Vlaanderen gaat binnenkort kennis maken met een rijzende ster aan de Waalse politieke hemel: Raoul Hedebouw, woordvoerder van de Parti des Travailleurs Belges (PTB, de Waalse tegenhanger van de Vlaamse PvdA), voor wie hij, samen met een kompaan, ook als volksvertegenwoordiger in het federale parlement zit. De man is nl uitgenodigd om mee te doen aan de volgende uitzending van ‘De Slimste Mens’ en heeft die uitnodiging aanvaard. Hedebouw is zo goed als perfect tweetalig en dat heeft te maken met zijn Vlaamse afkomst: vader West-Vlaming, moeder uit Limburg. Geen typische Waal dus, want die kan in het beste geval onze taal alleen maar stamelen of radbraken. Wel gerecupereerd door de francofonie, zoals heel wat Waalse politiekers (Cools, Onkelinx, Van Cauwenbergh, Meynders enz…) die blijkbaar moeten laten zien dat ze goed geïntegreerd zijn en daardoor dikwijls fanatieker zijn dan de Walen zelf. Dit laatste is een meer voorkomend gebeuren en niet alleen in dit land. Denk maar aan Hitler, die een Oostenrijker was van geboorte (uit Braunau), geen Duitser en Napoleon, wiens geboorteland Corsica vier jaar vóór zijn geboorte, nog Italiaans was. Of De Gaulle, geboren in Rijsel, wiens Frans-Vlaamse voorvaderen Van de Walle heetten, tot één ervan die naam liet verfransen…
Hoe Hedebouw het in ‘De Slimste Mens’ het ervan gaat afbrengen, moet nog blijken. De man heeft waarschijnlijk wel gesnapt dat ook Bart De Wever dat programma ooit gebruikt heeft als versnelling voor zijn politieke carrière. Hedebouw is een uitgesproken Marxist, die hier wel de passie preekt, maar zich niet schaamt te pleiten voor schurkenstaten zoals Noord-Korea. Het enige voordeel dat zijn politiek voor Vlaanderen kan hebben is dat zijn partij de poten onder de stoel van de PS in Wallonië flink aan het onderuit zagen is. Misschien zal die PS straks daardoor naar het centrum moeten opschuiven en bereid moeten zijn haar linkse doctrine aan te passen.
In de nasleep van de mislukte deal van Eandis met het Chinese State Grid is de discussie over onze energieproblemen weer terug van nooit weg geweest. Het begon met de voorzitter van Eandis die zei dat de stroomtarieven straks weer zullen stijgen. Dat ‘straks’ is dan wel over vier jaar. Er rekening mee houdend dat de politiek hierbij een dikke vinger in de pap heeft, is dat een eeuwigheid. De man moest er trouwens aan toevoegen dat in eerste instantie niet de eindverbruiker maar de Eandis-aandeelhouders wel eens de klos zouden kunnen worden. Daar we het dan over de gemeenten hebben, zou Jan met de pet er eveneens voor kunnen opdraaien, al zal dat waarschijnlijk pas gebeuren ná de volgende gemeentelijke verkiezingen van 2018.
Feit blijft dat er ooit eens een einde zal komen aan de houdbaarheid van de huidige kerncentrales en dat er best nu al stilletjesaan zal moeten uitgekeken worden hoe er voor de energiebevoorrading van dit land in de toekomst zal moeten gezorgd worden. Die toekomst is dan ergens tussen 2020 en 2025. Om er tegen die tijd mee klaar te zijn, zou er echter nu al een soort energiepact moeten komen, waarbij e.e.a. wordt vastgelegd.
Een zekere Chris Peeters, kersverse CEO van netbeheerder Elia - niet te verwarren met Kris Peeters, de linksbuiten van de ploeg Michel - verwacht dat de import van olie en aardgas in twee generaties overbodig zal worden. Volgens die Peeters zal de groene stroom daarvoor zorgen. Het zou leuk zijn, mocht het waar worden, maar volgens mij blijft dat wishful thinking, zeker als men die groene stroom blijft pamperen zoals men hier nu al enkele jaren doende is. Volgens dezelfde optimist zou het probleem met het afschakelplan, dat in voege moest treden bij een tekort aan stroom, vorige winter zijn opgelost. Hij zegt er niet bij dat er toen wel een lange, maar geen strenge winter was. Een echte winter zou daarover pas uitsluitsel kunnen geven.
Tenslotte blijkt uit een studie van het Europese Milieuagentschap (EMA) dat er een equivalent van 150 extra kerncentrales nodig zal zijn om het Europese wagenpark in 2050 voor 80% op elektrische stroom te laten rijden. Dat krijgt men met de huidige groene stroom voorzieners nooit klaar. Hoeveel zonne- en windenergie er ter beschikking is hangt nl af van de weersomstandigheden en dat gebeurt niet op commando. We zullen al blij mogen zijn als er tegen die tijd overwegend hybride wagens zullen rijden, zodat chauffeurs tenminste de zekerheid behouden dat ze ook verder kunnen zonder stroompannes en/of –tekorten…
Interrail, een organisatie die zich bezig houdt met treinreizen binnen Europa, verkocht deze zomer 225.000 tickets aan jongeren, die daarvoor een korting hadden gekregen. Dat bracht een zekere Manfred Weber, fractieleider van de Duitse CSU in het Europees parlement, op het idee om voortaan alle 18 jarige Europeanen een gratis Interrail ticket te geven. Niet uit zijn eigen zak natuurlijk, maar uit de E.U. kas. Dat zou de E.U. jaarlijks een dik miljard euro kosten. Op een totale Europese begroting van zo’n 150 miljard stelt dat misschien niet veel voor, maar zo kan men straks altijd wel een reden vinden om ergens geld weg te smijten. Want wegsmijten is het juiste woord. Als jongeren zelf 225.000 tickets kunnen betalen, zoals deze zomer gebeurd is, waarom zou de E.U. dat dan moeten doen? Ook het excuus, dat deze zomer de tickets waarschijnlijk alleen maar konden gekocht worden wie het zich kon veroorloven, houdt geen steek. Om op reis te gaan moet men niet alleen geld hebben om te reizen, maar ook om te eten (én te drinken!) en te overnachten. Om het maar bij de eerste kosten te houden. Want er is meer.
Zowel de E.U. als de meeste E.U.-landen kampen met financiële problemen. Als we dat miljard eens opzij zetten voor het leningen van andere extra kosten, zoals immigratie en sociale zekerheid bv. Waarom moet dat geld worden weggesmeten? Wat is het nut daarvan? Hebben ze daar nog nooit van Stevaert gehoord, wiens ‘alles gratis’ projecten ondertussen één na één zijn opgedoekt, zelfs in zijn eigen Hasselt, waar de partij, die erachter stond, na 18 jaar de macht over de stad heeft moeten afgeven?
Raar maar waar, de partij die als hevigste pleitbezorger achter Weber’s voorstel staat is niet die van de socialisten, maar die van de christendemocraten, de Vlaamse inbegrepen. Hebben Beke’s ‘high potentials’ – ge weet wel, die van ‘Innesto’ - geen betere plannen dan die van een mislukt socialisme?
---
Bij de KULeuven heeft men ondertussen 2.400 eerstejaars studenten (één op vier!) verboden dezelfde eerst gekozen studierichting te blijven volgen, nadat gebleken was dat ze in minstens drie vakken een onvoldoende hadden gehaald en/of een totaal van geen 30%. Volgens mij een juiste beslissing, die de studenten zelf, maar zeker ook de ouders, de Unief én de overheid veel geld kan besparen. Ook hier gaat het meestal om 18 jarigen, waarvan sommigen dat eerste jaar misschien meer geïnteresseerd waren in het buiten zetten van de bloempjes en het versieren van de studentinnen. Misschien zal het verbod hen weer met beide voetjes op de grond doen belanden of hen erop wijzen dat ze de lat te hoog hadden gelegd.
Een revolutie is nooit een pijnloos gebeuren. Dat geldt ook voor wat we tegenwoordig de ‘derde industriële revolutie’ zijn gaan noemen. De massale ontslagen bij bank-verzekeraar ING passen in dat kader. De digitale ontwikkelingen hebben gezorgd voor een ultra snelle communicatie en even snelle informatieverwerking. Men kan vanuit zijn luie zetel tegenwoordig niet alleen Tv en PC kijken en spelletjes doen (tegenwoordig heet dat ‘gamen’) maar ook bankieren, wat ervoor gezorgd heeft dat heel wat klanten niet meer naar hun bank gaan en dat daar in die banken steeds meer mensen overbodig worden. AXA, P&V en nu ook ING speelden daar op in en zullen in veel gevallen zelfstandige bankfilialen openhouden als het niet anders kan. De grootste slachtoffers zullen niet alleen de ontslagen bankbedienden worden, maar ook heel wat mensen van de derde leeftijd, die het online bankieren niet zien zitten en dan maar moeten hopen dat er in de buurt nog zo’n filiaal te vinden zal zijn.
Mede als gevolg van de tweede industriële revolutie, waarbij enorme productiestijgingen het reële inkomen in Vlaanderen tussen 1960 en 1975 liefst verdrievoudigden, had men gehoopt dat de derde revolutie daar een vervolg aan zou breien. Dat gebeurt niet door de steeds groeiende robotisering en Internetverkeer. Het gevolg daarvan is dat nieuwe jobs straks alleen nog toegankelijk zullen zijn voor de hoger opgeleiden en degenen die de (meestal slecht betaalde) rotjobs willen uitvoeren. Er komen momenteel nog wel steeds meer banen bij dan er verdwijnen, maar dooreen genomen zullen ze minder opbrengen. Onze jeugd riskeert dan ook minder welvaart te zullen kennen dan de vorige generaties. Een reden te meer om de huidige lamentabele economische en financiële situatie recht te trekken en zo te verhinderen dat diezelfde jeugd morgen ook nog eens zal moeten opdraaien voor een staatsschuld die de vorige generaties ‘vergaten’ af te bouwen.
Het Leuvense windenergiebedrijf Windvision verkoopt het grootste Belgische windpark (elf reusachtige windturbines, drie keer krachtiger dan de klassieke types), gelegen in de provincie Henegouwen, aan de Chinese energiegroep CGN. Geen haan die erover kraait, geen objectie vanwege de staatsveiligheid, geen politieker die zich erover druk maakt. In tegenstelling tot de afgesprongen deal met Eandis hebben de Chinezen daar in Henegouwen alles over genomen, geen minderheidspartecipatie zoals bij Eandis, waar ze niks te vertellen zouden gehad hebben, waar ze geen tarieven hadden kunnen verhogen en waar helemaal geen spitstechnologie bij kwam kijken. Wat in Vlaanderen niet kan, kan blijkbaar wel in Wallonië, zelfs als het gebeurt met medewerking van een Vlaams bedrijf. De Chinese koper, China General Nuclear (CGN) neemt o.m. deel in de bouw van een nieuwe kerncentrale in de UK.
Antwerpse havenschepen Marc Van Peel krijgt ondertussen bakken kritiek over zich omdat hij zinnens is, in naam van het havenbedrijf, de Chinezen zijn excuses aan te bieden voor de fout gelopen Eandis deal, waardoor de perceptie bestaat dat het zover zou gekomen zijn enkel en alleen omdat men die Chinezen hier niet zou betrouwen. Ook in de haven van de koekenstad lopen er projecten waarin o.m. Chinezen in geïnteresseerd zijn. Dat alleen de stad Antwerpen de deal zou gekelderd hebben, is evenmin waar. Ook Gent was er tegen en Vlaams minister Tommelein keerde kazak na dat ‘papiertje’ (dixit Geert Burger) van de staatsveiligheid en dit nog vóór Antwerpen van gedacht veranderde. Waarom de stad dit deed was, omdat het zijn inwoners geen tweede Turteltaks aan hun laars wilde lappen op een goed jaar vóór de volgende gemeenteverkiezingen. Dat zou politiek niet te verkopen geweest zijn.
Men zou die intercommunales beter afschaffen of tenminste de politiek eruit halen, door ze zo te hervormen dat politieke mandatarissen er geen meerderheid meer in zouden kunnen hebben en het beheer in handen geven van goed opgeleide mensen, die ze zouden uitbaten als een privébedrijf en niet als aanhangsels van politieke partijen.
Zoals ik reeds schreef in mijn blog van 21 september, was Waals minister-president Magnette ook uitgenodigd bij de academische opening van de Hasseltse universiteit en verklaarde hij bij die gelegenheid dat zijn PS-partij niet zinnens is na de verkiezingen van 2019 te zullen onderhandelen over welke vorm van confederatie ook. Hij zei daar nog iets opmerkelijks, nl dat de transfers die naar Wallonië gaan ook Vlaanderen ten goede komen. Van elke 100 euro die in Wallonië wordt geïnvesteerd zou – volgens Magnette – 36 euro meerwaarde naar Vlaanderen gaan en slechts 31 euro naar Wallonië. Dat zou kunnen, maar dat betekent dat Vlaanderen ook afneemt van Wallonië. Als het dat niet zou doen, zou Wallonië haar producten immers elders (en dus verder weg) moeten kwijtraken en zou het Waals gewest er waarschijnlijk nóg minder aan overhouden.
In een gesprek met De Tijd vertelt een zekere Pierre-Yves Jeholet, fractieleider van de liberalen in het Waalse parlement, een heel ander verhaal, nl dat de Waalse achterstand op Vlaanderen nog steeds toeneemt. Dat is zo eens een andere klok dan die zgz Wallonië-kenners van bij ons, die het tegenovergestelde beweren. Voor Jeholet is dat geen loze praat. De man bevestigt dat met enkele cijfers:
- De economische groei van 2015 tot 2021 wordt in Wallonië geschat op 1,3%, in Vlaanderen 1,6%.
- Het Waalse aandeel in de Belgische export bedraagt 18% tegen 80% voor Vlaanderen.
- De Waalse werkloosheidsgraad bedraagt 15%, in Vlaanderen 8%.
- De werkgelegenheidsgraad bedraagt in Wallonië 62%, in Vlaanderen 72%.
- Wallonië heeft 14 regionale ministers, Vlaanderen 9.
- Bij de TEC zijn er 45 bestuurders, bij De Lijn, de Vlaamse tegenhanger, 11.*
Dat alles na tien jaar zgz ‘Marshall’ plan dat bedoeld was om Wallonië er weer bovenop te helpen en ondanks de jaarlijkse transfers van zo’n 12 miljard euro: ± 6 via de financieringswet en evenveel via de sociale zekerheid, waarbij de Vlamingen meer betalen en minder krijgen. Dat noemen ze in Wallonië dan solidariteit…
* Daar zouden we dan nog bij kunnen voegen dat in Vlaanderen meer dan 90% van de witte kassa’s al operationeel zijn, in Wallonië amper de helft (en in Brussel nog minder). Het doet denken aan dat verplichte ingangsexamen voor (tand)artsen, waar de francofonen zich ook niet aan de wet hielden en nu – na 18 jaar wetteloosheid - toch geregulariseerd zullen worden. De Vlamingen, die zich wel aan de wet hielden, mogen al blij zijn dat de vroegere 60/40 regel gehandhaafd blijft en ze niet nóg meer gediscrimineerd zullen worden. Wat zijn wij een slavenvolkje geworden!
Ik kom even terug op mijn blog van eergisteren waarin ik het had over het verschil van aanpakken van de Eandis affaire en de overname van Brussels Airlines door Lufthansa. Onze vriend Wilhelmson, die op dat laatste reageerde, heeft gelijk. Brussels Airlines zal in de toekomst waarschijnlijk beter af zijn onder de vleugels van een groot bedrijf zoals Lufthansa. Ik heb dat zelf ook meegemaakt bij DAF, dat failliet ging, een doorstart kende en daarna werd overgenomen door het Amerikaanse Paccar. Het Nederlandse bedrijf – met een fabriek in Vlaanderen - boert nu, na 20 jaar, nog altijd meer dan goed. Er moet wel bij gezegd dat DAF zo goed als zelfstandig kon blijven opereren, daar Paccar niets had in Europa. Bij Lufthansa, dat zelf in Europa werkt, zal dat voor Brussels Airlines wel iets anders worden. Ook al omdat Lufthansa al enkele jaren kampt met diverse interne stakingen, iets wat in Duitsland niet de normale gang van zaken is. Met mijn artikel van eergisteren wou ik in de eerste plaats het verschil tonen tussen de bijna geruisloze overname voor een appel en een ei van onze nationale luchtvaartmaatschappij en de hevige reacties op de verkoop van minderheidsaandelen bij Eandis aan die Chinezen, waarvoor die 830 miljoen euro geboden hadden.
Met Eandis wordt het trouwens een heel ander verhaal. Na het dreigement van de Staatsveiligheid, het afhaken van de Antwerpse Energiemaatschappij Imea en de negatieve tussenkomst van de Vlaamse Energieregulator (VREG), lijkt het één grote puinhoop. Zoals ik al schreef in mijn blog van 18 september, worden onze intercommunales bijna uitsluitend beheerd door politiekers en die interesseren zich in de eerste plaats niet om de goede werking van die intercommunales, maar om de mogelijke weerslag dat e.e.a. kan hebben op de volgende gemeentelijke verkiezingen die er over een goed jaar aankomen en die hun postjes in gevaar zouden kunnen brengen. Het gevaar is groot dat de 830 miljoen euro, die de Chinezen boden, nergens anders zal te vinden zijn en dat het tenslotte weer de eindverbruiker zal zijn die op e.o.a. manier weer het kind van de rekening zal worden. Terloops ook wil ik ook wijzen op de hypocrisie dat het nu allemaal de schuld van Antwerpen zou zijn. Het Gent van Termont, die daar nu een grote mond over opzet, was vooraf ook tegenstander van de Chinese inbreng en het merkwaardig plots opduikend anoniem papier van de Staatsveiligheid gebeurde ook al daarvoor.
Na Uplace en Co, Oosterweel en straks Eandis – of wat ervan zal overblijven – is er weinig reden om fier te zijn op wat onze Vlaamse overheid er allemaal van bakt. ‘Wat we zelf doen, moeten we proberen beter te doen’, zei Gaston Geens indertijd. Dag Jan!
De betoging van gisteren door de verzamelde vakbonden zag amper 45.000 leden op komen. Een laagterecord sinds de betogingen tegen de regering Michel. We kregen er de gebruikelijke onzin te horen, zoals bv het verlies van jobs. Dat is er inderdaad, maar wordt wel gecompenseerd door het creëren van nieuwe jobs elders en dat zegt men er niet bij. Zo is Volvo Gent op zoek naar 450 tijdelijken, waarbij ook jobstudenten mogen zijn. Het is nu ook wel een Chinees bedrijf geworden, maar de staatsveiligheid heeft daar (nog) niet tegen geprotesteerd! Bij Nike in Laakdal, waar men het laatste jaar al een kleine 500 extra mensen heeft aangeworven, is men op zoek naar nog eens 80 en die vindt men blijkbaar zo maar niet. In augustus heeft de Rijksdienst voor Arbeidsbemiddeling (RVA) in augustus 36.000 werklozen minder geteld dan een jaar ervoor. De meeste nieuwe jobs werden trouwens opgetekend in de privésector, die vooral nodig zijn om het overheidsinkomen te spekken.
Ook het syndicale verhaaltje van de vakbonden en de roodgroene oppositie, dat de bedrijven geen cent bijdragen aan onze sociale zekerheid blijft een fabeltje. De inkomsten uit de vennootschapsbelastingen blijken nooit zo hoog te zijn geweest, wat bevestigd wordt door de Fiscus. Volgens Eurostat dan weer incasseert dit land 10% van zijn bruto binnenlands product (bbp) uit vermogenstaksen.
Tenslotte nog dit: rode rakker Rudy De Leeuw roept op voor een Hutstaks en een Coucketaks, waarschijnlijk omdat die twee ondernemers teveel nieuwe banen creëren, waardoor er minder doppers zijn en de vakbonden minder geld van de staat krijgen om dopgelden uit te delen (en er zelf aan te verdienen). Ze zouden beter een Rudy De Leeuwtaks in het leven roepen, om socialisten te beboeten wier familie mee profiteert van voordelen, zoals de notionele intrestaftrek, die – volgens de vakbonden althans – in het leven zijn geroepen om bedrijven te verrijken. Als ik die dikgevreten salonsocialist zijn medestanders zie en hoor oproepen om te betogen en te staken, keert mijn maag zich om…
De heisa ronde de participatie van het Chinese staatsbedrijf State Grid heeft veel weg van een zoveelste vaudeville binnen de Belgische politiek. Dat bedrijf geeft 800 miljoen euro voor 14% van de aandelen, die – nota bene – te koop waren aangeboden en dat zijn minstens 200 miljoen meer dan wat verwacht werd. De koop zal dan ook waarschijnlijk doorgaan, ongeacht wat de Staatsveiligheid nog in petto heeft. Het zal dan wel iets beters moeten zijn dan nog eens een niet ondertekende, anonieme brief die eerder deed denken aan e.o.a. verhaal van Kuifje, te versturen.
Alle gekheid op een stokje. Met slechts 14% van de aandelen kunnen de Chinezen alleen hopen op een goede opbrengst van hun geld. Verder hebben ze niets te vertellen en kunnen ze zelfs als privépartner – volgens de statuten – nooit meer dan 49% van de aandelen en 25% van de stemrechten hebben. State Grid zal ook nooit de tarieven kunnen verhogen. Dat is de taak van de Vlaamse Energieregulator Vreg. Tenslotte is er aan heel die technologie van Eandis helemaal niets speciaals. Om het met Shakespeare te zeggen: ‘Much ado about nothing’.
---
Heel anders is het verhaal van de meer dan waarschijnlijke overname van Brussels Airlines door Lufthansa. Voor 2,6 miljoen Euro kopen de Duitsers een luchtvaartmaatschappij die momenteel zo’n 150 miljoen waard is. E.e.a. als gevolg van een paniekreactie bij een eerdere crisis toen de Belgische carrier het water aan de lippen stond. In tegenstelling tot State Grid bij Eandis, zal Lufthansa het straks wél voor het zeggen hebben bij Brussels Airlines. In Zaventem zullen ze al blij mogen zijn als ze daar kunnen blijven, hun jobs kunnen redden en de eigen naam zullen kunnen behouden. Tot nu toe moet ik nog altijd de eerste Belgische politieker horen reclameren. Over de staatsveiligheid zullen we het best helemaal niet hebben…
Er was dezer dagen nogal wat te doen in de media over het aanleren van vreemde talen, waarbij erop gewezen werd dat ons Vlaams onderwijs op dat gebied achter zou lopen. Dat is merkwaardig, want wij, Vlamingen, staan overal bekend als talenknobbels die overal juist daarvoor gevraagd worden, ook bij buitenlandse firma’s. De aap kwam uit de mouw, toen bleek dat men onze achterstand toewijdt aan het feit dat er in ons basisonderwijs niet snel genoeg een tweede taal wordt aangeleerd.
In mijn jeugd kreeg men pas in het middelbaar onderwijs te maken met het aanleren van vreemde talen, maar dat gebeurde dan wel grondig. Nu is het zo dat kleine kinderen onbewust gemakkelijk meer dan één taal kunnen leren. Ik heb met de eigen kinderen meegemaakt. Wij woonden toen in Italië en bleven thuis Vlaams spreken. Dat maakte dat ze tweetalig opgroeiden. Met ons, mijn vrouw en ik, spraken zij Vlaams, met de andere mensen daar Italiaans, de taal die zij ook gebruikten onder elkaar, want dat spraken zij ook met alle andere kinderen. Het was voor hen de taal van het spel.
Als men nu kleine kinderen al kennis laat maken met andere talen, is daar niets mis mee. Wel moet men in het achterhoofd houden dat ze in de eerste plaats die taal leren babbelen, niet beheersen. Wie een vreemde taal echt wil beheersen, moet er eerst voor zorgen dat hij zijn eigen taal volledig onder de knie heeft en dat kan niet in het lager onderwijs, laat staan de kleuterklas. Later, in het beroepsleven, kan men alleen uitpakken met een vreemde taal als men die beheerst. Neem het van mij aan, ik had het geluk de Latijns-Griekse humaniora te hebben kunnen volgen, waar men talen leert ontleden. Ik spreek er zo’n tiental, waarvan een half dozijn vlot. En dat zonder er vóór mijn middelbare studies ooit kennis mee te hebben gemaakt. Met wat speelse didactiek in kleuter- en lager onderwijs zou me dat nooit gelukt zijn.
Tenslotte nog dit. Volgens dezelfde berichtgeving ter zake beweerde men ook dat de Waalse kinderen op school eerder vreemde talen leren dan de Vlaamse. Zo in de trant van ‘De Walen zijn ons (weer) aan het inhalen’. Vergeten we niet dat in het Europa der regio's, het Waals onderwijs ergens rond de 25ste plaats staat, het Vlaamse bij de eerste vijf. De vraag is maar hoeveel die Waalse kinderen er van zullen overhouden. Recentelijk werd nog gemeld dat ze in Wallonië de keuze hebben een tweede taal te kiezen en dat het voor de meesten daar Engels wordt, terwijl het aanleren van Nederlands – de taal van de meerderheid in dit land – er in Franstalig België op achteruit gaat. Als ze later in eigen land werk moeten zoeken wordt dat wel een handicap, want – ondanks alles – vragen de meeste belangrijke bedrijven hier nog altijd mensen die in de eerste plaats tweetalig zijn, met inbegrip van Nederlands.
Zoals ik in mijn blog van 25 dezer al meldde, heeft de Vlaamse deelregering voor 2017 een begroting in evenwicht bereikt. Geert Burger kwam het verhaal maandag toelichten. De kosten voor het Oosterweelproject komen er niet in voor en evenmin die voor het bouwen van ziekenhuizen. Met die projecten hoopt Vlaanderen te ontsnappen aan de kritiek van Europa, daar het gaat om zaken waarvoor in 2017 zelf nog geen geld betaald hoeft te worden, wat – volgens Geert - boekhoudkundig in orde zou moeten zijn.
In onze media doet men er bijna lyrisch over dat Vlaanderen geslaagd is in het opzet, dat terwijl er al enkele jaren aan getwijfeld werd, omdat de overheveling wat heel wat bevoegdheden van het federale naar het regionale niveau uit de zesde staatshervorming niet gepaard ging met een sluitende financiering. Wat diezelfde media dan nog verzwijgen is, dat daar bovenop Vlaanderen elk jaar nog 6 miljard euro weggeeft aan Wallonië en dan hebben we het nog maar alleen over de officiële cijfers. In werkelijkheid is het ongeveer het dubbele, omdat Vlaanderen ook zo’n 90% van de Belgische staatsschuld betaalt. De overblijvende 10% gebeurt door het Brussels stadsgewest. Wallonië draagt 0,0% bij en heeft zo steeds een excuus om zo goed als nergens iets bij te dragen. Oproepen van sommige economen, zoals de recente van Gert Peersman (UGent), dat de regio’s wel wat meer zouden mogen bijdragen om het Belgische deficit te dempen, zijn dan ook alleen maar de ontkenning van de scheve financiële situatie in dit land, waar de belgicisten het niet meer dan normaal vinden dat alleen Vlaanderen de Belgische rekening betaalt.
Trouwens, met die Vlaamse begroting in evenwicht houdt het nog niet op. Vlaanderen maakt daar bovenop nóg eens bijna 600 miljoen euro vrij voor welzijn, infrastructuur en onderzoek & ontwikkeling. Volgens Bourgeois zal dat werken als een turbo, die pas begint te draaien als men op snelheid komt. Wallonië, dat 650 miljoen moest zien te vinden, heeft het (weer eens) niet gered. De regio blijft een tekort houden van 300 miljoen, waarbij men zich kan afvragen of dit niet met opzet gebeurt om straks te hopen dat officieel het federale België, maar in werkelijkheid Vlaanderen ervoor zal moeten opdraaien. Dat zoiets kan blijven gebeuren zonder dat daarover veel kabaal wordt gemaakt, zegt iets over het defaitisme van onze Vlaamse politiekers en de perverse medewerking van onze eigen media.
Ik kom nog maar eens terug op onze fameuze index, een van mijn stokpaardjes. Ik blijf het nl abnormaal vinden dat wij het enige land zijn die die nog hebben. Gaat het in die andere landen dan zoveel slechter? Duitsland bv, momenteel hét gidsland in Europa en de motor van de E.U., heeft nooit een index gekend. De Duitsers hebben het daarom zeker niet slechter dan wij, integendeel. Zelfs een land als Italië, dat qua staatsschuld wat te vergelijken is met België, heeft zijn index al dertig jaar geleden afgeschaft. Hoe komt het dat dat hier niet kan?
Het Belgisch protectionisme is ontstaan na WO I, toen het land leeggeplunderd was en men dacht met hoge invoerheffingen het er weer bovenop te krijgen. Tegelijkertijd ontstonden de vakbonden, die toen meer dan nodig waren maar ondertussen zelf tot anachronismen geworden zijn omdat ze dat model van toen ook nu nog steeds toe willen passen. In vergelijking met buurlanden zoals Duitsland en Nederland, waar het stukken beter gaat dan hier, kiezen onze vakbonden nog steeds voor het confrontatie i.pl.v. het overleg. Zeker het ABVV is in dat bedje ziek. Daardoor krijgt men steeds minder conflicten opgelost en moet men zijn toevlucht nemen tot knip en plakwerk, zoals bv die gezondheidsindex, een indexsprong en nog van dat moois, die de structurele problemen van dit land nooit zullen oplossen. In België wordt er pas iets veranderd als het echt anders niet meer kan en het meestal te laat is (denk maar aan het nachtwerk en de e-commerce). Voor het zover is, is er telkens veel tijd en geld verspild en botst dit land zo stilaan op zijn limieten. Als een minister van Pensioenen, zoals de voorbij week nog bekend raakte, moet toegeven dat het wettelijk pensioen hier niet meer volstaat, terwijl dat pensioen al een van de laagste in Europa is en de staatsschuld een van de hoogste, dan moet ik daar zeker geen tekeningetje bij maken.
De Vlaamse regering zou een akkoord hebben over een budget in evenwicht voor volgend jaar. Wat het precies inhoudt, zullen we pas maandag te weten komen, maar er zouden geen nieuwe belastingen bij komen en ook de dienstencheques zouden niet duurder worden. Ook zouden de kosten van de Oosterweelverbinding in Antwerpen (voorlopig?) buiten de begroting worden gehouden. Dat laatste kan ik inkomen, daar ik erbij blijf dat ik de realisatie ervan niet meer zal meemaken. Zelfs Antwerps havenschepen Van Peel heeft vorige week toegegeven dat het schrappen van De Lange Wapper een blunder was en – zonder dat schrappen - we nu al een Oosterweelverbinding hadden kunnen hebben…
De begroting van de federale regering voor 2017 is andere koek. Het tekort is tenslotte negen maal groter dan de Vlaamse, omdat de inkomsten en de uitgaven tegenvallen en er in dit land – als enige in Europa - nog altijd een index bestaat die zorgt dat alles duurder blijft worden door de vicieuze cirkel dat een verhoging ervan automatische de lonen en uitkeringen duurder maakt, daardoor ook de diensten en de productie, en de winsten kleiner worden, vooral voor wie van de export leeft. Ondertussen blijven de kosten voor de vergrijzing elk jaar oplopen en mag men de hemel dankbaar zijn dat de rente zo goed als nul is. De dag dat die laatste weer gaat stijgen, wordt de staatsschuld van dit land nóg beduidend groter. Het wordt een beetje afgezaagd, maar in buurland Nederland bedraagt die schuld 60% (t.o.v. meer dan 100 hier) en is er bijna een begrotingsevenwicht.
Kortom, hoe het ook afloopt met de begrotingsbesprekingen van de regering Michel, het einde van de tunnel is nog helemaal niet in zicht en niemand heeft blijkbaar een andere remedie voor het in stand houden van een op schulden gebouwde welvaart dan die schulden af te wentelen op het nageslacht...
Nu blijken er ook al groene stroomcertificaten te zijn gegeven voor het verbranden van huisvuil in de klassieke, verouderde verbrandingsovens. De jongste jaren zou daarvoor al 250 miljoen euro te zijn betaald. Kersvers Vlaams minister van Energie Bart Tommelein, die dat cadeau geërfd heeft, waarschijnlijk nog eentje van rode Freya, heeft al gezegd de lopende contracten niet te zullen vernieuwen, maar dat kan pas in 2019. Daar houdt het trouwens niet mee op. In het Brussels gewest heeft men zopas nog 10 miljoen per jaar - en dit voor de duur van 10 jaar - beloofd aan een verbrandingsoven van 30 jaar oud. In totaal dus ook voor 100 miljoen euro. Om een juister beeld te hebben van dergelijke verkwistingen, doet men er best aan die bedragen even om te zetten in oude Befkes, respectievelijk 10.000.000.000 en 4.000.000.000 ! Met die euro lijkt immers alles gratis. Om heel dat groene stroomverhaal samen te vatten: ik schrijf in deze rubriek al járen dat we ons aan die groene stroom blauw zouden betalen. Het is nu zover.
Alle gekheid op een stokje: waar zijn ze hier mee bezig? Aan de ene kant hoor je dat zowel de federale als de gewestelijke regeringen met schulden zitten die steeds groter worden: de federale meer dan 4 miljard, de Vlaamse meer dan een half miljard en de Waalse meer dan 600 miljoen euro. Aan de andere kant wordt er met geld gesmeten dat het niet meer om aan te zien is. Men lijkt in een spiraal van schulden, minder inkomsten en steeds meer nieuwe kosten geraakt te zijn waaraan geen ontkomen meer aan is. Op Gezondheid en Justitie zegt men dan niets meer te kunnen besparen, bij Defensie en politie vraagt men méér geld. Arme Van Overtveldt die verondersteld wordt daar allemaal een mouw aan te passen. Hij gaat er nog spijt van krijgen bij Trends te zijn opgestapt, toen hij de commentaar mocht geven die hij nu moet ondergaan…
Met al die herrie bij de N-VA zou men nog vergeten dat er dezer dagen ook andere dingen gebeuren. Zoals bv de betoging van de antiglobalisten tegen de handelsverdragen die de E.U. wil sluiten met de States en met Canada. Die betoging ging door op dinsdag, een normale werkdag, waarop dan toch nog zo’n 9.000 mensen (getal van de politie) blijkbaar niets anders te doen hadden. Als men echter weet dat het in hoofdzaak ging om non-profit bedrijven, ngo’s, ziekenkassen en de onvermijdelijke vakbonden, wordt het verhaal al iets geloofwaardiger. Oh, ja: ook de landbouwers deden deze keer mee en die weten wél wat werken is. Zij waren de uitzondering die de regel bevestigt.
Die Atlantische handelsverdragen slepen al jaren aan en hebben tot doel een hele reeks zaken, die tegenwoordig de handel tussen Europa en Noord-Amerika belemmeren, weg te werken. Dat zou grote besparingen geven en voor tienduizenden nieuwe jobs kunnen leiden, zowel hier als over there. De reden waarom de antiglobalisten ertegen zijn is omdat men het, zeker in de States, enerzijds niet zo nauw neemt met bepaalde regels (vooral m.b.t. de voeding en sociale zekerheid) en anderzijds te streng is (bv in de automobielwereld). In verdragen met dergelijke dimensies is het onmogelijk voor iedereen goed te doen. Als men ziet dat bepaalde akkoorden in ons eigen kleine landje niet opgelost geraken tussen de drie en een halve regio of in de EU met zijn 27 leden, is het normaal dat de problemen alleen maar groter worden als de projecten dat ook worden. En we hebben daarvoor een mooi voorbeeld uit het huidige België.
Het akkoord met Canada is nl zo goed als rond. Er is 7 (zeven!) jaar aan gewerkt en 26 van de 27 landen hebben het al goedgekeurd. Het enige land dat dat tot nu toe niet heeft gedaan is Belgenland, omdat de ‘Fédération Bruxelles-Wallonie’*, die wettelijk niet eens bestaat, het voorlopig niet wil ondertekenen, ook niet nadat Canada al een reeks toegevingen heeft gedaan die de States nooit zullen aanvaarden. En dat uitgerekend een regio, waar zopas een Amerikaans bedrijf haar fabriek heeft gesloten, de zaken nog wat gecompliceerder gaat maken, met collatoral damage voor Vlaanderen, dat wél akkoord is.
Ga met zo’n volk naar de oorlog!
* Het gaat hem hier in werkelijkheid om het Brusselse en het Waalse Gewest, plus de ‘regering’ van de Franse Gemeenschap, dat laatste iets waaraan wij in Vlaanderen geen behoefte hebben, maar waar de francofonen x-aantal extra politieke postjes mee creëren.
De vaudeville rond Objectief V is dan geëindigd op een anti-climax. Persoonlijk had ik gedacht dat het duo Vuye-Wouters het met De Wever op een akkoordje zou gooien, wat dus niét gebeurd is. Van de ene kant blijven die twee wel consequent in hun Vlaamse overtuiging, van de andere kant is het een groot vraagteken wat er nu moet en/of zal gebeuren. Er zijn in elk geval enkele lessen te trekken.
Vooreerst is er de vraag of er wel nood was aan dat Objectief V. Terugkijkend heb ik de indruk dat het meer een bezigheidstherapie geworden was. Die mensen staken er wel met veel overtuiging hun energie in maar raakten gedemotiveerd omdat ze niet wisten waar ze hun ei kwijt konden. Al bij al zou het nog drie jaar duren vóór het resultaat van hun werk enig gevolg zou kunnen krijgen. Het doet zo’n beetje denken aan onze nutteloze Senaat die zou moeten toezien op een herziening van de Grondwet, nog iets dat pas kan tegen het einde van deze legislatuur en dan enkel als er een verklaring tot herziening door het parlement wordt goedgekeurd.
Verder moet ik herhalen, dat er in Vlaanderen geen draagvlak zal zijn voor confederalisme of iets in dien aard zolang de Vlaamsnationalisten geen meerderheid behalen in hun eigen regionaal parlement.
Tenslotte is het afwachten wat Vuye en Wouters gaan doen tegen de nieuwe federale verkiezingen in 2019. Hoe oprecht Vlaams deze mensen ook zijn, voorlopig zie ik geen menigte potentiële kiezers achter hen staan en denk ik evenmin dat zij een nieuw soort LDD kunnen starten. Van hun kant hebben De Wever en Co weinig om fier over te zijn. Al bij al had de hele heisa waarschijnlijk niet plaats gevonden, had de grote leider zijn mond niet voorbijgepraat in een Franstalig kranteninterview. Zoals ik ook al eens schreef, heeft men geluk dat de verkiezingen nog zo ver af zijn en dat er tegen die tijd nog heel wat kan gebeuren, hopelijk in positieve zin. Persoonlijk hoop ik dat nieuwe ontwikkelingen in Catalonië en Schotland (dat laatste i.v.m. de mogelijke gevolgen van de Brexit) ook in Vlaanderen voor een nieuw elan kunnen zorgen.
De vaudeville binnen de N-VA wordt echt een thriller, zoals ik al voorspeld had in mijn blog van gisteren. Na een bijeenkomst van Vuye en Wouters met De Wever, die enkele uren uitliep, is er nog steeds geen akkoord over het communautaire twistpunt. Het gaat hier ook niet om twee opstandige partijleden die men zo maar aan de deur kan zetten. Achter het tweetal staat een niet politiek gebonden Vlaamsnationale achterban, met op kop de Vlaamse Volksbeweging, maar waar ook een politicoloog als Bart Maddens (van de eerder linkse Gravensteengroep) mee komt kijken, plus de vele ontgoochelde ex-VB’ers die volgens de laatste peiling teruggekeerd zijn naar het origineel. Het zou té toevallig zijn dat laatste te ontkennen, als men in die peiling ziet dat de N-VA 7% aan stemmen is kwijtgespeeld sinds de laatste verkiezingen en het VB er evenveel heeft teruggewonnen.
Tijdens de academische opening van de Hasseltse universiteit waarop niet alleen Geert Bourgeois, maar ook Paul Magnette om e.o.a. reden op was uitgenodigd, vertelde laatstgenoemde in behoorlijk Nederlands dat zijn partij ook in 2019 niet bereid zal zijn in te stemmen met het confederalisme van de N-VA. Daar men de PS nodig heeft om aan een tweederde meerderheid te raken om de grondwet te kunnen veranderen zal de N-VA iets anders moeten verzinnen. Dat ‘anders’ bestaat, nl de Senelle* doctrine. Die zegt dat, als België onbestuurbaar zou worden, het Vlaams parlement Vlaanderen moet uitroepen tot deelstaat van het federale België, met als grenzen de bestaande grenzen van het Nederlandse taalgebied. Dat is democratisch volstrekt legitiem, want het Vlaams parlement, verkozen om Vlaanderen te besturen, is de uitdrukking van het Vlaamse volk.
Om bovenstaande te kunnen uitvoeren, moet er in het Vlaamse parlement echter wel een volstrekte meerderheid zijn en daar knelt het schoentje. Zolang immers de traditionele partijen niet mee willen en/of de N-VA geen akkoord daarover wil maken met het Vlaams Belang, zal er niets van in huis komen, iets wat ik in deze rubriek al meer dan eens geschreven heb. Voor de N-VA komt het er dan in de eerste plaats op aan tegen de volgende federale verkiezingen zo sterk mogelijk te staan. De uitspraak van De Wever over verder regeren met Michel II was een vergissing waarbij de meester-strateeg de draagwijdte niet behoorlijk ingeschat had. Zeker met nog bijna drie jaar te gaan, krijgt hij echter nog een zee van tijd om e.e.a. recht te zetten.
Wordt vervolgd…
* Robert Senelle (1918 – 2013) was een academicus en grondwetspecialist, net zoals Hendrik Vuye.
De affaire Vuye/Wouters binnen de N-VA wordt een thriller, zoals we er al lang geen meer hebben meegemaakt in de Belgische politiek. Om onze liberalen jaloers te maken! De twee zijn (voorlopig?) geschorst uit de raad van bestuur van de partij en hun hele Objectief V programma heeft hetzelfde lot ondergaan. Vandaag hebben ze een gesprek met de grote leider en hopelijk komt daaruit een oplossing waarin iedereen zich zal kunnen vinden. Vuye is een grondwetspecialist die zelfs les gaf aan de Waalse universiteit van Namen, wat niet iedereen gegeven is en Veerle Wouters is een N-VA militant van het allereerste begin van de partij.
Wat de twee verteld hebben is grotendeels de waarheid, alleen hadden ze die – volgens mij - niet moeten verkopen via de socialistische De Morgen, die daar al te gretig op inspeelde, gevolgd door de hele linkse mediameute. Het blijft echter een feit dat het bevriezen van de communautaire problemen in dit land iets is dat niet voor herhaling vatbaar is, want tenslotte is alles hier communautair. Dat een regering Michel II toch mogelijk zou zijn wordt, na de vaudeville die nu plaats grijpt, zo goed als onbestaande. Tegen de volgende federale verkiezingen in 2019 moet er dan ook klare wijn geschonken worden, in de eerste plaats door het wetsartikel, dat de veranderingen van de grondwet door de volgende federale regering in de intentieverklaring van de huidige, op te nemen. Als dat niet gebeurt – doordat bv de MR daarover dwars zou liggen – dan komt er geen Michel II en zal ook de N-VA moeten trachten desnoods een vergelijk te vinden met de PS om de volgende stap naar confederalisme en/of onafhankelijkheid te zetten. Met de ervaring die ook de PS nu rijker is, is zoiets niet uit te sluiten, zeker niet mocht de partij van Di Pippo nog meer electorale schade op links oplopen. Als het zo zou uitdraaien, mag Vlaanderen Vuye en Wouters dankbaar zijn.
Ondertussen komt ook het Vlaams Belang langzaam maar zeker terug. De partij heeft niet moeten wachten op Vuye en Wouters om te zien dat het communautaire terug is van nooit weg geweest. Volgens een laatste peiling (van de RTBF en de Libre Belgique, een stuk betrouwbaarder dan die van de VRT en De Standaard), zou de partij bij verkiezingen nu meer dan 13% van de stemmen halen en zit ze de traditionele partijen op de hielen. Ze riskeert straks de tweede grootste partij van Vlaanderen te worden! ‘ ’t Kan verkeren’, zei Bredero.
Ik kom nog even terug op de discussie die er binnen de N-VA is ontstaan n.a.v. een uitspraak van De Wever dat hij misschien wel een Michel II regering zag zitten (mijn blog van 17 dezer). De kritiek uit eigen rangen kwam nl van het duo Vuye-Wouters, dat speciaal door De Wever is belast met Objectief V – Studiecentrum Confederalisme. Op zich is daar niets mis mee, want beide studaxen kunnen best wel redenen hebben om hun bezorgdheid te uiten over vooruitzichten die nu niet bepaald zouden stroken met wat zij tegen 2019 willen voorbereiden op communautair vlak. De Wever vindt dat discussies over dergelijke zaken eerst binnen de partij moeten gevoerd worden en niet in de pers en ook daartegen valt weinig te zeggen. Waar het echter om gaat – ook al wordt dat niet meteen expliciet zo gesteld – is dat het duo Vuye-Wouters ermee naar De Morgen is gestapt, nog altijd de meest linkse krant in onze toch al erg linkse Vlaamse Media, die zo’n interviews alleen publiceert om de Vlaamsnationale zaak te schaden. Rechtuit gezegd, waarom het N-VA duo dat aan De Morgen is gaan vertellen, is ook mij niet duidelijk en het wordt uitkijken hoe dat varkentje verder zal gewassen worden.
Nog zo iets is de ruchtbaarheid die de mogelijke toekomstige voorzitter van de SP.a in Antwerpen in diezelfde media krijgt. Een zekere Tom Meeuws, die zichzelf ondernemer noemt, is met veel tamtam de politieke debat in geduikeld, nadat hij het had klaargespeeld ervoor te zorgen dat de moslims in Antwerpen hun schapen voor het Offerfeest toch onverdoofd konden slachten. Hij had nl de vergunning gekregen om in een oud slachthuis een soort pop-up slachtvloer daarvoor in te richten. Als acte de présence kan dat tellen. Nu maar zien hoe de man het er verder politiek vanaf zal brengen. Het is nl al een contradictio in terminis dat een ondernemer voor de socialisten gaat stemmen, laat staan voor hen op de verkiezingslijsten gaat staan. Het feit dat hij eerder gesolliciteerd had bij De Lijn – toch nog altijd een vrij linkse bedoening sinds Stevaert, Claes, Lieten en Co – maar er niet werd aangenomen doet toch een belletje rinkelen. Was hij daar immers aangenomen, dan zou hij zich meer dan waarschijnlijk niet meer als ondernemer geprofileerd hebben. Nu dus wel. Zeker is, dat als het doorgaat, de partij zal proberen door de actie met het slachthuis de stemmen van de Antwerpse moslimgemeenschap binnen te halen. De geschiedenis herhaalt zich. Een Patrick Janssen bis?
De beheersmaatschappij Eandis, distributiebeheerder voor elektriciteit en gas van zeven gefuseerde Vlaamse intercommunales, is zinnens een deel van haar aandelen te verkopen aan een Chinees staatsbedrijf. Daarover is heel wat te doen geweest dezer dagen. De maatschappij had bv ook met gegarandeerd succes naar de Beurs kunnen trekken, maar die Chinezen bieden 200 (sommigen zeggen zelfs 300) miljoen euro meer dan de concurrenten. Het nadeel van die verkoop is wel dat een deel van de winst straks naar China zal verhuizen. Dat land mag dan nog wel een communistisch systeem hebben, op gebied van economie, financiën en digitale omwenteling is het puur kapitalistisch en aardig op weg de rest van de wereld in te halen én voorbij te steken, Silicon Valley inbegrepen.
Ik ben geen specialist ter zake, maar opvallend in deze zaak is wel dat in de raden van bestuur van Eandis uitsluitend politici zetelen, in totaal liefst 60. In deze tijd van discussies over investeren en besparen, blijft het oorverdovend stil over besparingen in de politiek zelf. Denk maar aan al die niveaus die er bestaan tussen het federale en het lokale (tussen de Wetstraat en de Dorpstraat, zeg maar), die alleen maar geld kosten en weinig tot niets opbrengen, zoals ik hier al meermaals geschreven heb (Senaat, Provincies, Kabinetten en dus ook Intercommunales allerhande).
Let op, voor de overgrote meerderheid die in bovenvernoemde instellingen werkt (nou, ja) is dit niet hun belangrijkste bron van inkomsten, maar een bijverdienste. Regelmatig wordt er wel aangeklaagd hoeveel mandaten die en die heeft (en dat kunnen er tientallen zijn, al dan niet betaald), maar daarna valt de discussie daarover weer stil. Het gaat trouwens niet alleen over hun gages, maar ook over de logistieke kosten die bv het openhouden van die zaken met zich meebrengen. Alleen al om de Senaat draaiende te houden (voor zo’n achttal vergaderingen per jaar, nota bene) spreekt men over enkele miljoenen euro. En of er nog te besparen blijft!
