In Wallonië kunnen ze nog eens een week met de trein rijden*, daarna misschien weer niet meer. Wat ze ook niet zullen kunnen is zich deze week met de auto op de autosnelwegen verplaatsen. Dat worden weer Waalse autostopwegen, nu Waalse vrachtwagenchauffeurs beslist hebben de snelwegen opnieuw te gaan blokkeren als protest tegen de kilometerheffing en dit ondanks het feit dat ze niet worden gesteund door de nationale overkoepelende sector. Wallonië wordt steeds uitdrukkelijker een streek waar ge beter weg blijft. Snappen ze dat daar nu echt zelf niet?
Enkele weken geleden had Di Rupo, in zijn hoedanigheid van burgemeester van Mons/Bergen, een einde gemaakt aan de gemeentelijke samenwerking met de MR. Nu blijkt dat hij de vacant gekomen zetel had aangeboden aan de PTB, de Waalse tegenhanger van de PvdA… M.a.w. dat hij bereid was te gaan samenwerken met echte communisten. Hoever moet ge gevallen zijn om tot zo’n wanhoopsdaad te komen en dat dan nog als voormalig federaal premier. De schande werd er trouwens niet minder op, toen bleek dat de kameraden zijn voorstel niet eens accepteerden!
Di Rupo is niet de enige socialist die het niet meer ziet zitten. Op het Plopsacongres van de SP.a is met ruime meerderheid beslist dat bij een volgende verkiezing de socialistische burgemeesters en schepenen van grote en middelgrote steden in Vlaanderen hun job niet meer zullen kunnen cumuleren met een in een parlement. Dat wordt verkocht als een uiting van progressieve democratie, maar is m.i. alleen ingegeven om wat meer militanten de kans te geven een centje bij te verdienen zolang de partij aan niet meer verkozenen raakt en evenmin aan extra mandaten sinds het ‘soske-shot’ van de huidige centrumrechtse federale en Vlaamse regeringen. Misschien kunnen in de toekomst kandidaten die het niet halen eens gaan solliciteren bij enkele bevriende grootverdieners, die nog mandaten zat hebben, zoals die Labille (PS) met zijn 54 stuks…
* Als ze niet botsen natuurlijk, zoals vannacht gebeurd is tussen Luik en Namen en waar nog geen uitsluitsel over de oorzaak is op het ogenblik dat ik dit schrijf (00.11 uur)…
Dat hele stakingsverhaal is een complete chaos aan het worden, die niet alleen communautair voor de nodige betwistingen zorgt, maar ook tussen en zelfs binnen de vakbonden. Dan wordt er weer gestaakt, dan niet, dan hier wel en daar niet, dan maar wild en ga zo maar door. De anarchie lijkt niet ver meer af.
Bij de spoorwegen is men erachter gekomen dat men geen tien dagen onwettelijk afwezig mag zijn – wat bij een wilde staking het geval is - want dat er anders ontslag kan dreigen. Dan maar weer aan het werk, een wettelijke stakingsaanzegging aanvragen en (misschien) opnieuw beginnen. Bij de TEC – de Waalse tegenhanger van De Lijn – heeft men het werk hervat, met uitzondering van de provincie Henegouwen. Op de RTL heb ik een reportage gezien van een radeloze TEC chauffeur die wil werken, omdat hij het geld nodig heeft en niet kan. Erg sociaal is dat allemaal niet. Bij de Waalse metaalarbeiders heeft men een stakingsaanzegging ingediend die kan dienen voor de rest van het jaar. De Vlaamse metallo’s doen daar echter niet aan mee. De metaalsector is trouwens de enige binnen de ABVV die zich reeds zo’n tien jaar geleden gesplitst heeft in een Vlaamse en Waalse afdeling. Dan dreigt er nog een poststaking, voorlopig voor één dag, waarbij niet duidelijk is wie eraan gaat meedoen en wie eventueel niet. Verder komen Waalse vakbondsleiders er nu zelf openlijk voor uit dat het hen in d eerste plaats gaat om deze federale regering te doen vallen, iets dat o.m. bevestigd wordt door de chef politiek van de RTBf. Stel, dat dit zou lukken, wat dan? Niemand die daar een antwoord op heeft.
Volgens Christophe Deborsu, een bijna perfect tweetalige journalist die aan beide zijden van de taalgrens een graantje meepikt, kijkt zo’n 30% van de Walen bijna constant naar de Franse Tv. Met wat ze daar tegenwoordig te zien krijgen aan stakingen, bedrijfsbezettingen en betogingen wordt nog maar eens bevestigd dat het in Brussel druppelt als het in Parijs regent. Waar wachten ze op om definitief aan te sluiten bij la douce France, waarnaar ze zo opkijken?
We hebben in dit land geen nood aan een zevende staatshervorming, zoals hier en daar gesuggereerd wordt, maar aan een allerlaatste hervorming, waarbij de huidige staatsmonopolies worden afgebouwd en daarna gesplitst, waarna het land zelf gesplitst kan worden, desnoods via een confederaal omweggetje. Als men het onderwijs en het binnenlands vervoer (van De Lijn/TEC) al heeft kunnen splitsen, kan men dat met de NMBS ook. Eens gesplitst kan elke regio wat overblijft beheren zoals ze dat wil, maar zal het ene gewest niet meer het slachtoffer worden van de chaos binnen het andere.
---
Tenslotte nog iets anders. Na WOII verhuisde Constant Quirijnen, een oom van mijn vader (een grootoom van mij, dus), naar Wallonië. Hij verkocht zijn boerderij met 7 hectaren in Gooreind/Wuustwezel en kocht met de opbrengst een boerderij met 50 hectaren in Harsin, nu een deelgemeente van Nassogne in de vruchtbare Condroz vallei bij Marche-en-Famenne. Deze week verdronk er daar een imker die met het wassende water van een riviertje werd meegesleurd. Vrijdagavond was er daarover een reportage op de RTL en kwam o.m. de burgemeester van Nassogne aan het woord. Die heette Marc Quirijnen, een kleinzoon van Constant. Een zoveelste bewijs dat Vlamingen zich aanpassen en niet bij de pakken blijven zitten zoals de plaatselijke syndicalisten.
Er is deze week nogal wat te doen geweest over de nieuwe kinderbijslagregeling van de Vlaamse regering. De kat werd de bel aangebonden door Bea Cantillon, hoofd van het Centrum voor Sociaal Beleid van de Universiteit Antwerpen (CSB). Tot daar niets mis mee, ware het niet dat dat centrum zelf had meegewerkt aan de analyse van dat plan. Eigenlijk was ook daar niet direct een probleem mee: iedereen kan fouten maken en ze toegeven is een deugd. Toen Cantillon zag dat het niet klopte, had ze dat echter met de Vlaamse regering moeten klaren i.pl.v. ermee naar de pers te lopen. Bea heeft nl een vrij linkse reflex en houdt niet van deze regering, reden waarom ze nogal eens columns mag schrijven in zgz kwaliteitskranten als De Morgen en De Standaard, die eveneens – maar dan verdoken – oppositie voeren tegen de huidige regering(en). Cantillon is trouwens niet de enige die in dat geval is, ook enkele andere UA-collega’s – waaronder Dave Sinardet, notoire belgicist – zijn eerder linksgezind.
Het feit dat zelfs onderwijsspecialisten, die zich met deze hervorming al enkele jaren bezig houden, toch in de fout gingen, heeft ook te maken met de toenemende complexiteit van onze samenleving. Men heeft steeds meer te maken met niet traditionele gezinnen: één ouder gezinnen, waarvan die ouder al dan niet aan het werk is, met twee ouder gezinnen, waarvan er bv één niet aan het werk is en met hetzelfde type waarvan er zelfs géén aan het werk is. Die verschillende situaties, dan nog eens gekoppeld aan het aantal kinderen, hun ouderdom en de hoogte van het verdiende loon of uitkering, maken berekeningen in de tijd niet eenvoudig.
Er zijn, sinds het aantreden van de regering Michel, al 65.000 nieuwe werkplaatsen bijgekomen, waarvan bijna 40.000 in de privé en dit ondanks alle tegenwerkingen, stakingen, betogingen en aanslagen. Niettegenstaande dat werkt er in dit land slechts 67,2% van de mensen tussen de 20 en de 64 jaar, dit t.o.v. een Europees gemiddelde van ± 75%. Om bv het percentage van Nederland te halen, zouden er hier 600.000 jobs moeten bijkomen. Meer jobs zijn belangrijk voor het behoud van onze welvaart en het terugdringen van de armoede. Dat kinderen in die armoede terechtkomen, heeft meestal te maken omdat ze deel uitmaken van een gezin waarin niemand werkt. In veel gevallen gaat het om kinderen van inwijkelingen, die doorgaans dan nog veel kinderen krijgen, maar die zelf zo goed als niets bijdragen aan onze samenleving. Ze redden het niet met de steun die ze krijgen, maar die steun krijgen ze wel degelijk. Toen ik met mijn gezin in Italië woonde, hebben wij daar nooit één lire gekregen voor onze kinderen. Er was daar ook niemand die zich daarover bekommerde, wat hier wél het geval is. Soms krijgt men de indruk dat heel die armoedediscussie meer dient om allerlei hulporganisaties in leven te houden, eerder dan de mensen die het nodig hebben.
In deze woelige tijden van betogingen en stakingen allerhande, zou men nog vergeten dat er hier en daar ook nog iets anders gebeurt. Zo stond gisteren Antwerpen in de kijker. Vooreerst was er een historisch te noemen samenkomst van het stadsbestuur met de Vlaamse minister van verkeer én de actiegroepen (Ademloos en Ringland in elk geval), die besloten toch e.o.a. vorm van samenwerking in het leven te roepen en te gaan samenwerken i.pl.v. mekaar te blijven bekampen. Dat zou beginnen met (nog maar eens) een plan op te maken hoe het zuidelijke gedeelte van de Ring zou kunnen worden aangepast én overdekt. Vóór dat plan er echter zal zijn, zullen we weer zes maanden verder zijn, gaan de geplande werken aan het noordelijke gedeelte (over de haven) toch door en is het nog altijd koffiedik kijken wie wat gaat betalen. De werken op zich zijn al geraamd op 3 miljard euro, de overkapping zou nog eens dat bedrag kosten. In totaal dus ongeveer de helft van de 57 km lange nieuwe spoorwegtunnel onder de Gotthard, a.u.b. Nog bedenkelijker is het plan van de actiegroepen om opnieuw een referendum te houden. Als daar genoeg handtekeningen voor gevonden worden, kan dat natuurlijk, maar het gevaar is groot dat zo het hele plan weer terug naar af wordt gestuurd. Wat in elk geval niét zou mogen gebeuren, is – zoals de eerste keer - zo’n referendum alleen te houden voor de stadsbewoners. Ook minstens de mensen uit de omliggende gemeenten zouden daar deze keer dan bij moeten betrokken worden. Zij maken meer gebruik van die Ring dan de Antwerpenaren zelf en zijn de grootste slachtoffers van de huidige situatie, die met de dag hachelijker wordt. Volgens recente cijfers van het Vlaams Verkeerscentrum zijn de laatste drie jaar op de werkdagen de files op de Ring richting Nederland met 35% toegenomen, richting Kennedy-tunnel met 18%.
---
Er was dezer dagen ook nieuws over de aanpassing van de wet-Major die de havenarbeid regelt. Daar zou nu een soort wet-Major light voor in de plaats komen. Of dat de problemen gaat oplossen is zeer de vraag. De havenbedrijven zullen niet meer verplicht zijn met alleen havenarbeiders uit de havenpool te werken (het zgz ‘kot’), maar het zullen ook nu erkende havenarbeiders moeten zijn, wat in werkelijkheid niet veel zal veranderen, omdat het betekent dat ze ook dan zullen moeten aangesloten zijn bij een vakbond of door de vakbonden gedoogd zullen moeten worden. Havenarbeiders zullen in de toekomst wel kunnen ‘multitasken’, ttz verschillende jobs uitvoeren, hetgeen nu niet kan. De arbeidsvoorwaarden blijven voor de rest ongeveer hetzelfde, wat wel betekent het de werkgevers 2,5% extra zal kosten en deze zelf nog steeds niet zullen kunnen bepalen hoeveel mensen ze voor bepaalde taken zullen kunnen inzetten. Logistieke bedrijven, zoals die van de Katoennatie van Fernand Huts, zullen er zelfs slechter aan toe zijn. Ze zullen niet meer in staat zijn de wet-Major te omzeilen, zoals dat nu nog kon. De afgelopen jaren verloor de haven op die manier het gros van de woudproducten en waarschijnlijk zullen ook de suiker- en staaltrafieken vertrekken naar Vlissingen en Rotterdam, waar de vakbonden het niet voor het zeggen hebben en waar geen sprake is van de closed shop die ook een wet-Major light zal zijn.
Het is nu afwachten of de Europese commissie deze keer akkoord zal gaan. Die heeft nl de Spaanse havens al veroordeeld voor het variant dat men daar heeft op onze wet-Major. Ofwel wordt ook daaraan een mouw gepast, ofwel zal België er zich moeten houden en wordt het land daarvoor anders eveneens veroordeeld. In dat laatste geval mag Kris Peeters zijn werk nog eens overdoen in een tweede zit.
Ze zijn in de koekenstad nog niet aan de nieuwe patatten…
Spoorbaas Jo Cornu heeft eergisteren in het Tv-journaal van de VRT nog eens enkele harde waarheden verteld i.v.m. de aan de gang zijnde stakingen bij zijn NMBS. O.m. over het feit dat vakbonden zich geroepen voelen te moeten ageren als hun ‘basis’ daar achter staat. Welnu bij de NMBS bestond het aandeel van de stakers bij die basis, volgens Cornu, uit amper 6%. Verder dat zijn spoorwegpersoneel compensatiedagen kan uitsparen voor ‘overuren op vakantie- of ziektedagen’. M.a.w. voor overuren op dagen waarop niét gewerkt wordt. Dat moet een unicum zijn, niet alleen voor dit merkwaardige land, maar voor de hele wereld. Cornu noemde het dan ook het ‘verdedigen van onverdedigbare rechten’. Als dat ‘verworven recht’ dan wordt teruggedraaid, samen met een nationale feestdag op 15 november (die van de dynastie), die voor andere werknemers ook niet (meer) bestaat, dan is het spoorkot weer te klein en heeft men daar vanwege de vakbonden geen ander antwoord op dan te staken.
Ondertussen blijft men in Brussel en Wallonië staken tegen elke vorm van gezond verstand in. Net nu bekend raakte dat er, sinds het aantreden van de regering Michel, bijna 60.000 werkplaatsen zijn bijgekomen, waarvan 2/3 in de privé. Alhoewel men het, naar slechte Belgische gewoonte, niet terugvindt in de cijfers, neem ik aan dat de meeste van die nieuwe jobs, vooral in de privé, wel in Vlaanderen zullen zijn. Wie investeert nu nog in Wallonië, buiten Coucke dan…
Buitenlanders die hier aankomen beginnen zich al terecht af te vragen of terroristen en vakbonden hier niet één pot nat zijn. Beiden blijken hier immers het openbaar leven te willen verstoren en o.m. het vervoer lam te leggen. Na de zes sabotagedaden die in Wallonië zijn gepleegd op spoorlijnen, kan men inderdaad weer spreken van vakbondsterrorisme, zoals ikzelf reeds aanhaalde in mijn blog van 18 mei, toen roodgroene betogers de hal en de receptie van het ministerie van Justitie kort en klein sloegen.
---
En nu ik het toch (ook) over treinverkeer heb, in Zwitserland heeft men de langste spoortunnel ter wereld opgeleverd. 57 km lang en afgewerkt in 17 jaar, exact volgens de planning. Nog spectaculairder, in spoorwegtermen alvast, is dat men onder het begrote bedrag is kunnen blijven. In niets te vergelijken met bv de bouw van het spoorwegstation van Luik, waar de werken eens zo lang hebben geduurd en dubbel zoveel hebben gekost als oorspronkelijk gepland. Net zoals trouwens in Mons – niet toevallig de thuisstad van Di Rupo – waar zich hetzelfde tafereel afspeelt. De twee nieuwe Waalse stations hebben met elkaar gemeen dat het allebei projecten zijn van de Spaanse toparchitect Santiago Calatrava en dat zal daar wel iets mee te maken hebben. Die Calatrava tekende nl ook het New Yorkse World Trade Center Station, waarvan de bouw eveneens eens zo lang duurde en de kostprijs tenslotte ook het dubbele was (4 miljard dollar i.pl.v. 2). De New Yorkers waren daarover zo ontstemd, dat men er geen cent méér wou aan uitgeven en het station zonder enige plechtigheid heeft geopend. Zie je dat hier al gebeuren?
Tenslotte nog even opmerken dat Zwitserland een confederaal land is, iets dat volgens onze belgicisten nooit degelijk zou kunnen werken…
De volgende stakingsdag zit er weeral op. De vakbonden kwamen op in gescheiden slagorde en kregen minder volk op de been dan verwacht. Die aantallen zullen nog teruglopen, want de mensen zijn dat zottekensspel nu stilaan beu aan het worden. En dan mogen wij in Vlaanderen nog van geluk spreken. Hier werkte alles niet naar wens, maar het werkte nog ondanks de hinder. Men zal maar in Wallonië wonen, waar er sinds vorige woensdag geen openbaar vervoer meer is en waar in de gevangenissen nog steeds gestaakt wordt, dit laatste ondanks een akkoord van Koen Geens met vier van de zes vakbonden. Een akkoord dat, nota bene, al twee keer door de bonden was aanvaard, maar evenveel keren door de basis van de groene en rode Waalse vakbonden werd verworpen. Hoe democratisch het daar aan toe gaat, kon men zien in Sint Gillis, waar de kiesurnen zelfs vertrappeld werden en een ACV-voorman slagen kreeg!
Laten we bij dit alles niet vergeten dat een van de francofone partijen die mede achter de cipiersstaking staat, in zijn logo de ‘H’ heeft staan van humaniste/humanistisch. Als men ziet en hoort hoe erg de wantoestanden in de Waalse en Brusselse gevangenissen zijn, zouden die ex-PSC’ers in de grond moeten zinken van schaamte. Het is trouwens te danken aan hun voorzitter, Benoît Lutgen, dat die partij niet is toegetreden tot de regering Michel, alhoewel daartoe uitgenodigd. Mocht dat heethoofd het toen wel aanvaard hebben, dan had de huidige federale regering ook een groter draagvlak gehad in Wallonië en was het misschien allemaal niet zover gekomen. Madame Non kan er fier op zijn!
Hoe het nu verder moet, weet niemand. Verwarring troef. In Vlaanderen zullen we ons plan trekken, Brussel heeft het geluk in Vlaanderen te liggen en zal er mee van profiteren. Wat ten zuiden van de taalgrens gaat gebeuren, is nog koffiedik kijken, maar het ziet er – voor de modale burger daar althans – niet goed uit. ‘South of the border’ was ooit een succesnummer van Frank Sinatra. Dat ging toen wel over Mexico, maar het kan nog dienen, want stilaan krijgt men ook in Wallonië de indruk in Mexicaanse toestanden aanbeland te zijn…
Normaal post ik mijn blog op SeniorenNet iets na middernacht, nadat ik het laatste radionieuws gehoord heb. Gisteren heb ik hem nog moeten aanpassen, toen men op dat nieuws vertelde dat de overname van PostNL door Bpost niet doorging, zoals eerst was gedacht. Ik had me in mijn eerste versie nl al zorgen gemaakt over het feit dat de vakbonden op maandag ook verzamelen hadden geblazen, omdat ze niet akkoord gingen met die overname en waarschijnlijk ook daar met stakingen zouden kunnen dreigen. Dat deze overname voor Bpost (een van de best presterende postbedrijven van Europa!) heel belangrijk was omdat het bedrijf daardoor een kans kreeg een belangrijkere rol te gaan spelen in de pakjesverdeling, een sector die momenteel in de lift zit, speelde voor de vakbonden niet mee. Voor hen telt alleen dat Bpost een Belgisch overheidsbedrijf blijft, waarin die overheid nog iets meer dan de helft van de aandelen bezit. Door PostNL over te nemen was de kans nl groot dat Bpost zou privatiseren en dat willen de vakbonden niet. Of het bedrijf daar beter of slechter van wordt, interesseert hen niet, wel het feit dat zij in een privébedrijf minder te zeggen hebben. Het is trouwens opmerkelijk dat de huidige, al dan niet wilde stakingen allemaal plaats vinden in overheidsbedrijven. De tijd dat men staakte in grote fabrieken is voorbij, omdat de meeste daarvan hun productie hier hebben stopgezet of afgebouwd, al dan niet na vakbondsacties. In elk geval hebben de bonden daar niets tegen kunnen doen. De slachtoffers van de huidige stakingen zijn deze keer niet meer de fabrieksbazen, maar de gewone burgers, de reizigers en de gedetineerden, iets wat de vakbonden zeker niet populairder zal maken.
Bpost en PostNL onderhandelden al drie maanden heel discreet en normaal zou de zaak deze maandag beklonken zijn. Dat dit nu niet door gaat, ligt – althans volgens Crootje, huidig minister voor Overheidsbedrijven – aan de loslippigheid van zijn voorganger Labille (PS), die vrijdagmorgen in een interview met de RTBf radio had verklaard dat de overheid aandelen van Bpost zou verkopen, dat het bedrijf geprivatiseerd zou worden en dat het eerder een kwestie van uren dan van dagen was. Als het blijkt dat die verklaring heeft meegespeeld, zou het wel eens kunnen dat hij daar gerechtelijk voor kan vervolgd worden, want dat is tegen de beurswet. In elk geval is duidelijk dat men bij de PS liever heeft dat een eigen overheidsbedrijf slecht werkt (hoe meer werklozen, hoe meer staatssteun de vakbond nl krijgt), dan dat het groeit in de privé. De partij is – via zijn vakbond – er wel degelijk op uit de stakingen politiek te recupereren, als zegt ze zelf van niet. Een duidelijker bewijs van deze gang van zaken maakten we trouwens maandagmorgen al mee in het distributiecentrum van Bpost in Nijvel, waar – ondanks het niet doorgaan van de deal – toch een wilde staking was uitgebroken. Men had er daar blijkbaar op gerekend dat de deal wél door zou gaan en geen zin de geplande (maar niet aangekondigde) stakingsdag ongedaan te maken. Niét werken is het nieuwe ideaal in Francofonië.
Of Labille voor zijn loslippigheid zal bestraft worden, valt nog af te wachten. Wie was het ook weer die zijn Fortis aandelen (en die van zijn familie, vrienden en kennissen) verkocht een paar uur vóór die bank over kop ging en daarvoor ook nooit bestraft is geworden?
De leiding van de PS had een professor opdracht gegeven een studie te maken over de Waalse arbeider. Na enkele maanden kwam de geleerde man er mee af. ‘Ten eerste’, zei hij, ‘de Waalse arbeider is socialist’. ‘Leuk om horen’, zei Di Rupo, ‘maar dat wisten we al’. ‘Ten tweede’, ging de prof verder, ‘de Waalse arbeider is verstandig’. Dat vond Di Rupo al een pluspunt. ‘Ten derde’, zei de professor, ‘de Waalse arbeider is eerlijk’. ‘Geweldig’, vond de hele Raad van Bestuur,’ met zo’n kwalificaties kunnen we overal komen’.
‘Moment’, zei de professor’, ‘ik ben nog niet uitgepraat. De Waalse arbeider heeft nl telkens maar twee van de drie vernoemde kwalificaties. Ofwel is hij socialist en verstandig, maar dan is hij niet eerlijk. Ofwel is hij socialist en eerlijk, maar dan is hij niet verstandig. Ofwel is hij eerlijk en verstandig, maar dan is hij geen socialist’.
---
Bovenstaande is een oude mop die echter razend actueel geworden is in het licht van de zinloze Waalse stakingen van het ogenblik bij de cipiers, het spoor, de agenten, het gerecht en ga zo maar door. Die Waalse arbeiders laten zich wat wijsmaken door enkele vakbondsagitatoren zoals die hobbit van een Goblet. Ze zouden beter eens terugkijken naar wat ze indertijd bereikt hebben onder Gaston Eyskens, die hetzelfde meemaakte toen hij de Eenheidswet er wou doordrukken. Er vielen in Luik toen zelfs doden, maar Eyskens gaf niet toe en de Eenheidswet kwam er. De volgende regering, mét de socialisten, heeft die wet daarna heel braaf uitgevoerd, hetzelfde wat zich ook nu voordoet bij de uitvoering van de zesde staatshervorming en de flexibele 38-uren werkweek, die al onder Di Rupo in het regeerprogramma stond.
Michel moet dan ook voet bij stuk houden en uitvoeren wat zijn regering beslist heeft, inbegrepen de sancties tegen wilde stakers en het niet uitbetalen van dagen waarop gestaakt werd. Dit zijn nl twee overeenkomsten die met de vakbonden gesloten zijn, wat o.m. bevestigd werd door Mw Reniers, voorzitster van de ABVV ambtenarenbond, in de Zevende Dag.
---
In tegenstelling tot wat verwacht werd gaat Bpost PostNL niet overnemen. De vakbonden hadden al afgesproken daarover bijeen te komen, wat als een zoveelste chantage kon beschouwd worden, waarbij de eindverbruikers nog maar eens de klos konden worden, net zoals dat ook gebeurd is met de reizigers van de NMBS en de gedetineerden van de francofone gevangenissen. Voor één keer dat er eindelijk in deze verwarrende tijden nog eens iets ambitieus zou gebeuren, wordt het afgeblazen omdat men o.m. vreest voor sociale onrust. Dat er bij de sociale verkiezingen steeds minder kiezers komen opdagen en er ook steeds minder jongeren zich aansluiten bij de vakbonden, is blijkbaar tot die bonden nog steeds niet doorgedrongen…
In de sociale malaise die er momenteel heerst, worden we regelmatig door vakbonds- en oppositieleiders om de oren geslagen met de bewering dat deze regering alleen bespaart op de rug van de kleine man en de grote vermogens ontziet. Mede door het feit dat de federale ministers daar niet krachtig genoeg op reageren, krijgt men stilaan de indruk dat het wel waar zal zijn. Maar is dat ook zo?
Volgens een studie van Dries De Smet, een journalist van De Standaard, waar men nu precies niet regeringsvriendelijk is (hun rode vriendjes mogen nl niet meer meespelen), klopt het verhaal van De Leeuw*, Leemans, Crombez en hun francofone tegenhangers maar voor een klein gedeelte en dat is dat men inderdaad straks langer zal moeten werken, maar dan niet met minder koopkracht. Men stelt het echter zo voor alsof men in die extra te werken jaren niet zou betaald worden, wat helemaal niet het geval is.
Het gemiddelde uurloon is vorig jaar gestegen met gemiddeld 1,5%, dit ondanks de indexsprong (anders zou het meer geweest zijn). Als het beschikbare inkomen gecorrigeerd wordt met de grotere levensduurte, blijft er nog een inkomensstijging over van 1,3%. Nota bene: de grootste stijging in meer dan vijf jaar. Dat zijn natuurlijk gemiddelden, maar geeft wel een ander beeld dan wat de syndicale demagogen ons voorhouden en waarbij iedereen zou verliezen. Daar staat tegenover, dat vermogen vorig jaar minder opbracht, grotendeels door de sterk gedaalde rente. Vermogens worden trouwens bij ons al belast (o.a. op dividenden en onroerende voorheffing).
Het probleem stelt zich niet bij de mensen, maar bij de staat, die meer blijft uitgeven dan ze int, wat men wel eens het overheidshandicap noemt. Vergeleken met Duitsland geeft de overheid van dit land per maand per persoon 400 euro meer uit (voor o.m. recreatie, cultuur, religies, onderwijs, gezondheidszorg, hernieuwbare energie en subsidies allerhande). In Duitsland, waar de mensen minder krijgen, zijn er geen nationale stakingen en betogingen, terwijl de sociale uitkeringen er 10% lager liggen dan bij ons, waarover door onze linkse politiekers (o.a. Vande Lanotte**) denigrerend wordt gesproken. De tewerkstelling ligt er echter, mede door de eveneens hier bekritiseerde zgz mini-jobs, verhoudingsgewijs twee keer zo hoog, de werkloosheid is er veel lager. Men ziet er haast nooit vakbondsleiders op Tv verschijnen, terwijl ze hier van het scherm niet weg te slagen zijn. Toch is Duitsland momenteel het meest welvarende land van de E.U. Raar, he?
* De vastgoedgenootschap van de familie De Leeuw, waarvan al bekend was dat ze mee profiteerde van de notionele intrestaftrek, blijkt de grens van 1 miljoen historische waarde te hebben overschreden. Wie kan zo’n mens nog geloven als die op Tv de proletariër ligt uit te hangen?
** Van Vande Lala gesproken: zijn met veel tralala voorgesteld Zilverfonds, tijdens zijn mandaat als minister van Begroting onder Verhofstadt, fonds dat de vergrijzingskosten ging opvangen, is zopas door Johan Van Overtveldt opgedoekt. Volgens deze laatste was het niets meer dan een pot met overheidsschuld. Feitelijk nog erger dan de lege doos waarover men het steeds had. De opheffing van dat onzalige fonds levert de huidige federale regering een structurele jaarlijkse besparing op van 120.000 euro…
Wat vroeger reeds gesteld werd door o.a. Bart De Wever, wordt nu bevestigd door de nieuwe algemene secretaris van de Franstalige Ambtenarenbond ACOD, een zekere Patrick Lebrun: dit is een politieke stakingsgolf die enkel de val van de federale regering tot doel heeft. Wat men via de PS niet kan bereiken, probeert men nu te realiseren via de vakbond(en). Wat er daarna moet gebeuren, zegt men er niet bij, maar waarschijnlijk wordt het dan de chaos, zeker in Francofonië. Een nieuwe regering mét socialisten is immers geen waarborg meer als men ziet wat in Frankrijk aan de gang is. Daar staken de linkse bonden tegen een linkse regering met een meerderheid in het parlement, iets wat hier gewoon niet mogelijk is, omdat men in dit land een regering steeds met andere partijen moet delen. De kans is trouwens groot dat, vóór dat gebeurt, we in het record van de 451 dagen zonder regering zullen kloppen of dat er helemaal geen nieuwe Belgische regering meer komt. Vergeten we ook niet dat de versoepeling van de 38 urenweek, waartegen de bonden nu ageren, ook al in het regeerakkoord Di Rupo stond. Huichelaars!
Zowel bij de cipiersstaking, de spoorwegstaking als bij de heisa rond de invoering van de kilometerheffing voor vrachtwagens, gaat het telkens om stakingen die alleen echt effect hebben in Wallonië. Telkens Waalse vakbondsafgevaardigden geprobeerd hebben de Vlaamse tegenhangers te overtuigen mee te staken, zowel bij de vrachtwagenkwestie als bij het gevangeniswezen, zijn ze op een Vlaams njet gestoten. ‘Njet’ is hier wel het juiste woord, want het Waalse ABVV wordt steeds meer geïnfiltreerd door de communisten van de PTB, de Waalse tak van de PvdA, de ware reden van de verharde Waalse standpunten.
De N-VA mag dan het communautaire in de ijskast gestopt hebben, de francofone syndicaten hebben het er terug uit gehaald. Voor ons, Vlaamse nationalisten, is dat geen slechte zaak. Zo komt er misschien schot in de splitsing van dit overbodige land, maar dan dank zij de Walen en niet de Vlamingen, iets wat járen geleden al eens voorspeld werd door Robert Houben , de laatste voorzitter van de toenmalig nog unitaire CVP. Die heeft bij zijn afscheidsspeech gezegd dat België alleen kon blijven bestaan op het geduld van de Vlamingen en dat dit land alleen zou ophouden te bestaan als de Franstaligen erom zouden vragen. We zijn, wat dat betreft, dus op de goede weg.
De meesten onder ons kennen waarschijnlijk nog het onwaarschijnlijke verhaal van de eerste man van Laurette Onkelinx. Dat was een Marokkaan, die op een gegeven ogenblik gezocht werd voor drugszaken door het Marokkaans Gerecht. Hij werd aangehouden op een Turkse luchthaven. Door een tussenkomst van zijn vrouw, Laurette Onkelinx dus – toen minister van Justitie in de regering Verhofstadt – kon hij ongedeerd naar België te reizen. Daar hield het niet bij op. Onkelinx scheidde wel van haar Marokkaan, maar gaf hem toch een riante job binnen haar ministerie, waar hij zo’n beetje de verbindingsman werd tussen de Belgische Justitie en de moslimgemeenschap van dit land. Onkelinx hertrouwde met advocaat Marc Uyttendaele, een van de beste pleitbezorgers van België en wellicht ook de rijkste, grotendeels o.w.v. de vele opdrachten die hij via de PS binnenreef. Onkelinx’ ex-man en Uyttendaele’s ex-vrouw waren trouwens de getuigen bij het nieuwe huwelijk…
Nu blijkt dat Onkelinx niet alleen genereus was t.o.v. een bedenkelijke echtgenoot – wat, ondanks alles, nog ergens te begrijpen was - maar dat zij ook met anderen speciale relaties had en daar wat voor over had. Zo benoemde zij 15 jaar geleden een zekere Geert Gijs tot diensthoofd rampenbeheer, waardoor hij de facto de baas werd van B-fast, het Belgisch team bij rampeninterventies, ook al had hij daarvoor niet het vereiste diploma. In 2012 werd die Gijs zelfs tot ridder geslagen, een overerfbare titel. De kosten van die grap, 3.700 euro, werden door Onkelinx’ departement betaald en niet door de kandidaat, zoals gebruikelijk. Gijs, die onder Volksgezondheid ressorteert, blijkt daar ook de enige ambtenaar te zijn die een bedrijfswagen heeft gekregen, een 4x4 dan nog.
B-fast is een complexe samenwerking tussen Buitenlandse Zaken, Ontwikkelingssamenwerking, Defensie, Volksgezondheid en Begroting. De leiding is in handen van een zgz Coördinatieraad die geleid wordt door Didier Reynders, net als Onkelinx afkomstig uit Luik. Men is al langer van plan om B-fast te hervormen en al zes maanden bestaat er daarover een audit, waarbij enkele onfrisse praktijken zouden zijn boven water gekomen. Alhoewel de N-VA er al enkele keren naar gevraagd heeft, krijgt ze van Reynders nog steeds geen inzage. Ons kent ons, weet je wel.
De derde nationale vakbondsbetoging tegen de regering Michel is voorbij. Er waren enkele verschillen met de voorgaande optochten : er was minder volk, slechts de helft van de eerste en 40% minder dan de tweede. Opvallendst misschien was wel dat een deel van de ACV’ers betoogden tegen Kris Peeters, die daarop meteen reageerde door in zijn broek te doen en opnieuw een vermogensbelasting te eisen. Zien of dat lukt in een land waar de belastingen, op twee na, al de hoogste zijn van heel Europa.
Wat niet verschilde van de vroegere betogingen is het feit dat men tegen alles en nog wat protesteert, maar er van vakbondszijde zelf geen alternatief voorstel komt. De pensioenuitgaven in dit land bedragen jaarlijks zo’n 40 miljard euro. Om een idee te geven : dat is meer dan de totale budgetten van Justitie en Defensie samen. Daar houdt er zelfs niet bij op, want elk jaar komt daar nog eens anderhalf miljard bij. Dat allemaal omdat men er zich niet op heeft voorbereid en men hier geen aparte pensioenfondsen heeft zoals in andere landen wél het geval is. De Nederlandse pensioenfondsen bv beschikken over een totaal kapitaal van rond de zeshonderd miljard euro (600.000.000.000 euro – ik durf het zelfs niet meer in oude Befkes schrijven!). Vorige week deed men in onze media daar nog smalend over, omdat die pensioenfondsen hun leden hadden laten weten dat de kans bestond dat ze volgend jaar 0,5% zouden kunnen moeten inleveren. Hier in dit land is geen cent apart gezet, alles moet uit de grote pot komen en dan kan men alleen maar hopen dat er elders bespaard kan worden en/of men mensen langer aan het werk kan houden. Slechts 67% van de bevolking tussen 20 en 64 is hier aan het werk (in Brussel zelfs maar 57%). Vanaf 55 jaar zit 10% van de werknemers ziek thuis. En dat zijn dan nog de Belgische cijfers, want in Wallonië zal het allemaal nog wel een stuk erger zijn. Het feit alleen al dat de media die niet vermelden, spreekt boekdelen.
Alleen in Slowakije en in Frankrijk is de effectieve pensioenleeftijd lager dan hier. Laten we dat eerste landje – het zgz Wallonië van het vroegere Tsjecho-Slowakije - even vergeten. Frankrijk, waar onze francofonen zo naar opkijken, is stilaan de nieuwe zieke van Europa aan het worden. Met de grimmigheid waarmee stakers daar raffinaderijen en kerncentrales stilleggen, is het nog maar de vraag of o.m. het E.K. voetbal er straks nog plaats kan vinden. Kers op de taart daar is dan nog dat men er staakt tegen een linkse regering die er bij de laatste verkiezingen de volstrekte meerderheid behaalde. Onze francofone cipiersstaking in het groot, zou ik zeggen. Als onze francofonen de Fransen blijven nalopen, is dit misschien voor Vlaanderen dé kans om dit landje op zijn minst verder te splitsen. Als de regering Michel de fiscale regularisatie, die vóór het zomerreces gestemd zou moeten worden, er doordrukt zonder medewerking van Wallonië en Brussel – zoals het er nu naar uitziet – zijn we in elk geval weer een stap dichter bij de scheiding. L’argent fait la guerre.
Ondertussen hebben we te maken met nog maar eens een nieuwe wilde staking, nu van het NMBS – werkplaatspersoneel. Daardoor zouden er vertragingen kunnen zijn in het reizigersvervoer, ware het niet dat de Waalse vakbonden – weer zij! – er meteen een nationale staking van gemaakt hebben. In Wallonië zal weer alles plat liggen en de treinen die van daar naar Vlaanderen rijden en terug zullen ook weer de nodige vertragingen hebben, als ze al zullen rijden.
Wouter Beke zal zich de gezinsdag van zijn partij in Plopsaland wel anders voorgesteld hebben. Niet dat het feest zelf werd verstoord. De leden, zeker die met kinderen, zullen er zich wel goed geamuseerd hebben. Veel politieke boodschap zal er echter niet van overblijven, nadat dezelfde dag een eigen CD&V-burgemeester (Francis Benoit uit het West-Vlaamse Kuurne) zijn onbehagen had geuit over het regeringsbeleid, met een berichtje op Facebook waarin hij zei het niet meer te zien zitten met dat ‘Plopsa gedoe’ van de partijtop. Meer specifiek klaagde de man erover dat hij en zijn CD&V collega-burgemeesters weinig of geen inspraak hebben in de partijpolitiek. Beke counterde meteen dat elke CD&V-burgemeester (er zijn er nog 150 in Vlaanderen, al is de vraag: hoe lang nog?) steeds bij hem terecht kan. Dat laatste zal wel kloppen. Beke is tenslotte een minzaam man die zelf ook burgemeester is (van Leopoldsburg). Misschien soms wel iets té minzaam, waardoor hij al eens de bijnaam ‘Markske’ toegediend kreeg (zoals die van ‘De Kampioenen’).
Toch zal er deze keer meer nodig zijn om de plooien binnen de partij glad te strijken. Volgens een studie van politicoloog Bram Wauters (UGent), is CD&V in Vlaanderen nl de partij waarin de leden het minst te vertellen hebben. De enquête die hij daarover maakte zou begin 2017 in boekvorm uitkomen, zodat we redelijkerwijze kunnen aannemen dat e.e.a. wel zal kloppen.
Volgens mij heeft men bij CD&V nog steeds niet door dat de partij, die ooit – samen met haar Waalse tegenhanger – een volstrekte meerderheid had in België, maar ook daarna nog boven de 40% uitkwam, nu de 15% niet meer zou halen – volgens een laatste peiling althans. Met zo’n 15%, zowat dezelfde hoogte van Open VLD, VB en SP.a, kan men bezwaarlijk verder gaan als de grote partij met interne verzuilingen die ze vroeger wél was. Grote promoties met weinig tot nietszeggende slogans zoals die van ‘Innesto’ (de 30 ‘high potentials’, weet je wel) en ‘Waar een wij is, is een weg’, blijken dan wel goed gevonden, maar blijven niet hangen.
Het schijnt zelfs dat Beke probeert stemmenkanon Inge Vervotte warm te maken (figuurlijk, he!) om terug te keren naar de partijpolitiek. Waarom straks niet Yves Leterme? Denkelijk gaat dat niet lukken, want die hebben beiden ondertussen een andere lucratieve bezigheid gevonden waarbij ze zo te zien ook niet slecht betaald worden. De partij moet dan ook roeien met de riemen die ze heeft en kan zich niet meer veroorloven intern gesplitst te blijven in diverse links/rechts strekkingen. Als men bv ziet dat Kris Peeters, een oud voorzitter van een centrumrechts Unizo het linkse ACV ter wille moet zijn, dan moet men geen specialist ter zake zijn om te weten dat zoiets niet kan blijven duren. Als de vakbond de partij wil dicteren, dan zou men deze best salut en de kost zeggen en vragen zelf maar met een arbeiderspartij te beginnen, iets wat ik al wel eens meer gesuggereerd heb. Men zou dan ook de neuzen eens kunnen tellen en vergelijken hoeveel er bij de vakbond zijn aangesloten en hoeveel er voor stemmen.
Kortom, wil CD&V overleven, zal ze moeten afstappen van haar tsjevenbeeld, van haar ‘ja, maar’ en van ‘enerzijds, anderzijds’ en zal zij resoluut beslissingen moeten durven nemen i.pl.v. eerst altijd te zien wat de anderen doen. Ophouden dus met de vis noch vlees politiek en o.m. ook eens durven uitkomen voor de laatste letter van haar eigen logo, de ‘V’ van Vlaams.
De opkomst bij de sociale verkiezingen, die nu voorbij zijn, was zo’n 10% lager dan de vorige keer. Daarmee zet de trend van dalende opkomsten zich verder. Dit geldt vooral voor de jongeren onder de 25 jaar die er zich maar al te goed van bewust zijn dat zij straks de rekening zullen moeten betalen voor o.m. een syndicaal beleid dat geen alternatieven biedt voor de crises die ze zelf mee heeft veroorzaakt. Dat er niettegenstaande dat alles toch nog veel mensen bij de bonden zijn aangesloten, komt door de premies die de vakbonden krijgen van een overheid waartegen ze zelf dan betogen en staken. Alsof dat trouwens het laatste jaar nog niet erg genoeg was, komen ze vandaag weer allen samen op straat, deze keer om de flexibilisering van de arbeid aan te klagen. Zij vinden dat een nieuwe soort indexsprong, waarvan de vakbonden steeds de negatieve kanten bekritiseren, maar zelf geen eigen voorstellen hebben tenzij terug te keren naar de situatie van een tijd die definitief voorbij is. In Wallonië wordt zelfs gesteld dat deze regering de 38-urenweek heeft afgeschaft, wat een leugen is. Ze wordt voortaan wel berekend op jaarbasis, zodat er inderdaad meer flexibiliteit komt. Ik kan best begrijpen dat niet iedereen het daarmee eens is, maar de toffe job van acht tot vijf zal voor velen een verre droom worden, ongeacht hoe die zal worden ingevuld. En het kan nog erger.
Omdat er vandaag in Wallonië weer weinig of niet zal gewerkt wordt, is de kans groot dat er daar weer zo goed als geen treinen zullen rijden. In Vlaanderen zou de hinder beperkt worden waardoor de studenten, die geconfronteerd worden met de jaarlijkse examens bij ons althans kans lopen ter plaatse te geraken, zij het met de nodige vertragingen. Ergerlijk blijft wel dat de NMBS speciale kortingen geeft die stakers via hun vakbonden kunnen bekomen. M.a.w. het federale Spoorbedrijf, in leven gehouden met jaarlijks 3 miljard euro staatssteun, subsidieert betogingen tegen diezelfde federale staat. Only in Belgium!
Dat het juist de jongeren zijn die bij de vakbonden afhaken, maakt duidelijk dat die bonden met hun eigen toekomst spelen. Het geld zal ergens vandaan moeten komen en als er straks niets anders overblijft zullen zij het zijn die als belastingbetalers de rekening voorgeschoteld zullen krijgen. Als er voor hen geen beter perspectief komt, kan men diegenen die het hier voor bekeken zullen houden geen ongelijk geven.
De hele rits stakingen, betogingen en werkonderbrekingen die we het laatste jaar gekend hebben, hebben zo goed als geen enkel effect gehad. De volgende serie tumult zal dat waarschijnlijk evenmin hebben. Ondertussen wordt het al zo zwaar beschadigd imago van dit land nog verder besmeurd, uitgerekend door groeperingen die beweren op te komen voor het unitaire België, terwijl de slachtoffers van hun acties niet de overheden maar de modale burgers zullen zijn.
In tegenstelling tot wat gevreesd werd, ontsnapt België (voorlopig?) aan een Europese boete. Dat komt niet zozeer omdat het binnen de lijnen gebleven is, wel omdat andere landen het nog veel slechter doen en men bereid is tot elke prijs dit Europa bij elkaar te houden. Eigenlijk krijgt niemand een boete, wat gewoon ongeloofwaardig is. Spanje en Portugal krijgen respijt tot juli en Italië tot het einde van het jaar. Frankrijk, dat er niet in slaagt zijn streefcijfers te halen, krijgt zelfs helemaal geen reprimande. En dan hebben we het niet eens over Griekenland gehad. Ge moet niet vragen hoe geloofwaardig heel dat Europese carrousel nog kan zijn.
Voor wat dit land betreft, krijgt België een besparing opgelegd van 0,6% in 2016 en 2017, waarbij ook de deelstaten zouden moeten betrokken worden. De E.U.-commissie is niet mals voor de kerncentrales, de gebrekkige infrastructuur en de bedrijfswagens. Dat is allemaal een beetje hypocriet als men weet dat het Internationaal Energieagentschap dit land zopas nog de raad heeft gegeven de kerncentrales ook open te houden ná 2025, jaar waarop de Belgische wet voorziet dat ze zouden moeten sluiten. Dit alles omdat er tegen die tijd geen valabel alternatief zal zijn waardoor stroomuitval mogelijk wordt. Verder zijn de bedrijfswagens in dit land een alternatief voor loonsverhogingen. Als men die zou afschaffen, moeten - als compensatie - de lonen omhoog, stijgt de index en wordt onze export nog maar eens minder concurrentieel, waardoor jobs op de tocht komen te staan. Dat ze daarvan bij de E.U. niet op de hoogte zijn, komt doordat de index een relict is dat alleen nog in dit land bestaat.
En dat is nog niet alles. Volgens de automobielfederatie Febiac zouden de Belgen niet minder rijden mochten er geen bedrijfswagens meer zijn. Ze zouden dan met hun eigen wagens rijden, die doorgaans meer zullen vervuilen dan de bedrijfswagens nu, omdat die laatste allemaal van recentere datum zijn. De kilometers, met of zonder bedrijfswagen, zullen toch gereden worden.
Tenslotte is er nog het lumineus idee van ‘schupke’ Weyts om straks in heel Vlaanderen van 70km/uur de standaard te maken. Om er voor te zorgen dat een wagen zo weinig mogelijk verbruikt (én vervuilt) zou die best in zijn overdrive rijden. Dat is in 5de of 6de versnelling. Om dat te kunnen doen moet de wagen echter minstens 90km/uur rijden. Als straks iedereen maar 70 meer mag rijden gaan alle wagens in ons gewest in een lager toerental meer verbruiken én meer vervuilen. Als men dat zou berekenen voor heel Vlaanderen, zou dat een flinke extra vervuiling geven. Dat krijg je als je Verkeer in handen geeft van een dierenliefhebber!
Dat het niet goed gaat met dit landje, moet ik niet meer vertellen. Men kan zich geredelijk afvragen wat er nog wél werkt. Feit is dat het geld op is omdat de inkomsten van de staat niet of nauwelijks groeien, omdat diezelfde staat de vorige decennia teveel heeft uitgegeven en daarvoor dan nog enorme schulden heeft gemaakt. Dat is in de eerste plaats de schuld van de vorige regeringen, te beginnen met die van Verhofstadt en dus ook van de partijen die mede de regering Michel vormen. De N-VA was er wel niet bij, al kan men zich steeds luider afvragen of het communautaire voor vijf jaar te bevriezen wel zo’n goed idee was. Na de interne oppositie van Peeters – die zijn partij ook niets heeft opgeleverd – en de aanhoudende nieuwe ideeën van Rutten, die feitelijk blij mag zijn dat haar partij mag meespelen (zeker in Vlaanderen), komt zelfs Bart De Wever himself op Tv vertellen dat het niet goed gaat.
Probleem is dat er geen alternatief is. De socialisten weer bij in een federale regering halen zal daar niets aan veranderen. Zeker niet als dat moet gebeuren via betogingen en stakingen allerhande zoals die nu al zijn aangekondigd. Na de aanslagen van 22 maart en daarop volgende pijnlijke stakingen met als hoogtepunt die van de Franstalige cipiers, zou een officieel staakt-het-vuren tussen de verschillende partijen en vakbonden echt geen kwaad kunnen. Dit land blijkt trouwens het enige in de E.U. te zijn waar absoluut stakingsrecht binnen de gevangenissen mogelijk is. Only in Belgium.
Wij lachen wel eens met een Poetin of een Erdogan omdat die beslissingen (durven) nemen die bij ons nooit zouden pakken, maar ook een democratie blijkt zijn grenzen te hebben. Zeker een democratie à la belge. Zoals De Wever recentelijk nog vertelde, hadden de Romeinen dat in hun tijd al door. Onder de republiek werd het Romeinse Rijk bestuurd door twee consuls voor een welbepaalde termijn, waarna ze herkozen konden worden. Als ze de situatie echter niet onder controle kregen, stelde men, voor een periode van zes maanden, een dictator aan, die ‘dicteerde’ (daar komt het woord dictator vandaan) wat er verder moest gebeuren. Misschien zou zo iets hier tegenwoordig ook niet slecht zijn, maar dan niet met een type als Verhofstadt!
‘Onze vriend’ Luc Rademakers, directeur informatie en algemeen hoofdredacteur bij de VRT, is daar moeten opstappen. Dat ik ‘Onze vriend’ tussen haakjes schrijf, is omdat ik al enkele keren het boekje van dit sujet heb opengedaan in deze rubriek. Rademakers was nl een protegee van Steve Stevaert en maakte carrière bij de uitgeverij Concentra, waar hij van het gratis blad Metro een succes maakte. Tot dan was er geen vuiltje aan de lucht. Dat kwam er wel toen Rademakers in de slipstream van dezelfde Stevaert hoofdredacteur werd van de toen nog katholieke en Vlaamsgezinde Gazet Van Antwerpen, nadat Concentra de krant had overgenomen en haar hoofdredacteur Luc Van Loon op een weinig fraaie manier aan de kant had gezet. Rademakers beloofde toen dat hij ervoor zou zorgen dat het ‘Frutje’, zoals de Sinjoren de krant noemden, jaarlijks 10% meer abonnees zou krijgen. Dat draaide anders uit, want de krant, die men ondertussen de ‘Gazet van Janssens’ was gaan noemen, verloor in enkele jaren tijd zowat de helft van zijn klanten (zo’n 100.000!) en is die klap nooit echt te boven gekomen.
Voor Rademakers maakte dat allemaal weinig uit. Dank zij zijn linkse broodheren werd hij in 2011 hoofdredacteur van de VRT. Daar ontpopte hij zich als een kleine dictator, die dacht het allemaal beter te weten en weinig of geen echte communicatie had met zijn medewerkers. ‘If you can’t stand the heat, stay out of the kitchen’, zou hij ooit eens aan zijn ondergeschikten gezegd hebben, toen die klaagden over de werkdruk. Hij schorste er tijdelijk twee onderzoeksjournalisten die het aangedurfd hadden een boekje open te doen over Vande Lala (‘De Keizer van Oostende’). Het schrappen van een interview met een Vlaamse Syriëstrijder in ‘De afspraak’ was tenslotte de druppel die de emmer deed overlopen en Rademakers een motie van wantrouwen van zijn eigen personeel bezorgde. Dat was zes maand geleden. Ondertussen was de VRT voor de zoveelste keer nog maar eens geherstructureerd en was er een centrumrechtse regering gekomen die de oekazen van de ex-Stevaert discipel niet kon appreciëren. Mede in het kader van het zogenoemde ‘soske shot’ ligt hij er nu definitief buiten.
Opiniepeilingen zijn momentopnamen. Het is niet de eerste keer dat ik dit schrijf, waarbij ik dan toevoegde dat ze wél een zekere tendens aantonen. Wat ik er niet bij schreef, omdat ik daar niet bij stil stond, is het feit dat er bij zo’n peilingen een foutenmarge van 3% moet gerespecteerd worden. Partijen die de loftrompet opsteken omdat ze bij een peiling nul komma zoveel vooruitgang hebben geboekt- zoals nu de Open VLD - maken zich dan ook blij met een dooie mus. Als men echter drie of meer procent verliest, mag men zich wel beginnen zorgen te maken.
Er zijn bij ons drie peilingen die de media halen: die van de RTBf en La Libre Belgique, die van de VRT en De Standaard en die van VTM/Het laatste Nieuws, RTL en Le Soir. Die laatste, die driemaandelijks is en voor mij de meest betrouwbare, werd zopas weer gepubliceerd en had enkele verrassingen in petto. N-VA bleek nl voor een tweede keer op rij zo’n 5% te verliezen. Die ging naar het Vlaams Belang, zodat aangenomen kan worden dat de oude VB-kiezers terug naar de bron keren. Dit als gevolg van de immigratiegolf en de aanslagen, waarbij duidelijk gebleken is dat het VB de enige partij is die al een paar decennia lang vertelt wat de andere nu met mondjesmaat moeten toegeven. ‘Al duurt de leugen nog zo lang, de waarheid achterhaalt hem wel’, zou men kunnen zeggen. De partij van De Winter en Van Grieken gaat er voor de derde keer op rij in deze peiling op vooruit en dat is een tendens die kan tellen. Volgens de peiling zou ze nu de derde partij van Vlaanderen zijn, maar laten we – o.w.v. die foutenmarge - stellen dat ze even groot is geworden als de Open VLD en CD&V. Deze laatste verloor ook meer dan 3%, meer dus dan de foutenmarge en dat is waarschijnlijk het resultaat van de interne oppositie die de partij voert tegen de eigen regering waarvan ze deel uitmaakt. Ook de doorsnee CD&V-kiezer begint blijkbaar zijn buik vol te krijgen van de tsjeverijen van het type ‘Ja, maar’ en ‘enerzijds, anderzijds’, waarbij de partij nooit klare standpunten inneemt en altijd eerst moet omzien naar de linkse vakbondvleugel, die dan nog verdedigd moet worden door een oud voorzitter van Unizo.
Blijkbaar heeft de doorsnee kiezer ook over de partijgrenzen heen zijn buik vol van de Belgische politiek. Bewijs daarvan is dat zowat alle politici aan populariteit inboeten, zowel van meerderheid als oppositie, met uitzondering van Didier Reynders, die we dan maar de uitzondering zullen noemen die de regel bevestigt.
Tenslotte zijn de grote overwinnaars van deze laatste peiling in Vlaanderen uiterst rechts (VB) en in Wallonië uiterst links (PTB), waarbij nog maar eens bevestigd wordt, samen met de onverkwikkelijke staking der francofone cipiers, dat dit land twee verschillende werelden zijn die steeds verder uit elkaar groeien. De vraag wordt steeds duidelijker, niet óf het zal barsten, maar wanneer.
Het is niet alleen hier dat het politiek onrustig is. Ook in Frankrijk zijn er al enkele weken allerhande stakingen en betogingen, met deze week bijna wel elke dag ergens iets. Deze manifestaties zijn in de eerste plaats gericht tegen een nieuwe wet, die de Franse regering er buiten het parlement om heeft doorgeduwd en die het arbeidsrecht in het land wat soepeler moet maken. Dat betekent dat men er gemakkelijker mensen zal kunnen ontslaan, maar ook aannemen. Wat opmerkelijk is, is dat la douce France bestuurd wordt door de linkse PS, die er zelfs een volstrekte meerderheid kreeg bij de laatste verkiezingen. Ondertussen is Hollande er zowat de minst populaire president geworden sinds WO II en ziet er zelfs niet naar uit dat hij bij een volgende verkiezing die ook weer zal winnen. Erger zelfs, men houdt er rekening mee dat hij niet eens in de tweede ronde zal geraken, dit o.w.v. de populariteit van Marine Le Pen van het FN, die men wél verwacht die tweede ronde te zullen halen. ‘Monsieur normal’ had o.a. gezegd dat hij mocht aangerekend worden op het creëren en bewaren van arbeidsplaatsen en dat is nu juist een groot fiasco geworden. Zo groot zelfs dat er sinds zijn aantreden al één miljoen Fransen hun job zijn kwijtgespeeld. De reden waarom de arbeidswetgeving in Frankrijk nu versoepeld wordt is juist om ervoor te zorgen dat er wat meer jobs zouden bijkomen en men o.a. af wil van de verplichte 35-urenweek die de bedrijven geen goed doet. Opmerkelijk is wel dat het uitgesproken de linkse partijen zijn – inbegrepen een deel van Hollande’s eigen PS – die zich wel altijd als progressief bestempelen, maar niet willen dat er iets verandert (net zoals de socialisten bij ons trouwens). Het gaat helemaal niet goed met Frankrijk, dat – net zoals dit landje – zijn begroting en staatsschuld maar niet onder controle blijkt te kunnen houden. Zoals Rik Van Cauwelaert het stelde in de laatste weekeindeditie van De Tijd, hebben ook de socialisten geen antwoord op de globalisering, de robotisering en de sloop van het sociaal systeem in naam van de euro.
Al bij al moet men toch toegeven dat er wat moed nodig is om als linkse president, wie het electoraal al niet voor de wind gaat, toch onpopulaire maatregelen door te drukken. ‘Staken en betogen mag’, zei Hollande in een interview, ‘Van alles kapot maken is echter een misdaad en die moet bestraft worden’. Nogmaals een verwijzing die wij in dit landje kunnen gebruiken na wat eergisteren bij het kabinet van minister Geens is gebeurd. Men zegt wel eens dat het in Brussels druppelt als het in Parijs regent. Ook op politiek vlak lijkt het zoiets te worden.
Le muscle wallon heeft toegeslagen. Het ministerie van Justitie zal het geweten hebben. Ingangshal en receptie werden er vakkundig door het penitentiair gepeupel kort en klein geslagen. Dat allemaal omdat ze niet akkoord gaan dat ze het werk zouden moeten doen zoals dat door de Vlaamse collega’s al gebeurt sinds vorige zomer. Zoals ik al eens noteerde zijn francofonen daar te lui of te lomp voor en willen/kunnen (schrappen wat niet past) ze niet efficiënt werken zoals Vlamingen dat wél doen.
De laatste dagen regent het klachten van sectoren die de nieuw voorgestelde besparingen van deze federale regering niet aan kunnen. Het lijkt wel één grote rampoefening, het gevolg van de uitvoering van de zesde staatshervorming en het negeren van de groeiende vergrijzingskosten, dat laatste iets dat men al 20 jaar weet dat het eraan zou komen. Beide zaken zijn verwaarloosd door de zgn traditionele partijen, in het geval van de zesde staatshervorming met medewerking van de groenen. De schuld daarvoor nu bij de N-VA leggen, omdat die geen nieuwe belastingen wil, bulkt dan ook van de schijnheiligheid.
Er moet dus bespaard worden wil men links en rechts nog wat geld overhouden om te investeren. Dat men dan in godsnaam eens werk maakt van enkele echt structurele besparingen, waarover ik al járen schrijf: schaf die senaat en de provincieraden af, doe hetzelfde met de ministeriële kabinetten of reduceer ze tot een minimum. Zoals ik in mijn vorige blog nog schreef over die nieuwe soort van belastingen: O.K., maar schaf dan de oude af, inbegrepen de klassieke achterpoortjes en uitzonderingen. Het gevolg van al die staatshervormingen is nl dat men steeds nieuwe structuren is gaan bijmaken zonder de oude af te schaffen.
Tenslotte blijft in dit land alles communautair, ook al men denkt het te kunnen negeren. Neem nu het recente bericht van de Bijzondere Belastingsinspectie (BBI). Die heeft de eerste drie maanden van dit jaar al meer geld opgehaald dan in het hele vorige jaar. Pikant detail: in Vlaanderen werd TIENMAAL meer opgehaald dan in Wallonië. De reden daarvoor is niet dat Wallonië armer is – dan zou er nog een verschil zijn, maar niet zo groot – maar dat er in Vlaanderen bij overtredingen bezwarend beslag wordt gelegd en ten zuiden van de taalgrens niet. Karel Anthonissen, de topman van de BBI in Gent en luis in de pels van de federale regering, zegt terecht dat het gemakkelijker is drie miljoen te claimen (die men niet krijgt) dan één miljoen werkelijk te innen.
Hoe goed er ‘down under’ met belastingsgeld wordt omgesprongen bleek trouwens ook uit het jaarverslag over 2015 van het F1 circuit van Francorchamps, uitgebaat door het Waalse gewest. Verlies: 11,3 miljoen!
