Oosterweel is niet het enige vervolgverhaal in onze politiek. Er is ook nog Arco, waarmee we gerust nog enkele jaren zoet zullen worden gehouden. Ook in deze zaak heeft het establishment Europa tegen. Voor de 800.000 coöperanten is het te hopen dat ze ooit iets van hun geld weerzien. Het is echter niet normaal dat dit alleen door de belastingbetaler zal moeten worden opgehoest. De ware schuldigen zijn het ACV/W’ers die hun eigen mensen wat hadden wijsgemaakt. Hoe die organisatie nu ook mag heten, ze zou moeten verplicht worden de mensen die ze bedrogen heeft ten minste gedeeltelijk te vergoeden. Met geschatte activa van rond de 10 miljard euro(!) zou dat geen probleem mogen zijn.
De man achter het beroep van de Belgische regering bij Europa is minister zonder financiën Koen Geens, die tijdens de campagne naar 25 mei al enkele uitspraken in die zin gedaan had en die de zaak kent als geen ander. Hij was vroeger niet voor niets de advocaat van het ACV en moet ook toen geweten hebben waarmee de organisatie bezig was.
Als het beroep er komt – dat zou op zijn laatste nu maandag moeten gebeuren – dan zal het toch de volgende regering zijn die de knopen zal moeten doorhakken. Zo’n beroep bij Europa kan echter gemakkelijk twee jaar in beslag nemen. Het wordt dus even tijd winnen om een plan B,C of D te kunnen maken.
Wat mij in deze zaak momenteel geweldig stoort is de chantagetaal van Marc Leemans, voorzitter van het ACV, die niet rechtstreeks spreekt over Arco, maar die – samen met de andere vakbondsbazen – de onderhandelaars van de Zweedse coalitie wel afdreigt, o.m. met de geplande manifestatie van 23 dezer. Als het lot van Arco en deels misschien ook dat van de christelijke arbeidersbeweging van de volgende federale regering afhangt, dan zou die Leemans beter zwijgen, i.pl.v. de mensen die hem in deze materie nog kunnen helpen af te dreigen.
Het is trouwens gewoon belachelijk dat vakbonden, maar ook andere instellingen en organisaties, de onderhandelaars van een volgende federale regering onder druk zetten, terwijl ze niet eens weten wat er juist zal beslist worden (voorlopig ‘onvoltooid toekomende tijd’, voor wie zijn grammatica nog kent). Als die onderhandelaars rekening moesten houden met alles wat hen tot nu toe in onze linkse media al voor de voeten is geworpen, dan kunnen ze er beter meteen mee ophouden. De schulden die dit land heeft, zijn de laatste 25 jaar mede gemaakt door de socialisten en het is ridicuul de schuld nu bv aan de N-VA geven, die tot dusver nooit enige federale verantwoordelijkheid heeft gedragen.
Ik begrijp niet goed waarom de Vlaamse deelregering zich nu plots zoveel zorgen maakt over de financiering van de Oosterweelverbinding en de bezwaren daartegen vanwege Eurostat. Dat hele verhaal kennen we al van vóór de parlementaire vakantie. Zelfs in mijn bescheiden blogske van 23 juli heb ik toen verteld dat Europa het plan B van de Vlaamse regering niet aanvaardde en dat ging over hetzelfde verhaal waarbij het Vlaams gewest de aanleg van de Oosterweelverbinding wou onderbrengen in de dochteronderneming Liefkenshoektunnel. Na een vergadering van het bestuur van de BAM (Beheersmaatschappij Antwerpen Mobiel) met Eurostat in Luxemburg (in feite al een derde poging) werd aan het eerste besluit van Europa niets gewijzigd. De Vlaamse regering zou de kosten van deze onverkwikkelijke zaak moeten onderbrengen in haar begroting en dat kan op dit ogenblik gewoon niet. We praten nl over meer dan 3 miljard euro en – steeds volgens Europa – kan die afschrijving niet langer duren dan 5 jaar.
In feite is hét probleem het feit dat de Vlaamse regering niet borg kan staan voor een project dat niet in haar begroting zit. Dat zou trouwens niet alleen gelden voor Oosterweel, maar ook voor de bouw van een groot aantal scholen.
Wat er nu gaat gebeuren, weet blijkbaar geen mens. Officieel wacht men nu in eerste instantie op een bevestiging door de nieuwe Europese Commissie, maar die zal moeilijk iets anders kunnen vertellen. Er moet dus een andere oplossing komen, die er bv in zou kunnen bestaan de hele verbinding uit te besteden aan een volledig private firma, zoals dat ook op vele plaatsen in het buitenland gebeurt. Als het daar kan, waarom dan hier niet, of is dat weer te simpel?
Niemand durft het openlijk te zeggen, maar veel ingewijden hebben al dikwijls spijt gehad dat ze de klucht van het referendum over Oosterweel (60% neen op 40% opkomst, dus maar 25% in absolute cijfers) zomaar hebben aanvaard. Ze hadden met Lange Wapper moeten doorgaan, dan waren ze nu van die kwelgeest vanaf en hadden we over enkele jaren de ontsluiting van de Antwerpse Ring gehad. Nu zal het niet zijn vóór 2024, maar het kan ook járen later zijn. Zoals ik al enkele keren geschreven heb, denk ik niet dat nog mee te zullen maken.
De aanstelling tot Europees commissaris van Marianne Thyssen is voor zowat al onze media een afknapper. Als we Europa een beetje vergelijken met onze eigen politieke instellingen, heeft ze nu een post als staatssecretaris, niet als minister. Zoals ik gisteren reeds schreef kan het echter even goed opgemaakt spel geweest zijn van haar eigen CD&V, waarbij zijzelf misschien niet eens op de hoogte was. Het blijft voor haar niettemin een leuke fin de carrière na 23 jaar aanwezig te zijn geweest op het Europees toneel en financieel zal ze niets tekort komen, integendeel.
Iets anders stelt zich de kwestie voor Kris Peeters. Die heeft het spel wél meegespeeld. Reeds tijdens de verkiezingscampagne naar 25 mei toe had hij - niet bewust van de aanwezigheid van een micro - zich laten ontvallen dat een overstap van Vlaams minister-president naar federaal premier voor hem een degradatie was. Eens begonnen met de besprekingen voor de Zweedse coalitie zal hij ook wel ervaren hebben dat onderhandelen met francofonen toch iets anders is dan onder Vlamingen. Komt daarbij dat hij – voor mij eerder verrassend – het Frans toch niet zo goed onder de knie bleek te hebben. Hij spreekt stukken beter Frans dan Di Rupo Nederlands, maar een Vlaming wil toch altijd dat wat hij doet, goed doen. Een Nederlander die twee woordjes Frans spreekt, zegt dat hij de taal kent (ik heb dat meermaals meegemaakt tijdens mijn 27 jarig verblijf bij DAF in Eindhoven). Een Vlaming die fatsoenlijk Frans spreekt – zoals bij Peeters het geval is – zal meteen toegeven dat hij de taal nog niet genoeg beheerst. Zo zijn wij nu eenmaal: te weinig lef, behalve na de nodige pintjes.
Ik denk dat Kris Peeters een zware last van zijn schouders heeft voelen vallen, toen hij verzaakte aan het Belgisch premierschap. En niet in de eerste plaats o.w.v. dat Frans. De uitdagingen waarvoor de centrumrechtse regering komt te staan zijn enorm. Er is niet alleen de verplichting om een kleine 20 miljard euro extra te vinden, er wachten grootschalige belastingsverschuivingen, problemen met de index, de pensioenen, de loonkloof, de btw, een begrotingstekort dat maar niet onder controle lijkt te geraken, een verlies in concurrentiekracht en ga zo maar voort. PS en cdH, die mee verantwoordelijk zijn voor alles wat in dit land de laatste decennia is misgelopen, hebben zich netjes teruggetrokken achter hun regionale muren en hopen de verdere gang van zaken van daaruit nog wat moeilijker te maken, hierin gesteund door de vakbonden die op 23 dezer al eens een eerste keer zullen komen dreigen in Brussel.
Volgens het Peter Principe klimt elke werknemer in een hiërarchie gewoonlijk op tot hij zijn niveau van incompetentie bereikt heeft. Het valt nog te bezien welke andere functie Peeters zal aanvaarden, maar het ‘Peeters Principe’ lijkt erop, op tijd te kunnen stoppen vóór dat incompetentieniveau bereikt wordt.
Wat ze er ook over vertellen, Marianne Thyssen heeft haar vette vis niét gekregen. Daarvoor was ze te licht bevonden in de concurrentie met diverse ex-ministers en zelfs ex-premiers. Nu zal ze haar handen wel vol hebben met Werk, Sociale Zaken, ‘Vaardigheden’ en Arbeidsmobiliteit, maar het verhaaltje dat België (volgens Juncker) een vrouw moest sturen die hij dan een zwaar departement zou geven, was dan ook maar een verhaaltje. Of Reynders meer zou gekregen hebben, hij die al zo lang minister is in dit landje, is iets waar we nog niet zo snel zullen achter komen. Misschien bij een van de volgende memoires van de betrokken politieke acteurs. De taak die Thyssen nu gekregen heeft, is meer een coördinerende functie, waarbij ze moet rekenen op de medewerking van de diverse landen. Haar Hongaarse voorganger klaagde erover, dat dit laatste weinig gebeurde.
Ik denk dat heel de heisa rond de kandidatuur van Thyssen gewoon een doorgestoken kaart was van haar eigen partij om van het premierschap in de Zweedse coalitie vanaf te kunnen geraken. Dat was niet moeilijk, want na de voorzet van het MR, dat CD&V niet én het premierschap én de Europese commissaris kon krijgen, moest CD&V hem er alleen nog maar binnen koppen. De taak van eerste minister in de volgende regering is nl een vergiftigd geschenk dat absoluut niet meer het voordeel van de zgz ‘kanselierbonus’ garandeert. Dat komt omdat de partij die de premier levert meestal bij disputen meer moet toegeven dan haar lief is. Door dat nu achter zich te laten, kunnen de tsjeven zich meer dan ooit profileren als de eerder linkse partij binnen de rechtse combinatie*. Een eerste test zal zijn of het proefballonnetje, dat al is opgelaten omtrent een vermogenswinstbelasting, zal opgaan. Die belasting werd reeds onder Di Rupo voorgesteld door SP.a en Groen en werd toen al twee keer afgewezen, om maar te zeggen hoe links ze is. De motor achter het CD&V-voorstel is Koen Geens, mogelijk ook toekomstig minister van Financiën en ex-advocaat van het ACV, die hiermee poogt ergens geld te recupereren om ‘zijn’ Arco spaarders straks door de staat - zeg maar de belastingbetaler - te laten vergoeden. Vergeten we niet dat diezelfde Geens een van de architecten was van de verhoogde belasting op de liquidatiebonus voor ondernemers die ermee wilden ophouden. Dat zorgde ervoor dat heel wat oudere ondernemers er nog snel mee stopten, wat de staat wel zo’n 600 miljoen euro opbracht, maar dat het voor het ondernemerschap en haar medewerkers een kleine ramp werd.
---
De stelling in mijn blog van gisteren, dat een partij binnen een regering meer kan doen dan vanaf de zijlijn was geen sneer naar het Vlaams Belang. Het was het verwijt dat N-VA steeds te horen kreeg van de tripartite, toen de partij uit de vorige regeringsonderhandelingen stapte. Het Vlaams Blok/Belang is door de poco’s zowat beschuldigd van alles wat denkbaar is, maar niet van aan de zijlijn te blijven staan. Gewoon omdat de partij nooit een schijn van een kans gekregen heeft om mee te doen.
* ‘In een rechtse regering is elke CD&V”er een ACV”er’ is een uitspraak Van Herman Van Rompuy…
‘Geen regering is beter dan een slechte regering’ hoor je wel eens. Dat klopt, maar moet toch genuanceerd worden. In een land als het onze kan je nl niet zonder regering zitten. Zolang er, na verkiezingen, geen nieuwe regering is, wordt de taak ervan waargenomen door een regering in lopende zaken, zoals dat heet. Dat hebben we uitgebreid kunnen meemaken tijdens de 451 dagen van de vorige regeringscrisis, toen Leterme II op de keuken moest letten. Slecht was dat niet, want die regering kon maandelijks niet meer uitgeven dan in de maand van het jaar voordien, de zgz ‘twaalfden’. Er konden wel nieuwe wetten worden gemaakt, door het parlement, maar niet uitgevoerd vóór de volgende regering was gevormd en nieuwe belastingen heffen was er niet (meer) bij.
Momenteel zijn we meer dan 100 dagen voorbij de laatste verkiezingen en is er dus weer een regering in lopende zaken. De situatie is nu wel iets anders daar de premier van die huidige lopende dinges én zijn partij riskeren niet meer in de volgende federale regering te zitten, hetgeen met Leterme wel het geval was. Mede door het feit dat zowel de Waalse, de Brusselse als de regering van de Franse gemeenschap uitsluitend bezet worden door PS en cdH, valt er van die kant eerder op tegenkanting dan steun te rekenen. En dan is er nog Europa.
Stel dat de Zweedse coalitie er niét komt, dan zal het pas plezant worden. Want, hoe mathematisch het ook mag zijn, de liberalen en zeker die van het MR zitten daar zeker niet op te wachten. Eerst uitgesloten worden in alle regionale regeringen en dan federaal moeten samenwerken met dezelfde vijand, lijkt me inderdaad niet erg logisch. In dat geval valt ook N-VA uit de federale boot en moet Vlaanderens dekking enkel en alleen van de tsjeven komen. Zie je dat al gebeuren?
Een Zweedse coalitie zal dan ook de minste kwaal zijn, omdat er tenminste één partij tussenzit die daar tenslotte meer kan doen dan vanaf de zijlijn, ook al gelooft niet iedereen daarin. Blijft als hoofdverdienste dat we na een kwarteeuw eindelijk eens een federale regering zonder socialisten kunnen krijgen, waardoor toch e.e.a. mogelijk wordt wat anders niet zou gekund hebben. Erg positief klinkt het allemaal niet, maar we zullen er mee moeten leven.
---
Ook nog dit: Volgens Wouter Beke is Kris Peeters ‘een grote mijnheer’. Klopt: 1,83 meter, dacht ik.
Terwijl wij ons druk maken over de al dan niet vorming van een nieuwe federale regering en er nog steeds geen dag voorbij gaat dat mensen of organisaties reclameren omdat ze denken er straks slechter aan toe te zijn en dit al op voorhand in de schoenen schuiven van een niet eens gevormde regering, terwijl de schuldigen in de vorige meerderheden zaten, blijken er toch nog zekerheden te bestaan. Een ervan is de prijs die we straks zullen moeten betalen voor het elektriciteitsverbruik. Die zal hoe dan ook stijgen en dat zal ook de schuld zijn van alle federale regeringen sinds 1999, die de energievoorziening voor dit land verwaarloosd hebben.
Op Groot-Brittannië en Italië na is de prijs per megawattuur in België nu al de hoogste van Europa. T.o.v. onze buurlanden, waar we vooral rekening mee moeten houden i.v.m. de loonkloof, loopt het prijsnadeel gevoelig op. Voor Nederland met 10% en voor Frankrijk met 13%. Als we dat in euro’s uitdrukken, betekent het dat de Duitse stroomprijs per megawattuur 16 euro lager zit, de Franse 6,5 en de Nederlandse 5 euro. Probeer als kmo hier maar eens te blijven concurreren.
Ondertussen zijn enkele geleerde professoren van de universiteit van Luik er achter gekomen, dat bij een afschakeling in geval van een stroomtekort, Wallonië zwaarder benadeeld zal zijn dan Vlaanderen. Daar zullen nl 7 op de 10 zones worden uitgeschakeld t.o.v. slechts 4 op de 10 in Vlaanderen. Feitelijk is dit de logica zelf, want er was al beslist dat de landelijke zones eerst zullen worden afgeschakeld en Wallonië heeft er daar meer van dan Vlaanderen. In Vlaanderen wonen ook meer mensen en zijn er de dichtst bevolkte steden. Maar daar houden die Waalse professoren natuurlijk geen rekening mee. In hun ogen zijn alle Belgen gelijk voor de wet, maar alleen als het in hun kraam past natuurlijk, want anders vegen ze daar ook hun broek aan. Denk maar aan de examens voor geneesheer en tandarts.
De regel, dat in dit land alles communautair is, iets wat ik hier al jaren schrijf, houdt dus ook nu stand. Als ze er ooit komt, zal de Zweedse coalitie het eveneens meemaken, ongeacht alle mogelijk voorafgaand gemaakte akkoorden.
Een polemiek over de Vlaamse frustraties lost op dit ogenblik niets op, wel een realistisch alternatief en vrees dat dat er niet zal komen. Ik hoop maar dat er deze week enige klaarte zal komen in de besprekingen over de nieuwe federale regering. Door de fratsen van CD&V in het algemeen en Kris Peeters in het bijzonder, zal er nu met een nieuw draaiboek moeten gewerkt worden. Wie leeft, zal zien.
Ondertussen kunnen wij, brave Vlamingen, ons wel blijven afvragen wat onze eigen politiekers doen en vooral niét doen met de opdracht die ze van hun kiezers hebben gekregen en dat geldt voor alle Vlaamse partijen. Dat het in België voor ons fout blijft lopen, ligt niet aan de Walen, zelfs niet aan de Brusselaars, maar aan de eigen Vlaamse volksvertegenwoordigers die, eens de zetels binnen, hun eigen kiezers in de kou laten staan. Er moeten nieuwe structurele, strategische keuzes worden gemaakt en het moet gedaan zijn met het voortzetten, al dan niet in een gewijzigde vorm, van de oude bestaande situaties die het niet meer doen.
Er moet een einde komen aan de transfers die Vlaanderen jaarlijks tot 10% van zijn eigen welvaart kosten, zonder dat daar iets tegenover staat. Het minste dat men kan vragen is, dat er tenminste een einddatum wordt geprikt.
Voor de eerste keer sinds een kwarteeuw dat links er niet meer bij zou kunnen zijn, moeten we die gelegenheid te baat nemen om dingen te veranderen die met links nooit te verwezenlijken zouden zijn. Geen halfbakken maatregelen, maar spijkers met koppen. En als de structuren van dit land dat onmogelijk maken, dan moeten ook die structuren veranderd worden. Misschien komen we zo automatisch terecht bij een al dan niet confederale splitsing. Of moeten we wachten tot de PS er zelf voor zal vragen?
Tenslotte kunnen we hopen dat de Schotten op 18 dezer voor hun onafhankelijkheid kiezen. De laatste peilingen wijzen in de goede richting. Hoop doet leven, maar we zullen het hier wel zelf moeten verwezenlijken.
I.v.m. de reactie van Geronimo en enkele die hem bijtreden, kan ik niet anders dan hen gelijk geven. Er komt geen staatshervorming, waarschijnlijk wel een Franstalige federale eerste minister en verder is er Vlaams regeringspartner CD&V die steeds verder naar links overhelt. Het probleem is dat er geen alternatief is, iets dat ik in deze rubriek al meermaals geschreven heb. Mocht iemand er een hebben, mag hij/zij dat altijd vertellen. Maar dan wel een alternatief waar we beter van kunnen worden. Louter afbraak hoort daar niet bij.
Men kan inderdaad nog steeds tot een tripartite komen, maar dat zou een einde maken aan alle kansen voor onze economie om nu eens iets structureels te veranderen. Dat laatste kan alleen als men er in slaagt links in de oppositie te houden. Als dat niet lukt zal Vlaanderen, met bijna 83% van de export, daar het grootste slachtoffer van worden. Met een nieuwe tripartite die weer gaat knippen en plakken gaat dit land naar de haaien.
Ik ben het dan ook niet helemaal eens met de stelling dat de N-VA geen enkele meerwaarde biedt voor Vlaanderen. Dat de partij momenteel niet meer kan bieden is het gevolg van de verkiezingsuitslag van 25 mei, waarbij de partij wel won, maar niet voldoende om incontournable te worden. Op het regionale vlak, dat toch financieel gesproken een stuk belangrijker is geworden, staat N-VA nu mee aan het roer. Geert Bourgeois mag dan een saaie eerste piet lijken, hij is nog altijd te verkiezen boven een De Wael of een Somers, om maar iets te zeggen.
Er zit momenteel niets anders op dan te wachten op de volgende zet van meester tacticus De Wever, wiens eerste handleiding voor een IKEA coalitie door CD&V naar de prullenmand werd verwezen. Zolang Bart de handdoek niet in de ring smijt, is er hoop dat tenminste de sociaal-economische toestand er voor ons allen beter op wordt. Het communautaire zal dan inderdaad moeten wachten, al is het niet zeker dat dat tot 2019 moet duren. Een jaar eerder zijn er gemeentelijke verkiezingen en nog een jaar eerder zal de campagne daarvoor van start gaan. Redenen genoeg om voor communautair vuurwerk te zorgen, mocht het ondertussen gebleken zijn dat de Zweedse coalitie definitief gefaald zou hebben.
De onderhandelaars van de Zweedse coalitie mogen dan al zeggen dat de naam van de volgende federale premier geen urgentie meer is en dat men het eerst eens zal moeten worden over het volledige pakket, men kan er gif opnemen dat het voor nogal wat blauwe ‘papabili’ slapeloze nachten kunnen worden. De job van Belgische eerste minister mag dan al gedevalueerd zijn, het is voor een doorsnee politicus/politica toch altijd nog het meenemen waard.
Normaal gesproken zou het nu een MR’er moeten worden en dan heeft men het tot nu toe alleen over Charles Michel en Didier Reynders. Die twee zijn niet de beste vrienden, om het beleefd uit te drukken en vraag is maar hoe Reynders verder zal evolueren na de voor hem toch Europese nederlaag. Theoretisch komen echter ook de Open VLD’ers in aanmerking en dan zou het wel eens lachen geblazen kunnen worden. Gwendolientje heeft eergisteren op ‘Reyers Laat’ al halvelings laten verstaan dat het ook bij hen wel eens een vrouw zou kunnen worden en – alhoewel ze het niet met zoveel woorden gezegd heeft - sluit ze zichzelf daarbij niet uit. Na ‘il Pippo’ wordt het dan ‘la Pupa’, om het bij de comedia dell’arte te houden. Maggy De Block dan? Niemand zou het haar niet gunnen, maar er is nog altijd de perceptie en die spreekt niet in haar voordeel. Zie je die al bij op de groepsfoto bij de volgende Europese bijeenkomst? Dan maar Patrick De Wael of Bartje Somers. Niet dat dat grote lichten zijn, maar ze zijn wel beiden al eens minister-president van Vlaanderen geweest.
Verder is het raden wat er met Kris Peeters gaat gebeuren. Om hem er nog bij te hebben, zou De Crem, die er al twee termijnen heeft opzitten als minister van buskruit en schietgeweren, riskeren er ditmaal niet meer bij te zijn. Koentje Geens wordt immers onmisbaar om het Arco debacle (samen met Marianne Thyssen?) op te lossen.
Tenslotte blijft het raden wat de N-VA bezielt. We weten natuurlijk niet wat die met CD&V heeft afgesproken tijdens de vorming van de Vlaamse regering en wat daar eventueel aan veranderd zal worden om de Zweedse coalitie van start te kunnen laten gaan. Bart De Wever lijkt de sleutel van het verhaal op zak te hebben, maar laat niet in zijn kaarten zien. Feit is, als deze Zweedse coalitie niets wordt, noch iets dat erop trekt en als niemand terug wil naar een tripartite, dan komt het confederalisme weer in beeld en blijft Bart aan zet.
We kunnen niet zeggen dat er niets (meer) gebeurt in onze politiek. Zo saai als de vorige regeringsvorming was (denk aan de 451 dagen), zo spannend is deze en het houdt niet op. Na de vlucht vooruit van PS en cdH voor de vorming van de nieuwe Waalse en Brusselse deelregeringen, was er al het even opmerkelijk akkoord tussen CD&V en N-VA voor de Vlaamse regering. Daarna was er het botte ‘non’ van cdH’er Benoît Lutgen om mee te doen met een federale regering van MR, N-VA en CD&V, om tenslotte te komen tot het idee van de kamikazeregering, later verveld tot ‘Zweedse coalitie’, waarin ook Open VLD werd opgevist en die partij gedaan kreeg toch in te breken in de Vlaamse regering, die haar feitelijk niet nodig had, een eis die ze al gesteld had vóٕór 25 mei. Nog straffer was dat de Vlaamse liberalen a.h.w. een carte blanche tekenden om mee te mogen, doen, door het Vlaams akkoord tussen N-VA en CD&V mede te onderschrijven, zonder verdere eigen eisen (zoals bv Oosterweel) te stellen.
Wanneer dan de besprekingen over de Zweedse coalitie definitief van start gingen, werden die doorkruist door de eis van de nieuwe voorzitter van de Europese commissie, Juncker, die België terecht op het matje riep omdat dit land, als laatste in een rij van 28 landen, nog steeds geen kandidaat-commissaris had opgegeven. Het ging tussen Marianne Thyssen ‘CD&V) en Didier Reynders (MR), waarbij die laatste het meeste kans maakte omdat anders Kris Peeters, die al het voorzitterschap van de Vlaamse regering had moeten afgeven, nu ook op federaal vlak naast de hoofdprijs zou pakken. Iets waarin weinig geloofden.
Nu blijkt het onmogelijke toch gebeurd te zijn. Het is Thyssen die naar Europa gaat en er van Juncker, die al laten weten had de voorkeur te geven aan een vrouw, waarschijnlijk een vette post krijgt, veel vetter dan wat Reynders ooit zou gekregen hebben (Volgens ex-federaal ‘collega’ Milquet haat Juncker Reynders…). Maar Peeters mag zijn federaal premierschap ook vergeten en dit nadat dit meer dan waarschijnlijk zo was afgesproken met de N-VA bij de vorming van de Vlaamse regering. Het is niet voor niets dat men op de nachtelijke bijeenkomst, waar de uiteindelijke beslissing genomen werd, er Bart De Wever als een soort deus ex macchina heeft moeten bijhalen. Het is trouwens al even opmerkelijk dat de N-VA, toch de grootste partij, bij de federale besprekingen haast niet te horen of te zien is en tot nu toe daar geen enkele eis gesteld heeft, zeker niet voor wat de postjes betreft. Doet me denken aan de eerste regels van dat simpel gedichtje: ‘Wees tevreden met een beetje. Vraag niet wat een ander heeft’*
Wie er dan wel eerste minister van dit land zal worden (als de Zweedse coalitie lukt, tenminste), is iets dat pas bekend zal worden als er een akkoord zal zijn over de hele inhoud van de besprekingen. Toch lijkt het er nu al op dat niemand staat te springen om die nieuwe regering te leiden. De partij die de post uiteindelijk zal binnenhalen, zal daarvoor serieuze politieke toegevingen moeten doen en juist dat zou de reden geweest zijn waarom Peeters én CD&V tenslotte hebben afgehaakt. Volgens de media omdat de partij zo enkele ‘linkse’ standpunten erdoor zou krijgen (een belasting op vermogenswinsten bv), maar volgens mij eerder omdat ze dan de gebruikelijke tsjevenpolitiek niet zal kunnen voeren (enerzijds, anderzijds e.d.). Officieel wordt het nu een liberaal, maar is het niet eens zeker of het Charles Michel, Didier Reynders of iemand anders zal zijn. Misschien zouden die ook beter het vermelde gedichtje eens lezen:
‘De Gentse financiële planner Optima stopt met zijn bankactiviteiten en wordt weer beursvennootschap.’ Zo luidt het bericht in onze media en daarmee zou alles gezegd zijn. Jammer genoeg is dat niet het geval en dat geldt zeker voor de aandeelhouders, die een serieus verlies riskeren. We kunnen rustig stellen dat de Optimabank een initiatief was van het genre ‘denk links, leef rechts’. Inderdaad gestart als financiële planner, kreeg het bedrijf in 2001 het bankstatuut, nadat het Ethiasbank overnam van het even rode Ethias, ontstaan uit het Waalse Omob, dat om allerlei duistere manipulaties van naam en zetel was veranderd. Ethias moest, op last van Europa, zijn bankactiviteit afstoten nadat het gered werd door de Belgische staat en boekte met de overdracht naar Optima een minwaarde van 20,5 miljoen euro.
Optima werd in 1991 opgericht door een zekere Jeroen Piqueur, bekend als flamboyante zakenman en liefhebber van dure sportwagens*. Sinds de overname van Ethias had hij, op last van de Nationale Bank (NBB), ook enkele bekende namen mee aan boord moeten nemen en dat werden (ex?) socialist Luc Van den Bossche (vader van) en ex Fortis-ceo Herman Verwilst, ook al van socialistische signatuur. Die moesten zorgen voor meer ‘expertise’ binnen de bank, zeg maar het aanspreken van hun politieke netwerken. Van den Bossche liet er zelfs zijn uiterst lucratieve job als voorzitter van Brussels Airport voor vallen. Dat moet geld gekost hebben, maar het heeft niet mogen zijn.
Optima had in 2012 al eens het bezoek gekregen van de Bijzondere Belastinginspectie (BBI) en kreeg, na het debacle met Dexia, ook een strengere controle vanwege de NBB, die daarvoor door de Europese Centrale Bank (ECB) was aangeduid. Dat de financiële directeur dit voorjaar moest opstappen en wat later ook Verwilst, vanwege zijn Fortis verleden, zal ook wel hebben meegespeeld. Kortom, het gezegde ‘Schoenmaker, blijf bij je leest’ is ook hier van toepassing. Een bank runnen en zaken doen op hoog niveau (denk maar aan Electrawinds’) is niets voor linkse rakkers die het alleen maar kunnen bolwerken mits het aanspreken van de overheid en de belastingbetaler. We mogen van geluk spreken dat het voor Optima (nog) niet op een ramp is uitgedraaid, omdat men stilaan ernstig werk begint te maken van de nieuwe Europese bankenwet. Zelfs de NBB kan straks niet meer dan doen wat ze wil. In november verhuist het bankentoezicht naar de ECB en onze NBB is er als de dood voor dat die nog van die scheve toestanden zou vinden. Aan één Dexia heeft dit land al meer dan genoeg.
* In 1992 kwam Piqueur al eens in het nieuws bij het faillissement van het adviesbureau Ascona, waarvan hij medeoprichter was…
September is niet alleen het begin van een nieuw schooljaar maar ook van een nieuw gerechtelijk jaar. Bij de gebruikelijke jaarlijkse toespraken van de procureurs-generaal vertelde die van Brussel de sociale uitkeringen van de Syrië-‘strijders’, zoals dat geboefte wordt genoemd in onze media, niet alleen te zullen intrekken, maar zelfs de al uitbetaalde gelden terug te vorderen. Men kan alleen maar hopen dat dat uitschot helemaal niet meer terugkeert, maar er moet ondertussen wel iéts gedaan worden. Dat gebeurt o.a. ook al in Groot-Brittannië, waar premier Cameron de eigen jihadi’s hun Britse paspoort afneemt. Ook in Nederland besloot de regering die kerels hun Nederlandse nationaliteit af te pakken als ze bleken te zijn aangesloten bij het kalifaat van IS. Onbegrijpelijk de reactie van bepaalde juristen, die daar kritiek op hebben, omdat het tegen het internationaal recht in zou gaan. Soms krijgt men wel eens de indruk dat justitie er hier alleen maar is voor de criminelen i.pl.v. voor de man in de straat.
Dat laatste viel trouwens ook op, maar dan op een ander niveau, bij het begin van het proces tegen die Italiaanse maffiafamilie Aquino in Hasselt, waar de fine fleur van de Belgische balie de verdediging op zich neemt, meester Vermassen op kop. De 38 (!) beschuldigde leden van de familie passen de Siciliaanse ‘omertà’ (zwijgplicht) toe: niets gezegd, niets gehoord, niets gezien. Wel in 2013 in totaal 3 ton cocaïne verscheept van Colombië naar hier, voor een straatwaarde van 80 miljoen euro. Geld genoeg dus om de duurste advocaten te betalen. De kans is dan ook zeer groot dat ze er vanaf komen met de gebruikelijke Belgische procedurefout. Sinds het parachuteproces, waarbij Vermassen iemand liet veroordelen zonder bewijs noch bekentenis, moet ik die man niet meer. Als de veroordeelde toen al schuldig zou geweest zijn, was het nog een gevolg van een liefdesaffaire, niet van een handel in tonnen drugs waarmee veel meer kwaad kan worden aangericht waarvan we later niets meer zullen horen. In dit land kan men sindsdien wel veroordeeld worden bij een vermoeden van schuld, maar niet als er ergens een procedurefout begaan is. Net zoals bij de steeds meer voorkomende minnelijke schikkingen, waarbij straffen tot 20 jaar cel kunnen worden afgekocht en men inderdaad steeds meer kan spreken van een klassengerecht. Of waar advocaten van echtscheidingen vechtscheidingen maken en zo hun prijs tot tienmaal kunnen opdrijven.
Ik had het al geschreven in mijn blog van 27 augustus (‘Trammelant in Avondland’): het belangrijkste probleem zijn de postjes en dat is nog altijd zo. Als allerlaatste van de 28 E.U.-landen moet België nog doorgeven wie de Belgische kandidaat wordt voor een job van Eurocommissaris. Voor zover dat nog niet bekend zou zijn in het buitenland, weet nu iedereen dat het bij ons in de eerste plaats om de postjes gaat, waarvoor zelfs een regeringsvorming moet wijken. Het probleem is nl dat de verdeling ervan normaal besproken wordt nadat men bij die regeringsvorming een akkoord heeft over alles en dat deze intentie doorkruist werd door een eis van de Luxemburgse voorzitter van de E.U. commissie, Jean-Claude Juncker, die een naam wil vóór donderdagavond. Dat trouwens niet alleen, de rokende en drinkende bon vivant uit Luxemburg – althans volgens zijn opvolger bij de Eurogroep, de Nederlander Dijsselbloem – wil persé een vrouwelijke kandidaat, omdat er van die sekse al te weinig zouden zijn in ‘zijn’ commissie. Daarbij komt nog dat een vrouw waarschijnlijk een zwaarder doorwegend departement zou krijgen dan een man. Positieve discriminatie dus, al kan er bezwaarlijk van Marianne Thyssen gezegd worden dat ze niet bekwaam zou zijn. Het feit echter dat zij – oh, zo toevallig – tot dezelfde politieke familie als Juncker behoort, is vragen om verdachtmaking.
Met Federica Mogherini bleek men minder problemen te hebben, ongeacht het feit dat de Italiaanse amper een half jaar minister is in haar eigen land – maar dan wel van Buitenlandse Zaken – en ze dus nog alles te bewijzen heeft. Nu ja, haar voorgangster, de Britse Catherine Ashton, stelde ook niet veel meer voor, tenzij dan dat ze een (van de Queen gekregen) adellijke titel droeg.
Voor CD&V wordt heel die zaak wel een dilemma, want de partij, die qua zetels in de Zweedse coalitie pas op de derde plaats komt, kan bezwaarlijk én een Europees commissaris, én een eerste minister (Peeters) én daarbij nog twee ministers (De Crem en Geens) claimen. Waarschijnlijk wordt Reynders dan toch Europees commissaris met een verwaarloosbaar Europees departement en Peeters Belgisch premier. De reden waarom CD&V daarvoor zal kiezen, is dat een federale premier het bij een volgende verkiezing beter zal doen dan iemand uit Europa, dat voor vele kiezers toch maar een ver-van-mijn-bed show blijft. Kijk maar naar De Gucht, die als Europees commissaris voor handel toch een serieus parcours liep, terwijl dat in de verkiezingen van 25 mei voor de eigen partij weinig of niets heeft opgebracht. Dat, niettegenstaande diezelfde De Gucht toch regelmatig opviel met uitspraken over de Belgische politiek. Bij een Marianne Thyssen zou dat straks nóg minder het geval zijn.
Kortom, woensdag en donderdag gaat de Zweedse coalitie beslissingen nemen over enkele zware thema’s, o.m. de begroting, de besparingen, de nieuwe inkomsten en de lastenverlagingen. Pas als men het daarover eens zal geworden zijn, zal Juncker waarschijnlijk zijn Belgische kandidaat kennen. Hij kan dan op zijn beurt beginnen met het uitdelen van postjes…
Wouter Van Besien heeft te kennen gegeven dat hij dit najaar opstapt als voorzitter van Groen. Na vijf jaar houdt hij het voor bekeken en gaat hij zich alleen nog bezig houden met zijn baan als Vlaams parlementslid, met als hoofddoel de toekomst van de Antwerpse Ring. Dat is dan een lange termijnplanning, waar hij de rest van zijn leven nog mee bezig kan blijven!
Zoals te verwachten was, kwam Van Besien tijdens het weekeinde uitvoerig aan bod in onze overwegend linkse media en had men geen wierook genoeg om de man uitgeleide te doen. ‘Zo ne goeie hadden ze in jaren niet meer gehad!’. Ik ben zo vrij daar enkele kanttekeningen bij te plaatsen.
Zo wordt gesteld dat Van Besien zijn partij naar drie opeenvolgende verkiezingsoverwinningen leidde. Theoretisch klopt dat, in de praktijk is het eindresultaat echter dat zijn partij zich in Vlaanderen rond de 10% situeert, ongeveer ter hoogte van de SP.a, een partij die zichzelf in de vernieling heeft gereden.
Als driemaal na elkaar een verkiezing winnen zo fenomenaal zou zijn, wat moeten we dan zeggen van Bart De Wever die dat al vier of vijfmaal gepresteerd heeft en – in tegenstelling tot Van Besien – ervoor gezorgd heeft dat zijn partij zich niet rond de 10% situeert, maar boven de 30!
Daarbij komt nog dat Groen zich nooit als een Vlaamse maar steeds als een Belgische partij manifesteert en nauw samenwerkte met haar Waalse zusterpartij Ecolo. Wie A zegt, moet dan echter ook B zeggen en dat laatste is, dat Ecolo bij de laatste verkiezingen 10 van haar 14 zetels kwijtspeelde, wat het groene gedachtengoed in België zeker niet ten goede komt. De groene kiezers die in Wallonië afhaakten stapten daarenboven niet over naar de linkse PS, maar naar het rechtse MR, iets wat denkelijk de volgende keer ook zal gebeuren met het gros van de huidige cdH-kiezers die, na het ‘non’ van Lutgen, straks in francofonië eveneens uitgerangeerd zullen worden, nadat ze net zoals die van Ecolo door de PS zullen zijn uitgemolken. Als we consequent blijven en Groen/Ecolo beschouwen als één strekking – zoals ze dat zelf altijd gesteld hebben - dan heeft die de laatste verkiezingen verloren, niet gewonnen.
Tenslotte slaagde Van Besien er, ondanks al zijn overwinningen, niet in ook maar in één regering in te breken. In de enige waarin dat vóór 25 mei nog het geval was, de Brusselse, ligt Groen er nu ook uit. Stank voor dank, nadat de groenen, als brave Belgen, de zesde staatshervorming mee hadden goedgekeurd, om daarna, bij het tot stand komen van de regering Di Rupo, bij het groot vuil te worden gezet.
Morgen, maandag, begint de tweede en misschien wel beslissende ronde van de besprekingen tot de vorming van een centrumrechtse regering, de zgz Zweedse coalitie. Hopelijk gebeurt er dan eindelijk iets, positief of negatief. Zoals de zaken immers tot nu geëvolueerd zijn, is iets waar ik stilaan mijn buik van vol heb en ik denk niet de enige te zijn. Elke dag opnieuw is er wel een instantie die denkt het allemaal beter te weten, vreest morgen niet genoeg subsidies van de staat te zullen krijgen en die daarover in het lang en het breed zijn beklag komt doen in de media: de zorgverzekering, het onderwijsnetten, de vakbonden (wat dacht je?), het bedrijfsleven, de banken, het gerecht, de politie en ga zo maar verder. Iedereen vindt zich te kort gedaan in de plannen die zijn gelekt en waarvan niemand weet hoe concreet ze zullen zijn. Tijd dus om daar iets aan te doen en er eindelijk eens klare wijn over te schenken. ‘Transparantie’ heet dat tegenwoordig.
Het strafst vond ik nog de uitleg van ACV-voorzitter Leemans, die vindt dat een tripartite nog altijd een alternatief blijft. Blijven knippen en plakken dus, pamperen met spuw en plakwerk en zo hopen een gat van 17 miljard euro dicht te rijden. Is die man enkele jaren afwezig geweest in dit land of leeft die op een andere planeet?
De besparing waar de volgende federale regering aan toe is, is niet de schuld van die club, maar van alle vorige die het vertikt hebben hun huiswerk te doen. Hoe men het ook draait of keert, die 17 miljard euro zullen moeten gevonden worden, waarvan anderhalf nog vóór het einde van dit jaar en zo’n 5 voor de begroting van 2015. Dat kan o.m. betekenen: hoger inschrijvingsgeld voor hogescholen en universiteiten, duurdere kinderopvang, beperken van bepaalde uitkeringen. Verder o.m. de kans op een indexsprong, een verhoging van de BTW en van de pensioengerechtigde leeftijd. Als we willen hebben dat er morgen nog pensioenen zijn en de gezondheidsdienst betaalbaar blijft, zal dat niet meer kunnen door nog meer schulden te maken, het beproefde linkse recept waaraan Europa ten onder gaat. We zullen meer moeten doen met minder.
Ook de waarheid heeft haar rechten. Het blijkt nl dat de fameuze wet waarbij wie in de clinch gaat met de Belgische justitie ook de gerechtskosten moet betalen als hij de gerechtszaak wint, geen initiatief was van de regering, maar van het parlement en dat de zaak zelfs nooit op de regeringstafel zou gekomen zijn. Hoe dat allemaal zomaar kan, is dan weer een ander verhaal. Feit blijkt nu wel dat die wet gestemd werd met een wisselmeerderheid waarbij de N-VA mee stemde met de regeringsmeerderheid maar de SP.a niet. De Vlaamsnationalisten hadden wel een excuus. Ze gingen ervan uit dat het paste in de strijd tegen de schijnhuwelijken. Dikwijls worden afgewezen schijnhuwelijken nl aangevochten en die wet zou dat een stuk moeilijker maken. De N-VA noch de andere partijen zeggen nu unisono dat we zich niet bewust waren van de (andere) gevolgen. Juist wat ik de Belgische wetgeving verwijt, waardoor heel wat wetten later moeten worden aangepast, veranderd of zelfs vervangen. Dat zal blijkbaar nu ook met deze wet weer gebeuren. Nadenken is er niet meer bij, misschien kan voordenken voortaan een alternatief zijn. Het blijft in elk geval onbegrijpelijk dat dergelijke blunders kunnen gebeuren en hoe lichtzinnig dergelijke wetten worden opgesteld. Anderzijds is het de Zweedse coalitie aan te raden voortaan af te stappen van wetten die in pakketten worden goedgekeurd waardoor men door de bomen het bos niet meer ziet. Het is een oude politieke truuk om bepaalde onpopulaire wetten, waarop men kritiek verwacht, er toch door te krijgen, dikwijls net vóór een vakantie of – zoals in dit geval – net vóór verkiezingen, met het excuus dat men in tijdnood zit. Haast en spoed is nimmer goed of, zoals de Denen het zeggen ‘Hastverk er lastverk’ dat zelfs voor ons geen vertaling hoeft.
---
Nog even iets heel anders. In IJsland dreigt er weer een grote vulkaan te gaan uitbarsten. Gelukkig voor de berichtgeving heeft die deze keer niet zo’n bijna niet uit te spreken naam als die Eyjafjallajökull van vorig jaar. Deze heet Bardarbunga, niet te verwarren met Bungabunga, de feestjes van Berlusconi! Mocht Bardarbunga echt uitbarsten zal het weer alles behalve een feestje worden.
In deze rubriek heb ik al meer dan eens kritiek gespuid op de manier waarop in dit land wetten in elkaar worden geflanst, waarbij men dan later verplicht is ze een of meerdere keren te moeten ‘aanpassen’. Veel van die wetten zijn het gevolg van de zgn ‘steekvlampolitiek’. Als er iets speciaals gebeurt in onze samenleving waartegen meteen veel protest is, dan vindt men steeds wel een politiek verkozene die denkt daar garen uit te kunnen spinnen. Niet zelden blijkt de zaak daarna overroepen of anders te zijn dan eerst gesteld en moet men de wet dus terugdraaien of veranderen. Het kan echter nog erger.
In april werd door de regering Di Rupo nog een wet goedgekeurd, waarbij belastingplichtigen, die bij justitie een klacht neerleggen omdat ze zich benadeeld vinden bij een fiscale aanslag, voortaan de gerechtskosten zullen moeten betalen ook als ze het proces tegen de fiscus winnen! En zelfs daar houdt het niet mee op. Als de fiscus wél gelijk krijgt, moet de verliezende partij er nog een soort boete bovenop betalen! Dit is pure discriminatie en ook in dit geval is de kans groot dat de benadeelde naar het Grondwettelijk Hof zal stappen om gelijk te krijgen. De fiscus heeft met deze wet zelfs de mogelijkheid de zich benadeeld voelende belastingbetaler te chanteren door nog maar te dreigen met een proces. Hoe dat proces straks ook verloopt, de belastingplichtige zal immers steeds de gerechtskosten moeten betalen.
De wet werd stoemelings goedgekeurd samen met de zgn ‘bankenwet’, waardoor men het probleem zelfs niet eens zou gezien hebben, mocht het nu pas niet in het Staatsblad verschenen zijn. Van kwaad opzet gesproken. Waar is die rechtspraak?
Het is nu aan de Zweedse coalitie om deze wet weer ongedaan te maken. Ze hoeft de voorzet maar binnen te koppen. Zeker van Open VLD voorzitster Rutten, die in de verkiezingscampagne nog stelde dat de fiscale heksenjacht moet stoppen, wordt verwacht dat ze tegen deze onwet zal protesteren. Haar partij is in de Vlaamse regering gestapt zonder ook maar één eis tot verandering van het CD&V/N-VA programma. Nu mag ze haar mond wel eens opendoen. Zien of dat gaat gebeuren.
Heel wat Vlaamsnationalisten hebben het er moeilijk mee, dat er van het Vlaams programma van de N-VA haast niets terug was te vinden in de nota van informateur De Wever en evenmin nu bij de besprekingen voor de vorming van de nieuwe federale regering. Zowel Bart Maddens in Doorbraak.be als Mark Grammens in ’t Pallieterke hebben daarover hun twijfels geuit. Ook de Vlaamse Volksbeweging sluit zich daarbij aan en in Steenstrate, bij de 13de IJzerwake, was het niet anders. Die mensen hebben allemaal gelijk. Jammer genoeg, zoals ik in deze rubriek al eens geschreven heb, is er momenteel geen alternatief. Tenzij men terug wil naar een tripartite zonder Vlaamsnationalisten, een Di Rupo II of iets in dien aard, maar ik denk niet dat daar dan wél iemand mee akkoord zou gaan.
De N-VA heeft op 25 mei een grote verkiezingsoverwinning behaald, maar net niet groot genoeg om incontournable te worden. Daardoor bestond er vanaf 26 mei de kans van een terugkeer van een tripartite. Dat die er niet is gekomen is niet meteen omdat de N-VA zijn Vlaamse eisen in de diepvriezer heeft moeten steken, maar wel omdat PS en cdH de vlucht vooruit hadden genomen en zowel in Wallonië als in Brussel samen een gewestregering in de steigers zetten. Tenslotte heeft de partij een akkoord gemaakt met CD&V, waarbij ze tenminste in de Vlaamse deelregering aan het roer zit en als tegenprestatie de kandidatuur van Kris Peeters steunt in de federale regering.
De partij van De Wever kan het zich gewoon niet veroorloven voor een tweede keer federaal aan de zijlijn te blijven staan en deze keer dan misschien voor 5 jaar, een termijn die dubbel zo lang is als deze van de regering Di Rupo. Zolang ze er in de federale regering bij is, heeft ze tenminste nog de kans dwars te gaan liggen als het niet anders kan en verder te hopen dat de communautaire problemen zichzelf wel zullen aanmelden. Want, zoals ik ook al meerdere malen geschreven heb, in dit land is alles communautair. Voorlopig staat er in dat verband alleen het probleem van de vluchten over Brussel op het programma, maar je kan er gif op nemen dat het daarbij niet zal blijven. Als de politiek het communautaire niet aanpakt, zal het communautaire de politiek aanpakken.
Tenslotte is deze nieuwe zgz Zweedse coalitie nog altijd geen feit en heeft de N-VA nog steeds de mogelijkheid de onderhandelingen tot de vorming ervan zo hard mogelijk te spelen. Het wordt dan ook even afwachten hoe die besprekingen aflopen en het vel van de beer niet te verkopen zolang hij niet geschoten is. Voor de N-VA wordt het in elk geval een serieuze evenwichtsoefening.
Gisteren schreef ik nog, dat het niet goed gaat met Frankrijk, maar in feite gaat het niet goed met zowat heel Europa. De economische heropleving, die men voor dit jaar verwachtte, mag men zo stilaan vergeten. Dat is niet alleen omdat Frankrijk de Europese norm van 3% dit jaar niet zal halen. De Duitse locomotief is ook stilgevallen en kende in het tweede kwartaal van dit jaar helemaal geen groei: 0,0%. Er rekening mee houdend dat ons land voor een groot deel van de Duitse economie afhankelijk is, vooral voor de levering van halffabrikaten, mogen wij er ook een kruis overmaken. De reeds voorspelde terugval tot 0,1% zou wel eens lager kunnen uitvallen.
Ook op de jaarlijkse topconferentie van centrale bankiers, ministers van Financiën en economen in het Amerikaanse Jackson Hole, een bergdorp in Wyoming, werd gesteld dat er een lichte verbetering is voor Amerika en Azië, maar niet voor Europa. Dat werd bevestigd door Luc Coene, tot halfweg volgend jaar nog de gouverneur van de Nationale Bank, die reeds zesmaal aan die conferentie deelnam. Men beschrijft er de Europese situatie als zorgwekkend en dat alles wordt dan nog overschaduwd door die zgz ‘niet lineaire’ oorlog van Poetin in Oekraïne. Het wordt hoe langer hoe duidelijker dat Europa zich daar best niet mee bezig had gehouden. Er is daar op geen enkel vlak enige eer, laat staan winst uit te halen, tenzij men met zgz hogere waarden begint te schermen à la Verhofstadt.
En het kan nog erger. Bij de lancering zijn deze week twee Europese navigatiesatellieten van het Galileo project ‘verdwaald’ geraakt. Ze werden vanuit Frans Guyana gelanceerd met een Russische raket, waarvan de laatste trap niet werkte zoals het hoorde en ze daardoor zo’n 6.000 km uit hun normale baan geraakten*. Dat Galileo project is een Europees antwoord op het Amerikaanse GPS, dat de hele westerse wereld momenteel gebruikt en dat werkt. Waarom er nu zo’n tweede, duur project moest worden opgestart is mij trouwens altijd al een raadsel geweest. Het kost miljarden euro en als men de twee ‘verdwaalden’ niet in hun juiste positie krijgt zal dat veel extra tijd- en geldverlies met zich meebrengen. Hoeveel juist wordt nergens verteld.
Tenslotte nog dit. Als men de kranten de dag van vandaag leest, blijken bovenstaande situaties nog niet de ergste problemen te zijn. Erger is, dat men nog steeds niet weet wie straks wat gaat doen binnen de Europese Commissie. De postjes, weet je wel. Voor België zijn er nog altijd drie kandidaten voor één postje en de benoeming van één ervan kan zijn weerslag hebben op de vorming van de nieuwe federale regering. Dát zijn pas problemen!
* Het blijkt niet de eerste keer te zijn, dat er op die manier iets fout loopt in de ruimte. De maanverkenner Phobos-Grunt die in 2011 op Mars moest landen, kende hetzelfde probleem en ging letterlijk in rook op nog vóór hij de aardse atmosfeer verlaten had…
Het gaat niet goed met Frankrijk en het is niet de eerste keer dat dat moet worden vastgesteld. Heel wat Fransen hebben dik spijt dat ze bij de laatste nationale verkiezingen voor Hollande hebben gekozen i.pl.v. Sarkozy. ‘Monsieur normal’ bakt er niets van. Het land, de tweede economie van de E.U., slaagt er maar niet in de Europese doelstellingen te halen en nog maar één Fransman op zes staat achter Hollande. Mede daardoor had de man, pas vijf maand geleden, al eens zijn regering herschikt onder de leiding van Manuel Valls, een sociaaldemocraat (een min of meer rechtse socialist) die er in de eerste plaats voor moest zorgen dat er wat meer bespaard en wat harder gewerkt werd in de hexagoon. Daar lijkt weinig van in huis te komen en de schuld daarvan zou liggen bij de linkervleugel, waarvan minister van Economie, Arnaud Montebourg, de spreekbuis is. Die Montebourg spaart zijn kritiek op de eigen regering niet en ‘Manuel from Barcelona’ mag zijn werk nog eens overdoen. Montebourg en enkele van zijn linkse medestanders gaan er waarschijnlijk uit en vandaag nog krijgen we te horen wie er in hun plaats in de regering Manuel II zal innemen en zal mogen helpen de Franse meubelen alsnog te redden.
Terwijl in zowat de hele Westerse wereld men zo stilaan genoeg heeft van staatskapitalisme en men van banken en maatschappijen onder staatscontrole vanaf wil, gebeurt in Frankrijk net het tegenovergestelde. De laatste zaak was de overname van de grote trein- en windmolenproducent Alstom door het Amerikaanse GE. Uitgerekend Montebourg gaf daarvoor de toestemming, maar alleen nadat GE akkoord was dat de Franse staat, mits betaling, 20% van de aandelen kreeg. Ongeveer hetzelfde was begin van dit jaar al gebeurd met Peugeot-Citroën, nadat een Chinese investeerder daar mee instapte. Buiten de spoorwegen en de post, die in Frankrijk voor 100% staatseigendom zijn, heeft de staat ook meer dan 80% in de nucleaire reactoren en de elektriciteitproductie én deelnames in zo’n twintigtal andere bedrijven. Of het in die sectoren daarom beter zal gaan, is maar zeer de vraag.
Net zoals destijds Mitterand (met zijn nationalisaties en o.m. de invoering van de 35-urige werkweek) zal ook Hollande verplicht worden zijn politiek te herzien. L’histoire se répète. Met de schaduw van de controlerende E.U. achter zich, iets waar Mitterand vroeger nog geen last van had, zit er voor Hollande niets anders op. Manuel zal het moeten oplossen en de uitleg van zijn naamgenoot in ‘Faulty Towers’ (‘I know nothing’) zal hem daarbij niet helpen.
