De haatcampagne tegen Theo Francken blijft maar aanhouden, vooral vanuit Waalse hoek. Na de klachten van Europarlementslid Gérard Deprez, waarover ik het al had in mijn blog van gisteren, was het nu de beurt aan de gebroeders Dardenne, wereldberoemde filmmakers van trieste verhalen waarvoor ze in hun eigen regio alleen maar voor uit hun woning moesten stappen om ze te kunnen filmen. Het Waalse leven van elke dag in ons diepe Zuiden, zeg maar. Ik ben steeds van mening geweest dat artiesten en sportlui zich niet bezig moeten houden met politiek. Op die manier riskeren ze trouwens een deel van hun eigen publiek kwijt te spelen, want als je een film van die broertjes apprecieert, betekent dat nog niet dat je ook hun politieke mening moet delen.
In tegenstelling tot ‘Markske’ Beke, die vond dat Francken de eer aan zich zelf moest houden, maar niet durfde stellen dat hij moest aftreden, ‘eisen’ de Dardenne’s dat wél. En dat alles terwijl er nog steeds geen enkel bewijs is dat de teruggestuurde ‘asielzoekers’ al dan niet de waarheid hebben gesproken. Beke haalde daarover aan, dat Leterme en Van Deurzen indertijd zijn afgetreden voor een gelijkaardige beschuldiging, terwijl later bleek dat die vals was. M.a.w. ze hadden toen niet hoeven af te treden als ze het resultaat van het onderzoek hadden afgewacht, zoals Francken en Michel nu wél doen, maar Beke liever niet.
Tenslotte heeft de N-VA groot gelijk dat ze achter Francken blijft staan. Zelfs in Brussel en Wallonië blijft hij een van de populairste politici, ondanks het gehuil van de wolven in het bos. Als Francken ooit gedwongen zou worden af te treden, is het waarschijnlijk gedaan met deze federale regering, wat de N-VA zelf nog goed zou uitkomen. De partij heeft haar hoofdpunt uit het zomerakkoord – de verlaging van de vennootschapsbelasting – binnen. Open VLD, met het onbelast bijklussen en CD&V, met de effectentaks moeten nog afwachten wat het wordt. En dan hebben we het nog niet gehad over de Arco spaarders en het sluiten van de kerncentrales, uit respectievelijk het regeer- en het zomerakkoord.
’t Zijn zware tijden voor onze nationale Charel, die nog wel niet twittert zoals The Donald en Macron, maar toch al een Facebook verhaaltje durft uitsturen!
I.v.m. de heisa die er de laatste week van 2017 verkocht werd over het doen en laten – en de uitspraken – van Theo Francken over Soedanezen die al dan niet werden teruggestuurd, is het misschien zinvol te vermelden dat de E.U. al enkele jaren geleden akkoorden heeft gesloten met Soedan, dat inderdaad ook toen al bestuurd werd door dezelfde dictator. Reeds in 2014 was er het zgn ‘Khartoum proces’, dat een jaar later in Malta bevestigd werd en waarbij Soedan zo’n 100 miljoen euro steun kreeg (in drie jaar). In totaal heeft dat land van Europa al 250 miljoen gekregen, officieel ter ondersteuning van plaatselijke politie en gerecht, maar in de eerste plaats om Soedanezen en Eritreërs te beletten naar Europa af te reizen. Het was mede als gevolg van die akkoorden dat Francken op een gegeven ogenblik gevraagd had dat Soedanese ambtenaren hier e.e.a. kwamen natrekken en eventueel bevestigen. Een van de grote criticasters van Francken, Gerard Deprez, vroeger ooit nog voorzitter van de Waalse christendemocraten maar overgelopen naar de MR, zit zelf in het Europees parlement dat de akkoorden met o.a. Soedan bekrachtigde. Om maar te zeggen hoe schijnheilig het daar bij de E.U. allemaal aan toegaat. Vergeleken met de Khartoem afspraak is de vluchtelingendeal met Turkije, althans volgens Rik Van Cauwelaert, een voorbeeld van politiek fatsoen.
En dan is er nog die gepensioneerde uit Berlare, die beter zou zwijgen omdat hij zelf vroeger nooit iets anders heeft gedaan dan mensen tegen elkaar op te zetten, ook in de eigen VLD-partij. Om nog maar te zwijgen over zijn Fortis demarches.
Het is altijd hetzelfde bekende liedje: luister naar mijn woorden, maar zie niet naar mijn daden. Bijna al wie macht heeft in de E.U. heeft wel ergens boter op zijn hoofd, omdat men ervan uitgaat dat de man in de straat wel met wat anders bezig is. ‘Met geld koopt met Zwitsers’ is het Adagium. Blijkbaar geldt dat nog veel meer voor Afrikanen.
En daarmee zijn we aanbeland in 2018 en gaan we naar een dubbel verkiezingsjaar: dit jaar voor de gemeenteraden (en burgemeesters) en volgend jaar voor de rest, als er tenminste geen vervroegde federale verkiezingen zouden komen. Met het huidige gekrakeel tussen de partijen, meerderheidspartijen onderling inbegrepen, kan er nog veel gebeuren. Als ik dit jaar één wens in vervulling zou willen zien gaan, dan is het dat men a.u.b. ophoudt met voor alles en nog wat op straat te komen, enkel en alleen omdat e.o.a. gestoorde daartoe heeft opgeroepen via de (a)sociale media. Op zich is dat al erg genoeg, maar het probleem wordt alleen maar groter omdat de echte media, die worden verondersteld nieuws te verslaan, daarop inpikken en op die manier zelf ‘nieuws’, of wat daarvoor moet doorgaan, gaan maken. Een klassiek recent voorbeeld daarvan was die betoging tegen Francken in Brussel van enkele dagen geleden. Er was daar een zootje ongeregeld van hoogstens 250 betogers, ‘versterkt’ met een handvol nuttige idioten die denken de wereld te moeten redden en zo’n ‘nieuws’ wordt dan uitgebreid uitgezonden in prime time op de nieuwsjournaals. 250 man op een bevolking van 11 miljoen, dat is – in verhouding – de klassieke drie man en een paardenkop!
Maar voor de rest zullen we moeten zien dat we ook dit jaar zonder kleer- en andere scheuren doorkomen en wens ik iedereen een goede gezondheid en hopelijk niet teveel ergernis. De wereld is de laatste 30/40 jaar meer veranderd dan de tweeduizend jaar ervoor, het is nog verre van gedaan en het blijft veranderen met een steeds grotere snelheid. Of we daar met zijn allen gelukkiger bij worden, is maar zeer de vraag. De betreurde Louis Neefs zong het al: ‘De wereld moet nog een eeuwigheid mee’.
‘In 2018 maken de Democraten Trump vleugellam, door het Huis en misschien ook de Senaat terug te winnen’.
Bovenstaande voorspelling komt van Ine Roox, correspondente van de zelfverklaarde kwaliteitskrant De Standaard. Verklaringen in die trant waren er ook al vorig jaar, zelfs van Financial Times commentator Martin Wolf en Nobelprijswinnaar voor Economie Paul Krugman. En wat blijkt nu: ze zaten er allemaal naast.
De beurzen hebben na één jaar Trump wereldwijd nooit zo hoog gestaan, met de Amerikaanse aan de top. Zelfs de Brusselse Bel20 ging meer dan 10% vooruit en blijft daarmee boven het Europees gemiddelde. Als men er de netto dividenden bij telt, komt men zelfs aan een rendement van 13,2%. En daar houdt het niet mee op.
In Amerika daalde de werkloosheid sinds het aantreden van Trump met 0,7% en staat er nu op zijn laagste punt sinds 2000 (4,1%). Als uitleg wordt hier de verlaging van de Amerikaanse vennootschapsbelasting gegeven, maar dat alleen kan de reden niet zijn. Die verlaging kwam er nl pas in de laatste maand van het jaar en was daarvoor niet 100% zeker. Ze had weggestemd kunnen worden zoals het inreisverbod uit bepaalde moslimlanden en Obamacare (die later, zij het afgezwakt, toch gestemd werden). Niet alleen in de States, maar in bijna de hele wereld groeide het optimisme, zowel bij bedrijfsleiders als bij consumenten.
Kortom, de politiekcorrecte media hebben hun dromen voor werkelijkheid gehouden en sommigen, zoals die hierboven aangehaalde correspondente van De Standaard, volharden in de boosheid. Men kan zich terecht vragen of die mensen wel bekwaam genoeg zijn voor het beroep dat ze uitoefenen. Wie gelooft ze nog?
‘Markske’ Beke vindt dus dat Theo Francken de eer aan zichzelf moet houden en beter opstapt. De reactie daarop van N-VA is wel goed gevonden: ‘Dan moet CD&V zich aansluiten bij een reeds ingediende motie ter zake van Groen en de andere linkse partijen’. Mocht de partij die anders nooit iets serieus kan beslissen dat doen, dan dient ze tegelijk een motie van wantrouwen in tegen een regering waarvan ze zelf deel uitmaakt en zou het logisch zijn dat ze die regering laat vallen als ze haar zin niet krijgt. Men kan er rustig gif op nemen dat ze dat niét zal doen, want het is in dit land een ongeschreven wet dat wie de strekker eruit trekt er zelf de grootste schade van ondervindt. Vraag het maar eens aan Crootje of aan die Luxemburgse houthakker van het CdH, partij die in alle peilingen na de afvoering van de PS uit de Waalse gewestregering de electorale steun van zijn kiezers voor de helft en meer zag verminderen.
Vergeten we trouwens niet dat de zgz christelijke partij van Beke nog altijd achter een Rajoy staat die de fundamentele democratische vrijheden in Spanje als een vodje papier beschouwt. Spanje is officieel nog altijd een rechtstaat, met vrije verkiezingen en gescheiden machten, maar Rajoy schendt wel de fundamentele rechten ervan en Beke en zijn partij lijken dat allemaal normaal te vinden. Ze maken zich wel zorgen om enkele Soedanezen, die in onze poco media dan nog ‘asielzoekers’ genoemd worden, terwijl ze niet eens de intentie hebben hier te blijven.
Beke protesteert niet als democratische verkozenen in Spanje achter de tralies gezet worden, maar maakt zich wél druk om een discussie over een krantenbericht dat – voor zover nu bekend – was klaargestoomd in de coulissen van een instituut waar de hoofdverantwoordelijke een protegee blijkt te zijn van Verhofstadt, iemand waarvan we niet moeten verwachten dat hij waar dan ook in Europa nationalisten zal helpen.
Voor wie het nog niet zou weten, die hele affaire van de mishandelde teruggestuurde Illegale Soedanezen, blijkt aangekaart te zijn door een zekere Koert Debeuf, voormalig adviseur van Guy Verhofstadt, nu directeur van het Tahir* Institute Europe, met hoofdzetel in Washington en een Europese vestiging die in Brussel gevestigd is in het Residence Palace van de Wetstraat. Dit instituut was vooral bekend o.w.v. zijn steun aan de zgz Arabische Lente, die ondertussen een humanitaire ramp is geworden. De bedoeling was dat Debeuf, als vertegenwoordiger van de Europese ALDE-fractie**, het liberalisme zou promoten in de Arabische wereld.
Het wordt een sterk verhaal, want deze Koert Debeuf had vooraf al geprotesteerd tegen de uitwijzingen en gewezen op het gevaar van mishandeling bij de terugkomst van vluchtelingen in Soedan. Hij was daarna ook de eerste die melding maakte van effectieve mishandelingen. M.a.w. het werd een zelfvervullende profetie. Hij zou aan de nieuws geraakt zijn via het Internet. De Internationale Organisatie voor Migratie, die de repatriëringen opvolgt, had geen enkele klacht daarover gekregen. Koert dus wel. Merkwaardig genoeg kan hij op dit ogenblik geen contact meer krijgen met de betrokkenen, ook niet via Internet, waarvan gezegd wordt dat ze weer onderweg zijn naar Libië om een tweede poging te wagen om in Groot-Brittannië te geraken. De reden waarom deze Afrikanen naar het U.K. willen is, omdat ze daar niet verplicht zijn een identiteitskaart bij zich te hebben. Als ze dus over de Noordzee geraken, komen er dus gegarandeerd terecht in het zwarte circuit, waarin ze zullen worden uitgebuit. Dit alles met de steun van een Europese vijfde colonne die zelf zou moeten beschuldigd worden van mensenhandel.
De N-VA laat Francken natuurlijk niet vallen, de andere meerderheidspartijen hebben hun oordeel zgz opgeschort tot de berichten van dat Tahir Institute zouden bevestigd worden. Bij enkele precedenten in het buitenland bleken de ‘slachtoffers’ nl ook niet meer te vinden te zijn, zou het steeds om ‘fake news’ gegaan zijn en meer dan waarschijnlijk eindigt de hele parlementaire heisa – waarvoor Groen en PS zelfs het parlement wilden bijeenroepen tijden het Kerstreces! – in een maat voor niets.
* Tahir is de naam van het plein in Cairo waar de opstand tegen Moebarak begonnen was. Debeuf heeft, na die opstand, een tijdje in Cairo verbleven, maar is daar na de opkomst van generaal Sisi, de nieuwe sterke man, geruisloos verdwenen…
** Kaaiman heeft het in De Tijd altijd over de ALDI-fractie!
---
Zoals Johan 1944 in een reactie op mijn blog van gisteren meldde, is onze vriend Fikken gestorven. We gaan zijn reacties missen, altijd to the point, zeker als het over zijn West-Vlaanderen ging.
Uit een recente publicatie van KU Leuven professor André Decoster zou blijken dat op het gebied van ongelijkheid België helemaal niet slecht scoort. Volgens Econoom Geert Noels, die niet bang is om ook eens buiten de lijntjes te kleuren, is dit wel het gevolg van de aangehouden politiek van middelmatigheid. Denk maar aan de kritiek die Marc Coucke kreeg toen hij zijn bedrijf kon verkopen voor enkele miljarden en bleek dat hij daarop geen belasting diende te betalen. Mede als gevolg daarvan kwam eerst de speculatietaks, die diende afgevoerd te worden omdat de staat er geld aan verloor en plant men nu de effectentaks, twee geesteskinderen van Kris Peeters en zijn CD&V. Als men niet oplet en die laatste taks erdoor komt zal niet de winst, maar het bezit worden belast, de zoveelste poging om een vermogenstaks in te voeren. Eens die taks in het belastingsysteem zit, kan hij bij volgende begrotingsrondes naar behoefte worden verhoogd. Dat alles omdat we opgescheept zitten met een overheid die haar uitgaven niet onder controle krijgt. Mochten de rentelasten weer gaan stijgen – iets wat vroeg of laat zal gebeuren – zal dit land meteen vele extra miljarden méér schuld hebben.
Met een staatsschuld van over de 100% van het bbp, zal België een voorbeeld van middelmatigheid blijven. Onze linkse partijen, CD&V inbegrepen, willen dat de sterke schouders de zwaarste lasten dragen, maar vergeten daarbij dat ze zo heel wat van die mensen hier wegjagen. Dat geldt niet alleen voor onze Rode Duivels die haast allemaal in het buitenland spelen, maar ook steeds meer voor onze beste jonge ondernemers. We mogen nog blij zijn dat er hier en daar een blijft, zoals bv een Coucke. Niet alleen in de infrastructuur maar ook in de grijze hersencellen werd hier onvoldoende geïnvesteerd. Voeg daarbij de onderfinanciering van de pensioenen en de daarbij horende vergrijzing, om nog te zwijgen over de energiebevoorrading. Het wordt één grote puinhoop.
Kortom, het is niet wenselijk dat we hier een erg ongelijke maatschappij krijgen, zoals bv het geval is in de States en het V.K., maar een grijze, troosteloze samenleving waar geen sprietje boven het gazon zou mogen uitkomen en die onze jeugd geen prikkel geeft om het beter te doen, is ook geen alternatief. Het is niet omdat er hier en daar een ‘natte dweil’ het ver brengt door niets te doen, dat ons dat allemaal gaat lukken. Het leidt wel tot een afgunstmaatschappij zonder toekomst, waar de voornaamste bezigheid zwartepieten wordt.
Terwijl het kabaal over het al dan niet liegen van Theo Francken over de repatriëring van Soedanezen niet ophoudt, is de hele politieke meute op Kerstvakantie getrokken – op “reces’, zoals dat heet – en zal het tot na Driekoningen wel rustig blijven. Het enige wat men voorlopig van het zomerakkoord met zekerheid geregeld heeft, is de verlaging van de vennootschapsbelasting en dat was niets te vroeg, want ook ‘The Donald’ heeft iets gelijkaardigs gedaan in de States, ruwweg gesproken met eenzelfde korting. Alleen gaat die Amerikaanse belastingsvermindering al in op 01.01.2018 en de Belgische pas twee jaar later. Tegen die tijd kan het goed zijn dat heel wat Amerikaanse bedrijven Europa de rug zullen toegekeerd hebben en zal de vennootschapsbelasting alleen nog meetellen t.o.v. Europese bedrijven uit onze buurlanden, voor zover die ook al niet die taks hebben verminderd. Met een speculatietaks die weer werd afgevoerd en een effectentaks die hetzelfde lot riskeert is feitelijk alles op de lange baan geschoven.
Een tweede probleem, waar niet eens een echte oplossing voor is, is dat van de sluiting van de kerncentrales tegen 2025. Evenmin als voor de kosten van de vergrijzing moet het eerste ernstige initiatief daarvoor – de bekostiging – nog altijd worden opgestart. Zelfs al zou die kernstop er komen, dan kan dat met zekerheid alleen door in de volgende zeven jaar even snel acht tot negen splinternieuwe gascentrales te bouwen, waarvan men nu al weet dat ze verlieslatend zullen zijn en alleen kopers zullen vinden als het hele boeltje opnieuw zwaar gesubsidieerd zal worden. En dan hebben we het nog niet gehad over de extra vervuiling, want kerncentrales stoten geen CO2 uit, gascentrales wél. Het lijkt wel een perpetuum ‘immobile’, waarbij zelfs madame blanche met haar glazen bol op dit ogenblik niet kan voorspellen wat dat het land gaat kosten.
‘Panta rhei’, alles verandert. De oude Grieken wisten dat al en tegenwoordig blijkt het veranderen steeds sneller te gaan. Alleen in de Belgische politiek schijnt men dat niet te beseffen en blijft men maar voort klooien met knippen en plakken.
Ik ga even verder op mijn verhaal van gisteren. De wereld houdt nl, meer nog dan vroeger, niet op bij Europa en Amerika. Er zijn de opkomende economieën China en zelfs India en – wat dichter bij ons – een Rusland waartegen we met gemengde gevoelens aankijken. Net als Donald Trump wil Poetin zijn land weer groot maken en i.pl.v. één jaar, is die daar al zo’n 17/18 jaar mee bezig. Zijn stelling dat de implosie van de USSR de grootste economische ramp voor Rusland was, heeft sindsdien veel weerklank gevonden bij de Russen en Poetin hoopt dat volgend jaar nog eens te kunnen verzilveren bij de presidentsverkiezingen, die hij normaal gesproken zou moet winnen, ook al omdat de concurrentie er verre van koosjer behandeld wordt.
In Syrië is Rusland de beslissende factor geweest bij de redding van het Assad regime. Of daarmee de problemen er zijn opgelost is een ander verhaal. Een akkoord tussen alle verschillende fracties die daar tegen IS vochten is er nog niet en zowel dat akkoord als de wederopbouw van het land kan Rusland alleen niet aan. In 2015 – het laatste jaar waarvan er definitieve statistieken zijn – kromp de Russische economie met liefst 3,5%. Tussen 2013 en 2015 zakte de export (vooral gas en olie) met 40%. Het kleine België exporteert meer dan Rusland, qua oppervlakte het grootste land ter wereld. De salarissen zakten met 10% en de pensioenen werden losgekoppeld van de index, wat die laatste daar ook moge betekenen. Dat dit alles Poetin nauwelijks wordt aangerekend komt doordat de doorsnee Rus al e.e.a. heeft meegemaakt en heel wat meer kan verdragen dan de verwende Westerling.
En er is meer, op de lange termijn. De huidige bevolking van Rusland, zo’n 144 miljoen, zou tegen 2050 slinken onder de 100 miljoen. Daarbij komt een steeds groeiende instroom van meestal moslims uit de vroegere Centraal-Aziatische Sovjetrepublieken. Men schat het huidig aantal moslims in Rusland op 20 miljoen…
Kortom, Poetin mag dan al populair zijn, vraag is of hij het zal blijven. Met al dan niet verdoken grensoorlogen in Oekraïne, Georgië en nog zo’n paar regio’s in de Kaukasus, valt weinig populariteit te rapen. De Oost-Europese landen die van onder het Russische juk geraakt zijn, moeten echter nog niet meteen panikeren. Het echte Oekraïne, dat zonder het oostelijke mijngebied van de Donbas, zal wel nooit meer Russisch worden, Kazakstan koos recentelijk nog om terug te keren naar het Latijnse alfabet en in Wit-Rusland is het afwachten wat er zal gebeuren na de dictatuur van Loekasjenko. De USSR komt niet meer terug.
Het is Kerstmis en het zal snel weer Pasen zijn. Hoe ouder men wordt, hoe sneller de tijd voorbij gaat. Een jaar is niets meer, laat staan een maand of een week.
Kerstmis is het uitgesproken feest voor de vrede, al is die nog steeds in vele streken dezer aarde zo goed als onbestaande. Her en der woeden nog altijd oorlogen of iets dat erop trekt en dat zal wel nooit veranderen. Het voorbije jaar maakten we wel e.e.a. mee op politiek gebied: de verkiezingsoverwinning van Trump in de States, die van Macron in Frankrijk en de misrekeningen van May in de U.K. en Rajoy in Spanje. Wat als rode draad door al die verhalen loopt, is de pretentie van onze Europese politieke leiders, die denken dat zij de waarheid in pacht hebben. Wat duidelijk niet het geval is.
Ondanks alle kritiek zit Donald Trump al een jaar in het Witte Huis en kan men rustig stellen dat hij zijn termijn zal uitdoen. Hij had zijn kiezers ‘America First’ beloofd, doet zijn best dat te verwezenlijken en begint er zowaar in te slagen. De Amerikaanse groei zit boven de 3%, de werkloosheid is er de laagste in 7 jaar, de nieuwe jobs zijn doorgaans beter betaald en de beurs heeft nooit zo hoog gestaan. Zijn erkenning van Jeruzalem als hoofdstad van Israel – wat ze de facto al was – en zijn uitstap uit het klimaatakkoord van Parijs waren eveneens verkiezingsbeloften en, of men daar nu voor of tegen is, ook die maakt hij waar. Trump is de president van de USA, niet van de wereld en zeker niet van Europa, waar men denkt het wereldgeweten te zijn. Datzelfde Europa slaagt er zelf niet eens in ergens nog zijn stempel op te drukken. Onze media verwijten Trump o.a. dat hij maar 40% steun meer heeft van zijn onderdanen, maar bij Merkel en Macron is dat niet méér en dan hebben we het nog niet over Theresa May. Of over Rajoy, die in Spanje nog een middeleeuws schrikbewind voert en die mensen om hun politieke overtuiging in de kerker stopt. Alsof de inquisitie daar nooit heeft opgehouden te bestaan. Europa staat erbij en kijkt ernaar…
Dat alles belet niet dat ik al mijn lezers een zalig en gelukkig Kerstfeest toewens, hét familiefeest bij uitstek. In Italië zegt men: ‘Natale con i suoi e Pasqua dove vuoi’ (Kerstmis met de zijnen en Pasen waar men wil).
‘We zullen moeten bewijzen dat wat we zelf doen beter doen’ was de uitspraak van Gaston Geens, in een ver verleden hoofd van de Vlaamse gewestregering’. Daaraan moest ik denken bij de laatste vergadering van de huidige Vlaamse regering, die het jaar afsloot met zo’n 130 punten waarop iets beslist of gewijzigd werd. Dat ging van het vereenvoudigen van ‘het beschrijf’, zoals de registratie bij de aankoop van een huis bij de notaris wordt genoemd, tot het castreren en steriliseren van katten, waarvan we er blijkbaar teveel hebben (men spreekt van één miljoen). Maar wat mij het meest opviel was het feit dat Vlaanderen 100 miljoen euro in het Spoor steekt. Feitelijk hoeft ze dat helemaal niet te doen, want ‘den ijzeren weg’ is bij mijn weten nog altijd een federale materie.
Dus, bovenop de (min of meer) drie miljard die de federale regering jaarlijks in ons rijdend faillissement stopt, wordt er aan de NMBS vanuit Vlaanderen nog eens honderd miljoen cadeau gedaan. En nu maar hopen dat dat geld goed besteed zal worden. Het zou bedoeld zijn voor de snellere elektrificatie van enkele Limburgse lijnen, waarop nu nog steeds alleen diesellocomotieven rijden. Ik vraag mij toch af of zoiets te rijmen valt in een land waarin Vlaanderen federaal meestal te weinig krijgt. Als de NMBS er niet in slaagt te functioneren zoals het hoort, waarop wachten we dan om dat Spoor te federaliseren?
De verdeelsleutel voor het Spoor zou 60/40 moeten zij, in het voordeel van Vlaanderen. Dat is gewoon de verhouding tussen het aantal inwoners van Vlaanderen en Wallonië in dit land. Maar 70% van de eigen inkomsten van de NMBS komt uit de Vlaamse stations en dat terwijl er in Wallonië evenveel stations zijn als in Vlaanderen. Ook de infrastructuurkosten in beide landgedeelten zijn dezelfde, maar dan is het weer 50/50, met als excuus dat er in het zuiden van het land meer kilometers spoor liggen. En zo blijft men Vlaanderen steeds geld ontzeggen waar het recht op heeft. Op de eerste Waalse merci moeten we niet rekenen. Daar vindt men het niet meer dan normaal dat Vlaanderen bij betaalt.
Het zgz zomerakkoord is dan toch geen Sinterklaasakkoord geworden. Als het een beetje tegen blijft zitten wordt het zelfs opnieuw een zomerakkoord, want zou dan het wel eens kunnen dat het pas tegen de volgende zomer rond zal zijn. Alleen de verlaging van de vennootschapsbelasting van de NVA is voorlopig overeind gebleven. Kan moeilijk anders als men weet dat zelfs Trump ervoor gekozen heeft via zijn belastinghervorming. De andere zgz ‘speerpunten’: de effectentaks van CD&V en het onbelast bijklussen van Open VLD blijven tot na de feesten in de koelkast, samen met het communautaire van de N-VA, zeg maar.
Dat alles maakt dat deze regering Michel er toch een van lopende zaken wordt, want geen enkele partij zal in een verkiezingsjaar (met nog een tweede het jaar erop) durven stunten. Gelukkig hebben ze nog de Soedanese vluchtelingen die men (voorlopig?) niet meer mag terugsturen omdat ze bij hun thuiskomst mishandeld zouden worden. Dit laatste kan waar zijn, maar een echte bevestiging ervan is er (nog) niet, tenzij wat die vluchtelingen er zelf over vertellen. Er is ook niemand van al die protesterenden die zegt hoe het wél moet. Want de vluchtelingen waarover het gaat willen hier geen asiel of verblijf aanvragen en zijn dus illegaal in dit land. Als men er niets tegen onderneemt, riskeert men dat er nog veel meer zullen komen, zeker als ze in de buurlanden niet langer aanvaard zouden worden en dan zitten we hier straks met een nieuw soort Calais.
De fel belaagde Theo Francken kan er maar goed bij varen, want, hoe erg hij ook verguisd wordt door de politiekcorrecten en de media, in alle peilingen staat hij bij de top vijf, de Waalse inbegrepen. Jan met de Pet heeft meer respect voor wie voor zijn zaak vecht, dan voor wie bekritiseert zonder een alternatief voor te leggen. Dat geldt in de eerste plaats voor CD&V, waarvan sommigen niet zouden uitsluiten de regering Michel over deze zaak te laten vallen. Doen, zou ik zeggen, al vrees ik dat de tsjeven dan een volgende afstraffing te wachten staat. Ik zie niet in hoe men stemmen kan winnen door illegale Afrikanen te verdedigen, maar geen problemen heeft met het opsluiten van vreedzaam betogende Catalanen o.w.v. hun politieke mening…
Ik post mijn blog dagelijks iets na middernacht. Om een idee te krijgen van de verkiezingen in Catalonië heb ik gisteren wel moeten wachten tot de laatste nieuwsberichten, zeg maar die van na 23.00 uur en op dat ogenblik zag het er naar uit dat de drie separatistische partijen een nipte meerderheid zouden behalen. Als men er rekening mee houdt dat meer dan 80% van de Catalanen zijn gaan stemmen (er is daar geen stemplicht), dat de verkiezingen werden uitgeschreven door Madrid, dat ze speciaal op een weekdag werden gehouden (wat daar niet de gewoonte is) en dat vooral de separatistische partijen onthoofd naar de stembus moesten omdat hun leiders in ballingschap waren, in de gevangenis zaten of een losgeld hadden moeten betalen en daarbij spreekverbod hadden gekregen, dan kan men rustig spreken van een serieuze overwinning. Voeg daar nog bij dat er officieel geen buitenlandse waarnemers mochten komen (maar ze waren er wel o.m. onze Mark Demesmaeker).
Het wordt nu afwachten wat Madrid gaat doen. Rajoy heeft zich terdege misrekend en kan nu moeilijk een verkiezing die hij zelf heeft uitgeschreven om welke reden ook nietig verklaren. Verder is het de vraag of hij de gevangen ministers en partijleiders zal vrij laten en de losgelden zal terugbetalen en tenslotte of deze mensen, die opnieuw in een democratische verkiezing verkozen zijn, hun oude functies weer zullen mogen opnemen. Dat laatste geldt zeker voor Puigdemont, wiens partij waarschijnlijk de grootste wordt van de drie separatistische, wat ze vroeger niet was. Kortom, Rajoy zou dat fameuze artikel 155 weer ongedaan moeten maken en tenminste een geste moeten doen door nu eens eindelijk met de Catalanen, die op geen enkel ogenblik geweld hebben gebruikt, een gesprek te beginnen, i.pl.v. zich te blijven gedragen als een hoofdinquisiteur. Dat zal hopelijk de volgende dagen wel duidelijk worden. Ondertussen hebben de Catalanen laten zien dat een volk dat zich niet laat ringeloren wel degelijk een kans maakt, zelfs als het door Europa en door de traditionele partijen (ook die van bij ons) in de steek wordt gelaten.
Een wanhoopskreet van Wouter Torfs en vier andere Vlaamse topwinkeliers om a.u.b. in deze Kerstdagen ‘Belgisch’ te kopen. Torfs is zelf zo’n beetje de uitzondering die de regel bevestigt, ttz zowat de enige die een akkoord heeft kunnen sluiten met de vakbonden om zijn personeel voor de bediening in de e-commerce later te kunnen laten werken dan 20.00 uur. Zeg maar, de enige die bezweken is voor de syndicale chantage. Dat akkoord was de enige mogelijkheid die de linksbuiten van de federale regering, Kris Peeters, had gelaten om met Bol.Com, Coolblue en andere Zalando’s te kunnen concurreren. Veel te laat en te weinig, naar wat nu blijkt. Elk jaar verdwijnen er meer dar vier miljard euro naar het buitenland, waaraan de bijgevoegde waarde voor dit land nul komma nul is, gewoon omdat men daar wél na 20.00 uur mag werken en de bestelde goederen dan ook eerder geleverd worden.
Gaat daaraan nu iets veranderen? Meer dan waarschijnlijk niet, want ondertussen hebben die buitenlandse e-commerce zaken de markt veroverd, werken ze goedkoper en meer doelgericht door de opgedane ervaring en komt de oproep van Torfs minstens twee weken te laat, omdat ondertussen de meeste van onze mensen hun belangrijkste Kerstinkopen reeds hebben gedaan.
Dit land werkt niet en zal dat nooit doen zolang de traditionele partijen met figuren zoals die Peeters het voor het zeggen blijven hebben. Een land dat nog altijd meer uitgeeft dan wat het binnen krijgt, gaat tenslotte failliet. Dat geldt ook voor de pensioenen, waar de vakbonden nu zo moeilijk over doen. Als alle mensen gemiddeld langer leven en minder lang werken, ttz minder afdragen, zal er een moment komen waarbij de Sociale Zekerheid onbetaalbaar zal worden. Dan mogen dikgevreten salonsocialisten zoals die Rudy De Leeuw, wiens familie wél mee profiteert van o.m. de notionele intrestaftrek, vóór de Tv-camera’s wel hun afschuw kunnen blijven kwijt raken aan de bevriende poco media, maar zal de gewone man in de straat het slachtoffer blijven van hun demagogie.
---
Met Anderlecht wordt het dus waarschijnlijk ‘Couckenbak’! Niet dat ik daarvan zou wakker liggen (ik heb wel ooit te maken gehad met Coucke’s grootvader, een apotheker in Boom), maar het belangrijkste gevolg van de uitschakeling van kandidaat Ghelamco zou wel kunnen betekenen dat het nu met dat vervloekte Eurostadion definitief afgelopen zou kunnen zijn.
---
Met wie ik ook, zij het onrechtstreeks, te maken heb gehad was met Freddy Van Gaever, onlangs overleden. De hyperactieve Van Gaever, die niet minder dan 3 vliegtuigmaatschappijen oprichtte, waaronder VLM, maar ook Delta Airlines (DAT) dat de doorstart betekende voor het failliete Sabena, had op een gegeven ogenblik een bestuursfunctie bij het Nederlandse transportbedrijf Pakhoed. Toen die het Franse Onatra overnam, bestelde hij daarvoor een serie DAF-vrachtwagens, die in een speciale gele kleur moesten gespoten worden. In de cabinefabriek van DAF in Oevel noemden wij dat toen ‘Onatra geel’. Van Gaever was niet alleen een briljant zakenman, maar ook een overtuigde Vlaming, medeoprichter van het Vlaams Blok, die het misschien veel verder zou gebracht hebben, maar o.w.v. zijn Vlaamsgezindheid geboycot werd door het Belgisch establishment.
Hendrik Bogaert, ‘Straffe Hendrik’ voor zijn CD&V-supporters, heeft een boek uitgegeven: ‘In vrijheid samenleven’, waarin hij stelt dat het wenselijk is een verbod uit te vaardigen op het dragen van grotere en zichtbare religieuze tekens voor godsdiensten met meer dan 5% van de bevolking. In principe gaat het in hoofdzaak om het dragen van een hoofddoek door de moslima en gaat Bogaert daarmee zelfs een stap verder dan wat tot nu toe min of meer de regel was: alleen in openbare instellingen, de zorg en de scholen iets wat het Vlaams Belang tot nu toe ook altijd gesteld heeft.
Hoe wenselijk ook, het is weinig waarschijnlijk dat het voorstel van Straffe Hendrik aanvaard zal worden, niet in het algemeen en zeker niet in zijn eigen CD&V partij, waar Bogaert nog als een van de laatste overtuigde Vlamingen is overgebleven. Een tweede is misschien Peter De Crem, die nog wel een regeringsfunctie heeft als staatssecretaris voor Buitenlandse Handel in de federale regering, een functie die echter nog weinig voorstelt en in feite voor De Crem een stap terug is. CD&V is in de eerste plaats een pseudolinkse partij geworden, waarin Kris Peeters – nog zo iemand die een stap heeft moeten terugzetten – de bakens uitzet, met de stille medewerking van ‘Markske’ Beke die zich steeds meer ontpopt als een tweede ‘natte dweil’, wat hem echter niet veel succes lijkt op te leveren.
Hendrik Bogaert was bij de laatste verkiezingen de lijsttrekker voor CD&V in West-Vlaanderen. Dat leverde hem geen enkel uitvoerend mandaat op, noch regionaal noch federaal. Eerder had hij ook al een voorstel ingediend om de dubbele nationaliteit af te schaffen, maar ook daarmee kreeg hij in de partij niemand mee. Hij zou er dan ook beter aan doen te breken met de christendemocraten die helemaal geen beleidspartij meer zijn en in alle peilingen blijven zakken.
In Oostenrijk gaat extreemrechts mee regeren en dat heeft meteen in onze poco media gezorgd voor het gebruikelijke haatproza. Het woord neonazi wordt weer misbruikt in het kwadraat. Nu is het wel zo dat de meeste uiterstrechtsen geen doetjes zijn, geen blad voor hun mond nemen, maar anderzijds de pijnpunten van onze democratieën in het algemeen en de E.U. in het bijzonder blootleggen. En dat wordt hen natuurlijk niet in dank afgenomen.
Men dacht dat het gevaar vanuit de rechterhoek verdwenen was, nadat rechtse partijen niet slaagden tijdens de laatste verkiezingen in zowel Nederland, Frankrijk als Duitsland. Ze zorgden er in die landen wel voor dat de spanning er in blijft, ook nu nog. In Nederland heeft men, om Wilders te counteren, een daar ongeziene monstercoalitie moeten vormen met vier partijen om een meerderheid van één zetel over te houden, in Duitsland heeft rechts ervoor gezorgd dat Merkel het niet meer alleen voor het zeggen heeft en dat de liberale partij, die zgz gematigder is dan de AfD, wel weer meespeelt en het zich zelfs kon veroorloven Merkel de wacht aan te zeggen. In Frankrijk haalde Macron het wel, maar Marine Le Pen kwam in de tweede stemronde en haalde één miljoen stemmen meer dan haar vader destijds. Voeg daarbij nog de ruk naar rechts in Polen en Hongarije en men krijgt een beeld van een duidelijk veranderend Europa, waarbij oproepen tot boycot zoals indertijd door Louis Michel nóg lachwekkender zouden aandoen.
Of rechts Europa gaat redden, is nog een ander verhaal, maar er zal wel rekening mee moeten gehouden worden, zeker op gebied van immigratie en integratie. En dat is hoognodig, want met de huidige leidende Europese politieke kaste kan Europa er een kruis over maken.
In een uitgebreid interview in De Tijd van zaterdag 25 november verklaarde Europees ‘ex-president’ Herman Van Rompuy ‘Er is een gebrek aan leiderschap in Europa’. Verboden te lachen, zoiets te moeten horen uit de mond van de man die zelf nooit iets gedaan heeft, dus ook nooit iets fout deed en daarom steeds gepromoveerd werd!
De verkiezingen in Duitsland liggen al drie maand achter de rug en het land heeft nog steeds geen zicht op een nieuwe Bondsregering. Bij ons zou dat een lachertje zijn, wij hebben ooit 541 dagen zonder regering gezeten, maar bij onze oosterburen zijn ze dat niet gewend. De gesprekken tussen CDU/CSU, de partij van Merkel en haar Beierse bondgenoot enerzijds en liberalen en groenen anderzijds zijn afgesprongen, zodat ‘Mutti’ van armoede weer contact moest zoeken bij de socialisten, die vlak na hun verkiezingsnederlaag gesteld hadden niet meer in een regering met Merkel te willen treden. Regeren met ‘das Mädchen’ heeft in het verleden zowel liberalen als socialisten geen deugd gedaan.
Net zoals bij ons draait ook Duitsland gewoon rond, ook zonder regering. Mijn vader, een zelfstandige, zei altijd dat het voordeel van geen regering te hebben was dat er dan ook geen nieuwe belastingen kwamen. Maar dat probleem stelt zich niet in Duitsland. De begroting heeft er een overschot en de staatsschuld is zo goed als onbestaande. Toch kan het land, dat beschouwd wordt als de motor van de E.U., zo niet verder en moet er iets gebeuren. Misschien komt er toch een nieuwe GroKro, een grote coalitie met de socialisten, maar dan zal Merkel niet meer kunnen doen zoals voorheen, zelfs niet als ze verder zou werken met een minderheidskabinet dat gedoogd zou worden door de SPD.
Er bestaat de mogelijkheid dat het land zich nog eens heruitvindt, zoals op het einde van de vorige eeuw, toen, onder – nota bene - een linkse kanselier, politiek én vakbonden het op een akkoord gooiden en het land een nieuwe economische bloei kende. Die bloei is er trouwens nog, al wordt het ook voor de Europese motor tijd om een tandje bij te steken wil het straks de trein van de elektrische aandrijving niet missen.
Tenslotte zou men zich afvragen wat wij er mee te maken hebben. Wel, Vlaanderen profiteert mee van de Duitse welvaart op gebied van toeleveringen van vooral half afgewerkte componenten. Wij hebben er alle belang bij dat we dat blijven houden en verder kunnen samenwerken, zoals ook met Nederland, Oostenrijk, Zwitserland en de Scandinavische landen i.pl.v. ons te vergapen aan bv Frankrijk, waar Macron het wel goed kan uitleggen, maar het nog lang zou kunnen duren vóór hij dat land weer vooruit krijgt. Mocht Merkel er straks niet in slagen kanselier te blijven, zou er van de vernieuwde Frans-Duitse samenwerking ook niet veel meer in huis kunnen komen.
Pascal Smet (SP.a), huidige Brussels minister van Mobiliteit, is altijd een buitenbeentje geweest, een ongeleid projectiel, zeg maar. In een vorige Vlaamse regering was hij minister van Onderwijs en bracht hij er evenmin veel vanaf, zodat op een gegeven ogenblik de toenmalige minister-president hem een heel dossier uit handen moest nemen vóór er ongelukken gebeurden. In Brussel wordt hij, als verantwoordelijke voor de Mobiliteit, o.a. geconfronteerd met de tunnels waarvan de plafonds naar beneden komen, de zinkgaten, waardoor die tunnels dan nog eens onder water komen te staan en nog van dat moois. Het is dan maar een stap om enkele foute beslissingen of uitspraken te doen om in Hellhole City de hel te ontketenen. Dat gebeurde ook, raar genoeg na een interview op de Amerikaanse politieke website Politico. Smetje vergeleek ‘zijn’ Brussel daar met een hoer, ‘tegelijk mooi, geil, lelijk als aangenaam’. Het leek wel alsof Hellhole City nu Whore City was geworden! In deze digitale wereld bereikten die woorden meteen zijn thuisbasis en het eindigde ermee dat Smetje zowat door iedereen uitgespuwd werd, zowel door de Brusselse oppositie als door zijn eigen partij, zelfs door een vereniging van sekswerkers. Wat gaan we daar in Brussel nog meemaken?
Als het voor Smetje en zijn Brusselse partijgenoten en collega’s een troost mag zijn, er is in Europa nog een hoofdstad die niet werkt. Men zou het haast niet geloven, maar dat is Berlijn. Ook daar heeft het te maken met een gevolg van de verdeling van die stad onder de Westerse geallieerden na WO II, waardoor de cohesie er nog steeds zoek is. Voeg daarbij dat de stad al decennia lang door links (zowel sociaaldemocraten als die Linke, de vroegere communisten) beheerd wordt.
Zonder Berlijn zou het Duitse Binnenlands Product (onze bbp) 0,2% hoger ligger. Ter vergelijking: in Groot-Brittannië zonder Londen zou dat bbp 11,1% láger liggen en in Frankrijk zonder Parijs zelfs 14,8%. Een schoolvoorbeeld van wat er in Berlijn niet werkt is de nieuwe luchthaven. De opening daarvan is al zeven keer uitgesteld en zal nu misschien klaar zijn in 2021, tien jaar later dan gepland. Hetzelfde geldt voor de meeste openbare werken die er jaren vertraging oplopen. En dat gebeurt dan in het succesland van de E.U., dat geen staatsschuld heeft en een budget met overschot.
Berlijn is nochtans nu officieel een eengemaakte stad. Mocht men erin slagen van Brussel ooit één stad met centraal bestuur te maken, moeten we dan ook niet denken dat het daar daarna meteen van een leien dakje zal lopen. Alle begin is moeilijk, is het gezegde en dat zal in Brussel niet anders zijn.
De gemeente Brasschaat stelt dit jaar haar bibliotheek niet ter beschikking van Amnesty International om mensen toe te laten van daaruit brieven te schrijven naar overheden over de hele wereld om daar mensen vrij te laten die louter om politieke redenen worden vastgehouden. De reden voor de koerswijziging is er gekomen nadat Amnesty International België geweigerd had dat er ook mocht geschreven worden naar de Spaanse regering die Catalaanse partijleiders en ministers gevangen heeft gezet o.w.v. hun mening en ze in het beste geval voorlopig vrijlaat op borgsommen van 100.000 tot 150.000 euro. Mensen die nooit tot geweld hebben opgeroepen en alleen opkomen voor de onafhankelijkheid van hun regio. M.a.w. Amnesty International is een ver-van-mijn-bed show en niet consequent. Brasschaat, waar men zopas de Catalanen die geweldloos kwamen betogen in Brussel, warm heeft onthaald en onderdak heeft verschaft, heeft daarin groot gelijk. Organisaties zoals Amnesty International, Artsen Zonder Grenzen, Human Right Watch, Greenpeace, 11.11.11. e.d. mogen dan nog ijveren voor een betere wereld, in de eerste plaats is het voor hún betere wereld en die is eerder van linkse signatuur. Ze zijn zeker niet neutraal. Gisteren was er in Brussel nog een ludieke actie van Greenpeace tegen de N-VA i.v.m. het akkoord van onze vier energieministers. Dat wordt volledig verkeerd voorgesteld. Het is niet juist te stellen dat die partij tegen het stilleggen van de kerncentrales is. Ze wil wel dat de laatste centrale pas zal gesloten worden als blijkt dat er geen stroomtekort meer zal zijn en de stroom betaalbaar blijft. Verder vraagt menigeen zich af of de geldstromen die ze genereren niet de hoofdoorzaak zijn van hun bekommernissen. Als men bv ziet dat een Els Keytsman overstapt van Vluchtelingenwerk Vlaanderen naar Unia en ook van daaruit regelmatig in conflict blijft met de Vlaamsnationalisten, dan kan men zich daar effectief vragen bij stellen.
Als een organisatie zoals Amnesty International opkomt tegen het veroordelen en vasthouden van mensen o.w.v. hun overtuiging, dan moet ze dat doen voor álle mensen, ongeacht of ze van linkse of rechtse signatuur zijn, of dat in Europa of elders gebeurt. Bij de Catalanen gaat het trouwens helemaal niet om links of rechts. In tegenstelling tot bij ons zijn daar zowel links als rechts vóór de onafhankelijkheid (wat ook in Corsica, waar de nationalisten zopas de regionale verkiezingen gewonnen hebben, het geval is). De dag dat de linksgezinde Vlamingen eindelijk dat België achter zich willen laten, zou een meerderheid in ons eigen parlement geen droomscenario meer zijn.
Zowel de Brusselse als de Waalse gewestregering hebben het akkoord van de vier Energieministers meteen bekrachtigd en zijn dus bereid de eventuele negatieve gevolgen ervan te ondergaan. Dit in tegenstelling tot de federale en de Vlaamse regering waarin de Vlaamsnationalisten voorlopig weigeren dat te doen o.w.v. het ontbreken van zowat elke garantie. Het lijkt er op alsof de Franstaligen zich daarvoor op de borst kunnen kloppen, maar niets is minder waar. Als het straks toch fout loopt dan zal het federale België ervoor opdraaien. En wie denkt ge dat de rekening dan mag betalen? Vlaanderen, net zoals ons gewest ook meer dan 90% van de Belgische staatsschuld voor haar rekening neemt, Brussel een kleine 10% en Wallonië 0,0! Dat laatste gewest zegt dat niet te kunnen omdat het alleen maar schulden heeft en daarmee is de kous af!
Zopas is nog bevestigd wat in Vlaamse kringen al lang geweten was: de zesde staatshervorming is voor ons gewest een financiële ramp. De factuur daarvan wordt ook voornamelijk door Vlaanderen betaald, omdat het gewest wel een deel federale bevoegdheden heeft gekregen, maar slechts 80% van de middelen om die te bekostigen. Door die bijkomende bevoegdheden stijgt het totale Vlaamse budget wel, maar heeft ons gewest bv voor 2016 al 1,6 miljard naar het federale mogen terugstorten en voor dit jaar zal het niet anders zijn. Met dank aan de traditionele partijen, plus de groenen, die deze staatsmisvorming hebben onderhandeld en goedgekeurd.
Volgens een studie van studiebureau Vives, dat e.e.a. heeft uitgezocht, is er een zevende staatshervorming nodig om deze scheefgegroeide situatie recht te trekken. De vraag is maar wat Vlaanderen dán weer zal moeten toegeven om het te verkrijgen. Ik blijf erbij dat een volgende staatshervorming tegelijk de allerlaatste moet zijn.
