Zoals te verwachten, is het (voorlopig?) amen en uit de met regeringsonderhandelingen tussen PS, N-VA/CD&V en de bagatelpartijtjes. De druppel, die de emmer deed overlopen, was het geld dat voor Brussel werd gevraagd als pasmunt voor de splitsing van B-H/V. Geld als voorwaarde om een wet in werking te laten treden, waarvan zelfs het Grondwettelijk Hof zegt dat het zo moet. Er werd over gesjacherd alsof het een vulgaire markt in Zuid-Europa betrof, maar van de francofonen kon geen enkele garantie verkregen worden hoe het geld zou besteed worden. De lieverds zijn nu eenmaal gewend ermee te doen wat ze willen en er nooit ofte nergens enige verantwoording over te geven. Dat was al zo bij de start van paarsgroen in 1999, toen Verhofstadt de francofonen enkele miljarden extra gaf voor hun scholen. Het Waalse schoolsysteem is nog steeds het duurste van de wereld, maar enige verbetering in de kwaliteit is er nooit gekomen. Ook bij het Lambertmont akkoord ging het zuiver om geld voor Brussel en Wallonië. Nu dus ook weer. Het heeft iets weg van een hold-up: "uw geld of uw leven", maar het is - gelukkig - niet gelukt. Volgens onze me(r)dia zou De Wever de laatste hoop nog niet hebben opgegeven. Bart, jongen, stop ermee. Stop met te geloven in Belgisch overleg. Het kost ons alleen veel geld én straks ook nog onze welvaart. Want, al zou er - volgens Di Rupo - geen Belg armer mogen worden van een staatshervorming, wij Vlamingen worden dat in elk geval. Hoe men het draait of keert, het is Vlaanderen dat zal mogen betalen. Als België straks massaal zal moeten inleveren - dat staat nu al vast - en geen enkele Waal of Brusselaar zou moeten inleveren, dan zullen het de Vlamingen zijn die armer zullen worden, veel armer zelfs. Als er ook over artikel 35 van de Grondwet niet meer zou gepraat worden, dan houden we er best mee op. Voor een boedelscheiding moet men ook met twee zijn, maar er zal tenslotte voor de francofonen evenmin een andere oplossing zijn dan bye, bye Belgium.
Met oranje-rood-groen-plus wordt het waarschijnlijk net hetzelfde als met oranje-blauw: noppes dus. Het enige verschil is, dat het deze keer niet zo lang zal hebben moeten duren. Wat kunnen we eruit leren? - Dit land is meer dan ooit een geheel van twee compleet verschillende landen, met verschillende talen, politieke richtingen en ingesteldheden. Als Tjechië en Slovakije vreedzaam uiteen konden gaan, toch twee Europese landen met een (min of meer) zelfde taal, waarom zouden wij dan één geheel blijven vormen. Zeker, als men weet dat het huidige België een aanfluiting is van de democratie. - Di Rupo is niet geslaagd in zijn opzet om eerste minister te worden. De man heeft niet het lef om zijn nek uit te steken en boven het gewoel uit te komen. Hij kan alleen maar werken met souffleurs. Dat is goed op het toneel, maar niet in de politiek. En dan hebben we het nog niet gehad over de schabouwelijke uitspraak van zijn Nederlands, meestal dan nog als hij het van een briefje mag aflezen (en waarschijnlijk al vooraf had ingestudeerd). - Voor zover dat nog niet bekend zou zijn, heeft Vlaanderen ook deze keer niet kunnen rekenen op de solidariteit van de linkse partijen. Het wordt dan ook hoog tijd, dat centrumrechts Vlaanderen de socio's de rekening presenteert en de roden uit de Vlaamse regering zet. De eerste kans daartoe komt eraan met de bespreking van de Antwerpse Oosterweelverbinding. Het blijkt nu dat de tunnelversie een half miljard euro extra zal kosten (hetzelfde bedrag dat Vlaanderen niét onvoorwaardelijk aan Brussel wil geven) én dat de bouw ervan langer zal duren. Daarmee zijn twee van de drie voorwaarden vervuld om toch een Lange Wapperbrug te bouwen. Voor onze socio's wordt deze zaak dan ook een regelrechte afgang, tenzij ze bereid zijn in het stof te gaan liggen. Het heeft geen zin straks Kris Peeters in naam van Vlaanderen te laten gaan onderhandelen over een eventuele boedelscheiding, als hij er ook de SP.a moet bij betrekken, een partij waarvan hij op voorhand weet dat ze met de tegenpartij samenheult.
In de editie van vorig weekeinde in De Standaard stond een uitvoerig interview met Rudy Demotte, minister-president van het Waalse gewest én van de Franse gemeenschap. Op papier lijkt dat een man waar men niet naast kan zien, maar dat blijkt niet zo te zijn. In tegenstelling tot Kris Peeters, die mee in de CD&V-delegatie zit bij het onderhandelen over de staatshervorming, is er van Demotte op PS-vlak niets te bekennen. De man geeft zelf toe dat bij behoort tot de "tweede lijn". M.a.w. hij heeft eigenlijk niets te vertellen en moet dansen naar de wensen van opperhoofd Di Rupo. Puppet on a string. Met waarschijnlijk dat laatste in zijn hoofd, heeft Elio il bello nu geprobeerd Kris Peeters te overhalen druk uit te oefenen op zijn partij om afstand te nemen van de N-VA en diens vraag naar responsabilisering van de verschillende politieke instanties. Het is hem slecht bekomen. In tegenstelling tot Demotte is Kris Peeters bij CD&V nl wel degelijk iemand uit de éérste lijn. Meer nog: hij is dé man waarop de hoop van de christendemocratie gevestigd is om de massa verloren stemmen ooit terug te winnen. De beste manier om dat te doen is nu volop de Vlaamse kaart te spelen. Dat CD&V dit momenteel kan doen door hun wagentje aan dat van de N-VA te hangen en zonder zelf initiatieven te nemen, is graag meegenomen. Het zal zeker Di Rupo niet zijn die Peeters zal kunnen overtuigen daarvan af te zien. Feitelijk duidt heel deze demarche nog maar eens duidelijk aan, dat de man met het strikje zelf verstrikt is geraakt in zijn eigen retoriek. Hij mag dan al eens verklaard hebben dat hij het onmogelijke mogelijk moet maken, maar is niet bereid daarvoor zelf ook maar enig persoonlijk initiatief te nemen. Di Rupo is duidelijk niet bekwaam om eerste minister van dit land te worden, hoogstens minister-president van zijn eigen regio. En dan zit ook hij op die "tweede lijn", waar hij zich blijkbaar beter thuis voelt.
Spoedarts, N-VA jongeren-voorzitter, senator en moordgriet: het heeft niet mogen baten. Kim Geybels heeft op vraag van haar partij, haar parlementaire functie neergelegd n.a.v. een (fout gelopen?) drugsdeal met een vriend in Thailand. Voor sommige mensen kan het blijkbaar nooit genoeg zijn en denkt men dat de bomen tot in de hemel blijven groeien. De N-VA heeft hier de juiste beslissing genomen. Mensen, die er zo licht over gaan, horen niet thuis in een voorbeeldfunctie. De vraag is maar, of dat ook bij de andere partijen zo zou gegaan zijn. Denk bv maar eens aan Bert Anciaux en gelijkgezinden. Bertje vindt er helemaal geen graten in, dat er af en toe een jointje gerookt wordt en heeft dat ook al enkele keren duidelijk laten horen. De N-VA zit (voorlopig althans nog) op het goede spoor. Ook de beslissing van De Wever, gesteund door zijn voltallig partijbestuur, om eerst alleen nog een akkoord na te streven met de PS en de andere vijf dan voor de keuze te stellen al dan niet mee te doen, is goed gezien. Madame Millefoisnon ziet de bui al hangen en werpt op, dat ze haar nodig zullen hebben om de tweederde meerderheid te halen. M.a.w. ze rekent er nu al op, dat ze haar willetje zal kunnen blijven doorzetten en chantage zal kunnen spelen. Ze dwaalt, want er is nog de liberale familie, die wat graag mee op de trein zou willen springen. In dat geval heeft men Milquet en haar 9 zeteltjes niet meer nodig, evenmin als de groenen (W/V). Men schermt dan wel meteen met Maingain, maar die heeft maar drie zetels en kan - mits duidelijke afspraken - genegeerd worden, zoals Armand De Deckèr al vóór de huidige onderhandelingen heeft laten weten. Ik kan me niet voorstellen dat de oude traditionele Vlaamse partijen al niét door de knieën zouden gegaan zijn in de huidige situatie, waarin de francofonen hen meteen al de schuld geven van de ondergang van het land. De Wever trapt daar niet in. Dat het land er de dag van vandaag zo slecht voor staat, is niet de schuld van het al dan niet lukken van deze onderhandelingen. Het is het gevolg van decennia lang mismanagement vanwege de vorige regeringen. In Vlaanderen hebben de traditionele partijen daarvoor al een afstraffing gehad en kan de N-VA zich niet veroorloven dat spelletje verder te zetten. En wat, als de MR niet zou willen meedoen aan de voorwaarden van N-VA (en PS)? Wel, dat staan we voor de Belgische boedelscheiding. Ook aan het Vlaamse geduld komt ooit eens een einde. Op = op.
Op de IJzerbedevaart van zondag waren er nog amper 1.000 aanwezigen. Dat is zo ongeveer de helft van wat er vorig jaar was en dat was een triestig record. Als men weet, dat de IJzerwake 5.000 man trok, ongeveer het aantal van vorig jaar, dan kunnen we dus rustig spreken van een 5 - 1. Wie de beelden op Tv gezien heeft, kon waarnemen, hoe weinig volk er was. Vooral de (korte) flits vanuit de lucht maakte pijnlijk duidelijk dat er maar een handvol aanwezigen was op een weide die er enkele tienduizenden zou kunnen ontvangen. En zeggen, dat die tienduizenden er vroeger ooit geweest zijn. Die tijd komt waarschijnlijk niet meer terug. Wat ook paradoxaal was bij het IJzerbedevaartgebeuren, was het feit, dat er nog maar één politieke partij aanwezig was, het N-VA. Als erfgenaam van de ter ziele gegane Volksunie, die de bedevaart had gekaapt, vinden de N-VA-ers het waarschijnlijk hun plicht de traditie voort te zetten. Voor een partij die op 13 juni bijna dertig procent van de Vlaamse stemmen haalde, is de opkomst van zondag wel een lachertje. Als de N-VA geld wil blijven steken in de multicul die de IJzerbedevaart geworden is, dan wordt het hoog tijd dat ze de huidige leiding daar buiten zwiert en zelf de hand reikt naar de Wake (en niet andersom, zoals nu gebeurt). Dan zullen ook de N-VA ministers zich niet meer moeten schamen afwezig te blijven op een manifestatie die ze zelf mee financieren. De partij heeft op dit ogenblik wel andere katten te geselen (die voor ons allen veel belangrijker zijn), maar dat neemt niet weg, dat er eens over wordt nagedacht. Al bij al is de IJzervlakte een monument met een voor de Vlamingen té grote impact om zomaar in handen te laten van een handvol wereldverbeteraars, wier enige prestatie tot nu toe erin bestaan heeft de mensen er weg te jagen.
Het zat er feitelijk aan te komen. Ik vermeldde het reeds in mijn blog van 13 dezer ("De sfeer is goe"), dat deze regeringsonderhandelingen tot niets zouden leiden. Hoofdreden daarvoor was het feit, dat er nooit iets goed kon komen uit besprekingen tussen slechts twee centrumpartijen en vijf linkse, waarbij dan nog twee Vlaamse die waarschijnlijk met de francofone partijen zouden meedoen. Even was er de schijn van een Vlaams front, maar die is nu uiteengespat. SP.a en Groen! zijn inderdaad op de Franstalige trein gesprongen, de roden omdat ze smachten om in eender welke nieuwe federale regering te zitten; Groen! omdat het partijtje zijn wagen al lang gekoppeld heeft aan dat van Ecolo, waarmee het in het federale parlement één fractie vormt. Het blijft dus rekenen op N-VA en CD&V, die - gelukkig - het been stijf houden. Laten we ons niet van vijand vergissen. Dat is niet N-VA, maar de belgofonie. 80% van de Vlaamse kiezers stemde op 13 juni voor centrumrechts. Vlaams minister-president Kris Peeters verwoordde het juist deze morgen op de radio. Het wordt hoog tijd dat alles eerst op papier wordt gezet. Wat nu gebeurt is een soort luchtgitaar spelen, de moderne versie van het sprookje "De kleren van de keizer". Hoe kan er zo enig vertrouwen gewekt worden? De tijd dat de Vlaamse regeringsonderhandelaars op het einde van de rit toch maar toegaven, "voor het belang van de staat" of "met de dood in het hart", die tijd moet nu maar eens en voor goed voorbij zijn. Wij hoeven niets te betalen voor het uitvoeren van een arrest van het, nota bene Belgisch, Grondwettelijk Hof (B-H/V) en hoeven helemaal geen extra geld te geven aan Brussel als daar geen tegenprestaties tegenover staan (het al dan niet gedeeltelijk opdoeken van de 19 baronieën bv). Het is gewoon een schande dat het partijtje van Milquet (9 zetels) nu de Vlamingen oproept verantwoordelijk te zijn, terwijl ze dat zelf niet eens op papier durft laten zetten. Di Rupo heeft zijn eerste ontslag door de koning geweigerd gezien. Dat was bij Leterme ook zo. Wat is daar later weer van terecht gekomen?
Vanmorgen, om half vier, zijn de vergaderaars van de magnificent seven uiteen gegaan zonder ook maar een schijn van een overeenkomst. Er is zelfs geen volgende meeting gepland. Di Pippo zou nu wachten op "een signaal". Dat zal er wel niet komen, zodat hij maandag bij Albert second maar best zijn ontslag geeft als preformateur. Een schande is dat niet: Leterme houdt nog altijd het moeilijk te kloppen record met vijf ontslagen op twee jaar... De Franstaligen spelen vals. De zgz "grote doorbraak" met het (mondelinge) akkoord over de financieringswet, was er alleen maar om de Vlamingen zand in de ogen te strooien. De belgofonen zijn steeds zó gewend geweest alles te krijgen wat ze wilden, dat ze nog liever dit land op de klippen laten lopen. De voorwaarden die ze ten tijde van Verhofstadt (in 2005) kregen en dit jaar nog via loodgieter Dehaene, waren voor de francofonen veel gunstiger dan wat nu op tafel lag, maar zelfs die hebben ze toen afgeschoten. Zij willen maar één ding: geld, geld en nog eens geld. Vroeger was dat voor hun onderwijs (nog steeds het duurste ter wereld in verhouding tot het Waalse bbp), nu is dat voor Brussel. Wat gaan ze met dat geld doen? Feesten en uitdelen. Investeren is er niet bij en besparen nog veel minder. De tegenprestatie voor Vlaanderen zou dan de afgesproken hervorming van de financieringswet zijn, die niet alleen niet eens op papier staat, maar tevens zichzelf op verscheidene punten tegenspreekt. Wat nu? Wel, het wordt hoog tijd voor plan B: Vlaanderen moet zelf het initiatief in handen nemen via de eigen Vlaamse deelregering, met de SP.a als het kan, zonder als het moet. De jonge club, die de Open VLD leiding heeft overgenomen, zal waarschijnlijk wél meedoen en vanuit de oppositie zijn er VB en LDD die een "Wildersje" kunnen doen. Enige tussenstap naar dat plan B zou nog het artikel 35 van de Belgische grondwet kunnen worden, maar gezien de huidige impasse lijkt zelfs dat een mission impossible. Volgende week dinsdag herneemt het Europees parlement zijn politieke activiteiten. Volgens mij zal Leterme die tot het einde kunnen leiden. Als heel Europa zal kunnen zien, dat dit landje hoegenaamd niet meer werkt, wordt het misschien ook iets gemakkelijker om de Europese toestemming te krijgen om de bijl er in te zetten. Zo "heb elk nadeel ook een voordeel", om het met Johan Cruyff te zeggen.
De regeringsonderhandelingen zitten muurvast. De Franstaligen willen eerst een extra half miljard euro voor Brussel en pas daarna het definitieve akkoord over de vernieuwing van de financieringswet (de zgz "grote doorbraak" in deze gesprekken, waarvan trouwens nog niets op papier staat). De Vlamingen willen voor Brussel in eerste instantie maar een tijdelijke oplossing, tot een wet die de nieuwe geldstromen vastlegt. M.a.w. het vertrouwen is volledig zoek. Hoe kan men met zo'n gezelschap een nieuwe regering vormen, die het - nota bene - vier jaar zou moeten uithouden, wil men samenvallende verkiezingen blijven houden. Daarbij komt dan nog dat twee van de zeven nu onderhandelende partijen geen deel zouden uitmaken van die nieuwe regering, waarbij men zich terecht kan afvragen, wat die daarvoor in de plaats krijgen. De overgrote meerderheid van onze groentjes mag dan wel uit simpele zielen bestaan, zó gek zullen ze toch ook niet zijn zeker? Kortom, het ziet er naar uit dat de nieuwe regering, áls ze er al zal komen, er een zal zijn tegen Sint Juttemis. En dan nog. Stel, dat we ergens toch een nieuwe federale regering krijgen die een of ander akkoord heeft voor B-H/V, de extra financiering van Brussel, de nieuwe financieringswet, de arbeidsgelegenheid, de sociale zekerheid etcetera, dan krijgt diezelfde regering nog wat anders op haar bord. Ze zal er nl voor moeten zorgen dat de Belgische begroting de Europese richtlijnen volgt, wat o.m. inhoudt minstens zo'n 25 miljard euro extra te besparen, dat terwijl de Belgische staatsschuld nu al maandelijks met bijna 3 miljard toeneemt. Ze zal de overheidsinstellingen grondig moeten afslanken en zal zich niet kunnen veroorloven nieuwe zware belastingen te heffen. We hebben al mede de hoogste van Europa. En dan hebben we het nog niet gehad over de pensioenen, de laagste van Europa, de werkingsgraad van onze 55 plussers (één op drie werkt nog), al de nepstatuten die er nu bestaan en de mensen het werken ontmoedigen én de totale extra kosten van de op ons afkomende vergrijzing, die de staatsschuld zouden kunnen verdrievoudigen! Belgium wordt een mission impossible.
Grote paniek dit voorjaar, toen bleek dat er voor het schooljaar 2010-2011 niet genoeg plaats zou zijn in de kleuterklassen en die van het lager onderwijs in Vlaanderen. Minister van onderwijs Smet beloofde daar iets aan te zullen doen. Hij zou daarin geslaagd zijn, wat alleszins een pluimpje verdient. Er is nu echter een tweede probleem, dat zich eigenlijk ook al liet raden in het voorjaar: meer klassen betekent ook meer leerkrachten en die zullen er waarschijnlijk niet genoeg zijn. Er is echter een oplossing: leraars die nu met pensioen gaan (of reeds zijn) kunnen - als ze dat willen - na hun 58 jaar, de huidige pensioenleeftijd in het onderwijs, langer blijven werken. Er zijn er ook die dat zijn blijven doen, uit idealisme, om iets aan de hand te hebben, omdat het voor hen automatismen zijn die niet zo zwaar uitvallen. Wel, zij doolden. Mensen die tijdens hun pensioen blijven werken, spelen dat pensioen kwijt van zodra ze meer dan een zeker bedrag "bijverdienen". Dat is bij heel wat van die leraars het geval, waardoor die dus niets anders kunnen dan weer afhaken. Werken wordt in dit land bestraft, niet alleen door de zware belastingen die de staat ons oplegt, maar ook dus door allerlei absurde syndicaal geïnspireerd regeltjes. Nog zo iets: het tekort aan huisartsen wordt steeds nijpender. In Vlaanderen heeft één op drie gemeenten er te weinig. Om dat op te vangen worden er weer allerlei regeltjes uitgevaardigd, die echter geen zoden aan de dijk brengen. Tegelijk laat met het ingangsexamen voor artsen bestaan, waardoor elk jaar twee derde van de kandidaten wordt geëlimineerd. Zo'n ingangsexamen is helemaal niet nodig. Wie niet bekwaam genoeg is, haalt ook het einde niet van het eerste jaar universiteit. En alsof dit alles nog niet erg(erlijk) genoeg is, worden de Vlamingen ook op dit vlak nog steeds gediscrimineerd. Zíj moeten zo'n ingangsexamen doen, de Franstaligen niet... Kortom, hoe men het draait of keert, dit land blijft de absurditeiten aaneen rijven. Het volstaat trouwens de lopende regeringsbesprekingen te volgen, om te zien hoe de Franstaligen, Milquet op kop, vals spelen. De zgz "doorbraak" voor de financieringswet wordt in de Franstalige pers afgedaan als een middel om tijd te winnen. Terwijl er afgesproken is dat de "gefedereerde entiteiten" in de toekomst verantwoording zullen moeten afleggen over hun beleid en zomaar geen geld meer zullen krijgen zonder responsabilisering, vragen de francofonen brutaalweg 500 miljoen extra voor Brussel zonder welke tegemoetkoming ook. Ze zullen het nooit afleren te denken dat de Belgische wetten er zijn om nageleefd te worden door de Vlamingen en alleen maar geïnterpreteerd door henzelf.
Men heeft er echt het raden naar tot wat deze regeringsonderhandelingen gaan leiden. E.e.a. heeft te maken met het feit dat er zo weinig concreet nieuws naar de pers gelekt wordt, maar vooral dat wat gelekt wordt niet eens zeker is. Er staat nl niets op papier. Als dat ooit wel zal gebeuren, bv pas in de nog komende formatieronde, dan is het zeer de vraag of die teksten nog wel dezelfde zullen zijn als was afgesproken én of de achterban van liefst zeven partijen er daarmee eens zal zijn. De zogezegde doorbraak in de herwerkte financieringswet lijkt nl dezelfde weg op de gaan als de vorige al bereikte akkoorden over arbeidsbeleid, gezondheidszorg en gezinsbeleid. Er resultaat van die besprekingen was nl dat bij het scheiden van de markt het federale niveau toch de touwtjes in handen hield. Bij het hertekenen van de financieringswet lijkt het alsof de gewesten* meer autonomie gaan krijgen. In de twaalf principes, die werden vooropgesteld, staan echter weer een drietal grendels: er mag geen fiscale concurrentie zijn tussen de gewesten, geen enkele Belg mag er armer door worden en de leefbaarheid van de federale staat op lange termijn moet gewaarborgd blijven. Dat betekent dat, als Vlaanderen bv straks een bepaalde belasting vermindert, de andere regio's het recht zullen hebben dat weer te blokkeren, dat als een regio zijn zaken slecht beheert en daarvoor financieel gestraft zou kunnen worden, dit teniet gedaan wordt omdat er "geen Belg armer mag worden" (misschien worden we straks wel met z'n allen samen arm!). De garantie op de leefbaarheid op lange termijn van de federale staat betekent dan weer, dat de Vlaamse partijen daarmee zouden afzien op de toekomst van een onafhankelijk Vlaanderen.
* Het kan nog erger. In de twaalf principes wordt zelfs niet eens gesproken over gewesten, maar wel over "gefedereerde entiteiten", waarmee Brussel en de Oostkantons feitelijk op gelijk niveau als Vlaanderen en Wallonië komen te staan en Vlaanderen nog meer in de verdrukking zal komen. Het is niet aan te nemen dat De Wever en Co dit zullen aanvaarden, laat staan verkocht krijgen aan hun achterban.
Er "zou" nu toch een eerste doorbraak zijn in de preformatie gesprekken. Let vooral op de voorwaardelijke wijze. Er zou nl een soort akkoord zijn over de herziening van de financieringswet, voorwaarde die gesteld was door de Vlaamse onderhandelaars, nadat bleek dat de zgz "miljarden toegevingen" van de Franstaligen eerder, alleen maar een lege doos voorstelden, omdat de federale staat uiteindelijk toch de touwtjes in handen zou houden. Het gevolg daarvan zou geweest zijn, dat diezelfde federale staat tenslotte geen rooie duit zou overhouden en zo goed als failliet zou zijn. Daarvoor zou nu dus een oplossing gevonden zijn, alhoewel er van alle tot nu toe bereikte akkoorden geen enkele op papier staat. Milquet kennende, zou dat mens straks misschien weer teksten kunnen gaan uitpluizen, het zgz "milquettiseren", waarbij alles opnieuw ter discussie zou kunnen komen. Diezelfde Milquet blijft trouwens een hoofdrol opeisen. Normaal zou er gisteravond ook nog gepraat worden over B-H/V en Brussel, maar het mens is toen boos weggelopen! Het zgz akkoord over de financieringswet zal haar zodanig op de maag hebben gelegen, dat ze over de rest zelfs niet meer praten wou. Dat zou dan vanmorgen moeten gebeuren. Opmerkelijk daarbij is dat onze Vlaamse me(r)dia alweer meteen zich afvragen of het nu (weer) de beurt zou zijn aan de Vlamingen om toe te geven. Daarvan kan geen sprake zijn. Halle/Vilvoorde is Vlaams grondgebied, daarvoor dienen wij toch geen compensaties te geven, zeker? En vooraleer we de Brusselaars nog eens hopen extra geld gaan geven, mogen we toch wel vragen, dat ze eerst eens gaan besparen (door bv de macht van de 19 baronieën af te schaffen of toch gevoelig in te krimpen). Of zie ik dat weer verkeerd? Kortom, het is nog steeds allemaal "zou" en dat zal het zeker blijven tot er een akkoord zal zijn over wat op papier zal staan, ongeacht of dit zal gebeuren bij de preformatie, de formatie of wat ook.
Op de negende IJzerwake van Steenstrate werd er opvallend voorzichtige taal gesproken. Heel wat rechtse Vlamingen zijn er zich van bewust, dat we op dit ogenblik een soort kantelmoment meemaken en geven De Wever en zijn N-VA het voordeel van de twijfel. Daarbij moeten ze dan ook nemen, dat Bart altijd gezegd heeft, dat zijn partij gaat voor de Vlaamse onafhankelijkheid, maar dat hij bereid is die in stappen te zetten. De eerste stap zal wel de moeilijkste worden, want op dit ogenblik is er helemaal nog geen opening tot welke staatshervorming ook. Toch hebben de Vlaamse onderhandelaars, N-VA en CD&V op kop, gelijk, wanneer ze zeggen, dat er eerst een overeenkomst moet komen over de geldstromen van de financiering en, vooral, over de responsabilisering ervan. Het heeft geen zin te zeggen, zoals de Franstaligen dat doen en onze me(r)dia dat na-apen, dat we straks zoveel miljarden meer krijgen, als er aan het verkrijgen van dat geld geen voorwaarden verbonden worden. In Quebec, Canada, krijgt de Franstalige regio slechts 15% waarvoor ze geen verantwoording moet afleggen, hier is dat 80%, een absurd cijfer. We kunnen het trouwens ook vergelijken met wat onze gemeenten van de staat en de regio op die manier krijgen: slechts 50%. Als we willen vermijden, dat dit land morgen financieel op zijn tandvlees zit, dan moet er verantwoording worden gegeven voor de grote geldsommen die van het ene niveau naar het andere worden doorgesluisd. Om op Steenstrate en zijn IJzerwake terug te komen: er waren daar toch weer zo'n vijfduizend manifestanten. De verwaterde IJzerbedevaart kan daar alleen maar van dromen. Er waren zelfs vrij neutrale reportages op VRT en VTM, al was deze laatste toch weer enkele skinheads op het spoor gekomen. Het lijkt wel of bij sommige mensen de tijd is blijven stilstaan. Uit de toespraak van professor Matthias Storme vergeten we zeker niet zijn uitspraak over Brussel: "Brussel is niet alleen van ons, maar óók van ons". Storme benadrukte ook dat Vlaanderen voor Europa niet bestaat zolang het niet onafhankelijk kan zijn. Een eventuele nieuwe staatsgrens zal er niet zijn om ons af te sluiten van Europa, maar om een einde te maken aan de staat van chantage, van grendels en belangenconflicten. Kortom, met stappen of zonder, eens zal het moeten gebeuren. Met België is er geen toekomst.
Het heeft er al langer hoe meer de schijn van dat de huidige zeven onderhandelende partijen verkeerd bezig zijn. Het aanpassen van de financieringswet, waartegen vooral de francofone media nu ageren, is niet alleen noodzakelijk, het is feitelijk iets waarmee men deze besprekingen best was begonnen. Want het gaat allemaal om de centen en wie ervoor verantwoordelijk zal zijn. Zonder een eigen verantwoordelijkheid voor wie het geld uitgeeft (de zgz "responsabilisering"), gaat het met dit land helemaal de verkeerde kant uit. Steeds meer economen beseffen dat en hun commentaren liegen er niet om. Frans Vanistendael, hoogleraar emeritus aan de KULeuven, spreekt zelfs van een nakend faillissement van België als er geen snelle oplossing komt voor de financiering. Het is mooi roepen over solidariteit en nog enkele van die aanverwante dingen: als de federale begroting in elkaar stuikt, zullen ook de subsidies aan de sociale zekerheid wegvallen. Ongeacht wat er uit de bus zal komen over B-H/V, de gezondheidszorg, de arbeidsgelegenheid e.d., heeft dit land dringend behoefte aan een plan voor het vinden van minstens 25 miljard euro extra (voor de nostalgici: duizend miljard oude befkes!) en dit bovenop alles wat eventuele nieuwe akkoorden zullen kosten. Als er trouwens delen van de fiscaliteit geregionaliseerd zullen worden, dan is men bijna verplicht ook het probleem van de staatsschuld aan te pakken. Dat wordt dan weer verkondigd door econoom Paul De Grauwe, ex-senator, nota bene. Men kan bv onmogelijk het gros van het inkomende geld van het federale naar het regionale niveau versassen en dan de federale staat verantwoordelijk laten voor de hele staatsschuld. Die heeft daar dan immers geen geld meer voor. Kortom, de zeven onderhandelaars en hun entourage waren beter begonnen met eerst te praten over de financiering en dan de rest, dus het omgekeerde van wat nu gebeurd is. Dit land is al ingewikkeld genoeg om nóg meer wetten en regels bij te maken. Het zouden er juist minder moeten worden. Als dit niet gebeurt, dan is België inderdaad kandidaat om zijn staatsschuld niet meer te kunnen aflossen, iets dat eind juli al eens verkondigd werd door de Britse vermogensbeheerder Bedlam Asset Management. Die financieringswet kan er dan ook niet snel genoeg komen. Vraag is maar, of de francofonen dat wel degelijk beseffen. Zelf verantwoordelijk worden voor hun eigen daden, schrikt hen blijkbaar erger af dan straks, op langere termijn, helemaal behoeftig worden. Het wordt voor hen kiezen tussen pest en cholera...
Het is opvallend en ergerlijk, als men ziet hoe de onze Vlaamse me(r)dia de kant van het officiële België én die van de francofonen blijven kiezen. Ze hebben het steeds over de Franstaligen die maar toegeven en de Vlamingen die steeds maar nieuwe eisen stellen. Niets is minder waar: de toegevingen van de francofonen zijn - tot nu toe - nep, want de beslissingsmacht blijft op het federaal niveau. Vlaanderen mag bv wel de soort stenen kiezen om een hospitaal te renoveren, maar heeft geen zeg over de financiering ervan. Hetzelfde geldt voor de andere sectoren die zgz zouden geregionaliseerd worden. Vlaanderen mag de steuntrekkers controleren, maar hen niet betalen en ga zo maar door. Nog zo'n dooddoener is het bericht dat Vlaanderen zoveel miljarden extra gaat krijgen. Dat is ook zo, maar men vertelt er ooit bij, dat als Vlaanderen zoveel krijgt, Wallonië en Brussel dat ook bekomen. Hét probleem is, dat de regio's eindelijk eens verantwoordelijkheid moeten krijgen, zodat een einde komt aan het potverteren van het federaal geld, dat zo goed als uitsluitend van de Vlamingen komt. Grote titel in De Standaard van dit weekeinde: "Hoe Joëlle Milquet Madame Oui wordt". Sensatie, madame millefoisnon gaat eindelijk bijdraaien! Als men daarna de drie volle bladzijden leest, die daaraan worden besteed, dan vindt men van dat "oui" niets terug. Milquet blijft bij iedere besprekingsronde de uitbreiding van Brussel vragen of meer geld voor het Belgische waterhoofd. Voor alle nieuwe voorstellen blijft ze op de rem staan, de responsabilisering in de eerste plaats. Milquet wil grond en/of geld en daar staat nogh steeds niets tegenover, tenzij de francofonen de mogelijkheid blijven behouden alles terug te draaien of af te keuren. Tenslotte is het aandoenlijk om zien en horen, hoe onze Vlaamse me(r)dia eieren blijven leggen onder die twee kleine partijtjes die rood en groen in Vlaanderen vertegenwoordigen. Ondanks die nooit aflatende stroom van steun door de linkse pers die onze me(r)dia beheerst, kan men blijkbaar maar niet vatten dat links in Vlaanderen steeds verder achteruit boert, misschien wel juist door de vervalste opfokking vanuit kranten en Tv-zenders. Leren ze het dan nooit?
Ooit al eens geprobeerd aan een buitenlander uit te leggen hoe België in elkaar steekt? Mocht dat niet zo zijn, dan moet ge dat eens proberen: Eén koning (voorlopig toch nog; we hebben ooit eens op eenzelfde moment twee koningen én twee koninginnen gehad!), drie officiële talen, zes regeringen, zeven parlementen, drie gewesten (Vlaanderen, Wallonië en Brussel), drie gemeenschappen die niet helemaal met die gewesten overeenkomen, maar wel met de talen (de Vlaamse, de Franse en de Duitse), één hoofdstedelijk gewest, Brussel, waar officieel het Frans de lingua franca is, maar er in werkelijkheid meer Arabische, Oost-Europese en Turkse dialecten worden gesproken. Een Brussels gewest met 19 gemeenten, negentien burgemeesters en evenveel schepencolleges en OCMW's, met daar bovenop nog een gewestregering met haar aanhangsels. Een stadsgewest dat wel maar één brandweercorps nodig heeft voor haar 19 gemeenten, maar dat dit zogezegd niet geregeld krijgt voor haar politie (zes zones) en haar OCMW's. Een gewest dat, mede als gevolg daarvan (én van het inrichten van diverse gratis feesten), steeds geldtekort heeft. En dan hebben we het nog niet gehad over de grendels, de evenwichten, de veto's en de alarmbellen. Al deze "verworvenheden" zijn het gevolg van vijf staatshervormingen, waaraan men nu bezig is er een zesde bij te breien. Van die zesde zegt Open VLD voorzitter Alexander Decroo (nota bene: een politieke neofiet die uit de zakenwereld komt) terecht, dat ze meteen de kiemen zaait voor een zevende, enzovoort, enzovoort... Daar nog even bij vertellen, dat het land een schuldenberg heeft, die de 100% van het bbp overtreft en die nog steeds aangroeit (met meer dan twee miljard per maand, zonder de eventuele nieuwe lasten van de volgende staatshervorming mee te tellen) en dat de loodgieter van dienst, Elio il Bello, niet wil dat er ook maar één Belg armer mag worden. Als ge dat allemaal uitgelegd krijgt aan een buitenlander, dan kunt ge best zelf in de politiek gaan. Ik heb nl de indruk dat heel wat van onze politieke verkozenen zelf niet in staat zijn het probleem aanschouwelijk voor te stellen. En zeggen, dat heel die complexiteit kan worden opgelost door dat gedrocht gewoon te splitsen...
Drie dagen geleden vroeg ik me af, wat we nog allemaal zouden krijgen, mocht Di Rupo er niet meer aan uit kunnen en stelde ik een inter-pre-(for)mateur voor. Wel, die hebben we nu in de persoon van de Belgische supersub Albert II. Die gaat eens de stukken lijmen, zie. Ondertussen kan die arme Elio even op adem komen en kan er misschien al een soort balans worden opgemaakt van wat er zoal veranderd is tijdens deze oranje-rood-groene/plus besprekingen. - Vooreerst hebben de francofonen bekend, dat zij uit de hand van de Vlamingen leven. Vlaanderen brengt het meeste geld op en krijgt bij de herverdeling (de solidariteit, weet je wel) het minste (per inwoner). Dat is een feit. Het probleem is, dat de Franstaligen het zo willen houden en dat is niet eerlijk. Erger zelfs: er zijn Franstalige politici die de Vlaamse solidariteitsbijdrage nog willen verhoogd zien. Volgens hen zou Vlaanderen "geld over" hebben. M.a.w.: werken jullie maar, Vlamingen, wij blijven op onze luie krent zitten en profiteren hoe dan ook mee. In het licht daarvan is het erg dat zelfs onze eigen Vlaamse me(r)dia ons willen doen geloven dat De Wever en Co fout zitten door de financieringswet aan te kaarten, wat helemaal niet waar is. "L'argent fait la guerre." - Di Rupo zelf heeft tot tweemaal toe al aangegeven dat het zwaartepunt van het federale naar het regionale niveau moet. Dat is al een hele toegeving, die zelfs door het Hof werd toegegeven, ook al gebeurde dat met de nodige vergissingen. Dat hebt ge als alles altijd overal vertaald moet worden. - In tegenstelling tot de SP.a en Groen! die verworden zijn tot aanhangsels van hun grotere Franstalige partnerpartijen, stelt CD&V zich constructief op, helemaal anders dan tijdens de mislukte België campagne van Marianne Thijssen. Wouter Beke sluit naadloos aan bij De Wever en we kunnen alleen maar hopen dat het zo zal blijven. Beke heeft ook de steun van Kris Peeters en het is te hopen, dat die twee samen verder kunnen en dat Beke straks ook definitief CD&V-voorzitter wordt. De partij hoeft geen zoveelste belgicist op die plaats. - Tenslotte zijn er nu ook Franstalige partijen die ermee akkoord gaan dat die compleet nutteloze senaat beter zou worden afgeschaft. De totale kostprijs van die afschaffing zal weinig invloed hebben op de reuzenschuld van dit landje, maar het zal toch een teken zijn dat er eindelijk eens werk zal gemaakt worden van het schrappen van overbodige instellingen. De senaat is er daar maar één van, maar wel een met een grote symbolische betekenis. Enfin, morgen gaat Di Rupo weer aan de slag. Of hij ooit resultaat zal boeken, is ver van zeker. Toch is er ondertussen in de geesten van heel wat landgenoten iets aan het veranderen en beseft men dat het zo niet verder kan. Vraag is maar, of de rede de bovenhand zal halen.
Op aandringen van Albert II gaat Di Rupo toch nog een vervolg proberen te breien aan zijn mission impossible. Het is opmerkelijk dat onze politiekcorrecte Vlaamse me(r)dia de N-VA in het algemeen en De Wever in het bijzonder op de korrel nemen omdat zij zgz te veeleisend zouden zijn. In wezen gaat het erom, dat er tussen De Wever en Di Rupo reeds vooraf een herenakkoord (gentlemen's agreement) zou geweest zijn, waarbij er niet aan de financieringswet zou geraakt worden, op voorwaarde dat er wel degelijk een federalisering zou komen van de arbeidsmarkt, de gezondheidszorg, het gezinsbeleid en de fiscale autonomie, de zogenoemde "hefbomen". Voor zover tot nu toe bekend, hebben de francofonen op die vier gebieden inderdaad financiële toegevingen gedaan - er wordt geschermd met miljarden euro - maar verre van genoeg. Geen enkel domein wordt door het federale niveau uit handen gegeven. Zo gaan de kwaliteitsnormen van bv de ziekenhuizen naar de deelstaten, maar blijft de financiering - het belangrijkste - federaal. Inzake arbeidsmarkt gaat de controle van de werklozen naar de deelstaten, maar de uitbetaling blijft federaal. Dit heeft als gevolg, dat het officiële België de controle over alles blijft behouden en Vlaanderen overblijft met een soort halflege doos. De Wever en Co hebben dan ook groot gelijk dat ze de financieringswet nu op tafel gooien, want anders moet Vlaanderen straks weer blij zijn met een dooie mus. Erger is nog, dat het Belgische kluwen er nóg ondoorzichtelijker door zal worden. Alles wordt nu nl versneden zoals een saucisson, om nog eens een echt Belgisch woord te gebruiken (van het genre "pistolet" en "naft"). De deelstaten moeten geresponsabiliseerd worden, wat betekent, dat ze verwantwoordelijk worden voor hun beleid en niet - zoals nu - alleen maar geld krijgen zonder daarvoor iets in de plaats te moeten geven, waarbij de regio die vooruitgang maakt minder geld krijgt en degene die achteruitgaat meer. Daardoor is niemand gemotiveerd om vooruitgang te maken. Dat zal ook inhouden dat zowel Vlaanderen als Wallonië en Brussel eigen belastingen zouden kunnen verhogen of verminderen en dáár knelt het francofone schoentje. De francofone politici weten drommels genoeg dat het gros van hun kiezers weinig of geen belastingen betaalt. Dat hebben de Vlamingen steeds in hun plaats gedaan en dat willen ze liefst zo houden. Op termijn is zo'n responsabilisering zelfs goed voor Wallonië en Brussel. Zoals Vives, het Vlaams Instituut voor Economie en Samenleving, het reeds uitrekende, zou de Waalse schatkist er 60% meer mee incasseren, terwijl dat nu maar 20% is. Dat is echter op termijn en zo werkt de Belgische politiek niet. Di Rupo heeft schoon zeggen, dat hij niet wil dat één burger er door de nieuwe akkoorden armer op wordt, maar dat is precies wat zal gebeuren als er géén staatshervorming komt.
Volgens Herr Seele, pseudoniem van de heer Peter Van Heirseele, tekenaar en pianostemmer en bij het grote publiek meestal bekend wegens zijn excentrieke optredens en zijn strips met vunzige moppen over Cowboy Henk, zouden kunstenaars door de staat moeten betaald worden. Zo'n beetje zoals dat gebeurde in dictaturen en communistische staten, bij kunstenaars die het regime steunen. De man geeft er geen verdere uitleg bij, alleen zegt hij "dat Schubert, de componist, dat ook wou". Stel, dat zoiets mogelijk zou zijn, volgens welke criteria zou men dan tot kunstenaar kunnen benoemd worden? Van het niveau van Schubert en diens tijdgenoten vinden we er - zeker op muzikaal gebied - de dag van vandaag niet veel meer terug. Of zou men ook als kunstenaar al erkend kunnen worden als men er in slaagt iets te tonen in een van de musea van de hedendaagse kunst, type Smak bv. Dat het volstaat een zak aardappelen over de vloer uit te kappen en daar een uitleg aan te geven, of een mosselpot vol gips te gieten. Lach er niet mee: die mosselpot is indertijd door Bert Anciaux aangekocht en dus werd die "kunstenaar" inderdaad door de staat betaald. Maar om even op Herr Seele terug te komen. De man vertelt zelf, dat hij van zijn ouders een huis heeft gekregen, twee panden bezit waarin zijn muziekwinkel ie gevestigd, pas nog een huis gekocht heeft van 17.000 euro (die hij voor "veel te weinig geld" aan zijn schoonbroer heeft doorverkocht). Zijn originele Cowboy Henk platen zouden tegenwoordig 2.000 euro het stuk waard zijn en verder heeft hij een grote verzameling piano's, waarbij enkele historische stukken, waarvan Herr Seele de totale waarde schat op zo'n miljoen euro. Die man vindt zichzelf een kunstenaar (hij kan al tekenen en zou binnenkort ook gaan schilderen) en vindt dus dat hij daarvoor door de staat moet betaald worden. Een mooier voorbeeld van denk links, leef rechts zal er hier moeilijk te vinden zijn, zeker als we Jean-Luc Dehaene even willen vergeten.
De club van zeven heeft de preformatie met "enkele" dagen verlengd. Na twee weekeinddagen vergaderen, de laatste van twee uur 's middags tot drie uur 's nachts, was er nog steeds de klassieke patstelling tussen francofonen en Vlamingen. Eerstgenoemden willen zgz eindelijk wat gaan toegeven, hebben het dan over extra miljarden die naar de gewesten zouden gaan, maar diezelfde gewesten krijgen weinig of geen extra bevoegdheden. Dat betekent, dat ze wel allerlei plannen mogen maken en die plannen ook mogen bekostigen, maar dat de eigenlijke financiering steeds van het federale niveau zal moeten blijven komen. Het gevolg daarvan is, dat dat federale niveau altijd, op eender welk ogenblik, de regionale plannen kan blijven, dwarsbomen.Het resultaat van zo'n "toegevingen" is, dat men, na deze zesde staatshervorming, zich al kan klaarmaken voor hervorming nummer zeven. Zo blijft dit land voortdrammen in het absurde. Vergeten we niet, dat België een totale schuld heeft van meer dan 340 miljard euro. Als er dan ook iets reëels moet gebeuren, dan is dat een nieuwe financieringswet en meer fiscale autonomie voor de gewesten, zodat deze laatste zelf verantwoordelijk worden voor het beleid dat ze voeren. Met de francofone "les affairs, c'est l'argent des autres", hebben we het nu zo stilaan wel gehad. Zoals er nu weer verder gepalaverd wordt, komt daarvan niets in huis. Het blijft loodgieterswerk. De vraag is, wat er gaat gebeuren als de "preformatore" er niét in slaagt een behoorlijk plan rond te krijgen. Krijgen we dan een pre-inter-mateur, of gaat men eindelijk begrijpen dat de goedkoopste oplossing straks een definitieve opdeling zal zijn?
Als gevolg van de massale bosbranden in Rusland, heeft eerste minister Poetin een exportstop voor Russisch graan afgekondigd. Dat is op zichzelf een heel logische zaak, ware het niet dat ondergetekende, zoals waarschijnlijk heel wat niet-ingewijden, niet eens wist, dat Rusland überhaupt graan uitvoerde. Nu blijkt dat land, samen met Oekraïne en Kazachstan - nog twee landen uit de vroegere Sovjet Unie - bij de grootste graanproducenten van de wereld te behoren. Samen exporteren ze jaarlijks liefst zo'n veertig miljoen ton graan! En zeggen dat de vroegere Sovjet Unie, onder het alleszaligmakende communisme dat zo goed was voor iedereen, elk jaar graan moest invoeren. Sinds het verdwijnen van het communisme aldaar, is de graanopbrengst er gestegen van 1,3 ton per hectare, twintig jaar geleden, tot 2 ton nu. Dat is nog altijd viermaal minder dan wat onze hardwerkende Vlaamse landbouwers eruit halen, maar het is al iets. Daarenboven heeft Rusland nog een enorm reserve-areaal aan landbouwgrond en zou het wel kunnen dat veel van die gronden meer geschikt worden voor graangewassen door o.m. de klimaatopwarming. De graangrens schuift a.h.w. op. Voor mensen, ook bij ons, die nog steeds dwepen met het communisme en die bv Cuba zo'n heerlijk land vinden, is het wel een blamage om bevestigd te zien wat de doorsnee burger al lang weet. Ook onder het communisme zijn niet alle mensen gelijk: de ene is er al wat gelijker als de andere, zoals Orwell het al kernachtig uitdrukte in zijn "Animal Farm". In landen, zoals Cuba en Noord-Korea blijft het systeem bestaan omdat de bevolking er onder de knoet gehouden wordt. Officieel is China ook nog communistisch, maar dat is, sinds Deng Tjsao Ping, een ander verhaal, waaraan zeker nog geen einde is gebreid.
