Vandaag, 17 mei 2015, wordt 't Pallieterke 70 jaar. Een uitzonderlijke prestatie voor een spotblad dat in mei 1945 werd opgericht door Bruno De Winter, toen journalist bij het Handelsblad (het ‘Ganzeke’ voor de Antwerpenaren). De Winter schreef in dat Handelsblad al een column waarin hij, onder het pseudoniem Pallieterke, op spottende wijze de naoorlogse toestanden hekelde, vooral dan de in Vlaanderen onmenselijke repressie, die in brutaliteit zijns gelijke niet vond in de westerse wereld. Er was heel wat moed nodig om zoiets in die tijd te ondernemen, zelfs voor iemand zonder oorlogsverleden, zoals De Winter. Veel van zijn uitspraken zijn legendarisch gebleven. Tien jaar later stierf De Winter echter aan een hartinfarct op amper 45 jarige leeftijd. Hij werd opgevolgd door zijn toen enige vaste medewerker Jan Nuyts, een overtuigde Vlaams nationalist, die het blad tot het jaar 2000 heeft geleid. Nuyts stierf op 8 juli 2002 (hij werd 82) en had ondertussen de fakkel doorgegeven aan Leo Custers, ex-journalist bij o.m. de Gazet Van Antwerpen. In het najaar van 2010 ging Custers met verdiend pensioen en werd hij opgevolgd door Karl Van Camp, die het blad nóg kleurrijker (en plezanter) maakte. 't Pallieterke blijft een unicum in de journalistieke wereld en daarmee bedoel ik niet alleen België, maar heel West-Europa. Het blad is compleet onafhankelijk, heeft geen politieke partij achter zich, geen persmagnaat à la Van Thillo, zelfs zo goed als geen reclame (de weinige reclame die erin staat wordt nog door de redactie geconditioneerd). Het blad leeft bijna uitsluitend van de bijdrage van zijn lezers. Na enkele mindere jaren heeft Van Camp het blad als het ware een tweede jeugd gegeven, met nieuwe webstek, nieuwe cartoonisten en auteurs en ook resoluut digitaal voor wie daar behoefte aan heeft. Ter gelegenheid van het 70 jarig bestaan zal het blad volgende week trouwens extra dik zijn, met een aparte bijlage van 46 bladzijden. In onze huidige politiekcorrecte wereld zijn bijna alle kranten en weekbladen gemuilband. Veel zaken kan of mag men niet meer schrijven. Als men iets te weten wil komen wat in de andere media het licht niet mag zien, is er maar één oplossing: 't Pallieterke lezen, iets wat ik reeds doe sinds 1955 (mijn eerste nummer was dat met het overlijdensbericht van Bruno De Winter. Ik heb dat exemplaar nog steeds). ’t Pallieterke is vandaag het enig uitgesproken Vlaamsgezinde blad dat nog in de dagbladhandel te verkrijgen is. Buiten Karl Van Camp schrijven in 't Pallieterke een hele krans van uitgelezen journalisten, sommigen onder een schuilnaam, maar niet minder bekwaam in hun genre (politiek, economie, sport, film, muziek, kolder en sinds kort ook onderzoekjournalistiek). Medewerkers die zich politiek engageren, dienen hun ontslag te geven (zoals vroeger o.m. Gerolf Annemans). Op die manier blijft het blad op en top onafhankelijk en kan het blijven steunen op zijn drie dogma's: - "Wat niet lachend kan gezegd worden is de waarheid niet" - "Vlaanderen eerst" - "Vrank en vrij"
’t Pallieterke is het enige satirische weekblad van Vlaanderen, met een hart voor Vlaanderen (haar nieuwste slogan). Hoe erg het door de politiekcorrecte media gevreesd wordt, bleek nog na de aanslag op Charlie Hebdo, toen het Franstalige Brusselse spotblad Ubu-Pan* in de berichtgeving vermeld werd, maar ’t Pallieterke doodgezwegen…
* Ubu-Pan is het blad dat o.m. de oorlogscollaboratie van grootvader Onkelinx aan het licht bracht…
Volgens ‘wetenschappers’ Frank Vandenbroucke (KU Leuven) en Vincent Corluy (U Antwerpen) maakt zo’n twaalf procent (één op de acht) van alle Belgen tussen de 20 en 59 jaar deel uit van een gezin waarin niemand werkt. Waar dus het hele gezin op e.o.a. manier door de staat moet worden onderhouden. Daarmee zijn we koploper in Europa. De geleerde professoren voegen er nog aan toe, dat Wallonië en Brussel het grootste probleem vormen – wat een publiek geheim is - maar naar politiekcorrecte gewoonte vergeten Brouckie en zijn maat daar cijfers of procenten op te plakken. Ook wordt in de studie vermeld dat er veel alleenstaanden bij zijn, waarvan er een relatief groot aantal buiten de E.U. geboren zijn. Inwijkelingen dus, maar ook daarover geen verdere duiding. Als land België scoren we op dat gebied slechter dan Spanje, Ierland en zelfs Griekenland. Als regio zal Vlaanderen het wel veel beter doen, maar dat komen we niet te weten. Men kan zich dan ook terecht afvragen, wat zo’n studie finaal waard is. Terloops wordt ook nog vermeld, dat slechts twee op de drie Belgen tussen 20 en 64 jaar een job heeft, een cijfer dat ver onder het Europees gemiddelde ligt. Wij zijn de Europese kampioenen in het niet-werken.
En er is meer, buiten die studie dan. Door het samenvallen van feestdagen en verlengde weekeinden zal de doornsnee Belg, die wél een job heeft, in de maand mei slechts 17 van de 31 dagen gewerkt hebben. Ontnuchterende cijfers, zeker als men weet dat het nóg erger had kunnen zijn, mochten die feestdagen in het weekeinde gevallen zijn. In dat geval kunnen die in dit land nl op een andere dag gerecupereerd worden, iets wat nergens anders gebeurt. Ik kan daarvan meespreken met mijn 27 jaar werkervaring in Nederland. Daar is het mij ooit voorgevallen dat Kerstmis en Tweede Kerstdag (in Nederland een feestdag) in het weekeinde vielen en dat we er drie feestdagen mee kwijtspeelden (als Kerst in een weekeinde valt, is dat ook het geval met Nieuwjaarsdag).
En zich dan maar afvragen, waarom zoveel internationale bedrijven hier afhaken. Bedrijven die constant vergelijken met hun andere vestigingen buiten België. Het gaat hen zelfs niet alleen om de loonkosten, maar om al die extra te betalen dagen wanneer er hier niét gewerkt wordt en elders wél. En als dan NMBS-baas Cornu ook eens een vergelijkende studie wil laten maken met het buitenland, staan de vakbonden op hun achterste poten en zegt ABBV-topman Goossens* dat hij dat ‘schandalig’ vindt…
* Dezelfde Goossens die het vorig jaar in eerste instantie niet zo erg vond dat zijn leden bij de nationale spoorwegstaking baldadigheden uithaalden…
Na de socialisten op 1 mei, hebben nu ook de Christelijke organisaties op Rerum Novarum vieringen hun grieven kunnen uiten. Zoals we dat al stilaan gewend zijn, waren ze op allerlei vlakken vragende partij en Führer Leemans zelfs ‘eisende’ partij. Ook dat laatste zijn we stilaan gewend geraakt en valt dan ook niet meer zo erg op.
Het wordt afwachten wat het zal worden met het nu stilaan magische woord ‘taxshift’. Het lijkt wel alsof er daarbuiten geen problemen meer zijn. De reden is waarschijnlijk dat bijna iedereen het heeft over 5 miljard euro die van de loonkosten af zou moeten gaan en zowat elke organisatie van werkgevers en werknemers denkt daarvoor dé oplossing te hebben. ‘Les affaires, c’est l’argent des autres’. Wat meestal vergeten wordt is, dat die loonkostenverlaging met laat ons zeggen 5 miljard, elders zal moeten gecompenseerd worden, anders klopt de federale begroting straks niet meer en is dit land nog verder van huis, zeker op Europees vlak.
Hebben de grote vakbonden er zich min of meer toe verbonden vóór de zomervakantie geen nationale stakingen meer te organiseren, dan geldt dat niet voor kleinere vakbonden, die zich van het gebeuren niet veel aantrekken. Zo loopt er al een stakingsaanzegging van de ASTB machinistenbond op 28 mei, met daarbovenop de dreiging – zeg maar chantage - er elke maand nóg een te zullen organiseren tot het einde van dit jaar. Dat belooft al weer niet veel goeds voor wie zich met het Spoor verplaatst, al zal het vooral nog maar eens in Wallonië zijn waar de minste treinen zullen rijden. Reden daarvoor is dat de meerderheid van de machinisten aangesloten bij die vakbond Franstaligen zijn. Niks nieuws onder zon, zeg maar.
De heisa rond de kadastrale aanpassing wordt doorkruist door een zoveelste oproep van Europa om in dit land eindelijk eens werk te maken van enkele heikele punten, waar al jaren over gebakkeleid wordt, maar weinig of niets aan gedaan. Daar is dan de kadastrale aanpassing – ook al 40 jaar wettelijk verwaarloosd – niet eens bij.
Europa wil dat België inderdaad, zoals al eens gesteld werd, werk maakt van die fameuze taxshift, waarbij tenminste een deel van de lasten verhuist van de lonen naar milieu, vermogen e.d. en heeft nog maar eens de hint gegeven iets te doen aan het indexsysteem, enig in de wereld, dat er wel voor zorgt dat alles duurder wordt, dus ook de lonen, maar niets oplost omdat de productiviteit niet in verhouding omhoog gaat. Op die manier wordt de loonkloof nooit kleiner, maar groter en zullen er steeds meer arbeidsplaatsen verloren gaan. Vergeet dat gelul over de koopkracht en andere Rerum Novarumpraat.
Europa vraagt, ook niet voor de eerste keer, dat er een structurele verandering komt in de Belgische financieringswet én werk wordt gemaakt van een pensioenhervorming. Als men ziet dat men de pensioenregeling van de politie nog niet eens geregeld krijgt, ondanks een uitspraak van het Grondwettelijk Hof, wat kan men met de rest?
Ook de Belgische overheidsschuld krijgt men, volgens Europa, niet naar beneden zonder structurele ingrepen. Als de regering Michel niets beter verzint, blijft dit land op het Europese beklaagdenbankje zitten en doet ze niet beter dan Di Rupo. Dit laatste werd ook verteld door de laatste ACV’er van een zekere niveau bij CD&V, Servais Verherstraeten. Alleen vond de man dat een positief gegeven…
Tenslotte nog dit: volgens het Planbureau komen er tegen 2020 liefst 200.000 extra jobs. We zullen maar niet te snel ‘hoera’ roepen, want de ervaring heeft ons geleerd dat dat Planbureau alleen maar goed in het bijstellen van zijn eigen planning.
Zowat het grootste obstakel om Griekenland binnen de eurozone te houden is, dat het land zijn schulden maar niet afbetaald krijgt, omdat er een chronisch tekort aan geld is. Dat laatste komt voornamelijk omdat de meeste Grieken weinig of geen belasting betaalden. Nu is daar wel verandering in aan het komen, maar dat gebeurt maar met mondjesmaat, omdat er een heleboel nieuwe wetten voor nodig zijn en op de duur niemand nog weet hoe het daar moet.
Dit land is, gelukkig maar, (nog) geen Griekenland, maar toch zijn er ook hier situaties waar niemand nog kop of staart aan krijgt. Dat gebeurt bij ons door een overvloed aan regeltjes, door het plak- en knipwerk van de laatste decennia en door een wetgeving, die soms hopeloos verouderd is. Dat hebben we o.m. al meegemaakt bij justitie, maar dat schijnt nu ook het geval te zijn bij het belasten via het kadastraal inkomen (KI), de onroerende voorheffing die eigenaars van vastgoed betalen. Op het eerste zicht is daar niets mis mee, maar nu blijkt dat we hier nog wel te doen hebben met een wet van 1975, die voorzag dat er elke 10 jaar een algemene herschatting moest gebeuren. Dat laatste is éénmaal gebeurd, in 1979. Daarna zijn in 1991 de kadastrale inkomens geïndexeerd en dat was het.
Nu is het zo dat niemand graag belastingen betaalt (ik ook niet), maar dat wie straks – bij een nieuwe herschatting – dan toch meer zal moeten betalen, in werkelijkheid járen te weinig zal betaald hebben. Die herschatting zal er trouwens de eerste jaren waarschijnlijk niet eens komen, daar dit een heel werk is dat tijd en geld vraagt, waarbij dat laatste niet voorhanden is.
Om er tenslotte op te wijzen, hoe ingewikkeld dit land is, volstaat het te weten dat het kadastraal inkomen een federale bevoegdheid is, maar ze wel de basis vormt voor de onroerende voorheffing die gebeurt door de gewesten, waarna de gemeenten er nog eens opcentiemen op berekenen. Wij lachen met Griekenland, maar soms staat men er zelf van te kijken hoe e.e.a. hier nog werkt…
Zondag kreeg Hasselt het bezoek van de toekomstige sultan van het nog op te richten nieuwe sultanaat, dat tegenwoordig nog even Turkije heet. Tayyip Erdogan is zijn naam en na twee termijnen als eerste minister is hij nu bezig aan zijn eerste termijn als president. Maar dat is voor de man niet genoeg. Hij droomt ervan van zijn land opnieuw een sultanaat te maken zoals dat, dat Kemal Ataturk na WO I omverwierp. Hij wil zelfs de oude Ottomaanse taal weer invoeren, inbegrepen de Arabische schrijfwijze (of zoiets in die aard). Om dat alles te kunnen verwezenlijken, moet de Turkse grondwet veranderd worden en dat is de reden waarom de would-be sultan nu op promotietocht is.
Nu, Erdogan doet maar wat hij niet laten kan. Problematischer is het feit dat de man in Hasselt ontvangen werd als een soort Messias, die in feite – hoewel hij dat als president van álle Turken niet mag – een verkiezingsspeech van een paar uur kwam houden. Hij vernoemde daar met opzet de naam van zijn partij, de AKP niet, maar een goede verstaander (en er waren er daar in Hasselt 15.000) heeft maar een half woord nodig. Als de partij erin slaagt de volstrekte meerderheid te halen in de verkiezingen op 7 juni a.s. (bij de vorige kwam ze 18 zetels tekort), dan ligt de weg open naar een zoveelste islamitische staat in een regio waar er nu al teveel zijn.
De meeste van de Turken die Erdogan daar in Hasselt zo’n warm applaus hebben komen geven, zijn mensen met een dubbele nationaliteit en die blijken nu ook niet alleen van twee walletjes te kunnen eten, maar ook in twee landen te kunnen stemmen. Mochten wij, arme autochtonen, zoiets doen, dan werden we meteen uitgemaakt voor wie weet wat en zou men allicht wel enkele allochtonen vinden die zich gediscrimineerd zouden voelen. De vraag is dan ook, wat die mensen hier nog komen doen als het daar in Turkije onder Erdogan zo ideaal zou zijn?
Toch is er voor ons, authentieke Europeanen, nog één troost. Hoe verder Erdogan zijn plannen verwezenlijkt krijgt, hoe kleiner de kans dat Turkije ooit bij de E.U. binnen geraakt. Tot wanhoop van bepaalde van onze progressieve journalisten, zoals die Evita Neefs van De Standaard, die vindt dat Europa een Erdogan nodig heeft. Maar wij hébben er al een, die vindt dat Europa niet groot genoeg kan worden: Verhofstadt!
Ik kom even terug op mijn blog van 9 dezer over de pandoering van Labour bij de verkiezingen in Groot-Brittannië. Ik besloot dat blog met een pluimpje voor de Schotse nationalisten die in hun regio 56 van de 59 zetels wonnen, schreef dat Catalanen en Basken ook niet stil zitten en eindigde mijn verhaal: ‘Nu nog de Vlamingen’.
De reacties logen er niet om en deze mensen hebben grotendeels gelijk. In vergelijking met die andere volkeren die zich weren om onafhankelijk te worden, staan wij inderdaad nog nergens. De oorzaak daarvan ligt echter niet alleen bij de N-VA, die in afwachting van een confederalisme (dat zelf maar een eerste stap zou mogen zijn), niet in staat is de zaken te forceren, ook als ze dat zou willen. De reden daarvoor is dat er in Vlaanderen momenteel geen meerderheid voor is. De dag dat de Vlaamse partijen, zoals de Schotse, zo’n 90% van de zetels zouden halen, is hier nog ver af. Die Schotse overwinning moet trouwens ook gerelativeerd worden, want, ook al haalt de Scottish National Party (NSP) zoveel zetels, in absolute cijfers haalde ze in heel Groot-Brittannië minder stemmen dan de UKIP van Nigel Farage, die het tenslotte met één armzalige zetel moest stellen. De reden daarvoor is het Britse kiessysteem ‘winner takes all’, waarin in elk kiesdistrict de kandidaat met de meeste stemmen verkozen wordt, ongeacht hoeveel stemmen dat zijn en ongeacht hij al dan niet een meerderheid van de stemmen heeft behaald. De 56 zetels mogen in Schotland dan nog meer dan 90% betekenen, in heel het Verenigd Koninkrijk is de NSP ook maar een minderheid. Met een evenredig kiessysteem zoals bij ons, zou ze dat ook zijn.
Er zit ons in Vlaanderen niets anders op dan te hopen dat de situatie tegen 2019 zodanig veranderd zal zijn dat er dan wél een Vlaamsnationale meerderheid zou kunnen zijn, al was het maar voor de eigen regio. Zoals ik ook al eens geschreven heb, hebben alle tussentijdse peilingen en enquêtes hier een waarde van nul komma nul. Als alle peilingen voor de verkiezingen in de UK er vlak vóór de stembusslag er zo grof naast zaten, hoe zouden die van bij ons jaren op voorhand iets kunnen uitmaken?
De CEO en de voorzitter van beursgenoteerde overheidsbedrijven (lees: Bpost en Proximus), zullen voortaan niet meer benoemd worden door de regering, maar door de raad van bestuur van de bedrijven zelf. Dit is de logica zelf, maar men heeft moeten wachten op een regering zonder socialisten om het geregeld te krijgen. Als meerderheidsaandeelhouder heeft de overheid trouwens nog altijd een doorslaggevende stem in beide bedrijven. Tegelijk is beslist dat de overheid in die bedrijven niet langer haar meerderheidsbelang moét aanhouden. In principe kan de staat die bedrijven dan voortaan ook geheel of gedeeltelijk verkopen, wat er in het parlement toe leidde dat de linkse oppositie op haar achterste poten ging staan. Voor een goed begrip: niemand denkt op dit ogenblik aan verkopen, maar áls het nodig is, kan het straks wel, wat vroeger onmogelijk was. Er was er trouwens nog een opmerkelijke toegeving. Vanaf heden kunnen bovenvermelde overheidsbedrijven ook onderaannemers en zelfstandigen inschakelen. Vooral voor Bpost is dit belangrijk omdat het bedrijf zo met gelijke wapens als de concurrentie kan strijden om eventuele grote bestellingen binnen te krijgen (de verdeling van de dagbladen bv).
Bovenstaande stond in alle kranten te lezen. Wat er niet met zoveel woorden bij stond was, dat in dit debat Kris Peeters drie keer dwars was gaan liggen, maar evenveel keren bakzeil heeft moeten halen tegen Crootje. De vraag is maar, of Peeters nu heeft toegegeven omdat hij t.o.v. Open VLD stond en niet, zoals in de vroegere clashes, t.o.v. de N-VA. De zaak van de mogelijke Saudische fabriek in het Antwerpse Delwaidedok zal ook wel gestoken hebben bij de Vlaamse ex minister-president die een eigen poging om een bedrijventerrein in Puurs te laten bevolken door Chinese bedrijven in rook zag opgaan…
Peeters leed trouwens nog een tweede nederlaag in het kernkabinet. Ook zijn voorstel, om gerichte controles mogelijk te maken i.v.m. discriminatie op de arbeidsmarkt – de zogeheten ‘mystery calls’- werd niet aanvaard door zijn collega-ministers. Er zullen voortaan enkel gerichte controles gebeuren, als laatste middel, zeg maar. ’t Zijn harde tijden voor het zelfverklaarde sociale gezicht van centrumrechts.
Ook in Groot-Brittannië hebben de socialisten dus een pak rammel gekregen en dit tegen alle verwachtingen in. Van de VRT zijn we gewend dat die, bij verkiezingen, de zaken voor links altijd rooskleuriger (of moet ik schrijven ‘roodkleuriger’?) voorstelt, maar eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat zowat alle media er zijn ingetrapt. Net zoals bij ons, in Frankrijk, Nederland, Hongarije en Finland gaat links ook in de UK fel achteruit en blijft Griekenland de weinig benijde uitzondering die de regel bevestigt. Ook in eigen land blijkt de centrumrechtse regering – volgens sommige ook al verrassend – meer vertrouwen te krijgen dan verwacht. In dit licht gezien zijn alle stemgedragprocentjes uit die peilingen dan ook waardeloos zolang er geen verkiezingen in het zicht zijn. Ook hier zullen de prijzen gegeven worden aan de meet en dat is pas in 2019. Wie zich nu verblijdt in een procentje meer of leedvermaak heeft bij een procentje minder voor de concurrentie, maakt zich blij met een dooie mus.
De voorzitters van alle verliezende partijen hebben in de UK meteen hun ontslag gegeven, ook Farage, de uitvinder van de ‘natte dweil’. Dit laatste betekent echter niet dat men UKIP, zijn partij, nu meteen mag afschrijven. In het Europees parlement is die nl nog altijd de grootste Britse fractie en laat nu juist het referendum over Europa het volgende probleem zijn voor de Tory’s (én voor de E.U.). Voor wat het aftreden van de Labour topman betreft, is het verschil met wat bij onze socialisten speelt, wel opmerkelijk. Hier klampt de voorzitter van een verliezende partij zich vast aan zijn job en blijft hij – tegen beter weten in, bijna een jaar na de verkiezingsnederlaag – nog altijd geloven dat hij alleen het licht gezien heeft.
Tenslotte, hoedje af voor de Schotse nationalisten, die op drie na in de eigen regio alle zetels behaalden (56 van de 59!) en daarmee verre van afgeschreven zijn, integendeel. Wie binnenpretjes had toen de partij het in het Schotse referendum voor onafhankelijkheid (nipt) niet haalde, moet er rekening mee houden dat de strijd daar verre van gestreden is. Dat geldt trouwens ook voor de Catalanen en de Basken. Nu nog de Vlamingen…
Bovenstaande titel heb ik geleend van Koen Meulenaere, die onder het pseudoniem ‘Kaaiman’ de achterkant van De Tijd ‘teistert’. Niet dat ik het altijd met hem eens ben (en zo zullen er wel meer zijn), maar eens zijn stijl gewend, kan men hem ook moeilijk missen. In dit geval ergert Koen er zich aan, dat Ringland zich beroept op een enquête, die blijkt uitgevoerd te zijn bij 1000 Antwerpenaren. Dat stelt niets voor, zegt hij terecht, want dat betekent, op het totaal aantal Vlamingen 0,017%. Nu is het wel zo dat de Ringlanders zich in de eerste plaats wenden tot de Sinjoren, maar daar maken ze dan dezelfde fout van het beruchte officiële referendum, waarbij ook alleen maar de Antwerpenaars zich konden uitspreken, waarvan een kwart zich tegen de Lange Wapper uitsprak en de rest van Vlaanderen niet meetelde. Wat het resultaat daarvan geworden is, weten we ondertussen en het is jammer dat men nu weer met eenzelfde argument afkomt.
Het idee van Ringland is zonder meer lumineus*, alleen komt het 20 jaar te laat. Niet dat het nu verouderd zou zijn, maar men kan het hele verhaal niet opnieuw van vooraf aan herbeginnen. Dat zou nóg eens een vertraging van vele extra jaren kunnen betekenen. Of men er nu mee akkoord is of niet, op dit punt heeft ‘schuppeke’ Weyts gelijk. Deze Vlaamse regering moet verder gaan met wat al beslist is en daarna zien in hoever de Ringland projecten daar kunnen ingepast worden. Alleen op die manier kan het een soort win/win situatie worden, in het andere geval zal men blijven bekvechten, waar tenslotte niemand mee gebaat zal zijn.
* Hét probleem waar ook Ringland voorlopig geen echte oplossing voor heeft, zijn de uitlaatgassen, die – bij een overkapping – er ter plaatse weliswaar niet meer zullen zijn, maar die ergens wel moeten vrijkomen. Om die gassen te neutraliseren, zijn er wel enkele systemen waaraan wordt gedokterd, maar geen enkel dat momenteel definitieve waarborgen biedt.
Vergeet het V.I.A. (Vlaanderen In Actie) van Kris Peeters, het wordt het A.I.A. (Antwerpen In Actie) van het Antwerpse Havenbedrijf. Dat is erin geslaagd een overnemer te vinden voor het vrijgekomen Delwaidedok op de rechteroever, nadat hun grootste klant, het Zwitserse containerbedrijf MSC die locatie inwisselde voor het nieuwe Deurganckdok op de linkeroever. Door een akkoord met het Saudisch investeringsbedrijf ERS gaat dit aan het Delwaidedok een gloednieuwe fabriek inplanten- 225 voetbalvelden groot - met een haast gloednieuw systeem om van plasticafval een grondstof te maken voor de chemie. Een recyclagefabriek waarvoor liefst 3,7 miljard euro zal geïnvesteerd worden, een bedrag dat bijna een miljard hoger ligt dat alle investeringen in de haven in 2014 samen. Bingo, dus. En daar houdt het niet mee op.
Het is de eerste keer dat voor recyclage een fabriek van die omvang zal worden neergezet. Als ze op volle capaciteit zal draaien, zal ze een kwart van alle in de haven toegeleverde plasticafval kunnen verwerken en dit met een procedé dat onschadelijk is voor het milieu. De start van de opbouw kan beginnen in 2017 en de fabriek zal kunnen beginnen te werken in 2020. Er zullen 900 nieuwe jobs gecreëerd worden. Verdere pluspunten zijn dat de toevoer van het afval voor het overgrote deel over water zal gebeuren. Er komt dus zo goed als geen extra belasting voor de reeds oververzadigde Antwerpse Ring. Ook het eindproduct zal grotendeels vervoerd worden over water of via pijpleidingen worden afgevoerd naar andere chemiebedrijven in de haven zelf. Vergeten we niet dat de Antwerpse haven de tweede grootste chemiecluster ter wereld is, na Houston in Texas.
Het hele project is nog niet 100% rond – het definitief contract moet nog getekend worden - maar veel zal het niet schelen. De CEO van het Saudische bedrijf, trouwens ook een Vlaming, een zekere Albert Van Rillaer, staat helemaal achter het project en zegt dat de financiering geen probleem is. Ook VITO (Vlaamse Instelling voor Technologisch Onderzoek) dat van de zaak op de hoogte was, gaf zijn goedkeuring. Daar het gaat om een bestaande havensite en het de bedoeling is dat alles duurzaam en ecologische zal worden aangepakt (er zal daar minder vervuild worden dan ervoor), is de kans op allerlei klachten uit de groene en linkse hoek zeer klein. Ze zouden zich alleen maar belachelijk maken, al zou dat niet de eerste keer zijn. Voor Antwerpen is het in elk geval iets zoals het winnen van de jackpot en met de haven als de long van Vlaanderen, kan de hele regio er goed bij varen, zeker in een tijd als deze waarin alle baten helpen.
Nu nog drie werven te gaan in de koekenstad: het Saeftinghedok, Doel I en Oosterweel, al dan niet via
Wat men van deze federale regering ook denkt, één zaak staat nu al vast. Hét nieuwe woord voor 2015 zal uit de politiek komen. We hebben nu al ‘conflictfederalisme’, ‘de bocht van Bracke’, ‘kibbelkabinet’, dan vergeet ik er nog enkele en wie weet wat er allemaal nog gaat bij komen. Wat dat laatste woord betreft, kibbelkabinet, is het wel iets dat afstraalt op een groot deel van de bevolking, media inbegrepen die er graag misbruik van maken. Er mag geen nieuwe wet, zelfs geen voorstel tot wet uitkomen, of er staat een hele batterij mensen klaar die ze niet goed vindt én er commentaar op heeft. De laatste in de reeks is het voorstel van Big Maggie (zelf huisarts, nota bene) om het ziekenhuisverblijf in de kraamafdeling met één dag in te korten (over een periode van twee jaar). Van 4,5 naar 3,5 dagen. Hospitalen die zich daaraan niet zullen houden, zullen dat financieel gewaar worden in de toelagen die ze van de staat krijgen.
Het kot was weer te klein. Volgens alle klagers, van ziekenhuisspecialisten tot Janneke en Mieke, gaat dit de gezondheid van het kind schaden en zadelt die ene dag de ouders op met grote financiële problemen. Die ene dag minder kraamafdeling betekent immers één dag meer thuiszorg, wat extra geld kost. Eén dag! Dat terwijl Kate van William al de eerste dag met haar Charlotje (die toen nog niet eens een naam had) uit het Londense moederhuis stapte. Terwijl onze jonge moeders hier, met 3,5 dagen, nog altijd langer in de kraamkliniek vertoeven dan die in het buitenland. Waar is de tijd dat wij nog thuis geboren werden, thuiszorg een (gratis) familiale bezigheid was en de mensen geen drie keer per jaar op vakantie ‘moesten’ gaan?
De RVA gaat werklozen weer ongevraagd thuis controleren op sociale fraude. Dat was vroeger ook zo, maar daarin was verandering gekomen in 2000 toen La Onkelinx, als zelfverklaarde beschermheilige van het Belgisch sociaal systeem tijdens de paarsgroene regering Verhofstadt, de RVA-inspecteurs ertoe verplichtte de werkloze daarvan 10 dagen daarvoor op de hoogte te brengen. Niettegenstaande die zee van tijd, vielen er vorig jaar – mét het cliëntelisme-systeem Onkelinx – nog meer dan 10.000 (!) fraudeurs door de mand (dat is bijna één op de drie controles). Dat waren o.m. mensen die valse adressen opgaven (domiciliefraude*), in het zwart bijklusten of in het buitenland werkten en hier gratis en voor niks de werklozensteun erbij kregen.
Helemaal niet verwonderlijk: het gros van die fraudeurs bevond zich ten zuiden van de taalgrens, van waaruit trouwens ook nu het merendeel van de klachten tegen de wetswijziging komt. In het middagnieuws van RTL-Tv stond men gisteren al aan te schuiven om de nieuwe aanpak te veroordelen. De logische reactie van een regio waar in sommige streken drie generaties niét werken en dit al decennialang**. Waar men het vanuit bv Henegouwen vertikt naar West-Vlaanderen*** te gaan werken, ook al is het voor sommigen maar enkele kilometers ver, zodat men daar verplicht is Noordfransen aan te werven, die daar wél willen werken. In Vlaanderen gaat zelfs het ABVV akkoord met de nieuwe aanpak van de controle, al raadt die de regering wél aan ook de fiscale fraudeurs wat harder aan te pakken. Iets waar men moeilijk tegen kan zijn.
In de marge van bovenstaand bericht, is het misschien even nuttig nog maar eens te verwijzen naar de grotendeels onrechtvaardige transfers die er nog altijd lopen van Vlaanderen naar Wallonië. Geert Burger had al opdracht gegeven dat eens verder uit te spitten en ook de Vlaamse Volksbeweging (VVB) gaat er zich nu mee bemoeien. Ze heeft een werkgroep geïnstalleerd, onder leiding van Willy De Waele, ex-burgemeester van Lennik en – alhoewel liberaal – vurig voorstander van de confederale staat, om niet alleen de cijfers bekend te maken cq te bevestigen, maar er ook op te wijzen wat de gevolgen ervan zijn. Het is toch niet meer normaal, dat in Vlaanderen iemand met een klein pensioentje, een ouder met een gehandicapt kind of welke andere hulpbehoevende ook in onze regio niet meteen kan geholpen worden, terwijl diezelfde regio elk jaar 10 tot 16 miljard euro weggeeft aan een andere die dat geld zo goed als niet investeert, maar uitdeelt alsof het daar het hele jaar Sinterklaas is.
* Een alleenstaande krijgt meer werklozensteun dan wie samenwoont. Door een fictief of vals adres op te geven als alleenstaande, terwijl men toch samenwoont, licht men de sociale zekerheid op.
** Een werkloze noemt men in Wallonië tegenwoordig een ‘demandeur d’ emploi’. Alsof het initiatief van hem uitgaat. Bij RTL-Tv liet men er een vertellen dat hij al 8 jaar ‘demandeur’ was…
*** West-Vlaanderen is de provincie met het laagste aantal werklozen.
Het lange weekeinde van 1 mei zit erop en in de politiek wordt het weer business as usual. De jaarlijkse rode stoeten, die we weer eens hebben mogen meemaken, beginnen zo stilaan iets van Bokrijk te hebben. De verhalen van de werkende klasse die wordt uitgebuit door het grootkapitaal en die van de werkende mens die steeds meer zal moeten werken. Dat laatste is trouwens niet helemaal onjuist. Door de automatisering, de digitalisering en de robotisering zullen heel wat beroepen drastisch veranderen of zelfs verdwijnen. De vraag is maar in hoever het grootkapitaal daarvan de schuld draagt en of dat vermeden had kunnen worden. Ik denk het niet. De wereld verandert en het groot verschil met vroeger is dat alles maar blijft veranderen en daarbij in een steeds sneller tempo. Dat alles in een omgeving die met rasse schreden vergrijst en waar – zeker in België – niet is op ingespeeld. Dat maakt dat er feitelijk geen andere uitweg is dan de mensen aan te zetten langer te werken. Zopas heeft Frank Vandenbroucke, specialist ter zake én gewezen rode politicus, dat nog eens komen uitleggen.
De vroegere voorzitter van de SP.a is uit de politiek gestapt en zal daar denkelijk niet meer in terugkeren, zeker niet na alles wat hij daar binnen zijn eigen partij heeft meegemaakt. Als woordvoerder van de pensioencommissie laat hij daarover geen twijfel bestaan. Dat wordt hem niet in dank afgenomen, maar dat zal hem nu een zorg wezen. Diezelfde Vandenbroucke voorspelde tien jaar geleden al – in een open brief zelfs – dat alle overheden samen gedurende minstens twee regeerperioden een belangrijk overschot op hun begrotingen moesten hebben om de kosten van de vergrijzing op te vangen. Dat is nooit gebeurd en nu zitten we met de gebakken peren. Er is overal geld tekort. Volgens centrumrechts zouden er geen nieuwe belastingen mogen komen en volgens links zou niemand iets mogen verliezen. Mission impossible.
Of en hoe daaraan iets kan of zal gedaan worden, vernemen we misschien de volgende weken en/of maanden. Wie leeft, zal zien.
In het nummer van Kerk & Leven, weekblad van de Katholieke Vlaamse kerkgemeenschap, verscheen op 8 april een artikel over een toespraak die Ward Kennes, de burgemeester van mijn gemeente, Kasterlee, gehouden had in het Theologisch en Pastoraal Centrum. Hij vertelde daarin o.m. dat moslims niét geradicaliseerd geraken in hun moskeeën. Ik heb mijn burgervader, die niet alleen een goed christen is, maar ook een Vlaamse reflex heeft (hij was o.m. ook op het Vlaams nationaal zangfeest, misschien wel als enige CD&V’er), daarop een mailtje gestuurd, waarin ik hem vertelde het daarmee niet helemaal eens te zijn. Meer bepaald over die moskeeën waar nog imams prediken die noch onze taal noch onze zeden kennen. Toen datzelfde verhaal over die moskeeën ook terugkwam in het Kerk & Leven nummer van 22 april i.v.m. radicalisering, schreef ik in dezelfde zin ook naar het weekblad, waarvan ik abonnee ben. Mijn brief werd niet gepubliceerd, ik kreeg zelfs niet eens een antwoord (dat laatste gebeurde ook niet door Kennes). Zopas werd er op Sardinië nog een terreurnetwerk opgerold, waarbij enige Al Qaeda leden betrokken waren en ook iemand die verantwoordelijk zou geweest zijn voor een bloedbad in het Pakistaanse Peshawar. De leider van die groep op Sardinië was een imam, waarvan ik aanneem dat die in zijn moskee nog wel wat anders zal verteld hebben dan dat zijn godsdienst zo verdraagzaam zou zijn. Wie controleert of dat hier anders zou zijn?
Een vroegere blog van mij over Lieven Boeve, de nieuwe topman van het Katholiek Onderwijs (‘Droeve Boeve’ van 10 februari), n.a.v. zijn voorstel moslimleraars aan te werven en het hoofddoekendebat weer te openen, had ik eveneens naar Kerk & Leven gestuurd en ook daarover vernam ik niets meer. Ik heb zo de indruk dat het blad zich steeds meer aansluit bij de zachte omarming van de multicultuur door wat ik ‘de lijdende Kerk’ zou willen noemen. Naar het schijnt, zou het kunnen te maken hebben met richtlijnen van onze bisschoppen. Als dat zo is, belooft dat niet veel goeds. Met ‘watje’ Daneels was het al huilen met de pet op. Met Léonard zaten we terug op de goede weg, maar ik hou mijn hart vast mocht straks ‘Johnny’ Bonny tot nieuwe aartsbisschop benoemd worden. In elk geval, als Kerk & Leven zo verder gaat, zal dit mijn laatste jaar als abonnee zijn. Bladen waarmee men het grondig oneens is, moet men niet verder steunen. Dat geldt voor Kerk & Leven even goed als voor De Standaard*, Knack en Co. Het enige wat je als lezer kunt doen, is het blad niet meer financieel steunen. Toen ik De Standaard opzegde, heeft men mij daar voor opgebeld. Hetzelfde gebeurde met een goede vriend, die Knack opzegde, toen Van Cauwelaert en Meulenaere daar opstapten. Opzeggingen van abonnees worden wel degelijk opgevolgd.
* Het schijnt dat Abou Jahjah’s column in De Standaard opnieuw gepubliceerd wordt, dit nadat ze twee weken niet te zien was na een oproep van de schijnbelg om joodse burgers in Israël te vermoorden. De Standaard is blijkbaar van oordeel dat zijn lezers dat al wel zullen vergeten zijn. ‘Un détail de l’histoire’ wordt alleen kwalijk genomen als het door Jean-Marie Le Pen wordt uitgesproken…
Op de 1 mei stoeten en vergaderingen kregen we de te verwachten stoere verklaringen tegen de, volgens de betogers, asociale regering(en) en daar gaan we verder geen woord meer aan vuil maken. Wel interessant waren enkele uitspraken voor wat we maar ‘intern gebruik’ zullen noemen.
Zo was de aanstaande SP.a voorzittersverkiezing ook nooit ver weg en werd er tussendoor duchtig reclame gemaakt om te stemmen voor Tobback Jr of Crombez, waarin vooral deze laatste zich niet liet pramen. Tussendoor mocht ook Gents burgemeester Termont zijn duit in het zakje komen doen en die schaarde zich overtuigend achter de dauphin van Vande Lala. Termont pleitte ook voor een samengaan van SP.a en Groen, om één linkse partij te hebben die – volgens hem – 30% van de stemmen zou halen. Dromen mag natuurlijk.
Tobbackske liet niet alleen geen spaander heel van de indexsprong, maar maakte van de gelegenheid gebruik om te zeggen dat ook de notionele intrestaftrek moet verdwijnen. Dat terwijl rode vakbondsbaas De Leeuw daar – via zijn familie – lekker mee van profiteert. Die laatste zal dan straks ook wel voor Crombez stemmen, zeker?
Nog interessant was de uitspraak van Crombez dat, als er gepraat zal worden over de taxshift, een deel van het geld dat daardoor van de brutolonen af zou gaan, moet gaan naar de nettolonen van de werknemers. Dat lijkt allemaal menselijk, maar de man vergeet dan wel waarom die taxshift nodig is, nl om de concurrentiepositie van onze exporterende bedrijven, die nu 16% in ons nadeel bedraagt, te verbeteren en op die manier te zorgen voor meer groei via nieuwe banen, zodat mensen die nu (nog) geen werk hebben, aan de slag kunnen gaan. Wat er na het verminderen van de arbeidskosten elders zal moeten gerecupereerd worden – omdat de staat op die manier inkomsten kwijt speelt - lijkt voor de socialisten niet belangrijk. Laat het nu juist daarover zijn dat er volgende maanden op alle niveaus nog hard zal moeten onderhandeld te worden. Dat zal dan niet lukken met goedkope 1 mei verklaringen.
‘Het probleem met socialisme is, dat je op termijn op een punt komt dat je andermans geld opgebruikt hebt’, zei Margaret Thatcher ooit. Wij hebben het hier meegemaakt met de Stevaert doctrine, maar blijkbaar hebben de partijgenoten van Steve Stunt dat nog steeds niet door.
Het is vandaag 1 mei, de dag van de arbeid en dan wordt er niet gewerkt. We zullen waarschijnlijk weer allerlei stoere verklaringen te horen krijgen van de diverse vakbondsbonzen, over die asociale regering en zo, maar ik denk niet dat velen zich daar nog zullen over opwinden, omdat het zo stilaan een grijsgedraaide plaat is geworden. Die werd ook nog eens herhaald in de oproepen van de linkse politiekers op de vooravond, waarbij Tobbackske het bestond om … Kris Peeters* ter hulp te roepen!
Het feit dat zelfs de rode vakbond beslist heeft tot na de zomervakantie geen algemene stakingen meer te organiseren, zegt genoeg. Stakingen moeten het allerlaatste middel zijn, niet een dat vooraf uit de kast wordt gehaald en misbruikt als chantage, zoals dat tot nu het geval was.
Alhoewel ik niet wakker lig van opiniepeilingen, zeker nu niet waar er de kans bestaat dat we nog drie jaar moeten wachten op eerste, dan nog plaatselijke verkiezingen, is er in de laatste enquête van VTM, Het Laatste Nieuws, RTL en Le Soir toch één gegeven dat in het oog springt. Daar waar zowat alle partijen een of twee procenten voor of achteruit gaan - te verwaarlozen gezien de foutmarge - verliest de PS er in Wallonië meer dan zes. Erg voor een partij die de laatste 25 jaar mee aan het bewind is geweest en nu zelfs moet gedogen dat de aartsrivaal, het MR, haar in haar eigen Wallonië voorbij steekt. Die laatste heeft dan klaarblijkelijk toch geprofiteerd van het feit dat ze de dag van vandaag niet alleen de federale premier levert (met dank aan De Wever), maar ook mee het beleid bepaalt en binnen deze regering zelfs de rustgevende factor is tussen de kibbelende Vlamingen. Dat de PTB, de Waalse tegenhanger van de uiterst linkse PvdA, in Wallonië drie procent vooruitgaat, zal ook wel geholpen hebben, maar niemand gelooft dat deze ultra roden het zelfs in Wallonië verder zullen brengen dan bv CdH en Ecolo.
Links zit nergens in de lift, buiten Griekenland dan, waar men de linkse opmars eerder als een wanhoopsdaad kan beschouwen. Dat deze strekking nu ook in ons diepe Zuiden op de terugweg is, is een verder teken aan de wand.
* Peeters zou zich beter zorgen maken over de steun die hij van links krijgt. Hij is nu al enkele plaatsen gezakt op de Vlaamse populariteitsmeter van de laatste enquête, al staat hij nog niet zo ver als de SP.a kandidaat-voorzitters Crombez (14de) als eerste socialist en Tobbackske zelf (26ste!).
De PS blijft bij haar standpunt i.v.m. de begroting die België straks aan Europa moet presenteren: zij wil de federale regering een beetje tegemoet komen, maar zegt 150 miljoen euro te weinig te hebben en die budgettaire inspanning niet te kunnen doen. Het zou vooral (weer eens) gaan om het Franstalige onderwijs, nu al het duurste (en verre van het beste) in Europa. Nota bene: dit alles als gevolg van de vernieuwde financieringswet uit de zesde staatshervorming die is goedgekeurd door de regering van PS’er Elio Di Rupo. De kans is groot dat de federale regering straks met een soort sluitende begroting naar Europa moet trekken, waarbij het tekort van de Waalse deelregering en de Franse Gemeenschap zal zijn bijgepast, officieel uit een buffer die in de begroting was aangelegd, maar die voor het grootste deel door Vlaanderen (dat zelf liefst 400 miljoen minder kreeg) zal zijn opgehoest. Alles wat immers officieel door België wordt betaald, bestaat voor minstens 60% uit Vlaams geld. Die geschiedenis blijft zich herhalen.
Er blijkt bij de FOD financiën slechts één persoon te zijn die de impact van die laatste staatshervorming juist kan berekenen, een zekere Carine Spinoy. Doet me denken aan dat mopje dat vraagt waarom de Belgische luchtmacht in 1940 niet was uitgerukt. Antwoord: omdat de piloot ziek was!*
I.pl.v. het samenwerkingsfederalisme, ooit uitgevonden door Leterme, maar vooral uitgebazuind door Di Rupo, evolueren we zo stilaan naar een conflictfederalisme, waarbij het communautaire, dat door de N-VA in de koelkast was gezet, weer boven water komt via de PS. Zoals Bart Maddens (hij weer!) beweert, is de communautaire windstilte in de eerste plaats een Vlaamse aangelegenheid geworden. Het volstaat de Franstalige media te volgen om te beseffen dat het communautaire ten zuiden van de taalgrens wél actueel blijft. Het zou me niet verbazen mocht tacticus De Wever dat niet geweten hebben bij de beslissing eerst de economische problemen op te lossen. Tenslotte is in dit land – ik val in herhaling – alles communautair. Met twee verschillende democratieën in één staat en met federale en regionale bevoegdheden die elkaar overlappen (voor zover ze al niet botsen), blijft het hier rommelen in de marge.
* En dan is er nog die mop met de vraag waarom België geen duikboten heeft. Antwoord: die zijn gezonken bij de eerste open deurdag!
‘De inspectie van Financiën keurt het nieuwe schenkingstarief van de Vlaamse regering af. De pensioencommissie vindt dat ook mensen met een zgz ‘zwaar beroep’ langer moeten werken. De werkgevers willen een belastingverschuiving via lagere werkgeversbijdragen’.
Bovenstaande standpunten kan men tegenwoordig dagelijks uit gelijk welke krant halen en dan hebben we het nog niet gehad over de duizend en één voorstellen die er circuleren om ervoor te zorgen dat de taxshift (belastingverschuiving) geen taxlift (belastingverhoging) wordt. Enfin, ieder dierke zijn plezierke, maar het wordt al langer hoe duidelijker dat de aangekondigde structurele maatregelen om dit land er weer bovenop te krijgen steeds ingewikkelder worden, steeds meer om uitzonderingen vragen en steeds moeilijker controleerbaar. M.a.w. als de huidige federale regering naar al die ‘goede raad’ moet luisteren, zal er van structurele veranderingen niet veel in huis komen en riskeren we weer in het knip- en plakwerk terecht te komen, waarin de vorige regeringen zo sterk waren en die steeds door de N-VA werden aangeklaagd.
Het verhaal van die zware beroepen komt trouwens uit het rapport dat de Pensioencommissie (geleid door Brouckie), net na de verkiezingen van vorig jaar al meldde, samen met een hele reeks andere aanbevelingen. De huidige minister van Pensioenen Bacquelaine is dat rapport nl maar gedeeltelijk gevolgd en daardoor zijn we weer beland bij het knip- en plakwerk.
Wat men in heel deze discussie blijkbaar uit het oog verliest is, dat de kern van het verhaal, dat dit land zijn staatsschuld moet afbouwen, iets is dat alleen maar kan gebeuren door groei. Om die groei te verwezenlijken moet het concurrentiëler worden en dit kan in de eerste plaats door de loonkloof met de buurlanden te verkleinen. Daardoor moet een deel van onze loonkosten verschoven worden naar andere materies, zoals vervuiling, vermogen, btw e.d. Daarbij zal allicht moeten worden ingeleverd en daar knijpt het schoentje. Iedereen wil nl dat ‘de anderen’ dat maar moeten doen. Als men daar geen oplossing voor vindt, belandt men in een straatje zonder einde. Met of zonder knip- en plakwerk.
In mijn blog van 16 dezer (‘Sparen voor de taxshift’) stelde ik dat men beter eens serieus zou besparen door o.a. het subsidiëren van de politieke partijen af te schaffen. Raar genoeg heb ik medestanders gekregen die ik niet verwachtte en hoort men steeds meer kritiek erover, ook in onze media. Dat heeft niets met mij te maken, maar met de laatste N-VA campagne, die zo’n miljoen euro heeft gekost, maar waarover men zich in de partij niet druk maakt, omdat dat maar een twaalfde deel is van wat de partij nu jaarlijks krijgt aan staatssubsidies.
De huidige klagers hebben gelijk, alleen is het wel opvallend dat die komen uit de hoek van de traditionele politiek, dezelfde politiek die deze subsidies heeft uitgevonden én uitgebreid. Het blijkt nu bv ook dat de subsidies voor de zo goed als opgedoekte senaat niet zijn afgeschaft (men moet er nl niet meer voor gaan stemmen), maar zijn overgeheveld naar de Kamer én verhoogd. Er is daarover nooit geklaagd, zolang de traditionelen het voor het zeggen (en het rapen) hadden. Nu de N-VA er ook mee van profiteert en zelfs meer dan de anderen (omdat de partij meer stemmen haalde bij de laatste verkiezingen), is het kot weer te klein. Het is inderdaad zo dat de N-VA, zolang zij in de oppositie zat, tégen deze subsidiëring was, maar anderzijds heeft ze dat hele geldverslindende verhaal niet mee op poten gezet en is ze nog steeds van oordeel dat het best wat minder kan. Dit laatste werd zopas nog eens duidelijk verwoord door kabouter Peumans.
Tenslotte nog een woordje over die eerder onverwachte N-VA campagne. Om beleefd te blijven, ik vond ze een beetje simplistisch en hoop dat het reclamebureau dat er mee af kwam en dat ook al tekende voor de verkiezingscampagne met het ‘V’-teken, beter geïnspireerd zal zijn bij een volgende actie, zeker als het om de knikkers zal gaan. Er waren, m.i., betere argumenten om te tonen dat de partij het communautaire niet vergeten was. Denk maar aan de recente uitspraken en tussenkomsten van Geert Bourgeois over o.m. de Vlaamse gewestelijke betrokkenheid bij de besprekingen over de uitvoering van de zesde staatshervorming, de taxshift*, het terugtrekken van België uit de Internationale Francofonie en het ongrondwettelijk gebruik van de term Fédération Wallonie-Bruxelles. Of aan de kritiek van Matthias Diependaele over het prutswerk dat de financieringswet is geworden, waarbij de N-VA’er de termen ‘schuldig verzuim’ en ‘onbekwaamheid’ niet schuwde.
* La Rutten had daar bezwaren tegen, omdat men op die manier – volgens haar – ook de PS zou betrekken in die besprekingen. Zij doolt, want die partij zit nu al in het Overlegcomité, waar de federale en de deelregeringen elkaar ontmoeten, samen met de N-VA, de drie traditionele Vlaamse partijen, het CdH en zelfs het FDF, dat met CdH en PS in de Waalse en de Brusselse regering zit én in die van de Franse Gemeenschap.
