Men heeft er echt het raden naar tot wat deze regeringsonderhandelingen gaan leiden. E.e.a. heeft te maken met het feit dat er zo weinig concreet nieuws naar de pers gelekt wordt, maar vooral dat wat gelekt wordt niet eens zeker is. Er staat nl niets op papier. Als dat ooit wel zal gebeuren, bv pas in de nog komende formatieronde, dan is het zeer de vraag of die teksten nog wel dezelfde zullen zijn als was afgesproken én of de achterban van liefst zeven partijen er daarmee eens zal zijn. De zogezegde doorbraak in de herwerkte financieringswet lijkt nl dezelfde weg op de gaan als de vorige al bereikte akkoorden over arbeidsbeleid, gezondheidszorg en gezinsbeleid. Er resultaat van die besprekingen was nl dat bij het scheiden van de markt het federale niveau toch de touwtjes in handen hield. Bij het hertekenen van de financieringswet lijkt het alsof de gewesten* meer autonomie gaan krijgen. In de twaalf principes, die werden vooropgesteld, staan echter weer een drietal grendels: er mag geen fiscale concurrentie zijn tussen de gewesten, geen enkele Belg mag er armer door worden en de leefbaarheid van de federale staat op lange termijn moet gewaarborgd blijven. Dat betekent dat, als Vlaanderen bv straks een bepaalde belasting vermindert, de andere regio's het recht zullen hebben dat weer te blokkeren, dat als een regio zijn zaken slecht beheert en daarvoor financieel gestraft zou kunnen worden, dit teniet gedaan wordt omdat er "geen Belg armer mag worden" (misschien worden we straks wel met z'n allen samen arm!). De garantie op de leefbaarheid op lange termijn van de federale staat betekent dan weer, dat de Vlaamse partijen daarmee zouden afzien op de toekomst van een onafhankelijk Vlaanderen.
* Het kan nog erger. In de twaalf principes wordt zelfs niet eens gesproken over gewesten, maar wel over "gefedereerde entiteiten", waarmee Brussel en de Oostkantons feitelijk op gelijk niveau als Vlaanderen en Wallonië komen te staan en Vlaanderen nog meer in de verdrukking zal komen. Het is niet aan te nemen dat De Wever en Co dit zullen aanvaarden, laat staan verkocht krijgen aan hun achterban.
Er "zou" nu toch een eerste doorbraak zijn in de preformatie gesprekken. Let vooral op de voorwaardelijke wijze. Er zou nl een soort akkoord zijn over de herziening van de financieringswet, voorwaarde die gesteld was door de Vlaamse onderhandelaars, nadat bleek dat de zgz "miljarden toegevingen" van de Franstaligen eerder, alleen maar een lege doos voorstelden, omdat de federale staat uiteindelijk toch de touwtjes in handen zou houden. Het gevolg daarvan zou geweest zijn, dat diezelfde federale staat tenslotte geen rooie duit zou overhouden en zo goed als failliet zou zijn. Daarvoor zou nu dus een oplossing gevonden zijn, alhoewel er van alle tot nu toe bereikte akkoorden geen enkele op papier staat. Milquet kennende, zou dat mens straks misschien weer teksten kunnen gaan uitpluizen, het zgz "milquettiseren", waarbij alles opnieuw ter discussie zou kunnen komen. Diezelfde Milquet blijft trouwens een hoofdrol opeisen. Normaal zou er gisteravond ook nog gepraat worden over B-H/V en Brussel, maar het mens is toen boos weggelopen! Het zgz akkoord over de financieringswet zal haar zodanig op de maag hebben gelegen, dat ze over de rest zelfs niet meer praten wou. Dat zou dan vanmorgen moeten gebeuren. Opmerkelijk daarbij is dat onze Vlaamse me(r)dia alweer meteen zich afvragen of het nu (weer) de beurt zou zijn aan de Vlamingen om toe te geven. Daarvan kan geen sprake zijn. Halle/Vilvoorde is Vlaams grondgebied, daarvoor dienen wij toch geen compensaties te geven, zeker? En vooraleer we de Brusselaars nog eens hopen extra geld gaan geven, mogen we toch wel vragen, dat ze eerst eens gaan besparen (door bv de macht van de 19 baronieën af te schaffen of toch gevoelig in te krimpen). Of zie ik dat weer verkeerd? Kortom, het is nog steeds allemaal "zou" en dat zal het zeker blijven tot er een akkoord zal zijn over wat op papier zal staan, ongeacht of dit zal gebeuren bij de preformatie, de formatie of wat ook.
Op de negende IJzerwake van Steenstrate werd er opvallend voorzichtige taal gesproken. Heel wat rechtse Vlamingen zijn er zich van bewust, dat we op dit ogenblik een soort kantelmoment meemaken en geven De Wever en zijn N-VA het voordeel van de twijfel. Daarbij moeten ze dan ook nemen, dat Bart altijd gezegd heeft, dat zijn partij gaat voor de Vlaamse onafhankelijkheid, maar dat hij bereid is die in stappen te zetten. De eerste stap zal wel de moeilijkste worden, want op dit ogenblik is er helemaal nog geen opening tot welke staatshervorming ook. Toch hebben de Vlaamse onderhandelaars, N-VA en CD&V op kop, gelijk, wanneer ze zeggen, dat er eerst een overeenkomst moet komen over de geldstromen van de financiering en, vooral, over de responsabilisering ervan. Het heeft geen zin te zeggen, zoals de Franstaligen dat doen en onze me(r)dia dat na-apen, dat we straks zoveel miljarden meer krijgen, als er aan het verkrijgen van dat geld geen voorwaarden verbonden worden. In Quebec, Canada, krijgt de Franstalige regio slechts 15% waarvoor ze geen verantwoording moet afleggen, hier is dat 80%, een absurd cijfer. We kunnen het trouwens ook vergelijken met wat onze gemeenten van de staat en de regio op die manier krijgen: slechts 50%. Als we willen vermijden, dat dit land morgen financieel op zijn tandvlees zit, dan moet er verantwoording worden gegeven voor de grote geldsommen die van het ene niveau naar het andere worden doorgesluisd. Om op Steenstrate en zijn IJzerwake terug te komen: er waren daar toch weer zo'n vijfduizend manifestanten. De verwaterde IJzerbedevaart kan daar alleen maar van dromen. Er waren zelfs vrij neutrale reportages op VRT en VTM, al was deze laatste toch weer enkele skinheads op het spoor gekomen. Het lijkt wel of bij sommige mensen de tijd is blijven stilstaan. Uit de toespraak van professor Matthias Storme vergeten we zeker niet zijn uitspraak over Brussel: "Brussel is niet alleen van ons, maar óók van ons". Storme benadrukte ook dat Vlaanderen voor Europa niet bestaat zolang het niet onafhankelijk kan zijn. Een eventuele nieuwe staatsgrens zal er niet zijn om ons af te sluiten van Europa, maar om een einde te maken aan de staat van chantage, van grendels en belangenconflicten. Kortom, met stappen of zonder, eens zal het moeten gebeuren. Met België is er geen toekomst.
Het heeft er al langer hoe meer de schijn van dat de huidige zeven onderhandelende partijen verkeerd bezig zijn. Het aanpassen van de financieringswet, waartegen vooral de francofone media nu ageren, is niet alleen noodzakelijk, het is feitelijk iets waarmee men deze besprekingen best was begonnen. Want het gaat allemaal om de centen en wie ervoor verantwoordelijk zal zijn. Zonder een eigen verantwoordelijkheid voor wie het geld uitgeeft (de zgz "responsabilisering"), gaat het met dit land helemaal de verkeerde kant uit. Steeds meer economen beseffen dat en hun commentaren liegen er niet om. Frans Vanistendael, hoogleraar emeritus aan de KULeuven, spreekt zelfs van een nakend faillissement van België als er geen snelle oplossing komt voor de financiering. Het is mooi roepen over solidariteit en nog enkele van die aanverwante dingen: als de federale begroting in elkaar stuikt, zullen ook de subsidies aan de sociale zekerheid wegvallen. Ongeacht wat er uit de bus zal komen over B-H/V, de gezondheidszorg, de arbeidsgelegenheid e.d., heeft dit land dringend behoefte aan een plan voor het vinden van minstens 25 miljard euro extra (voor de nostalgici: duizend miljard oude befkes!) en dit bovenop alles wat eventuele nieuwe akkoorden zullen kosten. Als er trouwens delen van de fiscaliteit geregionaliseerd zullen worden, dan is men bijna verplicht ook het probleem van de staatsschuld aan te pakken. Dat wordt dan weer verkondigd door econoom Paul De Grauwe, ex-senator, nota bene. Men kan bv onmogelijk het gros van het inkomende geld van het federale naar het regionale niveau versassen en dan de federale staat verantwoordelijk laten voor de hele staatsschuld. Die heeft daar dan immers geen geld meer voor. Kortom, de zeven onderhandelaars en hun entourage waren beter begonnen met eerst te praten over de financiering en dan de rest, dus het omgekeerde van wat nu gebeurd is. Dit land is al ingewikkeld genoeg om nóg meer wetten en regels bij te maken. Het zouden er juist minder moeten worden. Als dit niet gebeurt, dan is België inderdaad kandidaat om zijn staatsschuld niet meer te kunnen aflossen, iets dat eind juli al eens verkondigd werd door de Britse vermogensbeheerder Bedlam Asset Management. Die financieringswet kan er dan ook niet snel genoeg komen. Vraag is maar, of de francofonen dat wel degelijk beseffen. Zelf verantwoordelijk worden voor hun eigen daden, schrikt hen blijkbaar erger af dan straks, op langere termijn, helemaal behoeftig worden. Het wordt voor hen kiezen tussen pest en cholera...
Het is opvallend en ergerlijk, als men ziet hoe de onze Vlaamse me(r)dia de kant van het officiële België én die van de francofonen blijven kiezen. Ze hebben het steeds over de Franstaligen die maar toegeven en de Vlamingen die steeds maar nieuwe eisen stellen. Niets is minder waar: de toegevingen van de francofonen zijn - tot nu toe - nep, want de beslissingsmacht blijft op het federaal niveau. Vlaanderen mag bv wel de soort stenen kiezen om een hospitaal te renoveren, maar heeft geen zeg over de financiering ervan. Hetzelfde geldt voor de andere sectoren die zgz zouden geregionaliseerd worden. Vlaanderen mag de steuntrekkers controleren, maar hen niet betalen en ga zo maar door. Nog zo'n dooddoener is het bericht dat Vlaanderen zoveel miljarden extra gaat krijgen. Dat is ook zo, maar men vertelt er ooit bij, dat als Vlaanderen zoveel krijgt, Wallonië en Brussel dat ook bekomen. Hét probleem is, dat de regio's eindelijk eens verantwoordelijkheid moeten krijgen, zodat een einde komt aan het potverteren van het federaal geld, dat zo goed als uitsluitend van de Vlamingen komt. Grote titel in De Standaard van dit weekeinde: "Hoe Joëlle Milquet Madame Oui wordt". Sensatie, madame millefoisnon gaat eindelijk bijdraaien! Als men daarna de drie volle bladzijden leest, die daaraan worden besteed, dan vindt men van dat "oui" niets terug. Milquet blijft bij iedere besprekingsronde de uitbreiding van Brussel vragen of meer geld voor het Belgische waterhoofd. Voor alle nieuwe voorstellen blijft ze op de rem staan, de responsabilisering in de eerste plaats. Milquet wil grond en/of geld en daar staat nogh steeds niets tegenover, tenzij de francofonen de mogelijkheid blijven behouden alles terug te draaien of af te keuren. Tenslotte is het aandoenlijk om zien en horen, hoe onze Vlaamse me(r)dia eieren blijven leggen onder die twee kleine partijtjes die rood en groen in Vlaanderen vertegenwoordigen. Ondanks die nooit aflatende stroom van steun door de linkse pers die onze me(r)dia beheerst, kan men blijkbaar maar niet vatten dat links in Vlaanderen steeds verder achteruit boert, misschien wel juist door de vervalste opfokking vanuit kranten en Tv-zenders. Leren ze het dan nooit?
Ooit al eens geprobeerd aan een buitenlander uit te leggen hoe België in elkaar steekt? Mocht dat niet zo zijn, dan moet ge dat eens proberen: Eén koning (voorlopig toch nog; we hebben ooit eens op eenzelfde moment twee koningen én twee koninginnen gehad!), drie officiële talen, zes regeringen, zeven parlementen, drie gewesten (Vlaanderen, Wallonië en Brussel), drie gemeenschappen die niet helemaal met die gewesten overeenkomen, maar wel met de talen (de Vlaamse, de Franse en de Duitse), één hoofdstedelijk gewest, Brussel, waar officieel het Frans de lingua franca is, maar er in werkelijkheid meer Arabische, Oost-Europese en Turkse dialecten worden gesproken. Een Brussels gewest met 19 gemeenten, negentien burgemeesters en evenveel schepencolleges en OCMW's, met daar bovenop nog een gewestregering met haar aanhangsels. Een stadsgewest dat wel maar één brandweercorps nodig heeft voor haar 19 gemeenten, maar dat dit zogezegd niet geregeld krijgt voor haar politie (zes zones) en haar OCMW's. Een gewest dat, mede als gevolg daarvan (én van het inrichten van diverse gratis feesten), steeds geldtekort heeft. En dan hebben we het nog niet gehad over de grendels, de evenwichten, de veto's en de alarmbellen. Al deze "verworvenheden" zijn het gevolg van vijf staatshervormingen, waaraan men nu bezig is er een zesde bij te breien. Van die zesde zegt Open VLD voorzitter Alexander Decroo (nota bene: een politieke neofiet die uit de zakenwereld komt) terecht, dat ze meteen de kiemen zaait voor een zevende, enzovoort, enzovoort... Daar nog even bij vertellen, dat het land een schuldenberg heeft, die de 100% van het bbp overtreft en die nog steeds aangroeit (met meer dan twee miljard per maand, zonder de eventuele nieuwe lasten van de volgende staatshervorming mee te tellen) en dat de loodgieter van dienst, Elio il Bello, niet wil dat er ook maar één Belg armer mag worden. Als ge dat allemaal uitgelegd krijgt aan een buitenlander, dan kunt ge best zelf in de politiek gaan. Ik heb nl de indruk dat heel wat van onze politieke verkozenen zelf niet in staat zijn het probleem aanschouwelijk voor te stellen. En zeggen, dat heel die complexiteit kan worden opgelost door dat gedrocht gewoon te splitsen...
Drie dagen geleden vroeg ik me af, wat we nog allemaal zouden krijgen, mocht Di Rupo er niet meer aan uit kunnen en stelde ik een inter-pre-(for)mateur voor. Wel, die hebben we nu in de persoon van de Belgische supersub Albert II. Die gaat eens de stukken lijmen, zie. Ondertussen kan die arme Elio even op adem komen en kan er misschien al een soort balans worden opgemaakt van wat er zoal veranderd is tijdens deze oranje-rood-groene/plus besprekingen. - Vooreerst hebben de francofonen bekend, dat zij uit de hand van de Vlamingen leven. Vlaanderen brengt het meeste geld op en krijgt bij de herverdeling (de solidariteit, weet je wel) het minste (per inwoner). Dat is een feit. Het probleem is, dat de Franstaligen het zo willen houden en dat is niet eerlijk. Erger zelfs: er zijn Franstalige politici die de Vlaamse solidariteitsbijdrage nog willen verhoogd zien. Volgens hen zou Vlaanderen "geld over" hebben. M.a.w.: werken jullie maar, Vlamingen, wij blijven op onze luie krent zitten en profiteren hoe dan ook mee. In het licht daarvan is het erg dat zelfs onze eigen Vlaamse me(r)dia ons willen doen geloven dat De Wever en Co fout zitten door de financieringswet aan te kaarten, wat helemaal niet waar is. "L'argent fait la guerre." - Di Rupo zelf heeft tot tweemaal toe al aangegeven dat het zwaartepunt van het federale naar het regionale niveau moet. Dat is al een hele toegeving, die zelfs door het Hof werd toegegeven, ook al gebeurde dat met de nodige vergissingen. Dat hebt ge als alles altijd overal vertaald moet worden. - In tegenstelling tot de SP.a en Groen! die verworden zijn tot aanhangsels van hun grotere Franstalige partnerpartijen, stelt CD&V zich constructief op, helemaal anders dan tijdens de mislukte België campagne van Marianne Thijssen. Wouter Beke sluit naadloos aan bij De Wever en we kunnen alleen maar hopen dat het zo zal blijven. Beke heeft ook de steun van Kris Peeters en het is te hopen, dat die twee samen verder kunnen en dat Beke straks ook definitief CD&V-voorzitter wordt. De partij hoeft geen zoveelste belgicist op die plaats. - Tenslotte zijn er nu ook Franstalige partijen die ermee akkoord gaan dat die compleet nutteloze senaat beter zou worden afgeschaft. De totale kostprijs van die afschaffing zal weinig invloed hebben op de reuzenschuld van dit landje, maar het zal toch een teken zijn dat er eindelijk eens werk zal gemaakt worden van het schrappen van overbodige instellingen. De senaat is er daar maar één van, maar wel een met een grote symbolische betekenis. Enfin, morgen gaat Di Rupo weer aan de slag. Of hij ooit resultaat zal boeken, is ver van zeker. Toch is er ondertussen in de geesten van heel wat landgenoten iets aan het veranderen en beseft men dat het zo niet verder kan. Vraag is maar, of de rede de bovenhand zal halen.
Op aandringen van Albert II gaat Di Rupo toch nog een vervolg proberen te breien aan zijn mission impossible. Het is opmerkelijk dat onze politiekcorrecte Vlaamse me(r)dia de N-VA in het algemeen en De Wever in het bijzonder op de korrel nemen omdat zij zgz te veeleisend zouden zijn. In wezen gaat het erom, dat er tussen De Wever en Di Rupo reeds vooraf een herenakkoord (gentlemen's agreement) zou geweest zijn, waarbij er niet aan de financieringswet zou geraakt worden, op voorwaarde dat er wel degelijk een federalisering zou komen van de arbeidsmarkt, de gezondheidszorg, het gezinsbeleid en de fiscale autonomie, de zogenoemde "hefbomen". Voor zover tot nu toe bekend, hebben de francofonen op die vier gebieden inderdaad financiële toegevingen gedaan - er wordt geschermd met miljarden euro - maar verre van genoeg. Geen enkel domein wordt door het federale niveau uit handen gegeven. Zo gaan de kwaliteitsnormen van bv de ziekenhuizen naar de deelstaten, maar blijft de financiering - het belangrijkste - federaal. Inzake arbeidsmarkt gaat de controle van de werklozen naar de deelstaten, maar de uitbetaling blijft federaal. Dit heeft als gevolg, dat het officiële België de controle over alles blijft behouden en Vlaanderen overblijft met een soort halflege doos. De Wever en Co hebben dan ook groot gelijk dat ze de financieringswet nu op tafel gooien, want anders moet Vlaanderen straks weer blij zijn met een dooie mus. Erger is nog, dat het Belgische kluwen er nóg ondoorzichtelijker door zal worden. Alles wordt nu nl versneden zoals een saucisson, om nog eens een echt Belgisch woord te gebruiken (van het genre "pistolet" en "naft"). De deelstaten moeten geresponsabiliseerd worden, wat betekent, dat ze verwantwoordelijk worden voor hun beleid en niet - zoals nu - alleen maar geld krijgen zonder daarvoor iets in de plaats te moeten geven, waarbij de regio die vooruitgang maakt minder geld krijgt en degene die achteruitgaat meer. Daardoor is niemand gemotiveerd om vooruitgang te maken. Dat zal ook inhouden dat zowel Vlaanderen als Wallonië en Brussel eigen belastingen zouden kunnen verhogen of verminderen en dáár knelt het francofone schoentje. De francofone politici weten drommels genoeg dat het gros van hun kiezers weinig of geen belastingen betaalt. Dat hebben de Vlamingen steeds in hun plaats gedaan en dat willen ze liefst zo houden. Op termijn is zo'n responsabilisering zelfs goed voor Wallonië en Brussel. Zoals Vives, het Vlaams Instituut voor Economie en Samenleving, het reeds uitrekende, zou de Waalse schatkist er 60% meer mee incasseren, terwijl dat nu maar 20% is. Dat is echter op termijn en zo werkt de Belgische politiek niet. Di Rupo heeft schoon zeggen, dat hij niet wil dat één burger er door de nieuwe akkoorden armer op wordt, maar dat is precies wat zal gebeuren als er géén staatshervorming komt.
Volgens Herr Seele, pseudoniem van de heer Peter Van Heirseele, tekenaar en pianostemmer en bij het grote publiek meestal bekend wegens zijn excentrieke optredens en zijn strips met vunzige moppen over Cowboy Henk, zouden kunstenaars door de staat moeten betaald worden. Zo'n beetje zoals dat gebeurde in dictaturen en communistische staten, bij kunstenaars die het regime steunen. De man geeft er geen verdere uitleg bij, alleen zegt hij "dat Schubert, de componist, dat ook wou". Stel, dat zoiets mogelijk zou zijn, volgens welke criteria zou men dan tot kunstenaar kunnen benoemd worden? Van het niveau van Schubert en diens tijdgenoten vinden we er - zeker op muzikaal gebied - de dag van vandaag niet veel meer terug. Of zou men ook als kunstenaar al erkend kunnen worden als men er in slaagt iets te tonen in een van de musea van de hedendaagse kunst, type Smak bv. Dat het volstaat een zak aardappelen over de vloer uit te kappen en daar een uitleg aan te geven, of een mosselpot vol gips te gieten. Lach er niet mee: die mosselpot is indertijd door Bert Anciaux aangekocht en dus werd die "kunstenaar" inderdaad door de staat betaald. Maar om even op Herr Seele terug te komen. De man vertelt zelf, dat hij van zijn ouders een huis heeft gekregen, twee panden bezit waarin zijn muziekwinkel ie gevestigd, pas nog een huis gekocht heeft van 17.000 euro (die hij voor "veel te weinig geld" aan zijn schoonbroer heeft doorverkocht). Zijn originele Cowboy Henk platen zouden tegenwoordig 2.000 euro het stuk waard zijn en verder heeft hij een grote verzameling piano's, waarbij enkele historische stukken, waarvan Herr Seele de totale waarde schat op zo'n miljoen euro. Die man vindt zichzelf een kunstenaar (hij kan al tekenen en zou binnenkort ook gaan schilderen) en vindt dus dat hij daarvoor door de staat moet betaald worden. Een mooier voorbeeld van denk links, leef rechts zal er hier moeilijk te vinden zijn, zeker als we Jean-Luc Dehaene even willen vergeten.
De club van zeven heeft de preformatie met "enkele" dagen verlengd. Na twee weekeinddagen vergaderen, de laatste van twee uur 's middags tot drie uur 's nachts, was er nog steeds de klassieke patstelling tussen francofonen en Vlamingen. Eerstgenoemden willen zgz eindelijk wat gaan toegeven, hebben het dan over extra miljarden die naar de gewesten zouden gaan, maar diezelfde gewesten krijgen weinig of geen extra bevoegdheden. Dat betekent, dat ze wel allerlei plannen mogen maken en die plannen ook mogen bekostigen, maar dat de eigenlijke financiering steeds van het federale niveau zal moeten blijven komen. Het gevolg daarvan is, dat dat federale niveau altijd, op eender welk ogenblik, de regionale plannen kan blijven, dwarsbomen.Het resultaat van zo'n "toegevingen" is, dat men, na deze zesde staatshervorming, zich al kan klaarmaken voor hervorming nummer zeven. Zo blijft dit land voortdrammen in het absurde. Vergeten we niet, dat België een totale schuld heeft van meer dan 340 miljard euro. Als er dan ook iets reëels moet gebeuren, dan is dat een nieuwe financieringswet en meer fiscale autonomie voor de gewesten, zodat deze laatste zelf verantwoordelijk worden voor het beleid dat ze voeren. Met de francofone "les affairs, c'est l'argent des autres", hebben we het nu zo stilaan wel gehad. Zoals er nu weer verder gepalaverd wordt, komt daarvan niets in huis. Het blijft loodgieterswerk. De vraag is, wat er gaat gebeuren als de "preformatore" er niét in slaagt een behoorlijk plan rond te krijgen. Krijgen we dan een pre-inter-mateur, of gaat men eindelijk begrijpen dat de goedkoopste oplossing straks een definitieve opdeling zal zijn?
Als gevolg van de massale bosbranden in Rusland, heeft eerste minister Poetin een exportstop voor Russisch graan afgekondigd. Dat is op zichzelf een heel logische zaak, ware het niet dat ondergetekende, zoals waarschijnlijk heel wat niet-ingewijden, niet eens wist, dat Rusland überhaupt graan uitvoerde. Nu blijkt dat land, samen met Oekraïne en Kazachstan - nog twee landen uit de vroegere Sovjet Unie - bij de grootste graanproducenten van de wereld te behoren. Samen exporteren ze jaarlijks liefst zo'n veertig miljoen ton graan! En zeggen dat de vroegere Sovjet Unie, onder het alleszaligmakende communisme dat zo goed was voor iedereen, elk jaar graan moest invoeren. Sinds het verdwijnen van het communisme aldaar, is de graanopbrengst er gestegen van 1,3 ton per hectare, twintig jaar geleden, tot 2 ton nu. Dat is nog altijd viermaal minder dan wat onze hardwerkende Vlaamse landbouwers eruit halen, maar het is al iets. Daarenboven heeft Rusland nog een enorm reserve-areaal aan landbouwgrond en zou het wel kunnen dat veel van die gronden meer geschikt worden voor graangewassen door o.m. de klimaatopwarming. De graangrens schuift a.h.w. op. Voor mensen, ook bij ons, die nog steeds dwepen met het communisme en die bv Cuba zo'n heerlijk land vinden, is het wel een blamage om bevestigd te zien wat de doorsnee burger al lang weet. Ook onder het communisme zijn niet alle mensen gelijk: de ene is er al wat gelijker als de andere, zoals Orwell het al kernachtig uitdrukte in zijn "Animal Farm". In landen, zoals Cuba en Noord-Korea blijft het systeem bestaan omdat de bevolking er onder de knoet gehouden wordt. Officieel is China ook nog communistisch, maar dat is, sinds Deng Tjsao Ping, een ander verhaal, waaraan zeker nog geen einde is gebreid.
Zoals ik al eens heb aangestipt, werken de Vlaamse partijen die deelnemen aan de preformatie alles behalve goed samen. Dit is, helaas, geen alleenstaand feit. Zeker in de discussie met de andere taalgroep kunnen we van de francofonen op dat gebied nog heel wat leren. Maar het is niet alleen kommer en kwel op federaal gebied. Op regionaal vlak zou er een dezer weken eindelijk een definitieve beslissing moeten vallen over de Antwerpse Oosterweelverbinding, waarbij beslist zal moeten worden of het nu een brug of een (serie) tunnel(s) zal worden. Die beslissing moet er uiterlijk einde september komen, maar het verslag van de experts daarover reeds voor eind dezer maand augustus. Het grote probleem is, dat er - wat er ook beslist wordt - een van de Vlaamse regeringspartijen zal moeten inbinden, anders zitten we ook met een regionale regeringscrisis. De uitleg van Antwerps burgemeester Janssens, dat dit een zaak van intern Antwerps belang zou zijn, houdt helemaal geen steek. De ontsluiting van de Oosterweel verbinding is een probleem voor minstens de hele regio rond de koekenstad, maar eigenlijk zelfs daarbuiten. Het wordt nog leuker als men weet dat ook de oppositiepartijen in het Vlaamse parlement het daarover ook niet eens zijn, waarbij ik - eerlijk gezegd - de houding van het VB niet snap.. Tenslotte naderen we einde augustus, de tijd van de IJzerbedevaart(en). Ook daar geraken de Vlamingen het niet eens en valt het af te wachten wat de reacties van bedevaart en wake zullen zijn t.o.v. de federale regeringsvorming annex staatshervorming. Daar hebben we nu het raden naar, omdat we op dit ogenblik niet weten hoe de situatie er dan juist zal uitzien. Die van de IJzerbedevaart, erfgenamen van de ter ziele gegane Volksunie die hun manifestatie jaar na jaar zien verschrompelen, blijven hardnekkig gekant tegen elke vorm van samenwerking met die van de IJzerwake, die vorig jaar driemaal meer volk trok. Zien wat het dit jaar wordt en vooral, wat er zal gezegd worden. Zolang wij echter in verdeelde gelederen ten strijde trekken, blijft elke Vlaamse vooruitgang onwaarschijnlijk...
Nog twee keer slapen en dan weten we (misschien) iets meer. De club van zeven gaat nog twee dagen vergaderen (telkens van 14.00 tot 22.00 uur), maar de kans dat er een echt vergelijk komt; schijnt met de dag kleiner te worden. Van de vaststelling van Di Rupo van vóór de "semaine familiale", dat het zwaartepunt van de federale naar de regionale regering(en) moet gaan, hoort men opeen niet veel meer. Vooral madame Milquet ligt nog maar eens dwars. De meeste francofonen schijnen nog altijd niet te beseffen dat het menens is, dat dit land wel degelijk moet hervormd worden. Met een te grote staatsschuld, met een budget dat men niet onder controle kan krijgen, met de laagste pensioenen en de langst durende uitkeringen, met de hoogste belastingen en de kosten van de exploderende vergrijzing en van de ogenschijnlijk niet te stoppen verbruining, is er voor België geen toekomst. Wat, als het niets wordt? Wel dan blijven er nog twee mogelijkheden (even een echte splitsing buiten beschouwing gelaten): - Men zet de groenen én madame non met haar zeven dwergjes buiten en haalt de liberalen erbij. Dit lijkt momenteel utopisch, zeker omdat de Franstalige blauwen het onderling niet eens zijn. Maar tijd zou raad kunnen brengen. Het alternatief voor hen zou zijn dat ze in geen enkele regering nog zouden meetellen en dat zal genoeg pijn doen om toch de nodige toegevingen te kunnen doen. En Mangain? Die hebben we dan niet nodig. Een coalitie met oranje-rood-blauw-plus heeft een overschot van tien zetels, zodat de drie van het FDF verwaarloosbaar zullen zijn. - Men brengt artikel 35 van de Belgische grondwet in praktijk, waarbij de deelregeringen onder elkaar beslissen wat ze ze doen en wat het federale nog zal mogen. Lukt geen van beiden, dan wordt het bye, bye Belgium!
De preformatie sleept zich voort, terwijl er - ogenschijnlijk althans - weinig of geen vooruitgang wordt gemaakt. Enige commentaar: "De sfeer is goe". Dat hebben we nog gehoord, van Didier Reynders tijdens de mislukte oranjeblauwe onderhandelingen. De huidige besprekingen lijken dezelfde weg op te gaan. Niet dat dit een ramp zou zijn. Voor Vlaanderen komt er beter geen akkoord dan een slecht akkoord. Het heeft er nl alle schijn van, dat de Franstaligen de Vlamingen willen blij maken met een zoveelste dode mus. Extra geld beloven van het federaal naar het regionaal niveau, zonder dat daar bevoegdheden bijkomen, zou immers een herhaling zijn van het Lambermontakkoord. De francofone beloften over kindergeld, financieringswet, vennootschapsbelasting e.d. zijn waardeloos als de gewesten er niet vrij mee kunnen omspringen. Men wil gewoon niet raken aan de lamentabele Belgische constructie. Trouwens, het is gemakkelijk voor de francofonen om geld over te hevelen van België naar de gewesten. Dat geld is grotendeels Vlaams. De Vlamingen zouden zich dus blij moeten maken met het krijgen van eigen geld dat ze aan België al hadden afgestaan... Van deze onderhandelingen kan niets komen o.w.v. drie redenen: 1. Di Rupo wil wel eerste piet (of, zal ik zeggen Pippo?) worden, maar wil/durft/kan niet verder gaan dan wat eerst op francofoon niveau is vastgelegd. M.a.w. hij durft zijn nek niet uitsteken zoals Vlaamse kandidaat premiers dat vroeger wél deden. 2. Het kan niet, dat er onderhandeld wordt tussen twee centrumrechtse partijen en vijf linkse, terwijl centrumrechts in Vlaanderen 80% van de stemmen haalt. 3. Groen! en SP.a spelen onder één hoedje met de francofonen. Groen! heeft dat altijd al gedaan (ze vormt al lang één fractie in het parlement samen met Ecolo). SP.a is regeringsgeil na drie jaar oppositie en heeft haar karretje aan dat van de PS gehangen, wiens politiek zijn slaafs volgt. M.a.w. N-VA en CD&V zijn zwaar gehandicapt in deze besprekingen. Zowel in de verhouding links/rechts als in deze Vlamingen/francofonen, staan ze telkens met twee tegen vijf. Dat is 40%, terwijl dezelfde strekking (met oppositie erbij) in Vlaanderen 80% haalt. Zoiets is als vechten met één hand op de rug gebonden.
Communicatie is als een regenscherm: als ge er baat van willen hebben, moet ge die openhouden. Dat schijnen ze bij de Belgische staatsveiligheid nog altijd niet gesnapt te hebben. Uit een (nog maar eens) uitgelekte doorlichting, deze keer van het Comité I, blijkt dat in die voor het land zo belangrijke dienst er hoegenaamd geen communicatie is en dat in een tijdperk, waarin álles meteen gecommuniceerd wordt. Volgens een enquête bij 524 leden van de staatsveiligheid, over een periode van liefst 2 jaar, blijft er van heel die veiligheid niet veel over. De Belgische staatsveiligheid was bij ons in de eerste plaats bekend door het controleren, bespioneren en afluisteren van Vlaamsnationalisten. Daar was ze steeds sterk in. Of ze dat nu nog doet, blijkt niet uit de uitgelekte enquête. Ze zullen anders nogal werk hebben, nu ze niet alleen het Vlaams Belang, maar ook de N-VA zullen moeten in 't oog houden! O, ja: ze zoekt ook nog steeds naar de Bende van Nijvel. 25 jaar na de laatste feiten. Na 24 jaar dachten ze nog een lichaam in het water te kunnen vinden, daar bij Ronquières. Al eens nagedacht wat er van een dood lichaam overblijft dat 24 jaar in stromend water heeft gelegen? Het clubje van Eddy Vos, pas nog versterkt met zes extra mankrachten en duikers allerhande, blijft hardnekkig zijn bezigheidstherapie volhouden. Anders geraakt hun budget immers niet tijdig op en ze moeten nog 5 jaar verder kunnen. Van staatsveiligheid gesproken. Waar ze zich ook mee bezig houdt, is het opsporen van verjaarde zaken i.v.m. pedofilie in de Kerk. Zaken die, áls ze al aan het licht komen, niet meer kunnen vervolgd worden. Tenslotte is er ook iets waarmee onze staatsveiligheid zich niét bezig houdt: het opsporen van de mededaders van de moordpartijen van Belliraj*, de man die door diezelfde staatsveiligheid zou zijn aangeworven als informant en die in Marokko zopas ook in beroep is veroordeeld. Of met juffrouw Erdal, ook al verdacht van medeplichtigheid aan drie moorden. Waar zou die zitten? Misschien krijgen we op al onze vragen een antwoord na het parlementaire reces, de tweede week van oktober, en nadat het parlement de doorlichting zal besproken hebben. Tegen die tijd zal iedereen, ook bij de staatsveiligheid zijn "verdiende" rust wel gehad hebben, zeker?
* De doorlichting van het Comité I kwam er juist vanwege de zaak Belliraj, toen bleek dat hij hier ook informant zou gespeeld hebben voor de Belgische staatsveiligheid en niét o.w.v. de moorden...
Jean-Luc Dehaene is zopas zeventig geworden (ik ook) en dat zullen we geweten hebben. De media stonden bol van lofbetuigingen. In het slechtste geval werd er eens een giftig pijltje op hem afgestuurd, maar in hoofdzaak waren het allemaal hoeraverhalen. Nochtans is dat helemaal niet het geval. Enkele voorbeelden: - De regeringen Dehaene kregen het in de jaren negentig inderdaad klaar om ons land in de eurozone te loodsen (iets waar dit land eigenlijk niet klaar voor was), maar er wordt nergens bij verteld, dat hij daarvoor heel wat nieuwe belastingen invoerde (of opvoerde, zoals bv de BTW), waardoor vooral de kleine man getroffen werd. Dat alles terwijl Dehaene altijd werd afgeschilderd als een man die uit het ACV kwam en dus voor die kleine man had moeten opkomen. - Samen met Giscard D'Estaign was Dehaene een van de auteurs van de nieuwe Europese grondwet. Die droeg niet ieders goedkeuring weer, zodat ze daarna nog eens helemaal ondersteboven werd gehaald en er van het verdrag van Lissabon alleen nog een soort spullenhulpversie overbleef. En dat was nog niet het ergste. Als vertegenwoordiger van een christelijke partij slaagde hij er in die Europese grondwet zo voor te stellen alsof het christendom noch het jodendom er helemaal nooit iets mee te maken hadden gehad. Geen woord over de christelijk oorsprong van onze beschaving. - Sinds de federale verkiezingen van 2007 werd Dehaene twee keer gevraagd tussenbeide te komen om voor een communautaire oplossing te zorgen. Hij, de loodgieter, de gids, het Brabantse trekpaard en nog zo'n paar van die titels, zou dat eens regelen. Er kwam niets van in huis omdat ook hij geen vertrouwen meer kreeg van zijn zgz Waalse vrienden. - Tot twee keer toe heeft hij geprobeerd de N-VA schade toe te brengen, eerst tijdens de oranjeblauwe onderhandelingen, met zijn "schootnota Quid N-VA?" en daarna - in de aanloop naar de verkiezingen van juni 2010 - toen hij, in navolging van de vakbonden, expliciet de mensen aanraadde niét voor die partij te stemmen. Het resultaat kennen wij en het betekent dat de huidige invloed van Dehaene stilaan aan het verdwijnen is. Het zal hemzelf worst wezen. Dehaene zit er nl warmpjes in. Buiten zijn riante wedde als Europarlementariër heeft hij nog vetbetaalde bestuurszitjes in o.a. Dexia en AB Inbev. Dehaene is helemaal geen vakbondsman, noch christelijk bewogen politicus (hij heeft ooit gezegd dat hij de dag van vandaag evengoed socialist kon zijn). Dehaene is een typisch product van de strekking: "denk links, leef rechts", m.a.w. een vulgaire en (bij momenten) brutale zakkenvuller, die het predikaat christelijk en/of sociaal niet verdient. Hij zal voor België wel zijn waarde hebben gehad, voor Vlaanderen zeker niet. Supporteren voor Club Brugge verandert daar niets aan...
De Gazet van Antwerpen was tot 2004 bij ons nog de enige krant met een echte Vlaamse reflex. Dat jaar werd ze overgenomen door de Concentra uitgeverij, eigendom van de Limburgse familie Baert. Die overname was ingefluisterd door Steve Stevaert die er tegelijk voor zorgde dat de grote baas, bazin in dit geval: Mw Baert, de titel van barones kreeg. Bij het Frutje werd de Vlaamsgezinde en christelijk geïnspireerde hoofdredacteur Luc Van Loon eerst verzocht op te stappen en daarna - toen hij dat niét deed - ontslagen én vervangen door een zekere Luc Rademakers, een Limburgse logeman, getrouwd met een Walin (daar is niks mis mee), wonende rond Brussel (ook geen probleem), die zijn kinderen in het Frans opvoedde (daar zijn wél kanttekeningen bij te plaatsen). Enfin, het was uit met de Vlaamsgezindheid van het Frutje, maar Rademakers maakte zich sterk dat hij de krant binnen het jaar 10.000 nieuwe abonnees zou bezorgen. Het werd een pijnlijk afgang, want de Gazet Van Antwerpen verlóór er na één jaar 4.000 (waaronder ondergetekende). Sindsdien is de krant een soort streekgebonden Laatste Nieuws tabloid geworden en is de oplage blijven dalen. Bij de recentste telling, waarvan de cijfers vorige week in de media te vinden waren, bleek ze de grootste verliezer te zijn in Vlaanderen, met een verlies van weer bijna twee procent. Dit alles ondanks het feit, dat de Vlaamse krantenmarkt dit laatste jaar niet gekrompen was. In tegenstelling tot Vlaanderen, kromp de krantenmarkt wél in francofonië, met als uitschieter een verlies van bijna zes procent voor de haatkrant Le Soir. Laat ons aannemen, dat dit een goed teken is, dat men ook aan de zuidkant van de taalgrens begint te beseffen dat de bomen niet langer tot in de hemel groeien en dat er met Vlaanderen iets serieus moet worden afgesproken. Nu nog de francofone politici meekrijgen natuurlijk...
Vanmorgen arriveerden de Nederlandse militairen uit Afghanistan terug in eigen land. Hun vertrek was op voorhand vastgesteld en het niet verlengen van die termijn zorgde voor de val van de Nederlandse regering. Misschien zouden ook de andere landen met troepen in Afghanistan zich daarover eens grondig bedenken, of ook zij niet best dat land zouden laten voor wat het is: een schurkenstaat, waar de zogezegde verdraagzame godsdienst het voor het zeggen heeft. Wat dat laatste betekent, hebben we vorige week nog kunnen meemaken. Negen dokters van een christelijke hulpverlening, die reeds vele jaren in het land aanwezig was, werden er vermoord. Mensen die grotendeels uit idealisme die sukkelaars ginder gaan helpen, worden er van kant gemaakt enkele en alleen omdat ze christenen zijn. En het is geen alleenstaand feit. Enkele jaren geleden werd er ook reeds een team dokters van Artsen Zonder Grenzen vermoord, daarbij ook een landgenote uit Brugge. Artsen Zonder Grenzen heeft zich toen uit Afghanistan teruggetrokken. Of dat nog zo is, weet ik niet, maar best zou zijn dat we daar allemaal opstapten, naar mijn mening althans. Waarom moeten onze mensen daar hun leven blijven riskeren, terwijl de Afghanen niet alleen de buitenlanders, maar ook hun eigen mensen terroriseren? Een mooi staaltje van dat laatste was - ook al vorige week - het relaas in Time Magazine van de Afghaanse vrouw, die haar neus en oren werden afgesneden door haar eigen echtgenoot. Wreedheden tegen vrouwen zijn er de normaalste zaak van de wereld. Wie zijn vrouw beu is, schakelt haar uit - soms zelfs letterlijk - en neemt er een andere. Ik denk niet dat de westerse wereld het Afghaanse probleem ooit zal kunnen oplossen. Dat van Pakistan trouwens evenmin en zo zijn er nog wel enkele van die landen in die omgeving. We zouden er dan ook best aan doen er op te stappen, bv alleen nog het luchtruim te controleren en er af en toe een lading bommen op te gooien, mochten ze er nog eens aan denken een nieuw 9/11 te organiseren. Met de moderne oorlogsmachines van de dag van vandaag, is het niet langer nodig dat onze eigen jongens ginder hun leven moeten opofferen voor een verloren zaak van een middeleeuwse woestijngodsdienst. In eigen land waren er trouwens ook weer enkele idioten die onze premier-in-spe met de dood bedreigd hebben "in de naam van Allah". België noemen ze een "toekomstig moslimland" (in het Brusselse zijn ze er al dicht bij) en ze willen niet dat "zondaar en homoseksueel" Di Rupo hier ooit eerste minister wordt. Zeker voor onze linkse partijen (waartoe o.a. ook Di Rupo behoort), wordt het een pijnlijke zaak tegelijk op te moeten komen voor feminisme, verdraagzaamheid én godsdienstvrijheid. Ergens zullen ook zij wel eens een keuze moeten maken en moeten beseffen, dat men water en vuur niet kan verzoenen.
Di Rupo lijdt aan een soort verlatingsangst. Hij durft niets ondernemen zonder zijn madame Millefoisnon. In mijn blog van 31 juli ("Je vous ai compris" schreef ik al, dat zij - en niemand anders - de agenda van de aan de gang zijnde federale onderhandelingen bepaalt. Op haar eentje had ze voor zich en haar gezin een vakantie geboekt in Turkije, waarna de rest van het gezelschap verplicht was min of meer hetzelfde te doen. Ze hebben het dan maar een "semaine familiale" genoemd. Dat men alleen de Franse term gebruikt, ook in onze Vlaamse media, zegt genoeg. Trouwens, Di Rupo is al enkele dagen terug in het land en voert weer besprekingen met andere partijvoorzitters. Wel afzonderlijk, want de eerste gezamenlijke bijeenkomst is pas gepland voor woensdag. Waarom? Heel eenvoudig: dan pas is madame Millefoisnon weer beschikbaar. Het wordt hoe langer hoe duidelijker dat deze onderhandelingen even weinig zullen opbrengen als de oranjeblauwe onder ex-Vlaming Leterme. De francofonen in dit land hebben nooit staatsverantwoordelijkheid genomen. Dat deden de Vlamingen steeds in hun plaats: eerst Martens, dan Dehaene, dan Verhofstadt en dan Leterme. Die kregen de post van eerste minister, op voorwaarde dat de francofonen hun eisen grotendeels zagen ingewilligd. Als Di Rupo echt premier wil worden, moet hij hetzelfde doen: de Vlamingen geven wat ze al zo lang vragen. Die beslissing durft hij alleen niet te nemen, wat als gevolg zal hebben dat er ook van deze onderhandelingen weinig in huis zal komen. Misschien doet Leterme nog wel zijn termijn uit als premier van lopende zaken...
"Vlamingen en francofonen zijn het erover eens, dat de huidige financieringswet pervers is". Bovenvermeld citaat komt uit De Standaard van gisteren, waarbij men zou denken dat er eindelijk wat gezond verstand naar boven komt in de communautaire discussie. Het probleem is, dat bovenvermelde Vlamingen en francofonen geen politici zijn, maar academici, verenigd in een debatgroep die zich "Rethinking Belgium" (Re-Bel) noemt. Enkele bekende personen uit dit gezelschap zijn de Franstalige Philippe Van Parijs (Louvain-la-Neuve) en onze Paul De Grauwe (KU-Leuven en ex-senator voor de VLD). De huidige financieringswet is, volgens hen, pervers, omdat ze deelstaten meer geld geeft als ze armer worden en minder als ze er op vooruitgaan. M.a.w. ze bevordert het negatieve en de inertie. Hoe meer werklozen, hoe meer staatssteun. Het zou juist andersom moeten zijn. Uitgerekend dezelfde dag wordt bekend gemaakt, dat er nog steeds meer dan 10.000 vacante jobs zijn voor mensen zonder scholing noch diploma's en dat men die niet ingevuld krijgt ondanks het feit dat er meer dan 50.000 werklozen voor in aanmerking komen. Dat schijnt trouwens niet alleen aan die mensen zelf te liggen, maar ook aan de overheid die er nog steeds voor zorgt dat in dit land arbeid te zwaar belast wordt en het verschil tussen lonen en uitkeringen te klein blijft. Ook dat heeft met die financieringswet te maken. En er is nog meer. In Antwerpen bv heeft men geen geld meer voor leefloners (de mensen die in aanmerking komen voor wat men vroeger de openbare onderstand noemde). In de koekenstad zijn dat er zo'n zeven duizend (7.000!), waarvan liefst 2.400 niet EU-burgers. De stad heeft een tekort van zeven miljoen euro (280.000.000 oude Befkes!) om uit te kunnen delen aan mensen die daarvoor niets in de plaats moeten leveren. Dat alles terwijl er meer dan 10.000 vacatures niet kunnen worden ingevuld. Re-Bel heeft dus gelijk, meer dan gelijk. De debatclub heeft trouwens nog een primeur: ze houdt haar vergaderingen in het Engels. Dat zou een taal zijn die op academisch niveau voor de francofonen gemakkelijker zou liggen. Misschien kunnen ze dat ook eens proberen op de oranje-rood-plus* vergaderingen, waar bijna uitsluitend Frans wordt gesproken. CD&V en Open VLD waren dat al gewend, maar ook Bart De Wever schijnt dat te doen. Wat een mens van bij ons al niet moet doen om die francofonen genegen te zijn!
* Oranje-rood-plus is een uitvinding van onze politiek-correcte me(r)dia. Dat "plus" zou voor N-VA moeten staan. Waarom dan geen oranje-rood-geel/zwart? Of is die laatste kleurencombinatie weer te Vlaams, zoals de voorgestelde autokentekens?
