‘België is een onmogelijk land. Vlaanderen en Wallonië, dat zijn twee verschillende republieken’.
Bovenstaande tekst is geen unicum. Al heel wat mensen hebben zich in die zin uitgesproken. Deze is echter wel afkomstig van jonkheer Raoul D’Udekem D’Acoz, met een titel van graaf, die hij kreeg na het huwelijk van Mathilde met Filip de laatste. Hij is niet alleen haar oom, maar ook haar peter en was beroepshalve werkzaam is de verzekeringsbusiness. Niet te verwarren met die andere nonkel die momenteel verdacht wordt van fraude…
Voor de buitenwereld blijft het opmerkelijk dat de Vlamingen nog steeds dé grote verdachten en beschuldigden zijn van de collaboratie met de Duitsers in WO II. Net alsof de Walen allemaal superpatriotten waren (en zijn). Niets is minder waar. De grootste Belgische collaborateur was de Waal Léon Degrelle, die het tot generaal in de Duitse Weermacht bracht* en het Légion Wallon aanvoerde in de strijd tegen de Bolsjewieken. De Walen hadden een eigen legioen binnen het Duitse leger, iets wat de Vlamingen niet eens kregen. Die werden ingedeeld bij Duitse eenheden.
Hoe komt het dan dat de Vlamingen steeds van collaboratie beschuldigd worden en de francofonen zelden of nooit? Heel eenvoudig. Na de oorlog werden de archieven daarover in alle Waalse steden grotendeels vernietigd. Men vindt er dus zo goed als niets van terug. De Vlamingen hielden alles netjes bij en worden ook daardoor nog steeds geconfronteerd met feiten van 70 en meer jaren geleden, ook door de eigen politiek correcte nestbevuilers, die dat spelletje maar al te graag meespelen.
En om even terug te komen op het koningshuis: Leopold III van Saksen-Coburg kwam zelfs bij Hitler op visite. Die informatie werd niet vernietigd, maar daarover hoort men niets meer. Misschien had die ook ‘zijn redenen’…
* Hitler zou ooit gezegd hebben: ‘Mocht ik ooit een zoon gehad hebben, dan zou ik er een gewenst hebben zoals Léon Degrelle'.
Volgens indiscreties van Di Rupo aan enkele Waalse journalisten, is het niét de PS geweest die persé meteen de Waalse en Brusselse gewestregeringen wilde installeren. Er zou eerst zelfs een overleg geweest zijn met cdH én de MR. De man die die gesprekken toen heeft opgeblazen was niet Di Rupo (die een tweede termijn niet ongenegen was), maar Benoît Lutgen, de fanatieke voorzitter van cdH. De echte reden daarvoor was, dat in een dergelijke coalitie zijn partij(tje) overbodig was. Feitelijk dezelfde reden waarom hij later besloot om niet mee te moeten doen met de huidige federale regering. De uitleg dat hij niet meedeed met centrumrechts omdat ook de N-VA erbij zou zijn, blijkt dus larie en apekool te zijn geweest, evenals zijn (waarschijnlijk) geveinsde verontwaardiging over eerdere uitspraken van Jambon en Francken. Dit alles lijkt aannemelijk want in het andere geval zou cdH in de Waalse en Brusselse gewestregeringen er maar bijgezeten hebben voor spek en bonen en in de federale regering om CD&V van zijn nu eerder links imago vanaf te helpen. Politiek gezien zou dat zelfs een knappe zet geweest zijn, mocht Lutgen daar eerlijk voor zijn uitgekomen i.pl.v. de jaren dertig en de collaboratie erbij te sleuren. Als de PS nu op de N-VA schiet in de hoop daarmee het MR te treffen, dan zit daar een aardig stukje hypocrisie in.
---
Uit de regeringsverklaring van Michel en de cijfers er omtrent blijkt trouwens dat centrumrechts heel wat initiatieven van de regering Di Rupo heeft overgenomen, maar ze verder structureel wil verankeren i.pl.v. verder te gaan met het klassieke knip- en plakwerk van de socialisten. Hilarisch werd het wel, toen bleek dat er bij de NMBS besparingen door de bevoegde Waalse ministers Jamar (Begroting) en Galant (Mobiliteit) een ‘foutje’ werd gemaakt van anderhalf miljard euro, dat gelukkig uitdraaide in het voordeel van het budget. Nog een paar van die foutjes en we hebben een federaal overschot!
Ondertussen, foutje of geen foutje, wordt er bij de NMBS in Wallonië al links en rechts gestaakt, dé specialiteit van de streek.
Ik moet zeggen dat ik niet begrijp hoe de directie van Delhaize de herstructurering van de zaak heeft aangepakt. Een bedrijf moet inderdaad vooruitzien, ook als er nog winst gemaakt wordt, want zelfgenoegzaam verder borduren brengt ook geen toekomst in een branche met zware concurrentie in binnen- en buitenland. De manier waarop dat echter bij Delhaize is aangepakt tart elke verbeelding: een deel van de supermarkten wordt gesloten, 2.500 mensen verliezen hun baan en wie nog wel mag blijven werken moet inleveren. Op die manier heeft men niemand gespaard (buiten de leiding en de aandeelhouders) en is zowat het hele personeelsbestand betrokken partij. Voor één keer kan ik de vakbonden hier begrijpen.
Die vakbonden zijn echter meestal niet zo sociaal als ze zich wel willen voordoen. Want, terwijl ze bij Delhaize, terecht, op hun achterste poten gaan staan, maant het ABVV haar oudere leden, die werkzaam zijn in de bouwnijverheid, aan zich te laten ontslaan om op die manier nog te kunnen genieten van een paar extra jaren vervroegd pensioen. De regeling voor het verhogen van de pensioengrens is nl door de nieuwe regering ingekort, waardoor oudere werknemers riskeren enkele jaren langer te zullen moeten werken. Ze vergeten daarbij wel te vertellen dat als zo’n bedrijf straks failliet gaat (wat in de bouw veel voorkomt) het aandeel van de werkgever in het pensioen weg valt.*
Nu kan ik best begrijpen dat bouwvakker een fysiek zwaar beroep hebben, maar een vakbond die aan de ene kant staat te betogen voor meer werk en aan de andere kant zijn leden aanraadt zich te laten ontslaan, is wel een vaudeville. We weten zo stilaan allemaal dat onze nu al te lage pensioenen straks helemaal niet meer betaalbaar zullen zijn en dat een van de ingrepen, die de regering het minst kosten, deze is van het verhogen van de pensioengrens. Het lijkt er m.i. dan ook sterk op dat de raad van het ABVV om niet langer te werken en bij te dragen, maar integendeel te trekken, past in het kader van de hete herfst die er blijkbaar aankomt. Die zal de bedrijven en dus ook het land veel geld kosten en weinig of niets oplossen. Er is momenteel geen echte economische groei in Europa, zelfs in Duitsland niet meer** en zonder groei zullen er ook geen extra banen gecreëerd worden. Volgens e.o.a. enquête die deze week circuleerde, denkt de doorsnee Vlaming dat zijn kinderen het minder goed zullen hebben dan hij. Als men de vakbonden laat doen, zal dat inderdaad het geval zijn.
* Werknemers die bij de oude DAF op vervroegd pensioen werden gestuurd, begin de jaren 90, waren in dat geval. DAF ging failliet, het pensioenaandeel van de werkgever viel weg en kwam ook niet terug toen de maatschappij met de nieuwe DAF een doorstart kende. In de fabriek van Oevel/Westerlo moesten alle medewerkers boven de 50 eruit. Ik was toen 53, maar had het geluk enkele jaren vroeger naar het moederbedrijf in het Nederlandse Eindhoven versast te zijn, waar men de medewerkers beoordeelde op hun kunnen en niet op hun ouderdom.
** In Duitsland is het slechter beginnen te gaan sinds de nieuwe regering Merkel III van start gegaan is. Toeval of niet, dat is sinds er in deze Bondsregering ook weer socialisten zitten…
‘Ik kan me wel iets voorstellen bij de economische meerwaarde van de Joodse, Chinese en Indiaanse (sic) diaspora, maar minder bij de Marokkaanse, Congolese en Algerijnse. Of is dat te aangebrand?’
Over bovenstaande vage tekst (met vraagteken!) van N-VA'er Theo Francken is de oppositie in het federaal parlement gestruikeld, omdat die racistisch zou zijn. Voor mij is die dat helemaal niet. Om de zin beter te begrijpen, moet men hem feitelijk omdraaien: ‘ Heeft de Marokkaanse, Congolese en Algerijnse diaspora hier voor meer welvaart gezorgd dan die van Joden, Chinezen en Indiërs?’. Het antwoord is een niet meer vaag, maar duidelijk ‘neen’.
Om te beginnen hebben we al eeuwen te doen met Joden in Europa. Ze vormden (en vormen nog) een vrij gesloten gemeenschap die zelf haar boontjes dopt, meestal in zaken zit en weinig of geen (over)last bezorgt. Voor Chinezen geldt feitelijk hetzelfde al gaat hun aanwezigheid hier geen eeuwen terug. Dat laatste kan ook gezegd worden van de Indiërs, die we meestal terugvinden in de diamantwereld, met een van de belangrijkste exportproducten van dit land. Er is één constante voor die drie groepen, nl dat ze het budget van onze sociale zekerheid niet mee doen zakken zonder er zelf aan bij te dragen en dat ze niet zorgen voor een toename van de criminaliteit en de gevangenisbevolking, wat bij de andere vermelde gemeenschappen wél het geval is. Om dat vast te stellen moet men geen geleerde professor of specialist in materie zijn. Wie dat wetenschappelijk wil onderzoeken zal tot hetzelfde besluit komen. Als men dan voor racist kan worden uitgemaakt, het zij zo, maar beter dat dan bestempeld worden als nuttige idioot die zich voor de kar van de ziende blinden van de politieke correctheid laat spannen.
---
Een tweede zaak is die van het verjaardagfeestje voor Bob Maes. De man heeft op zijn manier voor de Vlaamse zaak gevochten, soms zelfs letterlijk, maar heeft tenslotte zelf zijn V.M.O. (Vlaamse Militanten Orde) opgedoekt en is dan in de politiek gestapt. Hij werd in 1971 heel democratisch verkozen tot VU-senator en zat in die hoedanigheid in het Belgisch parlement. terwijl de PS mee in de federale regering zat. Toen bleken de Waalse socialisten daar geen bezwaar tegen te hebben. Bij de splitsing van de VU koos Maes voor de N-VA en was o.m. ook 15 jaar gemeenteraadslid in Zaventem. Op het feestje voor zijn 90ste (!) verjaardag kwamen niet alleen N-VA-leden hem feliciteren, maar ook o.m. Francis Vermeiren van de Open VLD, burgemeester van Zaventem. Wat die laatste blijkbaar ongestoord mocht doen,werd de N-VA leden kwalijk genomen. Probeer zoiets maar eens uit te leggen aan een buitenstaander…
De werkelijkheid is dat het hier om een Spielerei van de PS gaat, die de MR via het omweggetje van de N-VA wil jennen. Bij de start van dit parlementair jaar is de toon gezet en zo te zien zal die toch regelmatig communautair zijn. Als de Vlaamse partijen daar niet voor zorgen, zal de PS het wel doen.
Bruno De Winter zaliger, de stichter van ’t Pallieterke noemde het parlement een praatbarak, een term die hij als eerst gebruikte. Wat we deze week, bij de aanvang van het parlementair jaar meemaken, is nog straffer: gewoon scheldpartijen van het ergste soort. Als dit de toon moet zetten van het niveau van de nieuwe, linkse oppositie, dan staan we er goed voor. Volkshuis, vooruit!
De eerste geviseerde N-VA’er in de nieuwe regering was vice-premier Jambon, die rode pasionaria Onkelinx over zich heen kreeg omdat hij in een gesprek met de Libre Belgique zou gezegd hebben dat collaborateurs tijdens WO II hun redenen hadden. Hij zei niet hun ‘goede’ redenen en had daarvoor zelfs beaamd dat de collaboratie fout was. Maar dat weerstond Onkelinx niet om haar duivels te ontbinden.
Dezelfde Jambon had ook al kritiek gekregen omdat hij tijdens de eedaflegging met de hand het V-teken maakte. Schande! Tot bleek dat er foto’s bestonden van Dehaene, Di Rupo en Onkelinx zelf, waarop die dat ook deden… Onze uiteraard linkse media zitten Jambon ook al aan zijn vel omdat hij Joy Donné als kabinetschef genomen heeft. De jonge man werd wereldberoemd bij onze poco’s nadat hij De Wever na een nachtelijke vergadering was komen ophalen met een Porsche met verschillende kentekens en toen ook nog een boetebriefje had weggesmeten. Dat was niet slim van deze whizkid met universitaire titels in Leuven, Parijs en Buenos Aires en dit in Rechten, Zakenrecht, Economisch recht en Financiën. Hij werkte eerder al voor Patrick Dewael, toen die nog Vlaams minister was, op het kabinet van Didier Reynders, op dat van Annemie Turtelboom bij Justitie en was tot nu toe veiligheidsadviseur bij De Wever (de reden waarom hij hem kwam ophalen). Wie zou zich in zijn plaats druk maken over een verkeerd opgesteld kenteken, iets waaraan hij meer dan waarschijnlijk zelf niets kon doen?
Misschien ontdekken ze straks nog wel dat Jambon’s vader of grootvader tijdens de oorlog een Duitse herdershond had of iets anders dat hem verdacht kan maken. Van het volkshuisniveau waarop men nu bezig is, kunnen zelfs ‘de boekskes’ nog heel wat leren.
Tenslotte nog dit. Wij hebben ooit eens een vrouwelijke minister van Justitie gehad, wier Marokkaanse man in zijn geboorteland veroordeeld werd voor drugsfeiten. Hij werd aangehouden in Turkije, maar kwam daar vrij na interventie van de Belgische Justitie en kreeg op dat departement zelfs een job aangeboden als aanspreekpunt voor de allochtone gemeenschap in dit land. Die minister heette Laurette Onkelinx! Ooit gehoord dat de oppositie toen daarover interpelleerde, laat staan stond te roepen of haar ontslag te vragen? En dat ging niet over zaken van anderen van bijna 70 jaar geleden, maar over persoonlijke betrokkenheid nog tijdens deze eeuw!
Terugkomend op de reactie van lezer Geronimo op mijn blog van eergisteren, kan ik alleen maar zeggen, dat hij grotendeels gelijk heeft en dat laatste geldt ook voor Jean-Pierre Rondas, Bart Maddens, Marc Grammens en zoveel andere overtuigde Vlaamsnationalisten, die het programma van de regering Michel niet zien zitten. Het probleem blijft echter dat onze nationalisten – in tegenstelling bv tot die in Catalonië – in de eigen regio (nog steeds) geen meerderheid hebben* en het alternatief is dat ze dan weer vijf jaar aan de zijlijn blijven staan, terwijl Vlaanderen ondertussen verder uitgemolken wordt. Nooit toegeven mag dan dapper lijken, maar op het einde van de rit helemaal niets bereikt hebben, is m.i. ook geen optie. De compromisloze Schot Braveheart heeft het tenslotte ook niet gehaald. Politiek blijft de kunst van het mogelijke.
De laatste vijfentwintig jaar is België bestuurd geworden mét de socialisten. Laat ons nu eens bekijken wat het kan worden zonder hen. Zoals ik in deze rubriek al zo dikwijls geschreven heb, blijft in dit landje toch alles communautair. Dat hebben we zopas meegemaakt bij de start van het nieuwe politieke jaar i.v.m. de bakken kritiek die Jambon en Francken over zich kregen wegens uitspraken en gestes die te maken hadden met WO II, bijna 70 jaar geleden a.u.b. en volledig uit hun context gerukt. Als wij het communautaire niet boven halen, zal de PS dat wel doen. Persoonlijk geloof ik nooit dat de regering Michel haar termijn zal uitdoen. Daarom hoeven we daarna echter niet persé een nieuwe tripartite te slikken, maar wel een gesprek te beginnen tussen de gewesten over een boedelscheiding. Noem het desnoods confederalisme. Onafhankelijkheid zal een natte droom blijven. Daarvoor hebben wij nu al te veel verantwoordelijkheden overgedragen aan Europa. Schotten en Catalanen mochten dat al ervaren.
* Ook volgens Bart de Valck, voorzitter van de Vlaamse Volksbeweging (VVB), kan de Vlaamse onafhankelijkheid er alleen komen als het draagvlak daarvoor groot genoeg is, wat – ook volgens hem – nog niet het geval is.
Het zijn barre tijden voor (con)federalisten en separatisten. Nadat ze in Schotland het referendum voor onafhankelijkheid (nipt) verloren, hebben nu ook de Catalanen gas moeten terug nemen. Hun referendum op 9 november wordt een alternatieve volksraadpleging en daarna wordt het wachten op een uitspraak van het Spaans Grondwettelijk Hof. Dit betekent niet, dat de kandidaat separatisten zich daar zomaar bij neerleggen. Als het oordeel van dat Hof, wat waarschijnlijk is, negatief zal zijn, dan hebben de drie partijen die voor onafhankelijkheid gaan, beslist nieuwe verkiezingen uit te schrijven, waarbij ze als één partij met één programma naar die verkiezingen zullen gaan. Als ze die winnen, wat ook waarschijnlijk is*, is nog alles mogelijk.
Bij ons wordt het weer vijf jaar geduld beoefenen, als de regering Michel het tenminste zo lang uithoudt. Ondertussen kunnen we alleen maar hopen dat de aanwezigheid van de N-VA tenminste zal zorgen voor extra benoemingen van gelijkgezinden en het leggen van een Vlaams accent waar dat mogelijk is. Dat dit er in zit, bewijst de hetze die Theo Francken al mocht ondergaan vanwege de SP.a en de PvdA, die zijn ontslag al eisen omdat hij gesteld heeft dat de illegalen eruit moeten, de criminelen eerst. Zelfs zonder communautaire problemen, die er toch zullen komen, zal deze regeerperiode geen wandeling door het park worden.
Tenslotte heeft het geen zin te blijven voort bomen over wat de N-VA vóór 25 mei beloofd had en wat ze nu niet kan leveren. Dat geldt trouwens voor alle partijen die verplicht zijn samen een regering te vormen. Een volledig beloofd programma uitvoeren kan alleen als men de volstrekte meerderheid behaalt. Vóór de verkiezingen was er de hoop dat de V-partijen misschien de volstrekte meerderheid in Vlaanderen zouden halen en dat is niet gelukt. De N-VA haalde net niet genoeg en het VB verloor te veel...
* Vorig weekeinde was er in Barcelona een betoging tégen de afscheiding van Catalonië. Er waren 40.000 manifestanten. Een lachertje, als men weet dat de betoging vóór de afscheiding, op 11 september, meer dan één miljoen Catalanen op de been bracht.
Terwijl Charles Michel vandaag zijn regeringsverklaring aflegt, blijft het kritiek regenen van zowel belgicisten als Vlaams nationalisten, zowel van links als van rechts, zowel van vakbonden als van Unizo. Wat de meeste van de critici gemeen hebben is, dat ze geen alternatief (kunnen) bieden. Iedereen is het er over eens dat het land geen schulden kan blijven maken, maar vinden wel dat een ander dat moet betalen. Als puntje bij paaltje komt kunnen wij, Vlamingen, wel vertellen dat de grote schuldenmakers de Walen zijn, voor Europa telt dat niet en wordt ze alleen aangerekend aan België, dat de rekening zal moeten betalen. Wat betekent, dat het in de eerste plaats Vlaanderen zal zijn die weer mag ophoesten. De enige oplossing daarvoor is een splitsing van dit land, maar daar is momenteel geen meerderheid voor, ook niet in Vlaanderen. De N-VA mag dan op 25 mei een eclatante verkiezingsoverwinning hebben behaald, een meerderheid heeft ze niet en ze is dan ook verplicht te roeien met de riemen die ze heeft. Het alternatief is immers wéér niet meedoen en alles moeten ondergaan, wat door de eigen achterban ook niet zal worden aanvaard.
De Waalse critici van de dag waren gisteren Rudy Demotte (Franse gemeenschap), die het allemaal ook al ‘horror’ vindt, een woord dat hij waarschijnlijk geleend heeft van ACV’er Leemans. Rudy heeft een Vlaamse moeder en is perfect tweetalig. Erger was de aanval van Benoît Lutgen, de opvolger van Madame Non.. Hij haalde er nog eens de nazi’s en de jaren dertig bij en viel Jan Jambon daarover aan op de RTL, in zoverre dat deze laatste het nodig vond zich op dezelfde zender te moeten komen verdedigen, wat hij met glans deed. Die Lutgen is dan de voorzitter van een partij die ooit de ‘C’ van ‘christelijk’ in de naam droeg. Dat was toen dat partijtje nog PSC heette en mee kon profiteren van het over(ge)wicht van de CVP. Nu dat niet meer lukt, schurkt het aan bij de PS en blaft Lutgen navenant. Als de huidige politieke situatie nu is wat ze is, dan is dat mede te danken aan dezelfde Lutgen, die tot twee keer toe de kans heeft gehad er iets aan te doen. De eerste keer toen hij had moeten weigeren met de PS de Waalse en Brusselse deelregeringen te vormen, de tweede keer toen hij het aanbod van CD&V afsloeg om in een federale regering mee te doen. Toen vorige keer N-VA weigerde verder mee te doen, heette het ‘aan de zijlijn staan’, nu zou men eerder kunnen zeggen dat het hypocrisie is. Met het blijven uiten van hatelijkheden zal Lutgen er verder voor zorgen dat zijn partijtje een Luxemburgs aanhangsel zal blijven van de PS.
Bart De Wever doet een Franklin Rooseveltje*. Hij is kandidaat voor een vierde ambtstermijn als voorzitter van de N-VA, wat eigenlijk indruist tegen de partijdoctrine, die er maar twee voorschrijft. De realiteit is echter dat De Wever en zijn partij het slachtoffer geworden zijn van hun eigen succes. Door de explosie van stemmen, zetels en mandaten schiet er binnen de partij niemand meer over die Bart met een redelijke kans op slagen zou kunnen opvolgen. Anderzijds is het zo dat de job van partijvoorzitter niet meer de bloempotfunctie is van weleer, maar feitelijk de belangrijkste baan binnen de Belgische politiek. Het volstaat even de laatste week van besprekingen voor de vorming van de nieuwe centrumrechtse regering te overlopen, om te zien dat het telkens de partijvoorzitters waren die de knopen moesten doorhakken. De rest binnen de partijen kreeg zgz inspraak, maar moest in feite het dictaat van de voorzitters ondergaan. Dat gebeurde niet alleen bij deze besprekingen, maar ook voor de goedkeuring van de zesde staatshervorming die bijna uitsluitend werd bedisseld door acht partijvoorzitters en waarbij de parlementsleden alleen maar op het knopje mochten drukken. Het ultieme bewijs van de almacht der voorzitters was wel, dat de laatste knopen voor de regeringsvorming moesten zijn doorgehakt vóór De Wever naar Shanghai vertrok, wat ook geschiedde.
Dat laatste is trouwens geen nieuwigheid. Particratie heet dat. Die particratie schakelt in werkelijkheid de democratie uit, maar niemand schijnt daarvan wakker te liggen. Wilfried Dewachter, een Leuvense professor emeritus politieke wetenschappen, heeft er zelfs een boek over geschreven: ‘ De trukendoos van de Belgische particratie. Een Europese schande’ (Pelckmans/285 blz). Hij geeft hierin niet alleen het relaas van de Belgische naoorlogse politiek, maar ook enkele raadgevingen om het in de toekomst anders (en beter) te doen, o.m. door de stemplicht af te schaffen, een Vlaamse kieskring op te richten en de lijststem af te schaffen. Daardoor bestaat de kans dat het parlement niet langer monddood wordt gemaakt. ‘Eerst zien’, zei de blinde…
* Franklin Roosevelt, die de States uit de depressie haalde, stierf tijdens zijn vierde ambtstermijn. Daarna werd de wet veranderd en sindsdien kan men maar twee opeenvolgende termijnen president zijn.
Bij zijn afscheid als premier van dit land, wist Di Rupo te vertellen dat hij vooral goed op de winkel had gelet. Dat deed zo’n beetje denken aan die uitspraak van Wilfried Martens op ‘zwarte zondag’. Die vond toen ook dat hij ‘ordentelijk’ geregeerd had. Di Rupo zei letterlijk: ‘On n’a rien cassé’; men heeft geen potten gebroken. Dat klopt en bevestigt alleen maar dat er niets ernstig is aangepakt, maar dat men steeds geprobeerd heeft alle problemen op te lossen met knip en plakwerk – zoals ik in deze rubriek meer dan eens heb geschreven – en niets structureels. Het enige waar Di Rupo zich op beroemd, is de zesde staatshervorming, maar ook die is niet af. Meer zelfs, het grootste deel ervan moet nog ‘geïmplementeerd’ worden, zoals dat tegenwoordig heet en het gevaar is nu net dat dit niet altijd van een leien dakje zal lopen. De reden daarvoor is, dat de afwerking van die (voorlopig) laatste hervorming voor een deel moet gebeuren via een samenwerking met de gewesten, ook met het Brusselse en het Waalse. Die worden beide beheerst door de PS, Di Rupo’s partij, waarvan hij weer zo goed als voorzitter is. Als die twee gewesten straks zouden gaan dwars liggen i.v.m. de verdere afwerking van de zesde staatshervorming, dan kant de man met het strikje zich tegen wat hijzelf zijn enige grote verwezenlijking als premier noemt…
Nu maar zien wat de Charel ervan terecht zal brengen. Zijn Nederlands is alvast een stuk beter dan dit van Di Rupo. In Vlaanderen kan hij op krediet rekenen, in zijn eigen Wallonië heel wat minder. Het valt af te wachten of de socialistische gemeenschappelijke actie daar stand zal houden en hoever de Vlaamse vakbonden daarin zullen meestappen. Voor het ACV was het in elk geval een afgang toen bleek dat hun actie vóór het gebouw waar het congres van CD&V plaats vond, een regelrechte afknapper werd. 98% van de aanwezige leden stemde vóór deelname aan de centrumrechtse regering, terwijl de vakbond het tegenovergestelde vroeg. Misschien zal eierkop Leemans nu wel een toontje lager zingen.
---
Tenslotte nog dit: Bart De Wever blijft voorzitter van de N-VA. Het is zoals bij de reclame van witgoedproducent Miele: ‘Er is geen betere’!
In Vlaanderen werd ze bekend als ‘Madame Non’, dit vooral als het gevolg van de formatiegesprekken tijdens de beruchte 451 dagen, waarbij zij zowat in elk voorstel van de N-VA spijkers op laag water ging zoeken en er tenslotte voor zorgde dat die partij zich terug trok, waarna de Waalse socialisten aan tafel werden uitgenodigd met de gevolgen die we kennen. Het was niet de eerste keer dat Joëlle Milquet, want daar gaat het over, in botsing kwam met zowel politieke mede- als tegenstanders. Dat begon al op het einde van de vorige eeuw, in de PSC – de voorloper van het cdH, toen de 'C' nog 'Chrétien' betekende - waar ze voorzitter Nothomb weg wou. Ze werd daarin gesteund door Gérard Deprez, in die tijd haar mentor, maar dat liep niet van een leien dakje. Zelfs na het uiteindelijk ontslag van Nothomb moest ze Maystadt nog een jaartje dulden, maar in 1999 lukte het wel en kreeg ze de topjob binnen haar partij. Met Deprez boterde het toen ook al niet meer, zodanig zelfs dat deze laatste een eigen beweging oprichtte, de ‘Mouvement des Citoyens pour le Changement’ (MCC) en daarmee overstapte naar het MR van Louis Michel. Het begin van de aftakeling van de partij, waarin Milquet's specialiteit puin achterlaten leek.
Ondertussen heeft Milquet ook in francofone middens een bijnaam gekregen: ‘Jeanne La Folle’, vrij vertaald zoiets als ‘zot jeanneke’! Of ze die al had in de regering Di Rupo, weet ik niet, maar in de Franse Gemeenschap, waar ze nu minister is voor Onderwijs, staat ze als dusdanig bekend. Haar kabinetschef, een zekere Jean-Luc Adams is daar al opgestapt en met hem een tiental andere medewerkers. De hele zaak brengt de Gemeenschap in het algemeen en haar president Rudy Demotte in het bijzonder in verlegenheid, zeker als men weet dat zo’n 70% van de middelen van de Franse Gemeenschap naar een Onderwijs gaan, dat ook al niet deugt.
Zelfs in haar eigen, ondertussen verschrompeld partijtje, dat het vroeger uithield door aan te schurken bij de CVP, maar nu a.h.w. een Luxemburgs aanhangsel geworden is van de PS, wordt ze argwanend bekeken. Haar opvolger als voorzitter van de cdH, Benoît Lutgen, die ook aardig met het ‘non’ overweg kan – zeker t.o.v. de Vlamingen – heeft er zijn buik van vol. Wathelet Jr, ondertussen ex-staatssecretaris (en even minister) kreeg na de laatste verkiezingsnederlaag te horen dat die nederlaag zijn schuld was (wegens zijn gewijzigd vliegplan boven Brussel) waarna hij door Milquet ‘het kind’ werd genoemd. Wathelet zoekt nu een job buiten de politiek. Dat Milquet voor de micro kwam vertellen dat Reynders nooit Eurocommissaris zou worden omdat Europees voorzitter Juncker ‘hem haatte’, werd ook nergens in dank afgenomen. Kortom, men is dat mens daar beu.
Zoals verwacht hebben de leden van de vier toekomstige meerderheidspartijen het regeerakkoord goedgekeurd. Bij CD&V dacht het ACV er nog een stokje voor te kunnen steken en moesten de deelnemers aan het congres spitsroeden lopen tussen de vele groene vuilniszakken. Het heeft niet mogen baten. Op een enkele tegenstem en een onthouding na werd het programma goedgekeurd, waarbij nog maar eens gebleken is dat de christelijke vakbond tegenwoordig boven haar gewicht speelt. Zoals ik al eens meer geïnsinueerd heb, zou het geen kwaad kunnen, mocht die vakbond eens met een eigen partij naar de stembus trekken. Dan kon den we eens de neuzen tellen. Het is nl een publiek geheim dat het merendeel van haar honderdduizenden (!) leden niet (meer) voor CD&V stemmen en dat was al zo vóór het Arco drama.
Bij Open VLD was er helemaal geen tegenstand. Die zijn wat blij dat ze mogen meespelen. De francofone liberalen stemden unaniem voor Michel, niet één tegenstem. En dat, terwijl ook daar de Waalse vakbonden voor de deur stonden. Die protesteerden in eerste instantie niet tegen het programma op zich, maar wel tegen het feit dat de MR scheep gaat met de N-VA. In de eerste plaats dus tegen Vlaanderen, dat in de nieuwe coalitie meer te zeggen zal hebben.
Bij N-VA is het allemaal (nog) koek en ei. De partij won niet alleen alle laatste verkiezingen, op elk niveau, maar haalde er ook het meeste uit, met uitzondering dan van het communautaire dat voor vijf jaar de frigo in zou gaan. Geloof het maar niet. Alles is communautair in dit land en als de regeringspartijen het niet boven halen, dan zal de PS het wel doen. Het breekijzer daarvoor zou wel eens de afwikkeling van de zesde staatshervorming kunnen worden, waarbij de deelstaten moeten meespelen. Als de PS dan dwars gaat liggen, zijn we weer vertrokken.
Men mag nu vóór of tegen de nieuwe regeringscoalitie zijn, één ding staat vast: ze krijgt de kans om te bewijzen dat het ook zonder de socialisten kan. Federaal regeren zonder links is hier al 25 jaar niet meer voorgekomen en is al een verandering op zich. Socialisme is bij ons verworden tot een systeem dat solidair is met bijna iedereen, ook die het niet persé nodig hebben. Dat is nog geen sociaal zijn. Dat laatste betekent immers solidair zijn met de mensen die het echt nodig hebben. De kritiek die links al had op de Zweedse coalitie, nog vóór het regeerakkoord er was, klinkt dan ook zo hol dat het soms lachwekkend wordt.
Zo zegt de S.P.a zich te blijven inzetten voor gratis vervoer voor 65 plussers. Dat terwijl men in Brussel en Wallonië, waar links het toch voor het zeggen heeft, het nu al niet meer bestaat. 65 plussers kunnen daar een goedkoop abonnement kopen voor een heel jaar en daarmee de hele tijd het openbaar vervoer nemen voor een prikje, maar niet meer gratis. Bij links Vlaanderen blijkt nog steeds de geest van Steve Stunt rond te waren.
Hetzelfde met het inschrijvingsgeld voor het hoger onderwijs, dat zal verhoogd worden tot ergens tegen de 1.000 euro. Dat ook is nog altijd minder dan in de andere gewesten waar daartegen geen of nauwelijks protest is.
En dat de pensioenleeftijd op termijn met twee jaar zal verhoogd worden, is ook al een maatregel die reeds bestaat in Nederland en Duitsland, buurlanden waartegen we moeten concurreren op de internationale markten. Toen de regel met 65 op pensioen te gaan bij ons werd ingevoerd, kort na de Tweede Wereldoorlog, was de gemiddelde levensverwachting van de Belg ergens tussen 65 en 70. Nu zit die bijna 20 jaar hoger en zullen de pensioenen – ondanks het feit dat ze bij de laagste van Europa behoren – straks niet meer betaalbaar zijn. Dat ene jaar dat er over tien jaar bij komt en dat tweede over vijftien jaar, zal de zaak niet maken, tenzij voor mensen die gewoon niet graag werken. Wie het niet meer zal kunnen o.w.v. zijn gezondheid heeft in dit land mogelijkheden genoeg om een andere oplossing te vinden. Ik zou ze trouwens niet graag de kost geven alle inwonenden van dit land die momenteel ergens geld beuren zonder er iets voor te moeten doen.
Interessant in dat debat over pensioenen blijft natuurlijk het feit dat de Zweedse coalitie zich hierin grotendeels steunt op de aanbevelingen van de commissie o.l.v. Frank Vandenbroucke, socialist en ex-minister van Pensioenen voor zijn partij. Waarbij zich wel de vraag stelt, waarom Brouckie er toen zelf niets aan gedaan heeft, toen hij daarvoor verantwoordelijk was. Dezelfde vraag geldt trouwens ook voor de partijgenoten die hem als minister voor Pensioenen zijn voorafgegaan of hebben opgevolgd (o.a. Tobback Sr, Arena en ‘papa’ Daerden), in totaal 18 jaar aan één stuk.
In de cultuursector is het niet zo dat subsidies allerhande een verworven recht zouden zijn. Het lijkt daar zo’n beetje zoals bij de islam: wat eens veroverd werd, wordt niet meer afgegeven en desnoods terug genomen. Toen Bertje Anciaux minister van Cultuur werd, werden de meest gekke toestanden in de sector gesubsidieerd (denk maar aan die mosselpot) en werd het budget zo goed als verdubbeld. Een stapje terug zal niet het einde van de cultuur betekenen. In Nederland heeft men dat al twee keer gedaan, de tweede keer zelfs door de huidige regering met daarin ook de socialisten.
Tenslotte is er de mogelijkheid van een indexsprong in maart/april van volgend jaar. In de jaren tachtig van de vorige eeuw hebben we er zo niet één maar drie meegemaakt (nota bene: zónder de sociale correctie die nu is voorgesteld), plus een devaluatie van de Belgische frank en – daarna, nota bene: onder de roodroomse regering van Dehaene - een drastische verhoging van de BTW-tarieven. Als dat toen niet gebeurd was, had dit land, met Brussel als zgz Europese hoofdstad, zelfs geen deel kunnen uitmaken van de Eurozone…
Er is dan toch eindelijk een akkoord over de vorming van de nieuwe centrumrechtse federale regering. Veel valt er meteen niet over te vertellen, daarvoor zijn nogal wat gegevens onvolledig en/of te vaag, maar er niets over zeggen is ook geen optie. Onze Zweedse coalitie* deed er een Vasaloppet** over van meer dan vier maanden, afgesloten met een finale besprekingsmarathon van een kleine 29 uur, waarbij men zich terecht kan afvragen wie daar nog helder genoeg van geest was om de toch zware beslissingen te nemen. Hopelijk komt de een of de andere er straks niet op terug, wanneer hij/zij weer normaal zal kunnen denken.
In werkelijkheid is de kous immers nog niet af. Het akkoord moet nog ‘afgerond’ worden, luidt het. Daarna komen de postjes, waarvan momenteel alleen Charles Michel zeker is. Hij wordt dan de eerste Franstalige liberale premier van België in 30 jaar en de jongste ooit (38). Dan de partijcongressen die hun goedkeuring moeten geven, waarna de nieuwe regering de vertrouwensstemming in de Kamer kan gaan vragen. Pas daarna kan men spreken van ‘Habemus governum’.
Ondanks het feit dat alles nog vrij vaag is, was er al een hoop kritiek op de nieuwe pensioenwet, waarbij geen enkele van de protesterenden erbij stil stond dat de verhoging van de leeftijd pas ingaat over meer dan 10 jaar en de tweede over 15 jaar. Goed gezien van de “Zweden’ is alvast de stelling dat de nieuwe pensioenwet stoelt op het rapport van professor Brouckie, waarvan de linkse oppositie moeilijk kan zeggen dat ze hem niet kennen.
Over het al dan niet toevoegen van artikel 195 is nog met geen woord gesproken, al kan dat natuurlijk nog bij het afronden gebeuren. Al bij al gaat het niet om een initiatief dat deze regering zal moeten nemen, maar wel de volgende, als die er ooit zou komen. Zien of er iets van komen zal...
* De echte Zweedse (minderheids)regering kwam zopas tot stand in amper twee weken.
** Vasaloppet (de Wasaloop) is een langlaufwedstrijd van 90 km die elk jaar in maart in Zweden plaats grijpt.
Wie dezer dagen in het Zoniënwoud, ten zuiden van Brussel, paddenstoelen wil gaan plukken, let maar best op in welke regio hij/zij zich bevindt. Dat woud, 4.400 hectaren groot, strekt zich nl uit over de drie regio’s die dit land rijk is. In het Waalse gedeelte kan men paddenstoelen plukken, als men zich tenminste niet verder dan 10 meter van het wandelpad waagt. Op Vlaams en Brussels grondgebied is dat verboden en riskeert men zelfs een boete. Voor het geval nog iemand zou twijfelen aan het feit dat alles in dit land communautair is…
Dat laatste geldt trouwens ook voor het jacht- en wild seizoen dat rond deze tijd start. Ook hier zijn heel wat beperkingen in Vlaanderen, zowel voor wat de jachtperiodes betreft als voor het wild dat mag geschoten worden, terwijl dat in Wallonië meestal niet het geval is. Een slimme Vlaamse jager die er zin in heeft maar o.w.v. de datum hier niet (meer) mag jagen, trekt dan de taalgrens over, waar hij dat wel mag. Er zijn trouwens nóg absurdere regels. Zo mag men bepaalde soorten wild hier wel schieten, maar niet verkopen in de handel en dat laatste geldt dan ook voor de Vlaamse restaurants, die – volgens de eigen, Vlaamse regelneverij – dat wild dan ook niet mogen opdienen. Officieel althans niet, want er zijn wel restaurants die creatief genoeg zijn om daar iets op vinden. Wat we zelf doen, gingen we toch beter doen, niet?
Ondertussen zou de Zweedse coalitie nu toch stilaan in de laatste rechte lijn zitten alhoewel de eerste marathonmeeting nog steeds geen uitsluitsel heeft gebracht. Over dit gezelschap schrijven de kranten dat het de langstdurende niet-communautaire formatie is. Ook dat laatste zou wel eens niet kunnen kloppen, want bij N-VA schijnt men de raad van Bart Maddens* in Knack nu toch te willen volgen en het artikel 195 van de Grondwet laten opnemen in het regeerakkoord. Dat zou de poort open houden om in 2019 alle grondwetsartikelen bespreekbaar te maken. U leest het goed: over 5 jaar. Als men dat niet doet, dreigt nl het idee van het confederalisme voor 10 jaar in de koelkast te verzeilen. Met wat goede wil kan niemand daar tegen zijn. Mocht dat wel zo zijn dan doet men er best aan niet met het Zweedse experiment te beginnen.
* Bart Maddens – voor wie hem nog niet zou kennen - is hoogleraar en politicoloog aan de KU Leven, lid van de Gravensteengroep en eerder gematigd linksgezind.
Elke dag vertrekt er een Thalystrein van Oostende naar Brussel en daarna verder naar Parijs. Dat gebeurt al enkele jaren zo en het merkwaardige eraan is dat er in de kuststad slechts drie (3) reizigers opstappen. Onderweg zijn er haltes in Brugge en Gent en dat voert het aantal reizigers op tot 25/30, een capaciteit van hooguit 7%. Vanuit Gent vertrekt er rond hetzelfde uur trouwens ook een gewone lijnverbinding met Brussel en die trein arriveert daar maar 4 minuten later. Daar de Thalys in Brussel 17 minuten stil staat kunnen de reizigers van die tweede trein even snel in Parijs geraken en hebben zij minder te betalen voor de reis van Gent naar Brussel.
Die waardeloze Thalys uit Oostende kost de Belgische schatkist jaarlijks bijna 2 miljoen euro aan subsidies. Toch blijft hij rijden alhoewel met dat geld heel wat vroege en late treinen, die in het nieuwe plan van de NMBS zijn afgeschaft, heel wat meer reizigers zouden kunnen vervoeren. Reeds in maart van vorig jaar was er in de regering Di Rupo al sprake van hem af te schaffen, maar daarvan is niets in huis gekomen. Een reden is daarvoor niet opgegeven, maar alles wijst erop dat de nieuwe spoorbaas Jo Cornu de lijn heeft open gehouden om zetbaas Vande Lala plezier te doen. Vergeten we niet dat die Cornu door de zgz Keizer van Oostende werd voorgedragen en aangenomen.
Over Vande Lanotte is al een boekje opgedaan – letterlijk dan nog – door twee VRT-journalisten, die daarvoor zelfs tijdelijk op een soort non-actief werden gezet, maar het zou geen kwaad kunnen eens een lijst te maken van álle geldverkwistingen waaraan die geleerde professor zich al schuldig heeft gemaakt. Denk maar aan het fameuze hotelakkoord onder de regering Verhofstadt, dat de staat anderhalf miljard heeft gekost. Of aan de 600 miljoen van de ABX-affaire, waarbij hij zich ook gemoeid heeft. Of aan de 200 miljoen die Electrawinds de staat heeft lichter gemaakt. Of aan de 4 miljoen die hij de federale politie heeft doen verliezen met dat camerabedrijfje, ook al in Oostende. Of aan ‘zijn’ basketclub Oostende die gesponsord werd/wordt(?) door allerlei overheidsfondsen en de Loterij. Of aan de manier waarop Vande Lala zijn partner en nog enkele familieleden aan riante jobjes hielp. Verder de constante ruzie met Electrabel, die straks mede de oorzaak van de afschakeling kan worden en ga zo maar door. De lijst zou ellenlang kunnen worden.
De Arco affaire dreigt al even symptomatisch te worden als die van Oosterweel. Regelmatig duikt ze weer op en elke keer valt er ergens wel een lijk uit de kast. De voorlopig laatste is een vaststelling van het adviesbureau Deminor, dat al meer dan 700 Arco-coöperanten vertegenwoordigt in een dagvaarding t.o.v. Belfius, die – nota bene - eigendom is van de Belgische staat. Volgens Deminor legde het ACW 183 euro miljoen in, maar haalde er 387 uit, in cash asjeblieft. Dat terwijl de spaarders, coöperanten of hoe je hen ook wil noemen, zo goed als geen cent terug zagen en riskeren zo’n twee derden van hun geld nooit meer terug te zien. Zoiets was mogelijk omdat de hele zaak hen was voorgesteld als een spaarformule, wat ze wettelijk gezien niet was. Zowel de spaarders als het ACW kregen elk jaar een riant dividend. De meeste spaarders zetten dat dividend om in nieuwe papieren, winst inbegrepen en lieten het geld bij Arco staan. Het ACW daarentegen liet zijn dividend jaarlijks cash uitbetalen. Vandaar het verschil.
Nu beweren allerlei ‘specialisten’ van het ACW, dat ondertussen ‘Beweging.net’ is gaan heten,* dat e.e.a. van die Deminor klacht niet klopt en misschien hebben ze daarin geheel of gedeeltelijk gelijk. Feit blijft echter dat de 800.000 Arco spaarders zijn voorgelogen en dat het daarom niet meer dan logisch zou zijn dat de zich vroeger christelijk noemende organisatie* het gros van dat geld zou teruggeven aan de mensen die hen vertrouwden. En als dat toch niet zou gaan, zou het geen kwaad kunnen dat die hele organisatie een toontje lager zou zingen, want – mocht Deminor wél gelijk krijgen – dan is het ACW geen slachtoffer, maar heeft ze er flink wat geld aan over gehouden.
Het kan niet anders of deze laatste ontwikkeling zal zijn weerslag hebben op de besprekingen binnen de Zweedse coalitie, waar CD&V ook best ophoudt zich voor te stellen als de linkervleugel die persé de belangen van o.m. het eigen vakbondsfront moet blijven verdedigen. Het zou dan ook geen kwaad kunnen mochten Beke en Co hun syndicale achterban, in de eerste plaats ACV-kefferke Leemans, vragen op te houden met eisen te stellen i.v.m. het beleid van een eventuele toekomstige coalitie, zolang ze zelf niet in staat is voor de eigen deur te vegen.
* Die nieuwe naam ‘Beweging.net’ slaat ook nergens op. Het is zo’n beetje alsof Coca Cola morgen ‘Frisdrank.com’ zou heten. De christelijke organisaties blijken steeds banger te worden van hun eigen schaduw, waardoor de ‘C’ in de naamgeving steeds het eerste slachtoffer wordt.
Wat is het verschil tussen de militaire interventies tegen de Islamistische Staat (IS) en de politieke manifestaties tegen de volgende federale Belgische regering? Wel, IS bestaat en die regering niet. Klinkt zo’n beetje als dat verschil tussen een naaimachine en een nietmachine: de eerste naait, de tweede niet (doordenkertje).
Het is niet de eerste keer dat ik hier schrijf dat de hetze van de linkse krachten in dit land weinig uit zal halen omdat ze vechten tegen windmolens en ze hun krachten beter zouden sparen tot er écht een regering is. De laatste in de rij protesterenden is het nog steeds nationale ABVV, dat een congres hield waarbij Rudi De Leeuw herkozen werd als voorzitter en die ter gelegenheid daarvan nog eens zijn duivels mocht ontbinden tegen rechts en het kapitalisme. Dat zijn eigen familie een vennootschap heeft die een niet onaardig onroerend patrimonium bezit en beheert en daarvoor – zoals de eerste de beste kapitalistische instelling – notionele intrest trekt, lijkt voor de kameraden geen probleem. Misschien komt dat omdat dik gevreten salonsocialist De Leeuw bij de roden helemaal geen uitzondering is, denk maar aan Labille. Om nog te zwijgen over tante Laurette, met haar stulpje in het Waals Brabantse Lasnes, een van de rijkste en duurste gemeenten van dit land.
De achterliggende waarheid is, dat de socialisten niet het fatsoen hebben de uitslag van democratische verkiezingen te aanvaarden, laat staan aan de zijlijn te moeten blijven staan bij het vormen van een nieuwe regering en het uitdelen van de postjes. Dit geldt alvast in de eerste plaats bij de Waalse roden en het door de Walen beheerste ABVV. Bij de Vlaamse socialisten heeft alvast Freya Van den Bossche het licht gezien. Zij heeft Frank Vandenbroucke heel deemoedig gevraagd a.u.b. even mee te willen denken aan een inhoudelijke vernieuwing van de partij. Brouckie heeft niet nee gezegd, maar zal zelf waarschijnlijk niet meer in het stuk voorkomen. Hij zal zich denkelijk geen tweede keer opzij laten zetten zoals dat in 2009 gebeurde door toenmalig voorzitster Caroline Genez. Deze laatste zit nog wel in het Vlaamse parlement, van waaruit ze – naar eigen zeggen – ‘de Vlaamse regering veel pijn gaat doen’ (mijn blog van 29 september), maar niet in ‘Crescendo’. Dat is de naam van het comité dat de vernieuwing wil doorvoeren. Dat crescendo, een term uit de muziekwereld dat ‘toenemend/aanzwellend’ betekent, bestaat verder uit Ingrid Lieten, John Crombez en … Bruno Tobback, die zelf binnen de partij onder vuur ligt. Als het straks maar niet ‘diminuendo’ wordt!
Uitgerekend de week dat de Kris Peeters uit Hollywood in Venetië triomfeert met zijn nieuwe bruid, gaat het de George Clooney van de Belgische politiek heel wat minder voor de wind. Où sont les neiges d’antan?
Alle gekheid op een stokje, hij maakt wat mee, de ex-ministerpresident van Vlaanderen. Eerst onttroond worden als Vlaamse stemmenkampioen en voorbij gestoken worden door – stel je voor - la Homans (‘Betteke’ voor Kaaiman), dan verwezen worden naar het federale niveau met de belofte vanwege de grootste partij dat hij daar premier zou mogen worden, dan ook die ambitie moeten laten varen om Marianneke Thyssen aan een tweederangs job in Europa te helpen en verder verplicht worden zich te blijven uitsloven om mee een kamikazeregering in elkaar te steken. Vergeten we niet dat Kris Peeters uit de Unizus-en-zo gelederen komt en bezwaarlijk als een linkse kan bestempeld worden, terwijl hij in de aan de gang zijnde federale besprekingen met zijn partij een bijna links parcours moet lopen om de eigen vakbond, of wat ervan overblijft, plezier te doen. Zeker als men die Leemans van het ACV bezig hoort, zou ik al lang ‘salut en de kost’ geroepen hebben. Uitgerekend dat ACV dat mee in het Arco schandaal zit waarin de eigen spaarders een rad voor de ogen werd gedraaid.
Volgens de laatste berichten zou Peeters op aandringen van Charles Michel en de andere deelnemers aan de lopende gesprekken, die nu al meer dan twee maanden duren, toch coformateur blijven, maar enige eer valt daar blijkbaar niet meer te rapen. God weet wat ze hem als compensatie hebben beloofd.
Of het allemaal zal helpen, blijft koffiedik kijken. De tweede dinsdag van oktober is er de opening van het parlementaire jaar (de verkozenen van 25 mei hebben er dan al 4 maanden betaald verlof op zitten!) en de kans bestaat dat, bij gebrek aan een nieuwe premier, Di Pippo weer uit de kas zal worden gehaald voor een laatste comedia dell’ arte. Eén dag later moet bij Europa de begroting worden ingediend. Dat alles terwijl ‘crisismanager’ De Wever tussendoor nog even naar Shanghai moet, waar hij in zijn functie als burgemeester van de koekenstad nog een reeds vooraf overeengekomen afspraak heeft.
Het blijft mij een raadsel waarom de media, i.v.m. de federale regeringsvorming, het steeds hebben over een ‘landing’. Om te kunnen landen, moet men nl eerst opstijgen en zo te zien geraakt deze zgz Zweedse coalitie niet eens van de grond.
Het eerste accident was het feit dat men verkoos Marianne Thyssen* voor te dragen als kandidaat Europees commissaris. Daarmee miste men niet alleen de kans om van ‘stoorzender’ Reynders vanaf te geraken, maar moest Kris Peeters ook zijn premier ambities opgeven. Dat laatste zorgde ervoor dat de afspraken tussen N-VA en CD&V na de Vlaamse regeringsvorming herzien dienden te worden. Eergisteren was er dan de botsing tussen partijvoorzitters Beke en Rutten, waardoor de hoop op een zgz ‘landing’ deze week kon vergeten worden.
Tussendoor was er nog meer nieuws dat zorgde voor frustratie. Koen Geens was met zijn Plan B voor de Arco coöperanten voor de pinnen gekomen en dat plan lekte binnen de 24 uur uit in de media. Om het njet van Europa te omzeilen heeft Geens een constructie uitgedokterd waarbij de Arco schuldeisers – de staat, Belfius en het ACW – het geld dat ze van Arco terugeisen zouden overdragen aan de coöperanten. Die schuldeisers zouden nog e.e.a. bijpassen zodat de 800.000 door het ACW bedrogen spaarders zo’n derde van hun geld zouden kunnen terugzien. Een oplossing die niemand gelukkig zal maken.
Tussen de soep en de patatten kreeg men dan van Europa nog te horen, dat de Belgische overheidsschuld plots met 26 miljard euro gestegen was. Dit na een boekhoudkundige operatie van datzelfde Europa, waarbij o.m. de kosten van de huisvestingsmaatschappijen en de zgz ‘illegale economie’ (drugshandel, prostitutie en smokkel!) mee in de begroting moeten komen. Resultaat van deze ommekeer is wel dat de Belgische staatsschuld daarmee op 104,5% van het bbp zal komen, terwijl Geens vorig jaar nog fier uitbazuinde toen hij dat cijfer (even) onder de 100% grens kreeg door de BNP-Paribas aandelen (onder te prijs) te verkopen…
Kortom, de nieuwe federale regering is er nog niet en mocht ze er niet komen, dat zal het onderlinge wantrouwen zo groot zijn, dat ook een tripartite er niet meer in zal zitten. Rest dan nog een regering die onderhandeld kan worden tussen de gewesten, een soort confederale regering, de natte droom van Bart De Wever, toen die nog hoopte dat zijn partij bij de verkiezingen van 25 mei incontournable zou worden…
* Om een idee te geven hoe belangrijk die Europese post van Marianne Thyssen is: in het gezaghebbend economisch weekblad ‘The Economist’ (oplage 800.000, waarvan meer dan de helft in de States) van 13 september in een uitvoerig artikel van Charlemagne over de toewijzing van de Europese topjobs, werd Thyssen’s naam niet eens vermeld…
