Normaal post ik mijn blog op SeniorenNet iets na middernacht, nadat ik het laatste radionieuws gehoord heb. Gisteren heb ik hem nog moeten aanpassen, toen men op dat nieuws vertelde dat de overname van PostNL door Bpost niet doorging, zoals eerst was gedacht. Ik had me in mijn eerste versie nl al zorgen gemaakt over het feit dat de vakbonden op maandag ook verzamelen hadden geblazen, omdat ze niet akkoord gingen met die overname en waarschijnlijk ook daar met stakingen zouden kunnen dreigen. Dat deze overname voor Bpost (een van de best presterende postbedrijven van Europa!) heel belangrijk was omdat het bedrijf daardoor een kans kreeg een belangrijkere rol te gaan spelen in de pakjesverdeling, een sector die momenteel in de lift zit, speelde voor de vakbonden niet mee. Voor hen telt alleen dat Bpost een Belgisch overheidsbedrijf blijft, waarin die overheid nog iets meer dan de helft van de aandelen bezit. Door PostNL over te nemen was de kans nl groot dat Bpost zou privatiseren en dat willen de vakbonden niet. Of het bedrijf daar beter of slechter van wordt, interesseert hen niet, wel het feit dat zij in een privébedrijf minder te zeggen hebben. Het is trouwens opmerkelijk dat de huidige, al dan niet wilde stakingen allemaal plaats vinden in overheidsbedrijven. De tijd dat men staakte in grote fabrieken is voorbij, omdat de meeste daarvan hun productie hier hebben stopgezet of afgebouwd, al dan niet na vakbondsacties. In elk geval hebben de bonden daar niets tegen kunnen doen. De slachtoffers van de huidige stakingen zijn deze keer niet meer de fabrieksbazen, maar de gewone burgers, de reizigers en de gedetineerden, iets wat de vakbonden zeker niet populairder zal maken.
Bpost en PostNL onderhandelden al drie maanden heel discreet en normaal zou de zaak deze maandag beklonken zijn. Dat dit nu niet door gaat, ligt – althans volgens Crootje, huidig minister voor Overheidsbedrijven – aan de loslippigheid van zijn voorganger Labille (PS), die vrijdagmorgen in een interview met de RTBf radio had verklaard dat de overheid aandelen van Bpost zou verkopen, dat het bedrijf geprivatiseerd zou worden en dat het eerder een kwestie van uren dan van dagen was. Als het blijkt dat die verklaring heeft meegespeeld, zou het wel eens kunnen dat hij daar gerechtelijk voor kan vervolgd worden, want dat is tegen de beurswet. In elk geval is duidelijk dat men bij de PS liever heeft dat een eigen overheidsbedrijf slecht werkt (hoe meer werklozen, hoe meer staatssteun de vakbond nl krijgt), dan dat het groeit in de privé. De partij is – via zijn vakbond – er wel degelijk op uit de stakingen politiek te recupereren, als zegt ze zelf van niet. Een duidelijker bewijs van deze gang van zaken maakten we trouwens maandagmorgen al mee in het distributiecentrum van Bpost in Nijvel, waar – ondanks het niet doorgaan van de deal – toch een wilde staking was uitgebroken. Men had er daar blijkbaar op gerekend dat de deal wél door zou gaan en geen zin de geplande (maar niet aangekondigde) stakingsdag ongedaan te maken. Niét werken is het nieuwe ideaal in Francofonië.
Of Labille voor zijn loslippigheid zal bestraft worden, valt nog af te wachten. Wie was het ook weer die zijn Fortis aandelen (en die van zijn familie, vrienden en kennissen) verkocht een paar uur vóór die bank over kop ging en daarvoor ook nooit bestraft is geworden?
De leiding van de PS had een professor opdracht gegeven een studie te maken over de Waalse arbeider. Na enkele maanden kwam de geleerde man er mee af. ‘Ten eerste’, zei hij, ‘de Waalse arbeider is socialist’. ‘Leuk om horen’, zei Di Rupo, ‘maar dat wisten we al’. ‘Ten tweede’, ging de prof verder, ‘de Waalse arbeider is verstandig’. Dat vond Di Rupo al een pluspunt. ‘Ten derde’, zei de professor, ‘de Waalse arbeider is eerlijk’. ‘Geweldig’, vond de hele Raad van Bestuur,’ met zo’n kwalificaties kunnen we overal komen’.
‘Moment’, zei de professor’, ‘ik ben nog niet uitgepraat. De Waalse arbeider heeft nl telkens maar twee van de drie vernoemde kwalificaties. Ofwel is hij socialist en verstandig, maar dan is hij niet eerlijk. Ofwel is hij socialist en eerlijk, maar dan is hij niet verstandig. Ofwel is hij eerlijk en verstandig, maar dan is hij geen socialist’.
---
Bovenstaande is een oude mop die echter razend actueel geworden is in het licht van de zinloze Waalse stakingen van het ogenblik bij de cipiers, het spoor, de agenten, het gerecht en ga zo maar door. Die Waalse arbeiders laten zich wat wijsmaken door enkele vakbondsagitatoren zoals die hobbit van een Goblet. Ze zouden beter eens terugkijken naar wat ze indertijd bereikt hebben onder Gaston Eyskens, die hetzelfde meemaakte toen hij de Eenheidswet er wou doordrukken. Er vielen in Luik toen zelfs doden, maar Eyskens gaf niet toe en de Eenheidswet kwam er. De volgende regering, mét de socialisten, heeft die wet daarna heel braaf uitgevoerd, hetzelfde wat zich ook nu voordoet bij de uitvoering van de zesde staatshervorming en de flexibele 38-uren werkweek, die al onder Di Rupo in het regeerprogramma stond.
Michel moet dan ook voet bij stuk houden en uitvoeren wat zijn regering beslist heeft, inbegrepen de sancties tegen wilde stakers en het niet uitbetalen van dagen waarop gestaakt werd. Dit zijn nl twee overeenkomsten die met de vakbonden gesloten zijn, wat o.m. bevestigd werd door Mw Reniers, voorzitster van de ABVV ambtenarenbond, in de Zevende Dag.
---
In tegenstelling tot wat verwacht werd gaat Bpost PostNL niet overnemen. De vakbonden hadden al afgesproken daarover bijeen te komen, wat als een zoveelste chantage kon beschouwd worden, waarbij de eindverbruikers nog maar eens de klos konden worden, net zoals dat ook gebeurd is met de reizigers van de NMBS en de gedetineerden van de francofone gevangenissen. Voor één keer dat er eindelijk in deze verwarrende tijden nog eens iets ambitieus zou gebeuren, wordt het afgeblazen omdat men o.m. vreest voor sociale onrust. Dat er bij de sociale verkiezingen steeds minder kiezers komen opdagen en er ook steeds minder jongeren zich aansluiten bij de vakbonden, is blijkbaar tot die bonden nog steeds niet doorgedrongen…
In de sociale malaise die er momenteel heerst, worden we regelmatig door vakbonds- en oppositieleiders om de oren geslagen met de bewering dat deze regering alleen bespaart op de rug van de kleine man en de grote vermogens ontziet. Mede door het feit dat de federale ministers daar niet krachtig genoeg op reageren, krijgt men stilaan de indruk dat het wel waar zal zijn. Maar is dat ook zo?
Volgens een studie van Dries De Smet, een journalist van De Standaard, waar men nu precies niet regeringsvriendelijk is (hun rode vriendjes mogen nl niet meer meespelen), klopt het verhaal van De Leeuw*, Leemans, Crombez en hun francofone tegenhangers maar voor een klein gedeelte en dat is dat men inderdaad straks langer zal moeten werken, maar dan niet met minder koopkracht. Men stelt het echter zo voor alsof men in die extra te werken jaren niet zou betaald worden, wat helemaal niet het geval is.
Het gemiddelde uurloon is vorig jaar gestegen met gemiddeld 1,5%, dit ondanks de indexsprong (anders zou het meer geweest zijn). Als het beschikbare inkomen gecorrigeerd wordt met de grotere levensduurte, blijft er nog een inkomensstijging over van 1,3%. Nota bene: de grootste stijging in meer dan vijf jaar. Dat zijn natuurlijk gemiddelden, maar geeft wel een ander beeld dan wat de syndicale demagogen ons voorhouden en waarbij iedereen zou verliezen. Daar staat tegenover, dat vermogen vorig jaar minder opbracht, grotendeels door de sterk gedaalde rente. Vermogens worden trouwens bij ons al belast (o.a. op dividenden en onroerende voorheffing).
Het probleem stelt zich niet bij de mensen, maar bij de staat, die meer blijft uitgeven dan ze int, wat men wel eens het overheidshandicap noemt. Vergeleken met Duitsland geeft de overheid van dit land per maand per persoon 400 euro meer uit (voor o.m. recreatie, cultuur, religies, onderwijs, gezondheidszorg, hernieuwbare energie en subsidies allerhande). In Duitsland, waar de mensen minder krijgen, zijn er geen nationale stakingen en betogingen, terwijl de sociale uitkeringen er 10% lager liggen dan bij ons, waarover door onze linkse politiekers (o.a. Vande Lanotte**) denigrerend wordt gesproken. De tewerkstelling ligt er echter, mede door de eveneens hier bekritiseerde zgz mini-jobs, verhoudingsgewijs twee keer zo hoog, de werkloosheid is er veel lager. Men ziet er haast nooit vakbondsleiders op Tv verschijnen, terwijl ze hier van het scherm niet weg te slagen zijn. Toch is Duitsland momenteel het meest welvarende land van de E.U. Raar, he?
* De vastgoedgenootschap van de familie De Leeuw, waarvan al bekend was dat ze mee profiteerde van de notionele intrestaftrek, blijkt de grens van 1 miljoen historische waarde te hebben overschreden. Wie kan zo’n mens nog geloven als die op Tv de proletariër ligt uit te hangen?
** Van Vande Lala gesproken: zijn met veel tralala voorgesteld Zilverfonds, tijdens zijn mandaat als minister van Begroting onder Verhofstadt, fonds dat de vergrijzingskosten ging opvangen, is zopas door Johan Van Overtveldt opgedoekt. Volgens deze laatste was het niets meer dan een pot met overheidsschuld. Feitelijk nog erger dan de lege doos waarover men het steeds had. De opheffing van dat onzalige fonds levert de huidige federale regering een structurele jaarlijkse besparing op van 120.000 euro…
Wat vroeger reeds gesteld werd door o.a. Bart De Wever, wordt nu bevestigd door de nieuwe algemene secretaris van de Franstalige Ambtenarenbond ACOD, een zekere Patrick Lebrun: dit is een politieke stakingsgolf die enkel de val van de federale regering tot doel heeft. Wat men via de PS niet kan bereiken, probeert men nu te realiseren via de vakbond(en). Wat er daarna moet gebeuren, zegt men er niet bij, maar waarschijnlijk wordt het dan de chaos, zeker in Francofonië. Een nieuwe regering mét socialisten is immers geen waarborg meer als men ziet wat in Frankrijk aan de gang is. Daar staken de linkse bonden tegen een linkse regering met een meerderheid in het parlement, iets wat hier gewoon niet mogelijk is, omdat men in dit land een regering steeds met andere partijen moet delen. De kans is trouwens groot dat, vóór dat gebeurt, we in het record van de 451 dagen zonder regering zullen kloppen of dat er helemaal geen nieuwe Belgische regering meer komt. Vergeten we ook niet dat de versoepeling van de 38 urenweek, waartegen de bonden nu ageren, ook al in het regeerakkoord Di Rupo stond. Huichelaars!
Zowel bij de cipiersstaking, de spoorwegstaking als bij de heisa rond de invoering van de kilometerheffing voor vrachtwagens, gaat het telkens om stakingen die alleen echt effect hebben in Wallonië. Telkens Waalse vakbondsafgevaardigden geprobeerd hebben de Vlaamse tegenhangers te overtuigen mee te staken, zowel bij de vrachtwagenkwestie als bij het gevangeniswezen, zijn ze op een Vlaams njet gestoten. ‘Njet’ is hier wel het juiste woord, want het Waalse ABVV wordt steeds meer geïnfiltreerd door de communisten van de PTB, de Waalse tak van de PvdA, de ware reden van de verharde Waalse standpunten.
De N-VA mag dan het communautaire in de ijskast gestopt hebben, de francofone syndicaten hebben het er terug uit gehaald. Voor ons, Vlaamse nationalisten, is dat geen slechte zaak. Zo komt er misschien schot in de splitsing van dit overbodige land, maar dan dank zij de Walen en niet de Vlamingen, iets wat járen geleden al eens voorspeld werd door Robert Houben , de laatste voorzitter van de toenmalig nog unitaire CVP. Die heeft bij zijn afscheidsspeech gezegd dat België alleen kon blijven bestaan op het geduld van de Vlamingen en dat dit land alleen zou ophouden te bestaan als de Franstaligen erom zouden vragen. We zijn, wat dat betreft, dus op de goede weg.
De meesten onder ons kennen waarschijnlijk nog het onwaarschijnlijke verhaal van de eerste man van Laurette Onkelinx. Dat was een Marokkaan, die op een gegeven ogenblik gezocht werd voor drugszaken door het Marokkaans Gerecht. Hij werd aangehouden op een Turkse luchthaven. Door een tussenkomst van zijn vrouw, Laurette Onkelinx dus – toen minister van Justitie in de regering Verhofstadt – kon hij ongedeerd naar België te reizen. Daar hield het niet bij op. Onkelinx scheidde wel van haar Marokkaan, maar gaf hem toch een riante job binnen haar ministerie, waar hij zo’n beetje de verbindingsman werd tussen de Belgische Justitie en de moslimgemeenschap van dit land. Onkelinx hertrouwde met advocaat Marc Uyttendaele, een van de beste pleitbezorgers van België en wellicht ook de rijkste, grotendeels o.w.v. de vele opdrachten die hij via de PS binnenreef. Onkelinx’ ex-man en Uyttendaele’s ex-vrouw waren trouwens de getuigen bij het nieuwe huwelijk…
Nu blijkt dat Onkelinx niet alleen genereus was t.o.v. een bedenkelijke echtgenoot – wat, ondanks alles, nog ergens te begrijpen was - maar dat zij ook met anderen speciale relaties had en daar wat voor over had. Zo benoemde zij 15 jaar geleden een zekere Geert Gijs tot diensthoofd rampenbeheer, waardoor hij de facto de baas werd van B-fast, het Belgisch team bij rampeninterventies, ook al had hij daarvoor niet het vereiste diploma. In 2012 werd die Gijs zelfs tot ridder geslagen, een overerfbare titel. De kosten van die grap, 3.700 euro, werden door Onkelinx’ departement betaald en niet door de kandidaat, zoals gebruikelijk. Gijs, die onder Volksgezondheid ressorteert, blijkt daar ook de enige ambtenaar te zijn die een bedrijfswagen heeft gekregen, een 4x4 dan nog.
B-fast is een complexe samenwerking tussen Buitenlandse Zaken, Ontwikkelingssamenwerking, Defensie, Volksgezondheid en Begroting. De leiding is in handen van een zgz Coördinatieraad die geleid wordt door Didier Reynders, net als Onkelinx afkomstig uit Luik. Men is al langer van plan om B-fast te hervormen en al zes maanden bestaat er daarover een audit, waarbij enkele onfrisse praktijken zouden zijn boven water gekomen. Alhoewel de N-VA er al enkele keren naar gevraagd heeft, krijgt ze van Reynders nog steeds geen inzage. Ons kent ons, weet je wel.
De derde nationale vakbondsbetoging tegen de regering Michel is voorbij. Er waren enkele verschillen met de voorgaande optochten : er was minder volk, slechts de helft van de eerste en 40% minder dan de tweede. Opvallendst misschien was wel dat een deel van de ACV’ers betoogden tegen Kris Peeters, die daarop meteen reageerde door in zijn broek te doen en opnieuw een vermogensbelasting te eisen. Zien of dat lukt in een land waar de belastingen, op twee na, al de hoogste zijn van heel Europa.
Wat niet verschilde van de vroegere betogingen is het feit dat men tegen alles en nog wat protesteert, maar er van vakbondszijde zelf geen alternatief voorstel komt. De pensioenuitgaven in dit land bedragen jaarlijks zo’n 40 miljard euro. Om een idee te geven : dat is meer dan de totale budgetten van Justitie en Defensie samen. Daar houdt er zelfs niet bij op, want elk jaar komt daar nog eens anderhalf miljard bij. Dat allemaal omdat men er zich niet op heeft voorbereid en men hier geen aparte pensioenfondsen heeft zoals in andere landen wél het geval is. De Nederlandse pensioenfondsen bv beschikken over een totaal kapitaal van rond de zeshonderd miljard euro (600.000.000.000 euro – ik durf het zelfs niet meer in oude Befkes schrijven!). Vorige week deed men in onze media daar nog smalend over, omdat die pensioenfondsen hun leden hadden laten weten dat de kans bestond dat ze volgend jaar 0,5% zouden kunnen moeten inleveren. Hier in dit land is geen cent apart gezet, alles moet uit de grote pot komen en dan kan men alleen maar hopen dat er elders bespaard kan worden en/of men mensen langer aan het werk kan houden. Slechts 67% van de bevolking tussen 20 en 64 is hier aan het werk (in Brussel zelfs maar 57%). Vanaf 55 jaar zit 10% van de werknemers ziek thuis. En dat zijn dan nog de Belgische cijfers, want in Wallonië zal het allemaal nog wel een stuk erger zijn. Het feit alleen al dat de media die niet vermelden, spreekt boekdelen.
Alleen in Slowakije en in Frankrijk is de effectieve pensioenleeftijd lager dan hier. Laten we dat eerste landje – het zgz Wallonië van het vroegere Tsjecho-Slowakije - even vergeten. Frankrijk, waar onze francofonen zo naar opkijken, is stilaan de nieuwe zieke van Europa aan het worden. Met de grimmigheid waarmee stakers daar raffinaderijen en kerncentrales stilleggen, is het nog maar de vraag of o.m. het E.K. voetbal er straks nog plaats kan vinden. Kers op de taart daar is dan nog dat men er staakt tegen een linkse regering die er bij de laatste verkiezingen de volstrekte meerderheid behaalde. Onze francofone cipiersstaking in het groot, zou ik zeggen. Als onze francofonen de Fransen blijven nalopen, is dit misschien voor Vlaanderen dé kans om dit landje op zijn minst verder te splitsen. Als de regering Michel de fiscale regularisatie, die vóór het zomerreces gestemd zou moeten worden, er doordrukt zonder medewerking van Wallonië en Brussel – zoals het er nu naar uitziet – zijn we in elk geval weer een stap dichter bij de scheiding. L’argent fait la guerre.
Ondertussen hebben we te maken met nog maar eens een nieuwe wilde staking, nu van het NMBS – werkplaatspersoneel. Daardoor zouden er vertragingen kunnen zijn in het reizigersvervoer, ware het niet dat de Waalse vakbonden – weer zij! – er meteen een nationale staking van gemaakt hebben. In Wallonië zal weer alles plat liggen en de treinen die van daar naar Vlaanderen rijden en terug zullen ook weer de nodige vertragingen hebben, als ze al zullen rijden.
Wouter Beke zal zich de gezinsdag van zijn partij in Plopsaland wel anders voorgesteld hebben. Niet dat het feest zelf werd verstoord. De leden, zeker die met kinderen, zullen er zich wel goed geamuseerd hebben. Veel politieke boodschap zal er echter niet van overblijven, nadat dezelfde dag een eigen CD&V-burgemeester (Francis Benoit uit het West-Vlaamse Kuurne) zijn onbehagen had geuit over het regeringsbeleid, met een berichtje op Facebook waarin hij zei het niet meer te zien zitten met dat ‘Plopsa gedoe’ van de partijtop. Meer specifiek klaagde de man erover dat hij en zijn CD&V collega-burgemeesters weinig of geen inspraak hebben in de partijpolitiek. Beke counterde meteen dat elke CD&V-burgemeester (er zijn er nog 150 in Vlaanderen, al is de vraag: hoe lang nog?) steeds bij hem terecht kan. Dat laatste zal wel kloppen. Beke is tenslotte een minzaam man die zelf ook burgemeester is (van Leopoldsburg). Misschien soms wel iets té minzaam, waardoor hij al eens de bijnaam ‘Markske’ toegediend kreeg (zoals die van ‘De Kampioenen’).
Toch zal er deze keer meer nodig zijn om de plooien binnen de partij glad te strijken. Volgens een studie van politicoloog Bram Wauters (UGent), is CD&V in Vlaanderen nl de partij waarin de leden het minst te vertellen hebben. De enquête die hij daarover maakte zou begin 2017 in boekvorm uitkomen, zodat we redelijkerwijze kunnen aannemen dat e.e.a. wel zal kloppen.
Volgens mij heeft men bij CD&V nog steeds niet door dat de partij, die ooit – samen met haar Waalse tegenhanger – een volstrekte meerderheid had in België, maar ook daarna nog boven de 40% uitkwam, nu de 15% niet meer zou halen – volgens een laatste peiling althans. Met zo’n 15%, zowat dezelfde hoogte van Open VLD, VB en SP.a, kan men bezwaarlijk verder gaan als de grote partij met interne verzuilingen die ze vroeger wél was. Grote promoties met weinig tot nietszeggende slogans zoals die van ‘Innesto’ (de 30 ‘high potentials’, weet je wel) en ‘Waar een wij is, is een weg’, blijken dan wel goed gevonden, maar blijven niet hangen.
Het schijnt zelfs dat Beke probeert stemmenkanon Inge Vervotte warm te maken (figuurlijk, he!) om terug te keren naar de partijpolitiek. Waarom straks niet Yves Leterme? Denkelijk gaat dat niet lukken, want die hebben beiden ondertussen een andere lucratieve bezigheid gevonden waarbij ze zo te zien ook niet slecht betaald worden. De partij moet dan ook roeien met de riemen die ze heeft en kan zich niet meer veroorloven intern gesplitst te blijven in diverse links/rechts strekkingen. Als men bv ziet dat Kris Peeters, een oud voorzitter van een centrumrechts Unizo het linkse ACV ter wille moet zijn, dan moet men geen specialist ter zake zijn om te weten dat zoiets niet kan blijven duren. Als de vakbond de partij wil dicteren, dan zou men deze best salut en de kost zeggen en vragen zelf maar met een arbeiderspartij te beginnen, iets wat ik al wel eens meer gesuggereerd heb. Men zou dan ook de neuzen eens kunnen tellen en vergelijken hoeveel er bij de vakbond zijn aangesloten en hoeveel er voor stemmen.
Kortom, wil CD&V overleven, zal ze moeten afstappen van haar tsjevenbeeld, van haar ‘ja, maar’ en van ‘enerzijds, anderzijds’ en zal zij resoluut beslissingen moeten durven nemen i.pl.v. eerst altijd te zien wat de anderen doen. Ophouden dus met de vis noch vlees politiek en o.m. ook eens durven uitkomen voor de laatste letter van haar eigen logo, de ‘V’ van Vlaams.
De opkomst bij de sociale verkiezingen, die nu voorbij zijn, was zo’n 10% lager dan de vorige keer. Daarmee zet de trend van dalende opkomsten zich verder. Dit geldt vooral voor de jongeren onder de 25 jaar die er zich maar al te goed van bewust zijn dat zij straks de rekening zullen moeten betalen voor o.m. een syndicaal beleid dat geen alternatieven biedt voor de crises die ze zelf mee heeft veroorzaakt. Dat er niettegenstaande dat alles toch nog veel mensen bij de bonden zijn aangesloten, komt door de premies die de vakbonden krijgen van een overheid waartegen ze zelf dan betogen en staken. Alsof dat trouwens het laatste jaar nog niet erg genoeg was, komen ze vandaag weer allen samen op straat, deze keer om de flexibilisering van de arbeid aan te klagen. Zij vinden dat een nieuwe soort indexsprong, waarvan de vakbonden steeds de negatieve kanten bekritiseren, maar zelf geen eigen voorstellen hebben tenzij terug te keren naar de situatie van een tijd die definitief voorbij is. In Wallonië wordt zelfs gesteld dat deze regering de 38-urenweek heeft afgeschaft, wat een leugen is. Ze wordt voortaan wel berekend op jaarbasis, zodat er inderdaad meer flexibiliteit komt. Ik kan best begrijpen dat niet iedereen het daarmee eens is, maar de toffe job van acht tot vijf zal voor velen een verre droom worden, ongeacht hoe die zal worden ingevuld. En het kan nog erger.
Omdat er vandaag in Wallonië weer weinig of niet zal gewerkt wordt, is de kans groot dat er daar weer zo goed als geen treinen zullen rijden. In Vlaanderen zou de hinder beperkt worden waardoor de studenten, die geconfronteerd worden met de jaarlijkse examens bij ons althans kans lopen ter plaatse te geraken, zij het met de nodige vertragingen. Ergerlijk blijft wel dat de NMBS speciale kortingen geeft die stakers via hun vakbonden kunnen bekomen. M.a.w. het federale Spoorbedrijf, in leven gehouden met jaarlijks 3 miljard euro staatssteun, subsidieert betogingen tegen diezelfde federale staat. Only in Belgium!
Dat het juist de jongeren zijn die bij de vakbonden afhaken, maakt duidelijk dat die bonden met hun eigen toekomst spelen. Het geld zal ergens vandaan moeten komen en als er straks niets anders overblijft zullen zij het zijn die als belastingbetalers de rekening voorgeschoteld zullen krijgen. Als er voor hen geen beter perspectief komt, kan men diegenen die het hier voor bekeken zullen houden geen ongelijk geven.
De hele rits stakingen, betogingen en werkonderbrekingen die we het laatste jaar gekend hebben, hebben zo goed als geen enkel effect gehad. De volgende serie tumult zal dat waarschijnlijk evenmin hebben. Ondertussen wordt het al zo zwaar beschadigd imago van dit land nog verder besmeurd, uitgerekend door groeperingen die beweren op te komen voor het unitaire België, terwijl de slachtoffers van hun acties niet de overheden maar de modale burgers zullen zijn.
In tegenstelling tot wat gevreesd werd, ontsnapt België (voorlopig?) aan een Europese boete. Dat komt niet zozeer omdat het binnen de lijnen gebleven is, wel omdat andere landen het nog veel slechter doen en men bereid is tot elke prijs dit Europa bij elkaar te houden. Eigenlijk krijgt niemand een boete, wat gewoon ongeloofwaardig is. Spanje en Portugal krijgen respijt tot juli en Italië tot het einde van het jaar. Frankrijk, dat er niet in slaagt zijn streefcijfers te halen, krijgt zelfs helemaal geen reprimande. En dan hebben we het niet eens over Griekenland gehad. Ge moet niet vragen hoe geloofwaardig heel dat Europese carrousel nog kan zijn.
Voor wat dit land betreft, krijgt België een besparing opgelegd van 0,6% in 2016 en 2017, waarbij ook de deelstaten zouden moeten betrokken worden. De E.U.-commissie is niet mals voor de kerncentrales, de gebrekkige infrastructuur en de bedrijfswagens. Dat is allemaal een beetje hypocriet als men weet dat het Internationaal Energieagentschap dit land zopas nog de raad heeft gegeven de kerncentrales ook open te houden ná 2025, jaar waarop de Belgische wet voorziet dat ze zouden moeten sluiten. Dit alles omdat er tegen die tijd geen valabel alternatief zal zijn waardoor stroomuitval mogelijk wordt. Verder zijn de bedrijfswagens in dit land een alternatief voor loonsverhogingen. Als men die zou afschaffen, moeten - als compensatie - de lonen omhoog, stijgt de index en wordt onze export nog maar eens minder concurrentieel, waardoor jobs op de tocht komen te staan. Dat ze daarvan bij de E.U. niet op de hoogte zijn, komt doordat de index een relict is dat alleen nog in dit land bestaat.
En dat is nog niet alles. Volgens de automobielfederatie Febiac zouden de Belgen niet minder rijden mochten er geen bedrijfswagens meer zijn. Ze zouden dan met hun eigen wagens rijden, die doorgaans meer zullen vervuilen dan de bedrijfswagens nu, omdat die laatste allemaal van recentere datum zijn. De kilometers, met of zonder bedrijfswagen, zullen toch gereden worden.
Tenslotte is er nog het lumineus idee van ‘schupke’ Weyts om straks in heel Vlaanderen van 70km/uur de standaard te maken. Om er voor te zorgen dat een wagen zo weinig mogelijk verbruikt (én vervuilt) zou die best in zijn overdrive rijden. Dat is in 5de of 6de versnelling. Om dat te kunnen doen moet de wagen echter minstens 90km/uur rijden. Als straks iedereen maar 70 meer mag rijden gaan alle wagens in ons gewest in een lager toerental meer verbruiken én meer vervuilen. Als men dat zou berekenen voor heel Vlaanderen, zou dat een flinke extra vervuiling geven. Dat krijg je als je Verkeer in handen geeft van een dierenliefhebber!
Dat het niet goed gaat met dit landje, moet ik niet meer vertellen. Men kan zich geredelijk afvragen wat er nog wél werkt. Feit is dat het geld op is omdat de inkomsten van de staat niet of nauwelijks groeien, omdat diezelfde staat de vorige decennia teveel heeft uitgegeven en daarvoor dan nog enorme schulden heeft gemaakt. Dat is in de eerste plaats de schuld van de vorige regeringen, te beginnen met die van Verhofstadt en dus ook van de partijen die mede de regering Michel vormen. De N-VA was er wel niet bij, al kan men zich steeds luider afvragen of het communautaire voor vijf jaar te bevriezen wel zo’n goed idee was. Na de interne oppositie van Peeters – die zijn partij ook niets heeft opgeleverd – en de aanhoudende nieuwe ideeën van Rutten, die feitelijk blij mag zijn dat haar partij mag meespelen (zeker in Vlaanderen), komt zelfs Bart De Wever himself op Tv vertellen dat het niet goed gaat.
Probleem is dat er geen alternatief is. De socialisten weer bij in een federale regering halen zal daar niets aan veranderen. Zeker niet als dat moet gebeuren via betogingen en stakingen allerhande zoals die nu al zijn aangekondigd. Na de aanslagen van 22 maart en daarop volgende pijnlijke stakingen met als hoogtepunt die van de Franstalige cipiers, zou een officieel staakt-het-vuren tussen de verschillende partijen en vakbonden echt geen kwaad kunnen. Dit land blijkt trouwens het enige in de E.U. te zijn waar absoluut stakingsrecht binnen de gevangenissen mogelijk is. Only in Belgium.
Wij lachen wel eens met een Poetin of een Erdogan omdat die beslissingen (durven) nemen die bij ons nooit zouden pakken, maar ook een democratie blijkt zijn grenzen te hebben. Zeker een democratie à la belge. Zoals De Wever recentelijk nog vertelde, hadden de Romeinen dat in hun tijd al door. Onder de republiek werd het Romeinse Rijk bestuurd door twee consuls voor een welbepaalde termijn, waarna ze herkozen konden worden. Als ze de situatie echter niet onder controle kregen, stelde men, voor een periode van zes maanden, een dictator aan, die ‘dicteerde’ (daar komt het woord dictator vandaan) wat er verder moest gebeuren. Misschien zou zo iets hier tegenwoordig ook niet slecht zijn, maar dan niet met een type als Verhofstadt!
‘Onze vriend’ Luc Rademakers, directeur informatie en algemeen hoofdredacteur bij de VRT, is daar moeten opstappen. Dat ik ‘Onze vriend’ tussen haakjes schrijf, is omdat ik al enkele keren het boekje van dit sujet heb opengedaan in deze rubriek. Rademakers was nl een protegee van Steve Stevaert en maakte carrière bij de uitgeverij Concentra, waar hij van het gratis blad Metro een succes maakte. Tot dan was er geen vuiltje aan de lucht. Dat kwam er wel toen Rademakers in de slipstream van dezelfde Stevaert hoofdredacteur werd van de toen nog katholieke en Vlaamsgezinde Gazet Van Antwerpen, nadat Concentra de krant had overgenomen en haar hoofdredacteur Luc Van Loon op een weinig fraaie manier aan de kant had gezet. Rademakers beloofde toen dat hij ervoor zou zorgen dat het ‘Frutje’, zoals de Sinjoren de krant noemden, jaarlijks 10% meer abonnees zou krijgen. Dat draaide anders uit, want de krant, die men ondertussen de ‘Gazet van Janssens’ was gaan noemen, verloor in enkele jaren tijd zowat de helft van zijn klanten (zo’n 100.000!) en is die klap nooit echt te boven gekomen.
Voor Rademakers maakte dat allemaal weinig uit. Dank zij zijn linkse broodheren werd hij in 2011 hoofdredacteur van de VRT. Daar ontpopte hij zich als een kleine dictator, die dacht het allemaal beter te weten en weinig of geen echte communicatie had met zijn medewerkers. ‘If you can’t stand the heat, stay out of the kitchen’, zou hij ooit eens aan zijn ondergeschikten gezegd hebben, toen die klaagden over de werkdruk. Hij schorste er tijdelijk twee onderzoeksjournalisten die het aangedurfd hadden een boekje open te doen over Vande Lala (‘De Keizer van Oostende’). Het schrappen van een interview met een Vlaamse Syriëstrijder in ‘De afspraak’ was tenslotte de druppel die de emmer deed overlopen en Rademakers een motie van wantrouwen van zijn eigen personeel bezorgde. Dat was zes maand geleden. Ondertussen was de VRT voor de zoveelste keer nog maar eens geherstructureerd en was er een centrumrechtse regering gekomen die de oekazen van de ex-Stevaert discipel niet kon appreciëren. Mede in het kader van het zogenoemde ‘soske shot’ ligt hij er nu definitief buiten.
Opiniepeilingen zijn momentopnamen. Het is niet de eerste keer dat ik dit schrijf, waarbij ik dan toevoegde dat ze wél een zekere tendens aantonen. Wat ik er niet bij schreef, omdat ik daar niet bij stil stond, is het feit dat er bij zo’n peilingen een foutenmarge van 3% moet gerespecteerd worden. Partijen die de loftrompet opsteken omdat ze bij een peiling nul komma zoveel vooruitgang hebben geboekt- zoals nu de Open VLD - maken zich dan ook blij met een dooie mus. Als men echter drie of meer procent verliest, mag men zich wel beginnen zorgen te maken.
Er zijn bij ons drie peilingen die de media halen: die van de RTBf en La Libre Belgique, die van de VRT en De Standaard en die van VTM/Het laatste Nieuws, RTL en Le Soir. Die laatste, die driemaandelijks is en voor mij de meest betrouwbare, werd zopas weer gepubliceerd en had enkele verrassingen in petto. N-VA bleek nl voor een tweede keer op rij zo’n 5% te verliezen. Die ging naar het Vlaams Belang, zodat aangenomen kan worden dat de oude VB-kiezers terug naar de bron keren. Dit als gevolg van de immigratiegolf en de aanslagen, waarbij duidelijk gebleken is dat het VB de enige partij is die al een paar decennia lang vertelt wat de andere nu met mondjesmaat moeten toegeven. ‘Al duurt de leugen nog zo lang, de waarheid achterhaalt hem wel’, zou men kunnen zeggen. De partij van De Winter en Van Grieken gaat er voor de derde keer op rij in deze peiling op vooruit en dat is een tendens die kan tellen. Volgens de peiling zou ze nu de derde partij van Vlaanderen zijn, maar laten we – o.w.v. die foutenmarge - stellen dat ze even groot is geworden als de Open VLD en CD&V. Deze laatste verloor ook meer dan 3%, meer dus dan de foutenmarge en dat is waarschijnlijk het resultaat van de interne oppositie die de partij voert tegen de eigen regering waarvan ze deel uitmaakt. Ook de doorsnee CD&V-kiezer begint blijkbaar zijn buik vol te krijgen van de tsjeverijen van het type ‘Ja, maar’ en ‘enerzijds, anderzijds’, waarbij de partij nooit klare standpunten inneemt en altijd eerst moet omzien naar de linkse vakbondvleugel, die dan nog verdedigd moet worden door een oud voorzitter van Unizo.
Blijkbaar heeft de doorsnee kiezer ook over de partijgrenzen heen zijn buik vol van de Belgische politiek. Bewijs daarvan is dat zowat alle politici aan populariteit inboeten, zowel van meerderheid als oppositie, met uitzondering van Didier Reynders, die we dan maar de uitzondering zullen noemen die de regel bevestigt.
Tenslotte zijn de grote overwinnaars van deze laatste peiling in Vlaanderen uiterst rechts (VB) en in Wallonië uiterst links (PTB), waarbij nog maar eens bevestigd wordt, samen met de onverkwikkelijke staking der francofone cipiers, dat dit land twee verschillende werelden zijn die steeds verder uit elkaar groeien. De vraag wordt steeds duidelijker, niet óf het zal barsten, maar wanneer.
Het is niet alleen hier dat het politiek onrustig is. Ook in Frankrijk zijn er al enkele weken allerhande stakingen en betogingen, met deze week bijna wel elke dag ergens iets. Deze manifestaties zijn in de eerste plaats gericht tegen een nieuwe wet, die de Franse regering er buiten het parlement om heeft doorgeduwd en die het arbeidsrecht in het land wat soepeler moet maken. Dat betekent dat men er gemakkelijker mensen zal kunnen ontslaan, maar ook aannemen. Wat opmerkelijk is, is dat la douce France bestuurd wordt door de linkse PS, die er zelfs een volstrekte meerderheid kreeg bij de laatste verkiezingen. Ondertussen is Hollande er zowat de minst populaire president geworden sinds WO II en ziet er zelfs niet naar uit dat hij bij een volgende verkiezing die ook weer zal winnen. Erger zelfs, men houdt er rekening mee dat hij niet eens in de tweede ronde zal geraken, dit o.w.v. de populariteit van Marine Le Pen van het FN, die men wél verwacht die tweede ronde te zullen halen. ‘Monsieur normal’ had o.a. gezegd dat hij mocht aangerekend worden op het creëren en bewaren van arbeidsplaatsen en dat is nu juist een groot fiasco geworden. Zo groot zelfs dat er sinds zijn aantreden al één miljoen Fransen hun job zijn kwijtgespeeld. De reden waarom de arbeidswetgeving in Frankrijk nu versoepeld wordt is juist om ervoor te zorgen dat er wat meer jobs zouden bijkomen en men o.a. af wil van de verplichte 35-urenweek die de bedrijven geen goed doet. Opmerkelijk is wel dat het uitgesproken de linkse partijen zijn – inbegrepen een deel van Hollande’s eigen PS – die zich wel altijd als progressief bestempelen, maar niet willen dat er iets verandert (net zoals de socialisten bij ons trouwens). Het gaat helemaal niet goed met Frankrijk, dat – net zoals dit landje – zijn begroting en staatsschuld maar niet onder controle blijkt te kunnen houden. Zoals Rik Van Cauwelaert het stelde in de laatste weekeindeditie van De Tijd, hebben ook de socialisten geen antwoord op de globalisering, de robotisering en de sloop van het sociaal systeem in naam van de euro.
Al bij al moet men toch toegeven dat er wat moed nodig is om als linkse president, wie het electoraal al niet voor de wind gaat, toch onpopulaire maatregelen door te drukken. ‘Staken en betogen mag’, zei Hollande in een interview, ‘Van alles kapot maken is echter een misdaad en die moet bestraft worden’. Nogmaals een verwijzing die wij in dit landje kunnen gebruiken na wat eergisteren bij het kabinet van minister Geens is gebeurd. Men zegt wel eens dat het in Brussels druppelt als het in Parijs regent. Ook op politiek vlak lijkt het zoiets te worden.
Le muscle wallon heeft toegeslagen. Het ministerie van Justitie zal het geweten hebben. Ingangshal en receptie werden er vakkundig door het penitentiair gepeupel kort en klein geslagen. Dat allemaal omdat ze niet akkoord gaan dat ze het werk zouden moeten doen zoals dat door de Vlaamse collega’s al gebeurt sinds vorige zomer. Zoals ik al eens noteerde zijn francofonen daar te lui of te lomp voor en willen/kunnen (schrappen wat niet past) ze niet efficiënt werken zoals Vlamingen dat wél doen.
De laatste dagen regent het klachten van sectoren die de nieuw voorgestelde besparingen van deze federale regering niet aan kunnen. Het lijkt wel één grote rampoefening, het gevolg van de uitvoering van de zesde staatshervorming en het negeren van de groeiende vergrijzingskosten, dat laatste iets dat men al 20 jaar weet dat het eraan zou komen. Beide zaken zijn verwaarloosd door de zgn traditionele partijen, in het geval van de zesde staatshervorming met medewerking van de groenen. De schuld daarvoor nu bij de N-VA leggen, omdat die geen nieuwe belastingen wil, bulkt dan ook van de schijnheiligheid.
Er moet dus bespaard worden wil men links en rechts nog wat geld overhouden om te investeren. Dat men dan in godsnaam eens werk maakt van enkele echt structurele besparingen, waarover ik al járen schrijf: schaf die senaat en de provincieraden af, doe hetzelfde met de ministeriële kabinetten of reduceer ze tot een minimum. Zoals ik in mijn vorige blog nog schreef over die nieuwe soort van belastingen: O.K., maar schaf dan de oude af, inbegrepen de klassieke achterpoortjes en uitzonderingen. Het gevolg van al die staatshervormingen is nl dat men steeds nieuwe structuren is gaan bijmaken zonder de oude af te schaffen.
Tenslotte blijft in dit land alles communautair, ook al men denkt het te kunnen negeren. Neem nu het recente bericht van de Bijzondere Belastingsinspectie (BBI). Die heeft de eerste drie maanden van dit jaar al meer geld opgehaald dan in het hele vorige jaar. Pikant detail: in Vlaanderen werd TIENMAAL meer opgehaald dan in Wallonië. De reden daarvoor is niet dat Wallonië armer is – dan zou er nog een verschil zijn, maar niet zo groot – maar dat er in Vlaanderen bij overtredingen bezwarend beslag wordt gelegd en ten zuiden van de taalgrens niet. Karel Anthonissen, de topman van de BBI in Gent en luis in de pels van de federale regering, zegt terecht dat het gemakkelijker is drie miljoen te claimen (die men niet krijgt) dan één miljoen werkelijk te innen.
Hoe goed er ‘down under’ met belastingsgeld wordt omgesprongen bleek trouwens ook uit het jaarverslag over 2015 van het F1 circuit van Francorchamps, uitgebaat door het Waalse gewest. Verlies: 11,3 miljoen!
In deze rubriek heb ik al meer dan eens geschreven dat een van de grote problemen in dit land het feit is dat men blijkbaar geen enkele fatsoenlijke wet meer kan maken zonder uitzonderingen en achterpoortjes, waardoor alles alleen maar ingewikkelder wordt. De nieuwe fiscale regeling – volgens Crootje ‘de fiscaliteit van de toekomst’ - waardoor bijklussen mogelijk wordt in de zgz ‘deeleconomie’ kan dan leuk zijn voor wie ervan kan genieten, het maakt onze samenleving nóg gecompliceerder dan die al was. Nieuwigheden zoals Uber en Airbnb hadden al voor de nodige verwarring gezorgd, nu met de nieuwe bijklussers komen er nog een deel nieuwe ‘beroepen’ bij. Wie er jaarlijks meer dan 5.000 euro overhoudt, zal er wel 10% belasting op moeten betalen, maar dat is maar een schijntje t.o.v. wat de traditionele zelfstandige moet afdokken, wat in feite oneerlijke concurrentie is.
Of het allemaal nog niet ingewikkeld genoeg is, bestaan er – alleen in Vlaanderen - ook zo’n 161 soorten subsidies waarvan men kan genieten als men weet hoe eraan te geraken. Vlaio, de dienst die daarvoor zorgt, heeft liefst 370 personeelsleden. Subsidies aan ondernemingen blijken de laatste 15 jaar de sterkst opgelopen kosten te zijn in de begrotingen van onze overheden.
Nu, ieder diertje zijn pleziertje en het is altijd leuk – zeker als starter - ergens op hulp te kunnen rekenen. Straks zien we echter het bos niet meer van de bomen. Het wordt dan ook hoog tijd dat er een serieuze financiële vereenvoudiging komt of desnoods heel dat circus afschaft en vervangt door een goedkoper belastingstarief. Het is nu voor een particulier al bijna onmogelijk geworden zelf zijn belastingsbrief nog in te vullen. Met wat er straks allemaal nog kan bij komen, wordt het alleen maar erger.
In nog niet zo lang vervlogen tijden, stelde ‘Deckerken’ voor hier een vlaktaks in te voeren, met voor iedereen hetzelfde percentage en alleen een korting (of zelfs afschaffing) voor de minst gegoeden, maar dan zonder uitzonderingen. Dat laatste is nl gebeurd in de Baltische Staten nadat die van onder het juk van de Sovjet Unie kwamen. Dat was natuurlijk een heel andere situatie dan degene waarin wij ons hier bevinden, maar het moet toch mogelijk zijn er ergens naartoe te werken, hoe moeilijk dat ook zal zijn in dit ingewikkelde land. Dat zou hier kunnen door bv alle nieuwe belastingen via een vlaktaks te innen en de overeenkomende oude belastingen telkens te schrappen, achterpoortjes en uitzonderingen inbegrepen. Of is dat weer te eenvoudig?
De vrijhandelsgesprekken tussen de EU en de VS lopen al twee jaar en men zou die graag willen afronden vóór het vertrek van Obama uit het Witte huis, eind dit jaar. Dat akkoord zou de Belgische economie met meer dan 1% extra doen groeien, dit tegenover een Europees gemiddelde van 0,5%. Goed nieuws dus, ware het niet dat het Waals parlement oproept het vrijhandelsverdrag met Canada – dat reeds werd afgesloten maar nog in werking moet treden – niét te ondertekenen. Als dit doorgaat, komt er ook zo goed als geen akkoord tussen de EU en de VS, kan België een extra groei van 1% - weinig in normale omstandigheden maar veel in de huidige - wel helemaal vergeten en zal Vlaanderen weer het eerste slachtoffer worden. Zoals we stilaan allemaal weten – draagt Vlaanderen bij tot meer dan 83% van België’s export en de groei zal er vooral komen door de uitvoer.
Het wordt zo stilaan meer dan tijd dat we ons hier eens serieus gaan beraden over het voortbestaan van deze ‘failed state’ (met ‘failed unions’, zoals VOKA terecht opmerkte*). Misschien is de huidige malaise in dit land een opportuniteit om onder een aantal zaken definitief een streep te trekken. Als zelfs de Vlaamse en Waalse vakbonden niet meer akkoord gaan - denk maar aan de laatste spoorstaking en deze van de cipiers - waar wachten we dan nog op om onze ‘Waalse broeders’ te vragen te scheiden. Een oude vraag trouwens van voorzitter Lionel Vandenberghe op een van de laatste IJzerbedevaarten, waar hij echter zelf geen conclusies uit wou trekken, wat er mede voor zorgde dat, i.pl.v. België, zijn eigen partij – de Volksunie – opgedoekt werd. Laat het ons nog eens proberen, maar dan serieus.
* Sinds het aantreden van de regering Michel zijn er al zestien syndicale acties tegen geweest en nog eens zes gepland. Tot op heden hebben al die acties zo goed als niets opgebracht.
‘De Europese Unie en de NAVO blijken zich te hebben gevestigd in de resten van wat ooit een tweetalige staat was, die nu bij de lasnaden uit elkaar valt’.
Bovenstaande commentaar komt uit de Nederlandse NCR krant, maar is een omschrijving die gedeeld wordt door het gros van de landen die ermee te maken hebben. Dit land werkt niet meer, zoals ikzelf ook al enkele keren heb vermeld. Door de in het verleden gemaakte schulden kunnen de sociale partners niet meer onder elkaar afspraken maken die niet zij maar de regering moet betalen. Officieel althans, in werkelijkheid is het Vlaanderen die de rekening krijgt.
Het geld is op. Op is op. Nieuwe schulden maken kan niet meer. Als men dan ziet dat de Waalse vakbonden, vurig gesteund door de PS, steeds meer geld willen van een regering die er steeds minder heeft, is het logisch dat het blijft fout lopen. Het botert niet alleen meer tussen de regio’s en de partijen, evenmin gebeurt dit tussen de vakbonden, zoals de huidige cipiersstaking nog eens laat zien. In Vlaanderen heeft men voor de problemen al sinds de zomer van vorig jaar een oplossing, waardoor men meer kan doen met minder volk, in Wallonië en Brussel zou dat niet kunnen. Ofwel is men daar te lui, ofwel te lomp, ofwel van kwade wil, ofwel de drie samen. Nu de federale regering er de schuld van geven is zonder meer een laffe, politieke zet, waarbij de gedetineerden als gijzelaars worden gebruikt. Het is wel opvallend hoe niet alleen de federale regering, maar ook de Vlaamse media het verschil tussen de cipiersbonden trachten weg te moffelen.
In de haven van Antwerpen is twee jaar gewerkt aan een compromis om de archaïsche wet Major te moderniseren, iets wat moét van Europa en dit land op het beklaagdenbankje brengt als het niet gebeurt. Op 8 juni zouden de havenarbeiders daarover een referendum krijgen om zich daarover uit te spreken. Democratischer kan moeilijk, zeker als men weet dat er ook een voorakkoord was tussen minister Peeters en de vakbonden. Toch hebben deze laatsten er iets op gevonden om de closed shop in stand te houden. Ze hebben de ± 80 bedrijven die havenarbeiders inzetten een aangetekend schrijven gestuurd om hen aan te manen zich individueel te engageren om de oude, door Europa niet meer gewenste situatie toch te behouden. Als de aanpassing van de wet Major straks niet doorgaat, betaalt de belastingbetaler de rekening, net zoals dat nu ook gebeurt bij de dwangsommen die de staat – niet de vakbonden – ook al door Europa opgelegd krijgt wegens de verwaarlozing van de diensten binnen de gevangenissen.
De vraag is maar hoe het verder moet in dit land met twee snelheden. Terugkeren naar 1830, zoals de Vlaamse (!) CEO van Atlas Copco voorstelt, is een lachertje. Toen waren de Vlamingen ook al in de meerderheid en werd hun taal niet eens erkend, laat staan hun rechten. Mensen, landen en regio’s die niet bij elkaar horen, worden best gesplitst. Men kan dat nog een tijdje tegenhouden, maar ergens is er een grens. De kans dat Europa zelf weer zal gesplitst worden, blijft trouwens ook bestaan, want het krijgt zijn eigen problemen al evenmin opgelost als het armlastige België.
‘De islam is de ergste plaag die de mensheid de voorbije 2000 jaar heeft getroffen. Ze is gecreëerd als een soort christendom ‘décaféiné’, door van die godsdienst alles weg te laten wat ze niet begrepen. Ze getuigt van een simplistisch denken en is volkomen onbekwaam om enig respect voor de menselijke waardigheid te ontwikkelen. Ze heeft geen enkele positieve bijdrage geleverd tot de moderne maatschappij. Een multiculturele samenleving met moslims is een intellectuele blunder die geen enkele rationele relatie heeft met de realiteit.’
Bovenstaande is niet van mij, maar van een zekere Manuel Carrera, Spaans jezuïet, astrofysicus, filosoof en theoloog die o.a. heeft meegewerkt aan onderzoeksprojecten van de Nasa, om maar te zeggen dat het niet iemand is die zomaar uit zijn nek kletst. Misschien zouden onze voorstanders van de zgz ‘dialoogscholen’ daarover ook eens nadenken. Het is niet omdat het christelijk godsdienstonderricht hier niet veel meer voorstelt, dat men met een andere soort moet beginnen, waarbij het lijkt alsof die godsdienst wél nog telt terwijl die in werkelijk een stap terug is in de tijd. Als men een godsdienst, die zijn best doet zich aan te passen aan de veranderende tijden niet goed genoeg meer vindt, moet men er zeker geen voor in de plaats nemen die terugkeert naar de middeleeuwen.
Ondanks het feit dat we tegenwoordig al te doen hebben met een soort Katholiek Onderwijs Light is het marktaandeel ervan in Vlaanderen driemaal dat van het Gemeenschapsonderwijs (GO). Waar maken Boeve en Co zich dan nog druk om? Waar slaat het bv in hun scholen op een aparte gebedsplaats te maken voor moslims, daar waar de eigen katholieke leerlingen die niet nodig hebben? Ze zouden beter wat meer tijd steken om die moslim kinderen onze taal beter te leren, want het gros daarvan spreekt thuis geen Nederlands.
Zoals ik reeds schreef in mijn blog van 6 dezer, hebben we nog het geluk dat de bisschoppen er zich (nog) niet over hebben uitgesproken en dat in het Katholiek Onderwijs elke school op eigen houtje kan beslissen wat te doen en te laten. Het kan altijd zijn dat er hier of daar een directeur vindt dat hij Boeve moet volgen in zijn kromme redeneringen (‘One flew over the cuckoo’s nest’!), maar hopelijk zal het merendeel in Vlaanderen nog genoeg gezond verstand hebben om dat niet te doen.
Stakingen zijn niet het enige onheil dat hals over kop toeneemt in dit ontredderd land. Dat geldt ook voor de langdurig zieken. Dat zijn zowel werknemers als zelfstandigen die meer dan een jaar thuis zitten door ziekte. Vorig jaar waren dat er meer dan 370.000 en dat is een toename van meer dan 60% t.o.v. tien jaar geleden. Dat kostte de overheid vorig jaar net geen 5 miljard euro en ook dat is een toename van 100% sinds 2007. E.e.a. heeft te maken met de vergrijzing, maar ook met de hervormingen van de laatste twee federale regeringen, zoals brugpensioen en het verhogen van de pensioenleeftijd. Specifiek voor Wallonië, dat in bovenstaande cijfers al oververtegenwoordigd was, is de overstap van de afgeschafte wachtuitkering. De helft van de Walen die dat trok, is daarna naar het OCMW gestapt (65%, t.o.v. slechts 15% in Vlaanderen, de rest in Brussel).
De dood heeft altijd een oorzaak en dat geldt ook voor andere kwalen. Opmerkelijk is wel dat het percentage minder validen en langdurig zieken in België een stuk hoger ligt dan in de meeste andere Europese landen. Hoger dan het gemiddelde in Europa en ook in de E.U. We houden alleen enkele mediterrane landen achter ons, wat erop wijst dat vooral het gewicht van Wallonië, dat steeds het Zuiden achterna loopt, hier de doorslag geeft. De ‘Bourgondische’ levensstijl, weet je wel. Men kan ermee lachen, maar door het feit dat er in Vlaanderen meer mensen aan het werk zijn, wordt er meer afgedragen aan de Sociale Zekerheid, waarvan de Walen in de eerste plaats profiteren via de zgn transfers. Alleen daardoor geven wij zo’n zes miljard euro van onze eigen welvaart elk jaar weg. Dit ter attentie van heel wat Vlamingen, die ik gemakshalve onze Lamme Goedzakken noem en die niet reclameren zolang ze er zelf geen last van hebben. Nóg geen last van hebben. Als het ooit zover komt, zou het wel eens helemaal te laat kunnen zijn.
Dit land is overal bekend voor zijn bier, zijn chocolade, zijn frietjes en zijn duiven, maar als dit zo doorgaat zal het straks nog het meest bekend staan voor zijn stakingen. De nieuwste, deze van de bagagisten van Avia Partner op Zaventem, is de zoveelste in de rij en maakt dat de mensen zo stilaan moedeloos worden van al dat niét werken. Kan er hier nu eens echt niets meer besproken en/of geregeld worden zonder dat daarbij meteen moet gestaakt worden?
Het zal velen misschien minder bekend zijn, maar in Wallonië wordt er zelfs ook regelmatig gestaakt in bedrijven waar het goed gaat. Niet zomaar één keer, maar op regelmatige basis. Dat overkomt FN Herstal, de wapenfabrikant, nota bene: eigendom van het Waalse Gewest. Van 21 tot 28 april, een hele week lang, lag daar alles stil omdat het personeel zgz vreesde voor de verhuis van een deel van de activiteiten naar het buitenland. Het wilde daarover een rechtstreeks gesprek met de Waalse regering, terwijl dat officieel moet gebeuren via de maatschappij die het gewest daarvoor speciaal had opgericht. Einde 2014 werd er gestaakt omdat de PS niet mee aan de onderhandelingstafel zat bij de vorming van de nieuwe federale regering (nota bene: nadat diezelfde PS de MR geen kans gegeven had mede te onderhandelen over de vorming van de Waalse gewestregering). Ook in 2006, 2011 en 2015 werd er bij FN gestaakt, in dat eerste jaar zelfs 19 dagen (een record dat de francofone cipiers straks kunnen breken!).
Gaat het dan slecht bij FN? Helemaal niet. De fabriek heeft een omzet van 650 tot 700 miljoen euro en maakt een jaarlijkse winst van rond de 50 miljoen (waarvan er 10 naar de Waalse regering gaan). Het personeelsbestand van zo’n 1500 groeit jaarlijks met een vijftigtal nieuwe medewerkers. Die kregen vorig jaar allemaal een bonus van 2.900 euro. De laatste drie jaar werd er 54 miljoen in het bedrijf geïnvesteerd.
Als de Waalse regering ooit een deel van de fabriek zou verhuizen naar het buitenland, heeft ze daar alle redenen voor, maar blijkbaar kan men in Wallonië geen jaar normaal werken zonder tenminste eens een keer te staken, zelfs in een gezond bedrijf. Niet voor niets noemt men daar o.a. de Waalse tegenhanger van De Lijn de 'TEG’ (‘Transport En Grève’) i.pl.v. TEC (‘Transport en Commun’).
