Op aandringen van Albert II gaat Di Rupo toch nog een vervolg proberen te breien aan zijn mission impossible. Het is opmerkelijk dat onze politiekcorrecte Vlaamse me(r)dia de N-VA in het algemeen en De Wever in het bijzonder op de korrel nemen omdat zij zgz te veeleisend zouden zijn. In wezen gaat het erom, dat er tussen De Wever en Di Rupo reeds vooraf een herenakkoord (gentlemen's agreement) zou geweest zijn, waarbij er niet aan de financieringswet zou geraakt worden, op voorwaarde dat er wel degelijk een federalisering zou komen van de arbeidsmarkt, de gezondheidszorg, het gezinsbeleid en de fiscale autonomie, de zogenoemde "hefbomen". Voor zover tot nu toe bekend, hebben de francofonen op die vier gebieden inderdaad financiële toegevingen gedaan - er wordt geschermd met miljarden euro - maar verre van genoeg. Geen enkel domein wordt door het federale niveau uit handen gegeven. Zo gaan de kwaliteitsnormen van bv de ziekenhuizen naar de deelstaten, maar blijft de financiering - het belangrijkste - federaal. Inzake arbeidsmarkt gaat de controle van de werklozen naar de deelstaten, maar de uitbetaling blijft federaal. Dit heeft als gevolg, dat het officiële België de controle over alles blijft behouden en Vlaanderen overblijft met een soort halflege doos. De Wever en Co hebben dan ook groot gelijk dat ze de financieringswet nu op tafel gooien, want anders moet Vlaanderen straks weer blij zijn met een dooie mus. Erger is nog, dat het Belgische kluwen er nóg ondoorzichtelijker door zal worden. Alles wordt nu nl versneden zoals een saucisson, om nog eens een echt Belgisch woord te gebruiken (van het genre "pistolet" en "naft"). De deelstaten moeten geresponsabiliseerd worden, wat betekent, dat ze verwantwoordelijk worden voor hun beleid en niet - zoals nu - alleen maar geld krijgen zonder daarvoor iets in de plaats te moeten geven, waarbij de regio die vooruitgang maakt minder geld krijgt en degene die achteruitgaat meer. Daardoor is niemand gemotiveerd om vooruitgang te maken. Dat zal ook inhouden dat zowel Vlaanderen als Wallonië en Brussel eigen belastingen zouden kunnen verhogen of verminderen en dáár knelt het francofone schoentje. De francofone politici weten drommels genoeg dat het gros van hun kiezers weinig of geen belastingen betaalt. Dat hebben de Vlamingen steeds in hun plaats gedaan en dat willen ze liefst zo houden. Op termijn is zo'n responsabilisering zelfs goed voor Wallonië en Brussel. Zoals Vives, het Vlaams Instituut voor Economie en Samenleving, het reeds uitrekende, zou de Waalse schatkist er 60% meer mee incasseren, terwijl dat nu maar 20% is. Dat is echter op termijn en zo werkt de Belgische politiek niet. Di Rupo heeft schoon zeggen, dat hij niet wil dat één burger er door de nieuwe akkoorden armer op wordt, maar dat is precies wat zal gebeuren als er géén staatshervorming komt.
Volgens Herr Seele, pseudoniem van de heer Peter Van Heirseele, tekenaar en pianostemmer en bij het grote publiek meestal bekend wegens zijn excentrieke optredens en zijn strips met vunzige moppen over Cowboy Henk, zouden kunstenaars door de staat moeten betaald worden. Zo'n beetje zoals dat gebeurde in dictaturen en communistische staten, bij kunstenaars die het regime steunen. De man geeft er geen verdere uitleg bij, alleen zegt hij "dat Schubert, de componist, dat ook wou". Stel, dat zoiets mogelijk zou zijn, volgens welke criteria zou men dan tot kunstenaar kunnen benoemd worden? Van het niveau van Schubert en diens tijdgenoten vinden we er - zeker op muzikaal gebied - de dag van vandaag niet veel meer terug. Of zou men ook als kunstenaar al erkend kunnen worden als men er in slaagt iets te tonen in een van de musea van de hedendaagse kunst, type Smak bv. Dat het volstaat een zak aardappelen over de vloer uit te kappen en daar een uitleg aan te geven, of een mosselpot vol gips te gieten. Lach er niet mee: die mosselpot is indertijd door Bert Anciaux aangekocht en dus werd die "kunstenaar" inderdaad door de staat betaald. Maar om even op Herr Seele terug te komen. De man vertelt zelf, dat hij van zijn ouders een huis heeft gekregen, twee panden bezit waarin zijn muziekwinkel ie gevestigd, pas nog een huis gekocht heeft van 17.000 euro (die hij voor "veel te weinig geld" aan zijn schoonbroer heeft doorverkocht). Zijn originele Cowboy Henk platen zouden tegenwoordig 2.000 euro het stuk waard zijn en verder heeft hij een grote verzameling piano's, waarbij enkele historische stukken, waarvan Herr Seele de totale waarde schat op zo'n miljoen euro. Die man vindt zichzelf een kunstenaar (hij kan al tekenen en zou binnenkort ook gaan schilderen) en vindt dus dat hij daarvoor door de staat moet betaald worden. Een mooier voorbeeld van denk links, leef rechts zal er hier moeilijk te vinden zijn, zeker als we Jean-Luc Dehaene even willen vergeten.
De club van zeven heeft de preformatie met "enkele" dagen verlengd. Na twee weekeinddagen vergaderen, de laatste van twee uur 's middags tot drie uur 's nachts, was er nog steeds de klassieke patstelling tussen francofonen en Vlamingen. Eerstgenoemden willen zgz eindelijk wat gaan toegeven, hebben het dan over extra miljarden die naar de gewesten zouden gaan, maar diezelfde gewesten krijgen weinig of geen extra bevoegdheden. Dat betekent, dat ze wel allerlei plannen mogen maken en die plannen ook mogen bekostigen, maar dat de eigenlijke financiering steeds van het federale niveau zal moeten blijven komen. Het gevolg daarvan is, dat dat federale niveau altijd, op eender welk ogenblik, de regionale plannen kan blijven, dwarsbomen.Het resultaat van zo'n "toegevingen" is, dat men, na deze zesde staatshervorming, zich al kan klaarmaken voor hervorming nummer zeven. Zo blijft dit land voortdrammen in het absurde. Vergeten we niet, dat België een totale schuld heeft van meer dan 340 miljard euro. Als er dan ook iets reëels moet gebeuren, dan is dat een nieuwe financieringswet en meer fiscale autonomie voor de gewesten, zodat deze laatste zelf verantwoordelijk worden voor het beleid dat ze voeren. Met de francofone "les affairs, c'est l'argent des autres", hebben we het nu zo stilaan wel gehad. Zoals er nu weer verder gepalaverd wordt, komt daarvan niets in huis. Het blijft loodgieterswerk. De vraag is, wat er gaat gebeuren als de "preformatore" er niét in slaagt een behoorlijk plan rond te krijgen. Krijgen we dan een pre-inter-mateur, of gaat men eindelijk begrijpen dat de goedkoopste oplossing straks een definitieve opdeling zal zijn?
Als gevolg van de massale bosbranden in Rusland, heeft eerste minister Poetin een exportstop voor Russisch graan afgekondigd. Dat is op zichzelf een heel logische zaak, ware het niet dat ondergetekende, zoals waarschijnlijk heel wat niet-ingewijden, niet eens wist, dat Rusland überhaupt graan uitvoerde. Nu blijkt dat land, samen met Oekraïne en Kazachstan - nog twee landen uit de vroegere Sovjet Unie - bij de grootste graanproducenten van de wereld te behoren. Samen exporteren ze jaarlijks liefst zo'n veertig miljoen ton graan! En zeggen dat de vroegere Sovjet Unie, onder het alleszaligmakende communisme dat zo goed was voor iedereen, elk jaar graan moest invoeren. Sinds het verdwijnen van het communisme aldaar, is de graanopbrengst er gestegen van 1,3 ton per hectare, twintig jaar geleden, tot 2 ton nu. Dat is nog altijd viermaal minder dan wat onze hardwerkende Vlaamse landbouwers eruit halen, maar het is al iets. Daarenboven heeft Rusland nog een enorm reserve-areaal aan landbouwgrond en zou het wel kunnen dat veel van die gronden meer geschikt worden voor graangewassen door o.m. de klimaatopwarming. De graangrens schuift a.h.w. op. Voor mensen, ook bij ons, die nog steeds dwepen met het communisme en die bv Cuba zo'n heerlijk land vinden, is het wel een blamage om bevestigd te zien wat de doorsnee burger al lang weet. Ook onder het communisme zijn niet alle mensen gelijk: de ene is er al wat gelijker als de andere, zoals Orwell het al kernachtig uitdrukte in zijn "Animal Farm". In landen, zoals Cuba en Noord-Korea blijft het systeem bestaan omdat de bevolking er onder de knoet gehouden wordt. Officieel is China ook nog communistisch, maar dat is, sinds Deng Tjsao Ping, een ander verhaal, waaraan zeker nog geen einde is gebreid.
Zoals ik al eens heb aangestipt, werken de Vlaamse partijen die deelnemen aan de preformatie alles behalve goed samen. Dit is, helaas, geen alleenstaand feit. Zeker in de discussie met de andere taalgroep kunnen we van de francofonen op dat gebied nog heel wat leren. Maar het is niet alleen kommer en kwel op federaal gebied. Op regionaal vlak zou er een dezer weken eindelijk een definitieve beslissing moeten vallen over de Antwerpse Oosterweelverbinding, waarbij beslist zal moeten worden of het nu een brug of een (serie) tunnel(s) zal worden. Die beslissing moet er uiterlijk einde september komen, maar het verslag van de experts daarover reeds voor eind dezer maand augustus. Het grote probleem is, dat er - wat er ook beslist wordt - een van de Vlaamse regeringspartijen zal moeten inbinden, anders zitten we ook met een regionale regeringscrisis. De uitleg van Antwerps burgemeester Janssens, dat dit een zaak van intern Antwerps belang zou zijn, houdt helemaal geen steek. De ontsluiting van de Oosterweel verbinding is een probleem voor minstens de hele regio rond de koekenstad, maar eigenlijk zelfs daarbuiten. Het wordt nog leuker als men weet dat ook de oppositiepartijen in het Vlaamse parlement het daarover ook niet eens zijn, waarbij ik - eerlijk gezegd - de houding van het VB niet snap.. Tenslotte naderen we einde augustus, de tijd van de IJzerbedevaart(en). Ook daar geraken de Vlamingen het niet eens en valt het af te wachten wat de reacties van bedevaart en wake zullen zijn t.o.v. de federale regeringsvorming annex staatshervorming. Daar hebben we nu het raden naar, omdat we op dit ogenblik niet weten hoe de situatie er dan juist zal uitzien. Die van de IJzerbedevaart, erfgenamen van de ter ziele gegane Volksunie die hun manifestatie jaar na jaar zien verschrompelen, blijven hardnekkig gekant tegen elke vorm van samenwerking met die van de IJzerwake, die vorig jaar driemaal meer volk trok. Zien wat het dit jaar wordt en vooral, wat er zal gezegd worden. Zolang wij echter in verdeelde gelederen ten strijde trekken, blijft elke Vlaamse vooruitgang onwaarschijnlijk...
Nog twee keer slapen en dan weten we (misschien) iets meer. De club van zeven gaat nog twee dagen vergaderen (telkens van 14.00 tot 22.00 uur), maar de kans dat er een echt vergelijk komt; schijnt met de dag kleiner te worden. Van de vaststelling van Di Rupo van vóór de "semaine familiale", dat het zwaartepunt van de federale naar de regionale regering(en) moet gaan, hoort men opeen niet veel meer. Vooral madame Milquet ligt nog maar eens dwars. De meeste francofonen schijnen nog altijd niet te beseffen dat het menens is, dat dit land wel degelijk moet hervormd worden. Met een te grote staatsschuld, met een budget dat men niet onder controle kan krijgen, met de laagste pensioenen en de langst durende uitkeringen, met de hoogste belastingen en de kosten van de exploderende vergrijzing en van de ogenschijnlijk niet te stoppen verbruining, is er voor België geen toekomst. Wat, als het niets wordt? Wel dan blijven er nog twee mogelijkheden (even een echte splitsing buiten beschouwing gelaten): - Men zet de groenen én madame non met haar zeven dwergjes buiten en haalt de liberalen erbij. Dit lijkt momenteel utopisch, zeker omdat de Franstalige blauwen het onderling niet eens zijn. Maar tijd zou raad kunnen brengen. Het alternatief voor hen zou zijn dat ze in geen enkele regering nog zouden meetellen en dat zal genoeg pijn doen om toch de nodige toegevingen te kunnen doen. En Mangain? Die hebben we dan niet nodig. Een coalitie met oranje-rood-blauw-plus heeft een overschot van tien zetels, zodat de drie van het FDF verwaarloosbaar zullen zijn. - Men brengt artikel 35 van de Belgische grondwet in praktijk, waarbij de deelregeringen onder elkaar beslissen wat ze ze doen en wat het federale nog zal mogen. Lukt geen van beiden, dan wordt het bye, bye Belgium!
De preformatie sleept zich voort, terwijl er - ogenschijnlijk althans - weinig of geen vooruitgang wordt gemaakt. Enige commentaar: "De sfeer is goe". Dat hebben we nog gehoord, van Didier Reynders tijdens de mislukte oranjeblauwe onderhandelingen. De huidige besprekingen lijken dezelfde weg op te gaan. Niet dat dit een ramp zou zijn. Voor Vlaanderen komt er beter geen akkoord dan een slecht akkoord. Het heeft er nl alle schijn van, dat de Franstaligen de Vlamingen willen blij maken met een zoveelste dode mus. Extra geld beloven van het federaal naar het regionaal niveau, zonder dat daar bevoegdheden bijkomen, zou immers een herhaling zijn van het Lambermontakkoord. De francofone beloften over kindergeld, financieringswet, vennootschapsbelasting e.d. zijn waardeloos als de gewesten er niet vrij mee kunnen omspringen. Men wil gewoon niet raken aan de lamentabele Belgische constructie. Trouwens, het is gemakkelijk voor de francofonen om geld over te hevelen van België naar de gewesten. Dat geld is grotendeels Vlaams. De Vlamingen zouden zich dus blij moeten maken met het krijgen van eigen geld dat ze aan België al hadden afgestaan... Van deze onderhandelingen kan niets komen o.w.v. drie redenen: 1. Di Rupo wil wel eerste piet (of, zal ik zeggen Pippo?) worden, maar wil/durft/kan niet verder gaan dan wat eerst op francofoon niveau is vastgelegd. M.a.w. hij durft zijn nek niet uitsteken zoals Vlaamse kandidaat premiers dat vroeger wél deden. 2. Het kan niet, dat er onderhandeld wordt tussen twee centrumrechtse partijen en vijf linkse, terwijl centrumrechts in Vlaanderen 80% van de stemmen haalt. 3. Groen! en SP.a spelen onder één hoedje met de francofonen. Groen! heeft dat altijd al gedaan (ze vormt al lang één fractie in het parlement samen met Ecolo). SP.a is regeringsgeil na drie jaar oppositie en heeft haar karretje aan dat van de PS gehangen, wiens politiek zijn slaafs volgt. M.a.w. N-VA en CD&V zijn zwaar gehandicapt in deze besprekingen. Zowel in de verhouding links/rechts als in deze Vlamingen/francofonen, staan ze telkens met twee tegen vijf. Dat is 40%, terwijl dezelfde strekking (met oppositie erbij) in Vlaanderen 80% haalt. Zoiets is als vechten met één hand op de rug gebonden.
Communicatie is als een regenscherm: als ge er baat van willen hebben, moet ge die openhouden. Dat schijnen ze bij de Belgische staatsveiligheid nog altijd niet gesnapt te hebben. Uit een (nog maar eens) uitgelekte doorlichting, deze keer van het Comité I, blijkt dat in die voor het land zo belangrijke dienst er hoegenaamd geen communicatie is en dat in een tijdperk, waarin álles meteen gecommuniceerd wordt. Volgens een enquête bij 524 leden van de staatsveiligheid, over een periode van liefst 2 jaar, blijft er van heel die veiligheid niet veel over. De Belgische staatsveiligheid was bij ons in de eerste plaats bekend door het controleren, bespioneren en afluisteren van Vlaamsnationalisten. Daar was ze steeds sterk in. Of ze dat nu nog doet, blijkt niet uit de uitgelekte enquête. Ze zullen anders nogal werk hebben, nu ze niet alleen het Vlaams Belang, maar ook de N-VA zullen moeten in 't oog houden! O, ja: ze zoekt ook nog steeds naar de Bende van Nijvel. 25 jaar na de laatste feiten. Na 24 jaar dachten ze nog een lichaam in het water te kunnen vinden, daar bij Ronquières. Al eens nagedacht wat er van een dood lichaam overblijft dat 24 jaar in stromend water heeft gelegen? Het clubje van Eddy Vos, pas nog versterkt met zes extra mankrachten en duikers allerhande, blijft hardnekkig zijn bezigheidstherapie volhouden. Anders geraakt hun budget immers niet tijdig op en ze moeten nog 5 jaar verder kunnen. Van staatsveiligheid gesproken. Waar ze zich ook mee bezig houdt, is het opsporen van verjaarde zaken i.v.m. pedofilie in de Kerk. Zaken die, áls ze al aan het licht komen, niet meer kunnen vervolgd worden. Tenslotte is er ook iets waarmee onze staatsveiligheid zich niét bezig houdt: het opsporen van de mededaders van de moordpartijen van Belliraj*, de man die door diezelfde staatsveiligheid zou zijn aangeworven als informant en die in Marokko zopas ook in beroep is veroordeeld. Of met juffrouw Erdal, ook al verdacht van medeplichtigheid aan drie moorden. Waar zou die zitten? Misschien krijgen we op al onze vragen een antwoord na het parlementaire reces, de tweede week van oktober, en nadat het parlement de doorlichting zal besproken hebben. Tegen die tijd zal iedereen, ook bij de staatsveiligheid zijn "verdiende" rust wel gehad hebben, zeker?
* De doorlichting van het Comité I kwam er juist vanwege de zaak Belliraj, toen bleek dat hij hier ook informant zou gespeeld hebben voor de Belgische staatsveiligheid en niét o.w.v. de moorden...
Jean-Luc Dehaene is zopas zeventig geworden (ik ook) en dat zullen we geweten hebben. De media stonden bol van lofbetuigingen. In het slechtste geval werd er eens een giftig pijltje op hem afgestuurd, maar in hoofdzaak waren het allemaal hoeraverhalen. Nochtans is dat helemaal niet het geval. Enkele voorbeelden: - De regeringen Dehaene kregen het in de jaren negentig inderdaad klaar om ons land in de eurozone te loodsen (iets waar dit land eigenlijk niet klaar voor was), maar er wordt nergens bij verteld, dat hij daarvoor heel wat nieuwe belastingen invoerde (of opvoerde, zoals bv de BTW), waardoor vooral de kleine man getroffen werd. Dat alles terwijl Dehaene altijd werd afgeschilderd als een man die uit het ACV kwam en dus voor die kleine man had moeten opkomen. - Samen met Giscard D'Estaign was Dehaene een van de auteurs van de nieuwe Europese grondwet. Die droeg niet ieders goedkeuring weer, zodat ze daarna nog eens helemaal ondersteboven werd gehaald en er van het verdrag van Lissabon alleen nog een soort spullenhulpversie overbleef. En dat was nog niet het ergste. Als vertegenwoordiger van een christelijke partij slaagde hij er in die Europese grondwet zo voor te stellen alsof het christendom noch het jodendom er helemaal nooit iets mee te maken hadden gehad. Geen woord over de christelijk oorsprong van onze beschaving. - Sinds de federale verkiezingen van 2007 werd Dehaene twee keer gevraagd tussenbeide te komen om voor een communautaire oplossing te zorgen. Hij, de loodgieter, de gids, het Brabantse trekpaard en nog zo'n paar van die titels, zou dat eens regelen. Er kwam niets van in huis omdat ook hij geen vertrouwen meer kreeg van zijn zgz Waalse vrienden. - Tot twee keer toe heeft hij geprobeerd de N-VA schade toe te brengen, eerst tijdens de oranjeblauwe onderhandelingen, met zijn "schootnota Quid N-VA?" en daarna - in de aanloop naar de verkiezingen van juni 2010 - toen hij, in navolging van de vakbonden, expliciet de mensen aanraadde niét voor die partij te stemmen. Het resultaat kennen wij en het betekent dat de huidige invloed van Dehaene stilaan aan het verdwijnen is. Het zal hemzelf worst wezen. Dehaene zit er nl warmpjes in. Buiten zijn riante wedde als Europarlementariër heeft hij nog vetbetaalde bestuurszitjes in o.a. Dexia en AB Inbev. Dehaene is helemaal geen vakbondsman, noch christelijk bewogen politicus (hij heeft ooit gezegd dat hij de dag van vandaag evengoed socialist kon zijn). Dehaene is een typisch product van de strekking: "denk links, leef rechts", m.a.w. een vulgaire en (bij momenten) brutale zakkenvuller, die het predikaat christelijk en/of sociaal niet verdient. Hij zal voor België wel zijn waarde hebben gehad, voor Vlaanderen zeker niet. Supporteren voor Club Brugge verandert daar niets aan...
De Gazet van Antwerpen was tot 2004 bij ons nog de enige krant met een echte Vlaamse reflex. Dat jaar werd ze overgenomen door de Concentra uitgeverij, eigendom van de Limburgse familie Baert. Die overname was ingefluisterd door Steve Stevaert die er tegelijk voor zorgde dat de grote baas, bazin in dit geval: Mw Baert, de titel van barones kreeg. Bij het Frutje werd de Vlaamsgezinde en christelijk geïnspireerde hoofdredacteur Luc Van Loon eerst verzocht op te stappen en daarna - toen hij dat niét deed - ontslagen én vervangen door een zekere Luc Rademakers, een Limburgse logeman, getrouwd met een Walin (daar is niks mis mee), wonende rond Brussel (ook geen probleem), die zijn kinderen in het Frans opvoedde (daar zijn wél kanttekeningen bij te plaatsen). Enfin, het was uit met de Vlaamsgezindheid van het Frutje, maar Rademakers maakte zich sterk dat hij de krant binnen het jaar 10.000 nieuwe abonnees zou bezorgen. Het werd een pijnlijk afgang, want de Gazet Van Antwerpen verlóór er na één jaar 4.000 (waaronder ondergetekende). Sindsdien is de krant een soort streekgebonden Laatste Nieuws tabloid geworden en is de oplage blijven dalen. Bij de recentste telling, waarvan de cijfers vorige week in de media te vinden waren, bleek ze de grootste verliezer te zijn in Vlaanderen, met een verlies van weer bijna twee procent. Dit alles ondanks het feit, dat de Vlaamse krantenmarkt dit laatste jaar niet gekrompen was. In tegenstelling tot Vlaanderen, kromp de krantenmarkt wél in francofonië, met als uitschieter een verlies van bijna zes procent voor de haatkrant Le Soir. Laat ons aannemen, dat dit een goed teken is, dat men ook aan de zuidkant van de taalgrens begint te beseffen dat de bomen niet langer tot in de hemel groeien en dat er met Vlaanderen iets serieus moet worden afgesproken. Nu nog de francofone politici meekrijgen natuurlijk...
Vanmorgen arriveerden de Nederlandse militairen uit Afghanistan terug in eigen land. Hun vertrek was op voorhand vastgesteld en het niet verlengen van die termijn zorgde voor de val van de Nederlandse regering. Misschien zouden ook de andere landen met troepen in Afghanistan zich daarover eens grondig bedenken, of ook zij niet best dat land zouden laten voor wat het is: een schurkenstaat, waar de zogezegde verdraagzame godsdienst het voor het zeggen heeft. Wat dat laatste betekent, hebben we vorige week nog kunnen meemaken. Negen dokters van een christelijke hulpverlening, die reeds vele jaren in het land aanwezig was, werden er vermoord. Mensen die grotendeels uit idealisme die sukkelaars ginder gaan helpen, worden er van kant gemaakt enkele en alleen omdat ze christenen zijn. En het is geen alleenstaand feit. Enkele jaren geleden werd er ook reeds een team dokters van Artsen Zonder Grenzen vermoord, daarbij ook een landgenote uit Brugge. Artsen Zonder Grenzen heeft zich toen uit Afghanistan teruggetrokken. Of dat nog zo is, weet ik niet, maar best zou zijn dat we daar allemaal opstapten, naar mijn mening althans. Waarom moeten onze mensen daar hun leven blijven riskeren, terwijl de Afghanen niet alleen de buitenlanders, maar ook hun eigen mensen terroriseren? Een mooi staaltje van dat laatste was - ook al vorige week - het relaas in Time Magazine van de Afghaanse vrouw, die haar neus en oren werden afgesneden door haar eigen echtgenoot. Wreedheden tegen vrouwen zijn er de normaalste zaak van de wereld. Wie zijn vrouw beu is, schakelt haar uit - soms zelfs letterlijk - en neemt er een andere. Ik denk niet dat de westerse wereld het Afghaanse probleem ooit zal kunnen oplossen. Dat van Pakistan trouwens evenmin en zo zijn er nog wel enkele van die landen in die omgeving. We zouden er dan ook best aan doen er op te stappen, bv alleen nog het luchtruim te controleren en er af en toe een lading bommen op te gooien, mochten ze er nog eens aan denken een nieuw 9/11 te organiseren. Met de moderne oorlogsmachines van de dag van vandaag, is het niet langer nodig dat onze eigen jongens ginder hun leven moeten opofferen voor een verloren zaak van een middeleeuwse woestijngodsdienst. In eigen land waren er trouwens ook weer enkele idioten die onze premier-in-spe met de dood bedreigd hebben "in de naam van Allah". België noemen ze een "toekomstig moslimland" (in het Brusselse zijn ze er al dicht bij) en ze willen niet dat "zondaar en homoseksueel" Di Rupo hier ooit eerste minister wordt. Zeker voor onze linkse partijen (waartoe o.a. ook Di Rupo behoort), wordt het een pijnlijke zaak tegelijk op te moeten komen voor feminisme, verdraagzaamheid én godsdienstvrijheid. Ergens zullen ook zij wel eens een keuze moeten maken en moeten beseffen, dat men water en vuur niet kan verzoenen.
Di Rupo lijdt aan een soort verlatingsangst. Hij durft niets ondernemen zonder zijn madame Millefoisnon. In mijn blog van 31 juli ("Je vous ai compris" schreef ik al, dat zij - en niemand anders - de agenda van de aan de gang zijnde federale onderhandelingen bepaalt. Op haar eentje had ze voor zich en haar gezin een vakantie geboekt in Turkije, waarna de rest van het gezelschap verplicht was min of meer hetzelfde te doen. Ze hebben het dan maar een "semaine familiale" genoemd. Dat men alleen de Franse term gebruikt, ook in onze Vlaamse media, zegt genoeg. Trouwens, Di Rupo is al enkele dagen terug in het land en voert weer besprekingen met andere partijvoorzitters. Wel afzonderlijk, want de eerste gezamenlijke bijeenkomst is pas gepland voor woensdag. Waarom? Heel eenvoudig: dan pas is madame Millefoisnon weer beschikbaar. Het wordt hoe langer hoe duidelijker dat deze onderhandelingen even weinig zullen opbrengen als de oranjeblauwe onder ex-Vlaming Leterme. De francofonen in dit land hebben nooit staatsverantwoordelijkheid genomen. Dat deden de Vlamingen steeds in hun plaats: eerst Martens, dan Dehaene, dan Verhofstadt en dan Leterme. Die kregen de post van eerste minister, op voorwaarde dat de francofonen hun eisen grotendeels zagen ingewilligd. Als Di Rupo echt premier wil worden, moet hij hetzelfde doen: de Vlamingen geven wat ze al zo lang vragen. Die beslissing durft hij alleen niet te nemen, wat als gevolg zal hebben dat er ook van deze onderhandelingen weinig in huis zal komen. Misschien doet Leterme nog wel zijn termijn uit als premier van lopende zaken...
"Vlamingen en francofonen zijn het erover eens, dat de huidige financieringswet pervers is". Bovenvermeld citaat komt uit De Standaard van gisteren, waarbij men zou denken dat er eindelijk wat gezond verstand naar boven komt in de communautaire discussie. Het probleem is, dat bovenvermelde Vlamingen en francofonen geen politici zijn, maar academici, verenigd in een debatgroep die zich "Rethinking Belgium" (Re-Bel) noemt. Enkele bekende personen uit dit gezelschap zijn de Franstalige Philippe Van Parijs (Louvain-la-Neuve) en onze Paul De Grauwe (KU-Leuven en ex-senator voor de VLD). De huidige financieringswet is, volgens hen, pervers, omdat ze deelstaten meer geld geeft als ze armer worden en minder als ze er op vooruitgaan. M.a.w. ze bevordert het negatieve en de inertie. Hoe meer werklozen, hoe meer staatssteun. Het zou juist andersom moeten zijn. Uitgerekend dezelfde dag wordt bekend gemaakt, dat er nog steeds meer dan 10.000 vacante jobs zijn voor mensen zonder scholing noch diploma's en dat men die niet ingevuld krijgt ondanks het feit dat er meer dan 50.000 werklozen voor in aanmerking komen. Dat schijnt trouwens niet alleen aan die mensen zelf te liggen, maar ook aan de overheid die er nog steeds voor zorgt dat in dit land arbeid te zwaar belast wordt en het verschil tussen lonen en uitkeringen te klein blijft. Ook dat heeft met die financieringswet te maken. En er is nog meer. In Antwerpen bv heeft men geen geld meer voor leefloners (de mensen die in aanmerking komen voor wat men vroeger de openbare onderstand noemde). In de koekenstad zijn dat er zo'n zeven duizend (7.000!), waarvan liefst 2.400 niet EU-burgers. De stad heeft een tekort van zeven miljoen euro (280.000.000 oude Befkes!) om uit te kunnen delen aan mensen die daarvoor niets in de plaats moeten leveren. Dat alles terwijl er meer dan 10.000 vacatures niet kunnen worden ingevuld. Re-Bel heeft dus gelijk, meer dan gelijk. De debatclub heeft trouwens nog een primeur: ze houdt haar vergaderingen in het Engels. Dat zou een taal zijn die op academisch niveau voor de francofonen gemakkelijker zou liggen. Misschien kunnen ze dat ook eens proberen op de oranje-rood-plus* vergaderingen, waar bijna uitsluitend Frans wordt gesproken. CD&V en Open VLD waren dat al gewend, maar ook Bart De Wever schijnt dat te doen. Wat een mens van bij ons al niet moet doen om die francofonen genegen te zijn!
* Oranje-rood-plus is een uitvinding van onze politiek-correcte me(r)dia. Dat "plus" zou voor N-VA moeten staan. Waarom dan geen oranje-rood-geel/zwart? Of is die laatste kleurencombinatie weer te Vlaams, zoals de voorgestelde autokentekens?
De Vlaamse Volksbeweging (VVB) vierde zijn 11 juli in de Warande, in Brussel. De gelegenheidsspreker was dit jaar Jean-Pierre Rondas, een oudgediende en nog steeds actiever medewerker van de klassieke radiozender Klara. Rondas noemde zijn toespraak "Suïcidale dialoog en rotte compromissen" en liet geen spaander heel van heel het compromisgedoe à la belge. De rode draad door het verhaal van Rondas is, wat hij "de grondstroom" noemt. In feite hetzelfde wat ik vroeger in deze rubriek het etiket van de "de vlottende Vlaamse massa" gaf. Die mensen, die de Volksunie de rug toekeerden, steeds talrijker voor het Vlaams Blok gingen stemmen en waarvan een deel later bij het VB afhaakte, omdat ze hoopte dat Leterme hun verzuchtingen zou waarmaken. Na de Belgische recuperatie van de geitenboer uit de Westhoek, heeft diezelfde massa nu voor De Wever en zijn N-VA gestemd. De reden daarvoor blijft echter dezelfde: men wil een Vlaanderen dat zelfstandig wordt. Hoe dat moet gebeuren, maakt niet veel uit, maar het Belgische model heeft afgedaan. Voor De Wever is dat echter ook een duidelijk signaal, dat men ook hem niet zal blijven volgen als hij niet waar kan maken wat hij belooft. Er is trouwens nog een vergelijking met die grondstroom van Rondas. Ook Bart Maddens heeft daarover al eens een artikel gepubliceerd in De Standaard. Toch mag men Rondas een grote pluim geven voor de moed waarmee hij de Vlaamse zaak heeft benaderd en uitgelegd. Vergeten we niet dat hij bij de VRT werkt. Reeds heel wat buitenstaanders hebben hem trouwens al gevraagd, of hij daarvoor bij de VRT geen tegenstand krijgt. Tot nu toe dus niet, al zal dat ook wel te maken hebben met het feit dat Rondas er een "ancien" is, die misschien ook wel antwoorden zou kunnen hebben op andere vragen van interne belang daar... Wie het hele verhaal van Rondas on line wil lezen, kan terecht op: http:/www.vvb.org/extra/34133/politiek_pamflet_op_rondas.pdf of bij de Vlaamse Volksbeweging, Passendalestraat,1A, 2600 Berchem, secretariaat@vvb.org.
Ondertussen is de nieuwe Belgische voetbalcompetitie weer gestart. Vroeger gebeurde dat pas in september, maar met alle nieuwe systemen van competitie en de internationale tornooien van clubs en landen, is dat tegenwoordig niet meer mogelijk. De vraag is maar, hoeveel fanatieke supporters er straks overblijven om het hele jaar door geld uit te geven aan een sport die - zeker in België - veel van haar glans verloren heeft. Een van de redenen daarvan is de steeds grotere aanwezigheid van (dikwijls minderwaardige) buitenlandse spelers, waardoor de eigen jeugd zo goed als geen kans meer krijgt, zeker niet in de voorhoede. Mede als gevolg daarvan krijgt men ook geen fatsoenlijk Belgisch nationaal elftal meer op de been en is het deelnemen aan de finales van internationale landencompetitie dan ook zo goed als uitgesloten. Er is echter één mogelijkheid om toch mee te kunnen doen aan de finales, nl door die tornooien zelf in te richten. Dat hebben België en Nederland al eens gedaan met het Europese kampioenschap (waarbij België er al na de eerste ronde uit lag) en dat gaan ze nu nog eens proberen voor het wereldkampioenschap van 2018. Met concurrenten als Rusland, Groot Brittannië en het duo Spanje/Portugal is die kans klein, maar proberen telt mee. Of het ooit zover zal komen, valt erg te betwijfelen. Daarvoor zouden in België een half dozijn voetbalstadions moeten verbouwd of zelfs nieuw gebouwd moeten worden, zouden die stadions minstens 44.000 plaatsen moeten hebben, het dubbele van de gemiddelde capaciteit waarmee men later niet zal weten wat aanvangen en zal alles in elk geval veel geld kosten. Bij de eerste schatting van de kostprijs van de stadions in Zuid-Afrika, waar zopas het laatste wereldkampioenschap heeft plaatsgevonden, kwam men uit op een geschat bedrag van een "kleine" 300 miljoen dollar. Uiteindelijk werden het er 4 miljard! En er is nog meer. Om het wereldkampioenschap te mogen inrichten moet het inrichtend land nl de Fifa volledige vrijstelling van belasting geven, alle bezoekers vrije en gratis toegang geven, alle verantwoordelijkheid dragen voor de veiligheid, niets aanrekenen voor de in- en uitvoer van vreemde munten, tijdelijk alle eigen wetten op handel en media opschorten en nog enkele van die fraaie dingen. Als een van deze punten niet wordt nageleefd, volgt er daarenboven nog een fikse schadevergoeding. Er zijn voetbalbobo's die beweren, dat België daar op het scheiden van de markt geld aan gaat overhouden. Hoe dat juist in zijn werk zal gaan weet echter niemand. In Nederland, waar men op dat gebied veel zakelijker en nuchterder is, heeft men al berekend, dat het dat land meer dan één miljard euro zal kosten. Voor een land als België, met een begrotingstekort van jaarlijks zo'n 25 miljard euro (laatste cijfer komt van Di Rupo), is dit inderdaad niet te verantwoorden, zoals sommige partijen al hebben laten weten. Dan is daar nog niet bijgerekend al het ongemak dat die organisatie voor de niet-voetballiefhebbers die tijd zal meebrengen en de gebruikelijke, normale toeristen die dan niét naar hier afgezakt zullen komen. Voetbal een feest? Voor de Fifa, ja.
Kanker is een vreselijke ziekte. Alleen al bij borstkanker heeft 1 op 9 vrouwen in ons landje ermee te maken. Wij kunnen er van meespreken: ook in onze familie hebben we ermee te maken. Operaties, chemokuren, bestralingen, infusen, we hebben het allemaal meegemaakt en zijn er al meer dan vier jaar mee bezig. Om kanker te overleven moet men een flinke dosis geluk hebben, maar ook constant onder medische controle blijven staan. Daarom erger ik me wel eens als onze media uitpakken met de zoveelste BV, die de kanker heeft "overwonnen". Geloof er niet teveel van. Ofwel blijft ook die BV in therapie (maar hangt hij/zij het niet aan de grote klok), ofwel riskeert hij/zij grof. Dat laatste is wat Marie-Rose Morel waarschijnlijk heeft meegemaakt. Dat ze nu terug naar "de boekskens" stapt om haar verhaal in het publiek te gooien, is m.i. eerder een wanhoopsdaad. Mirakels bewijzen, zoals ze zegt zinnens te zijn, gebeuren er niet veel, tenzij men gelooft in de Amerikaanse soaps, waar zo'n dingen worden verkocht alsof het dagelijkse kost is. Bij "Mooi en Meedogenloos" ( "The Bold & Beautiful") komt men zelfs terug uit de dood, dit dan afgezien van het vroegere "Dallas". Deze rubriek heet "Strijden eeuwig", naar het gelijknamige gedicht van Albrecht Rodenbach, die - nota bene - stierf op slechts 24 jarige ouderdom. Ik heb er dan ook alle respect voor, dat Marie-Rose Morel zich niet gewonnen geeft en tegen haar ziekte gaat vechten. Of meditatie en het nemen van voedingssupplementen daartoe zullen volstaan, is echter een ander paar mouwen. Tenslotte nog dit: onze zgz politiek-correcte pers heeft van de ziekte van Morel nog maar eens gebruik gemaakt om na te trappen naar het Vlaams Belang. De politieke impasse binnen die partij zal haar inderdaad geen goed hebben gedaan, maar het is scrapuleus die twee zaken met elkaar te linken. Kanker kan iedereen treffen, wat hij/zij ook doet in het dagelijks leven. Aan wie sinds vier jaar regelmatig de oncologische dienst van een ziekenhuis bezoekt, zoals bij mij het geval is, maakt men zoiets niet meer wijs.
De Lijn pakt regelmatig uit met de aantallen reizigers die ze vervoert. Die aantallen blijven in stijgende lijn gaan. Er zijn al zo'n 1.800.000 Vlamingen die er een abonnement op hebben. Dat is het goede nieuws. Het slechte nieuws is, dat slechts 400.000 van die 1.800.000 daarvoor betalen. Vier op de vijf rijden dus gratis ende voor niks mee, helemaal in de trant van het socialistische, onder Stevaert gestarte beheer dat de maatschappij altijd heeft gekenmerkt. Wie betaalt er niet? Wel, al wie jonger is dan twaalf, ouder dan 65, een handicap heeft, een beroepsopleiding volgt bij de VDAB, een autokenteken heeft ingeleverd, journalist is, of oorlogsveteraan en wie al twee gezinsleden met een abonnement heeft. Tot daar de ellenlange lijst van de vrijgestelden op een De Lijn abonnement, volgens de kranten. Zoals gebruikelijk wordt door onze politiek correcte media dan weer eens de hele waarheid niet verteld, want in werkelijkheid is het nog veel erger gesteld met de financiën van De Lijn. Al wie hier rondloopt als asielzoeker of duidelijk kenbaar is als allochtoon, betaalt ook meestal niet. Die stappen gewoon op en rijden mee. Een kras voorbeeld kreeg ik dit weekeinde nog verteld van een oudere dame uit Arendonk. In dat dorp is er ook een asielcentrum, het vroegere zgz "Duitse Kamp". Daar stappen ook telkens grote groepen van die bewoners op, richting Turnhout. De dame in kwestie stapte op aan de volgende halte en betaalde haar ticket. Er was op dat ogenblik geen enkele zitplaats meer vrij: allemaal ingenomen door asielzoekers die niét betaald hadden. Zij, die wél betaald had, mocht blijven recht staan. Op haar vraag aan de chauffeur, of daaraan niets kon gedaan worden, antwoordde de man dat hij er zich liefst van al niet mee moeide. "Ge weet maar nooit, wat er dan gebeurt en ik krijg gegarandeerd toch geen gelijk". Nota bene: hoe doet De Lijn het om de eindjes aan mekaar te knopen met zo'n verlieslatend cliënteel? Wel, heel eenvoudig: ze krijgt van de Vlaamse deelregering elk jaar zo'n klein miljard euro en als dat niet volstaat, wordt er wel een mouw aan gepast. Dat grapje kost elke Vlaamse inwoner, via zijn belastingen, zo'n 120 euro. Wie ging daar weer besparen?
Vorige week beviel het internationaal gerechtshof van Den Haag van een belangrijke uitspraak. Het stelde nl dat de eenzijdige onafhankelijkheidsverklaring van de Servische provincie Kosovo niet strijdig is met het internationaal recht. Niet alle landen zijn het daarmee eens, slechts een kleine zeventig herkenden de Kosovaarse onafhankelijkheid. Daaronder was echter ook België, ge weet wel: dat land, waar een regio is die ook onafhankelijk wil worden, maar dat voorlopig niet geregeld krijgt. Waarom zou Kosovo, een regio die bijna uitsluitend in stand gehouden wordt door de bijdragen van buitenlandse troepen en van georganiseerde misdaad, onafhankelijk mogen worden en Vlaanderen, een democratisch land met een ruime welvaart, niét? Er is wel iets dat stinkt in heel die Kosovaarse kwestie: in principe is 90% van de bevolking er van Albanese (moslim) afkomst, die stapsgewijze Servië is binnengedrongen. Ze heeft er de oorspronkelijke christelijk-orthodokse Serviërs verjaagd en nu ze bijna de volstrekte meerderheid heeft is ook dat niet meer genoeg. In feite gaat het hier om een déjà vu, die we zó kunnen overplaatsen naar onze Vlaamse Rand rond Brussel. Daar zijn de francofonen ook dievelings binnengesijpeld en ook daar eisen die een soort onafhankelijkheid omdat ze in bepaalde gemeenten al de meerderheid uitmaken. Zo'n beetje een Kosovo in het klein. Bij ons gaat het in feite om een clash tussen het Vlaams territorialiteitsbeginsel en het francofone personaliteitsbeginsel. In principe zou voor dat tweede iets te zeggen zijn, ware het niet dat in landen, waar de francofonen wél de meerderheid uitmaken (in het Canadese Quebec bv) ze zelf uitpakken met het territorialiteitsbeginsel. M.a.w. de Franstaligen pakken met beide, tegenstrijdige principes uit naargelang het hun uitkomt. Hetzelfde wat ze doen met de interpretatie van de Belgische wetten. Di Rupo heeft er nu eindelijk het grote woord uitgekregen: het zwaartepunt zou in België van het federale naar het regionale niveau moeten worden overgeheveld. Eerst zien zei de blinde. Het scenario, waarbij onze francofonen zeggen dat ze zullen toegeven, maar het nooit doen, is al even oud als de eerste staatshervorming.
Op geregelde tijdstippen krijgt men in onze kranten te lezen, dat het met Wallonië beter gaat en dat er daar tegenwoordig meer wordt geïnvesteerd dan in Vlaanderen. Daar is iets van, maar helemaal klopt dat plaatje dan ook weer niet. Zo stonden er deze week enkele artikels in de financiële bladen over GlaxoSmithKline (GSK), een van de grootste farmaceutische bedrijven ter wereld, dat bij ons niet minder dan 7.000 man tewerk stelt, allemaal in Wallonië (in Genval, Rixensart en in de hoofdzetel in Waver). Een van de belangrijkste redenen waarop grote buitenlandse bedrijven de dag van vandaag Wallonië verkiezen boven Vlaanderen als nieuwe investering, is omdat men er voor hetzelfde geld veel ruimere bedrijfspanden kan vinden én omdat de plaatselijke autoriteiten er veel soepelder zijn dan bij ons. In hoever dat laatste op lange termijn gunstig zal blijven, is nog een open vraag, maar daar hebben we nu niets aan. Er zijn ook echter enkele schaduwkanten aan dat investeren in Wallonië. Zoals onlangs nog gebleken is met een callcenter in Henegouwen, vindt men op de Waalse arbeidsmarkt weinig mensen die voldoende talen spreken om in dergelijke bedrijven te werken. Datzelfde geldt ook voor GSK, waar er officieel Frans én Engels moet gesproken worden. Als gevolg van die vereisten, is men verplicht nieuwe medewerkers van elders aan te trekken, meestal uit Vlaanderen, waar men wél de talen machtig is. Voor wie echter in Vlaanderen wil blijven wonen, is het bijna een onmogelijke zaak om te gaan werken net ten zuiden van Brussel. Dagelijks tweemaal rond Brussel rijden, is minstens één uur extra in de wagen zitten (en dan mag er onderweg nog niets gebeuren). Vlamingen die bij GSK willen gaan werken, zijn dan bijna ook verplicht te verhuizen naar of over de taalgrens. Een tweede probleem waarbij GSK mee te maken heeft, is het erbarmelijke niveau van het Franstalig onderwijs, zoals geweten, een van de slechtste van Europa. In een dergelijk bedrijf (dat geldt ook voor Microsoft dat eveneens in Wallonië een centrale opstart) heeft men hoog geschoold personeel nodig, zelfs op de werkvloer. Een derde probleem is dat men in Wallonië al gaat staken van zodra dat woord nog maar wordt uitgesproken. Niet voor niks noemt men de Waalse tegenhanger van De Lijn, de TEC (transport en comun), er de "TEG" (transport en grève). Bij GSK was er zopas een staking die bijna een maand heeft geduurd. We zouden er hier in Vlaanderen misschien zelfs niets over gehoord hebben, ware het niet dat apothekers én hospitalen zonder bepaalde geneesmiddelen dreigden te komen zitten... Kortom, multinationals vinden momenteel voor nieuwe investeringen wel betere sites in Wallonië, de vraag is maar of het ook op langere termijn interessant voor hen interessant zal blijven. Wereldbedrijven kunnen snel komen, maar ook snel gaan en laten daarna meestal een economische puinhoop achter. Vlaanderen doet er dan ook beter aan zich verder toe te spitsen op kleine en middelgrote ondernemingen, die veel werknemervriendelijk zijn en ook veel soepelder, zeker in jaren van crisis.
De club van zeven is nog maar pas bezig en ze neemt al een week vakantie. De Rupo ziet het allemaal wel zitten. Hij zegt het (eindelijk) begrepen te hebben dat de meerderheid van Vlamingen en Walen iets totaal verschillend willen en daarom ook totaal anders gestemd hebben. Hij gaat een De Clerckske doen, ttz hij "gaat eraan werken". Zou het? Probleem is nl dat heel het Belgische journaille gelooft dat Di Rupo en De Wever de zaak onder controle hebben. Dat is niét zo en dat hebben we al kunnen vaststellen bij de loslippigheid van foorwijf Gennez en bij madame Millefoisnon. Het is Milquet en niemand anders die op het ogenblik de agenda bepaalt en die gegarandeerd geen cadeautjes zal uitdelen. Het was ook zij, die - helemaal op haar eentje - besliste om een week met haar familie naar Turkije te trekken en zo zal ook geschieden. De rest van de club heeft zich daarbij moeten neerleggen en zegt nu dat ze allen samen beslist hebben er een vakantieweek tussendoor in te lassen. Daarmee redt iedereen zijn gezicht een beetje, maar wie gelooft dat? Ik blijf bij mijn standpunt, dat er geen akkoord, geen tweederde meerderheid en geen serieuze staatshervorming zal komen zal komen, zolang men die Milquet met haar negen zeteltjes laat meespelen. De kans blijft groot - ook iets dat ik al maanden geleden hier heb geschreven - dat we dit jaar zelfs geen nieuwe federale regering krijgen. Als het huidige spel niet lukt, wat ik veronderstel, zal men er als enig alternatief toch de liberalen bij moeten halen, Milquet én de groenen eruit zetten en moeten zorgen een overschot aan zetels te hebben, waardoor Maingain met zijn drie zeteltjes kan geneutraliseerd worden. Mits de blauwen mee in de Waalse deelregering te nemen en hen nog wat extra postjes te geven in de federale, blijft die mogelijkheid bestaan. Dat zal dan wel zijn tijd vergen en moeten gebeuren nadat men binnen het MR tot een akkoord is gekomen tussen de clans van Reynders en Michel. Lukt ook dat niet, dan moet artikel 35 eindelijk eens worden bovengehaald, waarbij de gewestregeringen de onderhandelingen naar zich toetrekken. Wij, Vlamingen, mogen trouwens al blij zijn dat Kris Peeters, de man van de Copernicaanse revolutie, bij de aan de gang zijnde besprekingen betrokken wordt. Op Wouter Verbeke moeten we niet al te veel rekenen. De man gaat zijn vakantie in Frankrijk doorbrengen, waar zijn familie reeds is aangekomen in een huis van ... Miet Smet, alias Mw Martens III. Om maar te zeggen dat Woutertje meer dan waarschijnlijk beïnvloed wordt door de "evidente", wat niet veel goeds laat verhopen.
