Het is in deze rubriek reeds meer dan eens gesteld: in dit landje is alles communautair en als er iets het niet is zal men het wel communautair maken. In dat verband is het uitkijken wat het gaat worden met dat nieuwe voetbalstadion op de Heizel, waar in 2020 liefst vier wedstrijden zouden moeten gespeeld worden in het kader van het Europees kampioenschap. Van dat stadion bestaan momenteel alleen nog maar de plannen en, met de ervaring die men in dit land heeft met mega projecten, is de kans niet denkbeeldig dat men in een soort Braziliaanse tijdnood zal komen om er zeker van te zijn dat die matchen er inderdaad gespeeld zullen kunnen worden. In exact dezelfde buurt komt het nieuw geplande Neo-shoppingcenter, het Brusselse tentoonstellingspark én het Uplace project waarin Club Brugge voorzitter Bart Verhaeghe al enkele miljoenen euro’s heeft gestopt en dat op veel weerstand blijft stuiten vanuit Vlaanderen. Nu men uitgerekend in de nieuwe Belgische voetbaltempel – die tevens een soort evenementenhal moet worden - perse wil, dat er ook een eerste klasse voetbalploeg zijn vaste stek zou moeten hebben en men die stek voor een appel en een ei wil aanbieden aan Anderlecht, is het nogal wiedes dat daartegen gereclameerd wordt. Men zal maar in Bart Verhaeghes schoenen staan: miljoenen geïnvesteerd hebben in Uplace en geen toelating krijgen om iets te beginnen, om dan te moeten vaststellen dat dat stadion er sneller zou komen dan men in dit land met dergelijke projecten gewend is. Daar bovenop het stadion dan nog a.h.w. cadeau doen aan de sportieve erfvijanden uit Anderlecht zou wel eens een brug te ver kunnen zijn.
Men moet trouwens niet eens vergelijken met de bovenvernoemde op stapel staande projecten, om te weten hoe het er in dit landje aan toe kan gaan. Nimby is er ook nog. Denk maar aan Lange Wapper en de Oosterweel saga. Iedere voetballiefhebber kan zijn hart vasthouden over wat we nog gaan horen van deze zaak, die misschien het imago van dit land op sportief vlak wel kan helpen opkrikken, maar waar niemand kan garanderen dat men daar straks niet met de kater van een zoveelste serieuze verliespost zal zitten.
Een alerte lezer zal zich al hebben afgevraagd wat bovenstaande met het communautaire te maken heeft. Wel, de grond waarop het nieuwe nationale stadion zou moeten komen is eigendom van de stad Brussel. Het is ook Brussel dat aanstuurt om het stadion aan een vriendenprijsje aan Anderlecht te geven. Maar parking C, zoals het stuk nu nog heet, ligt in Grimbergen en dat is Vlaams grondgebied. Het zal uiteindelijk Vlaanderen zijn dat zijn akkoord zal moeten geven en daarbij Uplace, waarin Vlaams geld wordt geïnvesteerd, straks niet kan blijven discrimineren t.o.v. een initiatief dat alleen maar het Belgische imago zal uitdragen.
Schotland wordt (voorlopig) niet onafhankelijk. In een referendum dat op en top democratisch was, heeft 55% gestemd voor het voortbestaan van Groot-Brittannië (zonder Schotland was het Klein(er)-Brittannië geworden). Hoedje af voor de volwassen manier waarop dit referendum verlopen is. Bij ons is zoiets niet eens meer mogelijk, tenzij plaatselijk en dan nog. Denk maar aan dat over de Lange Wapper. Helemaal hilarisch wordt het als we het Schotse referendum zouden vergelijken met het laatste nationale dat we in België hebben meegemaakt, dat van de koningskwestie. De voorstanders wonnen toen wel – met een groter verschil dan het Schotse - maar de uitslag werd door de verliezers niet erkend en daar die verliezers zich hoofdzakelijk in Wallonië bevonden, werden de brave Vlaamse ja-stemmers (zo’n 80% ja-stemmers in de eigen regio!) bij de bok gezet. 50% + 1 is in dit land nog steeds geen meerderheid, zelfs 60% + 1 niet. Ook op dat gebied is men hier blijkbaar nog democratisch achterlijk.
Het was reeds op voorhand bekend, maar de Schotten konden bij dit referendum alleen maar winnen. Ook nu het nee-kamp het gehaald heeft, zal Schotland er heel wat bevoegdheden bij krijgen, zeker op financieel en fiscaal gebied. Trouwens niet alleen Schotland, maar ook Wales, Noord-Ierland en het trotse Albion zullen dan die rechten hebben. Dat zal van het Verenigd Koninkrijk een soort confederatie maken, iets dat bij ons nog steeds een fata morgana is, nu het door de N-VA (voorlopig?) in de ijskast is gezet.
Voor Groot-Brittannië zou het trouwens nog enkele jaren spannend kunnen blijven. Als de Britse conservatieven nl volgend jaar de nationale verkiezingen winnen, dan komt er een weer een referendum, ditmaal over een eventuele uitstap uit de E.U., de zgn ‘Brexit’. Mocht daarvoor in het Verenigd Koninkrijk een meerderheid gevonden worden, maar niet in Schotland – dat overwegend pro-E.U. is – dan is het niet onmogelijk dat de poppetjes daar weer aan het dansen gaan. Voor het zover is, weten we ook al iets meer over het referendum van 9 november van dit jaar in Catalonië. Een referendum dat, nota bene, niet wettelijk zou zijn volgens de Spaanse schoonmoeder uit Madrid. Officieel mogen de Catalanen niet wat de Schotten wel werd toegestaan. Eén zaak is zeker: de geest van het Europa der volkeren is uit de fles en zal er niet meer in terugkeren.
Gisteren was er in Brussel de grote politiebetoging met zo’n 17.000 deelnemers, die die dag niet moesten werken. De politiemensen nemen het niet dat ze straks tot hun 62ste zullen moeten werken, net zoals iedereen. Probleem bij deze zaak is dat, in tegenstelling tot heel wat recente klachten van vakbonden en andere instanties die blijven reclameren over alles en nog wat, het deze keer niet gaat om een nieuwe intentieverklaring van de ‘Zweedse’ onderhandelaars, zelfs niet om een laat goedgekeurde wet van de regering Di Rupo. Het is het Grondwettelijk Hof dat tot die beslissing gekomen is, nota bene na een klacht vanuit een politieafdeling die zich gediscrimineerd voelde. De politievakbonden dreigen nu met een staking vanaf volgende week dinsdag en ook dat lijkt me niet koosjer. Normaal, dacht ik, moet er eerst nog een stakingsaanzegging komen, terwijl het momenteel ook niet duidelijk is wie de beslissing van dat Grondwettelijk Hof zomaar zal kunnen veranderen. Misschien het parlement, maar daar kan dat ook niet zomaar op één, twee, drie. Vraag is trouwens, wat er daarna veranderd zal worden, wie nog wel vervroegd op pensioen zal kunnen gaan en wie niet. Dat laatste slaat vooral op wie bij de politie een administratieve functie heeft en dus inderdaad geen zgz ‘zwaar beroep’. Misschien zou zo’n wijziging heel wat politiemensen ertoe brengen in de toekomst voor een niet-administratieve functie te kiezen, waardoor er meer blauw op straat kan komen, wat meermaals gevraagd is.
Hoe deze zaak ook afloopt, het belooft dit jaar inderdaad een hete herfst te worden en dat niet alleen o.w.v. gevarieerde arbeidsvoorwaarden en inleveringen, maar ook vanwege organisaties die uitgerekend nu om méér geld komen vragen, terwijl het toch stilaan zou moeten dagen dat er moet ingeleverd worden omdat dit land anders zijn Europese doelstellingen niet zal halen. En dan hebben we het nog niet gehad over de mogelijkheid dat de Zweedse coalitie er niét zou komen. Zonde dan voor al die verspilde energie…
---
Van Zweeds gesproken, in Zweden zijn er pas verkiezingen geweest, waarin – volgens onze media – de linkse partijen zouden gewonnen hebben. Niets is minder waar. De centrumrechtse partij van Fredrik Reinfeldt, die 7 jaar regeerde met een minderheidsregering, verloor weliswaar heel wat zetels, maar die gingen niet naar een van de vier linkse partijen – die alle vier (licht) verloren - maar naar de uiterst rechtse Sverigedemokraterna, die van 6 naar 13% ging en daarmee in Zweden de derde grootste partij wordt. Dat de centrumlinkse partij van Stefan Löfven nu als eerste aan bod komt om een nieuwe minderheidsregering te vormen komt, omdat geen van de twee grootste partijen met de rechtse partij wil samenwerken. Een cordon sanitaire op zijn Zweeds, zeg maar. Overal hetzelfde liedje, waarbij men zich kan afvragen hoelang ze dat gaan volhouden. In Frankrijk alvast niet. Mochten er daar nu verkiezingen zijn, dan zou het FN van Marine Le Pen het gemakkelijk halen en zou ‘monsieur normal’ zelfs riskeren de tweede ronde niet te halen. Rechts is verre van afgeschreven.
Vandaag wordt het in Schotland erop of eronder, met een simpele ‘ja’ of ‘nee’. Een referendum kon moeilijk eenvoudiger zijn. Schotland zal daarna nooit meer zijn wat het geweest is. Ook als ‘nee’ zou winnen, zal er heel wat veranderen, als we tenminste de Engelse politiekers mogen geloven. Die beloven de Schotten nu hemel en aarde als ze bij het Verenigd Koninkrijk willen blijven. Alles wat vroeger niet kon, blijkt nu wel te kunnen. Hopelijk wordt het geen ‘veel beloven en weinig geven, doet de Schotten in vreugde leven’.
Als ‘ja’ het haalt, dan staan we voor een in Europa onuitgegeven situatie, waarbij een deel van een natie zich afscheurt en onafhankelijk wordt. Het zal dan spannend worden, ook om te weten hoe de rest van Europa daar tegenaan zal kijken. Schotland lijkt immers een testcase te worden, waaraan nogal wat andere volkeren zich zouden kunnen spiegelen. Denk maar aan de Basken, de Bretoenen, de Zuid-Tirolers, de Friezen en natuurlijk de Catalanen. Die laatste gaan zelfs op 9 november een referendum organiseren dat volgens de Spaanse grondwet onwettelijk is. Ze storen zich daar niet aan en een kwart van de bevolking kwam op de nationale feestdag van 11 september daarvoor op straat en dit reeds voor de tweede keer. Zie je al anderhalf miljoen Vlamingen samen op straat komen? Revoluties zijn trouwens altijd onwettig, de Belgische van 1830 inbegrepen.
Wat Vlamingen trouwens niét gemeen hebben met al die andere volkeren die af willen van de natiestaat is, dat wij de enigen zijn die in onze huidige natie, België, de numerieke meerderheid vormen, maar er niets mee kunnen bereiken. Zogezegd o.w.v. onze zgn ‘consensus democratie’, maar dan een die zodanig verkracht is geworden,dat de minderheid alles, maar dan ook alles, kan vetoën en/of boycotten. Met Schotland en Catalonië als voorbeeld kunnen we dit jaar nog even de kat uit de boom kijken, maar we doen er best aan deze nieuwe evolutie op de voet te volgen. Europa kan zijn minderheden het recht op een eigen bestaan niet blijven weigeren.
* ‘Dee’ is niet alleen de Engelse uitspraak van de letter ‘d’, maar ook de naam van een Schotse rivier. Ook bekend bij de liefhebbers van kruiswoordraadsels.
Tot aan het dilemma over de job van de Belgische eurocommissaris, die later maar een tweederangsbaantje bleek te zijn (wie had ooit de naam van Thyssens voorganger gehoord: Lásló Andor?), werd door CD&V steeds gesteld dat de naam van de toekomstige federale eerste minister iets zou geweest zijn dat als allerlaatste op de agenda van de Zweedse coalitie stond. Iedereen nam aan dat Kris Peeters de nieuwe federale premier zou worden, iets dat min of meer al was overeengekomen met de N-VA bij de vorming van de Vlaamse deelregering. Sinds Marianne Thyssen de Europese job kreeg, moest CD&V vanwege de MR de claim op het premierschap laten vallen en werd overeengekomen dat die dan te beurt zou vallen aan iemand van de liberale familie. Dat werd dan waarschijnlijk een keuze tussen Didier Reynders en Charles Michel. Tot een opiniepeiling in zowel Vlaanderen als Wallonië uitwees dat Maggy De Block in beide landsgedeelten een stuk populairder was dat de twee Waalse coryfeeën, waarbij vooral Michel een slechte score haalde. Opeens vindt men nu bij CD&V dat de invulling van wie Belgische premier wordt niet meer kan wachten tot het einde van de besprekingen, maar dat het wenselijk zou zijn dat de liberalen nu al een kandidaat naar voor zouden schuiven. Die wens werd, nota bene, door Kris Peeters zelf verwoord tegenover de pers…
Alhoewel men in dit land al niet meer opkijkt van de laatste tsjeventruuk, zit hier meer achter dan een gewone politieke vaststelling. Om te beginnen is het traditie dat de partij die de federale premier levert, verondersteld wordt extra toegevingen te doen, die ze niet zou doen zonder de topjob, wat voor de andere partijen goed uitkomt. Ten tweede hoopt men heimelijk bij CD&V dat de liberalen er onder elkaar niet uit geraken en dat die straks misschien toch zullen accepteren dat de nieuwe premier een CD&V’er mag zijn. Dan komt Kris Peeters weer in beeld en heeft zijn partij een minister meer in het volgende kabinet. En er is nog meer.
Stel, dat men er niet uit geraakt, dan doemt weer het spookbeeld op van een nieuwe tripartite, ongeacht met hoeveel tegenzin men daaraan zou beginnen. Lukt ook dat niet, dan gaan we misschien voor het breken van het record van de 541 dagen, mits het risico dat men er helemaal niet meer uit geraakt. Voor veel Vlaamsnationalisten is dit hoegenaamd geen doembeeld, want het zou betekenen dat de houdbaarheidsdatum van België een stuk wordt ingekort. In heel de bovenstaande discussie wordt de N-VA, de grootste partij in Vlaanderen én België, zelfs niet vernoemd. Werkt die partij alleen achter de schermen of is er iets meer aan de hand?
Ondanks het feit dat er nog steeds geen definitief akkoord is tussen de partijen van de Zweedse coalitie en er nog altijd moet gewacht worden op de eerste goedgekeurde tekst ter zake, blijft het in onze linkse media (we hebben geen andere) onheilspellende berichten regenen over alles en nog wat. Men kan het niet gek genoeg bedenken, of er wordt al meteen tegen geprotesteerd. Dat er nog een derde lezing van de formateursnota nodig is, voedt natuurlijk wel de speculaties.
Ook het Planbureau, met zijn goede relaties met Vande Lala, heeft nu zijn steentje bijgedragen. Als we de media moeten geloven zou saneren volgens de Europese normen het land een kleine 50.000 arbeidsplaatsen kosten. Zo wordt dat in de kranten en Tv-journaals verkocht, alsof 50.000 mensen hun job gaan verliezen, terwijl het in feite gaat om 50.000 jobs die er straks minder 'zouden' kunnen gecreëerd worden. Doet me denken aan Madame Blanche met haar glazen bol. Hoe kan men daarop aan, als men weet dat datzelfde Planbureau in het verleden de meeste van zijn voorspellingen steeds heeft moeten bijstellen?
In zo’n onheilscenario past ook onze eigen ‘doctor doom’, in casu Paul De Grauwe. Het was even geleden dat we hem nog gehoord hadden, maar samen met een collega-professor, die de betekenisvolle naam Marx draagt, heeft hij in enkele weekeindbladen zijn frustraties nog eens blootgelegd. Volgens De Grauwe zullen loonkostverlagingen zich straks vertalen in hogere brutolonen, zouden die verlagingen beter volgens sectoren worden toegepast en niet lineair én zou onze concurrentiepositie op langere termijn er alleen maar slechter door worden. Die De Grauwe is geen uil, maar zijn redenering klopt alleen maar als men de problemen wil blijven oplossen zoals men dat in dit land al tien jaar (en langer) vruchteloos doet. Vergeet niet, dat er al in 1996 een wet is gestemd die stelde dat de loonkloof met de buurlanden niet mocht vergroten, wat tóch gebeurd is. Ook dat heeft niet gewerkt.
De reden waarom deze theorie van ‘Grauw Marxisme’ niet klopt is, omdat de geleerde professor, die beter zou moeten weten, te lang zelf in de politiek heeft gezeten en de zaken blijft aanpakken zoals de Belgische regeringen dat de laatste vijftien jaar steeds hebben gedaan. Er moeten deze keer structurele maatregelen komen, maatregelen die niet elk jaar opnieuw dienen te worden veranderd en/of aangepast. Desnoods inderdaad met een indexsprong en een btw-verhoging. Dat dit pijn zal doen is evident, maar als men dat niét doet, zal het straks nóg erger worden en dan zal weer niemand iets gedaan of gezegd hebben.
In De Tijd van 11 dezer verscheen er de gebruikelijke column van Carsten Brzeski, een Duitse monetaire specialist, die zo’n tien jaar in Brussel verbleef als senior economist voor ING Belgium. Of ik zijn meestal interessante columns nog veel zal kunnen lezen, is me niet meteen duidelijk, daar de man sinds 1 september naar zijn heimat is teruggekeerd, waar hij nu hoofdeconoom is van ING Duitsland. Niet de eerste de beste dus.
Zijn column van 11 dezer besluit Brzeski met de opmerking dat hij sinds zijn verblijf in dit land misschien wel wat ‘onDuitser’ is geworden dan hijzelf had gewild. Meer bepaald doordat hij hier steeds meer ging voelen voor het inruilen van principes tegen pragmatische oplossingen. Dat lijkt misschien allemaal een beetje ingewikkeld, maar is een bevestiging, dat er hier inderdaad heel wat rondlopen die hun principes met de glimlach verloochenen als het hun goed uitkomt. Hij schrijft er dat natuurlijk niet bij (zou slecht kunnen zijn voor zijn carrière), maar hét voorbeeld hiervoor is Guy Verhofstadt, die het klaar kreeg om drie burgermanifesten te schrijven over hoe hij de evolutie van Vlaanderen zag en daarna compleet kazak keerde, toen hij de kans kreeg er iets aan te doen. Ook Verhofstadt koos toen voor een pragmatische oplossing: een regering met wie dan ook, als hij de CVP er maar buiten kon houden. Niet dat de CVP voor Vlaanderen zoveel betekende, maar van wat het genie uit Gent er tenslotte zelf van terecht bracht, is zijn eigen partij zelfs de dag van vandaag nog niet bekomen.
Friedrich von Hayek, de Oostenrijkse Nobelprijswinnaar economie, waarmee Verhofstadt dweepte toen hij zijn burgermanifesten schreef, heeft ooit gezegd: ‘Wie zijn principes verloochent, gaat naar de hel’. Als het hem een troost mag zijn, hij zal daar niet alleen zijn. Als we Brzeski mogen geloven, is dat verloochenen hier bij ons ondertussen, in de politiek althans, iets alledaags geworden.
Oosterweel is niet het enige vervolgverhaal in onze politiek. Er is ook nog Arco, waarmee we gerust nog enkele jaren zoet zullen worden gehouden. Ook in deze zaak heeft het establishment Europa tegen. Voor de 800.000 coöperanten is het te hopen dat ze ooit iets van hun geld weerzien. Het is echter niet normaal dat dit alleen door de belastingbetaler zal moeten worden opgehoest. De ware schuldigen zijn het ACV/W’ers die hun eigen mensen wat hadden wijsgemaakt. Hoe die organisatie nu ook mag heten, ze zou moeten verplicht worden de mensen die ze bedrogen heeft ten minste gedeeltelijk te vergoeden. Met geschatte activa van rond de 10 miljard euro(!) zou dat geen probleem mogen zijn.
De man achter het beroep van de Belgische regering bij Europa is minister zonder financiën Koen Geens, die tijdens de campagne naar 25 mei al enkele uitspraken in die zin gedaan had en die de zaak kent als geen ander. Hij was vroeger niet voor niets de advocaat van het ACV en moet ook toen geweten hebben waarmee de organisatie bezig was.
Als het beroep er komt – dat zou op zijn laatste nu maandag moeten gebeuren – dan zal het toch de volgende regering zijn die de knopen zal moeten doorhakken. Zo’n beroep bij Europa kan echter gemakkelijk twee jaar in beslag nemen. Het wordt dus even tijd winnen om een plan B,C of D te kunnen maken.
Wat mij in deze zaak momenteel geweldig stoort is de chantagetaal van Marc Leemans, voorzitter van het ACV, die niet rechtstreeks spreekt over Arco, maar die – samen met de andere vakbondsbazen – de onderhandelaars van de Zweedse coalitie wel afdreigt, o.m. met de geplande manifestatie van 23 dezer. Als het lot van Arco en deels misschien ook dat van de christelijke arbeidersbeweging van de volgende federale regering afhangt, dan zou die Leemans beter zwijgen, i.pl.v. de mensen die hem in deze materie nog kunnen helpen af te dreigen.
Het is trouwens gewoon belachelijk dat vakbonden, maar ook andere instellingen en organisaties, de onderhandelaars van een volgende federale regering onder druk zetten, terwijl ze niet eens weten wat er juist zal beslist worden (voorlopig ‘onvoltooid toekomende tijd’, voor wie zijn grammatica nog kent). Als die onderhandelaars rekening moesten houden met alles wat hen tot nu toe in onze linkse media al voor de voeten is geworpen, dan kunnen ze er beter meteen mee ophouden. De schulden die dit land heeft, zijn de laatste 25 jaar mede gemaakt door de socialisten en het is ridicuul de schuld nu bv aan de N-VA geven, die tot dusver nooit enige federale verantwoordelijkheid heeft gedragen.
Ik begrijp niet goed waarom de Vlaamse deelregering zich nu plots zoveel zorgen maakt over de financiering van de Oosterweelverbinding en de bezwaren daartegen vanwege Eurostat. Dat hele verhaal kennen we al van vóór de parlementaire vakantie. Zelfs in mijn bescheiden blogske van 23 juli heb ik toen verteld dat Europa het plan B van de Vlaamse regering niet aanvaardde en dat ging over hetzelfde verhaal waarbij het Vlaams gewest de aanleg van de Oosterweelverbinding wou onderbrengen in de dochteronderneming Liefkenshoektunnel. Na een vergadering van het bestuur van de BAM (Beheersmaatschappij Antwerpen Mobiel) met Eurostat in Luxemburg (in feite al een derde poging) werd aan het eerste besluit van Europa niets gewijzigd. De Vlaamse regering zou de kosten van deze onverkwikkelijke zaak moeten onderbrengen in haar begroting en dat kan op dit ogenblik gewoon niet. We praten nl over meer dan 3 miljard euro en – steeds volgens Europa – kan die afschrijving niet langer duren dan 5 jaar.
In feite is hét probleem het feit dat de Vlaamse regering niet borg kan staan voor een project dat niet in haar begroting zit. Dat zou trouwens niet alleen gelden voor Oosterweel, maar ook voor de bouw van een groot aantal scholen.
Wat er nu gaat gebeuren, weet blijkbaar geen mens. Officieel wacht men nu in eerste instantie op een bevestiging door de nieuwe Europese Commissie, maar die zal moeilijk iets anders kunnen vertellen. Er moet dus een andere oplossing komen, die er bv in zou kunnen bestaan de hele verbinding uit te besteden aan een volledig private firma, zoals dat ook op vele plaatsen in het buitenland gebeurt. Als het daar kan, waarom dan hier niet, of is dat weer te simpel?
Niemand durft het openlijk te zeggen, maar veel ingewijden hebben al dikwijls spijt gehad dat ze de klucht van het referendum over Oosterweel (60% neen op 40% opkomst, dus maar 25% in absolute cijfers) zomaar hebben aanvaard. Ze hadden met Lange Wapper moeten doorgaan, dan waren ze nu van die kwelgeest vanaf en hadden we over enkele jaren de ontsluiting van de Antwerpse Ring gehad. Nu zal het niet zijn vóór 2024, maar het kan ook járen later zijn. Zoals ik al enkele keren geschreven heb, denk ik niet dat nog mee te zullen maken.
De aanstelling tot Europees commissaris van Marianne Thyssen is voor zowat al onze media een afknapper. Als we Europa een beetje vergelijken met onze eigen politieke instellingen, heeft ze nu een post als staatssecretaris, niet als minister. Zoals ik gisteren reeds schreef kan het echter even goed opgemaakt spel geweest zijn van haar eigen CD&V, waarbij zijzelf misschien niet eens op de hoogte was. Het blijft voor haar niettemin een leuke fin de carrière na 23 jaar aanwezig te zijn geweest op het Europees toneel en financieel zal ze niets tekort komen, integendeel.
Iets anders stelt zich de kwestie voor Kris Peeters. Die heeft het spel wél meegespeeld. Reeds tijdens de verkiezingscampagne naar 25 mei toe had hij - niet bewust van de aanwezigheid van een micro - zich laten ontvallen dat een overstap van Vlaams minister-president naar federaal premier voor hem een degradatie was. Eens begonnen met de besprekingen voor de Zweedse coalitie zal hij ook wel ervaren hebben dat onderhandelen met francofonen toch iets anders is dan onder Vlamingen. Komt daarbij dat hij – voor mij eerder verrassend – het Frans toch niet zo goed onder de knie bleek te hebben. Hij spreekt stukken beter Frans dan Di Rupo Nederlands, maar een Vlaming wil toch altijd dat wat hij doet, goed doen. Een Nederlander die twee woordjes Frans spreekt, zegt dat hij de taal kent (ik heb dat meermaals meegemaakt tijdens mijn 27 jarig verblijf bij DAF in Eindhoven). Een Vlaming die fatsoenlijk Frans spreekt – zoals bij Peeters het geval is – zal meteen toegeven dat hij de taal nog niet genoeg beheerst. Zo zijn wij nu eenmaal: te weinig lef, behalve na de nodige pintjes.
Ik denk dat Kris Peeters een zware last van zijn schouders heeft voelen vallen, toen hij verzaakte aan het Belgisch premierschap. En niet in de eerste plaats o.w.v. dat Frans. De uitdagingen waarvoor de centrumrechtse regering komt te staan zijn enorm. Er is niet alleen de verplichting om een kleine 20 miljard euro extra te vinden, er wachten grootschalige belastingsverschuivingen, problemen met de index, de pensioenen, de loonkloof, de btw, een begrotingstekort dat maar niet onder controle lijkt te geraken, een verlies in concurrentiekracht en ga zo maar voort. PS en cdH, die mee verantwoordelijk zijn voor alles wat in dit land de laatste decennia is misgelopen, hebben zich netjes teruggetrokken achter hun regionale muren en hopen de verdere gang van zaken van daaruit nog wat moeilijker te maken, hierin gesteund door de vakbonden die op 23 dezer al eens een eerste keer zullen komen dreigen in Brussel.
Volgens het Peter Principe klimt elke werknemer in een hiërarchie gewoonlijk op tot hij zijn niveau van incompetentie bereikt heeft. Het valt nog te bezien welke andere functie Peeters zal aanvaarden, maar het ‘Peeters Principe’ lijkt erop, op tijd te kunnen stoppen vóór dat incompetentieniveau bereikt wordt.
Wat ze er ook over vertellen, Marianne Thyssen heeft haar vette vis niét gekregen. Daarvoor was ze te licht bevonden in de concurrentie met diverse ex-ministers en zelfs ex-premiers. Nu zal ze haar handen wel vol hebben met Werk, Sociale Zaken, ‘Vaardigheden’ en Arbeidsmobiliteit, maar het verhaaltje dat België (volgens Juncker) een vrouw moest sturen die hij dan een zwaar departement zou geven, was dan ook maar een verhaaltje. Of Reynders meer zou gekregen hebben, hij die al zo lang minister is in dit landje, is iets waar we nog niet zo snel zullen achter komen. Misschien bij een van de volgende memoires van de betrokken politieke acteurs. De taak die Thyssen nu gekregen heeft, is meer een coördinerende functie, waarbij ze moet rekenen op de medewerking van de diverse landen. Haar Hongaarse voorganger klaagde erover, dat dit laatste weinig gebeurde.
Ik denk dat heel de heisa rond de kandidatuur van Thyssen gewoon een doorgestoken kaart was van haar eigen partij om van het premierschap in de Zweedse coalitie vanaf te kunnen geraken. Dat was niet moeilijk, want na de voorzet van het MR, dat CD&V niet én het premierschap én de Europese commissaris kon krijgen, moest CD&V hem er alleen nog maar binnen koppen. De taak van eerste minister in de volgende regering is nl een vergiftigd geschenk dat absoluut niet meer het voordeel van de zgz ‘kanselierbonus’ garandeert. Dat komt omdat de partij die de premier levert meestal bij disputen meer moet toegeven dan haar lief is. Door dat nu achter zich te laten, kunnen de tsjeven zich meer dan ooit profileren als de eerder linkse partij binnen de rechtse combinatie*. Een eerste test zal zijn of het proefballonnetje, dat al is opgelaten omtrent een vermogenswinstbelasting, zal opgaan. Die belasting werd reeds onder Di Rupo voorgesteld door SP.a en Groen en werd toen al twee keer afgewezen, om maar te zeggen hoe links ze is. De motor achter het CD&V-voorstel is Koen Geens, mogelijk ook toekomstig minister van Financiën en ex-advocaat van het ACV, die hiermee poogt ergens geld te recupereren om ‘zijn’ Arco spaarders straks door de staat - zeg maar de belastingbetaler - te laten vergoeden. Vergeten we niet dat diezelfde Geens een van de architecten was van de verhoogde belasting op de liquidatiebonus voor ondernemers die ermee wilden ophouden. Dat zorgde ervoor dat heel wat oudere ondernemers er nog snel mee stopten, wat de staat wel zo’n 600 miljoen euro opbracht, maar dat het voor het ondernemerschap en haar medewerkers een kleine ramp werd.
---
De stelling in mijn blog van gisteren, dat een partij binnen een regering meer kan doen dan vanaf de zijlijn was geen sneer naar het Vlaams Belang. Het was het verwijt dat N-VA steeds te horen kreeg van de tripartite, toen de partij uit de vorige regeringsonderhandelingen stapte. Het Vlaams Blok/Belang is door de poco’s zowat beschuldigd van alles wat denkbaar is, maar niet van aan de zijlijn te blijven staan. Gewoon omdat de partij nooit een schijn van een kans gekregen heeft om mee te doen.
* ‘In een rechtse regering is elke CD&V”er een ACV”er’ is een uitspraak Van Herman Van Rompuy…
‘Geen regering is beter dan een slechte regering’ hoor je wel eens. Dat klopt, maar moet toch genuanceerd worden. In een land als het onze kan je nl niet zonder regering zitten. Zolang er, na verkiezingen, geen nieuwe regering is, wordt de taak ervan waargenomen door een regering in lopende zaken, zoals dat heet. Dat hebben we uitgebreid kunnen meemaken tijdens de 451 dagen van de vorige regeringscrisis, toen Leterme II op de keuken moest letten. Slecht was dat niet, want die regering kon maandelijks niet meer uitgeven dan in de maand van het jaar voordien, de zgz ‘twaalfden’. Er konden wel nieuwe wetten worden gemaakt, door het parlement, maar niet uitgevoerd vóór de volgende regering was gevormd en nieuwe belastingen heffen was er niet (meer) bij.
Momenteel zijn we meer dan 100 dagen voorbij de laatste verkiezingen en is er dus weer een regering in lopende zaken. De situatie is nu wel iets anders daar de premier van die huidige lopende dinges én zijn partij riskeren niet meer in de volgende federale regering te zitten, hetgeen met Leterme wel het geval was. Mede door het feit dat zowel de Waalse, de Brusselse als de regering van de Franse gemeenschap uitsluitend bezet worden door PS en cdH, valt er van die kant eerder op tegenkanting dan steun te rekenen. En dan is er nog Europa.
Stel dat de Zweedse coalitie er niét komt, dan zal het pas plezant worden. Want, hoe mathematisch het ook mag zijn, de liberalen en zeker die van het MR zitten daar zeker niet op te wachten. Eerst uitgesloten worden in alle regionale regeringen en dan federaal moeten samenwerken met dezelfde vijand, lijkt me inderdaad niet erg logisch. In dat geval valt ook N-VA uit de federale boot en moet Vlaanderens dekking enkel en alleen van de tsjeven komen. Zie je dat al gebeuren?
Een Zweedse coalitie zal dan ook de minste kwaal zijn, omdat er tenminste één partij tussenzit die daar tenslotte meer kan doen dan vanaf de zijlijn, ook al gelooft niet iedereen daarin. Blijft als hoofdverdienste dat we na een kwarteeuw eindelijk eens een federale regering zonder socialisten kunnen krijgen, waardoor toch e.e.a. mogelijk wordt wat anders niet zou gekund hebben. Erg positief klinkt het allemaal niet, maar we zullen er mee moeten leven.
---
Ook nog dit: Volgens Wouter Beke is Kris Peeters ‘een grote mijnheer’. Klopt: 1,83 meter, dacht ik.
Terwijl wij ons druk maken over de al dan niet vorming van een nieuwe federale regering en er nog steeds geen dag voorbij gaat dat mensen of organisaties reclameren omdat ze denken er straks slechter aan toe te zijn en dit al op voorhand in de schoenen schuiven van een niet eens gevormde regering, terwijl de schuldigen in de vorige meerderheden zaten, blijken er toch nog zekerheden te bestaan. Een ervan is de prijs die we straks zullen moeten betalen voor het elektriciteitsverbruik. Die zal hoe dan ook stijgen en dat zal ook de schuld zijn van alle federale regeringen sinds 1999, die de energievoorziening voor dit land verwaarloosd hebben.
Op Groot-Brittannië en Italië na is de prijs per megawattuur in België nu al de hoogste van Europa. T.o.v. onze buurlanden, waar we vooral rekening mee moeten houden i.v.m. de loonkloof, loopt het prijsnadeel gevoelig op. Voor Nederland met 10% en voor Frankrijk met 13%. Als we dat in euro’s uitdrukken, betekent het dat de Duitse stroomprijs per megawattuur 16 euro lager zit, de Franse 6,5 en de Nederlandse 5 euro. Probeer als kmo hier maar eens te blijven concurreren.
Ondertussen zijn enkele geleerde professoren van de universiteit van Luik er achter gekomen, dat bij een afschakeling in geval van een stroomtekort, Wallonië zwaarder benadeeld zal zijn dan Vlaanderen. Daar zullen nl 7 op de 10 zones worden uitgeschakeld t.o.v. slechts 4 op de 10 in Vlaanderen. Feitelijk is dit de logica zelf, want er was al beslist dat de landelijke zones eerst zullen worden afgeschakeld en Wallonië heeft er daar meer van dan Vlaanderen. In Vlaanderen wonen ook meer mensen en zijn er de dichtst bevolkte steden. Maar daar houden die Waalse professoren natuurlijk geen rekening mee. In hun ogen zijn alle Belgen gelijk voor de wet, maar alleen als het in hun kraam past natuurlijk, want anders vegen ze daar ook hun broek aan. Denk maar aan de examens voor geneesheer en tandarts.
De regel, dat in dit land alles communautair is, iets wat ik hier al jaren schrijf, houdt dus ook nu stand. Als ze er ooit komt, zal de Zweedse coalitie het eveneens meemaken, ongeacht alle mogelijk voorafgaand gemaakte akkoorden.
Een polemiek over de Vlaamse frustraties lost op dit ogenblik niets op, wel een realistisch alternatief en vrees dat dat er niet zal komen. Ik hoop maar dat er deze week enige klaarte zal komen in de besprekingen over de nieuwe federale regering. Door de fratsen van CD&V in het algemeen en Kris Peeters in het bijzonder, zal er nu met een nieuw draaiboek moeten gewerkt worden. Wie leeft, zal zien.
Ondertussen kunnen wij, brave Vlamingen, ons wel blijven afvragen wat onze eigen politiekers doen en vooral niét doen met de opdracht die ze van hun kiezers hebben gekregen en dat geldt voor alle Vlaamse partijen. Dat het in België voor ons fout blijft lopen, ligt niet aan de Walen, zelfs niet aan de Brusselaars, maar aan de eigen Vlaamse volksvertegenwoordigers die, eens de zetels binnen, hun eigen kiezers in de kou laten staan. Er moeten nieuwe structurele, strategische keuzes worden gemaakt en het moet gedaan zijn met het voortzetten, al dan niet in een gewijzigde vorm, van de oude bestaande situaties die het niet meer doen.
Er moet een einde komen aan de transfers die Vlaanderen jaarlijks tot 10% van zijn eigen welvaart kosten, zonder dat daar iets tegenover staat. Het minste dat men kan vragen is, dat er tenminste een einddatum wordt geprikt.
Voor de eerste keer sinds een kwarteeuw dat links er niet meer bij zou kunnen zijn, moeten we die gelegenheid te baat nemen om dingen te veranderen die met links nooit te verwezenlijken zouden zijn. Geen halfbakken maatregelen, maar spijkers met koppen. En als de structuren van dit land dat onmogelijk maken, dan moeten ook die structuren veranderd worden. Misschien komen we zo automatisch terecht bij een al dan niet confederale splitsing. Of moeten we wachten tot de PS er zelf voor zal vragen?
Tenslotte kunnen we hopen dat de Schotten op 18 dezer voor hun onafhankelijkheid kiezen. De laatste peilingen wijzen in de goede richting. Hoop doet leven, maar we zullen het hier wel zelf moeten verwezenlijken.
I.v.m. de reactie van Geronimo en enkele die hem bijtreden, kan ik niet anders dan hen gelijk geven. Er komt geen staatshervorming, waarschijnlijk wel een Franstalige federale eerste minister en verder is er Vlaams regeringspartner CD&V die steeds verder naar links overhelt. Het probleem is dat er geen alternatief is, iets dat ik in deze rubriek al meermaals geschreven heb. Mocht iemand er een hebben, mag hij/zij dat altijd vertellen. Maar dan wel een alternatief waar we beter van kunnen worden. Louter afbraak hoort daar niet bij.
Men kan inderdaad nog steeds tot een tripartite komen, maar dat zou een einde maken aan alle kansen voor onze economie om nu eens iets structureels te veranderen. Dat laatste kan alleen als men er in slaagt links in de oppositie te houden. Als dat niet lukt zal Vlaanderen, met bijna 83% van de export, daar het grootste slachtoffer van worden. Met een nieuwe tripartite die weer gaat knippen en plakken gaat dit land naar de haaien.
Ik ben het dan ook niet helemaal eens met de stelling dat de N-VA geen enkele meerwaarde biedt voor Vlaanderen. Dat de partij momenteel niet meer kan bieden is het gevolg van de verkiezingsuitslag van 25 mei, waarbij de partij wel won, maar niet voldoende om incontournable te worden. Op het regionale vlak, dat toch financieel gesproken een stuk belangrijker is geworden, staat N-VA nu mee aan het roer. Geert Bourgeois mag dan een saaie eerste piet lijken, hij is nog altijd te verkiezen boven een De Wael of een Somers, om maar iets te zeggen.
Er zit momenteel niets anders op dan te wachten op de volgende zet van meester tacticus De Wever, wiens eerste handleiding voor een IKEA coalitie door CD&V naar de prullenmand werd verwezen. Zolang Bart de handdoek niet in de ring smijt, is er hoop dat tenminste de sociaal-economische toestand er voor ons allen beter op wordt. Het communautaire zal dan inderdaad moeten wachten, al is het niet zeker dat dat tot 2019 moet duren. Een jaar eerder zijn er gemeentelijke verkiezingen en nog een jaar eerder zal de campagne daarvoor van start gaan. Redenen genoeg om voor communautair vuurwerk te zorgen, mocht het ondertussen gebleken zijn dat de Zweedse coalitie definitief gefaald zou hebben.
De onderhandelaars van de Zweedse coalitie mogen dan al zeggen dat de naam van de volgende federale premier geen urgentie meer is en dat men het eerst eens zal moeten worden over het volledige pakket, men kan er gif opnemen dat het voor nogal wat blauwe ‘papabili’ slapeloze nachten kunnen worden. De job van Belgische eerste minister mag dan al gedevalueerd zijn, het is voor een doorsnee politicus/politica toch altijd nog het meenemen waard.
Normaal gesproken zou het nu een MR’er moeten worden en dan heeft men het tot nu toe alleen over Charles Michel en Didier Reynders. Die twee zijn niet de beste vrienden, om het beleefd uit te drukken en vraag is maar hoe Reynders verder zal evolueren na de voor hem toch Europese nederlaag. Theoretisch komen echter ook de Open VLD’ers in aanmerking en dan zou het wel eens lachen geblazen kunnen worden. Gwendolientje heeft eergisteren op ‘Reyers Laat’ al halvelings laten verstaan dat het ook bij hen wel eens een vrouw zou kunnen worden en – alhoewel ze het niet met zoveel woorden gezegd heeft - sluit ze zichzelf daarbij niet uit. Na ‘il Pippo’ wordt het dan ‘la Pupa’, om het bij de comedia dell’arte te houden. Maggy De Block dan? Niemand zou het haar niet gunnen, maar er is nog altijd de perceptie en die spreekt niet in haar voordeel. Zie je die al bij op de groepsfoto bij de volgende Europese bijeenkomst? Dan maar Patrick De Wael of Bartje Somers. Niet dat dat grote lichten zijn, maar ze zijn wel beiden al eens minister-president van Vlaanderen geweest.
Verder is het raden wat er met Kris Peeters gaat gebeuren. Om hem er nog bij te hebben, zou De Crem, die er al twee termijnen heeft opzitten als minister van buskruit en schietgeweren, riskeren er ditmaal niet meer bij te zijn. Koentje Geens wordt immers onmisbaar om het Arco debacle (samen met Marianne Thyssen?) op te lossen.
Tenslotte blijft het raden wat de N-VA bezielt. We weten natuurlijk niet wat die met CD&V heeft afgesproken tijdens de vorming van de Vlaamse regering en wat daar eventueel aan veranderd zal worden om de Zweedse coalitie van start te kunnen laten gaan. Bart De Wever lijkt de sleutel van het verhaal op zak te hebben, maar laat niet in zijn kaarten zien. Feit is, als deze Zweedse coalitie niets wordt, noch iets dat erop trekt en als niemand terug wil naar een tripartite, dan komt het confederalisme weer in beeld en blijft Bart aan zet.
We kunnen niet zeggen dat er niets (meer) gebeurt in onze politiek. Zo saai als de vorige regeringsvorming was (denk aan de 451 dagen), zo spannend is deze en het houdt niet op. Na de vlucht vooruit van PS en cdH voor de vorming van de nieuwe Waalse en Brusselse deelregeringen, was er al het even opmerkelijk akkoord tussen CD&V en N-VA voor de Vlaamse regering. Daarna was er het botte ‘non’ van cdH’er Benoît Lutgen om mee te doen met een federale regering van MR, N-VA en CD&V, om tenslotte te komen tot het idee van de kamikazeregering, later verveld tot ‘Zweedse coalitie’, waarin ook Open VLD werd opgevist en die partij gedaan kreeg toch in te breken in de Vlaamse regering, die haar feitelijk niet nodig had, een eis die ze al gesteld had vóٕór 25 mei. Nog straffer was dat de Vlaamse liberalen a.h.w. een carte blanche tekenden om mee te mogen, doen, door het Vlaams akkoord tussen N-VA en CD&V mede te onderschrijven, zonder verdere eigen eisen (zoals bv Oosterweel) te stellen.
Wanneer dan de besprekingen over de Zweedse coalitie definitief van start gingen, werden die doorkruist door de eis van de nieuwe voorzitter van de Europese commissie, Juncker, die België terecht op het matje riep omdat dit land, als laatste in een rij van 28 landen, nog steeds geen kandidaat-commissaris had opgegeven. Het ging tussen Marianne Thyssen ‘CD&V) en Didier Reynders (MR), waarbij die laatste het meeste kans maakte omdat anders Kris Peeters, die al het voorzitterschap van de Vlaamse regering had moeten afgeven, nu ook op federaal vlak naast de hoofdprijs zou pakken. Iets waarin weinig geloofden.
Nu blijkt het onmogelijke toch gebeurd te zijn. Het is Thyssen die naar Europa gaat en er van Juncker, die al laten weten had de voorkeur te geven aan een vrouw, waarschijnlijk een vette post krijgt, veel vetter dan wat Reynders ooit zou gekregen hebben (Volgens ex-federaal ‘collega’ Milquet haat Juncker Reynders…). Maar Peeters mag zijn federaal premierschap ook vergeten en dit nadat dit meer dan waarschijnlijk zo was afgesproken met de N-VA bij de vorming van de Vlaamse regering. Het is niet voor niets dat men op de nachtelijke bijeenkomst, waar de uiteindelijke beslissing genomen werd, er Bart De Wever als een soort deus ex macchina heeft moeten bijhalen. Het is trouwens al even opmerkelijk dat de N-VA, toch de grootste partij, bij de federale besprekingen haast niet te horen of te zien is en tot nu toe daar geen enkele eis gesteld heeft, zeker niet voor wat de postjes betreft. Doet me denken aan de eerste regels van dat simpel gedichtje: ‘Wees tevreden met een beetje. Vraag niet wat een ander heeft’*
Wie er dan wel eerste minister van dit land zal worden (als de Zweedse coalitie lukt, tenminste), is iets dat pas bekend zal worden als er een akkoord zal zijn over de hele inhoud van de besprekingen. Toch lijkt het er nu al op dat niemand staat te springen om die nieuwe regering te leiden. De partij die de post uiteindelijk zal binnenhalen, zal daarvoor serieuze politieke toegevingen moeten doen en juist dat zou de reden geweest zijn waarom Peeters én CD&V tenslotte hebben afgehaakt. Volgens de media omdat de partij zo enkele ‘linkse’ standpunten erdoor zou krijgen (een belasting op vermogenswinsten bv), maar volgens mij eerder omdat ze dan de gebruikelijke tsjevenpolitiek niet zal kunnen voeren (enerzijds, anderzijds e.d.). Officieel wordt het nu een liberaal, maar is het niet eens zeker of het Charles Michel, Didier Reynders of iemand anders zal zijn. Misschien zouden die ook beter het vermelde gedichtje eens lezen:
‘De Gentse financiële planner Optima stopt met zijn bankactiviteiten en wordt weer beursvennootschap.’ Zo luidt het bericht in onze media en daarmee zou alles gezegd zijn. Jammer genoeg is dat niet het geval en dat geldt zeker voor de aandeelhouders, die een serieus verlies riskeren. We kunnen rustig stellen dat de Optimabank een initiatief was van het genre ‘denk links, leef rechts’. Inderdaad gestart als financiële planner, kreeg het bedrijf in 2001 het bankstatuut, nadat het Ethiasbank overnam van het even rode Ethias, ontstaan uit het Waalse Omob, dat om allerlei duistere manipulaties van naam en zetel was veranderd. Ethias moest, op last van Europa, zijn bankactiviteit afstoten nadat het gered werd door de Belgische staat en boekte met de overdracht naar Optima een minwaarde van 20,5 miljoen euro.
Optima werd in 1991 opgericht door een zekere Jeroen Piqueur, bekend als flamboyante zakenman en liefhebber van dure sportwagens*. Sinds de overname van Ethias had hij, op last van de Nationale Bank (NBB), ook enkele bekende namen mee aan boord moeten nemen en dat werden (ex?) socialist Luc Van den Bossche (vader van) en ex Fortis-ceo Herman Verwilst, ook al van socialistische signatuur. Die moesten zorgen voor meer ‘expertise’ binnen de bank, zeg maar het aanspreken van hun politieke netwerken. Van den Bossche liet er zelfs zijn uiterst lucratieve job als voorzitter van Brussels Airport voor vallen. Dat moet geld gekost hebben, maar het heeft niet mogen zijn.
Optima had in 2012 al eens het bezoek gekregen van de Bijzondere Belastinginspectie (BBI) en kreeg, na het debacle met Dexia, ook een strengere controle vanwege de NBB, die daarvoor door de Europese Centrale Bank (ECB) was aangeduid. Dat de financiële directeur dit voorjaar moest opstappen en wat later ook Verwilst, vanwege zijn Fortis verleden, zal ook wel hebben meegespeeld. Kortom, het gezegde ‘Schoenmaker, blijf bij je leest’ is ook hier van toepassing. Een bank runnen en zaken doen op hoog niveau (denk maar aan Electrawinds’) is niets voor linkse rakkers die het alleen maar kunnen bolwerken mits het aanspreken van de overheid en de belastingbetaler. We mogen van geluk spreken dat het voor Optima (nog) niet op een ramp is uitgedraaid, omdat men stilaan ernstig werk begint te maken van de nieuwe Europese bankenwet. Zelfs de NBB kan straks niet meer dan doen wat ze wil. In november verhuist het bankentoezicht naar de ECB en onze NBB is er als de dood voor dat die nog van die scheve toestanden zou vinden. Aan één Dexia heeft dit land al meer dan genoeg.
* In 1992 kwam Piqueur al eens in het nieuws bij het faillissement van het adviesbureau Ascona, waarvan hij medeoprichter was…
September is niet alleen het begin van een nieuw schooljaar maar ook van een nieuw gerechtelijk jaar. Bij de gebruikelijke jaarlijkse toespraken van de procureurs-generaal vertelde die van Brussel de sociale uitkeringen van de Syrië-‘strijders’, zoals dat geboefte wordt genoemd in onze media, niet alleen te zullen intrekken, maar zelfs de al uitbetaalde gelden terug te vorderen. Men kan alleen maar hopen dat dat uitschot helemaal niet meer terugkeert, maar er moet ondertussen wel iéts gedaan worden. Dat gebeurt o.a. ook al in Groot-Brittannië, waar premier Cameron de eigen jihadi’s hun Britse paspoort afneemt. Ook in Nederland besloot de regering die kerels hun Nederlandse nationaliteit af te pakken als ze bleken te zijn aangesloten bij het kalifaat van IS. Onbegrijpelijk de reactie van bepaalde juristen, die daar kritiek op hebben, omdat het tegen het internationaal recht in zou gaan. Soms krijgt men wel eens de indruk dat justitie er hier alleen maar is voor de criminelen i.pl.v. voor de man in de straat.
Dat laatste viel trouwens ook op, maar dan op een ander niveau, bij het begin van het proces tegen die Italiaanse maffiafamilie Aquino in Hasselt, waar de fine fleur van de Belgische balie de verdediging op zich neemt, meester Vermassen op kop. De 38 (!) beschuldigde leden van de familie passen de Siciliaanse ‘omertà’ (zwijgplicht) toe: niets gezegd, niets gehoord, niets gezien. Wel in 2013 in totaal 3 ton cocaïne verscheept van Colombië naar hier, voor een straatwaarde van 80 miljoen euro. Geld genoeg dus om de duurste advocaten te betalen. De kans is dan ook zeer groot dat ze er vanaf komen met de gebruikelijke Belgische procedurefout. Sinds het parachuteproces, waarbij Vermassen iemand liet veroordelen zonder bewijs noch bekentenis, moet ik die man niet meer. Als de veroordeelde toen al schuldig zou geweest zijn, was het nog een gevolg van een liefdesaffaire, niet van een handel in tonnen drugs waarmee veel meer kwaad kan worden aangericht waarvan we later niets meer zullen horen. In dit land kan men sindsdien wel veroordeeld worden bij een vermoeden van schuld, maar niet als er ergens een procedurefout begaan is. Net zoals bij de steeds meer voorkomende minnelijke schikkingen, waarbij straffen tot 20 jaar cel kunnen worden afgekocht en men inderdaad steeds meer kan spreken van een klassengerecht. Of waar advocaten van echtscheidingen vechtscheidingen maken en zo hun prijs tot tienmaal kunnen opdrijven.
Ik had het al geschreven in mijn blog van 27 augustus (‘Trammelant in Avondland’): het belangrijkste probleem zijn de postjes en dat is nog altijd zo. Als allerlaatste van de 28 E.U.-landen moet België nog doorgeven wie de Belgische kandidaat wordt voor een job van Eurocommissaris. Voor zover dat nog niet bekend zou zijn in het buitenland, weet nu iedereen dat het bij ons in de eerste plaats om de postjes gaat, waarvoor zelfs een regeringsvorming moet wijken. Het probleem is nl dat de verdeling ervan normaal besproken wordt nadat men bij die regeringsvorming een akkoord heeft over alles en dat deze intentie doorkruist werd door een eis van de Luxemburgse voorzitter van de E.U. commissie, Jean-Claude Juncker, die een naam wil vóór donderdagavond. Dat trouwens niet alleen, de rokende en drinkende bon vivant uit Luxemburg – althans volgens zijn opvolger bij de Eurogroep, de Nederlander Dijsselbloem – wil persé een vrouwelijke kandidaat, omdat er van die sekse al te weinig zouden zijn in ‘zijn’ commissie. Daarbij komt nog dat een vrouw waarschijnlijk een zwaarder doorwegend departement zou krijgen dan een man. Positieve discriminatie dus, al kan er bezwaarlijk van Marianne Thyssen gezegd worden dat ze niet bekwaam zou zijn. Het feit echter dat zij – oh, zo toevallig – tot dezelfde politieke familie als Juncker behoort, is vragen om verdachtmaking.
Met Federica Mogherini bleek men minder problemen te hebben, ongeacht het feit dat de Italiaanse amper een half jaar minister is in haar eigen land – maar dan wel van Buitenlandse Zaken – en ze dus nog alles te bewijzen heeft. Nu ja, haar voorgangster, de Britse Catherine Ashton, stelde ook niet veel meer voor, tenzij dan dat ze een (van de Queen gekregen) adellijke titel droeg.
Voor CD&V wordt heel die zaak wel een dilemma, want de partij, die qua zetels in de Zweedse coalitie pas op de derde plaats komt, kan bezwaarlijk én een Europees commissaris, én een eerste minister (Peeters) én daarbij nog twee ministers (De Crem en Geens) claimen. Waarschijnlijk wordt Reynders dan toch Europees commissaris met een verwaarloosbaar Europees departement en Peeters Belgisch premier. De reden waarom CD&V daarvoor zal kiezen, is dat een federale premier het bij een volgende verkiezing beter zal doen dan iemand uit Europa, dat voor vele kiezers toch maar een ver-van-mijn-bed show blijft. Kijk maar naar De Gucht, die als Europees commissaris voor handel toch een serieus parcours liep, terwijl dat in de verkiezingen van 25 mei voor de eigen partij weinig of niets heeft opgebracht. Dat, niettegenstaande diezelfde De Gucht toch regelmatig opviel met uitspraken over de Belgische politiek. Bij een Marianne Thyssen zou dat straks nóg minder het geval zijn.
Kortom, woensdag en donderdag gaat de Zweedse coalitie beslissingen nemen over enkele zware thema’s, o.m. de begroting, de besparingen, de nieuwe inkomsten en de lastenverlagingen. Pas als men het daarover eens zal geworden zijn, zal Juncker waarschijnlijk zijn Belgische kandidaat kennen. Hij kan dan op zijn beurt beginnen met het uitdelen van postjes…
