Ik begrijp best de ontgoocheling bij heel wat Vlaamsnationalisten o.w.v. van de haast verdoken Belgische lijn die de N-VA volgt. Mijn vraag is alleen: wat, als die partij niét in de federale regering was gestapt en vanaf de zijlijn haar (terechte) kritiek had mogen blijven spuien, zoals het VB dat ook de hele tijd heeft moeten (niet mogen) doen o.w.v. het cordon sanitair. Zou Vlaanderen dan beter af zijn geweest?
Neem nu de politieke benoemingen, waaraan de N-VA duchtig mee doet. Dat was trouwens ook een van de klachten vanwege Groen aan het adres van De Wever en Co. Moest de partij het niét doen, dan bleven de postjes aan de traditionelen. Is dat een oplossing? Het probleem met N-VA is dat ze het slachtoffer is geworden van haar eigen succes. Ze heeft gewoon niet genoeg kandidaten met de nodige ervaring om alle vrijgekomen mandaten in te vullen en is dan verplicht daar mensen te laten benoemen die ze soms zelfs van buiten de politiek moet gaan zoeken. Denk maar aan Jan Briers, Hendrik Vuye en Johan Van Overtveld. Toch liever zo’n (nota bene: bekwame) mensen, dan de bekende politieke klaplopers uit de traditionele partijen. De benoemingen aan zich laten voorbij gaan is geen optie. ‘Wij mogen invloed hebben op overheidsbedrijven, omdat ze eigendom zijn van de democratie’, aldus De Wever en daarin heeft hij – volgens mij althans – gelijk.
En zo zijn we aanbeland bij een van die overheidsbedrijven, de NMBS. Meer dan waarschijnlijk wordt Johnny Thijs, die tot geen politieke partij behoort, op aandringen van de N-VA, voorzitter van de NMBS. Dé geschikte man om, samen met Jo Cornu, die Augiasstal eens uit te mesten en daar o.m. enkele extra socialisten de laan uit te sturen. Thijs heeft bij Bpost bewezen waartoe hij in staat is. In elf jaar tijd maakte hij van dat logge overheidsbedrijf een winstgevende onderneming. Tot nu toe iets ongezien in dit land. Hij is daar toen opgestapt, omdat – als beloning - zijn loon er gehalveerd werd door een Waalse socialist (Labille), die zelf 45 mandaten had.
Dat de zaken in dit land voor Vlaanderen er niet beter op worden, is niet de schuld van de N-VA, maar van al die Vlamingen die blijven stemmen voor de traditionele partijen. Zolang de Vlaamsnationalisten niet eens de volstrekte meerderheid halen in hun eigen gewest, zal dat niet veranderen en zal de N-VA verplicht worden het spel te blijven spelen binnen de bestaande Belgische spelregels. ‘Realpolitik’, noemen ze dat bij onze oosterburen…
Bart De Wever heeft zich nog eens kwaad gemaakt, iets wat hij toch niet gemakkelijk doet. Deze keer was het omdat de partij Groen, uitgerekend één jaar na het tot stand komen van de ‘Zweedse coalitie’, op “zijn’ Antwerpse Grote Markt een lijstje gepubliceerd heeft van de beloften die Bart’s partij gedaan heeft en waarvan, tot nu toe, weinig of niets van in huis is gekomen. Leuk is dat natuurlijk niet, maar in Bart’s plaats zou ik me daar niet zo druk over maken. In een particratie zoals in dit land kan nl elke partij bij verkiezingen de hemel op aarde beloven. Daar men op voorhand weet dat men geen volstrekte meerderheid zal halen en alleen mee zal kunnen regeren als men water in de wijn doet – omdat de andere partijen zich in hetzelfde bootje bevinden – is het hier de normaalste zaak van de wereld dat men daarna aan zijn ‘kiesvee’ kan vertellen dat die en die belofte (voorlopig?) niet kan gehouden worden, ‘omdat de andere meerderheidspartijen daarmee niet akkoord gaan’. Zoals we hebben meegemaakt met het communautaire, dat in de koelkast werd gestopt tot 2019, hoeft het zelfs zover niet te komen. Het communautaire wél op de agenda laten, betekende gewoon helemaal niet meer mee te kunnen spelen, iets wat geen optie meer was nadat bleek dat de N-VA bij de laatste verkiezingen niet incontournable was geworden, integendeel.
Bovenstaande weet Bart natuurlijk ook, ik hoef hem dat niet te vertellen. Dat hij op de beschuldigingen van Groen zo fel reageerde, bevestigt alleen maar dat het nog steeds niet lekker loopt binnen de centrumrechtse regering. Vraag is maar hoelang dat nog gaat aanslepen en of zoiets kan blijven duren.
Gelukkig hebben we nog Open VLD, die na de abortus en de euthanasie, dat laatste desnoods op kinderen, nu afkomt met een voorstel om seks vanaf 14 uit de strafwet te halen. Doe zo voort en straks is er helemaal geen strafwet meer nodig. Toevallig kwam men gisteren nog te weten, dat een derde van criminelen binnen het jaar van hun vrijlating hervalt in de criminaliteit, terwijl misdadigers die niét achter de tralies verdwijnen niet zo snel zouden hervallen. Als we de Open VLD filosofie volgen, zou men die wetten dan ook maar beter afschaffen, zeker?
De twee partijen die traditioneel de Spaanse politiek beheersten – conservatieven en sociaal democraten – hebben flink op hun donder gekregen bij lokale Spaanse verkiezingen. Van de eerste was dat voorspeld, omdat ze nu eenmaal op een slecht moment aan de macht is én geplaagd wordt door financiële schandalen. De sociaaldemocraten hebben daarvan niet kunnen profiteren, omdat die partij aan de macht was vóór de crisis en die alleen maar erger heeft gemaakt, o.m. door een te lakse immigratiepolitiek waardoor er in Spanje elk jaar 800.000 mensen bijkwamen (nu vertrekken er daar elk jaar 200.000).
Bij de lokale verkiezingen waren de overwinnaars dan ook de nieuwe protestpartijen: het linkse Podemos (‘Wij kunnen’, afgezien van Obama) en het centrumrechtse Ciudadanos ‘Burgers’). Mits het smeden van coalities – een nieuwigheid in de Spaanse politiek - zullen er nieuwe meerderheden gevormd worden met deze niet klassieke Spaanse partijen. Eind dit jaar worden er in Spanje nationale verkiezingen gehouden en wordt het uitkijken of de tendensen zullen aanhouden. Opmerkelijk is wel dat de Partido Popular, die nu nationaal aan het bewind is, toch de grootste partij is gebleven.
Sinds een vorige lokale verkiezing in Andalusië, toen men dacht dat Podemos het succes van het Griekse Syriza ging herhalen – wat niet het geval was – zou het wel eens kunnen dat de politieke situatie in Spanje zich zal stabiliseren met vier i.pl.v. twee partijen. Bij Podemos blijkt er ook intern nogal geruzied te worden (lijkt wel België) en dat heeft o.m. te maken met een harde kern die banden zoekt met de neocommunisten uit Venezuela, die daar hun land aan de rand van de afgrond hebben gebracht.
Tenslotte is het wachten op wat in Barcelona zal gebeuren. Ook daar komt er meer dan waarschijnlijk een meerderheid van grotendeels linkse ‘opstandelingen’. Of die de afscheiding van de regio uit Spanje al dan niet aanhangen, is mij niet duidelijk. Vergeten we echter niet dat de drang naar onafhankelijkheid bij de Catalanen geen links-rechts zaak is. Zowel links als rechts zijn er vóór de afscheiding. Vanuit Vlaanderen blijft het dan ook uitkijken of ze in hun onafhankelijkheidsstreven zullen volharden.
Na Open VLD en CD&V heeft nu ook N-VA zijn bedenkingen over het slagen van het Uplace winkelconcept in Machelen. Wat daar politiek niet te verkopen valt, is het feit dat het gelegen is naast de drukste verkeersader van dit land, bij Brussel, nu al het nummer één in de wereld voor wat files en verkeersopstoppingen betreft (Antwerpen staat tweede op die lijst, nota bene). N-VA heeft zich in die materie weinig te verwijten. De zaak werd nl al door de Vlaamse regering onder Kris Peeters opgestart. Het is daar hetzelfde liedje als met de zesde staatshervorming: opgestart door de traditionele partijen en de N-VA ‘mag’ ze uitvoeren. Hoe het verder gaat verlopen, is een groot vraagteken.
Wat men echter niet mag vergeten is, dat er buiten Uplace nog een handvol andere initiatieven zijn in dezelfde regio, langs dezelfde grote ring rond Brussel: Neo I, Neo II, Docks Bruxel én het nieuwe zgz nationale voetbalstadion. Dat gaat allemaal om winkelcentra, beleveningscentra of hoe je het ook wil noemen. Zoals lezer Bertie enkele dagen geleden al aanstipte, is er ondertussen een plan bekend geraakt van een architectenbureau dat het Heizelstadion zou willen ombouwen voor de helft van de prijs die nu geschat is voor het nieuwe stadion en op die manier ook al een enorme extra bebouwde ruimte uitsparen. De ombouw zou minstens 100 miljoen euro goedkoper uitkomen dan een nieuw stadion bouwen..
Kijk, als Uplace er niet komt – en dat zal grotendeels afhangen van de Vlaamse regering – dan moet men bij de andere projecten in dezelfde omgeving dezelfde normen toepassen. Alle projecten die op Vlaams grondgebied liggen moeten, ongeacht de eigenaar, voldoen aan de Vlaamse eisen. Dockx Bruxel, Neo I en II plus het voetbalstadion mogen dan al zaken zijn die door of via het Brusselse gewest worden gefinancierd, de terreinen liggen in Vlaanderen en het verwezenlijken van zo’n hoop steen en beton plus de enorme extra volkstoeloop die ze teweeg zou brengen, kunnen dan ook door Vlaanderen worden tegengehouden cq verboden.
Dat er zoveel duizenden arbeidsplaatsen zullen gecreëerd worden, is trouwens een fabeltje, want de jobs die daar zullen ontstaan zullen andere in Vilvoorde, Machelen en omstreken doen verdwijnen. Je zult er maar wonen om zo’n megaprojecten te moeten ondergaan zonder dat er iets gebeurt met de toegankelijkheid die nu al een lachertje is.
In de kranten stond deze week ergens een kort berichtje, waarin stond dat Di Rupo nog altijd de populairste politicus van Wallonië is. Er stond wel bij dat hij t.o.v. een vorige peiling enkele procenten verloren had. De waarheid is wat genuanceerder, want feitelijk betekent het dat er in Wallonië geen opvolging is voor de man die zichzelf zag en ziet als de redder van België en nog steeds niet kan aanvaarden dat men hem en zijn partij op federaal niveau opzij heeft kunnen schuiven. Op de tweede plaats in de Waalse enquête staat trouwens Maggie De Block, niet eens een Waalse. De enige op niveau in de PS die van een jongere generatie is dan Di Rupo, Onkelinx en Co, is Magnette en daar houdt het mee op.
Di Rupo, ondertussen ook al 63, heeft de fout gemaakt om na zijn premierschap meteen weer partijvoorzitter te worden. Dat is hem al officieel aangewreven door Brussels burgemeester Mayeur en de voorzitter van de rode Waalse overheidsvakbond, allebei rode partijgenoten. Zelfs Flup Moustache*, de partij ideoloog, was er niet gelukkig mee. Heel wat beslissingen, die bij de PS niet gesmaakt worden, zijn nl niet van de huidige centrumrechtse regering, maar van de vorige, die van Di Rupo zelf. Met de hete adem van de PTB (de Waalse PvdA) in de nek – de laatste peilingen geven die uiterst linkse partij 8% van de stemmen – krijgt Di Rupo de schuld van o.m. het lagere brugpensioen, de lagere werkloosheidsuitkeringen en de beperking van de inschakelingsuitkering voor schoolverlaters. Hij had beter een sabbatjaar genomen. Door daarenboven meteen na de verkiezingen, samen met CdH, een gewestregering te vormen in Wallonië en Brussel, was hij er zelf de schuld van dat men hem op federaal niveau niet meer lustte. En dat uitgerekend in het jaar dat ‘zijn’ stad cultuurhoofdstad van Europa werd. Het leven kan hard zijn!
* Philippe Moureaux, want dat is zijn echte naam, was 22 jaar burgemeester van St. Jans Molenbeek, maar verloor de laatste gemeentelijke verkiezingen. De gemeente is zopas zo goed als failliet verklaard. Volgens het huidige bestuur het gevolg van socialistisch wanbeheer, waarbij teveel aandacht en geld werd besteed aan het pamperen van de talrijk aanwezige allochtonen. Moureaux (76) zelf hertrouwde enkele jaren geleden met een moslima…
Groot nieuws in Le Soir: 90% van de Brusselaars zou Franstalig zijn. Wie dat gelooft is ter kwader trouw of woont ver van de hoofdstad, om niet te zeggen op een andere planeet. De krant komt aan dat percentage, omdat 90% van de inwoners van Brussel - wat nog iets anders is dan Brusselaars – zijn belastingsbrief in het Frans zou hebben ingevuld. Dat invullen kan alleen maar in die taal of in het Nederlands. Mocht er de mogelijkheid zijn die brief ook in te vullen in het Engels, het Arabisch of het Turks, dan zou het prentje er heel anders uit zien. Vraag is trouwens hoe hoog in Broekzele het percentage is van de ‘Brusselaars’, die hun belastingsbrief niét invullen.
Brussel wordt niet Franstaliger, eerder internationaler. Heel wat van die anderstaligen, maar ook Franstaligen, sturen trouwens hun kinderen steeds meer naar Nederlandstalige scholen in Brussel, omdat ze weten dat dat hun kinderen later zal helpen om gemakkelijker werk te vinden in en vooral rond Brussel. Mocht men de inwoners indelen volgens de schoolrichting van hun kinderen, dan zou het Nederlandse percentage een stuk hoger liggen dan de 10% via de belastingsbrief. Frans mag in Brussel dan nog steeds de lingua franca zijn, thuis wordt ze steeds minder gesproken en de facto wordt ze zo een minderheidstaal.
En er is nog meer. Die 90% mag dan nog zijn belastingsbrief in het Frans invullen, vraag is maar hoeveel de fiscus eraan over zal houden. Brussel blijft nl zowat de armste regio in heel Europa en staat er op de 189ste en allerlaatste plaats. Niet voor niets heeft dit Belgische waterhoofd altijd geld tekort. Zelfs met de extra steun die het krijgt via de gammele zesde staatshervorming geraakt het niet uit de kosten. En dat pretendeert dan de hoofdstad van Europa te zijn…
De met veel poeha aangekondigde en door de pers verslagen reis van het duo Michel-Peeters naar Japan heeft voor laatstgenoemde niet veel eer opgebracht. De George Clooney van de Belgische politiek miste er niet alleen de trein (letterlijk, dan!), feitelijk maakte hij er misbruik van zijn functie, want de promotie die hij daar voerde (o.a. voor bier en frieten), is gewestelijke materie en geen federale. Dat werd nog eens duidelijk gemaakt door La Homans, Vlaams minister die er brandhout van maakte en in deze zaak gewoon gelijk heeft. De gewesten zijn nl exclusief bevoegd voor Buitenlandse Handel en het aantrekken van buitenlandse investeringen. Dezelfde Peeters, die nu de grote onschuld uithangt, heeft in een vorig leven als Vlaams minister-president trouwens ongeveer dezelfde beschuldigingen geuit (toen t.o.v. Reynders). De heisa omtrent het misbruik van bevoegdheden duidt nog maar eens pijnlijk aan dat die laatste, zesde staatshervorming met haken en ogen aan elkaar hangt en voor de gewesten feitelijk een giftig geschenk geworden is.
In mijn blog van 13 dezer (‘De kadastrale aanpassing’) schreef ik reeds dat het kadastraal inkomen (KI) een federale bevoegdheid is, die echter wel de basis vormt voor de onroerende voorheffing die door de gewesten gebeurt en waar daarna de gemeenten opcentiemen op berekenen. Zo zijn er nog elfendertig situaties waarbij federale en regionale bevoegdheden in elkaar verstrengeld blijven, waardoor men bij discussie altijd de zwarte piet naar de andere kan doorsturen, wat meestal ook effectief gebeurt.
Als er in dit land echt eens een serieuze hervorming zou komen, dan moet het een zijn die voor eens en altijd duidelijk maakt wat federaal en wat gewestelijk is. Waar dat (nog) niet is, moet dat veranderd worden. Pas als er daarover klare wijn is geschonken, kan men dan gaan naar fase twee, waarbij zowel op federaal en gewestelijk vlak alles vereenvoudigd kan worden. Mocht men de uitwerking van die zesde staatshervorming afgerond krijgen – hetgeen ik ten zeerste betwijfel – dan moet er inderdaad nóg een hervorming komen, maar dan een die definitief afrekent met de achterpoortjes, uitzonderingen en het knip en plakwerk waar men in dit land zo sterk in is.
Het is al langer geweten dat heel wat bedrijven in West-Vlaanderen, waar de werkloosheid de laagste is van heel België, problemen hebben om aan personeel te geraken. In veel zaken werken daar Fransen, dat terwijl Walen, die heel wat dichterbij wonen, hun kat sturen. De belangrijkste reden daarvoor zou zijn dat werkloosheidsuitkeringen in la douce France – een land dat toch al ettelijke keren door linkse regeringen is geleid – beperkt zijn in de tijd en hier bij ons niet. Iets waar de N-VA iets aan wou doen, maar dat daarna bij in de communautaire koelkast heeft gestoken.
Nu blijkt dat probleem om aan werkkrachten te komen niet enkel meer West-Vlaams te zijn. Punch Powertrain uit St. Truiden, een bedrijf dat automatische versnellingsbakken maakt, is ook koortsachtig op zoek naar personeel. Momenteel werken er daar al 22 nationaliteiten, maar daar is geen enkele Waal bij. Zelfs een gerichte wervingscampagne in het nabije Luik, bracht geen enkele nieuwe werknemer op. Bij Punch Powertrain* wordt momenteel in drie ploegen gewerkt, dus ook ’s nachts en zelfs in het weekeinde. Het bedrijf maakt op jaarbasis zo’n 250.000 automatische versnellingsbakken voor kleine en middelgrote wagens, die bijna uitsluitend bestemd zijn voor Azië. Het hoopt dat aantal over 5 jaar te verviervoudigen. Daarvoor heeft men echter meer medewerkers nodig. Op Walen moet men alvast niet rekenen. Die kiezen nog eerder voor het dopgeld dat ze o.m. via de transfers van Vlaanderen krijgen en liefst hun hele leven lang…
* Punch Powertrain maakte tot 2010 deel uit van het Punch bedrijvenimperium van de gewiekste zakenman Guido Dumarey. Die laatste heeft ondertussen een soortgelijke fabriek overgenomen van General Motors in Straatsburg, die ook automatische versnellingsbakken maakt, maar dan voor grotere wagens (en vanuit Frankrijk uitvoert naar Duitsland; il faut le faire!). De versnellingsbakken die men nu in St. Truiden maakt, stammen af van de Variomatic, het versnellingsbakje met traploze overbrenging, uitgevonden door Hub van Doorne, die samen met zijn Broer Wim aan de basis lag van wat nu DAF-Trucks heet. Uit die Variomatic ontstond de Transmatic, een meer geperfectioneerde en performantere versie, die een succes werd in Japan, wat – na enkele overnames en verbeteringen – geleid heeft tot de huidige Powertrain.
Op het Eurorock festival in Neerpelt werd 80.000 euro gestolen uit de kassa. Dat geld moest dienen om de optredende groepjes te betalen. Desondanks is het festival toch doorgegaan, omdat de meeste bandjes bereid waren het voor minder te doen of (misschien) zelfs gratis. De vraag blijft natuurlijk waarom die hele meute er op staat bij zo’n concerten in contanten betaald te worden in deze tijd van automatisering en digitalisatie. Het antwoord zal wel zijn dat het overgrote deel van dat geld daar in ’t zwart verdiend wordt, maar dat krijg je (bijna) nergens te horen of te lezen. Voor muzikanten en sportlui gelden in dit land blijkbaar andere wetten…
In enkele Scandinavische landen pleit men er de dag van vandaag voor om het cash geld te verbannen en alleen nog elektronisch te betalen. In Denemarken wil men dat vanaf 01.01.2016 al doen in bepaalde zaken zoals horeca, kledingszaken en tankstations. Dat zal bij ons nog wel iets langer duren, als het er überhaupt ooit komt. Net deze week raakte nl bekend, dat er in dit land steeds méér, niet minder, cash gebruikt wordt. Vorig jaar werd er 42 miljard euro uit de betaalautomaten gehaald! De laatste vijf jaar is het geld dat zo wordt afgehaald bij ons met 17% gestegen. Met het betalen met Proton is men zelfs gestopt sinds begin dit jaar, grotendeels omdat men daarmee niet overal terecht kon en men toch steeds best klein geld bij zich had. Denk maar aan bv het winkelkarretje bij de supermarkt.
Elektronisch betalen stijgt ondertussen toch ook en het aandeel daarvan zal waarschijnlijk nog toenemen. Het zou veiliger zijn, maar ook daarover bestaan twijfels. Nog dit weekeinde raakte bekend dat zo’n 500 Belgen opgelicht werden doordat er door derden geld werd afgehaald van hun prepaid kredietkaarten (kaarten zonder kredietlijn die moeten worden opgeladen via stortingen). En met de regelmaat van een klok hoort men van geld dat door hackers op het Internet wordt gestolen. Zo’n zaken worden meestal wel door de banken vergoed, maar ondertussen is het toch maar weer gebeurd, al dan niet door de goedgelovigheid van de klanten zelf. Men kan ook van iedere burger niet verwachten dat hij op het gebied van elektronica en digitalisatie alles onder de knie heeft en dat geldt in de eerste plaats voor de derde generatie.
Kortom, ik geloof niet dat het gebruik van cash geld hier in de nabije toekomst veel zal verminderen. We kunnen misschien best in ’t oog houden hoe de evolutie zal verlopen in Scandinavië. Dat laatste geldt trouwens niet alleen voor onze betaalsystemen, maar ook voor hoe ze daar de problemen van begroting, pensioenen, werkloosheid e.d. écht aanpakken.
Het vervoer in dit land is jarenlang het speelterrein geweest van de socialisten. Het resultaat is er dan ook naar. Ondanks een jaarlijkse dotatie van 3 miljard euro, redt de NMBS het niet en nu blijkt dat ook De Lijn jaarlijks een ‘steuntje’ krijgt van één miljard. Net zoals bij de vele mandaten die politiek worden uitgedeeld, begint men nu ook aan dat linkse imperialisme te knagen. Bij de NMBS gebeurt dat vanuit de top van het bedrijf zelf, waar een nieuwe 70 jarige CEO – nota bene: binnengehaald door Vande Lala – geen carrièreproblemen meer heeft en het zich kan veroorloven er met de grove borstel door te gaan. In de eerste plaats door het liquideren van de tientallen bijbedrijfjes (er waren er ooit 140; nu nog 80 te gaan). In de jaren 1980 werden er (volgens ex-baas Marc De Scheemaecker) bij het Spoor zo’n 6.000 nieuwe medewerkers aangenomen, die men hoegenaamd niet nodig had. De meeste via de lidkaart van vakbond of partij. Zoiets vraagt om moeilijkheden.
Bij De Lijn begint het nu ook te dagen, al komt het licht daar niet van bovenuit, maar van een aantal Vlaamse burgemeesters, die vinden dat ook zij inspraak moeten krijgen in het plaatselijk openbaar vervoer, dat hier en daar niet efficiënt schijnt te werken. Nu is het wel zo dat men niet elke burgemeester moet laten bepalen waar en wanneer welke bus of tram in zijn/haar stad of gemeente moet passeren, maar een beetje inspraak kan nooit geen kwaad. Zelf ben ik geen specialist ter zake (ik rij haast nooit met De Lijn, ondanks mijn gratiskaart als gepensioneerde), maar toch hoor ik regelmatig opmerkingen over slecht of niet bestaande aansluitingen. Het kan altijd beter en het is niet meer dan normaal dat de plaatselijke autoriteiten het best geplaatst zijn om daarover hun zegje te hebben. In het Tv-journaal zag ik trouwens ook een vrouwelijke SP.a burgemeester die beweerde dat het in haar gemeente niet lekker loopt. Toch zou men maar best opletten er geen middeleeuwse toestanden mee te creëren, waarin het in elke gemeente of stad anders wordt, want dan zijn we nog verder van huis (soms zelfs letterlijk).
Nadat ikzelf in mijn blog van 14 dezer (‘Rerum Europeum') al de draak had gestoken met het Planbureau en zijn 200.000 nieuwe jobs, waarbij ik stelde dat dat bureau alleen maar goed was in het bijstellen van zijn eigen planning, kreeg ik in de weekeindeditie van De Tijd de bevestiging daarvoor van enkele gelijkgezinden en niet van de minste. De opmerkelijkste was die van Geert Noels, hoofdeconoom en partner bij Econopolis, door De Tijd gepromoveerd tot ‘schaduwminister van Financiën’. Volgens Noels is het Planbureau een idee uit de jaren 1950, dat met modellen uit de jaren 1990 voorspellingen maakt over 2020… Raak was ook de vaststelling van Rik Van Cauwelaert, nog zo iemand die niet te situeren valt bij de poco generatie van de huidige journalistiek. Rik zegt dat het Planbureau juist te werk gaat zoals in de periode 2008-2013, toen de voorspelde jobs er inderdaad kwamen, maar dan wel in de dienstensector, de zorg en de maatschappelijke dienstverlening. Allemaal banen die integraal met overheidsmiddelen gefinancierd worden, waarmee we de staatsschuld nooit onder de 100% grens van het bbp zullen krijgen. Een operatie, die niet voor herhaling vatbaar is.
Er waren dit weekeinde nog enkele interessante uitspraken. Zo was er iemand die het Rusland van Poetin ‘de Sovjet-Unie light’ noemde, terwijl Bart Haeck, politiek redacteur bij De Tijd’, het CD&V ‘het Vlaamse CdH’ noemde: een ‘kleine, katholieke, linkse partij die vaak nee zegt en guerrilla voert binnen een regering, waar ze zelf deel van uitmaakt’…
Dé uitsmijter was echter een uitspraak van Tobbackske in ‘Veto’, een Leuvens studentenblad, waarbij hij stelde dat ‘wie de hele tijd door het roer omgooit, rondjes blijft draaien’. Dit klopt niet, want dan zou het schip niet ronddraaien, maar zigzag varen. Om rond te draaien, moet het roer de hele tijd in eenzelfde scheve stand blijven staan. Pijnlijk in het geval van Tobbackske is, dat de man zelf een zeilboot heeft, waarbij men zich de vraag kan stellen van wat hij feitelijk wél verstand zou hebben.
Vandaag, 17 mei 2015, wordt 't Pallieterke 70 jaar. Een uitzonderlijke prestatie voor een spotblad dat in mei 1945 werd opgericht door Bruno De Winter, toen journalist bij het Handelsblad (het ‘Ganzeke’ voor de Antwerpenaren). De Winter schreef in dat Handelsblad al een column waarin hij, onder het pseudoniem Pallieterke, op spottende wijze de naoorlogse toestanden hekelde, vooral dan de in Vlaanderen onmenselijke repressie, die in brutaliteit zijns gelijke niet vond in de westerse wereld. Er was heel wat moed nodig om zoiets in die tijd te ondernemen, zelfs voor iemand zonder oorlogsverleden, zoals De Winter. Veel van zijn uitspraken zijn legendarisch gebleven. Tien jaar later stierf De Winter echter aan een hartinfarct op amper 45 jarige leeftijd. Hij werd opgevolgd door zijn toen enige vaste medewerker Jan Nuyts, een overtuigde Vlaams nationalist, die het blad tot het jaar 2000 heeft geleid. Nuyts stierf op 8 juli 2002 (hij werd 82) en had ondertussen de fakkel doorgegeven aan Leo Custers, ex-journalist bij o.m. de Gazet Van Antwerpen. In het najaar van 2010 ging Custers met verdiend pensioen en werd hij opgevolgd door Karl Van Camp, die het blad nóg kleurrijker (en plezanter) maakte. 't Pallieterke blijft een unicum in de journalistieke wereld en daarmee bedoel ik niet alleen België, maar heel West-Europa. Het blad is compleet onafhankelijk, heeft geen politieke partij achter zich, geen persmagnaat à la Van Thillo, zelfs zo goed als geen reclame (de weinige reclame die erin staat wordt nog door de redactie geconditioneerd). Het blad leeft bijna uitsluitend van de bijdrage van zijn lezers. Na enkele mindere jaren heeft Van Camp het blad als het ware een tweede jeugd gegeven, met nieuwe webstek, nieuwe cartoonisten en auteurs en ook resoluut digitaal voor wie daar behoefte aan heeft. Ter gelegenheid van het 70 jarig bestaan zal het blad volgende week trouwens extra dik zijn, met een aparte bijlage van 46 bladzijden. In onze huidige politiekcorrecte wereld zijn bijna alle kranten en weekbladen gemuilband. Veel zaken kan of mag men niet meer schrijven. Als men iets te weten wil komen wat in de andere media het licht niet mag zien, is er maar één oplossing: 't Pallieterke lezen, iets wat ik reeds doe sinds 1955 (mijn eerste nummer was dat met het overlijdensbericht van Bruno De Winter. Ik heb dat exemplaar nog steeds). ’t Pallieterke is vandaag het enig uitgesproken Vlaamsgezinde blad dat nog in de dagbladhandel te verkrijgen is. Buiten Karl Van Camp schrijven in 't Pallieterke een hele krans van uitgelezen journalisten, sommigen onder een schuilnaam, maar niet minder bekwaam in hun genre (politiek, economie, sport, film, muziek, kolder en sinds kort ook onderzoekjournalistiek). Medewerkers die zich politiek engageren, dienen hun ontslag te geven (zoals vroeger o.m. Gerolf Annemans). Op die manier blijft het blad op en top onafhankelijk en kan het blijven steunen op zijn drie dogma's: - "Wat niet lachend kan gezegd worden is de waarheid niet" - "Vlaanderen eerst" - "Vrank en vrij"
’t Pallieterke is het enige satirische weekblad van Vlaanderen, met een hart voor Vlaanderen (haar nieuwste slogan). Hoe erg het door de politiekcorrecte media gevreesd wordt, bleek nog na de aanslag op Charlie Hebdo, toen het Franstalige Brusselse spotblad Ubu-Pan* in de berichtgeving vermeld werd, maar ’t Pallieterke doodgezwegen…
* Ubu-Pan is het blad dat o.m. de oorlogscollaboratie van grootvader Onkelinx aan het licht bracht…
Volgens ‘wetenschappers’ Frank Vandenbroucke (KU Leuven) en Vincent Corluy (U Antwerpen) maakt zo’n twaalf procent (één op de acht) van alle Belgen tussen de 20 en 59 jaar deel uit van een gezin waarin niemand werkt. Waar dus het hele gezin op e.o.a. manier door de staat moet worden onderhouden. Daarmee zijn we koploper in Europa. De geleerde professoren voegen er nog aan toe, dat Wallonië en Brussel het grootste probleem vormen – wat een publiek geheim is - maar naar politiekcorrecte gewoonte vergeten Brouckie en zijn maat daar cijfers of procenten op te plakken. Ook wordt in de studie vermeld dat er veel alleenstaanden bij zijn, waarvan er een relatief groot aantal buiten de E.U. geboren zijn. Inwijkelingen dus, maar ook daarover geen verdere duiding. Als land België scoren we op dat gebied slechter dan Spanje, Ierland en zelfs Griekenland. Als regio zal Vlaanderen het wel veel beter doen, maar dat komen we niet te weten. Men kan zich dan ook terecht afvragen, wat zo’n studie finaal waard is. Terloops wordt ook nog vermeld, dat slechts twee op de drie Belgen tussen 20 en 64 jaar een job heeft, een cijfer dat ver onder het Europees gemiddelde ligt. Wij zijn de Europese kampioenen in het niet-werken.
En er is meer, buiten die studie dan. Door het samenvallen van feestdagen en verlengde weekeinden zal de doornsnee Belg, die wél een job heeft, in de maand mei slechts 17 van de 31 dagen gewerkt hebben. Ontnuchterende cijfers, zeker als men weet dat het nóg erger had kunnen zijn, mochten die feestdagen in het weekeinde gevallen zijn. In dat geval kunnen die in dit land nl op een andere dag gerecupereerd worden, iets wat nergens anders gebeurt. Ik kan daarvan meespreken met mijn 27 jaar werkervaring in Nederland. Daar is het mij ooit voorgevallen dat Kerstmis en Tweede Kerstdag (in Nederland een feestdag) in het weekeinde vielen en dat we er drie feestdagen mee kwijtspeelden (als Kerst in een weekeinde valt, is dat ook het geval met Nieuwjaarsdag).
En zich dan maar afvragen, waarom zoveel internationale bedrijven hier afhaken. Bedrijven die constant vergelijken met hun andere vestigingen buiten België. Het gaat hen zelfs niet alleen om de loonkosten, maar om al die extra te betalen dagen wanneer er hier niét gewerkt wordt en elders wél. En als dan NMBS-baas Cornu ook eens een vergelijkende studie wil laten maken met het buitenland, staan de vakbonden op hun achterste poten en zegt ABBV-topman Goossens* dat hij dat ‘schandalig’ vindt…
* Dezelfde Goossens die het vorig jaar in eerste instantie niet zo erg vond dat zijn leden bij de nationale spoorwegstaking baldadigheden uithaalden…
Na de socialisten op 1 mei, hebben nu ook de Christelijke organisaties op Rerum Novarum vieringen hun grieven kunnen uiten. Zoals we dat al stilaan gewend zijn, waren ze op allerlei vlakken vragende partij en Führer Leemans zelfs ‘eisende’ partij. Ook dat laatste zijn we stilaan gewend geraakt en valt dan ook niet meer zo erg op.
Het wordt afwachten wat het zal worden met het nu stilaan magische woord ‘taxshift’. Het lijkt wel alsof er daarbuiten geen problemen meer zijn. De reden is waarschijnlijk dat bijna iedereen het heeft over 5 miljard euro die van de loonkosten af zou moeten gaan en zowat elke organisatie van werkgevers en werknemers denkt daarvoor dé oplossing te hebben. ‘Les affaires, c’est l’argent des autres’. Wat meestal vergeten wordt is, dat die loonkostenverlaging met laat ons zeggen 5 miljard, elders zal moeten gecompenseerd worden, anders klopt de federale begroting straks niet meer en is dit land nog verder van huis, zeker op Europees vlak.
Hebben de grote vakbonden er zich min of meer toe verbonden vóór de zomervakantie geen nationale stakingen meer te organiseren, dan geldt dat niet voor kleinere vakbonden, die zich van het gebeuren niet veel aantrekken. Zo loopt er al een stakingsaanzegging van de ASTB machinistenbond op 28 mei, met daarbovenop de dreiging – zeg maar chantage - er elke maand nóg een te zullen organiseren tot het einde van dit jaar. Dat belooft al weer niet veel goeds voor wie zich met het Spoor verplaatst, al zal het vooral nog maar eens in Wallonië zijn waar de minste treinen zullen rijden. Reden daarvoor is dat de meerderheid van de machinisten aangesloten bij die vakbond Franstaligen zijn. Niks nieuws onder zon, zeg maar.
De heisa rond de kadastrale aanpassing wordt doorkruist door een zoveelste oproep van Europa om in dit land eindelijk eens werk te maken van enkele heikele punten, waar al jaren over gebakkeleid wordt, maar weinig of niets aan gedaan. Daar is dan de kadastrale aanpassing – ook al 40 jaar wettelijk verwaarloosd – niet eens bij.
Europa wil dat België inderdaad, zoals al eens gesteld werd, werk maakt van die fameuze taxshift, waarbij tenminste een deel van de lasten verhuist van de lonen naar milieu, vermogen e.d. en heeft nog maar eens de hint gegeven iets te doen aan het indexsysteem, enig in de wereld, dat er wel voor zorgt dat alles duurder wordt, dus ook de lonen, maar niets oplost omdat de productiviteit niet in verhouding omhoog gaat. Op die manier wordt de loonkloof nooit kleiner, maar groter en zullen er steeds meer arbeidsplaatsen verloren gaan. Vergeet dat gelul over de koopkracht en andere Rerum Novarumpraat.
Europa vraagt, ook niet voor de eerste keer, dat er een structurele verandering komt in de Belgische financieringswet én werk wordt gemaakt van een pensioenhervorming. Als men ziet dat men de pensioenregeling van de politie nog niet eens geregeld krijgt, ondanks een uitspraak van het Grondwettelijk Hof, wat kan men met de rest?
Ook de Belgische overheidsschuld krijgt men, volgens Europa, niet naar beneden zonder structurele ingrepen. Als de regering Michel niets beter verzint, blijft dit land op het Europese beklaagdenbankje zitten en doet ze niet beter dan Di Rupo. Dit laatste werd ook verteld door de laatste ACV’er van een zekere niveau bij CD&V, Servais Verherstraeten. Alleen vond de man dat een positief gegeven…
Tenslotte nog dit: volgens het Planbureau komen er tegen 2020 liefst 200.000 extra jobs. We zullen maar niet te snel ‘hoera’ roepen, want de ervaring heeft ons geleerd dat dat Planbureau alleen maar goed in het bijstellen van zijn eigen planning.
Zowat het grootste obstakel om Griekenland binnen de eurozone te houden is, dat het land zijn schulden maar niet afbetaald krijgt, omdat er een chronisch tekort aan geld is. Dat laatste komt voornamelijk omdat de meeste Grieken weinig of geen belasting betaalden. Nu is daar wel verandering in aan het komen, maar dat gebeurt maar met mondjesmaat, omdat er een heleboel nieuwe wetten voor nodig zijn en op de duur niemand nog weet hoe het daar moet.
Dit land is, gelukkig maar, (nog) geen Griekenland, maar toch zijn er ook hier situaties waar niemand nog kop of staart aan krijgt. Dat gebeurt bij ons door een overvloed aan regeltjes, door het plak- en knipwerk van de laatste decennia en door een wetgeving, die soms hopeloos verouderd is. Dat hebben we o.m. al meegemaakt bij justitie, maar dat schijnt nu ook het geval te zijn bij het belasten via het kadastraal inkomen (KI), de onroerende voorheffing die eigenaars van vastgoed betalen. Op het eerste zicht is daar niets mis mee, maar nu blijkt dat we hier nog wel te doen hebben met een wet van 1975, die voorzag dat er elke 10 jaar een algemene herschatting moest gebeuren. Dat laatste is éénmaal gebeurd, in 1979. Daarna zijn in 1991 de kadastrale inkomens geïndexeerd en dat was het.
Nu is het zo dat niemand graag belastingen betaalt (ik ook niet), maar dat wie straks – bij een nieuwe herschatting – dan toch meer zal moeten betalen, in werkelijkheid járen te weinig zal betaald hebben. Die herschatting zal er trouwens de eerste jaren waarschijnlijk niet eens komen, daar dit een heel werk is dat tijd en geld vraagt, waarbij dat laatste niet voorhanden is.
Om er tenslotte op te wijzen, hoe ingewikkeld dit land is, volstaat het te weten dat het kadastraal inkomen een federale bevoegdheid is, maar ze wel de basis vormt voor de onroerende voorheffing die gebeurt door de gewesten, waarna de gemeenten er nog eens opcentiemen op berekenen. Wij lachen met Griekenland, maar soms staat men er zelf van te kijken hoe e.e.a. hier nog werkt…
Zondag kreeg Hasselt het bezoek van de toekomstige sultan van het nog op te richten nieuwe sultanaat, dat tegenwoordig nog even Turkije heet. Tayyip Erdogan is zijn naam en na twee termijnen als eerste minister is hij nu bezig aan zijn eerste termijn als president. Maar dat is voor de man niet genoeg. Hij droomt ervan van zijn land opnieuw een sultanaat te maken zoals dat, dat Kemal Ataturk na WO I omverwierp. Hij wil zelfs de oude Ottomaanse taal weer invoeren, inbegrepen de Arabische schrijfwijze (of zoiets in die aard). Om dat alles te kunnen verwezenlijken, moet de Turkse grondwet veranderd worden en dat is de reden waarom de would-be sultan nu op promotietocht is.
Nu, Erdogan doet maar wat hij niet laten kan. Problematischer is het feit dat de man in Hasselt ontvangen werd als een soort Messias, die in feite – hoewel hij dat als president van álle Turken niet mag – een verkiezingsspeech van een paar uur kwam houden. Hij vernoemde daar met opzet de naam van zijn partij, de AKP niet, maar een goede verstaander (en er waren er daar in Hasselt 15.000) heeft maar een half woord nodig. Als de partij erin slaagt de volstrekte meerderheid te halen in de verkiezingen op 7 juni a.s. (bij de vorige kwam ze 18 zetels tekort), dan ligt de weg open naar een zoveelste islamitische staat in een regio waar er nu al teveel zijn.
De meeste van de Turken die Erdogan daar in Hasselt zo’n warm applaus hebben komen geven, zijn mensen met een dubbele nationaliteit en die blijken nu ook niet alleen van twee walletjes te kunnen eten, maar ook in twee landen te kunnen stemmen. Mochten wij, arme autochtonen, zoiets doen, dan werden we meteen uitgemaakt voor wie weet wat en zou men allicht wel enkele allochtonen vinden die zich gediscrimineerd zouden voelen. De vraag is dan ook, wat die mensen hier nog komen doen als het daar in Turkije onder Erdogan zo ideaal zou zijn?
Toch is er voor ons, authentieke Europeanen, nog één troost. Hoe verder Erdogan zijn plannen verwezenlijkt krijgt, hoe kleiner de kans dat Turkije ooit bij de E.U. binnen geraakt. Tot wanhoop van bepaalde van onze progressieve journalisten, zoals die Evita Neefs van De Standaard, die vindt dat Europa een Erdogan nodig heeft. Maar wij hébben er al een, die vindt dat Europa niet groot genoeg kan worden: Verhofstadt!
Ik kom even terug op mijn blog van 9 dezer over de pandoering van Labour bij de verkiezingen in Groot-Brittannië. Ik besloot dat blog met een pluimpje voor de Schotse nationalisten die in hun regio 56 van de 59 zetels wonnen, schreef dat Catalanen en Basken ook niet stil zitten en eindigde mijn verhaal: ‘Nu nog de Vlamingen’.
De reacties logen er niet om en deze mensen hebben grotendeels gelijk. In vergelijking met die andere volkeren die zich weren om onafhankelijk te worden, staan wij inderdaad nog nergens. De oorzaak daarvan ligt echter niet alleen bij de N-VA, die in afwachting van een confederalisme (dat zelf maar een eerste stap zou mogen zijn), niet in staat is de zaken te forceren, ook als ze dat zou willen. De reden daarvoor is dat er in Vlaanderen momenteel geen meerderheid voor is. De dag dat de Vlaamse partijen, zoals de Schotse, zo’n 90% van de zetels zouden halen, is hier nog ver af. Die Schotse overwinning moet trouwens ook gerelativeerd worden, want, ook al haalt de Scottish National Party (NSP) zoveel zetels, in absolute cijfers haalde ze in heel Groot-Brittannië minder stemmen dan de UKIP van Nigel Farage, die het tenslotte met één armzalige zetel moest stellen. De reden daarvoor is het Britse kiessysteem ‘winner takes all’, waarin in elk kiesdistrict de kandidaat met de meeste stemmen verkozen wordt, ongeacht hoeveel stemmen dat zijn en ongeacht hij al dan niet een meerderheid van de stemmen heeft behaald. De 56 zetels mogen in Schotland dan nog meer dan 90% betekenen, in heel het Verenigd Koninkrijk is de NSP ook maar een minderheid. Met een evenredig kiessysteem zoals bij ons, zou ze dat ook zijn.
Er zit ons in Vlaanderen niets anders op dan te hopen dat de situatie tegen 2019 zodanig veranderd zal zijn dat er dan wél een Vlaamsnationale meerderheid zou kunnen zijn, al was het maar voor de eigen regio. Zoals ik ook al eens geschreven heb, hebben alle tussentijdse peilingen en enquêtes hier een waarde van nul komma nul. Als alle peilingen voor de verkiezingen in de UK er vlak vóór de stembusslag er zo grof naast zaten, hoe zouden die van bij ons jaren op voorhand iets kunnen uitmaken?
De CEO en de voorzitter van beursgenoteerde overheidsbedrijven (lees: Bpost en Proximus), zullen voortaan niet meer benoemd worden door de regering, maar door de raad van bestuur van de bedrijven zelf. Dit is de logica zelf, maar men heeft moeten wachten op een regering zonder socialisten om het geregeld te krijgen. Als meerderheidsaandeelhouder heeft de overheid trouwens nog altijd een doorslaggevende stem in beide bedrijven. Tegelijk is beslist dat de overheid in die bedrijven niet langer haar meerderheidsbelang moét aanhouden. In principe kan de staat die bedrijven dan voortaan ook geheel of gedeeltelijk verkopen, wat er in het parlement toe leidde dat de linkse oppositie op haar achterste poten ging staan. Voor een goed begrip: niemand denkt op dit ogenblik aan verkopen, maar áls het nodig is, kan het straks wel, wat vroeger onmogelijk was. Er was er trouwens nog een opmerkelijke toegeving. Vanaf heden kunnen bovenvermelde overheidsbedrijven ook onderaannemers en zelfstandigen inschakelen. Vooral voor Bpost is dit belangrijk omdat het bedrijf zo met gelijke wapens als de concurrentie kan strijden om eventuele grote bestellingen binnen te krijgen (de verdeling van de dagbladen bv).
Bovenstaande stond in alle kranten te lezen. Wat er niet met zoveel woorden bij stond was, dat in dit debat Kris Peeters drie keer dwars was gaan liggen, maar evenveel keren bakzeil heeft moeten halen tegen Crootje. De vraag is maar, of Peeters nu heeft toegegeven omdat hij t.o.v. Open VLD stond en niet, zoals in de vroegere clashes, t.o.v. de N-VA. De zaak van de mogelijke Saudische fabriek in het Antwerpse Delwaidedok zal ook wel gestoken hebben bij de Vlaamse ex minister-president die een eigen poging om een bedrijventerrein in Puurs te laten bevolken door Chinese bedrijven in rook zag opgaan…
Peeters leed trouwens nog een tweede nederlaag in het kernkabinet. Ook zijn voorstel, om gerichte controles mogelijk te maken i.v.m. discriminatie op de arbeidsmarkt – de zogeheten ‘mystery calls’- werd niet aanvaard door zijn collega-ministers. Er zullen voortaan enkel gerichte controles gebeuren, als laatste middel, zeg maar. ’t Zijn harde tijden voor het zelfverklaarde sociale gezicht van centrumrechts.
Ook in Groot-Brittannië hebben de socialisten dus een pak rammel gekregen en dit tegen alle verwachtingen in. Van de VRT zijn we gewend dat die, bij verkiezingen, de zaken voor links altijd rooskleuriger (of moet ik schrijven ‘roodkleuriger’?) voorstelt, maar eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat zowat alle media er zijn ingetrapt. Net zoals bij ons, in Frankrijk, Nederland, Hongarije en Finland gaat links ook in de UK fel achteruit en blijft Griekenland de weinig benijde uitzondering die de regel bevestigt. Ook in eigen land blijkt de centrumrechtse regering – volgens sommige ook al verrassend – meer vertrouwen te krijgen dan verwacht. In dit licht gezien zijn alle stemgedragprocentjes uit die peilingen dan ook waardeloos zolang er geen verkiezingen in het zicht zijn. Ook hier zullen de prijzen gegeven worden aan de meet en dat is pas in 2019. Wie zich nu verblijdt in een procentje meer of leedvermaak heeft bij een procentje minder voor de concurrentie, maakt zich blij met een dooie mus.
De voorzitters van alle verliezende partijen hebben in de UK meteen hun ontslag gegeven, ook Farage, de uitvinder van de ‘natte dweil’. Dit laatste betekent echter niet dat men UKIP, zijn partij, nu meteen mag afschrijven. In het Europees parlement is die nl nog altijd de grootste Britse fractie en laat nu juist het referendum over Europa het volgende probleem zijn voor de Tory’s (én voor de E.U.). Voor wat het aftreden van de Labour topman betreft, is het verschil met wat bij onze socialisten speelt, wel opmerkelijk. Hier klampt de voorzitter van een verliezende partij zich vast aan zijn job en blijft hij – tegen beter weten in, bijna een jaar na de verkiezingsnederlaag – nog altijd geloven dat hij alleen het licht gezien heeft.
Tenslotte, hoedje af voor de Schotse nationalisten, die op drie na in de eigen regio alle zetels behaalden (56 van de 59!) en daarmee verre van afgeschreven zijn, integendeel. Wie binnenpretjes had toen de partij het in het Schotse referendum voor onafhankelijkheid (nipt) niet haalde, moet er rekening mee houden dat de strijd daar verre van gestreden is. Dat geldt trouwens ook voor de Catalanen en de Basken. Nu nog de Vlamingen…
