de geijkte kanalen. De kans dat het tenslotte toch zal moeten gebeuren via de deelregeringen, zoals door de N-VA al eens voorgesteld (maar niet in de voorstel van informateur De Wever), blijft levensgroot. Als dat gebeurt, zitten ze in de startpositie voor een confederatie, met dank aan de PS en het CDH partijtje (achtste partij met 9 zetels, 2 twee minder dan de N-VA in Antwerpen alleen), die het spel op de wagen hebben gezet door hun voorakkoord over de Brusselse en Waalse deelregeringen en die daarmee het tegenovergestelde bereikt hebben van wat ze eerder zinnens waren te doen. Het kan verkeren, wist Brederode al.
Dat de vorming van een centrumrechtse federale regering met de CDH erin niet zou lukken, stond in de sterren geschreven. De Waalse ex-christendemocraten wisten vanaf dag één dat ze niet in een Waalse centrumlinkse en in een federale centrumrechtse regering tegelijk konden zitten. Ze hebben De Wever gewoon wat rondjes laten lopen, zoals ze zelf voorspeld hadden. Voor hen is het niet voldoende dat de Vlamingen alles toegeven – dat doen ze al sinds 1830 – ze moeten ook nog eens plat op de buik gaan liggen. Voor Ardeense jager Lutgen zijn Vlamingen loslopend wild dat moet kunnen worden afgeschoten. O.m. de deelname van de N-VA aan de eurosceptische ECR groep was gewoon een stok om de hond te slaan. Als de partij met de liberalen – voortaan de grootste oppositiepartij in Wallonië en Brussel – in Europa scheep was gegaan, had men daar ook wel een uitleg aan gegeven.
De N-VA kon niet anders dan zowat op alle gebied toegeven, wilde ze met een centrumrechtse federale regering slagen. Na de overwinningsnederlaag van 25 mei wist iedereen dat men de partij theoretisch niet nodig had. Misschien dan nog best dat het zo verlopen is. Het wordt nu zaak zo snel mogelijk een Vlaamse deelregering te vormen om de inderdaad grote problemen die op ons afkomen aan te pakken en dit zonder verder rekening mee te houden hoe men op federaal niveau zal verder knoeien. Het is nu aan CD&V om ervoor te zorgen dat Vlaanderen niet opnieuw het kneusje wordt van de Belgische politiek.
Vergeten we trouwens niet dat voor zowat alle bijkomende bevoegdheden, die de regio’s vanaf 1 juli van het federale niveau krijgen, er geen geld genoeg voorhanden is*. Er zijn de kosten van de vergrijzing, de overheidsfinanciën, het probleem om meer mensen aan het werk te krijgen en het naar beneden halen van de loonkosten die onze industrie parten speelt. Als Vlaanderen daarin niet slaagt, zal dat Brussel en Wallonië** helemaal niet lukken en zal de stilstand compleet zijn. Laten we die Belgische staat dan maar stil staan en hoogstens nog zorgen voor een allerlaatste federale regering die de boeken dicht doet, zoals past bij een sterfhuisconstructie. Zelfs het confederale model kan hoogstens nog dienen als overgangsperiode.
* Voor de Vlaamse gemeenschap betekent dit een verlies van 1,7 miljard euro vanaf 2016. Tegen 2025 zal het jaarlijks verlies voor Vlaanderen groter zijn dat dan van Wallonië en Brussel samen, terwijl dat Brusselse gewest, dank zijn de zesde staatshervorming, geherfinancierd wordt…
** Wallonië heeft nu een regionale schuld van liefst 16 miljard euro en die schuld blijft maar stijgen (cijfers van het Rekenhof, dat de Waalse regio op de vingers tikte).
De Vlerick Business School is Vlaanderens managementschool nr1. Ze werd opgericht door André Vlerick en heeft momenteel vestigingen in Gent, Leuven, Brussel en – ja – in Sint Petersburg. Toen de school enkele jaren geleden besloot naar Brussel te komen, was het de bedoeling dat ze zich in De Munt zou vestigen. Dat feest ging niet door, omdat toenmalig Brussels burgemeester Freddy Thielemans de school ‘te Vlaams’ vond. Het is tenslotte het Manhattan gebouw aan het Rogierplein geworden, waar nog voor 5,7 miljoen euro extra kosten moesten gemaakt worden om er te kunnen functioneren. Als voorbeeld van hoe welkom Vlamingen zijn in de zelfverklaarde hoofdstad van Europa, kan dat tellen. Op dit ogenblik staat de school wereldwijd als 100ste gerangschikt en als 15de in Europa. Daarmee is ze de laatste jaren enkele plaatsen achteruitgegaan en, mede als gevolg daarvan, denkt men nu een buitenlander aan het hoofd van de school te moeten nemen. Het wordt waarschijnlijk de Fransman Roch Doliveux, viertalig en getrouwd met een Zwitserse, maar zonder kennis van het Nederlands. Om dit euvel op te vangen heeft men er een Belgische oplossing voor bedacht. Doliveux krijgt een Vlaamse ondervoorzitter naast zich, een ‘sherpa’ zeg maar, die dan waarschijnlijk voor tolk mag spelen.
Als ge het mij vraagt, vind ik dit een zielige bedoening. Net alsof we geen Vlaamse captains of industry hebben die geloofwaardig genoeg overkomen. Bij Nestlé is de CEO Paul Bulcke, bij Walmart Canada wordt dat Dirk Van den Berghe, bij Heineken Jean-François Van Boxmeer, bij Atlas Copco én Electrolux Ronnie Leten en bij Adecco Patrick De Maeseneire. Allemaal Vlamingen die internationale bedrijven leiden met tienduizenden werknemers, terwijl dat bij onze eigen Business School niet zou kunnen…
Die Mr Doliveux zal wel bekwaam genoeg zijn en in Brussel zal het feit dat hij geen Nederlands spreekt wel minder opvallen, maar zeker na de koele ontvangst aldaar als Vlaamse school had de Business School wel een andere tegenzet kunnen doen. Al was het maar om te tonen dat het Vlaanderen is dat dit land én zijn hoofdstad recht houdt en niet andersom.
De USA mag dan nog altijd een wereldmacht zijn, op diplomatiek vlak wil het niet altijd lukken. Dat is niets nieuws, zeker niet voor wie vroeger het boek ‘The Ugly American’ ooit gelezen heeft, een diplomatieke ramp die in 1963 verfilmd werd met Marlon Brando in de hoofdrol. De meeste Amerikaanse presidenten blijken er niet veel uit geleerd te hebben. Feitelijk was de verguisde Richard Nixon nog diegene die het meeste succes had met zijn buitenlandse politiek. Dat had hij voor een groot deel te danken aan zijn staatssecretaris Kissinger, die erin slaagde de oorlog in Vietnam tot een einde te brengen en terug diplomatieke betrekkingen aan te knopen met het China van Mao, dank zij de zgz ‘ping-pong’ diplomatie. Carter was een ramp, Bush Sr werkte zijn Golfoorlog niet af en Bush W. zorgde zelf wel voor rampen, waarvoor de States nu nog steeds opdraaien. Obama is ronduit een zwakke president en John Kerry, zijn huidige minister van Buitenlandse Zaken, schijnt ook niet veel kaas te hebben gegeten van wat zich in het buitenland afspeelde en nog afspeelt. Zo is de man nu op rondreis in het Middenoosten om op e.o. manier de opmars van de ISIS islamisten te stoppen. Nadat die in Syrië al voor het nodige bloedvergieten hadden gezorgd, zijn ze nu bezig Irak in te palmen. Het zijn Soennieten die momenteel nog in eigen territorium oprukken – waar ze zo goed als geen weerstand ontmoeten - maar straks misschien ook het zuiden inpikken en zo het rijk van Saddam Hoessein weer in ere herstellen. Van het Koerdische gedeelte blijven ze voorlopig af, want dat volk heeft eindelijk de onafhankelijkheid geroken en laat zich niet meer opnieuw verknechten.
Waar het met Kerry (en Obama) fout zit is, dat de Amerikanen de Irakezen als één volk beschouwen. Die zijn dat niet en zijn ook nooit geweest. Irak is altijd een bezet land geweest, eerst door de Turken, dan door de Britten (denk maar aan Lawrence of Arabia), dan door Saddam Hoessein die met zijn minderheid van Soennieten de meerderheid Sjiieten onder de duim hield. Sinds de Amerikaanse inval zijn de Sjiieten er baas, maar gunnen die de Soennieten dan weer het licht van de zon niet. Daar beide groepen elkaar zien als ketters binnen de islam en elkaar grondig haten, zal daar nooit een echte samenwerking van komen. Het is dan ook absurd, dat Kerry nu vraagt dat er eerst een regering van nationale eenheid zou komen, terwijl iedereen weet dat de Soennieten van ISIS nog liever zichzelf zullen opblazen dan daaraan gehoor te geven. Soennieten die dat wel zouden doen, weten dat hun leven niet veel meer waard zal zijn. De Koerden, die geen Arabieren zijn, maar Meden (een volk met een Iraanse achtergrond), zouden misschien meespelen, maar dan alleen voor de galerij, want ze hebben nu al binnen Irak een min of meer onafhankelijke staat en zullen die niet meer afgeven. In totaal zijn er zo’n 25 miljoen Koerden, maar die leven in vier verschillende landen (Irak, Iran, Syrië en Turkije) en hadden tot nu toe geen eigen land. In Irak hebben ze momenteel iets dat erop begint te trekken en dat tegelijkertijd een voorbeeld zou kunnen zijn voor diegenen die over de grens wonen. In Syrië is het ook bijna zover.
De regering van nationale eenheid in Irak zou er al tegen 1 juli zijn. Als de Amerikanen geloven dat het een echte nationale regering zal zijn, dan zijn ze nog naïever dan ik al dacht. Het Middenoosten, van Syrië over Irak, Pakistan tot in Afghanistan, wordt één grote puinhoop, allemaal dank zij die verdraagzame godsdienst, waarbij onze media blijven beweren dat het maar om een minderheid gaat. Als de zwijgende meerderheid daar blijft zwijgen, zoals ze nu al enkele decennia doet, zal daar straks niet veel meer van in huis komen.
