Bij de CD&V-basis zijn er nu toch mensen die het licht beginnen te zien. Aanleiding is een schrijven dat ze kregen van hun "eerste militant" Leterme, waarin deze zegt dat ze de gelederen moeten sluiten, dat de partij zich bij de volgende verkiezingen zal presenteren met een programma dat bijna hetzelfde is als dat van het ter ziele gegane kartel en dat ze zo de verkiezingen weer eens zullen winnen! In De Standaard van vandaag staat, onder een foto, dat het programma, waarmee CD&V/N-VA nog de laatste federale verkiezingen won, "verre van gerealiseerd" is. Dat is er dan vreselijk over, want van dat programma is NIETS gerealiseerd: geen kartel meer, geen staatshervorming, tot nu toe zelfs geen "borrelnootjes", geen splitsing B-H/V, een ontspoord budget en helemaal geen "goed bestuur", waarmee Leterme ons anderhalf jaar om de oren heeft geslagen. Erger nog, de huidige federale regering, door Leterme in elkaar gestoken en door Herman van Rompuy verstevigd, heeft als basis een meerderheid van francofonen (tegen de geest van de Belgische Grondwet) en heeft géén parlementaire meerderheid in Vlaanderen. De CD&V burgemeesters van Voeren (Broers), Alken (Verbrugge) en Overijse (Brankaer) distanciëren zich dan ook van de partij. Ze zijn in hun gemeente ook na de splitsing samen blijven werken met de N-VA en willen dat zo houden. In een open brief klagen zij dan ook de top van de partij aan, die lijdzaam de oekazen van de francofonen ondergaat en als konijnen naar een lichtbak staan te gapen om het gevecht binnen de federale regering tussen MR en PS gade te slaan. Ongetwijfeld zal het dichterbij komen van de regionale verkiezingen meespelen, want de Vlaamse kiezer is sinds juni 2007 een stuk geradicaliseerd en gaat hopelijk geen tweede maal in Leterme's val trappen. Hij zal op 7 juni a.s. keuze zat hebben om zijn Vlaamse overtuiging in een stem voor Vlaanderen om te zetten. CD&V hoort daar voorlopig niet meer bij.
De zaak Fortis wordt zo stilaan voer voor psychologen. De vergadering van de aandeelhouders, deze week woensdag, zal de zaak waarschijnlijk nóg ingewikkelder maken. Het enige noemenswaardige wapenfeit van de regering Leterme dreigt als een boemerang terug te komen. In de marge van de Fortis zaak is er de opschudding omtrent de Chinese aandeelhouder Ping An. Nu blijkt, dat er reeds in juni 2005 een bilateraal akkoord werd ondertekend door België en China ter bescherming van elkaars investeringen in beide landen. Bij onteigening zou er, volgens dat akkoord, schadevergoeding moeten betaald worden. Wat er speciaal is aan bovenstaand akkoord, is, dat het pas vorige week door de Belgische regering geratificeerd werd. Eerder kon dat niet, omdat de Waalse deelregering het verdrag nog steeds niet had goedgekeurd. Men moet nl weten, dat het verdrag in 2005 in hoofdzaak werd gesloten ter bescherming van AB Inbev en Bekaert, twee Vlaamse bedrijven die veel geld in de enorme Chinese markt hadden gestopt. Net zoals bij KBC een paar weken geleden, vertikten de Walen eerst het een verdrag goed te keuren, waarbij Vlaamse bedrijven enig voordeel zouden krijgen. Pas nu dreigt dat een Belgische regering, waarin de francofonen de meerderheid bezitten, daarvan schade zou ondervinden, heeft de Waalse deelregering haar goedkeuring gegeven, na drie en een half jaar op de rem te hebben gestaan! De francofonen staan steeds te roepen dat ze België in stand willen houden. Dat ze de belangen van datzelfde land beschadigen door Vlaamse exportbedrijven te koeioneren (82% van de Belgische export gebeurt door Vlaanderen), komt niet in hen op. Van domme Belgen gesproken..
Volgens berichten die circuleren in Vlaams-nationale kringen, zou de Vlaamse Volksbeweging (VVB) sinds vorig jaar zo'n duizend leden verloren hebben. Dat er iets in die zin gebeurd is, blijkt ook uit de webstek van de vereniging, die sinds kort haar ledenaantal niet meer vermeldt. Zoveel leden verliezen is zonder meer dramatisch. De oorzaak daarvan dient waarschijnlijk te worden gezocht in de uitspraken van de nieuwe voorzitter Eric Defoort, die in een artikel in Knack vorig jaar de mensen van o.a. voorpost en TAK de mantel had uitgeveegd en vond dat hun acties niets uithaalden. Defoort is eerder van linkse stempel. Dat de voorzitter van de VVB eerder links is, is een nieuwigheid. Toch moeten we vermijden in Vlaanderen niet te gaan overdrijven met de tegenstelling links-rechts. Zolang het gaat om interne zaken, zoals bv binnenkort de regionale verkiezingen, is daar niets mis mee. Op nationaal vlak blijft het echter een zeer punt, dat Vlaanderen hopeloos verdeeld blijft. Hoe het wél zou moeten laten de francofonen zien. Die sluiten de rangen als het er op aankomt hun zaak te verdedigen en komen als één blok naar buiten, links én (zeer gematigd) rechts samen. Links Vlaanderen is altijd een verwaterd Vlaanderen geweest, soms zelfs een anti-Vlaanderen. Dat laatste komen we nog tegen in het partijtje dat zich Groen! noemt en dat voor mijn part best (weer eens) onder de kiesdrempel zou verdwijnen. Voor de SP.a wordt het echter stilaan tijd kleur te bekennen. De partij zit nationaal in de oppositie en moet op niet teveel steun van de Waalse socio's meer rekenen. Mede als gevolg daarvan, zijn er steeds meer linkse Vlamingen die het licht hebben gezien en die beseffen, dat het zo niet verder kan. Dan heb ik het niet alleen over Defoort, maar ook over mensen zoals een Herwig Jorissen (ABVV metaal) en de Gravensteensteen groep. Electoraal stelt het allemaal niet zo veel voor, maar toch moet de Vlaamse Beweging er steeds meer rekening mee houden, al was het maar om de rangen te sluiten in de confrontatie met de francofonen over de staatshervorming en het herverdelen van het kunstmatige land dat België heet. In een confederaal of onafhankelijk Vlaanderen zal er een links-rechts discours blijven. Daar is niets mis mee. Vóór het echter zover is, moeten we vermijden onze meningsverschillen op straat uit te vechten, met de francofonen als lachende derde.
Zonder moed kom je nergens. Zonder tong ook niet. Dat laatste weet Jean-Marie De Decker maar al te goed. Na het onverwachte succes van de laatste federale verkiezingen, heeft hij er zo'n zin in gekregen dat hij geen verkiezingen genoeg kan hebben. Hij zit met zijn partij in de lift bij alle peilingen en hij droomt van de macht. Hij wil mee regeren. In de eerste plaats zal dat moeten gebeuren in de volgende Vlaamse deelregering. Hij ziet al een coalitie van zijn partij met CD&V en de Open VLD. Precies, alsof die op hem staan te wachten. Als dat al zou doorgaan, is de kans groot dat hij eindigt zoals de Volksunie. Dedecker speelt het spel niet open en bloot of, zoals hij het zelf zegt, "recht(s) voor de raap". Hij is zogezegd tegen het cordon, maar zegt anderzijds dat hij ervan moet profiteren, omdat het Vlaams Belang in de touwen zou liggen. Dat zullen we pas in juni weten. Anderzijds schreeuwt hij het ook uit, dat het VB langs de zijlijn blijft staan. Dat is zo voor wat de federale politiek betreft (het VB treedt daar alleen toe als het om de laatste Belgische regering gaat). Regionaal wil het VB wél meedoen, maar krijgt het de kans niet, ook niet van Deckerken. Daar het in juni om Vlaamse verkiezingen gaat, kan De Decker de Vlaamse schijn van zijn partij hoog houden. Zouden er federale verkiezingen komen, dan moet hij kleur bekennen en dat zou kunnen betekenen, dat hij een akkoord zou sluiten met de Lidé-partij van zijn vriend Aernoudt. Daarenboven zou hij dan hetzelfde moeten doen wat nu CD&V en Open VLD uitspoken, nl compromissen maken met de francofonen. Het resultaat daarvan is op voorhand gekend en slecht voor Vlaanderen. Tenslotte valt het nog te bezien in hoever de overlopers, die nu het gros van Deckerkens troepen uitmaken, tot de verbeelding van de kiezer zullen spreken. Persoonlijk ben ik van mening, dat men niet voor dergelijke mensen zou moeten stemmen, evenmin als voor deze die op verschillende lijsten tegelijk opkomen en deze die op voorhand zeggen niet te zullen zetelen als ze verkozen worden. Het wordt hoog tijd dat onze kiezers eens politiek volwassen worden.
Alles wat koning Midas, zo leert ons de legende uit de oudheid, aanraakte, veranderde in goud. Hij is er wel aan ten onder gegaan, want dat gebeurde ook met het eten dat hij aanraakte! Bij ons maken we een variant op dit thema mee. Wij hebben een minister, die alles kapot helpt van zodra hij er zich mee bemoeit: Bertje Anciaux nl. Eerst heeft Bertje de Volksunie op zeep geholpen. Daarna het partijtje van de Vlaams Progressieven. Toen hij zich ging uitspreken over de Palestijnse kwestie, en de oorlog in Gaza vergeleek met de kindermoorden van Dendermonde, werd de wereld te klein. Bertje had het weer gedaan. Eigenlijk had hij toen zijn excuses moeten aanbieden, maar zo zit Bertje niet in elkaar: hij heeft altijd gelijk! Daarmee hield het niet op. Anciaux schrapte het veldrijden als topsport. Uitgerekend een sport die in Vlaanderen bijzonder populair is. En uitgerekend in die sport kroonde een Vlaming, een nieuw talent nog wel, zich vorige zondag tot wereldkampioen. Deze week bekroonde Bertje violist en dirigent Sigiswald Kuijken met de cultuurprijs vanwege zijn 35-jarige bijdrage tot de klassieke muziekcultuur. De dag daarop moest Kuijken ervaren dat zijn ensemble, "La Petite Bande" haar jaarlijkse subsidie kwijtspeelde vanwege, ja, het departement van Anciaux! Die vindt dat het ensemble geen vernieuwing meer brengt en alleen teert op het succes van de beginperiode. Dat alles, terwijl Bertje zelf de dag voordien nog verteld had, dat Kuijken erg vernieuwend was: "geroemd en beroemd in de hele wereld". Nu is het zo, dat er met veel te veel subsidiegeld gesmeten wordt in onze cultuurwereld. In totaal hebben dit jaar zo'n 369 verenigingen en organisaties om subsidies gevraagd. Dat is echt des Guten zuviel. Dat wil daarom echter nog niet zeggen, dat Anciaux de clown moet blijven uithangen elke keer hij in de schijnwerpers komt. Op 7 juni krijgen de Vlamingen de kans deze kluchtfiguur weg te stemmen, hoe erg dat ook mag zijn voor de nieuwste partij die hem heeft binnengehaald, de SP.a. Als de geschiedenis zich herhaalt zal het Bertjes volgende slachtoffer inderdaad de partij van Gennez en Co worden.
Het Gentse Gerecht is nog maar eens in het nieuws gekomen. Zoals ook de voorgaande keren, was het ook ditmaal in de slechte betekenis van het woord. Nadat ze al eens drie Franse carjackers had laten lopen en daarna een tiental drugs- en mensenhandeldelinquenten, blijkt dat ze nu ook een Oekraïense familie heeft laten vertrekken, waarvan twee zonen beticht zijn van poging tot moord op een Gentse tiener. Kers op de taart was dan nog, dat de familie in kwestie, die illegaal in ons land verbleef, een oprotpremie kreeg om uit te wijken naar ... Israel! Die twee zoontjes zien we hier waarschijnlijk nooit meer terug en het proces, als dat er al komt, zal er een voor niets zijn, met extra kosten en een rekening die tenslotte zal betaald worden door de belastingsbetalers... Nog maar pas had de fameuze advocaat Hans Rieder, die in hetzelfde Gent aan de basis lag van de procedureslag waardoor die tien criminelen "legaal" konden ontsnappen, de Gentse rechters nog beschuldigd van politieke partijdigheid. Dat laatste gebeurde n.a.v. het verdict in de dioxinezaak Verkest (van meer dan tien jaar geleden, aub!). Rieder mag dan al een buitenbeentje zijn, in dit geval heeft hij gelijk. Het Gentse parket is politiek geïndoctrineerd. Dat hebben we gezien bij de veroordeling van de VZW's van het Vlaams Blok. De parketten van Antwerpen en Brussel hadden zich toen onbevoegd verklaard, dat van Gent kon de partij wél veroordelen, nadat stadsgenoot Verhofstadt daarop had aangedrongen. Er is daar dus nog niet veel veranderd, zeker niet in de goede zin. Ondertussen ligt de Belgische Justitie ook grondig overhoop met het politiek establishment en dit over de zaak Fortis. Men moet trouwens al een knappe bol zijn, om aan heel dat Fortis kluwen nog aan uit te kunnen. Als de aandeelhouders op 11 dezer tegen stemmen, kan die zaak nog alle kanten uit. En zeggen dat de Fortis zaak zowat de enige pluim was die ex-premier, nu eerste militant Leterme op zijn hoed kon steken...
We hebben in dit land geen tekort aan allochtonen. Met sommigen hebben we altijd last, met anderen minder, met nog andere bijna helemaal niet. Tot die laatste categorie behoren de niet-moslim Aziaten. Als er met die mensen problemen zijn, dan is dat meestal onder elkaar, niet met de autochtonen. Een groep waarmee we ook betrekkelijk weinig problemen hebben, zijn de plaatselijke joden. Die leven meestal in hun eigen wereldje. Toch moet men blijkbaar goed opletten ze niet tegen hun schenen te stampen, want dan gaan ze zich weren. Dat heeft het VRT programma "Man bijt hond" nog pas mogen meemaken. Vorig jaar gebeurde hetzelfde met Bart De Wever toen die het Antwerpse stadsbestuur aanpakte over de, volgens hem, nogal "gratuite manier" waarop die de repressie tegen de joden tijdens de tweede wereldoorlog in de koekenstad uit de doeken dacht te doen. Een ander incident was er deze week, toen enkele plaatselijke rabbijnen de gelovige joden aanraden zich niet meer in België te vestigen, omdat ze de plicht tot inburgering hier maar niks vinden. Vooral de ultraorthodoxe joden (de zgn "chassidim") willen niets te maken hebben met ethische kwesties zoals bv abortus en het homohuwelijk en andere paarse uitvindingen. Het zal nooit voor iedereen goed zijn, natuurlijk. Maar toch moet men er van uitgaan dat mensen die zich hier komen vestigen zich hier moeten aanpassen, zeker voor wat het publieke leven betreft. Dat geldt voor alle allochtonen, dus ook voor hen, die zich het uitverkoren volk noemen. Wij houden niemand tegen om terug naar het eigen land te gaan als hij/zij het hier niet goed vindt. Terloops ben ik niet zinnens nog veel papier vuil te maken aan de gevechten tussen joden en moslim in Palestina. Dat krijgt men daar toch nooit opgelost. Ik kan best begrijpen dat de joden daar moeten blijven vechten om te overleven, zeker omringd als ze zijn door volkeren die hun ondergang willen. Maar een oplossing zie ik er nooit komen. En het verhaaltje dat na elke oorlog de VN of de EU daar de wereldopbouw moet gaan betalen, is helemaal te gek. Laat ze het zelf maar doen, misschien houden ze er dan ooit eens mee op. Is dat niet het geval, dan hebben ze in elk geval hun handen vol met de wederopbouw. Terwijl ze daarmee bezig zijn, doen ze niets anders.
Yves Leterme noemt zich nu de "eerste militant" van zijn partij en zegt in die functie mee te zullen gaan doen bij de volgende regionale en Europese verkiezingen. De man van de 800.000 voorkeurstemmen verwittigt echter al op voorhand, dat hij in geen van die twee parlementen zal gaan zetelen. Hij is bij de vorige federale verkiezingen verkozen als senator en wil die term uitdoen (tot 2011, als de huidige regering het tot dan uit zal zingen). M.a.w., wie voor Leterme kiest, weet dat het niet hij, maar wel zijn opvolger zal zijn die zal mogen gaan zetelen (steeds in de veronderstelling dat Leterme het zou halen). Dit is gewoon kiezersbedrog. Om duidelijk te zijn: dit geldt niet alleen voor Leterme (en, misschien, Vervotje), maar ook voor leden van andere partijen, zoals Deckerken en zelfs Frank Vanhecke van het Vlaams Belang. Deze perverse politieke situatie is de zoveelste slechte beslissing gecreëerd door Paars en heeft ondertussen het hele politieke spectrum aangetast als een kanker. Voor één keer ben ik het dan ook eens met Pieter Vandermeersch, de hoofdredacteur van De Standaard, die zegt deze gang van zaken te zullen bestrijden. Ook zijn krant zal de kiezers aanraden niet te stemmen voor mensen die op voorhand zeggen niet te zullen zetelen als ze verkozen worden . Om even terug te komen op Leterme: het is niet de eerste keer dat deze man zijn woord breekt. Hij is indertijd verkozen voor de Vlaamse deelregering en heeft ook daar zijn termijn niet uitgedaan (datzelfde geldt trouwens voor Vervotje). Zijn woord breken blijkt voor Leterme zo stilaan het handelsmerk te worden. Te mijden, zou ik zeggen.
Vanaf vandaag, 1 februari 2009, is de nieuwe regeling voor het opstijgen en landen op Zaventem van kracht. De vliegtuigen gaan dat voortaan doen tegen de wind in, zoals dat overal ter wereld gebeurt. Eigenlijk is dit geen nieuwe regeling, maar het hernemen van de oude die van kracht was tot ergens tijdens de regering Verhofstadt I. Toen vond groene Isabelle Durant (verpleegster van beroep, nota bene) dat de vliegtuigen niet meer op de klassieke manier moesten opstijgen en landen, maar wel op zo'n manier dat haar meestal rijke, uitgeweken Brusselse kiezers in de oostrand van Brussel er zo weinig mogelijk last van hadden. Met ecologie had dit niets te maken. Aan deze waanzin is dus een einde gekomen. Na Finland heeft ook Frankrijk besloten een nieuwe kerncentrale te bouwen. Ook dat is een daad van gezond verstand. Alle groene wil ten spijt, zal het nog enkele decennia duren alvorens Europa alleen nog afhankelijk kan zijn van groene stroom en aanverwanten. De ecologisten, die de Belgische kerncentrales willen sluiten, zijn hyprocrieten. Als dat gebeurt, zal België immers stroom moeten invoeren uit Frankrijk, waar die wordt opgewekt met kernenergie. Franse bedrijven hebben trouwens ook al een akkoord op het Britse net van kerncentrales uit te bouwen. Het is een goede zaak, dat Europa wil overschakelen naar groene energie, laten we daarover duidelijk zijn. Die is momenteel echter onbetaalbaar aan het worden, zeker in het vooruitzicht van een globale financiële en economische crisis. Als het streefdoel, 20% tegen 2020, al gehaald zou worden (voor België is dat 13%), dan zal dat enorm veel geld kosten. Daarbij komt nog dat het huidige systeem met fotovoltaïsche cellen eigenlijk nog in zijn kinderschoenen staat. Het CSP systeem, met gigantische spiegels op hectaren grond, rendeert voorlopig wel, maar alleen op plaatsen waar veel zon is (in Zuid-Spanje bv). Na Groot-Brittannië heeft ons land het minst aantal uren zon in Europa. Er zijn, naar schatting, nog oliereserves voor 40 jaar, gasreserves voor 70 jaar, steenkoolreserves voor 150 jaar en uraniumvoorraden (voor kernenergie) voor 200 jaar. Deze voorraden zullen nodig zijn om de energiebevoorrading van de wereld te garanderen in afwachting van het moment dat de hernieuwbare energie werkzaam en betaalbaar zal zijn. Nu al doen alsof het morgen allemaal kan, is een utopie. Gelukkig schijnt er hier en daar toch nog genoeg gezond verstand te zijn om de problemen op een nuchtere manier in te schatten. Als we de groentjes hun gang lieten doen, zaten we morgen terug in de middeleeuwen.
Rond de Vlaamse Volksbeweging (VVB) staat (nog) geen cordon sanitair, maar veel scheelt het toch niet. In de media komt de vereniging bitter weinig aan bod en op de SP.a zender, die VRT heet, helemaal al niet. Toch blijft de VVB naarstig voortdoen en schudt ze het ene initiatief na het andere uit de mouw. Ze is zelfs een verkiezingscampagne begonnen onder de slogan "Ik kies voor Vlaanderen". Dat werd aangekondigd op een druk bijgewoonde nieuwjaarsreceptie, waarop parlementairen van vijf partijen aanwezig waren: VB, N-VA, SPL, LDD en CD&V. Die laatste partij was dan wel aanwezig, eigenlijk hoort ze daar niet (meer) thuis. Een partij die een regering steunt zonder Vlaamse meerderheid, kan bezwaarlijk nog een Vlaamsvoelende partij worden genoemd. In feite wordt de komende kiescampagne er een die de kiezer niet zozeer moet zeggen, voor wie hij/zij moet stemmen, maar eerder voor wie niét: - Niet voor CD&V, zoals hierboven al aangegeven; - niet voor de Open VLD om dezelfde reden; - niet voor de SP.a, die er zelfs in de oppositie niet in slaagt enigzins Vlaamsvoelend te zijn; - zeker niet voor Groen!, waarvan men op voorhand weet dat ze Vlaanderen zal verraden. Nu hoor ik al zeggen, dat we in juni niet voor de federale, maar voor de regionale regering gaan stemmen. Dat klopt, maar ook regionaal moeten we geen partijen belonen, die ons federaal een mes in de rug steken. Mochten ze er na de verkiezingen nog bij zijn, dan is het zaak dat de huidige Vlaamse partijen die slaafs onder een francofone meerderheid proberen te functioneren, in die nieuwe regionale regering zo zwak mogelijk staan. Tenslotte nog dit: langzaam maar zeker tekent zich in het Vlaamse politieke landschap een trend af, waarbij meer linksgezinde Vlamingen zich beginnen te roeren. Denk maar aan Albicht, Defoort en de Gravensteengroep. Dit is hoopgevend, al haalt het momenteel politiek gezien nog weinig uit. Op de nieuwjaarsreceptie was er maar één linkse partij aanwezig, de SLP, die maar één vertegenwoordiger hebben in het federale parlement en waarvan de toekomst uiterst onzeker is. Er is nog werk aan de winkel.
De electorale campagne; de eerste schermutselingen
Het is misschien nog even wennen, maar de electorale campagne is echt begonnen. De nieuwjaarsrecepties zijn voorbij, de eerste schoten worden gelost en de eerste slachtoffers vallen. Het grootste aangeschoten wild blijkt Bertje Anciaux te zijn, die eindelijk niet meer blijkt te mogen doen wat hijzelf wil. Ofwel gaan ze hem bij de socialisten in het gareel leren lopen, ofwel dreigt hij zelfs uit de politiek te verdwijnen. Erg voor de sensatiepers! Ondanks alle kommer en kwel bij de SP.a, blijft de VRT haar best doen deze krimpende partij voor te stellen als de beste keuze. Alle middelen om de andere partijen in de schaduw te stellen van het clubje van Gennez zijn goed. Dat het Vlaams Belang het eerste doelwit blijft, blijkt uit een Ter Zake reportage van deze week, waarin journaliste Annelies Beck, nadat ze Bruno Valkeniers een kwartier had ondervraagd, zich zogezegd Bruno's naam niet meer herinnerde. Ofwel deed ze dit met opzet en dan is dat een schande, ofwel is ze zo dom dat ze haar stiel niet onder de knie heeft en kan ze best vervangen worden (en mét haar een hele reeks anders VRT-ers). En dan is er de lijst LDD, waar men niemand minder dan Nederbelg Derk Jan Eppink als lijsttrekker voor de Europese lijst wil benoemen. Epping is een alom zeer gewaardeerd journalist (alleen Verhofstadt mocht hem niet, maar dat is eerder een pluspunt voor Eppink), die het gedachtengoed van LDD zeker genegen is. De vraag is maar in hoever die man zich zal verbranden als hij in het Belgische politieke kruitvat terecht zal komen. Ik kan me moeilijk voorstellen dat deze Nederlander zich echt Vlaams kan voelen en zie hem dan ook eerder evolueren naar een soort Aernaudt statuut, waarmee echte Vlaams nationalisten zich bezwaarlijk mee zullen kunnen identificeren. Tenslotte nog een bedenking van Eric Van Rompuy, broer van, die een schets maakte van Patrick Janssens, de zelfbenoemde Messias van Antwerpen: " Die komt hier (in het Vlaams parlement) om 16.00 uur, brengt zijn stem uit en is weer weg. Hij spreekt niet tegen ons (de andere parlementairen). We hebben daar geen contact mee. Het is alsof wij niet bestaan"! Gennez zou ook daarover beter eens nadenken voordat ze de volgende socialistische nederlaag moet incasseren.
Ter gelegenheid van haar 450-jarige bestaan voert het bisdom Mechelen-Brussel een tweetalige campagne. Daarmee wordt nog maar eens duidelijk, dat ook de leiding van de katholieke Kerk in dit land achter het unitaire België blijft staan. Samen met het Hof, de vakbonden en het grootkapitaal vormt zij het laatste carré tegen een onafhankelijk(er) Vlaanderen. Als de Kerk een beetje progressief was, zoals wel eens beweerd wordt, dan zou ze op de eerste rij moeten staan om dit land zijn broodnodige staatshervorming te geven. Dat betekent niet alleen een splitsing van B-H/V, maar ook van het bisdom Mechelen-Brussel. Tweetaligheid in Vlaanderen is iets van de negentiende eeuw. Kardinaal Daneels mag dan vorig jaar 75 geworden en officieel met pensioen zijn, er is nog steeds geen officiële opvolger. De man is voor Vlaanderen én voor zijn Kerk een ramp geweest. Onder zijn beleid liepen de kerken leeg, droogden de priesterseminaries op, vergrijsden de kloosters, ontkerstenden de katholieke scholen, werd de liturgie een lachertje en werd de eeuwenoude katholieke traditie overboord gegooid. Dit verschijnsel komt ook voor in andere van oudsher katholieke landen, maar nergens zo erg als hier bij ons in Vlaanderen. Daneels is daar mede verantwoordelijk voor. Hij is een voorbeeld geworden van de "lijdende kerk". Tegen de afbraak van onze Christelijke samenleving door o.m. de regeringen Verhofstadt (abortus,euthanasie, holebiwetten en het liquideren van het klassieke gezin) heeft hij bijna nooit echt geprotesteerd. Hij heeft het allemaal ondergaan. Toen hij, bij het "verdwijnen" van Hugo Claus, toch even de moed had te protesteren tegen zo'n vorm van euthanasie, trok hij zijn woorden twee dagen later al in, nadat hij door een zekere Erwin Mortier als ongedierte werd bestempeld, "dat van onder de plaveien komt gekropen"... De mensen, en zeker de jongeren, houden van een strijdende Kerk, niet van een lijdende Kerk, niet van losers. Dat is mede de oorzaak van de nog steeds tanende invloed van de Kerk in onze contreien. De campagne voor het 450-jarig bestaan van zijn bisdom had voor Daneels een reden kunnen zijn om eens vernieuwend uit te pakken. Het heeft niet mogen zijn. Het wordt "business as usual" en "na mij de zondvloed".
Tijdens het Valentijnsweekeinde houdt de Open VLD een driedaags congres. Nee, niet over de liefde, hoewel er aan de top van die partij wel enkele lieden zitten die iets kennen van cupido (Patrick, Rik en andere Bartjes). Nee, de blauwen gaan dat weekeinde praten over vier thema's, die hen blijkbaar erg aan het hart liggen: - De globalisering; - het klimaat; - optimale startkansen en - het nieuwe gezin. Gelukkige mensen, die geen andere problemen zien in onze samenleving. Nooit gehoord van de financiële en economische crisis? Uitgerekend op de dag dat het nieuws over dat congres in de kranten stond, schreven dezelfde media, dat er op één dag tijd 60.000 werkplaatsen verloren waren gegaan. Wel in de hele wereld, maar België zal zijn deel ervan gegarandeerd ook krijgen. Ook op communautair gebied schijnen er voor de Open VLD geen problemen te zijn, die waard zijn besproken te worden. Men zou bv eens kunnen nabomen over wat met KBC gebeurd is (als het aan de Walen gelegen had, was die bank nu failliet). Of over de problemen met Dexia, dat - volgens de laatste berekeningen - zo'n 111 miljard euro aan rommelkredieten zou vergaard hebben. meer dan het dubbele van Fortis. Nee, voor de Open VLD draait alles om een "progressieve verbredingskoers". Het motto van het congres is trouwens: "Nieuwe uitdagingen: vrijheid en solidariteit". Als de partij op 7 juni een zoveelste electorale opdoffer zal krijgen zal gekregen hebben, zal het ontwaken niet meevallen. In de plaats van "het nieuwe gezin", zullen ze het dan, op hun volgende congres, beter hebben over "de nieuwe partij".
Vlaanderen kent al ettelijke jaren een zorgverzekering. Wallonië en Brussel hebben die nog steeds niet. In de plaats van er zelf ook een te creëren, vinden de Walen er niets beter op dat de Vlaamse initiatieven aan te vallen en te boycotten waar ze het kunnen. Zo zijn ze o.m. weer al eens naar het Grondwettelijk Hof gestapt, omdat mensen die in Vlaanderen werken, maar er niet wonen, niet onder de Vlaamse Zorgverzekering vallen. Ikzelf, die in Nederland werkte toen het systeem in Vlaanderen werd opgestart, kan daarvan meepraten. Ik kon daar toen ook niet van genieten en heb mijn aanbetalingen van de eerste jaren daarvan terug gekregen. Het Grondwettelijk Hof heeft Vlaanderen wel een aanpassing aanbevolen voor burgers uit de E.U. Als die in Vlaanderen werken, maar niet in Vlaanderen wonen, hebben die eveneens recht op een zorgverzekering. Voor de Walen geldt dat niet, omdat het Hof ervan uit gaat, dat de Franse Gemeenschap en het Waalse Gewest de mogelijkheid hebben een eigen zorgverzekering op te starten. Zo zitten onze francofone broeders en zusters echter niet in elkaar. Zij willen een "Stevaert behandeling", t.t.z. alles gratis. Het mag hen niets kosten, tenzij de Vlamingen het natuurlijk willen betalen. Enfin, het gekende refreintje. Zo blijven de Franstaligen de Vlaamse overheid maar aanvallen met rechtszaken, terwijl ze aan de andere kant toch zo graag die dialoog zouden willen verder zetten. Van schijnheiligheid gesproken. Tot voor kort was er zelfs de kans, dat die Vlaamse overheid nog maar eens door de knieën zou gaan. Vlaanderen had immers arbeidskrachten te kort en men dacht meer Waalse werklozen te kunnen aantrekken als die o.m. ook van de Vlaamse Zorgverzekering zouden kunnen genieten. Jammer voor de francofonen, maar de crisis heeft er anders over beslist: Vlaanderen heeft geen extra werkkrachten meer nodig. Als het zo verder gaat, heeft Vlaanderen er binnenkort zelfs te veel. WalloBrux kan die zorgverzekering dan ook op zijn buik schrijven, tenzij ze eindelijk zelf eens wat verantwoordelijkheid zouden opnemen en eens voor eigen deur zouden vegen. Door steeds maar alle Vlaamse initiatieven te blijven boycotten en Vlaanderen niets te gunnen (denk maar aan de recente KBC affaire), maar wel Vlaanderen alles willen laten betalen, zal Wallonië er nooit bovenop komen. Het doet zo'n beetje aan Afrika denken.
Voor wie er nog niet van overtuigd is, dat we in dit land met teveel ambtenaren (en te weinig goede) zitten, hierbij een sterk verhaal dat ik momenteel zelf meemaak. 27 jaar van mijn loopbaan werkte ik in Nederland. Als gevolg daarvan, krijg ik vanuit Nederland een deel van mijn pensioen. AOW noemt men dat daar. Mijn vrouw is heel haar leven huisvrouw gebleven en krijgt dus geen pensioen, noch hier noch in Nederland. Dat was wat wij althans dachten. Groot was dan ook onze verbazing, toen mijn echtgenote vorig jaar, op haar 65ste verjaardag, het bericht kreeg dat ze vanaf dan ook een AOW-pensioen zou trekken. Onze vreugde was van korte duur, want bij de eerste betaling bleek, dat het geld dat zij kreeg van mijn rekening was afgetrokken. M.a.w. voor getrouwde (en misschien ook samenwonende koppels) wordt het pensioengeld in Nederland gesplitst vanaf het moment dat de jongste van de twee 65 wordt. In werkelijkheid kregen we sindsdien, als we het optelden, zelfs iets minder (± 40 ), maar daarover wilden we niet moeilijk doen. Even was er nog een bijkomend probleem, omdat men bij mijn vrouw van haar pensioen de Nederlandse ziektekosten af wou trekken, wat niet nodig was vermits ze - via mij - verzekerd was bij een Belgische mutualiteit. Eens dat geregeld, was het weer peis en vree. Tot vanmorgen. Deze ochtend kreeg ik een pak van zestien bladzijden van onze postbode, aangetekend, waarop de Belgische Rijksdienst voor Pensioenen (RVP) ons liet weten, dat we bij hen een schuld hadden staan van ± 1.300 euro! Als reden werd opgegeven, dat ze ontdekt hadden, dat mijn vrouw een Nederlands pensioen kreeg, iets wat in België niet kan voor een huisvrouw. Dat het niet ging om een extra pensioen, maar om een bedrag dat van mijn eigen pensioen was afgetrokken, schijnen ze in de Brusselse Zuidertoren niet te weten. Nochtans komt de aanmaning van een dienst, die zich specifiek met Nederland bezig houdt (in haar e-mailadres staat o.a. "nl"). Nu krijg ik wel de kans om tegen de RVP in beroep te gaan. Ik heb hen dan ook al twee aangetekende brieven gestuurd met in totaal 11 kopieën, die me - samen - meer dan 10 euro hebben gekost. Dat allemaal, omdat die mierenneukers daar in Brussel wel een heleboel extra nutteloos werk hebben verricht (16 bladzijden!), maar niet de moeite hadden gedaan ook mijn AOW-stortingen eens te controleren... België heeft het dubbel aantal ambtenaren van Nederland, dat een derde meer inwoners telt. Niettegenstaande dat, werkt men in Nederland veel efficiënter. Het is de klassieke regel: "teveel koks bederft het eten". Nu maar afwachten, hoe deze comedia dell'arte verder loopt...
Deze week raakte bekend, dat er in België zo'n 50.000 (!) jongeren, in de leeftijd van 18 tot 25 jaar, beroep doen op het OCMW. Vlaanderen komt er nog het minst bekaaid vanaf, met slechts 15%, maar bv in Brussel, met zijn groot aantal allochtone jongeren, gaat het om liefst 80%. Cijfers om even bij stil te staan. Hoe is zoiets mogelijk? In de eerste plaats omdat de ouders van die kinderen tekort zijn geschoten. Van ouders werd nl steeds verondersteld, dat ze hun kinderen goed opvoeden. Dat blijkt hoe langer hoe meer niet meer het geval te zijn. Men kan zich wel degelijk afvragen, waarom mensen überhaupt kinderen willen, als ze er daarna niet naar omzien. Dat is dan nog in het beste geval. Het gebeurt steeds meer, dat kleine kinderen al mishandeld worden door hun eigen ouders (al dan niet met daarbij een stiefvader of -moeder). Een tweede reden is, dat de staat veel te vrijgevig is met het uitdelen van geld aan mensen die niet werken. Zeker voor jonge mensen zou dat niet mogen kunnen. In mijn jeugd moest men 200 dagen gewerkt hebben alvorens men werkloosheidssteun kon krijgen. Van OCMW, toen nog de "Openbare Onderstand" genoemd, was er voor deze categorie van mensen zelfs geen sprake. Men was toen trouwens meestal te trots om daarop als jonge mens beroep te gaan doen. Er was toen ook geen belangrijke allochtone gemeenschap in dit land, die gepamperd wordt en denkt dat geld krijgen van de overheid, zonder ervoor te moeten werken, de normaalste zaak van de wereld is. Als dat niet snel genoeg gaat, komt men de straat op om dat geld te eisen, zoals de sans-papiers en aanverwanten tegenwoordig met de regelmaat van een klok doen. Wat steken die jongeren uit? Weinig, denk ik. Ze zullen allemaal wel een GSM of nog duurdere gadgets hebben, roken, op café gaan, huizen kraken en erger. Hoe erg dat kan worden, hebben we zopas nog meegemaakt in die crèche in Dendermonde. Voor die kerel van twintig, hopelijk een uitzondering, is zijn leven voorbij. Als hij tenminste geen advocaat krijgt die een procedurefout vindt of hij straks kan "genieten" van de wet Lejeune. Dan loopt hij - zelfs als hij de zwaarste straf krijgt - over 12 jaar weer vrij rond. Het gaat helemaal niet goed met onze samenleving.
Bij alles wat tegenwoordig in onze politiek gebeurt, moet men in het achterhoofd houden, dat veel van de ondernomen acties rechtstreeks of onrechtstreeks zullen te maken hebben met de a.s. regionale en Europese verkiezingen. Bij die Europese verkiezingen ligt het er meer dan ooit dik op, dat het zuiver gaat om de postjes. Sinds het laatste Europees verdrag, zal België nl twee plaatsen minder mogen invullen, waardoor het nóg meer drummen wordt om op een verkiesbare plaats te staan. Het gaat gewoon om de centen, want die paar verkozenen per partij die naar Europa kunnen gaan, stellen daar niets voor. Alleen zijn de jobs dik betaald, zo ongeveer zoals een ministerpost in de Belgische regering, vandaar. Ook wat er in de onderscheidene parlementen van dit land nu gebeurt, zal meestal in het teken staan van die verkiezingen. Het gekrakeel over de steun aan KBC in het federale parlement was daar al een voorbeeld van. Eigenlijk dreigde KBC het slachtoffer te worden van de ruzie tussen de Waalse PS en het MR. De Waalse socio's ruiken nl bloed, dat van Reynders en willen op die manier terug de grootste partij worden in Walenland. Reynders maakt het hen trouwens gemakkelijk: tegelijk voorzitter zijn van een partij in campagnetijd én minister van Financiën in een land dat bol staat van de schulden, is niet evident. De man heeft al enkele grote kemels geschoten en er zullen er waarschijnlijk nog bijkomen. De hele Belgische politiek dreigt daardoor vast te lopen. KBC mag zijn handjes kussen, dat we ook nog een regionale regering hebben die - verkiezingen of niet - haar plicht heeft gedaan. Daarmee heeft onze deelregering getoond dat ze, waar dat nodig is, boven de dorpspolitiek kan uitkomen als dat nodig is. In Wallonië moet dat nog voor de eerste keer gebeuren.
We beleven hallucinante tijden. Neem nu de zaak rond KBC, de bank van bij ons. Die heeft geen gekke dingen uitgehaald, zoals bv Fortis (ABN-Amro overnemen met een berg schulden, voor meer dan 50 miljard euro rommelkredieten), maar ligt niettemin al een hele week onder vuur. Het beurskapitaal van KBC dreigde finaal onderuit te worden gehaald omdat een ratingbureau tegen het einde van de maand met minder goede bankcijfers zou kunnen afkomen. "Zou", voorwaardelijke wijs dus. Dat was genoeg om een deel beurshaaien via het zgn "short selling" KBC af te breken. Die speculeren nl op koersdalingen, iets dat men al lang had moeten verbieden, want het maakt de beurzen finaal kapot. Maar er was nog meer. KBC is en blijft in de eerste plaats een Vlaamse bank. De francofonen en belgicisten hebben het nooit kunnen verkroppen dat "hun" Fortis er onderuit ging en KBC stand hield. Vandaar eerst al een tweetal zgz "versprekingen" van Quaden, voorzitter van de Nationale Bank, die de bank veel schade toebrachten, gevolgd door een even kwalijke valselijke verklaring van Clerfait, FDF-er en staatssecretaris bij Financiën. Het kwaad was geschied en KBC was verplicht steun te vragen bij de federale regering. Van die aanvraag werd misbruik gemaakt om ook steun te vragen voor de Waalse vliegtuigbouw. Daar hield het niet mee op. Begin dezer week was het de beurt aan Reynders himself om, zonder enige consultatie met het kernkabinet, aan de pers te vertellen dat er een tweede steunronde voor de banken aankwam. Samen met de reeds aan de gang zijnde speculatie tegen KBC was dit voldoende om de Vlaamse Bank finaal op de knieën te krijgen. Het werd helemaal gortig, toen bleek dat de federale regering niet zomaar tussenbeide zou komen, maar eerst het advies afwachtte van "specialisten", terwijl men verdomd goed wist wat er moest gebeuren. Dit was gewoon tijd winnen, omdat er ondertussen in Wallonië een machtsstrijd aan de gang is tussen PS en MR, waarbij de socio's hopen Reynders een voetje te kunnen lichten via de Fortis-affaire. Gelukkig hebben we nog een Vlaamse regering, die eindelijk had ingezien dat "Vlaanderen In Actie" iets meer kan betekenen dan wat holle slogans. De Vlaamse regering deed wat de federale had moeten doen: KBC geld geven én een waarborg dat er nog meer in de pijplijn zat, mocht het nodig zijn. Het resultaat is bekend: op één dag vloog het KBC-aandeel weer pijlsnel omhoog. Er is natuurlijk meteen ook weer kritiek op de wijze waarop de Vlaamse regering is opgetreden, maar er bestaat geen perfecte oplossing voor de globale financiële chaos van het ogenblik. Wat belangrijk is, is dat de Vlaamse regering een waarschuwing heeft gegeven dat het ook iets kan en wil doen als de federale regering het af laat weten. Dat is belangrijk, want morgen kunnen er nog zo'n beslissingen genomen worden. Denk maar aan B-H/V, waar de regering Van Rompuy probeert het probleem over de komende verkiezingen te heffen. België loopt sowieso vast, de vraag is alleen hoelang het nog gaat duren.
"Mooi en meedogenloos" mag dan een sterke serie zijn, tegen die van onze "Bende van Nijvel" is geen soap opgewassen. 24 jaar na de laatste overvallen zou er weer een "tip" zijn geweest, waarna een hele ploeg van specialisten nog maar eens gaan graven is. Niet in Brabant, waar de overvallen plaatsvonden, maar in Henegouwen, tegen de Franse grens. Er zouden daar menselijke resten gevonden zijn. Daarmee is helemaal niets bewezen, omdat er van de hele zaak (17 overvallen, 28 doden) geen enkel, maar dan ook geen enkel betrouwbaar feit bekend is. Het enige waarom er weer actie is, komt doordat de "Cel van de Bende van Nijvel" een reden tot bestaan moet hebben. Net alsof politie en justitie in België niets anders te doen zouden hebben. Vorige week ontsnapten er nog drie boeven bij het Luikse justitiepaleis. De week daarvoor twee vanuit het gerechtsgebouw in Brussel. Een week eerder waren er in Gent al een tiental "legaal" ontsnapt via een gerechtelijke procedurefout en even daarvoor had men, om dezelfde reden, drie Franse carjackers laten lopen. Tussendoor kreeg België nog een blaam van Europa, omdat zijn assisenzaken niet in orde zijn met de Europese wetten. In totaal blijken er nog zo'n 600 delinquenten rond te lopen die in België als "voortvluchtig" bekend staan. Daaronder o.m. Feryhe Erdal, die ontsnapte aan 18 politie-inspecteurs. Werk zat dus, maar toch zit men nu mensen, tijd en geld te verspillen aan het jaarlijks terugkomende fenomeen van de Bende van Nijvel, waardoor de mensen die in de daarover opgestelde cel "werken", een reden van bestaan hebben. Men zou beter eens die onderzoeksrechter uit Charleroi op de rooster leggen, die indertijd dat dossier naar zich had toegetrokken en het daarna in een kast had verstopt zonder er ooit nog maar iets aan te doen. Als er iemand is, die iets meer weet over die bende, dan is dat de man. De kans, dat zoiets zal gebeuren, is uiterst klein. Men heeft de man ondertussen op vervroegd pensioen gestuurd...
Op grote publiciteitsborden zijn in het Walenland raadselachtige boodschappen verschenen: "Meer autonomie, minder werk?", of "Meer autonomie, minder sociale zekerheid?". De tekst stond op een geeloranjekleurige achtergrond met daarbij de klassieke rode Waalse haan. Wie er meer over te weten wilde komen, kon surfen naar de website www.prejuges.be. Het hele verhaal komt van de N-VA. Daar Bart De Wever er niet in slaagt zijn visie objectief voor de Waalse media te brengen, heeft de geleerde professor besloten dan maar een rechtstreekse dialoog aan te gaan met de Waalse bevolking. Tot daar het officieel verhaal. Mijn vraag is alleen: wat brengt zoiets op? Wat voor nut heeft zo'n campagne? Vanuit de Waalse politiek is al geprotesteerd tegen het kapen van hun Waalse haan. Vanuit de Waalse bevolking is er een oorverdovend stilzwijgen. In Vlaanderen ligt men er absoluut niet wakker van. Wie zal er hier van gedacht veranderen en straks voor de N-VA stemmen, omdat die partij de Walen wil motiveren om eens wat meer te gaan werken? De enige die er in Wallonië zelf iets aan wil doen is Rudy Aernoudt, vriend van Deckerken, die in Wallonië met een eigen partij (Lidé) aan de volgende verkiezingen wil deelnemen. Alhoewel de campagne naar die verkiezingen op gang geschoten is, hoort men er heel weinig over. Misschien vindt hij niet eens de geschikte Waalse kandidaten om met hem samen te werken. Van de N-VA wil men trouwens in Wallonië niet meer horen. De francofonen hebben anderhalf jaar met de partij in de clinch gelegen tijdens de oranjeblauwe regeringsonderhandelingen en hun nasleep en zijn wát blij dat CD&V een einde gemaakt heeft aan het kartel. Hetzelfde CD&V zorgt er, samen met de andere Vlaamse politiek-correcte partijen trouwens voor, dat het Vlaams Belang geboycot blijft. Rest dan nog de Lijst Dedecker. Eigenaardig genoeg schijnt men in Wallonië nu LDD als de vijand nummer één te gaan beschouwen. In tegenstelling tot wat men er in Vlaanderen over denkt, menen heel wat Franstaligen, dat LDD een extremistisch Vlaamse partij is. Een partij met een overtuigde Vlaamse reflex leidt volgens onze francofonen automatisch naar racisme, fascisme en het einde van België. De reden, waarom LDD in Wallonië nu zo gewantrouwd wordt, zou schuilen in de angst dat deze partij deel zou gaan uitmaken van de nieuwe Vlaamse regering en misschien er wel eens me zou voor kunnen zorgen dat Vlaanderen straks zijn onafhankelijkheid uitroept, vandaar. Dit alles toont nog maar eens duidelijk aan, dat we in dit België in feite twee totaal verschillende landen hebben, die met de dag steeds meer van elkaar vervreemden. Zelfs een simpele reclameboodschap al is genoeg om politici te doen steigeren. Die boodschap heeft de N-VA 15.000 euro gekost. Zonde van het geld.
