De verkiezingscampagne kreeg dit weekeinde zware concurrentie in de media vanuit een vrij onverwachte hoek: de ‘royals’.
In Thailand werd de nieuwe koning ingezworen. Dat was daar niet alleen opmerkelijk omdat het al meer dan 60 jaar geleden was dat het er nog gebeurde, de nieuwe koning is een figuur die in onze contreien waarschijnlijk niet meer aan de bak zou zijn gekomen. De man in kwestie is nl aan zijn vierde vrouw toe. Die laatste; een voormalige air hostess en Hare Koninklijke Hoogheids ‘lijfwacht’ – wat dat daar ook moge betekenen – trouwde officieel met de koning drie dagen vóór diens troonsbestijging. Bij de drie vorige vrouwen verwekte de ‘brave’ man zeven kinderen. Kers op de taart was, toen hij zijn poedel tot maarschalk bevorderde! Zie je zoiets hier al gebeuren?
---
In Japan zeker niet. Daar trad de Keizer af, iets wat in Japan nog nooit gebeurd was (zoiets als bij ons vroeger de Paus, tot Benedictus XV). De troonopvolger lijkt een eerder normaal man, die er, ondanks zijn status; enkele jaren over heeft moeten doen om de vrouw van zijn leven te overtuigen dat ook echt te worden. Daarna liep het nog niet van een leien dakje, daar er als nageslacht tenslotte alleen maar een dochter ter wereld kwam, terwijl de erfgenaam van de troon daar nog een man moet zijn. Dat probleem werd opgelost door de jongere broer van de kroonprins, die wél een zoon verwekte. Oef! Vergeten we niet dat het daar gaat om een koningshuis dat – volgens de overlevering – afstamt van een godin en dus een goddelijke status heeft
---
Nee, geef mij dan maar Groothertog Jan van Luxemburg, die 97 werd, maar zich in zijn jonge tijd tijdens WO II liet inlijven bij de ‘Irish Guard’ van het Britse leger en effectief lijfelijk mee vocht om zijn landje (en het onze) te bevrijden van de Nazi’s. Er zullen niet veel royals zijn die hem dat hebben nagedaan. Waarin de heerser van een klein land groot kan zijn.
Onze Coburgers waren er trouwens bij op Jans begrafenis, als aangetrouwde familie. Bijna allemaal: onze twee koningen, twee koninginnen en hun entourage. Opvallend bij de uitvaart was wel, dat de aartsbisschop van Luxemburg tijdens de dienst Frans sprak, maar de familieleden het eigen Lëtzebuergesch. De buitenlandse kerkgangers zullen van dat laatste wel niet veel hebben verstaan, maar het doet wel sympathiek aan. Zo’n beetje als ‘In Vlaanderen Vlaams’.
Volgens het Wereld Economisch Forum staat België momenteel op de 20ste plaats in de index van het landelijk concurrentievermogen. Dat is enkele plaatsen lager dan de vorige studie, terwijl bv Nederland op 4 staat en Duitsland op 6 (Zwitserland op 1). Het kan nog slechter, want in het klassement van de Wereldbank waarop men een onderneming kan starten, staat België op plaats 52, na Rusland en Bulgarije, terwijl een normaal vergelijkbaar Europees land zoals Denemarken op plaats 3 staat.
Grote verrassingen zijn deze voor dit land slechte klasseringen niet en niets laat voorzien dat het de volgende jaren plots beter zal worden. Als gevolg daarvan is er in De Tijd van dit weekeinde een open brief verschenen van een twintigtal zakelijke en culturele toplui, die de Belgische politici oproepen daar iets aan te doen. Of dat veel zal uithalen is een andere vraag. België is een ingewikkeld land dat er ook de volgende jaren niet eenvoudiger op zal worden.
De verschillende politieke coalities, die nog eens kunnen verschillen naargelang de regio’s, leiden tot immobilisme. Zo goed als nergens vindt men er een lange termijnvisie op problemen die om een oplossing vragen. Denk maar aan migratie, mobiliteit en vergrijzing, om er enkele op te noemen. Er heerst een soort burgerlijke onrust, aangevoerd door o.a. de sociale media, die soms de indruk geven dat de straat en niet de staat het hier voor het zeggen heeft. Om daarin verandering te brengen, zouden de politieke partijen meer moeten gaan samenwerken, over de partij- en taalgrenzen heen. Zie je hier zoiets al gebeuren?
Die Belgische toplui zouden nu ook stilletjesaan moeten weten hoe dit land in elkaar zit. Het oude België komt niet meer terug, gelukkig maar. Om ervoor te zorgen dat we straks nog internationaal zullen mee kunnen, moet dit land anders verdeeld worden, moet er een einde komen aan de transfers die Vlaanderen armer maken en Wallonië niet helpen. Vlaanderen als onafhankelijk regio is levensvatbaar, Wallonië is dat niet en Brussel had nooit een apart gewest mogen worden. Zoals The Economist recentelijk nog schreef, zou niemand dit land, mocht het niet bestaan, nog uitvinden. Jammer genoeg, bestaat het wel en moeten we er mee verder. Men kan vóór of tegen confederalisme zijn, maar het is tenminste een mogelijke oplossing, ook al noemde Charles Michel het recentelijk nog ‘waanzin’. Zolang francofonen en belgicisten daar niet van willen weten, zullen we ook niet weten of dat de oplossing is. Hét probleem is dat de Walen geen alternatief willen, omdat het dan gedaan zal zijn met uit Vlaamse handen te eten. Het afbouwen van de transfers vanaf 2024, zoals overeengekomen bij de zesde staatshervorming, staat nu al weer op de helling.
We kunnen alleen maar hopen dat men er na 26 mei niet meer in zal slagen een federale regering te vormen, zodat men tenslotte verplicht zal worden iets anders te bedenken. Voort blijven klooien zoals men nu bezig is, zal dan geen optie meer zijn.
Er zouden al 480.000 mensen aangeklikt hebben bij ‘De Stem van Vlaanderen’ een initiatief van VTM om kijkers de kans te geven uit te zoeken aan welke partij zij best hun stem kunnen geven. Dat is geen gemakkelijke opdracht, als men weet dat alle partijen, zonder uitzondering, hemel en aarde beloven. Op 1 mei leek het wel een wedstrijd voor het hoogste bod. Er is trouwens geen enkele partij die vertelt hoe ze haar beloften zal waar kunnen maken, laat staan bekostigen. Zo vertelde John Crombez wat zijn partij allemaal wil veranderen: de pensioenleeftijd terug naar 65 jaar, een maandelijks pensioen van 1.500 euro voor iedere gepensioneerde, het terugdraaien van de btw op elektriciteit van 21 naar 6% en nog zo van dat lekkers. Hij zei daar nog bij, dat als de andere partijen er niet akkoord mee zouden gaan, de Vlaamse socialisten niet zouden meedoen. Dat wordt dan verteld door de man die vóór de gemeenteverkiezingen van vorig jaar zei af te zullen treden, mocht zijn partij niet stand houden in de Vlaamse centrumsteden. Bij die verkiezingen verloor de S.P.a haar burgemeesterssjerpen in Gent en Oostende en wie trad er niét af? ‘Den John!’.
De reden waarom de partijen, álle partijen, bij de volgende verkiezingen niet kunnen waar maken wat ze beloven, is omdat er geen geld zal zijn om de kosten ervan te dragen. De oorzaak daarvan ligt nog bij de paarsgroene regering Verhofstadt I, die het door Dehaene opzij gezette spaarpotje voor de vergrijzing (6% van de begroting!) lekker heeft opgesoupeerd. Socialisten, liberalen en groenen zijn dan ook de hoofdschuldigen van het feit dat er straks niets ernstigs meer gerealiseerd zal raken, gewoon omdat er niet alleen geen geld meer voor zal zijn, maar integendeel een gat 7/8 miljard op de begroting bovenop een staatsschuld van meer dan 100% van het bbp. Hopelijk geeft de kiezer bovenvernoemde partijen niet de kans die verkwisting nog eens over te doen.
En dan hebben we het nog niet gehad over wat allerhande groene klimaateisen zullen kosten. Zo kon ‘Calveau’, bij De Vadder op één, niet vertellen wat het afschaffen van de 800.000 bedrijfswagens – een eis van Groen - zou kosten. Almaci kon bij Van Gils & Gasten evenmin de kostprijs van haar klimaatplan geven. En die andere groene inwijkeling, Björn Rzoska, had het op Radio 1, in de ochtend van 23 april, over ‘zeker twee miljard’, maar moest toegeven ‘dat het nog niet concreet becijferd was’. Natte vingerwerk, dus.
---
Er is ook goed nieuws. Donderdagavond heb ik vruchteloos gezocht naar beelden van de 16de spijbelmars in Brussel. Er zouden zo’n 500 betogers geweest zijn, mede dank zij een organisatie die zich bezig houdt met armoedebestrijding en die donderdag mee opstapte. ‘Armoe troef’, zeg maar.
Het zat er weer eens bovenarms op in de multiculturele stad die Brussel wil zijn. Een Schaarbeeks gemeenteraadslid met de oer-Belgische naam Yusuf Yldiz (CD&V!) liet via zijn Facebookpagina weten dat er in een Schaarbeekse kleuterklas een meisje van vier jaar zou zijn verkracht. Men had thuis nl bemerkt dat het kind bloedsporen in haar broekje had. Een tweede gemeenteraadslid met de even Belgisch klinkende naam CellouSatina Diallou (PS) riep, eveneens via de (a)sociale media iedereen op om naar de school te gaan ‘om verder druk op de zaak te zetten’. De meeste buurtbewoners, van Guinese afkomst, deden dat ook en maakten er zoveel kabaal, dat de politie moest tussenbeide komen en tenslotte zelfs traangas moest gebruiken om het donkerhuidige gepeupel uiteen te drijven. Die hebben dan geen nagel om zich te krabben, maar vergapen zich wel aan hun smartphone, die ze zich blijkbaar kunnen veroorloven. Yldiz’ boodschap werd zo’n 170.000 keer bekeken en meer dan 3.000 keer gedeeld…
Daar hield het trouwens niet bij op, want toen bleek dat het kind helemaal niet verkracht was, maar het bloeden het gevolg was van een infectie, geloofde men het parket niet. Die infectie was vastgesteld door meerdere dokters, waaronder een wetsdokter en een team van gespecialiseerde speurders in zedenzaken. Facebook is voor dat kutvolkje het nieuwe evangelie (of moet ik zeggen koran?).
Schaarbeeks burgemeester Bernard Clerfayt (FDF), ook wel eens ‘Clerfaillite’ genoemd door zijn politieke tegenstrevers, gaat terecht klacht neerleggen tegen drie van zijn eigen gemeenteraadsleden.
De hele zaak doet denken aan wat enkele jaren geleden is gebeurd in kleuterschool ‘De Blokkendoos’ in Hoboken, waar een meute van moslima’s het vel eiste van een 23 jarige kleuteronderwijzeres die er niet minder dat vijf kleuters zou aangerand hebben. Er kwam zelfs een proces van, waarin de kleuterleidster werd vrijgesproken…
Het moet daar gezellig wonen zijn in Schaarbeek. Het doet in elke geval zijn naam van ‘ezelsgemeente’ alle eer aan!
Een analyse van de laatste zgn Pisa-test door de KULeuven heeft uitgemaakt dat zelfs begaafde kinderen slechter presteren als ze naar de zgz concentratieschool gaan (een school met veel allochtone leerlingen) en minder begaafde kinderen beter als ze naar een ‘witte’ school gaan (een school met overwegend autochtone kinderen). Die studie had men zich kunnen besparen, want dat wist elke mens met gezond verstand al jٕáren.
Dat allochtone kinderen in de eerste plaats problemen hebben met het aanleren van onze taal is nu eenmaal een feit. Zolang men die niet onder de knie heeft, kan men van hen niet verwachten dat ze in ‘witte’ scholen zullen kunnen volgen. De reden waarom het dikwijls lang duurt vóór ze fatsoenlijk Nederlands spreken, heeft niet zozeer te maken met het feit dat ze thuis met hun ouders de taal van hun thuisland spreken, maar wel omdat heel wat allochtonen thuis ook nog eens de Tv-programma’s van het thuisland via schotelantennes blijven volgen. Ik verbleef ook negen jaar in Italië met drie kleine kinderen. Wij spraken thuis met elkaar Nederlands – zeg maar Vlaams – maar op Tv was toen – jaren 1960/70 - alles in het Italiaans: RAI Uno en RAI Due. Onze kinderen spraken zelfs Italiaans met elkaar. Dat was voor hen de taal van het spel.
Tenslotte is het ook geen ramp dat allochtone kinderen hier in het bso of tso terecht komen. Als ze het daarin maken, kunnen ze nog steeds verder geraken. Is dat niet het geval, dan worden ze elektricien, timmerman, loodgieter of zo. Die zullen we straks ook nog nodig hebben en verdienen de dag van vandaag goed de kost als ze hun stiel kennen. Geleerde professoren die analyses maken van geleerde testen – en dat ook niet altijd vlekkeloos doen - hebben we al genoeg.
Volgens de recentste studie van Eurostat, het Europees Instituut voor de Statistieken, (op de radio maandagmorgen, maar later niet herhaald op de Tv-journaals) leeft in België één kind op negen in een gezin waar niemand werkt. Dat zou kunnen, maar mocht men diezelfde statistiek eens uitvergroten naar de gewesten toe, dan zou men zien dat de aantallen in Vlaanderen een stuk lager liggen, in Wallonië een stuk hoger en in Brussel nóg hoger, en dit ondanks alle Marshall- en andere plannen, waarmee Wallonië Vlaanderen eens ging inhalen en die miljarden Europese en Vlaamse euro’s hebben gekost.
Als Vlaanderen onafhankelijk zou zijn, dan zou het de op twee na de laagste werkloosheidcijfers hebben van de hele E.U. Een Germaans-Latijnse grens snijdt Europa in twee, waarbij in het noordelijk deel de werkloosheid grotendeels onder de 5% zit en het zuidelijk deel waar de meeste landen er boven zitten, loopt gelijk met onze taalgrens. Vlaanderen past hij het noorden – de ‘Hanze landen’, zoals Nederlands premier Rutte ze nog recentelijk noemde – Wallonië bij het zuiden, de zgz ‘Club Med landen’ van het ‘dolce far niente’.
In Wallonië is het niet verwonderlijk families te vinden waarin drie generaties nooit gewerkt hebben. De kans daar kinderen aan te treffen in een gezin waarin niemand werkt, is dan ook reëel. Zeggen dat men geen werk vindt o.w.v. het taalverschil, is larie. Vanuit Henegouwen, de Belgische provincie van - nota bene - Di Rupo, met het hoogste percentage werklozen, gaat bijna niemand werken in het aanpalend West-Vlaanderen, de provincie met het laagste aantal werklozen, die smeekt om arbeidskrachten. Hun plaats wordt ingenomen door Noord-Fransen, die in eigen land maar twee jaar dopgeld krijgen. De uitdovende werkloosheidsvergoeding, waarover ook bij ons sprake is. C’est l’argent qui fait la guerre.
De echte reden, waarom Wallonië achter blijft, is gewoon omdat dit landsgedeelte al generaties lang geregeerd wordt door links, die er een sport van gemaakt heeft geld te krijgen zónder ervoor te moeten werken. De PS-verkiezingsslogan van een vierdaagse werkweek zonder loonverlies zal dat alleen maar erger maken. Zoals het er nu naar uit ziet zal links er daar nog op vooruitgaan, waardoor de zin om te werken er niet op zal beteren. Een voorbeeld voor deze ingesteldheid is het resultaat door een recente studie van Graydon en Unizo, waaruit blijkt dat Vlaanderen in 2018 liefst 11,6% meer starters kende dan het jaar ervoor en het ingeslapen Wallonië 0,2% minder!
Bart Van Craeynest is de hoofdeconoom van VOKA, het overkoepelend orgaan van de Vlaamse werkgevers (het vroegere VEV) én de Kamers van Koophandel. Na enige eerdere kritiek op zijn uitspraken vanwege onze nationale Charel, besloot Bart de feiten over begroting, budget e.d. eens op een rijtje te zetten en dat mondde tenslotte uit in een boek, dat hij uitgeeft onder de titel ‘Terug naar de feiten. Hoe onze economie er echt voorstaat’.
Volgens Van Craeynest belooft iedereen in deze verkiezingscampagne maar van alles, terwijl we nu al met een groot tekort zitten en de factuur voor de pensioenen en de gezondheidszorg nog jarenlang zal blijven oplopen. Behalve de kosten daarvoor, zullen ook de militaire uitgaven moeten worden opgetrokken tot de minimale NAVO-normen, de infrastructuur moet op peil gebracht worden en het begrotingstekort moet worden weggewerkt. En dan heeft het nog niet gehad over de klimaatfactuur, die – als men roden en groenen zou laten doen – veel burgers van dit land nóg armer zal maken. .Zo zijn er partijen die pleiten voor een verhoging van het minimumloon, maar vergeet men daarbij dat armoede in eerste plaats een probleem is van de niét werkenden. Het verhoogt zelfs de kloof tussen de werkenden en niet-werkenden en hoe groter die kloof wordt, hoe groter de kansen dat die laatsten niet (meer) aan de bak komen.
De gemiddelde werkelijke pensioenleeftijd van mannen én vrouwen bedraagt in België 50,9 jaar, ver onder de officiële leeftijd van 65 jaar. Alhoewel de verhoging naar 66 en 67, die in diverse landen al bestaat, pas zal doorgaan in 2025 en 2030, is driekwart van de Vlamingen er nu reeds tegen. Uitgerekend wat de communisten van de PvdA sinds lang verdedigen…
Dat niet alleen Griekenland en Italië, maar waarschijnlijk straks ook het Frankrijk van Macron er nog slechter voor staan dan dit land, is geen excuus om nu zaken te beloven die niet te verwezenlijken zijn. Zeker voor onze Waaltjes die naar Frankrijk opkijken zoals konijnen naar een lichtbak, is dit slecht nieuws.
In de marge van bovenstaande, nog dit: ook in het verslag van de VOKA-man gaat het bijna uitsluitend om Belgische cijfers, niet onderverdeeld in gewestelijke. Verder is het opmerkelijk dat geen enkele Vlaamse noch Waalse partij in het vooruitzicht van de verkiezingen ook maar één poging doet om de staatsschuld tegen 2024 onder de 100% te brengen. De jeugd van vandaag zou beter daarvoor op straat komen i.pl.v. voor die dikwijls irreële klimaateisen. Tenslotte zal zij het zijn die de rekening gepresenteerd zal krijgen.
Vorige week organiseerde Vlaams nieuwbakken minister Lydia Peeters (Open VLD), opvolgster van Bart Tommelein, een soort mogelijkheid tot groepsaankoop voor elektrische wagens, waarbij men die onder de catalogusprijs kon kopen. Het resultaat was 80 (tachtig) wagens. Vrij weinig, als men weet dat er in het eerste kwartaal van dit jaar zo’n 2.000 elektrische wagens op de normale manier werden verkocht, meestal aan overheden of bedrijven. Het stelt zelfs helemaal niets voor op de markt voor bedrijfswagens, waarvan er zo’n 800.000 zouden rondrijden. 2.655 Vlamingen schreven in voor de groepsaankoop, 1.596 werden doorverwezen naar plaatselijke dealers en daarvan kochten er dus 80 zo’n elektrisch voertuig. Er werden enkele honderden testritten uitgevoerd en het organiserend bedrijf Bobex, dat bemiddelde tussen Vlaanderen en de autosector, vond dat de verkoop er alleszins had voor gezorgd dat het aankopen van een elektrische auto ‘bespreekbaar’ is geworden. Men zou er beter voor zorgen dat die aankoop ‘betaalbaar’ wordt. De goedkoopste elektrische wagen kost vandaag de dag nog altijd drie keer zoveel als een vergelijkbaar type met verbrandingsmotor.
Het verhaal van die elektrische wagens is kenschetsend voor de hele klimaatheisa. Ze zullen er wel komen, maar het zal tijd vragen, niet alleen om ze te maken, maar ook om ervoor te zorgen dat hun actieradius goot genoeg is, dat ze onderhoudsvriendelijk en veilig zijn, er genoeg elektriciteit voorhanden zal blijven en dat alles betaalbaar zal blijven. Het zal erop aankomen een lange termijnvisie te ontwikkelen, waarbij de mensen de tijd krijgen zich aan te passen aan een veranderend klimaat en nieuwe wetten er voortaan rekening zullen moeten mee houden. Tegelijk daarmee moet de héle wereld daaraan mee doen en niet de enen laten betalen voor wat de anderen blijven vervuilen. Of om het concreter te stellen: niet het Westen de rekening te presenteren voor de vervuiling teweeg gebracht door Afrikaanse en Aziatische landen, zoals dat o.a. dreigt te gaan worden in de zaak van het plastic afval in de oceanen, dat voor 90% bestaat uit lozingen via Afrikaanse en Aziatische rivieren.
De mens heeft het klimaat nooit kunnen veranderen. Dat hij alle klimaatveranderingen heeft overleefd, komt doordat hij zich steeds heeft weten aan te passen.
De weekeindkranten staan bol van de resultaten van een (eerste?) doorrekening van de partijprogramma’s door het Planbureau. Dat is een mode die uit Nederland is overgewaaid en reeds een eerste keer getest werd bij de verkiezingen van 2014. Veel heeft dat toen niet uitgehaald en alles laat voorzien dat het deze keer niet anders zal zijn. Belangrijkste reden daarvoor is dat, in tegenstelling tot Nederland, hier niet alles werd doorgegeven en de partijen zelf uitmaakten wat ze wél en wat ze niet lieten uittesten. Een verhaal ‘à la belge’, zeg maar..
Het resultaat van deze manier van ‘werken’ is dat het niet werkt. De kranten mogen dan bol staan van allerlei voorstellen, beloften en grafieken, tenslotte blijft het menselijk dat geen enkele partij het achterste van haar tong laat zien en zowat alles mogelijk blijft. Wat in deze doorrekening wel opvalt is dat geen enkele partij (en zeker geen Waalse) zich zorgen schijnt te maken over de Belgische staatsschuld, terwijl iedereen weet dat alle nieuwe initiatieven – zeker die i.v.m. klimaat en immigratie veel geld zullen kosten dat toch van ergens zal moeten komen.
Ik heb het hier al eens meer geschreven: men kan bij onze verkiezingen best alles beloven. Daar men hier nooit in slaagt een regering te vormen met één of twee partijen, heeft men – na de verkiezingen – steeds een excuus om het niet nagaan van beloften te wijten aan een njet van een andere partijen. Dat zal nu niet anders zijn. De hoofdvogel wordt wel afgeschoten door de Waalse liberalen. Als Belgisch premier verzekerde onze nationale Charel, als premier van dit land, de afgelopen week nog de Europese commissie dat de Belgische begroting in 2021 in evenwicht zal zijn, terwijl diezelfde Charel, maar dan als voorzitter van de MR, voorstander blijft van een niet gefinancierde belastingverlaging die het begrotingstekort in 2024 zal doen oplopen tot 4,5% van het bbp, de helft meer dan wat met de E.U. was afgesproken. Voor de man die zegt te huiveren voor communautaire waanzin, is de ene waanzin blijkbaar de andere niet…
Ik zou zeggen: verspil uw tijd niet aan de huidige cijfertjes van het Planbureau, waarin elke partij zich op e.o.a. manier kan terugvinden. Het is niet de eerste keer dat het een verhaal is à la carte en dat het misschien straks nog een paar keer zal worden aangepast. Het doet denken aan wat Vande Lanotte er al mee uitgespookt heeft. Die beriep zich meestal op dat Planbureau en er is toen ook niet veel van in huis gekomen.
Volgens Amnesty International zouden er in Syrië, als gevolg van de bombardementen van de geallieerden, tien keer meer burgerslachtoffers gevallen zijn dan wat officieel daarover werd medegedeeld. Dat zou best kunnen, daar de IS-criminelen zich dikwijls tussen de burgerbevolking schuil hielden of ze als levend schild gebruikten. Dat geldt trouwens ook voor de bombardementen door Assad’s troepen en die van Poetin, die in eerste instantie – voor zover ik weet – niét gemeld werden door Amnesty International, maar door de zgn ‘witte helmen’, vrijwilligers die tijdens en na de bombardementen de slachtoffers van onder het puin haalden. Van Assad & Co is bewezen, dat ze ook crèches, scholen en ziekenhuizen plat bombardeerden. Heeft Amnesty International daarover veel kabaal gemaakt of gebeurde dat niet omdat men van die kant op weinig schadevergoeding kan rekenen?
---
Hetzelfde geldt ook voor de moord op dat Palestijns jongetje in het Fedasil opvangcentrum in Broechem. Dat blijkt gedood te zijn door andere Palestijnen die daar verbleven. M.a.w. die komen hier bij ons misdaden plegen, zelfs elkaar vermoorden en geven onze mensen dan de schuld, juist de mensen die hen daar in dat opvangcentrum proberen te helpen. Ze eisen zelfs dat men dat opvangcentrum zou sluiten, net alsof zij het hier maar voor het zeggen hebben. Niets is hen hier goed genoeg, maar 10.000 euro per persoon betalen aan mensensmokkelaars voor een ‘taxi’ vanuit Spanje, dat kan blijkbaar wel. Zoals gebruikelijk doen de media niet eens de moeite onze eigen mensen daar fatsoenlijk te verdedigen. ‘Weg met ons’ is nog steeds hun leuze.
--------------------------
Bij de stembusgang van 26 mei zal men in Wallonië nog steeds met papier en potlood stemmen, in Brussel zal er 100% digitaal gestemd worden en in Vlaanderen zowel het ene als het andere (om juist te zijn: 52% zal hier digitaal stemmen, de rest met papier en potlood). En dan zijn er nog steeds van die belgicisten die beweren dat dit één land is. Dat doet me zo’n beetje denken aan die mop bij de hereniging van Duitsland. Toen daar de Muur viel, riepen de ‘Ossies’: ‘Wir sind ein Volk’. Waarop de ‘Wessies’ antwoordden: ‘Wir auch’!
Uitgerekend vandaag over één maand zullen we de moeder aller verkiezingen hebben: gewestelijk, nationaal en Europees. Een tussentijdse peiling daarover van VRT, Standaard en Libre Belgique heeft voor geen verrassingen gezorgd. Het was gewoon een bevestiging van wat iedereen verwachtte, alleen wat linkser gekleurd omdat VRT en Standaard nu eenmaal vooringenomen zijn. Het is wel een bevestiging van de algemene verwachting dat vrij snel op e.o.a. manier gewestregeringen zouden kunnen gevormd worden – links in Wallonië en centrumrechts in Vlaanderen – maar dat niets er op wijst dat dat het geval gaat zijn op federaal vlak. Vooral de serieuze tik die het MR zou kunnen krijgen in Brussel en Wallonië zal ervoor zorgen dat er zeker geen Michel II zal komen en waarschijnlijk geen enkele regering – federaal of regionaal – waar de Franstaligen liberalen deel van zullen uitmaken. Het krediet dat onze nationale Charel in Vlaanderen nog had, heeft hij verspeeld in Marrakech.
Of de groenen de in de laatste peiling voorspelde vooruitgang zullen waarmaken, is zeer de vraag. De donderdagse spijbelmarsen bloeden dood, zoals ik steeds voorspeld heb. Men praat niet meer van duizenden, maar van honderden deelnemers en er werd gisteren in Doornik zelfs een mars geschrapt bij gebrek aan deelnemers!*. Dé fout die de klimaatjochies en hun geallieerden gemaakt hebben was, dat ze te vroeg met hun acties begonnen zijn. Ondertussen hebben de mensen ook de tijd gekregen om er eens serieus over na te denken en de rekening te maken van de klimaatbelastingen die ons te wachten zouden kunnen staan als we die beslissing aan Calveau en Co zouden overlaten.
* Dat werd verteld op een namiddag nieuwsbulletin op Klara. Daar ik niet juist gehoord had waar die mars geschrapt werd, trachtte ik dat te weten te komen op de Tv-journaals van VRT, VTM en RTL van 19.00 uur, maar daar werd geen woord meer over gezegd. Ik vond het daarna terug op de site van Sceptr. In Namen, waar de nationale mars moest plaatsvinden en waar klimaatgodin Anuna 5.000 deelnemers verwachtte, daagden er 400 op…
In de weekeindeditie van dezelfde Standaard stond er een uitvoerig interview met Marcia De Wachter. Deze dame was 20 jaar directeur bij de Nationale Bank (NBB) en is nu met pensioen. Ze kwam eerder onrechtstreeks in het nieuws, toen bleek dat ze bij de NBB vervangen werd door Steven Vanackere, waardoor de laatste vrouw in de NBB-directie vervangen werd door een man. Nota bene: zowel De Wachter als Vanackere hebben het CD&V-etiket. Dit alles ter zijde.
Mw De Wachter heeft nl heel wat meegemaakt, van Dehaene tot Michel, en zegt in dat interview, dat wij de mensen nog altijd veel te vroeg laten uittreden, zeker als het dan nog gepland wordt tegen 2030. In drie van onze buurlanden en in alle Scandinavische landen kan men nu, de dag van vandaag, niét pas in 2030, al niet meer op pensioen vóór 66 of 67 jaar. Het effect van zo’n beslissing is immers niet direct voelbaar. Toen Dehaene in 1992 de pensioenleeftijd voor vrouwen optrok, duurde het tien jaar vóór de effecten ervan zichtbaar werden.
Die Mw De Wachter deed in dat interview trouwens nog enkele opmerkelijke uitspraken:
- Wie langer werkt, blijft langer gezond. Het is niet zo dat je verstand uitvalt op 65.
- De beroepen, die wij als zwaar beschouwen, zijn dat niet in onze buurlanden en Scandinavië. Mensen die daar een zwaar beroep uitoefenen, kunnen later ook met hun hoofd werken, (op)leiding geven in scholen of aan nieuwkomers in de sector.
- In dit land werken veel minder mensen in avond-, nacht- of weekeinddiensten dan in de hierboven reeds vermelde buurlanden en Scandinavië.
Dat laatste punt is, wat ik hier ook al een paar keer vermeld heb en betreft in de eerste plaats Kris Peeters, nota bene: nog een partijgenoot van Mw De Wachter, die door zijn stugge tegenwerking binnen de federale regering Michel de hoofdschuldige is van het feit dat wij o.a. de strijd om de e-commerce verloren hebben – wat dit land zo’n 5 miljard euro per jaar kost - en in een volgende legislatuur ook onze luchtvaart riskeren te schaden, mocht hij die rol van afremmer kunnen blijven spelen.
Het cavalier seul spelen op heel wat verschillende domeinen maakt dat dit land zowat de uitzondering is op alles en nog wat. Vraag is maar hoe lang dat nog gaat blijven duren met een schuldenlast die – op Griekenland en Italië na – de hoogste is van heel Europa…
In het Tv-avondjournaal van VTM op Paaszondag liet men een uittreksel zien van een interview van Kris Peeters op dezelfde zender tijdens het middagnieuws. Daarin verzette Peeters zich tegen voorstellen van N-VA om de werkloosheid in te tijd te begrenzen, de index af te schaffen en het loonakkoord voortaan volgens sector en niet meer nationaal te onderhandelen. Dat zijn wel drie zaken die in geen enkel ander Europees land nog bestaan. ‘Zitten al die andere landen dan fout en heeft alleen dit België het bij het rechte eind?’, had het VTM-anker kunnen opwerpen, maar die deed dat lekker niet, zodat het leek dat enkel Peeters de waarheid in pacht had. En dat is niet het geval, want bv in Nederland en Duitsland, waar men bovenvernoemde ‘Belgische specialiteiten’ niet heeft, is er wel een miljardenoverschot op de begroting, terwijl onze Zweedse coalitie gestrand is met een gat in de begroting van momenteel al 8 miljard euro.
Dat alles wil niet zeggen dat deze federale regering niets gedaan heeft. Er zijn meer dan 200.000 jobs bijgekomen en er waren nooit meer mensen aan de slag als vandaag. De koopkracht steeg gemiddeld met 6%. De sociale minima gingen omhoog, meer dan onder de regering Di Rupo.
Tot daar het goede nieuws. Het slechte nieuws is, dat deze federale regering haar werk niet heeft afgemaakt. Dat is niet volledig haar schuld, want zij erfde van de vorige regeringen de steeds hoger worden kosten van de vergrijzing. Het geld daarvoor door de regering Dehaene opzij gezet, werd door de regeringen Verhofstadt, met de bereidwillige medewerking van socialisten en groenen, opgesoupeerd. Het Zilverfonds, een uitvinding van professor Vande Lanotte, dat daarvoor een tegengewicht moest vormen, bleek een lege doos te zijn. Er komen elk jaar gemiddeld 45.000 nieuwe gepensioneerden bij, wat zo’n 2 miljard euro extra per jaar kost. De leeftijd om op pensioen te gaan, werd wel verhoogd, maar dat gaat pas in vanaf 2030…
Kortom, vergeet alles wat de diverse partijen u dezer dagen beloven. Alleen al wat de SP.a belooft, zal de staat 12 miljard euro extra kosten. Te voegen bij de 8 miljard waarnaar men eerst nog moet gaan zoeken. Een reden te meer om te twijfelen aan een nieuwe federale regering, zeker aan een regering die de huidige problemen gaat oplossen. Dat zal in de eerste plaats moeten gebeuren op de arbeidsmarkt. De arbeidsgraad ligt in België op 70%. Duitsland, Nederland en de Scandinavische landen liggen daarboven. Als men die Belgische 70% echter gaat uitsplitsen naar de gewesten, dan komt men bij 75% in Vlaanderen, 64% voor Wallonië en 61% voor Brussel. Ik denk niet dat ik daar een grafiekje bij moet maken.
---
En dan even nog dit: het probleem met het Belgische beroepsvoetbal is dat het in handen is van een groep amateurs...
De moslim terreur heeft weer eens toegeslagen, deze keer in Sri Lanka, met in totaal zo’n 300 doden. De aanslagen gebeurden door zelfmoordterroristen in drie luxe hotels – waar meestal buitenlanders logeren - en in een aantal christelijke kerken waar juist op dat moment de Paasviering plaats vond.
Net zoals bij vorige aanslagen durfden onze media aanvankelijk (weer) niet zeggen dat de bloedige aanslagen in Sri Lanka het werk van moslims waren. Het excuus daarvoor was deze keer dat ze niet meteen werden opgeëist. De Standaard hield het bij een eerste reactie op een soort weerwraak van de Tamil Hindoes (15%) tegen de meerderheid van Boeddhisten (70%). Die twee bevolkingsgroepen hebben nl jarenlang een bloedige burgeroorlog uitgevochten, die tien jaar geleden tot een einde kwam. Mocht dat zo zijn, waarom gaat men dan de Christenen viseren, die als kleine minderheid (6%) in die burgeroorlog helemaal geen rol speelde?
Ondertussen blijft die ziekelijke moslim ideologie dood en vernieling zaaien en het ergerlijkste daarbij is dat bijna alle slachtoffers steeds onschuldige mensen zijn, terwijl de daders denken daarmee hun hemel verdiend te hebben. Een ideologie die steunt op teksten uit de Middeleeuwen, die haat en wraak verkondigt. Hoe achterlijk moet men zijn om daarin te blijven geloven…
De nieuwe naam van Belgocontrol, ‘Skeyes’ een combinatie van ‘Sky’ en ‘eyes’, mag dan goed gevonden zijn, de werking ervan wordt al maanden verstoord door een conflict tussen vakbonden en directie. Skeyes is, nota bene, een overheidsbedrijf, waar men – overeenkomstig de statuten – niet staakt, maar zich wel ziek kan melden en dat laatste gebeurt tegenwoordig om de haverklap. Bij controles is al gebleken dat de ziekmelders helemaal niet ziek waren. Toen einde maart Kris Peeters, de bevoegde minister, twee sociale bemiddelaars aanstelde, beloofden de vakbonden de acties stil te leggen, maar de hinder blijft maar duren. Dat de belangrijkste vakbond in deze zaak eens niet het ABVV, maar het ACV is – de vakbond van Peeters – doet daar ook vragen over rijzen. Skeyes kent ’s nachts geen verplichte stand-by, waardoor het luchtruim boven België regelmatig dicht gaat wegens een tekort aan operators. Tot hiertoe zitten we dit jaar al aan 20 dagen hinder, meestal bij de nachtvluchten, waarbij vooral het goederentransport via Luik en Zaventem verstoord wordt. Als gevolg daarvan heeft de ter zake bevoegde Waalse minister, Jean-Luc Crucke, nu beslist Skeyes voorlopig niet meer te betalen, wat kan gaan tot elf miljoen euro per jaar. Ik kan de man geen ongelijk geven.
Toen Ronald Reagan bij het begin van zijn ambtstermijn als president van de US met een staking van zijn verkeersleiders geconfronteerd werd, ontsloeg hij ze allemaal en verving ze door militairen die voor het leger hetzelfde werk deden. Bij ons kan dat niet, omdat ons leger zo’n dienst niet heeft, maar ondertussen is er in Luik toch een nieuwe situatie ontstaan. Skeyes heeft voor het eerst zelf de hulp ingeroepen van zijn Duitse tegenhanger DES, met de vraag het Duitse actieterrein met een corridor naar Luik uit te breiden. Er zouden ook gesprekken lopen met Frankrijk (voor Charleroi), met de UK (voor Oostende) en misschien ook met Nederland (voor Antwerpen). Volgend jaar moet het tienjarig contract van Skeyes met de Belgische overheid vernieuwd worden. Misschien kunnen ze er dan beter mee ophouden en het hele Belgische luchtruim cadeau geven aan de buurlanden. Al bij al zitten we toch allemaal binnen de NAVO en zien we dan ook eens een goede kant van Europese solidariteit.
De vraag is trouwens: waar blijft Peeters, de verantwoordelijke minister ter zake? Wil hij, na de e-commerce – nu ook onze luchtvaart de kans niet geven werk te maken van een betere toekomst? Of durft hij ‘zijn’ ACV niet terugfluiten? Peeters kan - na de verkiezingen van 26 mei – niet snel genoeg vertrekken uit de Belgische politiek, waarin hij, volgens De Wever, alleen maar goed was als de man op de bagagedrager, die met zijn voeten tegen de band van het achterwiel duwde…
In de politieke commentaren van de laatste dagen is al enkele keren het jaartal 2024 gevallen. Dat jaar wil Di Rupo nl de financieringswet ‘aanpassen’ en wil CD&V, bij monde van Beke, eventueel praten over een volgende (de zevende!) staatshervorming. Waarom 2024? Wel, de zesde staatshervorming, die van 2014, leidde tot de regering Di Rupo, Bij dat akkoord, tussen de traditionele partijen en de groenen, werd overeenkomen dat de transfers van Vlaanderen naar Wallonië vanaf 2024 zouden beginnen uitdoven. Dat Di Pippo er toen mee akkoord was, kwam alleen door het aanlokkelijk voorstel dat hij Belgisch premier mocht worden. Zo’n beetje zoals Charel Michel akkoord ging met de Zweedse coalitie als hij premier mocht worden. Waalse ego’s schijnen daar gevoelig voor te zijn.
Het feit dat Di Rupo nu terugkomt op dat jaar 2024, is gewoon omdat hij toen waarschijnlijk al wist, maar nu met zekerheid, dat ook na 2024 Wallonië niet verder kan zonder Vlaamse centen. Alle staatshervormingen, ook die van 2014, kregen als sluitstuk dat Wallonië (én Brussel) meer geld kregen en Vlaanderen – als compensatie – meer bevoegdheden. Het zal bij de mogelijke volgende regeringsonderhandelingen niet anders zijn. Het wordt hoog tijd dat we ophouden met dat spelletje en we kunnen alleen maar hopen dat dat verhaal niet doorgaat. Ik heb het hier al meer dan eens geschreven: als er nóg een staatshervorming komt, dan moet dat de laatste zijn. En als dat niet kan, dan moeten Wallonië en Brussel maar eens beginnen met wat meer te besparen. Bv door die regering van de Franse Gemeenschap af te schaffen. Vlaanderen heeft geen regering van de Nederlandstalige Gemeenschap, waarom de francofonen dan wél? Of bv binnen Brussel, waar een simpel samengaan van gewest en gemeenten voor enorme besparingen kan zorgen. Geld dat nu alleen maar verspild wordt aan ambtenarij en verkozenen.
Zo zijn we bij het Paasweekeinde aanbeland. Daar Pasen dit jaar zo laat valt en de schoolvakantie volledig vóór Pasen viel, zal het politieke leven snel weer op gang komen. Het wordt voor iedereen de eindspurt naar de verkiezingen van 26 mei en er zal ook weer heel wat beloofd worden.
Feitelijk zouden alle kandidaten voor die verkiezingen bij hetgeen ze de mensen beloven, moeten toevoegen: ‘als mijn partij de volstrekte meerderheid behaalt’. Daar dit in het gecompliceerde België een utopie is, weet men nu al meteen dat van al wat er beloofd wordt, weinig of niets in huis zal komen.
Voor de gewestelijke verkiezingen wordt het al iets reëler, tenminste in Vlaanderen, als de Vlaamsgezinde partijen daar meer dan 50% van de stemmen zouden halen. In 2010 behaalden de Vlaamsnationale partijen 40%, in 2014 zakte dat naar 38,2%. Om over de 50% te geraken zal het niet volstaan elkaars stemmen af te snoepen, maar zal het nodig zijn stemmen te ronselen bij de traditionele partijen. Met CD&V in minder goede doen en de SP.a in de touwen, zit die kans er deze keer misschien in, al kan een deel daarvan ook naar Groen verhuizen. Een andere mogelijkheid zou zijn dat deze partijen, of tenminste één ervan, toch op de trein van het confederalisme zou springen. Zo onmogelijk is dat is dat ook weer niet, want er is zo goed als geen alternatief. Op Open VLD moet Vlaanderen niet rekenen, daar heeft men het te druk met het berekenen hoeveel postjes men straks zou kunnen binnenhalen en is het nog al België wat de klok slaagt.
Lukt niets van bovenstaande, dan kunnen we alleen maar hopen op een diepe, institutionele crisis, waarbij men bv helemaal geen nieuwe federale regering meer gevormd krijgt, zodat de gewestelijke deelregeringen – die er dan al wel zouden moeten zijn – onder elkaar zullen moeten uitmaken hoe het verder moet en dan zal e.o.a. vorm van confederalisme niet ver meer af zijn.
Het lijkt allemaal een beetje in mineur te zijn verlopen, maar de NAVO werd zopas zeventig, de meest succesvolle militaire alliantie ooit. Ze ontstond in de nasleep van WOII en was in de eerste plaats bedoeld om het gevaar in Europa te counteren van de Sovjets, die zowat heel Oost- en Centraal Europa op e.o.a. manier bezet hielden, inbegrepen het oostelijk deel van Duitsland. Zoals de Britse diplomaat Lord Ismay het toen verwoordde, was het doel van de alliantie ‘ to keep the Russians out, the Americans in en the Germans down’. Zo’n dertig jaar na de instorting van het Sovjet Imperium en het Warschau Pact blijkt het Rusland van Poetin nog altijd de vijand te zijn, zij het minder uitgesproken. Dezelfde Poetin die nog steeds heimwee heeft naar dat Imperium, waarin hij lid was van de contraspionage en het einde ervan beschreef als ‘de grootste geopolitieke ramp uit de Russische geschiedenis’.
In vergelijking met het NAVO-budget van zo’n 1.000 miljard dollar, stelt dat van het huidige Rusland niets voor (±66 miljard) en heeft het land een bbp van de grootte van dat van de Benelux. 82% van ’s lands inkomen komt uit de gas- en oliewinning, wat in een stilaan vergroenende wereld een risico wordt.
De hoofdreden waarom men Rusland de dag van vandaag nog steeds argwaant en vreest is, omdat het niet aarzelt zijn beschikbare middelen effectief in te zetten, ook al zit het land snel aan zijn limieten. Om dat te compenseren, werkt Poetin met een soort asymmetrische oorlogsvoering (de zgz ‘war by proxy”), waarbij hij links en rechts rekent op bondgenoten plus een militaire inlichtingendienst die in staat is militaire en politieke systemen van eventuele tegenstrevers te ontwrichten. Daarvan weten ze niet alleen in Oekraïne, Syrië en Venezuela, maar ook in de Baltische landen, wat dat kan betekenen.
Vraag is maar hoe lang Poetin rond zal blijven lopen met dat idee van een soort nieuwe Sovjet Unie, want daar zal niemand bij gebaat zijn.
Di Rupo belooft met zijn PS niet alleen een vierdaagse werkweek zonder loonverlies* en een terugkeer van de pensioenleeftijd naar 65 jaar, hij zegt ook akkoord te zijn om de financieringswet van de gewesten aan te passen … in 2024. Daarmee zit hij zowat op één lijn met CD&V die, volgens ‘Markske’ Beke, dezelfde streefdatum heeft voor een eventuele volgende staatshervorming (voor wie dat wil geloven) en vier verloren jaren. Die financieringswet zorgt o.m. voor de verdeling van de centen aan gewesten en gemeenschappen en wordt o.a. bepaald door het percentage van het aantal inwoners. De man met het strikje wil dat men dat verandert en voortaan zou berekenen volgens de oppervlakte. De Walen maken nl momenteel zo’n 32% uit van de bevolking, maar hun territorium beslaat 52% van België. Het zou een communautair doordenkertje kunnen zijn, maar de zes á zeven miljard euro die Wallonië elk jaar van Vlaanderen krijgt via de transfers uit de Sociale Zekerheid zijn blijkbaar nog niet genoeg. Om nog te zwijgen van een ongeveer even grote som waarmee Vlaanderen elk jaar 90% van de Belgische staatsschuld afdraagt (de overige 10¨% wordt door Brussel betaald. Wallonië betaalt gewoon niets!).
---
De werkloosheid ligt in Vlaanderen op 3,5%, in Wallonië op 8,5% en in Brussel op 13,4%. Het aantal Walen dat in de grensstreek woont, voornamelijk in de provincies Luik, Waals-Brabant en Henegouwen én de Brusselaars dat in Vlaanderen komt werken, is sinds 2006 nauwelijks gestegen. Die krijgen nog steeds liever dopgeld in eigen regio dan werk in Vlaanderen, waar ze de taal van de Ménapiens moeten kennen, stel u voor. Buitenlanders doen daar niet moeilijk over, meestal omdat die in eigen land doorgaans een uitdovend systeem van werkloosheidsvergoedingen kennen. Dopgeld tot aan het pensioen is nog zo een van die Belgische verworvenheden uit het rijtje: ‘index, solden, stemplicht, nationaal loonakkoord’ en varia. Allemaal zaken die elders – soms al lang – niet meer bestaan.
* Di Pippo zou beter eens gaan praten met Jack Ma, de CEO van het Chinese Alibaba, dat recentelijk een akkoord heeft gesloten met het Waals gewest om de luchthaven van Luik uit te kiezen als Europese hub voor hun wereldwijde, gigantische online business. Die man vindt dat het moet kunnen 12 uur per dag te werken en 72 per week! Met links straks aan het bewind in Wallonië en de epidemische ziektemeldingen bij Skeyes (het vroegere Belgocontrol) is het succes in Luik alvast verzekerd!
De slimme kilometerheffing, ook wel rekeningrijden genoemd, is voorlopig begraven, al is de kans hemelsgroot dat een eventuele nieuwe federale regering van welke samenstelling ook, daar wel iets op zal vinden. In feite hebben we trouwens nu al een soort kilometerheffing in de vorm van de reeds bestaande accijnzen op de brandstof. Hoe meer men immers rijdt, hoe meer men verbruikt en hoe meer men betaalt. Het regelmatig verhogen van die accijnzen is dan ook een verdoken belasting, die mede de oorzaak was van de opkomst van de gele hesjes in Frankrijk. Die eventuele nieuwe federale regering zou daar best rekening mee houden.
Wat dat rekeningrijden ook speciaal zou kunnen maken is, dat het traject dat men rijdt geprogrammeerd zou worden via de smartphone. Daar moet ge dan wel een smartphone voor hebben. Bij heel wat mensen van de derde en zeker van de vierde generatie is dat niet het geval. Die zouden dan een soort kastje in hun wagen gemonteerd krijgen dat dat zou moeten noteren. Dat kende ik al van mijn tijd bij de ITS-pechdienst van DAF. Vrachtwagens hadden het toen al, 20 jaar geleden. Dat heette toen bij ons een OBU (‘On Board Unit’).
In de digitale wereld krijgt men zo stilaan een steeds groter wordende groep van mensen die een smartphone heeft en een steeds kleiner wordende die er niet meer aan begint of ermee stopt. De ‘haves’ en de ‘have nots’, zeg maar. Ik had al een gsm in 1995 (van de zaak als stand-by bij problemen met Italiaanse klanten of werkplaatsen) en heb daarna zeven maanden een smartphone gehad. Ik werd er gek van en heb hem gewisseld met een gsm van de Nokia-generatie, maar ik kan best begrijpen dat de jongere mensen niet meer zonder kunnen. Toch moeten ze opletten er geen slaaf van te worden. Er zijn in dit land momenteel reeds 140.000 mensen die al langer dan één jaar thuis zitten met een burn-out of iets in dien aard en bij een groot deel ervan komt dat omdat hun geest niet meer tot rust komt als gevolg van al dat digitaal gedoe.
