Uitgerekend vandaag over één maand zullen we de moeder aller verkiezingen hebben: gewestelijk, nationaal en Europees. Een tussentijdse peiling daarover van VRT, Standaard en Libre Belgique heeft voor geen verrassingen gezorgd. Het was gewoon een bevestiging van wat iedereen verwachtte, alleen wat linkser gekleurd omdat VRT en Standaard nu eenmaal vooringenomen zijn. Het is wel een bevestiging van de algemene verwachting dat vrij snel op e.o.a. manier gewestregeringen zouden kunnen gevormd worden – links in Wallonië en centrumrechts in Vlaanderen – maar dat niets er op wijst dat dat het geval gaat zijn op federaal vlak. Vooral de serieuze tik die het MR zou kunnen krijgen in Brussel en Wallonië zal ervoor zorgen dat er zeker geen Michel II zal komen en waarschijnlijk geen enkele regering – federaal of regionaal – waar de Franstaligen liberalen deel van zullen uitmaken. Het krediet dat onze nationale Charel in Vlaanderen nog had, heeft hij verspeeld in Marrakech.
Of de groenen de in de laatste peiling voorspelde vooruitgang zullen waarmaken, is zeer de vraag. De donderdagse spijbelmarsen bloeden dood, zoals ik steeds voorspeld heb. Men praat niet meer van duizenden, maar van honderden deelnemers en er werd gisteren in Doornik zelfs een mars geschrapt bij gebrek aan deelnemers!*. Dé fout die de klimaatjochies en hun geallieerden gemaakt hebben was, dat ze te vroeg met hun acties begonnen zijn. Ondertussen hebben de mensen ook de tijd gekregen om er eens serieus over na te denken en de rekening te maken van de klimaatbelastingen die ons te wachten zouden kunnen staan als we die beslissing aan Calveau en Co zouden overlaten.
* Dat werd verteld op een namiddag nieuwsbulletin op Klara. Daar ik niet juist gehoord had waar die mars geschrapt werd, trachtte ik dat te weten te komen op de Tv-journaals van VRT, VTM en RTL van 19.00 uur, maar daar werd geen woord meer over gezegd. Ik vond het daarna terug op de site van Sceptr. In Namen, waar de nationale mars moest plaatsvinden en waar klimaatgodin Anuna 5.000 deelnemers verwachtte, daagden er 400 op…
In de weekeindeditie van dezelfde Standaard stond er een uitvoerig interview met Marcia De Wachter. Deze dame was 20 jaar directeur bij de Nationale Bank (NBB) en is nu met pensioen. Ze kwam eerder onrechtstreeks in het nieuws, toen bleek dat ze bij de NBB vervangen werd door Steven Vanackere, waardoor de laatste vrouw in de NBB-directie vervangen werd door een man. Nota bene: zowel De Wachter als Vanackere hebben het CD&V-etiket. Dit alles ter zijde.
Mw De Wachter heeft nl heel wat meegemaakt, van Dehaene tot Michel, en zegt in dat interview, dat wij de mensen nog altijd veel te vroeg laten uittreden, zeker als het dan nog gepland wordt tegen 2030. In drie van onze buurlanden en in alle Scandinavische landen kan men nu, de dag van vandaag, niét pas in 2030, al niet meer op pensioen vóór 66 of 67 jaar. Het effect van zo’n beslissing is immers niet direct voelbaar. Toen Dehaene in 1992 de pensioenleeftijd voor vrouwen optrok, duurde het tien jaar vóór de effecten ervan zichtbaar werden.
Die Mw De Wachter deed in dat interview trouwens nog enkele opmerkelijke uitspraken:
- Wie langer werkt, blijft langer gezond. Het is niet zo dat je verstand uitvalt op 65.
- De beroepen, die wij als zwaar beschouwen, zijn dat niet in onze buurlanden en Scandinavië. Mensen die daar een zwaar beroep uitoefenen, kunnen later ook met hun hoofd werken, (op)leiding geven in scholen of aan nieuwkomers in de sector.
- In dit land werken veel minder mensen in avond-, nacht- of weekeinddiensten dan in de hierboven reeds vermelde buurlanden en Scandinavië.
Dat laatste punt is, wat ik hier ook al een paar keer vermeld heb en betreft in de eerste plaats Kris Peeters, nota bene: nog een partijgenoot van Mw De Wachter, die door zijn stugge tegenwerking binnen de federale regering Michel de hoofdschuldige is van het feit dat wij o.a. de strijd om de e-commerce verloren hebben – wat dit land zo’n 5 miljard euro per jaar kost - en in een volgende legislatuur ook onze luchtvaart riskeren te schaden, mocht hij die rol van afremmer kunnen blijven spelen.
Het cavalier seul spelen op heel wat verschillende domeinen maakt dat dit land zowat de uitzondering is op alles en nog wat. Vraag is maar hoe lang dat nog gaat blijven duren met een schuldenlast die – op Griekenland en Italië na – de hoogste is van heel Europa…
In het Tv-avondjournaal van VTM op Paaszondag liet men een uittreksel zien van een interview van Kris Peeters op dezelfde zender tijdens het middagnieuws. Daarin verzette Peeters zich tegen voorstellen van N-VA om de werkloosheid in te tijd te begrenzen, de index af te schaffen en het loonakkoord voortaan volgens sector en niet meer nationaal te onderhandelen. Dat zijn wel drie zaken die in geen enkel ander Europees land nog bestaan. ‘Zitten al die andere landen dan fout en heeft alleen dit België het bij het rechte eind?’, had het VTM-anker kunnen opwerpen, maar die deed dat lekker niet, zodat het leek dat enkel Peeters de waarheid in pacht had. En dat is niet het geval, want bv in Nederland en Duitsland, waar men bovenvernoemde ‘Belgische specialiteiten’ niet heeft, is er wel een miljardenoverschot op de begroting, terwijl onze Zweedse coalitie gestrand is met een gat in de begroting van momenteel al 8 miljard euro.
Dat alles wil niet zeggen dat deze federale regering niets gedaan heeft. Er zijn meer dan 200.000 jobs bijgekomen en er waren nooit meer mensen aan de slag als vandaag. De koopkracht steeg gemiddeld met 6%. De sociale minima gingen omhoog, meer dan onder de regering Di Rupo.
Tot daar het goede nieuws. Het slechte nieuws is, dat deze federale regering haar werk niet heeft afgemaakt. Dat is niet volledig haar schuld, want zij erfde van de vorige regeringen de steeds hoger worden kosten van de vergrijzing. Het geld daarvoor door de regering Dehaene opzij gezet, werd door de regeringen Verhofstadt, met de bereidwillige medewerking van socialisten en groenen, opgesoupeerd. Het Zilverfonds, een uitvinding van professor Vande Lanotte, dat daarvoor een tegengewicht moest vormen, bleek een lege doos te zijn. Er komen elk jaar gemiddeld 45.000 nieuwe gepensioneerden bij, wat zo’n 2 miljard euro extra per jaar kost. De leeftijd om op pensioen te gaan, werd wel verhoogd, maar dat gaat pas in vanaf 2030…
Kortom, vergeet alles wat de diverse partijen u dezer dagen beloven. Alleen al wat de SP.a belooft, zal de staat 12 miljard euro extra kosten. Te voegen bij de 8 miljard waarnaar men eerst nog moet gaan zoeken. Een reden te meer om te twijfelen aan een nieuwe federale regering, zeker aan een regering die de huidige problemen gaat oplossen. Dat zal in de eerste plaats moeten gebeuren op de arbeidsmarkt. De arbeidsgraad ligt in België op 70%. Duitsland, Nederland en de Scandinavische landen liggen daarboven. Als men die Belgische 70% echter gaat uitsplitsen naar de gewesten, dan komt men bij 75% in Vlaanderen, 64% voor Wallonië en 61% voor Brussel. Ik denk niet dat ik daar een grafiekje bij moet maken.
---
En dan even nog dit: het probleem met het Belgische beroepsvoetbal is dat het in handen is van een groep amateurs...
De moslim terreur heeft weer eens toegeslagen, deze keer in Sri Lanka, met in totaal zo’n 300 doden. De aanslagen gebeurden door zelfmoordterroristen in drie luxe hotels – waar meestal buitenlanders logeren - en in een aantal christelijke kerken waar juist op dat moment de Paasviering plaats vond.
Net zoals bij vorige aanslagen durfden onze media aanvankelijk (weer) niet zeggen dat de bloedige aanslagen in Sri Lanka het werk van moslims waren. Het excuus daarvoor was deze keer dat ze niet meteen werden opgeëist. De Standaard hield het bij een eerste reactie op een soort weerwraak van de Tamil Hindoes (15%) tegen de meerderheid van Boeddhisten (70%). Die twee bevolkingsgroepen hebben nl jarenlang een bloedige burgeroorlog uitgevochten, die tien jaar geleden tot een einde kwam. Mocht dat zo zijn, waarom gaat men dan de Christenen viseren, die als kleine minderheid (6%) in die burgeroorlog helemaal geen rol speelde?
Ondertussen blijft die ziekelijke moslim ideologie dood en vernieling zaaien en het ergerlijkste daarbij is dat bijna alle slachtoffers steeds onschuldige mensen zijn, terwijl de daders denken daarmee hun hemel verdiend te hebben. Een ideologie die steunt op teksten uit de Middeleeuwen, die haat en wraak verkondigt. Hoe achterlijk moet men zijn om daarin te blijven geloven…
De nieuwe naam van Belgocontrol, ‘Skeyes’ een combinatie van ‘Sky’ en ‘eyes’, mag dan goed gevonden zijn, de werking ervan wordt al maanden verstoord door een conflict tussen vakbonden en directie. Skeyes is, nota bene, een overheidsbedrijf, waar men – overeenkomstig de statuten – niet staakt, maar zich wel ziek kan melden en dat laatste gebeurt tegenwoordig om de haverklap. Bij controles is al gebleken dat de ziekmelders helemaal niet ziek waren. Toen einde maart Kris Peeters, de bevoegde minister, twee sociale bemiddelaars aanstelde, beloofden de vakbonden de acties stil te leggen, maar de hinder blijft maar duren. Dat de belangrijkste vakbond in deze zaak eens niet het ABVV, maar het ACV is – de vakbond van Peeters – doet daar ook vragen over rijzen. Skeyes kent ’s nachts geen verplichte stand-by, waardoor het luchtruim boven België regelmatig dicht gaat wegens een tekort aan operators. Tot hiertoe zitten we dit jaar al aan 20 dagen hinder, meestal bij de nachtvluchten, waarbij vooral het goederentransport via Luik en Zaventem verstoord wordt. Als gevolg daarvan heeft de ter zake bevoegde Waalse minister, Jean-Luc Crucke, nu beslist Skeyes voorlopig niet meer te betalen, wat kan gaan tot elf miljoen euro per jaar. Ik kan de man geen ongelijk geven.
Toen Ronald Reagan bij het begin van zijn ambtstermijn als president van de US met een staking van zijn verkeersleiders geconfronteerd werd, ontsloeg hij ze allemaal en verving ze door militairen die voor het leger hetzelfde werk deden. Bij ons kan dat niet, omdat ons leger zo’n dienst niet heeft, maar ondertussen is er in Luik toch een nieuwe situatie ontstaan. Skeyes heeft voor het eerst zelf de hulp ingeroepen van zijn Duitse tegenhanger DES, met de vraag het Duitse actieterrein met een corridor naar Luik uit te breiden. Er zouden ook gesprekken lopen met Frankrijk (voor Charleroi), met de UK (voor Oostende) en misschien ook met Nederland (voor Antwerpen). Volgend jaar moet het tienjarig contract van Skeyes met de Belgische overheid vernieuwd worden. Misschien kunnen ze er dan beter mee ophouden en het hele Belgische luchtruim cadeau geven aan de buurlanden. Al bij al zitten we toch allemaal binnen de NAVO en zien we dan ook eens een goede kant van Europese solidariteit.
De vraag is trouwens: waar blijft Peeters, de verantwoordelijke minister ter zake? Wil hij, na de e-commerce – nu ook onze luchtvaart de kans niet geven werk te maken van een betere toekomst? Of durft hij ‘zijn’ ACV niet terugfluiten? Peeters kan - na de verkiezingen van 26 mei – niet snel genoeg vertrekken uit de Belgische politiek, waarin hij, volgens De Wever, alleen maar goed was als de man op de bagagedrager, die met zijn voeten tegen de band van het achterwiel duwde…
In de politieke commentaren van de laatste dagen is al enkele keren het jaartal 2024 gevallen. Dat jaar wil Di Rupo nl de financieringswet ‘aanpassen’ en wil CD&V, bij monde van Beke, eventueel praten over een volgende (de zevende!) staatshervorming. Waarom 2024? Wel, de zesde staatshervorming, die van 2014, leidde tot de regering Di Rupo, Bij dat akkoord, tussen de traditionele partijen en de groenen, werd overeenkomen dat de transfers van Vlaanderen naar Wallonië vanaf 2024 zouden beginnen uitdoven. Dat Di Pippo er toen mee akkoord was, kwam alleen door het aanlokkelijk voorstel dat hij Belgisch premier mocht worden. Zo’n beetje zoals Charel Michel akkoord ging met de Zweedse coalitie als hij premier mocht worden. Waalse ego’s schijnen daar gevoelig voor te zijn.
Het feit dat Di Rupo nu terugkomt op dat jaar 2024, is gewoon omdat hij toen waarschijnlijk al wist, maar nu met zekerheid, dat ook na 2024 Wallonië niet verder kan zonder Vlaamse centen. Alle staatshervormingen, ook die van 2014, kregen als sluitstuk dat Wallonië (én Brussel) meer geld kregen en Vlaanderen – als compensatie – meer bevoegdheden. Het zal bij de mogelijke volgende regeringsonderhandelingen niet anders zijn. Het wordt hoog tijd dat we ophouden met dat spelletje en we kunnen alleen maar hopen dat dat verhaal niet doorgaat. Ik heb het hier al meer dan eens geschreven: als er nóg een staatshervorming komt, dan moet dat de laatste zijn. En als dat niet kan, dan moeten Wallonië en Brussel maar eens beginnen met wat meer te besparen. Bv door die regering van de Franse Gemeenschap af te schaffen. Vlaanderen heeft geen regering van de Nederlandstalige Gemeenschap, waarom de francofonen dan wél? Of bv binnen Brussel, waar een simpel samengaan van gewest en gemeenten voor enorme besparingen kan zorgen. Geld dat nu alleen maar verspild wordt aan ambtenarij en verkozenen.
Zo zijn we bij het Paasweekeinde aanbeland. Daar Pasen dit jaar zo laat valt en de schoolvakantie volledig vóór Pasen viel, zal het politieke leven snel weer op gang komen. Het wordt voor iedereen de eindspurt naar de verkiezingen van 26 mei en er zal ook weer heel wat beloofd worden.
Feitelijk zouden alle kandidaten voor die verkiezingen bij hetgeen ze de mensen beloven, moeten toevoegen: ‘als mijn partij de volstrekte meerderheid behaalt’. Daar dit in het gecompliceerde België een utopie is, weet men nu al meteen dat van al wat er beloofd wordt, weinig of niets in huis zal komen.
Voor de gewestelijke verkiezingen wordt het al iets reëler, tenminste in Vlaanderen, als de Vlaamsgezinde partijen daar meer dan 50% van de stemmen zouden halen. In 2010 behaalden de Vlaamsnationale partijen 40%, in 2014 zakte dat naar 38,2%. Om over de 50% te geraken zal het niet volstaan elkaars stemmen af te snoepen, maar zal het nodig zijn stemmen te ronselen bij de traditionele partijen. Met CD&V in minder goede doen en de SP.a in de touwen, zit die kans er deze keer misschien in, al kan een deel daarvan ook naar Groen verhuizen. Een andere mogelijkheid zou zijn dat deze partijen, of tenminste één ervan, toch op de trein van het confederalisme zou springen. Zo onmogelijk is dat is dat ook weer niet, want er is zo goed als geen alternatief. Op Open VLD moet Vlaanderen niet rekenen, daar heeft men het te druk met het berekenen hoeveel postjes men straks zou kunnen binnenhalen en is het nog al België wat de klok slaagt.
Lukt niets van bovenstaande, dan kunnen we alleen maar hopen op een diepe, institutionele crisis, waarbij men bv helemaal geen nieuwe federale regering meer gevormd krijgt, zodat de gewestelijke deelregeringen – die er dan al wel zouden moeten zijn – onder elkaar zullen moeten uitmaken hoe het verder moet en dan zal e.o.a. vorm van confederalisme niet ver meer af zijn.
Het lijkt allemaal een beetje in mineur te zijn verlopen, maar de NAVO werd zopas zeventig, de meest succesvolle militaire alliantie ooit. Ze ontstond in de nasleep van WOII en was in de eerste plaats bedoeld om het gevaar in Europa te counteren van de Sovjets, die zowat heel Oost- en Centraal Europa op e.o.a. manier bezet hielden, inbegrepen het oostelijk deel van Duitsland. Zoals de Britse diplomaat Lord Ismay het toen verwoordde, was het doel van de alliantie ‘ to keep the Russians out, the Americans in en the Germans down’. Zo’n dertig jaar na de instorting van het Sovjet Imperium en het Warschau Pact blijkt het Rusland van Poetin nog altijd de vijand te zijn, zij het minder uitgesproken. Dezelfde Poetin die nog steeds heimwee heeft naar dat Imperium, waarin hij lid was van de contraspionage en het einde ervan beschreef als ‘de grootste geopolitieke ramp uit de Russische geschiedenis’.
In vergelijking met het NAVO-budget van zo’n 1.000 miljard dollar, stelt dat van het huidige Rusland niets voor (±66 miljard) en heeft het land een bbp van de grootte van dat van de Benelux. 82% van ’s lands inkomen komt uit de gas- en oliewinning, wat in een stilaan vergroenende wereld een risico wordt.
De hoofdreden waarom men Rusland de dag van vandaag nog steeds argwaant en vreest is, omdat het niet aarzelt zijn beschikbare middelen effectief in te zetten, ook al zit het land snel aan zijn limieten. Om dat te compenseren, werkt Poetin met een soort asymmetrische oorlogsvoering (de zgz ‘war by proxy”), waarbij hij links en rechts rekent op bondgenoten plus een militaire inlichtingendienst die in staat is militaire en politieke systemen van eventuele tegenstrevers te ontwrichten. Daarvan weten ze niet alleen in Oekraïne, Syrië en Venezuela, maar ook in de Baltische landen, wat dat kan betekenen.
Vraag is maar hoe lang Poetin rond zal blijven lopen met dat idee van een soort nieuwe Sovjet Unie, want daar zal niemand bij gebaat zijn.
Di Rupo belooft met zijn PS niet alleen een vierdaagse werkweek zonder loonverlies* en een terugkeer van de pensioenleeftijd naar 65 jaar, hij zegt ook akkoord te zijn om de financieringswet van de gewesten aan te passen … in 2024. Daarmee zit hij zowat op één lijn met CD&V die, volgens ‘Markske’ Beke, dezelfde streefdatum heeft voor een eventuele volgende staatshervorming (voor wie dat wil geloven) en vier verloren jaren. Die financieringswet zorgt o.m. voor de verdeling van de centen aan gewesten en gemeenschappen en wordt o.a. bepaald door het percentage van het aantal inwoners. De man met het strikje wil dat men dat verandert en voortaan zou berekenen volgens de oppervlakte. De Walen maken nl momenteel zo’n 32% uit van de bevolking, maar hun territorium beslaat 52% van België. Het zou een communautair doordenkertje kunnen zijn, maar de zes á zeven miljard euro die Wallonië elk jaar van Vlaanderen krijgt via de transfers uit de Sociale Zekerheid zijn blijkbaar nog niet genoeg. Om nog te zwijgen van een ongeveer even grote som waarmee Vlaanderen elk jaar 90% van de Belgische staatsschuld afdraagt (de overige 10¨% wordt door Brussel betaald. Wallonië betaalt gewoon niets!).
---
De werkloosheid ligt in Vlaanderen op 3,5%, in Wallonië op 8,5% en in Brussel op 13,4%. Het aantal Walen dat in de grensstreek woont, voornamelijk in de provincies Luik, Waals-Brabant en Henegouwen én de Brusselaars dat in Vlaanderen komt werken, is sinds 2006 nauwelijks gestegen. Die krijgen nog steeds liever dopgeld in eigen regio dan werk in Vlaanderen, waar ze de taal van de Ménapiens moeten kennen, stel u voor. Buitenlanders doen daar niet moeilijk over, meestal omdat die in eigen land doorgaans een uitdovend systeem van werkloosheidsvergoedingen kennen. Dopgeld tot aan het pensioen is nog zo een van die Belgische verworvenheden uit het rijtje: ‘index, solden, stemplicht, nationaal loonakkoord’ en varia. Allemaal zaken die elders – soms al lang – niet meer bestaan.
* Di Pippo zou beter eens gaan praten met Jack Ma, de CEO van het Chinese Alibaba, dat recentelijk een akkoord heeft gesloten met het Waals gewest om de luchthaven van Luik uit te kiezen als Europese hub voor hun wereldwijde, gigantische online business. Die man vindt dat het moet kunnen 12 uur per dag te werken en 72 per week! Met links straks aan het bewind in Wallonië en de epidemische ziektemeldingen bij Skeyes (het vroegere Belgocontrol) is het succes in Luik alvast verzekerd!
De slimme kilometerheffing, ook wel rekeningrijden genoemd, is voorlopig begraven, al is de kans hemelsgroot dat een eventuele nieuwe federale regering van welke samenstelling ook, daar wel iets op zal vinden. In feite hebben we trouwens nu al een soort kilometerheffing in de vorm van de reeds bestaande accijnzen op de brandstof. Hoe meer men immers rijdt, hoe meer men verbruikt en hoe meer men betaalt. Het regelmatig verhogen van die accijnzen is dan ook een verdoken belasting, die mede de oorzaak was van de opkomst van de gele hesjes in Frankrijk. Die eventuele nieuwe federale regering zou daar best rekening mee houden.
Wat dat rekeningrijden ook speciaal zou kunnen maken is, dat het traject dat men rijdt geprogrammeerd zou worden via de smartphone. Daar moet ge dan wel een smartphone voor hebben. Bij heel wat mensen van de derde en zeker van de vierde generatie is dat niet het geval. Die zouden dan een soort kastje in hun wagen gemonteerd krijgen dat dat zou moeten noteren. Dat kende ik al van mijn tijd bij de ITS-pechdienst van DAF. Vrachtwagens hadden het toen al, 20 jaar geleden. Dat heette toen bij ons een OBU (‘On Board Unit’).
In de digitale wereld krijgt men zo stilaan een steeds groter wordende groep van mensen die een smartphone heeft en een steeds kleiner wordende die er niet meer aan begint of ermee stopt. De ‘haves’ en de ‘have nots’, zeg maar. Ik had al een gsm in 1995 (van de zaak als stand-by bij problemen met Italiaanse klanten of werkplaatsen) en heb daarna zeven maanden een smartphone gehad. Ik werd er gek van en heb hem gewisseld met een gsm van de Nokia-generatie, maar ik kan best begrijpen dat de jongere mensen niet meer zonder kunnen. Toch moeten ze opletten er geen slaaf van te worden. Er zijn in dit land momenteel reeds 140.000 mensen die al langer dan één jaar thuis zitten met een burn-out of iets in dien aard en bij een groot deel ervan komt dat omdat hun geest niet meer tot rust komt als gevolg van al dat digitaal gedoe.
Vorige week was er het nieuws dat Sabca, een onderdeel van Dassault, zijn activiteiten in België zou willen afbouwen en een deel van de productie van onderdelen zou willen overbrengen naar Marokko. De reden daarvoor zou wel eens het contract kunnen zijn dat dit land gemaakt heeft met Lockheed Martin voor de aankoop van F35 gevechtsvliegtuigen ter vervanging van de oude F16’s die vroeger ook bij diezelfde firma werden aangekocht. Frankrijk had gewild dat België haar F16”s zou vervangen door de Rafale van Dassault, maar weigerde mee te doen aan de officiële aanbieding die daarvoor was ingesteld en maakte dan ook geen kans.
Als compensatie mocht datzelfde Frankrijk aan het Belgische leger een order van terreinwagens en mijnenvegers leveren, maar dat bleek dus niet genoeg. ‘La France veut être aimée’. België moet echter geen verlengstuk worden van een vergane grootheid en doet er dan ook best aan daar helemaal niets meer te bestellen.
Frankrijk heeft ook tegengestemd tegen het plan om de handelsverdragen tussen de States en de E.U. te herzien. Reden daarvoor zou zijn, omdat het Amerika van Trump het klimaatakkoord van Parijs niet heeft goedgekeurd! En als het regent in Parijs, druppelt het echter in Brussel. België heeft zich moeten onthouden, omdat Brussel en Wallonië tegenstemden. Zo’n beetje de herhaling van het Waals verzet tegen het handelsverdrag met Canada door PS-er Magnette, toen nog minister-president van Wallonië. Het zou me niks verbazen als ook nu de PS er achter zou zitten, bij wie men verdraaid goed weet dat Vlaanderen met zijn 83% van de Belgische export, daar weer het grootste slachtoffer van kan worden.
Hoe lang moeten we dergelijke praktijken nog aanvaarden van een regio die alleen overleeft dank zij de Vlaamse miljardentransfers?
De Italiaanse Lega, de vroegere Lega Nord; die in Italië de ene verkiezing na de andere wint en de Duitse Alternative fûr Deutschland (AfD) hebben een akkoord gesloten om na de verkiezingen van 26 mei een nieuwe Eurosceptische fractie op te richten in het Europees Parlement. Ons Vlaams Belang, de Deense Volkspartij en de Finse partij hebben al toegezegd en waarschijnlijk volgen nog het Franse Rassemblement National (het vroegere FN), de Oostenrijkse regeringspartij FPÖ en hoopt men op een toetreding van Fidesz, de regeringspartij van Victor Orbán in Hongarije en het Poolse P.i.S. die eveneens regeert. Als de poging lukt, dan zal de nieuwe fractie op zijn minst de derde grootste worden in het Europese Parlement, na de Europese Volkspartij (EVP) en de Sociaaldemocraten (S&D). Als die laatste twee na 26 mei zelfs samen geen meerderheid meer zouden halen, wat tot de mogelijkheden behoort, dan zou het Europees prentje er wel eens heel anders kunnen gaan uitzien en misschien ook wel de Europese politiek.
Het wordt nog wel even wachten op de uitslagen van 26 mei en de eventuele afloop van de Brexit. En dan maar hopen dat er van een samenwerking van rechtse partijen iets in huis komt. Meestal zijn ze het roerend eens over controle op gebied van immigratie en minder Europa, maar op economisch vlak blijven de verschillen groot, omdat partijen zoals de AfD en die uit Scandinavië een beleid willen zonder schulden, daar waar die uit het Zuiden – de zgn ‘Club Med’ - zo nauw niet kijken.
Er was enkele dagen geleden nogal wat te doen over het bezoek van de nieuwe voorzitter van de CdH, Maxim Prévot, ooit burgemeester van Namen, aan Zeebrugge en de kust. Hij werd daar verwelkomd door Vlaams minister Hilde Crevits, die van de gelegenheid gebruik maakte om erop te wijzen dat CD&V en CdH weer willen gaan samenwerken in een mogelijke nieuwe federale regering. De CdH stond tot 2002 bekend als de PSC (Parti Social Crétien), de francofone christendemocraten dus, maar Joëlle Milquet, bij ons beter gekend als ‘Madame Non’*, toen partijvoorzitster, vond dat maar niks en liet de naam veranderen. Het feit dat de twee partijen opnieuw gaan samenwerken als christendemocraten is wel opmerkelijk, als men weet dat de vorige voorzitter, Benoît Lutgen, in 2014 weigerde mee te stappen in de Zweedse coalitie, waarin ook CD&V zat en verkoos samen te werken met de PS, tot hij twee jaar geleden besliste die samenwerking stop te zetten en in Wallonië een nieuwe deelregering te vormen met de MR. Een deelregering die momenteel ook op apengapen ligt na het vertrek van een MR-volksvertegenwoordigster naar de nieuwe rechtse partij van Destexhe, waardoor die nieuwe deelregering van MR en CdH haar krappe meerderheid verspeelde.
De PSC/CdH is nooit een grote partij geweest en had het geluk haar wagentje destijds te kunnen koppelen aan de toen nog machtige CVP, wat haar altijd goedkoop ministerposten en andere politieke voordelen opleverde. Die tijd komt niet meer terug, wat men er ook van hoopt in (ex?)christelijke middens. De partij flirt in Brussel met de verkiesdrempel en haalt in Wallonië gegarandeerd geen 10% meer. Zeggen dat het in Vlaanderen goed gaat met CD&V is eveneens een lachertje. Zelfs het eventueel vertrek van stoorzender Peeters naar Europa zal daaraan weinig veranderen.
Kortom, CVP/PSC komt niet terug. Een samenwerking CD&V/CdH wordt er mogelijks een van losers. Een doodgeboren kind.
* Even zag het er naar uit dat Madame Non weer in de politiek zou stappen, dit nadat ze in 2016 haar ontslag had aangeboden als minister van de Franse Gemeenschapsregering omdat ze in verdenking was gesteld van frauduleuze zaken tijdens de verkiezingscampagne van 2014. Maar na enkele nieuwe klachten ter zake gaat ze nu tijdelijk werken voor E.U.-commissaris Juncker…
Volgens enkele persberichten zou Brussel nog maar eens geld tekort komen en komt er van die kant toch een vraag voor een zevende staatshervorming. De Vlaamse partijen zouden er best aan doen daar niet meteen op in te haken, want Vlaanderen zal het straks weer mogen betalen. Al bij al is de zesde staatshervorming nog niet helemaal afgewerkt en was die er ook al gekomen omdat Brussel geld tekort kwam. Tenslotte ben ik nog altijd van mening dat een volgende staatshervorming de laatste zou moeten zijn.
Brussel kan hopen geld besparen door haar structuur te vereenvoudigen, in de eerste plaats door het Brussels gewest te laten samenvallen met Brussel stad, waardoor een groot aantal (dure) functies overbodig worden, omdat ze dubbel zijn. Zopas raakte nog bekend dat Brussel een eengemaakt centrum voor mobiliteit krijgt. Dat komt er door het samenbrengen van de dispatchingdiensten van de Brusselse Openbaarvervoermaatschappij MIVB en ‘Brussel mobiliteit’, wat dat laatste ook moge betekenen. Na de brandweer is dit de tweede openbare dienstverlening die het hele Brusselse grondgebied zal bestrijken. Het blijft nog altijd een raadsel, waarom de Brusselse politie ook niet eengemaakt kan worden en in zes zones moet blijven bestaan, wat extra kosten betekent. Hetzelfde en feitelijk nog ergerlijker (én duurder) zijn de 19 zgz ‘baronieën’ met evenveel burgemeesters, schepencolleges en OCMW’s, die blijkbaar niet samengevoegd kunnen worden. En dat in een stad waar, volgens de laatste Europese gegevens, 27% van de inwoners in armoede leeft…
Als Brussel weer geld wil hebben, doen de Vlaamse partijen er dan ook goed aan om eerst een doorgedreven vereenvoudiging van de Brusselse constructie te eisen, plus daarbij het doorvoeren van de Grondwetswijzigingen die door het federaal parlement zijn gevraagd, maar waartegen onze nationale Charel zich blijft verzetten.
---
Nog in Broekzele heeft men een proefproject gelanceerd om er de plaag van de vele op straat achtergelaten blikjes in te dijken. Er zullen in de stad drie automaten geplaatst worden, die een ‘terugbrengpremie’ van 5 eurocent geven voor elk blikje dat erin gedeponeerd zal worden. Die premies kan men verzilveren in Good-Food winkels en in de horeca. Op die manier hoopt men de stad wat netter te krijgen. Vraag is maar of er in een stad vol armoede en werkloosheid geen blauwe zakken zullen worden opengereten om er de blikjes uit te halen en zo een centje bij te verdienen. Na zes maanden komt er een evaluatie. We laten ons verrassen.
De slimme kilometerheffing bleek dan toch niet zo’n slim idee te zijn. Na een evaluatie leek het eerder een verdoken nieuwe belasting te gaan worden en zoiets kan geen enkele partij zich veroorloven in een verkiezingscampagne. Die heffing werd niet alleen gepromoot door de N-VA, maar door alle partijen, met uitzondering van de PvdA en het Vlaams Belang. Die laatste partij deed dat niet alleen in het parlement, maar was ook een actie gestart met bumperstickers met daarop de foto van keizer/koster Weyts én met een online petitie die snel meer dan 25.000 ondertekeningen kreeg. Dat was voor alle partijen een wake-up call, maar vooral voor de N-VA; voor wie het op een goed half jaar de derde keer was dat ze door het VB op haar plaats werd gezet. Eerst bij de gemeenteraadsverkiezingen van 2018, toen het VB de meeste kiezers die ze vier jaar eerder aan de N-VA had verloren, weer terug haalde. Daarna bij het mislukken van vervroegde verkiezingen, nadat de N-VA uit de federale regering stapte o.w.v. het pact van Marrakech en nu dus bij het afblazen van die betwistbare verkeersbelasting.
Zoals ik reeds vermelde in mijn blog van 10 dezer (‘Vijgen na Pasen?’) wordt het nu uitkijken wat het centrale thema wordt waaronder de campagne voor verkiezingen van 26 mei gaat gevoerd worden. Feitelijk zou het de staatsschuld moeten worden, maar daarmee wint men geen verkiezingen. Deze marathoncampagne zou wel eens op een massaprint kunnen eindigen…
---
Nog iets ergerlijk, is het feit dat een studie die door Johan Van Overtveldt, toen hij nog federaal minister van Financiën was, besteld was bij de Nationale Bank i.v.m. een kosten-batenanalyse over immigratie, er niet meer vóór de verkiezingen zal komen, zelfs niet gedeeltelijk. Officieel heet het dat die datum niet meer haalbaar is als gevolg van vertragingen in de gegevenslevering, maar de werkelijkheid zal wel zijn dat bepaalde gegevens sommige partijen bij de verkiezingen niet goed zouden uitkomen. Hierbij valt de naam van Crootje, die waarschijnlijk partijgenote Big Maggie, die nu weer Migratie doet, in bescherming wil nemen. Opmerkelijk is wel dat zo’n studie in verschillende Europese landen, waaronder Nederland, al gedaan werd. Waarom kan dat dan hier weer niet?
De Franse sportwinkelketen Decathlon opende drie jaar geleden een nieuw depot in Willebroek dat niet alleen de Belgische, maar ook de Nederlandse markt zou bevoorraden. Daarin komt nu verandering, want het bedrijf gaat voor de bevoorrading van de Nederlandse markt een gloednieuw depot neerzetten in Tilburg. Reden daarvoor zijn de problemen die het heeft met de Belgische wetgeving die avond- en nachtwerk alleen toelaat na een akkoord met de vakbonden, die daarbij niet aarzelen het onderste uit de kan te eisen. Tot nu toe hebben alleen IKEA, Schoenen Torfs en Elektroketen Vanden Borre hier toegehapt. Zelfs Colruyt, normaal heel toegeeflijk binnen de Belgische markt*, wil er niet van weten. E.e.a. is er mede de oorzaak van dat de e-commerce nog steeds goed is voor een jaarlijks verlies van zo’n 5 miljard euro voor onze Belgische (maar in hoofdzaak Vlaamse) economie, die haar klanten ziet bestellen bij Nederlandse depots, vanwaar ze sneller worden bediend. Het gevaar is trouwens niet denkbeeldig dat ook Belgische Decathlon klanten vanaf 2020 niet meer via Decathlon België in Willebroek, maar bij Decathlon Nederland via Tilburg zullen bestellen. Tilburg ligt maar 10 km van de Belgische grens, wat maakt dat zeker de hele grensregio met Nederland van daaruit sneller kan bevoorraad worden.
Dat alles met dank aan Kris Peeters en zijn vakbonden, die niet in staat blijken concurrentieel te durven denken en handelen. Over dat avond- en nachtwerk is al twee jaar vruchteloos onderhandeld. Peeters vertrekt na 26 mei hopelijk naar Europa. Met die vakbonden blijven we, jammer genoeg, zitten.
* Denk niet te snel dat Colruyt echt Vlaamsgezind is. Enkele jaren geleden heeft het bedrijf nog een gloednieuw centraal voorraadmagazijn neergepoot in Waals-Brabant, niét in Vlaanderen.
Ondertussen zitten we in de Paasvakantie (‘Lentevakantie’ voor die van het Gemeenschapsonderwijs) en valt er niet veel politiek nieuws te vergaren. Een verkiezingscampagne van zes maanden is van het goede teveel en de kans bestaat dat geen enkele partij straks nog weet met wat te scoren. Neem nu de N-VA.
De partij van De Wever (Bart, niet Anuna!) kon bij de gemeenteraadsverkiezingen nog wel de grootste blijven, maar voelde de adem van een terugkomend Vlaams Belang in haar nek. Die laatste profiteert terecht van een aantal verloren schapen dat terugkeert naar de echte Vlaams schaapsstal, grotendeels omdat de N-VA haar vroegere kiesbeloften t.o.v. haar Vlaamse kiezers voor vijf jaar in de frigo had gestopt. De Wever en Co beseften dat het moeilijk zou worden opnieuw met dezelfde argumenten naar de kiezer te gaan. Tot zich daar bij dat pact van Marrakech de mogelijkheid voordeed het argument van de immigratie en integratie weer uit de kast te halen. Door uit de federale regering te stappen en vervroegd naar verkiezingen te gaan, had de partij een nieuwe aanvaardbare kiescampagne om op poten te zetten. Alleen is dat niet gelukt. Onze nationale Charel wist van geen ophouden en besloot met een Michel Light verder te gaan, waardoor er geen vervroegde verkiezingen zouden komen. Daar bovenop verschenen de klimaatjochies op het toneel, waardoor de hele immigratie en integratie discussie ondergesneeuwd raakte.
Zoals ik al eens meer geschreven heb, mogen de centrumrechtse en rechtse partijen van geluk spreken dat de navolgers van Pippi Langkous zo vroeg met hun acties van start zijn gegaan. Té vroeg, volgens mij. Waren ze daar nu bv pas mee begonnen, dan was het hele klimaatgebeuren waarschijnlijk het enige discussiepunt geworden. Ondertussen is zowat iedereen het stilaan beu geworden en beseffen de meeste mensen stilaan dat een klimaatsverandering – hoe wenselijk ook - iets van lange duur gaat worden. Tegelijk zijn de meeste kandidaat kiezers ook de groenrode partijen beu, die op de klimaatkar gesprongen zijn en waarvan enkele politiekers zich al minister zagen worden.
Zoals de zaken er nu voor staan is het helemaal nog niet zeker wat het belangrijkste verkiezingsthema gaat worden. We zijn nog anderhalve maand van die verkiezingen verwijderd, wat in de politiek een eeuwigheid is. Zelfs de school- en verkeersperikelen raken stilaan afgezaagd en krijgen zelfs binnen diverse partijen zowel voor- als tegenstanders. Dit land, dat al zo ingewikkeld is, wordt er niet eenvoudiger op en – zoals The Economist ooit schreef – zou niemand het nog uitvinden, mocht het nu niet bestaan.
Onze nationale Charel is bij de herdenking van de genocide in Rwanda, 25 jaar geleden, zijn excuses gaan aanbieden voor het Belgisch aandeel in die slachting van zo’n miljoen mensen in 1994. Dat excuses aanbieden gebeurde al voor de tweede keer, want Verhofstadt had hem dat al eens voorgedaan, 19 jaar eerder.
Rwanda was eerst een Duits protectoraat dat na de Duitse nederlaag in WO I aan België werd toegewezen. In Rwanda leefden twee grote bevolkingsgroepen, de Tutsi en de Hutu. Vóór de komst van de Belgen werd het land geregeerd door een Tutsi koning en dit ondanks het feit dat die volksstam een minderheid was. Tutsi waren gemiddeld minstens een kop groter dan Hutu en werden, misschien mede daarom, beschouwd als intelligenter…
Tijdens het Belgisch koloniaal bewind werd Rwanda ‘gedemocratiseerd’ en kwamen er in 1962 verkiezingen naar westers model. Als gevolg daarvan kwamen de Hutu als meerderheid aan het bewind en duurde het niet lang voor de eerste volkenmoord plaats vond, een slachting waarover men zich toen elders niet erg druk heeft gemaakt. Als gevolg ervan vluchtten toen heel wat Tutsi naar buurland Oeganda. In Rwanda bleef het echter onrustig en toen in 1994 de pas herkozen Hutu-president omkwam, nadat zijn vliegtuig was neergeschoten, brak de tweede genocide uit. Gelijktijdig kwam echter ook een Tutsi leger vanuit Oeganda Rwanda binnen gevallen, Die zou tenslotte de strijd winnen, waardoor de Tutsi weer baas werden in het land dat ze vóór de kolonisatie steeds beheerst hadden. De vroegere hiërarchie is sindsdien hersteld, ondanks het feit dat er ook nu een minderheid het voor het zeggen heeft. Sinds de genocide van 1994 is het er wel een stuk veiliger geworden en kan men zich afvragen of die zgz democratisering naar Belgische model er wel nodig was geweest. Afrikanen en democratie is een cocktail die in weinig Afrikaanse landen een succes is geworden.
---
Tenslotte nog enkele kanttekeningen bij die genocide:
- De Belgische para’s die er toen het leven bij lieten, werden zo maar niet doodgeschoten of afgemaakt met geweerkolven, zoals de huidige versie klinkt, maar dood gemarteld, nadat zich hadden overgegeven en hun wapens hadden afgegeven.. Daarover hoort men niets meer.
- Na de moord op onze para’s trok de ‘vredesmacht’ van de UNO zich uit Rwanda terug en hadden Hutu en Tutsi vrij spel om elkaar uit te moorden. De verantwoordelijke voor deze beslissing was Koffi Annan, die drie jaar later bevorderd werd tot secretaris-generaal van de UNO…
- Het Tutsi leger dat uit Oeganda Rwanda binnenviel, bestond hoofdzakelijk uit afstammelingen van zij die in de jaren 1960 uit het land verdreven of gevlucht waren. In Oeganda hadden ze als tweede taal Engels en dat is nu ook de officiële taal van het huidige Rwanda geworden, i.pl.v. Frans.
Na de ramp bij het Japanse Fukushima besloot het Duitsland van Merkel al zijn kerncentrales te sluiten en die te vervangen door windturbines en zonnepanelen. Men sloot ook de laatste Duitse steenkoolmijn, maar niet de steenkoolcentrales. Zolang er immers niet genoeg duurzame stroom zal zijn om te zorgen voor een normale bevoorrading, zouden die centrales verder blijven werken met (goedkopere) ingevoerde steenkool en vooral met de eigen bruinkool, van dewelke er nog voor decennia voorraden in de Duitse bodem zitten. Daar die bruinkool zowat de meest vervuilende brandstof is die er momenteel bestaat, ging dat niet helpen om de CO2 uitstoot terug te dringen. Integendeel, daardoor werd die zelfs nog hoger.
Nu blijkt dat Duitsland de afgesproken CO2 normen niet kan halen en heeft het land voorgesteld ze te ‘versoepelen’ en op die manier zo goed als niets bij te dragen om de klimaatopwarming een halt toe te roepen. Ondertussen blijft Frankrijk, dat zijn stroom nog steeds voor 70% uit kernenergie haalt, moeiteloos onder de CO2 norm.
Wie is hier de hypocriet?
---
Bij ons is men er nog niet helemaal uit waar en wanneer men de nieuwe gascentrales gaat zetten, die zouden moeten invallen bij stroomtekorten eens alle kerncentrales zouden stilgelegd zijn. Een grap van zo’n kleine 15 miljard euro die zou gespreid worden over 14 jaar en daarenboven een maatregel die de CO2 ook in dit land zal doen toenemen. Eender hoe men het ook bekijkt, heel die klimaatverandering kan nooit iets van NU worden, zoals de spijbeljochies ‘eisen’. Een eenvoudig voorbeeld daarbij is de intentie om de btw voor de aankoop van fietsen te herleiden van de huidige 21% naar 6%. Dit kan jaren duren vóór er zo’n maatregel kan getroffen worden, om de eenvoudige reden dat EU-landen gezamenlijke btw-minimumtarieven moeten respecteren.
Als men het echt meent met die CO2-uitstoot, dan moet men een aantal kerncentrales open houden tot er gegarandeerd voldoende duurzame stroom ontwikkeld zal kunnen worden. En dat zal niet voor morgen zijn.
Na het tumult rond de verklaring van onze nationale Charel over de volgens hem ‘communautaire waanzin’ (mijn blog van 5 dezer: ‘Theresa May achterna?’) heeft de Kamer die dag toch een veertigtal(!) grondwetsartikelen voor herziening vatbaar verklaard. Dat Charel daar tenslotte mee akkoord gegaan is, is het gevolg van het feit dat artikel 1 er niet bij zal zijn, wat betekent dat dit land nog minstens vijf jaar een federale en geen confederale staat zal zijn.
Welke artikelen zijn er dan wél bij? Wel, o.a. het fameuze 7bis, waardoor eventueel e.o.a. klimaatwet grondwettelijk kan worden vastgelegd. Daarmee kan men nu natuurlijk nog alle kanten uit, maar het voorspelt weinig goeds en zal grotendeels afhangen van de eventuele nieuwe meerderheden in Kamer en Senaat. Ook na 26 mei zal men echter voor elke Grondwetswijziging een 2/3 meerderheid nodig hebben én een meerderheid in elke taalgroep.
Wat die Senaat betreft is het de bedoeling dat men het systeem van de gecoöpteerde senatoren wil afschaffen, maar niet de overbodige senaat zelf, die geld zal blijven kosten, zowel voor de laatste der Mohikanen die er nog zullen zetelen als voor de logistieke en andere kosten die blijven om het relict in leven te houden.
Ook het al even bekende artikel 195 – dat de procedure om de Grondwet te herzien vastlegt - zal er niet bij zijn, alhoewel dat in het regeerakkoord stond van de Zweedse coalitie. Doordat de N-VA op 8 december 2018 uit de federale regering stapte, achten de andere partijen zich niet meer daartoe gebonden. Het zal opletten zijn wat CD&V en Open VLD dan zullen doen, voor zover ze nog zullen kunnen meespelen natuurlijk. Dat laatste geldt ook voor een eventuele klimaatwet, waar beide partijen toen tegenstemden, maar het helemaal niet zeker is dat ze straks geen kazak gaan keren.
Ondertussen beloven alle partijen in de aanloop naar de verkiezingen hemel en aarde, zoals gebruikelijk. Geen enkele wijst er echter op dat e.e.a. niet zal lukken omdat dit land tegen die tijd nog minstens 7 miljard euro zal moeten vinden om het gat in de begroting te dichten. Pas als dat gevuld zal zijn, kan men praten over nieuwe extra uitgaven. Daar komt nog bij dat een regering in lopende zaken, zoals de huidige federale, niet méér mag uitgeven dan de voorlopige twaalfden en ook niet meer vorig jaar
---
En dan nog dit: het Witte Huis zou aan de Belgische regering vragen gesteld hebben over de humanitaire visa die via Theo Francken werden uitgereikt. Hebben die daar niets anders te doen, reikt Bjorn Soenens’ invloed al zo ver ‘over there’ of maakt dit gewoon deel uit van de verkiezingscampagne?
