Uitgerekend de week dat de Kris Peeters uit Hollywood in Venetië triomfeert met zijn nieuwe bruid, gaat het de George Clooney van de Belgische politiek heel wat minder voor de wind. Où sont les neiges d’antan?
Alle gekheid op een stokje, hij maakt wat mee, de ex-ministerpresident van Vlaanderen. Eerst onttroond worden als Vlaamse stemmenkampioen en voorbij gestoken worden door – stel je voor - la Homans (‘Betteke’ voor Kaaiman), dan verwezen worden naar het federale niveau met de belofte vanwege de grootste partij dat hij daar premier zou mogen worden, dan ook die ambitie moeten laten varen om Marianneke Thyssen aan een tweederangs job in Europa te helpen en verder verplicht worden zich te blijven uitsloven om mee een kamikazeregering in elkaar te steken. Vergeten we niet dat Kris Peeters uit de Unizus-en-zo gelederen komt en bezwaarlijk als een linkse kan bestempeld worden, terwijl hij in de aan de gang zijnde federale besprekingen met zijn partij een bijna links parcours moet lopen om de eigen vakbond, of wat ervan overblijft, plezier te doen. Zeker als men die Leemans van het ACV bezig hoort, zou ik al lang ‘salut en de kost’ geroepen hebben. Uitgerekend dat ACV dat mee in het Arco schandaal zit waarin de eigen spaarders een rad voor de ogen werd gedraaid.
Volgens de laatste berichten zou Peeters op aandringen van Charles Michel en de andere deelnemers aan de lopende gesprekken, die nu al meer dan twee maanden duren, toch coformateur blijven, maar enige eer valt daar blijkbaar niet meer te rapen. God weet wat ze hem als compensatie hebben beloofd.
Of het allemaal zal helpen, blijft koffiedik kijken. De tweede dinsdag van oktober is er de opening van het parlementaire jaar (de verkozenen van 25 mei hebben er dan al 4 maanden betaald verlof op zitten!) en de kans bestaat dat, bij gebrek aan een nieuwe premier, Di Pippo weer uit de kas zal worden gehaald voor een laatste comedia dell’ arte. Eén dag later moet bij Europa de begroting worden ingediend. Dat alles terwijl ‘crisismanager’ De Wever tussendoor nog even naar Shanghai moet, waar hij in zijn functie als burgemeester van de koekenstad nog een reeds vooraf overeengekomen afspraak heeft.
Het blijft mij een raadsel waarom de media, i.v.m. de federale regeringsvorming, het steeds hebben over een ‘landing’. Om te kunnen landen, moet men nl eerst opstijgen en zo te zien geraakt deze zgz Zweedse coalitie niet eens van de grond.
Het eerste accident was het feit dat men verkoos Marianne Thyssen* voor te dragen als kandidaat Europees commissaris. Daarmee miste men niet alleen de kans om van ‘stoorzender’ Reynders vanaf te geraken, maar moest Kris Peeters ook zijn premier ambities opgeven. Dat laatste zorgde ervoor dat de afspraken tussen N-VA en CD&V na de Vlaamse regeringsvorming herzien dienden te worden. Eergisteren was er dan de botsing tussen partijvoorzitters Beke en Rutten, waardoor de hoop op een zgz ‘landing’ deze week kon vergeten worden.
Tussendoor was er nog meer nieuws dat zorgde voor frustratie. Koen Geens was met zijn Plan B voor de Arco coöperanten voor de pinnen gekomen en dat plan lekte binnen de 24 uur uit in de media. Om het njet van Europa te omzeilen heeft Geens een constructie uitgedokterd waarbij de Arco schuldeisers – de staat, Belfius en het ACW – het geld dat ze van Arco terugeisen zouden overdragen aan de coöperanten. Die schuldeisers zouden nog e.e.a. bijpassen zodat de 800.000 door het ACW bedrogen spaarders zo’n derde van hun geld zouden kunnen terugzien. Een oplossing die niemand gelukkig zal maken.
Tussen de soep en de patatten kreeg men dan van Europa nog te horen, dat de Belgische overheidsschuld plots met 26 miljard euro gestegen was. Dit na een boekhoudkundige operatie van datzelfde Europa, waarbij o.m. de kosten van de huisvestingsmaatschappijen en de zgz ‘illegale economie’ (drugshandel, prostitutie en smokkel!) mee in de begroting moeten komen. Resultaat van deze ommekeer is wel dat de Belgische staatsschuld daarmee op 104,5% van het bbp zal komen, terwijl Geens vorig jaar nog fier uitbazuinde toen hij dat cijfer (even) onder de 100% grens kreeg door de BNP-Paribas aandelen (onder te prijs) te verkopen…
Kortom, de nieuwe federale regering is er nog niet en mocht ze er niet komen, dat zal het onderlinge wantrouwen zo groot zijn, dat ook een tripartite er niet meer in zal zitten. Rest dan nog een regering die onderhandeld kan worden tussen de gewesten, een soort confederale regering, de natte droom van Bart De Wever, toen die nog hoopte dat zijn partij bij de verkiezingen van 25 mei incontournable zou worden…
* Om een idee te geven hoe belangrijk die Europese post van Marianne Thyssen is: in het gezaghebbend economisch weekblad ‘The Economist’ (oplage 800.000, waarvan meer dan de helft in de States) van 13 september in een uitvoerig artikel van Charlemagne over de toewijzing van de Europese topjobs, werd Thyssen’s naam niet eens vermeld…
Eerder toevallig ben ik er achter gekomen dat de Franstaligen in dit land jaarlijks niet één maar twee feesten hebben. In de derde week van september vieren de Walen hun Waalse feesten en een week later, op 27 september, het feest van de Franse Gemeenschap, die zij daar tegenwoordig de federatie Wallonië-Brussel noemen. Wij Vlamingen hadden bij het ontstaan van het federale België ook een gewest én een gemeenschap kunnen creëren, maar hebben dat niet gedaan, omdat het dubbele kosten zijn. Van kosten trekt men zich echter aan de andere kant van de taalgrens niets aan, het betekent voor hen ook een verdubbeling van de politieke postjes en tenslotte is het – volgens de francofonen – België die betaalt. Dat laatste is een leugen, een dekmantel, want zolang dit België onderhouden moet worden door Vlaanderen, moet datzelfde Vlaanderen ook de kosten betalen van het armlastige Wallonië en het geld verspillende Brussel.
Van de inhaalbeweging die Wallonië de laatste jaren aan het maken was – hun zgz Marshall plannen e.d. - blijft niet veel over. Er is in Vlaanderen nog altijd 10% meer volk aan de slag dan ‘over there’. En Wallonië heeft nog altijd 15% meer ambtenaren, bijna 200.000 volledige werklozen en een schuld die viermaal (!) hoger ligt dan de Vlaamse. Terwijl de nieuwe Vlaamse deelregering zich rot bespaart om toch maar een begroting in evenwicht te hebben, houdt de Waalse een tekort van 1,1 miljard euro, circa een tiende van het totaalbudget. Tekenend in dat opzicht is het feit dat de nieuwe Waalse minister-president Paul Magnette tijdens zijn toespraak op de Waalse feesten niet één cijfer durfde te noemen. Dat ze daar hun schulden tegen 2018 zullen hebben aangezuiverd, is dan ook praat voor de vaak en is de reden waarom ik het voor één keer eens ben met Paul De Grauwe en er niét tegenop zou zien ook hier tijdelijk wat schulden te maken. Als straks blijkt dat Wallonië en/of Brussel er inderdaad niet in zou slagen de eigen schuld te dempen, dan zal de verleiding groot zijn om officieel België, maar in werkelijkheid Vlaanderen er nog eens extra voor te laten opdraaien. Terwijl wij ons zorgen maken over de toekomst van onze kinderen, blijven de Walen er op rekenen dat iemand anders hun schulden wel zal betalen. Zolang er geen eind wordt gemaakt aan de miljarden transfers, hebben ze nog gelijk ook. De geschiedenis blijft zich maar herhalen.
Rikske Torfs, de rector van de Universiteit van Leuven, kreeg vorige week vanuit enkele academische kringen de wind van voor, toen hij stelde dat dit land te klein is voor vijf universiteiten en dat daarop nog heel wat bespaard kon worden. Nu is Torfske, in Vlaanderen wereldberoemd geworden sinds zijn medewerking aan ‘De Slimste Mens’ en zijn periode als CD&V- senator, iemand die wel eens meer tegen de stroom in durft roeien, maar met zijn laatste stelling heeft hij wel gedeeltelijk gelijk. Het is nl niet zo dat hij wil dat er hier universiteiten verdwijnen, wel bepaalde afdelingen ervan. Door steeds meer verbindingen met hogescholen is er nl een soort wildgroei ontstaan, die weliswaar voor extra werkgelegenheid zorgt, maar veel geld kost en niet altijd goede resultaten geeft. Het verhaal van het teveel aan koks dat het eten bederft.
Die uitbreiding van onze hogescholen heeft nog een speciaal facet. Dat gebeurde nl via zgz ‘associaties’, een soort overkoepelende organisaties die zo’n beetje hun eigen leven en hiërarchie leiden. Zo blijkt het dat in onze vijf universiteiten er niet minder dan vier van die associaties geleid worden door socialisten: Luc Van den Bossche (hij weer!) in Gent, Caroline Gennez (jaja!) in Antwerpen, Willy Claes (die van Agusta die zich toen niets meer herinnerde!) in Hasselt en Robert Voorhamme in Antwerpen. Alleen laatstgenoemde heeft onderwijservaring als schepen van de koekenstad. De andere drie zitten daar gewoon omdat ze er politiek benoemd zijn. De vijfde voorzitter, die van Leuven, is André Oosterlinck, ex rector, waarvan men niet met zekerheid weet voor welke partij hij nu is, maar van wie men tenminste weet dat hij uit een katholiek nest komt. Dat er bij onze universiteiten niet méér bespaard wordt, is dan ook geen verrassing.
Het is trouwens niet alleen in de universiteiten dat er nog heel wat kan bespaard worden door wat efficiënter te werken. Dat geldt ook voor ziekenhuizen. Er blijken er in totaal in België liefst 134 te zijn, waarvan vele afdelingen hebben die dezelfde diensten aanbieden. Als gevolg daarvan worden bepaalde behandelingen in sommige ziekenhuizen weinig of niet verricht, waardoor die op dat gebied niet alleen minder ervaring en expertise in huis hebben, maar er ook voor zorgen dat de eindrekeningen een stuk duurder uitvallen.
Dat laatste geldt ook voor het Vlaamse Gewest zelf, waar ook heel wat onderafdelingen zijn die men best kan samenvoegen of afschaffen. Denk maar aan het Vlaams Energiebedrijf, het Vlaamse Fonds der Letteren en zo zijn er nog wel enkele. Om nog te zwijgen over de provincies, die men – net zoals de federale senaat - (nog) niet afschaft, maar reduceert, wat maakt dat de logistieke kosten dezelfde blijven en soms zelfs nog vermeerderen. Denk maar aan de bouw van het nieuwe Antwerpse provinciegebouw, waarmee men reeds begonnen. Dat was berekend op een totaal aantal provincieraadsleden dat meer dan dubbel zo groot was als wat er nu van overblijft, zodat dat gebouw veel te groot (én te duur) zal zijn. Het VB heeft al gevraagd die bouwwerken stop te zetten, maar daarvan hoort men, zoals gebruikelijk, niet veel in onze poco media. Die hebben het in Antwerpen te druk met de Oosterweelverbinding…
Bartje Somers, Open VLD-burgemeester van Mechelen en in een vorig leven ooit Vlaams minister-president (een cadeautje van Verhofstadt nadat Bart enkele jaren his master’s voice had gespeeld) wil blijkbaar weer in de politieke belangstelling komen. Een andere reden zie ik niet waarom hij in de media is gaan vertellen dat hij het hele Oosterweel verhaal in Antwerpen wil terugdraaien zoals zijn partij dat had al had voorgesteld in de verkiezingscampagne naar 25 mei toe. Die partij was daarna echter bereid haar ziel te verkopen om toch maar mee te mogen doen en had het reeds gevormde Vlaamse regeerakkoord een carte blanche gegeven. Diezelfde partij is ook niet zinnens Bartje te volgen, want dat zou betekenen dat ze voor de vierde keer een bocht zou nemen in deze affaire. Trop is teveel, dat wist Van den Boeynants al.
Wie daar blijkbaar geen problemen mee heeft is ‘schuddekopke’ Kathleen van Brempt, in een vorig leven ook al Vlaams gewestminister voor SP.a en nu veilig met een dikbetaalde job in Europa. Als haar partij er wél mee door zou gaan, betekent dit voor de Vlaamse socialisten ook al de derde bocht ter zake. Oosterweel wordt duidelijk niet alleen een bochtenwerk, maar blijkbaar ook een dankbaar onderwerp voor wie geen andere politieke argumenten meer heeft.
Nee, geef ons dan maar Caroline Gennez. Nadat die door Tobbackske vakkundig was uitgerangeerd, heeft ze 4 jaar lang als verkozene een Patrick Janssenske gedaan: alleen komen opdagen als er op de knop moest gedrukt worden en voor de rest erop gelet dat ze elke maand haar riante vergoeding kreeg. Maar dat gaat nu veranderen, zegt ze. Ze is nu klaar voor een centrale rol in de oppositie en zegt dat haar partij de Vlaamse regering veel pijn gaat doen. Ik hoor ze bij de Vlaamse meerderheid al klappertanden van de schrik!
Mocht het Caroline niet lukken, kan ze ook nog altijd voorzitster worden van e.o.a. voetbalclub…
Gisteren ondertekende Artur Mas, de minister-president van Catalonië, het decreet om op 9 november a.s. een referendum te houden over onafhankelijkheid. Daarmee wordt zijn regio de tweede die dit jaar zo’n referendum houdt, na het Schotse waar een nipte meerderheid toch verkoos bij het Verenigd Koninkrijk te blijven. In tegenstelling tot het Schotse referendum, dat werd toegelaten door de Britse regering, zou dat van Catalonië ongeldig zijn binnen de Spaanse wetgeving. Het is maar hoe men het bekijkt, want elke revolutie is tegen de wet en toch zijn er zo heel wat staten ontstaan, de Belgische inbegrepen.
Het blijkt trouwens dat er nog nooit een natie onafhankelijk is kunnen worden via een referendum. Mocht het in Catalonië lukken, dat zal het toch (voorlopig?) de uitzondering zijn die de regel bevestigt. De meest opmerkelijke splitsing van een land binnen Europa was die van Tsjecho-Slowakije. Die zou er meer dan waarschijnlijk ook niet door een referendum gekomen zijn, maar kwam er gewoon omdat men er niet meer in slaagde een nationale regering te vormen. Die zgz ‘fluwelen’ splitsing verliep rimpelloos en beide nieuwe landen zijn er niet slechter op geworden. Zeker Slowakije, het armste gedeelte, heeft zich na de splitsing serieus herpakt en behoort nu zelfs al tot de eurozone. Het zou een voorbeeld kunnen zijn voor Wallonië.
Als wij in Vlaanderen nog kunnen hopen op e.o.a. vorm van onafhankelijkheid, dan zal het moeten gebeuren volgens het fluwelen model van Tsjechië en Slowakije. Reeds van bij de splitsing van de nationale politieke partijen in dit land, werd er gesteld dat het ooit zou kunnen gebeuren dat men in de onmogelijkheid zou komen nog een nationale regering te vormen. Na de 451 dagen voor de vorming van de regering Di Rupo zitten we nu alweer meer dan 4 maanden voorbij de verkiezingsdatum en laat niets vermoeden dat er snel een nieuwe federale regering zal komen. Volgens sommige persberichten zou de zgn Zweedse coalitie dit weekeinde de “landing’ inzetten. ‘Eerst zien’, zei de blinde.
Vergeet de aan de gang zijnde discussies omtrent de ziekenhuizen, het onderwijs, de politie, de VRT, de vakbonden en ga zo maar door. Hét probleem van het jaar is opgelost, of toch niet?
Blijkt nl dat er beslist is dat het afronden van de stukjes van 1 en 2 cent aan de winkelkassa’s toch zal worden ingevoerd vanaf 1 oktober a.s. Naar beneden als het eindbedrag eindigt op 1 of 2 cent, naar boven als dat op 3 of 4 cent zou zijn. Dat ‘enorme’ probleem, dat in Nederland al meer dan tien jaar geleden werd opgelost en waarover men het hier in het voorjaar (zie mijn blog van 8 april) niet eens geraakte, werd daarna over de verkiezingen van 21/05 getild. De reden waarom dat toen niet lukte was, omdat de PS er alleen maar mee akkoord ging als het uitsluitend zou gelden voor contante betalingen en niet met de bankkaart. Dat blijft zo, want diezelfde PS heeft het ook nu gehaald, met als gevolg dat de grootwarenhuizen beslist hebben deze regel niét in te voeren. Dat hadden ze ook al beslist in het voorjaar. De kans bestaat nl dat klanten, die (letterlijk) op de centen letten, contant gaan betalen als ze naar beneden kunnen afronden en met de bankkaart als dat naar boven gebeurt. Dat lijkt belachelijk, maar ketens zoals Carrefour en zeker Delhaize – momenteel in moeilijkheden – hebben meer dan één miljoen klanten en zeggen op die manier, althans theoretisch, veel geld te kunnen verliezen. De vraag is nu wie zich het meest belachelijk maakt: de federale regering, met dank aan de PS of de grootwarenhuizen. Enfin, in Nederland, waar het systeem werkt voor zowel contant als bankkaart, hebben ze er weer een Belgenmop bij en in Finland lachen ze zich krom. Daar hebben ze nl de muntjes van 1 en 2 cent wel geslagen (ze moésten dat doen van Europa), maar nooit uitgegeven.
Te midden de dagelijkse stortvloed van klachten over de beleidsverklaring van Geert Burger (ik vraag me af hoe lang dat nog gaat aanhouden), was er ook een vanwege de organisatie die zich in Vlaanderen bezig houdt met de armoedebestrijding. Bij die berichtgeving werd deze keer wél verteld, dat een groot deel van de armoede zich bij ons situeert bij de allochtonen. Iets dat de meesten onder ons al wel lang weten, maar waar men toch van opschrikt als blijkt dat zelfs de VRT dat nu ontdekt heeft. Zo werd er o.m. verteld dat de helft van kinderen met een allochtone moeder* in de armoede leeft t.o.v. slechts 10% van de kinderen met een moeder van bij ons. Het is in dit land al opmerkelijk dat men zoiets officieel durft toegeven, want in feite is dat geen gewone armoede. Zo zie ik het alvast niet, ik noem het een geïmporteerde armoede. Het is armoede die niet het gevolg is van e.o.a. ontoereikend beleid, maar die wij hier importeren. Mensen met weinig of geen middelen van bestaan, die niet eens asielzoekers zijn (al worden ze zo wel genoemd), die wel veel kinderen krijgen en er daarna mee uitpakken dat die arme kindjes niet (genoeg) geholpen worden. Als wij hier dit soort armoede blijven importeren, dan zal het cijfer van mensen die leven onder de armoedegrens, kinderen die geen behoorlijke opvoeding krijgen of studies kunnen volgen, jongeren die geen diploma kunnen halen en daarna ook geen fatsoenlijk werk, alleen maar blijven stijgen.
Wat wij hier moeten doen, is wat men bv doet in landen zoals Canada. Immigratie: ja, maar dan van mensen die we nodig hebben. Met de honderdduizenden werklozen die hier al zijn, hebben we geen plaats noch geld meer om economische gelukzoekers op te vangen. Wel mensen die we kunnen gebruiken, zoals in de zorgsector of in knelpuntberoepen zoals bv ingenieurs en lassers.
In de VRT-uitzendingen over armoede kregen we ook weer even Jos Geysels te zien, ex-secretaris van Agalev, die er destijds mee voor zorgde dat zijn partij even uit het parlement verdween, nadat hijzelf akkoord was gegaan met de door Verhofstadt voorgestelde 5% kiesdrempel. De man die ook het cordon sanitair tegen het Vlaams Blog uitvond en daar later voor beloond werd met allerlei overheidspostjes, waarvan hij trouwens nog steeds geniet. Een slechtere pr man voor de armoedebestrijding kan men zich in Vlaanderen moeilijk indenken.
* Raar dat men het bij die armoedebestrijders alleen heeft over de moeder. Alsof een vader er niet toe doet, of wil men daar gaan naar een matriarchaat zoals bij de joden?
Volgens het jaarlijkse ‘Global Wealth Report’ van de Duitse verzekeraar Allianz, is de gemiddelde Belg de derde rijkste ter wereld. Alleen de gemiddelde Zwitser en de even gemiddelde Amerikaan zijn nog rijker. Nu weet ik wel dat dat ‘gemiddelde’ niet alles zegt, maar wie rond zich heen kijkt, weet dat heel wat mensen zich in dit landje nog veel kunnen permitteren. Denk maar aan de vakantiereizen waarvoor ze in drommen staan aan te schuiven en die meestal niet één, maar twee keer per jaar plaatsvinden. In totaal staat er 250 miljard euro op onze spaarboekjes en driekwart van de Vlamingen heeft een eigen huis (misschien wel nog niet afbetaald). En dan hebben we het nog niet over hun auto’s (mv) gehad.
Het is dan ook wat komisch over, als men dezer dagen hoort hoeveel mensen er zich druk maken omdat e.o.a. dienst wordt verminderd en/of afgeschaft en bepaalde bijdragen worden verhoogd. Voor de verhoging van het inschrijvingsgeld aan de universiteiten blijven we zelfs nog onder de bedragen die in eigen land, maar dan over de taalgrens, worden gevraagd en waartegen – bij mijn weten – niet gereclameerd wordt. Eén groot zomerfestival overslaan en het verschil is betaald, maar blijkbaar kan men zoiets niet missen.
In het Vlaamse parlement heeft de oppositie dan eindelijk met scherp kunnen schieten op de beleidsverklaring van de regering Bourgeois en heeft ze gezegd dat te zullen blijven doen gedurende de volgende vijf jaar. Dat wordt van een oppositie ook verwacht, al zal het waarschijnlijk weinig uithalen, als men weet dat de meerderheidspartijen driekwart van de parlementszetels bezetten. Daar komt nog bij dat SP.a-fractieleider Crombez ernstigere argumenten zal moeten bovenhalen om ergens gelijk te krijgen dan wat hij op de eerste vergaderingsdag kwam vertellen. Reden daarvoor doordat zijn partij mee in de vorige regering zat en dus mee verantwoordelijk is voor nogal wat zaken die toen zijn scheef gelopen. Mocht hij dat niet weten, dan kan hij dat altijd is gaan vragen aan enkele van zijn eigen ex-ministers zoals Ingrid Lieten en vooral Freya Van den Bossche die – naar socialistische traditie – er af en toe een potje van gemaakt hebben. Zoals het nutteloze derde Tv-kanaal bv en de chaos rond de subsidiëring van de groene stroom…
Het is haast aandoenlijk te zien hoeveel mensen en organisaties dezer dagen op straat komen om te protesteren tegen alles en nog wat, maar in de eerste plaats tegen een federale regering die nog steeds moet gevormd worden en een regionale regering die vrij vaag blijft in haar doelstellingen en nog niet overal definitieve cijfers op geplakt heeft (studie- en verplaatsingskosten bv). Verder kan de regering Bourgeois evenmin vertellen wat bedrijven en werkgevers al dan niet gaan krijgen, omdat ook dat afhangt van de nog niet bestaande federale regering. Dat belet de grote muilen van de vakbonden, Rudy de notionele intrest poenpakker en ACV’er Leemans op kop, niet een hoop hatelijkheden te verkondigen die eerder passen in de syndicale retoriek van 50 jaar geleden. Ze roepen nog net niet dat ‘den boas ne smeirlap’ is, maar veel scheelt het niet. Dat alles terwijl juist deze heren weten dat er iets moet gedaan worden aan de loonkloof met onze buurlanden, wil men vermijden dat er hier nog meer doppers komen (of hopen ze daar misschien juist op?).
De regionale Vlaamse regering is er nu, de beleidsverklaring is afgelegd en de oppositie staat het vrij er vanaf vandaag in het parlement op te schieten. Dat heet pas democratie en dat moet daar gebeuren en niet op straat. De ploeg van Bourgeois heeft voor de begroting van 2015 meer dan één miljard euro extra moeten besparen en zou daarin gelukt zijn. Wat had ze anders moeten doen: extra belastingen heffen (het linkse dada)? Alsof extra belastingen de gezinnen niét zouden treffen.
Als ik zie hoeveel duizenden er nu al op straat zijn gekomen voor eisen die al dan niet gewettigd zijn, dan vraag ik me af, waarom die op 25 mei niet méér voor de linkse oppositiepartijen gestemd hebben, die alles bij het oude zouden gelaten hebben, het ‘alles is gratis’ inbegrepen. Slechts één Vlaming op vier stemde links. Ik vraag me ook af hoeveel mensen op een gewone werkdag tijd zat blijken te hebben om te betogen en niét te werken.
Wij betalen in dit land al de hoogste belastingen van heel Europa, samen met Zweden en Denemarken, maar in die landen krijgen de mensen er wel meer voor terug. Als er dan geen hogere belastingen meer kunnen komen, is er maar één alternatief: besparingen.
---
In de marge van bovenstaande was er gisteren nog de politiestaking, al ging die in de eerste plaats tegen een uitspraak van het Grondwettelijk Hof en zullen ook de pakkemannen moeten wachten tot er een nieuwe federale regering is. Opmerkelijk was wel dat de staking weinig hinder veroorzaakte, omdat de politie nl verplicht is een minimumdienst te waarborgen. Toen geopperd werd dat zoiets ook mogelijk zou moeten zijn bij bv de Spoorwegen en de Post, stonden de vakbonders ook al op hun achterste poten. Dat terwijl deze politiestaking juist bewijst dat zoiets wel degelijk werkt…
Gisteren kreeg ik in mijn mailbox een reactie op mijn blog over het Eurostadion vanwege het actiecomité Parking C uit Grimbergen. Die mensen hadden kennis genomen van mijn blog en zijn daar inderdaad – zoals ik al meldde – niet zinnens zich zomaar te laten doen door het ‘grote’ Brussel. Ze hebben dat al laten horen via Twitter en Facebook, maar ook in Het Laatste Nieuws en op de gewestelijke radio’s. Samen met al die andere grote projecten die er in dezelfde buurt op stapel staan, zal dat Belgische stadion het Vlaamse Grimbergen onleefbaar maken. Alleen al bij dat ene voetbalstadion komt er een parking voor 10.000 auto’s, terwijl er daar momenteel niet eens een afrit is op de Ring en men o.a. helemaal niet weet wat er o.m. met de waterhuishouding van de streek moet gebeuren.
Alain Courtois, schepen in Brussel en voormalig secretaris-generaal van de Belgische voetbalbond, zegt wel zinnens te zijn het comité bij de besprekingen ter zake te zullen betrekken. Vraag is maar of dat werkelijk zal gebeuren en wat ze daar in de pap zal te brokken hebben. Philippe Fierens, voorzitter van het Grimbergse comité, vreest dat ze er maar bij zullen mogen zitten voor spek en bonen. Platini, voorzitter van de UEFA, die ook op de hoogte was gebracht van de Grimbergse klachten, heeft niet eens gereageerd en dat laatste geldt ook voor het ‘grote’ RSCA Anderlecht.
Meer dan waarschijnlijk gaat het Grimbergse comité de zaak aanklagen via juridische procedures, omdat dit de enige manier schijnt te zijn waarop men fatsoenlijk zou reageren. Wie meer over deze zaak weten wil, kan terecht bij http//stadionparkingc.be.
---
En dan nog dit: volgens een studie van het Amerikaanse Massachusetts Institute of Technology (MIT) is de euro een succes, omdat ze daar in New-England ontdekt hebben dat in een regio met dezelfde munt, zoals de eurozone, de prijzen veel minder verschillen dan in landen en regio’s met diverse munten. Tot daar het goede nieuws. Blijkt nl dat die studie een variant is op de zgn McDonalds Index, een ideetje van The Economist dat al jaren mee gaat en heeft MIT het alleen maar over de producten van Apple, IKEA, H&M en Zara, dus grotendeels over meubelen, elektronica en kleren. Feitelijk is dit geen nieuws, want de voorstanders van de euro zeggen ook al járen dat bv de kosten van levensonderhoud sinds de invoering van de euro niet veel zouden gestegen zijn. Alleen vergeet men er telkens bij te zeggen dat de producten voor dagelijks levensonderhoud er niet bij zijn. Het gaat grotendeels om zaken die men slechts af en toe koopt en waarvan de aankoop desnoods wordt uitgesteld als men er financieel minder goed aan toe is. Sinds de euro lijkt alles goedkoper, tot men de prijzen vermenigvuldigt met 40,3399. Nederlandse vrienden vertellen mij altijd dat zaken die bij hen vroeger x-aantal gulden kostten, nu hetzelfde cijfer in euro hebben. Dat is x 2,2. Het is bij ons niet anders.
Op exact de allerlaatste kalenderdag kregen we ook de waarschijnlijk laatste echte astronomische zomerse dag van dit jaar. Daar kwam in Wallonië vrij abrupt een einde aan, toen hevige onweders daar nog maar eens huis hielden. Zelfs de Waalse feesten, de tegenhanger van onze 11de juli, moesten eraan geloven. Niet alleen werd men er uitgeregend, maar zelfs de stroom viel op enkele plaatsen uit zodat er na 21.00 uur geen enkele reden meer was om er verder te feesten. Het dorpje Celles, enkele jaren geleden nog verkozen als mooiste dorp van Wallonië, veranderde in een modderpoel. Een symboliek die kan tellen en die men, gelukkig, nog niet op de kap kan schrijven van de volgende federale regering, want die is er nog altijd niet en niets laat vermoeden dat het deze week zal veranderen.
Wat er deze week wél zal zijn – vandaag zelfs al - dat is de eerste plenaire zitting van het Vlaamse parlement waarop de septemberverklaring van de nieuwe Vlaamse regering, waarvoor men vier maanden tijd heeft gehad om ze voor te bereiden, zal te horen zijn. Eindelijk gaan we facts & figures te zien en te horen krijgen en zullen oppositiepartijen en drukgroepen nu eens kunnen reageren op werkelijke toestanden i.pl.v. op al dan niet fictieve lekken zoals dat al enkele maanden bezig is. Gedaan dus met luchtgitaar spelen.
Hopelijk komt daarmee een einde aan maandenlange komkommertijd, waarbij het ook voor ondergetekende niet altijd gemakkelijk was elke dag een onderwerp te vinden dat lezers kon blijven boeien. We zullen vandaag tenminste weten wat Geert Burger & Co hopen ervan te zullen maken.
Het is in deze rubriek reeds meer dan eens gesteld: in dit landje is alles communautair en als er iets het niet is zal men het wel communautair maken. In dat verband is het uitkijken wat het gaat worden met dat nieuwe voetbalstadion op de Heizel, waar in 2020 liefst vier wedstrijden zouden moeten gespeeld worden in het kader van het Europees kampioenschap. Van dat stadion bestaan momenteel alleen nog maar de plannen en, met de ervaring die men in dit land heeft met mega projecten, is de kans niet denkbeeldig dat men in een soort Braziliaanse tijdnood zal komen om er zeker van te zijn dat die matchen er inderdaad gespeeld zullen kunnen worden. In exact dezelfde buurt komt het nieuw geplande Neo-shoppingcenter, het Brusselse tentoonstellingspark én het Uplace project waarin Club Brugge voorzitter Bart Verhaeghe al enkele miljoenen euro’s heeft gestopt en dat op veel weerstand blijft stuiten vanuit Vlaanderen. Nu men uitgerekend in de nieuwe Belgische voetbaltempel – die tevens een soort evenementenhal moet worden - perse wil, dat er ook een eerste klasse voetbalploeg zijn vaste stek zou moeten hebben en men die stek voor een appel en een ei wil aanbieden aan Anderlecht, is het nogal wiedes dat daartegen gereclameerd wordt. Men zal maar in Bart Verhaeghes schoenen staan: miljoenen geïnvesteerd hebben in Uplace en geen toelating krijgen om iets te beginnen, om dan te moeten vaststellen dat dat stadion er sneller zou komen dan men in dit land met dergelijke projecten gewend is. Daar bovenop het stadion dan nog a.h.w. cadeau doen aan de sportieve erfvijanden uit Anderlecht zou wel eens een brug te ver kunnen zijn.
Men moet trouwens niet eens vergelijken met de bovenvernoemde op stapel staande projecten, om te weten hoe het er in dit landje aan toe kan gaan. Nimby is er ook nog. Denk maar aan Lange Wapper en de Oosterweel saga. Iedere voetballiefhebber kan zijn hart vasthouden over wat we nog gaan horen van deze zaak, die misschien het imago van dit land op sportief vlak wel kan helpen opkrikken, maar waar niemand kan garanderen dat men daar straks niet met de kater van een zoveelste serieuze verliespost zal zitten.
Een alerte lezer zal zich al hebben afgevraagd wat bovenstaande met het communautaire te maken heeft. Wel, de grond waarop het nieuwe nationale stadion zou moeten komen is eigendom van de stad Brussel. Het is ook Brussel dat aanstuurt om het stadion aan een vriendenprijsje aan Anderlecht te geven. Maar parking C, zoals het stuk nu nog heet, ligt in Grimbergen en dat is Vlaams grondgebied. Het zal uiteindelijk Vlaanderen zijn dat zijn akkoord zal moeten geven en daarbij Uplace, waarin Vlaams geld wordt geïnvesteerd, straks niet kan blijven discrimineren t.o.v. een initiatief dat alleen maar het Belgische imago zal uitdragen.
Schotland wordt (voorlopig) niet onafhankelijk. In een referendum dat op en top democratisch was, heeft 55% gestemd voor het voortbestaan van Groot-Brittannië (zonder Schotland was het Klein(er)-Brittannië geworden). Hoedje af voor de volwassen manier waarop dit referendum verlopen is. Bij ons is zoiets niet eens meer mogelijk, tenzij plaatselijk en dan nog. Denk maar aan dat over de Lange Wapper. Helemaal hilarisch wordt het als we het Schotse referendum zouden vergelijken met het laatste nationale dat we in België hebben meegemaakt, dat van de koningskwestie. De voorstanders wonnen toen wel – met een groter verschil dan het Schotse - maar de uitslag werd door de verliezers niet erkend en daar die verliezers zich hoofdzakelijk in Wallonië bevonden, werden de brave Vlaamse ja-stemmers (zo’n 80% ja-stemmers in de eigen regio!) bij de bok gezet. 50% + 1 is in dit land nog steeds geen meerderheid, zelfs 60% + 1 niet. Ook op dat gebied is men hier blijkbaar nog democratisch achterlijk.
Het was reeds op voorhand bekend, maar de Schotten konden bij dit referendum alleen maar winnen. Ook nu het nee-kamp het gehaald heeft, zal Schotland er heel wat bevoegdheden bij krijgen, zeker op financieel en fiscaal gebied. Trouwens niet alleen Schotland, maar ook Wales, Noord-Ierland en het trotse Albion zullen dan die rechten hebben. Dat zal van het Verenigd Koninkrijk een soort confederatie maken, iets dat bij ons nog steeds een fata morgana is, nu het door de N-VA (voorlopig?) in de ijskast is gezet.
Voor Groot-Brittannië zou het trouwens nog enkele jaren spannend kunnen blijven. Als de Britse conservatieven nl volgend jaar de nationale verkiezingen winnen, dan komt er een weer een referendum, ditmaal over een eventuele uitstap uit de E.U., de zgn ‘Brexit’. Mocht daarvoor in het Verenigd Koninkrijk een meerderheid gevonden worden, maar niet in Schotland – dat overwegend pro-E.U. is – dan is het niet onmogelijk dat de poppetjes daar weer aan het dansen gaan. Voor het zover is, weten we ook al iets meer over het referendum van 9 november van dit jaar in Catalonië. Een referendum dat, nota bene, niet wettelijk zou zijn volgens de Spaanse schoonmoeder uit Madrid. Officieel mogen de Catalanen niet wat de Schotten wel werd toegestaan. Eén zaak is zeker: de geest van het Europa der volkeren is uit de fles en zal er niet meer in terugkeren.
Gisteren was er in Brussel de grote politiebetoging met zo’n 17.000 deelnemers, die die dag niet moesten werken. De politiemensen nemen het niet dat ze straks tot hun 62ste zullen moeten werken, net zoals iedereen. Probleem bij deze zaak is dat, in tegenstelling tot heel wat recente klachten van vakbonden en andere instanties die blijven reclameren over alles en nog wat, het deze keer niet gaat om een nieuwe intentieverklaring van de ‘Zweedse’ onderhandelaars, zelfs niet om een laat goedgekeurde wet van de regering Di Rupo. Het is het Grondwettelijk Hof dat tot die beslissing gekomen is, nota bene na een klacht vanuit een politieafdeling die zich gediscrimineerd voelde. De politievakbonden dreigen nu met een staking vanaf volgende week dinsdag en ook dat lijkt me niet koosjer. Normaal, dacht ik, moet er eerst nog een stakingsaanzegging komen, terwijl het momenteel ook niet duidelijk is wie de beslissing van dat Grondwettelijk Hof zomaar zal kunnen veranderen. Misschien het parlement, maar daar kan dat ook niet zomaar op één, twee, drie. Vraag is trouwens, wat er daarna veranderd zal worden, wie nog wel vervroegd op pensioen zal kunnen gaan en wie niet. Dat laatste slaat vooral op wie bij de politie een administratieve functie heeft en dus inderdaad geen zgz ‘zwaar beroep’. Misschien zou zo’n wijziging heel wat politiemensen ertoe brengen in de toekomst voor een niet-administratieve functie te kiezen, waardoor er meer blauw op straat kan komen, wat meermaals gevraagd is.
Hoe deze zaak ook afloopt, het belooft dit jaar inderdaad een hete herfst te worden en dat niet alleen o.w.v. gevarieerde arbeidsvoorwaarden en inleveringen, maar ook vanwege organisaties die uitgerekend nu om méér geld komen vragen, terwijl het toch stilaan zou moeten dagen dat er moet ingeleverd worden omdat dit land anders zijn Europese doelstellingen niet zal halen. En dan hebben we het nog niet gehad over de mogelijkheid dat de Zweedse coalitie er niét zou komen. Zonde dan voor al die verspilde energie…
---
Van Zweeds gesproken, in Zweden zijn er pas verkiezingen geweest, waarin – volgens onze media – de linkse partijen zouden gewonnen hebben. Niets is minder waar. De centrumrechtse partij van Fredrik Reinfeldt, die 7 jaar regeerde met een minderheidsregering, verloor weliswaar heel wat zetels, maar die gingen niet naar een van de vier linkse partijen – die alle vier (licht) verloren - maar naar de uiterst rechtse Sverigedemokraterna, die van 6 naar 13% ging en daarmee in Zweden de derde grootste partij wordt. Dat de centrumlinkse partij van Stefan Löfven nu als eerste aan bod komt om een nieuwe minderheidsregering te vormen komt, omdat geen van de twee grootste partijen met de rechtse partij wil samenwerken. Een cordon sanitaire op zijn Zweeds, zeg maar. Overal hetzelfde liedje, waarbij men zich kan afvragen hoelang ze dat gaan volhouden. In Frankrijk alvast niet. Mochten er daar nu verkiezingen zijn, dan zou het FN van Marine Le Pen het gemakkelijk halen en zou ‘monsieur normal’ zelfs riskeren de tweede ronde niet te halen. Rechts is verre van afgeschreven.
Vandaag wordt het in Schotland erop of eronder, met een simpele ‘ja’ of ‘nee’. Een referendum kon moeilijk eenvoudiger zijn. Schotland zal daarna nooit meer zijn wat het geweest is. Ook als ‘nee’ zou winnen, zal er heel wat veranderen, als we tenminste de Engelse politiekers mogen geloven. Die beloven de Schotten nu hemel en aarde als ze bij het Verenigd Koninkrijk willen blijven. Alles wat vroeger niet kon, blijkt nu wel te kunnen. Hopelijk wordt het geen ‘veel beloven en weinig geven, doet de Schotten in vreugde leven’.
Als ‘ja’ het haalt, dan staan we voor een in Europa onuitgegeven situatie, waarbij een deel van een natie zich afscheurt en onafhankelijk wordt. Het zal dan spannend worden, ook om te weten hoe de rest van Europa daar tegenaan zal kijken. Schotland lijkt immers een testcase te worden, waaraan nogal wat andere volkeren zich zouden kunnen spiegelen. Denk maar aan de Basken, de Bretoenen, de Zuid-Tirolers, de Friezen en natuurlijk de Catalanen. Die laatste gaan zelfs op 9 november een referendum organiseren dat volgens de Spaanse grondwet onwettelijk is. Ze storen zich daar niet aan en een kwart van de bevolking kwam op de nationale feestdag van 11 september daarvoor op straat en dit reeds voor de tweede keer. Zie je al anderhalf miljoen Vlamingen samen op straat komen? Revoluties zijn trouwens altijd onwettig, de Belgische van 1830 inbegrepen.
Wat Vlamingen trouwens niét gemeen hebben met al die andere volkeren die af willen van de natiestaat is, dat wij de enigen zijn die in onze huidige natie, België, de numerieke meerderheid vormen, maar er niets mee kunnen bereiken. Zogezegd o.w.v. onze zgn ‘consensus democratie’, maar dan een die zodanig verkracht is geworden,dat de minderheid alles, maar dan ook alles, kan vetoën en/of boycotten. Met Schotland en Catalonië als voorbeeld kunnen we dit jaar nog even de kat uit de boom kijken, maar we doen er best aan deze nieuwe evolutie op de voet te volgen. Europa kan zijn minderheden het recht op een eigen bestaan niet blijven weigeren.
* ‘Dee’ is niet alleen de Engelse uitspraak van de letter ‘d’, maar ook de naam van een Schotse rivier. Ook bekend bij de liefhebbers van kruiswoordraadsels.
Tot aan het dilemma over de job van de Belgische eurocommissaris, die later maar een tweederangsbaantje bleek te zijn (wie had ooit de naam van Thyssens voorganger gehoord: Lásló Andor?), werd door CD&V steeds gesteld dat de naam van de toekomstige federale eerste minister iets zou geweest zijn dat als allerlaatste op de agenda van de Zweedse coalitie stond. Iedereen nam aan dat Kris Peeters de nieuwe federale premier zou worden, iets dat min of meer al was overeengekomen met de N-VA bij de vorming van de Vlaamse deelregering. Sinds Marianne Thyssen de Europese job kreeg, moest CD&V vanwege de MR de claim op het premierschap laten vallen en werd overeengekomen dat die dan te beurt zou vallen aan iemand van de liberale familie. Dat werd dan waarschijnlijk een keuze tussen Didier Reynders en Charles Michel. Tot een opiniepeiling in zowel Vlaanderen als Wallonië uitwees dat Maggy De Block in beide landsgedeelten een stuk populairder was dat de twee Waalse coryfeeën, waarbij vooral Michel een slechte score haalde. Opeens vindt men nu bij CD&V dat de invulling van wie Belgische premier wordt niet meer kan wachten tot het einde van de besprekingen, maar dat het wenselijk zou zijn dat de liberalen nu al een kandidaat naar voor zouden schuiven. Die wens werd, nota bene, door Kris Peeters zelf verwoord tegenover de pers…
Alhoewel men in dit land al niet meer opkijkt van de laatste tsjeventruuk, zit hier meer achter dan een gewone politieke vaststelling. Om te beginnen is het traditie dat de partij die de federale premier levert, verondersteld wordt extra toegevingen te doen, die ze niet zou doen zonder de topjob, wat voor de andere partijen goed uitkomt. Ten tweede hoopt men heimelijk bij CD&V dat de liberalen er onder elkaar niet uit geraken en dat die straks misschien toch zullen accepteren dat de nieuwe premier een CD&V’er mag zijn. Dan komt Kris Peeters weer in beeld en heeft zijn partij een minister meer in het volgende kabinet. En er is nog meer.
Stel, dat men er niet uit geraakt, dan doemt weer het spookbeeld op van een nieuwe tripartite, ongeacht met hoeveel tegenzin men daaraan zou beginnen. Lukt ook dat niet, dan gaan we misschien voor het breken van het record van de 541 dagen, mits het risico dat men er helemaal niet meer uit geraakt. Voor veel Vlaamsnationalisten is dit hoegenaamd geen doembeeld, want het zou betekenen dat de houdbaarheidsdatum van België een stuk wordt ingekort. In heel de bovenstaande discussie wordt de N-VA, de grootste partij in Vlaanderen én België, zelfs niet vernoemd. Werkt die partij alleen achter de schermen of is er iets meer aan de hand?
Ondanks het feit dat er nog steeds geen definitief akkoord is tussen de partijen van de Zweedse coalitie en er nog altijd moet gewacht worden op de eerste goedgekeurde tekst ter zake, blijft het in onze linkse media (we hebben geen andere) onheilspellende berichten regenen over alles en nog wat. Men kan het niet gek genoeg bedenken, of er wordt al meteen tegen geprotesteerd. Dat er nog een derde lezing van de formateursnota nodig is, voedt natuurlijk wel de speculaties.
Ook het Planbureau, met zijn goede relaties met Vande Lala, heeft nu zijn steentje bijgedragen. Als we de media moeten geloven zou saneren volgens de Europese normen het land een kleine 50.000 arbeidsplaatsen kosten. Zo wordt dat in de kranten en Tv-journaals verkocht, alsof 50.000 mensen hun job gaan verliezen, terwijl het in feite gaat om 50.000 jobs die er straks minder 'zouden' kunnen gecreëerd worden. Doet me denken aan Madame Blanche met haar glazen bol. Hoe kan men daarop aan, als men weet dat datzelfde Planbureau in het verleden de meeste van zijn voorspellingen steeds heeft moeten bijstellen?
In zo’n onheilscenario past ook onze eigen ‘doctor doom’, in casu Paul De Grauwe. Het was even geleden dat we hem nog gehoord hadden, maar samen met een collega-professor, die de betekenisvolle naam Marx draagt, heeft hij in enkele weekeindbladen zijn frustraties nog eens blootgelegd. Volgens De Grauwe zullen loonkostverlagingen zich straks vertalen in hogere brutolonen, zouden die verlagingen beter volgens sectoren worden toegepast en niet lineair én zou onze concurrentiepositie op langere termijn er alleen maar slechter door worden. Die De Grauwe is geen uil, maar zijn redenering klopt alleen maar als men de problemen wil blijven oplossen zoals men dat in dit land al tien jaar (en langer) vruchteloos doet. Vergeet niet, dat er al in 1996 een wet is gestemd die stelde dat de loonkloof met de buurlanden niet mocht vergroten, wat tóch gebeurd is. Ook dat heeft niet gewerkt.
De reden waarom deze theorie van ‘Grauw Marxisme’ niet klopt is, omdat de geleerde professor, die beter zou moeten weten, te lang zelf in de politiek heeft gezeten en de zaken blijft aanpakken zoals de Belgische regeringen dat de laatste vijftien jaar steeds hebben gedaan. Er moeten deze keer structurele maatregelen komen, maatregelen die niet elk jaar opnieuw dienen te worden veranderd en/of aangepast. Desnoods inderdaad met een indexsprong en een btw-verhoging. Dat dit pijn zal doen is evident, maar als men dat niét doet, zal het straks nóg erger worden en dan zal weer niemand iets gedaan of gezegd hebben.
In De Tijd van 11 dezer verscheen er de gebruikelijke column van Carsten Brzeski, een Duitse monetaire specialist, die zo’n tien jaar in Brussel verbleef als senior economist voor ING Belgium. Of ik zijn meestal interessante columns nog veel zal kunnen lezen, is me niet meteen duidelijk, daar de man sinds 1 september naar zijn heimat is teruggekeerd, waar hij nu hoofdeconoom is van ING Duitsland. Niet de eerste de beste dus.
Zijn column van 11 dezer besluit Brzeski met de opmerking dat hij sinds zijn verblijf in dit land misschien wel wat ‘onDuitser’ is geworden dan hijzelf had gewild. Meer bepaald doordat hij hier steeds meer ging voelen voor het inruilen van principes tegen pragmatische oplossingen. Dat lijkt misschien allemaal een beetje ingewikkeld, maar is een bevestiging, dat er hier inderdaad heel wat rondlopen die hun principes met de glimlach verloochenen als het hun goed uitkomt. Hij schrijft er dat natuurlijk niet bij (zou slecht kunnen zijn voor zijn carrière), maar hét voorbeeld hiervoor is Guy Verhofstadt, die het klaar kreeg om drie burgermanifesten te schrijven over hoe hij de evolutie van Vlaanderen zag en daarna compleet kazak keerde, toen hij de kans kreeg er iets aan te doen. Ook Verhofstadt koos toen voor een pragmatische oplossing: een regering met wie dan ook, als hij de CVP er maar buiten kon houden. Niet dat de CVP voor Vlaanderen zoveel betekende, maar van wat het genie uit Gent er tenslotte zelf van terecht bracht, is zijn eigen partij zelfs de dag van vandaag nog niet bekomen.
Friedrich von Hayek, de Oostenrijkse Nobelprijswinnaar economie, waarmee Verhofstadt dweepte toen hij zijn burgermanifesten schreef, heeft ooit gezegd: ‘Wie zijn principes verloochent, gaat naar de hel’. Als het hem een troost mag zijn, hij zal daar niet alleen zijn. Als we Brzeski mogen geloven, is dat verloochenen hier bij ons ondertussen, in de politiek althans, iets alledaags geworden.
Oosterweel is niet het enige vervolgverhaal in onze politiek. Er is ook nog Arco, waarmee we gerust nog enkele jaren zoet zullen worden gehouden. Ook in deze zaak heeft het establishment Europa tegen. Voor de 800.000 coöperanten is het te hopen dat ze ooit iets van hun geld weerzien. Het is echter niet normaal dat dit alleen door de belastingbetaler zal moeten worden opgehoest. De ware schuldigen zijn het ACV/W’ers die hun eigen mensen wat hadden wijsgemaakt. Hoe die organisatie nu ook mag heten, ze zou moeten verplicht worden de mensen die ze bedrogen heeft ten minste gedeeltelijk te vergoeden. Met geschatte activa van rond de 10 miljard euro(!) zou dat geen probleem mogen zijn.
De man achter het beroep van de Belgische regering bij Europa is minister zonder financiën Koen Geens, die tijdens de campagne naar 25 mei al enkele uitspraken in die zin gedaan had en die de zaak kent als geen ander. Hij was vroeger niet voor niets de advocaat van het ACV en moet ook toen geweten hebben waarmee de organisatie bezig was.
Als het beroep er komt – dat zou op zijn laatste nu maandag moeten gebeuren – dan zal het toch de volgende regering zijn die de knopen zal moeten doorhakken. Zo’n beroep bij Europa kan echter gemakkelijk twee jaar in beslag nemen. Het wordt dus even tijd winnen om een plan B,C of D te kunnen maken.
Wat mij in deze zaak momenteel geweldig stoort is de chantagetaal van Marc Leemans, voorzitter van het ACV, die niet rechtstreeks spreekt over Arco, maar die – samen met de andere vakbondsbazen – de onderhandelaars van de Zweedse coalitie wel afdreigt, o.m. met de geplande manifestatie van 23 dezer. Als het lot van Arco en deels misschien ook dat van de christelijke arbeidersbeweging van de volgende federale regering afhangt, dan zou die Leemans beter zwijgen, i.pl.v. de mensen die hem in deze materie nog kunnen helpen af te dreigen.
Het is trouwens gewoon belachelijk dat vakbonden, maar ook andere instellingen en organisaties, de onderhandelaars van een volgende federale regering onder druk zetten, terwijl ze niet eens weten wat er juist zal beslist worden (voorlopig ‘onvoltooid toekomende tijd’, voor wie zijn grammatica nog kent). Als die onderhandelaars rekening moesten houden met alles wat hen tot nu toe in onze linkse media al voor de voeten is geworpen, dan kunnen ze er beter meteen mee ophouden. De schulden die dit land heeft, zijn de laatste 25 jaar mede gemaakt door de socialisten en het is ridicuul de schuld nu bv aan de N-VA geven, die tot dusver nooit enige federale verantwoordelijkheid heeft gedragen.
