In het voorjaar had ik een aanvaring met een journalist van Het Laatste Nieuws, naar aanleiding van een dispuut dat onze buurt hier had met de gemeente. Wíj mochten nl al enkele maanden niet meer op het grasplein tussen de huizen omdat dat pas was ingezaaid, maar er mocht wél een circus op gezet worden. Met de journalist, die daarover kwam informeren, had ik een ogenschijnlijk vrijblijvend gesprek. Toen hij vertrok, drukte ik hem op het hart de zaak niet op de spits te drijven daar deze circusvertoning hoe dan ook toch zou doorgaan. 's Anderendaags kon ik in de krant zien dat hij het tegenovergestelde had gedaan. Het was in de tijd van de discussie over dat speelplein in Wetteren en volgens Peter Verbruggen, de journalist in kwestie, was het bij ons in Kasterlee nog veel erger, iets wat volledig onwaar was, want wij hadden niets tegen kinderen, alleen tegen de manier van hoe we door de gemeente behandeld werden. Ik kreeg in Het Laatste Nieuws nog wel een recht van antwoord, maar sindsdien worden mijn lezersbrieven niet meer gepubliceerd. Hoe een groot blad klein kan zijn. Later besefte ik dat de journalist van de zaak een sensationele reportage had gemaakt, niet omdat het zo was, maar enkel en alleen omdat hij zijn artikel anders waarschijnlijk niet gepubliceerd had gekregen en hij er dus niets aan kon verdienen. Journalistiek blijkt nl een job te zijn die nog vele jonge mensen aantrekt, maar die mede daardoor niet erg lonend meer is. Volgens een erg ontluisterend artikel van Filip Michiels in "Vacature" van vorig weekeinde houdt de gemiddelde Vlaamse journalist het elf jaar uit in de media. De uitdrukking "journalistiek kan tot alles leiden" bestaat al langer, maar heeft de dag van vandaag vooral te maken met de verloning. In de eerste plaats is er een eerder beperkt aanbod op de Vlaamse redacties, wat maakt dat kandidaat-journalisten elkaar voor de voeten lopen en niet zelden bereid zijn onder de kosten te werken. Iets oudere collega's worden daardoor fel onder druk gezet en haken af van zodra ze daarvoor de kans krijgen, bv door in de politiek te stappen, zowel voor eigen rekening als voor derden (bv als kabinetsmedewerker ). Eén op de vier beroepsjournalisten is tegenwoordig zelfstandig. 40% van die freelancers hebben een netto inkomen van amper ± 1500 euro, 12% haalt de 1000 euro niet eens. Er bestaat zelfs geen CAO meer voor beroepsjournalisten. De meeste beginners krijgen een interim-contract aangeboden, een soort veredeld proefcontract. Ook mede daardoor is er weinig solidariteit onder elkaar. De les die we uit bovenstaande moeten onthouden is, dat we zéér voorzichtig moeten zijn als we met journalisten te maken krijgen. De kans dat ze met uw situatie serieus rekening houden is meer dan waarschijnlijk ondergeschikt aan hun eigen plannen. Ik heb in elk geval mijn lesje geleerd.
Op het ogenblik dat ik dit schrijf, is er nog steeds geen enkel spoor van de twee kinderen die een week geleden verdwenen in Luik. Ik vraag me trouwens af, waarom men ook niet eens serieus gaat zoeken over de grenzen. Luik ligt, bij manier van spreken, slechts een boogscheut van zowel de Nederlandse als de Duitse grens, maar het gerechtelijk onderzoek blijkt zich uitsluitend met het Belgische grondgebied bezig te houden. Het is niet alleen een drama, dat die kindjes (waarschijnlijk) ontvoerd werden en men in dezelfde stad nog eens het spookbeeld van tien jaar geleden meemaakt. Het is ook een schande, dat kinderen in dergelijke "gezinnen" moeten groot worden. Met een moeder aan de drank en een tweede in de prostitutie is het leven van de kinderen daar een hel geweest. Kinderen moeten liefde krijgen, niet worden opgesloten en mishandeld. De reden waarom zoveel jeugdigen de dag van vandaag ontsporen, is gewoon omdat hun ouders er zich niet om bekommerd hebben. Ze zijn "op een ander" grootgebracht, zou men kunnen zeggen en dat is dan nog heel voorzichtig gesteld. Vandaag de dag zijn in België één op vijf koppels uit elkaar en weet men soms echt niet meer hoe het daar in die families allemaal aan toegaat. Dat geldt trouwens niet alleen voor de kinderen. Heel wat passionele moorden van de laatste jaren zijn gewoon uitlopers van echtscheidingen en aanhouderij, waarbij het meestal de kinderen zijn die vroeg of laat het gelag betalen. Luik mag dan de "de meest zuiderse metropool ten noorden van Marseille" genoemd worden, ze zijn er wat mee. Buiten een vrij recent vernieuwde stadskern (wij komen er regelmatig, hebben er een abonnement op de opera!), zijn er hele wijken aan het verkrotten. De stad telt liefst 139 verschillende nationaliteiten en bewijst nog maar eens dat multicultuur helemaal niet verrijkend is, integendeel. Heel wat van die buitenlanders zijn illegalen en een groot percentage zijn druggebruikers. De stap naar de criminaliteit is dan ook snel gemaakt. De aanhouding van de eerste verdachte laat duidelijk zien dat men zelfs pedofiele recidivisten zo maar terug op de gemeenschap loslaat, terwijl de burgemeester recentelijk nog pleitte voor het vrij verstrekken van drugs aan verslaafden. Dat Luik de trappers kwijt is, is ook een gevolg van al die jaren socialistisch bewind, een beheer dat de harde aanpak heeft afgezworen en nu geen blijf meer weet met de gevolgen ervan. Het is nog altijd "la cité ardente", maar dan in de slechte zin van het woord.
Nadat vorig jaar de Fransen en de Nederlanders, die - in tegenstelling tot ons, Belgen - verondersteld worden politiek ontwikkeld te zijn, de Europese grondwet in een referendum hadden verworpen, waren er een stel andere landen die, terecht, vonden dat het geen zin had daarover nog extra kosten te maken. Denemarken en Groot-Brittannië bv besloten geen referendum meer te houden. Op de bijeenkomst van staatshoofden en regeringsleiders in Brussel werd zopas beslist het moratorium over die voorgestelde grondwet met minstens nog twee jaar te verlengen. Dat betekent, in 't kort, dat er van die grondwet niets meer in huis zal komen. De meeste deelnemers aan de Brusselse vergadering waren het daarover roerend eens, met uitzondering van deze uit Luxemburg, onze eigenste Guy Verhofstadt en de Frans president Chirac. Het uitstel, dat er nu gekomen is, heeft dan ook grotendeels te maken met de hoop dat Verhofstadt er over twee jaar waarschijnlijk niet meer bij zal zijn en Chirac zeker niet. En dat is een goede zaak, ook voor Europa. Europa heeft geen grootdoenerij meer nodig, geen historische compromissen en geen grandeur naar de toekomst toe. Allemaal zaken die veel geld kosten en waaraan de doorsnee Europeaan geen boodschap heeft. Het wordt hoog tijd dat de huidige Europese Unie, die al meer dan groot genoeg is, geconsolideerd wordt en dat eerst de bestaande problemen worden opgelost. Laat Bulgarije en Roemenië, twee landen die helemaal niet klaar zijn om toe te treden, nog maar enkele jaartjes wachten en hou Turkije er helemaal buiten. De Europese Unie moet er in de eerste plaats nu voor zorgen dat de integratie van de nieuwste staten versneld wordt. Dat bv de Balkenstein regel (of wat ervan overblijft) hard wordt gemaakt. Dat mensen uit die nieuwe landen in de oude landen op wettelijke basis kunnen komen werken en degenen die van elders komen dat niet kunnen, tenzij daar dringende redenen voor zijn. Het gaat bv niet op dat onze vakbonden moeilijk doen om Polen en Tsjechen hier in een wettelijk kader te laten werken in de zgn knelpuntberoepen waarvoor onze eigen mensen passen, maar dat diezelfde vakbonden wel gratis lidmaatschapkaarten uitdelen aan illegalen. Als gevolg daarvan wordt het zwartwerk gepromoot. Waar zijn ze mee bezig! Een verdere uitbreiding van de Europese Unie hoeft niet zolang de bestaande unie niet goed functioneert, met of zonder grondwet. Europa moet in de eerste plaats een economische macht worden, geen politieke. Van de politiekers, verlos ons Heer!
Zoals ik reeds meldde op 5 dezer, stond er begin vorige week een artikel op de eerste bladzijde van Het Laatste Nieuws, met daarin het bericht dat Joseph Kabila, president van de "Democratische Republiek Kongo", op 10 juni in het huwelijk zou treden met zijn Marie Ovide Lembe. Het artikel ging niet zozeer over Kabila, maar over drie Waalse excellenties die op dat huwelijk aanwezig zouden zijn, erg tegen de zin van de rest van de Belgische regering. Op het einde van mijn artikel had ik nog geschreven te hopen dat we dat feest niet dubbel en dik zouden moeten betalen. In 't Pallieterke van deze week (blz 14, onderaan rechts) kan men lezen dat het ons nu al zo'n 94 miljoen heeft gekost. De Belgische regering heeft de republiek Kongo nl een schuld van die grootte kwijtgescholden. In feite gaat het om niets meer dan een symbolische schenking: Kabila zelf krijgt niets, het land eigenlijk ook niet (het zou het al gehad moeten hebben) en België ging dat geld toch waarschijnlijk nooit meer terug zien. Wat wel speciaal is aan dat trouwfeest is, dat er nergens (buiten 't Pallieterke) gewag van werd gemaakt en dat ook Het Laatste Nieuws, dat ermee begonnen was, er daarna geen letter meer aan spendeerde. Officieel is het niet geweten of Kabila nu wel degelijk getrouwd is of niet. Op een mail van mij (aan 4545@)HLN.be) werd niet geantwoord en ook een rechtstreekse mail aan een journaliste van de krant kreeg geen respons. Het is dan ook méér dan waarschijnlijk dat de paarsgezinde pers voor deze zaak gecensureerd wordt. Men is waarschijnlijk als de dood voor iedere mogelijke inmenging in de aanstaande presidents- en parlementsverkiezingen. --- Wat die verkiezingen betreft gaat de Europese Unie 1500 soldaten ter plaatse sturen, waarvan de helft in Kongo zelf (Kinshasa) en de rest als stand-by in Gabon. Dat is een al even symbolische daad als die schenking van 94 miljoen. Wat kunnen 750 militairen (Duitsers en Fransen met Belgische logistieke steun) doen in een land met 64 miljoen inwoners, zo groot als heel West-Europa? En dat alles voor verkiezingen die 400 miljoen euro gaan kosten en meer dan waarschijnlijk helemaal niets gaan oplossen...
Toen ik school liep in de lagere school, einde van de jaren veertig, begin jaren vijftig, hadden we daar op die school een zeer goede leraar, die wel een "los handje" had. Hij durfde de leerlingen wel eens een draai rond hun oren geven en ook de meetlat gebruikte hij wel eens om zijn gezag te tonen. Daar maalde toen niemand om. De tijden zijn veranderd. Alhoewel men soms wel eens zou wensen dat er in bepaalde scholen wat meer authoriteit zou heersen, zal geen leerkracht de dag van vandaag het in zijn hoofd halen kinderen te slaan. Tenzij in een koranschool, zoals pas nog gebleken is in de naschoolse lessen van de Bilal moskee van Borgerhout. Het moet al erg geweest zijn als niet minder dan drie "leraars" achter de tralies geraakt zijn, waarbij dan nog een vrouw, én het aanhoudingsmandaat is verlengd geworden. Het zou om niet minder dan 20 kinderen gaan die slagen hebben gekregen met een houten regel en een plastic slang. De klacht was er gekomen van een leraar van St. Norbertus waar de kinderen overdag school lopen, niét van de ouders... Als men bij deze zaak dan moet vernemen dat één van de aangehouden "leraars" speciaal voor die "lessen" werd afgevaardigd door het Marokkaanse consulaat, dan kan men zich inbeelden dat het er in die officiële scholen in Marokko zeker niet zachtzinniger aan toe zal gaan. Het kan trouwens nog erger. De toestanden in de koranscholen in bv Pakistan (vrij vertaald: "het land van de zuiveren") zouden nog veel erger zijn. De jongetjes daar krijgen maar één zaak te leren: de verzen van de koran. Voor de rest houdt men ze zo goed als analfabeet. Na vijf jaar zijn ze compleet gehersenspoeld en klaar voor de taliban en de jihad, de heilige oorlog. Wat dat kan betekenen, hebben we in Afghanistan al meegemaakt. --- Ook het dragen van de boerka was uitsluitend een Afghaanse geplogenheid, het ultieme teken van de onderwerping van de vrouw in de fundamentalistische moslimwereld. "De onderwerping van de vrouw is een wezenlijk onderdeel van de islam; zonder submissie en serviliteit blijft er van de leer weinig over". Deze tekst tussen haakjes is niet van mij, maar van Betsy Uddink, echtgenote van een Nederlandse diplomaat die jarenlang in Pakistan heeft gewoond en er een boek over geschreven heeft ("Allah en Eva", uitgeverij Augustus, 256 blz, 18,50 euro). Buiten Afghanistan is het dragen van een boerka een verschijnsel dat pas de laatste jaren is opgedoken. Het wordt alleen gebruikt in extreem fundamentalistische moslim kringen. Dat was zo bv bij ons het geval in Maaseik, waar de burgemeester echter een verbod daartegen uitvaardigde. Een zekere Khadija El Ouazzani ging daartegen in beroep, maar kreeg ongelijk van de politierechter die, m.i. terecht, vond dat het dragen van dergelijke vermomming een gevaar kon zijn voor de veiligheid en de algemene orde. Die Mw Ouzzani is, nota bene, de echtgenote van een zekere Khalid Bouloudou, die opgesloten zit wegens terrorisme. Als die mevrouw Ouzzani vindt dat zij persé in zo'n boerka moet kunnen rondlopen, dat ze dan naar Afghanistan gaat, of (misschien) naar Pakistan. Zoals Brecht ooit schreef: "Als het volk u niet aanstaat, kies dan een ander volk". --- In de marge van bovenstaande nog dit: Koningin Beatrix van Nederland bezocht de Mobarak moskee in Den Haag ter gelegenheid van het vijftigjarig bestaan ervan. De hofhouding had voor dit bezoek op voorhand laten weten, dat er geen handen zouden gedrukt worden. Daarover waren afspraken gemaakt met het bestuur van de moskee. De fundamentalistische islam verbiedt nl iedere aanraking tussen mannen en vrouwen als ze geen directe familie zijn... Dat noemen ze dan wil tot integratie: kruipen voor de regeltjes van de inwijkelingen. En dat gebeurt dan door de hoogste gezagdraagster.
De partij N-VA gaat een oud wetsvoorstel van Geert Bourgeois, om de rol van het centrum voor gelijkheid van kansen en racismebestrijding (oef!) te beperken, opnieuw indienen. N/VA voorzitter Bart De Wever neemt het de directeur van dat centrum, Jozef De Witte (what's in a name!), erg kwalijk dat hij zich openlijk met de politiek bemoeit. Het werd tijd dat er tegen dat centrum wat tegenwerk komt. Indertijd opgericht om in de eerste plaats de belangen van de allochtonen te verdedigen, is het vandaag de dag een soort gedachtepolitie geworden die, als men het laat doen, zo stilaan op één lijn zou willen komen met wat er in bepaalde fundamentalistische Islamlanden gebeurt. Bij de oprichting was "moederke D'hondt" de hoofdverantwoordelijke. Alleen al die titel van "moederke" vertelde iets over de aard van de nieuwe instelling. Mw D'hondt werd dan opgevolgd door pater Leman en van toen af werd de strijd bitsiger. Leman was niet voor niets een dominicaan, juist dié orde die vroeger de échte inquisitie had geleid en er toen niet voor terugschrok mensen op de brandstapel te zetten. Onder Leman werden de Vlaams nationalisten de kop van jut en was het net alsof racisme enkel in één richting werkt, dat alleen blanken racistische zijn en anders getinten niet. Bij het ontstaan van paars maakte Guy Verhofstadt er een erezaak van dat hij de opgang van het Vlaams Blok zou stoppen. Hij zou willen worden afgerekend, zei hij, op grond van zijn resultaten op dat gebied. Als één van de middelen ter bestrijding van het Vlaams nationalisme in het algemeen en het Vlaams Blok/Belang in het bijzonder, nam Verhofstadt het centrum rechtstreeks onder zijn hoede en werd er dan ook de hoofdverantwoordelijke van. Pater Leman mocht dan al een gedreven antiracist zijn, zo anti-Vlaams was hij nu echter ook niet. Als gevolg daarvan kwam hij regelmatig met de premier in botsing en gaf hij tenslotte zijn ontslag. Hij werd opgevolgd door Jozef De Witte, een gedreven socialist die perfect paste in de zgz links liberale gedachtestroming, waarin de wet gedicteerd wordt door de Waalse PS. Die De Witte ontpopt zich steeds meer als een anti-Vlaming en wil nu o.a. dat zijn centrum zich burgerlijke partij stelt in de zaak van de moorden in Antwerpen, waarbij hij in feite de rol van het openbaar ministerie overneemt. Hij wil tegelijkertijd scherprechter en superrechter zijn in dit land. Het is een schande dat zoiets gebeurt onder de verantwoordelijkheid van een premier die zich nog steeds liberaal durft te noemen. Linksliberaal, een term die ons vanuit Nederland is overgewaaid (D66) bestaat in werkelijkheid niet, evenmin als bv rechtscommunist. Het is voor Verhofstadt een zoveelste verloochening van zijn vroegere principes, in de eerste plaats de vrijheid van mening en meningsuiting.
Op donderdag 27 april was er op het vliegveld van Zaventem heel wat beroering, toen een onbekende man bij de incheckdienst in de Schengenhal opeens ging lopen en verdween tussen de menigte. Daar de mogelijkheid bestond dat de man wapens of springstof bij zich had, werd de hele hal stilgelegd en mocht er vanaf die pier ook geen vliegtuig meer vertrekken. Dat duurde de hele ochtend. Het was pas na de middag dat men via een controle van de camera's kon zien dat de man het luchthavengebouw meteen had verlaten. In totaal waren er 25 vluchten geannuleerd en 55 uitgesteld, wat zorgde voor een schade van ettelijke miljoenen, vooral ten nadele van de luchtvaartmaatschappijen. Er werd sindsdien van heel deze zaak niets meer vernomen. Ik ga ervan uit dat men de man dus niet gevonden heeft. Erger nog: dat men hem helemaal niet meer zoekt. Als men nl beelden van hem heeft, is het een kleinigheid deze op TV te tonen en zou er misschien wel iemand zijn die hem kent. Waarom dat niet gebeurd is, is mij een raadsel. Schending van de privacy? Laat me niet lachen. Volgens mij wordt deze zaak in Brussel geseponeerd, zoals dat daar met 80% van alle criminele feiten gebeurt. --- Nog iets gehoord van mevrouw Erdal? Ik ook niet. Het lijkt wel alsof deze terroriste van de aardbol verdwenen is. Ook deze zaak heeft hopen geld gekost (de "dame" werd "geschaduwd" door 28 man van de staats"veiligheid"). --- Waar de Staat ook zijn broek aan gescheurd heeft, is aan de zaak "Remmery". Liefst zeven (7) inspecteurs werden er full time mee belast en het resultaat was, dat de hele zaak misschien wel eens iets te maken zou hebben gehad met aanhouderij. Ondertussen hadden koning, Staatsveiligheid, de bisschop van Brugge en Unizo zich flink belachelijk gemaakt en heeft ook dit alles hopen geld gekost. De zaak is nu in alle stilte "begraven", zoals dat heet. --- Soms is er echter nog gerechtigheid, maar dan moeten we de steun krijgen van het buitenland. Een Algerijnse drugsmokkelaar (hij werd gepakt met 4 ton cocaïne!), een zekere Abdelwahab Guerni, werd door het Belgische Gerecht vrijgesproken. Niet omdat hij de feiten niet gepleegd zou hebben, wel omdat de onderzoeksrechter in deze zaak de drugsbaron op een "ongeldige wijze" had laten afluisteren. De man was niet zomaar een smokkelaartje: hij organiseerde de zaak, liet hier de coke versnijden en verdeelde die over verschillende landen. Door zijn vrijspraak kon hij rustig blijven genieten van zijn villa in Meise. Jammer voor Guerni dat de wereld niet ophoudt bij België. De man werd ook gezocht in Italië, waar hij, ook wegens drugshandel, nog een celstraf van 30 moet uitzitten, waar ze niet zeveren over afluisterprocedures en waar ze geen wet Lejeune hebben. Hij krijgt daar nu elke dag pasta en minestrone. Er werkt gelukkig nog iéts in Europa!
Toen ik nog student was, in de verre jaren vijftig/zestig van de vorige eeuw, was er een bekend mopje waarbij een schoolmeester aan zijn leerlingen vroeg wat een polyglot was. "Iemand die meerdere talen spreekt, meester", zei er een (wij spraken toen altijd met twee woorden). "En hoe noemt men iemand die slechts één taal spreekt", wou de meester weten. "Een Waal, meester", riep er ene. Professor Victor Ginsburg, docent aan de ULB, de Franstalige universiteit van Brussel, heeft er vijftig jaar over gedaan om tot hetzelfde besluit te komen: namelijk dat de meeste Walen (bijna 60%) uitsluitend (een soort) Frans spreken en niets anders. Ik heb zijn rapport via de krant en de TV, maar kan erbij vertellen dat diezelfde Waal ook nooit een anderstalige krant zal lezen noch een anderstalige radio of TV-zender zal zappen. Ze leven gewoon in hun eigen wereldje en weten amper wat daarbuiten gebeurt. Op het einde van de jaren negentig, toen er een grote economische bloei was en men overal volk tekort kwam, konden de inwoners van de regio van Verviers, waar toen (en nu nog) een werkloosheid was van meer dan 20%, gemakkelijk werk vinden vlak over de grens in Nederland, op hoogstens 10/15 km van huis. Niemand ging daar op in, daar men er Nederlands moest kunnen (verstaan). Hetzelfde gebeurt trouwens ook nu nog in de nieuwe industriezones rond Moeskroen, waar steeds meer Vlaamse bedrijven zich installeren omdat ze er een hoop faciliteiten en subsidies krijgen die in Vlaanderen geweigerd worden of eenvoudig niet bestaan. Eens die bedrijven daar zijn opgestart, geraken ze echter niet aan plaatselijk personeel. Dat komt hoogstens eens langs om een papier te laten tekenen, dat ze er geweest zijn "om werk te zoeken", waarna ze terug verdwijnen in de anonieme werkloosheidscijfers. Het personeel dat er wél werkt, komt uit Vlaanderen en uit ... Noord-Frankrijk. Het blijkt trouwens dat ongeveer 42% van de Fransen wél een andere taal spreekt, dat is dus 9% meer dan de Walen. Kortom, de Walen willen de Vlamingen hun taal niet, alleen hun centen!
"De tijd verslindt de steden, geen tronen blijven staan", luidt de tweede strofe van ons Vlaams volkslied. Koning Albert heeft dat volkslied, in een onbewaakt ogenblik, ooit meegezongen, maar dan alleen de eerste strofe. Het koningshuis is nl bang geworden van de Vlamingen, die "omfloerste" separatisten, zoals Albert dat nog niet zolang geleden heeft gezegd. Sindsdien heeft hij alleen nog maar meer volksgenoten in het harnas gejaagd en houdt hij zich tegenwoordig erg op de vlakte. Dat geldt ook voor zijn mannelijke nakomelingen. Met Philippe is men al blij dat hij niéts meer zegt, of toch zo weinig mogelijk. De troonopvolger wordt gewoon niet voor vol aanzien. Broer Laurent is een zonderling, waarover alleen Gaia zich af en toe kan verheugen. Zelf is hij een logeman (een van de redenen waarom koning Boudewijn hem voor het koningschap heeft uitgesloten door ook vrouwen het opvolgingsrecht te geven). Bij zijn eerste kind wou hij een moslim als peter. Van zijn tweeling, die nu zo'n zes maanden oud is, moet de eerste foto nog vertoond worden. Van de mannelijke Coburgers verwacht de machinerie achter het Hof dus weinig goeds. Dan maar het geheim wapen inschakelen. Dat heet Paola di Ruffo di Calabria, die ooit tijdens een Romeins studentenfeest een Belgische prins aan de haak kon slaan en er, na veel hoogten en nog meer laagten, nog steeds mee getrouwd is. Buiten de problemen die ze met elkaar hadden, had Paola er ook nog een met het land waarvan ze prinses werd: ze weigerde nl de taal van de meerderheid te (leren) spreken. Na vijftig jaar en twee paarse regeringen heeft ze daar toch een eind aan gemaakt en is ze die boerentaal dan toch gaan bestuderen. Het resultaat is dat ze iets spreekt dat er op trekt. Vlamingen, zeker die van het correcte type, zijn echter in de meerderheid lamme goedzakken en wát blij dat ze nu een koningin hebben die al na vijftig jaar hun taal is gaan leren. Weshalve de nationale omroep het met de hofhouding op een akkoordje kon gooien om eens een blitse reportage van dat fenomeen te maken, tot meerdere heil en glorie van vorst en vaderland. De reportage, aan elkaar gepraat door Jan Becaus, een van de weinige niet-socialisten van de Vuur Rode TV, was één en al spontaneïteit, zegt de VRT althans. Jan mocht wel geen rechtstreeks interview afnemen waardoor we haar algemene kennis van het land en de wereld en de beheersing van onze taal hadden kunnen afmeten. Het werden in totaal drie gesprekjes in de drie landstalen : Frans, een soort Nederlands en Italiaans. Nu zullen koppigaards zeggen dat Italiaans hier geen landstaal is. Wel, niet voor u en mij, wel voor Paola. Men kan die spontane dame toch niet vragen nu ook nog Duits te gaan leren, cette langue de boches! Om op die gesprekjes terug te komen, die waren van voor naar achteren helemaal voorbereid. Zowel vragen als antwoorden werden op voorhand ingestudeerd en op script gezet. Ge ziet: de spontaneïteit droop er zo af! Tenslotte nog dit: om dat programma zeker vlot te kunnen opnemen, trok men daarvoor naar Venetië, het vaderland van Ruffo di Calabria, om er toch maar zeker van te zijn dat mevrouw zich op haar gemak zou voelen. Stel je voor dat ze zo'n reportage hier zou moeten hebben ondergaan, in een stad omgeven door flamands. Ze had het kunnen besterven! Enfin de royal- en roddelblaadjes zullen zich weer de vingers kunnen aflikken van de koninklijke stroop die er werd uitgesmeerd. Of dat er allemaal zal toe bijdragen om dit land aan mekaar te houden, valt erg te betwijfelen. L'Union ne fait plus la force, l'union fait la farce.
In deze rubriek heb ik al enkele keren Catalonië besproken, omdat die regio het heeft klaargespeeld om in een vrij gecentraliseerd land als Spanje toch een hoge graad van autonomie te hebben bekomen. Wel, Catalonië is daar niet alleen: ook Baskenland gaat dezelfde weg op. Dat mocht Vlaams minister Geert Bourgeois ondervinden die naar Baskenland op bezoek was getrokken. Sinds de ETA, in navolging van de Ierse IRA, besloten heeft de gewapende strijd op te geven, heeft de regio een hele serie faciliteiten gekregen waarop wij, Vlamingen, alleen maar jaloers kunnen zijn. Zo kunnen de Basken nu hun eigen belastingen heffen. Daarvan moeten ze alleen de BTW afstaan aan de centrale Spaanse regering. Die bedraagt daar 12%. Zo incasseert de Baskische fiscus bv 11,6 miljard euro, waarvan 1,3 miljard naar Madrid gaat. Als we even zouden uitgaan van eenzelfde bruto nationaal product, dan zou Vlaanderen - mocht het zich in een Baskische situatie bevinden - zo'n 36 miljard kunnen innen (min de BTW, natuurlijk). Er zijn nl maar twee miljoen Spaanse Basken en meer dan zes miljoen Vlamingen. Daar ik er van uitga dat het BNP in Vlaanderen wel hoger zal liggen, zou het hier ook wel eens een pak meer kunnen zijn. Wat krijgt Vlaanderen in werkelijkheid? 20,6 miljard. Daar houdt het niet mee op. De Basken incasseren hun geld zelf, de Vlamingen moeten het krijgen van de Belgische federale regering. Wij hangen dus af van de goodwill van Brussel. Na Schotland en Catalonië steekt ook Baskenland ons voorbij. --- Vorige week gebeurde er trouwens iets merkwaardigs in ons parlement. Alle Vlaamse partijen, ook die van de meerderheid, stemden voor de inoverwegingneming van een voorstel van het Vlaams Belang dat de regering vraagt voorbereidingen te treffen voor de ontbinding van de Belgische staat. Alle francofone partijen stemden tegen (parlementsvoorzitter Decroo, superbelg en vriend van het Hof, onthield zich). De kans dat het verder zal komen dan die inoverwegingneming is miniem, maar het was al opmerkelijk dat de Vlamingen voor één keer aan hetzelfde zeel trokken. Als ze dit nu eens blijven doen, dan halen we misschien Catalonië, Baskenland en Schotland nog bij!
Deze regering bolt uit. We staan voor de vakantie en daarna zal alles in het teken staan van de verkiezingen, eerst de gemeentelijke en daarna de federale. Dit brengt met zich mee dat Verhofstadt II de grote problemen uit de weg gaat en alleen nog wat discussieert over problemen die niet in het regeerakkoord stonden en daarom vrijblijvend kunnen getackeld worden: de zondagsluiting, het stopzetten van werklozensteun (in de tijd), de verkeersproblemen e.d. Volgens Het Laatste Nieuws (grote titel op de eerste pagina) zou de verkeerswet "grondig" vernieuwd zijn (de "haakjes" zijn van mij). Ik heb het hele verhaal gelezen en vind daar maar een paar punten en komma's gewijzigd. Opmerkelijk is wel dat de socialisten, die in Vlaanderen de hele mobiliteit in handen hebben (alle directeursposten bij De Lijn, NMBS en BIAC én ministers van verkeer in zowel de federale als de regionale regering), in feite het onderspit hebben moeten delven: er komt geen snelheidsvermindering voor vrachtwagens op de autosnelwegen. Althans niet volgens de wet. Vlaams minister Van Brempt is daarover zeer ontgoocheld en reageert als een verwend kind. Haar federale collega Landuyt heeft dan maar een nieuwigheid uit zijn mouw geschud zodat trucks niet meer zullen mogen voorbijsteken op snelwegen met twee rijvakken. Voor de tegenstanders is het dus maar een Pyrrusoverwinning geworden, want de eerste de beste zondagsrijder die tegen 70 km/uur bv van Ranst naar Tongeren of naar Turhout rijdt, riskeert daardoor een file te vormen van tientallen kilometer. Geen nood echter, want Landuyt gaat ervoor zorgen dat binnen een viertal maanden er om de 20 km op dergelijke wegen een voldoende lange inhaalstrook wordt aangelegd. En dat met een wet die nog moet worden bekrachtigd én het bouwverlof voor de deur. Enfin, het wordt weer een wet die nog ettelijke keren zal worden "aangepast" volgens het gekende Verhofstadt recept. Er wordt gesteld dat het bekvechten over de aan de gang zijnde zgz problemen een aanloop zou zijn naar de verkiezingen. Denkt men echt daar dan stemmen mee te winnen? Deze regering in het algemeen en Landuyt in het bijzonder zouden zich beter bezig houden met de echte problemen waarvan de mensen wakker liggen: de immigratie, de veiligheid, Brussel-Halle/Vilvoorde, de transferts en - voor wat Landuyt betreft - het vliegveld van Zaventem. Nog zopas werd door een onderzoekscommissie vastgesteld, dat de verhoging van de investeringen in België meer te danken is aan Zavcntem dan aan het feit dat Brussel de Europese hoofdstad zou zijn. Tenslotte heeft de nieuwe verkeerswet ook een symbolische betekenis: voortaan geldt de voorrang van rechts altijd. Als men dat ook eens in onze politiek zou toepassen dan hadden we de partij van Landuyt en Van Brempt helemaal niet nodig. Ze zijn op die postjes geraakt dank zij het cordon sanitaire, niet o.w.v. hun bekwaamheid. Tenslotte houden zij zich enkel maar bezig met bijkomstigheden. In het Peterprincipe heet dat "bijzaakspecialisten". Zij bekommeren zich niet om het schilderij, alleen maar om het kader.
"In de politiek gaan", zoals men dat noemt, is een lucratieve bezigheid. Het is niet voor niets dat heel wat mensen, die een beetje naam hebben gemaakt in de sport- of amusementswereld, opteren voor zo'n "bijverdienste". Wie het geluk heeft een of meerdere termijnen uit te doen, heeft daaraan niet alleen een goede cent bijverdiend, maar is ook al zeker van een degelijk later pensioen. Daar komt dan nog bij dat heel wat van onze politiekers links en rechts nog een extraatje bijverdienen met mandaten allerhande, zodat het kan gebeuren dat zelfs politici op gemeentelijk vlak er tenslotte meer aan overhouden dan de eerste minister, zoals zopas bij enkele PS-ers in Charleroi is gebleken. Het kan ook anders. Ene Robert Stevaert, in de wandeling Steve Stunt genoemd, moest op een gegeven ogenblik, als voorzitter van de SP.a, beslissen welke socialist er gouverneur van Limburg zou worden. Hij benoemde dan maar zichzelf en zorgde zo meteen voor een glansrijke fin-de-carrière. Die zelfbenoeming was grondig voorbereid, want een zittende gouverneur ging toen pas met 65 op pensioen. Speciaal voor Steve's laatste stunt werd die leeftijd op 60 gebracht zodat Mw Houben-Bertrand vriendelijk verzocht werd plaats te maken voor het nieuwe Limburgse wonder. Eens de zaak geregeld, trouwde Steve met zijn partner waarmee hij 30 jaar zijn leven had gedeeld. Op die manier kon zijn "madam" later ook genieten van een gouverneurspensioentje. Om het in het socialistisch jargon te zeggen: "Ge kunt het maar hebben". Helaas is er aan de functie van gouverneur ook een schaduwkant: men wordt ambtenaar. Dat betekent, dat men zich niet meer met de nationale politiek mag bemoeien en er ook geen uitspraken over mag doen. Een gouverneur wordt immers verondersteld te regeren over álle provinciale onderdanen, ongeacht hun politieke gezindheid. Dat blijkt voor gouverneur Stevaert nogal moeilijk te liggen. Evenals zijn vriend Fidel Castro weet hij nl wat goed is voor de mensen en zou hij dan ook liefst van al willen dat zijn regeltjes en die van zijn partij worden nagevolgd. Zo gebeurde het dat hij vond, dat "de verkiezingen van 2007" voor Yves Leterme een ramp zouden worden". Hiermede is hij zijn boekje te buiten gegaan en zou dat niet de eerste keer zijn. De tijd, dat de socialisten "in het midden van het bed lagen", zoals hij dat zo mooi kon zeggen, blijkt voorbij te zijn. Hun haring braadt niet meer en er is geen Steve Stunt meer om de mensen te behagen met "alles gratis". Vande Lanotte mag dan een professor zijn, een politiek beest als Steve heeft de partij niet meer. Vandaar dat het blijft kriebelen. Stevaert speelt echter vals. Ofwel blijft hij gouverneur en zwijgt hij over de nationale politiek, ofwel treedt hij af en dan mag hij vertellen wat hij wil. Van de groenen, die hij ooit ook eens heeft willen opvrijen, kreeg hij de benaming "schijnheilig paterke van Hasselt". Nu komt daar de titel "valsspeler" bij. Het kan erg zijn dat hij niet kan doen wat zijn vriend Fidel zich wél kan permitteren, maar gouverneur betekent nog altijd niet dictator.
We worden regelmatig om de oren geslagen met allerlei wetenschappelijke studies. Het kan tegenwoordig niet raar, of niet doodgewoon genoeg zijn of er bestaat ergens wel een wetenschappelijke studie van. Ge vraagt u af waarmee die (doorgaans) geleerde professoren zich bezig houden en wie dat allemaal betaalt. Vorige week verscheen in het toch wel erg bekende vakblad "The New Scientist" weer zo'n studie, ditmaal met de titel "Hoe word je 100 jaar en geniet je ervan". De studie, verricht bij een aantal 100-jarigen, kwam tot het besluit dat men van het leven moet genieten, zij het met mate. Nou, dat wisten de Romeinen ook al: "carpe diem" (melk de dag) en die hadden zo'n studie niet nodig om tot dit besluit te komen. Een tweede vaststelling, dat het beter is niet te vet en niet teveel te eten en niet teveel langs de dokter te lopen, is ook niets nieuws "Te" is nooit goed, behalve in "tevreden"; dat leerden we al op de lagere school. Een andere vaststelling: je hersenen bezig houden, is misschien wel juist, maar ook niet helemaal. Ik heb een Heeroom gehad die zes talen sprak en steeds geestelijk actief was. Dat is bij priesters de dag van vandaag niet moeilijk, want er zijn er te weinig en die hebben werk zoveel ze willen. Welnu, toen hij 83 was werd hij dement en dat had niets te maken met een tekort aan hersengymnastiek, maar door een tijdelijk ontbreken van zuurstof aan zijn hersenen na een hartaanval. De les die ik daaruit getrokken heb is, dat het veel belangrijker is de bloedsomloop regelmatig te controleren. Tenslotte raadt de studie aan te verhuizen naar landen waar de levenskwaliteit het hoogst is. Japan en Hawaï worden aangehaald en ook Sardinië. Nu heb ik toevallig negen jaar op dat laatste eiland gewoond en zijn er daar inderdaad in bepaalde landelijke zones nogal wat krasse ouderlingen, maar dat zegt niets voor mensen die van buitenaf komen. Die Sarden hebben dat waarschijnlijk in hun genen en om te bereiken wat zij bereikt hebben moet men zijn hele leven leiden zoals zij en niet het laatste stukje ervan. Kortom, een studie zoals er dertien zijn in een dozijn. Misschien had Boerhaave* het bij het rechte einde toen hij zijn stelling openbaarde: "Hoofd en voeten warm. Voedt matig uwen darm. Houdt goed uw achterpoortje open en laat alle dokters naar de bliksem lopen"!
* Herman Boerhaave was een internationaal bekende geneesheer en scheikundige uit de Hollandse gouden eeuw, o.m. hoogleraar aan de universiteit van Leiden.
De plantentuin in Meise is een van die instellingen die nationaal beheerd wordt, zoals men dat zegt. Er zijn nog van die "nationale" instellingen en, voor zover ik weet, liggen die toevallig allemaal in Vlaanderen, een soort overblijfsels uit de tijd toen België nog ééntalig Frans was, lijkt me wel. Andere instellingen zijn bv het museum in Tervuren en het kerncentrum in Mol (wat koning Albert enkele weken geleden de gelegenheid bood om daar, in Mol, Frans te praten met de directie...). Voor Meise is beslist dat de plantentuin geregionaliseerd zal worden. O.w.v. die reden heeft een vorige Waalse "bevoegde" minister het nagelaten nog geld erin te investeren. De directeur van het centrum bevestigde gisteren op TV dat de minister dat niet meer wou doen "omdat de tuin toch naar Vlaanderen zou worden overgeheveld". Van onverantwoord beleid gesproken! Het probleem met die tuin is nu, dat hij staat te verkommeren en dat de kans groot werd dat er tegen volgende winter geen voldoende verwarming meer zou zijn, waardoor duizenden waardevolle tropische planten en struiken verloren dreigen te gaan. Om dit te voorkomen heeft Vlaams minister Fientje Moerman een bedrag van anderhalf miljoen euro vrijgemaakt omdat zij wél haar verantwoordelijkheid wil opnemen. Hip, hip, hoera en drie banken vooruit, zou ik zeggen. Mijn slecht karakter zegt me echter, dat "ze" "ons" weer aan het inpakken zijn. Men kan er haast vergif op nemen dat er nog wel e.o.a. "compensatie" uit de kast zal vallen alvorens Vlaanderen die tuin officieel zal overgedragen krijgen. De francofonen hebben er nu eenmaal een brevet op in dit land steeds compensaties te vragen als ze ons iets moeten afgeven en steeds compensaties te weigeren als zijzelf iets te krijgen hebben. Een duidelijk voorbeeld in het verleden was de regionalisering van de wapenindustrie, waarbij Louis Michel, toenmalig minister van buitenlandse dinges, met één knip van zijn PC-muis een einde maakte aan de Nepalese burgeroorlog. Op zijn web-site althans, want in werkelijkheid zijn daar later nog duizenden doden gevallen, waarvan niet weinig onder de kogels van de minimi-machinegeweren van FN uit Herstal. Enkele van die moordwapens zijn intussen in de handen gevallen van de maoïstische rebellen aldaar. In de krant van vandaag (HLN) was dat op een foto te zien. Ondertussen zit Michel in "Europa", waar hij zijn onverantwoord beleid verder zet. Zo heeft hij enkele weken geleden een bedrag van ettelijke miljoenen euro vrijgemaakt voor de "voorlopige" regering van Somalië, een land dat al enkele decennia in een burgeroorlog is gewikkeld. Zopas is nu gemeld dat de hoofdstad van dat land, Mogadischu, zou zijn ingenomen door een islamitische militie met waarschijnlijk nauwe banden met Al Qaida. Hopelijk is het cadeau van Michel nog niet gestort geworden, anders is de kans groot dat het daar in handen is gekomen van een andere moordenaarsbende. Die gaat er dan bijna zeker wapens mee kopen. Nog een geluk dat maoïsten en moslim terroristen niet op éénzelfde golflengte zitten, anders geraakten die laatste misschien ook nog aan FN-minimi's...
Op 10 juni a.s. trouwt Joseph Kabila, president van de "Democratische Republiek Kongo" met Marie Olive Lembe, met wie hij al een dochter van vijf heeft. Dat feest zal o.m. worden bijgewoond door enkele francofone MR-leden: minister Reynders van Financiën, minister Armand De Decker van ontwikkelingssamenwerking en staatssecretaris Gisèle Mandaila. Of die daarvoor zijn uitgenodigd ofwel zichzelf hebben uitgenodigd, is mij niet bekend. Kabila Jr zal ze in elk geval graag zien komen, niet alleen om eventuele financiële steun toegezegd te krijgen, maar ook omdat er op 30 juli a.s. voor de allereerste keer sinds 1984 democratische verkiezingen zullen worden gehouden in Kongo. Er wordt dat gekozen voor een nieuw parlement én voor het presidentschap en voor dat laatste is alle hulp welkom. Het schijnt dat het bezoek van de drie MR-leden aan het Kabila feest voor nogal wat beroering zorgt in Belgische politieke kringen, tot in de regering toe. Ergens is dat logisch want, ook al zeggen de drie dat ze ook ontmoetingen zullen hebben met enkele van Kabila's rivalen, de meeste aandacht zal naar het feest gaan en dus naar Kabila. Waarschijnlijk zullen de drie zich van de kritiek niet veel aantrekken. De francofonen hebben "onze" Kongo steeds als hún wingewest beschouwd en sinds Louis Michel is er weer heel wat geld gepompt in het bodemloze vat dat onze oud-kolonie geworden is. Volgens een recent artikel in "Time" is de burgeroorlog in Kongo de "dodelijkste oorlog" in de wereld. Rechtstreeks en onrechtstreeks hebben de gevechten sinds 1998 de dood gekost van liefst 4 millioen (!) mensen (volgens het IRC, het "International Rescue Committee" zijn het er 3.900.000). Dat maakt dat dit het dodelijkste conflict is sinds de Tweede Wereldoorlog. Terwijl er op dit ogenblik officieel niet meer gevochten wordt, schat men dat er nog dagelijks 1250 mensen sterven aan gevolgen ervan, door ondervoeding en niet behandelde ziekten. Voor veel Kongolezen zijn de verkiezingen van 30 juli dé hoop op beterschap. Zal dat echter zo zijn? Wat gaat er ná die verkiezingen gebeuren? Wie gaat daar wat doen? Gaat men daar dan überhaupt iéts doen? De kans is klein. Hoe krijgt men land van meer dan twee millioen vierkante kilometer weer gezond, een land zonder enige valabele infrastructuur, zonder wetten die werken, zonder een authoriteit die de touwtjes in handen heeft? De verkiezingen zullen ± 400 millioen euro kosten. Misschien is het allemaal weggeworpen geld dat beter anders was besteed, desnoods op een minder democratische wijze. Als immers na 30 juli zal blijken, dat het geld op is en er niets tegenover staat, kan men terug naar af. Ondertussen heeft Kabila in Lubumbashi echter wel zijn feest gehad en zullen ook de Belgische excellenties er zich goed geamuseerd hebben. Hopelijk betalen wij dat straks niet dubbel en dik terug...
Na de enquête van de Stemmenkampioen (de persgroep) is nu ook de peiling van de VRT/De Standaard tot de conclusie gekomen dat het Vlaams Belang na de commotie van de laatste weken helemaal geen leden verliest, integendeel er zelfs nog bij krijgt (0,6%). Als men er rekening mee houdt dat, zeker bij enquêtes waar de VRT mee gemoeid is, het Belang normaal in werkelijkheid nog een paar procenten méér scoort, dan was het te begrijpen dat Martine Tanghe eerder wanhopig leek toen ze Wim De Vadder, politiek commentator en linksgezinde (anders wordt ge dat niet bij de VRT), vroeg hoe zo iets kwam. Ze doen daar nog zo hun best om de Vlaams nationalisten te blameren als het slecht gaat en te verzwijgen als het goed is en niemand schijnt hen te geloven. Bij de Stemmenkampioen was er trouwens deze week ook de vraag, of men (nog) vertrouwen had in de VRT en, verrassend genoeg, bleek een meerderheid de rode omroep nog geloofwaardig te vinden ook. De reden kwam pas later: de SP.a/Spirit en Groen! kiezers hadden voor bijna 100% positief gereageerd, waardoor de cijfers natuurlijk gemanipuleerd werden. De VRT ís ook dé zender van die partijen. VLD en CD&V worden nog net geduld. Het VB komt niet aan bod. Ook de krant van Luc Van der Kelen, Het Laatste Nieuws, schijnt de slag niet te boven te komen. De bevestiging van de eerste enquête door de tweede werd in HLN vermeld op bladzijde 47 in een klein, onopvallend kadertje... Ik wil trouwens nog even terug komen op Van der Kelens artikel over het boek van advocaat Van Overloop tegen het Vlaams Belang. De progressieve pleiter vat het programma van het VB samen in één zin: "Weg met de Walen, weg met de vakbonden en weg met de sociale zekerheid". Het is erg simplistisch en absoluut onjuist om het zo te stellen. - "Weg met de Walen", ja, in de betekenis van: ieder zijn eigen baas. Stoppen met elk jaar 12 miljard euro weg te geven die door figuren als Van Cauwenberghe, Anselme en wie weet wie nog allemaal niet worden geïnvesteerd maar verdeeld onder de kameraden. Men moet dezer dagen maar de kranten openslaan om te lezen wat daar allemaal mee gebeurt. - "Weg met de vakbonden", ja, in de betekenis van: vrijheid van mening en recht op arbeid. Stoppen met staken voor alles en nog wat en zeker met staken vóór er gepraat wordt. Een eind maken aan de dictatoriale beslissingen van een niet verkozen vakbondstop die o.m. mensen uit hun organisatie zet enkel en alleen omdat ze lid zijn van een democratisch verkozen partij die niet de hunne is. - "Weg met de sociale zekerheid" is een leugen. Wel weet ieder weldenkend mens die ook aan de toekomst van zijn kinderen en kleinkinderen denkt, dat bv wat er is overgebleven van het generatiepact, een lachertje is, een lege doos die de grote problemen van de vergrijzing die op ons afkomt niet zal oplossen. Het systeem Dehaene: "De problemen oplossen als ze zich voordoen", zal dan te laat zijn en voor onze sociale zekerheid catastrofaal uitvallen. Enfin, wie een hond wil slaan vindt allicht een stok. Maar het komt niet altijd uit zoals men gehoopt had. Dat hebben de politiek-correcten tot hun scha moeten ondervinden.
Het is een feit dat de meeste autoconstructeurs te kampen hebben met een overschot aan capaciteit. Dit betekent dat ze ofwel de productie moeten verlagen, ofwel fabrieken moeten sluiten. Zowel het een als het ander gebeurt tegenwoordig, in Amerika én in Europa. Het geldt voor praktisch alle merken, misschien uitgezonderd BMW en enkele producenten van sportwagens, type Porsche. Mitsubishi heeft zijn productie in het Nederlandse Born al afgeslankt door nog in één ploeg te gaan werken. Daardoor komen heel wat mensen op straat te staan.In Groot-Brittannië gaat men enkele fabrieken helemaal sluiten. In andere landen houdt men nog in beraad wat er gaat gebeuren. In België, meer bepaald in Vlaanderen en Brussel, staan tienduizenden jobs op de helling. Bij Volkswagen in Vorst, al jaren een probleemfabriek o.w.v. dikwijls ongecontroleerde vakbondsacties, kan men voorlopig even adem halen omdat ze een type Polo kan overnemen van een fabriek uit Barcelona, die dan wel dicht zal gaan. Bij Ford in Genk staan ze er beter voor, daar ze meerdere nieuwe types zullen mogen fabriceren. Daar wordt nu zelfs (tijdelijk) personeel bij aangeworven. Normaal gesproken, zit dat er ook in bij General Motors in Antwerpen, alhoewel dat nog niet definitief beslist is. Uitgerekend in dat bedrijf is er nu een staking. Als bedrijfsleiders ergens de pest in hebben, dan is het in stakingen, zeker als men werkt voor een Amerikaanse multinational die geen schrik heeft een fabriek te sluiten of een productie naar een ander werelddeel te verplaatsen. In Antwerpen wordt nu gestaakt omdat twee ABVV-vakbondsmilitanten, de bekende "délégués", door de fabrieksleiding geschorst zijn, nadat ze een spontane staking hadden uitgelokt, waardoor de productieband was komen stil te staan. Délegués zijn heilig in België. Die denken boven de wet te staan. Dat denken trouwens ook de vakbonden, die in dit land sterker staan dan elders in Europa. Als gevolg van het dispuut, werd dan ook tot een plotse staking besloten, die zal duren tot dinsdag a.s. Nu is het toevallig zo dat we voor het verlengde pinksterweekeinde staan en de staking dus nog geen grote schade kan aanrichten In een fabriek met ± 2.000 werknemers is elke verloren dag echter een groot verlies en het is dan maar te hopen, dat er volgende week een compromis gevonden wordt. Want de toekomst van een fabriek riskeren om een tijdelijke schorsing van twee vakbondsmilitanten, is m.i. een roekeloze daad. Heel wat GM-medewerkers zullen dit weekeinde wel het hunne denken van de zaak. Lidgeld betalen aan een vakbond die dan met uw werk en toekomst gaat spelen, er zijn leukere bezigheden.
Luc Van der Kelen is een van onze betere Vlaamse journalisten. Als hoofdredacteur van Het Laatste Nieuws, de krant met de grootste oplage in Vlaanderen, was hij steeds vrij evenwichtig in zijn beoordelingen, dit ondanks het feit dat hij een echte belgicist kan genoemd worden. Sinds de zinloze schietpartij in Antwerpen en het feit dat deze gebeurtenis de opmars van het Vlaams Belang niet zal tegenhouden, schijnt Van der Kelen echter zijn pedalen verloren te hebben. Eerst liet hij zich opmerken in een debat voor de (ultrarode) Antwerpse lokale TV-zender, waarin hij in een vraaggesprek met reporter Apers, voorstelde het snelrecht in te schakelen als het om racisme gaat. Nog een stap verder en we zitten aan uitzonderingsrechtbanken! Vandaag haalt hij in zijn krant weer uit naar het Belang, ditmaal met de promotie van een boek van advocaat Norbert Van Overloop, die zegt dat het Vlaams Belang de partij is van de rijke man. Blijkbaar heeft dat te maken met moderne wiskunde, waarbij men ook kan aantonen dat 1+1 soms 3 is. Die Van Overloop is een "progressief" (zo noemt men bij ons die mensen die niets veranderd willen zien!), die o.m. medestichter was van de petitiebeweging "Objectief 479.917", ontstaan na de eerste "zwarte zondag", toen het toenmalige Vlaams Blok evenveel stemmen haalde. De man is dan ook een echte linkse. Dat Van der Kelen, die toch nog altijd schrijft voor een krant met liberale voorkeur, zo iemand achterna schrijft, is niet alleen bedenkelijk, het doet hem ook het vertrouwen verliezen van een deel van zijn achterban, die tenminste neutraliteit wenst. Dat wantrouwen in journalisten is trouwens een gegeven dat al langer speelt, omdat onze media nu eenmaal denken dat ze hun lezers/kijkers moeten opvoeden. Het wantrouwen t.o.v. de schrijvende pers is nog relatief zolang de kranten bereid zijn ook tegendraadse lezersbrieven op te nemen. Het wantrouwen t.o.v. radio en TV is daarentegen algemeen, omdat de luisteraar/kijker daar normaal niét aan een wederwoord komt, niet van hemzelf maar ook niet van de grootste oppositiepartij, wier kiezers toch ook die media mee financieren. Wantrouwen is er ook t.o.v. onze politici. Voor zover dat nog bewezen moest worden, is dat gebleken uit een enquête van de KU Leuven die stelt dat drie op vier Vlamingen de politici wantrouwen. Als men er vanuit gaat dat die politici toch door het volk verkozen zijn geworden, dan kan men daaruit alleen besluiten dat ze, na hun verkiezing, zich weinig of niets aantrekken van hun eigen kiezers, die ze waarschijnlijk voor dom aanzien. Steve Stevaert durfde het nog zeggen ook: "ik weet wat goed is voor de mensen". De meeste durven zoiets niet uiten, maar handelen er wel naar. Tenslotte wantrouwen de Vlamingen de (francofone) Brusselaars en de Walen, zeker na alle berichten over fraude en gesjoemel, waaruit nog maar eens gebleken is dat er met ons geld gemorst wordt (en geen klein beetje). België is een land vol wantrouwen.
Het schandaal van fraudes en gesjoemel met overheidsgeld in Wallonië blijft de kranten halen. Gelukkig maar, zou ik zeggen, er wordt hier al genoeg in de doofpot gestopt. Nu is men in het zuiden zelf ook wakker geworden. Met name de Waalse senator Alain Destexhe van het MR (de Franstalige liberalen) is niet zinnens het daarbij te laten. De man was vroeger reeds positief in het nieuws gekomen, toen hij een weinig rooskleurig maar juist beeld ophing van de niet werkende Waalse economie. Nu zegt hij vlakaf dat er in Wallonië in het algemeen en in Charleroi in het bijzonder regelrechte maffiapraktijken heersen. Hij is het zelfs niet eens met Di Rupo die burgemeester Van Gompel als de plaatselijke witte merel beschouwd en hem zijn hand boven het hoofd houdt. Volgens Destexhe is Van Gompel al twaalf jaar burgemeester (of dienstdoend burgemeester) van Charleroi en kan het niet zijn, dat hij niét op de hoogte was van wat daar allemaal gebeurd is. Dat geldt ook voor de 400 mandatarissen die de PS heeft in de regio Charleroi. Veel van die mensen waren misschien zelf niet fout, maar geen enkele heeft ooit de moeite gedaan de wantoestanden aan te klagen, terwijl men er zeker van op de hoogte was. Zoiets noemt men passieve corruptie. In tegenstelling tot de Vlaamse liberalen zitten de De Franstalige blauwen nog wel in de federale regering maar niet meer in de regionale Waalse deelregering. De P.S. heeft hen na de laatste regionale verkiezingen ingewisseld voor de Christen-democraten (die noemen zich nu CDH: centre démocratique humanitaire. De "c" van Chrétien hebben ze laten vallen). Voor hun lot in de federale regering hoeven de Waalse liberalen niet te vrezen, die bolt uit naar de twee op komst zijnde verkiezingen en, mede door het feit dat de schandalen de P.S. schrik aanjagen, zal er weinig of niets meer gebeuren en zullen die verkiezingen dan ook niet eerder plaatsgrijpen. De MR kan dan ook rustig de kant van de oppositie kiezen en dat is wat Destexhe doet. Hij wordt wel eens de Jean-Marie Dedecker van de Waalse politiek genoemd. Ondertussen is de échte Jean-Marie Dedecker echter ook nog eens wakker geschoten en gaat die een wetsvoorstel indienen om bij de Raad van State te vragen de dotatie van de P.S. in te trekken, exact hetzelfde wat die P.S. het Vlaams Belang wil aandoen. Die Raad van State moet dan maar eens uitmaken, wat het slechtste is voor de Staat: schrik hebben van de Islam of het geld van de belastingbetaler over de balk gooien. Het is nu even met een visademtje afwachten, of zijn eigen partij, de VLD, Dedecker zal volgen. Misschien krijgen we toch nog politiek vuurwerk te zien bij het uitbollen...
Toen Elio Di Rupo, na het uitbreken van het schandaal rond de huisvestingsmaatschappij "La Carolorégienne" zijn intussen vijand geworden partijgenoot Van Cauwenberghe opzij schoof, zelf minister-president werd en uitriep dat hij nu genoeg had van die "parvenu's", had hij waarschijnlijk zelf nooit gedacht in wat voor wespennest hij zou terecht komen. Toch was het voldoende geweest even de geschiedenis van de P.S. tijdens de laatste decennia na te pluizen, om te zien hoeveel en hoe dikwijls daar al gesjoemeld werd. Reeds na de moord op André Cools was het algemeen geweten dat zo goed als alle postjes in openbare bedrijven en intercommunales in Wallonië in handen waren van P.S. mandatarissen. Hoe hoger aan de top, hoe meer mandaten. Cools zelf bezat er een paar dozijn en het is niet denkbeeldig dat wrijvingen binnen een of meerdere van die maatschappijen mede aan de oorsprong lagen van de beslissing hem van kant te laten maken.. Als het sindsdien veranderd is, dan is dat alleen maar in de slechte zin gebeurd. Dat wordt nu duidelijk. Sinds het eerste schandaal in Charleroi aan het licht kwam, zijn er al een burgemeester en vier schepen in verdenking gesteld en is men nu toe aan de voorzitters van de sportverenigingen, die ook allemaal banden met de politiek hebben. Van zodra men weet dat de région walonne ergens iets gefinancierd heeft, kan men er bijna zeker van zijn dat er iets is dat het licht niet mag zien. Denk maar aan Francorchamps en de voetbalclubs uit de eerste afdeling. Het houdt trouwens niet op met Charleroi. In het Luikse, waar het feitelijk begonnen is met de moord op Cools, was er nog de merkwaardige verschijning die Guy Mathot heette en die zowat bij alle toen aan de gang zijnde schandalen betrokken was. Mathot is ondertussen gestorven, maar zijn zoon zit nu in de Luikse politiek, een gegeven dat men overal terug vindt maar toch verdacht veel bij socialisten (en niet enkel in Wallonië: denk maar aan de namen Vandenbossche, Van Velthoven, Tobback, Detiège, Claes - en misschien vergeet ik er nog enkele). Na Luik kwam dus Charleroi. Na Charleroi komt waarschijnlijk Namen, waar de burgemeester ook in opspraak is gekomen, nadat hij de gemeente verdacht veel opdrachten liet geven aan een firma die beheerd wordt door zijn "koeketien". Diezelfde vriendin kreeg ook opdrachten van de Naamse huisvestingsmaatschappij die - Oh, toeval! - beheerd wordt door de zoon van de burgemeester. Ons kent ons lijkt in Wallonië nog meer ingeburgerd dan elders. Ondertussen is Di Rupo er stil van geworden. Hij is er niet eens meer zeker van dat hij het tegen de "parvenu's" gaat halen. Als gevolg van een decennia lang durend cliëntelisme hebben die nl ervoor gezorgd dat hun achterban, die mee profiteert, hen zo maar niet laat vallen. Tot overmaat van ramp komen de gemeentelijke verkiezingen er aan. Elio lijkt wel een brandweerman die zich te ver in de vuurhaard heeft gewaagd en die nu niet meer weet of hij verder moet blussen dan wel zich hals over kop terugtrekken. Harde tijden voor een man met ambitie!
