Normaal had België eind december 2024 aan Europa een plan moeten voorleggen hoe het denkt haar begroting sluitend te maken. Daar er echter nog steeds geen nieuwe federale regering is, heeft het land uitstel gekregen tot einde april 2025. Als die nieuwe begroting er dan zou zijn, krijgt België zeven jaar de tijd om ze in evenwicht te brengen. Lukt dat niet dan wordt de termijn gereduceerd tot vier jaar, wat dramatisch zou kunnen worden, zeker als men weet dat Bart De Wever er als formateur mee zou stoppen als er eind van deze maand januari geen akkoord zou zijn over Arizona. Het wordt dan t een mission impossible.
--
En dan nog dit:
Het Rekenhof heeft hard uitgehaald n.a.v. het feit dat Justitie er niet in slaagt de digitalisatie van haar dossiers finaal door te voeren. De schuld ligt daarbij niet alleen bij Quicky en zijn opvolger, maar bij zowat al hun voorgangers op Justitie sinds 2003, toen tijdens de regering Verhofstadt II onder minister van Justitie Laurette Onkelinx – 21 jaar geleden ! - de eerste stappen werden gezet.
Vraagt men aan een leraar waarom hij voor dat beroep gekozen heeft. Zegt die ‘om vier redenen: Kerst, Pasen, Juli en Augustus’.
Dat lijkt tegenwoordig niet meer genoeg te zijn. Maar een perfecte job bestaat niet. Alles heeft zijn voor- en nadelen en dat geldt niet alleen voor het Onderwijs. De hervorming van het pensioenstelsel is niet het enige dat zal moeten worden aangepast om ervoor te zorgen dat dit land, met zijn staatsschulden in de tientallen miljarden euro, straks überhaupt nog pensioenen zal kunnen uitbetalen. Zeker als men weet dat de vergrijzing zal blijven toenemen, er minder kinderen geboren worden en die kinderen langer studeren (en dus later beginnen te werken).
--
Ondertussen heeft Hellhole City zijn volgende grens overschreden. Politie en brandweer zijn er met elkaar op de vuist gegaan. Ik kan me niet indenken dat zoiets ooit elders is gebeurd.
Elke dag een blog schrijven vraagt soms wel eens inspiratie. En dat geldt ook om een passende titel te vinden. Dat was gisteren echter niet het geval: het was die dag volgens de kalender officieel ‘Verloren Maandag’.
Verloren Maandag is de eerste maandag na de eerste zondag na Driekoningen, was vroeger de eerste werkdag van het jaar voor in de eerste plaats de ambtenaren en wordt vooral nog gevierd in het Antwerpse met het eten van worstenbroden en appelbollen voor iedereen die eraan wil meedoen. Daar er daarbij ook een pint werd gepakt, maakte dat dat er vroeger die dag niet veel meer gewerkt werd en was het dus een verloren maandag’. Voor de huidige ambtenaren was het iets minder want die staakten en betoogden, zoals ik reeds schreef in mijn blog van 9 dezer, tegen maatregelen van een regering die er nog niet is, evenmin als de maatregelen waarover sprake. Er zou wel eens meer verloren kunnen gaan dan een maandag.
Januari is de maand van de Nieuwjaarsrecepten van de politieke partijen en die zullen dit jaar wel iets meer ‘gekruid’ zijn dan de voorgaande jaren.
De N-VA heeft eergisteren de spits af gebeten als winnaar van de Vlaamse overwinningsnederlaag. De partij bleef onverhoopt, tegen alle peilingen van het laatste jaar in, de grootste partij van Vlaanderen en viert dat als een echte overwinning. De volstrekte meerderheid van de twee Vlaams-nationale partijen in het eigen parlement – de droom van de meeste Flaminganten – werd echter nipt niet gehaald. Daarmee kreeg Bart De Wever wel het perfecte excuus om met ook maar eender wat niét te doen met het Vlaams Belang, zelfs geen Vlaamse gewestregering omdat daarvoor een derde partij nodig is en geen enkele van de overige partijen dat wou doen met het VB erbij.
Het wordt dus verder aanmodderen met het land dat nooit meer zou uitgevonden worden, met als aalmoes de hoop dat er enige communautaire vooruitgang zou komen, wat dat ook moge betekenen. Blij met de klassieke dooie mus, zeg maar.
In mijn blog van 7 dezer had ik het al eens over een Trilemma, waarbij men uit drie alternatieven er maar twee kan uitpikken en ik gebruikte toen als voorbeeld dat mopje over de Belgische arbeider.
In de brievenrubriek van The Economist van 11 dezer stond er ook een i.v.m. vertalingen gemaakt door de computer, zelfs met Artificiële Intelligentie (AI). Die zouden goed, snel en goedkoop zijn. Volgens de schrijver geldt dat echter ook maar voor twee van de drie:
- Ofwel zijn ze goed en snel, maar dan zijn ze niet goedkoop.
- Ofwel zijn ze goed en goedkoop, maar dan gaat het niet snel genoeg.
- Ofwel zijn snel en goedkoop, maar dan zijn ze niet goed.
Dat laatste heb ik zelf meegemaakt met een verhaal in het Italiaanse facebook van vorige zomer over mijn verblijf op Sardinië in de jaren 1960. Dat artikel was in het Italiaans verschenen en de vriend die me het doorstuurde, was zo vriendelijk geweest de Italiaanse tekst voor mij door de PC te laten vertalen naar het Nederlands. Om dat verhaal door te mailen naar buitenstaanders was het niet te verstaan en ik heb dan gevraagd me de originele Italiaanse tekst maar te sturen.
‘België heeft ZES regeringen en verhoudingsgewijs het hoogste aantal politici en ambtenaren van de hele wereld. Politiek en ambtenarij zijn de enige sectoren die hier de laatste vier decennia NIET op achteruit gegaan zijn, tot grotere glorie van de ‘vedetten’ die dagelijks in spelletjes en duidingsprogramma’s op televisie te zien zijn. Wat NIET verandert zijn de cumuls, de wedden, vergoedingen en pensioenen die politici zichzelf over de jaren gegund en gestemd hebben, op kosten van de privésector.’
Bovenstaande is niet van mij, maar een uittreksel van een brief aan ’t Pallieterke van 9 dezer, waaraan ik niets aan toe te voegen heb buiten het feit dat ik die wantoestanden zelf al jaren aanklaag. Land van melk en honing voor de politieke bevoorrechten, ja.
Geraakt men in zes maanden niet aan een federale regering, in Brussel kan het nog erger. Om daar tot een oplossing van het probleem te komen zou men feitelijk afstand moeten nemen van de dubbele taalrol en zou een gewone meerderheid voldoende moeten zijn om beslissingen te nemen. Dat zou dan wel inhouden dat de Vlamingen straks in Brussel helemaal niets meer zullen te vertellen hebben, maar met hun 10% aanwezigheid is dat nu ook al het geval. Om die dubbele meerderheid te schrappen, zou Vlaanderen wel eisen kunnen stellen, o.m. dat Brussel via een staatshervorming herleid zou worden tot één stadsgewest en één politiezone en dat het voortaan zijn eigen boontjes zal moeten doppen. De Vlaamse minderheid in Brussel zou trouwens vanuit Vlaanderen nog altijd kunnen geholpen worden voor wat onderwijs en cultuur betreft, iets dat nu ook al gebeurt, dus zonder extra grote kosten.
De meeste Vlaamse partijen zullen het daarmee wel niet eens zijn, maar hebben zelf ook geen alternatief. Waarom kan Brussel één brandweer hebben voor het hele stadsgewest, maar heeft het zes (bijna zeven!)politiezones nodig? Waarom moet Brussel 19 burgemeesters hebben, waar New-York – met 10 keer meer inwoners – het met één kan stellen?
De onderwijsbonden en de medewerkers van Bpost willen maandag a.s. gaan betogen in Brussel. Tegelijk wordt er hier en daar over staken gesproken. In de huidige Belgische politiek is dat niets nieuws. Sinds enkele jaren, ik dacht vooral sinds de Black Lives Matters (BLM) gebeurtenissen komt men zo veel voor alles en nog wat op straat, dat het bijna een normale gang van zaken is geworden en weinigen er nog wakker van liggen. Wat er deze keer wél bij komt is dat men gaat staken en betogen tegen maatregelen van een regering die nog moet gevormd worden en dus niet eens officieel bestaat, evenmin als de maatregelen waarover het gaat. De absurditeit ten top.
--
En dan nog dit:
The Donald wil er straks niet alleen Groenland en Panama erbij nemen, maar zelfs Canada. Al maar goed dat we hier ‘Hellhole City’ hebben, zoals hij Brussel – terecht – ooit noemde, of we waren er misschien straks ook bij. (grapje)
Na De Wevers zeventiende (17de!) bezoek aan de koning, als formateur van een mogelijke Arizona-coalitie, is er daaromtrent nog steeds geen duidelijkheid. Filip kan wel uitstel blijven geven, maar De Wever heeft er schijnbaar zelf genoeg van en houdt het bij eind januari als allerlaatste datum. De belangrijkste reden dat hij er toch nog iets van hoopt te maken, is dat het alternatief nieuwe verkiezingen zouden kunnen worden en De Wever terecht denkt dat die deze keer zullen gewonnen worden door het Vlaams Belang.
Uitgerekend gisteren was er dan een zoveelste ruzie tussen Bouchez en Mahdi. Wat Bouchez zegt is meestal juist. Dat was zo ook al in de Vivaldi-regering. Probleem daarbij is dat hij daarna toch weer binnen de lijntjes bleef kleuren. Dat zal met Arizona waarschijnlijk niet anders zijn. Het enige bindmiddel lijkt nog De Wever te zijn, maar als dat zo verder gaat en Bart ermee zou stoppen, dan riskeren we in een Nederlandse situatie terecht te komen met een groepje egotrippers, die straks een kleurloze derde zullen moeten vinden die nog premier wil zijn . Een Crootje bis, zeg maar.
Een dilemma is het lastig kiezen tussen twee alternatieven. Bij een trilemma is het kiezen tussen drie alternatieven, waarbij men moet kiezen tussen twee van de drie. Ik herinner me daarover nog een oud politiek mopje:
Een vakbondsleider vraagt bij een universiteitsprofessor een studie aan over de Belgische arbeider. Wanneer die daarmee klaar is, luidt het resultaat dat de Belgische arbeider verstandig, werkzaam en socialist is, maar dat het een trilemma is:
- Ofwel is hij socialist en verstandig, maar dan is hij niet werkzaam.
- Ofwel is hij socialist en werkzaam, maar dan is hij niet verstandig.
- Ofwel is hij werkzaam en verstandig, maar dan is hij geen socialist.
Bij het vormen van een nieuwe regering - zoals nu die van de Arizoners - hoort
ook een nieuwe begroting met inkomsten en uitgaven. Daarbij valt wel eens de term ‘Mattheuseffect’ en dat vraagt een woordje uitleg.
Men spreekt van het ‘Mattheuseffect’ wanneer meer wordt gegeven aan wie al veel heeft. Tegelijk wordt wie minder heeft, nog meer afgenomen. (‘Wie heeft zal gegeven worden’ Mattheus 25.29). Voorbeeld: een sociale woning aan wie die eerst nodig heeft, maar er later bovenop is gekomen, goed verdient, maar nog steeds in die sociale woning blijft, waar hij veel minder huur moet betalen. Ondertussen staan mensen, die het niet breed hebben, op een wachtlijst.
Het Mattheuseffect is de sociologische vakterm voor het rijker worden van de rijken en het armer worden van de armen. Het is gebaseerd op een vers in de ‘parabel van de talenten’ in het evangelie volgens Mattheus, 25/29.
Nog twee keer slapen en dan mag federaal formateur De Wever voor de zoveelste keer naar de koning om daar wat te gaan doen? Weer eens uitstel vragen of gewoon zeggen dat hij ermee ophoudt? En daarna? Best zou zijn opnieuw federale verkiezingen uit te schrijven en te hopen dat de kiezer niet meer stemt voor de ambrasmakers.
Ondertussen hebben zowel Vlaanderen als Wallonië al een gewestregering. Daar deze legislatuurregeringen zijn kan gewestelijk pas over vijf jaar opnieuw gekozen worden en kan men voorlopig althans regionaal verder. Dat laatste zou ook in Brussel kunnen, ware het niet dat daar nu niet eens een gewestregering is, omdat men er een meerderheid moet hebben in beide taalgroepen en de PS, die elders koos voor de oppositie, dat in Brussel niét doet, maar dwars blijft liggen omdat ze zogezegd niet wil samenwerken met de N-VA (maar wél met de communisten van de PvdA/PTB!).
Ondertussen zijn ook de laatste fusiegemeenten samengesteld. En dat betekent in Antwerpen dat Bart De Wever voor een derde termijn zal gaan als burgemeester. Dat zal hij ook blijven, mocht hij er straks in slagen de federale Arizona regering van start te laten gaan. In dat geval zal schepen Els van Doesburg hem opvolgen als waarnemend burgemeester. Als Els, die in verwachting is, straks haar eerste ‘Rooverke’ op de wereld zal zetten, mag schepen Koen Kennis de taak van burgemeester van de koekenstad tijdelijk overnemen. Antwerpen blijft een plezante stad.
--
Gisteren, uitgerekend op de dag dat ik het artikel schreef over 80 jaar ’t Pallieterke, kreeg ik via Bpost van Wart Van Schel, de huidige hoofdredacteur van het blad en tevens voorzitter van de PAL-Academie, het nieuws dat ik op zondag 18 mei zal worden uitgenodigd op het verjaardagsfeest van mijn lijfblad. Bij de brief zat een unieke penning met kaarthouder, met de beeltenis van stichter Bruno De Winter. Iets om te bewaren, samen met het origineel blad van 2 juni 1955 én de doodsbrief van Jan Nuyts, Bruno’s opvolger tot het jaar 2.000, liefst 45 jaar later.
Nota bene: die brief van de hoofdredacteur was al verstuurd vóór 1 januari, dus vóór mijn blog over 80 jaar Pallieterke. Brief en mail hebben elkaar gekruist.
’t Pallieterke, ‘het weekblad voor mensen met een goed hart en een slecht karakter’ zal dit jaar zijn 80ste verjaardag vieren. Ik zal het dan 70 jaar gelezen hebben. Ik kreeg in juni 1955 op college het blad van vader toegestuurd, waarin het overlijden van stichter Bruno De Winter werd gemeld. Dat blad bezit ik nog steeds. Ik had indertijd ook een abonnement toen ik mijn militaire dienstplicht vervulde, ook de negen maanden in Duitsland, en later de negen jaar dat ik met vrouw en kinderen op Sardinië woonde.
Ik stam uit een schoenmakersfamilie. Mijn vader was de oudste van zeven en was voorbestemd om zijn vader op te volgen als schoenmaker. Rond de jaren 1940 had hij zijn eigen schoenmakerij in Kalmthout. In dezelfde buurt was er ook een houthandel wiens grote loods op een gegeven ogenblik werd aangeslagen door de Duitse bezettingsleger. Die hadden hun eigen schoenmakers bij en kwamen bij ons de schoenen van de mede-soldaten repareren. Dat werd vader na de oorlog kwalijk genomen, toen hij daarvoor van collaboratie werd beschuldigd. Hij is daarvoor nooit vervolgd of veroordeeld, maar ons huis werd wel volledig geplunderd, schoenmakerij inbegrepen. Dat verhaal stond in het repressienummer van ’t Pallieterke van 11 september 2019.
Bij de eerste verkiezing na WO II stemde mijn familie op de advocaat Hermans Wagemans, die in Antwerpen opkwam voor Amnestie. Toen diezelfde Wagemans later mede aan de wieg stond van de Volksunie, stemden wij voor die partij en zijn wij Vlaams blijven stemmen tot en met de laatste verkiezingen van vorig jaar. Na de ‘overwinningsnederlaag’ van 9 juni ll is het maar de vraag of ik ooit een zelfstandiger Vlaanderen nog zal meemaken - volgende maand word ik 85! – maar ’t Pallieterke zal ik blijven lezen tot mijn laatste snik.
De miserie met de Belgische begroting is begonnen tijdens de regeringen Verhofstadt. Om de begroting in evenwicht te houden, vonden die er niets beter op dan pensioenfondsen (zoals bv die van de NMBS) over te nemen en staatseigendommen te verkopen, om ze daarna terug te nemen aan woeker-huurprijzen (het zgn ‘sales & lease-back system’). Als tegenprestatie kwam de toenmalige minister van begroting, de socialist Vande Lanotte (‘Vande Lala’, zoals ik hem noemde), op het idee een zilverfonds op te richten, dat zou gespijsd worden door begrotingsoverschotten die zouden ontstaan door een daling van de rente-uitgaven. Die dalingen zijn er echter nooit gekomen, zodat dat zilverfonds een lege doos bleef. Sindsdien is het Belgische begrotingstekort blijven stijgen en is het nu, in verhouding tot het aantal inwoners, zowat het grootste van de hele E.U.
Het gevolg van dit alles is dat 2025 zich aankondigt als een grote stresstest, die niet zal worden opgelost door de honderden simplistische voorstellen van ons mateke en zijn kaviaarsocialisten. Het wordt ‘fasten seat belts’, zoals ik ooit ook al eens geschreven heb en zal alleen lukken als elke regio van dit land verantwoordelijk wordt voor zijn eigen begrotingstekort, zoals dat in Zwitserland bestaat voor de kantons (mijn blog van 24.12.2024).
En daarmee zit 2024 erop. Een vrij bewogen jaar met over de hele wereld verkiezingen voor alles samen zo’n klein miljard mensen. Verkiezingen die hier en daar nog niet tot resultaten hebben geleid, zoals in Roemenië, Georgië en in dat landje van ons dat, volgens The Economist, niet meer zou uitgevonden worden als het nog niet zou bestaan. Jammer genoeg bestaat het nog wel en dat in een vorm die niet langer werkbaar is. Of Arizona daaraan iets zal veranderen, blijft meer dan twijfelachtig als men ziet wat voor gekibbel er al maanden aan de gang is tussen de vijf toekomstige regeringspartners. Als het klopt wat De Tijd in een titel van haar weekeindeditie schreef, zou ons mateke al met ‘honderden’ amendementen zijn afgekomen en lijkt het er steeds meer op dat het kaviaarsocialisme van Vooruit een verzameling van ‘jochies en miepies’ is geworden, om het eens op zijn Hollands te verwoorden.
Jimmy Carter, oud-president van de VS, is overleden. De man is 100 jaar geworden. Ik herinner me nog een artikel bij zijn nominatie voor de democraten in 1976 in ’t Pallieterke met als titel ‘Jimmy Who ?’’. Men kende hem hier gewoon niet. Carter was een brave pindaboer uit de staat Georgia, een man wiens grootste verdienste als president was, dat hij een vredesbestand regelde tussen Israël en Egypte, de zgn Camp David-akkoorden, waarvoor hij o.m. later de Nobelprijs voor de vrede kreeg. Op economisch gebied maakte hij niet zo’n goede beurt en werd hij bij de volgende verkiezingen, in 1981, verslagen door de republikein en ex-Hollywood-acteur Ronald Reagan. De democraten hadden het ondertussen wel begrepen. Bill Clinton won later de verkiezingen met de slogan ‘The economy, stupid!’
Carter is niet te vergelijken met Trump, tenzij als het tegenovergestelde van The Donald.
De directeur van Paradigm, de Brusselse gewestelijke ‘operator voor digitale transitie’, een zekere Nicola Locoge, moest in oktober 10% van zijn royaal salaris afgeven voor drie maanden, nadat was gebleken dat hij tijdens de werkuren was gaan golven én voor 70.000 euro golfmateriaal had ingebracht. Buiten die Locoge ‘werken’ er bij Paradigm nog 663 anderen.
En deze affaire blijkt nog maar het topje van de Brusselse ijsberg te zijn. Het ‘gewest’ telt een derde meer personeel in vijf jaar tijd. Het zorgt niet alleen voor de stedelijke vervoersmaatschappij (MIVB), maar ook voor leefmilieu, netheid (of wat daarvoor moet doorgaan), begeleiding van werkzoekenden (Actiris), Safe, een dienst die instaat voor de veiligheid (en niet werkt) en God weet wat nog allemaal.
Alles opgeteld ging het van bijna 18.000 personeelsleden in 2018 naar bijna 23.000 in 2023. Bijna één derde meer. Stad en Gewest hebben wel een schuldenberg om U tegen te zeggen. Raar, hé?
Ondertussen blijft het uitkijken of er van het initiatief van formateur De Wever nog iets terecht zal komen. Een werkzame regering zal het nooit worden met partijen die boven hun gewicht spelen, zoals Vooruit en cd&v, terwijl het Vlaams Belang aan de zijlijn moet blijven, omdat de traditionele partijen er niet mee willen samenwerken en anderzijds het VB alleen federaal wil meerspelen aan de vorming van een federale regering als het de allerlaatste zou zijn. Daartussen zit dan de N-VA van Bart De Wever die het cordon eigenlijk niet onderschreven heeft – dat gebeurde nog door de Volksunie - maar die het het meest hardnekkig toepast. Dezelfde De Wever die alle communautaire problemen onder de mat veegt, terwijl hij tijdens de verkiezingscampagne steeds stelde niet te zullen toetreden tot een regering zonder confederalisme. Een Lachaertje, zeg maar.
- *Usque tandem, Catilina, abutere patientia nostra ?’ Hoelang nog, Catilina, ons geduld op de proef stellen ? (een bekend gebleven uitspraak van Cicero tijdens een van zijn vele debatten in het Oude Rome)
Voor Els van Doesburg (35), waarover ik op 26 november al een blog schreef (‘premier of burgemeester?’), is 2024 een boerenjaar* geworden. Ze trouwde met Peter De Rover (62!), de nieuwe voorzitter van het federale parlement én verlengt haar termijn als schepen in Antwerpen, waar ze zelfs waarnemend burgemeester kan worden mocht Bart De Wever het tot federaal premier brengen. Dat laatste volgens de nieuwe wet op de lokale verkiezingen, omdat ze - na Bart - de meeste stemmen behaalde. Als kers op de taart heeft ze ondertussen laten weten dat ze in verwachting is! Zo krijgt de grootste stad van Vlaanderen mogelijk een jonge moeder als burgemeester. En dan nog een die in Nederland geboren is, wat men nog kan zien aan de kleine ‘v’ van de ‘van’ in haar achternaam. Ik heb die ook, maar pas sinds ik ontdekt had dat mijn betovergrootvader uit Noord-Brabant kwam**.
En zeg dan nog dat er hier in de politiek niets gebeurt…
*Een boerenjaar is een fantastisch goed jaar waarin alles lukt en er goede resultaten worden bereikt. Kortom, een jaar waarin er goed geboerd wordt.
**Tot 1830 werden ook in Vlaanderen de tussenwerpsels bij achternamen met kleine letter geschreven. Dat veranderde onder invloed van het Frans, dat op dat moment de enige officiële taal was in België en waarin het met hoofdletter gebeurde.
