In Frankrijk zijn ze nog eens op straat gekomen. Dat gebeurt daar geregeld, alhoewel het onder Sarkozy tot nu toe weinig heeft uitgehaald. Deze keer was het protest gericht tegen een regeringsmaatregel, waarbij de minimale pensioenleeftijd - zeg maar het brugpensioen - wordt opgetrokken van 60 naar 62 jaar, nota bene: tegen 2018. Ook Frankrijk ontsnapt niet aan de nodige staatsbesparingen, zeker als men weet dat grote concurrent Duitsland (én Nederland) hun officiële pensioenleeftijd gaan verhogen tot 67 jaar. Als het regent in Parijs, druppelt het in Brussel en dus gaan ook onze vakbonden volgende week woensdag een soort nationale pensioenbetoging houden. Typisch Belgisch trouwens: daar waar in andere landen pas betoogd en gestaakt wordt als een zaak loopt, begint men hier al op voorhand. Van demagogie gesproken. Of het hier veel uit zal halen is erg te betwijfelen. Om te beginnen is er geen reguliere regering om erop te kunnen reageren. Die van lopende zaken had al laten weten, via het "groeneboek" en het "oewitteboek" van Daerden, dat de officiële pensioenleeftijdsgrens in België op 65 blijft, maar dat er wel drie jaar later met brugpensioen zou moeten gegaan worden om de pensioenen zelfs in de nabije toekomst betaalbaar te houden. Die drie jaar betekent van 59,7 jaar nu tot 62,7 jaar binnen enkele jaren. De bonden hebben nog een tweede eis, nl het verhogen van de huidige Belgische pensioenen, die bij de laagste van Europa zijn. De PS spreekt zelfs van pensioenen van minimum 1.500 euro. Dat laatste is puur populisme, want dezelfde partij is sinds decennia mee aan het bewind geweest en heeft, samen met haar Vlaamse vleugel altijd de pensioenen beheerd. Dat de huidige pensioenen zo laag zijn - dat zijn ze inderdaad - ligt dus vooral aan dezelfde partijen die ze nu persé willen verhoogd zien. Om dat laatste te verwezenlijken, zal er echter geld voorhanden moeten zijn. Met een nog niet bestaande regering die al vanaf haar vertrek opgezadeld zal zitten met een extra schuldenberg van 25 miljard euro, is er weinig extra's te verwachten. En zelfs al zou het nog gebeuren, dan is het maar te hopen dat zich het verhaal van de laatste verhoging onder Marie Arena (ook al PS) niet herhaalt. Op het extra pensioen dat de mensen toen bij kregen, hief de fiscus 40% belastingen! Kortom, Europa zal zijn naam van Avondland straks helemaal niet meer gestolen hebben. Als er niets gebeurt, gaat hier de zon onder en het licht uit.
Bovenstaande titel heb ik geleend van VB-man Rob Verreycken, die het gebruikt heeft als titel van zijn boek over de wantoestanden die in dit land door vakbonden allerhande veroorzaakt worden. Het Vlaams Belang, dat destijds een speciale vakbondscel oprichtte om e.e.a. uit te vissen, heeft nl een eerste succes geboekt. Het ACV, tegen wie het VB bij de rechtbank klacht had neergelegd, kreeg in eerste instantie alvast ongelijk, omdat het VB-leden als vakbondsleden uitsloot. De rechter vond dat in een moderne democratie niemand kan worden uitgesloten uit een vakbond omdat hij/zij lid is van een partij die aan de alle grondwettelijke vereisten voldoet om aan verkiezingen deel te nemen. En er is meer. - In België zijn werklozen haast verplicht om lid te worden van een vakbond, niet in het minst, omdat de vakbond mede de werklozensteun uitbetaalt, waardoor ze een politiek dienstverleningsbedrijf wordt dat gul betaald wordt met belastingsgeld. - Mensen die niét bij een vakbond zijn aangesloten, moeten 12% administratiekosten betalen op verschillende soorten premies die voor Bestaanszekerheid worden uitbetaald (bij weerverlet bv). - Diverse categorieën ambtenaren kunnen hun lidgeld van de vakbond bijna volledig terugbetaald krijgen via een overheidspremie. Ook dat gebeurt met belastingsgeld. - Bij de verkiezingen voor ondernemings- en andere raden kunnen niet syndicale kandidaten niet deelnemen, dit in tegenstelling tot de meeste van de ons omliggende landen, waar dat wél het geval is. Enfin, de vakbonden, die zo graag schermen met woorden als solidariteit en democratie, hebben allemaal boter op hun hoofd en handelen in vele gevallen als een soort maffia. Wie het boek van Rob Verreycken helemaal wil lezen, kan die bekomen bij Uitgeverij Egmont. De volledige titel is "Welkom in Vakbondistan". Het bevat 144 bladzijden en kost 12,5 euro.
Terwijl in verscheidene EU-landen de crisis nog verre van gedaan is, draait de Duitse economie weer zoals vóór die crisis. Redenen daarvoor zijn er genoeg, zoals o.m. het feit dat het land vooral veel machinerie (en auto's) maakt die men in de opkomende landen nodig heeft voor de productie van alles en nog wat. Maar er is meer. Sinds een tiental jaren is er in Duitsland een loonmatiging. Die was geen uitvinding van kapitalistisch Duitsland: ze werd al ingevoerd onder de rood-groene regering van "Audi Kanzler" Gerard Schröder. Mede door ons automatisch indexsysteem, stegen de lonen in België zo'n dikke tien procent meer dan bij onze oosterburen. Wat dat verschil kan uitmaken, hebben we in de zaak Opel kunnen vaststellen: de Belgische fabrriek ging dicht, de Duitse blijven open De regering Merkel heeft zich voorgenomen in de komende vier jaar 82 miljard euro extra te besparen en dit ondanks de eigen economische opleving. Dat lijkt veel geld, ís het ook, maar verdwijnt in het niets t.o.v. de 25 miljard extra die België in die periode zou moeten besparen en waarvoor nog steeds het eerste echte initiatief moet genomen worden. Vergeet niet, dat er maar tien miljoen Belgen (sic) zijn t.o.v. 80 miljoen Duitsers (resic), wat betekent dat wij hier, in verhouding, 2,5 keer méér zullen moeten vinden... Zopas heeft de regering Merkel nu ook beslist de Duitse kerncentrales 8 tot 12 jaar langer open te houden. Net zoals in België was er beslist (onder Schröder) die te gaan sluiten, zij het pas vanaf 2021. Dat wordt nu op zijn vroegst 2029. Duitsland krijgt daarvoor van de kerncentrale-eigenaars een extra compensatie die, in verhouding, meer dan driemaal hoger ligt dan wat onze regering Leterme II bedongen kreeg. Daar houdt de vergelijking trouwens niet op. Onder de paarsgroene regering Verhofstadt werd immers besloten onze kerncentrales al te sluiten vanaf 2015. Eind 2009 besliste de in meerderheid francofone regering Leterme dat besluit te vernietigen en onze centrales tien jaar langer open te houden. Dat regeringsbesluit bleef zes maanden (!) in de la liggen. Toen Leterme II dan uiteindelijk toch viel, was er in het parlement niet eens over gestemd en blijft het regeringsbesluit dode letter. Stel, dat er vóór 2015 geen echte nieuwe Belgische regering meer zou komen, dan gaat men hier inderdaad onze kerncentrales vanaf dan beginnen te sluiten. Dit alles terwijl België voor meer dan 50% afhangt van kernenergie en Duitsland maar voor een kwart... Als men al deze gegevens op een rijtje zet, dan beseft men wel dat het hier alles behalve goed gaat en waarom. De Belgische linkse partijen hebben nog steeds een in verhouding te grote macht om de ontwikkeling van dit land tegen te houden. Zeker voor Vlaanderen, waar een meerderheid van 80% van de bevolking centrumrechts stemde, is dit een onrustwekkende ontwikkeling.
Mirakel! Stel u voor: de francofonen hebben een plan B. Dat zou erin bestaan, dat ze er toch rekening mee gaan houden, dat België gesplitst zal worden en dat ze het alleen zullen moeten gaan rooien. En dat wordt verteld door dezelfde mensen die enkele dagen voordien nog weigerden enige financiële verantwoording voor het eigen gewest op zich te nemen. Om het met een Letermpje te zeggen: "Wie gelooft die mensen nog?". Toch zit er een kern van waarheid in. Bekende Vlamingen, die de politiek al enkele generaties volgen, hebben altijd gezegd dat de Franstaligen achter België zullen blijven staan zolang ze er baat bij hebben. Eens dat niet meer het geval is, kan België voor hen gestolen worden en het zullen het eerder zij zijn, en niet die door hen verfoeide Vlaamse separatisten, die dit land zullen laten springen. Denk maar aan de koningskwestie. Toen waren de Walen tegen de monarchie, tot ze er achter kwamen dat dit een van de pijlers was van het België dat hen een grotere welvaart verzekerde. Dat dit ten koste van de Vlaamse transfers moest gebeuren, daarmee hebben ze nooit problemen gehad en zijn ze meteen koningsgezind geworden. Voor zolang het zal duren, blijkt nu. De aanstelling van die twee nieuwe koninklijke bemiddelaars heeft veel weg van een boerenklucht op het platteland uit de jaren stilletjes. Toen was het ook de gewoonte, als er op de scène iets fout liep, om een of meerdere komieken de Bühne op te jagen om de zaal bezig te houden. Voor één keer moet ik Caroline Gennez gelijk geven, toen ze de twee bestempelde als "het olijke duo". "Stanleo ed Olio", zoals ze in Italië genoemd worden. Tenslotte nog dit: we kunnen er wel mee lachen, maar waar blijft het Vlaamse Plan B? Of wordt het eerst wachten op de ontknoping in het Oosterweeldossier, op een laatste poging met de liberalen, op het eindelijk uitwerken van grondwetsartikel 35, of op Godot?
In een tijd toen hij nog Vlaamsgezind was, verklaarde Yves Leterme ooit, dat onze francofonen intellectueel niet in staat waren om Nederlands te (leren) spreken. Hij kan het ook in andere termen gezegd hebben, maar daar kwam het op neer. Hij haalde zich daarmee de toorn van heel wat Franstaligen op de hals, maar had wel gelijk (de waarheid kan hard zijn). Dat werd nog maar eens bewezen bij de tot nu toe mislukte federale regeringsonderhandelingen. Daarin werd nl bijna alleen maar Frans gesproken, omdat enkele francofone voorzitters geen serieuze discussie in het Nederlands aan konden. De vraag is natuurlijk in hoeverre de Vlaamse onderhandelaars dat wél konden in het Frans. Voor De Wever blijkt dat geen probleem te zijn, voor Beke evenmin, zij het met enig voorbehoud. Caroline Gennez "broebelt" echter maar wat Frans en Van Besien kon - naar 't schijnt - alleen maar "oui" zeggen. Dat bleek ook het enige te zijn wat hij deed: "oui" antwoorden op al wat de tegenpartij vertelde. Buiten het feit, dat Vlaams links met de Franstaligen meespeelde, was een tweede reden misschien wel het feit, dat ze de soms hevige discussies in het Frans niet of nauwelijks verstonden... Maar er is meer. De Franstalige onderhandelaars zijn nl niet alleen intellectueel niet in staat te zijn een serieuze discussie in het Nederlands te voeren, zij blijken ook intellectueel niet in staat te zijn hun eigen gewest financieel te beheren en daarbij zelf te zorgen voor inkomsten en uitgaven. Dat komt omdat ze steeds gewend geweest zijn het geld zomaar toegestopt te krijgen (van Vlaanderen, via België). Daardoor denken zij automatisch armer te gaan worden als ze zelf die verantwoordelijkheid zullen moeten dragen. Dat komt o.m. omdat bv het Waalse gewest dan zelf belastingen zal mogen/moeten heffen, terwijl ze weten dat de Walen nu zo goed als geen belasting betalen en ze - terecht - vrezen dat die dat in de toekomst ook niet zullen doen. Ze kennen hun pappenheimers! Kortom: Wallonië heeft geen leidende klasse die de verantwoordelijkheid durft opnemen om het eigen gewest echt te beheren. Het enige wat ze kan en wat ze tot nu toe steeds gedaan heeft, is het geld van de anderen uitgeven. Les affaires, c'est l'argent des autres!
Zoals te verwachten, is het (voorlopig?) amen en uit de met regeringsonderhandelingen tussen PS, N-VA/CD&V en de bagatelpartijtjes. De druppel, die de emmer deed overlopen, was het geld dat voor Brussel werd gevraagd als pasmunt voor de splitsing van B-H/V. Geld als voorwaarde om een wet in werking te laten treden, waarvan zelfs het Grondwettelijk Hof zegt dat het zo moet. Er werd over gesjacherd alsof het een vulgaire markt in Zuid-Europa betrof, maar van de francofonen kon geen enkele garantie verkregen worden hoe het geld zou besteed worden. De lieverds zijn nu eenmaal gewend ermee te doen wat ze willen en er nooit ofte nergens enige verantwoording over te geven. Dat was al zo bij de start van paarsgroen in 1999, toen Verhofstadt de francofonen enkele miljarden extra gaf voor hun scholen. Het Waalse schoolsysteem is nog steeds het duurste van de wereld, maar enige verbetering in de kwaliteit is er nooit gekomen. Ook bij het Lambertmont akkoord ging het zuiver om geld voor Brussel en Wallonië. Nu dus ook weer. Het heeft iets weg van een hold-up: "uw geld of uw leven", maar het is - gelukkig - niet gelukt. Volgens onze me(r)dia zou De Wever de laatste hoop nog niet hebben opgegeven. Bart, jongen, stop ermee. Stop met te geloven in Belgisch overleg. Het kost ons alleen veel geld én straks ook nog onze welvaart. Want, al zou er - volgens Di Rupo - geen Belg armer mogen worden van een staatshervorming, wij Vlamingen worden dat in elk geval. Hoe men het draait of keert, het is Vlaanderen dat zal mogen betalen. Als België straks massaal zal moeten inleveren - dat staat nu al vast - en geen enkele Waal of Brusselaar zou moeten inleveren, dan zullen het de Vlamingen zijn die armer zullen worden, veel armer zelfs. Als er ook over artikel 35 van de Grondwet niet meer zou gepraat worden, dan houden we er best mee op. Voor een boedelscheiding moet men ook met twee zijn, maar er zal tenslotte voor de francofonen evenmin een andere oplossing zijn dan bye, bye Belgium.
Met oranje-rood-groen-plus wordt het waarschijnlijk net hetzelfde als met oranje-blauw: noppes dus. Het enige verschil is, dat het deze keer niet zo lang zal hebben moeten duren. Wat kunnen we eruit leren? - Dit land is meer dan ooit een geheel van twee compleet verschillende landen, met verschillende talen, politieke richtingen en ingesteldheden. Als Tjechië en Slovakije vreedzaam uiteen konden gaan, toch twee Europese landen met een (min of meer) zelfde taal, waarom zouden wij dan één geheel blijven vormen. Zeker, als men weet dat het huidige België een aanfluiting is van de democratie. - Di Rupo is niet geslaagd in zijn opzet om eerste minister te worden. De man heeft niet het lef om zijn nek uit te steken en boven het gewoel uit te komen. Hij kan alleen maar werken met souffleurs. Dat is goed op het toneel, maar niet in de politiek. En dan hebben we het nog niet gehad over de schabouwelijke uitspraak van zijn Nederlands, meestal dan nog als hij het van een briefje mag aflezen (en waarschijnlijk al vooraf had ingestudeerd). - Voor zover dat nog niet bekend zou zijn, heeft Vlaanderen ook deze keer niet kunnen rekenen op de solidariteit van de linkse partijen. Het wordt dan ook hoog tijd, dat centrumrechts Vlaanderen de socio's de rekening presenteert en de roden uit de Vlaamse regering zet. De eerste kans daartoe komt eraan met de bespreking van de Antwerpse Oosterweelverbinding. Het blijkt nu dat de tunnelversie een half miljard euro extra zal kosten (hetzelfde bedrag dat Vlaanderen niét onvoorwaardelijk aan Brussel wil geven) én dat de bouw ervan langer zal duren. Daarmee zijn twee van de drie voorwaarden vervuld om toch een Lange Wapperbrug te bouwen. Voor onze socio's wordt deze zaak dan ook een regelrechte afgang, tenzij ze bereid zijn in het stof te gaan liggen. Het heeft geen zin straks Kris Peeters in naam van Vlaanderen te laten gaan onderhandelen over een eventuele boedelscheiding, als hij er ook de SP.a moet bij betrekken, een partij waarvan hij op voorhand weet dat ze met de tegenpartij samenheult.
In de editie van vorig weekeinde in De Standaard stond een uitvoerig interview met Rudy Demotte, minister-president van het Waalse gewest én van de Franse gemeenschap. Op papier lijkt dat een man waar men niet naast kan zien, maar dat blijkt niet zo te zijn. In tegenstelling tot Kris Peeters, die mee in de CD&V-delegatie zit bij het onderhandelen over de staatshervorming, is er van Demotte op PS-vlak niets te bekennen. De man geeft zelf toe dat bij behoort tot de "tweede lijn". M.a.w. hij heeft eigenlijk niets te vertellen en moet dansen naar de wensen van opperhoofd Di Rupo. Puppet on a string. Met waarschijnlijk dat laatste in zijn hoofd, heeft Elio il bello nu geprobeerd Kris Peeters te overhalen druk uit te oefenen op zijn partij om afstand te nemen van de N-VA en diens vraag naar responsabilisering van de verschillende politieke instanties. Het is hem slecht bekomen. In tegenstelling tot Demotte is Kris Peeters bij CD&V nl wel degelijk iemand uit de éérste lijn. Meer nog: hij is dé man waarop de hoop van de christendemocratie gevestigd is om de massa verloren stemmen ooit terug te winnen. De beste manier om dat te doen is nu volop de Vlaamse kaart te spelen. Dat CD&V dit momenteel kan doen door hun wagentje aan dat van de N-VA te hangen en zonder zelf initiatieven te nemen, is graag meegenomen. Het zal zeker Di Rupo niet zijn die Peeters zal kunnen overtuigen daarvan af te zien. Feitelijk duidt heel deze demarche nog maar eens duidelijk aan, dat de man met het strikje zelf verstrikt is geraakt in zijn eigen retoriek. Hij mag dan al eens verklaard hebben dat hij het onmogelijke mogelijk moet maken, maar is niet bereid daarvoor zelf ook maar enig persoonlijk initiatief te nemen. Di Rupo is duidelijk niet bekwaam om eerste minister van dit land te worden, hoogstens minister-president van zijn eigen regio. En dan zit ook hij op die "tweede lijn", waar hij zich blijkbaar beter thuis voelt.
Spoedarts, N-VA jongeren-voorzitter, senator en moordgriet: het heeft niet mogen baten. Kim Geybels heeft op vraag van haar partij, haar parlementaire functie neergelegd n.a.v. een (fout gelopen?) drugsdeal met een vriend in Thailand. Voor sommige mensen kan het blijkbaar nooit genoeg zijn en denkt men dat de bomen tot in de hemel blijven groeien. De N-VA heeft hier de juiste beslissing genomen. Mensen, die er zo licht over gaan, horen niet thuis in een voorbeeldfunctie. De vraag is maar, of dat ook bij de andere partijen zo zou gegaan zijn. Denk bv maar eens aan Bert Anciaux en gelijkgezinden. Bertje vindt er helemaal geen graten in, dat er af en toe een jointje gerookt wordt en heeft dat ook al enkele keren duidelijk laten horen. De N-VA zit (voorlopig althans nog) op het goede spoor. Ook de beslissing van De Wever, gesteund door zijn voltallig partijbestuur, om eerst alleen nog een akkoord na te streven met de PS en de andere vijf dan voor de keuze te stellen al dan niet mee te doen, is goed gezien. Madame Millefoisnon ziet de bui al hangen en werpt op, dat ze haar nodig zullen hebben om de tweederde meerderheid te halen. M.a.w. ze rekent er nu al op, dat ze haar willetje zal kunnen blijven doorzetten en chantage zal kunnen spelen. Ze dwaalt, want er is nog de liberale familie, die wat graag mee op de trein zou willen springen. In dat geval heeft men Milquet en haar 9 zeteltjes niet meer nodig, evenmin als de groenen (W/V). Men schermt dan wel meteen met Maingain, maar die heeft maar drie zetels en kan - mits duidelijke afspraken - genegeerd worden, zoals Armand De Deckèr al vóór de huidige onderhandelingen heeft laten weten. Ik kan me niet voorstellen dat de oude traditionele Vlaamse partijen al niét door de knieën zouden gegaan zijn in de huidige situatie, waarin de francofonen hen meteen al de schuld geven van de ondergang van het land. De Wever trapt daar niet in. Dat het land er de dag van vandaag zo slecht voor staat, is niet de schuld van het al dan niet lukken van deze onderhandelingen. Het is het gevolg van decennia lang mismanagement vanwege de vorige regeringen. In Vlaanderen hebben de traditionele partijen daarvoor al een afstraffing gehad en kan de N-VA zich niet veroorloven dat spelletje verder te zetten. En wat, als de MR niet zou willen meedoen aan de voorwaarden van N-VA (en PS)? Wel, dat staan we voor de Belgische boedelscheiding. Ook aan het Vlaamse geduld komt ooit eens een einde. Op = op.
Op de IJzerbedevaart van zondag waren er nog amper 1.000 aanwezigen. Dat is zo ongeveer de helft van wat er vorig jaar was en dat was een triestig record. Als men weet, dat de IJzerwake 5.000 man trok, ongeveer het aantal van vorig jaar, dan kunnen we dus rustig spreken van een 5 - 1. Wie de beelden op Tv gezien heeft, kon waarnemen, hoe weinig volk er was. Vooral de (korte) flits vanuit de lucht maakte pijnlijk duidelijk dat er maar een handvol aanwezigen was op een weide die er enkele tienduizenden zou kunnen ontvangen. En zeggen, dat die tienduizenden er vroeger ooit geweest zijn. Die tijd komt waarschijnlijk niet meer terug. Wat ook paradoxaal was bij het IJzerbedevaartgebeuren, was het feit, dat er nog maar één politieke partij aanwezig was, het N-VA. Als erfgenaam van de ter ziele gegane Volksunie, die de bedevaart had gekaapt, vinden de N-VA-ers het waarschijnlijk hun plicht de traditie voort te zetten. Voor een partij die op 13 juni bijna dertig procent van de Vlaamse stemmen haalde, is de opkomst van zondag wel een lachertje. Als de N-VA geld wil blijven steken in de multicul die de IJzerbedevaart geworden is, dan wordt het hoog tijd dat ze de huidige leiding daar buiten zwiert en zelf de hand reikt naar de Wake (en niet andersom, zoals nu gebeurt). Dan zullen ook de N-VA ministers zich niet meer moeten schamen afwezig te blijven op een manifestatie die ze zelf mee financieren. De partij heeft op dit ogenblik wel andere katten te geselen (die voor ons allen veel belangrijker zijn), maar dat neemt niet weg, dat er eens over wordt nagedacht. Al bij al is de IJzervlakte een monument met een voor de Vlamingen té grote impact om zomaar in handen te laten van een handvol wereldverbeteraars, wier enige prestatie tot nu toe erin bestaan heeft de mensen er weg te jagen.
Het zat er feitelijk aan te komen. Ik vermeldde het reeds in mijn blog van 13 dezer ("De sfeer is goe"), dat deze regeringsonderhandelingen tot niets zouden leiden. Hoofdreden daarvoor was het feit, dat er nooit iets goed kon komen uit besprekingen tussen slechts twee centrumpartijen en vijf linkse, waarbij dan nog twee Vlaamse die waarschijnlijk met de francofone partijen zouden meedoen. Even was er de schijn van een Vlaams front, maar die is nu uiteengespat. SP.a en Groen! zijn inderdaad op de Franstalige trein gesprongen, de roden omdat ze smachten om in eender welke nieuwe federale regering te zitten; Groen! omdat het partijtje zijn wagen al lang gekoppeld heeft aan dat van Ecolo, waarmee het in het federale parlement één fractie vormt. Het blijft dus rekenen op N-VA en CD&V, die - gelukkig - het been stijf houden. Laten we ons niet van vijand vergissen. Dat is niet N-VA, maar de belgofonie. 80% van de Vlaamse kiezers stemde op 13 juni voor centrumrechts. Vlaams minister-president Kris Peeters verwoordde het juist deze morgen op de radio. Het wordt hoog tijd dat alles eerst op papier wordt gezet. Wat nu gebeurt is een soort luchtgitaar spelen, de moderne versie van het sprookje "De kleren van de keizer". Hoe kan er zo enig vertrouwen gewekt worden? De tijd dat de Vlaamse regeringsonderhandelaars op het einde van de rit toch maar toegaven, "voor het belang van de staat" of "met de dood in het hart", die tijd moet nu maar eens en voor goed voorbij zijn. Wij hoeven niets te betalen voor het uitvoeren van een arrest van het, nota bene Belgisch, Grondwettelijk Hof (B-H/V) en hoeven helemaal geen extra geld te geven aan Brussel als daar geen tegenprestaties tegenover staan (het al dan niet gedeeltelijk opdoeken van de 19 baronieën bv). Het is gewoon een schande dat het partijtje van Milquet (9 zetels) nu de Vlamingen oproept verantwoordelijk te zijn, terwijl ze dat zelf niet eens op papier durft laten zetten. Di Rupo heeft zijn eerste ontslag door de koning geweigerd gezien. Dat was bij Leterme ook zo. Wat is daar later weer van terecht gekomen?
Vanmorgen, om half vier, zijn de vergaderaars van de magnificent seven uiteen gegaan zonder ook maar een schijn van een overeenkomst. Er is zelfs geen volgende meeting gepland. Di Pippo zou nu wachten op "een signaal". Dat zal er wel niet komen, zodat hij maandag bij Albert second maar best zijn ontslag geeft als preformateur. Een schande is dat niet: Leterme houdt nog altijd het moeilijk te kloppen record met vijf ontslagen op twee jaar... De Franstaligen spelen vals. De zgz "grote doorbraak" met het (mondelinge) akkoord over de financieringswet, was er alleen maar om de Vlamingen zand in de ogen te strooien. De belgofonen zijn steeds zó gewend geweest alles te krijgen wat ze wilden, dat ze nog liever dit land op de klippen laten lopen. De voorwaarden die ze ten tijde van Verhofstadt (in 2005) kregen en dit jaar nog via loodgieter Dehaene, waren voor de francofonen veel gunstiger dan wat nu op tafel lag, maar zelfs die hebben ze toen afgeschoten. Zij willen maar één ding: geld, geld en nog eens geld. Vroeger was dat voor hun onderwijs (nog steeds het duurste ter wereld in verhouding tot het Waalse bbp), nu is dat voor Brussel. Wat gaan ze met dat geld doen? Feesten en uitdelen. Investeren is er niet bij en besparen nog veel minder. De tegenprestatie voor Vlaanderen zou dan de afgesproken hervorming van de financieringswet zijn, die niet alleen niet eens op papier staat, maar tevens zichzelf op verscheidene punten tegenspreekt. Wat nu? Wel, het wordt hoog tijd voor plan B: Vlaanderen moet zelf het initiatief in handen nemen via de eigen Vlaamse deelregering, met de SP.a als het kan, zonder als het moet. De jonge club, die de Open VLD leiding heeft overgenomen, zal waarschijnlijk wél meedoen en vanuit de oppositie zijn er VB en LDD die een "Wildersje" kunnen doen. Enige tussenstap naar dat plan B zou nog het artikel 35 van de Belgische grondwet kunnen worden, maar gezien de huidige impasse lijkt zelfs dat een mission impossible. Volgende week dinsdag herneemt het Europees parlement zijn politieke activiteiten. Volgens mij zal Leterme die tot het einde kunnen leiden. Als heel Europa zal kunnen zien, dat dit landje hoegenaamd niet meer werkt, wordt het misschien ook iets gemakkelijker om de Europese toestemming te krijgen om de bijl er in te zetten. Zo "heb elk nadeel ook een voordeel", om het met Johan Cruyff te zeggen.
De regeringsonderhandelingen zitten muurvast. De Franstaligen willen eerst een extra half miljard euro voor Brussel en pas daarna het definitieve akkoord over de vernieuwing van de financieringswet (de zgz "grote doorbraak" in deze gesprekken, waarvan trouwens nog niets op papier staat). De Vlamingen willen voor Brussel in eerste instantie maar een tijdelijke oplossing, tot een wet die de nieuwe geldstromen vastlegt. M.a.w. het vertrouwen is volledig zoek. Hoe kan men met zo'n gezelschap een nieuwe regering vormen, die het - nota bene - vier jaar zou moeten uithouden, wil men samenvallende verkiezingen blijven houden. Daarbij komt dan nog dat twee van de zeven nu onderhandelende partijen geen deel zouden uitmaken van die nieuwe regering, waarbij men zich terecht kan afvragen, wat die daarvoor in de plaats krijgen. De overgrote meerderheid van onze groentjes mag dan wel uit simpele zielen bestaan, zó gek zullen ze toch ook niet zijn zeker? Kortom, het ziet er naar uit dat de nieuwe regering, áls ze er al zal komen, er een zal zijn tegen Sint Juttemis. En dan nog. Stel, dat we ergens toch een nieuwe federale regering krijgen die een of ander akkoord heeft voor B-H/V, de extra financiering van Brussel, de nieuwe financieringswet, de arbeidsgelegenheid, de sociale zekerheid etcetera, dan krijgt diezelfde regering nog wat anders op haar bord. Ze zal er nl voor moeten zorgen dat de Belgische begroting de Europese richtlijnen volgt, wat o.m. inhoudt minstens zo'n 25 miljard euro extra te besparen, dat terwijl de Belgische staatsschuld nu al maandelijks met bijna 3 miljard toeneemt. Ze zal de overheidsinstellingen grondig moeten afslanken en zal zich niet kunnen veroorloven nieuwe zware belastingen te heffen. We hebben al mede de hoogste van Europa. En dan hebben we het nog niet gehad over de pensioenen, de laagste van Europa, de werkingsgraad van onze 55 plussers (één op drie werkt nog), al de nepstatuten die er nu bestaan en de mensen het werken ontmoedigen én de totale extra kosten van de op ons afkomende vergrijzing, die de staatsschuld zouden kunnen verdrievoudigen! Belgium wordt een mission impossible.
Grote paniek dit voorjaar, toen bleek dat er voor het schooljaar 2010-2011 niet genoeg plaats zou zijn in de kleuterklassen en die van het lager onderwijs in Vlaanderen. Minister van onderwijs Smet beloofde daar iets aan te zullen doen. Hij zou daarin geslaagd zijn, wat alleszins een pluimpje verdient. Er is nu echter een tweede probleem, dat zich eigenlijk ook al liet raden in het voorjaar: meer klassen betekent ook meer leerkrachten en die zullen er waarschijnlijk niet genoeg zijn. Er is echter een oplossing: leraars die nu met pensioen gaan (of reeds zijn) kunnen - als ze dat willen - na hun 58 jaar, de huidige pensioenleeftijd in het onderwijs, langer blijven werken. Er zijn er ook die dat zijn blijven doen, uit idealisme, om iets aan de hand te hebben, omdat het voor hen automatismen zijn die niet zo zwaar uitvallen. Wel, zij doolden. Mensen die tijdens hun pensioen blijven werken, spelen dat pensioen kwijt van zodra ze meer dan een zeker bedrag "bijverdienen". Dat is bij heel wat van die leraars het geval, waardoor die dus niets anders kunnen dan weer afhaken. Werken wordt in dit land bestraft, niet alleen door de zware belastingen die de staat ons oplegt, maar ook dus door allerlei absurde syndicaal geïnspireerd regeltjes. Nog zo iets: het tekort aan huisartsen wordt steeds nijpender. In Vlaanderen heeft één op drie gemeenten er te weinig. Om dat op te vangen worden er weer allerlei regeltjes uitgevaardigd, die echter geen zoden aan de dijk brengen. Tegelijk laat met het ingangsexamen voor artsen bestaan, waardoor elk jaar twee derde van de kandidaten wordt geëlimineerd. Zo'n ingangsexamen is helemaal niet nodig. Wie niet bekwaam genoeg is, haalt ook het einde niet van het eerste jaar universiteit. En alsof dit alles nog niet erg(erlijk) genoeg is, worden de Vlamingen ook op dit vlak nog steeds gediscrimineerd. Zíj moeten zo'n ingangsexamen doen, de Franstaligen niet... Kortom, hoe men het draait of keert, dit land blijft de absurditeiten aaneen rijven. Het volstaat trouwens de lopende regeringsbesprekingen te volgen, om te zien hoe de Franstaligen, Milquet op kop, vals spelen. De zgz "doorbraak" voor de financieringswet wordt in de Franstalige pers afgedaan als een middel om tijd te winnen. Terwijl er afgesproken is dat de "gefedereerde entiteiten" in de toekomst verantwoording zullen moeten afleggen over hun beleid en zomaar geen geld meer zullen krijgen zonder responsabilisering, vragen de francofonen brutaalweg 500 miljoen extra voor Brussel zonder welke tegemoetkoming ook. Ze zullen het nooit afleren te denken dat de Belgische wetten er zijn om nageleefd te worden door de Vlamingen en alleen maar geïnterpreteerd door henzelf.
Men heeft er echt het raden naar tot wat deze regeringsonderhandelingen gaan leiden. E.e.a. heeft te maken met het feit dat er zo weinig concreet nieuws naar de pers gelekt wordt, maar vooral dat wat gelekt wordt niet eens zeker is. Er staat nl niets op papier. Als dat ooit wel zal gebeuren, bv pas in de nog komende formatieronde, dan is het zeer de vraag of die teksten nog wel dezelfde zullen zijn als was afgesproken én of de achterban van liefst zeven partijen er daarmee eens zal zijn. De zogezegde doorbraak in de herwerkte financieringswet lijkt nl dezelfde weg op de gaan als de vorige al bereikte akkoorden over arbeidsbeleid, gezondheidszorg en gezinsbeleid. Er resultaat van die besprekingen was nl dat bij het scheiden van de markt het federale niveau toch de touwtjes in handen hield. Bij het hertekenen van de financieringswet lijkt het alsof de gewesten* meer autonomie gaan krijgen. In de twaalf principes, die werden vooropgesteld, staan echter weer een drietal grendels: er mag geen fiscale concurrentie zijn tussen de gewesten, geen enkele Belg mag er armer door worden en de leefbaarheid van de federale staat op lange termijn moet gewaarborgd blijven. Dat betekent dat, als Vlaanderen bv straks een bepaalde belasting vermindert, de andere regio's het recht zullen hebben dat weer te blokkeren, dat als een regio zijn zaken slecht beheert en daarvoor financieel gestraft zou kunnen worden, dit teniet gedaan wordt omdat er "geen Belg armer mag worden" (misschien worden we straks wel met z'n allen samen arm!). De garantie op de leefbaarheid op lange termijn van de federale staat betekent dan weer, dat de Vlaamse partijen daarmee zouden afzien op de toekomst van een onafhankelijk Vlaanderen.
* Het kan nog erger. In de twaalf principes wordt zelfs niet eens gesproken over gewesten, maar wel over "gefedereerde entiteiten", waarmee Brussel en de Oostkantons feitelijk op gelijk niveau als Vlaanderen en Wallonië komen te staan en Vlaanderen nog meer in de verdrukking zal komen. Het is niet aan te nemen dat De Wever en Co dit zullen aanvaarden, laat staan verkocht krijgen aan hun achterban.
Er "zou" nu toch een eerste doorbraak zijn in de preformatie gesprekken. Let vooral op de voorwaardelijke wijze. Er zou nl een soort akkoord zijn over de herziening van de financieringswet, voorwaarde die gesteld was door de Vlaamse onderhandelaars, nadat bleek dat de zgz "miljarden toegevingen" van de Franstaligen eerder, alleen maar een lege doos voorstelden, omdat de federale staat uiteindelijk toch de touwtjes in handen zou houden. Het gevolg daarvan zou geweest zijn, dat diezelfde federale staat tenslotte geen rooie duit zou overhouden en zo goed als failliet zou zijn. Daarvoor zou nu dus een oplossing gevonden zijn, alhoewel er van alle tot nu toe bereikte akkoorden geen enkele op papier staat. Milquet kennende, zou dat mens straks misschien weer teksten kunnen gaan uitpluizen, het zgz "milquettiseren", waarbij alles opnieuw ter discussie zou kunnen komen. Diezelfde Milquet blijft trouwens een hoofdrol opeisen. Normaal zou er gisteravond ook nog gepraat worden over B-H/V en Brussel, maar het mens is toen boos weggelopen! Het zgz akkoord over de financieringswet zal haar zodanig op de maag hebben gelegen, dat ze over de rest zelfs niet meer praten wou. Dat zou dan vanmorgen moeten gebeuren. Opmerkelijk daarbij is dat onze Vlaamse me(r)dia alweer meteen zich afvragen of het nu (weer) de beurt zou zijn aan de Vlamingen om toe te geven. Daarvan kan geen sprake zijn. Halle/Vilvoorde is Vlaams grondgebied, daarvoor dienen wij toch geen compensaties te geven, zeker? En vooraleer we de Brusselaars nog eens hopen extra geld gaan geven, mogen we toch wel vragen, dat ze eerst eens gaan besparen (door bv de macht van de 19 baronieën af te schaffen of toch gevoelig in te krimpen). Of zie ik dat weer verkeerd? Kortom, het is nog steeds allemaal "zou" en dat zal het zeker blijven tot er een akkoord zal zijn over wat op papier zal staan, ongeacht of dit zal gebeuren bij de preformatie, de formatie of wat ook.
Op de negende IJzerwake van Steenstrate werd er opvallend voorzichtige taal gesproken. Heel wat rechtse Vlamingen zijn er zich van bewust, dat we op dit ogenblik een soort kantelmoment meemaken en geven De Wever en zijn N-VA het voordeel van de twijfel. Daarbij moeten ze dan ook nemen, dat Bart altijd gezegd heeft, dat zijn partij gaat voor de Vlaamse onafhankelijkheid, maar dat hij bereid is die in stappen te zetten. De eerste stap zal wel de moeilijkste worden, want op dit ogenblik is er helemaal nog geen opening tot welke staatshervorming ook. Toch hebben de Vlaamse onderhandelaars, N-VA en CD&V op kop, gelijk, wanneer ze zeggen, dat er eerst een overeenkomst moet komen over de geldstromen van de financiering en, vooral, over de responsabilisering ervan. Het heeft geen zin te zeggen, zoals de Franstaligen dat doen en onze me(r)dia dat na-apen, dat we straks zoveel miljarden meer krijgen, als er aan het verkrijgen van dat geld geen voorwaarden verbonden worden. In Quebec, Canada, krijgt de Franstalige regio slechts 15% waarvoor ze geen verantwoording moet afleggen, hier is dat 80%, een absurd cijfer. We kunnen het trouwens ook vergelijken met wat onze gemeenten van de staat en de regio op die manier krijgen: slechts 50%. Als we willen vermijden, dat dit land morgen financieel op zijn tandvlees zit, dan moet er verantwoording worden gegeven voor de grote geldsommen die van het ene niveau naar het andere worden doorgesluisd. Om op Steenstrate en zijn IJzerwake terug te komen: er waren daar toch weer zo'n vijfduizend manifestanten. De verwaterde IJzerbedevaart kan daar alleen maar van dromen. Er waren zelfs vrij neutrale reportages op VRT en VTM, al was deze laatste toch weer enkele skinheads op het spoor gekomen. Het lijkt wel of bij sommige mensen de tijd is blijven stilstaan. Uit de toespraak van professor Matthias Storme vergeten we zeker niet zijn uitspraak over Brussel: "Brussel is niet alleen van ons, maar óók van ons". Storme benadrukte ook dat Vlaanderen voor Europa niet bestaat zolang het niet onafhankelijk kan zijn. Een eventuele nieuwe staatsgrens zal er niet zijn om ons af te sluiten van Europa, maar om een einde te maken aan de staat van chantage, van grendels en belangenconflicten. Kortom, met stappen of zonder, eens zal het moeten gebeuren. Met België is er geen toekomst.
Het heeft er al langer hoe meer de schijn van dat de huidige zeven onderhandelende partijen verkeerd bezig zijn. Het aanpassen van de financieringswet, waartegen vooral de francofone media nu ageren, is niet alleen noodzakelijk, het is feitelijk iets waarmee men deze besprekingen best was begonnen. Want het gaat allemaal om de centen en wie ervoor verantwoordelijk zal zijn. Zonder een eigen verantwoordelijkheid voor wie het geld uitgeeft (de zgz "responsabilisering"), gaat het met dit land helemaal de verkeerde kant uit. Steeds meer economen beseffen dat en hun commentaren liegen er niet om. Frans Vanistendael, hoogleraar emeritus aan de KULeuven, spreekt zelfs van een nakend faillissement van België als er geen snelle oplossing komt voor de financiering. Het is mooi roepen over solidariteit en nog enkele van die aanverwante dingen: als de federale begroting in elkaar stuikt, zullen ook de subsidies aan de sociale zekerheid wegvallen. Ongeacht wat er uit de bus zal komen over B-H/V, de gezondheidszorg, de arbeidsgelegenheid e.d., heeft dit land dringend behoefte aan een plan voor het vinden van minstens 25 miljard euro extra (voor de nostalgici: duizend miljard oude befkes!) en dit bovenop alles wat eventuele nieuwe akkoorden zullen kosten. Als er trouwens delen van de fiscaliteit geregionaliseerd zullen worden, dan is men bijna verplicht ook het probleem van de staatsschuld aan te pakken. Dat wordt dan weer verkondigd door econoom Paul De Grauwe, ex-senator, nota bene. Men kan bv onmogelijk het gros van het inkomende geld van het federale naar het regionale niveau versassen en dan de federale staat verantwoordelijk laten voor de hele staatsschuld. Die heeft daar dan immers geen geld meer voor. Kortom, de zeven onderhandelaars en hun entourage waren beter begonnen met eerst te praten over de financiering en dan de rest, dus het omgekeerde van wat nu gebeurd is. Dit land is al ingewikkeld genoeg om nóg meer wetten en regels bij te maken. Het zouden er juist minder moeten worden. Als dit niet gebeurt, dan is België inderdaad kandidaat om zijn staatsschuld niet meer te kunnen aflossen, iets dat eind juli al eens verkondigd werd door de Britse vermogensbeheerder Bedlam Asset Management. Die financieringswet kan er dan ook niet snel genoeg komen. Vraag is maar, of de francofonen dat wel degelijk beseffen. Zelf verantwoordelijk worden voor hun eigen daden, schrikt hen blijkbaar erger af dan straks, op langere termijn, helemaal behoeftig worden. Het wordt voor hen kiezen tussen pest en cholera...
Het is opvallend en ergerlijk, als men ziet hoe de onze Vlaamse me(r)dia de kant van het officiële België én die van de francofonen blijven kiezen. Ze hebben het steeds over de Franstaligen die maar toegeven en de Vlamingen die steeds maar nieuwe eisen stellen. Niets is minder waar: de toegevingen van de francofonen zijn - tot nu toe - nep, want de beslissingsmacht blijft op het federaal niveau. Vlaanderen mag bv wel de soort stenen kiezen om een hospitaal te renoveren, maar heeft geen zeg over de financiering ervan. Hetzelfde geldt voor de andere sectoren die zgz zouden geregionaliseerd worden. Vlaanderen mag de steuntrekkers controleren, maar hen niet betalen en ga zo maar door. Nog zo'n dooddoener is het bericht dat Vlaanderen zoveel miljarden extra gaat krijgen. Dat is ook zo, maar men vertelt er ooit bij, dat als Vlaanderen zoveel krijgt, Wallonië en Brussel dat ook bekomen. Hét probleem is, dat de regio's eindelijk eens verantwoordelijkheid moeten krijgen, zodat een einde komt aan het potverteren van het federaal geld, dat zo goed als uitsluitend van de Vlamingen komt. Grote titel in De Standaard van dit weekeinde: "Hoe Joëlle Milquet Madame Oui wordt". Sensatie, madame millefoisnon gaat eindelijk bijdraaien! Als men daarna de drie volle bladzijden leest, die daaraan worden besteed, dan vindt men van dat "oui" niets terug. Milquet blijft bij iedere besprekingsronde de uitbreiding van Brussel vragen of meer geld voor het Belgische waterhoofd. Voor alle nieuwe voorstellen blijft ze op de rem staan, de responsabilisering in de eerste plaats. Milquet wil grond en/of geld en daar staat nogh steeds niets tegenover, tenzij de francofonen de mogelijkheid blijven behouden alles terug te draaien of af te keuren. Tenslotte is het aandoenlijk om zien en horen, hoe onze Vlaamse me(r)dia eieren blijven leggen onder die twee kleine partijtjes die rood en groen in Vlaanderen vertegenwoordigen. Ondanks die nooit aflatende stroom van steun door de linkse pers die onze me(r)dia beheerst, kan men blijkbaar maar niet vatten dat links in Vlaanderen steeds verder achteruit boert, misschien wel juist door de vervalste opfokking vanuit kranten en Tv-zenders. Leren ze het dan nooit?
Ooit al eens geprobeerd aan een buitenlander uit te leggen hoe België in elkaar steekt? Mocht dat niet zo zijn, dan moet ge dat eens proberen: Eén koning (voorlopig toch nog; we hebben ooit eens op eenzelfde moment twee koningen én twee koninginnen gehad!), drie officiële talen, zes regeringen, zeven parlementen, drie gewesten (Vlaanderen, Wallonië en Brussel), drie gemeenschappen die niet helemaal met die gewesten overeenkomen, maar wel met de talen (de Vlaamse, de Franse en de Duitse), één hoofdstedelijk gewest, Brussel, waar officieel het Frans de lingua franca is, maar er in werkelijkheid meer Arabische, Oost-Europese en Turkse dialecten worden gesproken. Een Brussels gewest met 19 gemeenten, negentien burgemeesters en evenveel schepencolleges en OCMW's, met daar bovenop nog een gewestregering met haar aanhangsels. Een stadsgewest dat wel maar één brandweercorps nodig heeft voor haar 19 gemeenten, maar dat dit zogezegd niet geregeld krijgt voor haar politie (zes zones) en haar OCMW's. Een gewest dat, mede als gevolg daarvan (én van het inrichten van diverse gratis feesten), steeds geldtekort heeft. En dan hebben we het nog niet gehad over de grendels, de evenwichten, de veto's en de alarmbellen. Al deze "verworvenheden" zijn het gevolg van vijf staatshervormingen, waaraan men nu bezig is er een zesde bij te breien. Van die zesde zegt Open VLD voorzitter Alexander Decroo (nota bene: een politieke neofiet die uit de zakenwereld komt) terecht, dat ze meteen de kiemen zaait voor een zevende, enzovoort, enzovoort... Daar nog even bij vertellen, dat het land een schuldenberg heeft, die de 100% van het bbp overtreft en die nog steeds aangroeit (met meer dan twee miljard per maand, zonder de eventuele nieuwe lasten van de volgende staatshervorming mee te tellen) en dat de loodgieter van dienst, Elio il Bello, niet wil dat er ook maar één Belg armer mag worden. Als ge dat allemaal uitgelegd krijgt aan een buitenlander, dan kunt ge best zelf in de politiek gaan. Ik heb nl de indruk dat heel wat van onze politieke verkozenen zelf niet in staat zijn het probleem aanschouwelijk voor te stellen. En zeggen, dat heel die complexiteit kan worden opgelost door dat gedrocht gewoon te splitsen...
