Gisteren werd weer het sprookje verteld, dat de loonhandicap van dit land met de buurlanden gevoelig gedaald is. Straffer nog: ergens in 2016 zou die handicap tot nul herleid worden. Glorie, alleluja! Met dank aan de regering Di Rupo, de regering Michel en in het bijzonder de heer Kris Peeters (wie anders? Om het bij de reclame van Nespresso te houden - 'Onze' George Clooney, weet je wel).
Dat verhaal klopt niet, omdat men de loonhandicap met opzet verwart met de competiviteitshandicap (‘if you can’t convince them…) en die bedraagt nog altijd meer van 14%, wat ook nu bevestigd wordt door het Verbond van Belgische Ondernemingen. Het is gewoon onbegrijpelijk dat men steeds met ditzelfde verhaaltje afkomt, waarbij men zich dan eens flink op de borst kan kloppen (enfin, Peeters toch), maar dat nergens op slaat. En daarvoor moeten we even terug in de tijd.
In 1996 kwam men op het hoogste politiek vlak in dit landje tot het besluit dat de loonkloof met de buurlanden niet verder mocht groeien. Er werden daarvoor enkele speciale wetten uitgevaardigd, maar met weinig resultaat. Bij het aantreden van de regering Di Rupo was er zelfs 4,6% bijgekomen. Dit laatste percentage is de dag van vandaag gedaald tot 1,6% en het is dat wat men volgend jaar wil herleiden tot nul. Als het er van zal komen, zullen we dan ongeveer even ver staan als in 1996 en zal de loonkloof nog altijd zo’n 14% bedragen en geen nul. Er is dus geen enkele reden om daarover fier te zijn, noch bij de Centrale Raad voor het Bedrijfsleven, dat men dat nultarief af kwam, noch bij de federale regering die pluimen op haar hoed steekt die ze niet verdient. Het heeft eerder weg van een variant van dat andere sprookje: ‘De nieuwe kleren van de keizer’…
Of de verkiezingen in Spanje ‘historisch’ te noemen zijn, valt nog af te wachten. Volgens de eerste exit uitslagen blijft het daar een links/rechts verhaal. Het enige verschil met vroeger is dat er nu twee linkse en twee rechtse partijen zijn, die elkaar nodig zullen hebben om desgevallend een linkse of rechtse regering te maken, al is zelfs dat niet zeker. De ‘oude’ partijen blijven de grootste, de nieuwe gaan samen met zo’n 35% van de stemmen lopen, wat niet niks is, maar ook niet genoeg om van een omwenteling te spreken. Ook zij zullen straks water in de wijn moeten doen om eventueel mee te kunnen regeren.
Opvallend in onze media, de VRT op kop, was wel dat men net deed alsof Podemos, de uiterst linkse nieuwe partij, de enige nieuwe was die het ging waar maken. Dat leek wel zo bij de Europese verkiezingen toen de partij uit het niets zes zetels behaalde en toen al het nieuwe Syriza werd genoemd. Ondertussen blijkt dat voorbeeld in Griekenland geen echt voorbeeld meer te zijn. Het raakt nog net met de hakken over de sloot om als regeringspartij e.e.a. geregeld te krijgen en heeft ook al een deel van de eigen aanhang verloren. Dat Podemos zich ook spiegelt aan het Venezolaanse chavisme, is ook al een veeg teken, zeker nu die Zuid-Amerikaanse partij na 16 jaar aan de macht Venezuela aan de rand van het bankroet heeft gebracht en bij de laatste verkiezingen de volstrekte meerderheid aan de oppositie moest laten.
Om even terug te komen op de zoals steeds linkse berichtgeving van de VRT: in het Tv-journaal van zaterdagavond kwam Podemos uitgebreid in beeld, terwijl van de nieuwe centrumrechtse partij Ciudadanos niet eens de naam vernoemd werd, laat staan dat ze aandacht kreeg, terwijl men net daarvoor wel gezegd had dat er 4 partijen aan de verkiezingen meededen…
Het historische aan deze verkiezing zou wel eens kunnen zijn, dat men straks in Spanje helemaal geen regering meer kan samenstellen, tenzij die van de zgz ‘oude’ partijen. Het historische wordt dan een regering van verliezers…
In de Veiligheidsraad van de VN hebben de 15 zgz ‘vaste’ leden nu toch unaniem een akkoord kunnen bereiken over Syrië. Of het veel zal uithalen is een andere zaak, want ik wil het nog zien gebeuren dat al die in Syrië vechtende partijen, die ook de dag van vandaag elkaar letterlijk naar het leven staan, binnen de maand met elkaar zouden gaan praten, laat staan een overgangsregering vormen en daarna, binnen de 18 maanden, verkiezingen uitschrijven in wat er dan nog van Syrië zal overblijven. In feite werd in New-York bevestigd, wat einde oktober op de zgz vredesconferentie in Wenen al was overeengekomen, zij het een ietsje concreter (zie mijn blog van – toevallig - Allerzielen). Ook de intentie dat Syrië één land moet blijven, is een utopie.
Het interessantste aan het VN-akkoord is feitelijk wat er niét beslist werd: wat met Assad, welke van de vechtende partijen gaat men wél en welke niet uitnodigen, wat met Turkije? Gaat dat land ophouden met ook de Koerden buiten de eigen grenzen te bombarderen? Of vliegtuigen van andere mogendheden uit de lucht schieten als die ergens ‘verkeerd’ bombarderen? Wat met Irak? Gaan de Koerden ook buiten de eigen regio blijven meedoen als ze geen garanties krijgen op een eigen staat?
Onze media vertelden gisteren dat de Koerden zouden oprukken naar Raqqa, de huidige 'hoofdstad' van het kalifaat. Dat klopt niet. De Peshmerga, zoals de Koerdische strijders genoemd worden, hadden enkele dagen geleden wel een aanval van IS teruggeslagen in Irak en daar het stadje Bashica heroverd. Maar dat ligt tegen Iraaks Koerdistan aan, Raqqa ligt een heel eind verder van de Syrische frontlijn tussen Koerden en IS.
Kortom, er zal nog veel water door Tigris en Eufraat vloeien vóór daar iets zal zijn opgelost. Buiten de terughoudendheid van de Koerden om buiten de eigen regio te vechten, geldt dit feitelijk ook voor de Iraakse sjiïeten, die hoofdzakelijk in Zuid Irak wonen en er geen zin in hebben soennitisch grondgebied in het noorden te gaan herwinnen op IS. Misschien iets voor de nieuw opgerichte moslimcoalitie o.l.v. Saoedi-Arabië, die naast de twee reeds bestaande (Rusland/Assad/Iran en deze rond de VS) IS wil bekampen. Het wordt daar ‘hoe meer zielen, hoe groter kerkhof’, want het zal allemaal niets uithalen als er geen werk wordt gemaakt van een echt grondleger.
Terwijl menigeen zich druk blijft maken over de vijf dagen treinstaking die nog moeten komen, wordt er in dit landje nu ook al volop het werk neergelegd. De cipiers bv voor de zoveelste keer en de politie die het beu is telkens te moeten invallen als er in gevangenissen gestaakt wordt. Nu is het al zover gekomen dat de politie dreigt met staken als de cipiers blijven staken. Merkwaardig genoeg hebben de pakkemannen nog gelijk ook.
In de haven van Antwerpen legden gisteren de zeeloodsen van de liberale vakbond, de kleinste van de drie grote, het werk neer omdat ze ook op de rivieren willen loodsen. De echte reden is, dat die laatsten nog niet zo lang geleden zelf gestaakt hebben en meer loon bekomen. De zeeloodsen, die al minder loon kregen dan de rivierloodsen hopen op die manier ook meer te krijgen. Ik ben geen specialist ter zake, maar op zee loods spelen lijkt me altijd nog iets gemakkelijker dan op een rivier, zeker met schepen die steeds groter worden en meer diepgang hebben. Probeer de haven dan maar competitief te houden, zeker als men weet dat straks misschien ook de dokwerkers gaan staken…
Men zou nog medelijden krijgen met de autoriteiten die dit landje draaiende moeten houden. Ook zonder stakingen stikt het hier van problemen die maar niet opgelost raken. Denk maar aan die witte kassa in de horeca, die straks zijn zoveelste uitstel krijgt, de modernisering van de politie die maar niet schijnt te lukken (allemaal nog een gevolg van de hervorming waarbij de Rijkswacht werd afgeschaft), de reorganisatie van het leger, dat zijn internationale verplichtingen nog nauwelijks aan kan bij gebrek aan geld, de Arco/Dexia-Deminor doolhof, de vluchtelingenproblematiek waarvan niemand kan zeggen wat dat uiteindelijk gaat kosten, de problemen rond leefloners en langdurig zieken die men maar niet aan de slag krijgt (voor zover zoiets mogelijk is).
Enfin, wie daarover allemaal moet beslissen, heeft het niet gemakkelijk. Toch is het ook weer niet het einde van de wereld, want straks gaat de hele politieke meute weer op vakantie, alsof er niets aan de hand is…
Vorig weekeinde waren er liefst twee partijcongressen: dat van Open VLD en dat van de SP.a. Met de drukte rond het NMBS-dossier en allerhande stakingsberichten, plus de nationale én internationale heisa over de vluchtelingen en de terreurdreiging gingen deze congressen en de boodschap die ze de goegemeente wilden meegeven, compleet de mist in. Paars stelt in Vlaanderen trouwens ook niet veel meer voor. Met percentages onder de 15%, als we de laatste peiling van RTBf en Libre Belgique mogen geloven, zitten zowel socialisten als liberalen in onze regio nog net vóór Vlaams Belang en de groenen. Als de perikelen rond de vluchtelingenstroom blijven aanhouden – en zo ziet het er naar uit – dan is het niet denkbeeldig dat het VB ze bij een volgende enquête inhaalt of zelfs voorbij steekt. Slogans als ‘Jij maakt morgen’ (SP.a) en ‘Mensen sterker maken (VLD) zullen daaraan niets verhelpen (Evenmin als die ‘Waar een wij is, is een weg’ van CD&V, nog zo’n vergane glorie met een percentage van rond de 15%).
Toch slaagde overacterend Gwendolientje erin de media te halen met haar voorstel jonge Belgen met vreemde roots meer kansen te geven, ook bij de politie, zelfs zonder middelbaar diploma en zelfs – nu komt het – zonder kennis van het Nederlands. Is dat mens nu helemaal gek geworden? Het eerste, allereerste dat gevraagd wordt van mensen die willen integreren in onze samenleving, om eender wat te doen, is het meester zijn van onze taal. Het is gewoon een conditio sine qua non. En dan nog bij de politie! Hoe ver moet men gevallen zijn (of over de toeren) om als voorzitster van een politieke partij zoiets uit te kramen?
Bij het Spoor zit er een hete winter aan te komen. Een zoveelste bijeenkomst is niet alleen op niets uitgedraaid, de leiding van de NMBS heeft nu zelf maar beslist wat ze al langer vraagt: de afschaffing van de feestdag van 15 november (de zgz koningsdag), de afschaffing van de dubbele compensatie, het niet meer geven van extra vakantiedagen voor het jaar waarop men met pensioen gaat, de verhoging van de effectieve uren (36 uur, dat blijft, maar de compensatie- en kredietdagen er bovenop verdwijnen). Dit zijn, nota bene, allemaal zaken die werknemers elders ook niet krijgen. Deze maatregelen zijn beslist in het zgn paritaire comité, waarin vakbonden en directie evenveel leden hebben, maar waar de stem van de voorzitter dan de doorslag heeft gegeven. Ze moesten deze maand worden goedgekeurd om vanaf 01.01.2016 in werking te kunnen treden.
De vakbonden hebben alle redenen om de beslissing van de directie te aanvaarden, want er ligt nog heel wat meer te schrappen als de door de federale regering voorgestelde besparingen er zullen komen en zeker tegen de tijd dat het spoorwegverkeer in heel Europa geliberaliseerd zal zijn. Het gaat o.m. over flexibelere werktijden en vooral de invoering van een twaalf urenshift in de werkplaatsen, waar de treinen nu alleen onderhouden en gerepareerd worden overdag, dus net wanneer ze operationeel zouden moeten zijn, iets wat nergens anders gebeurt. Hoe zou het toch komen dat bv de Zwitserse spoorwegen aan de helft van de prijs (t.o.v. België) werken?
---
De NMBS is trouwens niet de enige plaats waar vakbonden en werkgevers het niet eens worden. Ook de onderhandelingen over meer flexibelere werktijden bij overslag- en logistieke bedrijven zijn afgesprongen, waarbij de voorstellen over o.m. meer nachtarbeid voorlopig van de tafel zijn geveegd. Dat betekent dat ook daarover dit jaar geen overeenkomst meer zal komen en dat o.m. de Belgische e-commerce vele miljoenen euro schade zal lijden, omdat het gros van deze handelsverrichtingen aan de overkant van de Nederlandse grens zal worden uitgevoerd.
De kans bestaat dat de spoorvakbonden de 5 stakingsdagen in januari 2016 er zullen doordrukken, maar dat zal alleen maar voor meer ellende zorgen, niet voor oplossingen. Voor de e-commerce zit zelfs dat er niet meer in…
In Duitsland greep eergisteren het met spanning afgewachte congres plaats van CDU, de partij van Merkel én van de zusterpartij uit Beieren, de CSU. ‘Mutti’ had de laatste tijd heel wat kritiek gekregen, ook uit eigen rangen, i.v.m. haar aanpak van de vluchtelingenstroom in het algemeen en haar ondertussen bekende uitspraak van ‘Wir schaffen es’. Wel, het is een storm geworden in een glas water, want Merkel bleef op haar standpunt, haalde er de principes bij van het christelijk geloof waar beide partijen voor zouden moeten staan en kreeg op het einde van een toespraak die meer dan een uur in beslag nam een applaus dat negen minuten duurde. Om dat te bereiken moest ze het niet alleen goed uitleggen, maar niettemin enkele toegevingen doen, al lijken mij die eerder gratuit. Vanaf volgend jaar zouden er minder vluchtelingen toegelaten worden, zonder er echter een bovengrens op te plakken. Onze tsjeven zouden het niet beter kunnen verzinnen.
De tweede dag, gisteren dus, zou Horst Seehofer, de minister-president van Beieren en voorzitter van de zusterpartij aan het woord komen. Seehofer is in de vluchtelingenkwestie altijd de hevigste opponent van ‘das Mädchen’ geweest en heeft haar op een vorige bijeenkomst ooit eens publiek de les gelezen. Merkel bleef en blijft daar echter onverstoord bij en gaat verder haar eigen gang, wetende dat er in haar partij niemand is die haar momenteel kan vervangen. Van wat Seehofer die tweede dag zou gezegd hebben, heb ik in onze media trouwens niets vernomen, zodat ook de Beier zich maar beter koest zal gehouden hebben, het motto indachtig dat blaffende honden niet bijten…
We zullen zien wat het daar wordt, maar toch één opmerking. Merkel en haar medestanders beweren regelmatig dat Duitsland het aankan, zoals het land dat ook heeft kunnen doen met de miljoenen Duitsers die vlak na WO II uit Polen werden verdreven. Dat waren echter échte Duitsers, die de taal al spraken, vrij goed geschoold en meestal christelijk waren opgevoed. Geen moslims die de taal niet kennen en waarvan een serieus deel zo goed als analfabeet is. Financieel zal het misschien wel lukken – Duitsland heeft een handelsoverschot en geen schulden - maar voor de rest blijft het een gok. Wie leeft zal zien.
---
Merkel werd zopas door Time Magazine uitgeroepen tot ‘persoon van het jaar’. Men moet zich daar niet te veel bij voorstellen. Tot het einde van vorige eeuw werd de ‘persoon van het jaar’ bij Time gekozen door de lezers. Die persoon kon zowel veel goed als veel kwaad hebben gedaan. Zo gebeurde het ook dat figuren zoals Hitler, Mao, Stalin en Komeini ooit verkozen werden. Toen voor het jaar 2000 de ‘persoon van de eeuw’ verkozen moest worden, kozen de lezers voor Hitler. De Time redactie was het daarmee niet eens en koos dan maar zelf een figuur, iets wat ze sindsdien is blijven doen. Het blad verspeelde daarmee echter een aanzienlijk deel van haar abonnees, ondergetekende inbegrepen en is sindsdien heel wat van zijn pluimen verloren en qua populariteit voorbijgestoken door het Britse ‘Economist’.
Ook in Frankrijk heeft een soort cordon sanitair gewerkt. Het was een herhaling van de presidentsverkiezingen tussen de gaullist Chirac en de socialist Jospin, waarbij laatstgenoemde door vader Le Pen werd afgetroefd in de voorronde die daarna de ‘finale’ verloor omdat de socialisten hun stem gaven aan de gaullist. L’histoire se répète en hetzelfde staat nu te gebeuren bij de volgende presidentsverkiezingen in 2017. Alleen is het nu nog koffiedik kijken wie van de twee – Hollande of Sarkozy – er door dochter Marine Le Pen zal uitgebonjourd worden. Mocht het vandaag gebeuren, zou het ‘monsieur normal’ zijn, maar in de politiek is anderhalf jaar een eeuwigheid.
Zeker is dat de bijna 7 miljoen Fransen die voor het FN hebben gestemd, dat ook de volgende keer gaan doen. Als Hollande er ondertussen nog steeds niets van bakt, maakt Marine zelfs een kans op het hoogste schavotje en zal ook Sarkozy eraan zijn voor de moeite. Misschien moeten ze tegen die tijd wel een écht cordon sanitair instellen. Paris vaut bien une messe. Ze kunnen Jos Geysels eens uitnodigen. Die groene azijnpisser, die er, in samenwerking met Verhofstadt, in slaagde bij de derde poging het Vlaams Blok te laten veroordelen, zal de Franse ‘democraten’ met plezier bijstaan.
Waar men in onze poco media weinig over hoort is, dat op het eiland Corsica* niet de socialisten noch de republikeinen, maar de nationalisten gewonnen hebben. Na de Schotten en de Catalanen nog een volk dat op zijn minst meer autonomie gaat eisen.
Nu de Vlamingen nog…
* Het Corsicaans is geen Frans, maar een Italiaans dialect: het Ligurees, dat ook als volkstaal gesproken wordt in de streek rond Genua. Zes jaar vóór de geboorte van Napoleon Bonaparte, werd het eiland door de stadsstaat Genua verkocht aan Frankrijk. Napoleon(e) was evenmin een echte Fransman als De Gaulle, wiens familie eerst Van De Walle heette en Frans-Vlaams was (Hitler was tenslotte ook geen Duitser; hij werd geboren in Braunau in Oostenrijk).
Voor zover het al vermeld werd, stond het ergens in een klein artikeltje (zoals bv in De Tijd), maar de meeste Vlaamse media zwegen er oorverdovend over: de laatste peiling van de RTBf en La Libre Belgique over het kiesgedrag in dit land. Het is natuurlijk weer ‘maar’ een peiling, maar gemaakt door francofonen heeft het toch voor ons een minder bevooroordeelde benadering dan wanneer die bv gemaakt zou geweest zijn door de VRT en De Standaard, om nog te zwijgen van De Morgen, dat andere zelfverklaard ‘kwaliteitsblad’.
Uit die laatste peiling blijkt dat het Vlaams Belang haar aantal stemmen zou verdubbelen (van 5,8 naar 11,9%), de N-VA bijna weer op 30% zit en dat bij de oppositie alleen Groen vooruitgaat (naar 11,6%).
In het licht van de vluchtelingencrisis en de terreurdreiging wordt het voor de burgers steeds duidelijker dat ook bij ons de traditionele partijen (én de N-VA) steeds meer oplossingen voorstellen die het VB tien tot twintig jaar al deed. Dat de N-VA, in tegenstelling tot CD&V, SP.a en Open VLD, (nog) niet afgestraft wordt, heeft er mee te maken dat ze nu wel in de huidige federale regering zit, maar niet in de vorige waarin de meeste foute beslissingen genomen werden. Beslissingen, of het gebrek eraan, die er nu mee voor zorgen dat de veiligheid en de economische situatie in dit land er steeds hachelijker op wordt.
De traditionele partijen blijven dan ook de ware schuldigen voor de meeste uit de hand gelopen situaties, niet alleen op het gebied van veiligheid maar ook i.v.m. het koesteren van vakbondseisen en het beschermen van mensen die niets doen i.pl.v. ervoor te zorgen dat de paarden die de haver verdienen ze ook krijgen. CD&V haalt nog net 15%, terwijl SP.a en Open VLD daar zelfs niet meer aan geraken. De N-VA ontsnapt er voorlopig aan, maar ze doen er in die partij goed aan er rekening mee te houden dat het geduld van de Vlaming ook voor hen niet eindeloos blijft.
Het komt steeds meer voor dat politieke beslissingen in dit land op de valreep pas beslist worden, in blessuretijd zeg maar. Het gevolg van een dergelijke aanpak komt de meerderheid goed uit, maar maakt dat er voor de oppositie geen tijd meer overblijft om te reageren en daarom doet men het ook. We hebben dat meegemaakt bij het akkoord met Engie (Electrabel) over de kerncentrales, dat zelfs pas enkele uren vóór de vervaldatum werd bereikt, we zullen het ook meemaken met de taxshift die men er waarschijnlijk nog vóór Kerstmis door het parlement zal jagen en we maakten het eergisteravond ook mee bij het zgz akkoord van Kris Peeters met Europa i.v.m. de aanpassing van de wet Major op de havenarbeid. Dat laatste akkoord is echter verre van zeker en kan eerder beschouwd worden als een uitstel van executie, gewoon omdat het tijd koopt tot 1 juli 2016 en dit nadat Peeters al twee keer een uitstel had gekregen, de laatste keer dank zij partijgenote Thyssen, die zo aantoonde dat ze toch iets kan doen in haar Europese functie. Of het allemaal veel zal opleveren is een andere zaak.
De zgz aanpassing van de wet Major door Peeters is in feite een soort Major light, waarbij werkgevers voortaan ook mensen in de haven aan het werk zouden kunnen zetten zonder degenen die zich melden via het aanwervingslokaal, het zgz ‘Kot’. Ze moeten wel erkend worden door een commissie die ook al voor de helft uit vakbondsmensen bestaat, zodat die laatsten toch een vinger in de pap blijven houden. Verder zou ook multitasken voortaan worden toegelaten, waarbij dokwerkers diverse taken zouden kunnen uitvoeren, iets wat nu niet kan (een kraanman mag nu bv niet met een heftruck rijden).
Dat zelfs zo’n verwaterde versie, die bovendien gefaseerd zou lopen tot 2020, in de ogen van de havenvakbonden op weinig sympathie kan rekenen, zegt iets over de verstarde situatie aldaar. Lijkt veel op wat we meemaken met de vakbonden van de NMBS, die ook nog bevolkt zijn door mensen die 50 jaar achter lopen en wier achterstand door de automatisering en digitalisering steeds groter wordt. De kans is dan ook hemelsgroot dat er van dit initiatief in blessuretijd niet veel zal overblijven en dat een Europese veroordeling van dit land tot de mogelijkheden blijft behoren. Zelfs een wet Major light blijft immers de vrijheid van vestiging en dienstverlening beperken.
---
In de marge van bovenstaande is er ook nog steeds het probleem van de e-commerce dat zich eveneens o.m. in de havens situeert (denk maar aan Hut’s Katoen Natie) en waar nog steeds geen akkoord is over nachtarbeid voor logistieke bedrijven en webwinkels, waardoor de bestaande allemaal verhuizen naar net boven de grens in Nederland en de eigen bedrijven stilaan doodgeknepen worden. En ook in deze materie zijn het de vakbonden die dwars blijven liggen, zogezegd o.w.v. de ‘kwaliteit’ van de jobs, die meer halftijds en minder betaald zouden zijn. Dat kan, maar is altijd nog beter dan géén jobs, of zie ik dat weer verkeerd?
Het zou wel eens kunnen dat de spoorbonden, door meteen te dreigen met vijf stakingsdagen in januari 2016, deze keer in de eigen voeten hebben geschoten. Niemand kan er begrip voor opbrengen en meteen wordt ook een stinkend potje vakbondsvoordelen aan de kaak gesteld, waar de gewone burger meestal zelf niet eens weet van had. De NMBS lijkt wel een syndicaal paradijs te zijn, waar men niet alleen betaald wordt als men werkt, maar ook (en niet weinig) als men er niet werkt. Compensatiedagen voor wie ziek of met vakantie is bv of vakantiedagen uitbetaald krijgen voor een jaar waarin men maar een paar dagen gewerkt heeft. Daarenboven krijgen de bonden jaarlijks een bedrag van bijna 11 miljoen euro om de syndicale vrijgestelden, ook al mensen die niet werken, uit te betalen en zelfs zgz ‘syndicale premies’ te krijgen voor een totaal van 38.000 medewerkers, terwijl er ‘maar’ 34.000 meer in dienst zijn, die zelfs niet eens allemaal bij een vakbond zijn aangesloten.
Het contract voor laatstgenoemde ‘tegemoetkoming’ is dit jaar door de directie opgezegd en houdt eind dezer maand op te bestaan. De directie dreigt er nu mee het niet meer te vernieuwen en wijst de beschuldiging van chantage af door te stellen dat vijf stakingsdagen in één maand, bovenop de acht van het voorbije jaar, ook chantage is. Tegelijk werkt de federale regering aan een ontwerp tot minimale dienstverlening tijdens stakingen – iets dat al bestaat in andere landen – en zou dit willen klaar hebben tegen 01.01.2016.
De soep zal waarschijnlijk niet zo heet gegeten worden als ze wordt opgediend, maar het beloven nog spannende weken te worden. Een van de problemen om wijzigingen aan loon- en arbeidsvoorwaarden bij de NMBS door te voeren is nl een wet uit … 1926, bijna 90 jaar oud. Volgens die wet kan dat pas als er binnen de Paritaire Commissie een tweederde meerderheid is. Die commissie bestaat voor de helft uit … vakbondsmensen. Als men niet uit de impasse geraakt, is het enige overblijvend argument die archaïsche wet af te schaffen. Want bij het scheiden van de markt zal het anders weer de belastingbetaler zijn die ervoor zal opdraaien. Net zoals bij de discussie over het uitblijven van een oplossing voor nachtwerk, waardoor onze e-commerce niet kan concurreren met het buitenland. Allemaal stuk voor stuk problemen, die een oplossing vragen en door de vakbonden worden tegengewerkt. Volgens de laatste berichten zou Europa nu toch een nieuw voorstel van Kris Peeters hebben aanvaard i.v.m. het closed shop probleem in de havens, maar wat het inhoudt is mij niet bekend op het ogenblik dat ik dit schrijf. Dat Katoen Natiebaas Fernand Huts als eerste reactie gezegd heeft dat Peeters de vakbonden hun goesting heeft gegeven en dat anderzijds de eerste reactie van het ABVV er een was van verbazing, voorspelt niet veel goeds. Wordt gegarandeerd vervolgd!
Nog weinigen, die zich de partij Vivant* van zakenman Roland Duchâtelet herinneren, weten waar die partij voor stond. Die was o.m. voorstander van het invoeren van een onvoorwaardelijk basisinkomen voor elke burger. Een onmogelijk te realiseren droom, zo leek het velen, maar nu zou er toch iets van gaan komen. Niet bij ons, maar in Finland gaat men een experiment met basisinkomen uitvoeren. Dat gaat niet in één keer gebeuren, maar via een proefgroep in 2017.
Met uitzondering voor de kinderen en de gepensioneerden, voor wie in Finland al een basisinkomen bestaat, gaat elke Finse burger 800 euro per maand krijgen, onafhankelijk van zijn loon. Als tegenprestatie zullen alle andere uitkeringen en voordelen dan wel wegvallen. Men rekent erop dat mensen die al zeker zijn van een basisinkomen gemakkelijker eender welke andere job zullen aannemen omdat de risico’s dan kleiner zullen zijn. Naast deze aanmoediging tot werken, rekent de Finse centrumrechtse regering erop, dat er heel wat administratieve rompslomp zal verdwijnen, wat ook zal leiden tot minder kosten. Iedereen een vast bedrag geven is nl gemakkelijker dan allerlei aparte stelsels en achterpoortjes in het leven houden.
Enfin, we zullen zien wat het wordt en of Duchâtelet gelijk zal krijgen. Mocht dat laatste zo zijn, dan is de vraag of hij de Open VLD, partij waartoe hij nu behoort, zover kan krijgen ze aan te zetten het Finse voorbeeld te volgen.
* Vivant zou nog bestaan in Duitstalig België, maar wat het daar nog voorstelt, is mij niet duidelijk.
Wie dacht dat het closed shop systeem van de vakbonden in onze havens een uitzondering was in dit land, is er aan voor de moeite. Ook de NMBS is nog altijd een staat in de staat, met o.a. een eigen, aparte ziekteverzekering (die, alleen aan administratie, elk jaar 18 miljoen euro kost), een eigen personeelsdienst, korting op kredietdagen, dubbele compensatie voor niet-actief personeel, compensatie bij treinvertragingen, variabele bonussystemen, een jaarlijkse cadeaucheque van 105 euro, een extra nationale feestdag op 15 november (dag van de dynastie!), tot 65 vakantiedagen per jaar en nog zo’n paar van die heilige huisjes.
De NMBS moet tegen het einde van deze legislatuur echter 663 miljoen euro besparen en de productiviteit elk jaar met 4% verbeteren, wil ze straks – als het treinverkeer in Europa in 2022 volledig vrijgemaakt zal zijn - nog meetellen. Het alternatief is een Sabena scenario, waarbij een faillissement niet wordt uitgesloten. Het leek erop dat er een zeker begrip was bij de vakbonden om de directie op enkele punten tegemoet te komen, maar dan wel zonder dat geraakt werd aan de statutaire vaste benoemingen, de 36-urenweek, het pensioen op 55 voor het rijdend personeel, het behoud van dat ziekenfonds én de tussenkomst in de hospitalisatieverzekering. Van hautaine toegeeflijkheid gesproken…
Zelfs die beperkte bereidheid om tot een akkoord te komen was echter na 24 uur al verleden tijd. De ‘achterban’, zoals dat heet, gaat niet akkoord en de vakbonden lopen mee in dezelfde richting. Voor januari 2016 zijn al vijf stakingsdagen aangekondigd. Een troost voor de treinreizigers is alvast dat de feestperiode tot Nieuwjaar niet meteen in gevaar komt, omdat de tijd daarvoor te kort was. Volgende maand zijn ze echter weer de klos.
‘Al is de treinreiziger nog zo snel, de NMBS vertraagt hem wel’…
Men zou het haast nog vergeten met al die discussies over terreurgevaar, klimaatakkoord, Uplace (en Neo), Oosterweel en ga zo maar door, maar ondertussen is er ook nog het dispuut tussen Europa en de federale regering over het uitblijven van wat men ‘het sociaal akkoord over de havenarbeid’ noemt, maar dat in feite gaat over de zgn ‘closed shop’ van de vakbonden. Kris Peeters had vóór eind november Europa daarover een duidelijk antwoord moeten geven, maar kon dat tot tweemaal toe uitstellen, zgz wegens de terreurdreiging, maar in werkelijkheid omdat hij het met ‘zijn ‘ vakbonden niet geregeld krijgt. Hoe gevoelig de zaak is, blijkt uit het feit dat hij van zijn coalitiepartners in de regering de vrije hand heeft gekregen. Dit betekent gewoon dat die partners het ook niet zien zitten en er zich liever niet aan verbranden. Want een normalisatie van de situatie, die in Spanje is moeten gebeuren na klacht van Europa en in de UK al door Thatcher werd uitgevoerd in de jaren 1980, is hier nog altijd niet aan de orde. De regering is als de dood voor de dreiging door vakbonden én dokwerkers voor sociale onrust in de grootste haven van het land. De kans is groot dat er dan ook niets zal gebeuren, dat men wacht tot Europa tenslotte zal ingrijpen en dat men dan de zwarte piet naar dat Europa zal doorschuiven. Erg moedig is dat allemaal niet, noch van Peeters noch van zijn collega’s. Als er immers echt niets gebeurt, zal de Europese Commissie België dwingen de wetten ter zake te veranderen (zoals in Spanje is gebeurd) en - bij in gebreke blijven ervan – dwangsommen opleggen.
---
In de marge van bovenstaande is er ook nog het probleem dat men, tot nu toe, in dit land ’s nachts nog steeds geen pakjes mag sorteren. Dit heeft als gevolg dat bijna alles wat binnen de e-commerce als dringend besteld wordt, geleverd wordt door pakjescentra van net over de grens in Nederland. Specifiek voor het Antwerpse is er het geschil tussen natiebaas Huts en de vakbonden over hetzelfde probleem binnen de haven, waar vakbonden willen dat inpakkers een havenstatuut moeten hebben, ttz aan dezelfde voorwaarden moeten voldoen als de huidige dokwerkers en o.m. verplicht worden aangesloten te zijn bij een syndicaat, de beruchte ‘closed shop’ waar het voor Europa allemaal om te doen is.
Dat het FN in Frankrijk de eerste ronde van de regionale verkiezingen heeft gewonnen, is geen verrassing. Dat ze in 6 van de 13 regio’s als eerste uit de stembus zou komen, is dat wel. Het is op dit ogenblik nog niet duidelijk of ze daarmee ook de tweede ronde zal winnen. Zoals al meer is voorgekomen, hebben de socialisten al te kennen gegeven zich te zullen terugtrekken in die regio’s waar ze als derde partij zijn geëindigd, m.a.w. willen ze (weer eens) een soort voorakkoord met de Républicains van Sarkozy, die daar echter (voorlopig?) niet op in gaat. Als de ex-president voet bij stek houdt, kan het dan nog spannend worden.
De zaak nu voorstellen – zoals onze media doen – dat de winst van het FN alleen voortkomt uit de terreurdreiging, is een fabeltje. Dat zal wel meegespeeld hebben, maar de partij van Marine Le Pen doet het al vele maanden meer dan behoorlijk. Bij de departementale verkiezingen, eerder dit jaar, haalde ze al 25,2%. De winst die Hollande hoopte te maken met zijn aanpak van de terreurbestrijding en zijn buitenlandse politiek t.o.v. IS, is er duidelijk niet gekomen zoals hij gehoopt had. Bij zijn aantreden als president had ‘monsieur normal’ gezegd dat hij bij de volgende presidentsverkiezingen (over anderhalf jaar) mocht afgerekend worden op zijn werkgelegenheidsbeleid. Wel, sinds die verklaring zijn er in Frankrijk 700.000 werklozen bijgekomen.
Wat wél duidelijk is geworden is, dat ook de Fransen niet meer akkoord gaan met wat in Europa allemaal (niet) beslist wordt. Er is overal een duidelijk ruk naar rechts. In Hongarije zit de rechtse partij van Victor Orban al enkele jaren stevig in het zadel. In Polen is dit jaar een nieuwe, rechtse regering aan de macht gekomen. De Denen hebben in een referendum voor de tweede keer neen gezegd tegen het afstaan van meer bevoegdheden aan Europa. Als er vandaag verkiezingen zouden zijn in Nederland, wordt de PVV van Geert Wilders daar veruit de grootste partij. In de UK verloren de socialisten, na 4 jaar oppositie, toch de verkiezingen (ook dat was voor onze poco media een verrassing). De linkse partijen hebben geen antwoord op de huidige problemen van ons continent, grotendeels omdat ze zelf gedurende enkele decennia bijna overal mee de politiek hebben beheerst en zo ook verantwoordelijk zijn voor de vele scheeftrekkingen die er nu bestaan.
Dat laatste geldt trouwens niet alleen voor Europa. In Venezuela heeft de neocommunistische partij van president Maduro, de opvolger van Chavez, na 16 jaar bewind de parlementsverkiezingen verloren. De oppositie wordt er dubbel zo groot als de Chavistas. Het land, dat over de grootste olievoorraden ter wereld beschikt (geschat op 300 miljard vaten, méér dan bv Saoedi-Arabië) heeft de opbrengsten van zijn olie opgesoupeerd en de levenstandaard zien zakken tot op het niveau van de vroegere Sovjet-Unie, waarbij de mensen in stratenlange rijen moeten staan aanschuiven om de meest noodzakelijke levensmiddelen en toiletartikelen te kunnen kopen. ‘El Chofer’, zoals Maduro genoemd wordt (hij was vroeger buschauffeur) heeft zijn nederlaag trouwens enigszins verrassend toch toegegeven. Hij zou nog enkele jaren president kunnen blijven, maar riskeert volgend jaar afgezet te worden. Het geld is op, het feest voorbij.
Deze week wordt op de internationale klimaatconferentie in Parijs het debat van de technici overgenomen door de heren en dames politici. Over wat de technici bereikt hebben heerst in onze media een zekere voldoening tot zelfs een lichte euforie. Ik ga er me niet over uitspreken want, rechtuit gezegd, ik heb de discussies niet echt gevolgd, buiten dan misschien die over het Belgische akkoord dat in blessuretijd dan toch gesloten werd. Waar ik nu al wel zeker van ben is, dat de euforie, voor zover die er werkelijk was, deze week wel zal verdwijnen van zodra onze politici overnemen en met ‘onze’ bedoel ik niet alleen het veelvoud aan ministers dat wij in dit landje hebben op elk gebied. Sinterklaas is voorbij en deze week zal er ook op e.o.a. wijze moeten bepaald worden wie wat en wanneer gaat bijdragen om de eventuele mooie beloften waar te maken. Ook voor wat het klimaat betreft is het van ‘l’argent fait la guerre’.
Wat ook misschien nog de moeite zal lonen om in de gaten te houden, is hoe en wat er eventueel zal beslist worden op het gebied van de kernenergie. Iedereen weet dat geen enkel land tegen 2030 het alleen zal kunnen rooien met hernieuwbare energie. Het gedeelte – groot of klein – dat uit andere energie zal bestaan, kan m.i. best nog uit kernenergie voortkomen, om de doodeenvoudige reden dat die geen CO2 uitstoot, waar het officieel toch om te doen is en wat met alle andere vormen wél het geval is. Daarbij komt nog dat deze klimaatconferentie gaat over zo’n 150 landen, waarvan er heel wat zijn die nog volop bezig zijn met kernenergie en sommige er zelf pas aan beginnen. Gaan ze die landen uitsluiten? Wat gaan ze doen met de leveranciers ervan die allemaal uit de ontwikkelde landen komen?
Tenslotte zal er links en rechts nog duchtig betoogd worden door groepen die denken enige invloed op de conferentie te kunnen uitoefenen. Zij dolen. Als puntje bij paaltje komt zal wel blijken dat men daar geen rekening mee zal houden. Enfin: de geschiedenis die zich blijft herhalen.
We hebben er weer een nieuw wetstratees woord bij: ‘de betalende solidariteit’. Als je dat laatste woord hoort, weet je meteen dat iemand gaat moeten geven en een ander iemand krijgen. In de Belgische politiek kan je er gif opnemen dat degene die geeft, zeg maar betaalt, Vlaanderen zal zijn. Dat was ook het struikelblok om het klimaatakkoord op te zeggen nog vóór dit land naar Parijs trok. Na veel vijven en zessen zijn de percentages wat aangepast en zal Vlaanderen iets minder betalen, maar dus nog steeds betalen. Schauwvliegje, die Vlaanderen in deze zaak moest verdedigen is, politiek gesproken, een pluimgewicht, dat niet op kan tegen de gehaaide collega’s van de andere gewesten. Ik zie niet in wat haar electorale meerwaarde voor haar partij kan zijn als er straks nog eens verkiezingen komen. Ze zullen daar al dikwijls met heimwee aan Vervotje gedacht hebben…
Ik had het er al over in mijn blog van eergisteren, maar onze politiek, zowel op federaal als regionaal vlak, is inderdaad een rommeltje aan het worden. Neem nu die affaire van Uplace, die in werkelijkheid over veel meer gaat dan dat ene winkel- en beleveniscentrum*. Daar zijn CD&V en VLD solidair met de Vlaamse regering, maar zeggen enkele van hun vertegenwoordigers dat ze het niet erg zouden vinden, mocht de Raad van State de zaak straks niet goedkeuren. Dat terwijl Mie Turtelboom, toch ook VLD, het advies van diezelfde Raad naast zich neerlegt om haar ‘Turteltaks’ er toch door te drijven. Wat is zo’n advies dan nog waard? Als het trouwens waar is wat Turtelboom zegt, dan zouden bepaalde uitspraken van de Raad van State en van het Grondwettelijk Hof tegenstrijdig zijn. Probeer daar maar een touw aan te knopen.
* Het totale areaal van de reconversiezone Vilvoorde-Machelen, waarvoor de Vlaamse regering haar fiat gaf, gaat over 250 hectaren, Uplace alleen over 5,5 ha.
Het was haast aandoenlijk hoe de Obama administratie en onze media hun best deden om de schietpartij van San Bernardino* in eerste instantie niet als een terreuraangelegenheid te bestempelen. De man die, samen met zijn vrouw, 14 mensen doodschoot zou het kunnen gedaan hebben o.w.v. een ‘werkgerelateerd dispuut’! Als zoiets dan gemaskerd gebeurt, zwaar bewapend en met kogelvrije vesten om een groep collega’s en kennissen dood te schieten, terwijl men later in de wagen en in het huis van de daders een waar arsenaal aan wapens en munitie terugvindt, moet men niet komen insinueren dat de zaak wel eens een werkdispuut zou kunnen zijn. Te gek om los te lopen. 20.000 kogels en 20 staafbommen bleken geen overtuigend argument te zijn, later wel een berichtje op Facebook dat de vrouw in kwestie trouw zou gezworen hebben aan de kalief van IS.
De dader heette Syed Rizman Farook en was een Amerikaans staatsburger, maar van Pakistaanse afkomst. Zijn vrouw had de Pakistaanse nationaliteit. Beiden waren moslims en het was bekend dat ze in het verleden contacten hadden gehad met extremisten in en buiten de States. De man was kort geleden nog in Saoedi Arabië geweest, het Mekka (letterlijk) van de meest radicale islam.
Collega’s van de moordenaar beweerden dat hij zijn American Dream beleefde en helemaal niet fanatiek moslim was. Dat laatste is inderdaad best mogelijk en bevestigt alleen maar de stelling dat ook de braafste moslim een potentiële terrorist kan worden als hij daarvoor wordt aangesproken door e.o.a. radicale imam, die hem opdraagt in naam van Allah ongelovigen neer te knallen.
In Oostenrijk ligt een wetsvoorstel klaar om 300 (!) illegale moskeeën te sluiten, te stoppen met de financiering van islaminstellingen en in de legale moskeeën te verplichten alleen nog te prediken in het Duits. Dat zal meer uithalen dan al dat gelul over verdraagzaamheid en godsdienstvrijheid. Dat laatste telt alleen maar als er een duidelijke scheiding is van Kerk en Staat en men zich daaraan houdt. Dat dat in de moslimlanden zo goed als onbestaande is, wil niet zeggen dat ze dan ook hier die lijn kunnen doortrekken of dat wij dat zomaar moeten aanvaarden.
* In 1985 ben ik met mijn vrouw nog in San Bernardino geweest. Zij had daar een Luxemburgse neef wonen, die na WO II met zijn vrouw naar de States was verhuisd. Van daaruit zijn we ook samen nog even naar Tijuana gereden, het eerste stadje ‘south of the border’ in Mexico. Dat was daar toen nog de vierde wereld, al was hun strawberry margherita (met tequila) er verre van slecht!
Het is me nogal een rommeltje in de huidige politiek van dit landje. Het is nog best samen te vatten met de Engelse slogan: ‘If you can’t convince them, confuse them’, of moeten we zeggen: ‘If you can’t beat them, join them’?
Het toppunt van cynisme maakten we mee in het Vlaamse parlement, waar de regering ‘unaniem’ het ruimtelijk plan rond Uplace goedkeurde, terwijl vertegenwoordigers van alle partijen van de meerderheid openlijk toegaven, dat ze hoopten dat dat project er nooit zal komen! Die hoop is dan gevestigd op een uitspraak van de Raad van State, die – áls ze het afkeurt – de Vlaamse regering zou ontslaan van het terugbetalen van miljoenen euro schadevergoeding. Mocht die Raad van State het wél goedkeuren, dan blijft het nog afwachten of Uplace vóór einde 2017 een extra treinstation zal klaar hebben, plus een eveneens extra busverbinding via De Lijn, zoals afgesproken.
De hele zaak loopt al sinds 2009 en heeft Uplace al zo’n 5 miljoen euro gekost, alleen al voor het saneren van de zgz ‘brown fields’, die de onzalige Renault fabriek er achtergelaten had. Ge zult er maar geld in hebben steken…
Rechtuit gezegd, persoonlijk laat mij het koud, hoe het daar zal aflopen. Die duizenden nieuwe jobs die daar zouden gecreëerd worden, zijn werkplaatsen die elders verloren zullen gaan in de bestaande winkelcentra van de regio. De mensen kunnen elke euro tenslotte maar één keer uitgeven. De andere duizenden werkplaatsen tijdens de bouw van het complex zullen grotendeels worden ingenomen door al dan niet legaal in dienst genomen buitenlanders. Dat ene treinstation en die buslijn zullen de toename van de verkeersdrukte op en rond het viaduct van Vilvoorde – het drukste van het land – niet verminderen, integendeel.
Er zit echter ook nog een andere angel in het gras, waarover men in onze media noch in de politiek iets hoort en dat is dat er buiten Uplace nog een handvol dergelijke initiatieven in hetzelfde Vlaams-Brabant zijn – denk maar aan dat voetbalstadion met bijbehoren op parking C van de Heizel - waar blijkbaar niemand zich druk over maakt en waarvan er al een in volle opbouw is. Als men Uplace verbiedt daar iets te beginnen, moet men ook de andere werken verbieden en/of stilleggen voor zover ze al begonnen zouden zijn. Wie A zegt, moet ook B zeggen. Zelfs in een politieke jungle zoals de onze mag men niet discrimineren.
Sultan Erdogan komt in nauwe schoentjes te staan, nu Rusland met officiële gegevens komt over de uitvoer van olie vanuit het IS kalifaat naar Turkije. Daar houdt het trouwens niet bij op: volgens de hoogste Russische legerleiding zou de familie Erdogan er zelf bij betrokken zijn. De sultan mag dan ook blijven ontkennen en zelfs dreigen ontslag als president te zullen nemen, vraag is maar of die retoriek alleen maar dient voor de internationale pers maar niet voor zijn talrijke supporters in het thuisland.
Feit is dat men in Turkije erg zenuwachtig begint te doen en dat het neerschieten van die Russische gevechtsbommenwerper nadat hij slechts 17 seconden boven Turks grondgebied zou hebben gevlogen, laat zien dat die zenuwachtigheid er is omdat men er inderdaad misschien wel iets verborgen wil houden en meer dan waarschijnlijk de lucratieve oliehandel met de zgz doodsvijand, die al zou bestaan vanaf de oprichting van het kalifaat. Het is trouwens evenzeer een publiek geheim dat bijna al wie IS wil vervoegen, dat via Turkije op de snelst mogelijke manier kon (en nog kan). realiseren. En dat de belangrijkste reden om de Koerden aan te vallen, was dat het succes van hun grondtroepen de oliehandel dreigde te doen mislukken. Als een illegale oliehandel en de miljarden van Europa om de stroom van vluchtelingen tegen te houden de Turkse economie moeten redden, dan ziet het er niet goed uit voor het nieuwe Ottomaanse Rijk van Erdogan.
Toch blijf ik met één vraag zitten: als die colonnes tankwagens, die men op de door de Russen getoonde satellietbeelden kan zien, echt daar aan de grens staan tussen het kalifaat en Turkije, waarom bombarderen de Russen dié voertuigen niet. Dat zou pas vuurwerk opleveren, die hele smerige handel een halte toeroepen en het kalifaat zonder inkomsten zetten. Dat dat niet gebeurt en onze media zich daarbij ook geen vragen stellen, is mij een raadsel…
